Movies Ltd

Βατερλώ!

του zerVo (@moviesltd)

Ποια ιδανικότερη συγκυρία ε? Την χρονιά που ο δημοφιλέστατος μουσικός διαγωνισμός, για τους γνωστούς λόγους ασφαλείας, έχασε στροφή από τον ετήσιο κύκλο του, να εμφανιστεί ένα φιλμικό γενόσημο αφιέρωμα σε εκείνον, ας πούμε να παίξει τον ρόλο του υποκατάστατου. Και δεν χρειαζόταν τίποτα σημαντικά υλικά. Έναν διεκπεραιωτή στην καρέκλα, μια ιστορία ενός γκρουπ που από αουτσάιντερ πήγε all the way μέχρι την στέψη, πέντε έξι γκεστ από το θρυλικό παρελθόν και ορίστε φανατάκια μου το δίωρο που φέτο τόσο σας έλειψε. Πως πήγε και ταίριαξε η παραγωγή, τον άνθρωπο που έχει αναγάγει την σαχλαμάρα σε τέχνη, ως σεναριογράφο (και φυσικά πρωταγωνιστή, αφού δεν απουσιάζει ποτέ από της ηλιθιότητες που σκαρφίζεται) αυτό είναι κάτι που με ξεπερνά.

Χούσαβικ, Ισλανδία. Παιδικό όνειρο, από τον καιρό που παρακολουθούσε τους ABBA να σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους, αποτελεί για τον μεσήλικα δημοτικό υπάλληλο Λαρς Έρικσονγκ, όχι απλά η συμμετοχή, αλλά η νίκη στον λαμπερό διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Έχοντας στήσει το ντουέτο του, αντάμα με την δασκαλίτσα Σίγκριτ Ερικσντότιρ, τους Fire Saga, η φήμη των οποίων δεν έχει καταφέρει να δραπετεύσει ακόμη από το μικρό ψαροχώρι, οραματίζεται την ώρα και την στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στο στέιτζ και από κάτω θα κουνιούνται στον σκοπό του, μυριάδες σημαιάκια από όλες τις χώρες της Γηραιάς. Και παρότι ο χήρος και ηλικιωμένος πατέρας του, νιώθει ντροπή για τις επιλογές του, εκείνος αφού το αποφάσισε, θα στείλει συμμετοχή στα προκριματικά της πατρίδας του.

Και το θαύμα θα επιτευχθεί, μιας και θεοί και δαίμονες θα βάλουν το χέρι τους και το Double Trouble των Fire Saga θα εκπροσωπήσει τιμητικά την απομακρυσμένη νήσο στο κόντεστ που θα λάβει χώρα στο πανέμορφο Εδιμβούργο. Εκεί που το δίδυμο θα ταξιδέψει φέροντας την μαρκίζα του τελευταίου σε πιθανότητες, σύμφωνα με τα προγνωστικά, από όλους τους συμμετέχοντες, ακόμη και για να μπει στον μεγάλο τελικό. Και σκοπό του θα έχει να τους αποστομώσει όλους, με μια εμφάνιση που όλοι θα μιλούν για πολλές δεκαετίες!

Αρχίζω, πρώτον, με το αναμφισβήτητο γεγονός πως ο συντάκτης του πονήματος είναι είτε αγεωγράφητος, είτε άσχετος με τους κανόνες του παιχνιδιού, αφού η πραγματικά υπέροχη σε θωριά πόλη, ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και φυσικά για να αναλάβει την αμφιτρυωνία, επιβάλλεται πέρσι να έχει πάρει την πρώτη θέση. Όταν λοιπόν μοιράζοντας πόνο και φλέγμα στις ατάκες του, αναφέρεται στους μηδενικούς βαθμούς που θα πάρει ΠΑΛΙ η Ρογιάμ Ινί - όπως και στα αλήθεια δηλαδή - πως μπορεί να εξηγήσει τον τόπο διεξαγωγής του μυστηρίου? Έλα μου ντε. Οκ, το προσπερνάμε το τρυπάκι, πάμε για τα υπόλοιπα.

Πριν μάθω πως ΤΟΝ κυρίαρχο ρόλο στο πρότζεκτ κατείχε ο Βασιλιάς του Μπουρδιστάν, είχα την εντύπωση πως για 120 λεπτά θα δούμε ένα ομάζ στο πανηγυράκι που άπαντες το κοροιδεύουν κάθε φορά, αλλά ουδείς δεν ξεκολλάει από τους τηλεοπτικούς δέκτες του, όταν παίζουν τα κομμάτια και κυρίως όταν ακολουθεί η βαθμολόγηση. Σφάλμα, που διορθώθηκε στην θωριά του Will Ferrell, που φυσικά ότι πιάνει στα χέρια του, καζαντάει στάχτη. Ο τύπος, παρότι η κανονική συμβία του έχει συμμετάσχει στην Ευρωβιζιόν και την έχει κατακτήσει μάλιστα, δεν έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται. Και γι αυτό τον λόγο αποφάσισε να ντυθεί ξανά μανά την στολή του Κατσουλίνου, προκειμένου να διακωμωδήσει το προϊόν. Για να πράξεις όμως σάτιρα, απαιτείται και έμπνευση και ως γνωστόν ο άρχων της κρυάδας, όχι απλά δεν την διαθέτει, μα είναι και αποκρουστικός εντελώς σε κάθε του μόστρα στο εκράν.

Το τι κατέβασε η κούτρα του εδωνά, ούτε καν μπορεί να συλληφθεί από τον απλοϊκό νου. Από μαζική τρομοκρατική επίθεση που θα εξαφανίσει όλους τους Ισλανδούς υποψηφίους ίσαμε ανθρωποκτονίες, που δεν θα επιτρέψουν στην απόμακρη νήσο να διοργανώσει ποτέ την γιορτή, ελλείψει ρευστού. Ήμαρτον! Τέτοιο ηλίθιο αιμοσταγές παρατράβηγμα να φέρει πάνω του τον τίτλο Eurovision. Το αντίθετο από το πραγματικό υπεργκείζον τζέρτζελο δηλαδή: Μπουλούκες Ισραηλινές να το παίζουν μπέμπες λολίτες, μουσάτους Αυστριακούς με αρμανίσιες τουαλέτες να σηκώνουν το μπαιράκι του (τάχαμου) διαφορετικού και καραφλούς με καλώδια στο κεφάλι να χοροπηδάνε ζίμπεν - ζίμπεν.

Αυτή είναι η πλάκα από μόνη της, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Και ο μπούρδας τι δεν έκανε για να προκαλέσει αποτροπή ακόμη και στους πιο φανατικούς του κοντέστ. Ευτυχώς, υπάρχουν και ελάχιστες χρονικές στιγμές που ο Ferrell απουσιάζει από το επίκεντρο και κάπως το πράγμα τσουλάει χωρίς εκείνον πιο ευχάριστα, σε ένα, δυο, τρία πλανάκια που επικρατεί κάπως το πνεύμα της Γιουροβίζιον. Ειδάλλως...

Σε αυτές τις εξαιρέσεις, διακρίνεται ο φουκαράς Dan Stevens, να παλεύει ως εκκεντρικός Ρώσος αστέρας και μεγάλο φαβορί για την νίκη, να κρατήσει κατά κάποιο τρόπο τα προσχήματα, παρέα με την, μάλλον δίχως εναπομείνασες σταρικές ευκαιρίες, Rachel McAdams, που ορίζει το άλλο μισό του σάχλα στο γκρουπάκι. Σε αυτό το σημείο, βάζοντας κάτω την απλή μαθηματική σκέψη, μετρώντας πως τα έτη της Καναδέζας (που το τρώει όπως δείχνει, όλο το φαΐ της) είναι μόλις σαράντα, φαντάζει κομματάκι αδύνατον να δικαιολογήσει κανείς, πως μπορεί την εποχή του Waterloo (1974) να ήταν έστω πεντάχρονη, όπως μας την παρουσιάζει το νοσταλγικό ίντρο.

Εντέλει από την μια τρυπάρα στην άλλη και από την μια κουταμάρα στην επόμενη βαδίσαμε παρακολουθώντας το φιλόδοξο ετούτο πόνημα να καταλήγει σε Βατερλώ. Το οποίο περιέργως έχει ξεσηκώσει θύελλα θαυμασμού στην αντίπερα άκρη του Ατλαντικού. Εκεί δηλαδή που με ότι βλακεία τους σερβίρει ο Ferrell, ξεκαρδίζονται μάλλον. Ας τον κρατήσουν εκεί τότες και ας μην τον αφήνουν λυτό παραέξω, τον αχωνευτίδη, για να μην χάνουμε κι εμείς τον χρόνο μας, βλέποντας τις ανοησίες του.

Στις δικές μας αίθουσες? Ποτέ!

«Όποιος έχει το θάρρος να γελά, κυριαρχεί τον κόσμο!»

Σας προσκαλούμε να περάσετε μαζί μας τις καλοκαιρινές σας βραδιές παρέα με το κινηματογραφικό αφιέρωμα Η κωμωδία αλά Ιταλικά, Έκδοση 2.0, που θα αρχίσει να μεταδίδεται από την Τρίτη 7 Ιουλίου στις 23:00, από την EΡT2. Κάθε Τρίτη, επί τέσσερις εβδομάδες, θα μεταδίδεται μια Ιταλική ταινία με ελληνικούς υπότιτλους με τη σφραγίδα ποιότητας του Istituto Luce – Cinecittà.

Το αφιέρωμα θα ξεκινήσει με την ταινία Il campione | Πρωταθλητής του Leonardo D'Agostini (2019), μια ιστορία ενός νέου ποδοσφαιριστή που αλλάζει πορεία στην ζωή του χάρη στην καθοριστική επιρροή του καθηγητή του.

Η δεύτερη ταινία είναι το Latin lover | Ένας λατίνος εραστής (Cristina Comencini, 2015), μια λεπτή σάτιρα του κόσμου του κινηματογράφου και των γυναικών, με την Virna Lisi στην τελευταία της εμφάνιση και ένα διεθνές καστ γυναικών που πλαισιώνει τον Francesco Scianna, σύμβολο του περασμένου μεγαλείου του Ιταλικού σινεμά.

Ακολουθεί η ταινία Moglie e marito | Οι σύζυγοι, πρώτη ταινία του Simone Godano (2017), διασκεδαστική κωμωδία που σαρκάζει τον κόσμο της τηλεόρασης και τις Αμερικάνικες ιατρικές σειρές με την εμβληματική ερμηνεία του Pierfrancesco Favino.

Τέλος, η ταινία Ma cosa ci dice il cervello | Κάντε στην μπάντα (Riccardo Milani, 2019) με την ασυγκράτητη Paola Cortellesi να ακροβατεί στο ρόλο ενός μυστικού πράκτορα με διπλή ταυτότητα διορθώνοντας με την άγαρμπη συμπεριφορά της τα κακώς κείμενα της σύγχρονης κοινωνίας.

Για δυο εβδομάδες, από τις 14 έως τις 29 Ιουλίου 2020, οι ταινίες αυτές μαζί με τις τέσσερις επιπλέον ταινίες που ακολουθούν, θα είναι διαθέσιμες από τα ψηφιακά μέσα της ΕΡΤ - ERTFLIX σε iOS, AOSP, Browsers, HybridTV.

Οι τέσσερις επιπλέον ταινίες θα είναι διαθέσιμες αποκλειστικά από τα ψηφιακά μέσα της ΕΡΤ και για την ελληνική επικράτεια.

Οι ταινίες που μεταδίδονται online θα είναι διαθέσιμες στην κατηγορία ΤΑΙΝΙΕΣ της ιστοσελίδας της ΕΡΤ https://webtv.ert.gr/

Io sono Tempesta | Ονομάζομαι Τεμπέστα (Daniele Luchetti, 2019), κοινωνική σάτιρα εφ’ όλης της ύλης με τη σπουδαία ερμηνεία του Marco Giallini.

Momenti di trascurabile felicità | Στιγμές ασήμαντης ευτυχίας (Daniele Luchetti, 2019), με πρωταγωνιστή τον Pif, που λαμβάνει ειδική άδεια από τον Παράδεισο για να παρακολουθήσει, δίχως αυταπάτες, τη ζωή του να κυλάει μπροστά στα μάτια του σε μια ώρα και τριάντα δυο λεπτά.

Bangla | Μπάνγκλα, πρώτη ταινία του νεαρού ιταλού σκηνοθέτη Phaim Bhuiygan (2019), με οικογενειακή καταγωγή από το Μπαγκλαντές, ο οποίος αφηγείται με αθώο και τρυφερό τόνο ιστορίες ένταξης και διαπολιτισμικής προσαρμογής.

Ammore e malavita | Αγάπη και έγκλημα (Antonio Manetti, Marco Manettiς, 2017), ναπολιτάνικη μουσική ταινία που τιμήθηκε με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων και πέντε David di Donatello.

Το αφιέρωμα εντάσσεται στην Πολιτιστική Πρωτοβουλία Tempo Forte Italia_Ελλάδα 2020 της Πρεσβείας της Ιταλίας στην Ελλάδα η οποία το διοργανώνει μαζί με το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών με την συνεργασία του Πολιτιστικού Συλλόγου AIAL, στο πλαίσιο του Italian Online Summer Fest_GR, του Φεστιβάλ που θα είναι διαθέσιμο στο Διαδίκτυο από τις 3 Ιουλίου έως τις 17 Σεπτεμβρίου 2020 με πρόσβαση και ηλεκτρονική εγγραφή στην ιστοσελίδα: http://www.iicateneonline.gr.

Απολαύστε από τις 3 Ιουλίου έως τις 17 Σεπτεμβρίου το Italian Online Summer Fest, ένα διαδικτυακό αφιέρωμα με δράσεις Made in Italy από τον κόσμο του Πολιτισμού που διοργανώνουν στην Ελλάδα η Πρεσβεία της Ιταλίας και το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών.

Για έντεκα εβδομάδες δεκάδες δράσεις θα είναι διαθέσιμες διαδικτυακά για το κοινό στην Ελλάδα μέσω μιας ειδικής πλατφόρμας. Ανάμεσα σε αυτές ξεχωρίζουν το αφιέρωμα στον Φεντερίκο Φελίνι με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του και κινηματογραφικό αφιέρωμα “Commedia all’italiana.Versione 2.0” (Η κωμωδία αλά Ιταλικά, Έκδοση 2.0), που συνδιοργανώνεται με την Ελληνική Δημόσια Τηλεόραση ΕΡΤ και συγκεκριμένα από το τηλεοπτικό κανάλι ΕΡΤ2 και τα ψηφιακά μέσα της ΕΡΤ - ERTFLIX, αλλά και ένα αφιέρωμα στον σπουδαίο ηθοποιό Τόνι Σερβίλλο.

Οι ταινίες που μεταδίδονται online θα είναι διαθέσιμες στην κατηγορία ΤΑΙΝΙΕΣ της ιστοσελίδας της ΕΡΤ https://webtv.ert.gr/

Η μουσική θα έχει την τιμητική της με το Levante Jazz Festival, που υλοποιείται σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Δεν θα λείψουν οι ταινίες μικρού μήκους που πρωταγωνιστούν στο αφιέρωμα «10 Corti in giro per il mondo», σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Ταινιών Μικρού Μήκους της Ιταλίας καθώς και η Ιταλική κουζίνα, με τα Cooking Classes του Σεφ Μάρκο Σέρρα.

Όλες οι δράσεις του Φεστιβάλ θα είναι προσβάσιμες δωρεάν (αποκλειστικά για συνδέσεις από την Ελληνική επικράτεια) μέσω ηλεκτρονικής εγγραφής στην ιστοσελίδα http://www.iicateneonline.gr .

Εκεί θα βρείτε για κάθε κατηγορία δράσεων του Φεστιβάλ ειδικές σελίδες με πλούσιο οπτικό υλικό. Οι εγγεγραμμένοι χρήστες θα λαμβάνουν κάθε εβδομάδα ενημερωτικά δελτία/newsletter σχετικά με τις προτάσεις του επόμενου επταημέρου, τις ώρες και τη διάρκεια της online πρόσβασης σε αυτές.

Το Italian Online Summer Fest εντάσσεται στο πλαίσιο της Πρωτοβουλίας Tempo Forte Italia-Ελλάδα 2020, και πραγματοποιείται με τη συνδρομή του Πολιτιστικού Συλλόγου AIAL.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου αναπροσαρμόζεται και επεκτείνει τις δράσεις του κατά τη διάρκεια του έτους σε μια «Off Season / Εκτός εποχής» εκδοχή. Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου (SIFF), λαμβάνοντας υπόψη τις ειδικές συνθήκες που επικρατούν ανά την υφήλιο λόγω της πανδημίας του Covid-19, αναπροσαρμόζεται και συστήνει ένα νέο πρόγραμμα δράσεων σε Αθήνα και Σύρο. Ο 8ος φεστιβαλικός κύκλος του SIFF, που ξεκινά τον Ιούλιο του 2020 και ολοκληρώνεται με τη λήξη του έτους, εξερευνά την θεματική με τίτλο «Off Season / Εκτός εποχής». Μία θεματική που λειτουργεί τόσο ως τοποθέτηση απέναντι στην παρούσα κατάσταση όσο και ως μέθοδος εργασίας σε αυτή την ιδιαίτερη εκδοχή του Φεστιβάλ. Οι εκδηλώσεις της φετινής διοργάνωσης ξεκινούν αρχές Ιουλίου στην Αθήνα για να ταξιδέψουν στη Σύρο τον Αύγουστο, ενώ περισσότερες δράσεις θα ανακοινώνονται σταδιακά μέσα στο χρόνο. Το SIFF υλοποιείται με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).

To SIFF στην Αθήνα | 8–9 Ιουλίου 2020 | Goethe-Institut Athen(αίθριο)

Η έναρξη των καλοκαιρινών δράσεων του 8ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου σηματοδοτείται, σε συνεργασία με την ταινιοθήκη Cimatheque – Alternative Film Centre του Καΐρου και με την υποστήριξη του Goethe-Institut Athen (Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας), μεένα διήμερο πρόγραμμα προβολών,στις 8 & 9 Ιουλίου, στο αίθριο του Ινστιτούτου (Ομήρου 14-16).

Συγκεκριμένα, την Τετάρτη 8 Ιουλίου η ομάδα του SIFF σε συνεργασία με το Goethe-Institut Athen παρουσιάζει τη δουλειά δύο κορυφαίων Γερμανών σκηνοθετών: τη μικρού μήκους Filmbücher (1986) του Harun Farocki και τη μεσαίου μήκους Room 666 (1982) του Wim Wenders. Το πρώτο ντοκιμαντέρ αποτελεί ένα σπάνιο δοκίμιο που γύρισε ο ριζοσπάστης καλλιτέχνης της αβάν γκαρντ για λογαριασμό του κρατικού καναλιού της Δυτικής Γερμανίας WDR, ενώ στο δεύτερο, εν μέσω του Φεστιβάλ των Καννών, ο Wenders καλεί στο δωμάτιό του στην Κρουαζέτ κάποιους συναδέλφους του, όπως τον Werner Herzog, τη Chantal Akerman, τον Jean-Luc Godard (και άλλα μεγαθήρια), ώστε να συζητήσουν για το μέλλον της έβδομης τέχνης. Δύο ξεχωριστά ντοκιμαντέρ που σήμερα, σε μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία του σινεμά, στην οποία όλη η βιομηχανία αγωνιά για το μέλλον της κινηματογραφικής αίθουσας, έρχονται να υπενθυμίσουν την αξία του κινηματογράφου ως συλλογική εμπειρία θέασης.

Την επόμενη ημέρα, την Πέμπτη 9 Ιουλίου θα προβληθεί στον ίδιο χώρο ένα αφιέρωμα στο έργο της Atteyat Al Abnoudy (1939-2018), μιας εμβληματικής Αιγύπτιας δημοσιογράφου και κινηματογραφίστριας, και μιας από τις πρώτες γυναίκες που κράτησαν κάμερα στον αραβικό κόσμο. Το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει τα ντοκιμαντέρ της Horse of Mud (1971), The Sandwich (1975) και Seas of Thirst(1981), τρεις σπάνιες ταινίες που αποκαλύπτουν όψεις του μεσογειακού τοπίου και τρόπους ζωής που ίσως έχουν βρεθεί οριστικά «εκτός εποχής».

Οι ταινίες του προγράμματος θα προβληθούν μόνο με αγγλικούς υπότιτλους.
Διεύθυνση: Αίθριο του Goethe-Institut Athen (Ομήρου 14-16, 100 33 Αθήνα)
Ώρα έναρξης: 21:00
Είσοδος ελεύθερη κατόπιν κράτησης μέχρι εξαντλήσεως των θέσεων. Η προκράτηση θέσεων γίνεται με την αποστολή των στοιχείων σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση: iris.asimakopoulou@goethe.de

Το σινεμά των ατραξιόν | Αύγουστος 2020 | Σύρος

Τον επόμενο μήνα, το SIFF ταξιδεύει στη βάση του, τη Σύρο, για την πρώτη εκδήλωση από μία σειρά δράσεων που θα ακολουθήσουν στο αγαπημένο του νησί. Συγκεκριμένα, την 1η Αυγούστου του 2020 θα παρουσιαστεί στην Ερμούπολη, μία δράση βασισμένη σε μία επιλογή ταινιών, που γυρίστηκαν με το κινητοσκόπιο του Edison. Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές (τεκμηρίωση του ΕΛΙΑ), η Ερμούπολη φιλοξένησε μόλις τη δεύτερη κινηματογραφική προβολή στην επικράτεια του ελληνικού κράτους το 1900 – δύο χρόνια μετά την πρώτη προβολή στην Αθήνα. Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου προετοιμάζει τη χαρτογράφηση και δημιουργική αναπαραγωγή μέρους αυτού του προγράμματος προβολών του κινητοσκοπίου του Edison, με τα εργαλεία της ψηφιακής τεχνολογίας και με στόχο την ενεργοποίηση της ελληνικής κινηματογραφικής κληρονομιάς.

Η δράση θα προγραμματιστεί για το βράδυ της 1ης Αυγούστου του 2020, όταν και συμπληρώνονται 120 χρόνια από εκείνη την ιστορική προβολή, ενώ οι ταινίες θα είναι διαθέσιμες και διαδικτυακά στην ιστοσελίδα και το κανάλι του Φεστιβάλ στο YouTube για όλο τον Αύγουστο.

Off Season / Εκτός εποχής | Λίγα λόγια για τη θεματική:

Η ανάπτυξη της θεματικής «Off Season / Εκτός εποχής» για το 2020 ξεκίνησε αμέσως μετά τη λήξη του έβδομου SIFF. Ωστόσο, η επικαιρότητα έδωσε νέες διαστάσεις στη θεματική: Ποια είναι η ερμηνεία μας για τη φράση «Off Season», όταν η προοπτική της επανεκκίνησης της τουριστικής δραστηριότητας μοιάζει μακρινή και αβέβαιη; Τι είναι «εκτός» και τι «εντός» εποχής σε μια περίοδο που έχει διαταράξει την αντίληψή μας για τον χρόνο, κάνοντας να εστιάζουμε μόνο στην επείγουσα συνθήκη του παρόντος, στο επιτακτικό «εδώ-και-τώρα»; Μέσα από αυτό το συγκεκριμένο θέμα, το Φεστιβάλ επιθυμεί να εξετάσει το αποτύπωμα που αφήνει στην κοινωνία μια διοργάνωση σαφώς καθορισμένη χρονικά, αλλά και τη σχέση ανάμεσα στην επικαιρότητα και τη διαχρονικότητα των κινούμενων εικόνων.

Το 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού (ΥΠ.ΠΟ.Α.).

Σταδιακά θα ανακοινωθούν και οι υπόλοιπες ξεχωριστές εκδηλώσεις και δράσεις της παρούσας έκδοσης του SIFF, όπως και το πρόγραμμα προβολών της κεντρικής διοργάνωσης του Φεστιβάλ.
Μπορείτε να ενημερώνεστε αναλυτικά για όλες τις λεπτομέρειες και τις επόμενες ανακοινώσεις του προγράμματος του #siff2020 μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα του syrosfilmfestival.org, καθώς και στα επίσημα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του Φεστιβάλ.

Η δύναμη είναι στους πολλούς και όχι στον καθένα ξεχωριστά! Τι φέρνει κοντά ένα μικρό αλητάκι του δρόμου, έναν δαιμόνιο πρίγκιπα της ζούγκλας και τον διαβόητο Πειρατή Μαυροδόντη; Ένα Μαγικό Διαμάντι που κάνει τις ευχές πραγματικότητα και μία συναρπαστική περιπέτεια κινουμένων σχεδίων με αξέχαστους χαρακτήρες, θεαματική δράση, γενναιόδωρες δόσεις γέλιου και πολλή μουσική. Σύμφωνα με τον θρύλο, το Μαγικό Διαμάντι εκπληρώνει όλες τις ευχές του κατόχου του κάθε φορά που έχει πανσέληνο. Ο κακόβουλος πρίγκιπας της ζούγκλας Μάγκα Καν και η δαιμόνια βασίλισσα του Σιρίμα το έχουν επιτέλους αποκτήσει. Όμως, πριν η σελήνη γεμίσει, ο μικρούλης Μάρκο κλέβει το διαμάντι. Τυφλός από θυμό ο Μάγκα Καν εξαπολύει τους στρατιώτες-πιθήκους του για να εντοπίσουν τον νεαρό ληστή. Ο χαλαρός Πίνκι, εν τω μεταξύ, ζει ήρεμα σε ένα χωριό, ενώ η Βερόνικα βαριέται και ονειρεύεται περιπέτειες. Το όνειρο της θα εκπληρωθεί, όταν ο Πειρατής Μαυροδόντης κάνει την εμφάνιση του, αναζητώντας το διαμάντι για να γεμίσει τα σεντούκια του χρυσό και πολύτιμα πετράδια. Ο Πίνκι και η Βερόνικα θα βρεθούν εν πλω μαζί του σε μία αναπάντεχη περιπέτεια προς αναζήτηση του Μαγικού Διαμαντιού.

Την σκηνοθεσία του Νορβηγικής κοπής animation υπογράφουν οι Marit Moum Aune και Rasmus A. Sivertsenν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2020 από την Tanweer!

Κλεμμένο από τα αληθινά γεγονότα! Συνδυάζοντας ιδιοφυείς ανατροπές και απρόβλεπτες εξελίξεις, Το Κόλπο του Αιώνα (El Robo del Siglo) εμπνέεται από μια απίστευτη-κι-όμως-αληθινή, θρυλική ληστεία για να στήσει μια απολαυστική κωμική περιπέτεια που έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία στην Αργεντινή και ξεκινάει τώρα τη διεθνή της καριέρα. Αργεντινή, 2006. Μια συμμορία εισβάλλει σε υποκατάστημα της τράπεζας Banco Rio και κρατάει 23 ομήρους, σε μια προσπάθεια να φτάσουν στις δεκάδες εκατομμύρια δολάρια και τα κοσμήματα που κρύβονται στο θησαυροφυλάκιο. Η αστυνομία καταφθάνει και περικυκλώνει την τράπεζα, τα μέσα ενημέρωσης αρχίζουν να μεταδίδουν ζωντανά τις εξελίξεις και οι διαπραγματεύσεις ξεκινούν. Όσο περνούν οι ώρες και οι ληστές δεν παραδίδονται, η αστυνομία παίρνει την παράτολμη απόφαση να κάνει έφοδο. Μόλις, όμως, μπουν στο κτίριο, τους περιμένει μια τεράστια έκπληξη... Μετά από μια σειρά επιτυχιών, ο σκηνοθέτης Ariel Winograd αναλαμβάνει να αφηγηθεί την ιστορία της διασημότερης τραπεζικής ληστείας στα χρονικά της Αργεντινής, ισορροπώντας με μαεστρία ανάμεσα στο σασπένς, το χιούμορ και τον εύστοχο κοινωνικό σχολιασμό, σε μια ταινία που σημείωσε ρεκόρ εισιτηρίων στην Αργεντινή.

Πρωταγωνιστούν οι Guillermo Francella, Diego Peretti, Juan Alari, Pablo Rago.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2020 από την Rosebud 21!

SOS Γιατροί! Μια κομεντί made in France, που λαμβάνει χώρα χρονικά την περίοδο των εορτών, είναι η περίπτωση της ταινίας Ένα Γιατρό Παρακαλώ (Docteur?), που την σκηνοθεσία και το σενάριο της υπογράφει ο Tristan Séguéla (Rattrapage, 16 ans ou presque). Ο Serge είναι αρκετά ασυνεπής στη δουλεία του το τελευταίο διάστημα και δεν τον «παίρνει» να κάνει και άλλο λάθος. Την παραμονή των Χριστουγέννων είναι ο μόνος γιατρός σε εφημερία για κατ’ οίκον επισκέψεις. Όταν τραυματίζεται σε ένα ατύχημα με τον Μelek, ένα delivery boy δεν έχει άλλη λύση από το να στείλει αυτόν ως γιατρό στη θέση του.

Πρωταγωνιστούν οι Michel Blanc, Hakim Jemili, Solène Rigot, Franck Gastambide, Fadily Camara, Artus.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2020 από την Spentzos Films!

Βρες τη δική σου μελωδία! Μία καθαρόαιμη feelgood ταινία για ένα αστέρι που γεννιέται στη Γλασκόβη και λάμπει μέχρι το Νάσβιλ παρά τις αντιξοότητες, μία αισιόδοξη και παθιασμένη ιστορία για τη μουσική έκφραση που εκτονώνει και τελικά κάνει μία ανήσυχη και εκρηκτική ηρωίδα να βρει τον εαυτό της, είναι το Wild Rose την σκηνοθεσία του οποίου υπογράφει ο Tom Harper (The Aeronauts, The Woman In Black 2) και το εμπνευσμένο σενάριο γράφτηκε από τη Nicole Taylor (Three Girls). Η 23χρονη Rose-Lynn Harlan σφύζει από καθαρόαιμο ταλέντο, χάρισμα και θράσος. Έχει μόλις αποφυλακιστεί και πρέπει να συντηρήσει τα δύο παιδιά της. Το μόνο που θέλει είναι να φύγει άρον άρον από τη Γλασκόβη και να κάνει καριέρα ως τραγουδίστρια της country. Πιστεύει ότι η μόνη της ευκαιρία στην ευτυχία την περιμένει στην πρωτεύουσα της country, στο Νάσβιλ του Τενεσί. Η μητέρα της Marion θέλει η κόρη της να τακτοποιηθεί, να αποδεχθεί τη ζωή της και να αναλάβει τις ευθύνες της. Όταν, όμως, η μοίρα φέρνει τη Rose-Lynn πιο κοντά στο Νάσβιλ, καλείται να διαλέξει ανάμεσα στην οικογένεια και τη φήμη.

Πρωταγωνιστεί η καθηλωτική Jessie Buckley (Beast, War and Peace) σε μία απαιτητική ερμηνεία που τη θέλει να τραγουδάει - ακόμα και a cappella - στο εκφραστικό και ευαίσθητο ύφος της country.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2020 από την Feelgood Ent.!

And I need you now tonight
And I need you more than ever

του zerVo (@moviesltd)

Ένα πραγματάκι να πω, γιατί έχει προκύψει μια παρεξήγηση. Με αφορμή το εμφανώς ανέμπνευστο μοτό στο πόστερ της παρούσας κομεντί, που αναφέρει πως "η καλύτερη Γαλλική κωμωδία φέτος, είναι Ισπανική". Από που και ως που οφείλουμε κάθε τέτοια εποχή, να αναζητούμε τα πιότερα χαχανητά σε μια φραντσέζικη δημιουργία, από τις δεκάδες που κυκλοφορούν ετησίως, με αποτέλεσμα κάθε εβδομάδα να παίρνει έξοδο στις αίθουσες μας κάθε καρυδιάς καρύδι? Ποιο είναι εκείνο το στατιστικό στοιχείο - εκτός από την περίπτωση του Mon Dieu, που μάλλον είναι και ο βασικός υπαίτιος του δεινού - που κατευθύνει εμπορικά στην κυκλοφορία της κάθε τρικολόρ κουταμάρας? Και αν είναι έτσι, για ποιον λόγο δεν πάρθηκαν τα δικαιώματα του γαλλόφωνου ορίτζιναλ, προς επίδειξη στο εγχώριο εκράν, αλλά επιλέχθηκε το λατινικό αντίγραφο? Για να μπερδέψουμε την France με την Espana, πες, στην μαρκίζα και να ξεσηκώσουμε μπούγιο και κουρνιαχτό...

Η απρόσμενη γνωριμία της δεδηλωμένης μπάτσελορ Μαρίνα με τον γοητευτικό αρχιτέκτονα και εξίσου μονάχο, Κάρλος, σε γαμήλια τελετή που επιμελείται εκείνη και καταφέρνει να τα φέρει βόλτα, παρόλες τις ακραίες αναποδιές που θα της τύχουν, θα οδηγήσει σε ένα φλογερό και παθιασμένο ουάν νάιτ σταντ. Κι αν για την τσαχπίνα Μαδριλένα, αυτή η βραδιά δεν σήμαινε παρά ένα μικρό διάλειμμα στην περίοδο σεξουαλικής ανομβρίας, για τον μορφονιό δεν θα ισχύσει το ίδιο, μιας και το μπρίο της wedding planner έχει καρφωθεί βαθιά στο μυαλό του. Σε βαθμό που θα αναζητήσει τα ίχνη της, ώστε να την συναντήσει και πάλι...

...έλα όμως που ο Κάρλος θα αποδειχθεί μπερμπάντης. Αφού όχι απλά δεν πετά σαν λεύτερο πουλί, αλλά είναι ήδη αρραβωνιασμένος με την ξανθομαλλούσα Αλέξια, θυγατέρα του μεγιστάνα, που μαζί του συζητά ένα δημιουργικό πρότζεκτ πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Και προκειμένου να μην προδώσει την απιστία του, θα υποστηρίξει πως η Μαρίνα δεν είναι άλλη, από την διοργανώτρια της δικής τους παντρειάς! Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι δυο μεγαλοκοπέλες δεν είναι άγνωστες, μα έχουν υπάρξει συμμαθήτριες στα μικράτα τους, σε εποχές που η επίσημη, αποκαλούσε την παράνομη, Αρκούδα, ένεκα της ακατάσχετης τριχοφυΐας των χεριών της.

Να που οι εποχές αλλάζουν όμως και όπως λένε οι σοφοί, η εκδίκηση θα σερβιριστεί σαν ένα πιάτο όχι απλά κρύο αλλά μπούζι, αφού ναι μεν για το Μαρινάκι δεν καιγόταν καρφί, μέχρι τα χτες, για τον άτσαλο (και παρτάκια εδώ που τα λέμε) μουσάτο, αλλά πλέον θα το βάλει αμέτι μουχαμέτι να τον κάνει δικό της, διαλύοντας την μνηστεία, που η ίδια έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας ως η τεχνική του διευθύντρια. Το ταξίδι στην πανέμορφη Τενερίφη, εκεί που οι τρεις τους θα περάσουν λίγες ημέρες διακοπών συζητώντας τα διαδικαστικά, θα αποδειχθεί αποκαλυπτικό. Για όλους!

Όχι κάτι περισσότερο από μια εμπνευσμένη φαρσίτσα είναι η θεματική βάση της σπανιόλικης αυτής δημιουργίας, που υπογράφει ο νεαρός, πλην πολυγραφότατος στο είδος, Dani de la Orden, βαδίζοντας επακριβώς στα βήματα του πρωτότυπου σεναρίου της (βόμβας) Reem Kherici για το Jour J. Και η αλήθεια είναι, πως η γαμήλια εισαγωγή, με την ελαφρώς μακάβρια έκβαση και την 99 Luftbalons φλερτική κατάληξη, άνοιξε κομματάκι την όρεξη για μια πιθανή ευχάριστη και καλοκαιρινή ρομαντζαδούρα. Όταν δε η κάμερα ταξιδέψει στο παραδεισένιο και μεγαλύτερο από τα Κανάρια νησιά, εκεί καρτερείς να πέσουν στο τραπέζι, πέντε έξι ακόμη ιδεούλες που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο, ίσαμε το φινάλε, που μέσα σου ξέρεις καλά τι πρόκειται να συμβεί.

Αμ δε! Για το τελικό δεκάλεπτο και όλα όσα καταστροφικά λαμβάνουν χώρα στο πανί, δεν μπορώ να διανοηθώ πως το έστησαν οι ίδιοι υπαίτιοι για τα προηγούμενα. Όχι δηλαδή πως το Hasta Que La Boda Separe - τι ωραία που ο τίτλος αναφέρεται στο "Χωρίσει" και η ελληνική εξυπνάδα το μετέφρασε "Μεθύσει" - διεκδικούσε τίποτα δαφνάρες μέχρι ώρας, αλλά η εξόδιος ακολουθία είναι αυτό που λέμε άνω ποταμών. Ή μάλλον για να το πω καλύτερα, για όποιον φανατικό εκείνων των παλιομοδίτικων φωτονοβέλων μπει στον κόπο να βολτάρει στον θερινό, ας μείνει με την υποψία του χάπι εντ και ας την κάνει με ελαφρά, με το που το αρμόνιο κηρύξει την έναρξη του θαλάσσιου στεφανώματος. Κερδισμένος θα είναι.

Με ψηγματάκια από Wedding Planner, ακόμη πιότερα από My BF Wedding (μέχρι και κόπια καραόκη έχει το μενού, Total Eclipse Of The Heart), με λιγοστούς χαρακτήρες στην σκηνή, έξι μετρημένους και κάπως τραβηγμένη χρονική διάρκεια στο μέσιασμα, το φιλμάκι διατηρείται στην ζωή χάρη στο ευέλικτο του τέμπο, στα εκπληκτικά σανράιζ φόντα, αλλά και την προσδοκία πως η παράλληλη αγάπη, θα υπερισχύσει του συντηρητικού αλισιβερισιού. Ελκυστική αναμφίβολα η μπουκλάτη στάρινγκ Μαλαγουένα Belén Cuesta, που στο σκριπτ του τρίτου κύκλου του Papel γεννήθηκε αγοράκι, πριν εξελιχθεί σε θεογκομενάκι, βγάζει νοκ άουτ πανεύκολα σε χωστάδα, τον αρούκατο Álex García, αν και με όλη αυτή την ανοησία του εξωφρενικού Fin, δεν απομένει κέφι εντέλει, για να πούμε πολλά περισσότερα για τίποτα και για κανέναν τους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Ιουλίου 2020 από την Weird Wave!

No more heroes anymore?

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Σαν να λέμε, ο Αμερικάνος «Παραμυθάς»

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η γεννημένη την 1η του Οκτώβρη του 1979 στην Καλιφόρνια Αμερικανίδα σκηνοθέτιδα. Προηγήθηκαν οι ταινίες: «The Diary of a Teenage Girl» (2015 – προβλήθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς, όχι όμως και εμπορικά στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες) και «Θα μπορούσες ποτέ να με συγχωρέσεις;» (Can You Ever Forgive Me?, 2018), η οποία προβλήθηκε εμπορικά στην Ελλάδα. Η δεύτερη ταινία της ήταν υποψήφια για τρία Όσκαρ: α' γυναικείου ρόλου (για την Melissa McCarthy), β' ανδρικού ρόλου (για τον Richard E. Grant) και διασκευασμένου σεναρίου. Η τελευταία της ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου, για τον Tom Hanks.

Ο Fred Rogers γεννήθηκε το 1928 στην Πενσιλβάνια. Ήταν ένα ντροπαλό παιδί και είχε υπάρξει θύμα εκφοβισμού στο σχολείο. Στράφηκε από μικρός στο πιάνο και στον κόσμο της ζωηρής του φαντασίας. Έκανε πτυχιακές σπουδές στη μουσική σύνθεση και ήταν ιερέας της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας. Μέσα από τις μουσικές του δεξιότητες και το κουκλοθέατρο, ο Fred δημιούργησε ένα ζεστό, φιλικό, τρυφερό και ασφαλές περιβάλλον για παιδιά, μαθαίνοντάς τους τις αλήθειες της ζωής, αντλώντας από τις δικές του εμπειρίες. Ο ίδιος μεγάλωσε σχετικά απομονωμένος και ήξερε να μιλήσει στα παιδιά για δύσκολα ζητήματα, όπως το διαζύγιο, τον θάνατο, τον σχολικό εκφοβισμό, τον θυμό και τη λύπη. Η εκπομπή του στην τηλεόραση ξεκίνησε το 1968. Ο Fred Rogers στην εκπομπή του φορούσε ζακέτες σε έντονα χρώματα, τις οποίες έπλεκε η μητέρα του. Επέλεγε πάντα κάποιο από τα βασικά χρώματα, για να νιώθουν άνετα τα παιδιά όταν τον παρακολουθούσαν. Ο ίδιος ο παρουσιαστής είχε αχρωματοψία. Η εκπομπή του μέτρησε 895 επεισόδια (με τον Rogers να την σταματάει προσωρινά κάποια στιγμή) και έληξε στις 31 Αυγούστου του 2001, όταν ο ίδιος αποφάσισε να σταματήσει. Ο Fred Rogers πέθανε τον Φεβρουάριο του 2003. Η κληρονομιά του είναι ακόμα ζωντανή καθώς πολλές γενιές Αμερικανών έχουν μεγαλώσει με τις εκπομπές του. Το 2012, η εταιρεία παραγωγής του Fred Rogers ξεκίνησε ένα πρόγραμμα κινουμένων σχεδίων βασισμένο στον χαρακτήρα του εμβληματικού παρουσιαστή. H εκπομπή συνεχίζει να διαδίδει τα μηνύματα του Mister Rogers. Περισσότερα για τον Fred Rogers μπορεί κάποιος να μάθει παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ «Won't You Be My Neighbor?» του 2018, που αναφέρεται στον ίδιο και την εκπομπή – φαινόμενο.

Η υπόθεση: 1998. Ο Λόιντ Βόγκελ είναι δημοσιογράφος που εργάζεται στο περιοδικό Esquire. Είναι παντρεμένος και μόλις έχει αποκτήσει κι έναν γιο. Αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι ένας απίστευτος κυνισμός, κατάλοιπο της δύσκολης σχέσης με τον πατέρα του, που εγκατέλειψε την οικογένειά του όταν ο Λόιντ ήταν μικρός. Όταν η αρχισυντάκτριά του, του ζητάει να γράψει έναν άρθρο για τον δημοφιλή παρουσιαστή παιδικών προγραμμάτων, τον Μίστερ Ρότζερς, ο Λόιντ «κλωτσάει». Σταδιακά, όμως, ξεπερνά τις επιφυλάξεις του, καθώς αυτή η γνωριμία τον αφοπλίζει και τον φέρνει σε επαφή με ένα ξεχασμένο, πιο αγνό, κομμάτι του εαυτού του, αλλάζοντας την οπτική του απέναντι στη ζωή.

Η άποψή μας: Μερικές φορές, προσωπικά, μπαίνω σε δίλημμα, ιδίως όταν έχω να αντιμετωπίσω βιογραφικές ταινίες και ιδίως όταν το βιογραφούμενο πρόσωπο είναι κάτι σαν άγιος. Πώς μπορείς να κινηθείς με ασφάλεια και να μπορέσεις πετυχημένα να κάνεις τον διαχωρισμό και να πείσεις τους αναγνώστες σου πως άλλο μια καλή ταινία κι άλλο μια ταινία για έναν καλό άνθρωπο; Στην περίπτωσή μας, αυτή είναι μια ταινία για έναν καλό άνθρωπο, που δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις με τον γενικό και «αβαθή» χαρακτηρισμό «καλή». Η σκηνοθέτιδά της, η Marielle Heller, και στις τρεις της ταινίες προσπαθεί να αφηγηθεί ενδιαφέρουσες (στα χαρτιά) ιστορίες, με τον τρόπο του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά. Εκεί, όμως, που υποτίθεται πως αυτό θα της έδινε μεγαλύτερη ελευθερία και απεγκλωβισμό από συμβάσεις των χολιγουντιανών ανάλογων, η ίδια δείχνει μπερδεμένη και το τελικό αποτέλεσμα δείχνει... παράξενο.

Αναγνωρίζεις τα συστατικά, αλλά κλωτσάς. Φτάνεις σε σημείο να πιστεύεις πως οι σκηνοθετικές επιλογές ρημάζουν το τελικό αποτέλεσμα και πως ίσως στα συγκεκριμένα σενάρια θα μπορούσε να χωρέσει ένα πιο χολιγουντιανό touch. Από τη στιγμή που δεν προσπαθεί να αποδομήσει τον κύριο Ρότζερς (που θα είχε ένα άλφα ενδιαφέρον και θα ταίριαζε στην ανεξάρτητη οπτική) οι χειρισμοί της καταλήγουν άστοχοι. Επίσης, με την μετατόπιση του κέντρου βάρους της ιστορίας στον δημοσιογράφο και τη δική του προσπάθεια να επιβληθεί στους δαίμονές του, δεχόμενος απρόβλεπτα τη σημαντική βοήθεια του Φρεντ, αυτό που βγαίνει προς τα έξω είναι μια αμηχανία.

Ιδίως στην ερμηνεία του Matthew Rhys, γνωστού στους λάτρεις των σειρών από τη συμμετοχή του στο «Americans». Θέλω να πω, ο Rhys συνεργάστηκε με τον Hanks δυο χρόνια πριν στο The Post του Spielberg, βασισμένο επίσης σε αληθινή ιστορία. Ε, τι να λέμε τώρα, υπάρχει καθόλου χώρος για σύγκριση; Μεγαλειώδες και σπουδαίο το χολιγουντιανό φιλμ, με όλες τις συμβάσεις του, μικρού βεληνεκούς και άτολμο το ας πούμε πιο ανεξάρτητο της Heller. Ο Hanks είναι κλασικά καλός στο ρόλο του, ο Cooper επίσης, μου άρεσε που ξαναείδα μετά από καιρό την Christine Lahti, 70 χρονών σήμερα (!!!) στον μικρό ρόλο της αρχισυντάκτριας, ηθοποιό που γούσταρα τρελά μετά την ερμηνεία της στο «Gross Anatomy» του 1989 (!!!) αλλά ως εκεί.

Κι αυτή η απόφαση να χρησιμοποιηθεί fake ιστορία (για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα;) σε ότι αφορά τον δημοσιογράφο; Ναι, το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο άρθρο του δημοσιογράφου Tom Junod με τίτλο «Can You Say... Hero?» αλλά όλα τα άλλα (χμ...) είναι αλλαγμένα. Από το όνομά του (τον «βάφτισαν» στην ταινία Λόιντ Βόγκελ) μέχρι το βασικό plot, που αφορά τη σχέση του δημοσιογράφου με τον πατέρα του – προσοχή, όχι τη σχέση του δημοσιογράφου με τον Ρότζερς. Γιατί; Ακατανόητη απόφαση. Εντέλει, η κεντρική ιδέα της ταινίας αφορά τη συγχώρεση και την προσπάθεια που επιβάλλεται να κάνει κάθε άνθρωπος για να γίνει καλύτερος. Αυτό ήθελε να πει η σκηνοθέτιδα και οι παραγωγοί της, γι' αυτό κι επιλέχθηκε η ιστορία με τον πατέρα, προκειμένου να ταιριάξει με τον στόχο τους. Αλλά δυστυχώς η ταινία κινείται σε ρηχά νερά.

Πάντως, να της αναγνωρίσουμε κι ένα θετικό: η σκηνή όπου οι επιβάτες του μετρό, οι οποίοι τραγουδούν το τραγούδι – σήμα κατατεθέν της εκπομπής του Ρότζερς όταν τον βλέπουν ως συνεπιβάτη τους, είναι πολύ πιο ρεαλιστική από την αντίστοιχη της συνομιλίας των «κοινών θνητών» με τον Τσόρτσιλ στο πολυβραβευμένο Darkest Hour. Να τα λέμε κι αυτά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Ιουλίου 2020 από την Feelgood Ent.!

Τράβελογκ για λεόντεια χασμουρητά

του gaRis (@takisgaris)

Η ιστορία τραβά μια γεμάτη 10ετία από το The Trip (2010) αφού διαπέρασε τη Μεσόγειο πρώτα από Ιταλία (2014), μια λοξή προς Ιβήρων Ισπανία (2017) για να τερματίσει στην Ελλάδα, δήθεν και τάχαμου διαγράφοντας την Οδύσσεια των 10ετών (γουίνκ) από Τροία (Τουρκία) σε Ίθακα εντός έξι ημερών. Γιατί σε έξι; Γιατί έτσι γουστάρει ο 60άρης πια Michael Winterbottom, άρχοντας της άνισης προσωπικής κινηματογραφίας, από την οποία μετρώ δυό διαμαντάκια - 24 Hour Party People (2002) και The Killer Inside Me (2010). Το The Trip αποτελεί την πιο ανυποψίαστη υπέρβαση των τριών σήκουελ, πατώντας στις πλάτες των κωμικών μιμήσεων ενός εντελώς βρεταννικού (όπως το πάρεις αυτό) ντουέτου, Steve Coogan – Rob Brydon, σε ένα εξαντλητικό ρεσιτάλ βιρτουόζικης παπαρολογίας και φλεγματώδους αυταρέσκειας. Πασπάλισέ το τώρα με καρτ - ποστάλια, γκουρμεδιές και κουανασεριές και μέσα είσαι. Τηλεοπτικίλας (έγινε και σειρά με τέσσαρες σεζόνε) το ανάγνωσμα - πρόσχωμεν.

Φωνάζω το Τινάκι να παρακολουθήσουμε παρέα αυτό το μίνι οδοιπορικό, σύμφωνα με τα προντάκσιο νόουτς μεταξύ «Τemple of Apollo at Delphi, the Ancient Agora of Athens, the Ancient Theatre of Epidaurus, the unique island of Hydra, the Caves of Diros, Nestor's Palace, Niokastro Fortress in Pylos, and Ancient Stagira, as well as a lot of shooting in restaurants and hotels in Athens, Hydra, Lesvos, Chalkidiki, Pelion, Kavala, and at the Peloponnese.»

Τι λέ ρε μεγάλε σοβαρά μιλάς τώρα, δηλαδή να ετοιμαστούμε για τρελό νταβαντούρι, έτσι; Τα τυπάκια σεσημασμένα από τα παλιά, δε λέω, με γνώση αρχαίας ελληνικής ιστορίας επιπέδου Κοσμοπόλιταν (υπάρχει ακόμη αυτό;) και τσαχπινιά λιγούρη 50άρη στο λυκόφως της αρσενικότητός του, να οδηγούν SUV τραγουδώντας Bee Gees και να περιδιαβαίνουν παραλίες και λαγκάδια, χωρίς ο κος Winterbottom να σπαταλά «δράμι» κάδρο, ούτε καν στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Χώρια οι εμβόλιμες δραματουργικά στιγμές από τον οικογενειακό περίγυρο των πρωταγωνιστών, να προσπαθούν βαριεστημένα μήπως και προσδώσουν ψυχία αυθεντικότητας, σε μια κάργα μέτα - κατάσταση, όπου το αστείο, υποτεθείσθω, είναι το πομπώδες σελεμπριτίστικο, δυο, όχι ιδιαίτερα επιτυχημένων, ηθοποιών in real life.

Και να αγωνιά το Τινάκι (κοράκλα) και να αγανακτεί, που άφησε την πατρίδα δυο χρονώνε και έχει ματαπάει στα πεταχτά έκτοτε δυο βδομάδες σκάρτες το καλοκαίρι του 2017. Που είναι η ελληνική ομορφιά, η ιστορία, ο πολιτισμός, το αυθεντικό φαγητό, μια ουσιαστική απεικόνιση του προσφυγικού, μια νύξη για το Grexit; Κομπογιανίτικος, ιμπεριάλ σταρχιδισμός και ταξιδιωτική οργάντζα εμμονικής πατριαρχίας. Δες το The Trip to Greece (με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου περικαλώ) για να σακουλεφτείς ποιοί είναι οι τυπάδες, η σκούφια /νοοτροπία των οποίων κρατά αποκεί που έχουν κλοπιμαία, παρά την παγκόσμια χλεύη, την μια από τις έξι Καρυάτιδες στο Βρεταννικό Μουσείο.

Ντεμέκ πουθενο - μπουρζουάδες, τουρίστες - υπηρέτες ταξιδιωτικών οδηγών και λοιπών συντηρητικών (με την αυθεντικότερη του όρου έννοια) οπισθοδρομικών δυνάμεων. Δυστυχώς υπάρχει κοινό για να υπάρχει τρίτο σήκουελ, ώστε να μην πάρω ούτε τη χαρά, πως αυτή η εξαγρίωσή μου, θα είναι και η τελευταία με τον Χειμωνοκώλη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Ιουλίου 2020 από την Tanweer!

Από τις αρχές του χρόνου είχε γίνει γνωστό, πως ο σπουδαίος Ισπανός δημιουργός Pedro Almodóvar, είχε στα σκαριά δύο καινούργια πρότζεκτ. Αρχικά την κινηματογραφική διασκευή του μονόπρακτου του Jean Cocteau, The Human Voice, με πρωταγωνίστρια την Tilda Swinton και ακολούθως την πρώτη αμιγώς αγγλόφωνη ταινία του, βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα της Lucia Berlin, A Manual for Cleaning Women, με πιθανή σταρινγκ την Cate Blanchett. Του πρώτου σχεδίου τα γυρίσματα ξεκινούν ήδη τον ερχόμενο μήνα, το δεύτερο όμως θα πάει αναγκαστικά πίσω λόγω της έξαρσης του κορωνοιού στις ΗΠΑ, γεγονός που ώθησε τον ντιρέκτορα στο να ανακοινώσει το καινούργιο του πλάνο. Το οποίο τιτλοφορείται Madres Paralelas, εκεί όπου ο Μέγας Pedro θα συνεργαστεί για πολλοστή φορά με την αγαπημένη του σταρ Penélope Cruz. Ο προγραμματισμός αναφέρει πως οι διεργασίες θα ξεκινήσουν στις αρχές του 2021 και σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, στο επίκεντρο της ιστορίας του φιλμ, βρίσκονται δύο γυναίκες από την Μαδρίτη, που θα φέρουν στον κόσμο τα παιδιά τους την ίδια ακριβώς ημέρα και οι βίοι τους πλέον θα τρέξουν παράλληλα.

Το φιλμ που αναμένεται να αποτελέσει το επόμενο μεγάλο βήμα του σκηνοθέτη μετά από το Pain and Glory, ήταν ήδη στο πορτοφόλιο του Almodovar από το 2011 και στόχος του ήταν πάντα να το φιλμάρει με όχι ιδιαίτερα ακριβό προϋπολογισμό. Το αποκαλούσε δε ως την περίπτωση του "Δον Κιχώτη για τις μητέρες".