Movies Ltd

Ποιος μπορεί να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα; Στην 5η ταινία της μετά το Προσκύνημα στη Λούρδη και την Τρελή Αγάπη, Το Λουλούδι της Ευτυχίας (Little Joe), η Jessica Hausner εξερευνά τα είδη της επιστημονικής φαντασίας και του ψυχολογικού θρίλερ, συνδυάζοντας τα με μια αίσθηση παραμυθιού, που ενισχύεται από τα αξέχαστα σκηνικά και την υποβλητική μουσική του Ιάπωνα Teiji Ito που έχει γράψει μουσική για τις ταινίες της Maya Deren. Η Άλις, μια χωρισμένη μητέρα, είναι μια αφοσιωμένη επιστήμονας που εξειδικεύεται στην ανάπτυξη νέων ειδών φυτών για λογαριασμό μιας εταιρείας. Έχει σχεδιάσει ένα ειδικό είδος βαθυκόκκινου λουλουδιού, ξεχωριστό όχι μόνο για την ομορφιά του αλλά για τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Αν διατηρηθεί σε ιδανική θερμοκρασία, του δίνονται ως τροφή τα κατάλληλα συστατικά και οι άνθρωποι του μιλούν συχνά, το φυτό θα κάνει τον ιδιοκτήτη του ευτυχισμένο. Σε αντίθεση με την πολιτική της εταιρείας, η Άλις παίρνει ένα λουλούδι στο σπίτι της σαν δώρο για τον έφηβο γιο της Τζο. Οι δυο τους βαφτίζουν το λουλούδι «Μικρός Τζο», αλλά όσο μεγαλώνει, τόσο αυξάνεται η υποψία της Άλις ότι η δημιουργία της δεν είναι τόσο αθώα όσο νόμιζε.

Η ταινία προβλήθηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών όπου και κέρδισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας η ανερχόμενη πρωταγωνίστρια Emily Beecham (Daphne), η οποία ετοιμάζεται να κάνει το χολιγουντιανό της ντεμπούτο στην Cruella στο πλάι της βραβευμένης με Όσκαρ Emma Stone. Είναι η πρώτη φορά που κερδίζει αυτό το βραβείο Βρετανίδα ηθοποιός από το 1997 όταν το είχε κερδίσει η Cathy Burke για το Nil by Mouth του Gary Oldham. Συμπρωταγωνιστές της ο Ben Whishaw (γνωστός από τους ρόλους του στις τελευταίες ταινίες του Τζέιμς Μποντ, στον Αστακό του Γιώργου Λάνθιμου, στο Bright Star της Jane Cambion, αλλά και ως η φωνή του Πάντινγκτον) καθώς και η Kerry Fox (Μικρά Εγκλήματα Μεταξύ Φίλων του Danny Boyle, Σαρκική Εξάρτηση του Patrice Chereau).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιανουαρίου 2020 από την Tanweer!

Ο κόσμος θα μάθει το όνομα του και την αλήθεια! Η νέα ταινία του Clint Eastwood και βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, η ταινία Η Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ (Richard Jewell) είναι μια ιστορία για το τι συμβαίνει όταν αυτό που παρουσιάζεται ως«γεγονός» αποκρύπτει την αλήθεια. «Μία βόμβα έχει μπει στο πάρκο Centennial. Έχετε 30’.» Ο κόσμος γνώρισε τον Ρίτσαρντ Τζούελ ως τον φύλακα που ανακάλυψε το βομβιστικό μηχανισμό στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ατλάντα το 1996. Η αναφορά του για τα γεγονότα τον μετέτρεψε σε ήρωα, που εξαιτίας της άμεσης δράσης του, έσωσε αμέτρητες ζωές από βέβαιο θάνατο. Ωστόσο, μέσα σε λίγες μόλις μέρες, ο επίδοξος αστυνομικός γίνεται ο υπ’ αριθμόν ένα ύποπτος του FBI, κατηγορείται τόσο από τον Τύπο όσο και από το κοινό και στη ζωή του έρχονται τα πάνω κάτω. Απευθυνόμενος στον ανεξάρτητο δικηγόρο Γουάτσον Μπράιαντ, ο Τζούελ κατορθώνει να αποδείξει την αθωότητά του. Αλλά ο Μπράιαντ ξεπερνά τα όριά του, καθώς προσπαθεί να πολεμήσει τις συντονισμένες επιθέσεις του FBI, της GBI και του APD και να καθαρίσει το όνομα του πελάτη του, προσπαθώντας να αποτρέψει τον Ρίτσαρντ από το να εμπιστευτεί τους ίδιους τους ανθρώπους που θέλουν να τον καταστρέψουν.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι βραβευμένοι με Όσκαρ Sam Rockwell (“Three Billboards Outside Ebbing, Missouri”) που ενσαρκώνει τον Γουάτσον Μπράιαντ, Cathy Bates (“Misery,” “American Horror Story”), που παίζει τη μητέρα του Ρίτσαρντ, John Hamm (“Baby Driver”), που παίζει τον επικεφαλής ερευνητή του FBI, Olivia Wilde (“Life Itself”), ως η δημοσιογράφος Κάθι Σκράγκς της εφημερίδας Atlanta Journal - Constitution και Paul Walter Hauser ("I, Tonya"), που πρωταγωνιστεί ως Ρίτσαρντ Τζούελ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιανουαρίου 2020 από την Tanweer!

Αν ξαναγεννηθείς Χριστέ στη γη μας...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αγαπάτε αλλήλους;

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 28 Οκτωβρίου του 1981 στο Πόζναν την Πολωνίας σκηνοθέτης Jan Komasa. Έχουν προηγηθεί οι απρόβλητες στην Ελλάδα ταινίες «Sala samobójców» (Suicide Room, 2011) και «Warsaw '44» (Miasto 44, 2014). Αν κατάλαβα καλά, η επόμενη ταινία του (που βρίσκεται τώρα στο post production και βγαίνει στην Πολωνία τον ερχόμενο Μάρτιο) θα είναι σίκουελ της πρώτης του ταινίας και θα έχει τίτλο «Sala samobójców. Hejter» με αγγλικό τίτλο «The Hater».

Η ταινία Corpus Christi έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας, όπου έλαβε μέρος στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού τμήμα «Giornate degli Autori» (Venice Days) – κάτι ανάλογο του «Δεκαπενθήμερου των Σκηνοθετών» στις Κάννες. Από εκεί και πέρα προβλήθηκε σε μπόλικα φεστιβάλ – από εκείνο του Τορόντο μέχρι εκείνο της Θεσσαλονίκης. Αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Πολωνίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ και κατάφερε να βρίσκεται μέσα στη δεκάδα της shortlist, από την οποία θα προκύψει η τελική πεντάδα, που θα ανακοινωθεί (όπως όλες οι εφετινές υποψηφιότητες για Όσκαρ) την ερχόμενη Δευτέρα 13 Ιανουαρίου. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως θα τα καταφέρει και θα είναι στην τελική πεντάδα.

Η υπόθεση: Ο Ντάνιελ είναι ένας 20χρονος νεαρός, κλεισμένος σε αναμορφωτήριο. Το παρελθόν του είναι γεμάτο βία και το παρόν επίσης. Το μέλλον του διαγράφεται αβέβαιο. Ο ίδιος, χωρίς να αλλάξει κατ' ελάχιστο τον «αμαρτωλό» τρόπο ζωής του, χωρίς να μετανιώνει ή να ντρέπεται για κάτι, νιώθει να έλκεται από τη θρησκεία, να βρίσκει σε αυτήν ένα πνευματικό – ψυχικό αποκούμπι. Όταν δηλώνει στον παπά του αναμορφωτήριου πως θέλει να γίνει ιερέας, εκείνος τον προσγειώνει: δεν είναι εφικτό κάτι τέτοιο λόγω του βεβαρημένου ποινικού του μητρώου. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει ο ιερέας για τον Ντάνιελ είναι να τον στείλει σε ένα ξυλουργείο, σε μια μικρή πόλη στην άλλη άκρη της χώρας, μιας που η ξυλουργική είναι κάτι που ο Ντάνιελ διδάσκεται στο αναμορφωτήριο.

Απρόθυμος παρά την ελευθερία που του παρέχεται, ο Ντάνιελ πηγαίνει στην μικρή πόλη. Μετά όμως από μια σειρά παρεξηγήσεων και μιας... κλοπής, ο Ντάνιελ περνιέται ως ο νέος παπάς της μικρής πόλης. Μιας πόλης, που κουβαλά τα σημάδια ενός τραγικού συμβάντος: μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σκοτώθηκαν επτά νεαρά παιδιά. Οι κάτοικοι της πόλης δεν μπορούν από τη μία να συνέλθουν και από την άλλη να συγχωρέσουν αυτόν που θεωρούν υπεύθυνο για το δυστύχημα – ο οποίος επίσης έχασε τη ζωή του σε αυτό. Ο Ντάνιελ θα προσπαθήσει να αποκαταστήσει την ισορροπία της τοπικής κοινωνίας. Οι πράξεις του, όμως, και τα κηρύγματά του, δεν είναι αρεστά από όλους. Πόσο θα αντέξει, όταν σχεδόν όλη η πόλη είναι εναντίον του; Και θα καταφέρει να κρατήσει μυστική την πραγματική του ταυτότητα;

Η άποψή μας: Δεν ξέρω γιατί, αλλά παρακολουθώντας τη συγκεκριμένη ταινία, θυμήθηκα το τραγούδι της Αρλέτας «Το μπαρ το ναυάγιο». Γιά να φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη, άντε μπράβο: «Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο/ βρέθηκα να τα πίνω μ' έναν άγιο/ καθότανε στο διπλανό σκαμπό/ και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό/ Του είπα παππούλη τι ζητάς εδώ/ δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό/ μου είπε, τέκνον κάνεις μέγα λάθος/ εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος/ Κοίταξε γύρω τους στεγνούς και μεθυσμένους/ και μου είπε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους/ αν θες ν' αγιάσεις πρέπει ν' αμαρτήσεις/ ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις». Εκτός από το «παππούλη» των στίχων, τα υπόλοιπα ταιριάζουν ταμάμ.

Ο ήρωάς μας, ο Ντάνιελ, κάθε άλλο παρά «άγιος», με την τρέχουσα χριστιανική ηθική των τύπων, μπορεί να χαρακτηριστεί. Αλητάκος, παραβατικός, κοκάκιας, δεν έχει πρόβλημα (;) να γαμήσει μια φοιτήτρια σε τουαλέτες (καλά, αυτό δεν είναι παραβατικό, μουάχαχαχαχα), να ανάψει τσιγάρο μέσα σε λεωφορείο, να κρατήσει τσίλιες ενώ βασανίζουν βάναυσα (σκηνή που θα... πονέσει τους άρρενες θεατές) συγκρατούμενό του. Αυτά πριν...γίνει παπάς. Όταν γίνεται παπάς (αντιποίηση αρχής λέγεται αυτό) κλέβοντας (!!!) άμφια, και πάλι θα διαφοροποιηθεί από τους υποκριτές «συναδέλφους» του. Και θα καπνίσει, και θα πιει κι ένα μπυρόνι με τη νεολαία (νεολαίος είναι και ο ίδιος, τι στην ευχή) και θα γαμήσει – έτσι πρέπει. Και ναι, μπορεί να ψάξει στο google μέσω του smartphone του για να βρει τι να πει όταν για πρώτη φορά θα λάβει μέρος στο θρησκευτικό μυστήριο της εξομολόγησης (μία από τις αρκετές αστείες στιγμές της ταινίας) αλλά είναι αυθεντικός. Είναι ευθύς. Είναι ντόμπρος. Και είναι ουσιαστικός. Αυτά που κηρύττει ανορθόδοξα στην εκκλησία είναι ο Λόγος του Θεού. Είναι ο Λόγος της Αγάπης! Είναι αυτό που ουσιαστικά σημαίνει να είσαι Άνθρωπος σήμερα. Να συγχωρείς. Και να προχωράς μπροστά.

Ναι, έχει ελαττώματα (και ποιος δεν έχει;), ναι, έχει μυστικά (και ποιος δεν έχει;), ναι, έχει κάνει πράγματα για τα οποία δεν είναι περήφανος (και ποιος δεν έχει;) αλλά προσπαθεί. Προσπαθεί πολύ. Όπως συμβαίνει, όμως, πάντα, όποιος πάει να ταράξει ηθελημένα ή άθελά του, ένα εδραιωμένο status quo, δημιουργεί αντιπάθειες. Γιατί; Επειδή θέλει να ανοίξει τα μάτια των ανθρώπων και να τους θυμίσει την πιο χριστιανική διδαχή από όλες: τη συγχώρεση. Επειδή θέλει στο μνημείο που έχουν στήσει οι άνθρωποι του χωριού να μην βρίσκονται μόνο οι φωτογραφίες των επτά νεαρών που σκοτώθηκαν στο δυστύχημα αλλά και του ανθρώπου που – υποτίθεται – ευθύνεται για τον χαμό τους. Επειδή προσπαθεί να βγάλει την χήρα του ενόχου (μέχρι αποδείξεως του εναντίου) από την επιβεβλημένη απομόνωσή της και να την ξανακάνει αποδεκτή από την κοινωνία του χωριού. Κι επειδή – άκουσον άκουσον – θεωρεί παράλογο να μην επιτρέπουν οι καλοί χριστιανοί χωρικοί την ταφή των σταχτών του «δράστη» στο χωριό, λες και ο νεκρός μπορεί να τους μολύνει και απαγορεύουν κάτι τέτοιο!

Οι προσπάθειές του και οι αντιδράσεις που προκαλούν μου θύμισαν (εκεί εγώ, με τις θύμισες) τον ανατριχιαστικά σπουδαίο «Βασιλιά» του Νίκου Γραμματικού. Εννοείται ότι η ελληνική ταινία (στη συγκεκριμένη περίπτωση) είναι πολύ καλύτερη από την πολωνέζικη, καθώς ο Γραμματικός τραβάει τα πράγματα στα άκρα. Ο Πολωνός συνάδελφός του δεν κάνει άσχημη δουλειά. Ίσα ίσα. Δεν φτιάχνει ένα δύσκολο, κουλτουριάρικο, δήθεν, αυτάρεσκο και αυτοαναφορικό σινεμά. Φλερτάρει με το μέινστριμ: η ταινία του είναι για όλους. Κρατάει μια ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό. Και το φινάλε του είναι σούπερ: ταυτόχρονα ρεαλιστικό και φευγάτο, απαισιόδοξο και αισιόδοξο αντάμα (κι όμως), γήινο και υπερβατικό. Απλά, όντας σε mode «θα ήθελα κάτι παραπάνω»... θα ήθελα κάτι παραπάνω. Κάτι που θα με αιφνιδίαζε. Κάτι που θα με συνέπαιρνε.

Εδώ, το πετυχαίνει σε στιγμές – όχι καθ' ολοκληρίαν. Τουλάχιστον πέτυχε διάνα στην επιλογή του βασικού πρωταγωνιστή, που έχει τη φάτσα «άγγελος και διάβολος» μαζί. Και δίνει μια ερμηνεία αντάξια του ονόματος της πολωνικής σχολής. Θυσία και πίστη, αναγέννηση και προσγείωση, αμαρτία και συγχώρεση. Not bad my son, not bad...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Δεκεμβρίου 2019 από την Filmcenter Trianon!

του zerVo (@moviesltd)

Και να που ο κόσμος του κινούμενου σκίτσου, αποφάσισε να δανειστεί θέμα από την Παλαιά Διαθήκη. Σίγουρα το πιο ενδεδειγμένο για να μετατραπεί κάποια στιγμή σε πολύχρωμο καρτούν, αφού οι κατά κύριο λόγο πρωταγωνιστές των ιστοριών του είδους, τα ομιλούντα ζωάκια δηλαδή, στην παρούσα περίπτωση έχουν βρει την καλύτερη τους. Και ποιος δεν γνωρίζει άλλωστε την περίφημη, ίσως και πιο περιπετειώδη, στιγμή της Βίβλου, όπου από τον επερχόμενο κατακλυσμό δεν πρόκειται να σωθεί κανείς, παρά μόνο όσοι εξασφαλίσουν θέση στην Κιβωτό της σωτηρίας. Από την παρούσα διασκευή, που αφορά τα πολύ ανήλικα ματάκια, η μόστρα του Νώε μπορεί να απουσιάζει, δεν λείπουν όμως οι δύο βασικοί κανόνες, με τους οποίους επιφόρτισε τον υπεύθυνο, καπετάνιο και φυσικό ηγέτη της αποστολής επιβίωσης, τον λέοντα. Πρώτον, απαγορεύεται στα σαρκοφάγα θηρία να σκεφτούν και μόνο να γευτούν τα πιο αθώα φυτοφάγα και δεύτερον, όσα ζώα εισέλθουν στο τεράστιο καράβι, επιβάλλεται να είναι καταχωρημένα στην λίστα. Αλλιώς, πόρτα!

Κατ αυτόν τον τρόπο λοιπόν, τα δύο προϊστορικά νέστριανς, ο ευθυνόφοβος πατήρ Ντέηβ και ο χαζούλης γιος του Φίννυ, μην καταφέρνοντας να πάρουν το πολυπόθητο boarding pass, θα αναγκαστούν να σκεφτούν άλλες λύσεις, πιο πονηρές για να σκαρφαλώσουν στην ξύλινη γιγα-σχεδία. Μεταμφιεσμένοι σε λύγκες, θα ακολουθήσουν το δίδυμο της περήφανης μαμάς Χέιζελ και της wanabe ατρόμητης θυγατέρας της Λέα, πετυχαίνοντας να ξεγελάσουν τον γορίλα πορτιέρη που δεν αστειεύεται και ρίχνει στο νερό τους ανεπιθύμητους. Έλα όμως που παίζοντας έξω από το σκάφος τα δύο, εκ πρώτης όψης εχθρικά, ζωάκια, θα παρασυρθούν από την αφέλεια τους και δεν θα προλάβουν να ξεφύγουν από τα πελώρια κύματα...

Εκτός κιβωτού αμφότερα, με τα ιπτάμενα λυκόρνια να καραδοκούν, οι δύο φίλοι - πλέον - θα κληθούν να ενώσουν δυνάμεις για να ξεπεράσουν την θεομηνία. Την ίδια στιγμή που πάνω στο πλεούμενο, οι γονείς τους αντιλαμβανόμενοι την εξαφάνιση τους, θα κινήσουν γενικό συναγερμό για να τα εντοπίσουν. Δεν το λες και εύκολο όταν ολάκερη η γη έχει μετατραπεί σε έναν απέραντο ωκεανό!

Με σημαντικές διαφοροποιήσεις από το πρωτότυπο θέμα (όπως ας πούμε πως οι εισερχόμενοι στο πλοίο δεν είναι αντρόγυνα) η υπόθεση ακολουθεί πιστά τις προσταγές που έχει καθορίσει στο παρελθόν η Pixar και η Disney, μέσα από τα σπουδαία και πρωτοποριακά Finding Nemo και Ice Age. Μιξάζ που στην ουσία αποτελεί η πανευρωπαϊκή (σχεδόν) αυτή συμπαραγωγή, στην οποία ο γονιός του κάτι σαν ψαράκι αναζητά τον κανακάρη του, ταξιδεύοντας σε μια αχανή θάλασσα, που την διασχίζουν αμέτρητα παγόβουνα!

Παρόμοιας φωτεινής και λαμπερής σε αποχρώσεις συλλογιστικής, όχι όμως και ανάλογης σχεδιαστικής ακρίβειας, είναι το Oops...Noah Is Gone, που φτιάχτηκε με παράδες Γερμανικούς, Ιρλανδικούς και από τις Κάτω Χώρες. Αναμφίβολα η κεντρική έμπνευση της μετατροπής του παραμυθιού του Νώε σε σενάριο για animation είναι πιασάρικη και στην έναρξη της, προτού ξεσπάσει η μπόρα έχει γκαφατζίδικη πλάκα, τόση που είναι υπεραρκετή για να διασκεδάσει την δεκάχρονη πιτσιρικαρία της πλατείας. Εντάξει, η συνέχεια δεν έχει το ίδιο ενδιαφέρον, καθώς οι ιδέες στερεύουν την ώρα που η περιπέτεια επιβάλλεται να ανεβάσει παλμούς, κάτι που δεν πιστεύω πως θα νοιάξει πάντως ιδιαίτερα τους μπόμπιρες σινεφίλ, που μια χαρά θα διασκεδάσουν με τους καινούργιους, φατσούληδες, επί της οθόνης φιλαράκους τους.

Θα προχωράμε μαζί

του zerVo (@moviesltd)

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ένοπλες συρράξεις, κατά την διάρκεια του Δευτέρου Μεγάλου Πολέμου, οι γυναίκες κράτησαν ενεργότατο ρόλο, σε ένα σημαντικό ποσοστό μάλιστα των εθνικών τους στρατευμάτων. Στις περισσότερες περιπτώσεις βέβαια, υπηρέτησαν σε πόστα το πλείστον βοηθητικά, διοικητικά ή νοσηλευτικά. Εξαίρεση αποτέλεσε η παρουσία τους στον Κόκκινο Στρατό, καθώς από τις συνολικά 800 χιλιάδες συντρόφισσες που ντύθηκαν στο χακί, το ένα τέταρτο εξ αυτών βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της μάχης. Με 89 εντέλει, μετά το πέρας των εχθροπραξιών, οι πιο πολλές πιλότοι, ελεύθεροι σκοπευτές, πολυβολητές ή αντάρτισσες, να λάβουν την ύψιστη τιμή, το παράσημο του ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης για την προσφορά τους στον αγώνα ενάντια στον Ναζισμό. Κακά τα ψέματα όμως, δεν έχει υπάρξει ποτέ πόλεμος, έστω και νικηφόρος στα κιτάπια, που να μην έχει αφήσει σημάδια στην ψυχή όσων συμμετείχαν σε αυτόν...

Λένινγκραντ πρώτο φθινόπωρο μετά τον πόλεμο. Έχοντας επιστρέψει από το μέτωπο, όπου εξέτισαν την θητεία τους ως οπλίτες, δύο νεαρές γυναίκες, εργάζονται ως νοσοκόμες στο κατάμεστο από βαρύτατα τραυματίες στρατιώτες, ίδρυμα της πόλης. Η Ίγια, γεμάτη ψυχικές πληγές από όσα βίωσε στα χαρακώματα, σε σημείο που να της προκαλούν ολιγόλεπτα κατατονικά σοκ, γύρισε νωρίτερα, κουβαλώντας μαζί της τον Πάσκα, τον τρίχρονο γιο της φίλης της Μάσα, πολεμίστριας που έφτασε μέχρι και να παρελάσει στο Βερολίνο.

Σε μια πόλη σχεδόν ισοπεδωμένη μετά την πολύμηνη πολιορκία της, οι δυο κοπέλες μάχονται πλέον να επιβιώσουν στις καινούργιες συνθήκες που έχει αποφέρει η ολοκληρωτική καταστροφή. Έχοντας πρωτίστως να αντιμετωπίσουν στην εργασιακή καθημερινότητα τους στο νοσοκομείο, καταστάσεις θλιβερές, τραγικές και μη αναστρέψιμες, δείχνουν εξαντλημένες από την υπερπροσπάθεια, για να μοιράσουν ελπίδα εκεί που δεν υπάρχει. Πόσο μάλλον να γεννήσουν καινούργιες προσδοκίες για εκείνες, ειδικά από την ώρα που η μοίρα θα τους δείξει το πιο σκληρό της πρόσωπο.

Μπλακ άουτ! Με μια τέτοια εικόνα κενής ενσυναίσθησης και έκφρασης προσώπου, ανοίγει την αυλαία του το έργο, ορίζοντας μας μονομιάς το μονοπάτι που θα ακολουθήσει στο εφεξής η αφήγηση. Η δίμετρη Καλαμιά του τίτλου, ανά στιγμές χάνει τον κόσμο, δεν υπάρχει πουθενά, δεν αντιλαμβάνεται το παραμικρό, μοιάζει αδύναμη ακόμη και να κρατηθεί στα πόδια της. Και τριγύρω της τα πάντα κινούνται κανονικότατα, αφού όλοι γνωρίζουν πως εντός ολίγου θα επανέλθει στα συγκαλά της, μόλις φύγει η κρίση, μόλις σιγάσει η υποτροπή. Μέχρι που το μπλόκο θα γυρίσει πάλι. Και ξανά. Και ξανά.

Σιμά της, πάντα και παντού, μέρα νύχτα, το άλλο της μισό, το συμπλήρωμα της, που ουσιαστικά της χρωστά χάρη, καθώς μετέφερε το σπλάχνο της από την κόλαση στην φαινομενική ηρεμία των μετόπισθεν. Ζουν μαζί σε ένα φτωχικό δωμάτιο, χωρίς ανέσεις, άλλωστε η ανέχεια δεν τους αφήνει και πολλά περιθώρια. Πολυτέλεια θα είναι γι αυτές ένα μήλο, δυο πορτοκάλια, ένα πάκο τσιγάρα, που έτσι κι αλλιώς θα τα μοιραστούν με τους τσακισμένους φαντάρους, που κείτονται στο κρεβάτι του πόνου, ανάπηροι, παραπληγικοί, παράλυτοι, απελπισμένοι.

Δύσκολη η αποστολή να στήσεις έστω και μυθοπλαστικά στο εκράν έναν κόσμο που μόλις άφησε πίσω του τον όλεθρο και τον ανείπωτο πόνο. Στηριγμένος στο βιβλίο της Svetlana Alexievich "Ο Πόλεμος δεν έχει το πρόσωπο γυναίκας", ο ούτε καλά καλά τριάντα χρόνων Ρώσος σκηνοθέτης Kantemir Balagov, δεν μοιάζει να φοβάται και αποδέχεται την πρόκληση. Και πραγματικά με μεθοδικότητα και πυγμή δίνει τον καλύτερο του εαυτό σε κάθε απαιτητικό τομέα. Στο δέσιμο μιας αργόσυρτης πλοκής, που έχει στο επίκεντρο της τον δεσμό των κοριτσιών, στο κτίσιμο ενός περιβάλλοντος που όσο θλιμμένο δείχνει, άλλο τόσο αισιόδοξο επιβάλλεται να νοηθεί, στην καταγραφή των κεντρικών νοημάτων, που σκοπό τους έχουν να αναδείξουν το αντιπολεμικό φρόνημα.

Και θέτοντας στον καμβά του μάλιστα, δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες. Από την μια την μελαγχολική Ίγια (η θεά των διακοσίων πόντων Viktoria Miroshnichenko), που μπορεί να μοιάζει εύθραυστη, την οργή που κρύβει μέσα της όμως αλίμονο όποιος την προκαλέσει. Και την εξωστρεφή απεναντίας Μάσα (η πιο γήινη Vasilisa Perelygina), που δείχνει άτρωτη, αλλά οι χαρακιές εντός της, δεν την αφήνουν να αναπνεύσει ελεύθερα. Πανίσχυρος κόμπος, συμπληρωματικός, ευαίσθητος και γεμάτος πάθος, που δεν δείχνει στην πορεία να σκιάζεται από αντιξοότητες, ούτε να έχει την ανάγκη του περίγυρου, σηκώνοντας στο φινάλε το πλακάτ της ανεξάρτητης θηλυκής αλληλεγγύης: Θα προχωράμε μαζί!

Φαινομενικά μοιάζει με mission impossible να καταφέρει κανείς να αναβιώσει το κλίμα της εποχής, δημιουργώντας στο φόντο το βομβαρδισμένο Λένινγκραντ του 45. Όχι για έναν άριστο μαθητή του Sokurov όμως, που δίνει σημασία και στην παραμικρή λεπτομέρεια, στα γρατσουνισμένα μεταλλικά βαγόνια του τραμ, στις ντεμοντέ ταπετσαρίες των τοίχων, στα νοσοκομειακά υλικά της εποχής, ακόμη και στα ντυσίματα όλων όσων διαβαίνουν τα, trade mark μιας ανατολικοευρωπαικής πόλης, καλντερίμια. Μέλημα του δεξιοτέχνη, μέσα από την περιρρέουσα θλίψη, να βγάλει αναζωογονητική πνοή, εξού και τα εντέχνως θολωμένα του πλάνα, δεν διακρίνονται από μουντάδα, αλλά από πρωτόγνωρη πολυχρωμία. Με δύο βαψίματα κυρίαρχα, το ισχύον κόκκινο και το ελπιδοφόρο πράσινο, που το υποκαθιστά. Εκ του ασφαλούς, καθαρόαιμα πολιτικό εδώ το μήνυμα του καλού παιδιού Balagov και ουχί σοσιολογικό. Και που αντάμα με την υπόδειξη των μοναδικών προνομιούχων της γειτονιάς (εννοείται οι αξιωματούχοι του κόμματος) απαγγέλλει το ποίημα, που θα τον κάνει αρεστό στο παρόν καθεστώς, σε βαθμό που εκείνο, να του δείχνει την άγουσα για την ρωσική εκπροσώπηση στα Όσκαρς. Quid pro quo δηλαδή.

Εξαιρουμένης της λογικής απορίας / κενού, αμέσως μετά το συμβάν που στιγματίζει το στόρι (δεν το αποκαλύπτω, αλλά δεν είναι και δύσκολο κανείς να το φανταστεί) όπου η αντίδραση στην σπαρακτική απώλεια δεν διαρκεί, ανεξήγητα, όποιον εφιάλτη κι αν αντάμωσαν οι δυο στο μέτωπο, ούτε τρία δευτερόλεπτα, το σενάριο έκτοτε δείχνει σφιχτοδεμένο και σωστά μελετημένο στις δόσεις δράματος και αγωνίας. Η Σοβιετικής καλλιτεχνικής κληρονομιάς δημιουργία, αποσπά πανεύκολα τον έπαινο στην οργάνωση της παραγωγής και στην διεύθυνση της φωτογραφίας, πετυχαίνοντας τελικά να αναδείξει μέσα από σεκάνς συγκλονισμού (κορυφαία εκείνη της ευθανασίας) το πλήρες μέγεθος της ζημιάς που μπορεί να προκαλέσει το υπέρτατο των δεινών. Έστω κι αν οι εμμονές με την παλιά τάξη πραγμάτων, που κατέστησε την (ομόσπονδη κιόλας, όχι μόνο ένα κομματάκι της) χώρα πρώτη των πρώτων, σε οποιονδήποτε τομέα, επιστήμη, πολιτισμό, κοινωνία, είναι πάγιες και συνεχείς. Θα προέτρεπα δε, τον νεαρό Kantemir στην επόμενη, τρίτη ταινία του, να επιχειρήσει να μας ζωγραφίσει μια αντιδιαστολή του "ολιγαρχικού" χθες, με το "φιλελεύθερο" απόψε. Αυτή προφανώς και θα είναι κομεντί...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιανουαρίου 2020 από την Seven Films!

Ούτε Ιερό, Ούτε Τόσιο!

του zerVo (@moviesltd)

Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο της αλλαγής του αιώνα, όταν τα λιμνάζοντα νερά του παγκόσμιου κινηματογραφικού horror, έρχεται να ταράξει ένα νέο κύμα φιλμς από την μακρινή χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου, γεμάτο υποσχέσεις να μοιράσει αμέτρητες ανατριχίλες στο διψασμένο για αγωνία κοινό. Με αρχική ώθηση από τον πανζουρλισμό που προκάλεσε το Ringu του Koji Suzuki στα 1998 και με όπλο τις δύο βιντεοκασέτες, που κάτω από τον γενικό τίτλο Ju-On σάρωσαν την γιαπωνέζικη αγορά, ο δαιμόνιος Takashi Shimizu θα πάρει το ρίσκο να μεταφέρει τις ιδέες του στην μεγάλη οθόνη. Αποτέλεσμα? Ισοπέδωση των box office της υφηλίου, εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις, μα το κυριότερο, ανανέωση θεματική ενός genre που είχε παγώσει από έμπνευση, απογοητεύοντας με τα ανακυκλωτικά του θέματα τους φανατικούς του οπαδούς. Και μια συνέχεια και δυο και ένα αμερικάνικο ριμέικ και ένα ακόμη σίκουελ και άλλο ένα. Ώσπου ο κουρνιαχτός κόπασε και ο made in Japan τρόμος, έγινε κι αυτός ιστορία. Μύθο που μας επανέφερε στην μνήμη, είκοσι χρόνια μετά, ένα άκαιρο και άκυρο ριμπούτ, κυριολεκτικά, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Έχοντας μόλις χάσει τον αγαπημένο της σύζυγο από βαριά αρρώστια, η νεοσύλλεκτη ντετέκτιβ Μαλντούν, θα αναζητήσει μια καινούργια τύχη, μαζί με τον μικρούλη γιο της, σε μια μικρή επαρχιακή κωμόπολη της Πενσυλβάνια. Στις πρώτες κιόλας ώρες περιπολίας της, μαζί με τον έμπειρο ρέιντζερ Γκούντμαν, θα βρεθεί μπροστά σε μια δυσάρεστη έκπληξη, ανακαλύπτοντας σε απόκρημνη περιοχή, το απανθρακωμένο πτώμα μιας ηλικιωμένης γυναίκας, μέσα στο αυτοκίνητο της. Και παρόλες τις παραινέσεις του συνεργάτη της να δείξει ιδιαίτερα προσεχτική, κυρίως αν επισκεφθεί την, σύμφωνα με τα λεγόμενα στοιχειωμένη, οικία της οδού Ρέιμπερν όπου το θύμα εργαζόταν τελευταία, εκείνη δείχνοντας ιδιαίτερο ζήλο στην έρευνα της, θα το πράξει χωρίς δισταγμό.

Απ! Άρπα την πάνω σου λοιπόν τώρα την ανεμοβλογιά, αφού δεν παίρνεις από λόγια! Ιός που ξεκίνησε μια φορά κι έναν μακρινό καιρό, από την άλλη άκρη της γης, το ακαταλαβίστικό Τόκιο, όταν μια αμερικανίδα νοσοκόμα, αποκλειστική σε σπίτι των προαστίων της μεγαλούπολης, φοβισμένη πως κάτι περίεργο τρέχει εκεί μέσα, θα την κάνει άρον άρον για τα πάτρια εδάφη, μπας και γλυτώσει από τους μπαμπούλες. Φευ! Εκείνοι έχουν ριζώσει για τα καλά μέσα της, προκαλώντας στην ίδια, την οικογένεια της, αλλά και όλους όσους έρθουν σε επαφή μαζί τους στο εφεξής, το ίδιο καταραμένο αποτέλεσμα: Έναν φρικιαστικό κι επώδυνο θάνατο!

Για να τα βάλουμε όμως λιγάκι τα πράγματα στην θέση τους, διότι υπάρχουν και κάποιοι, που όχι απλά δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Τζού-Ον, αλλά δεν είχαν καν γεννηθεί όταν ο μάστορας του manga Shimizu πραγματοποιούσε το όνειρο του. Στο διαμέρισμα της γιαπωνέζικης πρωτεύουσας όπου ξεκίνησαν όλα, είχε συμβεί - τότε - μια ανείπωτη τραγωδία, καθώς ο φαμιλιάρης Σαέκι, εκτιμώντας πως η σύζυγός του, Καγιάκο, τον απατά, την δολοφόνησε εν ψυχρώ, τύχη που είχε ακολούθως και ο δεκάχρονος γιος τους Τόσιο, αλλά και ο ίδιος, προχωρώντας στο απονενοημένο διάβημα. Σύμφωνα λοιπόν με τους θρύλους της πιο πλούσιας σε παράδοση χώρας της γης, όταν κάποιος άνθρωπος χάνει την ζωή του με τόσο βίαιο τρόπο, αυτόματα γεννιέται μια κατάρα, που ακολουθεί τον οποιονδήποτε είχε σχέση μαζί του. Εξού και η προαναφερόμενη ίωση, που η νοσηλεύτρια έφερε μαζί της μαζί της από τα ξένα.

Ας πούμε λοιπόν πως ορθά σκέφτηκε η παραγωγή της Sony, να αναστήσει δηλαδή έναν τίτλο, το λιγότερο σπουδαίο, στα χρονικά του φιλμικού τρόμου. Ποια ακριβώς μεθοδολογία φαντάστηκε πως θα ταίριαζε στο να επαναφέρει στην ζωή το The Grudge, μένοντας χιλιάδες μίλια μακρυά από την αρχική δομή, που στηρίζεται στις δοξασίες ενός, αλαφροΐσκιωτου για να είμαστε ειλικρινείς, έθνους? Απλά στο ότι με την μυρωδιά και μόνο της προφητείας, τραβάς για τον άλλο κόσμο. Άντε και να το δεχτώ. Αυτή την αλλοπρόσαλλη αφήγηση ποιος μπορεί να την σκαρφίστηκε, ρίχνοντας ανάκατες στο μίξερ, ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά τέσσερις διαφορετικές και πρωθύστερου χρόνου ιστορίες.

Στην πραγματικότητα ο θεατής για να κατανοήσει τι τρέχει που, επιβάλλεται να έχει μαντικέ ικανότητες ή έστω να έχει σιμά του έναν επεξηγητή για να τον καθοδηγεί τι ακριβώς βλέπει. Μια η ιστορία με την χήρα μπατσίνα, μια εκείνη με την ξενιστή, μια με το ζευγάρι που περιμένει παιδί, μια με το υπερήλικο αντρόγυνο που ταλαιπωρείται από ασθένειες. Μπερδεψοδουλειά που επιβαρύνει τόσο το βιογραφικό του ταλαντούχου φοβιστή σκηνοθέτη Nicolas Pesce, όσο όμως κυρίως, των συμμετεχόντων στην ασέβεια, που δεν είναι μικρά μεγέθη ως ονόματα, ιδίως ο Demian Bichir και η Jackie Weaver, μία και δύο φορές προταθέντες για Όσκαρ ερμηνείας ο καθείς.

Οι οποίοι καλούνται εδώ, με άξονα την αστυνομική περσόνα της Andrea Riseborough, να ανεβάσουν ένα επίπεδο επάνω σταρικά, το συνολικό production, μα πέφτουν θύματα κι εκείνοι ενός ακαταλαβίστικου μοντάζ αρπαχτής, που άλλα δείχνει να θέλει να πει και άλλα στο φινάλε μας παρουσιάζει. Κρίμα, όχι τόσο για τα χρήματα που πήγαν ολοκληρωτικά στράφι, αλλά για τον κοσμάκη που καρτερούσε μια τονωτική ένεση στο είδος, χάρη στην πιασάρικη εμπορικά μαρκίζα. Ασυνέχεια, ασυνέπεια, ούτε τρόμος, ούτε τινάγματα, ούτε σοβαρά φαντάσματα, ούτε υποβλητική ατμόσφαιρα. Ούτε ιερό, ούτε όσιο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιανουαρίου 2020 από την Feelgood Ent.!

Oscars Call of Duty

του gaRis (@takisgaris)

Όταν δεν έχεις τη σιγουράντζα να διακρίνεις πότε η κούπα είναι μισοάδεια είτε μισογεμάτη, επόμενο είναι να πέφτεις στην παγίδα και να πιάνεις το φτυάρι. Γιατί ο άνθρωπας έχει την καταλαλιά ευκολάκι και η αγιοπατερική διάκριση είναι για τους λίγους και εκλεκτούς. Πάμπολλες φορές τραβάς «Χ» και δίνεις άκυρο, χωρίς να σέβεσαι ένα έργο, μια προσωπικότητα, ένα παλμαρέ, ρε, φίλε. Ειδικά στα κινηματογραφικά, εκεί που ένα επικών διαστάσεων δημιούργημα προϋποθέτει εξυπαρχής μια μαστοριά, γνώση και μπόλικο κάματο. Κλωθογυρίζω σκοπίμως, κάνω κατενάτσιο γιατί, σου μιλώ μπέσα, δεν έχει κάτσει μέσα μου η μπίλια αναφορικά με το 1917 του Sam Mendes: Έργο πνοής ή αισθησιαρχικώς ναρκισσευάμενο κατασκεύασμα; Ανθρωπινή ωδή στη φρίκη του Μεγάλου Πολέμου (πόλεμος πάντων μέν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς – Ηράκλειτος, Περί Φύσεως) ή σάμπως ένα εξόχως στημένο videogame, επιπέδου Call of Duty (2003);

Κοίτα, ο Mendes τυχαίος δεν είναι. Ανήκει στο 5% της ανωτέρας καλλιτεχνίας του παγκοσμίου σινεμά. Εσύ το λες αυθαίρετο. Εγώ σου απαντώ σπουδές Cambridge, Royal Shakespeare Company, revival Cabaret στο Broadway (4 Tony awards) και ΜΕΤΑ American Beauty (μέσα στα δυο - τρία καλλίτερα ντεμπιού στο πανί όλων των εποχών) και κατόπι Skyfall που έβαλε τον Τζέιμς Μπόντ στα μεγάλα βραβευτικά αλώνια. Φλας φόργουορντ στις χθεσινές απονομές των Χρυσών Σφαιρών που πέταξε τέζα τον Μάρτυ και τον Ιρλανδό του στο καναβάτσο δυο φορές, αρπάζοντας Καλύτερη Σκηνοθεσία και Δραματική Ταινία με το 1917. Χωρίς έπαρση και με ένα απέραντο σέβας γυρνά και αποτίει φόρο τιμής στον Scorsese λέγοντας: "There's not one director in the world who is not in the shadow of Martin Scorsese, I just had to say that,". Ιππότης (επίσημα από το 2000) ή απλά ταπεινόφρων, ο Sam στα 54 του χρόνια είναι αποδεδειγμένα ολοκληρωμένος πλέον και ναι, ακόμη και παρά τις όποιες δικαιολογημένες ενστάσεις περί του 1917.

Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Δυο εγγλεζάκια φαντάρια, δυο μειράκια, οι Blake (Dean - Charles Chapman, “Game of Thrones”) και Schofield (George Mac Kay, “Captain Fantastic”) αναλαμβάνουν αποστολή να προλάβουν να μεταφέρουν μήνυμα σε μια μεραρχία (περί τα 1600 στρατά, συμπεριλαμβανομένου και του αδερφού του Blake) ότι οι Γερμανοί έχουν ετοιμάσει παγίδα και προμηνύεται σφαγή αν προχωρήσει η επέλαση. Εκεί αρχίζει η τρεχάλα, η ο - σώζων - εαυτόν - σωθήτω περιπλάνηση στην καρδιά του μετώπου, αναμεσό πυρός και σιδήρου, όπου η φρίκη και ο όλεθρος θα σφιχταγγαλιαστούν με τον ηρωισμό, την αυταπάρνηση, το ξεπέρασμα ορίων και τη θυσία για τον συνάδελφο και την Πατρίδα. Η κατάληξη αβέβαιη αλλά και προδιαγεγραμμένη. Η πορεία συναρπαστικά αξέχαστη. Σε πρώτο πλάνο η αγωνία, η έλλειψη χρόνου και διαύγειας για έλλογη σκέψη. Κυνήγι και επιβίωση. Με τρυφερές αναλαμπές καλοσύνης και αθωότητας.

Ο Mendes έχει δυο υπερόπλα: Πρώτα το longtake, το ούλτιμο κολπάκι από τη εποχή της Hitchcockικής Θηλιάς ως τον Birdman του Inarritu. Απίστευτο στήσιμο σκηνών, κίνηση κάμερας πλήρους ενδελέχειας, μοντάζ αραχνοΰφαντο. Ύστερα τον Roger Deakins, τον μεγαλύτερο εν ζωή διευθυντή φωτογραφίας μαζί με τον Chivo (Emmanuel Lubezki). O Roger λοιπόν, μετά τις νωπές δάφνες του Blade Runner 2049, γίνεται Chivo και πυρπολεί ομαδόν στο ξέφρενο διάβα του, παρέα με τον Thomas Newman που πάει κι αυτός να σπάσει την κατάρα με το δραματικά σφυρηλατημένο του score. Με άφθαστη τεχνολογική ετοιμότητα το 1917 φαντάζει σχεδόν άτρωτο, τόσο που καταλήγει να στερείται αληθοφάνειας. Στα όρια του cineσθηματος "τώρα έφυγε ο Schofield απο κεί και αλλάζουμε...πίστα".

Το ανώτερο (όλων) Paths of Glory (1957), το μεστότερο All Quite on the Western Front (1930) ή έστω και το προβλέψιμο Galipoli παίρνουν άριστα εκεί που το καλπάζον 1917 χωλαίνει στη μεταξύ τους σύγκριση: Λείπει η εμβάθυνση, η σύνθεση, η γνωριμία με τον ήρωα, πέρα από το επίπεδο άβαταρ. Η άσκηση ύφους εντελώς συγκεκριμένη και άλλο τόσο λίαν επιτυχής. Κρεμά η σιαγών και γουλάρει ο αμφιβληστροειδής. Όμως άλλο «θαυμάζω» και διαφορετικό το «αγαπώ». Βιασύνη. Αδρεναλίνη. Ίδρωτας. Ο Sam μοιράζει μέντες δεξιοτεχνίας αλλά δεν προσθέτει (σε ένα πολυφορεμένο, όμως πάντοτε ευπρόσδεκτο είδος κρίνοντας από τη μεγαλόπρεπη Dunkirk και το λατρεμένο Hacksaw Ridge εσχάτως) κάτι πέρα από την αίσθηση του VR τρόμου στο πεδίο της μάχης. Σε IMAX 1:90:1 απαραιτήτως, το 1917 είναι από κάθε έποψη υποχρεωτικής παρακολούθησης, ειδικά μέρες τώρα δωνά που το σκιάχτρο το WWIII μας εναγκαλίζεται απειλητικά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιανουαρίου 2020 από την Odeon!

Μέσα στον πανικό των ανακοινώσεων των υποψηφιοτήτων για τους καλύτερους της κινηματογραφικής βιομηχανίας την χρονιά που μας πέρασε, προστέθηκε και ο θεσμός των BAFTA Awards, των τροπαίων της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών και Τηλεοπτικών Τεχνών. Παραδοσιακά, από τις nods κιόλας, οι νησιώτες διακρίνονται για κάποιες ακραίες εκπλήξεις με τις επιλογές τους, γεγονός που συνέβη και φέτος, καθώς ο Joker του Todd Phillips, κατάφερε να πλασαριστεί ούτε λίγο, ούτε πολύ, σε 11 κατηγορίες εξ αυτών. Πολύ κοντά, με 10 υποψηφιότητες κατέληξαν τα The Irishman και Once Upon A Time In Hollywood, ενώ ο μεγάλος θριαμβευτής των ημερών, ένεκα Χρυσών Σφαιρών, το 1917 του Εγγλέζου Sam Mendes, απέσπασε τον αριθμό των 9. Στα αξιοσημείωτα να αναφερθούμε στην διπλή υποψηφιότητα στα υποστηρικτικά, της Margot Robbie τόσο για το Hollywood όσο και για την Bombshell, όπως και την παντελή απουσία από τις πεντάδες ερμηνειών, οποιουδήποτε μαύρου (ή ακόμη και λατίνου) ηθοποιού, της Nyong'o, της Erivo, της Awkwafina, της Lopez, του Banderas, που άπαντες παίζουν πολύ δυνατά στις αντίστοιχες Οσκαρικές προβλέψεις. Άλλωστε τα BAFTA είναι ο θεσμός που ποτέ δεν έχει δώσει, μια πρόταση για βραβείο, στον Denzel Washington για (τρανό) παράδειγμα.

Συνολικά οι υποψηφιότητες ανά κατηγορία είναι οι εξής:

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ
1917
THE IRISHMAN
JOKER
ONCE UPON A TIME… IN HOLLYWOOD
PARASITE

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ
1917
BAIT
FOR SAMA
ROCKETMAN
SORRY WE MISSED YOU
THE TWO POPES

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΑΠΟ ΒΡΕΤΑΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ Η ΠΑΡΑΓΩΓΟ
BAIT Mark Jenkin (Writer/Director), Kate Byers, Linn Waite (Producers)
FOR SAMA Waad al-Kateab (Director/Producer), Edward Watts (Director)
MAIDEN Alex Holmes (Director)
ONLY YOU Harry Wootliff (Writer/Director)
RETABLO Álvaro Delgado-Aparicio (Writer/Director)*

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΗ ΑΓΓΛΟΦΩΝΗ ΤΑΙΝΙΑ
THE FAREWELL
FOR SAMA
PAIN AND GLORY
PARASITE
PORTRAIT OF A LADY ON FIRE

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
AMERICAN FACTORY
APOLLO 11
DIEGO MARADONA
FOR SAMA
THE GREAT HACK

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ANIMATION
FROZEN 2
KLAUS
A SHAUN THE SHEEP MOVIE: FARMAGEDDON
TOY STORY 4

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
1917 Sam Mendes
THE IRISHMAN Martin Scorsese
JOKER Todd Phillips
ONCE UPON A TIME… IN HOLLYWOOD Quentin Tarantino
PARASITE Bong Joon-ho

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
BOOKSMART Susanna Fogel, Emily Halpern, Sarah Haskins, Katie Silberman
KNIVES OUT Rian Johnson
MARRIAGE STORY Noah Baumbach
ONCE UPON A TIME… IN HOLLYWOOD Quentin Tarantino
PARASITE Han Jin Won, Bong Joon-ho,

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
THE IRISHMAN Steven Zaillian
JOJO RABBIT Taika Waititi
JOKER Todd Phillips, Scott Silver
LITTLE WOMEN Greta Gerwig
THE TWO POPES Anthony McCarten

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
JESSIE BUCKLEY Wild Rose
SCARLETT JOHANSSON Marriage Story
SAOIRSE RONAN Little Women
CHARLIZE THERON Bombshell
RENÉE ZELLWEGER Judy

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΔΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
LEONARDO DICAPRIO Once Upon a Time… In Hollywood
ADAM DRIVER Marriage Story
TARON EGERTON Rocketman
JOAQUIN PHOENIX Joker
JONATHAN PRYCE The Two Popes

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
LAURA DERN Marriage Story
SCARLETT JOHANSSON Jojo Rabbit
FLORENCE PUGH Little Women
MARGOT ROBBIE Bombshell
MARGOT ROBBIE Once Upon a Time… in Hollywood

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΔΡΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
TOM HANKS A Beautiful Day in the Neighborhood
ANTHONY HOPKINS The Two Popes
AL PACINO The Irishman
JOE PESCI The Irishman
BRAD PITT Once Upon a Time… in Hollywood

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ
1917 Thomas Newman
JOJO RABBIT Michael Giacchino
JOKER Hildur Guđnadóttir
LITTLE WOMEN Alexandre Desplat
STAR WARS: THE RISE OF SKYWALKER John Williams

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΣΤΙΝΓΚ
JOKER Shayna Markowitz
MARRIAGE STORY Douglas Aibel, Francine Maisler
ONCE UPON A TIME… IN HOLLYWOOD Victoria Thomas
THE PERSONAL HISTORY OF DAVID COPPERFIELD Sarah Crowe
THE TWO POPES Nina Gold

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
1917 Roger Deakins
THE IRISHMAN Rodrigo Prieto
JOKER Lawrence Sher
LE MANS ’66 Phedon Papamichael
THE LIGHTHOUSE Jarin Blaschke

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΝΤΑΖ
THE IRISHMAN Thelma Schoonmaker
JOJO RABBIT Tom Eagles
JOKER Jeff Groth
LE MANS ’66 Andrew Buckland, Michael McCusker
ONCE UPON A TIME… IN HOLLYWOOD Fred Raskin

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
1917 Dennis Gassner, Lee Sandales
THE IRISHMAN Bob Shaw, Regina Graves
JOJO RABBIT Ra Vincent, Nora Sopková
JOKER Mark Friedberg, Kris Moran
ONCE UPON A TIME… IN HOLLYWOOD Barbara Ling, Nancy Haigh

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ
THE IRISHMAN Christopher Peterson, Sandy Powell
JOJO RABBIT Mayes C. Rubeo
JUDY Jany Temime
LITTLE WOMEN Jacqueline Durran
ONCE UPON A TIME… IN HOLLYWOOD Arianne Phillips

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΚΑΙ ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ
1917 Naomi Donne
BOMBSHELL Vivian Baker, Kazu Hiro, Anne Morgan
JOKER Kay Georgiou, Nicki Ledermann
JUDY Jeremy Woodhead
ROCKETMAN Lizzie Yianni Georgiou

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΧΟΣ
1917 Scott Millan, Oliver Tarney, Rachael Tate, Mark Taylor, Stuart Wilson
JOKER Tod Maitland, Alan Robert Murray, Tom Ozanich, Dean Zupancic
LE MANS ’66 David Giammarco, Paul Massey, Steven A. Morrow, Donald Sylvester
ROCKETMAN Matthew Collinge, John Hayes, Mike Prestwood Smith, Danny Sheehan
STAR WARS: THE RISE OF SKYWALKER David Acord, Andy Nelson, Christopher Scarabosio, Stuart Wilson, Matthew Wood

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΙΔΙΚΑ ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΕ
1917 Greg Butler, Guillaume Rocheron, Dominic Tuohy
AVENGERS: ENDGAME Dan Deleeuw, Dan Sudick
THE IRISHMAN Leandro Estebecorena, Stephane Grabli, Pablo Helman
THE LION KING Andrew R. Jones, Robert Legato, Elliot Newman, Adam Valdez
STAR WARS: THE RISE OF SKYWALKER Roger Guyett, Paul Kavanagh, Neal Scanlan, Dominic Tuohy

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ANIMATION ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
GRANDAD WAS A ROMANTIC. Maryam Mohajer
IN HER BOOTS Kathrin Steinbacher
THE MAGIC BOAT Naaman Azhari, Lilia Laurel

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
AZAAR Myriam Raja, Nathanael Baring
GOLDFISH Hector Dockrill, Harri Kamalanathan, Benedict Turnbull, Laura Dockrill
KAMALI Sasha Rainbow, Rosalind Croad
LEARNING TO SKATEBOARD IN A WARZONE (IF YOU’RE A GIRL) Carol Dysinger, Elena Andreicheva
THE TRAP Lena Headey, Anthony Fitzgerald

31η ετήσια απονομή των βραβείων PGA και οι Αμερικάνοι Παραγωγοί, ως είθισται τις πρώτες ημέρες της χρονιάς, ορίζουν τις υποψηφιότητες για τα καλύτερα φιλμς του έτους που πέρασε. Βραβεία που αποτελούν μια πρώτης τάξης πρόγνωση για όσα πρόκειται να προκύψουν στις nods των Όσκαρς, καθώς στο συντριπτικό τους ποσοστό οι προτάσεις της Producers Guild συμπίπτουν με εκείνες της Ακαδημίας. Όπως συνέβη για παράδειγμα την περσινή απονομή του θεσμού, όπου το μεγάλο τρόπαιο απέσπασε το The Green Book, όπως συνέβη άλλωστε και στα βραβεία της AMPAS λίγους μήνες αργότερα. Δεν υπάρχουν πάντως ιδιαίτερες εκπλήξεις στα περιεχόμενα των κατηγοριών, μιας και λίγο έως πολύ οι αναμενόμενες ταινίες δηλώνουν το παρόν σε αυτές. ελπίζοντας να αναδειχθούν νικήτριες στις 18 Ιανουαρίου που θα λάβει χώρα η σεμνή τελετή. Πιο συγκεκριμένα:

Βραβείο Darryl F. Zanuck για την Καλύτερη Παραγωγή
1917
Ford v Ferrari
The Irishman
Jojo Rabbit
Joker
Knives Out
Little Women
Marriage Story
Once Upon a Time in Hollywood
Parasite

Βραβείο για την Καλύτερη Παραγωγή Animation
Abominable
Frozen II
How to Train Your Dragon: The Hidden World
Missing Link
Toy Story 4

Βραβείο Norman Felton για την Καλύτερη Παραγωγή Τηλεοπτικής Σειράς / Δράμα
Big Little Lies (Season 2)
The Crown (Season 3)
Game of Thrones (Season 8)
Succession (Season 2)
Watchmen (Season 1)

Βραβείο Norman Felton για την Καλύτερη Παραγωγή Τηλεοπτικής Σειράς / Κομεντί
Barry (Season 2)
Fleabag (Season 2)
The Marvelous Mrs. Maisel (Season 3)
Schitt’s Creek (Season 5)
Veep (Season 7)

Βραβείο David L. Wolper για την Καλύτερη Παραγωγή Τηλεοπτικής Μίνι Σειράς
Chernobyl
Fosse/Verdon
True Detective
Unbelievable
When They See Us

Βραβείο για την Καλύτερη Παραγωγή Τηλεταινίας
American Son
Apollo: Missions to the Moon
Black Mirror: Striking Vipers
Deadwood: The Movie
El Camino: A Breaking Bad Movie

Βραβείο για την Καλύτερη Παραγωγή Τηλεοπτικής Εκπομπής
30 for 30 (Season 10)
60 Minutes (Season 51, Season 52)
Leaving Neverland
Queer Eye (Season 3, Season 4)
Surviving R. Kelly (Season 1)

Βραβείο για την Καλύτερη Παραγωγή Τηλεοπτικής Εκπομπής Λόγου
The Daily Show with Trevor Noah (Season 25)
Dave Chappelle: Sticks & Stones
Last Week Tonight with John Oliver (Season 6)
The Late Show with Stephen Colbert (Season 5)
Saturday Night Live (Season 45)

Βραβείο για την Καλύτερη Παραγωγή Τηλεπαιχνιδιού
The Amazing Race (Season 31)
The Masked Singer (Season 1)
RuPaul’s Drag Race (Season 11)
Top Chef (Season 16)
The Voice (Season 16, Season 17)

Περίοδος βραβεύσεων και τα μάτια όλα είναι στραμμένα στις υποψηφιότητες που ορίζουν οι σημαντικότερες ενώσεις του κινηματογραφικού κλάδου. Μεταξύ των πιο παραδοσιακών, το Σωματείο Αμερικάνων Σκηνοθετών (Directors Guild Of America) που μόλις έδωσε στην δημοσιότητα επισήμων τις δικές του πεντάδες για τους καλύτερους του 2019 σε όλες τις σχετικές κατηγορίες. Στην πιο κρίσιμη, που αποτελεί και πρόκριμα συνήθως για τα Όσκαρς (οι τελευταίοι έξι νικητές του θεσμού ήταν και οι επικρατέστεροι της Ακαδημίας), αυτή των πιο άρτιων δημιουργικά για τις μεγάλου μήκους στιγμές του έτους, τα ξίφη τους θα υψώσουν ο Quentin Tarantino (Once Upon A Time In Hollywood), ο Martin Scorsese (The Irishman), o Sam Mendes (1917), ο Taika Waititi (Jojo Rabbit) κι ένας Κορεάτης ο Bong Joon-Ho για το εξαιρετικό Parasite του. Συνοπτικά οι υποψήφιοι ανά κατηγορία, με τους νικητές να ανακοινώνονται στις 25 Ιανουαρίου 2020.

Καλύτερη Σκηνοθεσία 2019
Bong Joon Ho, Parasite
Sam Mendes, 1917
Martin Scorsese, The Irishman
Quentin Tarantino, Once Upon a Time in Hollywood
Taika Waititi, Jojo Rabbit

Καλύτερη Σκηνοθεσία από Πρωτοεμφανιζόμενο 2019
Mati Diop, Atlantics
Alma Har’el, Honey Boy
Melina Matsoukas, Queen & Slim
Joe Talbot, The Last Black Man in San Francisco
Tyler Nilson και Michael Schwartz, The Peanut Butter Falcon

Καλύτερη Σκηνοθεσία Ντοκιμαντέρ 2019
Steven Bognar και Julia Reichert, American Factory
Feras Fayyad, The Cave
Alex Holmes, Maiden
Ljubomir Stefanov και Tamara Kotevska, Honeyland
Nanfu Wang και Jialing Zhang, One Child Nation

Καλύτερη Σκηνοθεσία Τηλεταινιών και Μίνι Σειρών 2019
Ava DuVernay – When They See Us
Vince Gilligan – El Camino: A Breaking Bad Movie
Thomas Kail – Fosse/Verdon Επεισόδιο: “Nowadays”
Johan Renck – Chernobyl
Minkie Spiro – Fosse/Verdon Επεισόδιο: “All I Care About Is Love”
Jessica Yu – Fosse/Verdon Επεισόδιο: “Glory”

Σιγά σιγά λύνεται και το ερώτημα για το ποιος θα υποδυθεί τον μεγάλο και τρανό Bob Dylan στην μεγάλη οθόνη? Η απάντηση καθώς δείχνουν όλες οι εκτιμήσεις, δείχνει να μην είναι άλλος από τον ραγδαία ανερχόμενο Timothée Chalamet, που βρίσκεται στις τελικές διαπραγματεύσεις για να πάρει το χρίσμα της Fox Searchlight και να πρωταγωνιστήσει στην ταινία Going Electric, που θα αποτελέσει το επόμενο δημιουργικό βήμα του σκηνοθέτη του Ford vs Ferrari, James Mangold. Η πλοκή του έργου μας μεταφέρει χρονικά στα μέσα της δεκαετίας του 60, εποχή που ο τραγουδοποιός θα προκαλέσει σεισμό στις τάξεις των φανατικών του οπαδών, καθώς θα πάρει την απόφαση να μεταπηδήσει από την ακουστική φολκ, που υπηρέτησε πιστά για χρόνια, σε πιο ηλεκτρικά ροκ μονοπάτια. Οι πληροφορίες αναφέρουν πως ο ίδιος ο Dylan είναι ιδιαίτερα ενεργός και συμμέτοχος στον σχεδιασμό του σεναρίου, αν και καθώς φαίνεται όλα όσα δραματοποημένα θα μας δείξει το φιλμ, κάπου τα έχουμε ξαναδεί στα δύο συγκλονιστικά ντοκιμαντέρ του Scorsese, No Direction Home και Rolling Thunder Revue, με το τελευταίο να έχει προβληθεί μόλις πριν λίγους μήνες από τον δίαυλο του Netflix.

Ο Mangold πάντως έχει δοκιμαστεί ήδη στο μουσικό biopic καθώς είναι εκείνος που υπέγραψε το πάρα πολύ καλό Walk The Line, για την ζωή του Johnny Cash με τον Joaquin Phoenix, πριν από 15 χρόνια περίπου. Αν και η παρούσα περίπτωση μοιάζει λιγότερο βιογραφική και περισσότερο στοχοποιημένη στο συμβάν, που συγκλόνισε το κοινό και έλαβε χώρα κατά την διάρκεια του φεστιβάλ του Νιούπορτ στις 25 Ιουλίου 1965, όταν ο Dylan άφησε στο πλάι την ακουστική του κιθάρα για να παίξει με την ηλεκτρική. Με τις γνωστές πύρινες αντιδράσεις από το κοινό που θεώρησε τον καλλιτέχνη λίγο πολύ προδότη. Αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα ιστορία... 

Αναμφισβήτητα μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες της χρονιάς 2019, που δεν αποτελεί όμως έκπληξη, καθώς είναι γνωστή η έφεση του σινεφίλ κοινού, στο να επιλέγει φιλμς που βαδίζουν στα χνάρια του γεμάτου σασπένς ύφους της Agatha Christie. Συνεπώς έχοντας αγγίξει τα 250 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις στο παγκόσμιο box office, με πρεμιέρα μόλις στα μέσα του περασμένου Νοεμβρίου, δεν είναι περίεργο που το μοντέρνο whodunnit, Knives Out, τόσο γρήγορα αποφασίστηκε από την παραγωγή του, για να αποκτήσει το πρώτο του σίκουελ. Ανακοίνωση που ήλθε από τα επίσημα χείλη του ίδιου του σκηνοθέτη του ορίτζιναλ, Rian Johnson, ο οποίος δήλωσε πως το στούντιο της Lionsgate έχει ανάψει το πράσινο φως για την πρώτη συνέχεια της ταινίας μυστηρίου. Η οποία όπως είναι φυσικό θα εστιάσει στον κεντρικό ήρωα της υπόθεσης, τον αναγνωρισμένο ντετέκτιβ Μπενουά Μπλάν, πράγμα που σημαίνει πως δίπλα στον λογικό πρωταγωνιστή ξανά Daniel Craig, θα οργανωθεί ένα ολοκαίνουργιο καστ ηθοποιών για να στηρίξει μια πρωτότυπη πλοκή. Που το αίνιγμα της θα κληθεί ξανά να επιλύσει ο εκκεντρικός ερευνητής.

Ο Johnson, δε, εξέφρασε και την επιθυμία του, τα γυρίσματα να ξεκινήσουν μέχρι το τέλος του χρόνου, με σκοπό να διαρκέσουν μικρό χρονικό διάστημα, όπως είχε συμβεί στο πρώτο επεισόδιο, που κράτησαν μόλις δύο μήνες, από τον Οκτώβριο μέχρι τον Δεκέμβριο του 18. Για μια δημιουργία μέσου κόστους, πέραν του εμπορικού τομέα, που τα πήγε περίφημα, δεν τις λες και άσχημες τις τρεις υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες που απέσπασε. Για την καλύτερη γυναικεία (Ana De Armas) και ανδρική (Craig) ερμηνεία, αλλά και για την Καλύτερη Ταινία, πάντοτε στην ειδική κατηγορία Μιούζικαλ ή Κομεντί. Αναμένονται λοιπόν τάχιστα οι εξελίξεις, αλλά και οι οριστικές εξαγγελίες από το production, που δεν αναμένεται παρά να αποτελέσουν το κερασάκι στην τούρτα, όσων δήλωσε ο χαρισματικός ντιρέκτορας.