24/9/19

Ο Φιλοξενούμενος (L’Ospite / The Guest) - Review / Κριτική

Ο Φιλοξενούμενος (L’Ospite / The Guest) Poster ΠόστερΟ Φιλοξενούμενος
του Duccio Chiarini. Με τους Daniele Parisi, Sylvia d’Amico, Mivia Marigliano, Sergio Peirattini, Daniele Natali, Thony, Anna Bellato.


40 / 40
του zerVo (@moviesltd)

Όχι, δέκα χρόνια μετά το πέρασμα μου από την στοχοποιημένη εποχή που εμφανίζεται η διαβόητη κρίση μέσης ηλικίας, θα πρέπει να ομολογήσω πως δεν θυμάμαι κάποιο στοιχείο αρνητισμού που να στοίχειωσε στην καθημερινότητα μου. Σε βαθμό που να μην κατανοώ καν την συγκεκριμένη έννοια, η οποία προκαλεί πανικό σε όσους διάγουν την συγκεκριμένη ηλικία. Για κάποιους βέβαια, όπως, άπαντες, οι ήρωες της ιστορίας που θα παρακολουθήσουμε, μάλλον αποτελεί μια σπουδαία δικαιολογία, για να οδηγούνται διαρκώς στην γκρίνια, τα παράπονα, την αμφισβήτηση, την ανασφάλεια, τον αρνητισμό. Σέβομαι πως μπορεί να είναι κτυπημένοι από την (όποια) mid life crisis, αν και πιο πολύ πιστεύω όμως πως μέσω αυτής παίρνουν άλλοθι για μια στάση που δεν συνάδει με τα, αρκετά για να λειτουργούν ακόμη σαν παιδαρέλια, χρόνια τους.

Ο Φιλοξενούμενος (L’Ospite / The Guest) Quad Poster Πόστερ
Παρά ένα σαράντα Μάηδες μετράει ο Γκουίντο, συγγραφέας βιογραφιών σημαντικών φιλοσόφων και ενίοτε αναπληρωτής καθηγητής φιλολογίας σε κολέγιο και ακόμη δεν έχει κάνει το μεγάλο βήμα στην ζωή του για να νοικοκυρευτεί. Όχι πως δεν το επιζητά ο ίδιος δηλαδή, αφού ένα παιδάκι για εκείνον ετούτη την ώρα θα έμοιαζε με βάλσαμο, αλλά σε αυτή του την επιθυμία βρίσκει σθεναρή αντίσταση από την καλή του, την Κιάρα, ξεναγό σε μουσεία, που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η καριέρα της και το πως θα μετοικήσει στην Νέα Γη, ανοίγοντας τα φτερά της σε μια πιο σπουδαία αγορά από την στείρα ιταλιάνικη. Εξού και το γεγονός πως θα ζητήσει από τον φουκαριάρη άντρα, να διακόψουν την σχέση τους για λίγο, προκειμένου εκείνη να "μείνει για ελάχιστο καιρό μόνη της, να σκεφτεί και να του ανακοινώσει την απόφαση της για το μέλλον τους"...

Έχοντας μείνει δίχως σπιτικό και συνεπώς που την κεφαλή κλίνη, ο κακόμοιρος Γκουίντο θα ξεκινήσει μια Οδύσσεια περιπλάνησης στις οικίες συγγενών και φίλων, που θα δείξουν πρόθυμοι να να τον φιλοξενήσουν για όσο διάστημα χρειαστεί. Κάθε βράδυ όμως, θα συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο πως οι γνωστοί του αντιμετωπίζουν ακόμη περισσότερα ζόρια από τον ίδιο, ακόμη κι αν δείχνουν τρισευτυχισμένοι και συναισθηματικά υγιείς. Κάτι που ισχύει τόσο για τους γονείς του, μιας και κανείς τους δεν έχει ξεπεράσει την ερωτική απιστία του μπαμπά, όσο και για τα δύο ζευγάρια των κολλητών του φίλων, της συναδέλφου του Λουτσία, που ούσα έγκυος στο δεύτερο παιδί της με τον Πιέτρο, ετοιμάζεται να του δώσει τα παπούτσια στο χέρι, νιώθοντας ερωτευμένη με κάποιον άλλο, αλλά και του φίλου του Ντάριο, που ενθουσιασμένος για ένα νέο αμόρε (με παιδί) είναι μισό βήμα πριν τον χωρισμό από την όμορφη καρδιολόγο κοπελιά του, Ρομπέρτα.

Από την πρώτη κιόλας σεκάνς του φιλμ, εκεί που ο ζορισμένος Ρομάνος αναζητά γεμάτος αγωνία το προφυλακτικό στον κόλπο της αγαπημένης του, μην τυχόν κι έχει συμβεί καμιά συμφορά, καταλαβαίνεις πως το πικρό χιούμορ είναι βασικό και αναντικατάστατο στοιχείο ετούτου εδώ του κοινωνικού δράματος. Στην πραγματικότητα όμως, μπορεί να γλαφυρά περιστατικά να μην είναι διόλου λίγα στην πορεία της αφήγησης, δύσκολα όμως η ματιά του θεατή δύναται να ξεφύγει από την θλίψη του γενικότερου πλαισίου από όσα παρακολουθεί. Με τέμπο σταθερό στην εξιστόρηση των γεγονότων ο Duccio Chiarini συνθέτει μια όμορφη ιστορία που στο επίκεντρο της έχει έναν σύγχρονο σαραντάρη, τεμπελάκο και αεργούλη, που δεν έχει το παραμικρό σθένος να επιβληθεί στις σχέσεις του, από την καταπιεστική μαμά που ακόμη του ψωνίζει τα εσώρουχα, ίσαμε την συνομήλικη του μεγαλοκοπέλα, που τον πετάει για πλάκα έξω από το σπίτι της, βυθίζοντας τον στον προβληματισμό και την απόγνωση.

Ταξιδεύοντας από καναπέ σε καναπέ, ο Γκουίντο πέρα από τα προσωπικά του προβλήματα, θα έχει πλέον να κάνει και με τα ζητήματα των ιδιοκτητών τους, καθώς γίνεται μέλος της καθεμιάς οικογένειας και μάρτυρας των όσων συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες της κάθε φαμίλιας. Εξαιρετική η πρωταγωνιστική άποψη του Daniele Parisi, που αποδίδει με ρεαλισμό τον ρόλο του σκυθρωπού διανοούμενου, έχοντας δίπλα του μια ομάδα σημαντικών ερμηνευτών για να υποδυθούν τις γεμάτες νευρώσεις γυναίκες της ζωής του, όπως η Silvia D'Amico (η μνηστή), η Milvia Marigliano (μαμά) και η έκπληξη τραγουδίστρια Thony (η πρώην του κολλητού που παίζει φλερτάροντας τον). Αξιοπρεπής νεοιταλικός κινηματογράφος, που δεν ακολουθεί τα στερεότυπα της γαλλικής φάρσας αυτή την φορά, παρά ασχολείται με ένα ζήτημα που στο παρελθόν έχουν καταπιαστεί αμέτρητες άλλες δημιουργίες. Όχι και τόσο δίκαια και ισορροπημένα είναι η γνώμη μου.

Ο Φιλοξενούμενος (L’Ospite / The Guest) Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την One From The Heart!
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

23/9/19

Κρίση Πανικού (Atak Paniki) - Review / Κριτική

Κρίση Πανικού (Atak Paniki) Poster ΠόστερΚρίση Πανικού
του Paweł Maślona. Με τους Artur Żmijewski, Dorota Segda, Nicolas Bro, Magdalena Popławska, Grzegorz Damięcki, Julia Wyszyńska, Małgorzata Hajewska-Krzysztofik, Bartłomiej Kotschedoff.


Νορμάλ καταστάσεις
του zerVo (@moviesltd)

Δεν χρειάζεται και κανένας ιδιαίτερος κόπος, για να κατανοήσεις πως η κατάσταση έχει ξεφύγει. Από την στιγμή που θα ανοίξεις το πρωί τα μάτια σου, ίσαμε την νυχτιά που θα τα κλείσεις, το μόνο που βλέπεις στον μικροαστικό κόσμο που κινείσαι, είναι μια διαρκής παράνοια, επίτευξης στιγμιαίων στόχων, μηδενικής κυριολεκτικά σημασίας. Να περάσω πρώτος στην ουρά, να παρκάρω όσο το δυνατόν κοντύτερα στο σπίτι, να πάρω την καλύτερη τιμή στο σούπερ, ακόμη κι αν πρόκειται για διαφορά ελάχιστων λεπτών, να φτάσει σε δευτερόλεπτα ο συρμός του μετρό, να παραγγείλω αγνώστου προέλευσης efood αλλά να μην μου το αργήσει ο ντελίβερης. Πάλη με τον χρόνο, τις διαστάσεις, το νόμισμα, τα αγαθά, που έχουν μετατρέψει τα υποκείμενα σε ρομποτάκια ασυναίσθητα και αναίσθητα, απότομα, μονίμως βουτηγμένα σε μια ατέρμονη Κρίση Πανικού.

Κρίση Πανικού (Atak Paniki) Quad Poster Πόστερ
Λάβετε θέσεις, έτοιμοι, πυρ! Έτσι ακριβώς, μια μοιραία πιστολιά είναι αυτή που θα δώσει το σύνθημα στα πρόσωπα να ξεχυθούν στον στίβο της παράνοιας. Μόνο που ο Βίτεκ, ο ραδιοφωνικός παραγωγός που την έριξε, τινάζοντας στον αέρα τα μυαλά του, δεν είναι πλέον παρόντας για να δει τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που προκάλεσε η δίχως επιστροφή επιλογή του. Η φιλενάδα του από τα πολύ νεανικά τους χρόνια, Καμίλα, κρυφά από τους πάντες βγάζει το μεροκάματο της μοιράζοντας οργασμούς ονλάιν ως πορνοστάρ του διαδικτύου, μυστικό που σταδιακά έχει αρχίσει να την πνίγει. Κυρίως στην σχέση της με την μητέρα της, που την θεωρεί υπόδειγμα ηθικής και επιτυχημένης επαγγελματικά γυναίκας, σε αντίθεση με τον αδελφό της Μίλος, που τον νομίζει ακαμάτη, αφού ξημεροβραδιάζεται στο κομπιούτερ, εθισμένος στα ηλεκτρονικά παιχνίδια και δεν κυνηγά το το καλό μεροκάματο, ως σερβιτόρος σε πολυτελείς δεξιώσεις γάμων.

Όπως αυτόν που έχει διοργανώσει άψογα καθώς πιστεύει η Βικτώρια, που δεν έχει συνυπολογίσει φορώντας το νυφικό, πως διανύει τις τελευταίες ημέρες της κύησης του μωρού της. Την ίδια στιγμή που ελάχιστα παραπέρα, η συγγραφέας αστυνομικών βίπερ Μόνικα, έχει προσκαλέσει σε δείπνο τον εν διαστάσει καλό της Νταβίντ, ελπίζοντας πως ετούτο το σμίξιμο θα αναθερμάνει την σχέση τους. Όπως ακριβώς έχει γίνει με τους γονείς της, Αμαντέους και Ελζμπιέτα, που επιστρέφοντας από ταξίδι αναψυχής στο εξωτερικό, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για την δυσάρεστη έκπληξη που τους κρύβει ο διπλανός συνεπιβάτης τους στο αεροπλάνο. Ενώ ο έφηβος αδελφόυλης της, αμά τη απουσία των πάντων από το σπίτι, θα πάρει το ρίσκο να δοκιμάσει για πρώτη φορά μαριχουάνα. Παίζοντας συνάμα βίντεο γκέιμς...

Κύκλο κάνει λοιπόν η ιστορία μας, με δεδομένη είναι η αλήθεια απαρχή του το μπαμ, όχι όμως και με τόσο προβλεπτό το σημείο που θα μαζευτούν και οι 360 μοίρες του, δένοντας έτσι πλήρως τις έξι (συν μία της εισαγωγής) ρουμπρίκες που συνθέτουν αυτό εδώ το κινηματογραφικό μπερδεψάκι. Που δεν φτάνει να γίνει κομφουζιάκι, λόγω της πολύ σωστά υπολογισμένης από τον Πολωνό σκηνοθέτη Paweł Maślona, μίξης των επιμέρους στόρις, που διαχέονται όμορφα η μία προς την άλλη, ωσότου φτάσουν στο τελικό ξεκαθάρισμα της σύνδεσης των πάντων. Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε τέτοιου είδους κινηματογραφικά παζλ όμως, τα κομματάκια που το απαρτίζουν δεν έχουν ούτε την ίδια δυναμική, ούτε το ανάλογο ενδιαφέρον, προκαλώντας με την αφηγηματική τους ανισότητα, ομοίως ανάλογη διαφορά προσδοκίας στον θεατή. Ο οποίος αλλιώς περιμένει να δει πως θα εξελιχθεί η τρέλα στην καμπίνα του ιπτάμενου τζάμπο και εντελώς ανάστροφα τι θα συμβεί με την γκαστρωμένη στην ώρα της, νυφούλα, απλά γιατί τέτοιος συνδυασμός είναι απίστευτα ακραίος και ελάχιστα πιθανός έως αδύνατος. Καμία κοπελιά δεν ντύνεται τα τούλια, μία ώρα πριν μπει στο Ιασώ να ξεγεννήσει! Το κακό είναι πως αυτή η εικόνα είναι και η μόνη που δίνει ένα αισιόδοξο μήνυμα στην εκπνοή, την ώρα που όλα τα άλλα στον περίγυρο, φαίνεται πως καταρρέουν.

Κι αυτό γιατί ξεφεύγει πλήρως από το σύνθημα του ντιρέκτορα, που έχει την λέξη καθημερινότητα σε πολύ υψηλό σημείο στο σκιτσάρισμα της μπερδεψιάς του. Αντίθετα τα λοιπά σκετσάκια, μοιάζουν σαν βγαλμένα από την διπλανή (για να μην πω την δική μας) πόρτα και εμφανίζονται πιο εύπεπτα και εντέλει αποδεκτά στην πλατεία, ως ενδεχομένως ικανά να τύχουν. Αποτέλεσμα της ταχύτατης σε ρυθμό και πολυσυλλεκτικής σε διαφορετικές περσόνες μάζωξης, είναι το σκοτεινού χιούμορ μιξ Atak Paniki να πραγματοποιεί εντέλει τον σκοπό του, καθιστώντας σαφές αυτό που αποξαρχής επιδιώκει να πει. Η παράνοια δεν είναι πια η εξαίρεση. Μιας και όσα παρακολουθούμε στο πανί, φαντάζουν με νορμάλ καταστάσεις. Που με τέμπο σταθερό οδηγούν στον κατακερματισμό. Ξεκίνα να μετράς λοιπόν δευτερόλεπτα. Στα εκατό καιγόμαστε.

Κρίση Πανικού (Atak Paniki) Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Neo Films!
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Ad Astra - Review / Κριτική

Ad Astra PosterAd Astra
του James Gray. Με τους Brad Pitt, Tommy Lee Jones, Ruth Negga, Liv Tyler, Donald Sutherland.


(Αντ)Άστρα Μη Με Μαλώνετε
του gaRis (@takisgaris)

Έχεις υπόψη ότι αισίως διάγωμεν την οσκαρική περίοδο, αυτήν ταύτην που έπεται χρονολογικά των Καννών - Βενετιάς - Τορόντο και κατ’ουσίαν χαίρεται το ματάκι μας αφού από αργά Σεπτέμβρη ως τα Χριστούγεννα έχουν ημερομηνία εξόδου στις σκοτεινές αίθουσες τα (τουλάχιστον βραβευτικώς) φιλμς της χρονιάς. Μόλις έριξα την κλισεδιά μου a priori για να σε πάω Ad Astra, δηλαδή προς τα αστέρια, τόσο ψηλές προσδοκίες εμφιλοχωρεί η πρώτη μπλοκμπαστεριά (κοντά $100M μπάτζετ) του James Gray, υπογεγραμμένου των (με σειρά αξιότητας) Two Lovers - Η χαμένη πόλη του Z (The lost city of Z) - Κάποτε στη Νέα Υόρκη (The Immigrant) - We Own The Night. Πρόκειται για τη διαστημική οδύσσεια του αστροναύτη Roy McBride (Brad Pitt) ώστε να βρει το χαμένο πατέρα του Clifford (Tommy Lee Jones) στον πλανήτη Ποσειδώνα όπου ο δεύτερος ηγείτο μιας αποστολής (Lima Project) που από τριακονταετίας κίνησε να βρει αποδείξεις εξωγήινης ύπαρξης ζωής για να θεωρηθεί χαμένος δεκαέξι έτη κατοπινά.

Ad Astra Quad Poster
O Roy ήταν έφηβος όταν ο Clifford τον άφησε αμανάτι στη μάνα του για να εξερευνήσει τα μυστήρια του σύμπαντος με παροιμιώδη προσήλωση στο στόχο και ιδιαίτερο κυνισμό (όπως διαφαίνεται αργότερα). Οι διαρκείς εσωτερικοί μονόλογοι δηλώνουν τον πόνο, την απόρριψη αλλά και τη λαχτάρα (όχι δίχως ισχυρούς δισταγμούς και αμφιβολία) του γιου να φτάσει στην άλλη άκρη του σύμπαντος για να κερδίσει πίσω τον πατέρα που είχε πλάσει μέσα στο μυαλό του όλα αυτά τα χρόνια, εκείνον που θα βούλωνε ερμητικά τα κενά που οδήγησαν το γάμο του με την Eve (Liv Tyler) στα άγονα βράχια του αχανούς διαστήματος. Και θα σε φλομώσω στην κλισεδιά μεγάλε σήμερα, διότι δυστυχώς και παρά τις καραφιλότιμες προσπάθειες του Pitt, το θεματάκι κίνησε για τα αστέρια και πνίγηκε στα (3 - 5) πηγάδια. Απλά γιατί τα άπαντα έχουν ματαειπωθεί και πολύ πολύ καλύτερα, παρά τα στιβαρά εφέ, τη μαγική χρωματική παλέτα του Hoyte Van Hoytema και το πειστικό productiondesignτου Kevin Thompson.

Καλός ο Γκρις αλλά η σύγκριση αμείλικτη. Ερυθριάζω σε οποιαδήποτε συσχετισμό με κολοσσούς (Space Odyssey - Solaris) και μπαρουτιάζω σε άστοχες cineματικές αναφορές τύπου Apocalypse Now (Kurtz / Clifford) ή Mad Max συγκρούσεις σε σεληνιακά τοπία. Όσο για τη σχέση αστροναύτη - τέκνου που ακολουθεί τα βήματα του πατέρα με την ελπίδα της επανένωσης ο (όχι ακριβώς φημισμένος για τον cineσθηματισμό του ως σκηνοθέτης) Chris Nolan όχι μόνο κέντησε αλλά γάζωσε στο Interstellar. Όσο για τον τεχνικό τομέα το (ολίγον αδικημένο) Ο Πρώτος Άνθρωπος (First Man) στέλνει αδιάβαστο και μετεξεταστέο το Ad Astra που βρίθει σεναριακών μαύρων τρουπών και επιστημονικών παραδοξολογιών. Εκεί πάντως που τελειώνει ο (υπερβολικά λιτός) στωικισμός του Gosling αρχίζει η εσωτερική μουρμούρα του Brad Pitt που σαφώς και δεν ευθύνεται για μελό ατάκες που του βάζει ο Γκρις στο στόμα και επειδή οι cineιρμοί είναι ατέλειωτοι (όσο και η ταινία που άνετα θα λειτουργούσε ως μισή ώρα μικρότερη σε διάρκεια) έρχεται στο μυαλό το Tree of Life και το απαράμιλλο μπαράζ καρτ ποσταλιάς του Malick.

O Brad έχει ήδη θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για το σαπόρτινγκ άκτορ όσκαρ ελέω Tarantino (Κάποτε στο...Χόλιγουντ (Once Upon A Time In...Hollywood)) o οποίος εξειδικεύεται σε αυτά (βλέπε περίπτωση Christophe Waltz) και φυσικά το Ad Astra δεν τον πετά εκτός τροχιάς, καθότι το σφιχτοκρατημένο παίξιμό του με τα μάτια είναι το υπερατού της ταινίας. Όμως η αλήθεια παραμένει πως, παρά την περίπου αποθέωση μερίδας της κριτικής, ο θεατής που θα πάει να δει κάτι σαν Gravity ασούμε θα την κάνει με ελαφρά στο ημίωρο εάν δεν αντέξει μέχρι την τελική έκβαση όπου το Ad Astra μοιάζει σε πλήρη αποδρομή, ως διάττων αστήρ που σβήνει και χάνεται στη λήθη, καναδυό ωρίτσες μετά την έξοδο από τον σινεμά.

Ad Astra Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Το Τελευταίο Μάθημα (L' heure de la sortie) - Review / Κριτική

Το Τελευταίο Μάθημα (L' heure de la sortie) Poster ΠόστερΤο Τελευταίο Μάθημα (L' heure de la sortie)
του Sébastien Marnier. Με τους Laurent Lafitte, Emmanuelle Bercot, Gringe, Grégory Montel, Pascal Greggory, Luàna Bajrami, Victor Bonnel.


Η νιότη ξέρει
του zerVo (@moviesltd)

Συνέχεια στον σύγχρονο προβληματισμό της νεολαίας, για τον μέλλον που την καρτερεί, στοιχείο που καθορίζει πολύ μεγάλη μερίδα της νέας γαλλικής κινηματογραφίας, θέτει το φιλμ Το Τελευταίο Μάθημα (L' heure de la sortie), το οποίο αναπτύσσει τις ιδέες του μέσα από ένα ψυχρό, έως και φοβιστικό πρίσμα. Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα φαντασίας του Christophe Dufossé από το 2003, το έργο πραγματοποίησε την επίσημη πρεμιέρα του στα πλαίσια του προπερασμένου φεστιβάλ σινεμά της Βενετίας, στο ιδιαίτερο τμήμα Sconfini, όπου συμμετέχουν δημιουργίες που αναζητούν καινούργιους δρόμους εξιστόρησης του θέματος τους, πειραματικούς όσο και νεωτεριστικούς.

Το Τελευταίο Μάθημα (L' heure de la sortie) Quad Poster Πόστερ
Η αναπάντεχη αυτοκτονία του καθηγητή Καπαντί, που εν ψυχρώ και ανεξήγητα πήδησε από το παράθυρο της αίθουσας εν ώρα μαθήματος, έχει προκαλέσει αναστάτωση στους υπευθύνους του πρότυπου ιδιωτικού κολεγίου του Σεν Ζοζέφ, που ανησυχούν μην τυχόν το τραγικό συμβάν, αμαυρώσει το υψηλό κύρος του ιδρύματος. Ερχόμενος να αντικαταστήσει τον αυτόχειρα, ο 40χρονος δάσκαλος Πιερ Χοφμάν, αναλαμβάνοντας την χαρισματικών ικανοτήτων τάξη μέχρι να εκπνεύσει το ακαδημαϊκό έτος, γρήγορα θα αντιληφθεί πως δεν δείχνουν όλοι οι μαθητές την ίδια στενοχωρημένη αντίδραση για τον πρόωρο χαμό του καθηγητή τους. Αντιθέτως μια εξάδα εξ αυτών, οι πιο διακεκριμένοι μάλιστα του τμήματος, θα επιδείξουν μια ιδιόμορφη, προκλητική στάση, που θα οδηγήσει τον Χοφμάν στην απόφαση να παρακολουθήσει την εκτός σχολείου δράση τους.

Κι εκεί θα υποστεί το κύριο σοκ, αντιλαμβανόμενος πως η μαθητική φράξια, επιδίδεται μυστικά σε ένα είδος αποκρυφιστικών και βίαιων τελετών, πραγματοποιώντας ακρότητες, που ενδεχόμενα μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και στον βαρύ τραυματισμό τους. Δεχόμενος και ο ίδιος ανεξήγητες παρενοχλήσεις και όντας ο μοναδικός από την κοινότητα των καθηγητών που νοιάζεται για το τι πραγματικά τρέχει με τα παιδιά, καθώς όλοι οι υπόλοιποι ασχολούνται με την ανάκτηση της φήμης της σχολής, θα νιώσει να υποβάλλεται σε έναν μυστηριώδη και αινιγματικό εφιάλτη, από όπου δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα καμία ελπίδα διαφυγής.

Σε αυτό το ανατριχιαστικό παιχνίδι, που κατόπιν του τραγικού περιστατικού, δίνεται μέσα από τα μάτια του κρυψίνους αναπληρωτή, μας μπάζει μονομιάς το έργο, καθώς στην εισαγωγική κιόλας σκηνή λαμβάνει χώρα το καθηλωτικού κυνισμού απονενοημένο διάβημα. Και τα ερωτηματικά άφθονα. Ποιος ο λόγος που οδήγησε τον εκπαιδευτικό στην πτώση? Έχει παίξει ρόλο η εξαμελής σέχτα στην ατυχή του απόφαση? Και αν ναι με ποιον ακριβώς τρόπο? Και τι σχέση μπορεί να έχουν με την δράση της, όλες αυτά τα θαμμένα DVD που περιέχουν εικόνες ανθρώπινης φονικής μανίας, συνδυασμένες με πλάνα τραβηγμένα από τους ίδιους, σε κάποιες παράξενα απροσδιόριστες χορογραφίες?

Κι εκεί είναι που ο υπεύθυνος, αν και συναισθηματικά μπερδεμένος δάσκαλος, θα νιώσει πως παγιδεύεται σε μια πραγματικότητα που περισσότερο μοιάζει με κακό όνειρο. Και ετοιμάζοντας την φιλολογική εργασία του πάνω στο έργο του Κάφκα (τι λες? πάνω που δεν τον είχαμε σκεφτεί καθόλου) στο ημιφωτισμένο σπίτι του, θα αισθανθεί τις ανασφάλειες να τον τυλίγουν, με τα τηλέφωνα του να χτυπούν ασυνάρτητα και αναπάντητα, τις μπανιέρες και τα σιφόνια να τιγκάρουν από σιχαμένα ζωύφια και τα φλογοβόλα μάτια των Έξι, διαρκώς να τον σημαδεύουν. Στόχος λες κι αυτός και όπου νάναι θα φουντάρει κι εκείνος από το παραθύρι. Όχι, δεν είναι έτσι, αφού το φινάλε αποδεικνύεται πολύ πιο σοβαρά μελετημένο και σχεδιασμένο από τον σκηνοθέτη, που μόνο για αυτή του την επιλογή στην έξοδο, αποσπά ρούμπους παραπάνω από όσους αρχικά τον είχα πιστώσει.

Δεν είναι εύκολη η τοποθέτηση του L' Heure De La Sortie σε ένα συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος, μιας και διαθέτει στοιχεία από πάμπολλα διαφορετικά. Οι αλληγορίες των εικόνων δεν είναι προφανείς, ούτε εύκολα αποκωδικοποιήσιμες, χάρη στην προσεχτική διαχείριση του τέλους από τον φιλόδοξο Sébastien Marnier, αν όχι όλα, τα περισσότερα κομμάτια του παζλ μπαίνουν οριστικά στην θέση τους. Χόρορ μιξαρισμένο έξυπνα με την σοσιολογική αγωνία, σασπένς αρμονικά συνοδευόμενο από τις εκρήξεις των περιβαλλοντικών, τρομοκρατικών, πολεμικών βομβών που είναι φυτεμένες παντού στον πλανήτη, ορίζουν την προσωπικότητα του Τελευταίου Μαθήματος. Σε όλα αυτά προσθέτουμε την δυναμική ερμηνεία του Laurent Lafitte (της Comedie Francaise) και των πιο προβεβλημένων πιτσιρίκων, για να έχουμε ένα μείγμα εξαιρετικά ενδιαφέρον, που του αξίζει να σηκώσει συζήτηση κατόπιν της θέασης του.

Το Τελευταίο Μάθημα (L' heure de la sortie) Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

22/9/19

Διαφυγή (Crawl) - Review / Κριτική

Διαφυγή (Crawl) Poster ΠόστερΔιαφυγή
του Alexandre Aja. Με τους Kaya Scodelario, Barry Pepper.


Crocodile Rock!
του zerVo (@moviesltd)

Ελάχιστοι πρέπει να είναι οι πιασάρικοι ξενικοί αθλητικοί όροι που δεν έχουν ευδοκιμήσει στην καθομιλουμένη, παρότι έχουν δοκιμαστεί κατά καιρούς από τους σπορτκάστερς. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το Κρόουλ, στυλ κολυμβητικό, που αντιστοιχεί στο ελεύθερο, το ένα από τα τέσσερα του επίπονου στίβου της πισίνας. Μια φορά κι έναν καιρό επί εποχής του τεράστιου Σοβιετικού Βλαντιμίρ Σαλνίκοφ (ο πρώτος υπερκολυμβητής που έκανε 15 κατοστάρια, κάτω από ένα λεπτό έκαστο) έτσι το αποκαλούσαμε, πριν εξαλειφθεί οριστικά και επικρατήσει η ελληνική του απόδοση. Έτσι, μια μικρή εγκυκλοπαιδική παρένθεση, περί της μαρκίζας της ταινίας που πρόκειται να παρακολουθήσουμε, καθώς το Crawl δεν μεταφράζεται επακριβώς (φυσικά) ως Διαφυγή...

Διαφυγή (Crawl) Quad Poster Πόστερ
Από τις καλύτερες αθλήτριες της κολυμβητικής ομάδας του Πανεπιστημίου της Φλόριντα, είναι η νεαρή Χέιλι Κέλλερ, με επιδόσεις που σταθερά την τοποθετούν, αν όχι πρώτη, στα υψηλότερα σκαλοπάτια του βάθρου των διοργανώσεων που συμμετέχει. Μετά από την συμμετοχή της στους αγώνες πρωταθλήματος της Πολιτείας, η κοπέλα θα πληροφορηθεί από την αδελφή της, πως την Σάνσαιν Στέιτ, πλησιάζει ολοταχώς ένας πανίσχυρος τυφώνας επιπέδου 5, γεγονός που σημαίνει πως όλοι οι πολίτες πρέπει να εγκαταλείψουν, για την ασφάλεια τους, την περιοχή. Η απελπισμένη προσπάθεια της να εντοπίσει τηλεφωνικά τον (διαζευγμένο εδώ και καιρό από την μητέρα της) πατέρα της Ντέιβ, θα την ωθήσει να αψηφήσει τον διαφαινόμενο κίνδυνο των ακραίων καιρικών φαινομένων και να τον αναζητήσει είτε στο σπίτι, είτε στο εξοχικό πλάι στην Λέικ Κοράλ, που υποτίθεται έχει πουλήσει από χρόνια.

Με την στάθμη του νερού να ανεβαίνει ακαριαία, κάτι που κάνει την μετακίνηση με τα συμβατικά μέσα αδύνατη, η Χέιλι θα καταφέρει επιτέλους να βρει τον γονιό της, παγιδευμένο και βαρύτατα τραυματισμένο στο υπόγειο του θέρετρου. Μόνο που οι πληγές του δεν έχουν προκληθεί από τον άνεμο ή τα μανιασμένα κύματα, αλλά από τους γιγαντιαίους αλιγάτορες, που απελευθερώθηκαν από τα στενά όρια της λίμνης και σουλατσάρουν ελεύθεροι και πεινασμένοι ανάμεσα στους παγιδευμένους από την θύελλα, πολίτες.

Εννοείται πως με τα θηριώδη ερπετά να έχουν κυκλώσει τα πάντα στην μικρή κωμόπολη που οσονούπω βουλιάζει από το τσουνάμι, δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα προσέγγισης των εγκλωβισμένων από τα σωστικά συνεργεία, κάτι τέτοιο άλλωστε θα εναντιωνόταν και από τους βασικούς κανόνες του θρίλερ, που επιθυμεί λεπτό με το λεπτό τα πάντα να στραβώνουν ολοένα και περισσότερο. Υπάρχει άραγε η παραμικρή πιθανότητα να εξέλθουν σώοι και αβλαβείς λοιπόν από τον υγρό (όπως προδιαγράφεται) τάφο τους, πατήρ και θυγατέρα, στηριζόμενοι απλώς στις δικές τους δυνάμεις. Μην ξεχνάμε για να επανέλθουμε στο εισαγωγικό χιντ, πως το κορίτσι κολυμπά τα πενήντα μέτρα σε μόλις είκοσι δεύτερα. Χμ, τον μισό χρόνο από αυτό που χρειάζονται για την ίδια απόσταση, οι κροκόδειλοι με τα σουβλερά δοντάκια!

Η παραγωγής Sam Raimi ταινία, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να ακολουθήσει πιστά, όλες τις πρότερες περιπτώσεις περιπετειωδών φιλμς, όπου ο άνθρωπος έγινε βορά γιγαντιαίων θεριών, όπως τα Alligator (1980), Killer Crocodile (1989), φυσικά Anaconda (1997), Lake Placid (1999), Rogue (2007) και Primeval (2007). Μόνο που αυτό το φοβιστικό πατρόν το μοντάρει με τον πιο σωστό τρόπο, μην αφήνοντας ποτέ το τέμπο να τσακίσει, σκορπώντας διαρκώς καινούργια εμπόδια στο απελπισμένο δίδυμο, φροντίζοντας ταυτόχρονα να μεγαλώσει πληθυσμιακά την κοινότητα των γκέιτορς, που πλέον επιτίθενται κατά κοπάδια και από κάθε κατεύθυνση. Αν σε όλο αυτό το μοτίβο προσθέσουμε και την φυσική καταστροφή που έχει ισοπεδώσει τα πάντα, τότε κατανοούμε πανεύκολα πως οι ελπίδες επιβίωσης δεν είναι παρά μόνο, λίγο περισσότερες από μηδενικές.

Με πρότερη εμπειρία στο είδος της καταστροφής από την επίθεση της πανίδας, χάρη στο Piranha 3D του, που δεν ήταν και τόσο της προκοπής, ο Φραντσέζος Alejandre Aja, που έγινε διάσημος παγκόσμια χάρη στο εξαιρετικό Haute Tension του '03, στήνει το κατάλληλα τρομακτικό περιβάλλον που θα τυλίξει την ανατριχιαστική επίθεση του αδίστακτου predator προς τα υποψήφια αδύναμα θύματα του. Προβλέψιμη αναμφίβολα η εξέλιξη, αν και όσο κλιμακώνεται η ένταση και οι αντιξοότητες μεγεθύνονται, κάπου βαθιά μέσα στο μυαλό του θεατή παίζει και η αμφιβολία πως δεν πρόκειται να υπάρξει χάπι έντ. Εξαιρετική στην απόδοση της κατατρομαγμένης και καταματωμένης κοπελιάς, που απαρνείται την δική της σωτηρία προκειμένου να βγάλει από τα χαλάσματα σώο τον πατέρα (o καλός ρολίστας Barry Pepper) Kaya Scodelario, βρίσκει την σωστή χημεία έκφρασης του τρόμου, ώστε να μην αποδώσει ούτε την φοβιτσάρα που ουρλιάζει, ούτε την ατρόμητη Ράμπο που κατατροπώνει τα πάντα.

Σφιχτοδεμένο, με εντυπωσιακώς εφετζίδικα πλάνα κατασπαραγμών των άτυχων, που θα βρεθούν απροετοίμαστοι μπροστά στις φονικές μηχανές, χωρίς πολλές πολλές ακρότητες στην αφήγηση, ούτε με τραβηγμένες από τα μαλλιά ψευτιές, το Crawl ενδεχόμενα δεν θα κάνει σε όσους τρέμουν και μόνο στην ιδέα των σαρκοφάγων απόγονων του Γκοτζίλα, για όλους τους υπόλοιπους όμως, μια χαρά συνδυασμένη horror / disaster movie πρόταση ορίζει.

Διαφυγή (Crawl)) Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Η Καρδερίνα (The Goldfinch) - Review / Κριτική

Η Καρδερίνα (The Goldfinch) Poster ΠόστερΗ Καρδερίνα
του John Crowley. Με τους Ansel Elgort, Oakes Fegley, Aneurin Barnard, Finn Wolfhard, Sarah Paulson, Luke Wilson, Jeffrey Wright, Nicole Kidman.


Δεν κελάηδησε...
του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο δείχνει 2014 και κατά την διάρκεια της λαμπερής απονομής των Βραβείων Πούλιτζερ, στην κατηγορία της Μυθοπλασίας, ο τίτλος απονέμεται στην χαρισματική Αμερικανίδα, κάτοχο ήδη WH Smith Award από δεκαετίας, για το μυθιστόρημα The Little Friend, Donna Tartt. Η Καρδερίνα (The Goldfinch) θα αναδειχθεί σε έναν από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς θριάμβους της χρονιάς καθιστώντας την συγγραφέα, ως ένα από τα επιδραστικότερα πρόσωπα, σύμφωνα με την σχετική λίστα που συντάσσει ετησίως το έγκυρο Time. Τα δικαιώματα του βιβλίου, αυτοστιγμεί αγοράστηκαν από την Warner Bros, που χρηματοδότησε το πρότζεκτ με την ελπίδα πως θα φτάσει στην κινηματογραφική του εκδοχή στα ίδια επίπεδα με εκείνα του βιβλίου. Εντέλει αποδείχθηκε, για μια ακόμη φορά, πως δεν είναι αρκετή από μόνη της η πρώτη ύλη, προκειμένου να μετατραπεί σε μια ολοκληρωμένη και σαφή φιλμική πρόταση.

Η Καρδερίνα (The Goldfinch) Quad Poster Πόστερ
Έχοντας χάσει πολύ πρόσφατα την αγαπημένη μητέρα του στην τρομοκρατική ενέργεια που ισοπέδωσε το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης και δίχως να έχει ξεπεράσει το σοκ, της επιβίωσης του μέσα από τα συντρίμμια, ο 13χρονος Τέο Ντέκερ, θα οριστεί να συμβιώσει με την εύπορη οικογένεια των Μπάρμπορ. Η ύπαρξη ανάμεσα στα μέλη της νέας του φαμίλιας του συνομηλίκου συμμαθητή του, Άντι, πιστεύεται πως θα βοηθήσει το ταλαιπωρημένο αγόρι να επουλώσει κάπως τις πληγές που του προκάλεσε το μοιραίο συμβάν. Και πραγματικά χάρη και στην ζεστασιά που θα τον προσεγγίσει ως θετή κηδεμόνας η Κυρία Σαμάνθα, ο τρομαγμένος έφηβος θα κάνει βήματα προόδου. Ίσαμε την ημέρα που στην ζωή του θα εμφανιστεί και πάλι ο απόμακρος, εθισμένος στο πιοτό και τις ουσίες πατέρας του, Λάρρυ, που μαζί με την πρώην πόρνη σύντροφο του, Ξάντρα, θα τον αποσπάσουν από την πρόσκαιρη θαλπωρή, παίρνοντας τον, να ζήσει μαζί τους, στα περίχωρα του Λας Βέγκας.

Οκτώ χρόνια κατοπινά, ο ενήλικος πλέον Τέο, θα επιστρέψει στην Μητρόπολη, αναζητώντας εργασία στο μαγαζί αποκατάστασης έργων τέχνης του παλιού του γνώριμου Τζέιμς Χόμπαρτ. Σε όλο αυτό το διάστημα ο ζορισμένος ψυχικά νεαρός άντρας, έχει περάσει από διάφορα στάδια ωρίμανσης, έχοντας αποκτήσει ιδιόμορφες και περιθωριακές παρέες, ουδέποτε όμως πέτυχε να λησμονήσει ούτε την απώλεια της μάνας, ούτε την αγκάλη της εξασθενημένης πια, Μρς Μπάρμπορ. Σαν γιατρικό στον πόνο όμως, θα έχει πάντοτε κοντά του την αμύθητης αξίας ζωγραφιά, που πονηρά και μέσα στον χαλασμό απέσπασε από τον τοίχο του Μουσείου την ώρα της έκρηξης.

Που δεν είναι βέβαια άλλη από την Καρδερίνα της μαρκίζας, πίνακας που φέρει την υπογραφή του φημισμένου Ολλανδού καλλιτέχνη Κάρελ Φαμπρίτιους, ενός από τους πλέον αγαπημένους μαθητές του Ρέμπραντ, που την γέννησε στα μέσα του 17ου αιώνα. Ο Τεό οπουδήποτε κι αν πάει, όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσει πάντοτε έχει κοντά του το ανεκτίμητο κειμήλιο, ελπίζοντας πώς κάποτε θα του δοθεί η ευκαιρία που καρτερεί, ενδεχόμενα να το ρευστοποιήσει και με το κεφάλαιο αυτό να ανοίξει επαγγελματικά τα φτερά του. Την ύπαρξη του περιβόητου έργου στην κατοχή του, δεν γνωρίζει κανείς, αφού την κρατά μυστική μόνο για τον εαυτό του. Ή μήπως όχι, σε κάποια φάση της εφηβείας του οδηγήθηκε στο να αποκαλύψει τον κρυμμένο θησαυρό που έχει στο δισάκι του?

Ωραία τα λέμε, ακόμη πιο ωραία θα ήταν να τα θωρούσαμε κιόλας στο εκράν, τουλάχιστον με μια αφηγηματική πιστότητα που θα έκανε το έργο τουλάχιστον παρακολουθήσιμο. Κάτι που πάρα πολύ σύντομα στην εξέλιξη της πλοκής καθίσταται σχεδόν αδύνατο, καθώς η συντακτική ομάδα υπό την καθοδήγηση του ντιρέκτορα John Crowley, αποφασίζει να δυσκολέψει τα μέγιστα την ζωή του θεατή, πηγαινοφέρνοντας την δοσμένη μέσα από τα μάτια του Τέο (Ansel Elhgort μεγάλος / Oakes Fegley μικρός, αμφότεροι αδύναμοι να σηκώσουν το βάρος) ίντριγκα, μέσα στον χρόνο. Πότε στο χθες, πότε στο σήμερα, παρακολουθούμε την Οδύσσεια του περιπλανώμενου νεαρού να σταθεί στα πόδια του, έχοντας πάντοτε γύρω του πρόσωπα και χαρακτήρες που ούτε καν νοιάζονται για εκείνον. Λογικό κι επόμενο, αδύναμος και ελλείψει αγάπης, να πέσει κι αυτός στην δίνη των καταχρήσεων, αλλά και σε πράξεις παραβατικές που θα σημαδέψουν ακόμη πιο πολύ την ήδη ρημαγμένη του ψυχή.

Η μη γραμμικότητα στην εξιστόρηση που επιλέγει ο σαφώς μεγαλύτερης από την κινηματογραφική, θεατρικής πορείας σκηνοθέτης, αποδεικνύεται τροχοπέδη στα σχέδια του, καθώς τα σκαμπανεβάσματα στο σερβίρισμα των πληροφοριών, προκαλούν ναυτία σε εκείνον που τα αποδέχεται. Η κοπτοραπτική του μοντάζ, δε, αποδεικνύεται καταστροφική, μιας και ποτέ δεν βοηθά το φιλμ να αποκτήσει έναν στοιχειώδη ρυθμό, αντίθετα αφήνει ολάκερες μακροσκελείς σεκάνς ανώφελων διαλόγων να εξελιχθούν πλήρεις, φτάνοντας την χρονική διάρκεια του κοντά στα 150 νανουριστικά λεπτά. Θα υποστήριζα μάλιστα πως σε οποιοδήποτε σημείο του The Goldfinch, έκλεινε κανείς τα μάτια για ένα ημίωρο, δύσκολα θα αντιλαμβανόταν στο ξύπνημα του πως απόλεσε κάτι από την υπόθεση. Κι αυτό είναι άδικο και για το βραβευμένο πρωτότυπο, αλλά και κάποιους συντελεστές της ταινίας που έχουν κάνει πραγματικά καλή δουλειά.

Όπως ο 13 φορές υποψήφιος και μία φορά τιμημένος (για το Blade Runner 2049) με το Όσκαρ Φωτογραφίας Roger Deakins, που one more time καταφέρνει να αναδείξει φωτίζοντας τα εσωτερικά και εξωτερικά φόντα, σε περιτύλιγμα ιδανικό για να στηθούν τα κατάλληλα πλάνα της ιστορίας. Ή ένα σπουδαίο ερμηνευτικό τρίγωνο που ορίζουν η Nicole Kidman (υπέροχη σε ρόλο εγκάρδιας προστάτιδας που έχει επαναλάβει πολλές φορές στο παρελθόν), ο Jeffrey Wright και η καταπληκτική ρολίστα Sara Paulson (ως προβληματική μητριά) που πηγαίνει στράφι, από την ανισότητα της άρρυθμης προσέγγισης των καίριων ασαφειών (αν δεν το ξέρεις από πριν, δεν κατανοείς ποτέ τι στην ευχή συνέβη στο Μουσείο) και των σεναριακών παρατραβηγμένων υπερβολών, που οδηγούν ένα πολυδιαφημισμένο ψυχολογικό δράμα να καταλήξει σε απρόσεχτη γκανγκστεριά της κακιάς ώρας. Και να πεις πως δεν είχε διεξόδους να διαβεί το ναρέισον? Οι υποιστορίες αμέτρητες και συμπαθητικότατες που το βοηθούν σε αυτό τον σκοπό. Είπαμε όμως. Ότι ένα βιβλίο εξάπτει την φαντασία των αναγνωστών, δεν σημαίνει ταυτόχρονα πως θα καταφέρει το ίδιο και με εκείνη των θεατών της οπτικοποιημένης διασκευής του.

Η Καρδερίνα (The Goldfinch) Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

21/9/19

Νύχτες Πρεμιέρας AIFF25 Live - Ep.3 Μια Αποικία για την Νέα Λιθουανία!

2019 Νύχτες Πρεμιέρας AIFF25 Poster
Αποικία είναι η λέξη κλειδί στην σημερινή μας ανταπόκριση από το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Αθηνών, που συνεχίζεται για τρίτη ημέρα προβολών. Και που εμφανίζει την γνώριμη συσπείρωση των σινεφίλ στις αίθουσες του κέντρου, μολονότι το φθινόπωρο έδειξε για τα καλά τα δόντια του, με την απότομη βροχή και ψύχρα της εναλλαγής του καιρού. Αποικία που στις δύο ταινίες του διαγωνιστικού έχει εντελώς διαφορετική όψη και σημασία στην σοσιολογική της ανάλυση. Από την μια μεριά δείχνει το πρόσωπο της επέκτασης από την άλλη της σωτηρίας. Ας μην γελιόμαστε όμως, είτε την μία διαλέξει κανείς είτε την δεύτερη, το αποτέλεσμα είναι επακριβώς το ίδιο, αφού σύμφωνα με τον φυσικό κανόνα της διάχυσης, κάποιος γεννημένος στον τόπο αποικισμού, είναι βέβαιο πως θα πληρώσει την νύφη.


Με την θεματική της βάση να πατάει σταθερά (αν και επιλεκτικά) πάνω στα πραγματικά ιστορικά δεδομένα, που εκτυλίχθηκαν κατά την περίοδο 1939 - 45 και όρισαν την τύχη της όμορφης αυτής χώρας της Βαλτικής για το υπόλοιπο μισό του αιώνα, ασχολείται η ταινία Νέα Λιθουανία (Nova Lituania) [Διεθνές Διαγωνιστικό], που αποτελεί το δημιουργικό ντεμπούτο του μόλις 32 ετών Karolis Kaupinis. Τέλη της δεκαετίας του 30 και τα σύννεφα του πολέμου, προερχόμενα τόσο από τα Δυτικά όσο και από τα Ανατολικά σύνορα, έχουν μουντώσει τον ουρανό πάνω από την κυρίαρχη επικράτεια της, προσεχτικής στις πολιτικο-οικονομικές κινήσεις της, μικρής Λιθουανίας. Με τα Ναζιστικά στρατεύματα να κάνουν επίδειξη δύναμης εισβάλλοντας στην Πολωνία και τις Σοβιετικές μεραρχίες να κλείνουν ολοένα την μέγγενη, επιδιώκοντας την προσάρτηση της χώρας στις ήδη υπάρχουσες Δημοκρατίες, οι εκλεγμένοι άρχοντες στην πρωτεύουσα Κάουνας, δείχνουν να ανησυχούν ιδιαίτερα για την τύχη της πατρίδας τους. Ακόμη πιότερο προβληματισμένος όμως μοιάζει ο καθηγητής Γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο της πόλης, Φελίκσας Γκρουόντις, που έχει εκπονήσει, όπως πιστεύει, το κατάλληλο πλάνο, για να βγάλει τον τόπο του από την κρίση. Δημιουργώντας στο μυαλό του την ιδέα μια παράλληλης κοπιαριστής Λιθουανίας, κάπου στα εδάφη της ανεκμετάλλευτης Αφρικής, όπου μπορεί να μεταφερθεί μυστικά σύσσωμο το έθνος για να γλυτώσει από την οργή αυτών που οσονούπω θα την θέσουν κάτω από την στρατιωτική τους μπότα.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες και καταστάσεις, ο Προφέσορας επιβάλλεται να ντυθεί τον ζουρλομανδύα και να οδηγηθεί στο φρενοκομείο με αυτά τα αδύνατα να εκτελεστούν που, όχι απλώς εκστομίζει, μα έχει συντάξει σε ολάκερη μελέτη αμέτρητων σελίδων. Εδώ όμως έχουμε πόλεμο, αρμαγεδδόνα, ο σώζων εαυτόν σωθήτο δηλαδή, συνεπώς καμία λύση δεν είναι παρεξηγήσιμη. Ακόμη κι αν φαντάζει ΄τόσο ουτοπική, στα όρια της σχιζοφρένειας, σαν αυτή που γέννησε στο μυαλό του ο σεβάσμιος από ολόκληρο τον κοινωνικό του περίγυρο, όχι όμως και από το σπιτικό του, την μονίμως μουτρωμένη κυρά και την διαρκώς σνομπ πεθερά του, Φελίκσας. Κι όμως στην ματιά του δεν στρέφεται το πως θα βοηθήσει ότι έχει απομείνει από μια φαμίλια που οδηγείται στην διάλυση, αλλά τα πάτρια εδάφη, την ώρα που οι κυβερνώντες πετούν αϊτό, πιστεύοντας τα γραμμένα στα μνημόνια και τα τελεσίγραφα. Τα ίδια έγγραφα δηλαδή που οι ισχυροί συντάσσουν, για να θέσουν τους μικρούληδες υπό τον πλήρη έλεγχο τους και στην πολιτική ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου, απαντάμε αυτούσια μέχρι τις μέρες μας.

Η σεναριακή άποψη του Λιθουανού δημιουργού είναι εντυπωσιακή στην σύλληψη της και ιντριγκάρει τον θεατή κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μην χάσει ούτε μισό αλληγορικής διάθεσης πλάνο για να αντιληφθεί πλήρως που το πάει. Ο μπούσουλας της εικονογράφησης ακολουθεί πιστότατα το ασπρόμαυρο δόγμα Pawlikowski, με το κάδρο συμπιεσμένο σε ένα πειραγμένο 4/3 για να δείξει ακόμη πιο πολύ ρεαλιστικό με την εποχή, να γεμίζει από τα ιδιαίτερα προσεγμένα ντεκόρ, ειδικά των εσωτερικών χώρων, που αναπτύσσουν μια παράξενη κλειστοφοβική διάθεση. Η εργασία που μας παραθέτει συνολικά ο Λιέτουβος - εννοείται πως δεν λησμονεί να αναφερθεί στην πρωτιά της χώρας του στον μπασκετικό στίβο - είναι πολύ υψηλού αισθητικού επιπέδου, χωρίς ποτέ όμως να αφήνει κατά μέρος το ζουμί, που είναι και ο βασικός του σκοπός. Εκεί που στο όνομα της ανεξαρτησίας ο Kaupinis υπεκφεύγει πάντως, όπως και ο προβόκας Πολωνός ομόλογος του άλλωστε, στα αντικομουνιστικά του βαρελότα, είναι στο να μας παραθέσει αν πράγματι η χώρα του ευημερεί αληθινά στις ημέρες μας, που δεν ανήκει, ας πούμε, σε καμία σφαίρα επιρροής. Όπως του ΝΑΤΟ φερειπείν. που δεν αφήνει να διαρρεύσει πως στα πενήντα χρόνια της εθελοντικής Σοβιετικής συμβίωσης, η Λιθουανία ξέχασε ολοσχερώς τι πάει να πει αναλφαβητισμός, ανεργία, απόγνωση, φτώχεια, αντιθέτως γνώρισε πρωτοφανή ανάπτυξη βιομηχανική, αγροτική, ενεργειακή, καλλιτεχνική, αθλητική. Οι αποψινές στατιστικές δε, την φέρουν πρώτη στην σχετική παγκόσμια λίστα των αυτοκτονιών ανά κάτοικο, αλλά και μπροστάρη στο κίνημα του νεοφασισμού που μαστίζει την Ευρώπη. Ρόδινα όλα, τώρα που την έκανε η ΕΣΣΔ...


Ντεμπούτο σκηνοθετικό για την Γαλλοκαναδή Geneviève Dulude-De Celles ορίζει η ταινία ενηλικίωσης Μια Αποικία (Une Colonie) [Διεθνές Διαγωνιστικό] που ακολουθεί πιστά την τάση του μητρικού Φραντσέζικου σινεμά, να προβάλλει πλοκές που έχουν να κάνουν με την ιδιαίτερη αυτή περίοδο της ζωής του ανθρώπου. Η ιστορία έχει στο επίκεντρο της την τινέιτζερ Μύλια, ένα συνεσταλμένο και ήσυχο κορίτσι, που προσπαθεί να προσρμοστεί στις συνθήκες του καινούργιου της σχολείου, ενός γυμνασίου που την τάξη του συνθέτουν συνομήλικοι μεγαλωμένοι με τις προσταγές της μεγαλούπολης. Επαρχιωτάκι στην ψυχή εκείνη, δυσκολεύεται αρχικά να μπει στην νέα συνθήκη που προστάζει ο περίγυρος, ξέφρενα πάρτι, ποτό, φλερτ, καθώς σε κάθε της προσπάθεια έχει την αίσθηση πως ότι κάνει είναι ξέχωρο από τον χαρακτήρα της. Η γνωριμία της με τον περιθωριοποιημένο αλλά και συνειδητοποιημένο νεαρό Τζίμι, ένα αγόρι που ο μικρόκοσμος του σχολείου έχει κάνει πέρα, λόγω της ταπεινής καταγωγής του από φυλή αυτόχθονων, θα της επιβεβαιώσει πως ο κόσμος που την περιβάλλει ως το δυνητικό της μέλλον, δεν είναι ακριβώς αυτό που της ταιριάζει.

Υπερβολικά χαλαροί οι ρυθμοί, εδώ παραστρατούν από τους αντίστοιχους αμιγώς γαλλικούς που ανεβάζουν εντάσεις και μπιτ, στην προσπάθεια μελέτης των περσόνων των ανηλίκων, τόσο της βασικής ηρωίδας, όσο και των δύο κοντινότερων σε αυτή προσώπων. Του με εμφανείς τάσεις οργής λόγω του εκτοπισμού του Αμπενάκι, αλλά και της μικρούλας αδελφής της Καμίλ, που σε όχι λίγα σημεία κλέβει την παράσταση με την πολυλογάδικη νηπιακή της αθωότητα. Με ακολουθία στο δόγμα πως Πολίτης δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι, η Αποικία (σαφής αλληγορία πάνω στον, όχι ανάλογο των νοτιότερων εξάδελφων φυσικά, επεκτατισμό των Καναδών) ρίχνει φως πάνω σε μια κοινότοπη υπόθεση ενηλικίωσης, που δεν ακολουθεί όμως τα ανέμελα τετριμμένα της φάσης, καθώς τα διαρκή ζητήματα που απασχολούν το υποκείμενο, δεν επιτρέπουν την ομαλά φυσιολογική μετάβαση από την ξενοιασιά στην υπευθυνότητα. Υπέροχη φωτογραφία των περιχώρων του Κεμπέκ, ακόμη πιο ζεστή η ερμηνεία της πιτσιρίκας Émilie Bierre, που στην όπως όλων των κοριτσιών στα χρόνια της, αφελή προσπάθεια να μακιγιαριστεί, για να δείξει μεγαλύτερη, μοιάζει φτυστή η Dakota Johnson.

zerVo

Toronto Film Festival 2019
Περισσότερα... »

20/9/19

Νύχτες Πρεμιέρας AIFF25 Live - Ep.2 Σαιγκόν Αμβούργο, ένα τσιγάρο δρόμος

2019 Νύχτες Πρεμιέρας AIFF25 Poster
Την κοινωνική του ευαισθησία, πάνω σε μια πραγματική τραγωδία, που δεν απαντάται ούτε σε τρικοκοσμικά κράτη, επέδειξε το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, αφιερώνοντας μια από τις προβολές του Διαγωνιστικού του τμήματος, στον άδικα χαμένο Ζακ Κωστόπουλο. Με την συμπλήρωση ενός έτους από την στυγερή του δολοφονία, ακριβώς στο κέντρο των Αθηνών, όπως μας ενημέρωσε ελάχιστα πριν πέσουν τα φώτα της προβολής, η Κυρία Κοκάλου, εκπρόσωπος της ομάδας Justice For Zach / Zackie, θα πραγματοποιηθεί πορεία στις 21 του Σεπτέμβρη, από τον τόπο του φονικού μέχρι το Σύνταγμα. Εκεί θα ακολουθήσει συζήτηση με βασικό σύνθημα, "Ένας χρόνος χωρίς δικαιοσύνη. Ένας χρόνος αγώνα."

Μια μικρή παρέμβαση από μέρους μου, που δεν έχει να κάνει εννοείται με την τιμή στην μνήμη ενός νέου παιδιού, που το μέλλον ανοιγόταν ολόφωτο μπρος του. Επί ενός 24ώρου και μέχρι την αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του θύματος, για τους πάντες, ο τόσο βάναυσα δολοφονημένος στο καλντερίμι της Γλάδστωνος από τους θιασώτες του παρακράτους, δεν ήταν ένας δυναμικός ακτιβιστής, μαχητής ιδανικών και φέρελπις καλλιτέχνης. Αλλά ένα πρεζάκι, όπως τον ανέδειξαν τα μέσα ένα κλεφτρόνι που εισήλθε στο χρυσοχοείο για να σουλάρει ότι θα έβρισκε μπρος του. Ένας παρίας, ένας άστεγος, ένα απόβρασμα. που μάλλον εκείνοι που τον εξόντωσαν, ίσως και σε άμυνα, προφανώς προστάτεψαν τα υπάρχοντα τους. ΓΙΑ 24 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΩΡΕΣ δεν αντέδρασε κανείς. Και ξέρεις γιατί? Γιατί τα πρεζάκια που σωριάζονται στο τόξο από την Καποδιστρίου μέχρι την Σατωβριάνδου, δεν είναι εν δυνάμει άνθρωποι. Είναι ζόμπι, άυλα, αόρατα, περνάμε μόνιμα από δίπλα τους και η ματιά μας τα αποφεύγει σαν να μην υπάρχουν, πεθαμένοι already. Αν η δολοφονία, που συντάραξε το πανελλήνιο, δεν μπορεί να γίνει πιστευτό πως συνέβη σε μια πρωτεύουσα Δυτικοευρωπαικού κράτους, τι να πει κανείς για την απαθή στάση του συνόλου, για μια ημέρα ολόκληρη, που θεωρούσε τον άσημο νεκρό ένα μίασμα? Αίσχος, ασέβεια και ατιμία! Ελπίζω κάποια στιγμή το συνεπές στην στάση του μπροστά στα μείζονα κοινωνικά θέματα, φεστιβάλ, όπως αυτό των περιπλανώμενων νεκροζώντανών, που "έλα μωρέ με τους ναρκομανείς" δεν τους δίνει σημασία κανείς, να κινήσει και αυτό το θέμα, στα μέτρα των δυνάμεων του.


Η ταινία μνημόσυνο στον Ζακ, έχει τον τίτλο Μουσώνας (Monsoon) [Διεθνές Διαγωνιστικό] και σκηνοθετικά υπογράφεται από τον εγκατεστημένο από πολύ νεαρή ηλικία στο Λονδίνο, ως πρόσφυγας που απέδρασε από την μανία των Χμερ, Καμποτζιανό Hong Khaou, ενώ αποτελεί παραγωγή του BBC. Αυτοαναφορικό στην θεματική βάση του το έργο, περιγράφει το ταξίδι του Κιτ, ενός πρώην animation ;artist, στην γενέτειρα του Χο Τι Μινχ, νυν Σαιγκόν, τριάντα χρόνια μετά από την οικογενειακή φυγή προς την Μεγάλη Βρετανία λόγω του πολέμου. Ο 35χρονος άντρας, με ελάχιστες θύμησες στο μυαλό του από την παιδική του ηλικία, θα αντιληφθεί έναν κόσμο εντελώς ξένο να ξετυλίγεται δίπλα του, δημιουργώντας του την αίσθηση πως είναι ένας τουρίστας και όχι ένας ξεριζωμένος που επανήλθε στον τόπο του.

Η πρωτεύουσα του Βιετνάμ, κινηματογραφημένη άψογα, τονίζεται από το σενάριο ως ένα κομφούζιο, απτό όπως και κοινωνικό, ένα φρενοκομείο θορύβων και ντεκαντάνς καταστάσεων που ξενίζει τον καλομαθημένο Βρετανό. Που οι δεσμοί του με την πατρίδα κόπηκαν μονομιάς από τους ίδιους του τους γονείς, τις στάχτες των οποίων έχει μαζί του για να τις σκορπίσει γύρω από το Κίτρινο Ποτάμι. Μια χαρτογράφηση του χθες και του σήμερα της πολύπαθης, όσο και υπερήφανης ως νικήτριας κατά του ιμπεριαλισμού, χώρας, που αλλάζει ολοταχώς, προς τα πάμφτωχα μέτρα όλων των όμορων κρατών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Έξοχη η ερμηνεία του Henry Golding, διάσημου από την παρουσία του στο ριγμένο Crazy Rich Asians, στον ρόλο του άχαρα προβληματισμένου Ευρωπαίου (πια) Βιετναμέζου. Η προέκταση στο κομμάτι της ομοφυλοφιλίας του, δεν βρίσκω που προσθέτει κάτι στο σύνολο, ακόμη κι αν συνδυαστεί αλληγορικά με το γεγονός του ερωτικού του δεσμού, με Αμερικανό σχεδιαστή μόδας που κατοικεί μόνιμα στην Σαιγκόν. Εκτιμώ πως περισσότερο ζουμί βγάζει η υποιστορία της γνωριμίας του με την σπουδαγμένη συνομήλικη ξεναγό, που δεν μπορεί να ανοίξει τα φτερά της και να φύγει στο εξωτερικό, αλλά και με τον αναστατωμένο οικονομικά εξάδελφο, του οποίου η φαμίλια δεν πέτυχε επίσης να το σκάσει, σε περιόδους αβάστακτες και σκιώδεις. Αξιοπρεπές, το λιγότερο, το πρώτο δείγμα γραφής του διαγωνιστικού τμήματος.


Και από την υγρή Άπω Ανατολή του σήμερα, ταξιδεύουμε στα Χανσεατικά παράλια της Βόρειας Ευρώπης και πιο συγκεκριμένα στο Αμβούργο της δεκαετίας του 70, πολυσύχναστου λιμένα, που ορίζει το φόντο της νέας δημιουργίας του φιλέλληνα και πάντα ξεχωριστού όταν έχει κάτι να πει καλλιτεχνικά, Fatih Akim. Η ταινία του Το Χρυσό Γάντι (Der goldene Handschuh) [Τα Αγαπημένα των Φεστιβάλ - Festival Darlings] στην ουσία αποτελεί ένα χρονικό της δράσης του διαβόητου ως χασάπη του Ζανκτ Πάουλι, Φριτζ Χόνκα. Ενός ψυχικά άστατου άντρα, μονίμως μεθυσμένου, που η γνωριμία του με ηλικιωμένες γυναίκες (ενίοτε ιερόδουλες) στο ομώνυμο του τίτλου, κακόφημο μπαρ της συνοικίας του, κατέληγε συνήθως στον αποτρόπαιο σφαγιασμό τους. Μια υπόθεση που τάραξε την κοινή γνώμη της Γερμανίας την περίοδο της δράσης του φοβιστικής όψης σιχαμένου, που η εξωφρενικής βρωμιάς τρώγλη του, αποτέλεσε τον τάφο (κυριολεκτικά) για τις μοναχικές, περιθωριοποιημένες γριές πόρνες.

Όμοια ταινία στην καριέρα του δεν έχει φτιάξει ξανά ο Akin. Και δεν αναφέρομαι στο ζήτημα της αστυνομικής έκφανσης, που φυσικά εκτοξεύεται προς το φινάλε, λίγο πριν την τελική αποκάλυψη, μα σε αυτό της στυγερής αγριότητας των ματωμένων πλάνων του, που απλώς φτάνουν σε φρίκη μισό επίπεδο παρακάτω από το Irreversible. Ταινίας του Noe, που δεν έχει και λίγες ομοιότητες με του αγαπημένου στα μέρη μας καλλιτέχνη, καθώς τα πάντα ξεκινούν από ένα τρισάθλιο καταγώγιο, που στην πραγματικότητα αντικατοπτρίζει την εικόνα μιας ξεπεσμένης, μηδενικών ηθικών αξιών κοινωνίας. Που ακόμη χειρότερα, προκαλεί και την άμαθη νεολαία, να διαβεί το κατώφλι της κατηφόρας της. Σπουδαία η μεταμόρφωση σε τέρας, μέσω προσθετικών προσώπου, για τον 22χρονο πρωταγωνιστή Jan Dassler, προκειμένου να μοιάσει με τον μεσήλικα Κουασιμόδο Χόνκα, ακόμη πιο σημαντική δουλειά στο κάστινγκ, ώστε να εντοπιστούν οι τσακισμένες μορφές εκείνες που θα στήσουν το κατάλληλο παρακμιακό Fassbinderικό πανηγύρι. Δεν λησμονιέται εύκολα ούτε μισό πλάνο του αυστηρά ακατάλληλου έργου, που αναμένεται να σηκώσει θυελλώδεις κουβέντες με όσα προβάλλει.

zerVo

Toronto Film Festival 2019
Περισσότερα... »

Νύχτες Πρεμιέρας AIFF25 Live - Ep.1 Οι Ασημένιες Opening Nights

2019 Νύχτες Πρεμιέρας AIFF25 Poster
Με μια σεμνή και με έντονες νοσταλγικές τάσεις τελετή, δόθηκε στο φιλόξενο Παλλάς, το εναρκτήριο λάκτισμα, που θα τσουλήσει για 25η συνεχόμενη χρονιά την ανέμη των φιλμς, που συνθέτουν το ποικιλόμορφο μπουκέτο του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Αθηνών. Αυτού που ένα τέταρτο του αιώνα πριν, δειλά δειλά αποκαλέσαμε Νύχτες Πρεμιέρας, έτσι, σαν ένα Σεπτεμβριάτικο ραντεβού των σινεφίλ τότε, δίχως να φανταζόμαστε πως σήμερα θα φτάσουμε στην Ασημένια τους επέτειο και δεν θα έχουν εξελιχθεί σε έναν απλό καλλιτεχνικό θεσμό για την πρωτεύουσα, αλλά σε ένα μοναδικό φαινόμενο. Που σηματοδοτεί με κάθε επισημότητα, σοβαρότητα και εγκυρότητα και επίσημα την έναρξη της φιλμικής σεζόν, πάντοτε ακολουθώντας πιστά και με σεβασμό τις τάσεις της σύγχρονης κινηματογραφίας.

Η αφετηριακή βραδιά, όπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος, είχε μια ιδιαίτερα συγκινητική έκπληξη στο τσεπάκι της, καθώς στο εκράν του παλατιού της οδού Βουκουρεστίου σχηματίστηκε η εικόνα της αίθουσας που κυρίαρχα αποτέλεσε την φυσική στέγη του Φεστιβάλ, για περισσότερο από μιάμιση δεκαετία. Του αριστοκρατικού Αττικόν, που αντάμα με το κατά δεκαπέντε σκαλοπάτια μικρότερο αδέλφι του Απόλλων, όρισαν το σημείο της γέννησης, αυτού που έχουν εξελιχθεί στις ημέρες μας οι Opening Nights. Και που η κακιά η μοίρα με τόσο άδικο τρόπο στερεί αυτές τις σπουδαίες αίθουσες τόσο από την μεγάλη γιορτή, κυρίως όμως από το κοινό που ακόμη και σήμερα προς τα εκεί οδεύει, πιστεύοντας πως θα βρει τις πύλες, τα γκισέ, τις αυλαίες τους ανοιχτές.

Παρόντος του καινούργιου πρώτου πολίτη της πόλης μας, ελπίζουμε αυτό το ολιγόλεπτο κλιπ που προβλήθηκε στο πανί, να σταθεί η αφορμή πολύ σύντομα να εκκινήσουν και ακόμη συντομότερα να ολοκληρωθούν, οι εργασίες αποκατάστασης του χώρου που μας μεγάλωσε. Που γαλούχησε και την φέστα, οδηγώντας την μέχρι και λίγο πριν την ενηλικίωση της. Μια ιδέα που γεννήθηκε στο μυαλό, τότε, του Γιώργου Τζιώτζιου και που την υλοποίησε δίνοντας της κύρος και άποψη από τις πρώτες κιόλας στιγμές της ζωής της. Τιμητικά, το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει ο θεσμός, είναι το βραβείο που κάθε χρόνο θα απονέμεται σε σπουδαίες μορφές της Έβδομης Τέχνης, είναι να φέρει το όνομα του. Και τι σπουδαίοι σκηνοθέτες θα το σηκώσουν στην Πρεμιέρα του? Γαβράς! Skolimowski!


Ταινία αρχής των 25ων Νυχτών τα Παράσιτα (Parasite / Gisaengchung) [Τα Αγαπημένα των Φεστιβάλ - Festival Darlings] του Bong Joon Ho, ο οποίος έσπασε το ρόδι για την Κορέα αποσπώντας με την πανέξυπνη αστική του σάτιρα τον Φοίνικα από τον πρόεδρο Alejandro G. Iñárritu. Μια αιμοδιψής φάρσα ανατροπής της απατηλής μπουρζουαζί, καμωμένη για υπερατλαντικά βραβευτικά Οσκαρικά ταξίδια σε ξενόγλωσσο, ταινία και σενάριο. Ο απωανατολίτης σκηνοθέτης πάντως, με επιστολή του, που αναγνώστηκε λίγο πριν την προβολή της ταινίας του, παρακάλεσε το κοινό να μην διαρρεύσει σπόιλερς της πλοκής.

Το δεκαήμερο μαραθώνιας κινηματογραφικής απόλαυσης μόλις ξεκίνησε κι εμείς όπως πάντα θα είμαστε εκεί, παρόντες, δίπλα στα δρώμενα και τις εξελίξεις. Καλό Φεστιβάλ ε?

zerVo

Toronto Film Festival 2019
Περισσότερα... »

18/9/19

Νύχτες Πρεμιέρας 2019 - Διεθνές Διαγωνιστικό Ντοκιμαντέρ, το πλήρες πρόγραμμα

Νύχτες Πρεμιέρας 2019 Πόστερ
25ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας / Νύχτες Πρεμιέρας
18 - 29 Σεπτεμβρίου 2019

Οκτώ ταινίες, από όλο τον κόσμο συνθέτουν το διαγωνιστικό τμήμα των ντοκιμαντέρ Stranger Than Fiction του 25ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας "Νύχτες Πρεμιέρας", τμήμα που φιλοδοξεί να συστήσει στο κοινό συναρπαστικές, παράδοξες, ιδιόρρυθμες και γοητευτικές εικόνες ενός πολυφωνικού κόσμου, εκπληκτικές ιστορίες της καθημερινότητας που θα ζήλευε και ο πιο προικισμένος σεναριογράφος, αποκαλυπτικές ματιές στη σημερινή πραγματικότητα, όλα κλεισμένα σε ταινίες-εμπειρίες. Ένα κονκόρσο που φέτος θα μας ταξιδέψει στις ΗΠΑ, την Κίνα, το Μεξικό, τις Κάτω Χώρες, το Σουδάν, την Βόρεια Μακεδονία. Οκτώ δημιουργίες που στην 25η εκδοχή του θεσμού θα συναγωνιστούν για το βαρύτιμο έπαθλο, που θα απονείμει ειδική κριτική επιτροπή καλλιτεχνών και επαγγελματιών που σχετίζονται με τον χώρο του κινηματογράφου. Το οποίο, η Χρυσή Αθηνά Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, δια χειρός του οίκου Zolotas, θα δοθεί στον σκηνοθέτη της πιο άρτιας τεχνικά ταινίας της δεκάδας και θα συνοδευτεί από χρηματικό έπαθλο αξίας 2.000 ευρώ.

Το πλήρες ρόστερ του διαγωνιστικού, με τις ώρες προβολής των έργων, που στις περισσότερες περιπτώσεις θα κάνουν την εμφάνιση τους στις κεντρικές αίθουσες του φεστιβάλ στο μεγαλύτερο ποσοστό τους από δύο φορές, ενώ με χρυσά γράμματα είναι καταχωρημένες οι (και) δημοσιογραφικές προβολές που έχουν ενταχθεί πια στο κανονικό απογευματινό πρόγραμμα Είναι βέβαιο πως οι σινεφίλ θα δώσουν ιδιαίτερη βαρύτητα στο συγκεκριμένο τμήμα, καθώς το ντοκιμαντέρ αποτελεί το πλέον αναπτυσσόμενο κινηματογραφικό είδος της εποχής μας:

Το Έθνος του Ενός Παιδιού / One Child Nation Πόστερ PosterOne Child Nation
Το Έθνος του Ενός Παιδιού
ΚΙΝΑ, ΗΠΑ / 2019 / Έγχρωμο & Ασπρόμαυρο / 85' / ΑΓΓΛΙΚΑ, ΜΑΝΔΑΡΙΝΙΚΑ
Των Nanfu Wang, Jialing Zhang

Μια απόγονος της διαβόητης «πολιτικής του ενός παιδιού» σπάει δεκαετίες ένοχης σιωπής γύρω από ένα άνευ προηγουμένου κοινωνικό πείραμα που διαμόρφωσε και κατέστρεψε αμέτρητες ζωές στην Κίνα. Τα λόγια περιττεύουν για ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ - από τα καλύτερα των τελευταίων ετών - το οποίο φέρνει στο φως την απίστευτη διαρροή ανθρωπιάς που για 36 ολόκληρα χρόνια γονάτισε έναν ολόκληρο λαό. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Σάντανς.

Αν δεχτείς πως η Ιστορία είναι μια συνισταμένη αφηγήσεών της, τότε τα ντοκιμαντέρ είναι νευραλγικά βοηθήματα στον ιστορικό του μέλλοντος και τον πολίτη του παρόντος. Εδώ, μέσα από τα μάτια μιας απογόνου της «πολιτικής του ενός παιδιού» (1979-2015) της κομμουνιστικής Κίνας, ξετυλίγεται μια συγκλονιστική αντιπαραβολή ενός απολυταρχικού καθεστώτος και των παράπλευρων συνεπειών του στους -αναγκαστικά και μη- υπάκουους πολίτες του.

Το ωφέλιμο δεν είναι τερπνό, κάποτε αμφιβάλλεις και για το αν υπήρξε ωφέλιμο, άλλοτε συμπεραίνεις την εγγύτητα ολοκληρωτισμού και διαφθοράς και στο τέλος αναμετράσαι ξανά με τον ανθρώπινο πόνο που καταλήγει παραφθαρμένη υποσημείωση μιας Ιστορίας που πάντα θα γράφεται και πάντα θα αδιαφορεί για τα αντικείμενα της, εμάς. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Σάντανς και πλειάδα βραβείων σε παρόμοιες κινηματογραφικές διοργανώσεις για το πιο συζητημένο ντοκιμαντέρ του 2019.

Που και πότε?
Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 20:00 DANAOS 1 (PRESS)
Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 19:00 ODEON OPERA 2
Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 21:00 DANAOS 2

Η Οικογένεια του Μεσονυκτίου / Midnight Family Πόστερ PosterMidnight Family
Η Οικογένεια Του Μεσονυκτίου
ΜΕΞΙΚΟ, ΗΠΑ / 2019 / Έγχρωμο / 81' / ΙΣΠΑΝΙΚΑ
Του Luke Lorentzen

Καθώς τα δημόσια ασθενοφόρα στην Πόλη του Μεξικό είναι λιγοστά, μια οικογένεια εξοπλίζει το δικό της όχημα μπαίνοντας κάθε βράδυ με τα χίλια σε ένα χαοτικό ράλι ακραίου ανταγωνισμού για το ποιος θα ανταποκριθεί πρώτος στην επόμενη κλήση για βοήθεια. Ένα από τα πλέον βραβευμένα ντοκιμαντέρ της χρονιάς συνδυάζει την αμεσότητα του ρεπορτάζ πρώτης γραμμής με τους καταιγιστικούς ρυθμούς μιας ταινίας δράσης. Τα έσοδα της προβολής στις 20/9 θα διατεθούν στην οργάνωση «Αποστολή Άνθρωπος».

Στο Μέξικο Σίτι δεν προβλέπονται ούτε 50 ασθενοφόρα για 9 εκατομμύρια κατοίκων. Ιδιώτες παίρνουν πρωτοβουλία – και αδειοδοτούνται από το κράτος! - να συνεισφέρουν με δικά τους έξοδα ασθενοφόρο και ιατρικά εργαλεία, ευελπιστώντας στην οικονομική βοήθεια των ασθενών που μεταφέρουν. Η οικογένεια Οτσόα ανήκει στους ιδιώτες αυτούς, μια οικογένεια του μεσονυκτίου.

Χωρίς λεκτική αφήγηση και με την κάμερα πανταχού παρούσα, το έργο παρακολουθεί στα σκοτάδια της μεγαλούπολης την ασθενούσα Υγεία, τους ανθρώπους-έρμαια της απουσίας της, τους αλλόκοτους Καλούς Σαμαρείτες μιας νεομεσαιωνικής εποχής. Μέσα από κούρσες θανάτου στις αστικές λεωφόρους, ξενύχτια στον χώρο νοσηλείας του οχήματος, επισκέψεις στο σούπερ-μάρκετ για κονσέρβες και σπρώξιμο, αφού τα καύσιμα, όπως και τα λεφτά, σώνονται, το ντοκιμαντέρ του Λόρεντζεν αποτυπώνει μια χώρα που κυματίζει τη σημαία της (το τελευταίο πλάνο) αλλά έχει ξεχάσει τα βασικά. Κάθε ομοιότητα συμπτωματική…

Που και πότε?
Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 18:00 DANAOS 1(PRESS)
Σαββάτο 21 Σεπτεμβρίου 21:00 ODEON OPERA 2
Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 19:00 DANAOS 2

Τα Χρονικά της Μάριον Στόουκς / Recorder: The Marion Stokes Project Πόστερ PosterRecorder: The Marion Stokes Project
Τα Χρονικά της Μάριον Στόουκς
ΗΠΑ / 2019 / Έγχρωμο / 87' / ΑΓΓΛΙΚΑ
Του Matt Wolf

Για 30 συνεχή χρόνια, και σε 24ωρη βάση, η Μάριον Στόουκς μαγνητοσκοπούσε μανιωδώς τηλεοπτικές εκπομπές. Ξεκίνησε ένα απόγευμα του 1979 και σταμάτησε τη στιγμή που πέθανε, τον ∆εκέμβρη του 2012. Πίσω της άφησε ένα απίστευτο πολιτισμικό αρχείο 70 χιλιάδων βιντεοκασετών, όπως και ένα μεγάλο ερώτημα: τί ακριβώς της γέννησε αυτή την αλλόκοτη συνήθεια; Ήταν ένα είδος παράνοιας; Μια ψύχωση; Ή κάτι περισσότερο; Οι απαντήσεις για ένα από τα πιο παράξενα ανθρώπινα μυστήρια που υπήρξαν ποτέ βρίσκονται σε αυτό το συναρπαστικό ντοκιμαντέρ. Στην προβολή της 21/09 προλογίζει ο δημοσιογράφος Νικόλας Λεοντόπουλος

Σας συστήνουμε την Μάριον Στόουκς. Τη μυστηριώδη γυναίκα που κατέγραψε και αρχειοθέτησε λεπτομερώς 35 αδιάλειπτα χρόνια τηλεοπτικής εκπομπής αμερικανικών καναλιών εθνικής και τοπικής εμβέλειας μέχρι την ώρα που πέθανε. Το ασύλληπτο αυτό αρχείο ειδησεογραφικής (και όχι μόνο) ιστορίας, αν και δεν είναι το μοναδικό του είδους του, παραμένει ως σήμερα το πληρέστερα και καλύτερα αρχειοθετημένο.

Η ταινία του Ματ Γουλφ ακολουθεί δύο παράλληλους δρόμους. Το έναν μιας προσπάθειας αποκρυπτογράφησης της προσωπικότητας μιας γυναίκας ερμητικής, δεσποτικής και άτεγκτα προσηλωμένης στον σκοπό της. Και τον άλλον της καθαυτής παρουσίασης, μέσω επιλεγμένων στιγμιοτύπων, της τηλεοπτικής πραγματικότητας που διαμόρφωσε τον χάρτη μιας εκρηκτικής χώρας. Στο τέλος, θα έχεις γίνει μάρτυρας της βαθιάς μας συναισθηματικής ανάγκης να δομήσουμε την ύπαρξή μας γύρω από αφηγήσεις, να μην επιτρέψουμε το παραμικρό στην καταδίκη της λήθης, να έχουμε πληρώσει βιωματικά διόδια στην ανέλπιδη αναζήτηση του χαμένου χρόνου.

Που και πότε?
Σαββάτο 21 Σεπτεμβρίου 18:30 IDEAL (PRESS)
Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 21:00 ODEON OPERA 2
Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 22:30 DANAOS 2

Η Γη του Μέλιτος / Honeyland Πόστερ PosterHoneyland
Η Γη του Μέλιτος
Β. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ / 2018 / Έγχρωμο / 85' / ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ
Των Ljubomir Stefanov, Tamara Kotevska

Σάρωσε τα βραβεία στο Σάντανς, κερδίζοντας τρία μεγάλα έπαθλα, και μια θέση στην πεντάδα των φετινών Όσκαρ είναι δεδομένη. Τα λόγια όμως αδυνατούν να περιγράψουν την εμπειρία ενός εντυπωσιακά φωτογραφημένου και βαθιά συγκινητικού ντοκιμαντέρ το οποίο, με ηρωίδα μια φτωχή γυναίκα που ζει από τη μελισσοκομία στα βουνά της Βόρειας Μακεδονίας, μιλά για έναν τρόπο ζωής που χάνεται, σκιαγραφεί μια συγκλονιστική ύπαρξη και γίνεται μοναδικό μνημείο της ανθρώπινης κατάστασης.

Όπως συμβαίνει με πολλά ωραία έργα, διαβάζοντας την υπόθεση δεν συμπεραίνεις την εμπειρία τους. Μια μελισσοκόμος στα κακοτράχαλα όρη της Βαλκανικής, Τουρκάλα σε μια περιοχή-χωνευτήρι εθνοτήτων, ζει σ’ ένα πλινθόκτιστο σπίτι με την ανήμπορη, μισότυφλη μάνα της, επιμελούμενη μ’ έναν τρόπο -που πρέπει να δεις για να καταλάβεις- τις μέλισσες και τις κηρήθρες της. Το μέλι της το πουλάει στα Σκόπια για ένα τσαμπί μπανάνες, μια βεντάλια για τη μάνα της, μια βαφή μαλλιών (!). Ο ερχομός μιας πολυμελούς οικογένειας νομάδων όμως θα αναστατώσει την ερημιά και τις μέλισσές της.

Σινεμά-βεριτέ μιας αιώνιας Φύσης, ενός τρόπου ζωής που πεθαίνει, της ενστικτώδους αντιοικολογικής μας συμπεριφοράς και της σοφής διατύπωσης των μάταιων της ύπαρξης. Καθώς η εκπληκτική φωτογραφική παλέτα χειμωνιάζει, η κόρη ρωτά την ετοιμοθάνατη μάνα της: «Φαντάζεσαι την Άνοιξη να έρχεται;» για να πάρει την απάντηση: «Υπάρχει Άνοιξη;». Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στον Σάντανς για ένα οσκαρικό φαβορί.

Που και πότε?
Σαββάτο 21 Σεπτεμβρίου 20:00 ASTOR (PRESS)
Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 18:00 ASTOR
Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 20:00 DANAOS 2

Δέντρα στην Έρημο / Talking About Trees Πόστερ PosterTalking About Trees
Δέντρα στην Έρημο
ΓΑΛΛΙΑ, ΣΟΥΔΑΝ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ,ΤΣΑΝΤ, ΚΑΤΑΡ / 2019 / Έγχρωμο / 94' / ΑΡΑΒΙΚΑ, ΑΓΓΛΙΚΑ, ΡΩΣΙΚΑ
Του Suhaib Gasmelbari

Παρά το γεγονός πως στο Σουδάν ο κινηματογράφος έχει ουσιαστικά απαγορευτεί από το καθεστώς, τέσσερεις βετεράνοι σκηνοθέτες κινούν γη και ουρανό για να οργανώσουν την πρώτη δημόσια προβολή μετά από χρόνια. Εκεί που το αυτονόητο θεωρείται επανάσταση, και η αγάπη για το σινεμά δίνει ελπίδα στους κατατρεγμένους ενός τόπου, γεννιέται το πιο μεγαλόψυχο και εγκάρδιο ντοκιμαντέρ που θα δείτε φέτος. Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Το Σουδάν δεν έχει ούτε έναν κινηματογράφο. Ευάριθμες δημοκρατίες και δικτατορίες, όπως η κρατούσα 30ετής, αργότερα, μπορεί να έλεγες πως αυτό δεν είναι το πιο μεγάλο της πρόβλημα. Όμως όταν ρωτάται στην αρχή ο πρεσβύτερος εκ των τεσσάρων εναπομείναντων της Λέσχης Σουδανικού Κινηματογράφου, «γιατί πέθανε το σινεμά στο Σουδάν;», η απάντηση μοιάζει να υπερβαίνει τον τοπικό χωροχρόνο. «Για να πεθάνει τόσο ξαφνικά» – όχι μόνο στο Σουδάν, προσθέτουμε εμείς – «κάποιος έχει εκ των έσω προδώσει».

Το ντοκιμαντέρ του Γκασμελμπαρί είναι μια από τις συγκινητικότερες στιγμές των φετινών Νυχτών. Μέσα του φωλιάζει η φιλία, ο βιωμένος χρόνος, το γλυκό χιούμορ που σε τυλίγει ανακουφιστικά, η πνιγηρή, εξουθενωτική ιστορία ενός μαστιζόμενου τόπου, οι βαθιά πολιτικοί λόγοι που η συλλογικότητα του κινηματογράφου δεν είναι αρεστή από την Εξουσία. Βραβείο Κοινού και Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο φετινό Βερολίνο.

Που και πότε?
Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 20:00 ASTOR (PRESS)
Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 19:00 ODEON OPERA 2
Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 18:15 ODEON OPERA 2

ΜΗΤΕΡΑ / MOTHER Πόστερ PosterMOTHER
ΜΗΤΕΡΑ
ΒΕΛΓΙΟ, ΟΛΛΑΝΔΙΑ / 2019 / Έγχρωμο / 82' / ΤΑΪΛΑΝΔΕΖΙΚΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ (ΕΛΒΕΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ), ΑΓΓΛΙΚΑ
Του Kristof Bilsen

Η Πομ δουλεύει στην Ταϊλάνδη, σε ένα κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων με Αλτσχάιμερ όπου ευκατάστατοι Ευρωπαίοι εμπιστεύονται τους συγγενείς στη χαμηλού κόστους υψηλή περιποίηση. Η Πομ είναι επίσης μητέρα τριών παιδιών, τα οποία όμως βλέπει σπάνια, καθώς εργάζεται σε άλλη πόλη για να τα μεγαλώσει. Ένα ντοκιμαντέρ που ηχεί ως συγκινητικός συναγερμός των συμβολικών και κυριολεκτικά χαμένων μας αξιών, παρατηρώντας σιωπηλά τη ζωή να ελίσσεται ακάθεκτη μέσα από τις τρομακτικές και ποικιλόμορφες αντιθέσεις της. Απλά συνταρακτικό. Παρουσία του σκηνοθέτη (προβολή 25/09)

Σπάνια ένα ντοκιμαντέρ μπορεί να σε αγγίξει σε τόσο ευγενικά και ευαίσθητα σημεία ενώ πραγματεύεται με μέτρο και σοβαρότητα τόσο πολιτικά ζητήματα. Η «Μητέρα» το κάνει. Η Πομ δουλεύει στην Ταϋλάνδη σε κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων με Αλτσχάιμερ, που δέχεται αποκλειστικά ευκατάστατους κεντροευρωπαίους παρέχοντάς τους ολοήμερη περιποίηση, σε τιμές και ποιότητα που η Ευρώπη αδυνατεί. Η Πομ όμως είναι και μητέρα τριών παιδιών που εργάζεται σε δύο δουλειές και βλέπει σποραδικά τα παιδιά της.

Με ασυνήθιστη λεπτότητα, ο Μπίλσεν διαπιστώνει έναν κόσμο τρομακτικής και ποικιλόμορφης ανισορροπίας, στον οποίο αρκεί μια άγρια ασθένεια να αποκαλύψει τόσο τα επώδυνα κενά του προηγμένου (…) Κόσμου όσο και την συνταρακτική συμπόνια που διέπει έναν «άλλον άνθρωπο», την (πραγματική) ηρωίδα από την…τριτοκοσμική Ταϋλάνδη. Ένα ντοκιμαντέρ - συγκινητικός συναγερμός των συμβολικών και κυριολεκτικών χαμένων μας σημασιών.

Που και πότε?
Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 19:45 ASTOR (PRESS)
Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 20:15 DANAOS 2
Σαββάτο 28 Σεπτεμβρίου 20:00 DANAOS 2

Η Απίθανη Ιστορία του Μάγου Τζόναθαν / The Amazing Johnathan Documentary Πόστερ PosterThe Amazing Johnathan Documentary
Η Απίθανη Ιστορία του Μάγου Τζόναθαν
ΗΠΑ / 2019 / Έγχρωμο / 91' / ΑΓΓΛΙΚΑ
Του Ben Berman

Ο Amazing Johnathan υπήρξε δημοφιλής μάγος με το προνόμιο να έχει ψυχαγωγήσει δύο Προέδρους της Αμερικής και εκατομμύρια θεατές. Προτού αποσυρθεί οριστικά, λόγω βεβαρημένης υγείας, ξεκινά μια αποχαιρετιστήρια περιοδεία και αναθέτει σε ένα νεαρό ντοκιμαντερίστα να την καταγράψει. Μόνο που ο σκηνοθέτης θα βρεθεί άθελά του πρωταγωνιστής σε ένα σουρεαλιστικό παιχνίδι μεταξύ πραγματικότητας και απάτης, το οποίο ίσως και να αποτελεί το ύστατο τρικ του σαρδόνιου μάγου. Ίσως και όχι.

Ο Amazing Johnathan είναι μάγος-stand up κωμικός που έχει «παίξει» για δύο Προέδρους κι έχει κλείσει στο Λας Βέγκας για περισσότερα διαδοχικά χρόνια από όποιον άλλον καλλιτέχνη. Μια σπάνια καρδιοπάθεια όμως, οδήγησε τους γιατρούς πριν πέντε χρόνια να του δώσουν ένα χρόνο ζωής. Το 2018 ωστόσο, εξασθενημένος αλλά ζωντανός και πάντα ανήσυχος, αποφάσισε να ξαναβγεί για μία ακόμα (τελευταία;) περιοδεία. Αυτό θα ήταν το ντοκιμαντέρ της. Στην πραγματικότητα όμως, ο σκηνοθέτης τούτου εδώ έμαθε πως άλλα τέσσερα συνεργεία θα κινηματογραφούσαν παράλληλα για λογαριασμό άλλων παραγωγών!

Οφθαλμοφανώς μεταμοντέρνο ντοκιμαντέρ πάνω στον θάνατο και το άγχος της δημιουργίας, το έργο παίζει τον ξέφρενο μοντερνισμό του στο ζενίθ, διερωτάται πηγαία πάνω στην αλήθεια και το ψέμα, κοντράρει στα ίσα τον...εργοδότη του και καταλήγει σε μια κατακτημένη αρμονία μέσα από ηθικές Συμπληγάδες, gonzo δημοσιογραφία, απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας και αιώνια αναπάντητα ερωτήματα.

Που και πότε?
Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 17:15 ASTOR (PRESS)
Σαββάτο 28 Σεπτεμβρίου 18:30 ODEON OPERA 2
Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 18:00 DANAOS 2

Παιχνίδι της Τύχης / Serendipity Πόστερ PosterSerendipity
Παιχνίδι της Τύχης
ΗΠΑ / 2019 / Έγχρωμο / 74' / ΓΑΛΛΙΚΑ, ΑΓΓΛΙΚΑ, ΚΑΝΤΟΝΕΖΙΚΑ
Της Prune Nourry

Η Αντζελίνα Τζολί και ο Ντάρεν Αρονόφσκι ανέλαβαν παραγωγή στην πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της πολυσχιδούς καλλιτέχνιδος Προυν Νουρί. Μια αυτοβιογραφική και βαθιά ειλικρινή κατάθεση πάνω στο έργο της, τη δύσκολη περιπέτεια υγείας που πέρασε και το επώδυνο ταξίδι επιφοίτησης που την οδήγησε στη συνειδητοποίηση πως οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο μας, συνδέεται με τους πιο μυστηριώδεις και ευεργετικούς τρόπους. Ένας πολυεπίπεδος στοχασμός πάνω στην τέχνη και τη ζωή, έννοιες αλληλένδετες και σε απόλυτη ανάγκη η μία της άλλης. Προλογίζει η Δρ. Ιστορίας της Τέχνης και Μουσειολόγος Κατερίνα Κοσκινά.

Η διάσημη Γαλλίδα καλλιτέχνις Προυν Νουρί σ’ ένα βαθιά αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ που ανοίγεται σε δύο δρόμους. Ο ένας αφορά στην γλυπτική της και πραγματεύεται την πολυπολιτισμικότητα, την θρησκεία, την Γυναίκα. Ο άλλος στην μάχη της με τον καρκίνο του μαστού. Η πρωτοτυπία έγκειται στον τρόπο σύγκλισης των δύο. Μέσα από την μελέτη του σώματος, του γυναικείου οργανισμού και της γονιμότητας, παραθέτει εντυπωσιακά ανάλογα που ξεκινούν από την ολιστική ιατρική αντίληψη και φτάνουν στις αντιλήψεις της Ανατολής (η Ινδία και η Κίνα).

Θαυμάσια στιγμή η εργασία της πάνω στον κινεζικό «Πήλινο Στρατό». Αναπόφευκτα ανθρώπινο στις πιο οριακές στιγμές της θνητότητας, σφύζον από όρεξη για ζωή, αγάπη και δημιουργία, το έργο έρχεται με την παραγωγική σφραγίδα των Τζολί και Αρονόφσκι αλλά και την συνεισφορά ολόκληρης Ανιές Βαρντά σε ένα τρυφερό cameo.

Που και πότε?
Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 18:30 ODEON OPERA 1 (PRESS)
Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 20:15 ODEON OPERA 2
Περισσότερα... »

Κρίση Πανικού (Atak Paniki) - Trailer / Τρέιλερ

Κρίση Πανικού (Atak Paniki) - Trailer / Τρέιλερ PosterΠοτέ δεν ξέρεις πότε θα συμβεί. Ανατρεπτική κωμωδία από την Πολωνία είναι η περίπτωση του φιλμ Κρίση Πανικού (Atak Paniki) που σκηνοθετεί ο ταλαντούχος Pawel Maslona. Μια γυναίκα συναντά τους δύο πρώην της το ίδιο βράδυ, ένα ζευγάρι διαλέγει τις χειρότερες θέσεις σε ένα αεροπλάνο, ένα νεαρό κορίτσι κινδυνεύει να εκτεθεί στις φίλες της ως πορνοστάρ, μια νύφη γεννάει στο δικό της γάμο, ένας έφηβος μαστουρώνει για πρώτη φορά ενώ ένας νεαρός άνδρας αναγκάζεται να ικετεύσει την παράξενη μητέρα του ώστε εκείνη να σώσει τους κόπους ολόκληρης της ζωής του. Έξι ιστορίες συνηθισμένων ανθρώπων που βρίσκονται ξαφνικά σε ακραίες καταστάσεις και οι οποίες τους προκαλούν μια κρίση πανικού. Μια λαμπρή σάτιρα που διαπερνά την κοινωνία με το αιχμηρό της χιούμορ.

Κρίση Πανικού (Atak Paniki) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν οι Artur Zmijewski, Dorota Segda, Nicolas Bro, Magdalena Poplawska.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Neo Films!

Περισσότερα... »

Το Τραγούδι Των Σκορπιών (The Song of Scorpions) - Trailer / Τρέιλερ

Το Τραγούδι Των Σκορπιών (The Song of Scorpions) - Trailer / Τρέιλερ PosterΜια ιστορία για έναν καταραμένο έρωτα, μια εκδίκηση και τη λυτρωτική δύναμη ενός τραγουδιού. Υπάρχει ένας αρχαίος μύθος, που λέει ότι στα βάθη της ερήμου του Τζαϊσαλμέρ, στο Ρατζαστάν, το τσίμπημα από τον τοπικό σκορπιό οδηγεί το θύμα στο θάνατο μέσα σε 24 ώρες. Το δηλητήριο του σκορπιού δημιουργεί μια πυρετώδη μελωδία μέσα στο θύμα. Ο μόνος τρόπος για να σωθεί αυτός που έχει τσιμπηθεί, είναι να βρει έναν σοφό τραγουδιστή, που μπορεί να «διαβάσει» αυτήν τη μελωδία στον παλμό του, και στη συνέχεια να τραγουδήσει μια αντίθετη μελωδία. Η Νουράν, ανέμελη και προκλητικά ανεξάρτητη, είναι μια όμορφη, νεαρή γυναίκα, που μαθαίνει την αρχαία τέχνη του θεραπευτή από τη – σεβαστή από τους πάντες – γιαγιά της, η οποία γνωρίζει πώς να τραγουδήσει για να σώσει κάποιον από το τσίμπημα των σκορπιών. Όταν ο Άανταμ, που εμπορεύεται καμήλες στην έρημο του Ρατζαστάν, ακούσει τη Νουράν να τραγουδάει, την ερωτεύεται απεγνωσμένα. Αλλά πριν καλά καλά μπορέσουν να γνωριστούν περισσότερο μεταξύ τους, η Νουράν δηλητηριάζεται από μια αναίσχυντη προδοσία. Μια προδοσία που την οδηγεί σε ένα επικίνδυνο ταξίδι, από τη μία για να εκδικηθεί κι από την άλλη για να βρει το τραγούδι της.

Το Τραγούδι Των Σκορπιών (The Song of Scorpions) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Την σκηνοθεσία του φιλμ Το Τραγούδι Των Σκορπιών (The Song of Scorpions) υπογράφει ο Anup Singh, ενώ τους βασικούς ρόλους μοιράζονται οι Golshifteh Farahani και Irrfan Khan.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Seven Films!

Περισσότερα... »

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)