Movies Ltd

Όταν δεν γνωρίζεις τι σημαίνει τι σημαίνει να «κάνεις το καλό»! Μετά τις ταινίες «Ουράνιο Σώμα» και «Τα Θαύματα»,που συμμετείχαν στο Φεστιβάλ Καννών – με τη δεύτερη να κερδίζει και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής το 2014 - η πολυβραβευμένη δημιουργός Alice Rohrwacher επιστρέφει με την αντισυμβατική αλληγορία Ευτυχισμένος Λάζαρος (Lazzaro Felice), μια σύγχρονη ματιά στον Ιταλικό Νεορεαλισμό και βραβεύεται ξανά στις Κάννες, με το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου. Αυτή είναι η ιστορία του Λάζαρο, ενός νεαρού χωρικού τόσο καλόκαρδου που περνιέται για αφελής και του Τανκρέντι, ενός νέου αριστοκρατικής καταγωγής, καταραμένου από την ίδια του την φαντασία. Ένας ισχυρός δεσμός δημιουργείται μεταξύ τους, όταν ο Τανκρέντι ζητά από τον Λάζαρο να τον βοηθήσει να σκηνοθετήσει την ίδια του την απαγωγή. Αυτή η περίεργη κι απρόσμενη συμμαχία είναι μια αποκάλυψη για τον Λάζαρο. Μια φιλία τόσο πολύτιμη που θα ταξιδέψει τον Λάζαρο στον χώρο – και τον χρόνο - σε αναζήτηση του Τανκρέντι. Στην πρώτη του φορά στη σύγχρονη μεγαλούπολη ο Λάζαρο είναι σαν ένα θραύσμα του παρελθόντος, χαμένο στο μοντέρνο κόσμο.

Με τους Adriano Tardiolo, Luca Chikovani, Alba Rohrwacher, Sergi López, Nicoletta Braschi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Seven Films!

Δώστε λίγη από την αγάπη σας! Ο μετρ της κωμωδίας Sean Anders (Αφεντικά για Σκότωμα 2, Οικογένεια Μίλερ) εμπνέεται από τη ζωή (του) και φτιάχνει την ξεκαρδιστική κωμωδία γεμάτη οικογενειακούς μπελάδες Στιγμιαία Οικογένεια (Instant Family). Όταν ο Πιτ και η Έλι αποφασίζουν να κάνουν οικογένεια, εξετάζουν την επιλογή της υιοθεσίας. Όταν θα γνωρίσουν τρία αδέρφια, συμπεριλαμβανομένης μιας 15χρονης που κάνει την επανάστασή της, θα διαπιστώσουν ότι από εκεί που δεν είχαν κανένα παιδί βρέθηκαν μέσα σε μια νύχτα με τρία. Τώρα, ο Πιτ και η Έλι θα προσπαθήσουν να μάθουν τα κατατόπια του να είσαι γονιός με ξεκαρδιστικό τρόπο με την ελπίδα να γίνουν οικογένεια.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους μοιράζονται η υποψήφια για 2 Χρυσές Σφαίρες Rose Byrne (Φιλενάδες, Η Τζούλιετ Γυμνή) και ο υποψήφιος για 2 Όσκαρ Mark Wahlberg (Ο Πληροφοριοδότης, The Fighter). Μαζί τους εμφανίζεται και η Octavia Spencer.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Odeon!

Πέριξ του γκρεμισμένου τείχους...

του zerVo (@moviesltd)

Και αισίως φτάσαμε στην πέμπτη μεγάλου μήκους δημιουργία, που είναι αφιερωμένη σε μια μεγαλούπολη του πλανήτη μας και ανήκει στο κίνημα Cities Of Love, που εμπνεύστηκε στις αρχές του αιώνα ο Γάλλο κινηματογραφιστής Emannuel Benbihy. Από τις τέσσερις προηγούμενες δε, Paris, je t'aime (2006), New York, I Love You (2008), Tbilisi, I Love You (2014) και Rio, Eu Te Amo (2014), μόνον η περίπτωση της Γεωργιανής πρωτεύουσας δεν έχει πάρει επίσημη διανομή στην χώρα μας, μάλλον λόγω της προφανούς ελάχιστα τουριστικής της δυναμικής. Γνωρίζοντας πάντως την επιρροή της Γερμανικής πρωτεύουσας στους καλλιτέχνες, ειδικά του προοδευτικού νέου κύματος, το αποτέλεσμα των εννέα συν μιας ιστοριών του Berlin, I Love You ούτε καν πλησίασε τις προσδοκίες μου.

Ένας απογοητευμένος ερωτικά νέος, που βρίσκεται στα πρόθυρα του απονενοημένου διαβήματος, θα βρει αντίσταση στην μοιραία απόφαση του από το ομιλών αμάξι που μόλις περιήλθε στην κατοχή του. / Προβληματισμένος από τις συνεχείς επαγγελματικές του αποτυχίες, ένας φιλόδοξος Χολιγουντιανός παραγωγός, θα πάρει το κουράγιο και την δύναμη που ζητά για να συνεχίσει, από μια αρτίστα του δρόμου, που παίζει κουκλοθέατρο σιμά στην Πύλη του Βραδεμβούργου. / Ένας ηλικιωμένος Αμερικάνος επιχειρηματίας, κάνει ότι περνά από το χέρι του, προκειμένου να ρίξει στην αγκαλιά του εντυπωσιακή και πολύ νεότερη του καλλονή, σε μπαρ πολυτελούς ξενοδοχείου. / Πιτσιρίκος που κατά την ημέρα των γενεθλίων του δεν έχει δεχθεί ευχές από κανέναν, αναπάντεχα θα τις λάβει από περιφερόμενη δίπλα στο ποτάμι ντραγκ κουίν. / Ζορισμένη και μοναχική εργαζόμενη στο κέντρο υποδοχής μεταναστών, θα αποφασίσει να πάρει για λίγο καιρό μαζί της στο σπίτι έναν μικρό Άραβα, παρόλες τις αντιρρήσεις της συντηρητικής της μητέρας.

Σε ένα δημόσιο πλυντήριο πλάι στην Αλεξάντερπλατζ, μια ομάδα γυναικών θα μαζευτεί, νύχτα, με πρόσχημα τον καθαρισμό ρούχων, στην ουσία όμως για να δημοσιοποιήσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η καθεμιά τους. / Καλλιτέχνιδα περιφερόμενη στα σοκάκια της Ανατολικής πλευράς, θα ανακαλύψει τον έρωτα, πίσω από πρασιά όπου πραγματοποιείται φανταστικό μουσικοχορευτικό πάρτι περασμένων δεκαετιών. / Ένα εκκολαπτόμενο μοντέλο που έχει γυρίσει όλο τον κόσμο ψάχνοντας την καλή, θα την πατήσει για ακόμη μια φορά, καθώς ο φωτογράφος που συνεργάστηκε θα εκμεταλλευτεί την αφέλεια της. / Άφραγκη ταξιτζού, στην μοναδική κούρσα της ημέρας της, θα φορτώσει κυνηγημένο διπλωμάτη, που στον χαρτοφύλακα του κρύβει ένα πανάκριβο μυστικό.

Λίγο έως πολύ, αυτή είναι η εννιάδα των μικροιστοριών που ορίζουν το σπονδυλωτό κορμί του φιλμ και ενώνονται με το γεφυράκι της ρουμπρίκας που αφορά την σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ μιας νεαρής Ισραηλινής κιθαρίστριας κι ενός Γερμανού που παριστάνει, βγάζοντας τα προς το ζην, κάτω από τον Πύργο της τηλεόρασης, τον φτερωτό άγγελο του Wenders. Πάντως μια ματιά αν ρίξει κανείς στα ονόματα που υπογράφουν τα σκετς, δεν θα συναντήσει τίποτα κορυφαία της διεθνούς σκηνής, μα πιο πολύ ελπιδοφόρα, στοιχείο που διαφοροποιεί άμεσα το Βερολινέζικο πρότζεκτ από όλα τα πιο γκλάμουρ προηγούμενα.

Εννοείται πως για ακόμη μια φορά, αυτό που παρατηρούμε στον συσχετισμό των παζλ, είναι η πλήρης ανισότητα, τόσο στο ενδιαφέρον, μα κυρίως στην ποιότητα του καθενός. Υπάρχουν στιγμές σαφώς πιο ελκυστικές, όπως ας πούμε εκείνη που πρωταγωνιστούν τα πιο βαριά ονόματα του συνολικού καστ, δηλαδή η μαμά Mirren με την θυγατέρα Knightley ή η πιο όμορφα φωτογραφήσιμη που ζωντανεύει μια ολόκληρη παλιά Βερολινέζικη ορχήστρα, της οποίας ηγείται ο διεθνούς φήμης Max Raabe. Όπως όμως υπάρχουν και κραυγαλέες φλόπες, με προεξάρχουσα την δεκάλεπτη σεκάνς με σταρ τον μόνο για λύπηση Mickey Rourke, που κάνει καμάκι σε μια θεά, πλην ηλικιακά σαν κόρη του, που στο τέλος αποδεικνύεται ότι πραγματικά είναι. Κανένα σπόιλερ, η σκηνή, γραμμένη κιόλας από τον γνωστό προβοκάτορα Neil LaBute, είναι τόσο ηλίθια, που μάλλον καταστρέφει την οποιαδήποτε καλή διάθεση έχει κανείς για να παρακολουθήσει το φιλμ.

Το οποίο τελικά αποδεικνύεται το πιο αδύναμο από τα τρία περασμένα Cities που έχουμε παρακολουθήσει, κυρίως λόγω του γεγονότος πως δεν καταφέρνει να περάσει την ταυτότητα του Βερολίνου παρά σε ελάχιστες από τις βινιέτες του. Σχεδιασμένο και υλοποιημένο δε από δέκα διαφορετικά συνεργεία, αντιμετωπίζει εμφανές θέμα ρυθμού - παλεύει να κρατήσει φιλότιμα το μπόσικο κάπως, το μοναδικό στόρι διαρκείας, επί ματαίω - καθώς από το νήμα της ιστορίας που λήγει, περνάμε αποξαρχής στον βατήρα της καινούργιας που ξεκινά. Και το κενό, ειδικά αν το θέμα που πέρασε ήταν απογοητευτικό, δεν μπαλώνεται με κανέναν απολύτως τρόπο, οπότε μια αμήχανη βαριεστημάρα πλανάται στον αέρα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Tanweer!

Everybody Wants To Rule The Jungle!

του zerVo (@moviesltd)

Και το δυσμενές μαντάτο είναι πως το δεύτερο, το σαθρό και άτιμο πρόσωπο του νόμου, όσο οι δυτικές κοινωνίες μετεξελίσσονται ολοένα σε ζούγκλες, θα είναι και εκείνο που θα επικρατήσει. Η ιεραρχία πλέον δεν έχει αξιοκρατικό χαρακτήρα δεξιοτεχνιών και ικανοτήτων, αλλά βαθμονομεί τους πολίτες με μοναδικό κριτήριο την ισχύ, την δύναμη, την ρώμη. Στα χαμηλά οι φουκαράδες οι ισχνοί, τα δεδομένα, θύματα, στο μέσον οι μέτριοι που κυριαρχούν φυσικά των κατωτέρων, αναμένοντας όμως το πότε θα γίνουν βορά με την σειρά τους, στις ορμές των κορυφαίων. Των λεόντων δηλαδή, όπως ισχύει στην κατάταξη των μη λογικών όντων, στα οποία δεν συμπεριλαμβάνεται, ως γνωστόν, ο άνθρωπος. Και πάντοτε, βασική φιλοδοξία των πληβείων, είναι να αναρριχηθούν όσα πιο πολλά στρώματα μπορούν, ποδοπατώντας πτώματα, ώστε να γίνουν με την σειρά τους κι εκείνοι λιοντάρια...

Βετεράνος μπάτσος του Σώματος Δίωξης Εγκλημάτων της μεγαλούπολης του Μπούλγουορκ, είναι ο εξηντάρης Μπρετ Ρίτζμαν, που παρότι έμπειρος και επιτυχημένος στο κυνήγι των κακοποιών, εντούτοις παραμένει ακόμη στάσιμος στην περιπολία και δεν έχει πάρει ποτέ του γαλόνι, εξαιτίας της ιδιότροπης, στα όρια της βαναυσότητας συμπεριφοράς, εν ώρα καθήκοντος. Λογική άγρια και πολλές φορές ρατσιστική, που συμμερίζεται και ο νεότερος του συνεργάτης, Άντονι Λουρασέτι, με συνέπεια όχι και λίγες φορές με την δράση τους να φέρνουν σε δύσκολη θέση την Υπηρεσία. Όπως ακριβώς συνέβη και τώρα, αφού κατά την διάρκεια της σύλληψης ενός λατίνου υπόπτου για παράνομη οπλοκατοχή, οι κινήσεις τους καταγράφηκαν από τις κάμερες, με αποτέλεσμα την άνευ αποδοχών προσωρινή τους παύση, διάρκειας εξήντα ημερών, προκειμένου να καταλαγιάσει η έκρηξη της κοινής γνώμης. Τα έξοδα όμως τρέχουν βασανιστικά...

...αφού ο μεν γηραιότερος πρέπει να καλύψει τις φαρμακευτικές ανάγκες της άρρωστης συζύγου του, όπως και τα δίδακτρα της αγαθής θυγατέρας του, ο δε παρτενέρ του, υποχρεούται να βρει πάση θυσία τα χρήματα, για να αγοράσει δώρο αρραβώνων στην καλή του. Μπροστά στο φάσμα της απόγνωσης, αμφότεροι θα συμφωνήσουν να βάλουν χέρι στα παράνομα κέρδη του υποκόσμου, στοχεύοντας να αρπάξουν την λεία μιας τοπικής συμμορίας, που σύμφωνα με τις πληροφορίες τους σκοπεύει να ληστέψει την μεγαλύτερη τράπεζα της περιοχής. Ένα κόλπο στο οποίο θα συμμετάσχει ως οδηγός, ο επίσης προβληματισμένος Χένρι Τζονς, που έχοντας βγει μόλις από την φυλακή, είναι αναγκασμένος να φροντίσει την εθισμένη στις ουσίες πόρνη μάνα του, αλλά και τον μικρούλη, παραπληγικό αδελφό του.

Και για να υπάρχει πλοκή, που στον χρονικό της ορίζοντα ξεπερνά τις δυόμισι ώρες, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως τίποτα δεν πρόκειται να πάει σύμφωνα με το πλάνο, σωστά, για κανέναν εμπλεκόμενο στο διεφθαρμένο ετούτο παιχνίδι, που γοργά θα μετατραπεί σε λουτρό αίματος. Και θα ήταν ίσως περίεργο να μην οδηγηθούμε σε μια μια τέτοια ανεξέλεγκτη έξαρση βίας, αναλογιζόμενοι το παρελθόν του δημιουργού S. Craig Zahler, που δικές του εμπνεύσεις και εκτελέσεις υπήρξαν επίσης η Φαρ Ουέστ σφαγή του Bone Tomahawk και το μακελειό φυλακής Brawl In Cell Block 99, που πέρα από τα μεγάλα φιλμικά φεστιβάλ, πήραν διανομή και στην χώρα μας. Είναι πολυλογάς για να λέμε του στραβού το δίκαιο ο 46χρονος κινηματογραφιστής, που δεν πρέπει να έχει αφήσει ούτε μισό Ταραντινικό πλάνο αφιλμάριστο και στον δικό του νου, ούτε μία Pulpfictionική ατάκα που να μην την έχει κάνει μεταποίηση, κατά πως εκείνος θα επιθυμούσε.

Και κάτι παρόμοιο συμβαίνει κι εδώ, στο ιδιωματικά αλληγορικής μαρκίζας παρανάλωμα, που στην πραγματικότητα μοιάζει με ράλι για το ποιος θα αποδειχθεί στην εκπνοή εκείνος που έχει μεγαλύτερη ανάγκη τους παράδες, άρα και θα στεφανωθεί ως Lion King. Από την μια μεριά του (υποτιθέμενα δίκαιου) Νόμου, ο κτηνώδης αστυνομικός, από την απέναντι του έτερου Κανόνα της επιβίωσης του πεζοδρομίου, ο αποφυλακισμένος έγχρωμος - έκπληξη θετική o επιβλητικός Tory Kittles - που το ριζικό του έχει γράψει να μην ακολουθήσει ποτέ του τον δρόμο της αρετής. Αργά ή γρήγορα, οι παράλληλες ρότες των δύο αντρών, τέμνονται σε μια συνάντηση σκοτεινή, πνιγμένη στον βούρκο και την μυρωδιά του θανατικού, αφού ο ένας μετά τον άλλο οι περιφερειακοί χαρακτήρες, θα φεύγουν από την μέση, σε ένα μπαράζ βαρβαροτήτων.

Βασικό χαρακτηριστικό της δουλειάς του Zahler, πέραν της αυστηρώς ακατάλληλης αγριότητας, είναι οι εξαντλητικοί ρυθμοί, στην απόπειρα προσέγγισης των περσόνων της μυθοπλασίας του. Ουσιαστικά ο ντιρέκτορας δεν αφήνει καν την ελάχιστη πτυχή ακάλυπτη της προσωπικότητας του καθενός που συμμετέχει στην κούρσα θανάτου με έπαθλο τον ανεκτίμητο χρυσό, μέσα από πλάνα μακρόσυρτα, που υπό άλλες συνθήκες, μακρινές του Quentin μπούσουλα, θα είχαν σωθεί σε δευτερόλεπτα. Όχι όμως, οι διαλεκτικές σεκάνς, ξεπερνώντας πολλές φορές το δεκάλεπτο, επεξηγούν όλα όσα έχουν σχέση με την ροπή των υποκειμένων προς το ανήθικο. Κι αυτή η καλλιτεχνική άποψη δεν είναι διόλου άσχημη ως υλοποίηση, ίσως να απαιτεί δυο τρία ποτήρια σόδα για να διευκολυνθεί η πέψη της, στην έξοδο της, όμως θα ικανοποιήσει ακόμη και τον πιο εκνευρισμένο, λόγω της ακατάσχετης αλεγκρίας, θεατή.

Το φάουλ πρακτικά του φιλμ, είναι η επιμονή στον χαρακτήρα του συνεταίρου - ο Vince Vaughn είναι αυτός, που τα πηγαίνει παρασάγγες καλύτερα στην κομεντί - αφού λανθασμένα τρώει τόσα λεπτά επί σκηνής, ενώ στην ουσία είναι ρόλος δεύτερος, βοηθητικός, περιφερειακός. Ο Zahler προφανώς για να ανεβάσει την υπεραξία του κολλητού του (πρωταγωνιστή στην προηγούμενη ταινία του) άτσαλα μοιράζει σχεδόν ισόποσα το ρολόι σε αυτόν και τον Gibson, ξεχειλώνοντας κατά ένα μισάωρο, το λιγότερο, τον Μαραθώνιο. Προσοχή, δεν υπάρχει έντονο σεναριακό σφάλμα, αλλά υφίσταται πλεονασμός, άλλωστε η μεγέθυνση της μορφής του διπλανού, βοηθά πολύ στο σκιτσάρισμα του βασικού φλικ της ίντριγκας, που ο Μπάρμπα Mel, τον αποδίδει άριστα, χάρη στην τόση πείρα που του έχει χαρίσει το μπατσικό τετράπτυχο - εμπορικό ζενίθ μιας τεράστιας καριέρας. Γέρασε απότομα ο "Αυστραλός", που έχει κλείσει τα 63 του πια. Μυαλό όμως έβαλε και δεν μοστράρει όπως άλλοι, συνομήλικοι του, όπου και σε ότι νάναι. Ακόμη κι αν πρόκειται για καθαρόαιμα b-movies όπως το Dragged Across Concrete, που έχουν τόσα πολλά κοινωνιολογικά ερωτηματικά να ρίξουν στο τραπέζι, μέσα από τα πιστολιασμένα, βαμμένα κόκκινα καρέ τους...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Odeon!

God's Ultimatum

του zerVo (@moviesltd)

Διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ ἐπάγω ἐπὶ τὸν λαὸν τοῦτον κακά, ἐξ ὧν οὐ δυνήσονται ἐξελθεῖν ἐξ αὐτῶν, καὶ κεκράξονται πρός με, καὶ οὐκ εἰσακούσομαι αὐτῶν. Δεδομένη η μακροθυμία του Δημιουργού και η ανεκτικότητα του στα κακώς κείμενα της φτιάξης Του. Το φιρμάνι του το στέλνει πάντως στον επί Γης απεσταλμένο, που τελεί σε απόγνωση, μην καταφέρνοντας να καλύψει έστω την μία και μοναδική του απαίτηση, πριν προβεί στην Τιμωρία. Πιστεύεις πως έρχεται η στιγμή να λήξει το τελεσίγραφο, σιμά, εσύ ο επιδερμικός αποκωδικοποιητής? Μα δεν ζήτησε πολλά. Σε μια σαθρή κοινωνία που βασιλεύει ο παρτακισμός και η πλεονεξία, που τα αμπέλια έχουν σαπίσει και σέρνονται μολυσμένα από την κακοψυχία και την ανηθικότητα, να βρεθεί μόνο μια ρώγα σταφυλιού άσπιλη και καθαρή, που θα γλυτώσει όλους από το επερχόμενο ξέσπασμα. Και ο Προφήτης υποφέρει, σπαρταρά, μην βρίσκοντας έστω έναν καθαρό καρπό που θα μεταστρέψει τον πόνο σε λύτρωση. Τον Σωτήρα! Πόση αξία δίνει στην μία και μόνη ανθρώπινη υπόσταση αλήθεια, εκείνος που την εμπνεύστηκε? Πόση αξία δίνει συνολικά στο Εμείς?

1988. Κατά την διάρκεια εκδρομής με την φαμίλια της, σε παραθαλάσσιο θέρετρο της Καλιφόρνια, η μικρούλα Αδελαΐδα, θα βιώσει την πιο τραυματική εμπειρία του νεαρού της βίου, καθώς ξεφεύγοντας από την προσοχή των γονιών της, θα εισέλθει στον λαβύρινθο με τα είδωλα του θεματικού πάρκου και θα έρθει σε άμεση επαφή με το τρομακτικό παρόραμα που θα στοιχειώσει την ψυχή της.

Σήμερα, γυναίκα πλέον, έχοντας αποκτήσει την δική της οικογένεια, θα ταξιδέψει μαζί με τον αγαπημένο της σύζυγο Γκέιμπ και τα δυο παιδιά τους, την επαναστατημένη Ζόρα και τον παιχνιδιάρη Τζέισον, στην ίδια περιοχή της Σάντα Κρουζ για να περάσουν μαζί λίγες μέρες διακοπών. Αλλά και να ξεπεράσουν την θλίψη της απώλειας της αγαπημένης τους γιαγιάς. Από τις πρώτες στιγμές πλάι στο κύμα, η ζορισμένη Αδελαΐδα θα νιώσει τις άσχημες μνήμες του παρελθόντος να ξυπνούν, προκαλώντας της έναν ιδιαίτερο φόβο για το τι μπορεί να επακολουθήσει. Ανησυχία που θα γίνει πραγματικότητα, το πρώτο κιόλας βράδυ στην εξοχική κατοικία, καθώς στο κατώφλι του σπιτιού, θα εμφανιστούν τέσσερις απειλητικοί ξένοι, ντυμένοι με ερυθρής απόχρωσης ολόσωμες φόρμες, που θα θέσουν σε αμφιβολία την ασφάλεια όλων. Και που προς μεγάλη έκπληξη των Γουίλσον, ο καθένας από τους εχθρικούς εισβολείς που κρατά στο χέρι ένα χρυσό ψαλίδι, είναι ένα ακριβές αντίγραφο του! Μια πανομοιότυπη κόπια σε εμφάνιση, όχι όμως και σε συμπεριφορά, με εμφανή αδυναμία στην μέθοδο επικοινωνίας, όπως και με προφανή τάση για ένα βίαιο ξέσπασμα ενάντια σε εκείνους που μπορεί να είναι ακριβώς όμοιοι, ζουν όμως έναν διαφορετικό, κανονικό βίο, γεμάτο προνόμια, δίχως περιορισμούς και ανελευθερίες.

Η χρονιά είναι το 1960 και στα πλαίσια της πρωτοποριακού ύφους τηλεοπτικής σειράς Twilight Zone, στον δίαυλο του CBS προβάλλεται το επεισόδιο με τον τίτλο Mirror Image, όπου οι βασικοί ήρωες έρχονται αντιμέτωποι μέσα από τους καθρέφτες με τις ζωντανές ρεπλίκες τους. Ηλίου φαεινότερο είναι πως αυτή η ευρηματικά μεταφυσική ιδέα του μετρ της αγωνίας Rod Serling, όρισε και το θεματικό μονοπάτι της δεύτερης μεγάλου μήκους σκηνοθετικής απόπειρας του αναμφίβολα ταλαντούχου Jordan Peele, μετά την έκρηξη του δαφνοστόλιστου ντεμπούτο Get Out. Το οποίο ακόμη κι αν δεν γνώρισε την αποθέωση από το σύνολο της κριτικής, εντούτοις έμπασε για τα καλά τον μαύρο δημιουργό στην λίστα των πιο φερέλπιδων της γενιάς του. Κι από ότι δείχνει ετούτο, το σόφομορ, άρα και πιο δύσκολο βήμα του, προτού ριχτεί με τα μούτρα στον ριμέικ σχεδισμό της νέας Ζώνης του Λυκόφωτος, η αναγνώριση δεν του έτυχε άδικα.

Η ταινία Εμείς όπως και το Τρέξε, βάση θέματος ανήκουν στο genre των φιλμς Τρόμου και πραγματικά αυτή η ταξινόμηση, όταν αναλογικά ούτε μία στις εκατό του είδους, αξιολογικά παίζουν στο επίπεδο της Πολύ Καλής, μάλλον την αδικεί ως προδιάθεση. Κι αυτό γιατί από το εξαιρετικά μελετημένο ίντρο, καταλαβαίνει ο θεατής πως ότι πρόκειται να παρακολουθήσει θα είναι προσεγμένο μέχρι κεραίας, σε όλα όσα θα επιθυμήσει να αναλύσει, πέρα του δεδομένου, του φοβιστικού. Σε όσους λοιπόν πρόκειται να βολτάρουν στον σινεμά, με μοναδική απαίτηση ένα δίωρο ενέσιμο χόρορ, εύχομαι καλή διασκέδαση και κλείνω εδώ. Το Us είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα Saw, έναν Δρόμο με τις Λεύκες, ένα Poltergeist. Είναι το σύνθημα της ριζοσπαστικής εξέγερσης, δοσμένο μέσα από ένα πρίσμα έντασης και σασπένς, συνεπέστατο σε κάθε του βήμα σε όσα (όχι με απόλυτη σαφήνεια είναι αλήθεια, ειδικά αν ο αναγνώστης είναι έκδηλος αμφισβητίας) αναφέρουν οι Ιερές Γραφές.

Δύο είναι οι κόσμοι λοιπόν που έχει συντάξει ο Πλάστης: Ο Παραδεισένιος, όχι με τίποτα Ουρί, Μυριάδες Παρθένες και Κοιλάδες με Ρύζια όπως προβλέπουν οι φονταμενταλιστές Άντερσεν, αλλά ένας κανονικός, βιώσιμος, με τα πάνω και τα κάτω του, με τις πάμπολλες λύπες, αλλά και τις ανάλογες χαρές, που τα συναισθήματα είναι ζωντανά, ελεύθερα, ζωντανά και ικανά να εκδηλωθούν. Και στην πλήρη αντίθεση του ο Κολασμένος, που δεν έχει εννοείται καζάνια και τριβόλια με τρίαινες, αλλά είναι σκοτεινός, περιοριστικός, δεν έχει περιθώρια έκφρασης, ούτε δυνατότητες εξόδου από την δυσωδία του. Τα Ying ζουν στην πάνω μεριά, με ζόρια μεν, αλλά μέσα σε μια κάποια υποτυπώδη ευτυχία, τα αντίστοιχα ίδια τους Yang, λιώνουν στους υποφωτισμένους διαδρόμους της από κάτω υπόγειας, σαν βασανισμένα έντομα, μέσα στην απόγνωση και τον καημό. Και τι ακριβώς μπορεί να συμβεί, όταν κάποια στιγμή, κινούμενες με υποτυπώδη ακρίβεια, οι κατακόκκινες κατσαρίδες αποφασίσουν, μέσα από την σκουληκότρυπα που συνδέει τον βόθρο με το φως, να επιχειρήσουν την μεγάλη τους έξοδο? Επανάσταση Λαέ! Και ποιος λες να είναι εκείνος που έχει το δίκαιο με το μέρος του, αφού κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιος έδωσε την εντολή να μοιραστούν τα όμοια σώματα σε πατρίκια και πληβεία? Ο άνωθεν Τιμωρός νομίζεις? Ας αξιολογήσουμε Εμείς πρώτα το βάρος της ανθρώπινης οντότητας και αν κρίνουμε πως είμαστε ικανοί, Τόνε κοιτάζουμε τότε στα μάτια.

Η πραγματικότητα είναι πως επί διώρου το αίσθημα του ρίγους δεν εγκατέλειψε ποτέ την ραχοκοκαλιά μου, ειδικά στις στιγμές που η κόπια της Αδελαίδας, η Ρεντ με την ασυνάρτητα βαριά χροιά φωνής (η μοναδική ομιλούσα μεταξύ των Χμερ) απευθύνεται σε POV στην πλατεία. Κι αυτή είναι η μαστοριά στο σινεμά φόβου, όχι το να στήσεις μια παγίδα που θα σε ξαφνιάσει, αλλά να δημιουργήσεις την ατμόσφαιρα εκείνη που θα σε υποβάλλει στο ανάλογο φίλινγκ. Και ο Peele, άριστος μαθητής κατά πως φαίνεται στα πλάνα του, του Kubrick, του Hitch, του Cronenberg, με άνεση εντάσσει το κοινό του στην λεωφόρο της ανατριχίλας, χωρίς φιοριτούρες και τυμπανοκρουσίες. Είναι αρκετό ένα βλέμμα, μια σκιά, δυο ανάσες, πέντε νότες της ταιριαστής χορωδιακής μουσικής επένδυσης, ένα τραγούδι του Spotify, για να αποκτήσει ύπαρξη στο νου, το ζιζάνιο της φοβίας.

Είναι ο τομέας που ο φιλοσοφημένος Jordan, με άριστα το δέκα, παίρνει αγκαζέ και τον τόνο, βοηθούμενος άλλωστε από το δικό του, εκνευριστικά συμπαγές σενάριο, το μεστό ψαλίδι του Monsour, τα συριστικά έγχορδα του Michael Abels και φυσικά τον μαγικό έμφιλτρο φακό του - μάστερ πλέον στο είδος - Γκιουλάκη! Κορωνίδα της συνολικής απόδοσης της καλοκουρδισμένης ορχήστρας, η Οσκαρούχος στάρινγκ Lupita Nyong'o, σε διπλό, αντιπαραβαλλόμενο ρόλο, όπως άπαντες άλλωστε οι συμμετέχοντες στο καστ, που σκοράρει με άνεση ακόμη μια σπουδαία υποκριτική στιγμή, σοκαριστικά εύθραυστη σε εκφράσεις, συγκλονιστικά έντονη σε μορφασμούς. Σε βαθμό που να σε ωθήσει να πιστέψεις ακράδαντα, εσύ που ακινητοποιημένος σαν αλυσοδεμένος την θωρείς, πως κάπου, σε κάποιο υπόνομο, κινείται μιμιτικά το ατομικό, έτερο, μπλοκαρισμένο, ψυχικό σου ήμισυ, καρτερώντας την μία και μοναδική ευκαιρία που θα του δοθεί, για να ζυγώσει και να σου αρπάξει την θέση.

Όταν θα έχεις σταφιδιάσει πια και η κάποτε ολοζώντανα ζουμερή Ρόγα - Είναι Σου έχει μαζέψει και κρεμάσει, λίγο πριν τσακιστεί από το τσαμπί...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Tulip Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Το πορτρέτο, λέει, του 21ου αιώνα. Για στάσου ρε μεγάλε γιατί κάτι τέτοιο δεν έχουν επιχειρήσει να φκιάσουν άλλοι κι άλλοι, που την έχουν πιο ισχυρή την ικανότητα. Κι έρχεσαι εσύ, 30 χρονώ μπόμπιρας, όπερ σημαίνει πως την βραδιά του μιλένιουμ θα την έβγαλες παίζοντας λέγκο, να στήσεις αφιέρωμα στο σέντσουρυ που δεν έχει ακόμη διανύσει ούτε τα 19 του εκατοστά, μέσα από την αποκρυπτογράφηση στο πανί μιας ενδεικτικής περσόνας της εποχής? Ας αφήσω στην άκρη τα δεκάδες θέματα που καταπιάνεσαι μέσα σε μόλις 120 λεπτά κινηματογραφικού χρόνου. Δεν σου φαίνεται ακόμη κι εσένα λιγουλάκι σόλοικο όλο αυτό, ειδικά όταν η δημιουργική σου εμπειρία, μετρά όλη κι όλη μια ταινία? Κι αυτή κομμένη και ραμμένη με το πατρόν της ίδιας ματαιοδοξίας, αν και εντελώς διαφορετικού ύφους από το μεταμοντέρνα σοσιολογικά καυστικό Vox Lux...

Εκείνο το μοιραίο πρωινό του '99, όταν στην γεμάτη σχολική αίθουσα εισέβαλε ο αγριεμένος συμμαθητής με το ημιαυτόματο, σκορπώντας τον θάνατο, είναι αυτό που σημάδεψε ολόκληρη την μετέπειτα ζωή της έφηβης, τότε, Σελέστ. που γλύτωσε σαν από θαύμα της ομαδικής σφαγής. Επιστρέφοντας δυο χρόνια κατοπινά, έχοντας επουλώσει τα σωματικά της τραύματα, όχι όμως και τα ψυχικά, χάρη στην μουσική δημιουργική έμπνευση της αγαπημένης της αδελφής Έλι, θα εκμεταλλευτεί την πέραση της εικόνας της, ως θύμα, στην κοινή γνώμη και θα εξελιχθεί σε κορυφαίο αστέρι της νεανικής ποπ, έχοντας την καθοδήγηση ενός εκκεντρικών μεθόδων ιμπρεσάριου.

Ελάχιστα προτού συμπληρωθεί η δεύτερη δεκαετία του αιώνα, η Σελέστ βαδίζοντας στα 35 της κι έχοντας γνωρίσει συνεχόμενα σκαμπανεβάσματα στην πορεία της στο πεντάγραμμο, ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει το ηχηρό της καμ μπάκ, με την κυκλοφορία του καινούργιου της δίσκου με τον τίτλο Βοξ Λουξ, που θα συνοδευτεί από μια νέα παγκόσμια περιοδεία. Και σαν να μην της φτάνουν τα προσωπικά ζόρια, που ξεκινούν από τα ζητήματα υγείας, που της έχουν προκαλέσει το ποτό και οι καταχρήσεις και συμπεριφοράς απέναντι σε μια ασυμβίβαστα προβληματική κόρη, έχει να αντιμετωπίσει και την συγκυρία μιας πολύνεκρης τρομοκρατικής επίθεσης στα Βαλκάνια, όπου οι εξτρεμιστές χρησιμοποίησαν την μάσκα σήμα κατατεθέν στα live της.

Ας τα βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια σειρά, αν κάτι τέτοιο είναι εύκολο, αποφεύγοντας να καταπιαστούμε με τα μύρια όσα μας έριξε στο τραπέζι προς συζήτηση ο σκηνοθέτης. Ο βασικός άξονας της υπόθεσης είναι μια περσόνα γνώριμη στην κοινή γνώμη, εκείνη του λαϊκού ειδώλου όπως έχει σκιτσαριστεί στις ημέρες μας. Δηλαδή του καλλιτέχνη που δεν σφύζει από ταλέντο, αλλά χάρη στο προμόσιον του ίματζ του από χίλιες δυο μεριές, έχει μετεξελιχθεί σε σούπερ είδωλο, σε εικόνισμα που στην θωριά του όλοι οι φανς πέφτουν στα γόνατα. Η εξωτερική εμφάνιση μετρά, το καλοσχεδιασμένο σόου, η τεχνητή λάμψη τριγύρω από την (σαθρή στην πραγματικότητα) αύρα, τα παραμύθια που ακούγονται υπέροχα για εκείνον και εκτοξεύουν την δημοτικότητα του στα ουράνια. Αυτός λοιπόν είναι ο φτιαχτός αστέρας των ημερών μας, που σήμερα στην μόδα του, περνάει η μπογιά του, αύριο όμως ενδέχεται τα πάντα να αλλάξουν και να πέσει στην γενική δυσμένεια.

Γύρω από αυτή την μορφή, που στην ταινία παρουσιάζεται σε δύο χρόνους, ως τινέιτζερ και ως ώριμη γυναίκα, σπάζοντας την πρακτικά σε αντίστοιχες πράξεις, ο πρώην ηθοποιός Brady Corbet στην sophomore απόπειρα του, σκορπίζει ένα σωρό άσχημα γνωρίσματα του σύγχρονου κοινωνικού γίγνεσθαι. Και που στο σύνολο τους, κοπιαρισμένα σχεδόν από ανείπωτες τραγωδίες σαν της 11ης Νοέμβρη, των εκτελέσεων σε παραλία της Τυνησίας ή της τυφλής βόμβας ενάντια σε ανήλικα σε συναυλία της Ariana Grande, φωτογραφίζουν έναν από τους βασικότερους λόγους που ωθούν τους θύτες στο να πατήσουν την σκανδάλη: Την δημοσιότητα! Την αναγνώριση! Το ότι η μουτσούνα τους, είτε είναι νεκροί, είτε ζωντανοί, θα παίξει για συνεχόμενες ημέρες ως πρώτο θέμα στο δελτίο ειδήσεων. Έστω και με τόσο αρνητική, στα όρια του σιχαμερού, χροιά.

Κι εκεί εισέρχεται το μπέρδεμα σε όλα όσα επιθυμεί να μοστράρει το Vox Lux, ανακατεύοντας τον υπαρκτό σελεμπριτισμό με τον βρώμικο φανατισμό, εκτιμώντας πως κάπου μπορεί να λειτουργήσουν οι μέθοδοι της κάθε μεριάς σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Και αυτό είναι ουσιαστικό δομικό φάουλ, που σαφώς και θα λειτουργήσει αρνητικά στην ψυχοσύνθεση των πιο ευαίσθητων στην θωριά των θυμάτων βίας, από όπου κι αν προέρχονται. Όπως και μπερδευτικά σε όσους παλέψουν να βάλουν τα παζλάκια σε μια γραμμή, μη βοηθούμενοι και από το ασυνάρτητο, γεμάτο φανφαρόνικες ατάκες, σε πάμπολλα σημεία του fuzzy σενάριο. Και εντέλει φτάνει να μην προσθέτει το παραμικρό καινούργιο, ούτε ενδιαφέρον, για κανέναν από τους άξονες της αφήγησης, την διασημότητα, το τραύμα, το μάταιο όνειρο.

Μπορεί να φαίνεται παράξενο, τον περισσότερο χρόνο πρωταγωνιστικά στο έργο, δεν τον κατέχει το μεγάλο όνομα, η Natalie Portman, αλλά η μικρούλα Raffey Cassidy, που σε ένα παιχνίδισμα του καστινγκ, στο πρώτο μέρος υποδύεται την Σελέστ, ενώ στο δεύτερο την, σε ίδια ηλικία, κόρη της. Ταλαντούχα αναμφίβολα η πιτσιρίκα και η τριβή της σε τέτοιες παραγωγές, θα την βελτιώσει στο μέλλον. Απεναντίας η Οσκαρούχα της ομήγυρης, δεν βαδίζει στα γνωστά της στάνταρ, δεν ερμηνεύει αλλά φωνάζει, γενικά δεν μοιάζει ταιριαστή ως επιλογή για να αποδώσει το κάτι σαν Μαντόνα στα πειραγμένα της, που ζητά ο ρόλος. Άρα αυτό που μένει από το βαρύγδουπα άνισο αποτέλεσμα, είναι η ικανότητα του Corbet να οργανώσει σεκάνς που να φέρνουν σε βίντεο κλιπ, γρήγορες, κοφτές και μπιτάτες, αποκαλύπτοντας ενδεχόμενα τον λόγο δηλαδή που του έδωσε την ώθηση, να συντάξει σε εικόνα την ιδέα του. Την μεγαλεπήβολη ιδέα του, που δεν ολοκλήρωσε ποτέ. Τουλάχιστον είχε την πυγμή να το προσπαθήσει κι αυτό του πιστώνεται στα συν.

Θάνατος στη Σιβηρία

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τίνος είναι, βρε γυναίκα, το μωρό;

Ο Άγγελος Φραντζής γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα και σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου στην INSAS στις Βρυξέλλες. Οι ταινίες του έχουν βραβευθεί και προβληθεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ. Ασχολήθηκε με την κινηματογραφική κριτική και θεωρητικά κείμενά του έχουν δημοσιευθεί σε αρκετά έντυπα και βιβλία. Επίσης, διδάσκει Κινηματογράφο στο Τμήμα Κινηματογράφου της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια έχει ασχοληθεί και με έργα μικτών τεχνικών (εγκαταστάσεις, περφόρμανς). Παραστάσεις και έργα του έχουν φιλοξενηθεί μεταξύ άλλων στο Φεστιβάλ Αθηνών, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών καθώς και στην Μπιενάλε αρχιτεκτονικής της Βενετίας. Η ταινία «Ακίνητο ποτάμι» είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους της καριέρας του. Έχουν προηγηθεί τα: «Polaroid» (2000), «Το όνειρο του σκύλου» (2005), «Μέσα στο δάσος» (2010) και Σύμπτωμα (2015).

Η ταινία Ακίνητο Ποτάμι (Still River) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου τιμήθηκε με το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.) ως η καλύτερη ταινία του ελληνικού τμήματος. Έλαβε μέρος και στο φεστιβάλ «Black Nights» του Ταλίν, στο διαγωνιστικό τμήμα. Και το HBO ενέταξε το φιλμ στην ταινιοθήκη του.

Η υπόθεση: Η Άννα και ο Πέτρος, ένα ζευγάρι από την Ελλάδα, που πρόσφατα μετακόμισε σε μια βιομηχανική πόλη της Σιβηρίας λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του Πέτρου, ανακαλύπτει με έκπληξη ότι η Άννα είναι έγκυος, παρά το γεγονός ότι δεν έχουν ολοκληρωμένες σεξουαλικές σχέσεις το τελευταίο διάστημα. Τον απάτησε; Μήπως έχουν πέσει θύματα συνωμοσίας; Ή μήπως ευλογηθηκαν με ένα θαύμα; Αναζητώντας μια λογική εξήγηση, ο Πέτρος αμφισβητεί την Άννα, η οποία στρέφεται προς τη θρησκεία. Ο μέχρι πρότινος ακλόνητος δεσμός τους βρίσκεται σε κρίση, καθώς η σχέση τους μετατρέπεται σε πεδίο μάχης ανάμεσα στο ορθολογικό και το πνευματικό.

Η άποψή μας: Αυτή είναι μία από εκείνες τις ταινίες, που τις παρακολουθείς με ανοιχτό το στόμα. Το καλό... άνοιγμα οφείλεται στην ομορφιά που ξεχειλίζει από την οθόνη, από κάθε κάδρο, από κάθε παιχνίδισμα του φωτός. Το κακό... άνοιγμα έχει να κάνει – ναι, καλά το καταλάβατε – με το σενάριο. Είναι θεμιτό να πάρεις οποιοδήποτε θέμα, να το καταγράψεις ως σενάριο και να το κάνεις ταινία. Η μαγκιά και το ταλέντο κρίνονται από το πώς θα μεταφέρεις αυτό το θέμα. Το πως είναι γραμμένο το σενάριο. Το πως μπορείς να το υποστηρίξεις κατασκευαστικά. Και το αν οι ηθοποιοί σου λειτουργούν ως ζωντανοί άνθρωποι με βάθος, με τρεις διαστάσεις ή ως ντεκόρ, που συμπληρώνει το γενικότερο σκηνικό της ταινίας.

Σε τούτη λοιπόν την ελληνο-γαλλο-λετονική συμπαραγωγή έχει πράγματα για να κάνεις «like». Μέχρι και πράγματα για να κάνεις «γουάου». Ο Φραντζής αποδεικνύεται για άλλη μια φορά εξαιρετικός στο να κινηματογραφεί εξωτερικά και χώρους. Με τη συνδρομή του φοβερού και τρομερού διευθυντή φωτογραφίας Simon Beaufils μας προσφέρει σκηνές που σου κόβουν την ανάσα από την ομορφιά τους. Δεν θυμάμαι να έχω δει πρόσφατα τόσο όμορφες σκηνές όπου αυτό που κυριαρχεί είναι το πάλλευκο χιόνι! Από το απλό κύλισμα νερού μέσα στα χιόνια έως το να βλέπει ένας από τους ήρωες τη λευκή απεραντοσύνη και να προσπαθεί – όπως και ο θεατής – να τη χορτάσει! Και η μουσική του Coti K. είναι από τα πράγματα στην ταινία, στα οποία κάνεις like. Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα «λυπάμαι». Το σενάριο προσπαθεί να συγκεράσει ένα γενικότερο, οικολογικό μήνυμα, με το θέμα του πώς μπορούν να κρατηθούν ζωντανές τη σήμερον ημέρα οι ανθρώπινες σχέσεις κι όλα αυτά με ακόμα πιο κυρίαρχο το θέμα της πίστης.

Με αναφορές που ξεκινούν από το «Λεβιάθαν» του Zvyagintsev και φτάνουν μέχρι το... «Αόρατος βιαστής» του Sidney J. Furie και κυρίως «Το μωρό της Ρόζμαρι» του Roman Polanski, υπό τον μανδύα μιας χριστιανικής παραβολής. Για να το προχωρήσουμε λίγο: Η εκτροπή ενός μολυσμένου ποταμού στη Σιβηρία από τη μια, η ερωτική σχέση ενός ζευγαριού που φθίνει από την άλλη, κι ένα μωρό που έρχεται με τον... κρίνο (;), με θρησκευτικά υπονοούμενα κι έτσι, δημιουργούν έναν σεναριακό μύλο πέρα από κάθε φαντασία. Κι ένας ξανθός Ρώσος scarface (!!!) που πνίγεται, ενώ είναι πρωταθλητής κολύμβησης, πηγαίνοντας να σώσει κάποιον, είναι ένα ακόμα από τα πολλά σύμβολα που υπάρχουν στην ταινία: κάτι θέλει να μας πει όλο αυτό, αλλά τι ακριβώς; Και να οι σταυροί (ακόμα και στον τίτλο, στην αφίσα της ταινίας) και να τα σταυρουδάκια και τίνος είναι βρε γυναίκα το παιδί; Του θεούλη; Ή του... σατανά;

Η Κάτια Γκουλιώνη σ' αυτήν την ταινία είναι περισσότερο ατρόμητη παρά καλή ερμηνευτικά. Θέλω να πω, τουρτούριζα και μόνο που την έβλεπα να βυθίζεται σε νερά μέσα στους πάγους ή που έβγαζε τα ρούχα της από έξαψη πάνω σε μια παγωμένη γέφυρα. Στις δραματικές της κορυφώσεις, όμως, ως άπιστος Θωμάς, δεν την... πίστευα με τίποτα. Δεν με πείθει κι αρχίζω να πιστεύω πως δεν ευθύνομαι εγώ γι' αυτό... Επίσης, ο Ανδρέας Κωνσταντίνου: τι στιβαρός και to the point που ήταν στο «Τελευταίο σημείωμα»! Είναι καλός ηθοποιός. Εδώ, όμως, εμ δεν ταιριάζει νομίζω ως κάστινγκ, εμ δεν έχει έναν ρόλο να τον πιστέψει για να τον υποδυθεί κατά πως πρέπει. Κι έρχεται και το φινάλε να μην ταράξει τα νερά σε αυτό το ακίνητο ποτάμι. Αμήχανο, ανοιχτό και ανίκανο να σηκώσει το βάρος συμβόλων και αναφορών. Καλή η μυσταγωγία αλλά από κάπου πρέπει να πιαστεί ο θεατής, διαφορετικά... τρελαίνεται! Κι εδώ, έχει να πιαστεί μόνον από την ομορφιά. Θα μου πείτε: δεν είναι και λίγο. Θα σας απαντήσω: ναι, αλλά και οι απαιτήσεις είναι αυξημένες...

Αυτή είναι καταφανώς η πιο φιλόδοξη ταινία του Άγγελου Φραντζή. Και μια στροφή του σε ένα πιο «βατό» σινεμά, πέρα από πειραματισμούς και ποζεράδικες ακροβασίες. Όμως, ήθελε να είναι πιο τολμηρές οι καίριες σεναριακές αποφάσεις. Να βυθιστεί η ταινία μέσα στη μυσταγωγία ή να μπορεί να ερμηνευτεί ορθολογικά. Δεν γίνεται τίποτε από τα δύο. Ναι, σαφώς και χρειάζονται υποστήριξη τέτοιες ελληνικές ταινίες, από την άλλη, όμως, ελάτε στη θέση του θεατή. Πανέμορφη να τη βλέπεις ταινία, μεγάλης σχετικά διάρκειας, που δείχνει έναν σκηνοθέτη να έχει αλλάξει πορεία πλεύσης, να βρίσκεται πλέον στο σωστό δρόμο, αλλά να χρήζει σεναριακής υποστήριξης. Και ερμηνευτικής – γιατί να το κρύψομεν άλλωστε; Όλα τα υπόλοιπα κρίνονται στο... πεδίο της μάχης, που είναι η κινηματογραφική αίθουσα. Για να δούμε λοιπόν, πόσα απίδια βάνει ο σάκος...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Danaos Films!

Ένα τόσο ταιριαστό αταίριαστο ζευγάρι

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αμαρτίες γονέων...

Αυτή είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στη Ζίλινα της Σλοβακίας Martin Šulík. Η ταινία του αυτή έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό (όχι το περασμένο) φεστιβάλ Βερολίνου, όπου προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα αλλά εκτός συναγωνισμού, σε μια ομάδα ταινιών που μπαίνουν κάτω από τη γενική προμετωπίδα «Berlinale Special Gala». Από εκεί και πέρα έλαβε μέρος σε μια σειρά από φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων και οι περασμένες «Νύχτες Πρεμιέρας», στο τμήμα «Festival Darlings» των οποίων έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα της.

Η ταινία Ο Διερμηνέας (Tlmočník / The Interpreter) αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Σλοβακίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Ο Άλι Ούνγκαρ είναι ένας 80χρονος γηραιός, καλοσυνάτος Εβραίος από τη Σλοβακία. Κάποια στιγμή διαβάζει ένα βιβλίο γραμμένο από αξιωματικό των SS και διαπιστώνει πως στις σελίδες του μεταξύ των άλλων, περιγράφει τη δολοφονία των γονέων του κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Ή έτσι νομίζει τουλάχιστον. Αποφασίζει να πάει να τον βρει. Και να πάρει εκδίκηση, δολοφονώντας τον. Ταξιδεύει με τρένο στη Βιέννη και φτάνει στο διαμέρισμα του αξιωματικού. Αντ' αυτού, βρίσκει τον 70χρονο γιο του, τον Γκέοργκ, έναν συνταξιοδοτημένο δάσκαλο, που ενημερώνει τον Άλι πως ο πατέρας του έχει πεθάνει.

Ανταλλάσσουν λόγια πικρά, ο Γκέοργκ ουσιαστικά σνομπάρει τον Άλι και ο Άλι φεύγει αδικαίωτος και απογοητευμένος. Λίγο καιρό μετά ο Γκέοργκ φτάνει στην Μπρατισλάβα αναζητώντας τον Άλι. Θέλει να τον χρησιμοποιήσει ως οδηγό και μεταφραστή, καθώς έχει αποφασίσει να επισκεφτεί όλα τα μέρη από τα οποία πέρασε ο Ναζί πατέρας του, μέρη τα οποία ανέφερε σε επιστολές σταλμένες προς τον γιο του, τις οποίες ο Γκέοργκ ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν τις είχε ανοίξει. Ο Άλι χρειάζεται τα χρήματα και δέχεται. Οι δύο γηραιοί κύριοι ξεκινούν ένα απρόοπτο οδοιπορικό, που θα τους πλησιάσει στις απαντήσεις που γυρεύουν...

Η άποψή μας: «Τα πράγματα είναι πιο εύκολα για τον γιο ενός θύτη ή για τον γιο ενός θύματος;». Αυτή είναι μια φράση που ακούγεται στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αυτή ταινία και λειτουργεί ως το βασικό ερώτημα που θέτει, αφήνοντας τον θεατή να αποφασίσει αν οι απαντήσεις που δίνει είναι ικανοποιητικές. Η ερώτηση μπορεί να πάρει κι άλλες μορφές: στη θέση του γιου βάλτε κόρη, πατέρα ή μητέρα. Πάλι η δυναμική του ερωτήματος είναι πολύ μεγάλη. Εδώ, όμως, έχει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα, καθώς συνδέεται άμεσα με το Ολοκαύτωμα. Οι δημιουργοί της ταινίας με πολύ έξυπνο τρόπο απαντούν στο ερώτημα – στο (θα μπορούσε να πει κανείς μέχρι και) προβοκατόρικο ερώτημα. Κατορθώνουν να τζογκλάρουν ένα θέμα, του οποίου η διαχείριση μπορεί να τους οδηγήσει στον Καιάδα, με αξιοπρέπεια, συνέπεια, μέχρι και χιούμορ! Κι αυτό χωρίς να κάνουν στρογγυλέψεις, παραχωρήσεις και «τα στραβά μάτια». Το ακριβώς αντίθετο με την καθ’ ημάς «εθνική συμφιλίωση», που κρύβει μπόλικη υποκρισία.

Μα την Παναγία, θα έβγαζα το καπέλο μου (που δεν φορώ) σε έναν Έλληνα σκηνοθέτη, που θα είχε τα κάκαλα να γυρίσει μια ταινία κατά την οποία ο γιος ενός κομουνιστή αντάρτη, τα βρίσκει με τον γιο ενός εθνικόφρονα – αντιπάλων κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου! Θέλει ντελικάτο χειρισμό όλο αυτό, όχι ωραιοποιήσεις, όχι ρομαντισμούς, γιατί αλλιώς καταλήγουμε στο «Έλληνας να σκοτώνει Έλληνα;» του «Ψυχή βαθιά», που δυστυχώς δεν έπεισε. Το αντίθετο πείθει ακόμα στη χώρα μας: η ταινία «Δεμένη κόκκινη κλωστή» του Κώστα Χαραλάμπους είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ίσως να φταίει και η εγγύτητα στο θέμα που θίγεται. Ίσως οι Εβραίοι που θα δουν αυτήν την ταινία να «κλωτσήσουν», να μην αποδεχτούν πως όλο αυτό καταλήγει σε ένα υπέροχο, ελεγειακό, τρυφερό και λυπητερό road movie, αφού έχει περάσει και από το πλαίσιο του buddy movie! Ναι, μια ταινία που μιλάει για το Ολοκαύτωμα, μπορεί να τα πετύχει όλα αυτά. Χωρίς να βάλει νερό στο κρασί της. Κι όντας αρκούντως εμπορική.

Το σενάριο είναι καλογραμμένο και η σκηνοθετική προσέγγιση του θέματος η κατάλληλη. Και είναι τρομερό να βλέπεις τα δύο παππούδια στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Στο ρόλο του Σλοβάκου (το ρόλο του γιου των θυμάτων) ο σπουδαίος Jirí Menzel, σκηνοθέτης που έχει κερδίσει Όσκαρ για την εξαιρετική ταινία «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν» (Ostre sledované vlaky, 1966), είναι απλά εξαίσιος. Τα ίσα κρατάει στο ρόλο του Αυστριακού (το ρόλο του γιου του θύτη) ο ηθοποιός που γνωρίσαμε μέσω του εξαίσιου «Toni Erdmann», ο Peter Simonischek, σε μια θηριώδη πραγματικά ερμηνεία, σαφέστατα πιο αβανταδόρικη από του συμπρωταγωνιστή του. Βγάζει με απίστευτη φυσικότητα το ρόλο ενός ανθρώπου, που δείχνει μπρούτος (το μόνιμο παράπονο του Άλι) και… ευνοημένος (ειρωνεία, ε;) από όλα όσα έχουν συμβεί, εντέλει όμως είναι ένας μοναχικός γεράκος, που κουβαλάει μια τεράστια πληγή, η οποία χαίνει. Να είσαι γιος ενός καθάρματος. Κι όλοι να σε βλέπουν ως βδέλυγμα. Να κουβαλάς τη στάμπα χωρίς καθόλου να φταις. Από την άλλη, ο γιος των θυμάτων κατευθείαν είναι πιο αγαπητός, πιο συμπαθής, πιο αποδεκτός. Κι αν είναι αυτός κάθαρμα; Αξίζει να απολαμβάνει τα… καλά της κατάστασής του; Όλο αυτό με το «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα» επανέρχεται ακόμα και στις πιο χαλαρές στιγμές της ταινίας. Σε μια σκηνή τα δύο γερόντια παίρνουν μαζί τους δύο νεαρώτερές τους γυναίκες, που βρίσκουν στο διάβα τους. Η μία από αυτές, για να κάνει πλάκα τους ρωτάει αν είναι αδέλφια. «Ναι, είμαστε», απαντάει ο Γκέοργκ. «Και μάλιστα είμαστε δίδυμοι». «Μα δεν μοιάζετε καθόλου», του αποκρίνεται και πάλι η κοπέλα που τους ρώτησε. «Ναι, είμαστε δίδυμοι από διαφορετικές μητέρες», απαντάει εκ νέου ο πανέξυπνος και γκομενάκιας Γκέοργκ.

Που κρύβει κι ένα μυστικό – μια μικρή ανατροπή για την ταινία, όχι απολύτως απαραίτητη, αλλά δεν σε «χαλάει» κιόλας. Α, πολύ καλή είναι και η Zuzana Mauréry, η οποία υποδύεται την κόρη του Άλι – την είχαμε θαυμάσει στη «Δασκάλα» του Jan Hrebejk. Δυνατή ταινία και μπράβο στους δημιουργούς της. Γιατί υπάρχει και αυτός ο τρόπος προσέγγισης των πραγμάτων. Όσο συνταρακτικών κι αν είναι. Ένα χαμόγελο θα τους θάψει. Τους φασίστες. Κάθε είδους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την AMA Films!

"Έχουμε πόλεμο/ μην το γελάς μωρό μου"...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Χαμογέλα ρε (για 300€) τι σου ζητάνε;

Ο Stéphane Brizé εμφανίστηκε στο φεστιβάλ των Καννών με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, το «Le bleu des villes» (1999). Επανεμφανίστηκε στις Κάννες 16 χρόνια μετά. Το 2015 λοιπόν λαμβάνει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα με την έκτη μεγάλου μήκους ταινία του, το περίφημο Ο νόμος της αγοράς (La loi du marché), μια ταινία που τιμήθηκε με το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής, αλλά κέρδισε και το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον συγκλονιστικό Vincent Lindon. Πέρσι, μετά από ένα διάλειμμα στο οποίο η προηγούμενη ταινία του, το φιλμ εποχής Η ζωή μιας γυναίκας (Une vie, 2016) παίχτηκε στο φεστιβάλ Βενετίας, επέστρεψε στο διαγωνιστικό τμήμα των Καννών με την ταινία που εξετάζουμε εδώ. Μια ταινία που σφραγίζει την τέταρτη συνεργασία μεταξύ του σκηνοθέτη Stéphane Brizé και του πρωταγωνιστή του Vincent Lindon.

Τα γυρίσματα της ταινίας Σε πόλεμο (En Guerre) κράτησαν μόλις 23 μέρες. Κι εκτός από τον Vincent Lindon όλοι οι υπόλοιποι που εμφανίζονται στην ταινία είναι ερασιτέχνες. Στη Γαλλία την ταινία είδαν πάνω από 200 χιλιάδες θεατές.

Η υπόθεση: Με πρόσχημα και δικαιολογία την οικονομική κρίση, τα αφεντικά της Perrin Industrie υπόσχονται στους 1100 εργαζομένους του εργοστασίου τους ότι θα προστατεύσουν τη δουλειά τους για πέντε χρόνια, αρκεί να «βάλουν πλάτη», να δουλεύουν υπερωρίες σε απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και να μην δέχονται για αυτά τα χρόνια την καταβολή των μπόνους που δικαιούνται βάση νόμου. Οι εργαζόμενοι δέχονται, και ο επιχειρηματικός όμιλος παρουσιάζει κέρδη πολλών εκατομμυρίων ευρώ, εκμεταλλευόμενος κλασικά την υπεραξία που παράγεται από τους εργάτες.

Δύο χρόνια, όμως, μετά τη συμφωνία εργοδοσίας και εργαζομένων, τα αφεντικά αποφασίζουν πως τα κέρδη δεν είναι αρκετά, πως το εργοστάσιο πρέπει να κλείσει και πως είναι προτιμότερο να μεταφερθούν οι δραστηριότητές τους εκτός Γαλλίας. Οπότε, 1100 εργάτες στο δρόμο. Και με αθέτηση του λόγου που είχε δοθεί όταν τα πράγματα ήταν ζόρικα για την εργοδοσία. Ο συνδικαλιστής Λοράν Αμεντεό ηγείται των εργατών στις δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια σε αυτήν την απόφαση. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτός και οι συνάδελφοί του προκειμένου να μην χάσουν τις δουλειές τους;

Η άποψή μας: Μερικές φορές έχει σημασία και το placing και το timing στο οποίο παρακολουθείς μια ταινία. Τούτη την ταινία την είδα πέρσι στο φεστιβάλ των Καννών, πολύ κοντά χρονικά μετά την παρακολούθηση της ταινίας Η παρείσφρηση (BlacKkKlansman) του Spike Lee. Κι έγραφα τότε: «Αν η ταινία του Spike Lee έχει τη στάμπα του επείγοντος, η ταινία του Stéphane Brizé έχει την αίσθηση του κατεπείγοντος»! Γιατί καλοί οι έρωτες και οι βιογραφίες, ορθόδοξες και ανορθόδοξες, καλοδεχούμενες οι αρτίστικες ασκήσεις ύφους και οι καταθέσεις πάνω στη βία και την εκδίκηση, θεμιτά τα blockbuster και τα θρίλερ ανατροπών, αλλά σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε ένα σινεμά καίρια πολιτικό. Μπορεί να χλευάζεται ως αναχρονιστικό, μπορεί η ταξική πάλη να ακούγεται πλέον ως ανέκδοτο στην εποχή των social media αλλά τώρα, την ώρα της μεγάλης απαξίωσης είναι περισσότερο από ποτέ έκδηλη η ανάγκη για αγώνα, για μάχη, για πόλεμο. Εξ ου και ο τίτλος της ταινίας. «Σε πόλεμο».

Μια ταινία που «ανοίγει» με ένα απόφθεγμα του Μπρεχτ: «Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει». Κι επειδή η φάση στην εποχή μας είναι «τι αγώνας και μαλακίες, ο πόλεμος έχει ήδη χαθεί», κάθε συζήτηση για διεκδίκηση κατακτήσεων αιώνων (τις οποίες απεμπολίζουμε με χαρακτηριστική ευκολία) σε κατατάσσει αυτόματα στους γραφικούς αυτού του κόσμου, κάθε προσπάθεια για συλλογικότητες είναι χαμένη από χέρι, μιας που ζούμε στην εποχή του εγώ και του «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;», τις χρειαζόμαστε αυτές τις ταινίες περισσότερο από ποτέ. Ως κατασκευή η ταινία δεν θέλγει με την ομορφιά της. Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με μια πρωτοποριακή και πρωτόγνωρη αφήγηση. Έχουμε να κάνουμε όμως με μια πυρετώδη κινηματογράφηση. Με την κάμερα να γίνεται τα μάτια μας και τα αυτιά μας, ο κομιστής της αλήθειας, σαν άλλο σινεμά βεριτέ το όλο πράγμα λοιπόν. Η κάμερα βρίσκεται παντού: επικεντρώνεται στα πρόσωπα και σε αυτά που λέγονται. Στις διαβουλεύσεις. Στις συζητήσεις. Στις διαπραγματεύσεις με τα αφεντικά. Στους έντονους διαξιφισμούς μέσα στις τάξεις των απεργών.

Ναι, γιατί το Κεφάλαιο κερδίζει πάντα την ταξική μάχη επειδή ξέρει καλά το παιχνίδι του «διαίρει και βασίλευε». Πώς μπορώ να κερδίσω σε έναν μαζικό αγώνα όταν αυτοί που υποτίθεται πως αγωνίζονται μαζί μου ξεπουλιούνται με την πρώτη ευκαιρία; Οι... ρεαλιστές; Οι πουθενάδες; Οι νεοφιλελέ; Για ένα κομμάτι ψωμί ρε φίλε. Ξεπουλιούνται. Επειδή... κουράζονται. Επειδή έχουν υποχρεώσεις που τρέχουν (λες και οι άλλοι δεν έχουν). Επειδή είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Και φέρνουν σε δύσκολη θέση τους μέχρι πρότινος συναγωνιστές τους. Συζητήσεις επί συζητήσεων, μπόλικος και συνεχής λόγος κι ως ένα σημείο η ταινία μου θύμισε αρκετά το προπέρσινο 120 χτύποι το λεπτό. Κι εκεί είχαμε συνεχόμενες συζητήσεις για το πρόβλημα του Aids και την αναζήτηση των τρόπων για να ευαισθητοποιηθεί μια αναίσθητη κεντρική εξουσία. Εδώ απλά ο Brizé είναι πιο άμεσος, πιο νευρικός, πιο ουσιαστικός.

Αυτό που επιχειρεί μοιάζει αρκετά με ντοκιμαντέρ. Το να ακούς τις κουβέντες από τα τσιράκια των αφεντικών ή και των ίδιων των αφεντικών στην ταινία είναι σαν να ακούς αυτά που τόσα χρόνια μας ταΐζουν από τα κατευθυνόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και δεν δουλεύουν πολύ. Για να γίνει ανταγωνιστική η οικονομία πρέπει να μειωθούν οι θέσεις εργασίας, να μειωθούν οι μισθοί, να παρθούν μια σειρά από αντεργατικά μέτρα. Και η ανεργία να θερίζει! Κι έχεις τους άλλους να σπάζουν την απεργία για να πάρουν κάτι παραπάνω, πέρα από την αποζημίωση. Δεν καταλαβαίνουν πως με το κλείσιμο του εργοστασίου δεν θα δουλέψουν ποτέ ξανά. Η αντίδρασή τους είναι κοντόφθαλμη, λούμπεν, οπορτουνιστική. Έτσι όμως δεν γίνονται θαύματα. Δεν επιτυγχάνεται η ανατροπή. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Κι όταν τα αφεντικά σπείρουν τη διχόνοια και στρέψουν τους πιο αδύναμους από τους εργαζόμενους εναντίον των ηγετών τους, που το μόνο που θέλουν είναι να βοηθήσουν εαυτούς και αλλήλους, εκείνοι οι ηγέτες βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση.

Η ταινία είναι σπουδαία με όλα όσα λέει καθαρά και ξάστερα. Και μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ ενδιαφέρον δίδυμο με την ταινία που βγήκε την προηγούμενη εβδομάδα στη χώρα μας. Αναφέρομαι στην ταινία Οι αγώνες μας, που προβλήθηκε επίσης στις Κάννες – να τα λέμε αυτά. Εκεί, όμως, που η υπέροχη ταινία του Guillaume Senez από το Βέλγιο έχει στον θεατή την επίδραση «νιώθω καλύτερος άνθρωπος μετά τη θέαση της ταινίας και αισιοδοξώ πως στο τέλος θα νικήσουμε» η ταινία του Brizé είναι γροθιά στο στομάχι! Φλόγα που φωτίζει ένα κατασκότεινο σύγχρονο τοπίο η μία, πυρκαγιά – με όλη τη σημασία της λέξεως – η άλλη. Και πολλές φορές το φινάλε μιας ταινίας καθορίζει το πως θα «κάτσει» εντέλει συνολικά το φιλμ μέσα μας: στην περίπτωση της ταινίας του Brizé έρχεται και την απογειώνει. Και σε συγκλονίζει. Δεν γίνεται διαφορετικά.

Αρκετοί θα είναι εκείνοι που θα κλοτσήσουν με το συγκεκριμένο φινάλε. Ας είναι. Βρήκα τη λύση που προκρίνει ο σκηνοθέτης ως την πιο ενδεδειγμένη. Γιατί η εργατική τάξη τρώει τα παιδιά της. Αλλά... είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε, πώς να το κάνουμε; Όλη η ταινία είναι μια καταγραφή ενός αγώνα να μην κλείσει το εργοστάσιο. Αν ο σκηνοθέτης επιλέξει ως φινάλε της ταινίας να κερδίσουν οι εργάτες στον αγώνα τους, θα κατηγορηθεί για αφέλεια, για καμία σύνδεση με την πραγματικότητα, για ψεύτικο μελοδραματισμό, για ακαδημαϊσμό και συντηρητικότητα. Αν επιλέξει να δείξει τους εργάτες απλά να χάνουν, θα είναι μια ηττοπαθής επιλογή. Θα είναι σαν να λέει: «παιδιά, μην αγωνίζεστε, γιατί είναι μάταιο όλο αυτό, θα χάσετε». Υπάρχει και η λύση που προκρίνει τελικά. Που μπορεί να φαίνεται υπερβολική από μερικούς ή δημαγωγική ή ψεύτικη. Αλλά ισχύει ακριβώς ότι και με την ταινία του Lee.

Το μήνυμα εδώ έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Μια ταινία που θυμίζει το σινεμά του Ken Loach. Μια ταινία στην οποία οι περισσότεροι που εμφανίζονται είναι πραγματικά εργάτες και όχι ηθοποιοί κι αυτό ενισχύει την αλήθεια της. Μια ταινία όπου για άλλη μια φορά ο Vincent Lindon είναι υποδειγματικός: όπου τον βλέπεται να παίζει σε ταινία να ξέρετε ότι η ταινία είναι καλή – σαν τον Ricardo Darin ένα πράγμα – εγγύηση ποιότητας. Μια ταινία στην οποία η μουσική που έγραψε ο πρωτοεμφανιζόμενος Bertrand Blessing είναι απλά συγκλονιστική. Μια ταινία την οποία χειροκροτούσε επί τέταρτο, όρθιο, το κοινό στην επίσημη προβολή της ταινίας στις Κάννες, με τους συντελεστές να είναι όλοι πολύ συγκινημένοι. Μια ταινία που, για μένα, ήταν η καλύτερη του διαγωνιστικού τμήματος του περασμένου φεστιβάλ των Καννών. Μια ταινία που δείχνει χωρίς καμία μα καμία ωραιοποίηση τη γαλλική κοινωνία σε σημείο βρασμού.

Απότοκο αυτής της κοινωνικής κρίσης τούτη η ταινία. Απότοκο της ίδιας κρίσης τα «Κίτρινα γιλέκα». Δείτε την ταινία και βγείτε μετά μερικοί μερικοί να ψελλίσετε για τα χαμόγελα εν ώρα εργασίας που ήθελαν τα καλά αφεντικά σε επιχειρήσεις όπως τα MyMarket. Μια ταινία που βιώνεται σε σωματικό επίπεδο. Και πονάει. Πονάει πολύ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Seven Films!

Όλα Μια Σκαρφαλωσιά

του gaRis (@takisgaris)

Πρέπει να είμαι γύρω στα οχτώ χρονώνε, Δάσος Χαϊδαρίου, Πλατεία Λαού (φυσικά και είναι μόλις στα 80s). Είναι Σαββατόβραδο και το αχλύ φως μιας λάμπας ίσα που φωτίζει κείνη την αψιδωτή σιδερένια κατασκευή δίπλα στην τραμπάλα. Κάτω γρασίδι αραιό, πιο πολύ το κοκκινόχωμα δεμένο με κοτρώνες. Κι εγώ να αναρριχώμαι με ζόρια, ώσπου από τα τρισήμισι μέτρα ύψος πέφτω άτσαλα στο έδαφος μέσα σε κουρνιαχτό σκόνης και με δυο ματωμένα γόνατα. Με ψύχραιμο ύφος και χωρίς δεύτερη σκέψη ξαναπροσπάθησα στο καπάκι να φτάσω λίγο ψηλότερα. Του κάκου. Φαστ φόργουορντ ένα χρόνο μετά, κατόπιν αναρρίθμητων προσπαθειών και αντίστοιχων πτώσεων, έφθασα εντέλει στην κορυφή. Ήμουν ένας άντρας κοντά στα δέκα μου πλέον. Περήφανος για ένα μη - κατόρθωμα το οποίο ουδείς θα μπορούσε να αιτιολογήσει πλην εμού του ιδίου. Για ένα πείσμα, μια υπέρβαση, με τη δύναμη τη θέλησης που ίσως είναι ο μόνος λόγος ικανός να σε κρατά στη ζωή, από την «πυραμίδα» της πλατείας Λαού στο Γιοσέμιτι Πάρκο της Ανατολικής Καλιφόρνια, στο 1 χλμ ύψος του Ελ Καπιτάν. Όλα μια σκαρφαλωσιά είναι.

Τι είναι το Free Solo; Αναρρίχηση βράχων χωρίς σχοινιά ή οποιαδήποτε προστατευτικό μέσο, με μόνο εργαλείο το ανθρώπινο κορμί. Χέρια και πατούσες κι ό,τι ενδιάμεσα ή παραπάνω. Τρέλα, ημιπροσχεδιασμένη αυτοκτονία; Ίκαρος, Πήγασος, Σούπερμαν ή daredevil ιστορίες που δεν έχουν τελειωμό, από τα απαιώνια βουτήγματα στους κοντινούς μου καταρράχτες του Ναϊάγκρα μέσα σε βαρέλι ως το έτερο βραβευμένο με όσκαρ Καλύτερου Ντοκυμαντέρ Man On A Wire (2009). To Free Soloing είναι σπορ με κανόνες και συντελεστές δυσκολίας που μετρά θύματα, ιδιαίτερα ανάμεσα στους επιφανέστερους εκπροσώπους του. Σε έναν κόσμο που ψοφά για υπερήρωες, βρε μου μεγαλύτερη ατραξιόν από τη λάιβ καταγραφή ενός ανεπανάληπτου Σόλο (συντελεστής 5.13) του βασιλιά soloist Alex Honnold, κατόχου του triple crown Yosemite. El Cap, Half Dome και Mt. Watkins, σκηνοθετημένο από το ζευγάρι στη ζωή των Jimmy Chin και Elizabeth Chai Vasarhelyi που γνωρίστηκαν στα γυρίσματα του αντίστοιχης θεματολογίας Meru (2015). Έχει τη σημασία του δαύτο, καθότι οι κάμερες στήθηκαν ακολουθώντας τη στρατηγική αναρρίχησης του Χόνολντ, χωρίς φυσικά τη δυνατότητα δεύτερης λήψης, αφού βουτιά = θάνατος.

Αντιλαμβάνεσαι πως το θέαμα, παραγωγής National Geographic είναι πρωτόγονα voyeurιστικό, ο γρανιτένιος βράχος El Capitan (που δεν είναι και Μετέωρα, να τα λέμε κι αυτά) ογκώδης αρκετά ώστε να σε πιάσει στηθάγχη. Το αληθινό μυστήριο όμως είναι η προσωπικότητα του Alex, σχοινοβατούσα μεταξύ dork και συναισθηματικού arrested development που γκελάρει με την εικόνα του σταρ άθλητ τριαντάρη. Ίδιος κι απαράλλαχτος όταν ανέβηκε στη σκηνή για να συμπαραλάβει το όσκαρ: Δυσκολία έκφρασης, αντιστρόφως ανάλογη με το εγκεφαλογράφημα που έδειξε υπεράνθρωπη προσήλωση και άγνοια κινδύνου. Και είναι αξιομνημόνευτο το ότι η σχέση του με τη μάνα (στην κοσμάρα) ή τη φιλένάδα του (με απόσταση χιλιάδων πόδων δεύτερη στη προτεραιότητες του Honnold) συγκαταλέγονται στα κομμάτια του υλικού που είναι εντελώς χλιαρά αντιπαραβαλλόμενα με την κινηματογράφηση του εγχειρήματος γιατί απλούστατα: Ο Alex αυτό που αντιπροσωπεύει ως ουσία είναι η ανθρώπινη κατάκτηση της ανήμερης φύσης, σε ένα χορό θανάτου, δίχως ισοπαλίες. Για τα αποδέλοιπα, του είναι αδιάφορα, όσο κι αυτός σε εκείνα.

Σε μια χρονιά που ευτυχήσαμε να δούμε φοβερά ντόκουζ που ούτε καν βρήκαν πεντάδα (Three Identical Strangers, Won’t You Be My Neighbor?), το οσκαροστεφανωμένο Free Solo θα διεκδικούσε πανάξια θέση στη μεγάλη οθόνη εάν ήταν γυρισμένο σε IMAX. Έστω για το FOMO όμως ρε συ όσο και για την αξιωματική ρήση «όπου υπάρχει θέληση υπάρχει ο δρόμος/τρόπος» καρατσεκάρησέ το και νοιώσε την αδρεναλίνη να γυρεύει λιμιτάπια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Neo Films!

26 Νοεμβρίου 2008, ο τρόμος κτύπησε στην καρδιά της Ινδίας! Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα είναι το θρίλερ Επίθεση Στη Βομβάη (Hotel Mumbai) του Αυστραλού ελληνικής καταγωγής Anthony Maras, που έκανε την επίσημη παγκόσμια πρεμιέρα του στα πλαίσια του διεθνούς κινηματογραφικού φεστιβάλ του Παλμ Σπρινγκς. Τον Νοέμβριο του 2008 ένα κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων σε ολόκληρη την Βομβάη, έριξε την πόλη στο χάος. Μία ομάδα Τζιχαντιστών κρυμμένη ανάμεσα σε απεγνωσμένους επιζώντες που έψαχναν για καταφύγιο εισέβαλε στο ξενοδοχείο TAJ. Εκεί και χωρίς διακρίσεις επιδόθηκαν σε μια σειρά από ανείπωτες πράξεις απανθρωπιάς και βίας. Η αληθινή ιστορία των θυμάτων και των επιζώντων, της συμπόνοιας και του θάρρους τους απέναντι στο πιο σκοτεινό πρόσωπο της ανθρωπότητας.

Το διεθνές καστ της ταινίας απαρτίζουν οι Armie Hammer, Dev Patel, Jason Isaacs, Nazanin Boniadi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Spentzos Films!

Η Αγάπη πάντα έχει έναν προορισμό! Μία ερωτική επιστολή με παραλήπτη μία μοναδική πόλη αποτελεί η ταινία Βερολίνο Σ' Αγαπώ (Berlin, I Love You). Εικοσιπέντε χρόνια μετά την πτώση του τείχους, το Βερολίνο είναι μία από τις καταπληκτικές πόλεις του κόσμου. Εμπνέει καλλιτέχνες και σκηνοθέτες από διαφορετικούς πολιτισμούς. Η ταινία παρουσιάζει τη ματιά τους για την υπέροχη αυτή πόλη και εντάσσεται στο franchise του Cities of Love του Emmanuel Benbihy, εμπλουτίζοντας το κινηματογραφικό σύμπαν των ρομαντικών δραμάτων-κωμωδιών όπως το Paris, je t'aime του 2006, το New York, I Love You του 2008 και το Rio, Eu Te Amo του 2014. Πρόκειται για δέκα διαφορετικές σύντομες ιστορίες ανθρώπων και προβάλλεται η δυναμική των διαπροσωπικών σχέσεων έτσι όπως διαμορφώνεται από τα προβλήματα και τις χαρές που προκύπτουν. Βέβαια δεν εστιάζει κατ’ ανάγκη στους δεσμούς που ενέχουν το ερωτικό στοιχείο, αλλά και σε εκείνους που ενώνουν π.χ μία μητέρα με την κόρη της.

Πρωταγωνιστούν: Keira Knightley, Helen Mirren, Luke Wilson, Jim Sturgess, Mickey Rourke, Jenna Dewan, Hayden Panettiere, Diego Luna, Dianna Agron.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Tanweer!