Movies Ltd

"Έχουμε πόλεμο/ μην το γελάς μωρό μου"...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Χαμογέλα ρε (για 300€) τι σου ζητάνε;

Ο Stéphane Brizé εμφανίστηκε στο φεστιβάλ των Καννών με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, το «Le bleu des villes» (1999). Επανεμφανίστηκε στις Κάννες 16 χρόνια μετά. Το 2015 λοιπόν λαμβάνει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα με την έκτη μεγάλου μήκους ταινία του, το περίφημο Ο νόμος της αγοράς (La loi du marché), μια ταινία που τιμήθηκε με το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής, αλλά κέρδισε και το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον συγκλονιστικό Vincent Lindon. Πέρσι, μετά από ένα διάλειμμα στο οποίο η προηγούμενη ταινία του, το φιλμ εποχής Η ζωή μιας γυναίκας (Une vie, 2016) παίχτηκε στο φεστιβάλ Βενετίας, επέστρεψε στο διαγωνιστικό τμήμα των Καννών με την ταινία που εξετάζουμε εδώ. Μια ταινία που σφραγίζει την τέταρτη συνεργασία μεταξύ του σκηνοθέτη Stéphane Brizé και του πρωταγωνιστή του Vincent Lindon.

Τα γυρίσματα της ταινίας Σε πόλεμο (En Guerre) κράτησαν μόλις 23 μέρες. Κι εκτός από τον Vincent Lindon όλοι οι υπόλοιποι που εμφανίζονται στην ταινία είναι ερασιτέχνες. Στη Γαλλία την ταινία είδαν πάνω από 200 χιλιάδες θεατές.

Η υπόθεση: Με πρόσχημα και δικαιολογία την οικονομική κρίση, τα αφεντικά της Perrin Industrie υπόσχονται στους 1100 εργαζομένους του εργοστασίου τους ότι θα προστατεύσουν τη δουλειά τους για πέντε χρόνια, αρκεί να «βάλουν πλάτη», να δουλεύουν υπερωρίες σε απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και να μην δέχονται για αυτά τα χρόνια την καταβολή των μπόνους που δικαιούνται βάση νόμου. Οι εργαζόμενοι δέχονται, και ο επιχειρηματικός όμιλος παρουσιάζει κέρδη πολλών εκατομμυρίων ευρώ, εκμεταλλευόμενος κλασικά την υπεραξία που παράγεται από τους εργάτες.

Δύο χρόνια, όμως, μετά τη συμφωνία εργοδοσίας και εργαζομένων, τα αφεντικά αποφασίζουν πως τα κέρδη δεν είναι αρκετά, πως το εργοστάσιο πρέπει να κλείσει και πως είναι προτιμότερο να μεταφερθούν οι δραστηριότητές τους εκτός Γαλλίας. Οπότε, 1100 εργάτες στο δρόμο. Και με αθέτηση του λόγου που είχε δοθεί όταν τα πράγματα ήταν ζόρικα για την εργοδοσία. Ο συνδικαλιστής Λοράν Αμεντεό ηγείται των εργατών στις δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια σε αυτήν την απόφαση. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτός και οι συνάδελφοί του προκειμένου να μην χάσουν τις δουλειές τους;

Η άποψή μας: Μερικές φορές έχει σημασία και το placing και το timing στο οποίο παρακολουθείς μια ταινία. Τούτη την ταινία την είδα πέρσι στο φεστιβάλ των Καννών, πολύ κοντά χρονικά μετά την παρακολούθηση της ταινίας Η παρείσφρηση (BlacKkKlansman) του Spike Lee. Κι έγραφα τότε: «Αν η ταινία του Spike Lee έχει τη στάμπα του επείγοντος, η ταινία του Stéphane Brizé έχει την αίσθηση του κατεπείγοντος»! Γιατί καλοί οι έρωτες και οι βιογραφίες, ορθόδοξες και ανορθόδοξες, καλοδεχούμενες οι αρτίστικες ασκήσεις ύφους και οι καταθέσεις πάνω στη βία και την εκδίκηση, θεμιτά τα blockbuster και τα θρίλερ ανατροπών, αλλά σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε ένα σινεμά καίρια πολιτικό. Μπορεί να χλευάζεται ως αναχρονιστικό, μπορεί η ταξική πάλη να ακούγεται πλέον ως ανέκδοτο στην εποχή των social media αλλά τώρα, την ώρα της μεγάλης απαξίωσης είναι περισσότερο από ποτέ έκδηλη η ανάγκη για αγώνα, για μάχη, για πόλεμο. Εξ ου και ο τίτλος της ταινίας. «Σε πόλεμο».

Μια ταινία που «ανοίγει» με ένα απόφθεγμα του Μπρεχτ: «Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει». Κι επειδή η φάση στην εποχή μας είναι «τι αγώνας και μαλακίες, ο πόλεμος έχει ήδη χαθεί», κάθε συζήτηση για διεκδίκηση κατακτήσεων αιώνων (τις οποίες απεμπολίζουμε με χαρακτηριστική ευκολία) σε κατατάσσει αυτόματα στους γραφικούς αυτού του κόσμου, κάθε προσπάθεια για συλλογικότητες είναι χαμένη από χέρι, μιας που ζούμε στην εποχή του εγώ και του «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;», τις χρειαζόμαστε αυτές τις ταινίες περισσότερο από ποτέ. Ως κατασκευή η ταινία δεν θέλγει με την ομορφιά της. Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με μια πρωτοποριακή και πρωτόγνωρη αφήγηση. Έχουμε να κάνουμε όμως με μια πυρετώδη κινηματογράφηση. Με την κάμερα να γίνεται τα μάτια μας και τα αυτιά μας, ο κομιστής της αλήθειας, σαν άλλο σινεμά βεριτέ το όλο πράγμα λοιπόν. Η κάμερα βρίσκεται παντού: επικεντρώνεται στα πρόσωπα και σε αυτά που λέγονται. Στις διαβουλεύσεις. Στις συζητήσεις. Στις διαπραγματεύσεις με τα αφεντικά. Στους έντονους διαξιφισμούς μέσα στις τάξεις των απεργών.

Ναι, γιατί το Κεφάλαιο κερδίζει πάντα την ταξική μάχη επειδή ξέρει καλά το παιχνίδι του «διαίρει και βασίλευε». Πώς μπορώ να κερδίσω σε έναν μαζικό αγώνα όταν αυτοί που υποτίθεται πως αγωνίζονται μαζί μου ξεπουλιούνται με την πρώτη ευκαιρία; Οι... ρεαλιστές; Οι πουθενάδες; Οι νεοφιλελέ; Για ένα κομμάτι ψωμί ρε φίλε. Ξεπουλιούνται. Επειδή... κουράζονται. Επειδή έχουν υποχρεώσεις που τρέχουν (λες και οι άλλοι δεν έχουν). Επειδή είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Και φέρνουν σε δύσκολη θέση τους μέχρι πρότινος συναγωνιστές τους. Συζητήσεις επί συζητήσεων, μπόλικος και συνεχής λόγος κι ως ένα σημείο η ταινία μου θύμισε αρκετά το προπέρσινο 120 χτύποι το λεπτό. Κι εκεί είχαμε συνεχόμενες συζητήσεις για το πρόβλημα του Aids και την αναζήτηση των τρόπων για να ευαισθητοποιηθεί μια αναίσθητη κεντρική εξουσία. Εδώ απλά ο Brizé είναι πιο άμεσος, πιο νευρικός, πιο ουσιαστικός.

Αυτό που επιχειρεί μοιάζει αρκετά με ντοκιμαντέρ. Το να ακούς τις κουβέντες από τα τσιράκια των αφεντικών ή και των ίδιων των αφεντικών στην ταινία είναι σαν να ακούς αυτά που τόσα χρόνια μας ταΐζουν από τα κατευθυνόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και δεν δουλεύουν πολύ. Για να γίνει ανταγωνιστική η οικονομία πρέπει να μειωθούν οι θέσεις εργασίας, να μειωθούν οι μισθοί, να παρθούν μια σειρά από αντεργατικά μέτρα. Και η ανεργία να θερίζει! Κι έχεις τους άλλους να σπάζουν την απεργία για να πάρουν κάτι παραπάνω, πέρα από την αποζημίωση. Δεν καταλαβαίνουν πως με το κλείσιμο του εργοστασίου δεν θα δουλέψουν ποτέ ξανά. Η αντίδρασή τους είναι κοντόφθαλμη, λούμπεν, οπορτουνιστική. Έτσι όμως δεν γίνονται θαύματα. Δεν επιτυγχάνεται η ανατροπή. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Κι όταν τα αφεντικά σπείρουν τη διχόνοια και στρέψουν τους πιο αδύναμους από τους εργαζόμενους εναντίον των ηγετών τους, που το μόνο που θέλουν είναι να βοηθήσουν εαυτούς και αλλήλους, εκείνοι οι ηγέτες βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση.

Η ταινία είναι σπουδαία με όλα όσα λέει καθαρά και ξάστερα. Και μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ ενδιαφέρον δίδυμο με την ταινία που βγήκε την προηγούμενη εβδομάδα στη χώρα μας. Αναφέρομαι στην ταινία Οι αγώνες μας, που προβλήθηκε επίσης στις Κάννες – να τα λέμε αυτά. Εκεί, όμως, που η υπέροχη ταινία του Guillaume Senez από το Βέλγιο έχει στον θεατή την επίδραση «νιώθω καλύτερος άνθρωπος μετά τη θέαση της ταινίας και αισιοδοξώ πως στο τέλος θα νικήσουμε» η ταινία του Brizé είναι γροθιά στο στομάχι! Φλόγα που φωτίζει ένα κατασκότεινο σύγχρονο τοπίο η μία, πυρκαγιά – με όλη τη σημασία της λέξεως – η άλλη. Και πολλές φορές το φινάλε μιας ταινίας καθορίζει το πως θα «κάτσει» εντέλει συνολικά το φιλμ μέσα μας: στην περίπτωση της ταινίας του Brizé έρχεται και την απογειώνει. Και σε συγκλονίζει. Δεν γίνεται διαφορετικά.

Αρκετοί θα είναι εκείνοι που θα κλοτσήσουν με το συγκεκριμένο φινάλε. Ας είναι. Βρήκα τη λύση που προκρίνει ο σκηνοθέτης ως την πιο ενδεδειγμένη. Γιατί η εργατική τάξη τρώει τα παιδιά της. Αλλά... είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε, πώς να το κάνουμε; Όλη η ταινία είναι μια καταγραφή ενός αγώνα να μην κλείσει το εργοστάσιο. Αν ο σκηνοθέτης επιλέξει ως φινάλε της ταινίας να κερδίσουν οι εργάτες στον αγώνα τους, θα κατηγορηθεί για αφέλεια, για καμία σύνδεση με την πραγματικότητα, για ψεύτικο μελοδραματισμό, για ακαδημαϊσμό και συντηρητικότητα. Αν επιλέξει να δείξει τους εργάτες απλά να χάνουν, θα είναι μια ηττοπαθής επιλογή. Θα είναι σαν να λέει: «παιδιά, μην αγωνίζεστε, γιατί είναι μάταιο όλο αυτό, θα χάσετε». Υπάρχει και η λύση που προκρίνει τελικά. Που μπορεί να φαίνεται υπερβολική από μερικούς ή δημαγωγική ή ψεύτικη. Αλλά ισχύει ακριβώς ότι και με την ταινία του Lee.

Το μήνυμα εδώ έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Μια ταινία που θυμίζει το σινεμά του Ken Loach. Μια ταινία στην οποία οι περισσότεροι που εμφανίζονται είναι πραγματικά εργάτες και όχι ηθοποιοί κι αυτό ενισχύει την αλήθεια της. Μια ταινία όπου για άλλη μια φορά ο Vincent Lindon είναι υποδειγματικός: όπου τον βλέπεται να παίζει σε ταινία να ξέρετε ότι η ταινία είναι καλή – σαν τον Ricardo Darin ένα πράγμα – εγγύηση ποιότητας. Μια ταινία στην οποία η μουσική που έγραψε ο πρωτοεμφανιζόμενος Bertrand Blessing είναι απλά συγκλονιστική. Μια ταινία την οποία χειροκροτούσε επί τέταρτο, όρθιο, το κοινό στην επίσημη προβολή της ταινίας στις Κάννες, με τους συντελεστές να είναι όλοι πολύ συγκινημένοι. Μια ταινία που, για μένα, ήταν η καλύτερη του διαγωνιστικού τμήματος του περασμένου φεστιβάλ των Καννών. Μια ταινία που δείχνει χωρίς καμία μα καμία ωραιοποίηση τη γαλλική κοινωνία σε σημείο βρασμού.

Απότοκο αυτής της κοινωνικής κρίσης τούτη η ταινία. Απότοκο της ίδιας κρίσης τα «Κίτρινα γιλέκα». Δείτε την ταινία και βγείτε μετά μερικοί μερικοί να ψελλίσετε για τα χαμόγελα εν ώρα εργασίας που ήθελαν τα καλά αφεντικά σε επιχειρήσεις όπως τα MyMarket. Μια ταινία που βιώνεται σε σωματικό επίπεδο. Και πονάει. Πονάει πολύ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Seven Films!

Όλα Μια Σκαρφαλωσιά

του gaRis (@takisgaris)

Πρέπει να είμαι γύρω στα οχτώ χρονώνε, Δάσος Χαϊδαρίου, Πλατεία Λαού (φυσικά και είναι μόλις στα 80s). Είναι Σαββατόβραδο και το αχλύ φως μιας λάμπας ίσα που φωτίζει κείνη την αψιδωτή σιδερένια κατασκευή δίπλα στην τραμπάλα. Κάτω γρασίδι αραιό, πιο πολύ το κοκκινόχωμα δεμένο με κοτρώνες. Κι εγώ να αναρριχώμαι με ζόρια, ώσπου από τα τρισήμισι μέτρα ύψος πέφτω άτσαλα στο έδαφος μέσα σε κουρνιαχτό σκόνης και με δυο ματωμένα γόνατα. Με ψύχραιμο ύφος και χωρίς δεύτερη σκέψη ξαναπροσπάθησα στο καπάκι να φτάσω λίγο ψηλότερα. Του κάκου. Φαστ φόργουορντ ένα χρόνο μετά, κατόπιν αναρρίθμητων προσπαθειών και αντίστοιχων πτώσεων, έφθασα εντέλει στην κορυφή. Ήμουν ένας άντρας κοντά στα δέκα μου πλέον. Περήφανος για ένα μη - κατόρθωμα το οποίο ουδείς θα μπορούσε να αιτιολογήσει πλην εμού του ιδίου. Για ένα πείσμα, μια υπέρβαση, με τη δύναμη τη θέλησης που ίσως είναι ο μόνος λόγος ικανός να σε κρατά στη ζωή, από την «πυραμίδα» της πλατείας Λαού στο Γιοσέμιτι Πάρκο της Ανατολικής Καλιφόρνια, στο 1 χλμ ύψος του Ελ Καπιτάν. Όλα μια σκαρφαλωσιά είναι.

Τι είναι το Free Solo; Αναρρίχηση βράχων χωρίς σχοινιά ή οποιαδήποτε προστατευτικό μέσο, με μόνο εργαλείο το ανθρώπινο κορμί. Χέρια και πατούσες κι ό,τι ενδιάμεσα ή παραπάνω. Τρέλα, ημιπροσχεδιασμένη αυτοκτονία; Ίκαρος, Πήγασος, Σούπερμαν ή daredevil ιστορίες που δεν έχουν τελειωμό, από τα απαιώνια βουτήγματα στους κοντινούς μου καταρράχτες του Ναϊάγκρα μέσα σε βαρέλι ως το έτερο βραβευμένο με όσκαρ Καλύτερου Ντοκυμαντέρ Man On A Wire (2009). To Free Soloing είναι σπορ με κανόνες και συντελεστές δυσκολίας που μετρά θύματα, ιδιαίτερα ανάμεσα στους επιφανέστερους εκπροσώπους του. Σε έναν κόσμο που ψοφά για υπερήρωες, βρε μου μεγαλύτερη ατραξιόν από τη λάιβ καταγραφή ενός ανεπανάληπτου Σόλο (συντελεστής 5.13) του βασιλιά soloist Alex Honnold, κατόχου του triple crown Yosemite. El Cap, Half Dome και Mt. Watkins, σκηνοθετημένο από το ζευγάρι στη ζωή των Jimmy Chin και Elizabeth Chai Vasarhelyi που γνωρίστηκαν στα γυρίσματα του αντίστοιχης θεματολογίας Meru (2015). Έχει τη σημασία του δαύτο, καθότι οι κάμερες στήθηκαν ακολουθώντας τη στρατηγική αναρρίχησης του Χόνολντ, χωρίς φυσικά τη δυνατότητα δεύτερης λήψης, αφού βουτιά = θάνατος.

Αντιλαμβάνεσαι πως το θέαμα, παραγωγής National Geographic είναι πρωτόγονα voyeurιστικό, ο γρανιτένιος βράχος El Capitan (που δεν είναι και Μετέωρα, να τα λέμε κι αυτά) ογκώδης αρκετά ώστε να σε πιάσει στηθάγχη. Το αληθινό μυστήριο όμως είναι η προσωπικότητα του Alex, σχοινοβατούσα μεταξύ dork και συναισθηματικού arrested development που γκελάρει με την εικόνα του σταρ άθλητ τριαντάρη. Ίδιος κι απαράλλαχτος όταν ανέβηκε στη σκηνή για να συμπαραλάβει το όσκαρ: Δυσκολία έκφρασης, αντιστρόφως ανάλογη με το εγκεφαλογράφημα που έδειξε υπεράνθρωπη προσήλωση και άγνοια κινδύνου. Και είναι αξιομνημόνευτο το ότι η σχέση του με τη μάνα (στην κοσμάρα) ή τη φιλένάδα του (με απόσταση χιλιάδων πόδων δεύτερη στη προτεραιότητες του Honnold) συγκαταλέγονται στα κομμάτια του υλικού που είναι εντελώς χλιαρά αντιπαραβαλλόμενα με την κινηματογράφηση του εγχειρήματος γιατί απλούστατα: Ο Alex αυτό που αντιπροσωπεύει ως ουσία είναι η ανθρώπινη κατάκτηση της ανήμερης φύσης, σε ένα χορό θανάτου, δίχως ισοπαλίες. Για τα αποδέλοιπα, του είναι αδιάφορα, όσο κι αυτός σε εκείνα.

Σε μια χρονιά που ευτυχήσαμε να δούμε φοβερά ντόκουζ που ούτε καν βρήκαν πεντάδα (Three Identical Strangers, Won’t You Be My Neighbor?), το οσκαροστεφανωμένο Free Solo θα διεκδικούσε πανάξια θέση στη μεγάλη οθόνη εάν ήταν γυρισμένο σε IMAX. Έστω για το FOMO όμως ρε συ όσο και για την αξιωματική ρήση «όπου υπάρχει θέληση υπάρχει ο δρόμος/τρόπος» καρατσεκάρησέ το και νοιώσε την αδρεναλίνη να γυρεύει λιμιτάπια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Neo Films!

26 Νοεμβρίου 2008, ο τρόμος κτύπησε στην καρδιά της Ινδίας! Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα είναι το θρίλερ Επίθεση Στη Βομβάη (Hotel Mumbai) του Αυστραλού ελληνικής καταγωγής Anthony Maras, που έκανε την επίσημη παγκόσμια πρεμιέρα του στα πλαίσια του διεθνούς κινηματογραφικού φεστιβάλ του Παλμ Σπρινγκς. Τον Νοέμβριο του 2008 ένα κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων σε ολόκληρη την Βομβάη, έριξε την πόλη στο χάος. Μία ομάδα Τζιχαντιστών κρυμμένη ανάμεσα σε απεγνωσμένους επιζώντες που έψαχναν για καταφύγιο εισέβαλε στο ξενοδοχείο TAJ. Εκεί και χωρίς διακρίσεις επιδόθηκαν σε μια σειρά από ανείπωτες πράξεις απανθρωπιάς και βίας. Η αληθινή ιστορία των θυμάτων και των επιζώντων, της συμπόνοιας και του θάρρους τους απέναντι στο πιο σκοτεινό πρόσωπο της ανθρωπότητας.

Το διεθνές καστ της ταινίας απαρτίζουν οι Armie Hammer, Dev Patel, Jason Isaacs, Nazanin Boniadi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Spentzos Films!

Η Αγάπη πάντα έχει έναν προορισμό! Μία ερωτική επιστολή με παραλήπτη μία μοναδική πόλη αποτελεί η ταινία Βερολίνο Σ' Αγαπώ (Berlin, I Love You). Εικοσιπέντε χρόνια μετά την πτώση του τείχους, το Βερολίνο είναι μία από τις καταπληκτικές πόλεις του κόσμου. Εμπνέει καλλιτέχνες και σκηνοθέτες από διαφορετικούς πολιτισμούς. Η ταινία παρουσιάζει τη ματιά τους για την υπέροχη αυτή πόλη και εντάσσεται στο franchise του Cities of Love του Emmanuel Benbihy, εμπλουτίζοντας το κινηματογραφικό σύμπαν των ρομαντικών δραμάτων-κωμωδιών όπως το Paris, je t'aime του 2006, το New York, I Love You του 2008 και το Rio, Eu Te Amo του 2014. Πρόκειται για δέκα διαφορετικές σύντομες ιστορίες ανθρώπων και προβάλλεται η δυναμική των διαπροσωπικών σχέσεων έτσι όπως διαμορφώνεται από τα προβλήματα και τις χαρές που προκύπτουν. Βέβαια δεν εστιάζει κατ’ ανάγκη στους δεσμούς που ενέχουν το ερωτικό στοιχείο, αλλά και σε εκείνους που ενώνουν π.χ μία μητέρα με την κόρη της.

Πρωταγωνιστούν: Keira Knightley, Helen Mirren, Luke Wilson, Jim Sturgess, Mickey Rourke, Jenna Dewan, Hayden Panettiere, Diego Luna, Dianna Agron.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Tanweer!

Η Αγάπη πάντα έχει έναν προορισμό! Τα Δύο Πρόσωπα του Νόμου (Dragged Across Concrete) αποτελούν το δεύτερο σενάριο που έγραψε ο S. Craig Zahler μετά το εντυπωσιακό σκηνοθετικό του ντεμπούτο «Τσεκούρι από Κόκκαλο». Αν και αντιμετώπισε πολλές καθυστερήσεις και δυσκολίες στην πραγματοποίηση αυτής της ταινίας, ήταν εξαιρετικά απολαυστικό να βλέπει το σενάριό του να μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη. Στη δεύτερη ταινία του «Καυγάς στο Μπλοκ 99» επαναπροσδιόρισε και όρισε την σκηνοθετική του ταυτότητα. Ένας σκληρός, παλαιάς κοπής αστυνομικός και ο ευέξαπτος, νεότερος συνεργάτης του τίθενται σε διαθεσιμότητα όταν ένα βίντεο που δείχνει τις σκληρές μεθόδους καταστολής που ακολουθούν, διαρρέει στο διαδίκτυο. Με λίγα χρήματα και χωρίς καμία επιλογή, οι απογοητευμένοι αστυνομικοί βουτάνε στον εγκληματικό υπόκοσμο όπου και θα βρουν πολλά περισσότερα από όσα είχαν όσο ζούσαν στη σκιά.

Mel Gibson και Vince Vaughn περνούν στην άλλη πλευρά του νόμου, σε μια καταιγιστική περιπέτεια που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας και εντυπωσίασε για το κινηματογραφικό στυλ και τους πολυεπίπεδους χαρακτήρες/

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Odeon!

Πρόσεχε τον εαυτό σου! Αφού προκάλεσε τη σύγχρονη κουλτούρα με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, Τρέξε!, θέτοντας νέα πρότυπα για τον προκλητικό, κοινωνικά συνειδητοποιημένο χώρο των ταινιών τρόμου, ο βραβευμένος με Όσκαρ Jordan Peele επιστρέφει με έναν πρωτότυπο εφιάλτη, σε σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή του ιδίου. Μια γυναίκα που επιστρέφει στο παραλιακό παιδικό της σπίτι μαζί με τον σύζυγό της και τα δύο τους παιδιά, για ένα ειδυλλιακό καλοκαίρι. Κυνηγημένη από ένα ανεξήγητο τραύμα από το παρελθόν της και βιώνοντας μια σειρά από μυστηριώδεις συμπτώσεις, η Αδελαΐδα νιώθει την παράνοιά της να φτάνει σε ανησυχητικά επίπεδα καθώς όλο και περισσότερο αισθάνεται και πιστεύει ότι κάτι κακό θα συμβεί στην οικογένειά της. Αφού έχουν περάσει μια τεταμένη ημέρα στην παραλία με τους φίλους τους, τους Τάιλερς, η Αδελαΐδα και η οικογένειά της επιστρέφουν στο σπίτι τους. Όταν πέφτει το σκοτάδι, οι Γουίλσον ανακαλύπτουν τις μορφές τεσσάρων ανθρώπων όπως στέκονται ασυνήθιστα στο δρόμο. Η ταινία Εμείς (Us) ρίχνει μια συμπαθητική αμερικανική οικογένεια ενάντια στον πιο τρομακτικό αντίπαλο: τον εαυτό της.

Στην ταινία Εμείς πρωταγωνιστεί η βραβευμένη με Όσκαρ Lupita Nyong'o.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Tulip Ent.!

A 21st Century Portrait! Έχοντας πάρει επίσημη συμμετοχή στα φεστιβάλ Βενετίας και Τορόντο, έρχεται η ταινία Vox Lux από τον σκηνοθέτη του The Childhood of a Leader. Το 1999, η έφηβη Σελέστ επιβιώνει μετά από μια βίαιη τραγωδία. Όταν θα εντυπωσιάσει τραγουδώντας σε μια επιμνημόσυνη δέηση, η Σελέστ θα αρχίσει να μεταμορφώνεται σε μία ανερχόμενη ποπ σταρ με τη βοήθεια της τραγουδοποιού αδερφής της και ενός μάνατζερ. Η απότομη πορεία της προς τη δόξα και η παράλληλη απώλεια της αθωότητας της θα συνδεθεί με μια καταστροφική τρομοκρατική επίθεση στο έθνος, ανυψώνοντας την σε ένα άλλο επίπεδο διασημότητας: είδωλο της Αμερικής και παγκόσμια σούπερ σταρ. Το 2017 η, ενήλικη πια, Σελέστ ετοιμάζει την μεγάλη καλλιτεχνική επιστροφή της μετά από ένα σκάνδαλο που είχε εκτροχιάζει την καριέρα της. Προετοιμάζοντας μια περιοδεία για να προωθήσει το έκτο άλμπουμ της, μια συλλογή sci-fi τραγουδιών με τίτλο "Vox Lux", η αδάμαστη, αθυρόστομη σταρ, πρέπει να δώσει τις προσωπικές και οικογενειακές της μάχες για να τα βγάλει πέρα με την μητρότητα, την τρέλα και την δόξα στην Εποχή του Τρόμου.

Μια εκρηκτική ερμηνεία από τη Natalie Portman, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Brady Corbet, που ακολουθεί τη σκανδαλώδη ζωή μιας ποπ σταρ και την γεμάτη τρικυμίες σχέση με την κόρη της και τον αυταρχικό ατζέντη της. Δίπλα της συμπρωταγωνιστούν οι Jude Law, Jennifer Ehle, Stacy Martin και η νεαρή Raffey Cassidy, η οποία ερμηνεύει την έφηβη Σελέστ στο πρώτο μέρος της ταινίας, αλλά και την κόρη της, στο δεύτερο μέρος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Seven Films!

Λογική ή Ευαισθησία? Τρία χρόνια μετά το «Σύμπτωμα», ο βραβευμένος σκηνοθέτης Άγγελος Φραντζής επιστρέφει με ένα ατμοσφαιρικό δράμα μυστηρίου και μια από τις πιο εντυπωσιακές παραγωγές που μας έχει χαρίσει το ελληνικά σινεμά τα τελευταία χρόνια, με την υπογραφή της Heretic. Με φόντο τα εντυπωσιακά παγωμένα τοπία της Σιβηρίας, το Ακίνητο Ποτάμι είναι ένα συγκινητικό δράμα γεμάτο σασπένς, για την αγάπη, την εμπιστοσύνη και την πίστη που αγωνίζονται μπροστά στην αμφιβολία.Η Άννα και ο Πέτρος, ένα ζευγάρι από την Ελλάδα που πρόσφατα μετακόμισε σε μία βιομηχανική πόλη της Σιβηρίας λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του Πέτρου, ανακαλύπτει με έκπληξη ότι η Άννα είναι έγκυος, χωρίς να έχουν ολοκληρωμένες σχέσεις το τελευταίο διάστημα. Τον απάτησε; Μήπως έχουν πέσει θύματα συνομωσίας; Ή μήπως ευλογήθηκαν με ένα θαύμα; Αναζητώντας μια λογική εξήγηση, ο Πέτρος αμφισβητεί την Άννα, η οποία στρέφεται προς τη θρησκεία. Ο μέχρι πρότινος ακλόνητος δεσμός τους βρίσκεται σε κρίση, καθώς η σχέση τους μετατρέπεται σε πεδίο μάχης ανάμεσα στο ορθολογικό και το πνευματικό.

To Ακίνητο Ποτάμι, γυρισμένο εξολοκλήρου στη Ρωσία και τη Λετονία, υποστηρίζεται από ένα διεθνές καστ με πρωταγωνιστές την Κάτια Γκουλιώνη και τον Ανδρέα Κωνσταντίνου (βραβευμένοι και οι δυο με τα Βραβεία Α’ Γυναικείου και Α΄ Ανδρικού Ρόλου αντίστοιχα στα περσινά βραβεία ΙΡΙΣ της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Danaos Films!

Από την Σλοβακία μέχρι την Αυστρία! Ένας ηλικιωμένος μεταφραστής ταξιδεύει στη Βιέννη για να εκδικηθεί τον αξιωματικό των Ναζί που ευθύνεται για την εκτέλεση των γονιών του. Αντί αυτού, βρίσκει τον γιο του και μαζί ξεκινούν ένα απρόοπτο οδοιπορικό που θα τους πλησιάσει στις απαντήσεις που γυρεύουν. Η ταινία του Martin Sulik Ο Διερμηνέας (Tlmočník / The Interpreter), η υποβολή της Σλοβακίας στα φετινά Όσκαρ, βάζει την κωμωδία και την τραγωδία συνεπιβάτες σε ένα γενναιόψυχο road movie. Ο 80χρονος Άλι ανακαλύπτει πως πρώην αξιωματικός των SS περιγράφει στα απομνημονεύματά του την εκτέλεση των γονιών του. Αποφασισμένος να εκδικηθεί καταφθάνει στη Βιέννη, όπου θα γνωρίσει τον 70χρονο Γκέοργκ, γιο του αξιωματικού. Η επίσκεψη θα γίνει αφορμή για ένα ταξίδι των δυο αντρών στη Σλοβακία και στα μυστικά του παρελθόντος.

Ο βραβευμένος Peter Simonischek του «Τόνι Έρντμαν» συναντά σε χρέη ηθοποιού τον θρυλικό Τσέχο σκηνοθέτη Jirí Menzel (Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας για το «Ο Άνθρωπος που Έβλεπε τα Τρένα να Περνούν»), σε μία πανέμορφη ταινία δρόμου που έχει αφετηρία το ιστορικό δράμα και προορισμό την κωμωδία περί της ανθρώπινης κατάστασης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την AMA Films!

Ακούστε αυτό που σας λέω: Δεν το κουνάμε από δω! Αφού πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 70ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, έρχεται η καινούργια κοινωνικού προβληματισμού δημιουργία του καταξιωμένου Γάλλου σκηνοθέτη Stéphane Brizé (Une vie, La loi du marché, Quelques heures de printemps, Mademoiselle Chambon, Entre adultes) Σε πόλεμο (En Guerre). Παρά τις μεγάλες οικονομικές θυσίες των υπαλλήλων και τα τεράστια κέρδη της εταιρίας Περέν, η διοίκηση αποφασίζει να κλείσει ένα από τα εργοστάσια της. Οι 1100 υπάλληλοι, με επικεφαλής τον εκπρόσωπο τους Λοράν Αμεντεό, αποφασίζουν να εναντιωθούν στη στυγνή αυτή απόφαση, έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να σώσουν τις δουλειές τους.

Ο δημιουργός συνεργάζεται για τέταρτη φορά με τον πρωταγωνιστή του, Vincent Lindon (Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο 68ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών), σε μία πολιτική ταινία εμπνευσμένη από δεκάδες αληθινές ιστορίες γνώριμες και οικείες σε όλους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Seven Films!

Ζήσε πέρα από το Φόβο! Το φετινό Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, αλλά και τιμημένο με BAFTA, Free Solo, μια από τις πιο συγκλονιστικές κινηματογραφικές εμπειρίες της χρονιάς, έχει θέμα την συναρπαστική προσπάθεια του αναρριχητή Αλεξ Χόνολντ να ανέβει – δίχως σχοινιά ή εξοπλισμό ασφάλειας – έναν από τους μεγαλύτερους κάθετους βράχους του κόσμου, το Ελ Καπιτάν, ύψους 915 μέτρων στο Εθνικό Πάρκο Yosemite στην Καλιφόρνια. Το ντοκιμαντέρ έκανε την πρεμιέρα του τον περασμένο Αύγουστο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Telluride και γρήγορα έγινε αποδέκτης πολλών θετικών κριτικών, ενώ τα συνολικά του έσοδα έχουν ξεπεράσει τα 20 εκατομμύρια δολάρια. Ζήσετε όλη την αγωνία αυτής της επικής, παράτολμης και άκρως επικίνδυνης αναρρίχησης στη μεγάλη οθόνη.

Μια ταινία των Jimmy Chin και Elizabeth Chai Vasarhelyi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Neo Films!

Boogie Wonder Park

του zerVo (@moviesltd)

Σειρά της Paramount Animation να σύρει τον χορό των νέων κυκλοφοριών κινουμένων σχεδίων, που έχει φτάσει πλέον στο επίπεδο του σχεδόν ενός νέου release ανά εβδομάδα. Το τμήμα του στούντιο που φτιάχτηκε σε γινάτι της οριστικής αποχώρησης της Dreamworks από την σκέπη της, κυκλοφορώντας αυτόνομα τον φοβερό και τρομερό Rango, με Το Πάρκο των Θαυμάτων, προχωρά στο τέταρτο δημιουργικό του βήμα, μετά από το ντεμπούτο του Μπομπ Σφουγγαράκη, τα Monster Trucks και τον Sherlock Gnomes. Ατού των παραγωγών της, η συνεργασία με την πολύ ψηλά στην εκτίμηση των πολύ μικρής ηλικίας θεατών Nickelodeon, που κι εδώ βάζει την συν-υπογραφή της στην υλοποίηση του φιλόδοξου πλάνου.

Χάρη στην αχαλίνωτη φαντασία, που της έχουν μεταλαμπαδεύσει οι αγαπημένοι της γονείς, η μικρούλα Τζουν έχει μετατρέψει τα παιχνιδάκια που έχει στο δωμάτιο της, κουκλάκια, λούτρινα ζωάκια, στολίδια, σε μέλη ενός υπαρκτού μόνο στην δική της λογική κόσμου, που τον αποκαλεί Γουόντερ Λαντ. Και ολημερίς μαζί με τους άψυχους όσο και αστείους στην όψη φίλους της, πραγματοποιεί μαγικά ταξίδια στο ονειρικό της roller coaster. Δεν είναι και λίγες οι φορές που αυτό το όνειρο, προσπαθεί να το κάνει πραγματικότητα μαζί με τους συνομηλίκους της, με καταστροφικές, φυσικά, συνέπειες για την ακεραιότητα της γειτονιάς.

Μια ξαφνική ασθένεια της λατρεμένης της μητέρας, θα καταστρέψει μονομιάς τον ευχάριστο ψυχικό κόσμο της Τζουν, που αυτόματα θα απορρίψει μέσα στην θλίψη της, κάθε διάθεση για παιχνίδι. Ταξιδεύοντας προς το καινούργιο σχολείο, που ο μοναχικός πατέρας της επέλεξε για να συνεχίσει τις σπουδές της, εκτιμώντας πως θα την βοηθήσει να λησμονήσει την δυσμενή κατάσταση, η πιτσιρίκα θα το σκάσει μέσα στο δάσος, εκεί που προς τεράστια έκπληξη της, θα βρεθεί μπροστά σε ένα υπαρκτό Γουόντερ Λαντ, που μοιάζει ίδιο και απαράλλαχτο με εκείνο της φαντασίας της. Με την μόνη διαφορά πως τα πανέξυπνα ζώα που το συντηρούν διασκεδάζοντας τους επισκέπτες, αντιμετωπίζουν προβλήματα από την επίθεση των φοβιστικών Χιμπατζόμπις κι αναγκαστικά έχουν διακόψει, προσωρινά όπως ελπίζουν, την λειτουργία του.

Οπότε νατην γεννιέται η πρόκληση για την άφοβη, όσο και θλιμμένη συνάμα μπεμπούλα, που πλέον θα κληθεί να βοηθήσει τους φιλαράκους της - που δεν την εμπιστεύονται, αφού δεν την γνωρίζουν - να ξεπεράσουν τις αντιξοότητες. Αλλά για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει όλοι μαζί να ενώσουν τις δυνάμεις τους κόντρα στον κοινό σκοπό, προκειμένου να εξολοθρεύσουν τους φαγανούς πιθηκάκους. Κι έτσι το παραμύθι καλά κρατεί, μέσα σε έναν πανζουρλισμό ταχύτατων εναλλαγών πλάνων, αλλά και διαθέσεων από το φωτεινό με τις λαμπερές χρωματικές παλέτες, στον πιο σκοτεινό, όπου λογικά κυριαρχεί η απελπισία της επερχόμενης ήττας.

Το βασικό ζήτημα όμως του φιλμ, είναι πως τα πάντα κινούνται ανεξέλεγκτα, σε ένα σύμπαν που δεν υφίσταται ο παραμικρός λογικός κανόνας, παρά μόνο η χαοτική ονειροπόληση της βασικής ηρωίδας και της παρέας της. Το animation αυτή την φορά προτάσσει την απεριόριστη δυνατότητα για δημιουργία των παιδιών νηπιακής ηλικίας, που πίσω από την όψη των πλαστικών τους παιχνιδιών, μπορούν να σκεφτούν έναν κόσμο άλλο, διαφορετικό, εναλλακτικό και μαγεμένο. Κι αυτή η δραστηριότητα υλοποιείται σε ένα κινούμενο σκίτσο, που πολύ φυσικά δεν μπορεί να παρακολουθήσει κανείς μεγαλύτερος ηλικιακά του δεκάχρονου.

Διότι σε αυτό ακριβώς το λέβελ αναφέρονται τα αστεία, τα γκαγκς, οι περιπέτειες, οι ανατροπές και βεβαίως όλες οι συναισθηματικές φορτίσεις που το σενάριο προσπαθεί να κτίσει. Άρα είναι και δεδομένο πως καλά συντροφιά με το καταιγιστικό Wonder Park, καλά θα περάσουν μονάχα οι μονοψήφιας ηλικίας σινεφίλ, αφού όλα όσα λαμβάνουν χώρα μπροστά στα ιδιαίτερα ελκυστικά για την αθώα ματιά τους σκηνικά, μόνο εκείνοι θα καταφέρουν να τα αποκωδικοποιήσουν. Κάτι που αυτόματα σημαίνει πως οι συνοδοί τους, δεν θα έχουν να περιμένουν το παραμικρό, υπομένοντας απλά στην διπλανή τους καρέκλα, κάποια στιγμή το μπερδεμένο αυτό γαϊτανάκι να ολοκληρωθεί.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Odeon!