Movies Ltd

Η Αγάπη πάντα έχει έναν προορισμό! Τα Δύο Πρόσωπα του Νόμου (Dragged Across Concrete) αποτελούν το δεύτερο σενάριο που έγραψε ο S. Craig Zahler μετά το εντυπωσιακό σκηνοθετικό του ντεμπούτο «Τσεκούρι από Κόκκαλο». Αν και αντιμετώπισε πολλές καθυστερήσεις και δυσκολίες στην πραγματοποίηση αυτής της ταινίας, ήταν εξαιρετικά απολαυστικό να βλέπει το σενάριό του να μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη. Στη δεύτερη ταινία του «Καυγάς στο Μπλοκ 99» επαναπροσδιόρισε και όρισε την σκηνοθετική του ταυτότητα. Ένας σκληρός, παλαιάς κοπής αστυνομικός και ο ευέξαπτος, νεότερος συνεργάτης του τίθενται σε διαθεσιμότητα όταν ένα βίντεο που δείχνει τις σκληρές μεθόδους καταστολής που ακολουθούν, διαρρέει στο διαδίκτυο. Με λίγα χρήματα και χωρίς καμία επιλογή, οι απογοητευμένοι αστυνομικοί βουτάνε στον εγκληματικό υπόκοσμο όπου και θα βρουν πολλά περισσότερα από όσα είχαν όσο ζούσαν στη σκιά.

Mel Gibson και Vince Vaughn περνούν στην άλλη πλευρά του νόμου, σε μια καταιγιστική περιπέτεια που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας και εντυπωσίασε για το κινηματογραφικό στυλ και τους πολυεπίπεδους χαρακτήρες/

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Odeon!

Πρόσεχε τον εαυτό σου! Αφού προκάλεσε τη σύγχρονη κουλτούρα με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, Τρέξε!, θέτοντας νέα πρότυπα για τον προκλητικό, κοινωνικά συνειδητοποιημένο χώρο των ταινιών τρόμου, ο βραβευμένος με Όσκαρ Jordan Peele επιστρέφει με έναν πρωτότυπο εφιάλτη, σε σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή του ιδίου. Μια γυναίκα που επιστρέφει στο παραλιακό παιδικό της σπίτι μαζί με τον σύζυγό της και τα δύο τους παιδιά, για ένα ειδυλλιακό καλοκαίρι. Κυνηγημένη από ένα ανεξήγητο τραύμα από το παρελθόν της και βιώνοντας μια σειρά από μυστηριώδεις συμπτώσεις, η Αδελαΐδα νιώθει την παράνοιά της να φτάνει σε ανησυχητικά επίπεδα καθώς όλο και περισσότερο αισθάνεται και πιστεύει ότι κάτι κακό θα συμβεί στην οικογένειά της. Αφού έχουν περάσει μια τεταμένη ημέρα στην παραλία με τους φίλους τους, τους Τάιλερς, η Αδελαΐδα και η οικογένειά της επιστρέφουν στο σπίτι τους. Όταν πέφτει το σκοτάδι, οι Γουίλσον ανακαλύπτουν τις μορφές τεσσάρων ανθρώπων όπως στέκονται ασυνήθιστα στο δρόμο. Η ταινία Εμείς (Us) ρίχνει μια συμπαθητική αμερικανική οικογένεια ενάντια στον πιο τρομακτικό αντίπαλο: τον εαυτό της.

Στην ταινία Εμείς πρωταγωνιστεί η βραβευμένη με Όσκαρ Lupita Nyong'o.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Tulip Ent.!

A 21st Century Portrait! Έχοντας πάρει επίσημη συμμετοχή στα φεστιβάλ Βενετίας και Τορόντο, έρχεται η ταινία Vox Lux από τον σκηνοθέτη του The Childhood of a Leader. Το 1999, η έφηβη Σελέστ επιβιώνει μετά από μια βίαιη τραγωδία. Όταν θα εντυπωσιάσει τραγουδώντας σε μια επιμνημόσυνη δέηση, η Σελέστ θα αρχίσει να μεταμορφώνεται σε μία ανερχόμενη ποπ σταρ με τη βοήθεια της τραγουδοποιού αδερφής της και ενός μάνατζερ. Η απότομη πορεία της προς τη δόξα και η παράλληλη απώλεια της αθωότητας της θα συνδεθεί με μια καταστροφική τρομοκρατική επίθεση στο έθνος, ανυψώνοντας την σε ένα άλλο επίπεδο διασημότητας: είδωλο της Αμερικής και παγκόσμια σούπερ σταρ. Το 2017 η, ενήλικη πια, Σελέστ ετοιμάζει την μεγάλη καλλιτεχνική επιστροφή της μετά από ένα σκάνδαλο που είχε εκτροχιάζει την καριέρα της. Προετοιμάζοντας μια περιοδεία για να προωθήσει το έκτο άλμπουμ της, μια συλλογή sci-fi τραγουδιών με τίτλο "Vox Lux", η αδάμαστη, αθυρόστομη σταρ, πρέπει να δώσει τις προσωπικές και οικογενειακές της μάχες για να τα βγάλει πέρα με την μητρότητα, την τρέλα και την δόξα στην Εποχή του Τρόμου.

Μια εκρηκτική ερμηνεία από τη Natalie Portman, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Brady Corbet, που ακολουθεί τη σκανδαλώδη ζωή μιας ποπ σταρ και την γεμάτη τρικυμίες σχέση με την κόρη της και τον αυταρχικό ατζέντη της. Δίπλα της συμπρωταγωνιστούν οι Jude Law, Jennifer Ehle, Stacy Martin και η νεαρή Raffey Cassidy, η οποία ερμηνεύει την έφηβη Σελέστ στο πρώτο μέρος της ταινίας, αλλά και την κόρη της, στο δεύτερο μέρος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Seven Films!

Λογική ή Ευαισθησία? Τρία χρόνια μετά το «Σύμπτωμα», ο βραβευμένος σκηνοθέτης Άγγελος Φραντζής επιστρέφει με ένα ατμοσφαιρικό δράμα μυστηρίου και μια από τις πιο εντυπωσιακές παραγωγές που μας έχει χαρίσει το ελληνικά σινεμά τα τελευταία χρόνια, με την υπογραφή της Heretic. Με φόντο τα εντυπωσιακά παγωμένα τοπία της Σιβηρίας, το Ακίνητο Ποτάμι είναι ένα συγκινητικό δράμα γεμάτο σασπένς, για την αγάπη, την εμπιστοσύνη και την πίστη που αγωνίζονται μπροστά στην αμφιβολία.Η Άννα και ο Πέτρος, ένα ζευγάρι από την Ελλάδα που πρόσφατα μετακόμισε σε μία βιομηχανική πόλη της Σιβηρίας λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του Πέτρου, ανακαλύπτει με έκπληξη ότι η Άννα είναι έγκυος, χωρίς να έχουν ολοκληρωμένες σχέσεις το τελευταίο διάστημα. Τον απάτησε; Μήπως έχουν πέσει θύματα συνομωσίας; Ή μήπως ευλογήθηκαν με ένα θαύμα; Αναζητώντας μια λογική εξήγηση, ο Πέτρος αμφισβητεί την Άννα, η οποία στρέφεται προς τη θρησκεία. Ο μέχρι πρότινος ακλόνητος δεσμός τους βρίσκεται σε κρίση, καθώς η σχέση τους μετατρέπεται σε πεδίο μάχης ανάμεσα στο ορθολογικό και το πνευματικό.

To Ακίνητο Ποτάμι, γυρισμένο εξολοκλήρου στη Ρωσία και τη Λετονία, υποστηρίζεται από ένα διεθνές καστ με πρωταγωνιστές την Κάτια Γκουλιώνη και τον Ανδρέα Κωνσταντίνου (βραβευμένοι και οι δυο με τα Βραβεία Α’ Γυναικείου και Α΄ Ανδρικού Ρόλου αντίστοιχα στα περσινά βραβεία ΙΡΙΣ της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Danaos Films!

Από την Σλοβακία μέχρι την Αυστρία! Ένας ηλικιωμένος μεταφραστής ταξιδεύει στη Βιέννη για να εκδικηθεί τον αξιωματικό των Ναζί που ευθύνεται για την εκτέλεση των γονιών του. Αντί αυτού, βρίσκει τον γιο του και μαζί ξεκινούν ένα απρόοπτο οδοιπορικό που θα τους πλησιάσει στις απαντήσεις που γυρεύουν. Η ταινία του Martin Sulik Ο Διερμηνέας (Tlmočník / The Interpreter), η υποβολή της Σλοβακίας στα φετινά Όσκαρ, βάζει την κωμωδία και την τραγωδία συνεπιβάτες σε ένα γενναιόψυχο road movie. Ο 80χρονος Άλι ανακαλύπτει πως πρώην αξιωματικός των SS περιγράφει στα απομνημονεύματά του την εκτέλεση των γονιών του. Αποφασισμένος να εκδικηθεί καταφθάνει στη Βιέννη, όπου θα γνωρίσει τον 70χρονο Γκέοργκ, γιο του αξιωματικού. Η επίσκεψη θα γίνει αφορμή για ένα ταξίδι των δυο αντρών στη Σλοβακία και στα μυστικά του παρελθόντος.

Ο βραβευμένος Peter Simonischek του «Τόνι Έρντμαν» συναντά σε χρέη ηθοποιού τον θρυλικό Τσέχο σκηνοθέτη Jirí Menzel (Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας για το «Ο Άνθρωπος που Έβλεπε τα Τρένα να Περνούν»), σε μία πανέμορφη ταινία δρόμου που έχει αφετηρία το ιστορικό δράμα και προορισμό την κωμωδία περί της ανθρώπινης κατάστασης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την AMA Films!

Ακούστε αυτό που σας λέω: Δεν το κουνάμε από δω! Αφού πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 70ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, έρχεται η καινούργια κοινωνικού προβληματισμού δημιουργία του καταξιωμένου Γάλλου σκηνοθέτη Stéphane Brizé (Une vie, La loi du marché, Quelques heures de printemps, Mademoiselle Chambon, Entre adultes) Σε πόλεμο (En Guerre). Παρά τις μεγάλες οικονομικές θυσίες των υπαλλήλων και τα τεράστια κέρδη της εταιρίας Περέν, η διοίκηση αποφασίζει να κλείσει ένα από τα εργοστάσια της. Οι 1100 υπάλληλοι, με επικεφαλής τον εκπρόσωπο τους Λοράν Αμεντεό, αποφασίζουν να εναντιωθούν στη στυγνή αυτή απόφαση, έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να σώσουν τις δουλειές τους.

Ο δημιουργός συνεργάζεται για τέταρτη φορά με τον πρωταγωνιστή του, Vincent Lindon (Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο 68ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών), σε μία πολιτική ταινία εμπνευσμένη από δεκάδες αληθινές ιστορίες γνώριμες και οικείες σε όλους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Seven Films!

Ζήσε πέρα από το Φόβο! Το φετινό Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, αλλά και τιμημένο με BAFTA, Free Solo, μια από τις πιο συγκλονιστικές κινηματογραφικές εμπειρίες της χρονιάς, έχει θέμα την συναρπαστική προσπάθεια του αναρριχητή Αλεξ Χόνολντ να ανέβει – δίχως σχοινιά ή εξοπλισμό ασφάλειας – έναν από τους μεγαλύτερους κάθετους βράχους του κόσμου, το Ελ Καπιτάν, ύψους 915 μέτρων στο Εθνικό Πάρκο Yosemite στην Καλιφόρνια. Το ντοκιμαντέρ έκανε την πρεμιέρα του τον περασμένο Αύγουστο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Telluride και γρήγορα έγινε αποδέκτης πολλών θετικών κριτικών, ενώ τα συνολικά του έσοδα έχουν ξεπεράσει τα 20 εκατομμύρια δολάρια. Ζήσετε όλη την αγωνία αυτής της επικής, παράτολμης και άκρως επικίνδυνης αναρρίχησης στη μεγάλη οθόνη.

Μια ταινία των Jimmy Chin και Elizabeth Chai Vasarhelyi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Neo Films!

Boogie Wonder Park

του zerVo (@moviesltd)

Σειρά της Paramount Animation να σύρει τον χορό των νέων κυκλοφοριών κινουμένων σχεδίων, που έχει φτάσει πλέον στο επίπεδο του σχεδόν ενός νέου release ανά εβδομάδα. Το τμήμα του στούντιο που φτιάχτηκε σε γινάτι της οριστικής αποχώρησης της Dreamworks από την σκέπη της, κυκλοφορώντας αυτόνομα τον φοβερό και τρομερό Rango, με Το Πάρκο των Θαυμάτων, προχωρά στο τέταρτο δημιουργικό του βήμα, μετά από το ντεμπούτο του Μπομπ Σφουγγαράκη, τα Monster Trucks και τον Sherlock Gnomes. Ατού των παραγωγών της, η συνεργασία με την πολύ ψηλά στην εκτίμηση των πολύ μικρής ηλικίας θεατών Nickelodeon, που κι εδώ βάζει την συν-υπογραφή της στην υλοποίηση του φιλόδοξου πλάνου.

Χάρη στην αχαλίνωτη φαντασία, που της έχουν μεταλαμπαδεύσει οι αγαπημένοι της γονείς, η μικρούλα Τζουν έχει μετατρέψει τα παιχνιδάκια που έχει στο δωμάτιο της, κουκλάκια, λούτρινα ζωάκια, στολίδια, σε μέλη ενός υπαρκτού μόνο στην δική της λογική κόσμου, που τον αποκαλεί Γουόντερ Λαντ. Και ολημερίς μαζί με τους άψυχους όσο και αστείους στην όψη φίλους της, πραγματοποιεί μαγικά ταξίδια στο ονειρικό της roller coaster. Δεν είναι και λίγες οι φορές που αυτό το όνειρο, προσπαθεί να το κάνει πραγματικότητα μαζί με τους συνομηλίκους της, με καταστροφικές, φυσικά, συνέπειες για την ακεραιότητα της γειτονιάς.

Μια ξαφνική ασθένεια της λατρεμένης της μητέρας, θα καταστρέψει μονομιάς τον ευχάριστο ψυχικό κόσμο της Τζουν, που αυτόματα θα απορρίψει μέσα στην θλίψη της, κάθε διάθεση για παιχνίδι. Ταξιδεύοντας προς το καινούργιο σχολείο, που ο μοναχικός πατέρας της επέλεξε για να συνεχίσει τις σπουδές της, εκτιμώντας πως θα την βοηθήσει να λησμονήσει την δυσμενή κατάσταση, η πιτσιρίκα θα το σκάσει μέσα στο δάσος, εκεί που προς τεράστια έκπληξη της, θα βρεθεί μπροστά σε ένα υπαρκτό Γουόντερ Λαντ, που μοιάζει ίδιο και απαράλλαχτο με εκείνο της φαντασίας της. Με την μόνη διαφορά πως τα πανέξυπνα ζώα που το συντηρούν διασκεδάζοντας τους επισκέπτες, αντιμετωπίζουν προβλήματα από την επίθεση των φοβιστικών Χιμπατζόμπις κι αναγκαστικά έχουν διακόψει, προσωρινά όπως ελπίζουν, την λειτουργία του.

Οπότε νατην γεννιέται η πρόκληση για την άφοβη, όσο και θλιμμένη συνάμα μπεμπούλα, που πλέον θα κληθεί να βοηθήσει τους φιλαράκους της - που δεν την εμπιστεύονται, αφού δεν την γνωρίζουν - να ξεπεράσουν τις αντιξοότητες. Αλλά για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει όλοι μαζί να ενώσουν τις δυνάμεις τους κόντρα στον κοινό σκοπό, προκειμένου να εξολοθρεύσουν τους φαγανούς πιθηκάκους. Κι έτσι το παραμύθι καλά κρατεί, μέσα σε έναν πανζουρλισμό ταχύτατων εναλλαγών πλάνων, αλλά και διαθέσεων από το φωτεινό με τις λαμπερές χρωματικές παλέτες, στον πιο σκοτεινό, όπου λογικά κυριαρχεί η απελπισία της επερχόμενης ήττας.

Το βασικό ζήτημα όμως του φιλμ, είναι πως τα πάντα κινούνται ανεξέλεγκτα, σε ένα σύμπαν που δεν υφίσταται ο παραμικρός λογικός κανόνας, παρά μόνο η χαοτική ονειροπόληση της βασικής ηρωίδας και της παρέας της. Το animation αυτή την φορά προτάσσει την απεριόριστη δυνατότητα για δημιουργία των παιδιών νηπιακής ηλικίας, που πίσω από την όψη των πλαστικών τους παιχνιδιών, μπορούν να σκεφτούν έναν κόσμο άλλο, διαφορετικό, εναλλακτικό και μαγεμένο. Κι αυτή η δραστηριότητα υλοποιείται σε ένα κινούμενο σκίτσο, που πολύ φυσικά δεν μπορεί να παρακολουθήσει κανείς μεγαλύτερος ηλικιακά του δεκάχρονου.

Διότι σε αυτό ακριβώς το λέβελ αναφέρονται τα αστεία, τα γκαγκς, οι περιπέτειες, οι ανατροπές και βεβαίως όλες οι συναισθηματικές φορτίσεις που το σενάριο προσπαθεί να κτίσει. Άρα είναι και δεδομένο πως καλά συντροφιά με το καταιγιστικό Wonder Park, καλά θα περάσουν μονάχα οι μονοψήφιας ηλικίας σινεφίλ, αφού όλα όσα λαμβάνουν χώρα μπροστά στα ιδιαίτερα ελκυστικά για την αθώα ματιά τους σκηνικά, μόνο εκείνοι θα καταφέρουν να τα αποκωδικοποιήσουν. Κάτι που αυτόματα σημαίνει πως οι συνοδοί τους, δεν θα έχουν να περιμένουν το παραμικρό, υπομένοντας απλά στην διπλανή τους καρέκλα, κάποια στιγμή το μπερδεμένο αυτό γαϊτανάκι να ολοκληρωθεί.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Odeon!

του zerVo (@moviesltd)

Σαν χθες την φέρνω στο μυαλό εκείνη την εποχή, που ο - εβδομήντα χρονών πλέον - Ιρλανδός κινηματογραφιστής, έπαιζε σαν ένα από τα πιο καυτά σκηνοθετικά ονόματα, με τις ταινίες του να θεωρούνται στάνταρ υψηλού επιπέδου, χάριν της βαρύγδουπης υπογραφής του. Είχε γίνει άλλωστε ιδιαίτερα αποδεκτή στην σινεφίλ κοινότητα η περίπτωση της Mona Lisa, που έστρωσε με δάφνες τον δρόμο για να ακολουθήσουν το ανατρεπτικό The Crying Game και το υπερ-στιλιζαρισμένο Interview With A Vampire, για να τον εδραιώσουν ως μια από τις πιο σημαντικές μορφές των 90s. Κι έπειτα, σαν να έπεσε μια κουρτίνα μπρος στην δημιουργικότητα του, ποτέ δεν έπιασε στάθμες ανάλογες της αξίας του, ακόμη κι αν υπέγραψε αξιοπρεπείς στιγμές σαν τον Michael Collins, το The End Of The Affair ή το The Good Thief. Με την δέκατη όγδοη μεγάλου μήκους στιγμή της πορείας του, το ψυχολογικό θρίλερ Η Χήρα (Greta), ο γέρο Neil Jordan πιθανότατα και να πιάνει το ιστορικό χαμηλό, μιας άνισης καριέρας.

Ορφανή από μητέρα και αποτραβηγμένη από τον πατέρα της, που επέλεξε να ακολουθήσει έναν καινούργιο δρόμο στην ζωή του, η όμορφη Φράνσις, εργαζόμενη σε ένα από τα πιο εκλεκτά ρεστοράν της Νέας Υόρκης, ακόμη δεν έχει ξεπεράσει την μεγάλη απώλεια. Ζώντας φιλοξενούμενη, μαζί με την πολύ πιο εκδηλωτική φίλη της Έρικα, σε διαμέρισμα του Μανχάταν, προσπαθεί να ακολουθήσει την κολλητή της στους ξέφρενους ρυθμούς της, καταλήγοντας όμως πάντοτε θλιμμένη, αγκαλιά με τις θύμησες εκείνης που την έφερε στον κόσμο. Επιστρέφοντας μια βραδιά από την εργασία της, σε ένα βαγόνι του υπόγειου σιδηρόδρομου, θα εντοπίσει μια ξεχασμένη τσάντα, που θα αποφασίσει να την πάρει, προκειμένου να την παραδώσει στην κάτοχο της.

Τα στοιχεία θα την οδηγήσουν σε μια λαϊκή γειτονιά της μητρόπολης και στο κατώφλι μιας μοναχικής εξηντάχρονης γυναίκας, της με γαλλικές ρίζες Γκρέτα, που κι εκείνη ζει χώρια από την βουή, αναπολώντας τις όμορφες στιγμές που βίωσε δίπλα στον θανόντα σύζυγό της και την λατρεμένη της θυγατέρα, που εδώ και χρόνια έχει φύγει μακριά της στο Παρίσι. Σταδιακά οι δυο τους θα αναπτύξουν μια ιδιαίτερη σχέση, έντονα συναισθηματική και με αμοιβαία ανοίγματα των ψυχών τους, υποκαθιστώντας τις προσωπικές τους ελλείψεις και ανάγκες, η καθεμιά στο πρόσωπο της άλλης. Πολύ σύντομα μια μοιραία αποκάλυψη, θα δώσει στην αγαθή Φράνσις να καταλάβει, πως η καινούργια της, προστατευτική φιλενάδα, δεν έχει και τόσο ηθικά κίνητρα, όπως αρχικά δείχνει.

Και τότε θα την κάνει πέρα, θα αρνηθεί κάθε είδους παρέα μαζί της, δεν θα απαντά στις δεκάδες επαναλαμβανόμενες κλήσεις και SMS της, ούτε θα επιθυμήσει να την δει ποτέ μπροστά της. Έλα όμως που η ηλικιωμένη Χήρα, έχει πάρει με εντελώς άλλο μάτι τον δεσμό της με την μικρή και η απόρριψη θα της κοστίσει σε τέτοιο βαθμό που θα επιζητήσει να την κάνει τον βίο εφιάλτη, εμφανιζόμενη διαρκώς σε κάθε της βήμα σαν φάντασμα. Και όσο η πιτσιρίκα θα στρίβει όποτε αντιλαμβάνεται την παρουσία της, τόσο η Γκρέτα θα παίξει με ακόμη πιο σκληρό τρόπο το παρανοϊκό της παιχνίδι.

Για να λύνουμε μονομιάς τις παρεξηγήσεις, για μια φιλμική μυθοπλασία που μοιάζει εκ πρώτης όψης ενδιαφέρουσα και με βλέψεις πως θα καταφέρει να μοιράσει πάμπολλές ανατριχίλες και αγωνίες, το έργο στο σύνολο του δεν είναι καλό. Είναι αβάσιμο και υπερβολικό στην θεμελιώδη του ιδέα, είναι άσχημα σχεδιασμένο στην σεναριακή του υφή, είναι τέλος αρνητικά υλοποιημένο, από έναν ντιρέκτορα που κάποτε τέτοιου είδους ιστορίες τις κεντούσε στο εκράν για πλάκα. Δεν υπάρχει καμία ορθολογική συνοχή στην σκέψη του "τυχαίου" παρατήματος της Μπέρμπερι φτηνοκόπιας στον συρμό, δεν υφίσταται ο παραμικρός εξηγήσιμος λόγος της στιγμιαίας, θετικής προς το πρόσωπο της τάχαμου Παριζιάνας, μετάλλαξης στην μεσαία πράξη της μικρής, δεν υπάρχει τέλος, ολάκερος ο επίλογος, με την υπερβολικά κουτή ανατροπή και την ακόμη κουτότερη, συνολική στάση του σωτήρα. Που θέλω δεν θέλω θα σποιλάρω πως αυτός δεν είναι ο ιδιωτικός μπάτσος - δηλαδή ο ηθοποιός φετίχ του Jordan, Stephen Rea - απλά για να τονίσω πως τέτοια ηλίθια περίπτωση ντετέκτιβ στα χρονικά του σινεμά δεν έχει ματαυπάρξει. Και το πιο τραγικό είναι πως δεν είναι ετούτη η χείριστη σεκάνς του φιλμ, μα μια άλλη νυχτερινή, που στο επίκεντρο της παίζει το ταλαντούχο καλιφορνέζικο κουκλάκι Maika Monroe (το κολλητάρι) που έχει ταξιδέψει τις μισές λεωφόρους της πόλης και δεν έχει αντιληφθεί πως πέντε μέτρα πίσω της κάποιος απειλητικά την φωτογραφίζει. Ούτε σε c-movie δεν συμβαίνουν αυτά...

Το κρίμα λοιπόν δεν πηγαίνει προς την μεριά του κάποτε φημισμένου Βρετανού φιλμοποιού, που έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχει αποσυρθεί στην γαλήνη της γενέτειρας του, κάπου στον παραθαλάσσιο βορρά του Έιρε. Αλλά στην πλήρη ανικανότητα να εκμεταλλευτεί το Greta, την πανίσχυρη ορμή του πρωταγωνιστικού του διδύμου, που συνθέτουν η πιο εκφραστική φραντσέζα ηθοποιός των πρόσφατων δεκαετιών μαζί με τα πιο ζουμερά χειλάκια του Χόλιγουντ. Ιδανική στην απόδοση χαρακτήρων εκκεντρικών, εμμονικών έως και ψυχωσικών, η Isabelle Huppert, όσο κι αν το προσπαθεί, χάνεται από το ανάκατα δομημένο σκριπτ, για να καταλήξει μάλλον χόρορ κακέκτυπο της γνώριμης εικόνας της Δασκάλας του Πιάνου. Από την δική της μεριά και με σύμβουλο σε κάθε μορφασμό της, την ερμηνεία της στην ριμέικ Carrie, η Chloë Grace Moretz, με χαρακτηριστικό 80s look, κρατά σφιχτά τον καταλύτη των ισορροπιών, μέχρι που κι εκείνος γίνεται θρύψαλα από την ανεξήγητα μπερδεμένη καθοδήγηση του σκηνοθέτη. Και κρίμα κυρίως, για την υπαρκτή χημεία των δυο γυναικών, πάνω σε περσόνες που αμφότερες έχουν με επιτυχία στηρίξει υποκριτικά, που πηγαίνει στράφι από την στημένη στο πόδι, συνολική προχειροδουλειά.

Ποιοι είναι οι παίκτες και ποια είναι τα πιόνια;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Απ' τη σκιά πες μου πώς θα ξεφύγεις...

O Zhang Yimou θεωρείται (και είναι) ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Πέμπτης Γενιάς του κινέζικου σινεμά, μαζί με σκηνοθέτες όπως οι Chen Kaige, Zhang Junzhao και Tian Zhuangzhuang. Τούτη εδώ είναι η 23η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που έχει την υπογραφή του στη σκηνοθεσία – τέσσερις από αυτές τις ταινίες, τις γύρισε μαζί με κάποιον άλλον ως συνσκηνοθέτες. Έξι από αυτές τις ταινίες του δεν έχουν προβληθεί εμπορικά στην Ελλάδα. 17 ταινίες του, όμως, έχουν προβληθεί! Οπότε, λογικά, είναι ένας από τους πλέον πολυπροβλημένους σκηνοθέτες στη χώρα μας – ίσως μόνον οι Pedro Almodovar και Woody Allen να τον περνάνε με τον αριθμό των ταινιών τους που έχουν προβληθεί στην Ελλάδα!

Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία Σκιά (Ying / Shadow) την έκανε κατά τη διάρκεια του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας, όπου και προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα, εκτός συναγωνισμού. Από εκεί και πέρα έλαβε μέρος σε μια σειρά από φεστιβάλ, όπως εκείνα του Τορόντο, του Βανκούβερ, της Μπουσάν, του Λονδίνου και της Ταϊπέι.

Η υπόθεση: Το βασίλειο του Πέι ζει ημέρες ειρήνης. Κάτι που πιστώνεται στον βασιλιά. Έναν βασιλιά, ο οποίος είναι τόσο φανατικά κατά της βίας σε οποιαδήποτε μορφή της, που κάποιοι του χρεώνουν ότι είναι δειλός. Διοικητής του στρατού του είναι ο Γου. Ο Γου δεν είναι υπέρ της ειρήνης. Επιθυμεί διακαώς να επανακαταλάβουν τη στρατηγικής σημασίας πόλη Γινγκσού, που κάποτε ανήκε στο βασίλειο του Πέι – όχι όμως πια. Φτάνει σε σημείο να ζητήσει από τον αντίπαλο στρατηγό Γιανγκ να μονομαχήσουν για την τύχη της πόλης. Το γεγονός, δεν αρέσει στον βασιλιά του Πέι, που αφαιρεί από τον Γου όλα του τα αξιώματα. Και για να καθησυχάσει τους αντιπάλους, προτείνει, με τη σύμφωνη γνώμη του βασικού του συμβουλάτορα, να παντρέψει την αγαπημένη του αδελφή με τον γιο του Γιανγκ.

Ο Γου, όμως, ζητάει εκδίκηση. Θέλει να νικήσει τον στρατηγό Γιανγκ, καθώς στην προηγούμενη μονομαχία τους, τον έχει σημαδέψει για πάντα. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται. Ο Γου... δεν είναι ο Γου. Το πραγματικό του όνομα είναι Γινγκ. Είναι ταπεινής καταγωγής και επιλέχθηκε από τον Γου, επειδή του έμοιαζε. Έτσι, ο Γινγκ έγινε ο αντικαταστάτης του Γου. Έγινε η «Σκιά» του. Κανείς δεν ξέρει την αλήθεια εκτός από τη γυναίκα του Γου, την όμορφη Μαντάμ. Ο γερασμένος και άρρωστος Γου βάζει σε εφαρμογή τα πανούργα σχέδιά του. Μήπως, όμως, κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται; Μήπως οι επιδιώξεις του καθενός είναι πολύ καλά κρυμμένες; Σε αυτά τα πολύπλοκα παιχνίδια τακτικής, ποιος θα είναι ο τελικός νικητής;

Η άποψή μας: Εντάξει, δεν είναι δυνατόν να δεις αυτήν την ταινία και να μην μείνεις με το στόμα ανοιχτό! Η αισθητική της ταινίας είναι απαράμιλλη! Και ο Yimou είναι μάστορας στο να προσφέρει συγκλονιστικό υπερθέαμα επί της μεγάλης οθόνης! Για άλλη μια φορά στρέφεται για έμπνευση στην ιστορία (μυθολογία;) της αχανούς χώρας του και μας παραδίδει ένα ευφάνταστο κομψοτέχνημα. Κι αν πχ ο «Ήρωας» (Hero, 2002) είναι το απόλυτο αριστούργημά του, εδώ επιχειρεί κάτι σαν το flipside του. Θέλω να πω, η χρωματική πανδαισία του «Ήρωα», με τα υπέροχα κόκκινα, τα κίτρινα, τα πράσινα, δίνει στην τωρινή ταινία τη θέση της σε ένα μονοχρωματικό σχεδόν σετ. Προσοχή: η ταινία δεν είναι ασπρόμαυρη. Είναι έγχρωμη. Αλλά έχει γίνει τόσο σχολαστική και λεπτομερής δουλειά στη διεύθυνση φωτογραφίας ώστε όλα εντέλει να φαίνονται ότι κινούνται στις 50 (χα!) αποχρώσεις του γκρι. Ναι, αλλά είναι ολοφάνερο ότι το χρώμα του δέρματος των ηρώων είναι αυτό που έχουν οι άνθρωποι, αυτό το παράξενο ροζ, που εντάξει, στην περίπτωση των Κινέζων, γίνεται και λίγο... κιτρινιάρικο. Κι όποτε χύνεται αίμα (και χύνεται μπόλικο, αλλά τελετουργικώ τω τρόπω) είναι – εννοείται – κατακόκκινο.

Γιατί επέλεξε αυτήν την στενή χρωματική παλέτα ο δημιουργός από την Κίνα; Μα για να μας φέρει πιο κοντά στην κεντρική ιδέα αυτής της έξυπνης δημιουργίας του. Τα πάντα έχουν να κάνουν με το γινγκ και το γιανγκ. Το μαύρο, που εμπεριέχει μια στάλα λευκό – το λευκό, που εμπεριέχει μια στάλα μαύρο – το μαύρο και το άσπρο που ανταγωνίζονται αλλά και σφιχταγκαλιάζονται κιόλας, άρρητα δεμένα: δεν μπορεί να υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο. Όλοι οι ήρωες της ταινίας κινούνται στην περιοχή του γκρίζου. Δεν είναι απόλυτα καλοί – δεν είναι απόλυτα κακοί. Έχουν τους σκοπούς τους και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να τους φέρουν εις πέρας. Είναι στοχοπροσηλωμένοι. Κι όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν κάτι απροσδόκητο (;), κάτι που δεν είχαν σκεφτεί στο παιχνίδι σκάκι που παίζουν με το μυαλό τους, προσπαθώντας να είναι μονίμως τρεις, τέσσερις κινήσεις μπροστά από τον αντίπαλο, αυτοσχεδιάζουν αλλά δεν παρεκκλίνουν ούτε στιγμή. Και η σκιά, αχ, αυτή η σκιά. Θεωρητικά, υφίσταται όταν πέφτει φως πάνω σε ένα σώμα, με σάρκα και οστά. Χωρίς το φως δεν υπάρχει. Στο απόλυτο σκοτάδι δεν υπάρχουν σκιές.

Ε, λοιπόν, θέλει τόνους μαγκιάς να μπορέσεις από απλή σκιά να γίνεις σώμα! Ευτυχώς, το σενάριο αυτήν τη φορά δεν είναι τόσο πολύπλοκο ώστε να πετάξει έξω τον δυτικό θεατή, τον μη εξοικειωμένο με την κινεζική ιστορία. Σαφώς υπάρχουν ανατροπές και στο τελευταίο 20λεπτο γίνεται κυριολεκτικά της Πόπης από ανατροπές (πολλές από τις οποίες τις οσμίζεται ο τσάκαλος θεατής) αλλά ευτυχώς τα πράγματα είναι βατά. Δεν πελαγοδρομείς. Κι όχι, η «σκιά» δεν εμφανίζει (ευτυχώς!) καμία ομοιότητα με το αφεντικό του – κι ας διατείνονται συνεχώς για το αντίθετο στην ταινία – γιατί διαφορετικά θα είχαμε πρόβλημα να τους ξεχωρίσουμε. Υπάρχει η αλήθεια είναι, μια διάχυτη αφέλεια και οι δημιουργοί της ταινίας ζητούν από τους θεατές να «καταπιούν» κάποια πράγματα, για να μπορέσουν να την απολαύσουν καλύτερα και χωρίς γκρίνια – κάτι που προκαλεί μικρή γκρίνια! Κατά τα άλλα, όμως, χάρμα οφθαλμών.

Με εξωτερικά γυρίσματα σχεδόν υπό συνεχή βροχή, η ταινία διαθέτει σκηνές που μένουν στο νου. Ας πούμε το καράβι – σχεδία, που λειτουργεί ως δούρειος ίππος, είναι τέλειο. Η σκηνή με τις σιδερένιες ομπρέλες που μετατρέπονται σε κάτι σαν τσουλήθρες – καβούκια, για να γίνει η εισβολή και ανακατάληψη της πόλης – μήλου της έριδας, είναι τέλεια! Κλασικά, κάποιοι πλεμπαίοι πεθαίνουν με τη μία και οι βασικοί ήρωες διαπιστώνεται πως είναι... πολύ σκληροί για να πεθάνουν, Όπως και να έχει, αυτή είναι μια εντυπωσιακή ταινία, που είναι και πολύ όμορφη, διαθέτοντας ένα αφελές κατά κύριο λόγο σενάριο. Ή αν θέλετε, αυτή είναι μια εντυπωσιακά όμορφη ταινία. Κι αν σας αρέσουν τα υπερθεάματα, ιδίως εκείνα που προέρχονται από την Κίνα, εδώ θα προσκυνήσετε!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Odeon και την Audiovisual!

Σιδερένια Θέληση

του zerVo (@moviesltd)

Το πράγμα δεν είναι πια όπως πολύ παλιά, όπου το καλό, μαχητικό, παθιασμένο να βγει νικητής ενάντια στις αντιξοότητες παλικάρι, ελέω χάπι έντ, στο φινάλε τα κατάφερνε, έστω και την τελευταία στιγμή. Έχει αλλάξει το ρητό και πλέον οι κινηματογραφικοί ήρωες που τα βάζουν με τα στοιχεία της φύσης, στις αποκαλούμενες ταινίες επιβίωσης, μοιράζονται τους θριάμβους και τις ήττες, σε τέτοιο βαθμό που να μην υπάρχει η παραμικρή προβλέψιμη έκβαση. Είτε η δράση εκτυλίσσεται στην θάλασσα (Cast Away / All Is Lost / Adrift), είτε στην απέραντη ερημιά (The Revenant / Wild / The Grey), ακόμη ακόμη και στο αχανές διάστημα (Gravity / The Martian) κανείς θεατής πλέον δεν μπορεί να θεωρήσει μετά βεβαιότητος πως ο πρωταγωνιστής, λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους θα σωθεί. Κι αυτό το δεδομένο πια, ευτυχώς για όλους μας, ισχύει σε απόλυτη τιμή, σε όλη την χρονική διάρκεια του Arctic.

Μοναδικός ζωντανός, από ένα τραγικό αεροπορικό δυστύχημα με μονοκινητήριο, σε μια απόμερη και δύσβατη περιοχή του Αρκτικού Κύκλου είναι ο Όβεργκαρντ, που μέσα στην αγωνία του, δεν έχει εναποθέσει τις ελπίδες σωτήριας του μόνο στον Θεό, αλλά έχει πάρει για τα καλά την κατάσταση στα χέρια του. Φροντίζοντας να μην ξεμείνει ποτέ από τρόφιμα, ψαρεύοντας με την αυτοσχέδια πετονιά του φρέσκα ψάρια, αλλά και παλεύοντας με κάθε δυνατό τρόπο να επικοινωνήσει με τον πολιτισμό, είτε στήνοντας σημάδια που μπορεί να κινήσουν την υποψία των συνεργείων διάσωσης, είτε παλεύοντας να βάλει μπροστά τον δυσκίνητο ασύρματο, που κι αυτός έχει καταστραφεί από την πτώση. Και πραγματικά η τύχη φαίνεται να του χαμογελά, καθώς ένα ελικόπτερο αντιλαμβανόμενο την ύπαρξη του, θα τον πλησιάσει προς περισυλλογή.

Με τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες να χτυπούν μανιασμένα, το ιπτάμενο κήτος όχι απλά δεν θα πετύχει τον σκοπό του, αλλά θα τσακιστεί κι αυτό στους πάγους, με αποτέλεσμα τον ακαριαίο θάνατο του πιλότου και τον βαρύ τραυματισμό της συνοδού. Ένα συμβάν που μονομιάς θα αλλάξει τα μελετημένα πλάνα του Όβεργκαρντ, που πλέον δεν θα κοιτάξει την δική του σωτηρία, αλλά το πως θα βοηθήσει την άτυχη κοπέλα, αποφασίζοντας να την μεταφέρει με το αυτοσχέδιο έλκηθρο του, όσο γίνεται πιο σύντομα στην πλησιέστερη πόλη. Που ούτε όμως γνωρίζει προς τα που πέφτει, ούτε μπορεί να υπολογίσει με ελάχιστα εφόδια πλοήγησης, πόσες απροσπέλαστες χιονισμένες πλαγιές πρέπει να διαβεί.

Βασικό ατού αυτής της ρεαλιστικά αγωνιώδους περιπέτειας, είναι πως όσα εξιστορεί, δεν είναι τραβηγμένα, παρά θα μπορούσαν να συμβούν και στην αλήθεια, εφόσον οι καταστάσεις του περιβάλλοντος, είναι τόσο ακραίες, σαν και αυτές που ισχύουν όσο πλησιάζουμε την νοητή κουκκίδα του Βορείου Πόλου. Η αφήγηση δε, στην προσέγγιση του "ναυαγίου", λειτουργώντας με προσεκτική οικονομία, δεν σερβίρει έτοιμα τα στοιχεία του στην πλατεία, αλλά αφήνει το κοινό να φανταστεί τι έχει συμβεί και ο άμοιρος άντρας έχει περιέλθει σε τόσο απελπιστική θέση. Στην πρώτη μας σύνδεση μαζί του δηλαδή, το αεροσκάφος του έχει ήδη καταπέσει και απλά μέσα σε μια απόλυτη σιγή γινόμαστε μάρτυρες της ρουτίνας του: Ψάρεμα, γύρισμα της τροχαλίας του σχεδόν νεκρού πομπού, ανείπωτο ψύχος, ξεκούραση μέσα στην άτρακτο με την ελπίδα να αναγεννιέται μπας και εντοπιστεί η ύπαρξη του, για το επόμενο ξημέρωμα. Και οι απειλές διαρκώς πολλαπλασιάζονται, καθώς οι φονικές πεινασμένες αρκούδες τον κυκλώνουν.

Μπορεί λοιπόν όλη αυτή η τραγωδία να εξελιχθεί ακόμη χειρότερα? Όπως μας διαβεβαιώνει ο πρώην διακεκριμένος κιθαρίστας στην πατρίδα του την Βραζιλία και νυν ταλαντούχος σκηνοθέτης, Joe Penna, πάντοτε, όσο κι αν έχουμε φτάσει στα ανθρώπινα όρια μας, είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε προετοιμασμένοι για το ακόμη χειρότερο κτύπημα της λάχεσης. Στηριγμένος σε ένα πειστικά αρνητικό συμβάν, ο Παουλίστα, τοποθετεί το υποκείμενο του στο μέσον των διαρκών και συνεχόμενων αντιξοοτήτων, επαναλαμβάνοντας τις στο πανί, μετατρέποντας τον έτσι σε αγρίμι που σαν μοναδικό του στόχο έχει να βγει νικητής. Και η δεύτερη καταστροφή που θα ακολουθήσει, θα είναι και εκείνη που θα τον πεισμώσει ακόμη πιο πολύ. Τώρα έχει να σκεφτεί για δύο σωτηρίες και είναι υποχρεωμένος να φτάσει ίσα με το τέρμα για να κερδίσει, ακόμη κι αν δεν ξέρει καν, πόσο πολύ μπορεί να απέχει αυτό, από την αχαρτογράφητη βούλα που είναι παγιδευμένος.

Αργοί, βασανιστικοί παλμοί, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο τέμπο τους, αναμένοντας την επόμενη συμφορά, υπέροχη φωτογραφία του δύσκολα προσεγγίσιμου κάτασπρου του πάγου, μέτρια για να λέμε την αλήθεια τα ειδικά εφέ στις σεκάνς έντασης, ειδικά όταν εμφανίζεται η όχι και τόσο προσεγμένων CGI πολική άρκτος. Χάρη στην πειστικά άλαλη παρουσία του πλέον αναγνωρίσιμου Σκανδιναβού πρωταγωνιστή των ημερών μας, Mads Mikkelsen, το μελετημένο θρίλερ κυλά ολόσωστα και χωρίς να δημιουργεί παραξενιές, σε όποιον το παρακολουθεί, κρίνοντας το πιθανά ως υπερβολικό. Αντιθέτως η γνώμη που υπερισχύει είναι πως πρόκειται για ένα προσεγμένα χτισμένο δράμα, που υμνεί την θέληση και το κουράγιο, ακόμη κι αν δεν κατανόησα πόσο το (απτό ή μεταφυσικό?) φινάλε την ανταμείβει όπως της αρμόζει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Weird Wave!

Κρεπ Γουέστερν

του zerVo (@moviesltd)

Η ομώνυμη νουβέλα, δια χειρός του Καναδού, αναγνωρισμένου σε όλη την διανοούμενη κοινότητα συγγραφέα, Patrick deWitt, που κυκλοφόρησε το 2011, άντλησε την βάση της θεματικής της από την εποχή της παράνοιας του Gold Rush, όταν οι τυχοδιώκτες έφευγαν κατά μυριάδες προς την ανεξερεύνητη ακόμα Δύση, αναζητώντας τις πηγές που κρυβόταν το λαμπερό, ευγενές και πανάκριβο μέταλλο. Παίρνοντας τις ιδέες του από ένα καλογραμμένο για την περίοδο βιβλίο της σειράς Time-Life, ο deWitt κατάφερε να προσφέρει ένα ανάγνωσμα τίγκα στο διασκεδαστικό κατράμι, που απέσπασε τρόπαια από όλες τις έγκριτες ενώσεις κριτικών. Όπως ακριβώς συνέβη και με την μεταφορά του έργου στην μεγάλη οθόνη, που έκανε την μεγάλη του πρεμιέρα στην βενετσιάνικη Μόστρα και με την κατάκτηση τους Ασημένιου Λέοντα Σκηνοθεσίας, άνοιξε τον δρόμο για τον τετραπλό θρίαμβο στα Cesar (Σκηνοθεσία, Σκηνικά, Ήχος και Φωτογραφία) από τις εννέα κατηγορίες που βρέθηκε υποψήφιο!

Όρεγκον 1851. Έχοντας λάβει ρητή εντολή από τον εύπορο εργοδότη / χρηματοδότη τους, Κόμοντορ, οι διαβόητοι πιστολέρο, Αδελφοί Σίστερς, θα εκκινήσουν ένα μακρύ ταξίδι μέχρι το Φαρ Ουέστ, αναζητώντας τα ίχνη του άριστα εκπαιδευμένου χημικού Χέρμαν Κέρμιτ Γουόρμ, που σύμφωνα με το αφεντικό τους, του έχει αποσπάσει παράνομα, ένα πολύτιμο αγαθό. Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική όμως, αφού ο πλούσιος κοτζαμπάσης έχει βάλει στο μάτι το παράξενο υγρό που έχει εφεύρει ο μυστηριώδης Γουόρμ, που έχει σαν χαρακτηριστικό να αποκαλύπτει χωρίς ιδιαίτερο κόπο τα κοιτάσματα του πανάκριβου χρυσαφιού. Για αυτό και εκτός από τα αδέλφια Ιλάι και Τσάρλι, έχει ήδη στείλει στο αφιλόξενο μονοπάτι των χρυσοθήρων και τον φημισμένο ανθρωποκυνηγό Τζον Μόρρις για να σιγουρευτεί πως με κάθε τρόπο, το αντιδραστήριο - όσο και και καυστικό - μείγμα θα έρθει με οποιονδήποτε τρόπο στα χέρια του.

Καβάλα στα άλογα τους και δίχως να γνωρίζουν - αλλά ούτε και να νοιάζονται - για τον πραγματικό σκοπό που ο Κόμοντορ τους έχει πριμοδοτήσει γερά, να βρουν ζωντανό ή νεκρό τον εφευρέτη - χρυσοθήρα και το μαγικό του φίλτρο, θα κινήσουν τον μακρύ δρόμο που θα τους βγάλει ίσαμε το ανερχόμενο, όσο και πολυτελές σε σύγκριση με το παρακμιακό περιβάλλον της Δύσης, Σαν Φραντσίσκο. Μέχρι τότε όμως, οι πιστολάδες που πυροβολούν πιο γρήγορα κι από την σκιά τους, γεμίζοντας με μολύβι όποιον τολμήσει να τους αντισταθεί, θα πρέπει να ξεπεράσουν όλες τις παγίδες που είναι στρωμένες στο διάβα τους. Είτε αυτές τις έχουν στήσει οι κατά τόπους παράνομοι, που θα υποπέσουν στο σφάλμα να τα βάλουν με τους Σίστερς, αγνοώντας την πραγματική τους ταυτότητα, είτε προέρχονται από την ίδια την φύση, που ίσως να είναι και η μοναδική που θα καταφέρει να κερδίσει την ταχύτητα του Κολτ τους.

Αγαπημένο, όσο όμως και παλιακό, παρόλες τις αξιόλογες απόπειρες από Αυστραλία μεριά για να το εκμοντερνίσουν κομματάκι, το γουέστερν, επιστρέφει αραιά και που στις μεγάλες μας οθόνες για να τις γεμίσει με μπότες, σπιρούνια, καυτές σέλλες, σαλούν, υπέρβαρες κονσοματρίς, σερίφηδες, καμπόηδες και φυσικά με μπόλικο μπιστολίδι. Τι μπορεί να συμβεί όμως, όταν πίσω από την κάμερα δεν βρίσκεται ένας καθαρόαιμος Γιάνκης, αναβιωτής του θρυλικού genre που μια φορά κι έναν καιρό γνώρισε ανείπωτες δόξες, μα κάποιος γεννημένος μια ντουζίνα χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από το Τέξας? Και όχι στην Μπέλα Ιτάλια που έδωσε ξεχωριστό κλότσο στο είδος να τσουλήσει, αλλά στην Γαλλία και πιο συγκεκριμένα στην νεωτεριστικών κυμάτων πρωτεύουσα της?

Η αλήθεια είναι πως με τέτοιο σκηνοθετικό παρελθόν και με την μια δημιουργία του - από τις συνολικά επτά σε ένα χρονικό εύρος είκοσι ετών - να κοντράρει στα ίσια την άλλη στην κούρσα ανάδειξης της ποιοτικότερης, πάντοτε κινούμενες στον χώρο του κοινωνικού δράματος, το μόνο που δεν περίμενε κάποιος από τον σπουδαίο Jacques Audiard θα ήταν να καταπιαστεί, στην πρώτη του αγγλόφωνη προσπάθεια, με το γουέστερν. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, με το εκκεντρικό γουέστερν. Αυτό που θα σκιτσάριζαν με την ίδια ευκολία οι Freres Coen ας πούμε, πασπαλίζοντας το μπαρούτι με καυστική σάτιρα και τους πίδακες αίματος με ανατρεπτικό μαύρο χιούμορ. και τουλάχιστον οργανωτικά, σχεδιαστικά και εκτελεστικά, το αποτέλεσμα τον δικαιώνει, αφού έχοντας στον στενό συνεργατικό του περίγυρο μια ομάδα πολύ σημαντικών κινηματογραφιστών, δεν αφήνει ούτε μισό πλάνο να περάσει χωρίς να το επεξεργαστεί τελειομανώς.

Η εκπληκτική απεικόνιση των περιοχών του Όρεγκον, που στέκονται ως φυσικό σκηνικό, το εξαιρετικά προσεγμένο μοντάζ οπτικά και ηχητικά που δεν αφήνει ούτε δέκατο του δευτερολέπτου κενό, τα καλοραμμένα κοστούμια εποχής και η επιτηδευμένα μονότονη μουσική επένδυση του Desplat, ορίζουν το φιλμικό μοτίβο που πάνω του κινούνται οι δύο περιπλανώμενοι, καλοπληρωμένοι φονιάδες του τίτλου. Αμφότεροι ξέχωρης περσόνας, όσο και περίπλοκης στην πλήρη της ανάγνωση. Αφού ο ένας μοιάζει με την φωνή της λογικής, βλάχαρος όμως που επιθυμεί να εκπολιτιστεί, συνάμα όμως και χοντράνθρωπος, δίχως έλεος για τον εχθρό, που δεν φαίνεται ικανή να τον βάλει πλάτη, ούτε η κατάποση μιας δηλητηριώδους ταραντούλας. Κι στο απέναντι φαρί, το αδελφάκι του το μικρό, ο απολίτιστος πλήρως, εκδηλωτικός στο έπακρο, επιπόλαιος και φανφαρόνος, ιδιώματα που εκτοξεύει η συνεχής τάση τους για το αλκοόλ, που πολύ προβλέψιμα θα είναι και εκείνος που θα προβεί στην αναμενόμενη γκάφα. Του μονοφαγά πλεονέκτη!

Ρόλο εύθραυστα παρανοϊκό, που με κλειστά τα μάτια καστάρεις στον Joaquin Phoenix αν θέλεις τα πάντα να τσουλήσουν πρίμα μέχρι τέλους, παίρνοντας από εκείνον τον 100 τοις εκατό των δυνατοτήτων του. Έλα όμως, που ο (και από το πόστο του παραγωγού) John C. Reilly, παραβάζει τα δυνατά του και κερδίζει τον άτυπο του τίτλο του best of duo, έχοντας πάντως δικές του και τις πιο αβανταδόρικες στιγμές του σεναρίου. Υπόψιν πως τις βασικές ερμηνείες, βοηθούν δύο τεράστιοι υποστηρικτικοί πυλώνες, κλείνοντας σε ένα κουαρτέτο προσωπικοτήτων, εκείνες τις βασικές που μπορεί κανείς να συναντήσει σε όλα τα γουέστερνς της ιστορίας - πέραν του καλού και άφοβου λόνερ. Ο Jake Gyllenhaal δηλαδή, ως ματαιόδοξος headhunter και ο υποτιμημένος Riz Ahmed που ενσαρκώνει τον φιλοσοφημένο επιστήμονα. Όλοι τους καθοδηγούμενοι έξοχα από τον Φραντσέζο, στήνουν ο καθένας από την μεριά του, το μικρό ή μεγάλο παζλάκι για να ξετυλιχθεί η αφήγηση.

Που από μεριάς μου θα ήταν προτιμότερο να κόψει μέρος της ιδιότροπα γλαφυρής της έκφανσης, δίνοντας πιο πολύ αβάντζο στην συγκίνηση, ίσως και στο μελόδραμα, στην αγνή περιπέτεια και στον κουρνιαχτό. Θα μου πεις έτσι τα γράφει η βάση του γραπτού πρωτότυπου κειμένου. Και θα συμφωνήσω. Όπως οφείλεις να συμφωνήσεις πως στο πρώτο πέρασμα του Ατλαντικού του με τους The Sisters Brothers, ο Audiard παρότι και πάλι αξιόλογος, σερβίρει την λιγότερο σημαντική ταινία του. Σίγουρα την πιο εύκολα προσπεράσιμη από τις συνολικά οκτώ που έχει υπογράψει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Spentzos Films!