Movies Ltd

Αντιμετώπισε τη μοίρα σου! H τεράστια εισπρακτική επιτυχία του 1978, αναγεννιέται θριαμβευτικά φέτος για να καλύψει την ανάγκη του κοινού για επιστροφή σε διαχρονικά πρότυπα τρόμου. Η ιστορία του Μάικλ Μάγιερς, ενός ανθρώπου χωρίς ταυτότητα και χωρίς πρόσωπο, ο οποίος επιστρέφει για να συνεχίσει το έργο σφαγής, είναι τόσο λιτή και εύστοχη ώστε αποκτάει μόνη της αρχετυπική διάσταση για τα δεδομένα των ταινιών τρόμου. Η Νύχτα με τις Μάσκες (1978), η πρώτη ταινία Halloween που εμπνεύστηκε ο John Carpenter, στάθηκε η αφορμή οι κινηματογραφικές αίθουσες να γεμίσουν με slasher movies στις επόμενες δεκαετίες, και η αλληγορική διάστασή τους σε σχέση με τον «αναίτιο κακό» να γεννήσει μια ολόκληρη μυθολογία τρόμου. Σαράντα χρόνια μετά, ο σκηνοθέτης David Gordon Green θα δώσει συνέχεια στον μακάβριο εφιάλτη του Carpenter, ελπίζοντας το πόνημα του να σταθεί αντάξιο του μύθου.

Στην ταινία Η Νύχτα με τις Μάσκες, η Jamie Lee Curtis επιστρέφει στον κλασικό της ρόλο, για να αντιμετωπίσει τη μασκοφόρα φιγούρα που την στοιχειώνει τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την Tulip Ent.!

See you again soon...

του zerVo (@moviesltd)

Ας γίνω ο ντελάλης των ερωτηματικών: Έχει αλλάξει τίποτα σε αυτόν το ρημαδότοπο, από τον καιρό που μια σφαίρα, ένα πρωινό στην πρωτεύουσα του Μοναχικού Αστέρα, σβήνοντας μια Προεδρική ζωή, δημιουργούσε την πιο φαύλη ψευδαίσθηση διαγραφής της μοναδικής ελπίδας? Σημαίνει κάτι ακόμα για όλους όσους θεωρούνται πολίτες της Land Of The Free και του Home Of The Brave, το Αμερικάνικο Όνειρο? Είναι υπαρκτή δηλαδή αυτή η μία και μοναδική ευκαιρία που μπορεί να αδράξει ο κάθε Γιάνκης, για να ζήσει μια ζωή όπως την ονειρευόταν, πέραν της γενετίσιας μίζερης? Και έχει άραγε την δυνατότητα κανείς να επιλέξει ως τρόπο ζωής, εκτός από την εργασιακή δουλεία, είτε την ηλιόλουστη ξενοιασιά της Χρυσαφένιας, είτε την τυχοδιωκτική μανία της Ασημένιας Πολιτείας? Προς το παρόν, η κάτω από την πολύχρωμη μαρκίζα νέον, Αμέρικα, σας καλώς ορίζει. Όλοι είστε ευπρόσδεκτοι να απολαύσετε τις κλίνες της, στις υπερπολυτελείς πτέρυγες της, όποιο καπνό και αν φουμάρετε, όποιες και αν είναι οι πεποιθήσεις σας. Μετά το σφύριγμα του αφέτη εκκινεί η διαδικασία του αλληλοφαγώματος. Και μόνον όποιος καταφέρει να επιβιώσει του κανιβαλισμού, θα μπορεί ξένοιαστος πια να απολαύσει, πανευτυχής, το ανεκτίμητης αξίας έπαθλο...

Ακριβώς πάνω στην νοητή γραμμή που χωρίζει την Καλιφόρνια από την Νεβάδα, στο μέσον της ερήμου είναι κτισμένο το μοτέλ Ελ Ρουαγιάλ, μια φορά κι έναν καιρό χλιδάτο ξενοδοχείο που φιλοξένησε την αφρόκρεμα της κοσμικής ζωής της περιοχής, μα που τώρα έχει καταντήσει ένα φτηνό μοτέλ, που βρίσκουν απάγκιο οι ταλαιπωρημένοι ταξιδιώτες του μακρινού και σκονισμένου οδικού άξονα. Οι αφίξεις στον ξεπεσμένο ξενώνα πλέον είναι ελάχιστες, με συνέπεια το προσωπικό του να έχει μειωθεί δραματικά στον ένα υπάλληλο, τον φουκαριάρη Μάιλς, που υπέχει ρόλο ρεσεψιονίστ, γκρουμ, μπάρμαν, καμαριέρη και οτιδήποτε άλλο θελήσουν οι επισκέπτες. Και που παρατημένος στην μοναξιά του δεν δείχνει και τόσο κεφάτος να φέρει εις πέρας την αποστολές που του ανατίθενται.

Κι όμως μέσα σε λίγες ώρες, εντελώς απρόσμενα η ρεσεψιόν του Ελ Ροαγιάλ θα γεμίσει με ξένους, που θα κοντοσταθούν στα δωμάτια του, πριν συνεχίσουν τον μακρινό τους δρόμο. Σχεδόν ταυτόχρονα το κουδούνι της εξυπηρέτησης θα κτυπήσουν ο Ντουάιτ Μπρόαντμπεκ, ένας καλογυαλισμένος περιπλανώμενος πλασιέ ηλεκτρικών σκουπών, ο καλοσυνάτος ηλικιωμένος Καθολικός ιερέας Ντάνιελ Φλυνν και η ονειροπόλα μαυρούκα τραγουδίστρια Νταρλίν Σουίτ, που έχει βάλει σκοπό της να γίνει κάποια στιγμή ένα μεγάλο αστέρι της σόουλ μουσικής. Και καθώς ροή εισερχομένων δεν σταματά, σύντομα το κατώφλι του μοτέλ θα διαβούν η απελευθερωμένων αντιλήψεων Έμιλυ, μια νεαρή κοπέλα, όχι ιδιαίτερα ευγενικών τρόπων, μαζί με την μικρότερη αδελφή της, Ρόουζ, με την σχέση τους εκ πρώτης όψης να μην μοιάζει ιδιαίτερα αρμονική...

Εκ πρώτης όψης... Με την εισαγωγική ματιά λοιπόν, σε αυτή την φράξια ετερόκλητων χαρακτήρων που βολτάρουν στους (φανερούς και κρυφούς) διαδρόμους του κιτσάτης αισθητικής ξενοδοχείου, είναι πασιφανές πως πίσω από το προφανές προσωπείο τους, κρύβουν ένα άλλο, διαφορετικό, μυστηριώδες και αινιγματικό, που σταδιακά, λεπτό με το λεπτό θα αρχίσει να αποκαλύπτεται. Είναι άλλωστε και εκείνη η αταίριαστη με τα τρέχοντα περιστατικά, που λαμβάνουν χώρα χρονικά ένα υγρό απόγευμα του τελευταίου έτους της λουλουδένιας δεκαετίας, εισαγωγική σεκάνς, του κρυψίματος μιας αγνώστου περιεχομένου τσάντας και του φονικού που την ακολούθησε, που δεν κολλάει πουθενά και πρέπει με κάποιο τρόπο σεναριακά να εισαχθεί κι αυτή στην ίντριγκα.

Επτά ανθρώποι, παρουσιασμένοι από την αφήγηση, ένας προς έναν, τόσο από την καλή αρχικά, όσο και από την ανάποδη κατοπινά - ακόμη κι αν χρειαστεί γι αυτό να προστεθούν εμβόλιμες φλασμπάκ σεκάνς - σαν χαρακτήρες έργου της Αγκάθα Κρίστι, υφή που διαθέτει έτσι κι αλλιώς αυτό το πειραγμένο και τιγκάτο στο σασπένς παράξενο θρίλερ. Κι αν σωστά τις περσόνες στην σύνοψη τους καταμέτρησες ως έξι, το φιλμ δεν θα μεσιάσει ωσότου φανεί και ο έβδομος, ένας κατάξανθος και μυώδης μορφονιός, λατρεμένος ηγέτης χίπικης κοινότητας, ονόματι Μπίλυ Λι, που όντας ο μοναδικός χωρίς μάσκα να καλύπτει τα αληθινά στοιχεία της ταυτότητας του, θα βάζει σταδιακά τα κομμάτια του παζλ στην θέση τους, ίσαμε να φτάσει η ώρα της τελικής αναμέτρησης. Εκεί που το αίμα θα τρέξει άφθονο, καθώς τα εν ψυχρώ εγκλήματα θα πάρουν την μορφή χιονοστοιβάδας και οι επτά μικροί ένοικοι, θα βγαίνουν με γοργό τέμπο από το κάδρο.

Χαρακτηριστικό της γραφήδας του ταλαντούχου, αν μη τι άλλο αν λάβουμε υπόψιν το δημιουργικό του παρελθόν, είτε σαν ντιρέκτορα (The Cabin In The Woods, ριμέικ του '12) είτε σαν σεναριογράφου (Cloverfield, The Martian, World War Z), ιδιαίτερα ενδιαφέρον, που δεν ακολουθεί την παραμικρή γραμμική φόρμα, για να αναπτύξει ένα θέμα, που όπως συμβαίνει με τους πρωταγωνιστές του, έτσι και με αυτό, μόνο ισοπεδωτικά μπορεί κανείς να το θεωρήσει ως ένα νεο νουάρ, που επιδιώκει να κλέψει λίγη από την δόξα του Pulp Fiction, Οι αλληγορικές αναφορές άλλωστε είναι πασιφανείς δια γυμνού οφθαλμού και ενδεχόμενα να απαιτείται για την αποκωδικοποίηση όλων τους και μια δεύτερη πιο ενδελεχής ανάγνωση του 160 λεπτών χρονικής διάρκειας φιλμ, που χάρη στα επαναλαμβανόμενα πέρα δώθε και τα πλάνα υπό διαφορετικό πρίσμα λήψης, ουδέποτε βαραίνει το βλέμμα του έκπληκτου από όσα παρακολουθεί θεατή του.

Στην πραγματικότητα ο Goddard επιχειρεί να στήσει ένα πορτρέτο της σύγχρονης, όσο και εσαεί ανακυκλούμενης, Αμερικής, χρησιμοποιώντας δειγματοληπτικά, επτά από τους πιο συνήθεις τύπους πολιτών που απαρτίζουν την σοσιετέ των Στέιτς: Ο πεπειραμένος στον αντιπερισπασμό απατεώνας, η χαμηλότονα φιλόδοξη ταλεντάρα, ο διπρόσωπος μπασκίνας, ο γλυκόλογος λαοπλάνος, η κοινότοπη φαντασμένη ζηλιάρα, η άβουλα παραδομένη νεολαία, ο κακομοίρος άιντε θύμα, άιντε ψώνιο. Όλοι μαζί σιγοβράζουν στο ίδιο καζάνι, μέχρι που στο παιχνίδι θα μπουν τα συμφέροντα, οι παράδες, τα μυστικά οφέλη, οι ματαιοδοξίες και τότε το λαμπερό όσο και ντεκαντάνς περιβάλλον, θα μεταβληθεί σε παρανάλωμα του πυρός. Έθνος ανάδελφον! Αμερική είπα? Κάντο οποιαδήποτε δυτική κοινωνία καλύτερα, για να είσαι μέσα.

Υπέροχη ιδέα, εξαίρετος σχεδιασμός, μα ίσως κάπου, με βάση και τις δυσκολίες που υπέχει ένα τέτοιο ζόρικο εγχείρημα, στην εκτέλεση να κούτσανε κομματάκι το πράγμα. Ενόχληση που μάλλον πηγάζει από την άνιση κατανομή αναφορικών λεπτών σε κάθε έναν από τους Επτά (όχι δα και) Υπέροχους, καθώς άλλοι αναλύονται διεξοδικά, άλλοι όμως μπορούν να περιγραφούν ως οντότητες σε μισή μόλις σκριπτική σειρά. Άλλωστε και η ερμηνευτική συντροφιά, αποτελούμενη από πρόσωπα ιδιαιτέρως γνώριμα στον μέσο σινεφίλ, έλκει μονομιάς την ματιά της πλατείας, που ανταμείβεται πλουσιοπάροχα έχοντας την ευχαρίστηση να απολαύσει ένα από τα ποιοτικότερα ανσάμπλ της σεζόν. Προεξάρχοντος βεβαίως ενός μυθικού Jeff Bridges, που με την πεπειραμένη υποκριτική του μπαγκέτα, ενορχηστρώνει τόσο τις πιο μπαρουτοκαπνισμένες (Hemsworth, Hamm) όσο κυρίως τις λιγότερο ζορισμένες στην πρώτη γραμμή (Dakota, Erivo, Spaeny, υπέροχος Lewis Pullman) παρουσίες, σε ορχήστρα μία!

Ομολογώ πως το φιλμ με την φωτεινή επιγραφή Bad Times At The El Royale, αν και με ξένισε κάμποσο με την απροσδόκητα ανατρεπτική είσοδο του, με κράτησε σε εγρήγορση ίσαμε το ύστατο δευτερόλεπτο του. Όχι τόσο για την αστυνομικής χροιάς διακλάδωση του, να μαντέψω δηλαδή ποιος από τους βαλιτσάτους θα αποχωρήσει αρτιμελής από την κόλαση, μα πιότερο με την ξωπίσω του πρώτου πλάνου, την μεταφορική, να ταιριάξω ποιος στέκει που στην Goddarική (ε?) προσομοίωση του ρεαλιστικού σοσιολογικού γίγνεσθαι. Εκ νέου ραντεβού και See You Again Soon, δηλαδή, όπου κάτι νέο θα ανακαλύψω να τρέχει που δεν έπιασα με την πρώτη, όπως ας πούμε συ,βαίνει στα δαιδαλώδη πονήματα του Quentin, που προφανέστατα έχει δασκαλέψει τον - περιμένω με θαυμασμό το επόμενο σκηνοθετικό βήμα του - Drew.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!

Θα το πληρώσεις! Ξανά...

του zerVo (@moviesltd)

Με την ταινία Taken, που κυκλοφόρησε ακριβώς μια δεκαετία πριν, άνοιξε ένας απρόσμενης επιτυχίας κύκλος φιλμς που είχαν σαν θεματική τους βάση την γονική εκδικητικότητα, μιας και κινούμενα ακριβώς πάνω στην πιασάρικη πεπατημένη των Death Wish, έφτιαξαν μια αλυσίδα πανομοιότυπης υφής περιπετειών, που με μικρό ρίσκο, αποτέλεσαν τζακ ποτ εμπορικό για τους συντελεστές τους. Και κυρίως για την Europa Corp του Μίδα Besson, που είχε την αρχική ιδέα να επαναφέρει το εξαφανισμένο υπο-genre στην επιφάνεια, τιγκάροντας τα ταμεία του στούντιο του με μπόλικα σίκουελ και σπιν οφς της ίδιας αρχικής έμπνευσης. Ένα από τα φυντανάκια του τεράστιου Luc, ο Pierre Morel, υποθέτοντας πως με τις ολόδικες του δυνάμεις θα τα κατάφερνε ακόμη καλύτερα, με ελαφριά πηδηματάκια την έκανε από την αγκάλη του συμπατριώτη του, απλώνοντας τις φιλοδοξίες του, κοπιαρισμένες πάνω στο ίδιο πατρόν του βιτζιλάντε. Κι αν την πρώτη φορά, στον Gunman ένας Sean Penn τον γλύτωσε από την καταστροφή, δεν συνέβη το ίδιο στην (ακόμη μια) επανάληψη της Peppermint...

Σκοπός ζωής για την σκληρά εργαζόμενη υπάλληλο της τραπέζης Ράιλυ Νορθ και για τον αγαπημένο της σύζυγο, μηχανικό αυτοκινήτων Κρις, είναι να καταφέρουν να μεγαλώσουν κάτω από τις καλύτερες συνθήκες την οκτάχρονη κορούλα τους Κάρλυ. Ατυχώς για όλους, η μοίρα θα τους παίξει ένα απρόβλεπτα σκληρό παιχνίδι, καθώς οι (κρυφές από την γυναίκα του) παράνομες δραστηριότητες του γκαραζιέρη, θα προκαλέσουν την οργή του ντόπιου Μεξικάνου μαφιόζου Ντιέγκο Γκαρσία, με αποτέλεσμα στην ύπουλη ένοπλη ενέδρα που θα στήσει, να χάσουν την ζωή τους ο πατέρας και η αθώα μικρούλα. Με ελαφριά τραύματα στο σώμα, μα ανεπανόρθωτα στην ψυχή, η Ράιλυ θα ανακτήσει τις αισθήσεις της μετά από καιρό, όταν και συνειδητοποιώντας την απώλεια θα πάρει τις προσωπικές της αποφάσεις, προκειμένου να τιμωρήσει παραδειγματικά τους υπαίτιους που προκάλεσαν το φονικό.

Εξαφανισμένη για πέντε ολόκληρα χρόνια, η πονεμένη μητέρα θα επανέλθει στο προσκήνιο, με την αγριάδα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της, ακριβώς την ημέρα της επετείου του τραγικού συμβάντος, εξολοθρεύοντας τους τρεις συμμορίτες που πάτησαν την σκανδάλη. Η δίψα της για εκδίκηση δεν θα σβήσει έτσι εύκολα, όμως, καθώς στο στόχαστρο της θα μπουν και οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος, το καρτέλ των ναρκωτικών που έχει σαν ορμητήριο του την χώρα των Αζτέκων και τον ίδιο τον βαρόνο της ηρωίνης Γκαρσία. Αν και γνωρίζει πως για να πετύχει το πλάνο της θα πρέπει να εξοντώσει έναν ολόκληρο στρατό πάνοπλων γκάνγκστερς!

Φαντάζομαι πως δεν πρέπει να υπάρχει έστω μισός σινεφίλ - γνώστης του συγκεκριμένου αντικειμένου, που να μην φαντάζεται την έκβαση της ιστορίας και την τελική της κατάληξη, ακόμη και αν στην εξίσωση δεν παίζουν χαρακτηρισμοί όπως "πρώην πεζοναύτης", ¨πρώην πράκτορας" ή έστω "πρώην πρωταθλητής της πυγμαχίας", που να οριοθετούν έστω μια βασική δυναμική στην ταυτότητα του εκδικητή γονιού. Αντιθέτως εδώ μιλάμε για μια πνιγμένη στο δίκιο χαροκαμένη μανούλα, που είναι σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι, παλεύει με νύχια και με δόντια να τα βγάλει πέρα οικονομικά, υπομένοντας την καταπίεση των αφεντικών της και σχεδόν δεν γνωρίζει πως να χειρίζεται το μαχαίρι της κουζίνας της, όχι δα το πριονωτό του κομάντο. Κι όμως μια πενταετία σκληρής προπόνησης και προετοιμασίας, είναι αρκετή για να μετατρέψει την υπάλληλο γραφείου σε φονικό όπλο. Σινεμά είναι αυτό και τα πάντα μπορούν να συμβούν λες? Μα και βέβαια, εννοείται και να προκαλέσουν το γέλιο της πλατείας, ειδικά όταν επιχειρούν να δείξουν πιο σοβαρά από όσο θα έπρεπε.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το σενάριο του Peppermint (ο τίτλος ούτε καν δικαιολογείται, απλά και μόνο από την γεύση του ύστατου παγωτού της άτυχης μπεμπούλας) που μοιάζει απίθανα αστείο και ανά στιγμές εξωφρενικό. Για να τα βάζουμε τα πράγματα σε μια σειρά, το εισαγωγικό φονικό του στόρι είναι παρατραβηγμένο, μιας και ένα τέτοιο ξέσπασμα βίας - ειδικά ενάντια σε γυναικόπαιδα -- δεν στέκει, υποκινούμενο από μια υπόνοια ξεγελάσματος του νούμερο 1 στην ιεραρχία της Καλιφορνέζικης Μαφίας. Όπως άλλωστε οι ανατροπές και οι υποπλοκές περισσότερο για ανεκδοτικές μοιάζουν, αποτυγχάνοντας πλήρως να προσθέσουν το παραμικρό ενδιαφέρον σε μια ίντριγκα που τρέχει μανιωδώς πάνω στην ρότα των επαναλαμβανόμενων κλισέ. Όσο για την τρίτη πράξη της οριστικής κάθαρσης, αν ο θεατής έχει αντέξει και δεν κρατά το μέτωπο του από όσα πέραν πάσης λογικής εκτυλίσσονται στο εκράν, μάλλον είναι γιατί κοιτάζοντας το ρολόι του, καταλαβαίνει πως ο χρόνος κυλά υπέρ του και το περιπετειάκι όπου νάναι ολοκληρώνεται, προβλέψιμα και κοινότυπα όπως ξεκίνησε.

Για τις θηλυκού φύλου σταρς, που υποδύονται τις μαμάδες τιμωρούς, η γραμμή που χάραξε το Taken δεν μοιάζει να είναι και τόσο τυχερή όσο στάθηκε στους σερνικούς σιτεμένους γόητες σαν τον Neeson, τον Willis ή τον Reeves. Η Jennifer Garner, που τα θαλάσσωσε οικτρά όταν πήρε την μεγάλη ευκαιρία της καριέρας της, εισερχόμενη στον κόσμο της Marvel ως Elektra, πετά ακόμη έναν λαχνό στα σκουπίδια παίζοντας εδώ την 45άρα μοναχική πιστολέρο, γυμνασμένη μεν, αλλά και σαφώς χωρίς την γλύκα στην έκφραση, του πρώτου καιρού που την γνωρίσαμε. Το δεδομένο πάντως, που δεν έχει να κάνει τόσο με την γνωστή στους περισσότερους, ερμηνευτική αδυναμία της Τεξανής (πρώην πια) Κυρίας Affleck, είναι το γεγονός πως το καταιγιστικό αυτό είδος action θρίλερς, που γνώρισε πιένες στην δεκαετία μας, σταδιακά σβήνει, κλείνοντας έναν κύκλο που μας άφησε κληρονομιά, πολύ σημαντικότερα έργα, από ετούτο εδώ το πρόχειρα φτιαγμένο πίπερμαν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Tanweer!

Εμένα πάντως κανονικός άνθρωπος μου φάνηκε...

του zerVo (@moviesltd)

Δεν είναι η πρώτη φορά που η σύγχρονη κινηματογραφία, θέτει στην θεματική της βάση το αυστηρά περιοριστικό κλίμα της κοινωνίας των φανατικά προσηλωμένων στην θρησκεία τους Εβραίων, καυτηριάζοντας τις ακραία ανελεύθερες συνθήκες που ισχύουν για τα μέλη της. Και ειλικρινά αν κάτι προκαλεί τεράστια εντύπωση είναι το γιατί κανείς, επικαλούμενος την αρχή της αυτοδιάθεσης, να μην μπορεί να σπάσει τον δεσμό με την συγκεκριμένη αυταρχικών, θέσεων Εκκλησία και να ακολουθήσει τα ίδια Πιστεύω σε μια πιο χαλαρή φόρμα, άντε πληρώνοντας και σαν μικρό τίμημα, μια τάχαμου ντροπή που δεν ολοκλήρωσε δια βίου την σχέση του με το (σεβαστό, πλην εξουθενωτικών εντολών Ιερό Ταλμούδ. Και σιγά την απώλεια των συντρόφων δηλαδή, αφού η φημισμένη Εβραϊκή αλληλεγγύη, καθώς φαίνεται δεν έχει την παραμικρή ισχύ στον στενό κύκλο των Ορθοδόξων, αν και εφόσον κανείς, κάνει το λαθάκι και παρεκκλίνει ελάχιστα από την προδιαγεγραμμένη πορεία.

Με τις μνήμες νωπές ακόμη από τον πρόσφατο, αιφνίδιο χαμό της συζύγου του, ο μεσήλικας, χοντρούλης, ατσούμπαλος και επιρρεπής στα σφάλματα, Μενάσε, μέλος της Χασιδικής κοινότητας του Μπρούκλυν, παλεύει να σταθεί και πάλι στα πόδια του, χωρίς όμως οι συνθήκες να τον ευνοούν. Με τα έσοδα του από την σχεδόν ολοήμερη εργασία του ως ταμίας σε τοπικό μίνι μάρκετ, να μην του φτάνουν ούτε για τα βασικά, ο ζορισμένος χήρος έχει να αντιμετωπίσει το βασικό ζήτημα της ανατροφής του δεκάχρονου γιου του, που πολύ θα επιθυμούσε να κατοικεί μαζί του στην φτωχική του γκαρσονιέρα, μα ο Ιουδαϊκός Νόμος αμείλικτος και καίριος έχει την δική του γνώμη: Αν δεν βρει ταίρι, που θα αντικαταστήσει την μακαρίτισσα και μάλιστα πολύ σύντομα, ο μικρός θα παραμένει στην κηδεμονία του ευσεβή κουνιάδου του, γεγονός που ρίχνει ολοένα και πιο πολύ στην θλίψη τον Μενάσε.

Που δεν χαίρει ούτε του ελάχιστου σεβασμού από την μαυροφορεμένη και απόμακρη κοινότητα του, εξαιτίας της πιο φιλελεύθερης τάσης του να μην ακολουθεί πιστά τις παραδόσεις, να μην ντύνεται το βαρύ παλτό, ούτε το ψηλό καπέλο, να μην δηλώνει μόνιμα το παρόν στην Συναγωγή, να μην τηρεί τα πρωτόκολλα, να αποστασιοποιείται από το κοπάδι. Εξού και η αγέλη τον κάνει πέρα, σχεδόν τον αγνοεί, δεν τον κάνει συντροφιά, τον απορρίπτει, τον υποτιμά και τον χλευάζει. Πως με την ψυχολογία του ριγμένη στο πάτωμα, να παλέψει για να κερδίσει πάλι πίσω τον γιο του, όταν οι όλες οι συνθήκες είναι ενάντια του? Και το κυριότερο με πιο σθένος να μοχθήσει για να διοργανώσει στο μικρό σπιτικό του, το ετήσιο μνημόσυνο της κυράς του, αντί για να το στήσει ο μισητός αδελφός της στην δική του ακριβή μεζονέτα?

Κι όμως με τις αντιξοότητες, επαγγελματικές, οικονομικές, οικογενειακές, να βομβαρδίζουν ολημερίς τον καλόκαρδο όσο και γκαφατζή Εβραίο, εκείνος δεν μοιάζει να πτοείται πόντο. Γνωρίζει πολύ καλά πως όχι δεν είναι τέλειος, αλλά ούτε καν πιάνει βασικά στάνταρντς συμπεριφοράς. τα λάθη του διαδέχονται το ένα το άλλο, κυρίως από την απροσεξία, την ασυνέπεια ή την ανευθυνότητα του. Ο Μενάσε όμως αυτός είναι, δεν κρύβεται, ούτε το παίζει δήθεν, μήπως και κερδίσει ένα χιλιοστό αγάπης από τον απόμακρο περίγυρο. Μόνον ένας από όσους συναναστρέφεται είναι δίκαιος προς το πρόσωπο του, αναγνωρίζοντας πως η καρδιά του, ακόμη κι αν δεν είναι αμιγώς Ορθόδοξη, είναι χρυσή, ο Ραβίνος της πολύβουης γειτονιάς, που όπως ορίζει η Τόρα πρέπει να φέρεται και να αποφασίζει σαν μοντέρνος Σολομώντας.

Πρόκειται για το ντεμπούτο του Ισραηλινής καταγωγής Joshua Z. Weinstein στο δράμα, μετά από μια αξιόλογη πορεία στην τεκμηρίωση. Καλλιτεχνική βάση που είναι εμφανέστατη στην μέθοδο που ακολουθεί για να αναπτύξει μέσα σε 82 λεπτά το θέμα του, που εν πολλοίς και σε αρκετά του σημεία θυμίζει ντοκιμαντέρ, αναφερόμενο στις ιδιοτροπίες αυτού του περίεργου στην όψη κομματιού της Ιουδαϊκής θρησκείας. Δεν είναι τυχαίο που ο σκηνοθέτης, προκειμένου να αναδείξει ακόμη ρεαλιστικότερη την ματιά του, στήνει μυστικά την κάμερα του, σε διάφορες γωνιές της Χασιδικής συνοικίας, ούτως ώστε τα εξωτερικά του πλάνα να δείχνουν βγαλμένα από την αληθινή και όχι παραποιημένη καθημερινότητα της. Εννοείται πως και αυτό το κινηματογραφικό πόνημα, δοσμένο αποκλειστικά σε Γίντις διάλεκτο, που καυτηριάζει τις δεσμευτικές συνήθειες των Ιερών Γραφών, έχει πάρει την σφραγίδα του ασεβούς και του ανάρμοστου από το κονκλάβιο των αγέλαστων Ραμπί.

Κι όμως όσο κι αν φαίνεται παράξενο, σε αυτή την κοινωνία ανήκει ο πρωταγωνιστής του γλαφυρής υφής δράματος, Menashe Lustig, στέλεχος του κωμικού εβραϊκού θιάσου, που μοιάζει να αποδίδει τον ρόλο του παραπεταμένου φουκαρά, σαν να υποδύεται τον πραγματικό του εαυτό. Ενδεχόμενα αρκετά στοιχεία της προσωπικότητας του να είναι και αυτοβιογραφικά, δεν μπορεί να αποκλειστεί μια τέτοια πιθανότητα. Το βέβαιο είναι πως ο Ένας Ξεχωριστός Άνθρωπος, που στα μάτια μου κανονικότατος και μια χαρά δείχνει, άσχετα αν οι τριγύρω του ομοιάζουν με άβουλα στρατιωτάκια, μέλη μιας καθοδηγούμενης από τα Κείμενα διμοιρίας που έχουν αυτοβούλως αλυσοδεθεί υπολογίζοντας σε απελευθέρωση όταν εισέλθουν στο Βασίλειο των Ουρανών. Μακάριοι δείχνουν, ευτυχισμένοι ούτε για πλάκα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Neo Films!

Saved By The Bell

του zerVo (@moviesltd)

Παραδοσιακή δύναμη στον χώρο της πυγμαχίας η περήφανη Ιρλανδία, χώρα της οποίας αποτελεί δίχως δεύτερη σκέψη το εθνικό σπορ. Άλλωστε πρόκειται για το άθλημα που έχει χαρίσει στην καταπράσινη γωνιά της Βρετανίας, τις σπουδαιότερες διακρίσεις, τόσο στην ερασιτεχνική του μορφή, με δεκάδες μετάλλια σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και παραπάνω από μια ντουζίνα σε Ολυμπιακούς αγώνες, μα κυρίως στην επαγγελματική του, καθώς Ιρλανδοί υπήρξαν τεράστια ονόματα του μποξ: Όπως ο θρυλικός Τζίμι Μακ Λάρνιν, δυο φορές πρωταθλητής κόσμου και μέλος του hall of fame, ο Κυκλώνας Μπάρυ Μακ Γκουίγκαν, ο Ατσάλινος Γουέιν "Πόκετ Ρόκετ" Μακ Κάλοκ και φυσικά ο τεράστιος Τζέιμς Μπράντοκ, ο διαβόητος Cinderella Man, που την δραματική ιστορία του μετέφερε στην μεγάλη οθόνη ο Ron Howard με πρωταγωνιστή τον Russell Crowe. Μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση πάνω στο δύσκολο, εντυπωσιακό αλλά και βίαιο σπορ που έχει ενθουσιάσει γενιές και γενιές Ιρλανδών, επιχειρεί η ταινία Το Ένστικτο της Επιβίωσης, η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του φημισμένου καλλιτέχνη από το νησί, Paddy Considine.

Μπορεί να έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό το όριο ηλικίας που του επιτρέπει να κάνει πρωταθλητισμό, ο διατηρημένος σε άριστη φόρμα όμως, θρύλος πραγματικός στα μέρη του, Ιρλανδός μποξέρ Μάτι Μπάρτον, ούτε καν σκέφτεται να κρεμάσει τα γάντια του. Τουλάχιστον όχι, μέχρι να δώσει τα πάντα προκειμένου να κερδίσει ακόμη έναν παγκόσμιο τίτλο στην κατηγορία των μεσαίων βαρών, ενάντια στον πιτσιρικά, φιλόδοξο και ασυγκράτητο πολυλογά στις προκαταρκτικές διαδικασίες, Αντρέ Μπράιτ, που με την προκλητική του μέθοδο έχει εκτοξεύσει την αδημονία στα ύψη, ενόψει του σπουδαίου ματς. Εκεί που το αγέραστο θηρίο από το Δουβλίνο θα κατακτήσει ακόμη μια ολόχρυση ζώνη τσάμπιον, έστω και στα σημεία, απέναντι στον φέρελπι πυγμάχο.

Τα κτυπήματα, όμως, που θα δεχτεί κατά την διάρκεια του νικηφόρου ντέρμπυ, θα είναι οδυνηρά, σε τέτοιο βαθμό ώστε να του προκαλέσουν οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο με απρόβλεπτες συνέπειες, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο ακόμη και την ίδια του την ζωή. Ευτυχώς για εκείνον, η γερή του κράση θα τον οδηγήσει να ξεπεράσει το μοιραίο, όχι όμως και την μόνιμη νευρολογική βλάβη, που θα έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια αίσθησης, συνείδησης, μνήμης, ουσιαστικά ύπαρξης. Ανυπολόγιστο πρόβλημα που μαζί του θα κληθεί να λύσει η επί δεκαετίες λατρεμένη του σύντροφος, Έμμα, που εκτός από το νεογέννητο μωράκι που πρέπει να μεγαλώσει, πρέπει πλέον να κουράρει κι έναν ανήμπορο να πραγματοποιήσει ακόμη και τις βασικές του ανάγκες σύζυγο. Μια κατάσταση που θα οδηγηθεί στα άκρα για εκείνην, όταν ο βετεράνος μποξέρ θα επιστρατεύσει την βία, ενάντια ακόμη και στο ελάχιστων μηνών βρέφος.

Σημείο μηδέν: Εγκατάλειψη της συζυγικής στέγης μια και καλή από την υπεύθυνη μητέρα, ώστε να μην την βρει καμιά συμφορά, ρισκάροντας την ακεραιότητα του παιδιού της, μαύρη πέτρα παρότι δεν το επιθυμεί πίσω της και κυρίως σε αυτόν που αγάπησε όσο κανέναν, αφού δεν είναι πλέον ο ίδιος, μετά το ανεπανόρθωτο συμβάν. Και ο σούπερ αστέρας, αναγνωρίσιμος από τους πάντες, από άκρου εις άκρο της επικράτειας, αφημένος στην τύχη του από τους πάντες, δεν έχει καμία άλλη λύση από το να θέσει από μόνος του τέρμα στο διαρκές βάσανο του. Είναι αυτό το φίνις που αξίζει σε έναν υπεραθλητή που τίμησε όσο κανείς τα χρώματα της πατρίδας του, μαχόμενος με πείσμα πάνω στα ρινγκ? Ή κάποια ανώτερη δύναμη θα στάξει δυο ρανίδες λύπησης πάνω του, μην τύχει και τον αποτρέψει από την επερχόμενη, λογική έτσι όπως έχουν φτάσει τα πράγματα, αυτοχειρία του?

Περίπου μια επταετία έχει διαβεί από τον καιρό που ο σημαντικός Εγγλέζος ερμηνευτής Paddy Considine, πραγματοποίησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, με το κοινωνικού προβληματισμού γρονθοκόπημα Τυραννόσαυρος (Tyrannosaur), μια από τις καλύτερες ταινίες προερχόμενες από την Αλβιόνα, για την σεζόν 2011. Το παράξενο είναι που ενώ ετούτη εδώ η σόφομορ δημιουργία περιστρέφεται γύρω από ένα από τα πλέον ζόρικα και επικίνδυνα σπορ, οι μπουνιές που ρίχνει στο στομάχι των θεατών του, ούτε καν πλησιάζουν τα επίπεδα εκείνης της πρωτάρικης φοράς. Και είναι πολύ λογικό, μιας και το στόρι που εδώ χειρίζεται ο 45χρονος πολυτάλαντος κινηματογραφιστής από το Ντάρμπισιρ, δεν διαθέτει ισότιμη δραματική ένταση, περιστρεφόμενη γύρω από την προσωπική τραγωδία που βιώνει κάποιος που μέχρι τα χτες το πλήθος σήκωνε στους ώμους, μα τώρα τον έχει παραπετάξει στην άκρια, θωρώντας τον ουσιαστικά νεκρό, μηδενικό, τιποτένιο. Ενδιαφέρουσα η πλοκή, αλλά στοχευμένη στην μονάδα και όχι στο κοινωνικό όλον. Ακόμη κι αν αυτό το (φημισμένο ως σελέμπριτυ) μόριο, ότι έπραξε, πιο πολύ για να δοξάσει τα χρώματα της πατρίδας του το έκανε, ούτε για τους παράδες, ούτε για τα πλούτη.

Η αφηγηματική ροή του Considine μοιάζει πιο πολύ επηρεασμένα αμερικάνικη αυτή την φορά, αφού ακόμη και από το κλίμα των σκηνικών του, απουσιάζει η γνώριμη Βρετανική μουντάδα και συννεφιά. Με την έννοια πως διαρκώς στο βάθος διαφαίνεται η αχτίδα της ελπιδοφόρας αισιοδοξίας και παρόλα όλα τα δεινά που έχουν κτυπήσει τον "όλοι πίνουν νερό στο όνομα του" τσαμπ, ένα θαύμα θα προκύψει και τα πάντα θα αποκατασταθούν στο φινάλε, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για όλους. Αξιόλογος ο Paddy ως ασθενής με αδυναμίες βάδισης, κίνησης, ομιλίας, άλλωστε ορίζει έναν από τους ποιοτικότερους Βρετανούς ερμηνευτές της γενιάς του, άσχετα αν η αξία του δεν αξιολογήθηκε σωστά στις πέραν του Ατλαντικού προσπάθειες του. Την παράσταση παρόλα αυτά κλέβει η καθηλωτική Jodie Whitaker, έστω και αν από το μέσον του φιλμ και μετά εξαφανίζεται, ως η κατακερματισμένη σύζυγος που πρέπει να απαντήσει στο συνταρακτικό δίλημμα, γνωρίζοντας καλά πως κανείς δεν θα επιθυμούσε να βρίσκεται στην θέση της. Ευτυχώς για άπαντες η αγάπη, η αλληλεγγύη και η χωρίς ανταλλάγματα ανθρωπιά, βασιλεύουν και ο Journeyman μας αποχαιρετά φορτισμένος συγκινησιακά, απλά και μόνο που στέκεται και πάλι όρθιος, έχοντας σωθεί στο δευτερόλεπτο από το καμπανάκι και θριαμβεύσει στις λεπτομέρειες στον δυσκολότερο αγώνα της καριέρας του. Αυτόν της ζωής!

Στις δικές μας αίθουσες? 18 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!

Bestia Adentro

του zerVo (@moviesltd)

Γονιδιακή προδιάθεση. Μια από τις μοντέρνα εξηγήσιμες από την επιστήμη περιπτώσεις που μπορεί να οδηγήσουν κάποιον σε παραβατική συμπεριφορά, αποδεχόμενη μάλιστα από την σύγχρονη εγκληματολογία, σε σημείο που να αποτελεί και το πιο ισχυρό όπλο των συνηγόρων, σε υποθέσεις αίτησης χάριτος για πελάτες τους που έχουν τιμωρηθεί με την εσχάτη των ποινών. Η πιο συνήθης εξώθηση κάποιου προσώπου στην βία, ορίζεται όμως από την στιγμιαία έκρηξη, την αντίδραση στην ψυχολογική πίεση που, όπως πιστεύει, δέχεται ο θύτης, σε βαθμό που να φτάσει ακόμη και στο έγκλημα αν οι αναστολές του είναι περιορισμένων δυνατοτήτων. Τι ενδεχόμενα μπορεί να προκύψει αν δύο τέτοιοι χαρακτήρες, εκπρόσωποι της καθεμιάς περίστασης, όχι απλά συναντηθούν, άλλα δημιουργήσουν ένα ξεχωριστό δέσιμο μεταξύ τους? Beast, μια ταινία από την Μεγάλη Βρετανία.

Αισθανόμενη μονίμως καταπιεσμένη από τις αυταρχικές αρχές της οικογένειας της, που είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει, προκειμένου να πάρει την σφραγίδα της αποδοχής από τον στενό κοινωνικό περίγυρο της, αποκομμένης από την βρετανική στεριά, νήσου Τζέρζι, στα μέσα του στενού της Μάγχης, η νεαρή Μολλ, αναζητά μετά μανία διέξοδο από την περιοριστική ρουτίνα. Και θα την βρει ακριβώς την ημέρα των, παρά ένα ενηλικίωσης, γενεθλίων της, καθώς αποδρώντας από την χωρίς νόημα για εκείνη γιορτή που της έχουν διοργανώσει, θα περάσει μια ξέφρενη και μεθυστική νύχτα διασκέδασης στο παραλιακό νάιτ κλαμπ της παραθαλάσσιας κωμόπολης που κατοικεί.

Το καινούργιο στοιχείο που θα εισβάλλει το επόμενο πρωινό στην ζωή της, θα είναι ο μυστηριώδης ξένος στα μέρη της Πασκάλ, ένας αγριωπός πλην ελκυστικός συνομήλικος της, που κατευθείαν θα της κεντρίσει τα ερωτικά ένστικτα, πείθωντας την πως είναι το διαφορετικό αρσενικό που έψαχνε για καιρό. Το οδυνηρό μαντάτο ενός ακόμη φονικού ανήλικου κοριτσιού, από τα χέρια ενός κατά συρροή δολοφόνου που τα ίχνη του δεν μπορεί να εντοπίσει η δίωξη, θα αναστατώσουν το νησί και ιδιαίτερα την προβληματισμένη ψυχικά Μολλ, καθώς το ανάγωγο και απότομων συμπεριφορών αγόρι, που ολοένα και περνά μαζί του περισσότερο χρόνο καθημερινά, θεωρείται ως ο υπ αριθμόν ένα ύποπτος από τις αστυνομικές αρχές.

Κομφούζιο που θα αναστατώσει ακόμη πιο πολύ τον νου της άμαθης κοπελιάς, που κι εκείνη στο ακόμη νεαρότερο παρελθόν της έχει καταγράψει περιστατικά επιθετικής βίας, ως αντίμετρα εκδίκησης του σχολικού εκφοβισμού που υπέστη. Ποιος να έχει δίκαιο? Η φαμίλια της και κυρίως εκείνη η μέγαιρα μάνα, που σχεδόν την έχει αλυσοδεμένη, δείχνοντας της αποκλειστικά και μόνο την πολιτικά ορθή ρότα που εκείνη γουστάρει να ακολουθήσει, όπως λόγου χάρη έπραξε η μεγάλη της θυγατέρα, στήνοντας το καθώς πρέπει σπιτικό της, απολαμβάνοντας την εκτίμηση της γειτονιάς? Ή ο ανακατωσούρης μορφονιός που εισέβαλλε μονομιάς στο είναι της, το καθήλωσε, κυριάρχησε μέσα της, μα η άγνοια για την πραγματική του ταυτότητα στήνει εμπόδια τέτοια που να μην της δίνουν την δυνατότητα να προχωρήσει τον δεσμό της μαζί του μέχρι τέλους?

Πειραγμένο κοινωνικό δράμα, που κινείται για την μιάμιση ώρα της διάρκειας του μόνιμα πάνω σε ένα τεντωμένο αγωνιώδες σκοινί, που αν σπάσει οι αποκαλύψεις θα είναι συνταρακτικές, είναι το φιλόδοξο κινηματογραφικό ντεμπούτο του πιτσιρικά Εγγλέζου Michael Pearce, που αντάμα του ταξίδεψε σχεδόν σε όλα τα μεγάλα φιλμικά πανηγύρια της γης. Και όχι άδικα, αφού οι δυνατότητες του μικρού στο στήσιμο μιας πολύ ενδιαφέρουσας, γεμάτης σασπένς και περιφερειακή του κάδρου δράση είναι πασιφανείς, άλλωστε ορίζουν και τον βασικό λόγο που το Beast κρατάει σε εγρήγορση τον θεατή του, τουλάχιστον ίσαμε την πτώση της μεσιανής πράξης, ελάχιστα δηλαδή πριν οδηγηθούμε στην πολυαναμενόμενη έξοδο. Εκεί που, οκ, δεν θα την αποκαλέσω μαντάρα, αλλά μάλλον με τερματισμένη την έμπνευση, ο σκηνοθέτης επιχειρεί μια πολύ άτσαλη έξοδο στο ταπί, που σχετικά τσαλακώνει τρις θετικές εντυπώσεις που είχε αρχικώς κτίσει.

Με βατήρα την προσεγμένα ξεπλυμένων αποχρώσεων φωτογραφία, των μονίμως υγρών τοπίων του (και φορολογικού) παράδεισου των Τσάνελ Άιλαντς, αλλά και τις σωστές ερμηνείες του ολιγομελούς καστ - κυρίως της βγαλμένης από τάλεντ σόου, φακιδομύτας πρωταγωνίστριας του, Jessie Buckley - το Κτήνος αφήνει στο φινάλε μια γεύση ανολοκλήρωτη. Και είναι ανφέρ να λέγεται κάτι τέτοιο για έναν ντιρέκτορα σχεδόν 35 χρόνων, που έχει κάνει μια τόσο σημαντική προσπάθεια. Ρίχνοντας πολύ περισσότερο βάρος στο ανισόρροπο λαβ στόρυ και στην μελέτη των δύο περιθωριακών χαρακτήρων που το ορίζουν, το φιλμ χάνει από νωρίς την ταυτότητα του ως θρίλερ, παλεύοντας όσο περνά η ώρα να εξελιχθεί σε αλληγορικό μανιφέστο σοσιολογικών μηνυμάτων, που έχουν να κάνουν με το βάσανο του περάσματος από την παιδική στην ώριμη ηλικία. Τα λάθη σε αυτή την απόπειρα είναι λιγοστά έως και ανεπαίσθητα, δεν εμφανίζεται όμως πουθενά και το διακριτό στοιχείο που θα έκανε μια ταινία ανεξάρτητης κοπής σαν και ετούτη να ξεχωρίσει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Strada Films!

Η δικαιοσύνη δεν βρίσκεται στα δικαστήρια

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια σπουδή πάνω στην ενοχή – και την αλήθεια

Αυτή είναι η 12η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Ιάπωνας Hirokazu Kore-eda. Με αυτήν πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περσινού φεστιβάλ Βενετίας. Στο ίδιο φεστιβάλ είχε συμμετάσχει (και πάλι στο διαγωνιστικό τμήμα) με την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, το «Maboroshi no hikari» (Maboroshi, 1995), ταινία η οποία προβλήθηκε στο μίνι αφιέρωμα που είχε ετοιμάσει το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στον Ιάπωνα σκηνοθέτη το 2004! Τότε που είχε στη φιλμογραφία του μόλις τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας. Η πρώτη του ταινία που πήρε διανομή στη χώρα μας ήταν το περίφημο «Κανείς δεν ξέρει» (Dare mo shiranai / Nobody Knows, 2004). Με τη συγκεκριμένη ταινία συμμετείχε για δεύτερη φορά στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών. Συνολικά, έχει πάει με ταινίες του στις Κάννες επτά φορές: πέντε φορές στο διαγωνιστικό και δύο φορές στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα». Φέτος, μάλιστα, κέρδισε και τον Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας με το φιλμ του «Κλέφτες καταστημάτων» (Manbiki kazoku / Shoplifters), ταινία που θα αποτελέσει την ταινία επίσημης έναρξης του φετινού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ταινία που θα βγει μέσα στον Νοέμβριο στη χώρα μας - επομένως και πάλι θα αναφερθούμε στον Kore-eda, οπότε σταματάμε με τα γενικά για την φιλμογραφία του εδώ.

Πρωταγωνιστής της συγκεκριμένης ταινίας, στο ρόλο του δικηγόρου, είναι ο Masaharu Fukuyama. Έχει συνεργαστεί παλιότερα ξανά με τον Kore-eda, στην ταινία Πατέρας και γιος (Soshite chichi ni naru / Like Father, Like Son, 2013). Εκτός από ηθοποιός, όμως, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έχει πολλές ακόμα ιδιότητες: είναι φωτογράφος, συνθέτης, μουσικός παραγωγός, ραδιοφωνική περσόνα και καταξιωμένος τραγουδιστής στη χώρα του, διατηρώντας από το 2011 το ρεκόρ του πιο πετυχημένου σόλο τραγουδιστή στην Ιαπωνία, όλων των εποχών!

Η υπόθεση: Ο επιτυχημένος δικηγόρος Σιγκεμόρι αναλαμβάνει (κατόπιν πίεσης του αφεντικού του) την υπεράσπιση του Μισούμι, ενός προφυλακισμένου, κατηγορούμενου για τη δολοφονία του αφεντικού του, με στόχο τη ληστεία. Ο Μισούμι είχε εκτίσει ποινή φυλάκισης και για έναν άλλο φόνο πριν τριάντα χρόνια. Δικαστής σε εκείνη την υπόθεση ήταν ο πατέρας του Σιγκεμόρι. Οι πιθανότητες να κερδίσει ο Σιγκεμόρι την υπόθεση είναι ελάχιστες, μιας που ο πελάτης του έχει ομολογήσει ήδη την ενοχή του, παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζει τη θανατική ποινή αν καταδικαστεί. Καθώς διερευνά όλο και πιο βαθιά την υπόθεση, μελετώντας τις καταθέσεις της οικογένειας του θύματος και του ίδιου του Μισούμι, ο συνήθως σίγουρος Σιγκεμόρι αρχίζει να αμφιβάλλει για το αν ο πελάτης του είναι ο πραγματικός δολοφόνος. Ιδίως από τη στιγμή που ο Μισούμι αλλάζει διαρκώς την κατάθεσή του. Θα μπορέσει να μάθει τι ακριβώς έχει συμβεί; Ποια είναι η αλήθεια; Και μπορεί να υπάρξουν περισσότερες της μίας αλήθειες;

Η άποψή μας: Δικαστικό δράμα; Με στοιχεία θρίλερ; Από τον Hirokazu Kore-eda; Και γυρισμένο μάλιστα σε σινεμασκόπ; Κάτι που χρησιμοποιεί για πρώτη φορά ως φορμά στην καριέρα του ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης; Yes please! Ναι, αλλά, ρε παιδί μου, κάτι δεν κολλάει. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα (όλα) από την αρχή. Πρώτη σκηνή. Σκοτάδι. Δυο άντρες προχωράνε. Βρίσκονται σε μια απομονωμένη περιοχή, στην όχθη ενός ποταμού. Ο ένας προχωράει μπροστά. Ακολουθεί από πίσω ο δεύτερος. Ο δεύτερος βγάζει από την τσέπη του σακακιού του ένα γαλλικό κλειδί (σημείωση: να μάθω οπωσδήποτε γιατί το ονομάζουν έτσι αυτό το πολύ χρήσιμο εργαλείο για κάθε μάστορα). Κοπανάει τον προπορευόμενο. Πάνω από μία φορές. Με μίσος. Στο τέλος, του βάζει και τα χέρια γύρω από το λαιμό του και τον πνίγει. Κατόπιν, λούζει το πτώμα με βενζίνη. Και το βάζει φωτιά. Στο φόντο, ένα τρένο με ατελείωτα βαγόνια σκίζει τη νύχτα. Στο φως της φωτιάς βλέπουμε ξανά, πεντακάθαρα, το πρόσωπο του δολοφόνου. Ο οποίος σκουπίζει με το χέρι του το αίμα που έχει λερώσει τη μούρη του. Είναι ο Μισούμι.

Κι όλο αυτό που περιγράφεται πιο πάνω δεν είναι σπόιλερ. Δεν μπορεί να είναι σπόιλερ. Αποτελεί την πρώτη σκηνή της ταινίας. Πριν τα γράμματα. Τα ζενερίκ. Οι δύο άντρες δεν μιλούσαν όσο προχωρούσαν. Μήπως δεν τον είχε πάρει χαμπάρι ο πρώτος άντρας το δολοφόνο; Ποιο το κίνητρο γι' αυτήν τη δολοφονία; Και μήπως τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι; Χμ, εδώ σε θέλω. Γιατί στις επόμενες δύο ώρες πολλά θα διαμειφθούν. Που θα θέσουν υπό αμφισβήτηση ακόμα κι αυτά που είδαμε καθαρά και ξάστερα μπροστά στα ματάκια μας. Στην πρώτη πρώτη σκηνή της ταινίας! Οπότε, έχουμε να κάνουμε με ένα δικαστικό δράμα αλά Kore-eda. Διαφορετικό από τα χαρακτηριστικά δείγματα του συγκεκριμένου κινηματογραφικού υποείδους. Σε ένα δικαστικό δράμα χρειαζόμαστε ίντριγκα, χρειαζόμαστε ανατροπές, χρειαζόμαστε έναν «καλό» για να ταυτιστούμε – συνήθως κάποιον που κατηγορείται άδικα – και χρειαζόμαστε μια δικαίωση. Να έχει λάμψει η δικαιοσύνη!

Ή... να μην έχει λάμψει. Κάτι σαν το «Ζήτημα τιμής» (A Few Good Men, 1992) στην πρώτη περίπτωση ή κάτι σαν το «Δικαιοσύνη για όλους» (...and justice for all, 1979), μια απίστευτη ταινιάρα με τον Al Pacino σε ρεσιτάλ να ωρύεται «you're out of order» και κυρίως «let's make a deal»!!! Παρασύρθηκα όμως. Έστω, υπάρχουν και δικαστικά δράματα, που σε αφήνουν μαλάκα, καθώς στο τέλος τα όρια μεταξύ του τι είναι αλήθεια και τι ψέμα ή το πόσο κοντά είναι η αθωότητα με την ενοχή είναι τόσο θολά, που ο θεατής δεν μπορεί να τα ξεδιαλύνει. Ε, ο Kore-eda, δεν ενδιαφέρεται για καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις που αναφέραμε. Είναι πιο εγκεφαλικός, πιο ψυχρός, πιο «τετράγωνος». Μια σπουδή πάνω στο πως προσλαμβάνουμε την αλήθεια κάνει. Παίζοντας με τον θεατή, μπερδεύοντάς τον, όχι όμως για να τον ιντριγκάρει, όχι. Αλλά για να τον βάλει να σκεφτεί, να διαλογιστεί. Ναι, αλλά έτσι χάνει το παιχνίδι. Γιατί από κάποιο σημείο και μετά, κουράζει. Απλά ο θεατής παύει να ενδιαφέρεται.

Πολλές υποπλοκές «γεμίζουν» χρόνο αλλά δεν προσφέρουν και τίποτε το ουσιαστικό. Πχ, η σχέση του δικηγόρου με την κόρη του, που «ξεπετιέται» σε μία σκηνή, όπου φαίνεται πως είναι ψυχρή και ουσιαστικά δεν ενδιαφέρεται για εκείνην, πόσο πολύ βοηθάει στον θεατή να σχηματίσει μια συνολική εικόνα για τον δικηγόρο; Και γιατί να τον ενδιαφέρει; Δεν βοηθάει στην πλοκή της ιστορίας. Και δεν μας ενδιαφέρει δυστυχώς ο χαρακτήρας δικηγόρος. Εξάλλου, μόνον ως όχημα τον χρησιμοποιεί. Ως εργαλείο για να αναρωτιέται ο δημιουργός λεκτικά και να μοιράζεται τις σκέψεις του για την αλήθεια. Όλα τα σεναριακά στοιχεία που έχουν να κάνουν με τη σχέση του δολοφονηθέντος με την κόρη του (δίνει κίνητρο), την πιθανή σχέση του δολοφόνου με τη γυναίκα του δολοφονηθέντος, τη δολοφονία που έκανε ο δολοφόνος στο παρελθόν, φράσεις τύπου «μερικοί άνθρωποι δεν θα έπρεπε να έχουν γεννηθεί» και τέτοια προσφέρουν τροφή για σκέψη αλλά δεν βοηθούν στην απόλαυση της ταινίας.

Και πάλι η οικογένεια – αγαπημένη θεματική του Ιάπωνα σκηνοθέτη – υφίσταται ανάμεσα στις αναρωτήσεις του, αλλά αυτήν τη φορά σε δεύτερο πλάνο. Γενικώς, πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες, τίποτε όμως στέρεο, τίποτε από το οποίο να μπορεί να σταθεί ο θεατής. Γιατί παίζει με τις βεβαιότητές του και μετά τις καταρρίπτει, όχι όμως για να τον τσιτώσει εγκεφαλικά. Γιατί εντέλει αυτό που κατορθώνει είναι να τον «αδειάσει» και από κάποιο σημείο και μετά, να μην ενδιαφέρεται για την αλήθεια! Άψογη αισθητικά, στους τόνους του γκρίζου σε όλες τις σκηνές που έχουν να κάνουν με τη φυλακή και το δικαστήριο (δεν χωράει «άσπρο και μαύρο» εδώ προφανώς...), με πολύ έξυπνες επισημάνσεις (σε μία σκηνή τα πρόσωπα του δικηγόρου με τον κατηγορούμενο, που χωρίζονται από έναν γυάλινο τοίχο, στη φυλακή, αντί να έρχονται σε αντιπαράθεση, όπως πχ σε έναν καθρέφτη, φαίνεται σαν να βρίσκονται από την ίδια μεριά – ωραίο σχόλιο σχετικά με την «ταυτότητα» της ενοχής και του νόμου), με καλές ερμηνείες, αυτή είναι μια ταινία με αργούς ρυθμούς, που δεν ακολουθεί τους κανόνες του υποείδους στο οποίο τυπικά ανήκει, ως εξαίρεση. Μια εξαίρεση όμως που «πετάει έξω» αυτούς που θα μπορούσε να έλξει.

Περιμένουμε με αγωνία σε λίγες βδομάδες τον φετινό Χρυσό Φοίνικα, όπου μάλλον έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ, πολύ ανώτερο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την One From The Heart!

Μαθήματα πατρότητας για αρχαρίους

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Γιε μου, γιε μου

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του Savi Gabizon. Την πρώτη του τη γύρισε το 1990 και την τρίτη του το 2003. Και μιας που τούτη, η πρώτη του ταινία που προβάλλεται εμπορικά στη χώρα μας, είναι παραγωγής 2017, πέρασαν 14 ολόκληρα χρόνια μεταξύ της προηγούμενης ταινίας και της συγκεκριμένης! Ο Gabizon διδάσκει σκηνοθεσία και σενάριο στο τμήμα Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Πανεπιστήμιου του Τελ Αβίβ. Κάθε μία από τις προηγούμενες τρεις ταινίες του ήταν τεράστια εμπορική επιτυχία στο Ισραήλ, κόβοντας τα περισσότερα εισιτήρια από κάθε άλλη τις χρονιές που βγήκαν στις αίθουσες! Και είχαν και κριτική αποδοχή.

Η ταινία Πόθος (Ga'agua / Longing), στην οποία ο Gabizon, εκτός από τη σκηνοθεσία, υπογράφει το σενάριο και συμμετέχει στην παραγωγή της, αφού έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ της Ιερουσαλήμ, έλαβε μέρος στο παράλληλο του διαγωνιστικού τμήματος του περσινού φεστιβάλ Βενετίας «Giornate degli Autori», όπου τιμήθηκε με το βραβείο κοινού!

Η υπόθεση: Ο Άριελ Μπλοχ είναι ένας μεσήλικας εργένης. Είναι εργοστασιάρχης, έχει ωραίο διαμέρισμα στο Τελ Αβίβ, η ζωή του κυλάει πρίμα. Μια μέρα δέχεται ένα τηλεφώνημα από την Ρονίτ, τη γυναίκα με την οποία είχε δεσμό στα φοιτητικά του χρόνια. Εκείνη έχει δύο μεγάλες αποκαλύψεις να του κάνει: η πρώτη είναι πως όταν χώρισαν, 20 χρόνια πριν, ήταν έγκυος και πως, 9 μήνες μετά, γέννησε ένα αξιολάτρευτο αγοράκι, τον Άνταμ. Η δεύτερη αποκάλυψη είναι πως ο Άνταμ δεν έχει πολύ καιρό που σκοτώθηκε σε δυστύχημα. Ο Άριελ, που ποτέ δεν ήθελε παιδιά, αναστατώνεται.

Την ίδια στιγμή που μαθαίνει πως έγινε πατέρας, μαθαίνει πως έχει χάσει το παιδί του, Πηγαίνει στην Άκρα, στην πόλη που ζει η Ρονίτ, για να παραβρεθεί σε ένα μνημόσυνο του γιου του. Εκεί, θα έρθει σε επαφή με διάφορους ανθρώπους, που επηρέασαν τον γιο του: την ανήλικη φιλενάδα του, τον κολλητό του και κυρίως την όμορφη καθηγήτριά του, με την οποία ο Άνταμ ήταν τρελά ερωτευμένος. Θα προσπαθήσει να παίξει το ρόλο του πατέρα και να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα για το χαμένο παιδί του. Και να προχωρήσει ακόμα παραπέρα...

Η άποψή μας: Με δίχασε αρκετά αυτή η ταινία. Θέλω να πω, βρήκα πράγματα σ’ αυτήν που είναι απολύτως γαμάτα, αλλά βρήκα πολλά περισσότερα τα οποία με ξενέρωσαν σε βαθμό κακουργήματος. Αν κύριος στόχος του σκηνοθέτη ήταν να μας παρουσιάσει την έννοια της πατρότητας μέσω ενός εντελώς ασύμβατου δέκτη, ο οποίος αναγκάζεται να την αποδεχτεί αλλά και να την απεμπολήσει σε διάστημα ολίγων δευτερολέπτων (εξαιρετικό σεναριακό εύρημα, επιπέδου Paul Auster, και δεν κοροϊδεύω) τότε τα πήγε πάρα πολύ καλά. Ένας άντρας που θεωρούσε εαυτόν ακατάλληλο για πατέρα, δείχνει πως… μαθαίνει γρήγορα. «Μαθαίνει» τον γιο του μέσω τρίτων, μέσω φωτογραφιών, μέσω κειμένων και… γαλλικών (#diplhs) στίχων σε τοίχους. Τι μαθαίνει; Ότι ο Άνταμ ήταν φανατικός οπαδός της ποδοσφαιρικής ομάδας της Άκρα, ότι εμπορευόταν «μαλακά» ναρκωτικά, ότι αγαπούσε την καθηγήτριά του, ότι δεν τα πήγαινε καλά με τη μητέρα του, ότι αγνοούσε παντελώς την ύπαρξη του πραγματικού του πατέρα (τον ήξερε για νεκρό) και κάτι ακόμα, που έχει να κάνει με μια έκπληξη – σεναριακή ανατροπή, κι αυτή εύστοχη.

Η (διαλογική) σκηνή του Αριέλ με τον κολλητό του γιου του στο λόμπι του ξενοδοχείου είναι πραγματικά απολαυστική! Η σκηνή του ονείρου είναι συγκαλυμμένα καυλιάρικη! Είναι η σκηνή που ουσιαστικά βαφτίζει την ταινία: Πόθος ρε φίλε. Και η σύνδεση με το ποίημα, σπουδαία και ταιριαστή. Ο Αριέλ χαίρεται τα μάλα για το γεγονός ότι ο γιος του ήταν αισθηματίας! Ότι κυνηγούσε επίμονα το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του (πλάκα πλάκα, η Neta Riskin που υποδύεται την καθηγήτρια, φέρνει λίγο με την Ángela Molina από το κύκνειο άσμα του Buñuel, αλλά μπορεί να είναι απλά κάτι φευγαλέο που τις ενώνει στη φαντασία μου). Μέσω του χαμένου του γιου ο Αριέλ ξεκλειδώνεται ως άνθρωπος, δείχνει πιο κοινωνικός, πιο προσιτός, πιο… πατέρας! Και μάλιστα ένας πατέρας περήφανος και καθόλου μα καθόλου πενθών. Κι αυτό στα θετικά της ταινίας.

Μπορεί το κλίμα να βγάζει μια μελαγχολία μα καθόλου κατήφεια, καθόλου μιζέρια, καθόλου βαρύ και ντεμέκ ασήκωτο πράγμα. Τι με «χάλασε» στην ταινία; Αυτή η εμμονή με τον μετά θάνατο γάμο! Με την αυτόχειρα, καταθλιπτική κοπέλα με το λευκό δέρμα. Μα να ξεπερνιέται η θλίψη από τον χαμό ενός ανθρώπου μέσω γάμου; Πόσο συντηρητικό; Και πόσο… νεοπλουτίστικο και ζεν και νιου έιτζ και όλα τα συναφή; Κι ας προέρχεται ως έθιμο (όπως μας πληροφορεί η ταινία) από τα παλιά χρόνια και από μια εντελώς άλλη κοσμοθεώρηση του κόσμου από τη σύγχρονη δυτική. Αποπροσανατολίζεται όλη η ταινία, ο θεατής χάνει το φόκους του, θαρρείς πως βλέπεις μια ρομαντική κομεντί, όπου τα συμπεθέρια πρέπει να τα βρούνε αλά «Γάμος αλά ελληνικά»! Not good. Οι ερμηνείες είναι καλές, οι ρυθμοί αυτοί που πρέπει, αλλά με τέτοιο πρωτογενές υλικό, με τέτοιο εκπληκτικό εύρημα, περιμέναμε πάρα πολλά περισσότερα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Έρωτας ανίκητος στη μάχη, νικημένος όμως στην ασυμβατότητα...

Ο Pawel Pawlikowski γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1957 στην πρωτεύουσα της Πολωνίας, τη Βαρσοβία. Από την ηλικία των 14 ετών άρχισε να ταξιδεύει με τη μητέρα του στο εξωτερικό, ζώντας για λίγο σε Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του όμως, πάνω από 30 χρόνια, το έχει περάσει στην Αγγλία. Εκεί άρχισε να δραστηριοποιείται και κινηματογραφικά, γυρίζοντας ντοκιμαντέρ για τη βρετανική τηλεόραση. Έχει σπουδάσει Λογοτεχνία και Φιλοσοφία. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησε ήταν το (απρόβλητο στην Ελλάδα) «The Stringer» (1998), με την οποία έλαβε μέρος στο φεστιβάλ των Καννών εκείνης της χρονιάς, συμμετέχοντας στο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών». Η επόμενη ταινία του ήταν «Το τελευταίο καταφύγιο» (Last Resort, 2000), με την οποία είχε συμμετάσχει στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, κερδίζοντας τον Χρυσό Αλέξανδρο καλύτερης ταινίας, τα βραβεία α' ανδρικού και α' γυναικείου ρόλου και το βραβείο της FIPRESCI! Τέσσερα χρόνια αργότερα βγήκε στις αίθουσες η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του «Το καλοκαίρι του έρωτά μου» (My Summer of Love, 2004), ταινία που σύστησε στο διεθνές κοινό την Emily Blunt, στη δεύτερη κινηματογραφική της εμφάνιση! Το 2011 παρουσίασε την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του: Η γυναίκα του πέμπτου (La femme du Vème). Η παγκόσμια αναγνώριση για τον Pawlikowski, όμως, ήρθε με την πέμπτη του ταινία. Η Ida (2013) ήταν η επίσημη πρόταση της Πολωνίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, το οποίο και κατέκτησε.

Και φτάσαμε στο 2018 και την έκτη του μόλις ταινία σε 20 χρόνια καριέρας! Με τον Ψυχρό Πόλεμο (Cold War) επανεμφανίστηκε στο φεστιβάλ των Καννών, συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα για πρώτη φορά στην καριέρα του, κερδίζοντας το βραβείο σκηνοθεσίας! Αυτή είναι η δεύτερη (συνεχόμενη) ταινία του, την οποία γυρίζει σε ασπρόμαυρο. Να σημειώσουμε και αυτό: καμία ταινία του δεν ξεπερνάει σε διάρκεια τη μιάμιση ώρα! Σε τούτη την ταινία, οι δύο βασικές γυναίκες πρωταγωνίστριες έπαιζαν και στο «Ida». Και τούτη η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Πολωνίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ!

Η υπόθεση: Πολωνία, 1949. Η χώρα προσπαθεί να γιατρέψει τα σημάδια που της άφησε η λαίλαπα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Βίκτορ είναι ένας μουσικός που κάνει περιοδεία στην πολωνική ενδοχώρα, καταγράφοντας παραδοσιακά τραγούδια. Μαζί του είναι η συνεργάτης – ερωμένη του, η Ιρένα και ο οδηγός τους, ο Καζμάρεκ, σαν να λέμε, ο έμπιστος του Κόμματος, αυτός που ελέγχει ώστε τα πράγματα να γίνονται έτσι όπως πρέπει. Έχοντας μαζέψει μπόλικο υλικό, οι δύο ιθύνοντες νόες κάνουν κάστινγκ. Ψάχνουν νέους και νέες με ταλέντο στο χορό και το τραγούδι για να δημιουργήσουν ένα γκρουπ που, συμμετέχοντας σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο, θα αποδεικνύει την ανωτερότητα του κομουνιστικού μοντέλου, έχοντας ως βάση τα παραδοσιακά τραγούδια και τους χορούς. Έτσι δημιουργείται το Mazurek Ensemble.

Στις ακροάσεις ο Βίκτορ θα ξεχωρίσει την Ζούλα, μια όμορφη ξανθιά με καλή φωνή αλλά ακόμα πιο καυτό ταμπεραμέντο. Οι δυο τους δεν θα αργήσουν να γίνουν εραστές. Ο Βίκτορ ψάχνει αφορμή να αυτομολήσει στη Δύση. Ζητάει από την Ζούλα να τον ακολουθήσει. Εκείνη δεν θα το κάνει. Οι δυο τους θα βρίσκονται και θα χωρίζουν. Κι αυτό θα συνεχιστεί μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’60...

Η άποψή μας: Βλέπεις την ταινία και αυτόματα λες από μέσα σου: «ο τύπος ξέρει σινεμά, ξέρει την ιστορία του σινεμά, ξέρει και τη γραμματική και το συντακτικό του – και διαθέτει και τρομερή αισθητική». Για δεύτερη συνεχόμενη φορά σε άσπρο και μαύρο, για δεύτερη συνεχόμενη φορά στη μητρική του γλώσσα, για δεύτερη συνεχόμενη φορά στο φορμά της Ακαδημίας. Ο Pawlikowski κάνει ένα σινεμά με βάση τον άνθρωπο, με τρομερή ευχέρεια στην αφήγηση της ιστορίας, όντας λιτός, ελλειπτικός και περιεκτικός, διαθέτοντας πάντα κάτι δυνατό για να αιφνιδιάσει τον θεατή του. Το ξεκίνημα της ταινίας, με την καταγραφή των τραγουδιών, είναι πολύ δυνατή. Καταγραφή της παράδοσης σε έναν κόσμο που αλλάζει, με τον ήρωα να ασπάζεται το μοντέρνο, να τα θεωρεί όλα αυτά αναχρονιστικά αλλά να διαβλέπει από πίσω μια ευκαιρία: να ξεφύγει...

Πατώντας πάνω στις κάθε είδους μελωδίες (και μιλάμε για πολλές) η ταινία έχει ρυθμό, αρμονία, σε αιφνιδιάζει ευχάριστα, σε γλυκαίνει. Στο πρώτο πρώτο τραγούδι: ακούγεται το πρώτο δίστιχο, ο φακός είναι πάνω στον έναν ερμηνευτή. Ακολουθεί το δεύτερο δίστιχο, ο φακός κεντράρει πάνω στον δεύτερο. Ακολουθεί άλλο δίστιχο, στο πλάνο κυριαρχεί ένα παιδάκι, βαριά ντυμένο, με τα χέρια στις τσέπες. Είναι χειμώνας, κάνει κρύο, χιόνια παντού, η μουσική όμως είναι ωραία. Ο θεατής χαλαρώνει. Καταλαβαίνει ήδη από τα πρώτα πλάνα. Αυτό που θα δει θα είναι καλό. Και όντως είναι! Αν κάνεις την ανατομία της ταινίας θα καταλήξεις πως εντέλει μια ιστορία έρωτα αφηγείται, με μπαγκράουντ όμορφη μουσική, τραγούδια και χορούς αλλά κι έχοντας ως σκηνικό μια εποχή αβεβαιότητας και τερματισμού των ψευδαισθήσεων.

Η εποχή στην οποία εξελίσσεται η ταινία είναι η εποχή του «Ψυχρού Πολέμου». Ενός πολέμου όπου η Δύση συγκρούονταν με την Ανατολή, όπου ο Καπιταλισμός συγκρούονταν με τον Κομουνισμό, σε όλα τα πεδία μαχών, εκτός από εκείνο με πραγματικά όπλα. Ο πόλεμος γινόταν με επίκεντρο τον αθλητισμό, την τέχνη, την τεχνολογία, το διάστημα. Ναι, αλλά κι αυτός ο πόλεμος είχε απώλειες. Πολλές. Όπως οι δύο μας ήρωες. Ανήκουν σαφέστατα στις απώλειες. Είναι ένας άντρας και μια γυναίκα, που μοιράζονται το ερωτικό πάθος αλλά δεν έχουν και πολλά κοινά να τους ενώνουν. Εκείνος θέλει να φύγει στη Δύση. Εκείνη είναι ευχαριστημένη στην Πολωνία. Εκείνος είναι άθεος. Εκείνη πιστεύει στο θεό. Εκείνος λατρεύει τη μουσική. Εκείνη θα μπορούσε να κάνει το οτιδήποτε. Ο έρωτας που βιώνουν έχει κι αυτός χαρακτηριστικά πολέμου. Ψυχρού Πολέμου. Οπότε ο τίτλος της ταινίας έχει πάνω από μία αναγνώσεις...

Ο Βίκτορ και η Ζούλα είναι από εκείνα τα ζευγάρια που μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούνε. Κι αυτή είναι μια ιστορία όπως εκείνη όπου ο Άρθουρ Μίλερ αγάπησε και παντρεύτηκε τη Μέριλιν Μονρόε. Η Ζούλα έλκεται από τον Βίκτορ. Ο Βίκτορ έλκεται από τη Ζούλα. Η Ζούλα, όμως, ουσιαστικά λειτουργεί ως... πράκτορας! Αναφέρει στον Καζμάρεκ (ο οποίος ανεβαίνει διαρκώς την κομματική σκάλα) τα πάντα για τον Βίκτορ. Εκείνα, εννοείται, που δεν μπορούν να του κάνουν κακό. Γιατί, είπαμε, η Ζούλα αγαπάει τον Βίκτορ. Και νιώθει ότι μ’ αυτόν τον τρόπο, εν πολλοίς, τον προστατεύει. Και ο Βίκτορ, όταν κάποια στιγμή το ζευγάρι ζει μαζί στο Παρίσι, για να τη σπρώξει στο καλλιτεχνικό κύκλωμα, λέει την ιστορία της ζωής της σε ανθρώπους με επιρροή και δύναμη. Λέει ακόμα και το περιστατικό εκείνο κατά το οποίο η Ζούλα μαχαίρωσε τον πατέρα της. Υπερβάλλει, αλλά είναι σαν να την δίνει στεγνά. Ναι, τέτοια έχουν να αντιμετωπίσουν οι δύο εραστές. Τέτοια κάνουν ο ένας στον άλλο.

Όλα αυτά ο Pawlikowski μας τα παρουσιάζει με τρομερή αφηγηματική οικονομία. Εκεί όπου άλλοι σκηνοθέτες θα χρειάζονταν ένα τρίωρο για να τα χωρέσουν όλα, ο Πολωνός σκηνοθέτης, είπαμε: κάτω από μιάμιση ώρα. Είναι λιτός, όχι όμως σε σημείο τέτοιας ελλειπτικότητας ώστε ο θεατής να μένει μαλάκας. Ναι, ζητάει από τους θεατές να ενώσουν τις κουκκίδες και να καλύψουν μέσα στο κεφάλι τους τα κενά. Οι συναντήσεις των δύο εραστών γίνονται κάθε φορά σε άλλη πόλη, σε άλλη χρονιά. Και μέσα σε πέντε λεπτά φιλμικού χρόνου, καταλαβαίνουμε που βρίσκονται, που βρισκόμαστε, τα πάντα. Καταλαβαίνουμε πως θα έκαναν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Καταλαβαίνουμε πως είναι ερωτευμένοι βαθιά, υπαρξιακά. Καταλαβαίνουμε, όμως, πως όλο αυτό είναι αδιέξοδο. Ματαιόδοξο. Και θνησιγενές.

Απογοητευμένοι από τους εαυτούς τους, απογοητευμένοι από την κοινωνία στην οποία ζουν, απογοητευμένοι από όλους κι από όλα, δεν μπορούν παρά να αναχωρήσουν. Γιατί, πάντα, η θέα από απέναντι είναι καλύτερη. Μεγάλη φενάκη αυτό. Έτσι ελπίζουμε. Και πάντα απογοητευόμαστε. Πολλοί κομουνιστές έβλεπαν στον καπιταλισμό την ελευθερία που τους έλειπε. Πολλοί καπιταλιστές έβλεπαν στον κομουνισμό την δικαιοσύνη που τους έλειπε. Και περνάς απέναντι και καταλαβαίνεις πως κάτι βρωμάει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας... Πολύ δυνατή ταινία, μελαγχολική, γλυκιά, εντελώς προσβάσιμη, με άψογη σκηνοθεσία, με υπέροχη αισθητική, που έχει μικρά προβλήματα (πχ η σύντροφος του Βίκτορ «εξαφανίζεται» πολύ γρήγορα από την εικόνα κι από τη συνέχεια της ταινίας από ένα σημείο και μετά) τα οποία όμως είναι αμελητέα μπροστά στη μεγάλη εικόνα. Το φινάλε είναι ανατριχιαστικά σπουδαίο (αν και όχι απολύτως δικαιολογημένο) και η Joanna Kulig είναι θεάρα.

Και υπάρχει και μια πολύ ωραία φράση από ένα τραγούδι που ακούγεται στην ταινία, το οποίο λέει περίπου τα εξής: «έφτιαξα ένα ρούχο με όνειρα/ οι κλωστές όμως είναι αδύναμες και θα σπάσουν»... Πάντα τέτοια!

Forza Cavaliere

του gaRis (@takisgaris)

Να στοιχηθώ πίσω από το ταλέντο του Ναπολιτάνου Paolo Sorrentino. Breakthrough με το Il Divo (2008), στο κατόπι This Must Be The Place (2011, αλησμόνητα cult o Sean Penn), The Great Beauty (2013), Youth (2015). Ρωμαϊκή αρχοντιά, εκστατικά πλάνα, πορνογραφική αντίληψη του χώρου, παγανιστικό χιούμορ. Το ευρωπαϊκό σινεμά της λάμψης, του εθισμού στην καλλονή, της διελκυστίνδας χρόνου και θανάτου. Ένας νεο-φελινικός θιασώτης, με τρομερή αυτοπεποίθηση πίσω από το φακό κι ας μην έχει βγάλει κινηματογραφική σχολή. Στα 48 του έχει συνολικά 26 credits και ήδη από το Il Divo (βιογραφία του Gioulio Andreotti, επτάκις Ιταλού πρωθυπουργού) έχει εκδηλώσει ενεργό ενδιαφέρον για την πολιτική κατάσταση στη χώρα του. Μια Ιταλία που βρίσκεται στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης, απέχοντας όχι μακράν της χρεωκοπίας, με ανυπολόγιστες συνέπειες τόσο για το Ευρώ, όσο και την πολιτική συνοχή της Ένωσης. Διόλου τυχαία, όσο και περίπου διαχρονικά, οι ατζούρι μαστίζονται από κυβερνητική κρίση, με τελευταία εξέλιξη τον από 1ης Ιουνίου συνασπισμό υπό τη Λέγκα του Βορρά, με κορυφαίο εκφραστή τον υπουργό εσωτερικών Matteo Salvini, ευρωσκεπτικιστή και κατά του μεταναστευτικού ρεύματος που πλήττει (και) τη γείτονα χώρα.

Κι όλα αυτά όταν πλανητάρχης είναι ο 45ος αμερικανός πρόεδρος, μεγιστάνας Donald Trump. Κατηγορίες για σωρεία φοροδιαφυγών, σεξουαλικών σκανδάλων και προώθηση ιδίων συμφερόντων με κατάχρηση εξουσίας. Θυμίζει έντονα κάποιον γνωστό; Διόλου τυχαία, ο πρώτος διδάξας, ιδιοκτήτης της Μίλαν για τρεις 10ετίες, πρωθυπουργός τεσσάρων κυβερνήσεων επί συνολικά εννιά έτη, μόνιμος στη λίστα του Forbes για τους πλουσιότερους στον κόσμο (8 δις δολάρια), τιμωρημένος με 6ετή αποκλεισμό από το πολιτικό παλκοσένικο, πρωταγωνιστής του Rubygate σκανδάλου με τα barely legal λαγουδάκια, είναι ο il Cavaliere, ο ηγέτης της Forza Italia, ιδιοκτήτης της Mediaset, o 82χρονος βαψομαλλιάς με τα βιάγκρα και τα πάρτι κόκας Sylvio Belusconi. Έμπνευση για τρία ντοκιμαντέρ και επτά μεγάλου μήκους ταινίες (μούρχεται στο νου το ημιεπιτυχημένο Il Caimano, 2006 του Nanni Moretti), o αειθαλής Sylvio που σκανδάλισε τον παγκόσμιο τύπο με τις σκανταλιές και αμετροέπειές του, κέντρισε το ενδιαφέρον του Sorrentino που βλέπει τα πολιτικά του τέκνα να οδηγούν τις τύχες του ιταλικού λαού και εφορμά εις διπλούν με τα Loro 1 και Loro 2 τα οποία, συνολικής διάρκειας άνω των 3,5 ωρών, βγήκαν στις αίθουσες με διαφορά λίγων εβδομάδων τον τελευταίο Απρίλιο. Κάτι σαν το Fahrenheit 11/9 του Michael Moore ας πούμε, που βρήκε ημερομηνία το Σεπτέμβρη για να επηρρεάσει τα mid term elections της Αμερικής του Νοεμβρίου 2018.

Εντέλει αυτό που βλέπουμε είναι η ενιαία βερζιόν των 150 λεπτών που καλύπτει την τελευταία και κρισιμότερη για τον Berlusconi περίοδο από το 2006 έως το 2011, όπου, έχοντας να αντιμετωπίσει σωρεία σκανδάλων και ποινικών διώξεων αλλά κι ένα κακό διαζύγιο με τη δεύτερη σύζυγό του (1990-2010) Veronica Lario, βρίσκεται απομονωμένος στη βίλα του στη Σαρδηνία, με το γείτονά του μαστροπό Sergio να γεμίζει τα κενά και τις ανασφάλειες του ιταλού κροίσου με τρυφερές ανηψούδες και τσουβάλια άσπρης σκόνης. Πισίνες, χλιδές ακόμη κι ένα φτιαχτό ηφαίστειο να φτύνει μουσαντένια λάβα διακόπτονται, καθώς μέγας σεισμός πλήττει τη L’Aquila, δίνοντας χρυσή ευκαιρία στον Cavaliere να δείξει έλεος περιδιαβαίνοντας τα χαλάσματα, δεσμευόμενος σε μια αποκαμωμένη γριούλα που έχασε τα δόντια της ότι πρώτη του προτεραιότητα είναι να της πάρει καινούργια μασέλα.

Ιλαροτραγικές καταστάσεις και τραβηγμένα σοβαροφανείς διάλογοι που έχουν αναφορές στον Neil Simon (η σκηνή ανακοίνωσης του χωρισμού από τη σύζυγό του Veronica) μέχρι τελενοβέλες μεξικάνικων μεσημεριανών σήριαλ (η αποτυχημένη απόπειρα του Berlusconi να δελεάσει τη μικρούλα να του κάτσει με εκείνη να τον αποφεύγει κλαίγοντας και λέγοντας ότι η αναπνοή του της θυμίζει τον παππού της). Η προίκα του Sorrentino, δηλαδή ο μοναδικός Toni Servillo (εξίσου πειστικός ως Sylvio όσο και στο παρελθόν ως Andreotti) και o διευθυντής φωτογραφίας Luca Bigazzi, τον κρατούν για άλλη μια φορά στον αφρό, ακόμη κι όταν ο ρυθμός είναι ενοχλητικά αργόσυρτος και εμμονικά παραδομένος σε μουσικά ιντερλούδια που ταιριάζουν σε βιντεοκλίπ αισθητική. Αποτέλεσμα; Ούτε τολμηρή σάτιρα (με τα γνωστά disclaimers για πιθανή ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις – εδώ γελάμε), ούτε και σκληρή κοινωνική καταγγελία εξόν από τη χαρακτηριστική περιδιάβαση στα χαλάσματα του επιλόγου. Εγώ πάντως αν ήμουν Berlusconi θα του έστελνα του Paolo και μια αγκαλιά ορχιδέες έτσι για να γουστάρουμε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Whitey on the Moon

του gaRis (@takisgaris)

Υπάρχει Γη ξέχωρα από το Φεγγάρι; Πέρα από την πανσέληνο και την έκλειψη, την πλημμυρίδα και την άμπωτη; Η απόστα Από τη Γη στη Σελήνη (1865, Jules Verne) μετριέται κινηματογραφικά εξυπαρχής της 7ης Τέχνης από το Trip to the Moon (1902, Georges Méliès) και σφραγίζεται έτι αλαργινά από τα αθάνατα διαστημικά ταξίδια των 2001: A Space Odyssey (1968) και Solyaris (1972). Αμερικάνοι και Σοβιετικοί. Ο Πόλεμος των Άστρων. Sputnik και Apollo. O Gagarin και ο Armstrong. Η ασύλληπτη τεχνολογική ανάπτυξη του 20ου αιώνα που φέρνει κυριαρχία πέρα από τη στρατόσφαιρα όταν την ίδια στιγμή υπάρχουν δισεκατομμύρια που ψοφολογούν για ένα κομμάτι ξερό ψωμί και μια φούχτα καθαρό νεράκι. Με τον ευθύτομο κυνισμό του Kurt Vonnegut : «Το αμερικανικό γκοβέρνο θα ήταν καλύτερο να διέθετε τα αστρονομικά του μπάτζετ στο να κάνει τη ζωή στη Νέα Υόρκη περισσότερο κατοικίσιμη».

Με τις πληγές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου άκλειστες ακόμη, το Βιετνάμ προ των πυλών, ο JFK να διακηρύττει πως «στέλνουμε ανθρώπους στο φεγγάρι όχι γιατί είναι το εύκολο αλλά το δύσκολο πράγμα να κάνουμε». Την ίδια ώρα, η πάλη για τα πολιτικά δικαιώματα θεριεύει αμφισβητώντας καίρια το μπραντεφέρ του διπόλου των υπερδυνάμεων, όπως καταδεικνύεται στους στίχους του Whitey on the Moon (1970) του Gil Scott-Heron : «I can't pay no doctor bill. (but Whitey's on the moon) Ten years from now I'll be payin' still. (while Whitey's on the moon) The man jus' upped my rent las' night. ('cause Whitey's on the moon) No hot water, no toilets, no lights. (but Whitey's on the moon) I wonder why he's uppi' me? ('cause Whitey's on the moon?) I was already payin' 'im fifty a week. (with Whitey on the moon) Taxes takin' my whole damn check, Junkies makin' me a nervous wreck, the price of food is goin' up, An' as if all that shit wasn't enough A rat done bit my sister Nell. (with Whitey on the moon) ».

Κι αν παραβιάζω θύρες ορθάνοιχτες, είναι γιατί το First Man του Damien Chazelle, του μόλις τριαντακάτι Μαΐων με το βιογραφικό των οσκαροστεφθέντων Whiplash και La La Land σε εκθέτει με τη διαστημική του τεχνική ώστε να ξεχάσεις την ιστορική αλήθεια, όπως ακριβώς ο κεντρικός του ήρωας -πρώτος φεγγαροπερπατητής Neil Armstrong. Αυτό το ξεστομίζω ως κοπλιμάν και μύδρο μαζί. Εν τω μέσω ρεπουμπλικανικής κατακραυγής μάλιστα ότι δεν υπάρχει πουθενά η σκηνή του καρφώματος της αστερόεσσας στην καρβουνιασμένη άμμο (παρότι μέτρησα τουλάχιστο δυο πλάνα της στη σεκάνς της προσελήνωσης). Αυτό μόνο ως αστείο πρέπει να λογίζεται όταν το προνόμιο της λευκής φυλής (ημιθελημένα ας το πω καλόπιστα) υπάρχει διάχυτο από αρχή μέχρι τέλους, από τα κιτσάτα προάστια με τις στωικές αστρονοικοκυρές που φροντίζουν τη χωριστρούλα των ξανθοπαίδων αναμένοντας τα τραγικά μαντάτα των στωικών αστροταξιδιωτών συζύγων τους. Πουθενά Hidden Figures εδωνά. Οι μαύροι στους δρόμους να διαδηλώνουν με τους φιλελέδες ενώ τα παιδιά μας αψηφούν θάνατο και παραμελούν οικογενειακή θαλπωρή για να δείξουμε στους κομμουνιστάς ποιος είναι το αφεντικό του σύμπαντος ένα πράμα.

Ο Chazelle είναι ο επίγονος του Spielberg, executive producer του First Man. Του πρώιμου εκείνου Steven των Jaws και Close Encounters of the Third Kind, του γοητευμένου Μούσια με την απαράμιλλη τεχνική επιδεξιότητα στην κάμερα, τους σχηματικούς χαρακτήρες και την εγκληματική αδιαφορία για το ιστορικό γίγνεσθαι. Κατεβαίνοντας με την άχαστη πεντάδα Hurwitz (Score), Sandgren (Cinematography), Zophres (Costumes), Cross (Editor) και τον Ryan Gosling να υποδύεται αφαιρετικά έναν αινιγματικά κέρινο, αφοσιωμένο μέχρι παρεξηγήσεως και λαβωμένο καθοριστικά από τον πρώιμο χαμό της καρκινοπαθούς κόρης του, έχει τραβήξει μιαν ευδιάκριτη γραμμή μεταξύ της ρεαλιστικής απαθανάτισης του διαστημικού εγχειρήματος και της εντελώς βανίλα, επίγειας πραγματικότητας ως ενοχλητική παρεμβολή. H Claire Foy να χρωματίζει χωρίς το λονδρέζικο αξάν τον χιλιοπαιγμένο χαρακτήρα της δυναμικής και παραμελημένης συζύγου, υπηρετώντας το αγαπημένο κόνσεπτ που διατρέχει την ως τώρα σταδιοδρομία του σκηνοθέτη: Η (ευγενής) φιλοδοξία που σβαρνιάζει την ερωτική σχέση. Το με αδρές πινελιές σκιαγραφούμενο υποστηρικτικό καστ που δεν έχει να επιδείξει «κακούς» ει μη μόνο τους κουφιοκεφαλάκηδες της Washington που κόπτονται μοναχά για τα δολάρια των Αμερικανών φορολογουμένων (βλ. ψήφους).

Οι κλειστοφοβικές, ταρακουνιάρικες λήψεις με την άγρια ηχητική μπάντα κραδασμών (έρχεται όσκαρ) ομού μετά της μαγικής προσελήνωσης, απογειώνουν το First Man συνοδεία ώρες αγωνιώδους, στιγμές ονειρικού μουσικού χαλιού (άλλο όσκαρ). Η αποστειρωμένη ματιά του Chazelle που απεχθάνεται το μελό (σωστά) εις βάρος όμως της cineσθηματικής ταύτισης με τα διαδραματιζόμενα, το τοποθετεί στην κλίμακα των φιλμς διαστημικών αποστολών περίπου μεταξύ Apollo 13 και Gravity : Στιβαρό και αγωνιώδες αλλά άτολμο στο να αγγίξει το υπερβατικό, σχεδόν μεταφυσικό του αστρικού ταξιδιού. Όπως αποκρίθηκε ο ίδιος ο Armstrong στην press conference πριν την εκτόξευση του Apollo 11 στην ερώτηση τι θα έπαιρνε μαζί του από τη Γη στη Σελήνη: «Περισσότερα καύσιμα».

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Tulip Ent.!

Οι σταθμοί ενός έρωτα αδύνατου, καταδικασμένου, αιώνιου! Η ταινία Ψυχρός Πόλεμος (Zimna Vojna / Cold War) έκανε την επίσημη πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών κατακτώντας κοινό, κριτικούς, αλλά και την επιτροπή που απένειμε στον Pawel Pawlikowski το Βραβείο Σκηνοθεσίας. Η προηγούμενη ταινία του Pawlikowski, Ida αποτέλεσε μια πρωτοφανή παγκόσμια επιτυχία που κέρδισε τα Oscar και Bafta Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, αλλά και πέντε Ευρωπαϊκά Κινηματογραφικά Βραβεία, ανάμεσά τους Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου. H παθιασμένη ερωτική ιστορία δύο εντελώς διαφορετικών ανθρώπων, με φόντο τον Ψυχρό Πόλεμο στην Πολωνία, το Βερολίνο, τη Γιουγκοσλαβία και το Παρίσι. Ένας άντρας και μια γυναίκα γνωρίζονται στα συντρίμμια της μεταπολεμικής Πολωνίας. Παγιδεύονται σε έναν μοιραίο έρωτα που τους καταδικάζει να βρίσκονται δεμένοι ο ένας με τον άλλον. Οι πολιτικές συνθήκες, τα ελαττώματα τους, αλλά και μια σειρά από ατυχείς συγκυρίες τους χωρίζουν και τους ενώνουν σε έναν έρωτα διαχρονικά αδύνατο.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Joanna Kulig, Agata Kulesza, Tomasz Kot.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 και μία εβδομάδα πριν μόνο στην Θεσσαλονίκη από την Strada Films!