Movies Ltd

This House is a House of Trouble

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η Ψυχή ανήκει στον Παράδεισο και το Σώμα στην Κόλαση...

Αυτή είναι η 14η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Lars von Trier. Οι προηγούμενες 13 ταινίες του είναι οι εξής: «Το στοιχείο του εγκλήματος» (Forbrydelsens element/ The Element of Crime, 1984), «Epidemic» (1987), «Europa» (1991), «Δαμάζοντας τα κύματα» (Breaking the Waves, 1996), «Οι ηλίθιοι» (Idioterne/ The Idiots, 1998), «Χορεύοντας στο σκοτάδι» (Dancer in the Dark, 2000), «Dogville» (2003), «Manderlay» (2005), «Το μεγάλο αφεντικό» (Direktøren for det hele/ The Boss of It All, 2006), «Ο αντίχριστος» (Antichrist, 2009), «Melancholia» (2011), «Nymphomaniac: Μέρος Α'» (Nymphomaniac: Vol. I, 2013), «Nymphomaniac: Μέρος Β'» (Nymphomaniac: Vol. IΙ, 2013). Και με αυτήν επέστρεψε στο φεστιβάλ των Καννών (έστω και Εκτός Συναγωνισμού), επτά χρόνια μετά τη συνέντευξη τύπου για την ταινία του «Melancholia», η οποία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ, όπου κάποιες δηλώσεις του σχετικά με τον ναζισμό και τον Χίτλερ οδήγησαν στο να χαρακτηριστεί persona non grata.

Αρχικά Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ είχε ανακοινωθεί πως θα αποτελέσει μια μίνι τηλεοπτική σειρά οκτώ επεισοδίων. Αυτό έγινε τον Σεπτέμβριο του 2014, όταν η ολοκληρωμένη εκδοχή του «Nymphomaniac» προβλήθηκε στο φεστιβάλ Βενετίας. Τον Φεβρουάριο του 2016, όμως, ο Lars von Trier, στην προσωπική του σελίδα στο facebook, ανακοίνωσε μέσω ενός βίντεο «γεμάτο» με David Bowie, πως τελικά «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» θα αποτελούσε την επόμενη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία θα έβγαινε στις αίθουσες το 2018. Όπως κι έγινε...

Η υπόθεση: Ο Τζακ είναι ένας πολιτικός μηχανικός που ζει και εργάζεται στις ΗΠΑ. Είναι ιδιαιτέρως έξυπνος, είναι ιδιαίτερα... αναίσθητος κι είναι serial killer. Κάθε δολοφονία που διαπράττει είναι για εκείνον ένα έργο τέχνης. Ο Τζακ αφηγείται πέντε από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις δολοφονιών του μέσα σε ένα χρονικό πλαίσιο 12 ετών (κατά τις δεκαετίες του '70 και του '80), όπου σκοτώνει συνολικά πάνω από 60 άτομα! Η αστυνομία αρχίζει να τον πλησιάζει, εκείνος όμως παίρνει ολοένα και μεγαλύτερα ρίσκα. Παράλληλα, θέλει να χτίσει ένα σπίτι, όμως, κάθε του σχέδιο, όταν τελικά μπαίνει στο στάδιο της υλοποίησης, δεν του αρέσει και το καταστρέφει. Εκτός από τον Τζακ που αφηγείται τα δρώμενα, υπάρχει κι ένας συνομιλητής, ο Βερτζ, ο οποίος κατά μία έννοια κοντράρει τον Τζακ στα λεγόμενά του. Υπάρχει τρόπος να σταματήσει όλο αυτό;

Η άποψή μας: Αυτή είναι μία από τις πιο προκλητικές ταινίες του Lars von Trier. Αλλά εντάξει, βρείτε μου μία ταινία του που να μην έχει προκαλέσει συζητήσεις, έτσι; Εδώ λοιπόν, στην επίσημη προβολή της ταινίας στις Κάννες, έφυγε κόσμος από την αίθουσα καθώς δεν άντεξε τη βία που παρουσιάζονταν αφτιασίδωτη, καθόλου ωραιοποιημένη και in your face. Πέρα, όμως, από το γεγονός ότι αυτή είναι μια προκλητική ταινία, συνάμα είναι και μία από τις πιο δύσκολες ταινίες του προβοκάτορα δημιουργού... Στην 14η μεγάλου μήκους ταινία του, λοιπόν, ο μεγάλος Δανός επιστρέφει στην αρχή της καριέρας του σε ότι αφορά την επιλογή του θέματος. Ήταν το 1984 όταν βγήκε στις αίθουσες «Το στοιχείο του εγκλήματος», ένα δυστοπικό θρίλερ, όπου ένας αστυνομικός προσπαθούσε να συλλάβει έναν serial killer χρησιμοποιώντας τις αμφιλεγόμενες μεθόδους του μέντορά του. Τότε, πρωταγωνιστής ήταν ο αστυνομικός. Ουσιαστικός πρωταγωνιστής βέβαια ήταν ο ίδιος ο Trier, που εντυπωσίαζε με το σκοτεινό, αισθητικά άψογο και υποβλητικό κινηματογραφικό του ντεμπούτο. 34 χρόνια μετά, πολλά έχουν αλλάξει. Πάρα πολλά.

Εκτός από ένα: ο Trier είναι και πάλι ο βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας του. Αυτό που βλέπουμε είναι οι σκέψεις του δημιουργού πάνω στο τι είναι τέχνη, μέσα από τη δράση ενός serial killer. Ο δολοφόνος είναι ο Τζακ. Ο Βερτζ (σύντομο για το Βέρτζιλ) ποιος είναι; Η «Θεία Κωμωδία» είναι ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ποίησης όλων των εποχών. Το ποίημα χωρίζεται σε τρία κύρια μέρη – Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος – και αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του Δάντη στον Άδη, με οδηγούς τον Βιργίλιο και τη Βεατρίκη. Ο Βέρτζιλ λοιπόν είναι ο Βιργίλιος. Και ο Βιργίλιος μαζί με τον Τζακ είναι ο ίδιος ο Trier! Ο δημιουργός, που για να «κατασκευάσει» το σπίτι του, για να το χτίσει, πρέπει να «σκοτώσει». Αλλά και το άλλο μισό, ο... δικηγόρος του διαβόλου, που λειτουργεί ως η συνείδηση της λογικής.

Πυκνός σε νοήματα κι όχι πάντα φιλικός προς τον θεατή, ο Trier από τη μια επιστρέφει στην πηγή του, από την άλλη συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει με το δίδυμο του «Nymphomaniac». Κι εκεί είχαμε έναν αφηγητή, την νυμφομανή Charlotte Gainsbourg, να αφηγείται χαρακτηριστικά περιστατικά της ερωτικής της ζωής στον Stellan Skarsgård, τον άνθρωπο που της έσωσε τη ζωή. Εκεί, όμως, τα πράγματα ήταν σαφέστερα, πιο ξεκάθαρα, πιο προσβάσιμα. Στη νέα του ταινία τον Βέρτζιλ - Bruno Ganz, δεν τον βλέπουμε παρά μόνον στο τελευταίο τμήμα της ταινίας. Μιας ταινίας που χωρίζεται σε πέντε συν ένα διακριτά μέρη. Τα πέντε μέρη έχουν να κάνουν το καθένα με μία αγαπημένη δολοφονία του Τζακ και το «συν ένα» είναι ο επίλογος, η κάθοδος (ναι, στην κόλαση) – και είναι εδώ, στον επίλογο, όπου βλέπουμε επιτέλους τον Βέρτζιλ και δεν ακούμε μόνον τη φωνή του.

Τώρα, για να ξεκαθαρίσουμε λίγο κάποιες παρανοήσεις. Ο Trier δεν είναι καλά. Δεν έχει τρελαθεί, ο άνθρωπος τα έχει 400 και βάλε. Απλά, έχει ρημαχτεί από την κατάθλιψη, τον πεσιμισμό του, την μη πίστη του στην ανθρωπότητα. Κι όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η ταινία έχει σκηνές βίας τόσο σκληρές που εννοείται ότι θα σοκάρουν πάρα πολλούς από τους θεατές της, συνολικά όμως, αυτές οι σκηνές δεν ξεπερνούν χοντρικά το 10% του φιλμικού χρόνου. Κατάθλιψη, ξεκατάθλιψη από την άλλη, την προβοκάτσια την έχει μέσα στο αίμα του. Σε κάνει να βρίζεις άσχημα σε σκηνές όπου ο Τζακ δολοφονεί παιδιά (όχι, δεν υπαινίσσεται τις σκηνές – τις δείχνει... φουλ φρόνταλ!) ή όπου κόβει με μαχαίρι το στήθος ενός από τα θύματά του! Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί από τη μια παίζει με τους φόβους μας. Και γιατί από την άλλη βλέπει πως ο δημιουργός είναι κατά μία έννοια ένας serial killer. Πρέπει να σκοτώσει για να δημιουργήσει. Και το σπίτι που τελικά χτίζει...

Αλλά ας μην προχωρήσουμε σε περισσότερα σπόιλερ. Ίσως ακουστεί παράξενο σε ορισμένους αλλά σε πολλά της σημεία η ατμόσφαιρα και η μενταλιτέ της ταινίας μου θύμισε το τηλεοπτικό «Hannibal». Την ίδια λογική με τον Τζακ έχει ο Hannibal, την ίδια απάθεια, την ίδια αδυναμία να νιώσει αυτό που λέμε empathy και ως «εμπάθεια» παραπέμπει σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που σημαίνει στα αγγλικά η λέξη. Τα θύματα του Τζακ είναι στην τεράστια πλειοψηφία τους γυναίκες κι αυτό είναι ένα ακόμα προβοκατόρικο στοιχείο: στην εποχή του #metoo δεν κωλώνει να φλερτάρει με τον μισογυνισμό. Όλα αυτά όμως είναι εγκεφαλικά. Ο Trier θέτει ερωτήματα, δεν δίνει απαντήσεις. Ο άμαθος θεατής θα τσακιστεί και θα εγκαταλείψει την αίθουσα νωρίς, όσο προλαβαίνει να σωθεί από το mindfuck. Εδώ υποτίθεται άνθρωποι της δουλειάς και δεν άντεξαν! Η ταινία του είναι απόλυτα προσβάσιμη αλλά ταυτόχρονα και τόσο ερμητικά κλειστή, που σε «πετάει» απ' έξω.

Αδιαμφισβήτητα ο τύπος είναι τεράστιος σκηνοθέτης. Αλλά αυτό που κάνει δεν χωνεύεται εύκολα. Και πάλι, όπως είχε κάνει στο «Nymphomaniac» γεμίζει την οθόνη με πληροφορίες, με ποπ αναφορές, ενώ γίνεται και... αυτοαναφορικός! Δεν θυμάμαι ξανά σε ταινία του να βλέπουμε τόσες πολλές σκηνές από παλιότερες ταινίες του, ενώ μέσα υπάρχει σκηνή και από τον «Λόγο» του Ντράγιερ! Ο τζαζίστας Γκλεν Γκουλντ και ο ποιητής Γουίλιαμ Μπλέικ είναι εδώ, ο Γκέτε και ο David Bowie (το «Fame» ακούγεται και ξανακούγεται πολλάκις μέσα στην ταινία). Σκηνές από την... Ακρόπολη και σκηνές από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μπούχενβαλντ. Πληροφορίες για τον τρόπο αποσύνθεσης της ρώγας από το σταφύλι που ανάλογα με το πως πετυχαίνεται αυτή μας δίνει και διαφορετικό κρασί, αλλά και σκέψεις για τον ναζιστή αρχιτέκτονα Σπέερ, που λατρεύοντας την αρχαία Ελλάδα έχτισε κτίρια που ήθελε, με τη φθορά του χρόνου, να λειτουργούν ως καλοδιατηρημένα ερείπια κτιρίων της αρχαιότητας. Και βεβαίως, κεντρικό debate στην ταινία, η διαφορά ανάμεσα στον αρχιτέκτονα και τον πολιτικό μηχανικό ως μια παραβολή για τη δημιουργία στην τέχνη.

Πυκνός, ενοχλητικός, σπουδαίος, προβοκάτορας, μισάνθρωπος, δίνει μια ταινία που ένα της πλάνο κουβαλάει τόσες πληροφορίες και τόσο μεγαλείο όσο ολόκληρες φιλμογραφίες φτασμένων συναδέλφων του. Παίζει όμως με τη φλόγα (χε χε χε) και είναι περισσότερες από μία οι φορές στις οποίες απλά... καίγεται. Και ο επίλογός του είναι εκείνος στον οποίο ακόμα και ο πιο υπομονετικός από τους θεατές, εγκαταλείπει. Ο Τζακ φυλάει τα πτώματα από τις δολοφονίες του σε ένα τεράστιο δωμάτιο – ψυγείο ως ένα installation της φρίκης. Από την άλλη πλευρά, όμως, μέσω μιας πόρτας που μένει κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια ερμητικά κλειστή, βρίσκεται η καυτή λάβα. Η Κόλαση. Εκεί, οι εικόνες παραπέμπουν σε αναγεννησιακούς πίνακες. Εκεί, δίνει ρέστα αισθητικά και σε ότι αφορά την ατμόσφαιρα. Εκεί, όμως, χάνεται και το παιχνίδι. Μακρόσυρτος και βασανιστικός, ο επίλογος δεν προσφέρει κάτι παραπάνω από την... τιμωρία του Τζακ. Και όποιοι θεατές είχαν μείνει εν εγρηγόρσει ως εκείνο το σημείο, παραδίδουν πνεύμα! Είναι και πάνω από δυόμιση ώρες η ταινία...

Κλασικά, θα ανοίξει πολλές συζητήσεις τούτο το φιλμ, τώρα που θα αρχίσει να προβάλλεται εμπορικά στις αίθουσες. Θα υπάρχουν οι lovers και οι haters, με τους τελευταίους πολύ φοβάμαι να υπερτερούν. Το ότι πάντως, ένας άνθρωπος, κατορθώνει να φτιάξει μια ταινία πλημμυρισμένη από τις αντιφάσεις του, γεμάτη από συναρπαστικές ιδέες και χιούμορ που ξεπερνάει τα όρια του ανίερου, φέρνοντας τον θεατή του σε άβολη θέση, είναι κάτι που δίχως αμφιβολία, είναι σπουδαίο. Αν είναι και... καλό, μένει να κριθεί από τον ίδιο, τον καθένα θεατή ξεχωριστά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Seven Films!

Claudine, La Libertine

του gaRis (@takisgaris)

Τας προάλλας ξηγήθηκα εντέλει το πολυκαιρισμένο (στα 2017 βγήκε στη ζούλα στο TIFF) The Wife, το 7ο (και πιθανόν το τυχερό) οσκαρικό όχημα της μεγίστης Glenn Close. Στωική, με πινελιές στιγμιαίας μετατροπής σε... εν εξάλλω, ερμηνεία της βετεράνας, δομημένη στο story περιορισμένης κατ’οίκον γυναικείας καλλιτεχνικής χειραφέτησης. Κι αν κείνο ήταν φιξιόν, υπάρχουν αρκετές θλιβερές αληθινές κατάστασες όπως της Margaret Kean (Big Eyes) ή ακόμη πιο πίσω στα ελευθερίων ηθών χρόνια της Μπελ Επόκ η περίπτωση της Sidonie - Gabrielle Colette (1873 - 1954), διασημότατης γαλλίδας μυθιστορηματογράφου (προτάθηκε για Νόμπελ στα 1948), γραφίδα που συνέγραψε την τετράτευχο της ημι - αυτοβιογραφικής Claudine (1900 - 1904) και έμεινε στη φιλμική ιστορία για την περίφημη Gigi (1948) με τα γνωστά οσκαρικά επακόλουθα. Η κοπέλα ήταν ρέμπελη, πέρασε από τρεις συζύγους, εντρύφησε στον σαπφικό έρωτα, μέχρι πουτάμπλεξε ακόμη και με τον 16άρη θετό της γιο, ενώ διεκδικούσε για μεγάλη περίοδο τα προς το ζην ως μίμος, ηθοποιός και χορεύτρια. Βίος και πολιτεία.

Ο Wash Westmoreland, τιμονιέρος του Κάθε Στιγμή Μετράει (Still Alice) (2014) που χάρισε το καθυστερούμενο αγαλματάκι στην Julianne Moore (βλέπεις που το πάω;) κυνηγούσε το πρότζεκτ από το 2001 ενώ είχε συγγράψει το σενάριο με τη Rebecca Lenkewicz και τον μακαρίτη σύζυγό του (2015) Richard Glatzer. Οφθαλμοφανές το γιατί. Στην εποχή του θεσμοθετημένου πανσεξουαλισμού και του γκρεμίσματος κάθε αναχρονιστικού μισογυνικού και πατριαρχικού προτύπου, η Colette φοριέται γάντι στο χέρι της δις οσκαροκυνηγού Keira Knightley (Pride and Prejudice, Το Παιχνίδι της Μίμησης (The Imitation Game)) η οποία έχει παρά τα μόλις 33 της χρόνια λαμπρά πείρα στα έργα εποχής (για να προσθέσω στα προαναφερθέντα και τα αγαπημένα Atonement, Άννα Καρένινα (Anna Karenina) και το A Dangerous Method). H Βρετανή θέσπιδα με την εμβληματικά τοξωτή κάτω γνάθο είναι μανούλα στην απόδοση θυμωμένα δυναμικών χαρακτήρων, αυτών που απαιτούν αναγνώριση και δε συμβιβάζονται στη σκιά της φαλλοκρατικής επιβολής. Ο σύζυγος - καλλιτεχνικός μαστροπός της Colette, ο λιμπερτίνος «Willy», θα την μπουντρουμιάσει σε ένα δωμάτιο για να αρμέξει τους διανοητικούς της καρπούς αλλά η Keira δε μασάει. Θα επαναστατήσει.

Η ταινία είναι τύπου BFI, κοστουμάτη με λουξ production design να γουλάρει ο αμφιβληστροειδής. Ο υποτιμημένος Dominic West (της ελαχίστου τηλεοπτικής αναγνωρισιμότητας των The Wire και The Affair) διαπρέπει ως Willy, παίζοντας με σεξπηρικό στόμφο και γοητευτική ραδιουργία τον κυανοπώγωνα σύζυγο που επιβιώνει και ηδονίζεται διακορεύοντας τις χαρές των γυναικών. Το υπερδραστήριο μουσικό χαλί και η στακάτη, μανιχαϊστική αποτύπωση της πάλης των φύλων, αφαιρούν πόντους από μια προσπάθεια συμβολοποίησης της Colette που όμως μόνο στο κιούπι δεν έμπαινε στον πολυτάραχο βίο της. Το μηδαμηνό ταμείο (με ζόρισμα το $1M) δεν είναι καλός βραβευτικός οιωνός, τουλάχιστον για το πρωταγωνιστικό ζεύγος, με μόνη ελπίδα πλέον τα screeners, γεγονός που συμβαίνει κατά κόρον σε τοιαύτας περιπτώσεις. Φαντάζομαι το φιλμ να κάνει γκελ στον κολωνακιώτικο κινηματογράφο Έμπασσυ, κει κάπου στα μακρινά σαββατόβραδα της νιότης των early 90s, κυριλέ 40+ crowd κι έτσι, με πούρο και ουισκάκι στο διάλειμμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!

Οι πληγές του εμφυλίου είναι ακόμη ανοιχτές! Η ταινία Οι Οι Άντρες Δεν Κλαίνε (Muskarci ne placu / Men Don't Cry) του Βόσνιου σκηνοθέτη Alen Drljevic αποτέλεσε την επιλογή της χώρας, για την διεκδίκηση του Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, 15 χρόνια μετά τον πόλεμο, μια ομάδα βετεράνων, με εμφανή τα σημάδια του πολέμου, από διαφορετικές πλευρές της Γιουγκοσλαβικής σύγκρουσης, συγκεντρώνονται από μια ειρηνευτική οργάνωση για να μοιραστούν τις εμπειρίες του πολέμου, και να προσπαθήσουν να ξαναχτίσουν τη χαμένη εμπιστοσύνη μεταξύ τους. Η συναισθηματική φόρτιση είναι μεγάλη καθώς παλιές έχθρες επανέρχονται στην επιφάνεια, αλλά οι συμμετέχοντες σταδιακά μαθαίνουν να ξεπερνούν αυτά που τους χωρίζουν και καταφέρνουν να βρουν ένα είδος κατανόησης και σεβασμού ο ένας για τον άλλο, ή τουλάχιστον ένα είδος ανοχής, παρά τις αιματοχυσίες του παρελθόντος.

Πρωταγωνιστούν οι Boris Isakovic, Emir Hadzihafizbegovic, Leon Lucev.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Neo Films!

Καλώς ήλθατε στο Μπλάκγουντ. Εκεί που τα χαμένα κορίτσια βρίσκουν τον δρόμο τους! Βασισμένη στο κλασικό, gothic μυθιστόρημα νεανικής λογοτεχνίας της Lois Duncan, η ταινία Σκοτεινός Διάδρομος (Down A Dark Hall) είναι ένα συναρπαστικό μεταφυσικό θρίλερ, τοποθετημένο σε ένα σκοτεινό οικοτροφείο, σε σκηνοθεσία του άσου στο είδους Rodrigo Cortes, που ξεχώρισε με το κλειστοφοβικό "Buried". Η Κιτ, μία δύστροπη έφηβος, καταλήγει στο μυστηριώδες οικοτροφείο Μπλάκτγουντ, όταν η θερμόαιμη φύση της παρεκτρέπεται και η μητέρα της αποφασίζει ότι δεν μπορεί να τη χειριστεί άλλο. Μόλις καταφθάσει, κάνει τη γνωριμία της εκκεντρικής διευθύντριας Μαντάμ Ντουρέτ και συναντά τις λιγοστές υπόλοιπες μαθήτριες: τέσσερις νεαρές με ταραχώδες παρελθόν. Καθώς περιηγούνται τους λαβυρινθώδεις διαδρόμους του σχολείου, οι συμμαθήτριες ανακαλύπτουν ότι το Μπλάκγουντ κρύβει ένα παλιό μυστικό με βαθιές ρίζες στο μεταφυσικό.

Η μοναδική και κομψή ατμόσφαιρα της ταινίας αναδεικνύει τις έξυπνες ανατροπές της ιστορίας και τις εξαιρετικές ερμηνείες των AnnaSophia Robb (Soul Surfer, The Carrie Diaries), Isabelle Fuhrman (Orphan), Victoria Moroles (Teen Wolf), Taylor Russellλ (Falling Skies) και Ρόζι Ντέι (Outlander). Καταλυτική η παρουσία της εμβληματικής Uma Thurman (Pulp Fiction, Kill Bill: Vols. I & II) που δίνει σάρκα και οστά σε μία μυστηριώδη διευθύντρια του οικοτροφείου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!

Ζήτημα ταυτότητας! Δομημένη ως ένα αγωνιώδες θρίλερ, γεμάτη από την ασφυκτική αίσθηση μιας πανταχού παρούσας καταπιεστικής εξουσίας και μ’ ένα δυνατό ηθικό δίλημμα στο επίκεντρό της, η ταινία Η Μεγάλη Νύχτα του Φρανσίσκο Σάνκτις (La larga noche de Francisco Sanctis) των Francisco Márquez και Andrea Testa προσφέρει μια υπόκωφα συναρπαστική εμπειρία. Βρισκόμαστε στο Μπουένος Άιρες του 1977. Ο Φρανσίσκο Σάνκτις, ένας οικογενειάρχης που ζει μια ήσυχη ζωή, μαθαίνει για μια επικείμενη απαγωγή που ετοιμάζουν οι στρατιώτες του δικτατορικού καθεστώτος. Έχει μόνο μία νύχτα για να πάρει την πιο σημαντική απόφαση της ζωής του: θα προσπαθήσει να σώσει τη ζωή κάποιων αθώων θέτοντας σε κίνδυνο τη δική του; Η ταινία μας βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Humberto Constantini, ενός Αργεντινού συγγραφέα που υπήρξε αγωνιστής της επαναστατικής αριστεράς στη δεκαετία του '70.

Στους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Diego Velázquez, Laura Paredes, Valeria Lois, Marcelo Subiotto και Rafael Federman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!

Ζήτημα ταυτότητας! Πρόκειται για το ντεμπούτο φιλμ μεγάλου μήκους του ιρανικής καταγωγής σκηνοθέτη Milad Alami, που ζει και εργάζεται στη Δανία. Με ευαισθητοποιημένη τη ματιά του στην ιρανική κοινότητα, που ολοένα και μεγαλώνει στις σκανδιναβικές χώρες, παραδίδει μία ανεπιτήδευτη σπουδή πάνω στην ανθρώπινη ανάγκη για επιβίωση. Ένα ειλικρινές ψυχολογικό δράμα με ίχνη από φιλμ νουάρ είναι το Με Διαβατήριο τη Γοητεία (The Charmer), που όσο αναζητά ελπίδα άλλο τόσο στοιχειώνει τον θεατή. Ο Ισμαήλ βρίσκεται στη Δανία. Είναι γύρω στα 30, πάντα καλοντυμένος, γοητευτικός και ευγενικός. Φλερτάρει επίμονα με τις γυναίκες και θέλει άμεσα να παντρευτεί. Ως εδώ τα πράγματα θα έμοιαζαν σχεδόν φυσιολογικά, αν η άδεια παραμονής του Ισμαήλ στη χώρα, δεν έληγε μέσα στις επόμενες ημέρες. Προκειμένου να μη δρομολογηθεί η επιστροφή του στο Ιράν, ο Ισμαήλ προσποιείται κάθε μέρα έναν άλλο εαυτό, προσπαθώντας να γοητεύσει μία ακόμη γυναίκα. Κυριευμένος από την αγωνία να τα καταφέρει, το σχέδιό του γίνεται εμμονή, μέχρι που συναντά τη Σάρα, μία Ιρανή που ζει στη Δανία και καταλαβαίνει αμέσως τα σχέδιά του.

Ο Ardalan Esmaili, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, κρατά τόσο επίμονα τεντωμένο το σκοινί της απόγνωσης του ήρωά του, που ακόμη και τις στιγμές που ο εγωισμός μοιάζει να ταιριάζει στο προφίλ του, η θλίψη και η ευθραυστότητα που τον διακατέχουν, είναι πάντα εκεί, να μας θυμίζουν ότι αυτός είναι το θύμα της ιστορίας. Αυτός είναι μίας δεύτερης κατηγορίας πολίτης που αγωνίζεται να βρει τη θέση του σε αυτόν τον κόσμο. Στον ρόλο της Σάρα, η Ιρανικής καταγωγής, μεγαλωμένη στη Νέα Υόρκη, τραγουδίστρια και μουσικός της ηλεκτρο-ποπ, Soho Rezanejad, που μένει στην Κοπεγχάγη, συμπληρώνει ένα πολύ εύστοχα επιλεγμένο καστ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Danaos Films.!

Δες, πως ο άνθρωπος ανακάλυψε τον καλύτερο του φίλο! Μία επική περιπέτεια που διαδραματίζεται στο τέλος της Εποχής των Παγετώνων. Μία οπτικά καθηλωτική ιστορία αφηγείται η ταινία Alpha, που ρίχνει φως στην καταγωγή του καλύτερου φίλου του ανθρώπου. Ένα πανανθρώπινο παραμύθι για την επιβίωση σκηνοθετημένο με αυθεντικότητα και συναίσθημα. Ένα εντυπωσιακό θέαμα χάρη στα οπτικά εφέ, τα καταπληκτικά τοπία και την καθηλωτική του ατμόσφαιρα. Ένας νεαρός άντρας πηγαίνει για κυνήγι με τους καλύτερους της φυλής του. Τραυματίζεται και αναγκάζεται να μάθει να επιβιώνει μόνος του στην άγρια φύση. Εξημερώνει έναν λύκο που τον έχει εγκαταλείψει η αγέλη του κι έτσι μαθαίνουν να στηρίζονται ο ένας στον άλλον. Γίνονται γρήγορα σύμμαχοι και αντιμετωπίζουν αμέτρητους κινδύνους και δυσκολίες για να επιστρέψουν στους δικούς τους, πριν αρχίσει ο χειμώνας.

Την σκηνοθεσία υπογράφει ο  Albert Hughes, το σενάριο ο Daniele Sebastian Wiedenhaupt ενώ τους πρωταγωνιστικούς ρόλους μοιράζονται οι Kodi Smit-McPhee, Jóhannes Haukur Jóhannesson, Leonor Varela, Marcin Kowalczyk, Jens Hultén.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Με κοινό αίμα! Καινούργια δραματική δημιουργία για τον ταλαντούχο Γάλλο σκηνοθέτη David Oelhoffen, με τον τίτλο Αδελφικοί Εχθροί (Frères Ennemis) που επεξεργάζεται ένα δύσκολο ζήτημα, βασισμένο στην αρχή της εμφύλιας διαμάχης. Ο Ντρις και ο Μανουέλ μεγάλωσαν σαν αδέλφια σε ένα κακόφημο και υποβαθμισμένο προάστειο. Καθώς ενηλικιώνονταν όμως ακολούθησαν τελείως διαφορετικούς δρόμους: ο Μανουέλ έμπλεξε με τον υπόκοσμο ενώ αντίθετα ο Ντρις έγινε αστυνομικός. Όταν ένα μεγάλο deal για να ναρκωτικά πάει στραβά οι δύο άντρες συναντιούνται ξανά και συνειδητοποιούν ότι για να επιβιώσουν στους κόσμους τους, χρειάζονται ο ένας τον άλλο. Ανάμεσα σε προδοσίες και πικρά συναισθήματα και παρά το μίσος τους ανανεώνουν το ισχυρό δεσμό που τους ενώνει με το μοναδικό κοινό τους σημείο, την ενστικτώδη αφοσίωση στο μέρος που έζησαν σαν παιδιά.

Το φιλμ έχει την τύχη να διαθέτει στις τάξεις του, δύο από τους πιο σπουδαίους σύγχρονους γαλλόφωνους ηθοποιούς τον Reda Kateb και τον Matthias Schoenaerts, που μοιράζονται τους βασικούς ρόλους της υπόθεσης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Spentzos Films!

Η ιστορία θα αλλάξει σελίδα! Με την βιογραφική ταινία Colette, επανέρχεται στην δημιουργική δράση ο σκηνοθέτης Wes Westmoreland, παρουσιάζοντας την διαδρομή μιας από τις πλέον σημαντικές γυναικείες προσωπικότητες. Η εμβληματική Γαλλίδα συγγραφέας της αβάν γκαρντ Κολέτ που μέσα από το έργο της έγινε σύμβολο της γυναικείας χειραφέτησης κατά τον 20ο αιώνα. Ο γάμος της με τον συγγραφέα Ανρί Γκοτιέ Βιλάρ την απομάκρυνε από την απλοϊκή ζωή της επαρχίας και την εισήγαγε στη θορυβώδη ζωή του Παρισιού, όπου και ανέπτυξε το συγγραφικό της ταλέντο μεταξύ άλλων. Τα πρώτα της βιβλία εκδόθηκαν με το ψευδώνυμο του άντρα της «Ουίλι» και έγιναν ανάρπαστα. Εύστροφη, δυναμική και γεμάτη αυτοπεποίθηση, η Κολέτ δεν ήταν μόνο μια χαρισματική συγγραφέας, ηθοποιός και δημοσιογράφος, αλλά και μια πρωτεργάτρια του φεμινιστικού κινήματος που αγωνιζόταν για τα δικαιώματα της γυναίκας σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία.

Η δύο φορές υποψήφια για Όσκαρ Keira Knightley υποδύεται την καλλιτέχνιδα και πρωτεργάτρια του φεμινισμού Κολέτ σε μια ερμηνεία που θα μείνει αξέχαστη. Μαζί της εμφανίζονται και οι Dominic West, Elinor Tomlinson, Fiona Shaw.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!

Η Ψυχή ανήκει στον Παράδεισο και το Σώμα στην Κόλαση! Έχοντας πάρει συμμετοχή στο Επίσημο Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών 2018 (Εκτός Συναγωνισμού φυσικά) έρχεται το καινούργιο φιλμ του Δανού Trier, Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ (The House That Jack Built). ΗΠΑ, δεκαετία του '70. Παρακολουθούμε τον εξαιρετικά ευφυή Τζακ για ένα διάστημα 12 ετών και γινόμαστε «αυτόπτες μάρτυρες» των πέντε δολοφονιών-οροσήμων που διέπραξε, οι οποίες καθόρισαν την εξέλιξή του ως κατά συρροή δολοφόνο. Βλέπουμε τα τεκταινόμενα από την οπτική γωνία του Τζακ. Ενός ανθρώπου που ισχυρίζεται πως από μόνη της, κάθε δολοφονία είναι ένα έργο τέχνης. Καθώς η αστυνομία βρίσκεται στα ίχνη του και τον πλησιάζει, ο Τζακ παίρνει ολοένα και μεγαλύτερα ρίσκα, στην προσπάθειά του να δημιουργήσει το απόλυτο έργο τέχνης. Στην πορεία ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις περιγραφές του Τζακ για την προσωπική του κατάσταση, τα προβλήματα και τις σκέψεις του, μέσα από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Μια συζήτηση η οποία λαμβάνει χώρα περιοδικά με τον αγνώστων λοιπών στοιχείων Βερτζ - ένα γκροτέσκο μείγμα σοφίας που αναμιγνύεται με μια σχεδόν παιδική αυτολύπηση και ψυχοπαθητικές εξηγήσεις. «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» είναι μια σκοτεινή και μοχθηρή ιστορία, η οποία όμως παρουσιάζεται μέσα από μια φιλοσοφική και περιστασιακά χιουμοριστική παραβολή.

Ο Matt Dillon πρωταγωνιστεί ως ο Τζακ του τίτλου, ο κατά συρροή δολοφόνος, και δίπλα του, ο Bruno Ganz φιγουράρει ως ο αινιγματικός Βερτζ, ο οποίος εξερευνά και προκαλεί τον τρόπο λειτουργίας της συνείδησης του Τζακ, μέσω ενός επαναλαμβανόμενου διαλόγου μεταξύ τους. Οι Uma Thurman, Siobhan Fallon Hogan, Sofie Gråbøl και Riley Keough συγκαταλέγονται όλες ανάμεσα στις δυστυχείς εκείνες γυναίκες, που έχουν την ατυχία να συναντήσουν τον Τζακ στο δρόμο του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Seven Films!

The Way We Were

του zerVo (@moviesltd)

Οριακά αρχές της δεκαετίας του 80, καλοκαίρι, εξοχικό. Μπορεί όλη η υπόλοιπη ημέρα να κυλούσε ανάμεσα στο πολύωρο πρωινό μπάνιο και την απογευματινή μπάλα, το βράδυ σχεδόν καταναγκαστικά οι δρόμοι με την παρέα χώριζαν, καθώς η δωδεκάχρονη πιτσιρικαρία σύσσωμη θα έτρεχε στο ένα από τα δύο θερινά σινεμά, που στο πρόγραμμα του θα πρόβαλλε τίποτα Μπαντ Σπένσερ, άντε το πολύ κανά Ζορρό. O zerVo σαν σε τιμωρία από την μαμά, δεν θα ακολουθούσε, παρά ήταν υποχρεωμένος μπόμπιρας του δημοτικού ακόμα, να παρακολουθεί τα φιλμς του έτερου, πιο σοβαρού, ενήλικου και αρτχάουζ καλοκαιρινού. Κι εκεί που την επόμενη ημέρα όλοι στην παραλία ξαναέπαιζαν τα μπουνίδια των Τρινιτά, ένας και μοναδικός, που είχε δει επί δέκα βραδιές συνεχόμενες το - sold out σε κάθε παράσταση - All The Presidents Men, παρίστανε τον ρεπόρτερ Γούντγουορντ της Ουάσινγκτον Ποστ. Στην γωνία και την απομόνωση το φρικιό, τι ταινίες είναι ετούτες που τον βάζουνε και βλέπει?

Μπορεί να έχει ξεπεράσει το εβδομηκοστό πέμπτο έτος της ηλικίας του, τα παράνομα χούγια παραμένουν ολοζώντανα όμως στις καθημερινές συνήθειες του γέρο Φόρεστ Τάκερ, ενός εκ των πιο ονομαστών ληστών τραπέζης στα χρονικά. Που μπορεί να έχει συλληφθεί πάνω στην στιγμή που ξαφρίζει τα ταμεία του υποκαταστήματος, κοντά στις δυο ντουζίνες φορές, ελάχιστες από αυτές εξέτισε όμως την ποινή φυλάκισης του, μιας και πάντοτε σκαρφιζόταν έναν ευφυή τρόπο για να το σκάσει από το φρέσκο. Με πιο φημισμένη και ονομαστή την απόδραση που οργάνωσε από το υψίστης ασφαλείας σωφρονιστικό ίδρυμα του Σαν Κουέντιν, πάνω σε μια αυτοσχέδια βάρκα, φτιαγμένη από νιτσεράδα.

Άλλοτε δρώντας ολομόναχος, άλλοτε με την βοήθεια των δύο συνομήλικων πάνω κάτω συνεργών του, ο Τάκερ έχει γίνει ο φόβος και ο τρόμος των γκισέ της αμερικάνικης μεσοδύσης, με τα μέσα ενημέρωσης να χαρίζουν στην άτυπη συμμορία την μαρκίζα των Ηλικιωμένων Ληστών. Γεγονός που έχει προκαλέσει έναν επιπλέον εκνευρισμό στις διωκτικές αρχές και κυρίως στον ορκισμένο να συλλάβει πάση θυσία, οικογενειάρχη αστυνομικό Τζον Χαντ, που δεν μπορεί πλέον να ανεχτεί το να γίνεται συνεχώς ρεζίλι από έναν αδύναμο γεράκο, που δεν έχει αφήσει ούτε μια τράπεζα απείραχτη στο διάβα του προς το Τέξας. Διαδρομή μοναχική μα πάντοτε ελεύθερη για τον ορκισμένο κλέφτη, που πάνω της θα σμίξει με εκείνη της εύπορης Τζουλ, μιας συνεσταλμένης μα ευχάριστης παρέας χήρας, που θα ξυπνήσει μέσα του το συναίσθημα της συντροφικότητας. Και θα του θέσει το δίλημμα αν πρέπει να συνεχίσει τον ίδιο, παράνομο τρόπο ζωής ή να αποφασίσει να αποτραβηχτεί από τις ριψοκίνδυνες κλεψιές και να απολαύσει ήρεμος, τα χρόνια που του απομένουν.

Συνταξιούχος κλέφταρος δηλαδή! Χίλιες φορές να τον αλυσοδέσεις στα σίδερα της στενής, παρά να τον αφήσεις να παρατηρεί σαν να βρίσκεται σε αναισθησία, τα καταπράσινα, πανέμορφα λιβάδια, πίσω από τα παραθύρια του όμορφου ράντσου, που διατηρεί η νέα του φιλενάδα και είναι πάντοτε ευπρόσδεκτος ως μουσαφίρης. Ίσως και όχι μόνο, αφού ο φτερωτός θεός, δεν διακρίνει δεκαετίες αν είναι να σημαδέψει τις καρδούλες όσων βάζει στο στόχαστρο από ψηλά. Καμία γυναίκα όμως στο παρελθόν του Τάκερ, ούτε καν εκείνη που νιος παντρεύτηκε και μαζί της απέκτησε μια κόρη που την ύπαρξη της αγνοεί, δεν στάθηκε ικανή να τον αποτραβήξει από την ανήθικη στράτα και να τον επαναφέρει στον ίσιο δρόμο. Παίζει να τον κουλαντρίσει αυτή εδώ η χαμογελαστή τσαχπινούλα από το Lone Star, που του υπόσχεται υπόλοιπη ζωή χαρισάμενη στην θαλπωρή του αγροκτήματος?

Βασισμένο σε πραγματικά περιστατικά είναι το στόρι του Κυρίου, όπως είχαν καταγραφεί στις στήλες του New Yorker από τον κολουμνίστα David Gramm, που χρονικά τοποθετείται στις αρχές της δεκαετίας του 80 - συμπτωματικά μάλιστα η τελευταία σύλληψη του ληστή λαμβάνει χώρα, ούτε βδομάδα απόσταση από την ιστορική ημέρα που Άλλαξε πολιτικά τις τύχες της χώρας μας. Η θεματική βάση του φιλμ, η ιστορία ενός άντρα που ακόμη κι αν έχει διαβεί για τα καλά το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, νιώθει ευτυχισμένος και χαμογελά μόνο όταν αμολά στην ταμεία την άδεια τσάντα για να την γεμίσει με παράδες, με προτεταμένο ένα περίστροφο που ουδέποτε χρησιμοποίησε πέραν της απειλής - και σημειωτέον σε κανένα πλάνο κλοπής δεν βλέπουμε - διανθίζεται με κάμποσες υποπλοκές, προκειμένου να συμπληρωθεί όσο το δυνατόν ορθότερα, το παζλ της περσόνας του The Old Man. Ο πλατωνικός δεσμός με την τυχαία κυριούλα (η απαράμιλλη Sissy Spacek) που η μοίρα έφερε στο μονοπάτι του μην τυχόν και του αλλάξουν τα επίμονα μυαλά, η σχέση σεβασμού με τον πολύ νεότερο διώκτη (πάντα αξιόλογος ο μικρός Affleck) ο οποίος είναι προφανές πως ζηλεύει την μεθοδολογία, το θράσος, με κυρίως την παντιέρα ελευθεριότητας που διατηρεί ψηλά, τα συναπαντήματα σε απίθανα σημεία, πάντα έναντι τραπεζών, με τους γηραλέους κομπανιέρους (Danny Gl;over και Tom Waits) που κι εκείνοι με την σειρά τους έχουν και από μια γλαφυρή εμπειρία ζωής να διηγηθούν. Στιγμές πιότερο σατυρικές, που κτίζουν ένα εύθυμο κλίμα που πάνω του κυλά γοργά και με παλμό η αφήγηση του όχι δα και αγιογραφικού βίου του θρυλικού Τάκερ, από τον νεαρότατο και φέρελπι μαέστρο David Lowery, που στην κινηματογράφηση του ακολουθεί πιστά το δόγμα της indie αμερικάνικης σχολής. Συννεφιασμένα πλάνα, ποτέ ηλιόλουστα, πίσω από ημιφωτισμένους τοίχους ρεστοράν, μολ και βεβαίως μπανκών, απαιτούμενο σκηνικό άλλωστε για το περπάτημα της πλοκής.

Για να μην γελιόμαστε μεταξύ μας όμως. Ακόμη κι αν αυτή η ταινία δεν πρόβαλλε τίποτα απολύτως για ενενήντα λεπτά, δεν είχε σενάριο, ούτε πλοτ, ούτε μοντάζ, ούτε ανατροπές, ούτε συγκινήσεις, ο λόγος για να την επιλέξει κανείς προς θέαση δεν έχει να κάνει με την ποιότητα της ως φιλμικό όλον. Είναι υπεραρκετή στον σινεφίλ, η πληροφορία και μόνον, πως εδώ πραγματοποιείται το κύκνειο άσμα ενός ζωντανού χολιγουντιανού μύθου, που στο πέρασμα των δεκαετιών καριέρας, χρησιμοποίησε ολάκερη την λάμψη του για να ωθήσει χιλιόμετρα μπροστά, το σινεμά του τόπου του. Για την ακρίβεια του παγκόσμιου τόπου του. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως η Έβδομη Τέχνη, στα πλέον εκατό έτη ζωής της, σε κανέναν άλλο πρωταγωνιστή δεν οφείλει περισσότερα, από όσα στον Robert Redford, εννοείται όχι μόνον για τις συγκλονιστικές στιγμές της εμφάνισης του στο εκράν. Η προσφορά του μέσω της δημιουργικά οργανωτικής του δράσης, έθεσε τέτοιους πυλώνες ανάπτυξης στο είδος, που θα μένουν στέρεοι για πολλές δεκαετίες ακόμη, όταν και το όνομα του θα μνημονεύεται ως εκείνου που κοίταξε κατάματα το κινηματογραφικό μέλλον και προετοίμασε γι αυτό, νέες γενιές ντιρεκτόρων ικανών να το υλοποιήσουν. Ανεκτίμητο έργο!

Το The Old Man & The Gun αποτίνει το ύστατο χαίρε στον Μπομπ με ευαισθησία, σύνεση, ταπεινότητα και απεριόριστο σεβασμό. Στην ουσία ζωγραφίζοντας στο πανί έναν τύπο τάλε κουάλε του: Ασυμβίβαστο, με προσωπικό όραμα, φιλελεύθερο, που δεν μπαίνει σε καλούπια, ούτε χειραγωγείται, που κανένα κάγκελο δεν θα τον εμποδίσει να αναπνεύσει ξανά φρέσκο αγέρα, μα και καμιά ψυχή τριγύρω του δεν θα καταφέρει να τον πείσει ποτέ, πως είναι αργά, νυχτώνει και φτάνει η στιγμή για να κρεμάσει την ρεπούμπλικα στο πορτ μαντό. Το νιώθεις γερά το συναίσθημα, να σκάζει σαν γροθιά, σε εκείνα τα δύο, τρία δευτερόλεπτα που εμβόλιμα τον θαρρείς νέο, με εκείνο το χαρακτηριστικό ξανθό κι ατίθασο μαλλί, να βολτάρει στην σκηνή, ξυπνώντας σου τις θύμησες και της δικής σου νιότης. Και καθηλωμένος να καταλαβαίνεις μέσα στην αλληγορία, ποια θα είναι η επόμενη, η δέκατη έβδομη και τελευταία απόδραση του. Ά ρε Γούντγουορντ, μας βούρκωσες ξανά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!

Δηλητήριο της πλάκας!

του zerVo (@moviesltd)

Η πρώτη εμφάνιση του φημισμένου στην παγκόσμια κόμικ παροικία Venom, άτυπα χρονολογείται στα 1984, όταν ως μυστηριώδης Άλιεν έπαιξε στο φόντο μιας ακόμη περιπέτειας του δυναμικού Spider-Man. Επισήμως το ντεμπούτο του πραγματοποιήθηκε τέσσερα έτη κατοπινά, στο 300ο τεύχος των ιστοριών του Ανθρώπου Αράχνη και σταδιακά εξελίχθηκε σε έναν από τους πλέον ισχυρούς ανταγωνιστές του. Η παρθενική κινηματογραφική του εμφάνιση συνέβη στον Spider-Man 3 του 2007, με σκηνοθέτη τον Sam Raimi, υποδυόμενος από τον Topher Grace, χιτ που χωρίς πολύ σκέψη, ώθησε το επιτελείο της Marvel, αποφάσισε να τον παρουσιάσει αυτόνομο στον καταιγισμό του φιλμικού της σύμπαντος. Μια κίνηση φιλόδοξη, που ανοίγει πάμπολλα πεδία για μελλοντικά επεισόδια πανζουρλισμού, μα που στην εισαγωγική της απόπειρα, φαντάζει τουλάχιστον άστοχη οργανωτικά και συνεπώς, αφελώς σερβιρισμένη.

Συνεχίζοντας τα ερευνητικά της προγράμματα, η φημισμένη φίρμα βιοτεχνολογίας Λάιφ, της οποίας ηγείται ο μυστηριώδης εκατομμυριούχος Κάρλτον Ντρέικ, θα φέρει στην γη, τέσσερα δείγματα, της ιδιόμορφης εξωγήινης μορφής που εντοπίστηκε στο διάστημα, για περαιτέρω μελέτες. Πολύ σύντομα ο εκκεντρικός επιστήμονας, ξεπερνώντας κάθε όριο λογικής, θα επιχειρήσει παράνομα και ανηλεή πειράματα, χρησιμοποιώντας ανήμπορους, φτωχούς και άστεγους πολίτες για να πραγματοποιήσει τα πλάνα του, ώστε να πληροφορηθεί το κατά πόσο μπορεί αυτή η από άλλο πλανήτη δύναμη, να εισβάλει στον ανθρώπινο οργανισμό. Πράξεις βίας στο όνομα της επιστήμης, που πολύ σύντομα θα προκαλέσουν τριβές και αντιδράσεις στο πιο ηθικών αρχών προσωπικό του.

Μια δράση που από καιρό έχει υποπέσει στην αντίληψη του απογοητευμένου τηλεοπτικού ρεπόρτερ από τον Καλιφορνέζικο κόλπο, Έντι Μπροκ, η πρώτη του άτσαλη και αφελής αντίδραση όμως, χωρίς σαφείς αποδείξεις κατά του Ντρέικ, δεν θα του κοστίσει μόνο την δουλειά του, αλλά και το όμορφο κορίτσι του. Καθώς εκείνη, η δικηγόρος Αν Γουέινγκ, που εργάζεται στην Λάιφ ως νομική σύμβουλος, επίσης θα απολυθεί καθώς εμπιστευτικά στοιχεία που έχει στην κατοχή της, θα υποκλαπούν από τον ρεπόρτερ, με συνέπεια, αυτή να πάρει την άγουσα για το ταμείο ανεργίας και ο μνηστήρας της πίσω το δακτυλίδι των αρραβώνων τους. Μολονότι φοβιτσάρης, άτολμος και διστακτικός, ο Μπροκ, αποδεχόμενος την προτροπή μιας επιστήμονος που συμμετέχει στα περίεργα πειράματα, θα εισβάλλει στα εργαστήρια της Λάιφ, για να διαπιστώσει ιδίοις όμασι την παρατυπία. Ατυχώς γι αυτόν το μοιραίο δεν θα αργήσει να συμβεί. Αφού η απελευθερωμένη και ταχύτατα κινούμενη εξωγήινη ύπαρξη, θα εισέλθει μέσα του και θα τον μετατρέψει από έναν συνεσταλμένο άντρα, σε ένα πανίσχυρο τέρας που μπορεί να εξολοθρεύσει τους πάντες. Στον φοβερό και τρομερό Βένομ!

Το κόλπο που επιθυμούσε να αποκαλύψει ο φουκαράς δημοσιογράφος, μπας και επανέλθει στην επικαιρότητα το όνομα του, στην ουσία είχε για θύμα τον ίδιο δηλαδή, καθώς το αγνώστου προέλευσης ον, που ομοιάζει με κινούμενη μάζα πίσσας και λάσπης, θα αποφασίσει να συμβιώσει εντός του προκαλώντας του ρήξη προσωπικότητας. Άλλοτε θα επικρατεί εκείνη του ταλαιπωρημένου Έντι, που από την μια στιγμή στην άλλη θα δει τον κόσμο του να καταρρέει, ενώ άλλες φορές θα κυριαρχεί αυτή του δράκου με τα σουβλερά δόντια, που δηλώνει πανέτοιμος να κατασπαράξει οποιονδήποτε τον προκαλέσει. Συνάμα οι εκπλήξεις που θα νιώσει, θα διαδεχθούν η μία την άλλη με καταιγιστικό ρυθμό, μιας και ο νέος του χαρακτήρας είναι πλέον άτρωτος, αεικίνητος, αλματώδης, ταχύτατος, άσε που το παραμικρό του τραύμα θεραπεύεται αυτόματα και σχεδόν στιγμιαία. Συνεπώς πως αντιδράς σε μια τέτοια πρόκληση, εσύ ο απλοϊκός ανθρωπάκος, γνωρίζοντας πως τα πάντα σου έχουν μεταλλαχθεί και μπορείς πλέον να νικήσεις τους πάντες και να κατακτήσεις τα πάντα.

Ετούτη η εισαγωγική ταινία, που αυτόνομα αναφέρεται στον Venom, στην πραγματικότητα σκοπό έχει να μας συστήσει αυτόν τον αντι-ήρωα, προτού οι σεναριογράφοι της ερυθρόλευκης μπράντας των κόμικ, τον εκμεταλλευτούν ξανά, προφανώς απέναντι στον Spider-Man. Επαναφέροντας φαντάζομαι στο πανί την κόντρα του Αραχνάκια με την Νέμεση του, που με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο είχε απεικονιστεί στο τελευταίο τσάπτερ του πρώτου κύκλου του σινε-σίριαλ. Στην παρούσα περίπτωση, όμως, το περιβάλλον, δεν είναι δομημένο τόσο επιβλητικά σκοτεινό και νεφελώδες όσο προστάζει η σεναριακή βάση, αφού η παραγωγή και ο διεκπεραιωτής του πρότζεκτ Ruben Fleischer, παρακινούμενοι μάλλον από την τάση του κοινού για περισσότερη πλάκα μεταξύ της δράσης, μετέτρεψαν το φιλμ σε μια ανούσια γλαφυρή παρανόηση. Που δεν ξέρεις πότε πρέπει να γελάσεις και πότε καλείσαι να το πάρεις στα σοβαρά. Αν συμβαίνει δηλαδή και ποτέ το τελευταίο.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, ακόμη δεν το έχω διασαφηνίσει μέσα μου το πόρισμα, τον Βένομ υποδύεται ένας από τους πιο σημαντικούς πρωταγωνιστές της εποχής μας, που με άφησε με την εντύπωση πως έδωσε στην ερμηνεία του, βαρύτητα αντίστοιχη με όλων των σπουδαίων ρόλων που απέδωσε στο παρελθόν. Και πράγματι ο Tom Hardy μοιάζει υπερβολικός είναι η αλήθεια, αρνούμενος να παίξει ας πούμε τον παλιάτσο, όπως έπραξε ο Paul Rudd στον Ant-Man και ακόμη χειρότερα ο Reynolds στον Deadpool. Το περιβάλλον του όμως είναι εκείνο που δεν συνάδει με την μετρημένη παρουσία του Εγγλέζου, καθώς οι περισσότερες σεκάνς είναι στημένες για να σκορπίσουν γελάκια στην πλατεία και το κοντράστ με την σοβαρότητα του, σίγουρα δημιουργεί μπέρδεμα συναισθημάτων. Αν σε όλο αυτό το περίπλοκο μιξάζ προσθέσουμε την αόρατη παρουσία της πριγκίπισσας του αμερικάνικου indie σινεμά Michelle Williams, τον κάκιστο βιλεν που αποδίδει με όσο περισσότερη βαριεστημάρα μπορεί ο Riz Ahmed και τα μετριότατα ειδικά εφέ που δεν ανταποκρίνονται στα στάνταρντς του στούντιο, τότε μιλάμε για ένα σχέδιο που δεν στέφθηκε με επιτυχία.

Εννοείται όχι στο εμπορικό κομμάτι, αφού είναι γνωστό πως σύσσωμοι οι Marvelιστές θα τρέξουν για να πάρουν μέρος ως κοινό σε ένα ακόμη υπερθέαμα του συγκεκριμένου, πολυγραφότατου ετησίως πλέον, Universe. Αν σε κάτι βάζει την σφραγίδα του ο Venom είναι το γεγονός πως η φίρμα το δηλώνει ευθαρσώς πως δεν ενδιαφέρεται για κανένα άλλο κομμάτι των σινεφίλ, παρά της είναι υπεραρκετό για να κάνει το κουμάντο της, μόνο εκείνο των φανατικών όλων αυτών των ζωντανεμάτων από το πολύχρωμο περιοδικό στο πανί. Που είμαι βέβαιος θα περάσουν υπέροχα με το ασύνταχτο κομφούζιο. Και θα αδημονήσουν μετά το πέρας του για την σίγουρη συνέχεια και εκτιμώ μια χαρά θα κάνουν. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν αλλάζει το δεδομένο αποτέλεσμα, πως το δηλητήριο του γλοιώδη και σιχαμερού δοντάκια Βένομ, είναι και παραείναι της πλάκας!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!