Movies Ltd

Ένα πάρτι που αρχίζει ωραία και τελειώνει... μοιραία

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν η κάθοδος στην κόλαση έχει... οργασμό!

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στο Μπουένος Άιρες Αργεντίνος σκηνοθέτης, ο οποίος όμως ζει και εργάζεται στη Γαλλία. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «Μόνος εναντίον όλων» (Seul contre tous, 1998), πρώτη του συμμετοχή στο φεστιβάλ Καννών, ταινία που έμεινε διάσημη για τη φράση «Έχετε 30 δευτερόλεπτα για να εγκαταλείψετε την προβολή αυτού του φιλμ», «Μη αναστρέψιμος» (Irréversible, 2002), πρώτη συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Καννών, ταινία που έμεινε γνωστή για την περίφημη σχεδόν 11λεπτη σκηνή του βιασμού, «Enter the Void» (2009), και πάλι με συμμετοχή στο διαγωνιστικό των Καννών, η μόνη ταινία του Noé που δεν είχε διανομή στις ελληνικές αίθουσες και «Love» (2015), με παρουσία στο φεστιβάλ των Καννών αλλά εκτός συναγωνισμού, ταινία που γύρισε σε 3D, ήταν αρκούντως αυτοβιογραφική και διέθετε πραγματικές σκηνές σεξ!

Η ταινία Climax του Noé συμμετείχε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» του περασμένου φεστιβάλ των Καννών και τιμήθηκε με το Βραβείο C.I.C.A.E. που πως να σας το εξηγήσω τώρα, είναι ένα βραβείο Art! Το σενάριο της ταινίας ήταν μόλις πέντε σελίδες, τα γυρίσματα κράτησαν μόλις 15 ημέρες κι έγιναν με χρονολογική σειρά, και από την σύλληψή της ταινίας μέχρι την παράδοσή της, έτοιμη και μονταρισμένη, χρειάστηκαν μόλις τέσσερις μήνες!

Η υπόθεση: Μέσα της δεκαετίας του '90. 20 χορευτές, Γάλλοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ολοκληρώνουν τις πρόβες τους για τη μεγάλη περιοδεία που ετοιμάζουν σε Γαλλία και ΗΠΑ. Για να το γιορτάσουν, οργανώνουν ένα πάρτι, εκεί όπου είχαν μαζευτεί. Σε ένα άδειο, τεράστιο κτίριο, στη μέση του πουθενά. Είναι χειμώνας, τα πάντα είναι σκεπασμένα από χιόνι, κάνει κρύο, αλλά μέσα στο κτίριο η ατμόσφαιρα είναι καυτή. Μπόλικη μουσική και σανγκρία τους οδηγούν όλους στο τσακίρ κέφι. Ναι, αλλά κάποιος έχει ρίξει ναρκωτικά μέσα στην σανγκρία. Acid. LSD. Αρχικά, το πράγμα εκτονώνεται με περισσότερο χορό. Όμως, σιγά σιγά η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Σταδιακά, κανένας δεν μπορεί να ελέγξει και να αντισταθεί στις νευρώσεις και τις ψυχώσεις του – όλοι είναι μουδιασμένοι από τον υπνωτικό και μονίμως αυξανόμενο ηλεκτρικό ρυθμό της μουσικής. Όλοι τριπάρουν. Για κάποιους, έτσι είναι ο παράδεισος. Οι περισσότεροι, όμως, βυθίζονται στην κόλαση...

Η άποψή μας: Έναρξη. Η κάμερα ψηλά. Στον ουρανό. Φρεμάρει κάθετα. Το μάτι του δημιουργού. Το μάτι του Θεού; Μια κοπέλα σέρνεται πάνω στο χιόνι. Πονάει. Αγκομαχά. Αφήνει κηλίδες αίματος. Οι κινήσεις της θυμίζουν εκείνες παιδιού, που κουνάει χέρια και πόδια ρυθμικά, δημιουργώντας αγγελάκια στο χιόνι. Δεν είναι όμως παιχνίδι. Αυτή δεν είναι μια ευτυχισμένη στιγμή. Είναι στιγμή θανάτου. Πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Κλασικός Noé. Είμαστε στην αρχή της ταινίας κι όμως βλέπουμε τους τίτλους τέλους. Εντάξει, έχει τραβήξει την προσοχή μας. Πάμε παρακάτω. Οθόνη τηλεόρασης. Μια σειρά από χορευτές, εξομολογούνται διάφορα σε έναν αόρατο τύπο, που προφανώς τους παίρνει συνέντευξη. Αδιαφορούμε γι' αυτά που λένε. Μαλακίες λένε.

Την προσοχή μας την τραβάει η στοίβα με τα βιβλία αριστερά όπως βλέπουμε την οθόνη και η στοίβα με τις βιντεοκασέτες (ναι, ο αθεόφοβος), δεξιά της οθόνης. Στα βιβλία βλέπουμε τίτλους γραμμένους από συγγραφείς όπως ο Νίτσε και ο Σιοράν. Το μεγάλο πανηγύρι γίνεται δεξιά. Τι ταινιάρες είναι αυτές; Από τη «Σουσπίρια» του Αρτζέντο μέχρι το «Χαρακίρι» του Κομπαγιάσι. Και από το «Μια γυναίκα δαιμονισμένη» του Ζουλάφσκι μέχρι τον «Καβγατζή» του Φασμπίντερ. Όσοι νεόκοποι στο «σπορ» δείτε την ταινία, κάντε τον κόπο κι αν δεν έχετε δει κάποια-ες από τις ταινίες δεξιά, αντέστε να τις δείτε. Πραγματικά μαθήματα σινεμά. Να είναι οι επιρροές του Noé; Να κάνει κλείσιμο ματιού στους ψαγμένους; Μέχρι εδώ πάμε καλά. Όχι μόνο έχει τραβήξει την προσοχή μας, μας έχει «φτιάξει» κιόλας. Πάμε παρακάτω.

Αυτό που ακολουθεί είναι ένα πεντάλεπτο χορευτικό, από τις πιο όμορφες χορευτικές σκηνές που έχουμε δει ever! Είναι η μόνη σκηνή για την οποία έγινε χορογραφία και είναι τέλεια! Υπέροχα κορμιά, δυνατή μουσική, άψογος συντονισμός, τρομερή αισθητική. In retrospective, αυτή η σκηνή θα αποτελέσει το ανάλογο της σκηνής με το χορό, το τραγούδι και το αρμόνιο στο μέσον μιας άλλης ταινίας ενός ακόμα τρομερού παιδιού του γαλλικού σινεμά: ομιλώ για το «Holy Motors» του Leos Carax. Εκείνη η σκηνή ήταν η μοναδική «ζωντανή» και αληθινή σε έναν κυκεώνα δηθενιάς και ντεμεκοσύνης. Η σκηνή του χορού θα αποτελέσει το... climax της ταινίας αυτής! Κι έρχεται τόσο μα τόσο νωρίς! Πάμε παρακάτω.

Διάλογοι στη σάλα, λίγα μπιτάκια, λίγη σανγκρία, η Sofia Boutella να είναι (μάλλον) η μοναδική ηθοποιός σε ένα καστ γεμάτο χορευτές (σημείωση: έτσι όπως εμφανίζεται σε τούτη την ταινία, δεν θα μπορούσε να υποδυθεί την γκαβλιάρα, μεγάλη αδελφή της Emma Watson; Ε; Τι λέτε κι εσείς;). Το πράγμα ακόμα τσουλάει μια χαρά. Σκάει μύτη κι άλλο ένα από τα κόλπα – σήματα κατατεθέντα του σκηνοθέτη: τα ζενερίκ εμφανίζονται στο μέσον σχεδόν της ταινίας. Και μετά... Και μετά μας πήρε η κατηφόρα. Το παραισθησιογόνο αρχίζει να λειτουργεί. Οι κομιλφό συμπεριφορές παύουν να υφίστανται. Αρχικά, αναζητείται ο ένοχος. Ποιος έριξε ρε παιδιά το ντραγκ στη σανγκρία; Α, αυτός δεν ήπιε – αυτός θα είναι, ο μαύρος. Τον πετάνε έξω από το κτίριο. Α, τελικά, τούτη είναι, η μη μου άπτου. Γιατί δεν ήπιες μαρή; Γιατί είσαι έγκυος; Ψέματα! Πάρε μερικές κλωτσιές στο στομάχι. Ναι, ναι, καλά καταλάβατε.

Αρχίζει πλέον η κόλαση. Μια βλαμμένη που έφερε και το παιδί της στο πάρτι, το κλειδώνει στο λεβητοστάσιο για να το προστατέψει. Έχει πιει κι εκείνη και ο πιτσιρίκος σανγκρία. Και μετά χάνει τα κλειδιά! Ε, ναι, να μην υπάρχει κι ένα παιδί για να τσιγκλίσουμε τους πιο μικροαστούς από το κοινό; Βεβαίως! Να βάλουμε και μία να κατουριέται μόνη της πάνω στην πίστα; Γιατί όχι; Ουπς, να κι ένα μαχαίρι, δια πάσαν νόσον και πάσα μαλακία. Η κάμερα κάποια στιγμή αναστρέφεται. Είναι στο ταβάνι και τραβάει ανάποδα. Κάτω, στην κόλαση, να γίνεται της πουτάνας. Κόλαση σε λέω ψηλέ, κόλαση! Σκοτάδια, ξερατά, γαμήσια, τέτοια. Διέξοδος πουθενά. Μια ρουφιάνα που έχει κόκα – το καλύτερο αντίδοτο για το LSD όπως καταλαβαίνω ο αδαής – δεν το μοιράζεται με κανέναν: το κρατάει για τον εαυτό της. Πότε θα τελειώσει ο εφιάλτης;

Και γιατί ρε μάγκα να δω εγώ αυτόν τον εφιάλτη; Αχ, ναι, το ναρκωτικό καταργεί τις συμβάσεις και βγάζει στη φόρα τον... καλύτερο εαυτό μας. Σκατένιοι, τιποτένιοι άνθρωποι. Έτοιμοι να φάνε ο ένας τον άλλον, όπως συμβαίνει στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι». Αλλά ρε φίλε Noé, μας πήραν χαμπάρι ρε μαν. Όχι άλλα σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές. Μπορεί να ξεγελάς λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο καιρό – όχι όμως πολλούς για πολύ καιρό! Οπότε, ντιπ διχασμένη η ταινία. Μέχρι περίπου τη μέση κούκλα, μετά τη μέση, πανούκλα και... ντραγκαρισμένη. Τι να σου κάνει το έρημο το «Angie» ρε φίλε;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!

However far away, I will always love you...

του zerVo (@moviesltd)

Μια ζωή είναι, διάολε. Δεύτερη δεν υπάρχει. Πόσα χρόνια χωράει του καθενός το γραμμένο? Πέντε, έξι, οκτώ δεκαετίες? Οι διαφορές είναι μικρές μεταξύ των μεγεθών, μια ανάσα, ένα ξημέρωμα. Για ποιον ακριβώς λόγο αυτό το πέρασμα από ετούτη την μικροσκοπική κουκκίδα του σύμπαντος, να μην συμβαδίζει πάντοτε με την προσωπική ευτυχία, με την ατομική ελευθερία, με τον αναλογικό στην ματιά του εκάστοτε όντος, μεγαλειώδη θρίαμβο? Έτσι, πες! Γιατί ακόμη και στον πιο ιδεατό κόσμο, η ανθρώπινη φιλοδοξία για εξέλιξη θα έσπαζε και πάλι τα όρια και θα επικρατούσαν ξανά συνθήκες δυστυχίας. Μιας και όλα αυτά τα εξευγενισμένα borders αρχής, κάποια ανώτερη δύναμη θα τα έθετε και πάλι. Το ζήτημα είναι αν και κατά πόσο το κάθε περιορισμένο μόριο του όλου, θα επέμενε στην απόφαση να δείξει Ανυπακοή...

Από τις πλέον αναγνωρισμένες και με σημαντική καριέρα στον χώρο της καλλιτεχνικής φωτογραφίας στις γκαλερί της Νέας Υόρκης, η Ρόνιτ Κέρτις, εντελώς αναπάντεχα θα πληροφορηθεί τον θάνατο του πατέρα της, εξέχοντος στελέχους της Εβραϊκής παροικίας του Βόρειου Λονδίνου, Ραβίνου Κρούσκα. Παρότι έχει εγκαταλείψει τον τόπο της για κοντά δυο δεκαετίες, αναζητώντας την τύχη της στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, γεγονός που την αποξένωσε ολοκληρωτικά από τον αυστηρών αρχών και μεθόδων γονιό της, εκείνη θα πάρει την απόφαση να μεταβεί στην Αγγλική πρωτεύουσα προκειμένου να παραστεί, έστω και με χρονική καθυστέρηση, στον ύστατο αποχαιρετισμό του. Αλλά και να παρακολουθήσει τις διεργασίες διαδοχής του στην ιεραρχία της Χασιδικής κοινότητας, όπως προστάζει η Τορα.

Από τις πρώτες κιόλας στιγμές ανάμεσα σε φίλους και συγγενείς, που έχουν να την συναντήσουν για καιρό, η Ρόνιτ θα νιώσει πως είναι ανεπιθύμητη, καθώς άπαντες εξακολουθούν να συμπεριφέρονται κατά την προσταγή του πατρός της, που ουσιαστικά, με την οριστική φυγή της, την αποκλήρωσε. Μοναδικοί που θα της ανοίξουν το σπιτικό τους, για να την φιλοξενήσουν τις ελάχιστες ημέρες της επίσκεψης της, θα είναι οι παλιοί της, οι καλύτεροι της φίλοι, ο καλοσυνάτος ιερωμένος Ντόβιντ, ταχύτατα εξελισσόμενος Ραβίνος, που προορίζεται για διάδοχος του πατέρα της και η μελαγχολική Έστι, που εδώ και ελάχιστο καιρό έχει ανταλλάξει μαζί του όρκους αιώνιας συζυγικής πίστης, καθώς προστάζουν οι ιεροί κανόνες.

Μια τεράστια έκπληξη που δεν θα καταφέρει να κρύψει από την ματιά της η σε μόνιμα δύσκολη θέση, καθώς νιώθει πλήρως αποξενωμένη από τις ρίζες της, Ρόνιτ, γνωρίζοντας καλά, από τα παλιά, τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα της Έστι και τις δυσκολίες που θα χρειαστεί για να μπει στο καλούπι της παπαδιάς. Οι μνήμες της νιότης δεν θα αργήσουν να ξυπνήσουν όμως τα θαμμένα συναισθήματα των δύο γυναικών, ακόμη κι αν οι θρησκευτικής βάσης συνθήκες που τις περιβάλλουν είναι απόλυτα περιοριστικές για να τα εκδηλώσουν, με τον τρόπο που εκείνες επιθυμούν.

Θα ήταν και κουτό στην αναφορά μου στο φιλμ Disobedience, μιας και τόσο τα προωθητικά κλιπς όσο και τα πόστερς το διακοινώνουν χωρίς υπεκφυγές, να θεωρήσω το ερωτικό σμίξιμο, που αργά ή γρήγορα θα συμβεί ανάμεσα στις δύο ψυχικά ζορισμένες κοπέλες, ως ανατροπή στην υπόθεση. Μετά βεβαιότητος θα έδινε στο αγκάλιασμα τους, την έννοια του καταλύτη, που η (επανα?)γέννηση του θα οδηγήσει το βραδυφλεγές δράμα στην κορύφωση. Στιγμή αφετηριακή, που σχεδόν άμεσα δίνει και τις απαντήσεις για όσα συνέβησαν στον φονταμενταλιστικά πατριαρχικό μικρόκοσμο τους, είκοσι σχεδόν χρόνια πριν, που είχαν σαν αποτέλεσμα την φυγή της Ρόνιτ στην ξενιτειά. Ίσως ρεζιλεμένη στην ματιά των γονιών της, ενδεχόμενα εξευτελισμένη για τις ανάρμοστες των κειμένων, σεξουαλικές επιλογές της, πιθανότατα υπεύθυνη για το αν κάτι παρόμοιο συμβεί και στην μεγάλη αγάπη της ζωής της. Που ουδέποτε λησμόνησε. Αμφίδρομο το φίλινγκ. Η Έστι και ουδείς άλλος, μιας και η διαγραφή από τα κοινωνικά κατάστιχα της φυγάδας είναι ολοκληρωτική, είναι άλλωστε η μοναδική που με πλάγιο τρόπο, φρόντισε να της στείλει το μήνυμα του θανάτου του σεβάσμιου πατέρα.

Και τι ολοκληρωτικές αλλαγές θα προκαλέσει το ντόμινο των εξελίξεων με την άφιξη της στο Λονδίνο! Κύρια για την αδύναμη πλέον να αντιδράσει στα δεσμά που έχει δεθεί - ίσως και χωρίς την θέληση της, ως εξιλέωση για τις "κακοήθειες" της εφηβείας της - ερωμένη. Μια δασκαλίτσα στο τοπικό Εβραϊκό σχολειό θηλέων, που σκορπά την καθημερινότητα της μέσα στην ανείπωτη ρουτίνα. Από τους τέσσερις τοίχους του νοικοκυριού της, στην δυσμενών συνθηκών, ελέω ύπαρξης απαράβατων κανόνων κι εκεί, εργασία, που ούτε καν την συγκινεί, άσχετα αν έχει πείσει τον εαυτό της για το αντίθετο. Η σκέψη της, η καρδιά της, η ύπαρξη της ολόκληρη είναι ταγμένη χιλιάδες μίλια μακρυά, στην αμερικάνικη μητρόπολη, εκεί που ζει το άλλο της μισό. Και ο χαμός του Ραβίνου θα είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να την ξαναδεί, γι αυτό και θα κάνει ότι περνά από το χέρι της να επιτύχει μια τέτοια επανένωση. Ο δρόμος που θα ανοίξει το ερωτικό, παράνομο και βδελυρό στην όψη του περίγυρου σκίρτημα, δεν θα έχει όπως πάντα μάκρος ούτε λίγα μέτρα. Και στο τέρμα του, η μάντρα θα ορίσει το μισητό αδιέξοδο. Δεν έχει παραπέρα, ως εδώ. Εξόν και στασιάσεις, σπάσεις τις αλυσίδες. Εσύ που κάποτε πίστευες στον εαυτό σου, μα τώρα σερβίρεις ως υπηρέτρια τον λιγομίλητο Κύρη και του κάθεσαι δουλικά, μια φορά την εβδομάδα, το βράδυ της Παρασκευής, ξημέρωμα της Σαββατιανής αργίας...

Είναι η έκτη φορά που ο γεννημένος στην Αργεντίνα, μα μεγαλωμένος στο Τσίλι, σκηνοθέτης Sebastian Lelio βάζει την υπογραφή του σε μεγάλου μήκους πόνημα. Η τρίτη από τον καιρό που φεστιβαλικά εξελίχθηκε σε σπουδαίο και τρανό ντιρέκτορα και τα έργα του έφτασαν και στις δικές μας αίθουσες και η πρώτη του αγγλόφωνη, αυτή δηλαδή που γκρεμίζει τα στενά λατινοαμερικάνικα σύνορα, για να τον κάμει διάσημο και στην Μέκκα του Βορρά. Τα θεμέλια της ιστορίας που επεξεργάζεται ο ρετζίστας από την Βίνια Ντελ Μαρ, φωτογραφίζουν ξανά ένα ερωτικό πάθος, από αυτά που στήνονται ταμάμ στην ιδέα του "τι θα πει η γειτονιά". Ομοίως δηλαδή με την περίπτωση της καλοβαλμένης εξηντάρας Gloria, που ποτέ της δεν διάβηκε το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, ακόμη κοντύτερα σε αυτή της τρανς Mujer Fantastica, που ουδείς από το περιβάλλον του εύπορου καλού της, μπορούσε να πιστέψει πως την είχε αγαπήσει. Έτσι συμβαίνει κι εδώ στην φλιπσάιντ φύλου, ρομαντζάδα του Brokeback, με σεναριακά ψήγματα παρμένα από το δράμα Fill The Void. Ίδιο, ελάχιστου κόσμου που λατρεύει να παιδεύει, περιβάλλον, όμοια εξαναγκαστική γαμήλια συνθήκη, εφάμιλλα δεσμά ηθικής ζώνουν το πολυπόθητο outing!

Η σκηνοθετική προσέγγιση του Lelio, ξανά, υπέροχη, με καδραρίσματα κοντινά πάνω στα πρόσωπα των ηθοποιών του, ώστε οι καίριες εκφράσεις τους να μεταφέρουν στην πλατεία τον βουβό τους πόνο για τον καημό που τσακίζει τα σπλάχνα. Σε ένα σκηνικό βυθισμένο στην μουντάδα και την συννεφιά, όπως βοηθά στον σχηματισμό του το όμορφο μα τόσο άρρυθμο προάστιο του Γκόλντερς Γκριν, ο Χιλιάνος δείχνει τις πιθανές διεξόδους προς το χρώμα, την βοή και την τελική απελευθέρωση, φροντίζοντας πάντα να καλύπτει την κάθε κίνηση των δύο γυναικών με το απροσπέλαστο ελλενίτ της αιχμαλωσίας που έχουν περιέλθει. Μια απόφαση είναι λες? Πόσοι θα γκρεμοτσακιστούν από δαύτην συλλογάται το μισοπεθαμένο, κατακερματισμένο πνεύμα, που έστω και δυο ώρες εξιλέωσης στον μίζερο ξενώνα ημιδιαμονής, του είναι υπέρ αρκετές για να ανασάνει. Τι εξάλεπτη μεγαλοφυής ερωτική ελεγεία!

Την Ρόνιτ υποδύεται η Rachel Weisz. Είκοσι σιμά χρόνια από την εποχή που μας συστήθηκε μέσω του σκονισμένου adventure της Μούμιας, στο ειδυλλιακό πρόσωπο της  Λονδρέζας δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Σκαλισμένη σαν από γλύπτη της Αναγέννησης, η υπέροχη μορφή της οσκαρούχου σταρ, σκορπά ένθεν κακείθεν ερωτικά καλέσματα, που ζαλίζουν την πλατεία, όπως και την σύντροφο της στην πλοκή. Που την ερμηνεύει η Rachel McAdams, ενδεχόμενα στην πιο πειστική μέχρι ώρας εμφάνιση της στο εκράν. Θλιμμένη όσο πρέπει, ουδέποτε υπέρ εκτεθειμένη, ώριμη πια υποκριτικά και όχι η πριγκίπισσα των rom com που πρωτογνωρίσαμε, καθηλώνει υποστηρικτικά, ως το σκέλος του ντουέτου που έχει υποστεί (και θα συνεχίσει μήπως?) το περισσότερο βάσανο. Εκείνη έμεινε πίσω, εκείνη ποτέ δεν άνοιξε φτερά, εκείνη άλλαξε στέφανα με τον Ραμπί Κούπερμαν (δεν έχει υπάρξει ποτέ πειστικότερος στην καριέρα του ο Alessandro Nivola), μπας και συγκαλύψει το σκάνδαλο που δεν διαγράφηκε, όπως φαίνεται ποτέ!

Ανατριχιαστικές εικόνες πάθους, ενόσω η πενιές της κιθάρας του Lovesong στριφογυρνούν στο μυαλό διαρκώς από το πρώτο δευτερόλεπτο, στήνουν τον καμβά μιας από τις ποιοτικότερες αισθηματικές δημιουργίες της δεκαετίας. Ανάσα πρόσκαιρη στο αντάμωμα, μα και απόγνωση στην ραγισμένη πορεία, καθώς αντιλαμβάνεσαι όσο περνά η ώρα πως οι ερωτευμένες ψυχές είναι αλυτρωτικά παγιδευμένες σε μια αδηφάγα κινούμενη άμμο. Ποια αρχή της αυτοδιάθεσης? Περαστικοί είμαστε από ετούτη τη γη, μα το διάβα όλων είναι, καθώς φαίνεται, αναντίρρητα προδιαγεγραμμένο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Συνείδηση: ή την έχεις ή δεν την έχεις...

Ο Vahid Jalilvand γεννήθηκε στην Τεχεράνη το 1976. Σπούδασε σκηνοθεσία θεάτρου στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης και ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός θεάτρου. Έκανε το ντεμπούτο του στη σκηνή όταν ήταν μόλις 15 ετών. Το 1996 ξεκίνησε να εργάζεται για την Ιρανική Κρατική Τηλεόραση ως μοντέρ και έπειτα ως τηλεοπτικός σκηνοθέτης. Αργότερα, σκηνοθέτησε περισσότερα από 30 ντοκιμαντέρ. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί. Στο φεστιβάλ Βενετίας του 2017 όπου προβλήθηκε η ταινία στο παράλληλο του διαγωνιστικού τμήμα «Orizzonti», τιμήθηκε με δύο βραβεία: καλύτερης σκηνοθεσίας και ανδρικής ερμηνείας. Στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης η ταινία Περίπτωση Συνείδησης (Bedoone Tarikh, Bedoone Emza / No Date, No Signature) κέρδισε τον Αργυρό Αλέξανδρο – Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής αλλά και το βραβείο της FIPRESCI από το διαγωνιστικό τμήμα. Και η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη έχει πάρει βραβείο FIPRESCI! Το «Wednesday, May 9» (Chaharshanbeh, 19 Ordibehesht) έλαβε μέρος στο τμήμα «Orrizonti» στο 72ο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας και τιμήθηκε με το βραβείο της FIPRESCI ως η καλύτερη ταινία από το συγκεκριμένο τμήμα αλλά και από το τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής». Οι κριτικοί λοιπόν αγαπούν τον Jalilvand. Επομένως, κάτι θα κάνει καλά... Και τούτη η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση του Ιράν για το ξενόγλωσσο Όσκαρ...

Παραθετουμε εδώ κι ένα μικρό τμήμα από το σημείωμα του σκηνοθέτη για την ταινία, πολύ ιδιαίτερο: "Διάβασα ένα απόσπασμα από τον Rolf Dobelli που έλεγε, ''Αυτοί που είναι τολμηροί και γενναίοι σκοτώθηκαν πριν να μεταφέρουν το γονίδιό τους στις επόμενες γενιές. Οι άλλοι, δηλαδή οι δειλοί και οι ευσεβείς, επέζησαν. Είμαστε οι απόγονοί τους".

Η υπόθεση: Ο Kaveh Nariman είναι ένας εξαιρετικός ιατροδικαστής, που βιοπορίζεται στην Τεχεράνη. Ένα βράδυ, καθώς οδηγάει επιστρέφοντας στο σπίτι του μετά τη δουλειά, παρενοχλείται από άλλο, βιαστικό οδηγό, αναγκάζεται να στρίψει απότομα προς τα πλάγια το αυτοκίνητό του και παρασύρει μηχανάκι όπου επιβαίνουν ένας φτωχός βιοπαλαιστής, η γυναίκα του, και τα δύο ανήλικα παιδιά τους. Ο ιατροδικαστής δεν θέλει να καλέσουν την αστυνομία: δεν έχει φροντίσει να ανανεώσει την ασφάλεια του αυτοκινήτου του. Ουσιαστικά λοιπόν είναι παράνομος. Δίνει πάντως ένα αρκετά μεγάλο χρηματικό ποσό ως αποζημίωση στον πατέρα και επιμένει να πάνε σε νοσοκομείο, καθώς ο 8χρονος γιος του, πέρα από κάποιους μώλωπες, εμφανίζει σημάδια διάσεισης.

Ο πατέρας, ο Moosa, παίρνει τα χρήματα, αλλά δεν πάει τους τραυματίες, ιδίως τον γιο του, στο νοσοκομείο, όπως είχε υποσχεθεί στον ιατροδικαστή. Δύο μέρες μετά, το παιδί εμφανίζεται στο νεκροτομείο! Ο ιατροδικαστής θεωρεί ότι ενδεχομένως να είναι εκείνος που ευθύνεται για το θάνατο του παιδιού. Η συνάδελφός του, Sayeh Behbahani, με την οποία ο ιατροδικαστής έχει μια ιδιάζουσα, νεφελώδη σχέση, κάνει την νεκροψία και στο πόρισμά της ως αιτία θανάτου κατονομάζει δηλητηρίαση και συγκεκριμένα, αλλαντίαση. Όντως, την προηγούμενη μέρα ο Moosa, όπως μαθαίνουμε, είχε αγοράσει από ένα πτηνοτροφείο, πολύ φτηνά κοτόπουλα. Κοτόπουλα που δεν είχαν σφαχτεί ουσιαστικά: είχαν πουληθεί ψόφια! Με αυτόν τον τρόπο ένας υπάλληλος του πτηνοτροφείου έβγαζε το χαρτζιλίκι του. Ποιος φταίει τελικά για το θάνατο του παιδιού; Και ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;

Η άποψή μας: Το ιρανικό σινεμά συνεχίζει να εκπλήσσει. Θετικά. Συνεχίζει να αποτελεί μια επιβλητική μήτρα, που «γεννάει» υπέροχες ταινίες, πολυδιάστατες και ξεχωριστές, με μία κοινή συνισταμένη: είναι ταινίες που εστιάζουν πάντοτε στον άνθρωπο. Είναι ταινίες, που θέτουν πολύ ενδιαφέροντα ηθικά ζητήματα. Είναι ταινίες, που είναι σύγχρονες, μοντέρνες, εκλεπτυσμένες μα και καίριες. Χτυπάνε κατευθείαν στο ψαχνό. Χωρίς φιοριτούρες, χωρίς τρικ για να κρύψουν πιθανές αδυναμίες τους, χωρίς φρου φρου και αρώματα. Ακόμα πιο συναρπαστικό είναι το γεγονός ότι οι ταινίες αυτές παράγονται ουσιαστικά με τη δαμόκλειο σπάθη της λογοκρισίας πάνω από το κεφάλι των δημιουργών τους! Με ένα θεοκρατικό καθεστώς εν πολλοίς να ελέγχει τα πράγματα. Ναι, αλλά αν έχεις κάτι να πεις, θα βρεις τρόπο να το πεις, έτσι δεν είναι; Το πρόβλημα είναι να μην έχεις να πεις τίποτε και να έχεις όλη την ευχέρεια και την... ελευθερία να το πεις αυτό το τίποτε! Το Ιράν δεν έχει να φοβάται τίποτε κινηματογραφικώς. Οι άνθρωποι εκεί ξέρουν να κάνουν σινεμά.

Και μετά τον Abbas Kiarostami υπάρχουν πολλοί ικανοί δημιουργοί, που κρατάνε ψηλά τη σημαία της ποιότητας. Από τον παλιό πια, Jafar Panahi, τον έχοντα πολλά προβλήματα με το ιρανικό καθεστώς Mohammad Rasoulof (με του οποίου την τελευταία, βραβευμένη στις Κάννες ταινία «Ένας ακέραιος άνθρωπος» βρίσκω ότι η ταινία που εξετάζουμε εδώ έχει αρκετές εκλεκτικές ομοιότητες) και τον εδραιωμένο και αναγνωρισμένο πλέον παντού Asghar Farhadi μέχρι τους Bahman Ghobadi, Mohsen Makhmalbaf, Majid Majidi, Mani Haghighi και βεβαίως Marjane Satrapi, μιλάμε για ταλαντούχους δημιουργούς, που προσφέρουν μια ευρεία γκάμα επιλογών και θεμάτων. Τι τους ενώνει, πέρα από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους; Η ανθρωποκεντρική ματιά τους. Σ' αυτήν την παράδοση έρχεται να δώσει τα εξαιρετικά διαπιστευτήριά του και ο Vahid Jalilvand. Τι συμβαίνει λοιπόν στη δεύτερη ταινία του;

Ενοχές που τρέχουν παράλληλα. Θύτες που δεν έχουν καν την ευθιξία να νίψουν τας χείρας τους. Δειλοί άνθρωποι, δειλές συμπεριφορές. Και θύμα, όπως πάντα, ένας αθώος. Ένα παιδί. Το μέλλον μιας χώρας. Το μέλλον του κόσμου. Ο σκηνοθέτης είναι μεθοδικός και αποτελεσματικός. Δεν αφήνει τον θεατή απλώς να παρατηρεί: τον μπάζει μέσα στο κουβάρι με τον μίτο της Αριάδνης και τον καλεί να το ξεδιαλύνει. Να πάρει θέση. Όχι να δείξει με το δάχτυλο. Όχι. Αυτό θα ήταν πολύ απλό. Όχι. Είναι δύσκολο μέσα από το σκοτάδι της ηθικής να βρεις τον τρόπο και να βγεις στο φως του ήθους. Κι εδώ δεν τίθεται θέμα αλήθειας. Η αλήθεια έχει να κάνει με την οπτική γωνία από την οποία παρατηρείς ένα γεγονός. Και πάλι όχι. Όχι. Ο δημιουργός πάνω σε μια έννοια ξεχασμένη από καιρό πατάει. Πάνω σε μια έννοια που έχει ευτελισθεί, που έχει μαραζώσει, που δεν της δίνουμε καμία σημασία: μιλάω για την τιμή.

Όλα ξεκινούν από τον υπάλληλο στο πτηνοτροφείο. Που δεν έχει καμία τιμή. Αλλά εννοείται πως θέλει να βγάλει λίγα φράγκα παραπάνω. Να... καλυτερέψει τη ζωή του. Ποιος ξέρει το δράμα που τραβάει κι αυτός. Ναι, αλλά για να βγάλει τα παραπάνω χρήματα δεν νοιάζεται για τις συνέπειες των πράξεών του. Δεν νοιάζεται για το αν πουλάει ουσιαστικά σάπια κρέατα. Δεν νοιάζεται αν θα βγάλει χρήματα πουλώντας, εν δυνάμει, θάνατο. Κι όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον πατέρα του μικρού δεν έχει τα κότσια να αναλάβει τις ευθύνες του. Δεν έχει τιμή. Λέει ψέματα, προσπαθεί να διώξει τις ευθύνες από πάνω του, απειλεί. Καμία Ερινύα δεν τον τυραννά. Αντιθέτως, πολλές Ερινύες πετάνε πάνω από το κεφάλι του ιατροδικαστή. Μορφωμένος, αστός, σημαντικό γρανάζι στην κρατική μηχανή. Υπεκφεύγει μια φορά: μετά το ατύχημα δεν θέλει να εμφανιστεί η αστυνομία. Θέλει να παραμείνει άσπιλος. Θέλει να μην λερωθεί το ποινικό του μητρώο. Θέλει να μην έχει τρεχάματα. «Εξαγοράζει» τη διέξοδό του: προσφέρει χρήματα και... ησυχάζει. Επιμένει όμως: το παιδί πρέπει να πάει στο νοσοκομείο. Πρέπει να εξεταστεί. Να καταστεί βέβαιο ότι δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο. Κι ερχόμαστε στον τραγικό πατέρα. Που αγοράζει το κακής ποιότητας κρέας για να ταΐσει λίγο καλύτερα (όπως νομίζει) την οικογένειά του. Πρώτο λάθος. Που δεν πηγαίνει το παιδί του στο νοσοκομείο, με τον φόβο ίσως ότι θα χρειαστεί να δώσει χρήματα ή να τον ρωτήσουν εκεί πράγματα στα οποία δεν θέλει να απαντήσει. Δεν θέλει να έχει τρεχάματα με τις αρχές. Δεύτερο λάθος. Η γυναίκα του, τον κατηγορεί ευθέως. Και ο Moosa ξεσπάει. Αναζητώντας ευθύνες. Από άλλους. Με το δίκιο του. Αλλά το πιο δύσκολο είναι να ζητήσει ευθύνες από τον εαυτό του.

Ο σκηνοθέτης έχει ένα σπουδαίο σενάριο στα χέρια του και κατορθώνει να το αναδείξει σε υπερθετικό βαθμό. Είναι σταθερός, σίγουρος, γεμάτος αυτοπεποίθηση. Ελέγχει τα εκφραστικά του μέσα, δεν φλυαρεί, δεν υπεκφεύγει. Είναι λιτός και ταυτόχρονα πλήρης. Και ξέρει να παίρνει το ποθητό αποτέλεσμα, χωρίς να χάνει το στόχο του: είναι εντέλει η ίδια η κοινωνία που ευθύνεται για το θάνατο του παιδιού. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να αμβλύνει τις ταξικές ανισότητες. Και εννοείται, δεν αναλαμβάνει και καμία ευθύνη. Το καστ κάνει σπουδαία δουλειά με εκείνον που ξεχωρίζει να είναι ο Navid Mohammadzadeh στο ρόλο του Moosa. Η σκηνή της επίσκεψής του στο πτηνοτροφείο είναι απλά συγκλονιστική και ο ηθοποιός δίνει κανονικά ρέστα υποκριτικής! Η παλέτα της φωτογραφίας είναι αποχρωματισμένη, στα όρια του ασπρόμαυρου. Επίτηδες. Και ο κίνδυνος του διδακτισμού ξεπερνιέται χωρίς απώλειες. Και το φινάλε είναι έτσι όπως πρέπει. Ανοιχτό. Χωρίς εύκολες απαντήσεις. Με μπόλικες βασανιστικές ερωτήσεις να ταλανίζουν τον θεατή. Έτσι όπως κάθε σπουδαία ταινία οφείλει να κάνει...

Bradley Campano Meets Stefani Germanotta

του gaRis (@takisgaris)

Από τον Αβδηρίτη σοφιστή Πρωταγόρα μέχρι το φροντιστήριο Παλλάδιο στην πλατεία Κάνιγγος στα 1989, όπου προετοιμάστηκα για τις Πανελλήνιες, ισχύει ο κανόνας απαγόρευσης λήψης του ζητουμένου. Petitio Principii στα Λατινικά (που δυστυχώς δε θα μάθεις ποτέ πνευματικά ανάριστε επίγονε) ή έστω begging the question που λένε εδώ στα σφενδάμια του Region of Peel. Και λοιπόν τι έγινε ρε φίλος, έκθεση ιδεών γράφουμε εδώ ή μήπως πραγματεία Luis de Lecea για την τέλεια ανοσολογική καταιγίδα που επιφέρει η ναρκοληψία; Απλά και ξάστερα, πάρε νάχεις λοιπόν το ζητούμενο φάτσα-φόρα: Το A Star Is Born είναι η ταινία της χρονιάς. Ξέχνα την αφυψηλού κριτική, το πολυφορεμένο λαβ στόρυ, τον Bradley Cooper και κυρίως τη Lady Gaga. Τη Warner Bros. Το τρίτο cineχόμενο ρημέικ με αφετηρία το 1937 (William Wellman), 1954 (η ανώτερη εκδοχή του George Cukor με μοναδική Judy Garland) και 1976 (γλυκερή σάχλα-μπούχλα με Barbra εκτός υδάτινων ορίων Streisand). Πριχού εξαντλήσω τις στρακαστρούκες που καίγονται μπαρουτοκαπνίζοντας τον υποθάλαμό μου, σε προκαλώ: Παρακολούθησε τα 40 πρώτα λεπτά αυτής της συνεύρεσης Jackson Maine - Ally χωρίς προκατάληψη κι αν δεν γίνεις αλοιφή για τις αιμορροΐδες από το σιρόπι καμωμένο με βλέμματα καραμέλα και κερδισμένο στη σκηνή ροκ ιδρώτα να μη με λένε Αρτέμη.

Στο Youtube υπάρχει ένα κλιπάκι 49 δευτερόλεπτα που παρουσιάζει το νεαρό Bradley Cooper (43) να υποβάλλει ερωτήσεις ως ηθοποιός - κοινό στους κατά σειρά καλεσμένους Sean Penn - Steven Spielberg – Robert De Niro. Αυτός ρε, του The Hangover και του Wedding Crashers. Αυτός που με θεόσκληρη δουλειά, ανηλεή αυτοκριτική και σπογγώδη απορροφητικότητα έφθασε να χτυπά 4 υποψηφιότητες για όσκαρ μεταξύ 2012 - 2014 (Οδηγός Αισιοδοξίας (Silver Linings Playbook) – Οδηγός Διαπλοκής (American Hustle) – και 2 για το Ελεύθερος Σκοπευτής (American Sniper)). Ο De Niro τον πρόσεξε στο Limitless και τον έφερε στα χέρια του David O. Russell. Ο Brad νίκησε Spielberg και μέντορα Eastwood αρπάζοντας το Ένα Αστέρι Γεννιέται και επιβάλλοντας (αντί για τη Beyoncé η οποία φωνάρα και σοουγουμανάρα ναι αλλά κάτσε καλά όχι και ηθοποιάρα) αυτό το πρωτοεμφανιζόμενο κοράσι, τη Stefani (Joanne Angelina) Germanotta. Ιταλικό αίμα καισεκεινού τσι φλέβες, το γένος Campano η μάνα του. Αυτός είχε δει τη Gaga καμπόσες φορές να δίνει ρέστα σε events και έχει γίνει viral η θωριά του, ατένισμα - χρυσάφι που εντυπώνεται στο πανί. The Chemistry Is Born.

Τινασεπώ, αυτός είναι ο ηλιοκαμένος μέθυσος, ξεθωριασμένος ροκ σταρ Jackson Maine που βρίσκεται τυχαία στο drug queen show που η σερβιτόρα Ally ανατινάζει αισθησιακά το La Vie En Rose. Της την πέφτει στα ίσα, καμαρίνι, βγάλσιμο βλεφαρίδας και χάδι στη μυτόγκα. Μέσα σε 24 ώρες την έχει φέρει στο στάδιο όπου ντουετάρουν τραγουδώντας λάιβ το Shallow. Εκεί γίνεσαι σκαντζόχοιρος από την ανατριχίλα, αδυνατώντας να επικεντρωθείς αν ο Cooper είναι καλύτερος τραγουδιστής ή η Lady Gaga καλύτερη ηθοποιός. Two Stars Are Born. Διότι μεν η Stefani (όπως στην παρουσίαση της ταινίας στο TIFF18 ολόκληρο το principal cast αναφερόταν σε αυτήν) είναι αποκάλυψη, ηλεκτρίζοντας στο σαρωτικό της πέρασμα όμως ο καλλιτέχνης Bradley Cooper θα είναι αυτός που θα διαγωνιστεί σε 5 κατηγορίες στα επόμενα όσκαρς ήτοι Ταινία - Σκηνοθεσία - Σενάριο - Α’ Ανδρικό Ρόλο - Τραγούδι.

Το A Star Is Born ολισθαίνει στην αχρείαστη προβλεψιμότητα του δευτέρου μέρους, αποτίοντας φόρο τιμής σε κατώτερά του φιλμς και ως γνήσιο two - hander χάνει σε μαγική ένταση όταν το ζεύγος λείπει από την οθόνη. Πρόκειται πάντως για δυο-και-κάτι ώρες που αξίζουν τα λεφτά τους γιατί η Stefani βγάζει καρδιά και ψυχή με πρωτόγονη γενναιοδωρία, ενώ ο Brad που δούλεψε ένα χρόνο το αξάν και έμαθε κιθάρα στο υπόγειο του σπιτιού του με το γιο του Willie Nelson, Lucas, υπεύθυνο για το καθηλωτικό σάουντρακ, δικαίως έκανε τον Sean Penn να δηλώνει απερίφραστα: Το A Star Is Born είναι η καλύτερη ταινία που έχει δει εδώ και πολύ καιρό γιατί ικανοποιεί τον arthouse cinephile κερδίζοντας απόλυτα και το ευρύ κοινό. Και για να το κλείνω. Αν ανήκεις στο μέσο όρο που πάει 1,5 φορά το χρόνο σινεμά, κάντην δαύτη φέτος μία και πάνε δέστο. Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την Tanweer!

Ένας μικρός ήρωας με μεγάλη καρδιά! Έκανε την εμφάνισή του πίσω στο μακρινό 1933, όταν η Dorothy Wall κυκλοφόρησε στην Αυστραλία μια σειρά βιβλίων για ένα μικρό, ταξιδιάρικο, ατρόμητο και φιλικό κοάλα, που αργότερα έγινε διάσημο σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Blinky Bill ως ένα ανθρωπόμορφο κοάλα θεωρείται ένας μικρός εθνικός ήρωας στην Αυστραλία, όπου εκτός από τα βιβλία, έχει τυπωθεί σε κόμικ ιστορίες και γραμματόσημα, ενώ έχει δώσει και το όνομά του στον φάρο της γέφυρας Harbour στο Σίδνει. Ώσπου έφτασε η στιγμή θα μεταφερθεί και στην μεγάλη οθόνη, πρώτα το 1993 και αργότερα το 2015 σε μια νέα περιπέτεια, που οδήγησε και σε μια σειρά τηλεοπτικών επεισοδίων. Αυτή η νέα περιπέτεια, Το Απίθανο Κοάλα (Blinky Bill Τhe Movie) κυκλοφορεί και στις ελληνικές αίθουσες, σε μεταγλωττισμένη εκδοχή για να αφηγηθεί την ιστορία του Blinky Bill, που ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι για να ανακαλύψει τον χαμένο του πατέρα. Ένας ύμνος στην αγάπη, στην οικογένεια και στην φιλία που θα συνεπάρει μικρούς και μεγάλους.

Ο Blinky Bill είναι ένα μικρό και αξιαγάπητο κοάλα με μεγάλη φαντασία. Ένας εξερευνητής στην καρδιά, που ονειρεύεται να αφήσει την μικρή του πράσινη πόλη και να ακολουθήσει τον εξερευνητή πατέρα του στα ταξίδια του. Όταν όμως ο Μr. Bill χάνεται σε ένα ταξίδι του, ο Βlinky είναι ο μόνος που πιστεύει ότι ο πατέρας του είναι ακόμα ζωντανός. Κάπως έτσι ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι, συναντάει νέους φίλους στην ατέλειωτη έρημο, σε μια περιπέτεια που τον φέρνει αντιμέτωπο με τον επικίνδυνο έξω κόσμο μακριά από το σπίτι του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Μια διαδρομή στρωμένη με παγίδες που οδηγεί σε λανθασμένες κατευθύνσεις και υπαρξιακές περιπλανήσεις! Η νέα δημιουργία του έμπειρου σκηνοθέτη Erick Zonca, Ο Εξαφανισμένος Φάκελος (Fleuve noir), είναι ένα ψυχολογικό νουάρ θρίλερ που βασίζεται στην νουβέλα “Une Disparition inquiétante” του Dror Mishani. Ο Ντάνυ, έφηβος γιος της οικογένειας Αρνώ, εξαφανίζεται. Ο Φρανσουά Βισκόντι, ένας έμπειρος μα καταπονημένος ντετέκτιβ της αστυνομίας, αναλαμβάνει την υπόθεση και ξεκινά τις έρευνες για τον αγνοούμενο νεαρό, όμως ταυτόχρονα μοιάζει απρόθυμος να ασχοληθεί με τον δικό του 16χρονο γιο, Ντενί. Ο Γιαν Μπελαίλ, πρώην καθηγητής του Ντάνυ, όταν μαθαίνει για την εξαφάνιση, δείχνει έντονο ενδιαφέρον και προσφέρεται να συνεισφέρει στις έρευνες της αστυνομίας. Όμως, καθώς η υπόθεση οδηγείται προς μια λύση, τίποτα δεν είναι όπως μοιάζει...

Στο φιλμ συμμετέχει μια πλειάδα διάσημων Γάλλων αστέρων όπως οι Vincent Cassel, Romain Duris, Sandrine Kiberlain, Charles Berling, Élodie Bouchez, Hafsia Herzi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την Filmtrade!

Είναι σαν το Fame. Γυρισμένο από τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ! Έχοντας αποσπάσει το Βραβείο Art Cinema στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του 71ου Φεστιβάλ Καννών, έρχεται η καινούργια δημιουργία του ιδιόρρυθμου σκηνοθέτη Gaspar Noe, Climax. Το 1996, χιλιάδες ιστορίες έφτασαν στα πρωτοσέλιδα, ιστορίες που έχουν ήδη ξεχαστεί. Κάποιοι που γεννήθηκαν ή ζούσαν εκείνη τη χρονιά είναι ακόμα μαζί μας. Όμως, σχεδόν τίποτα δεν έχει μείνει να μας θυμίζει αυτούς που δε ζουν πια: μόνο ένα όνομα σ’ ένα νεκροταφείο ή σε μια παλιά, ξεχασμένη εφημερίδα. Όταν οι απολαύσεις του παρόντος είναι αρκετά έντονες, μας επιτρέπουν να ξεχνάμε αυτό το απέραντο κενό. Η χαρά, η έκσταση δρουν σαν αντίδοτο. Η αγάπη, η τέχνη, ο χορός, ο πόλεμος, ο αθλητισμός έρχονται να γεμίσουν το κενό και να δώσουν νόημα στη σύντομη ύπαρξή μας. Μεταξύ αυτών των αντιπερισπασμών, αυτός που μου έδινε πάντα τη μεγαλύτερη χαρά ήταν ο χορός. Οπότε, μου άρεσε η ιδέα να κάνω μια ταινία βασισμένη σε μια πραγματική ιστορία που έγινε είδηση, με χορευτές των οποίων το ταλέντο με μάγευε. Αυτή η δουλειά μου έδωσε, και πάλι, τη δυνατότητα να παρουσιάσω κάποια από τα όνειρά μου και τους εφιάλτες μου στην οθόνη. Το 1996 μοιάζει σαν να ήταν χτες. Μόνο που δεν υπήρχαν κινητά, ούτε διαδίκτυο. Αλλά η καλύτερη μουσική, που ακούμε μέχρι σήμερα, είχε ήδη κυκλοφορήσει.

Πρωταγωνιστούν οι Sofia Boutella, Romain Guillermic, Souheila Yacoub, Kiddy Smile, Claude Gajan Maull, Giselle Palmer, Taylor Kastle.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!

Αυτή η ιστορία είναι σχεδόν αληθινή! Ο βραβευμένος με Όσκαρ Robert Redford έχει υποδυθεί πολλούς χαρισματικούς επαναστάτες και αποστάτες, όπως τον ληστή με τη φοβερή σκοπευτική δεινότητα στο «Οι Δύο Ληστές» ή τον καλλιτέχνη απατεώνα στην ταινία «Το Κεντρί», ενώ αυτή τη φορά δίνει ζωή στον θρύλο του Φόρεστ Τάκερ μέσα από την ταινία Ο Κύριος & το Όπλο (The Old Man & the Gun). Ο Τάκερ ήξερε να κάνει μόνο ένα πράγμα στη ζωή του αλλά σε αυτό το ένα ήταν ασυνήθιστα χαρισματικός και το έκανε με απόλυτη ευχαρίστηση. Τυχαίνει αυτό να είναι οι ληστείες τραπεζών. Στις αρχές του 1980 και ενώ ήταν 70 ετών, ο Τάκερ μαζί με μια ομάδα ηλικιωμένων ληστών ξεκίνησε μια τελευταία σειρά ληστειών που θα έγραφε ιστορία. Δεν σταμάτησε ποτέ να αψηφά την ηλικία, τις προσδοκίες ή τους κανόνες. Ήθελε η «δύση» του να είναι το ζενίθ της ζωής του στο έγκλημα. Το ταλέντο του στις ληστείες ήταν και η κατάρα του μαζί καθώς προσπαθούσε πάντα να το τελειοποιήσει όσο ασύλληπτο κι αν ήταν το όνειρό του. Η ταινία είναι ένας φόρος τιμής σε έναν ιδιόρρυθμο αντί-ήρωα και ταυτόχρονα μια ωδή στις πραγματικές επιτυχίες του Ρέντφορντ κατά τις τέσσερις δεκαετίες της καριέρας του, όπως η ίδρυση του Sundance, το οποίο βοήθησε τον σκηνοθέτη Lowery να ξεκινήσει την καριέρα του. Ο Robert Redford ένιωσε μια μεγάλη έλξη για τον ρόλο και ήταν ευχαριστημένος όταν έμαθε ότι ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος θα είναι ο David Lowery, καθώς οι δυο τους γνωρίζονται από το Sundance.

Ο Κύριος & το Όπλο (The Old Man & the Gun) βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Φόρεστ Τάκερ (Robert Redford), από την τολμηρή απόδρασή του από τη φυλακή του Σαν Κουεντίν στην ηλικία των 70 ετών μέχρι τις άνευ προηγουμένου ληστείες που έκαναν την αστυνομία να σαστίσει και μάγεψαν τον υπόλοιπο κόσμο. Μπλεγμένοι στην καταδίωξη του Φόρεστ Τάκερ βρίσκονται ο ντετέκτιβ Τζον Χαντ (Kacey Affleck), που γοητεύεται από την αφοσίωσή του στην τέχνη του, και μια γυναίκα (Sissy Spacek) που τον αγαπά παρά το επάγγελμα που έχει επιλέξει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!

Ο αντι-ήρωας μέσα μας! Ένας από τους πιο αινιγματικούς και σύνθετους χαρακτήρες της Marvel γεννιέται όταν ο κοινός θνητός Eddie Brock γίνεται ξενιστής ενός εξωγήινου παράσιτου, του απρόβλεπτου συμβιωτή Venom. Έτσι αρχίζει μία επεισοδιακή και άκρως απολαυστική κινηματογραφική συμβίωση, με πρωταγωνιστή τον χαμαιλέοντα Tom Hardy (Locke, The Dark Knight Rises) και σκηνοθέτη τον Ruben Fleischer (Zombieland), που ενώνουν τις δυνάμεις τους για να παρουσιάσουν στο κοινό την πρώτη αυτόνομη ταινία ενός θανατηφόρου, παρανοϊκού, σκοτεινού, οργισμένου και με πολύ χιούμορ αντι-ήρωα. Ο ρεπόρτερ Eddie Brock προσπαθεί πεισματικά να καταστρέψει τον διαβόητο ιδρυτή του Life Foundation, τον ιδιοφυή Carlton Drake, και αυτή η εμμονή επηρεάζει αρνητικά την καριέρα και τη σχέση του με τη σύντροφο του Anne Weying. Καθώς ερευνά ένα από τα πειράματα του Drake, ο εξωγήινος συμβιωτής Venom εισχωρεί στο σώμα του Eddie, και έτσι ξαφνικά αποκτά υπερδυνάμεις, καθώς και την ευκαιρία να κάνει ό,τι θέλει. Διεστραμμένος, σκοτεινός, απρόβλεπτος και οργισμένος, ο Venom αφήνει τον Eddie να παλεύει με τις ανεξέλεγκτες ικανότητες του, τις οποίες, ομολογουμένως, βρίσκει συναρπαστικές. Όσο ο Eddie και ο Venom έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον για να αποκτήσουν αυτό που θέλουν, έρχονται πιο κοντά. Πού αρχίζει ο ένας και πού τελειώνει ο άλλος;

Στην πολυαναμένομενη ταινία εμφανίζεται η 4 φορές υποψήφια για Όσκαρ Michelle Williams (Blue Valentine, Manchester by the Sea) και ο πολυσχιδής Riz Ahmed (Rogue One).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Ο έρωτας είναι μια πράξη περιφρόνησης! Ο εξαιρετικός Χιλιανός δημιουργός Sebastián Lelio (Μία Φανταστική Γυναίκα, Gloria) συνυπογράφει το σενάριο και σκηνοθετεί την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος της Naomi Alderman, Ανυπακοή (Disobedience). Μία καθηλωτική ιστορία για την αγάπη και την καταπιεσμένη επιθυμία, για την πίστη και την παράβαση των κανόνων, για τις συγκρούσεις και την αποδοχή. Τοποθετημένη στα πλαίσια μιας αυστηρής ορθόδοξης εβραϊκής κοινότητας στο βόρειο Λονδίνο, η καλογραμμένη ταινία (συνυπογράφει η σεναριογράφος του Ida, Rebecca Lenkiewicz) μαγεύει με τη μοναδική ατμόσφαιρα της, την ανθρωποκεντρική σκηνοθεσία και το πάθος των δύο ηρωίδων. Η εξοστρακισμένη Ronit επιστρέφει από τη Νέα Υόρκη στην κοινότητα των Ορθόδοξων Εβραίων στο Λονδίνο για την κηδεία του ραβίνου πατέρα της. Συναντά την παιδική της φίλη Esti, που είναι πια παντρεμένη με τον διάδοχο του πατέρα της, και ένα για χρόνια καταπιεσμένο, απαγορευμένο πάθος επιστρέφει δριμύ.

Με τις καταπληκτικές ερμηνείες των Rachel Weisz (Ο Αστακός), Rachel McAdams (Το Ημερολόγιο) και Alessandro Nivola (Οδηγός Διαπλοκής).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Αυτοί που είναι τολμηροί και γενναίοι, σκοτώθηκαν πριν να μεταφέρουν το γονίδιό τους στις επόμενες γενιές! Η φετινή πρόταση του Ιράν για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, με δύο βραβεία στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας και με Αργυρό Αλέξανδρο και Βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι η νέα δημιουργία του Vahid Jalilvand, Περίπτωση Συνείδησης (Bedoone Tarikh, Bedoone Emza / No Date, No Signature). Ένας ευυπόληπτος ιατροδικαστής εμπλέκεται σε ένα τροχαίο, όπου τραυματίζεται ένα οχτάχρονο αγοράκι. Ο άνδρας προτίθεται να πληρώσει αποζημίωση στον πατέρα του παιδιού και να το μεταφέρει στο νοσοκομείο, αλλά εις μάτην. Το άλλο πρωί, βρίσκει στο νοσοκομείο το πτώμα του αγοριού που έχει μεταφερθεί εκεί για αυτοψία, αλλά η πρώτη γνωμάτευση δείχνει θάνατο από δηλητηρίαση. Ένα εκλεκτό δείγμα του κινηματογράφου των ηθικών διλημμάτων, μπολιασμένo με την ιρανική κινηματογραφική παράδοση της ενδελεχούς μελέτης χαρακτήρων, μια ελεγεία για τους ανθρώπους που ονειρευόμασταν να γίνουμε κι όμως θάψαμε μέσα μας.

Πρωταγωνιστούν οι Navid Mohammadzadeh, Amir Agha’ee, Hediyeh Tehran.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την AMA Films!

Αν υπάρχει ένας λόγος για να είσαι εδώ, αυτός είναι να πεις κάτι που θέλει να ακούσει ο κόσμος! Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του τέσσερις φορές υποψήφιου για Όσκαρ Bradley Cooper (American Sniper, American Hustle, Silver Linings Playbook) είναι το επάξιο remake της κλασικής ιστορίας αγάπης Ένα Αστέρι Γεννιέται (A Star Is Born) που δίνει στην πολυβραβευμένη σταρ Lady Gaga τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία μεγάλου μήκους. Ο φακός του Cooper, που συμπρωταγωνιστεί, αποτυπώνει την ψυχολογική και προδιαγεγραμμένη διαδρομή των ηρώων με ευαισθησία και αρτιότητα, ενώ η Lady Gaga στέκεται στο ύψος των περιστάσεων με μία αβίαστη ερμηνεία. Η επιτυχημένη και τολμηρή αυτή συνεργασία αποθεώνει την καλλιτεχνική αξία της ταινίας με τα πρωτότυπα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν ζωντανά στο γύρισμα και φέρουν την υπογραφή των δύο πρωταγωνιστών σε συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες. Ο καταξιωμένος μουσικός της country Τζάκσον Μέιν ανακαλύπτει και ερωτεύεται κεραυνοβόλα την άσημη και ταλαντούχα Άλι. Εκείνη έχει αρχίσει να εγκαταλείπει το όνειρό της να γίνει μεγάλη τραγουδίστρια, μέχρι που ο Τζακ τη βάζει στο προσκήνιο. Όταν, όμως, η καριέρα της Άλι απογειώνεται, η προσωπική πλευρά της σχέσης τους καταρρέει, καθώς ο Τζακ βρίσκεται παλεύει με τους δικούς του δαίμονες.

Το λαμπερό cast περιλαμβάνει επίσης τους Andrew Dice Clay (Blue Jasmine), Dave Chappelle (Chi-Raq) και Sam Elliott (The Hero). Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 75ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας, όπου απέσπασε εγκωμιαστικές κριτικές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την Tanweer Films!