Movies Ltd

Αντέχεις να τη δεις? Η ταινία που σόκαρε κοινό και κριτικούς στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου, όπως στη Μέκκα του ανεξάρτητου κινηματογράφου, Sundance, αλλά και σε αυτό του Τορόντο. Ένα indie διαμάντι γεμάτο συμβολισμούς, εκδίκηση και πολύ αίμα είναι το Revenge που σκηνοθετεί η Coralie Fargeat. Τρεις πλούσιοι, παντρεμένοι άνδρες συναντιούνται για το ετήσιο, καθιερωμένο κυνήγι τους στην έρημο. Μόνο που αυτήν τη φορά, ο ένας θα φέρει μαζί και την ερωμένη του, μια σέξι «Λολίτα» που με το σεξαπίλ της θα προκαλέσει γρήγορα το ενδιαφέρον των άλλων δύο. Τα πράγματα θα βγουν εκτός ελέγχου όταν οι τρεις άνδρες εκμεταλλεύονται τη νεαρή κοπέλα και την εγκαταλείπουν στην κόλαση της ερήμου, θεωρώντας τη νεκρή. Διψασμένη για εκδίκηση, εκείνη θα επιστρέψει και θα μετατρέψει το κυνήγι στο πιο ανελέητο και αιματηρό ανθρωποκυνηγητό.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο της τιμωρού, κρατά η εντυπωσιακή Matilda Anna Ingrid Lutz, ενώ δίπλα της εμφανίζονται και οι Kevin Janssens, Vincent Colombe, Guillaume Bouchède.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαΐου 2018 από την Odeon!

Η ανωνυμία είναι ο εχθρός! Ο σπουδαίος δημιουργός Andrew Niccol, που σκηνοθέτησε και έγραψε το αριστουργηματικό «Gattaca» και συνέλαβε την ιστορία του συναρπαστικού «The Truman Show» - που του χάρισε μία υποψηφιότητα για Όσκαρ Σεναρίου-, επιστρέφει με μια καθηλωτική ιστορία που διαδραματίζεται στο προσεχές μέλλον, αντλώντας έμπνευση από το παρόν. Πιστός στα θέματα που θέτουν ερωτήματα για τις ηθικές επιπλοκές της χρήσης της τεχνολογίας, ο δημιουργός εξερευνά τον ρόλο της πληροφορίας και την έλλειψη ιδιωτικότητας στην εποχή των social media, του σκανδάλου Σνόουντεν και του WikiLeaks. Στο προσεχές μέλλον δεν υπάρχει ιδιωτική ζωή ή ανωνυμία. Όλες οι προσωπικές στιγμές καταγράφονται και το έγκλημα φθίνει. Στην απόπειρα του να ρίξει φως σε μια σειρά από φόνους, ο αστυνομικός Σαλ Φρίλαντ πέφτει πάνω σε μια νεαρή γυναίκα, η οποία δεν έχει κανένα ψηφιακό αποτύπωμα και άρα είναι αόρατη στο σύστημα. Η μυστηριώδης γυναίκα γνωστή ως The Girl, δεν έχει ταυτότητα, ιστορία ή οποιοδήποτε αρχείο. Ο Σαλ πρέπει να την εντοπίσει πριν γίνει ο ίδιος το επόμενο θύμα.

Στο φιλόδοξο αυτό φιλμ νουάρ επιστημονικής φαντασίας, που έχει γράψει και σκηνοθετήσει ο Niccol, πρωταγωνιστεί ο καθηλωτικός Clive Owen («Εξ Επαφής», «Τα Παιδιά των Ανθρώπων») και η αιθέρια Amanda Seyfried («Mamma Mia! Η ταινία», «Οι Άθλιοι»).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαΐου 2018 από την Tanweer!

Μερικοί δυσκολεύονται να το πιστέψουν, αλλά κάποιες φορές συναντάς μη αναστρέψιμη αγάπη! Γλυκόπικρο, στοχαστικό, ανεπιτήδευτα συγκινητικό, με έξυπνους διαλόγους που αφήνουν το χιούμορ και τον σαρκασμό να διατρέχουν αβίαστα τη ροή της καθημερινότητας του ζευγαριού, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Nicolas Bedos (γιου του δημοφιλούς Γάλλου κωμικού Guy Bedos), Ο Κύριος και η Κυρία Αντελμάν (Monsieur & Madame Adelman), αποτίει φόρο τιμής στο στυλ του Γούντι Άλεν και προσπαθεί μέσα από το είδος της γαλλικής ντραμεντί να δώσει μια πιο χρωματιστή εκδοχή του «45 Χρόνια» του Άντριου Χεϊγκ. Είναι 1971, και η Σάρα συναντά για πρώτη φορά τον Βικτόρ. Όσο περνά ο καιρός ερωτεύεται με πάθος, τόσο τον ίδιο όσο και τη δουλειά του. Όλα τα εύκολα και τα δύσκολα, τα καλά και τα κακά που έζησαν μαζί ξαναπερνούν σήμερα μπροστά από τα μάτια της, σαν να ξαναζεί μια ολόκληρη ζωή μαζί του. Νευρωτικός, εγωκεντρικός και ανώριμος από τη μία, αλλά γοητευτικός και ταλαντούχος από την άλλη, ο Βικτόρ αποδοκιμάζει και απορρίπτει τη ζωή της μπουρζουαζίας, καθώς ο ίδιος απολαμβάνει τη φήμη και την μποέμ στάση που του εξασφαλίζει το επάγγελμα του συγγραφέα. Η Σάρα, ανεξάρτητη, χωρίς αναστολές, αφήνει τις επιθυμίες και τα συναισθήματα να διεγείρονται στην κοινή τους ζωή, με σύμμαχο την δημιουργία και την ελευθερία της λογοτεχνίας.

Εκτός από τον Nicolas Bedos που κρατά και τον βασικό ανδρικό πρωταγωνιστικό ρόλο, στην ταινία συμεμτέχει επίσης και η όμορφη Doria Tillier.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαΐου 2018 από την Danaos Films!

Ένας πατέρας, μια εξαφάνιση, μια καταδίωξη! Πρόκειται για την πέμπτη μεγάλου μήκους δημιουργία του αξιόλογου Γάλλου σκηνοθέτη Christian Carion, μετά τις Une hirondelle a fait le printemps, Joyeux Noël, L'affaire Farewell, En mai, fais ce qu'il te plaît με τις περισσότερες εξ αυτών να έχουν πάρει διανομή και στην χώρα μας. Τίτλος του έργου είναι Ο Γιος Μου (Mon Garcon) και το σενάριο υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης σε συνεργασία με την Laure Irrmann. Ο Ζουλιέν ταξιδεύει συνεχώς για την δουλεία του, η μόνιμη απουσία από το σπίτι του του έχει στοιχήσει τον γάμο του. Κατά την διάρκεια μιας στάσης στην Γαλλία λαμβάνει ένα απεγνωσμένο μήνυμα από την πρώην γυναίκα του, ο εφτάχρονος γιος τους εξαφανίστηκε ενώ βρισκόταν σε μια σχολική εκδρομή στα βουνά. Ο Ζουλιέν ξεκινάει την αναζήτηση του γιου του και τίποτα δεν θα τον σταματήσει από το να τον φέρει πίσω.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο του γονιού που βρίσκεται σε απόγνωση κρατά ο Γάλλος αστέρας Guillaume Canet έχοντας δίπλα του την επίσης δημοφιλή και όμορφη Mélanie Laurent.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαΐου 2018 από την Spentzos Films!

Τι σου συμβαίνει όταν κόβεις όλους τους δεσμούς σου με την κουλτούρα σου και την ιστορία σου; Ένας φόρος τιμής και αγάπης για όσους έμειναν σε – αλλά κι όσους έφυγαν από – μια κοινωνία στην άκρη του κόσμου, και ταυτόχρονα μια εναλλακτική, προσωπική αφήγηση για το αποικιοκρατικό παρελθόν μιας «πολιτισμένης» χώρας, μέσα από τα μάτια και τα βιώματα μιας έφηβης, ορίζει η νέα δημιουργία της σκηνοθέτιδας Amanda Kernell, Sameblod. Δεκαετία του '30, Σουηδία. Η 14χρονη Έλε Μάργια ανήκει στη φυλή των Σάμι, που ζουν στη Λαπωνία, στα βόρεια της χώρας, εκτρέφοντας ταράνδους. Ο ρατσισμός καλά κρατεί στη χώρα. Έτσι, στο οικοτροφείο της, γίνονται διάφορες εξετάσεις, μέσω των οποίων αποφασίζεται πότε μπορεί ένας ιθαγενής να εισαχθεί στην κοινωνία των λευκών. Η Έλε Μάργια αρχίζει να ονειρεύεται μια άλλη ζωή. Αλλά για να καταφέρει να ζήσει το όνειρό της, πρέπει να γίνει κάποια άλλη και να σπάσει όλους τους δεσμούς με την οικογένεια και την κουλτούρα της. Η Κριστίνα είναι μια γηραιά κυρία που ζει στην Ουψάλα της Σουηδίας. Όταν πεθαίνει η Νίνα, η μικρότερη αδελφή της, με την οποία είχαν να βρεθούν για πάρα πολλές δεκαετίες, δεν μπορεί παρά να παραβρεθεί στην κηδεία της, παρέα με τον γιο της και την εγγονή της. Η Κριστίνα δεν προλαβαίνει να πατήσει το πόδι της στο σουηδικό βορρά, στη Λαπωνία, όπου ζουν τα μέλη της φυλής των Σάμι, και το μόνο που θέλει, είναι να εξαφανιστεί το ταχύτερο δυνατόν από εκεί. Νιώθει πληγωμένη, δεν τη χωράει ο τόπος, ασφυκτιά. Καθώς χαλαρώνει, θυμάται. Θυμάται τον εαυτό της, 14 ετών, τότε που ζούσε εκεί και την έλεγαν Έλε Μάργια. Η Έλε Μάργια ζούσε σε δύσκολες συνθήκες με την οικογένειά της, που όπως όλοι οι Σάμι, ασχολούνταν με την εκτροφή ταράνδων. Όταν πέθανε ο πατέρας της η μητέρα της αναγκάστηκε να στείλει τις δύο κόρες της σε ένα οικοτροφείο. Εκεί, η Έλε Μάργια ήρθε σε επαφή με τον ρατσισμό στη χειρότερη μορφή του. Ήρθε, όμως, σε επαφή και με τα γράμματα. Η Έλε Μάργια άρχισε να ονειρεύεται μιαν άλλη ζωή. Αλλά προκειμένου να ζήσει το όνειρό της, έπρεπε να γίνει κάποια άλλη, να σπάσει όλους τους δεσμούς με την οικογένεια και την κουλτούρα της, να γίνει μια καθωσπρέπει Σουηδή.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας 2016, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Venice Days», όπου και τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Από εκεί και πέρα συμμετείχε σε πάμπολλα φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων αναφέρουμε τα φεστιβάλ του: Τορόντο, Τόκιο, Σάντανς, Σίδνεϊ, Εδιμβούργου και Ρέικιαβικ. Στη Θεσσαλονίκη πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ το 2016, όπου και τιμήθηκε με το Βραβείο της Βουλής των Ελλήνων «Ανθρώπινες Αξίες».

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαΐου 2018 από την Seven Films!

I'm wishing on a star, To follow where you are

του zerVo (@moviesltd)

Τα πάντα έχουν την βάση τους στην ακατάπαυστη ανάγκη του ανθρώπου για νέες ανακαλύψεις, που ενώ θα δώσουν απαντήσεις σε βασικά ερωτηματικά, ταυτόχρονα θα σημάνουν και την απαρχή για την δημιουργία καινούργιων αποριών, ολοκαίνουργων απαιτήσεων για γνώση και για μάθηση. Όπως ακριβώς οι πολύ μακρινοί μας πρόγονοι, μια φορά κι έναν καιρό, καβάλησαν τα καράβια τους και τράβηξαν την ρότα προς τον θαλασσινό ορίζοντα, ανοίγοντας καινούργιους δρόμους προς εξερεύνηση, έτσι ακριβώς συνέβη και με τους αντίστοιχους σκαπανείς της επιστήμης στους πιο πρόσφατους καιρούς. Με την μοναδική διαφορά πως ο ωκεανός τους, πια, δεν θα ήταν υδάτινος, αλλά ουράνιος. Και αυτό το ταξίδεμα, αποξαρχής ήταν γνωστό, πως δεν θα είχε τελειωμό, δεν θα διέθετε κατάληξη, μα για δεκαετίες θα ακολουθούσε ένα μονοπάτι χωρίς τέρμα. Το αέναο και θεοσκότεινο μονοπάτι του Σύμπαντος!

Η απόφαση για την οργάνωση του διαστημικού [προγράμματος είχε παρθεί ήδη πριν ακόμη εκπνεύσει η (μοναδική στα χρονικά) αποτυχημένη θητεία του Προέδρου Νίξον, μολονότι οι επιστήμονες είδαν την πρόταση τους για τέσσερις αποστολές στα άστρα να περικόπτωνται στις δύο. Και πραγματικά, καθώς το ημερολόγιο σημάδευε την 5η Σεπτεμβρίου 1977, το πρώτο μη επανδρωμένο σκάφος με την επωνυμία Voyager 1, θα απογειωνόταν από το Κανάβεραλ, προκειμένου να εκμεταλλευτεί την συγκυρία της ευθυγράμμισης των τεσσάρων προς μελέτη πλανητών, ξεκινώντας το μακρύ του, μοναχικό, ερευνητικό ταξίδι. Δεκαπέντε ακριβώς ημέρες μετά, ένα δίδυμο αστρόπλοιο θα ξεκινούσε κι εκείνο την βόλτα του προς το αχανές διάστημα, φορτωμένο με τις ίδιες επακριβώς εντολές με τον συνοδοιπόρο του: Να έρθουν όσο το δυνατόν κοντύτερα στα γιγάντια άστρα του ηλιακού μας συστήματος, κατά σειρά στον Δία, τον Κρόνο, τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. Και μέσα από τις φωτογραφικές λήψεις που θα τραβήξουν να στείλουν πίσω στους επιστήμονες τις πληροφορίες που απαιτούν για να προχωρήσουν το ερευνητικό τους έργο.

Με αφορμή την πεντηκονταετία που συμπληρώθηκε από εκείνη την σπουδαία για την ανθρωπότητα ημέρα, Βρετανοί (κυρίως Ιρλανδοί) κινηματογραφιστές, υπό την μπαγκέτα της πεπειραμένης Emer Reynolds κι έχοντας την πλήρη υποστήριξη του κραταιού και έγκυρου BBC, επιχείρησαν να ρίξουν με όσο πιο απλοϊκά λόγια γίνεται, φως σε αυτό το μοναδικό ανθρώπινο επίτευγμα. Διδύμου περιπατητών του διαστήματος, που αφού, ταξιδεύοντας με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 11 μιλίων το δευτερόλεπτο, ολοκλήρωσε στα 1989 το αρχικό στάδιο της μελέτης του, στον τελευταίο σταθμό της αποστολής, έλαβε την εντολή να σφαλίσει την ματιά του, να απενεργοποιήσει τις κάμερες και να βάλει πρόσω ολοταχώς για τα αχαρτοιράφητα διαγαλαξιακά νερά. Στις 25 του Αυγούστου του 2012 μέσα σε κλίμα έντονης συγκίνησης, η NASA ανακοίνωσε πως ο πρώτος Jupiter, επέστρεψε σήμα, για πρώτη φορά από το Interstellar, γινόμενο έτσι το πρώτο και μοναδικό έως τα τώρα ανθρώπινο δημιούργημα που έχει ταξιδέψει τόσο μακρυά!

Παρακολουθώντας, σχεδόν με την αναπνοή κομμένη, παρότι ενδεχόμενα κάποιος να είναι και άμεσος γνώστης του σπουδαίου αυτού πρότζεκτ, το χρονικό του εγχειρήματος, από την οργάνωση του, την υλοποίηση του και τελικώς την διατήρηση του σε συνεχή λειτουργία ωσότου οι ενεργειακές του πηγές, σωμένες πλέον, το παύσουν, δεν μπορείς παρά να νιώσεις δέος. Διπλό! Τόσο για το τι κατάφεραν με τα πρωτόγονα σε σχέση με το σήμερα, τεχνολογικά μέσα της εποχής μισού αιώνα πριν, οι μεγαλοφυείς αστροφυσικοί, κυρίως όμως για ασύλληπτο μέγεθος του Όλου που μας περιβάλλει. Η ύστατη φωτογραφία του Voyager 1, κάπως σαν σέλφι θα έλεγε κανείς, την στιγμή που αποχαιρετά για πάντα τον Νεπτούνα και χάνεται στην απεραντοσύνη, με φόντο ξωπίσω του τα άστρα που συνάντησε στο διάβα του, είναι η πιο χαρακτηριστική για να κατανοήσει ακόμη και ο πιο αδαής το πόσο μικρός είναι ο κόσμος μας συγκριτικά με το Σύμπαν. Ούτε καν μια αμυδρή ημίφωτη κουκκίδα, κάπου στο πολύ βάθος, σαν γρατσουνιά σε κάποιον απειροελάχιστο κόκκο του κάδρου. Ανατριχίλα!

Από αυτό το μαγευτικό ριγιούνιον που έστησε η Ιρλανδέζα σκηνοθέτις δεν απουσιάζει ούτε ένας από τους εν ζωή συμμετέχοντες σε οποιαδήποτε πτυχή του πειράματος. Με βασικότερη απουσία εκείνη του εμπνευστή και σχεδιαστή του, αστρονόμου Καρλ Σαγκάν, που έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια από το 1996, όλοι οι σύντροφοί του δηλώνουν το παρόν προκειμένου ο καθένας από την μεριά του να πει κι από μια υπέροχη ιστορία, μια ανάμνηση από τις ώρες αγωνίας που κύλησαν όσο τα δίδυμα αστρόπλοια ταξίδευαν στους ουρανούς. Κι εκεί που νομίζεις πως οι όροι που θα χρησιμοποιήσουν θα σε ορίσουν ξένο, λιγοστό, σχεδόν μηδενικό μπροστά στην ατελείωτη γνώση τους, οι πραγματικοί αυτοί υπεράνθρωποι, μιλούν σε γλώσσα απλή, καθημερινή, λειτουργική, περνώντας ακόμη και στον πιο άμαθο νου, όλη εκείνη την πληροφορία που χρειάζεται για να κατανοήσει το κατόρθωμα του Σχεδίου Βόγιατζερ!

Ξεχωριστή θέση στο όλο ντοκουμέντο, που εννοείται πέραν των δεκάδων συνεντεύξεων διανθίζεται από από επίκαιρα και αληθινά πλάνα της εποχής, όπως και από τα αποτελέσματα που έστειλαν πίσω στην Γη τα σκάφη, κρατά η βινιέτα της αποστολής εντός του κελύφους των σκαφών, των φημισμένων Χρυσών Δίσκων, που στις δύο πλευρές τους είναι καταχωρημένες όλες οι πληροφορίες που μπορεί να διαβάσει ο εξωγήινος κόσμος, ερχόμενος σε επαφή μαζί τους. Χαιρετισμοί φιλικοί γραμμένοι σε κάθε γνωστή ανθρώπινη διάλεκτο, φωτογραφίες που απεικονίζουν σε όλο τους το εύρος το ανθρώπινο είδος, αλλά και μελωδίες συνοδευτικές που θα προτάξουν την κουλτούρα της φύσης μας, από αριστουργήματα της κλασσικής μουσικής του Μπαχ και του Μπετόβεν, μέχρι και το Johnny B Good του μοναδικού Chuck Berry.

Παρότι δίωρο σε χρονική διάρκεια, στοιχείο που ενδεχόμενα στην σκέψη και μόνο να προκαλέσει κόπωση διάθεσης σε όποιον επιθυμήσει να παρακολουθήσει το The Farthest, εντούτοις καταπίνεται μονορούφι, σχεδόν σαν ποίημα, σαν λυρικό έπος, που βασικά υπόσχεται μα κυρίως πραγματοποιεί τον στόχο του: Να αναδείξει έστω και μόνο ως ιδέα την έννοια του απέραντου, μέσα από ένα κατόρθωμα ανεπανάληπτο! Που φορτίζεται δραματικά από τις λέξεις των ίδιων του των σχεδιαστών, που τονίζεται λαϊκά από τους στίχους των Floyd και των Carpenters, που εντέλει ζωγραφίζει το μεγαλειώδες δίχως φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Ανθρώπινο! Σε όλα του!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Filmtrade!

...μηνών τεσσάρων, Αβάπτιστο.

του zerVo (@moviesltd)

Ούτε ένα σημείο δεν υπάρχει στην πανέμορφη μεγαλούπολη της Ηπείρου, που αν βρεθείς και σηκώσεις το βλέμμα ψηλά προς την μεριά της Πίνδου, να μην το αντικρίσεις αυτό το όμορφο χωριουδάκι, που στέκει αγέρωχο εκεί πάνω στο Μιτσικέλι, αγναντεύοντας τα νερά της Παμβώτιδας. Κι από την σκέψη σου διαβαίνει μονομιάς η απέναντι καρτ ποστάλ, εκείνη η πανοραμική που θωρούν κάθε μέρα, αιώνες τώρα οι Λιγκιάδες, αυτό το μάζεμα τριάντα, σαράντα σπιτιών, που για τον λόγο αυτό αποκλήθηκε κοσμητικά, ως το Μπαλκόνι των Ιωαννίνων. Τύχη και Λάχεση μοναδική, που η μοίρα όμως ζήλεψε σφόδρα, ζητώντας να τιμωρήσει τον ορεινό οικισμό για τούτο του το προνόμιο. Μεσημέρι ήταν, Οκτωβριάτικο. Του κατοχικού χειμώνα του 43'...

Κατόπιν εντολής του στρατιωτικού διοικητή της περιοχής, μια διμοιρία επίλεκτων μαχητών της Βέρμαχτ, στελεχών της φημισμένης μεραρχίας αλπινιστών Έντελβάις, αφού αποκλείσει τις εξόδους του χωριού, θα πραγματοποιήσει έφοδο σε κάθε σπίτι, βγάζοντας στους δρόμους τους αιφνιδιασμένους κατοίκους. Όσους είχαν απομείνει στον τόπο, εκείνο το μοιραίο απόγευμα, καθώς οι περισσότεροι είχαν από νωρίς ταξιδέψει ίσαμε τος κοντινές Καρυές, για να φορτώσουν καρύδια, λιγοστά εφόδια κι εκείνα για να ξεπεράσουν την πείνα. Μόνο οι υπερήλικες και τα γυναικόπαιδα βρίσκονταν την ώρα αυτή στα κονάκια τους, μόνο εκείνους τους αμάχους εντόπισαν οι μανιασμένοι Ναζί και πάνω τους ξέσπασαν ολάκερο το μίσος και την απανθρωπιά, εκτελώντας τους εν ψυχρώ και καίγοντας τους ζωντανούς. Επί παραδειγματισμό! Για να δουν όλοι, από κάθε γωνιά της πόλης πως τιμωρούν τους στασιαστές οι κυρίαρχοι, οι εξαίρετοι, οι Άριοι.

82 νεκρούς θρήνησε εκείνη την μαύρη ημέρα το μαρτυρικό χωριό των Λιγκιάδων, το ένα τρίτο περίπου του συνολικού του πληθυσμού. Οι εικόνες δε που αντίκρισαν οι ανυποψίαστοι συντοπίτες επιστρέφοντας και βλέποντας μπροστά στα κατεστραμμένα τους σπίτια να κυλά ποτάμι το αίμα των αγαπημένων τους προσώπων, φρικιαστικές, από αυτές που ριζώνουν βαθιά μέσα στην ψυχή και δεν λευτερώνονται ποτέ, ακόμη κι όταν εκείνη ταξιδέψει. Όσο για τους ελάχιστους που κατάφεραν να ξεφύγουν από τα νύχια των Γερμανών, οι εφιάλτες από την ανείπωτη τραγωδία, επέστρεφαν ολοζώντανοι μέχρι τα στερνά τους, βυθίζοντας τους και πάλι στην απόγνωση και την οδύνη.

Τα επίσημα έγγραφα του τρίτου Ράιχ, δικαιολόγησαν την ματοβαμμένη έφοδο του στρατού ως πράξη πολέμου, ενάντια σε μια πιθανή αντιστασιακή επίθεση που είχε σαν βάση της το χωριουδάκι. πράξη πολέμου, δηλαδή, ενάντια σε ενενηντάχρονους και μόλις τεσσάρων μηνών αβάπτιστα! Η πραγματικότητα έχει τις ρίζες της ελάχιστες ημέρες πριν το Ολοκαύτωμα, καθώς σε ενέδρα των πατριωτών έχασε την ζωή του ο αντισυνταγματάρχης και προσωπικός φίλος του Χίτλερ, Γιόσεφ Ζάλιμιγκερ. Συνεπώς η απόφαση για τον ολοκληρωτικό αφανισμό του οικισμού, είχε χαρακτήρα εκδικητικό, προς άοπλους και αμάχους, πράξη που εξ ορισμού ορίζει έγκλημα, ακόμη και αν λάβει χώρα σε περίοδο εμπόλεμης ρήξης.

Με τα δραματικά περιστατικά που σημάδεψαν ιστορικά το Μπαλκόνι της Παμβώτιδας, ασχολείται στην τεκμηρίωση του ο ερευνητής - κινηματογραφιστής, με καταγωγή από την περιοχή, Χρύσανθος Κωνσταντινίδης, παραθέτοντας στοιχεία και ντοκουμέντα παρμένα σε δύο διαφορετικές περιόδους. με καταλύτη της αφήγησης του τον Γερμανό φιλέλληνα και βαθύτατα ντροπιασμένο για τα αίσχη των συμπατριωτών του, ιστορικό, Κριστόφ Γκουστάβους, που επιχείρησε μια πρώτη προσέγγιση των επιζώντων της θηριωδίας, τριάντα χρόνια πριν, το 1989. Το υλικό, παρμένο από τις μαρτυρίες που καταγράφηκαν σε κασέτες, συνδυασμένο με τις τωρινές αφηγήσεις των κατοίκων του χωριού που απώλεσαν ανθρώπους δικούς τους στις 3 του Οκτώβρη του 43, στοιχειοθετεί ένα πλήρες, από κάθε άποψη οπτικοακουστικό χρονικό, για όσα έλαβαν χώρα κατά τον αφανισμό των Λιγκιάδων. Αλλά και κατοπινά, αφού οι συνέπειες της ολοκληρωτικής καταστροφής και του πόνου της απώλειας, ρήμαξαν τις ζωές εκείνων που επιβίωσαν.

Η δουλειά του Κωνσταντινίδη είναι προσεγμένη, επιμελής, μελετημένη κατά τρόπο που να αποφεύγει τις υπαρκτές κραυγές εκδίκησης και εξιλέωσης, αλλά και λογικά φορτισμένη συγκινησιακά, ειδικά την στιγμή της εμφάνισης του μοναδικού εν ζωή, ηλικιωμένου πια, που σώθηκε σαν από θαύμα μέσα από τα χαλάσματα. Η ματιά, στο δεύτερο μέρος της αφήγησης, ταξιδεύει και πέρα από τα Ιωάννινα, φτάνοντας μέχρι την Γερμανία και ψάχνοντας νέα στοιχεία για το αν και κατά πόσο τιμωρήθηκαν οι υπαίτιοι για το μαζικό φονικό. Η απάντηση είναι ακριβώς η ίδια, που ίσχυσε σε όλες τις παρόμοιες, εξίσου πικρές και νοσηρές στιγμές που κατέγραψε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, καθώς κανείς δολοφόνος δεν πλήρωσε και όλοι τους στην πορεία πέρασαν ζωή χαρισάμενη, αποδεχόμενοι και τιμές μάλιστα, ως απόστρατοι που δόξασαν το εθνόσημο. Την Σβάστικα δηλαδή, για να γινόμαστε και πιο συγκεκριμένοι. Και όχι την τρίχρωμη, που στόλισε το στεφάνι ντροπής που κατέθεσε στο μνημείο των πεσόντων, ο Γερμανός Πρόεδρος - ανδρείκελο, εκφωνώντας προς τους χαροκαμένους ένα βαρύγδουπο σόρι! Συνοδεία, από ότι είδα, του (τότε) Έλληνα - Γιαννιώτη στην καταγωγή - ομόλογου του, που ούτε δεκάχρονος, όπως υποστηρίζει, παρίστανε το 40', τον Παρτιζάνο στις βουνοκορφές...

Το Μπαλκόνι - Μνήμες Κατοχής, αποτελεί έναν θησαυρό παράδοσης, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της σχολικής διδασκαλίας. Σε χώρες βεβαίως που η εθνική συνείδηση - και όχι η εθνικόφρων, για να μην συγχέουμε καταστάσεις - είναι ζωντανή και δεν έχει πέσει θύμα βαλτών, από τα ξένα κέντρα αποφάσεων και προδοτικών κυβερνήσεων, που μεταστρέφουν εν μια νυκτί την σαφή λαϊκή ετυμηγορία, καλή ώρα. Υπό αυτές τις δύσκολες έως αβάσταχτες περιστάσεις διατήρησης του πνεύματος και της διάδοσης στις επερχόμενες γενιές, της ιστορίας του τόπου μας, ζωντανών, ο Χρύσανθος δικαιούται έναν, τουλάχιστον, τιμητικό έπαινο, αν μη τι άλλο για την πλήρη και σφαιρική καταγραφή που μας πρόσφερε με το πολύ ενδιαφέρον έργο του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την New Star!

Antoine's Way

του zerVo (@moviesltd)

Με αφορμή την καταπολέμηση του φαινόμενου του θερμοκηπίου, που έχει σαν συνέπεια την υπερθέρμανση του πλανήτη, η Ευρωπαϊκή Ένωση το 2005 εφάρμοσε νόμο αποδίδοντας μπόνους σε όλες εκείνες τις βιομηχανικές επιχειρήσεις που δεν ξερνούσαν ετησίως το όριο εκπομπής ρύπων στην ατμόσφαιρα. Τα κενά και τις ασάφειες των συγκεκριμένων διατάξεων, εκμεταλλεύτηκε κατά την διετία 2008 - 09 σπείρα απατεώνων, που έστησε το τέλειο κόλπο καταφέρνοντας να επιβαρύνει τόσο τα εθνικά, όσο και τα κοινοτικά ταμεία με το αστρονομικό ποσό των 10 δισεκατομμυρίων ευρώ! Πάνω σε αυτή την υπόθεση που συγκλόνισε την κοινή γνώμη της Γαλλίας, μένοντας γνωστή στα χρονικά ως η Μεγάλη Απάτη του Άνθρακα, στήνεται το υπέροχο και ρυθμικό θρίλερ, Απάτη σε Μαύρο Φόντο (Carbone), από τον μετρ του είδους Olivier Marchal.

Με τα χρέη της εταιρίας του προς τους πιστωτές της, να έχουν αγγίξει τα θεόρατα ύψη πολλών εκατομμυρίων, ο Παριζιάνος επιχειρηματίας Αντουάν Ροκά, δεν βρίσκει καμία άλλη λύση από το να την ρίξει σε καθεστώς εκκαθάρισης, βάζοντας της οριστικά λουκέτο. Δίχως να καταφέρνει να πάρει την παραμικρή βοήθεια από τον μόνιμα εχθρικό προς το πρόσωπο του, εύπορο και εξέχων στέλεχος της Εβραϊκής κοινότητας της πρωτεύουσας, πεθερό του, Άρον Γκολντστάιν, προκειμένου να σώσει την φάμπρικα που με θυσίες έστησε, ο Αντουάν θα δει να διαλύονται οι κόποι μιας ζωής μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Και μαζί τους να γκρεμίζεται ολοσχερώς ο γάμος του, το σπιτικό του, η φαμίλια του.

Με το φάσμα της απόγνωσης να τον έχει τυλίξει και με ελάχιστα ευρώ στον τραπεζικό του λογαριασμό, ο ευρηματικός Ροκά θα σκεφτεί το απόλυτο τρικ, αντιλαμβανόμενος πως το κράτος αποδίδει σε όλες τις επιχειρήσεις επίδομα, αν και εφόσον εκείνες δεν ξεπερνούν μέσα σε ένα χρόνο τα επιτρεπτά επίπεδα εκπομπής διοξειδίου CO2: Να δημιουργήσει την μία μετά την άλλη ανύπαρκτες εταιρίες φάντασμα, διεθνών και παράκτιων συμφερόντων, που θα αποκομίσουν το κονδύλι του πριμ, δίχως να αποδώσουν στην χώρα μάλιστα τον προκαθορισμένο ΦΠΑ. Βρίσκοντας τους απαιτούμενους χρηματοδότες, στα κατώτερα κλιμάκια του υποκόσμου, ο Ροκά και οι (ελάχιστοι) συνεργάτες του, σε χρόνο ρεκόρ θα καταφέρουν να κτίσουν περιουσίες μυθικές, γεγονός που δεν θα δει με καθόλου καλό μάτι η τοπική Μαφία. Αλλά και ο, με ισχυρές γνωριμίες στα κυβερνητικά κλιμάκια, πατέρας, της πρώην (πλέον) συζύγου του, που διεκδικεί εξ ολοκλήρου την επιμέλεια του εγγονού του...

Μυρίζει αίμα και ιδρώτα υποκοσμικό, από το πρώτο του κιόλας δευτερόλεπτο, το πόνημα του άριστου σχεδιαστή τέτοιων γαλλόφωνων νέο νουάρ, Olivier Marchal, ενός τύπου που εγκατέλειψε δυο δεκαετίες πριν το αστυνομικό σώμα, προκειμένου να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και να ασχοληθεί με τις κινηματογραφικές φλικ στόρι! Και μέχρι στιγμής κάθε - μα κάθε - του βήμα, είναι κι ένα μικρό διαμάντι στο είδος, από το πρώτο του κιόλας b-movie Gangsters με την Parillaud, μέχρι τα επόμενα 36 Quai des Orfevres και MR 73 (αμφότερα με Auteuil στον κεντρικό ρόλο, αν θυμάμαι σωστά και δίχως διανομή στην Ελλάδα) ίσαμε το πιο πρόσφατο, από το 2011, Les Lyonnais, που το όνομα του έγινε ευρύτερα γνωστό και στα ιντερνάσιοναλ σινεφιλικά κοινά. Με την πέμπτη του ταινία, που δεν παρεκκλίνει ούτε μισό πόντο από το πατρόν του αγαπημένου genre, o 60χρονος πρώην επιθεωρητής της Δίωξης και με την βούλα πλέον, μπαίνει στην λίστα των πλέον αξιόλογων απόφοιτων της σχολής Melville.

Σαν μπούσουλα για το κτίσιμο της πλοκής του ο Marchal χρησιμοποιεί μια από τις πιο αναγνωρισμένες γκανγκστερικές ραψωδίες του De Palma, το θρυλικό Carlito's Way. Τα δάνεια από την Υπόθεση Μπριγκάντε, εδώ, αναφέρονται τόσο στο intro, όπου ο κεντρικός (άντι)ήρωας πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστή του, όσο και στην εξέλιξη της ίντριγκας, ενόσω ο Ροκά θησαυρίζει και ακολουθεί πλέον τρόπο ζωής χλιδάτο, ζώντας σε υπερπολυτελή πεντχάουζ δίπλα στο σύμβολο του Άιφελ, δίπλα σε πανέμορφα τοπ μοντέλα και οδηγώντας ταχύτατες Πόρσε στα Ηλύσια Πεδία. Επίσης δεν είναι διόλου τυχαία η προσθήκη στο πλάι του βασικού χαρακτήρα, ενός πεπειραμένου νομικού συμβούλου (ως άλλος Sean Penn εδώ παίζει ο αξιόλογος Michael Youn) αλλά και μια μικρής φράξιας ματαιόδοξων κομπανιέρων, που βυθισμένοι στις καταχρήσεις και τις ασωτίες, θα δημιουργήσουν την συνθήκη εκείνη της τελικής ανατροπής, με την εμφάνιση του εδώ εκδικητή, που θα τραβήξει το περίστροφο ως εναλλακτικός Μπένι Μπλάνκο από το Μπρονξ.

Φανταχτερές εικόνες χλιδάτης καλοπέρασης, συνδυάζονται αρμονικά με το νοσηρό περιβάλλον του προερχόμενου από τις αραβόφωνες αποικίες περιθωριακού υποκόσμου, για να ορίσουν την ραγδαία άνοδο, μα και την με πρωτοφανή κρότο πτώση στον γκρεμό, ενός ευφυούς τύπου, που δεν ήξερε πότε ακριβώς να βάλει τελεία στις κερδοφόρες ορμές του. Ο Benoit Magimel, παρότι μόλις 45 ετών, έχει να επιδείξει μια καριέρα υποκριτική σχεδόν τριών δεκαετιών, δίνοντας το παρόν, περισσότερο σε ρόλους περιφερειακούς, σε μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του σύγχρονου Γαλλικού σινεμά. Από το θρυλικό Μίσος, τους ευρηματικούς Les Voleurs και την Haneke made Δασκάλα του Πιάνου μέχρι το πρόσφατο La Tete Ηaute, όπου και τιμήθηκε με το μοναδικό, ως τώρα, Cesar της πορείας του, ο εκφραστικός ερμηνευτής, έχει αναρριχηθεί μεθοδικά στην συνείδηση του κοινού ως ένας, τόσο εμπορικός, όσο και ποιοτικός ηθοποιός. Εδώ, με τις απαιτήσεις του Carbone, να τον χρήζουν πρωταγωνιστή, έχοντας και την αμέριστη υποστήριξη του κορυφαίου Depardieu που υποδύεται τον ηθικό του εχθρό, μια χαρά τα φέρνει βόλτα ως ο μοντέρνος Γάλλος Καρλίτο.

Πρόσωπο μυθοπλαστικό βέβαια, που γεννιέται όμως μέσα από μια ιστορία αληθινή, συγκλονιστική και όχι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό, που ορίζει και την βάση αυτού του έξοχα δομημένου, σχεδιασμένου και εκτελεσμένου θρίλερ, που θα ικανοποιήσει ακόμη και τον πιο απαιτητικό φαν των φιλμικών crime περιπετειών.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Odeon!

Που πας ρε, στο Νησί του Ρε?

του zerVo (@moviesltd)

Το νησί του Ρε (Ile de Re), βρίσκεται περίπου στο μέσον της Δυτικής ακτής της Γαλλίας, εκείνης που βρέχεται δηλαδή από τον Ατλαντικό. Αυτή η μικρή έκταση γης, μεγέθους περίπου 150 τετραγωνικών χιλιομέτρων έχοντας το προνόμιο να συνδέεται με την ξηρά και την κοντινή πόλη Λα Ροσέλ, δια μέσου της μήκους 3 χιλιάδων μέτρων γέφυρας, αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς για τους Γάλλους. Συνέπεια τούτου είναι οι περίπου είκοσι χιλιάδες μόνιμοι κάτοικοι, να δεκαπλασιάζονται κατά τους θερινούς μήνες που η νήσος γεμίζει από τουρίστες. Πολύ κοντά στο Ρε, δε, βρίσκεται και ο βράχος όπου πάνω του είναι κτισμένο το Φορτ Μπουαγιάρ, φρούριο που αποτέλεσε το ιδανικό σκηνικό για το δημοφιλές τηλεπαιχνίδι. Δεν υπάρχει πάντως παράπονο. Ταινία μπορεί να μην είδαμε παρακολουθώντας το πάρα πολύ μέτριο Η Οικογένεια Μου Σε Λατρεύει (Ma famille t'adore déjà), τις γεωγραφικές μας γνώσεις μια φορά τις εμπλουτίσαμε γύρω από το μέρος όπου γυρίστηκε!

Οι παράδες στην τσέπη του δεν του περισσεύουν, το μεγάλο του όνειρο πάντως, να ζητήσει το χέρι της λατρεμένης του Εβ, μιας πολυάσχολης και όμορφης δημοσιογράφου, όπου νάναι πλησιάζει. Έχοντας καταφέρει με τις οικονομίες του, εργαζόμενος ως προγραμματιστής εφαρμογών κινητών τηλεφώνων, να της αγοράσει ένα (κάποιο) μονόπετρο, ο συνεσταλμένος και αγαπησιάρης Ζουλιέν, θα κάνει την πρόταση γάμου στην καλή του, αδημονώντας να ακούσει το πολυπόθητο Ναι! Και πραγματικά δεν θα απογοητευτεί αφού κι εκείνη θα ενθουσιαστεί με τον πρωτότυπο τρόπο που εκείνος θα επιλέξει να την ρίξει, δίνοντας του την συγκατάθεση της, για να οδηγηθούν σε εις γάμου κοινωνία...

Πριν από όλα όμως, θα πρέπει ο γαμπρός να πάρει και την ευχή από τα πεθερικά του, από τους γονείς της νύφης που έχουν αποφασίσει να ζήσουν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο στο νησί του Ρε, αρκετές εκατοντάδες μίλια μακρυά από την βάση του ζευγαριού στο Παρίσι. και παρότι ο φουκαριάρης ο Ζουλιέν, θα φορέσει το πιο ζεστό του χαμόγελο, συνοδεύοντας το με την απόλυτη ευγενική θέρμη, πολύ σύντομα θα αντιληφθεί πως το σόι της συμβίας του, δεν είναι και ότι πιο φυσιολογικό θα μπορούσε να περιμένει! Άλλωστε μόνο ως παραβωμάρα μπορεί κανείς να πάρει το γεγονός πως ο ερωτύλος πεθερός έχει σαν καλύτερο του παιχνίδι να υποκρίνεται πως υπέστη έμφραγμα, πως η πολυλογού πεθερά και η για όνομα Θεού αδελφή της, αντί να τους φορέσουν στ' αλήθεια ζουρλομανδύα υποδύονται κάποιους που το έσκασαν από το τοπικό άσυλο ψυχασθενών και πως το παντρεμένο με παιδιά ζευγάρι των κουνιάδων, επιδίδεται σε μια διαρκή κόντρα για το ποιος θα καταφέρει το πιο παρανοϊκό επίτευγμα!

Για να μην μιλήσουμε - η παρουσία της εξαντλείται από το τρέιλερ και μόνο - για την υπέρ σέξι φροιλάιν γκουβερνάντα των είκοσι Μαΐων που αρέσκεται να κυκλοφορεί ημίγυμνη κατά τις πρωινές ώρες και τελείως τσιτσίδι ολονυχτίς, έτσι για να ξυπνήσει και το αίσθημα της ζήλιας στο μυαλό της νυφούλας, που υπό άλλες συνθήκες, σοβαρές, δεν θα έπρεπε καν να ζητήσει από τον μέλλοντα Κύρη της, να βολτάρουν από την μυστηριώδη νήσο. Κακά τα ψέμματα. Το θέμα το έχουμε ξαναδιαβάσει στην μεγάλη οθόνη καμιά εκατοστή φορές, με πολύ περισσότερο εμπνευσμένη αφήγηση και διασκεδαστικά σκετσάκια, από αυτά τα σαχλαμαρίστικα γκαγκς, που ενίοτε σε αφήνουν και αμήχανο να θωρείς το εκράν, με την ανούσια και προκλητική τους διάθεση. Καμία συνοχή, κανένας λογικός ειρμός, μηδενική συνέχεια, με συνέπεια την σπατάλη τόσο των παράδων - οκ, δεν μιλάμε δα για την πιο ακριβή παραγωγή ποτέ - μα κυρίως του ταλέντου, που για κάποια μέλη του καστ, είναι αποδεδειγμένα υπαρκτό, αν ρίξουμε μια ματιά στο ερμηνευτικό του παρελθόν.

Είναι αυτή εδώ η ηλιόλουστη κουταμάρα, ταινία για να συμμετέχει ο Lhermitte, που βλέποντας τον και μόνο αναπολείς το Δείπνο Ηλιθίων και ξεκαρδίζεσαι? Είναι μοιρασιά ρόλων ετούτη η σαχλή, για την Azema των τόσων Cesar και την Chazel, που έχει υπάρξει στέλεχος των πρωτοπόρων του είδους Les Bronzes, που και βέβαια εδώ ορίζουν τον καλοκαιρινής υφής μπούσουλα, για να κινηθεί η ελάχιστα αστεία ιδέα του διοργανωτή - σεναρίστα - ντιρέκτορα και ρολίστα Jerome Commandeur? Το μεγαλύτερο άδικο, πάντως κτυπάει την πλάτη αγριωπά, του ευγενικής όψης και ταλαντούχου Albert Dupont, που ως ο κύριος πρωταγωνιστής της κομεντί (?) επωμίζεται και το πιότερο βάρος της φλόπας. Ενός κάκιστου, αδιάφορου και βαρετού εντέλει προϊόντος, που έχει την τιμή να ανοίξει τον χορό των φραντσέζικων δροσερών σινε-χαχανητών, φέρνοντας μας διαρκώς στον νου, εκείνη την παροιμία με την καλή ημέρα και το πρωί της, έτσι για να ξέρουμε, μάλλον, τι μας καρτερεί στην συνέχεια...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Spentzos Films!

Όταν η ζούγκλα βρίσκεται σε κίνδυνο αναλαμβάνει η ζουγκλοπαρέα!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ή... άγρια συμμορία για παιδιά ή κάτι τέτοιο!

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο David Alaux (και εννοείται, η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων). Έχει γυρίσει και μια τηλεοπτική ταινία με τους ίδιους ήρωες. Είναι όμως κι ένας από τους δημιουργούς πίσω από την τηλεοπτική σειρά της «Ζουγκλοπαρέας», η οποία προηγήθηκε της κινηματογραφικής ταινίας, ήδη από το 2011. Η σειρά έχει προβληθεί σε πάνω από 200 χώρες κι έχει μεταγλωττιστεί σε 40 γλώσσες! Στην ταινία απασχολήθηκαν πάνω από 200 άτομα.

Στη Γαλλία Η ζουγκλοπαρέα (Les as de la jungle) έκανε εισπράξεις που ξεπέρασαν τα 5 εκατομμύρια ευρώ! Και στη χώρα μας η ταινία προβάλλεται μόνο μεταγλωττισμένη.

Η υπόθεση: Ο Μορίς μπορεί να μοιάζει με πιγκουίνο - αλλά βαθιά μέσα του είναι πραγματικός τίγρης! Όπως η (θετή) μητέρα του, η Νατάσα. Η Νατάσα ήταν η ηγέτιδα των Ηρώων της Ζούγκλας. Όταν όμως ένα μέλος των Ηρώων «χάθηκε» σε μια επικίνδυνη διάσωση, η Νατάσα αποφάσισε να διαλυθούν οι Ήρωες. Πίσω από το συγκεκριμένο μοιραίο γεγονός βρίσκονταν ο Ίγκορ, το πονηρό κοάλα. Ο Ίγκορ έχει βάλει ως μοναδικό στόχο της ζωής του να καταστρέψει τη ζούγκλα. Έχει συμμάχους του τα εκρηκτικά του μανιτάρια κι έναν υποτακτικό κάβουρα. Η Νατάσα κατάφερε να τον οδηγήσει στην εξορία, ο Ίγκορ όμως δεν είπε την τελευταία του λέξη.

Χρόνια μετά, ο Μορίς μαζί με τους φίλους του έχουν δημιουργήσει τη «Ζουγκλοπαρέα», διατηρώντας την τάξη και τη δικαιοσύνη στη ζούγκλα, παρά την έντονη αντίθεση της Νατάσας σε καθετί που μπορεί να αποτελεί κίνδυνο στη ζωή του κανακάρη της. Ουσιαστικά, ο Μορίς και οι φίλοι του έχουν πάρει τη θέση των Ηρώων της Ζούγκλας. Η Ζουγκλοπαρέα και οι Ήρωες της Ζούγκλας θα πρέπει να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να ενώσουν τις δυνάμεις τους όταν επιστρέψει ο Ίγκορ, που παρέα με τους ανόητους μπαμπουίνους είναι πιο κοντά από ποτέ στο να καταστρέψει μια για πάντα τη ζούγκλα. Θα τα καταφέρει ή θα τον σταματήσουν;

Η άποψή μας: Οι κριτικές για τις ταινίες κινουμένων σχεδίων που απευθύνονται σε παιδιά, είναι κριτικές που απευθύνονται στους... ενήλικες! Το target group αυτής της ταινίας είναι πιτσιρίκια από 5 έως 13 χρονών (το πολύ) και εννοείται πως και διάθεση δεν έχουν να διαβάσουν... κριτική για την ταινία και κάποια από αυτά απλώς δεν μπορούν να διαβάσουν! Πιο μεγάλη σημασία έχει για τα παιδιά αυτά αν την ταινία την έχει δει κάποιος συνομήλικος φίλος τους και πει καλά λόγια γι' αυτήν ή αν η ταινία βασίζεται σε δημοφιλές καρτούν της τηλεόρασης, με τους ήρωες του οποίου είναι εξοικειωμένα λόγω υπερέκθεσης. Ας πούμε λοιπόν πως κριτικές όπως τούτη εδώ λειτουργούν συμβουλευτικά ή ενημερωτικά για τους γονείς ή τους θείους – παππούδες – συγγενείς, που θα επωμιστούν με την ευθύνη να δουν μαζί με ένα, δύο, τρία, πολλά πιτσιρίκια τη συγκεκριμένη ταινία.

Οπότε, για τους γονείς – κηδεμόνες – συνοδούς ανηλίκων, αυτή η ταινία δεν λέει πολλά. Δεν σε κρατάει ανάλογα με τον τρόπο που το έχει καταφέρει η υπέροχη τελευταία φουρνιά ταινιών όπως το «Coco», το «Τραγούδα!», το «Τα μυαλά που κουβαλάς» ή το «Βαϊάνα». Και το σενάριο δεν έχει τη σπιρτάδα και την εξυπνάδα να διαχειριστεί έξυπνα όσα διαχειρίζεται αλλά και η κεντρική ιδέα είναι αφελής και πολύ... παιδική. Να πιστεύεις στον εαυτό σου, μας λέει το φιλμ ή κάτι τέτοιο. Η πλοκή και η ίντριγκα δεν είναι αβανταδόρικα. Υπάρχουν μπόλικες αναφορές που όμως δεν είναι λειτουργικές για τους μεγάλους (οι μικροί ούτε που θα δώσουν σημασία): και να η «A-Team» και ο «Μαγκάιβερ» και τα «Goonies» και ο «Ιντιάνα Τζόουνς» αλλά κι άλλες ταινίες κινουμένων σχεδίων όπως οι ταινίες «Kung Fu Panda» και «Μαδαγασκάρη». Εδώ, μέχρι και το «The Eye of the Tiger» ακούγεται των Survivor σε κάποια χαρακτηριστική σκηνή, αλλά φευ... Κι αφού ξεμπερδέψαμε και τονίσαμε πως οι ενήλικες δεν θα περάσουν καλά βλέποντας την ταινία, πιστεύω ακράδαντα πως τα πράγματα δεν θα είναι το ίδιο... χάλια για τα πιτσιρίκια. Έχω την υποψία πως μια χαρά θα περάσουν.

Πχ, η 7χρονη κόρη μου νομίζω πως θα περάσει μούρλια – κι ας μην είναι η τηλεοπτική σειρά μία από τις αγαπημένες της. Την παρακολουθεί αλλά όχι με τρέλα. Της αρέσει όμως η εμπειρία του σινεμά. Της αρέσει όλη η διαδικασία. Κι επειδή η ταινία πιστεύω πως δεν είναι κακή παιδαγωγικά ή πολύ βίαιη ή πολύ σκοτεινή (κι ας υπάρχει στην αρχή μια απώλεια στο στυλ του «Μπάμπι») θεωρώ ότι δεν είναι άσχημη πρόταση για έξοδο με τα παιδιά. Και το κινούμενο σχέδιο ως σχέδιο μια χαρά είναι και στη μεταγλώττιση δεν έγινε κακή δουλειά. Είναι γεγονός ότι έχει τεθεί πολύ ψηλά ο πήχης με κάποιες ταινίες τελευταία αλλά ας μην παραβλέπουμε και κάποιες άλλες ταινίες που κάνουν τη δουλειά χωρίς πολλά πολλά. Χρήσιμες είναι κι αυτές. Και διασκεδαστικές. Για τα παιδιά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Neo Films!

Ο ανυπόφορος πόνος του να περιμένεις...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου»

Η Marguerite Duras θεωρείται μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας. Το 1984 κέρδισε το βραβείο Goncourt για το μυθιστόρημά της «Ο Εραστής» (L' Amant) το οποίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1992 από τον Jean-Jacques Annaud με μεγάλη επιτυχία. Εκτός από αναγνωρισμένη πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας, υπήρξε και σκηνοθέτης αλλά και σεναριογράφος. Η τελευταία της ιδιότητα της χάρισε και μία υποψηφιότητα στα Όσκαρ: ήταν υποψήφια στην κατηγορία Πρωτότυπου Σεναρίου για την ταινία του Alain Resnais «Χιροσίμα, Αγάπη Μου» (Hiroshima Mon Amour, 1959).

Το 1985 εκδόθηκε για πρώτη φορά το βιβλίο της La douleur, το οποίο αποτελείται από έξι διαφορετικές ιστορίες. Είναι ιστορίες που προέκυψαν από τα ημερολόγιά της, τα οποία κρατούσε η ίδια κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πάντως, η ίδια τόνιζε πως δεν θυμόταν να έχει γράψει τα ημερολόγια. Γενικώς, επίτηδες μπερδεύει τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό. Οι μελετητές της έχουν αποτανθεί πως η συγγραφέας καταγράφει εδώ πραγματικά γεγονότα αλλά προσθέτει πολλά μυθοπλαστικά στοιχεία. Ο σκηνοθέτης Emmanuel Finkiel πήρε δύο από τις ιστορίες του βιβλίου για να δομήσει το σενάριο της ταινίας. Αυτή είναι η δεύτερη συνεχόμενη ταινία του Finkiel μετά το «Je ne suis pas un salaud» του 2015, στο οποίο συνεργάζεται με την Mélanie Thierry. Τούτη η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου, 19ου, φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, όπου τιμήθηκε με το βραβείο της Κριτικής Επιτροπής.

Η υπόθεση: Όταν ανακαλύπτει δυο παλιά τετράδια σε ένα ξεχασμένο κουτί, η Μαργκερίτ Ντυράς θυμάται το παρελθόν της και τον ανυπόφορο πόνο του να περιμένεις. Στη Ναζιστική Γαλλία του 1944, η νεαρή και ταλαντούχα Μαργκερίτ είναι ενεργό μέλος της Αντίστασης μαζί με τον άντρα της, Ρομπέρ Αντέλμ. Όταν η Γκεστάπο απαγάγει τον Ρομπέρ, η Μαργκερίτ μπαίνει σε έναν απελπισμένο αγώνα να τον φέρει πίσω. Ακόμα και μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, εξακολουθεί να τον περιμένει – δέσμια του βασανιστηρίου της απουσίας του και πέρα από κάθε ελπίδα.

Η άποψή μας: Πώς μπορεί να αποτυπωθεί η απουσία; Σε εικόνες, όχι σε λέξεις. Πώς μπορεί κανείς να κινηματογραφήσει την αναμονή; Πώς μπορεί ένας σκηνοθέτης να μας δείξει τον πόνο που προκαλεί η αναμονή; Η αναμονή κατά την οποία ανά πάσα στιγμή περιμένεις κάποιος να σε πληροφορήσει αν ένα αγαπημένο σου πρόσωπο ζει ή έχει πεθάνει; Ο Finkiel κάνει πολύ φιλότιμες προσπάθειες να τα καταφέρει όλα τα παραπάνω. Η προσπάθειά του είναι συγκινητική και άξια συγχαρητηρίων. Είναι προσηλωμένος στο όραμά του και κατά μία έννοια, προσηλωμένος στο όραμα της Ντιράς. Της συγγραφέως που έλεγε πως για το Ολοκαύτωμα φταίνε όλοι. Δεν υπάρχουν αποκλειστικά καλοί και αποκλειστικά κακοί. Όλοι είναι ένοχοι...

Η ταινία ξεκινάει ως μια λίγο πολύ κλασική γαλλική ταινία εποχής, από αυτές που καταπιάνονται με το ανεξάντλητο θέμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τις εκατομμύρια ιστορίες που έχουν προκύψει σε αυτόν. Όσο στην εικόνα βρίσκεται ο συνεργάτης των Γερμανών Ραμπιέ, τα πράγματα είναι λίγο πολύ ευκρινή: πλησιάζει το τέλος του πολέμου, συλλαμβάνεται ο σύζυγος της Ντιράς, ο Ραμπιέ είναι γοητευμένος από τη συγγραφέα, θέλει (ή μήπως όχι;) να τη βοηθήσει, τις δίνει πληροφορίες για τον φυλακισμένο, της ζητάει πληροφορίες για την ομάδα Αντίστασης στην οποία ανήκει και η ίδια, της εξομολογείται τα όνειρά του αμέσως μετά τον πόλεμο να ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο. Ναι, είναι λογικά όλα αυτά, κατανοητά. Υπάρχει η περίφημη μπαναλιτέ του κακού. Τα εγκλήματα δεν διαπράχθηκαν (ποτέ δεν διαπράττονται) από τέρατα, από διαβόλους. Όχι. Από ανθρώπους της διπλανής πόρτας διαπράττονται. Που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι και η προσωποποίηση του αγγελικού!

Ο Ραμπιέ πχ δεν σκιαγραφείται ως τέρας. Όπως λέει και ο ίδιος «έκανα μια επιλογή και δεν την εγκαταλείπω». Η Ντιράς μέχρι και φιλί του δίνει! Όχι ερωτικό, όχι – περισσότερο είναι μητρικό, φιλικό, φιλί αναγνώρισης του καλού μέσα σε αυτόν τον άνθρωπο, που εξαιτίας του σκοτώθηκαν δεκάδες πατριώτες! Ένα φιλί του Ιούδα, αλλά όχι προδοσίας, αν με εννοείται. Όταν ο Ραμπιέ φεύγει από την εικόνα, όμως, φτάνουμε στην Απελευθέρωση και αρχίζουν να επιστρέφουν οι κρατούμενοι – κυρίως οι Εβραίοι – από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκεί ο σκηνοθέτης «υποκύπτει» σε μια πιο ποιητική αντιμετώπιση των πάντων. Το γεγονός ότι δεν φροντίζει η μετάβαση να γίνει ομαλά και στο ίδιο ύφος αποτελεί μία από τις αδυναμίες της ταινίας. Δεν νοιάζεται όμως καθόλου γι' αυτό. Με σταθερή την αφήγηση off (είναι η Ντιράς που αφηγείται) υπάρχουν πολλές σκηνές στις οποίες βλέπουμε την Ντιράς - αφηγήτρια ταυτόχρονα με την Ντιράς – υποκείμενο της ιστορίας της.

Το μοντάζ γίνεται πιο «παραισθητικό», τα λόγια εκτός οθόνης κυριαρχούν, τα πλάνα θαρρείς και είναι ποτισμένα με απελπισία. Συνοδοιπόρος του σκηνοθέτη σε αυτό που θέλει να κάνει και τελικά κάνει είναι η πρωταγωνίστρια του, η Mélanie Thierry. Η ερμηνεία της είναι πυρετική και καθόλου ερμηνεία επίδειξης. Είναι εντελώς υποταγμένη στο όραμα του σκηνοθέτη της. Καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και μας πείθει σωματικά για τον πόνο που βιώνει. Τον πόνο του άγνωστου. Τον πόνο του «δεν ξέρω τι έχει γίνει». Τον πόνο που σου αφήνει ως πληγή χαίνουσα μια κατάσταση στην οποία δεν μπορεί να υπάρξει αυτό που οι αγγλοσάξωνες χαρακτηρίζουν closure. Θα τολμούσα να χαρακτηρίσω την ταινία ως κάτι ανάλογο με τον «Γιο του Σαούλ» αλλά για όσους έμειναν πίσω! Για όσους έζησαν.

Δεν χωράει αμφιβολία πως αυτή είναι μια καλή ταινία. Δεν χωράει όμως επίσης καμία αμφιβολία πως αυτή είναι μια δύσκολη ταινία. Όχι κουλτουριάρικη, ούτε απωθητική, ούτε ερμητικά κλεισμένη στον εαυτό της. Απλώς, είναι μια ταινία που θέλει να πει με το δικό της τρόπο, χωρίς να κολακεύει τον θεατή, την αλήθεια της. Και είναι επίτευγμά της το ότι την λέει χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Κι ας χάνει το μεγάλο κοινό, που θα μπορούσε να πιάσει αν έβαζε λίγο νερό στο κρασί της. Ας είναι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Weird Wave!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Καλό, εμπορικό σινεμά από την Ιταλία!

Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος Sergio Castellitto γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου του 1953 στη Ρώμη. Η κινηματογραφική του καριέρα ξεκίνησε ουσιαστικά το 1983 όταν συμμετείχε στην ταινία «Il generale dell'armata morta» του Luciano Tovoli, δίπλα σε μεγαθήρια όπως ο Marcello Mastroianni, ο Michel Piccoli και η Anouk Aimée. Εκτός Ιταλίας έγινε περισσότερο γνωστός συμμετέχοντας στην ταινία «Απέραντο γαλάζιο» (Le grand bleu, 1988) και κυρίως μέσω του πρωταγωνιστικού ρόλου στην ταινία «Ο άνθρωπος των αστεριών» (L'uomo delle stelle, 1995) του Giuseppe Tornatore. Λίγα χρόνια μετά έκανε την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα. Η ως τώρα φιλμογραφία του ως σκηνοθέτης είναι η εξής: «Libero Burro» (1999), «Μείνε ακίνητη» (Non ti muovere, 2004), «La bellezza del somaro» (2010), «Γεννημένοι ξανά» (Venuto al mondo, 2012) και «Nessuno si salva da solo» (2015).

Οπότε Η ασυμβίβαστη (Fortunata) είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Η παγκόσμια πρεμιέρα της έγινε στο περσινό φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα», κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, για την πρωταγωνίστρια Jasmine Trinca. Η ταινία ήταν υποψήφια και για τέσσερα βραβεία David di Donatello (τα ιταλικά Όσκαρ) κερδίζοντας τελικά και πάλι εκείνο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας! Οι εισπράξεις της ταινίας στην Ιταλία έφτασαν τα 2,5 εκατομμύρια δολάρια κι άλλες τόσες είναι οι εισπράξεις που έχει κάνει η ταινία εκτός Ιταλίας.

Η υπόθεση: Η Φορτουνάτα είναι μια όμορφη, φτωχή γυναίκα, που ζει στην περιοχή Tor Pignattara της Ρώμης. Το όνομά της σημαίνει «καλότυχη», αλλά κάθε άλλο παρά τέτοια δείχνει. Βρίσκεται σε διάσταση με τον βίαιο σύζυγό της και περιμένει πως και πως να υπογράψει κι εκείνος τα χαρτιά του διαζυγίου τους για να προχωρήσει επιτέλους στη ζωή της. Βγάζει τα προς το ζην κουρεύοντας κατ' οίκον άλλες φτωχές γυναίκες της συνοικίας της. Όνειρό της είναι να ανοίξει κάποτε το δικό της κομμωτήριο, ένα σαλόνι ομορφιάς όπου στο ένα τμήμα του ο φίλος της, Τσικάνο, θα μπορεί να χτυπάει τατουάζ.

Η Φορτουνάτα έχει και μια 8χρονη κόρη, με προβληματική συμπεριφορά: κατά βάση φτύνει τους πάντες! Όταν αναγκαστεί να επισκεφτούν παιδοψυχολόγο, η Φορτουνάτα θα ερωτευθεί! Κι αυτή είναι μία παράμετρος, που δεν την είχε υπολογίσει! Θα μπορέσει η Φορτουνάτα να πραγματοποιήσει το όνειρό της; Θα καταφέρει επιτέλους να ζήσει μια στάλα ευτυχίας; Ποιο είναι το σκοτεινό μυστικό που κρύβει; Και θα της πέσουν ποτέ τα νούμερα του λότο που παίζει με παρότρυνση του Τσικάνο;

Η άποψή μας: Καμία από τις πέντε προηγούμενες ταινίες που σκηνοθέτησε ο καλός Ιταλός ηθοποιός δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την μετριότητα. Και οι δύο του που είδαμε στην Ελλάδα στις αίθουσες καθώς πήρας διανομή (δηλαδή οι «Μείνε ακίνητη» και «Γεννημένοι ξανά») ήταν πραγματικά χυδαία μελοδράματα της κακιάς ώρας. Με τη νέα του ταινία, όμως, τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν. Κι αυτό επειδή φτιάχνει επιτέλους κάτι αν μη τι άλλο έντιμο, που ξέρει να παίζει με τους κώδικες του μεγάλου κοινού, χωρίς να ξεπέφτει στον λαϊκισμό και στις ευκολίες. Μια καλή ταινία για να τη δει πολύς κόσμος και να την φχαριστηθεί λοιπόν! Κι εδώ με κάτι σαν αρχαία ελληνική τραγωδία έχουμε να κάνουμε, όπως στην ταινία του Γιώργου Λάνθιμου (σημείωση: τούτη την ταινία, όπως και την ταινία «Ο θάνατος του ιερού ελαφιού» τις είχαμε δει κοντά χρονικά τη μία με την άλλη στο περσινό φεστιβάλ των Καννών, οπότε κάναμε κάποιους παραλληλισμούς ανάμεσα στα δύο φιλμ).

Όμως, το σινεμά του Castellitto εδώ είναι λαϊκό (με την καλή έννοια): είναι φτιαγμένο για να τραβήξει κόσμο στις αίθουσες, να χαρίσει δύο ώρες όπου οι θεατές θα γελάσουν, θα συγκινηθούν, θα προβληματιστούν, θα ψυχαγωγηθούν και θα έχουν πολλά πράγματα για να συζητήσουν. Κι αν στην ταινία του Λάνθιμου η βάση του σεναρίου παραπέμπει στην Ιφιγένεια, στην ταινία του Castellitto πρωτεύοντα ρόλο έχει η Αντιγόνη. Εκείνη που παράκουσε δηλαδή τις εντολές του βασιλιά και έθαψε τον αδελφό της – δεν τον άφησε άταφο. Ευτυχεί πολλαπλώς ο σκηνοθέτης. Κυρίως για το γεγονός ότι διαθέτει στον πρωταγωνιστικό ρόλο ένα αιλουροειδές με το όνομα Jasmine Trinca. Η 36χρονη Ρωμαία τα δίνει όλα στο ρόλο της. Είναι σέξι, είναι χυμώδης, είναι γελαστή, είναι κουρασμένη, τα βάζει συνεχώς με όλους, έχει ένα όνειρο, είναι μητέρα που αγαπά πραγματικά το παιδί της αλλά δεν μπορεί να του δώσει όλα όσα θέλει, είναι καταπιεσμένη, είναι στιγματισμένη από ένα τραγικό γεγονός στην παιδική της ηλικία, είναι θύμα ενός κακού γάμου στον οποίο μπήκε μικρή. Μια ευκαιρία θέλει για να ξεφύγει. Μισή.

Σε μια γειτονιά γεμάτη Κινέζους και μουσουλμάνους μετανάστες η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη μελαγχολία της Φορτουνάτα. Και ξαφνικά η ζωή της χαμογελά. Μισό χαμόγελο. Το όνειρο παίρνει σχήμα, μορφή, σχεδόν μπορεί να το ακουμπήσει. Φευ... Η Hanna Schygulla έχει έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο, αυτόν της γηραιάς μητέρας του Τσικάνο, που στα νιάτα της ήταν σπουδαία ηθοποιός, με μεγαλύτερή της επίδοση την ερμηνεία της στην «Αντιγόνη», πλέον όμως πάσχει από Αλτσχάιμερ, δυσκολεύοντας τη ζωή του γιου της. Σε μια κομβική σκηνή ακούμε και το «Αστέρι μου φεγγάρι μου» από τη «Φαίδρα» (άλλη τραγωδία, ε;) ερμηνευμένο από τη Μελίνα Μερκούρη! Γενικώς, το σάουντρακ είναι πολύ προσεγμένο. Εύγε στον Ιταλό! Γενικώς, ελέγχει μια χαρά το υλικό του ο Castellitto. Το σενάριο της ταινίας είναι καλογραμμένο, υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και στο δραματικό και ο ίδιος εκμαιεύει πολύ καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του. Υπάρχουν συνεχείς ανατροπές. Και το ακόμα πιο έξυπνο που κάνει είναι να δίνει ένα happy end, που δεν είναι κλασικό happy end. Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν πως δεν είναι καν happy end!

Η Φορτουνάτα δεν είναι τυχερή. Το όνειρο δεν γίνεται πραγματικότητα. Και προδίδεται από κάποιον που εμπιστεύεται χωρίς να ξέρει ότι προδίδεται! Μήπως όμως εντέλει είναι η πραγματικά τυχερή; Μήπως όλοι οι υπόλοιποι συμβιβάζονται με κίβδηλες επιτυχίες την ίδια ώρα που η ίδια απλώς ζει; Ναι, είναι ασυμβίβαστη. Ναι, είναι θεά (προσέξτε το τατουάζ στην πλάτη της). Ναι, ξέρει να δίνει όταν όλοι οι υπόλοιποι το μόνο που ξέρουν είναι να παίρνουν. Ωραιότατη! Και η ηθοποιός. Και η ταινία.