Movies Ltd

3 και Τέταρτο...

του zerVo (@moviesltd)

Μια από τις υποθέσεις μαζικών φονικών που συγκλόνισαν την αμερικάνικη κοινή γνώμη, υπήρξε εκείνη του Άμιτυβιλ, ενός προάστιου στις νότιες ακτές του Λονγκ Άιλαντ, που έλαβε χώρα τον Νοέμβριο του 1974. Δράστης της πολλαπλής δολοφονίας, ο 23χρονος τότε Ρόναλντ Ντε Φέο, που σκότωσε εν ψυχρώ με την καραμπίνα του, έξι μέλη της οικογένειας του, τον πατέρα, την μητέρα και τα τέσσερα μικρότερα αδέλφια του, πριν παραδοθεί σε κατάσταση αμόκ στις αστυνομικές αρχές. Το κίνητρο της σφαγής ουδέποτε έγινε γνωστό, γεγονός που έξαψε την φαντασία όσων ασχολήθηκαν με το συμβάν, όπως του συγγραφέα Jay Anson, που τρία χρόνια μετά συνέγραψε το μπεστ σέλλερ τρόμου The Amityville Horror, δίνοντας μεταφυσικές διαστάσεις σε όσα αιματηρά συνέβησαν εκείνη την μοιραία νύχτα στο σπίτι των Ντε Φέο. Βιβλίο που όρισε και την βάση της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας, ελάχιστο καιρό μετά, με σκηνοθέτη τον Stuart Rosenberg. Το The Awakening, μετά την εισαγωγική τριλογία και το αποτυχημένο ριμέικ του 2005 είναι η πέμπτη κινηματογραφική (τηλεοπτικά ή κατευθείαν στο βίντεο υπήρξαν μια ντουζίνα ακόμη) ταινία που ασχολείται 45 χρόνια μετά με το συμβάν.

Ένα καινούργιο ξεκίνημα για την ταλαιπωρημένη από τα κτυπήματα οικογένεια της, θα επιχειρήσει να κάνει η Τζόαν Γουόκερ, μοναχική μητέρα τριών παιδιών, αποφασίζοντας να μετακομίσει σε καινούργιο ευρύχωρο σπίτι, που βρήκε σε τιμή προνομιακή τιμή, ελάχιστα έξω από την Νέα Υόρκη. Κατοικία που θα στεγάσει εκτός από την ίδια, την έφηβη και ζορισμένη από τα προβλήματα της ηλικίας, θυγατέρα της, Μπελ, την μικρούλα και άμαθη Τζούλιετ, αλλά και τον σε κωματώδη κατάσταση γιο της, Τζέιμς, που εδώ και δύο χρόνια βρίσκεται ακινητοποιημένος στο κρεββάτι, συνέπεια ατυχήματος, στην προσπάθεια του να προστατέψει την δίδυμη αδελφή του. Ένα γεγονός που έχει συντρίψει τις σχέσεις μητέρας και κόρης, καθώς η Μπελ θα θεωρηθεί ως η υπαίτια για το μοιραίο περιστατικό, που έχει μετατρέψει σε φυτό το παλικάρι.

Την ώρα που οι προσπάθειες του γείτονα νευρολόγου Δόκτορα Μίλτον, δείχνουν αισιόδοξα μηνύματα πως ο νεαρός μπορεί να ξυπνήσει από τον λήθαργο, κάποια παράξενα φαινόμενα θα κάνουν την εμφάνιση τους στην οικία, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, που θα προβληματίσουν ακόμη πιο πολύ τους νεοφερμένους στο σπίτι ενοίκους. Περιστατικά τρομακτικά και ανεξήγητα, που έχουν άμεση σχέση με το κατακόκκινα αιματοβαμμένο παρελθόν του κτιρίου στον αριθμό 112 της λεωφόρου Όσεαν στο Άμιτυβίλ, που τα γνωρίζουν όλοι στην περιοχή, όπως άλλωστε και η απελπισμένη μητέρα, έχοντας επιμελώς φροντίσει να τα αποκρύψει από τα παιδιά της...

Εννοείται πως για χάρη της εξέλιξης του horror, η αλήθεια πίσω από το σατανικό υπόγειο που θα ανατρέψει τον κόσμο όλο, ακόμη μιας οικογένειας που πήρε το ρίσκο να στεγαστεί στο στοιχειωμένο δίπατο, πολύ σύντομα θα αποκαλυφθεί στο κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας του παρόντος ριμπούτ, δηλαδή την ανασφαλή και με τάσεις απόγνωσης Μπελ. Ένα κορίτσι 17 χρονών, δίχως παρέες και συντροφιές, που έχει αναλογιστεί το μέγεθος της ευθύνης της για το κακό που βρήκε τον αδελφό της, αλλά δεν μπορεί να υπολογίσει το πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση που από την πρώτη κιόλας νύχτα θα αποκαλύψει πως κάτι διαβολικό κρύβεται πίσω από τις ταπετσαρίες του νέου σπιτικού. Σταδιακά και με ευρηματικό μάλιστα τρόπο, την χρήση των DVD που περιέχουν τις προηγούμενες ταινίες της σειράς (και με σπόντα προς την πιο πρόσφατη φλόπα) η πιτσιρίκα ολοένα και θα αντλεί περισσότερες πληροφορίες για το haunted house και όσα έχουν εκτυλιχθεί εντός του, συνδέοντας τα άμεσα και με το ανεξήγητο ξύπνημα του πολυτραυματία Τζέιμς, που όμως δεν συμπεριφέρεται με τρόπο φυσιολογικό. Μήπως κι αυτόν τον ευαίσθητο, μηδενισμένο σωματικά και ψυχικά νεαρό, τον κτύπησε η ίδια κατάρα, δίνοντας του για κολασμένο αντάλλαγμα την ζωή που έχει απολέσει.

Η περίπτωση του νέου Amityville πρέπει να ομολογήσω πως δεν είναι κακή, για να ακριβολογώ, δεν είναι χειρότερη από πολλά εκ των περασμένων του τευχών. Οι ιδέες που κτίζουν τον θεματικό κορμό διαθέτουν έναν λογικό ειρμό και δεν πετιούνται έτσι στα ξεκάρφωτα από τον κατέχοντα την σκηνοθετική μπαγκέτα Franck Khalfoun, ενώ για όποιον αφεθεί στο μυστήριο και πιαστεί εξ απήνης, είναι πολύ μεγάλη η πιθανότητα να τρομάξει από τα ανατριχιαστικά κλισέ, που σκάνε σε άτακτες στιγμές. Το ντεσαβαντάζ όμως στην περίπτωση του Ξυπνήματος, έχει να κάνει με το γεγονός πως ελάχιστοι στην πλατεία δεν γνωρίζουν έστω και λίγα για τον μύθο της οικίας Ντε Φέο ή δεν έχουν παρακολουθήσει κάποιο περασμένο τσάπτερ, όπου από λίγο έως πολύ, όσα συμβαίνουν εκεί, αναπλάθονται κι εδώ με το ίδιο επαναληπτικό τέμπο και την ίδια διάθεση για αναμάσημα.

Συνέπεια τούτου, η προβλέψιμη αφήγηση να μην οδηγεί το υποτιθέμενα ανανεωτικό στόρι πουθενά, οι paranormal μόντες όταν εμφανίζονται να μοιάζουν πλήρως ξεκρέμαστες και εντέλει να οδηγούν και αυτό το φιλόδοξο πλάνο στο καλάθι του σωρού, μαζί με όλα τα συναφή, ιδίας ποιότητας φιλμάκια τρόμου της πρόσφατης κοπής. Κακός ερμηνευτικά ο Cameron Monaghan που αποδίδει τον επανερχόμενο από την κόλαση τετραπληγικό, χαμένη ευκαιρία η παρουσία της πεπειραμένης Jennifer Jason Leigh, ενώ για ακόμη μια φορά η φιδίασιας κορμάρας μπεμπούλα Bella Thorne κάνει ότι περνά από τα μέικ απ καπνισμένα ματια και την πυρόξανθη κώμη της, για να μας δείξει πως θα ήταν η Chastain σήμερα, κατά μια εικοσαετία και βάλε νεότερη. Έχει μέλλον, το έχουμε ματαπεί, μια, δυο σοβαρές προτάσεις αναζητά για να βγάλει το ταλεντάκι της. Και δυστυχώς για εκείνη, το ρηχό, χωρίς ανατροπές και κοψοχολιάσματα Amityville, δεν της δίνει ευκαιρία να δείξει το παραμικρό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Odeon!

The Last Emperor

του zerVo (@moviesltd)

Υπήρξε ο τελευταίος Κάιζερ, ο ύστατος δηλαδή αυτοκράτορας της Γερμανίας και της Πρωσίας, καθώς ανέλαβε την διοίκηση της χώρας στα μέσα του 1888 και εγκατέλειψε τον θρόνο του, τριάντα έτη κατοπινά, στα τέλη του 1918, αμέσως μετά την πανωλεθρία της πατρίδας του στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί που την οδήγησε, εξωθώντας την γειτονική Αυστρία στην ρήξη με την Σερβία, αμέσως μετά την δολοφονία του αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο, φιτίλι που ουσιαστικά άναψε την φλόγα του ολέθρου στα 1914. Αμέσως μετά την παραίτηση του ο Φερδινάνδος ο Δεύτερος, αποσύρθηκε σε μυστική τοποθεσία στις Κάτω Χώρες, όπου έζησε το υπόλοιπο της ζωής του, συγγράφοντας τα απομνημονεύματα του, μέχρι το 1941 όταν και απεβίωσε σε ηλικία 82 ετών,

Με την εδραίωση των Ναζί στην εξουσία του Γερμανικού Ράιχσταγκ, ένας από τους ελάχιστους πιθανούς εχθρούς που δεν έχει φροντίσει να εκτοπίσει ο Αδόλφος Χίτλερ, είναι ο αυτοεξόριστος στην Ολλανδική ύπαιθρο, πρώην Κάιζερ, Γουλιέλμος, που ενδεχόμενα με την δημοτικότητα που έχει σε μερίδα του πληθυσμού, μπορεί να σταθεί τροχοπέδη στα φιλοπόλεμα σχέδια του. Αρχές του 1940 και μετά από μια μόλις έξι ημερών επίθεση στην γειτονική χώρα, που θα καταλήξει σε θρίαμβο, τα γερμανικά στρατεύματα θα καταλάβουν όλες τις στρατηγικές θέσεις, στοχεύοντας πλέον ξεκάθαρα στο κτίσιμο του Ανατολικού μετώπου και στο καίριο κτύπημα στην Σοβιετική Ένωση. Έχοντας ξεκάθαρα την πλήρη εποπτεία της Ολλανδίας, ο Χίτλερ, θα αποφασίσει να αποστείλει έμπιστο άνθρωπο του στον τόπο διαμονής του υπερήλικα τέως αυτοκράτορα, προκειμένου να παρακολουθεί από κοντά κάθε ύποπτη κίνηση του.

Ευθύνη που θα βαρύνει τον Λοχαγό των SS Στέφαν Μπραντ, έναν ένστολο με αινιγματικό παρελθόν, που οι φήμες από Βερολίνο αναφέρουν πως γλύτωσε το απόσπασμα χάρη στις υψηλόβαθμες γνωριμίες του. Αναφερόμενος στο τοπικό γραφείο της Γκεστάπο, ο αξιωματικός θα εγκατασταθεί μόνιμα στην απομονωμένη φάρμα που στεγάζει τον βουτηγμένο στις αριστοκρατικές θύμησες του παρελθόντος, ξεπεσμένο μονάρχη και την συμβία του. Εκεί που θα γνωρίσει την άρτι προσληφθείσα στην υπηρεσία του Γουλιέλμου, νεαρή Ολλανδέζα, Εβραϊκής καταγωγής, καμαριέρα, Μίκε και θα αναπτύξει μαζί της μια έντονη και παθιασμένη ερωτική σχέση. Αγνοώντας πλήρως πως κι εκείνη από την μεριά της κρύβει μέσα της ένα τραγικό μυστικό και η παρουσία της στην βίλα, αποτελεί μέρος σχεδίου εκδίκησης από την μεριά της.

Την στιγμή που η γερμανική αντικατασκοπεία έχει αντιληφθεί πως οι Σύμμαχοι καλοβλέπουν μια ενδεχόμενη συνεργασία τύπου Δούρειου Ίππου με τον Κάιζερ, ώστε να προσεγγίζουν τον Φύρερ εκ των έσω, γνωρίζοντας πως κάποιος απεσταλμένος σύνδεσμος τον περιτριγυρίζει, ο έμπιστος Καπιτάν, μπερδεμένος και θολωμένος από τους εφιάλτες που στοιχειώνουν τα βράδια του, θα κληθεί να ξεσκεπάσει την σκευωρία. Πριν να είναι αργά, τόσο για την πατρίδα του, για την έκβαση του πολέμου, για τον έκπτωτο αυτοκράτορα και εντέλει για τον ίδιο. Το φιλμ βασίζει την θεματική του στο εμπνευσμένο μυθιστόρημα του Alan Judd, The Kaiser's Last Kiss, που συνδυάζει πραγματικά και ιστορικά περιστατικά, μαζί με μια αξιοπρεπή μυθοπλασία, προκειμένου να αναπτύξει το απαιτούμενο για την ομαλή εξέλιξη του θρίλερ σασπένς.

Προκειμένου να τονίσει ακόμη πιο πολύ την αγωνιώδη μορφή που παίρνει το The Exception στο δεύτερο μισό του, ο σκηνοθέτης David Leveaux, Βρετανός και κατά βάση θεατρικός, στοιχείο που του βγαίνει στο κτίσιμο των εικόνων του, βαδίζει συνάμα με το βασικό στόρι, δευτερεύουσες βινιέτες, που κυρίως έχουν να κάνουν με την ματαιοδοξία του γηρασμένου, κυκλοθυμικού, μα σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, σοφά σκεπτόμενου emperor, να επιστρέψει θριαμβευτής ξανά στον τόπο του, μη γνωρίζοντας τις πραγματικές διαθέσεις των φασιστών. Δολοφονικό όραμα για τους Εθνικοσοσιαλιστές, που θα αντιληφθεί τόσο εκείνος όσο και η σύζυγός του Ερμίνα, πάρα πολύ καλά, στην θωριά του αυταρχικού και σχεδόν εξευτελιστικού προς το πρόσωπο του, νούμερο 2 στην Ναζί ιεραρχία, Χίμλερ, που θα τον επισκεφτεί για να κρίνει ιδίοις όμασι αν πραγματικά ο γερο-φαντασμένος, μπορεί να απειλήσει την Σβάστικα.

Αξιόλογη η αναπαράσταση της περιόδου, άλλωστε οι Εγγλέζοι φημίζονται για την ικανότητα τους στον τομέα αυτό και πολύ δύσκολα αποτυγχάνουν. Ικανοποιητικό και το δέσιμο του βασικού κορμού με την υποστηρικτική περιφέρεια του, ακόμη κι αν το ρομάντζο που αναπτύσσεται μεταξύ του Λοχαγού (ο Jai Courtney, όχι και τόσο πειστικός) και της μικρής Ολλανδέζας (η Lily James, που εκτιμούσα πριν δω το παρόν φιλμ, πως στον Baby Driver έχει κάνει τα πάντα) προβάλλεται κάπως υπερβολικά και αταίριαστα καυτό με το υπόλοιπο σύνολο. Όχι ότι χαλάει κανέναν δηλαδή η επαναλαμβανόμενα γυμνή θωριά της Cinderella, ούτε καμία από την άλλη, οι καλογυμνασμένοι μυς του υιού Die Hard. Βεβαίως κανείς από τους δύο, δεν διαθέτει ούτε το κύρος, ούτε το εκτόπισμα του σπουδαίου σιμά 90χρονου Christopher Plummer, που μισό αιώνα μετά το Sound Of Music υποδύεται ξανά Γερμανό, σε μια σεζόν που πήγε περίφημα για εκείνον, αποσπώντας, έστω κι από το παράθυρο, μια ακόμη οσκαρική υποψηφιότητα ερμηνείας.

Με ψήγματα στην πλοκή παρμένα από το εκρηκτικό Όπου Τολμούν οι Αετοί, ανατροπές, μικρο εκπλήξεις, αλλά και ρηχά ευρήματα κυρίως στον επίλογο, που θα τον περίμενα ευρηματικότερο, με πειστικές ερμηνείες που δυστυχώς μιλούν μόνον αγγλικά, προσεγμένο σχεδιασμό παραγωγής και ένα ειδύλλιο πιο πιπεράτο από το αναμενόμενο, το ψευδοιστορικό Τελευταίο Φιλί του Κάιζερ, στέκεται περισσότερο ως ένα αγωνιώδες πολεμικό δράμα, παρά ως μελέτη του χαρακτήρα ενός προσώπου που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις του 20ου αιώνα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Spentzos Films!

«Θα τη ζεστάνουμε τη Νορβηγία»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα αστέρι γεννήθηκε – και είναι Ελληνίδα!

Τούτη η ταινία του Tony Gatlif δεν ήταν η καλύτερη που είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών. Με διαφορά, όμως, αποτέλεσε την πλέον αγαπημένη μας! Εκεί, προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα, ως μοναδική νέα ταινία του προγράμματος «Cinéma de la plage». Ουσιαστικά, είναι ένα πρόγραμμα που δομείται από ταινίες οι οποίες προβάλλονται στην παραλία των Καννών, κάτι σαν θερινός κινηματογράφος με δωρεάν είσοδο. Και επιλέχτηκε η Μποέμικη ψυχή (Djam) για προφανείς λόγους. Μπόλικη μουσική, χορός, ευθυμία παντού. Εμείς είδαμε την ταινία στη δημοσιογραφική προβολή της, μάθαμε όμως πως στην επίσημη προβολή, στην παραλία, έγινε πανικός, καθώς μετά την προβολή δόθηκε και συναυλία! Πανικός 100% δικαιολογημένος! Ο γεννημένος στην Αλγερία Michel Dahmani, γνωστός ως Tony Gatlif, έχει αραβικές και τσιγγάνικες ρίζες και είναι Γάλλος υπήκοος. Και όπως κάθε του ταινία, έτσι και τούτη, είναι γεμάτη μουσική και τραγούδια! Στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης προβλήθηκε ως «Ειδική Προβολή».

Η Δάφνη Πατακιά γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου του 1992 στις Βρυξέλλες του Βελγίου από Έλληνες γονείς. Η οικογένειά της είναι θεατρόφιλη και η μητέρα της είναι ποιήτρια. Μεγάλωσε στο Βέλγιο αλλά υποκριτική σπούδασε στο Εθνικό Θέατρο, στην Αθήνα. Την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση την πραγματοποίησε στην ταινία «Interruption» του Γιώργου Ζώη το 2015 και την ίδια χρονιά πρωταγωνιστεί στην ταινία «Το ξύπνημα της άνοιξης» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη. Το 2016 παίρνει έναν μικρό ρόλο στην ταινία του Κωνσταντίνου Βούλγαρη «Νήμα». Το 2016 διακρίνεται στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου ως ένα από τα δέκα ανερχόμενα ταλέντα του διεθνούς σινεμά, τα περίφημα «Shooting Stars». Και την επόμενη χρονιά πρωταγωνιστεί σε αυτήν την ταινία του Gatlif. Και το μέλλον είναι όλο δικό της! Έτσι κι αλλιώς συμμετέχει στη διεθνή τηλεοπτική σειρά «Βερσαλίες» όπου υποδύεται την Έλενορ, την πριγκίπισσα της Αυστρίας. Φέτος ήταν υποψήφια ως μία από τις αποκαλύψεις για το 2018 στα βραβεία Cesar (τα γαλλικά Όσκαρ)!!! Και βέβαια, το σπουδαιότερο από όλα είναι πως η τρομερή αυτή κοπέλα θα πρωταγωνιστήσει στη νέα ταινία του Paul Verhoeven, το «Blessed Virgin», δίπλα στους Lambert Wilson και Virginie Efira, με την οποία στην ταινία έχει ερωτικό δεσμό! Χίλια μπράβο, το κορίτσι το αξίζει!

Η υπόθεση: Η Ντζαμ είναι μια νεαρή, 25χρονη Ελληνίδα, περιπετειώδης, ατίθαση και απελευθερωμένη από κάθε είδους σύμβαση. Ζει με τον θετό της πατέρα, τον Κακούργο, που τον αναφέρει ως «θείο» και τη νέα του γυναίκα (μιας που η δική της μητέρα, τρομερή τραγουδίστρια του ρεμπέτικου, έχει πεθάνει) στη Μυτιλήνη. Ο Κακούργος διατηρεί από τη μια ένα ταβερνάκι βουτηγμένο στα χρέη κι από την άλλη ένα καράβι, με το οποίο παλιότερα, όταν πήγαιναν ακόμα τουρίστες στο νησί, τους έκανε τον γύρο του ή κοντινές εξορμήσεις σε παραλίες. Πλέον, το καράβι είναι δεμένο στο λιμάνι της Μυτιλήνης μιας που ούτε τουρίστες υπάρχουν αλλά και δεν μπορεί να λειτουργήσει, καθώς έχει χαλάσει ένα βασικό του εξάρτημα.

Ο Κακούργος θα στείλει την Ντζαμ στην Κωνσταντινούπολη, όπου υπάρχουν ακόμα τεχνίτες που μπορούν να αντιγράψουν το εξάρτημα και να φτιάξουν καινούργιο, έτσι όπως πρέπει. Εκεί, η Ντζαμ θα συναντήσει την Αβρίλ, μια 18χρονη Γαλλίδα, χαμένη στο διάστημα, που πήγε στην Πόλη με στόχο να βοηθήσει πρόσφυγες από τη Συρία αλλά την εγκατέλειψε, μόνη και χωρίς χρήματα, ο φίλος της. Η Ντζαμ παίρνει την Αβρίλ υπό την προστασία της. Και μαζί θα περάσουν μια μεγάλη περιπέτεια. Μια περιπέτεια με πολλές στάσεις στη διαδρομή Κωνσταντινούπολη – Μυτιλήνη μέσω Καστανιών, Διδυμότειχου, Κομοτηνής και Καβάλας

Η άποψή μας: Χρειάστηκε ένας τσιγγάνος όπως ο Tony Gatlif για να γυρίσει την αγαπημένη μας ταινία για το περασμένο φεστιβάλ των Καννών λοιπόν! Το «Djam» είναι μια ταινία για το ρεμπέτικο και για την καλώς εννοούμενη έννοια της ελληνικότητας αλλά και για τους μετανάστες απανταχού του κόσμου. Δεν θα αρέσει στους νεοφιλελέδες, στους χίπστερ και στους φασίστες. Είναι μια ταινία όπου οι ήρωες πίνουν ούζο και μπύρα Βεργίνα κι όχι aperol spritz. Είναι μια ταινία όπου σε τοίχους είναι γραμμένο το PAOK Gate 4! Είναι μια ταινία στην οποία λάμπει - επαναλαμβάνω λάμπει - η Δάφνη Πατακιά! Όπου σκιζ' και πάει ο Μιχάλης Ιατρόπουλος ως ταξιτζής (και δείτε πως τον πληρώνει η Πατακιά!) και ο Γιάννης Μποσταντζὀγλου, που είναι απλά σπαραχτικός. Όπου εμφανίζεται αυτή η μορφάρα, ο Σόλων Λέκκας! Όπου καταγράφεται γνήσιο ελληνικό γλέντι στο «Ουζοθαραπεία», τον παραδοσιακό καφενέ του Γιάννη στον Αφάλωνα.

Όπου η Ελλάδα της κρίσης αποτυπώνεται άλλοτε χαμηλότονα κι άλλοτε μαξιμαλιστικά, υπερβολικά, τραβηγμένα. Και παντού, παντού, παντού, να υπάρχει έντονη η παρουσία των Σύριων μεταναστών, χωρίς να βλέπουμε ποτέ ούτε έναν από αυτούς. Υπάρχουν όμως στα αραβικά συνθήματα στους τοίχους, υπάρχουν στη διαδρομή των δύο κοριτσιών, υπάρχουν στα σωσίβια που είναι συσσωρευμένα, παρατημένα, instalattion του τρόμου, στις παραλίες της Λέσβου. Υπάρχουν στους στίχους των τραγουδιών, των ρεμπέτικων τραγουδιών. Ο νόστος. Η χαμένη πατρίδα... Και με αυτά που γίνονται αυτές τις μέρες στη Συρία η ταινία παίρνει κι έναν τόνο εντελώς επίκαιρο. Δεν φεύγει μακριά από το γνωστό του ύφος ο Gatlif.

Τα μουσικά του νούμερα είναι υπέροχα και τα τραγούδια που ακούγονται είναι απίθανα. Εντάξει, τραγουδούσα και ταρακουνιόμουν μόνος μου στο κάθισμα μέσα στην αίθουσα Bazin – ευτυχώς δεν με πήραν χαμπάρι οι συνάδελφοι από παντού στον κόσμο – ή μήπως με πήραν; Τι «Aman doktor», τι «Γκελ γκελ καϊξή», τι «Αγαπώ μια παντρεμένη» κι εκείνο το «Istemem babacim» (ευχαριστώ δημόσια τον Τέλλο Φίλλη, που με βοήθησε να το ταυτοποιήσω), τι τραγουδάρες ρε παιδιά!

Και επιστρέφω στη μορφάρα, την Πατακιά. Που τραγουδά όλα τα τραγούδια μόνη της. Κι έχει τρομερή πλάκα το γεγονός ότι τα τραγούδια «εμφανίζονται» από το πουθενά, με μια κίνηση του χεριού – θεϊκό! Η Πατακιά ρε παιδιά. Που έμαθε πέρα από το να τραγουδάει (ό,τι ακούμε είναι από τη φωνή της!), να παίζει μπαγλαμαδάκι και να χορεύει χορό της κοιλιάς. Εντάξει, ως Σαλώμη θα οδηγούσε πολλούς Ιωάννηδες σε αποκεφαλισμό! Μια σαρωτική παρουσία, δεν μπορεί να ξεκολλήσει το μάτι σου από πάνω της. Κι εντάξει, όπως και ο Γιάνναρης στο ανεκδιήγητο «Το ξύπνημα της άνοιξης» και ο Gatlif τη βάζει να εμφανίζεται γυμνή, χωρίς να είναι απαραίτητο από το σενάριο – προς τέρψιν πάντως ημών που θαυμάζουμε το ωραίο.

Γενικώς, τη βάζει να κάνει πράγματα... παράξενα: πχ σε μια σκηνή ζητάει από την Αβρίλ να της κάνει... αποτρίχωση με αφρό ξυρίσματος και ξυραφάκι. Κι όχι brazilian παρακαλώ! Σε μια άλλη σκηνή κατουράει στον τάφο του φασίστα παππού της! Τέτοια πράγματα! Αλλά βγαίνει αγέρωχη μέσα από κάθε σκηνή – μια δύναμη της φύσης που κολλάς επάνω της! Το μέλλον είναι όλο δικό της, η παρουσία της είναι μαγνητική, είναι θεά! Έχουμε λοιπόν, από τη μια την παρουσία της Πατακιά, που συναρπάζει. Έχουμε τα ρεμπέτικα, που εντάξει, παθαίνεις ζημιά, γιατί ο Gatlif ξέρει πως να κινηματογραφεί σκηνές τραγουδιού και μουσικής.

Έχουμε ένα road movie γυναικείο, στο δρόμο του... μεταξιού, αυτόν που ακολουθούν οι Σύριοι πρόσφυγες. Έχουμε την φατσάρα, τον Simon Abkarian, τον αρμένικης καταγωγής ηθοποίαρο, που μιλάει και ελληνικά στην ταινία και σηκώνει τραπέζι με τα δόντια του, όπως οι παλιοί ρεμπέτες. Έχουμε σκηνές που σε λυγίζουν. Όπως εκείνη με τον γιο του Μποσταντζόγλου, ο οποίος, αφού χάνει όλη του την περιουσία λόγω κρίσης, σκάβει τάφο και ζητάει να τον θάψουν όρθιο! Και ζωντανό! Ο οποίος γιος αργότερα βρίσκει τα κορίτσια, πίνουν, τραγουδάνε, χορεύουν και εξομολογείται αποφασισμένος πως θα φύγει μετανάστης στη Νορβηγία: «θα την ζεστάνουμε τη Νορβηγία». Ναι ρε μάγκα, να δούμε ποιος θα μείνει στην Ελλάδα την τύχη μου μέσα – μάλλον μόνον οι «μένουμε-ευρώπηδες». Η Αβρίλ ως παρουσία δεν λέει και πολλά, λειτουργεί για να δείχνει ακόμα περισσότερο φωτεινή η Ντζαμ.

Και για να μην αποθεώνουμε μόνο την ταινία, να πούμε και τα φάουλ της. Αρχικά, τα ονόματα: Ντζαμ και Κακούργος; Χμ. Εντάξει, το Ντζαμ είναι συμβολικό. Είναι αυτός που φεύγει, αυτός που ξεφεύγει, αυτός που χάνεται. Αλλά στην Ελλάδα δεν μπορεί κάποιος να ονομάζεται Ντζαμ, σωστά; Και γιατί το επίθετο Κακούργος ρε φίλε; Καλά, αυτά είναι λεπτομέρειες. Το βασικό «πρόβλημα» είναι άλλο: όταν έρχονται από την Τράπεζα της Ελλάδας (να δείτε, θυμίστε μου σας παρακαλώ, ποιος ήταν διοικητής της για χρόνια, χμ...) να κατάσχουν την ταβέρνα του Κακούργου, η Ντζαμ αντιδρά... λαϊκίστικα. Τα «μας έχετε γαμήσει», «θα μου κατάσχετε και τα σκατά;», «μαλάκες, δεν ντρέπεστε», «τραπεζίτες κλέφτες» είναι κάπως πομπώδη και αφελή είναι η αλήθεια. Μπορεί να εκφράζουν εν πολλοίς το λαϊκό αίσθημα στην Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να το δουλέψει περισσότερο ο Gatlif αυτό, όχι τόσο μέσα στα μούτρα, φαίνεται ψεύτικο κι ας είναι τόσο αληθινό.

Πταίσμα όμως μπροστά στο μεγαλείο της υπόλοιπης ταινίας. Εντέλει, ο Gatlif, κλείνει αισιόδοξα το φιλμ του. Ανοιχτά, με ορίζοντα την απέραντη θάλασσα. Την οποία έχουν διασχίσει εκατομμύρια μετανάστες μέσα στους αιώνες. Γεια σου ρε «Djam», για όλους όσους ζήσαμε ως μετανάστες, που οι γονείς μας ήταν μετανάστες, και που πολύ πιθανόν θα μεταναστεύσουμε ξανά και πάλι. «Θα την ζεστάνουμε τη Νορβηγία». Την αγάπησα τόσο πολύ γιατί είναι μια ταινία φτιαγμένη με πάθος και οτιδήποτε φτιαγμένο με πάθος, έχει και λάθη, και παραβλέψεις και υπερβολές. Αλλά είναι αληθινό και δυνατό και όμορφο και απλά δείτε το!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Tanweer!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μπάτε σκύλοι αλέστε!

Αυτή είναι η 9η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Wes Anderson και το δεύτερο stop-motion φιλμ κινουμένων σχεδίων του, εννέα χρόνια μετά το «Ο απίθανος κύριος Φοξ» (Fantastic Mr. Fox, 2009). Αποτέλεσε την ταινία έναρξης του φετινού φεστιβάλ Βερολίνου όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα και τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο σκηνοθεσίας. Ο Anderson είναι πάντα ευπρόσδεκτος στο Βερολίνο (του είχα κάνει συνέντευξη στη γερμανική πρωτεύουσα το μακρινό πχια 2004 με αφορμή την ταινία του «Υδάτινες ιστορίες»). Πλάκα πλάκα, αυτή είναι η τέταρτη φορά που βρέθηκε με ταινία του στην Berlinale. Στη συνέντευξη τύπου παραβρέθηκε ο ίδιος, το μεγαλύτερο μέρος του καστ του αλλά και οι πιο κοντινοί συνεργάτες του, ήτοι: Roman Coppola, Jason Schwartzman, o θεούλης Bill Murray, οι Bryan Cranston, Koyu Rankin, Liev Schreiber, Jeff Goldblum, Bob Balaban, Greta Gerwig και η μεγάλη αγάπη του Γιώργου Ζερβόπουλου, Tilda Swinton!

Για να παραθέσουμε και μια σειρά από ενδιαφέροντα trivia: Το νησί των σκύλων (Isle of Dogs) είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία animation με τη μέθοδο του stop-motion, μαζί με το «O Κούμπο και οι δύο χορδές». Αυτή είναι η 8η φορά που ο Wes Anderson συνεργάζεται με τον Bill Murray! Καθώς το stop-motion είναι μία από τις πιο χρονοβόρες και εντατικές κινηματογραφικές πρακτικές, 130.000 stills (στατικές φωτογραφίες) χρειάστηκαν για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση της δράσης. Μετά από γυρίσματα δύο χρόνων, περισσότερους από 670 εργαζομένους - συμπεριλαμβανομένων 70 που χειρίζονταν τις μαριονέτες και 38 στο τμήμα animation - «Το νησί των σκύλων» ολοκληρώθηκε. Περίπου 1.000 μαριονέτες φτιάχτηκαν στο χέρι για την ταινία: 500 σκύλοι κι άλλοι τόσοι άνθρωποι. Για κάθε χαρακτήρα, μάλιστα, δημιουργήθηκαν διαφορετικά μεγέθη: Oversized, Large, Medium-Small και XS. Κάθε «ήρωας» - μαριονέτα χρειάστηκε 16 εβδομάδες για να ολοκληρωθεί, ενώ 240 σκηνικά σχεδιάστηκαν και δημιουργήθηκαν.

Η υπόθεση: Λίγα χρόνια μπροστά, στο μέλλον, η γιαπωνέζικη μητρόπολη Μεγκασάκι μαστίζεται από μια επιδημία. Ευκαιρία για τον απολυταρχικό δήμαρχο της πόλης, και μέγα γατόφιλο, Κομπαγιάσι, να μιλήσει για ανθρωποζωονόσο οφειλόμενη στους σκύλους! Παρά τις χλιαρές αντιδράσεις εκείνων που αγαπούν τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου και τις εκκλήσεις επιστημόνων που υποστηρίζουν ότι βρίσκονται κοντά στη δημιουργία ορού που θα σημάνει και τη θεραπεία των σκύλων, ο δήμαρχος, έχοντας την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας, βγάζει διάταγμα με το οποίο όλοι οι σκύλοι εξορίζονται σε ένα νησί, όπου πετάγονται και τα σκουπίδια της πόλης. Εκεί λοιπόν θα βρεθούν ο Rex και ο Boss, ο Duke και ο King! Προσπαθούν να επιβιώσουν και αναπολούν τις παλιές καλές ημέρες.

Τη ρουτίνα τους έρχεται να ταράξει ο Ατάρι. Ο Ατάρι είναι ο ανιψιός του δημάρχου, τον οποίο ο Κομπαγιάσι ουσιαστικά έχει υιοθετήσει και θέσει κάτω από την προστασία του. Ο Ατάρι όμως αγαπάει τα σκυλιά. Και βάζει πλώρη να πάει στο νησί των σκουπιδιών και να βρει το αγαπημένο του κατοικίδιο, τον Spots, που ήταν ο πρώτος που μεταφέρθηκε εκεί, προς παραδειγματισμό. Η παρέα των τεσσάρων, με τη βοήθεια κι ενός πέμπτου ρέμπελου, του Chief, θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει. Ο εχθρός, πάντως, παραμονεύει...

Η άποψή μας: Έτσι κι αλλιώς τα σύμπαντα που δημιουργεί ο Wes Anderson στις ταινίες του είναι πολύ ξεχωριστά και ιδιαίτερα, βάζοντας μέσα σε αυτά ήρωες εντελώς sui generis. Φανταστείτε τώρα τι γίνεται όταν μιλάμε για ταινία κινουμένων σχεδίων ή καλύτερα animation με χρήση μοντέλων! Το είχε ξανακάνει βεβαίως με το «Ο απίθανος κύριος Φοξ», εδώ όμως πετυχαίνει πραγματικό άθλο. Συνταιριάζει, αν έχετε το θεό σας, μια ταινία με ήρωες σκύλους, με τη λατρεία του για την Ιαπωνία, αποτίοντας φόρο τιμής στα μεγαθήρια Mizoguchi, Ozu και Kurosawa ενώ παράλληλα γίνεται και πολιτικός, καταδικάζοντας την απολυταρχία και μιλώντας απ' έξω απ' έξω (πολλοί μπορούν να πουν ότι το κάνει εντελώς ευθέως) και για το θέμα της μετανάστευσης! Για την Αμερική του Τείχους με το Μεξικό, για την Ευρώπη των κλειστών συνόρων! Τα σκυλιά στην εξορία. Στο νησί των σκουπιδιών. Στους καταυλισμούς. Στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και κάποια σκυλιά αντιστέκονται! Με το να... συνδικαλιστούν! Με το να είναι παρέα! Με το να βγάλουν τη γλώσσα τους, να αρχίσουν να... γαβγίζουν και να τα βάλουν με τη διεφθαρμένη εξουσία, που ουσιαστικά έχει βάλει ως στόχο τη... γενοκτονία τους!

Βρε τον μπαγάσα. Όλο αυτό που κάνει, πάντως, είναι τρομερό όπως και να το δει κανείς. Είναι κάποιες στιγμές στην ταινία που οι πληροφορίες οι οποίες παρέχονται ανά δευτερόλεπτο είναι τόσο πολλές, που δεν προλαβαίνει να τις αφομοιώσει ο θεατής! Παίζει με κάθε ευκαιρία που του δίνεται! Πληροφορούμαστε πως οι σκύλοι μιλάνε αγγλικά (για να φεύγει αυτό από τη μέση), οι περισσότεροι διάλογοι ανθρώπων είναι στα γιαπωνέζικα αλλά υπάρχει μεταφραστής (!!!) ενώ ρόλο έχει και μια φοιτήτρια από το Οχάιο των ΗΠΑ, που βεβαίως, επίσης μιλάει αγγλικά! Πολλές φορές όσα λέγονται τα βλέπουμε γραμμένα πάνω στην εικόνα, έτσι, για να μην υπάρχει κανενός είδους κενό. Ο Anderson δεν αφήνει να πέσει τίποτε κάτω ενώ και οι αναφορές του είναι και πάρα πολλές και πολύ ευρέως φάσματος!

Ο... μικρός πιλότος με το αεροπλάνο, ο Ατάρι, θα μπορούσε να είναι η ιαπωνική μορφή του Μικρού Πρίγκιπα πχ! Και η σχέση του Chief με την Nutmeg θα μπορούσε να είναι μια πιο σύγχρονη εκδοχή του ντισνεϊκού «Η Λαίδη και ο Αλήτης». Τι ωραίες σκηνές: να περιγράφει η Nutmeg πως ήταν σκυλί επίδειξης κι έκανε κόλπα και ο Chief να τα κάνει εικόνες στο μυαλό του κυριολεκτικά! Ήδη από τη σκηνή όπου τα τέσσερα σκυλιά – φίλοι έρχονται σε κόντρα με άλλα σκυλιά με έπαθλο σκουληκιασμένα τρόφιμα, το χιούμορ, το ιδιαίτερο χιούμορ του Anderson ξεχειλίζει την οθόνη: «Ας το συζητήσουμε ρε παιδιά πριν φαγωθούμε μεταξύ μας, αξίζει τον κόπο να το κάνουμε για ελάχιστο χαλασμένο φαΐ;». Ε, ναι λοιπόν, αξίζει!

Όλοι οι ηθοποιοί που δανείζουν τις φωνές τους κάνουν σπουδαία δουλειά. Εκείνος ο Edward Norton, θαρρείς πως πλέον βγαίνει από την καλύβα του μόνο για να παίξει σε ταινίες του Anderson! Τα inside jokes περισσεύουν. Η Yoko Ono δανείζει τη φωνή της στη βοηθό με το όνομα Yoko Ono! Ενώ στους τίτλους τέλους, στα γράμματα που λέμε, βλέπουμε πως η Anjelica Huston έχει δανείσει τη φωνή της σε έναν... βουβό σκύλο!!! Ο Alexandre Desplat έχει γράψει τόσο σπουδαία μουσική για άλλη μια φορά κι ας είναι μίλια μακριά από τα γνωστά του μονοπάτια. Κάθε λεπτομέρεια έχει περάσει από δεκάδες κόσκινα και η ταινία δεν μπορεί παρά να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Αλλά και τα χείλη «κλειδωμένα» σε ένα μόνιμο χαμόγελο, τα μάτια ανά πάσα στιγμή έτοιμα να νοτιστούν από τη συγκίνηση, το μυαλό σε εγρήγορση να επεξεργαστεί τα data που παρέχονται και την καρδιά σε πλήρη συντονισμό με τα επί της οθόνης τεκταινόμενα, να χτυπάει δυνατά, όπως τα πελώρια ντραμς, τα taiko drums, χαρακτηριστικά κρουστά του θεάτρου Kabuki, τα οποία βαρούν ρυθμικά οι ημίγυμνοι Ιάπωνες.

Απολαυστική ταινία.

Σταχυολογώντας το πλούσιο έργο του. Στο ντοκιμαντέρ Κωστής Παπαγιώργης, ο Πιο Γλυκός Μισάνθρωπος η δημιουργός Ελένη Αλεξανδράκη σκύβει πάνω από τη ζωή ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες διανοητές και συνθέτει το πορτρέτο του φίλου της μέσα από το έργο του και τις μαρτυρίες των ανθρώπων που τον γνώρισαν, τον κατανόησαν, τον θαύμασαν και τον αγάπησαν. Το τρυφερό, συγκινητικό και αναλυτικό αυτό εγχείρημα είναι μια διαφωτιστική εμπειρία για τα βιώματα και τα θέματα που διαπότισαν το έργο, τη ζωή, τη σκέψη και την ψυχή του Κωστή Παπαγιώργη. Η ταινία βραβεύτηκε το Μάρτιο του 2018 στη διάρκεια του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης από την ΠΕΚΚ (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου), με το εξής σκεπτικό: «Πρόκειται για το μεγάλης κινηματογραφικής ακρίβειας πορτρέτο ενός μοναχικού ανθρώπου και σύγχρονου φιλοσόφου, το οποίο κινείται μακριά από την αγιογραφία. Το φιλμ πετυχαίνει μια εξαιρετική αντιστοίχιση του θέματος με το όλον του σινεμά, εισάγοντας ταυτόχρονα στιβαρούς μυθοπλαστικούς άξονες. Η σκηνοθετική αρτιότητα της Ελένης Αλεξανδράκη συνθέτει όλα τα παραπάνω σε μια ιδιαίτερα απολαυστική ταινία».

Για τον Κωστή Παπαγιώργη στην ταινία μιλούν οι Ζ. Ζατέλη, Θ. Καστανιώτης, Ν. Παναγιωτόπουλος, Σ. Ράμφος, Χ. Γιανναράς, Τζ. Τσακίρη, Φ. Τσιμπουρλά, Κ. Ζαρκάδα, Ρ. Σταθοπούλου, Β. Γκάσδαγλης, Ν. Τσιβιτζής, Γ. Γκάσδαγλης, Α. Ζέρβας, Λ. Γιούργου, Ο. Περίδης, Γ. Σιδερής, Δ. Νατσούλης, Π. Γουλάκος, Π. Μιχαηλίδης, Α. Αγγελικόπουλος, Γ. Μήλιας, Ν. Λεβέντης, Γ. Πατίλης, Ζ. Σώκος, Μ. Γκανάς, Β. Σταθόπουλος, Τ. Νατσούλης, Γ. Σταθόπουλος, Π. Νατσούλη, Μ. Μαρουδάς, Σ. Γιανναράς, Μ. Ρόμπολας, Ν. Φελέκης, Α. Αλεξανδράκη, Τ. Λιαρμακόπουλος, Τ. Παπαϊωάννου, Δ. Καράμπελας, Γ. Μακρής, Χ. Καρακέπελης, Δ. Τομαράς, Γ. Αστερής, Ε. Στεφανίδου, Θ. Κόρρας, Κ. Διαμάντης, Κ. Κουτσουρέλης, Α. Τζουμέρκας, Ο. Γουλάκος, Σ. Μανουσέλης, Γ. Γκικοπούλου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Μερικές φορές για να πας μπροστά, πρέπει να κοιτάξεις πίσω. Βασισμένη στο βιβλίο του Jean Paul Dubois Si ce livre pouvait me rapprocher de toi, είναι η καινούργια ταινία του εξαίρετου Γάλλου σκηνοθέτη Philippe Lioret, Οικογενειακός Φίλος (Le Fils De Jean) που υπόσχεται έναν άψογο συνδυασμό συγκίνησης και μυστηρίου. Ο Ματιέ είναι 33 ετών αλλά ποτέ δεν γνώρισε τον πατέρα του. Η μητέρα του – που δεν ζει πια - πάντα του έλεγε ότι ήταν αποτέλεσμα μιας τυχαίας συνάντησης. Μια μέρα ο Ματιέ δέχεται ένα τηλεφώνημα, που τον ενημερώνει ότι ο πατέρας του ήταν Καναδός και ότι μόλις είχε πεθάνει. Επίσης, μαθαίνει ότι έχει δύο εξ αγχιστείας αδερφούς και αποφασίζει να πάει στην κηδεία για να τους γνωρίσει. Φτάνοντας όμως στον Καναδά συνειδητοποιεί ότι κανείς δεν γνωρίζει την ύπαρξή του. Είναι μόνος, σε αφιλόξενο περιβάλλον...

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Pierre Deladonchamps, Gabriel Arcand, Catherine de Lιan, Marie-Therese Fortin, Pierre-Yves Cardinal, Patrick Hivon.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Filmtrade!

Κάθε σπίτι κρύβει μια ιστορία. Αυτό κρύβει το απόλυτο κακό! Το 1974 ο ένοικος ενός παλιού σπιτιού στο Άμιτιβιλ, στοιχειωμένος από «φωνές», πήρε μια καραμπίνα και πυροβόλησε τους γονείς και τα αδέλφια του. Ο Ρόναλντ ΝτεΦέο σκότωσε και τα 6 μέλη της οικογένειάς του επειδή, όπως αποκάλυψε αργότερα, τον διέταζαν οι φωνές που άκουγε. Τα άψυχα σώματα βρέθηκαν μπρούμυτα στα κρεβάτια τους, χωρίς να υπάρχουν σημάδια πάλης ή αντίδρασης. Μάλιστα, αυτή τη στιγμή ο δολοφόνος βρίσκεται φυλακισμένος στη Νέα Υόρκη και θα παραμείνει φυλακισμένος εκεί έως το θάνατό του. Ένα από τα πιο διάσημα franchise ταινιών τρόμου παγκοσμίως επιστρέφει πιο τρομακτικό από ποτέ, με την νέα ταινία της σειράς Αmityville: Το Ξύπνημα (Amityville: The Awakening) που σκηνοθετεί ο Frank Khalfoun. Η Μπελ, η μικρή της αδελφή και ο αδελφός της που βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση, μετακομίζουν με τη μητέρα τους, Τζόαν, σε ένα νέο και παράξενο σπίτι στο Άμιτιβιλ, προκειμένου να εξοικονομήσουν χρήματα και να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν στην κοστοβόρα θεραπεία του νεαρού Τζέιμς. Κάποια περίεργα φαινόμενα, όμως, – συμπεριλαμβανομένης και της ανεξήγητης, θαυματουργής ίασης του νεαρού αδελφού – δεν θ’ αργήσουν να κάνουν την εμφάνισή τους, με αποτέλεσμα η Μπελ να υποψιαστεί πλέον ότι η μητέρα τους απέκρυψε την πλήρη ανατριχιαστική αλήθεια για το μυστηριώδες σπίτι… Όταν πλέον συνειδητοποιήσουν όλοι ότι το σπίτι στο οποίο μετακόμισαν είναι το ξακουστό στοιχειωμένο σπίτι του Άμιτιβιλ, ίσως να είναι αργά. Υπάρχει άραγε τρόπος να βγει κανείς από την κόλαση;

Στο φιλμ τους βασικούς χαρακτήρες υποδύονται οι ηθοποιοί Bella Thorne, Jennifer Jason Leigh, Cameron Monaghan, Mckenna Grace, Jennifer Morrison.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Odeon!

Τέσσερις εγκληματίες, τέσσερις οπτικές γωνίες, ένα διαμάντι! O βραβευμένος για τις μικρού μήκους ταινίες του Αλέξανδρος Σιπσίδης («Γάλα», 2008, «Iris», 2010, «Αν ήταν νόμιμος ο βιασμός», 2013) ενώνει δύο σπουδαίες γενιών ηθοποιών σε μια σύγχρονη ταινία δράσης με στοιχεία νουάρ, με τον τίτλο Μπλε Βασίλισσα (Blue Queen). Όλα ξεκινάνε με τη ληστεία της Μπλε Βασίλισσας, ενός από τα πολυτιμότερα διαμάντια του κόσμου, από μια ομάδα μαφιόζων, που δουλεύουν για τον αδίστακτο Άγγελο. Ο Γιάννης, ένας από τους πιο έμπιστους ανθρώπους του, παροτρύνεται από τη σύζυγό του, Λένα, συμμαχούν με τον ψυχρό εκτελεστή Σταύρο και προδίδουν τον Άγγελο, κλέβοντάς του το δαχτυλίδι, με σκοπό να το πουλήσουν σε έναν μυστηριώδη «Αγοραστή». Ποια, όμως, είναι τα πραγματικά κίνητρα της Λένας; Τι κρύβει ο Σταύρος και ποιος είναι ο ρόλος του Νίκου, του φαινομενικά ήσυχου και αμίλητου οδηγού του Άγγελου; Όλα θα απαντηθούν στο τέλος, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου όπου θα έρθει η κορύφωση, το Δωμάτιο 115. Εκεί, οι διαφορετικές οπτικές των τεσσάρων θα ενωθούν σε μια τελική αναμέτρηση με απρόσμενο φινάλε. Είναι, όμως, αυτό το τέλος της ιστορίας ή πρέπει να μπει και το τελευταίο κομμάτι του παζλ από τον πιο απρόσμενο και συνάμα καθαρτικό κρίκο της αφήγησης;

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Μιχάλης Οικονόμου, Ράσμι Σούκουλη, Τέτη Καλαφάτη, Δημήτρης Καπετανάκος, Δημήτρης Ήμμελος, Γιώργος Αδαμαντιάδης, Φωτεινή Λεβογιάννη, Θέμης Πάνου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Odeon!

Ένα καθήκον, μια επιθυμία, μια απόφαση! Βασισμένο στη νουβέλα "The Kaiser's Last Kiss” του Alan Judd είναι το φιλμ εποχής Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, Το Τελευταίο Φιλί του Κάιζερ (The Exception), που σκηνοθετεί ο David Leveaux σε σενάριο του Simon Burke. Ένας Γερμανός στρατιώτης, ο Στέφαν αναλαμβάνει την αποστολή να ερευνήσει τον Γερμανό εξόριστο μονάρχη Κάιζερ. Ο Κάιζερ διαμένει σε μια απομονωμένη έπαυλη στην Ολλανδία και καθώς η Γερμανία καταλαμβάνει τις Κάτω Χώρες, οι αρχές τις χώρας ανησυχούν ότι Ολλανδοί κατάσκοποι ίσως παρακολουθούν τον Κάιζερ. Καθώς ο Στεφάν αρχίζει να εμβαθύνει στη ζωή του Κάιζερ ψάχνοντας για στοιχεία, βρίσκει τον εαυτό του παγιδευμένο σε μια αναπάντεχη και παθιασμένη σχέση με την Μίκι, μια από τις καμαριέρες του Κάιζερ, για την οποία σύντομα ο Στεφάν ανακαλύπτει ότι είναι Εβραία. Όταν ο Χίμλερ, ως επικεφαλής των Ναζί αποφασίζει να κάνει μία απροειδοποίητη επίσκεψη, μια αντίστροφή μέτρηση ξεκινά καθώς μυστικά αποκαλύπτονται, η πίστη δοκιμάζεται και ο Στεφάν καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην πατρίδα και την καρδιά του.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Lily James, Jai Courtney, Janet McTeer, Christopher Plummer.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Spentzos Films!

Πρόσεχε τι πιστεύεις! Σε σκηνοθεσία και σενάριο των Andy Nyman και Jeremy Dyson, έρχεται η νέα μεταφυσικού περιεχομένου ταινία Ιστορίες Φαντασμάτων (Ghost Stories), μια βρετανική παραγωγή που υπόσχεται να σκορπίσει αμέτρητες ανατριχίλες στους φίλους του είδους. Ο καθηγητής Φιλιπ Γκουντμαν είναι ψυχολόγος και αρκετά σκεπτικιστής, του οποίου ο ορθολογισμός δοκιμάζεται στα άκρα όταν πέφτει στα χέρια του ένας ξεχασμένος φάκελος που περιέχει τρεις τρομακτικές ιστορίες φαντασμάτων. Επηρεασμένος από αυτά που διάβασε ξεκινάει μία έρευνα ώστε να δώσει λογικές εξηγήσεις σε αυτά τα γεγονότα. Καθώς ο Γκούντμαν ερευνά τις υποθέσεις συναντά τρεις βασανισμένους ανθρώπους, ο καθένας με μια ιστορία τρομακτικότερη από την άλλη, αλλόκοτη και ανεξήγητη. Ο νυχτοφύλακας Τόνι είχε με τρομακτική συνάντηση με ένα φάντασμα σε μία άδεια αποθήκη, πράγμα που τον στοιχειώνει για χρόνια. Ο έφηβος Σάιμον έκανε μια νυχτερινή βόλτα με το αυτοκίνητο που τον κατέστησε από εκείνη την στιγμή ανίκανο να κοιμηθεί. Και ο Μάικ ένας αναιδής τραπεζικός, αναθεώρησε στο έπακρο τον τρόπο που σκέπτεται όταν ανήσυχα πνεύματα εμφανίστηκαν στην μέχρι τότε τέλεια ζωή του.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Andy Nyman, Alex Lawther, Paul Whitehouse και Martin Freeman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Spentzos Films!

Ρεμπέτικη Καρδιά! Ο Tony Gatlif είναι γιός Καβύλου πατέρα και τσιγγάνας μητέρας. Το 1960, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας, ο Tony  έρχεται από το Αλγέρι στη Γαλλία. Ξεκινάει πρώτα ως ηθοποιός σε θεατρικές παραστάσεις και στη συνέχεια, το 1975, σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία La tête en ruine. Από το 1981, ο σκηνοθέτης, αρχίζει να ασχολείται με το αγαπημένο του θέμα: γυρίζει στην Ισπανία το Canta gitano, την πρώτη ταινία που εγείρει την κατάσταση των τσιγγάνων. Το 2012, αφήνει πίσω τον κόσμο των τσιγγάνων και αφοσιώνεται στο Indignados, ντοκιμαντέρ για την Ευρώπη των Αγανακτισμένων. Η νέα του δημιουργία φέρει τον τίτλο Djam (Μποέμικη Ψυχή). Η Τζαμ, μια νεαρή Ελληνίδα, αποστέλλεται στην Κωνσταντινούπολη από τον θείο της Κακούργο, πρώην ναυτικό και παθιασμένο θαυμαστή του Ρεμπέτικου, σε μια αποστολή να βρει ένα σπάνιο μέρος του κινητήρα για το σκάφος τους. Εκεί συναντά την Αβρίλ, 18 ετών από τη Γαλλία που βρίσκεται σε εθελοντική αποστολή για τους μετανάστες και έχασε τα χρήματά της ενώ δεν γνωρίζει κανέναν στην Τουρκία. Η Τζαμ, γενναιόδωρη, αθόρυβη, απρόβλεπτη και ελεύθερη, παίρνει υπό την προστασία της την Αβρίλ και κατευθύνονται προς την Μυτιλήνη. ‘Ενα ταξίδι γεμάτο μουσική, συναντήσεις, απρόοπτα και ελπίδα.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Δάφνη Πατακιά, Σιμον Αμπκαριάν, Μαρίν Καιγιόν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Tanweer!

Η ποιητική πλευρά της Άγριας Δύσης. Βραβείο στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του περυσινού Φεστιβάλ Καννών για το συναισθηματικά γενναιόδωρο δράμα Καλπάζοντας με το όνειρο (The Rider) το οποίο υπογράφει μία από τις ταχύτατα ανερχόμενες σκηνοθετικές φωνές της Αμερικής. Η Chloe Zhao, δύο χρόνια μετά τα βραβευμένα «Τραγούδια που μου Έμαθαν τα Αδέρφια μου», υπογράφει ένα αναπάντεχα ώριμο φιλμ για τον δομικό ρόλο της επιθυμίας στη διαμόρφωση της ταυτότητάς μας. Άλλοτε ανερχόμενο αστέρι στις αρένες του ροντέο, ο νεαρός καβαλάρης Μπράντι βρίσκεται αντιμέτωπος με τη ματαίωση όταν ένας σοβαρότατος τραυματισμός τον υποχρεώνει να μείνει μακριά από αυτό που αγαπά. Ελλείψει εναλλακτικών ή επιθυμίας να ακολουθήσει διαφορετικό μονοπάτι από αυτό του καουμπόι, ο Μπράντι καλείται να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Brady Jandreau, Cat Clifford, Lane Scott, Lilly Jandreau, Tim Jandreau.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την ΑΜΑ Films!