Movies Ltd

Όσο καιρό τον ήξερα είχε μόνο έναν σκοπό: Να αφανίσει το μισό σύμπαν! Το τρίτο μέρος των Εκδικητών Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας (Avengers: Infinity War) συμπίπτει με την επέτειο 10 χρόνων από τότε που το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel συστήθηκε στο κοινό με τον Iron Man το 2008. Το 2018, αυτό το πρωτοφανές κινηματογραφικό ταξίδι που πήρε δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί, κλιμακώνεται στη μεγάλη οθόνη και συγκεντρώνει όλο το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel με την υπόσχεση της απόλυτης και πιο θανατηφόρας αναμέτρησης όλων των εποχών. Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, όλα μοιάζουν πιο εύθραυστα. Όταν εμφανίζεται ο ανελέητος Thanos με σκοπό να βάλει την υπογραφή του στο τέλος του σύμπαντος, οι Εκδικητές και οι υπερήρωες σύμμαχοι τους θα ενώσουν τις δυνάμεις τους και θα θυσιάσουν τα πάντα για να νικήσουν τον φανατικό, απόλυτα μοχθηρό και πανίσχυρο αυτόν εχθρό. Οι Εκδικητές και οι σύμμαχοι τους συνεχίζουν να προστατεύουν τον κόσμο από απειλές που κανένας άλλος δεν μπορεί να χειριστεί, αλλά μία πολύ πιο σκοτεινή δύναμη έχει εξαπολυθεί: o Thanos. Ο απόλυτος κυρίαρχος της κακής φήμης διαγαλαξιακά δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα για να αποκτήσει τους έξι λίθους της αιωνιότητας προκειμένου να κάνει δική του την εξουσία ολόκληρου του σύμπαντος και φυσικά της ανθρωπότητας. Οι Εκδικητές συστήνουν μία ομάδα με μέλη από όλο το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel και όλοι μαζί οι υπερήρωες πρέπει να θυσιάσουν πολλά περισσότερα από κάθε άλλη φορά, σε μία προσπάθεια να νικήσουν τον πανίσχυρο Thanos πριν επιτεθεί και καταστρέψει ολόκληρο το σύμπαν.

Οι σκηνοθετικές οδηγίες των Anthony και Joe Russo απευθύνονται στο ασύλληπτα πρωτοκλασάτο καστ των Robert Downey Jr, Chris Evans, Chris Hemsworth, Scarlett Johansson, Mark Ruffalo, Anthony Mackie, Jeremy Renner, Elizabeth Olsen, Paul Bettany, Chris Pratt, Benedict Cumberbatch, Tom Holland, Chadwick Boseman, Josh Brolin, Don Cheadle, Sebastian Stan, Gwyneth Paltrow, Zoe Saldana, Dave Bautista, Karen Gillan, Pom Klementieff, Tom Hiddleston, Benicio del Toro, Idris Elba, Jon Favreau, William Hurt, Benedict Wong, Linda Cardellini, Danai Gurira, Leticia Wright, Florence Kasumba, Peter Dinklage, Bradley Cooper (φωνή) και Vin Diesel (φωνή), που συγκεντρώνονται για να ενσαρκώσουν τους πιο δημοφιλείς υπερήρωες στον πλανήτη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Πάει να γνωρίσει τα πεθερικά. Και την πατάει από την νταντά! Γαλλική καλοκαιρινή κομεντί είναι η περίπτωση του Η Οικογένεια Μου Σε Λατρεύει (Ma famille t'adore déjà) που σκηνοθετεί το δίδυμο των Jérôme Commandeur, Alan Corno σε σενάριο του πρώτου. Η ταινία έκανε μεγάλη επιτυχία στην πατρίδα της ακολουθώντας την πετυχημένη συνταγή όλων των αντίστοιχων διασκεδαστικών και αστείων φιλμς του είδους. Ο 30χρονός Julien είναι ένας ντροπαλός και πολύ καλοπροαίρετος τύπος. Δουλεία του είναι να φτιάχνει εφαρμογές για smartphones και είναι τρελά ερωτευμένος με την Eva, μια όμορφη δημοσιογράφο. Της κάνει πρόταση γάμου και αυτή την αποδέχεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Προκειμένου να γνωρίσει τους γονείς της θα ταξιδέψει μαζί της στο πανέμορφο νησί Île de Ré, όπου κατοικούν. Εκεί θα περάσουν όλοι μαζί ένα τρελό σαββατοκύριακο γεμάτο περιπέτειες, χτίζοντας γαμπρός και πεθερικά μια εκρηχτική σχέση βασισμένη σε ψέματα.

Το καστ της κωμωδίας συνθέτουν οι Arthur Dupont, Déborah François, Thierry Lhermitte, Marie-Anne Chazel, Jérôme Commandeur, Valérie Karsenti, Sabine Azéma.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Spentzos Films!

Λιγκιάδες: Το “Μπαλκόνι” των Ιωαννίνων. Στην Ήπειρο αντίκρυ από τα Γιάννινα,μια φωνή τόπο,σε μια πλαγιά του Μιτσικελιού,απλώνεται το χωριουδάκι Λιγκιάδες. Έχει την τύχη να έχει θέα όλα τα Γιάννενα και την «ατυχία» να φαίνεται από την πόλη και όλη την γύρω περιοχή. Οι Γερμανοί πέρασαν κι από εδώ... Λιγκιάδες Κυριακή 3 Οκτωβρίου 1943: Οι μισοί κάτοικοι του χωριού βρίσκονται πίσω από το βουνό Μιτσικέλι στο χωριό Καρυές Ζαγορίου για τη συγκομιδή καρυδιών. Στην πλαγιά του βουνού, 5 με 6 συγγενείς του γαμπρού ενός σαρακατσάνικου γάμου πάνε στα κονάκια να παραλάβουν την νύφη σύμφωνα με το τοπικό έθιμο. Αργά το μεσημέρι, Γερμανοί αλπινιστές καταδρομείς της μεραρχίας Εντελβάϊς εισβάλουν στο χωριό. Σκοτώνουν αδιακρίτως βρέφη, παιδιά, γυναίκες, γέροντες και τυλίγουν τα σπίτια στις φλόγες. Κάποιοι καίγονται ζωντανοί. Ώρες μετά, οι υπόλοιποι κάτοικοι επιστρέφουν για να βρουν τις οικογένειές τους απανθρακωμένες.Την επόμενη ημέρα ένα μωρό 14 μηνών βρέθηκε από τους συγχωριανούς του να θηλάζει στη νεκρή μητέρα του όντας τραυματισμένο από ξιφολόγχη στην πλάτη. 1989: Ένας Γερμανός ιστορικός επισκέπτεται το χωριό και με ένα κασετόφωνο συλλέγει μαρτυρίες από τους επιζήσαντες του ολοκαυτώματος . Αργότερα ανατρέχει στα γερμανικά στρατιωτικά αρχεία για περαιτέρω έρευνα. 2011: Ο ιστορικός αυτός Christoph U. Schminck Gustavus, καθηγητής Ιστορίας Δικαίου του Πανεπιστημίου της Βρέμης, εκδίδει την τριλογία “Μνήμες Κατοχής”. Το τρίτο βιβλίο επικεντρώνεται στο ολοκαύτωμα των Λιγκιάδων. 2014: Ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Joachim Gauck επισκέπτεται τους Λιγκιάδες και για πρώτη φορά Γερμανός αξιωματούχος ζητά δημόσια “Συγνώμη” για τα εγκλήματα των ναζί στην Ελλάδα.

Ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ Το Μπαλκόνι - Μνήμες Κατοχής, Χρύσανθος Κωνσταντινίδης, μεγαλώνει με τις ιστορίες των Λιγκιάδων, του τόπου καταγωγής του. Το 2013, θέλοντας να μοιραστεί τις ιστορίες αυτές κι αφού έχει συναντήσει τον Christoph U Schminck Gustavus, ξεκινά να καταγράφει στο φακό του μαρτυρίες από επιζήσαντες και από τους απογόνους τους . Το βιβλίο του καθηγητή γίνεται ιστορικός σύμβουλος και συνοδοιπόρος αυτού του εγχειρήματος. Ο Κωνσταντινίδης επιστρέφει από τους Λιγκιάδες και τη Γερμανία με μεγάλο όγκο κινηματογραφικού υλικού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την New Star!

Όταν η ζούγκλα βρίσκεται σε κίνδυνο αναλαμβάνει η ζουγκλοπαρέα! Ο Μορίς μπορεί να μοιάζει με πιγκουίνο - αλλά βαθιά μέσα του είναι πραγματικός τίγρης! Μαζί με τους φίλους του, τη Ζουγκλοπαρέα, θέλει να διατηρήσει την τάξη και τη δικαιοσύνη στη ζούγκλα, όπως έκανε η μητέρα του πριν από αυτόν. Αλλά ο Ίγκορ, το πονηρό κοάλα, με τη βοήθεια του στρατού των ανόητων μπαμπουίνων θέλει να καταστρέψει τη ζούγκλα μια για πάντα. Η Ζουγκλοπαρέα - σπεύδει στη διάσωση! Μορίς - Ένας πιγκουίνος που είναι πεπεισμένος ότι είναι τίγρης, ο Μορίς είναι ο αρχηγός της Ζουγκλοπαρέας. Υιοθετημένος και μεγαλωμένος από τη Νατάσα την Τίγρη, της οποίας το κουράγιο κληρονόμησε, δημιούργησε τη δική του ομάδα προστατών της ζούγκλας, τη "Ζουγκλοπαρέα". Μεγάλος δάσκαλος του Κουνγκ Φου, προσπαθεί να μεταδώσει τις γνώσεις του στον υιοθετημένο γιο του, τον Τζούνιορ. Τζούνιορ - Υιοθετημένος γιος του Μορίς, ο Τζούνιορ είναι ένα ψάρι τίγρης. Παρά το μικρό του μέγεθος, ξέρει να κολυμπάει, να πηδάει και να πετάει και ποτέ δεν θα διστάσει να ξεκινήσει την επόμενη περιπέτεια. Άξιος διάδοχος του πατέρα του, θα κληθεί να αποδείξει την αξία του στη μάχη της Ζουγκλοπαρέας ενάντια στον Ίγκορ. Μιγκέλ - Ένας καλόψυχος μεγάλος γορίλας, ο Μιγκέλ μπορεί να μην είναι ο πιο έξυπνος από τους φίλους του Μορίς, αλλά είναι πιστός και πάντα έτοιμος να πολεμήσει τους κακούς. Θαυμάζει απεριόριστα τον Μορίς και τον Τζούνιορ.

Γκίλμπερτ - Ο Γκίλμπερτ είναι ένας τάρσιος και το μυαλό της ομάδας και είναι συχνά κακόκεφος. Αλλά πώς θα μπορούσαν οι υπόλοιποι να καταφέρουν να ξεφύγουν από τις δύσκολες καταστάσεις που τους συμβαίνουν χωρίς τα κόλπα και τις ιδέες του; Μπατρίτσια - Η Μπατρίτσια η Νυχτερίδα έχει μεγάλη καρδιά. Ειλικρινής, τίμια και χωρίς ίχνος κυνισμού, είναι εξαιρετική στην εκτόνωση των συγκρούσεων. Πάντα έτοιμη να βοηθήσει τους αδυνάμους, είναι κρυφά ερωτευμένη με τον Γκίλμπερτ... ο οποίος δεν έχει την παραμικρή υποψία! Αλ και Μπομπ - Βάτραχοι με ιδιαίτερες ιδιοσυγκρασίες, μοιράζονται το ίδιο πάθος για τη γεύση των μυγών. Φύλακες του κρυσφηγέτου της Ζουγκλοπαρέας, ξέρουν να μαγειρεύουν άριστα - βραστά έντομα και καραμελωμένες προνύμφες! Τα χτενίσματα τους, τα κοστούμια τους... Προσθέτουν μια κωμική πινελιά στην ιστορία. Νατάσα - Αρχηγός των Άσων της Ζούγκλας, οι οποίοι ήταν παλιότερα οι προστάτες της ζούγκλας, η Νατάσα είναι μια θαρραλέα και αποφασιστική τίγρης. Θετή μητέρα του Μορίς, εγκατέλειψε την καριέρα της ηρωίδας μετά το θάνατο του Ρίκι, του πιστού της συντρόφου, και αφιέρωσε τη ζωή της στην εκπαίδευση του υιοθετημένου γιου της. Γνωρίζοντας άριστα τους κινδύνους της ζωής του προστάτη της ζούγκλας, προσπαθεί να αποτρέψει τον Μορίς από το να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι... Ίγκορ - Εκδιωγμένος από τους Άσους της Ζούγκλας κάποτε, ο Ίγκορ ορκίστηκε ότι κάποια μέρα θα πάρει την εκδίκησή του. Ειδήμων στα εκρηκτικά μανιτάρια, έχει μόνο μία εμμονή: να πάρει εκδίκηση από εκείνους που τον έδιωξαν και να καταστρέψει ολοκληρωτικά τη ζούγκλα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Neo Films!

Το πιο ευφάνταστο και φιλόδοξο εγχείρημα στην ιστορία του ανθρώπου! Το 1977 μια ομάδα σπουδαίων επιστημόνων της NASA εκτόξευσε το διαστημόπλοιο Voyager που, με υπολογιστική μνήμη μικρότερη από 1/260.000 της μνήμης ενός σύγχρονου κινητού τηλεφώνου, ξεκίνησε να εξερευνήσει τα πιο απόμακρα σημεία του ηλιακού μας συστήματος. Από τότε το Voyager (αλλά και το «αδερφάκι» του που εκτοξεύτηκε λίγο αργότερα) στέλνει στην Γη εκπληκτικό οπτικό υλικό από σημεία που η ανθρώπινη εμπειρία δεν έχει αγγίξει ποτέ στο παρελθόν, από πλανήτες όπως o Ποσειδώνας, ο Ουρανός, ο Κρόνος και ο Δίας. Πέρα όμως από αυτήν την λειτουργία ως το πιο απόμακρο σημείο του σύμπαντος που έχει προσεγγίσει ποτέ ο άνθρωπος, το Voyager είναι μια πραγματική κιβωτός της παγκόσμιας ανθρώπινης εμπειρίας. Το διαστημόπλοιο έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να μεταφέρει μαζί του, για χιλιάδες χρόνια ακόμα που προβλέπεται ότι θα διαρκέσει το ταξίδι του, ό,τι θεωρήθηκε πιο σημαντικό ως περιεχόμενο και μήνυμα του ανθρώπινου πολιτισμού σε μια ενδεχόμενη συνάντησή του με εξωγήινη ζωή. Είναι πιθανόν, κάποτε πολλές χιλιάδες χρόνια αργότερα όταν ο ήλιος του ηλιακού μας συστήματος δεν θα λάμπει πια, αυτό το μικρό διαστημόπλοιο να παραμείνει, η τελευταία ένδειξη ότι υπήρξε κάποτε ανθρώπινη ζωή στον πλανήτη που μας φιλοξενεί. Εξοπλισμένο από τους δημιουργούς του με έναν χρυσό δίσκο που περιλαμβάνει ήχους της Γης , εικόνες, χαιρετισμούς και μουσικές που έχουν επιλεχθεί να συνοψίζουν την ανθρώπινη ουσία, το Voyager είναι έτοιμο για την συνάντηση του με μορφές ζωής εκτός του πλανήτη μας.

Η ταινία Το Απώτατο Σημείο της Ανθρωπότητας (The Farthest) απευθύνεται στην αγάπη, το δέος και την αρχέγονη ανάγκη των ανθρώπων να κατανοήσουν το Σύμπαν του οποίου αποτελούν μέρος. Κοιτούμε ψηλά και διερωτόμαστε. Η καρδιά της ταινίας είναι αυτή ακριβώς η περιέργεια, ο θαυμασμός, το μυστήριο. Είναι ο πυρήνας της διαδρομής του Voyager, το κέντρο των ονείρων των δημιουργών του, είναι η έλξη που όλοι οι άνθρωποι αισθανόμαστε για το Διάστημα και την Επιστημονική φαντασία...Η ιστορία των Voyager δεν είναι μόνο μια απίθανη ιστορία ανθρώπινου επιτεύγματος και επιστημονικής τόλμης, αντιπροσωπεύει επίσης την ανάγκη να κοιτάξουμε γύρω μας και να κατανοήσουμε. Αφορά αρχέγονα ερωτήματα: Γιατί βρισκόμαστε εδώ; Τί υπάρχει γύρω; Είμαστε μόνοι; Emer Reynolds, σκηνοθέτης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Filmtrade!

Όταν πας για τα πολλά λεφτά, να είσαι έτοιμος για όλα! Η νέα ταινία του Γάλλου σκηνοθέτη Olivier Marchal, Απάτη σε Μαύρο Φόντο (Carbone) βάζει στο μικροσκόπιο ένα σκάνδαλο που συντάραξε τη Γαλλία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη την προηγούμενη δεκαετία. Το σκάνδαλο για το colpo grosso στοίχισε σύμφωνα με υπολογισμούς 1,6 δις. ευρώ στη Γαλλία και 5 δις. σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η συναρπαστική αληθινή ιστορία του πιο προσοδοφόρου εγκλήματος στη σύγχρονη γαλλική ιστορία. Καθώς κινδυνεύει να χάσει την επιχείρησή του λόγω ρευστότητας και αναζητώντας έναν τρόπο να βγάλει γρήγορα χρήματα ώστε να μπορέσει να σώσει τόσο τη δουλειά του όσο και την αξιοπρέπειά του, ο Αντουάν, ένας επιχειρηματίας, καταστρώνει ένα σχέδιο για την κλοπή των φορολογικών κονδυλίων που διανέμει η γαλλική κυβέρνηση, στο πλαίσιο μιας αναδυόμενης αγοράς γύρω από το εμπόριο δικαιωμάτων εκπομπής ρύπων CO2. Ένα σχέδιο που εξελίσσεται στη ληστεία του αιώνα και χαρακτηρίζεται από διαφθορά, προδοσία και δολοφονίες.

Διάσημοι Γάλλοι ηθοποιοί ορίζουν το καστ του φιλμ, που αποτελείται από τους Benoît Magimel, Laura Smet, Idir Chender, Guillaume Tranchant, Michaël Youn, Gérard Depardieu.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Odeon!

Όνειρα στην Αιώνια Πόλη! Η νέα ταινία του σκηνοθέτη Sergio Castellito Η Ασυμβίβαστη (Fortunata) αποτελεί το πορτρέτο μιας γυναίκας που τα βάζει με όλους και με όλα στην προσπάθειά της να κάνει πραγματικότητα το μικρό όνειρό της στα περίχωρα της Ρώμης, έχοντας να αντιμετωπίσει μια δύναμη που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με αυτό που σημαίνει το όνομά της: Η Φορτουνάτα είναι άτυχη. Ή μήπως όχι; Η Φορτουνάτα παλεύει να καταφέρει όλα όσα έχει ονειρευτεί, ανοίγοντας ένα κομμωτήριο, κάνοντας ό,τι καλύτερο ως μητέρα και αντιμαχόμενη τον βίαιο, πρώην σύζυγό της. Αλλά η δύναμη του έρωτα θα είναι αυτή που θα αλλάξει τη ζωή της, προσφέροντάς της μια νέα ελπίδα και μια νέα ευκαιρία για ευτυχία. Η Φορτουνάτα είναι μια όμορφη, φτωχή γυναίκα, που ζει στην περιοχή Tor Pignattara της Ρώμης. Το όνομά της σημαίνει «καλότυχη», αλλά κάθε άλλο παρά τέτοια δείχνει. Βρίσκεται σε διάσταση με τον βίαιο σύζυγό της και περιμένει πως και πως να υπογράψει κι εκείνος τα χαρτιά του διαζυγίου τους για να προχωρήσει επιτέλους στη ζωή της. Βγάζει τα προς το ζην κουρεύοντας κατ' οίκον άλλες φτωχές γυναίκες της συνοικίας της. Όνειρό της είναι να ανοίξει κάποτε το δικό της κομμωτήριο, ένα σαλόνι ομορφιάς όπου στο ένα τμήμα του ο φίλος της, Τσικάνο, θα μπορεί να χτυπάει τατουάζ. Η Φορτουνάτα έχει και μια 8χρονη κόρη, με προβληματική συμπεριφορά: κατά βάση φτύνει τους πάντες! Όταν αναγκαστεί να επισκεφτούν παιδοψυχολόγο, η Φορτουνάτα θα ερωτευθεί! Κι αυτή είναι μία παράμετρος, που δεν την είχε υπολογίσει! Θα μπορέσει η Φορτουνάτα να πραγματοποιήσει το όνειρό της; Θα καταφέρει επιτέλους να ζήσει μια στάλα ευτυχίας;

Η πρωταγωνίστρια της ταινίας Jasmine Trinca παρά τις εξαιρετικές της ερμηνείες δεν έχει σπουδάσει ποτέ υποκριτική κι ούτε σκέφτεται να το κάνει! Την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση την έκανε στην ταινία του Νάνι Μορέτι «Το δωμάτιο του γιου μου» (La stanza del figlio, 2001). Στην ταινία «Fortunata» συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον Σέρτζιο Καστελίτο, μετά το «Nessuno si salva da solo». Δίπλα της συναντάμε τους Stefano Accorsi, Alessandro Borghi, Edoardo Pesce, Nicole Centanni και την σπουδαία Hanna Schygulla.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Seven Films!

Η προσμονή του γυρισμού. Η Marguerite Duras θεωρείται μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας. Το 1984 κέρδισε το βραβείο Goncourt για το μυθιστόρημά της «Ο Εραστής» (L' Amant) το οποίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1992 από τον Jean-Jacques Annaud με μεγάλη επιτυχία. Εκτός από αναγνωρισμένη πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας, υπήρξε και σκηνοθέτης αλλά και σεναριογράφος. Η τελευταία της ιδιότητα της χάρισε και μία υποψηφιότητα στα Όσκαρ: ήταν υποψήφια στην κατηγορία Πρωτότυπου Σεναρίου για την ταινία του Alain Resnais «Χιροσίμα, Αγάπη Μου» (Hiroshima Mon Amour). Η συγκλονιστική ταινία Μαργκερίτ Ντιράς: Η Οδύνη (La Douleur) του Emmanuel Finkiel, βασίζεται στο ομότιτλο, αυτοβιογραφικό βιβλίο της Marguerite Duras που κυκλοφόρησε το 1985. Όταν ανακαλύπτει δυο παλιά τετράδια σε ένα ξεχασμένο κουτί, η Μαργκερίτ Ντυράς θυμάται το παρελθόν της και τον ανυπόφορο πόνο του να περιμένεις. Στη Ναζιστική Γαλλία του 1944, η νεαρή και ταλαντούχα Μαργκερίτ είναι ενεργό μέλος της αντίστασης μαζί με τον άντρα της Ρομπέρ Αντέλ. Όταν η Γκεστάπο απαγάγει τον Ρομπέρ, η Μαργκερίτ μπαίνει σε έναν απελπισμένο αγώνα να τον φέρει πίσω. Ακόμα και μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, εξακολουθεί να τον περιμένει – δέσμια του βασανιστηρίου της απουσίας του και πέρα από κάθε ελπίδα.

Η Mélanie Thierry («Η χορεύτρια»), στο ρόλο της Ντυράς, δίνει ερμηνεία ζωής, ενώ δίπλα της συμπρωταγωνιστούν ο Benoît Magimel και ο διάσημος Γάλλος τραγουδιστής και ηθοποιός Benjamin Biolay.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Weird Wave!

Το μυαλό βλέπει αυτό που θέλει να δει

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Ξύπνημα στον εφιάλτη», πάντως, σίγουρα δεν είναι...

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί το δίδυμο των Jeremy Dyson και Andy Nyman. O Jeremy Dyson ήταν μέλος της δημιουργικής ομάδας πίσω από την ιστορική, βρετανική, τηλεοπτική σειρά «The League of Gentlemen». Μια σειρά που οι τρεις πρώτες σεζόν της προβλήθηκαν η πρώτη το 1999, η δεύτερη το 2000 και η τρίτη το 2002. Το 2017 προβλήθηκε η τέταρτη σεζόν, σε μια ιδιάζουσα επανένωση των μελών. Για την ιστορία, οι άλλοι τρεις συμμετέχοντες στην ομάδα είναι οι Mark Gatiss, Steve Pemberton και Reece Shearsmith. Ο Andy Nyman από την άλλη είναι περισσότερο γνωστός ως ηθοποιός. Έχει παίξει πολύ στην τηλεόραση (μεταξύ των άλλων, έπαιξε και σε ένα επεισόδιο από το «The League of Gentlemen» το 2002!!!), και οι πιο γνωστοί κινηματογραφικοί του ρόλοι είναι στις ταινίες «Ένας θάνατος σε μια κηδεία» (Death at a Funeral, 2007) του Frank Oz και στο φετινό «Ο επιβάτης» (The Commuter, 2018) του Jaume Collet-Serra.

Το 2010 οι Jeremy Dyson και Andy Nyman συνέγραψαν το θεατρικό Ghost Stories, μια διαδραστική παράσταση, που ξεκίνησε από το Λίβερπουλ, καθήλωσε το θεατρόφιλο κοινό του West End στο Λονδίνο για δύο ολόκληρα χρόνια και έκτοτε έχει ανεβεί και σε χώρες όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Αυστραλία, ο Καναδάς και η Νότια Αφρική. Η μεγάλη επιτυχία του θεατρικού έργου οδήγησε στην ιδέα της κινηματογραφικής μεταφοράς. Όπερ και εγένετο. Ο Andy Nyman επαναλαμβάνει και στην ταινία τον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε στο θεατρικό. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε τον περασμένο Οκτώβριο στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Λονδίνου.

Η υπόθεση: Ο καθηγητής Φίλιπ Γκούντμαν είναι ένας ορθολογιστής ψυχολόγος, που έχει βάλει τάμα στη ζωή του να ξεσκεπάζει κάθε ιστορία «μεταφυσικής εμπειρίας», ιδίως όταν αυτή γίνεται μέσον εκμετάλλευσης και πλουτισμού. Θα δεχτεί έναν φάκελο με μια κασέτα μέσα, στην οποία ένα παλιό του ίνδαλμα, επίσης πολέμιος των ψευδομέντιουμ παλιότερα, που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, τον καλεί να τον επισκεφτεί. Ο καθηγητής με μεγάλη ανυπομονησία πηγαίνει να γνωρίσει τον ήρωά του. Συναντά, όμως, έναν άνθρωπο, που έχει κάνει πλήρη μεταστροφή στις απόψεις και πλέον αποδέχεται την ύπαρξη του μεταφυσικού και των φαντασμάτων. Ο Φίλιπ αρνείται να απαρνηθεί τα πιστεύω του. Δέχεται όμως να εξερευνήσει τρεις υποθέσεις που του δίνει το πρώην ίνδαλμά του. Τρεις υποθέσεις τις οποίες δεν μπόρεσε να λύσει ορθολογικά. Τρεις υποθέσεις με φαντάσματα.

Έτσι ο Γκούντμαν συναντά τρεις βασανισμένους ανθρώπους, ο καθένας με μια ιστορία τρομακτικότερη από την άλλη, αλλόκοτη και ανεξήγητη. Ο νυχτοφύλακας Τόνι είχε με παράξενη συνάντηση με ένα φάντασμα σε μία άδεια αποθήκη, πράγμα που τον στοιχειώνει για χρόνια. Ο νευρωτικός έφηβος Σάιμον έκανε μια νυχτερινή βόλτα με το αυτοκίνητο των γονέων του, χτύπησε κάτι δαιμονικό στο δάσος κι έκτοτε, εκείνη η εμπειρία, τον έχει στοιχειώσει για τα καλά. Και ο Μάικ, ένας αλαζόνας χρηματιστής, αναθεώρησε στο έπακρο τον τρόπο που σκέφτονταν, όταν τη νύχτα που η γυναίκα του βρισκόταν στο νοσοκομείο με επιπλοκές στην εγκυμοσύνη της, στο πολυτελές τους διαμέρισμα ο ίδιος βίωνε μια επαφή με το ανεξήγητο. Ο Γκούντμαν είναι προβληματισμένος. Μήπως όμως συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό;

Η άποψή μας: Η ταινία ξεκινάει ωσάν ένα ψευδοντοκιμαντέρ. Μας δίνονται στοιχεία για το μπαγκράουντ του πρωταγωνιστή της, του καθηγητή Φίλιπ Γκούντμαν. Το πως μεγάλωσε σε μια εβραϊκή οικογένεια. Το πως η αδελφή του επαναστάτησε και έφυγε από το σπίτι. Το πως ο ίδιος κουβαλάει τραύματα από την οικογενειακή του ζωή. Κι άλλα τραύματα κουβαλάει από την εφηβική του ηλικία – εκείνα όμως θα μας αποκαλυφθούν εν καιρώ, προς το τελευταίο μέρος της ταινίας. Ο Γκούντμαν μιλάει στην κάμερα, μιλάει στους θεατές, μιλάει καθώς ξεσκεπάζει έναν απατεώνα, δήθεν μέντιουμ, σε ζωντανή μετάδοση! Μέχρι εδώ, κανένας τρόμος. Ίσα – ίσα, τα πρώτα σημάδια της... βαρεμάρας έρχονται με τη μορφή κύματος να ακουμπήσουν τον θεατή, που αλλιώς τα περίμενε τα γράμματα, αλλιώς του προκύπτουν. Ας είναι. Προχωράμε.

Από τη στιγμή που ο καθηγητής ξεκινά να εξερευνήσει τις τρεις «άλυτες» περιπτώσεις που του δίνει το πρώην ίνδαλμά του, αρχίζουμε ως θεατές να νιώθουμε ότι βλέπουμε κάτι σαν τη «Ζώνη του Λυκόφωτος». Μια τηλεοπτική εκπομπή δηλαδή, όπου περιμένουμε να δούμε τρεις διαφορετικές ιστορίες. Με μεταφυσικό υπόβαθρο. Ναι, αλλά η «Ζώνη του Λυκόφωτος» ήταν μια τηλεοπτική εκπομπή ιστορική. Με απίστευτες ιστορίες. Εξαιρετικά καλογυρισμένη – και ομιλώ βεβαίως βεβαίως, για την ασπρόμαυρη σειρά. Και κάθε φορά το φινάλε να είναι πεσιμιστικό, κατάμαυρο, πένθιμο, υπέροχο. Στην σπονδυλωτή ταινία μας, ξεκινάει η πρώτη ιστορία, προχωράει, προχωράει, λες «τώρα θα τρομάξω», τζίφος. Λες «θα υπάρχει ανατροπή, δεν γίνεται», πάλι τζίφος. Δεν συμβαίνει τίποτε!

Αν δεν έχεις εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να αντέξεις την ταινία και δεν έχεις βολευτεί στην αγκαλιά του Μορφέα, ίσως διαπιστώσεις πως, εντάξει, δεν έλεγε κάτι η ιστορία, αλλά κάτι άλλο συμβαίνει αδελφέ. Πάμε στη δεύτερη ιστορία, τίποτε. Και πάλι καμία κλιμάκωση, και πάλι καθόλου τρόμος, και πάλι απλώς κάποια ανησυχητικά σημάδια, κάποια σημάδια που σου λένε πως κάτι δεν πάει καλά με όλο αυτό. Πάμε στην τρίτη ιστορία, τα ίδια χάλια. Αλλά εδώ γίνεται και μια μεταστροφή. Και μία αποκάλυψη. Κι εντέλει οι τρεις ιστορίες φαντασμάτων γίνονται μία ιστορία υπαρξιακού... τρόμου. Δεν λέω παραπάνω πράγματα για να μην κάνω σπόιλερ. Ίσως να υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι που θα θελήσουν να πάνε να δουν την ταινία, παρά την άσχημη κριτική που θα διαβάσουν εδώ ή αλλαχού. Αλλά, περιμένεις να γίνει κάτι, δεν γίνεται τίποτε, βαριέσαι, κι όταν τελικά κάτι συμβαίνει, είναι ήδη πολύ αργά.

Δεν βοηθάνε και οι ερμηνείες. Από τον πρωταγωνιστή μέχρι τον νεαρό της δεύτερης ιστορίας, πολύ χάλι. Μόνον ο Ρώσος που ακούγεται στον ασύρματο, στην πρώτη ιστορία, και ο Martin Freeman στην τρίτη ιστορία, κατορθώνουν να μην βουλιάξουν και να διασωθούν. Όχι παιδιά, αυτή δεν είναι η πιο τρομακτική βρετανική ταινία που θα δείτε φέτος. Ίσως το όλον να λειτουργούσε μια χαρά στη θεατρική σκηνή, σίγουρα πάντως δεν λειτουργεί καθόλου στη μεγάλη οθόνη. Πού είναι ένας Adrian Lyne όταν τον χρειάζεσαι; Αυτές δεν είναι ιστορίες φαντασμάτων. Αυτά είναι φαντάσματα ιστοριών...

ΥΓ: Δεύτερη ταινία που βγήκε στις αίθουσες στη χώρα μας αυτήν τη βδομάδα, μαζί με το Amityville: Το ξύπνημα, στην οποία ένας από τους ήρωες πάσχει από το σύνδρομο εγκλεισμού. Βρίσκεται δηλαδή σε κάτι σαν κώμα, και παρομοιάζεται το όλον σαν ένα σπίτι όπου ενώ φαίνεται ότι τα φώτα είναι αναμμένα, δεν κατοικεί κανείς μέσα. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για την ταινία...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Spentzos Films!

Αποδοχή κληρονομιάς

του zerVo (@moviesltd)

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθισε σε προχωρημένη - για τα δεδομένα - ηλικία, έχοντας ξεπεράσει τα σαράντα του χρόνια, αφήνοντας πίσω τους το πόστο του ηχολήπτη που υπηρέτησε πιστά για παραπάνω από δύο δεκαετίες. Η επιτυχία μάλιστα άργησε να του κτυπήσει την πόρτα, καθώς από το σκηνοθετικό του ντεμπούτο το 1993 μεσολάβησε περισσότερο από μια δεκαετία μέχρι να θρέψει καρπούς, πρώτα με το Je vais bien, ne t'en fais pas του 2006 και ακολούθως μια τριετία μετά με το Welcome, που του άνοιξε τον δρόμο για τα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ. Με ενδιάμεσο σταθμό το Toutes nos envies από το 2011 που δεν προβλήθηκε στα μέρη μας, ο 63χρονος πλέον Φραντσέζος Philippe Lioret επιστρέφει στην δράση με μια ακόμη αξιόλογη ταινία, κινούμενη κι αυτή στο δραματικό μονοπάτι της ανάλυσης των διαπροσωπικών οικογενειακών σχέσεων.

Παρότι έχει δεχτεί όχι και λίγα κτυπήματα στην ζωή του, ο 35χρονος Παριζιάνος Ματιέ Καπελιέ, βλέπει την καθημερινότητα του να κινείται σε αργούς και σταθερούς ρυθμούς, χωρίς εκπλήξεις και ανατροπές. Διαζευγμένος, χωρίς να βρίσκεται σε ρήξη με την πρώην, χαίρεται τις ελάχιστες στιγμές που του αφήνει ελεύθερο η απαιτητική του εργασία ως υπεύθυνος πωλήσεων ονομαστής μπράντας ζωοτροφών, όταν βρίσκεται δίπλα στο μοναχοπαίδι του, τον μικρούλη Βαλεντίν, που κυριολεκτικά λατρεύει. Άλλωστε και ο ίδιος φροντίζει να μην λείψει από το παιδί του η πατρική στοργή, όπως ακριβώς συνέβη με εκείνον, μιας και δεν γνώρισε αληθινό πατέρα, μεγαλώνοντας και ανατρέφοντας τον, αποκλειστικά και μόνο η μητέρα του.

Μια νηνεμία που θα διακοπεί μονομιάς, δεχόμενος μια αναπάντεχη πληροφορία από τον μακρινό Καναδά, πως ο πραγματικός του γονιός, την ύπαρξη του οποίου μέχρι προ ολίγων στιγμών αγνοούσε, μόλις απεβίωσε. Για την ακρίβεια, εξαφανίστηκε από προσώπου γης, ψαρεύοντας σε επαρχιακή λίμνη κοντά στο Μόντρεαλ, με τις αστυνομικές αρχές, μετά από τριήμερη έρευνα να τον έχουν κηρύξει και επίσημα νεκρό. Αποσβολωμένος από τις ραγδαίες εξελίξεις, ο Ματιέ, θα πάρει την απόφαση να επιχειρήσει άμεσα το υπερατλαντικό ταξίδι, προκειμένου να αποδεχτεί την κληρονομιά - δώρο που του έχει αφήσει ως ευχή ο πατέρας, που ποτέ του δεν γνώρισε, αλλά και να συναντήσει από κοντά τους δύο ετεροθαλείς αδελφούς του, που βρίσκονται σε κατάσταση πένθους, θρηνώντας την απώλεια του. Χρέη εκτελεστή της ύστατης επιθυμίας του εκλιπόντος και μεσάζοντα που θα φέρει σε επαφή τον νεοεμφανισθέντα υιό με την πενθούσα φαμίλια, θα αναλάβει ο ηλικιωμένος στενότερος φίλος του αγνοούμενου - τύποις νεκρού, Πιερ Λεσάζ, γιατρός στο επάγγελμα επίσης, που εξαρχής θα δείξει δυσφορία για την παρουσία του Ματιέ στην κηδεία.

Και οι πληροφορίες, οι βασικές, εκείνες που δεν αποκαλύπτουν και τόσα πολλά για το πως θα εξελιχθεί αυτό το (και αστυνομικο ενδιαφέροντος) δράμα στην γαλλόφωνη μεριά της αχανούς χώρας του πλατανόφυλλου, δεν έχουν τελειωμό, μιας και το δύσκολα προσαρμόσιμο για την μεγάλη οθόνη, ομώνυμο σύγγραμμα του Jean Paul Dubois, απαιτεί γερό ξετύλιγμα στο κουβάρι, ώστε να μπάσει για τα καλά τον αυτόπτη μάρτυρα του, στην αιφνιδιαστικά δαιδαλώδη του πλοκή. Τα στοιχεία που δίδονται ευθύς εξαρχής, τα σταθερά ντοκουμέντα προκειμένου ο προβληματισμένος από την μεταστροφή 180 μοιρών που έχει πάρει η πορεία του, να καταλάβει τι ακριβώς τρέχει, δεν είναι και τόσο αποκαλυπτικά. Ένας ακριβός πίνακας, ονομαστού ζωγράφου, που θα του δοθεί δώρο για να τον μνημονεύει, πέντε συντροφικές πολαρόιντ σε ένα άλμπουμ με θύμησες, ένα καπέλο τζόκει που έμεινε πίσω λίγο πριν ο άφαντος δόκτορας πνιγεί (?), ένα στηθοσκόπιο που με αυτό άκουγε όλες τις καρδιές να κτυπούν, εκτός ποτέ από εκείνη του ίδιου του του γιου. Του καρπού ενός παράνομου έρωτα πριν τρεις και μισή δεκαετίες, που εγκαταλείφθηκε στην τύχη του, να μεγαλώσει δίχως την αρωγή του πατρός του. Δεν είναι και ο πρώτος, ούτε ο μοναδικός με αυτή την μοίρα. Τώρα όμως έφτασε η στιγμή να κλείσουν τα όποια κενά, να σφαλίσουν οι απορίες, να ολοκληρωθεί το παζλ της ύπαρξης του, της προέλευσης του, της ρίζας του. Να ολοκληρωθεί ως άνθρωπος!

Το εύκολο πάθημα για τον θεατή του Le Fils De Jean, είναι να πέσει στην παγίδα της αναζήτησης του πτώματος, φορώντας την φόρμα του ντετέκτιβ κι εκείνος, ψάχνοντας τον στο βαλτοτόπι που τον κατάπιε. Σε αυτό το ενδεχόμενο, πιθανόν το τουίστ του φινάλε να σκάσει με πιο εκρηκτικό θόρυβο στην ψυχή του, ως μη αναμενόμενο. Στην διαφορετική περίπτωση, που θα βάλει τα πράγματα κάτω και θα τα ζυγίσει αποξαρχής ορθολογικά, εκτίμηση μου είναι πως το τέλος θα επέλθει ομαλότατα και από νωρίς προβλέψιμα, λυτρωτικά τόσο για τον ίδιο ως παρατηρητή, μα κυρίως για όλους τους συμμετέχοντες στο αγωνιώδες παιχνίδι αναζήτησης, όχι ενός χαμένου, εύπορου, Εβραίου παππού, μα του κρίκου εκείνου που θα έρθει και θα κουμπώσει το ελλιπές χθες, με το ελπιδοφόρο καινούργιο αύριο. Ήρθε η ώρα όλο εκείνο χάσμα που άνοιξε μια βραδιά πάθους, καιρό πριν, να κλείσει, όσο κι αν χρειαστεί κάποιοι που δεν έφταιξαν, να πονέσουν. Η αγάπη, πάλι, έχει τον πρώτο λόγο...

Γεμάτο ανατρεπόμενα και ενίοτε σκοτεινιασμένα από τις διαδοχικές απορίες, συναισθήματα και αφηγούμενο από την σκοπιά του διστακτικού για τι ακόμη μπορεί να περιμένει Ματιέ, το τριήμερο οδοιπορικό στην ψυχρή γη της βόρειας Αμερικής, μέσα από μικρές, μικρές λεπτομέρειες που στρώνουν ευφυώς το μονοπάτι ίσαμε την Ανάσταση, απονέμει στον βετεράνο μαέστρο Lioret ακόμη μια εύφημο μνεία καλλιτεχνικής ποιότητας. Ευαίσθητο, συγκινησιακά φορτισμένο στον επίλογο του, αφού προηγούμενα έχει δοκιμάσει την ανοχή της ηθικών αρχών πλατείας, θέτοντας ερωτήματα για το ποιος κρίνεται στ αλήθεια τέκνο και ποιος όχι, το φιλμ μέσα από ένα εξαιρετικό ερμηνευτικό δίπολο, που ορίζουν ο ανερχόμενος Pierre Deladonchamps και ο πεπειραμένος Gabriel Arcand, με ευκολία κερδίζει το χειροκρότημα της. Μαζί με την βουρκωμένη της ματιά. Όπως και στο Welcome θυμάμαι προ οκταετίας...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Filmtrade!

Τέσσερις εγκληματίες. Τέσσερις οπτικές γωνίες. Ένα διαμάντι

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Στο τέλος όλα είναι διαφορετικά

O Αλέξανδρος Σιπσίδης γεννήθηκε στη Ρωσία το 1984. Είναι απόφοιτος του ΙΕΚ Ακμή και του Preston University (Λος Άντζελες, ΗΠΑ). Πριν την «Μπλε Βασίλισσα» σκηνοθέτησε τρεις μικρού μήκους ταινίες: «Γάλα», 2008, «Iris», 2010 και «Αν ήταν νόμιμος ο βιασμός», 2013. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Τα γυρίσματα της ταινίας ολοκληρώθηκαν μέσα σε 18 ημέρες.

H Μπλε Βασίλισσα είναι η πρώτη ταινία στην Ελλάδα που θα προβληθεί σε αποκλειστική διανομή με ενδογλωσσικούς υπότιτλους για κωφούς/ές και βαρήκοους/ες [SDH, Subtitles for the Deaf and Hard of Hearing] με την επιμέλεια και πιστοποίηση της «Κίνησης Ανάπηρων Καλλιτεχνών - Movement of Disabled Artists» προκειμένου να την απολαύσουν όλες και όλοι, χωρίς αποκλεισμούς.

Η υπόθεση: Όλα ξεκινάνε με τη ληστεία της Μπλε Βασίλισσας, ενός από τα πολυτιμότερα διαμάντια του κόσμου, από μια ομάδα μαφιόζων, που δουλεύουν για τον αδίστακτο Άγγελο. Ο Γιάννης, ένας από τους πιο έμπιστους ανθρώπους του, παροτρύνεται από τη σύζυγό του, Λένα, συμμαχούν με τον ψυχρό εκτελεστή Σταύρο και προδίδουν τον Άγγελο, κλέβοντάς του το δαχτυλίδι, με σκοπό να το πουλήσουν σε έναν μυστηριώδη «Αγοραστή». Ποια, όμως, είναι τα πραγματικά κίνητρα της Λένας; Τι κρύβει ο Σταύρος και ποιος είναι ο ρόλος του Νίκου, του φαινομενικά ήσυχου και αμίλητου οδηγού του Άγγελου; Όλα θα απαντηθούν στο τέλος, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου όπου θα έρθει η κορύφωση, το Δωμάτιο 115. Εκεί, οι διαφορετικές οπτικές των τεσσάρων θα ενωθούν σε μια τελική αναμέτρηση με απρόσμενο φινάλε. Είναι, όμως, αυτό το τέλος της ιστορίας ή πρέπει να μπει και το τελευταίο κομμάτι του παζλ από τον πιο απρόσμενο και συνάμα καθαρτικό κρίκο της αφήγησης;

Η άποψή μας: Να λοιπόν που νέοι, πρωτοεμφανιζόμενοι κατά βάση, Έλληνες κινηματογραφιστές, δοκιμάζουν την τύχη τους στο σινεμά είδους. Ήδη μέσα στη σεζόν είδαμε το ανάλογο (αλλά πολύ ανώτερο) «Do it yourself» του Τσιλιφώνη, ακολουθεί τούτη η ταινία. Και οι δύο, ταινίες που θα μπορούσαν να μπουν στο γενικό πλέγμα του heist movie. Και οι δύο, ταινίες που πρωτοείδαμε στο περασμένο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Και οι δύο, ταινίες γυρισμένες από νέα παιδιά. Και οι δύο, ταινίες με βασικό ήρωα τον Θέμη Πάνου! Και οι δύο, ταινίες με καλογραμμένο σενάριο. Και οι δύο, ταινίες που γυρίστηκαν με λιγοστά χρήματα. Βασική διαφορά: εκεί όπου ο Τσιλιφώνης μάσκαρε την έλλειψη χρημάτων χρησιμοποιώντας όλα όσα μπορούσε να του δώσει η τεχνολογία και το μυαλό του – η εφευρετικότητά του, ο Σιπσίδης εκτέθηκε ακριβώς εξαιτίας αυτής της αναθεματισμένης φτώχειας.

Έδειξε γυμνός, χωρίς ιδέες για να καλύψει τις αδυναμίες του, χωρίς επινοήσεις. Ένας πιο έμπειρος σκηνοθέτης θα αξιοποιούσε πιστεύω καλύτερα το σενάριο. Και με δυο – τρεις διαφοροποιήσεις στο καστ, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια πραγματικά θετική έκπληξη. Όχι ότι το τελικό αποτέλεσμα εδώ είναι απαράδεκτο. Όχι ότι μιλάμε για μια κακιά ταινία ή μια ταινία πήχτρα στη δηθενιά ή για μια κουλτουριάρικη παπαριά ολκής. Όχι. Συμπαθέστατη είναι η ταινία, κυλάει σχετικά ομαλά και εντάξει, σε εκνευρίζει το γεγονός ότι θα μπορούσε να δώσει κάτι πολύ καλύτερο...

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η αφετηρία της ταινίας σε ιντριγκάρει: μέσα σε ένα αυτοκίνητο, στο πίσω κάθισμα, δύο τύποι παίζουν ένα παιχνίδι. Πιο καλά, ο ένας από τους δύο θέλει να παρασύρει τον άλλο να παίξουν ένα παιχνίδι. Του αφηγείται μια «μπλε ιστορία». Μια ιστορία δηλαδή, όπου ο αφηγητής δίνει κάποια στοιχεία και αφηγείται το φινάλε της ιστορίας και ζητάει από αυτόν που «παίζει» μαζί του, να βρει τι ακριβώς συνέβη και κυρίως γιατί συνέβη ό,τι συνέβη. Ο παίκτης μπορεί να κάνει ερωτήσεις, στις οποίες ο αφηγητής μπορεί να απαντήσει μόνο με ένα «ναι» ή με ένα «όχι». Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για τον ορισμό των μπλε ιστοριών, βρήκα αρκετές. Ναι, έχει ενδιαφέρον όλο αυτό. Ωραία, σχεδόν νουάρ εισαγωγή, που σε μπάζει σε ένα ιδιαίτερο κλίμα.

Καταλαβαίνουμε ότι οι επιβάτες του αυτοκινήτου είναι κακοποιοί. Και ετοιμάζονται για μια μεγάλη ληστεία. Κι όντως, κλέβουν ένα από τα μεγαλύτερα διαμάντια του κόσμου, την «Μπλε Βασίλισσα». Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Η σκηνή της ληστείας είναι... για γέλια. Εντάξει, είπαμε να είμαστε αφαιρετικοί και... δει δη χρημάτων, ω Άνδρες Αθηναίοι, αλλά όχι κι έτσι. Το προσπερνάμε. Οι ψυλλιασμένοι καταλαβαίνουν πως ακόμα και ο τίτλος προέκυψε ως πάτσγουορκ: «Μπλε Ιστορίες» από τη μια, «Εννιά Βασίλισσες», η ταινιάρα από την Αργεντινή, πού σύστησε στους Έλληνες τον τιτανομέγιστο Ricardo Darin, από την άλλη. Ok; Ok. Πάμε παρακάτω. Αφού φτάνουμε σε μια φάση όπου εις εκ των πρωταγωνιστών πρέπει να πάει σε μια θυρίδα τραπέζης για να πάρει το διαμάντι, που είναι καλά φυλαγμένο μετά τη ληστεία εκεί, αρχίζουμε να βλέπουμε την ίδια ιστορία από άλλη οπτική γωνία, με τα μάτια ενός άλλου αφηγητή. Πως ήταν το «Γιοζίμπο»; Ένα τέτοιο πράγμα.

Κανένας δεν... αφηγείται βεβαίως. Δεν έχουμε voice over (ευτυχώς, γιατί αν έμπαινε και voice over, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα). Όχι, βλέπουμε το ίδιο γεγονός από το υποκειμενικό βλέμμα καθένα από τους τέσσερις πρωταγωνιστές. Κάθε νέα αφήγηση γεμίζει τα κενά και φωτίζει στον θεατή το τι συμβαίνει στο τελικό ξεκαθάρισμα. Αλλά. Αλλά... Αλλά και πάλι υπάρχουν προβλήματα. Ένα θα αναφέρω, προσπαθώντας να μην κάνω σπόιλερ. Σου παίρνει καιρό να καταλάβεις πως, άλλο το διαμέρισμα όπου βρίσκεται ο αρχηγός της σπείρας και τα τσιράκια του και άλλο το ξενοδοχείο όπου λαμβάνουν χώρα τα τελικά, συναρπαστικά (χωρίς διάθεση κοροϊδίας) γεγονότα.

Μερικές ερμηνείες δεν κολλάνε, μερικές σκηνές («έχω μόνο ένα τσιγάρο») είναι κακογυρισμένες, γενικώς, είναι μία ταινία με προβλήματα. Δείχνω την συμπάθειά μου. Προτιμώ αυτήν την προβληματική ταινία από άλλες που ξεχειλίζουν από ναρκισσισμό και από ένα τεράστιο, φουσκωμένο εγώ και... τίποτε παραπάνω. Προτιμώ αυτήν την ταινία ενός ανθρώπου, που έχει ολοφάνερα δει πολύ σινεμά, από ταινίες ανθρώπων, που γυρίζουν άψογες τεχνικά ταινίες, χωρίς όμως να έχουν δει σινεμά, χωρίς να έχουν κάτι να πουν, χωρίς ψυχή. Την επόμενη φορά, τα πράγματα θα είναι καλύτερα – ελπίζω...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Odeon!

Carrie, Carrie, maybe we'll meet again!

του zerVo (@moviesltd)

Ανήκοντας στην προνομιούχα εμπορικά και οικονομικά ζώνη της Σκανδιναβίας, η Νορβηγία έχει την δυνατότητα να προσφέρει στους κατοίκους της, μια από τις πιο υψηλές στην σχετική βαθμίδα, ποιότητες ζωής του πλανήτη. Αποτέλεσμα προγραμματισμού δεκαετιών, ώστε το κράτος να φροντίζει για τις υψηλές αποδοχές των εργαζομένων, όσο και για τις ιδανικές κοινωνικές παροχές στον λαό, που με όλο αυτό το πακέτο απολαβών θα έπρεπε φυσιολογικά να νιώθει ασφαλής, ικανοποιημένος, overall ευτυχισμένος. Κι όμως χάρη σε μια ιδιαιτερότητα της φύσης, την ατελείωτη ημέρα, μα κυρίως την απάλευτα εξάμηνη νύχτα, οι κάτοικοι αυτής της πλούσιας γωνιάς της Βορείου Ευρώπης, σε όποια έκφανση κι αν τους συναντήσεις, σου δείχνουν μουντοί, σκυθρωποί, αγέλαστοι, σαν διαρκώς στενοχωρημένοι. Και για να το συνδέσω με το κινηματογραφικό μας θέμα, δεν γίνεται να θυμηθώ στιγμιότυπο ταινίας από εκείνη την γειτονιά, που κάποιος από τους ήρωες της να διασκεδάζει, να περνά όμορφα, να κεφάρει αυθόρμητα και ανθρώπινα. Φυσιολογικά είναι η κατάλληλη λέξη μάλλον. Σε αυτό το συννεφιασμένο και άφωτο κλίμα, κινείται μια ακόμη δημιουργία από τον τόπο των Βίκνγκς, το ψυχολογικό, με τάσεις μεταφυσικές, θρίλερ, Thelma.

Μεγαλωμένη ως μοναχοκόρη, με αυστηρές, χριστιανικές αρχές, στο περιβάλλον μιας οικογένειας περιοριστικής και διαρκώς ελεγκτικής, η νεαρή Θέλμα θα νιώσει το ξαφνικό μούδιασμα του αιφνιδιασμού, ευρισκόμενη στον καινούργιο και ξένο για τις συνήθειες της χώρο του πανεπιστημίου της πρωτεύουσας, όπου φοιτά. Ντροπαλή, λιγομίλητη και απόμακρη, δυσκολεύεται ιδιαίτερα να εισέλθει σε κοινωνικούς κύκλους, γεγονός που την έχει καταστήσει ως ένα από τα λιγότερο δημοφιλή πρόσωπα της σειράς της. Η γνωριμία της με την διαχυτική και άνετη συνομήλικη της, Άνια, θα αλλάξει το αρνητικό συναίσθημα της φοβισμένης 18χρονης, ειδικά από την στιγμή που η σχέση τους θα αναπτυχθεί σε στάδιο, περαιτέρω της φιλίας.

Μπερδεμένη και βουτηγμένη στην αγωνία, μην τυχόν και οι συμπεριφορές της δεν συνάδουν με την ανατροφή που έχει πάρει από τους γονείς της, η Θέλμα θα δεχτεί ακόμη ένα κτύπημα, καθώς αυτή η ανασφάλεια θα της προκαλέσει κρίσεις, τύπου επιληπτικές, που θα προκαλέσουν και ενός είδους ιδιόμορφα φαινόμενα στον περίγυρο της. Αποκρύπτοντας τα πάντα από τον αινιγματικό πατέρα και την ακινητοποιημένη σε αναπηρικό καρότσι μητέρα της, η μικρή θα πιστέψει πως διαθέτει τις ψυχικές δυνάμεις για να ξεπεράσει τον σκόπελο. Το ξύπνημα των μυστικών του παρελθόντος της, που είχαν θαφτεί καλά για τα καλά στην λήθη, θα δώσει εξηγήσεις για όλα όσα μυστηριώδη συμβαίνουν σιμά της, δίχως αυτό να σημαίνει όμως πως θα καταφέρει να διατηρήσει την κατάσταση υπό έλεγχο. Το αντίθετο μάλιστα...

Η αλήθεια είναι πως από την εισαγωγική - καθηλωτική μέσα στην σιγή και το ολόλευκο τοπίο του χιονισμένου βορρά - σεκάνς, που επιστρέφει την δράση μιάμιση δεκαετία πίσω, στα μικράτα του κοριτσιού, γίνεται αντιληπτό πως πίσω από τις σφαλισμένες πόρτες της οικίας της Θέλμας, κάτι παράξενα αξεπέραστο έχει συμβεί. Κάτι νοσηρό, περίεργο, ανεξήγητο, υπερφυσικό και αδύνατα αντιμετωπίσιμο. Εννοείται πως την στιγμή που ξεκινούν οι επιληψίες, τα τρέμουλα, οι σπαραγμοί στο πάτωμα, συνάμα με τις τηλεπαθητικές εκρήξεις, οι εμπειρότεροι θεατές πανεύκολα θα καταλάβουν τι "τρέχει", εκτιμώ πως θα αποκαλύψουν μέσα τους ορθολογικά τι "έχει τρέξει" και θα προετοιμαστούν ανάλογα για όσα θα "τρέξουν" στην τρίτη και τελική πράξη, όπου αναμένεται να πραγματοποιηθεί το πανδαιμόνιο της εξόδου. Αν πάντως, τόσο το βασικό στόρυ όσο και η εξέλιξη του, κάτι σου φέρνουν στο μυαλό και καρτερείς ιπτάμενα μαχαίρια να καρφώνονται σε τοίχους, τεχνητά λουτρά αίματος να ποτίζουν το ζορισμένο κορίτσι και μανιασμένες αυτοφλεγείς καταστάσεις να τα κάνουν όλα στάχτη, να σου κόψω την όρεξη, αυτά έλαβαν χώρα μια φορά κι έναν καιρό στο πόνημα που έθεσε τις βάσεις για την ύπαρξη του παρόντος στην σκεπτική ενός ταλαντούχου κατά τα άλλα σκανδιναβού κινηματογραφιστή, όπως ο Joachim Trier.

Που στο παρελθόν σε όχι και λίγες περιπτώσεις, έχει ασχοληθεί στις δημιουργίες του με το ίδιο ακριβώς ζήτημα, της γνώριμης (και αποκρουστικής σε εμάς τους ηλιόλουστους) βορειοευρωπαίας κατάθλιψης, τόσο ας πούμε στο Oslo, 31. August, όσο και στο αγγλόφωνο Louder Than Bombs, κινούμενος ακριβώς στο ίδιο αργού τέμπο, προβληματισμένο μοτίβο. Εδώ οι αλλαγές που προτείνει δεν έχουν να κάνουν τόσο με το τεχνικό κομμάτι του έργου του, εκεί που η παγωμένη φωτογραφία των σκηνικών του Όσλο ή της περιφέρειας του, δένει τέλεια με την αναστατωμένη ψυχή της ηρωίδας του, όσο με το γενικότερο Stephen King - τηλεκινητικό - θρίλερ κλίμα που με την αφήγηση του, την περιβάλλει, όσο διαρκεί η αναμενόμενη έκρηξη των φυλακισμένων της αισθήσεων. Από την ρουτίνα στο ξέδωμα, από την χορωδία του κατηχητικού στα ξέφρενα ρέιβ πάρτι, από την μοναξιά του δωματίου στα πολυπληθή κλαμπς, από της αιχμαλωσία της μονάδας στην σημασία ζωής του συνόλου. Κι αν οι ενοχές επανέλθουν ως Ερινύες για να κατατρέξουν την όποια ασωτία της πιτσιρίκας? Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Όπως τότε παλιά, που και πάλι τα σωθικά ανακατεύτηκαν με τους κόμπους της ζήλιας, του φθόνου, της παιδικής ανασφάλειας.

Ναι, σε όλα! Και μια χαρά συμμαζεμένο είναι το φιλμάκι, τόσο χρονικά όσο και σεναριακά, με τα κενά να τα καλύπτει η ποίηση και οι διαρκείς αλληγορίες. Μόνο που το έχουμε ξαναδεί και σε ορίτζιναλ και σε (κακό) ριμέικ! Σύμφωνοι, όχι σε γλώσσα αδιάφορη Νορβηγική, ούτε με indie φιλμική προσέγγιση, που ενθουσιάζει τους φεστιβαλιστές, αλλά σαφώς πιο εμπνευσμένο στην ανάλυση της θολούρας που διακατέχει τα εσώψυχα μιας άμαθης τραυματισμένης προσωπικότητας. Και που εδώ συντρίβεται ολοσχερώς καθώς εισέρχεται στην ατμόσφαιρα της απελευθέρωσης. Μα για στάσου, ακόμη και στην πιο απότομη εκδοχή του, αυτό το σπάσιμο των δεσμών, το αντίθετο αποτέλεσμα θα έπρεπε να έχει και το όποιο μίσος να καταρρίπτεται από την απόλαυση της ζωής, του κεφιού, της αγάπης. Μάλλον με έξι μήνες σκοτεινιά στο βλέμμα, αλλιώς αντιλαμβάνονται κάποιοι τα πράγματα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2018 από την Seven Films!