Movies Ltd

Έρωτας στα χρόνια του σκοταδιού

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα, δε χώρας πουθενά»...

Η Δώρα Μασκλαβάνου γεννήθηκε στην Kαβάλα και σπούδασε στην Aθήνα. Εργάστηκε ως ηθοποιός, παρουσιάστρια – παραγωγός στο κρατικό ραδιόφωνο, σκηνοθέτις ντοκιμαντέρ για την ΕΡΤ, σεναριογράφος, μοντέζ και σκηνοθέτις στον κινηματογράφο. Η πρώτη μεγάλου μήκους της με τίτλο «Κι αύριο μέρα είναι» (2001) έγινε δεκτή με ευμενή σχόλια από κριτικούς, ενώ η δεύτερη με τίτλο «Κι αν φύγω… θα ξανάρθω» (2005) ταξίδεψε σε διεθνή φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Στο βιογραφικό της περιλαμβάνεται η συν-συγγραφή του σενάριου του «Άδικου Κόσμου» του Φίλιππου Τσίτου που συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν 2011. Η Πολυξένη, μια ιστορία από την Πόλη είναι η τρίτη της μεγάλου μήκους ταινία.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Η φωτογραφία είναι του συντρόφου της Δώρας Μασκλαβάνου, του Κλαούντιο Μπολιβάρ και τη μουσική υπογράφει ο Νίκος Κυπουργός.

Η υπόθεση: Ένα ζευγάρι επιφανών Κωσταντινοπολιτών υιοθετεί μια ορφανή Ελληνοπούλα, απ’ τον «άγιο» τόπο της καταγωγής τους. Της προσφέρουν ένα ισχυρό όνομα και επιζητούν την αφοσίωσή της στα γειρατιά τους. Έτσι, το 1957, η 12χρονη τότε Πολυξένη, αποχωρίζεται αναγκαστικά το μικρότερο αδερφό της στο ορφανοτροφείο και ξεκινά μια νέα ζωή με άριστες προδιαγραφές. Μορφώνεται, ονειρεύεται και διεκδικεί τη ζωή, χωρίς να μπορεί να υποψιαστεί και να διαχειριστεί το σχέδιο εξόντωσης που στήνεται πίσω απ’ την πλάτη της με στόχο την κληρονομιά της. Ναι, η Πολυξένη κληρονομεί ένα τεράστιο όνομα και μια μεγάλη περιουσία όταν αρχικά πεθαίνει ο «πατέρας» της και κατόπιν η «μητέρα» της... Το κορίτσι «λεία», ζει για πάντα, με την αθωότητα της παιδικής της ηλικίας. Ερωτεύεται τον Κερέμ αναγνωρίζοντας σ’ αυτόν την κοινή μοίρα του ταπεινού, μοναχού ανθρώπου. Μια άνιση, απαγορευμένη και αδιέξοδη αγάπη, που γκρεμίζεται βίαια. Και η Πολυξένη θυσιάζεται ανελέητα στο «πανηγύρι της ματαιοδοξίας» ενός περιβάλλοντος αθλίων ανθρώπων.

Η άποψή μας: Καιρό είχε να με «ρίξει» τόσο πολύ μια ταινία. Με έριξε στα τάρταρα! Σαν να ένωσε η Μασκλαβάνου από τη μια τη «Φωλιά του κούκου» και από την άλλη το «Frances»! Κατασκευαστικά η ταινία γενικώς πιάνει υψηλές επιδόσεις σε ότι αφορά τη σκηνοθεσία, τη διεύθυνση φωτογραφίας, τη μουσική και τις ερμηνείες. Το μοντάζ έχει προβλήματα. Αρκετά προβλήματα. Και σοβαρά προβλήματα, τα οποία δεν ξεφεύγουν από το βλέμμα του γυμνασμένου θεατή. Οι υπόλοιποι δεν θα δώσουν σημασία. Σε ότι αφορά όμως το σενάριο, εδώ έχουμε διπλό... πρόβλημα. Από τη μια, δεν δίνει στιγμή στον θεατή την ευκαιρία να χαμογελάσει έστω. Και δεν μιλάμε για μελόδραμα: τουλάχιστον το μελόδραμα θα ήταν ελκυστικό, θα μπορούσε κάποιος να επιλέξει την ταινία και να πει: «πάω να ρίξω ένα καλό κλάμα».

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα βαρύ δράμα, βαρύ και ασήκωτο, τόσο που σου πιάνεται η ψυχή – και δεν σου δίνει την ευκαιρία η ταινία να το εκτονώσεις όλο αυτό. Από την άλλη, θαρρείς πως το σενάριο γράφτηκε... βιαστικά. Θέλω να πω, πολλά πράγματα δεν έχουν συνοχή, δεν βγάζουν νόημα, δεν προχωράνε, μένουν στη μέση, αφήνονται στην τύχη τους. Σε καμιά περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με μια ακόμα εκδοχή της «Ρόζας της Σμύρνης», που αναπάντεχα έκοψε χιλιάδες εισιτήρια την περσινή σεζόν. Πρόκειται για μια ταινία, που γυρίστηκε έχοντας το μεγάλο κοινό κατά νου, χωρίς να ξεπουλήσει τα καλλιτεχνικά της κριτήρια και τις επιδιώξεις της. Άλλο όμως οι προθέσεις κι άλλο το τελικό αποτέλεσμα.

Εδώ, θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε και να πούμε πως έχουμε απλά την ιλιγγιώδη κάθοδο μιας γυναίκας προς την κόλαση, με σπασμένα φρένα. Και να το σημειώσω κι αυτό και κλείνω: μια γυναίκα που δεν μπορεί να αγαπηθεί από τον θεατή, να ταυτιστεί μαζί της. Ναι, είναι μόνη εναντίον όλων. Ναι, αγαπάει κι αδιαφορεί. Ναι, θέλει να ζήσει έτσι όπως της επιτάσσει η καρδιά της. Αλλά (ίσως και εξαιτίας της ερμηνείας της πρωταγωνίστριας) δεν αφήνει να τη συμπαθήσουν ούτε και οι πλέον καλοπροαίρετοι. Και εντάξει, έξυπνο το λίιιιγο παραπάνω κενό ανάμεσα στο «Πολυ» και το «Ξένη» του ονόματος της πρωταγωνίστριας, που υποδηλώνει το πόσο... ξένη είναι η ηρωίδα μας από τα πάντα, εντέλει, όμως, κινδυνεύει να είναι μια ξένη και για τους θεατές...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Δεκεμβρίου 2017 από την Seven Films

Και μέσα σε ένα σφαγείο μπορεί να ανθίσει ο έρωτας...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«You complete me»!

Αυτή είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Ουγγαρέζα σκηνοθέτιδα Ildikó Enyedi. Αποτέλεσε την ταινία έναρξης του πρόσφατου φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το οποίο έστησε μια πλήρη ρετροσπεκτίβα με όλες της τις ταινίες κι έτσι έδωσε το δικαίωμα στους σινεφίλ να εντρυφήσουν πλήρως στο έργο της. Η αλήθεια είναι πως από την προηγούμενη μεγάλου μήκους ταινία της έχουν περάσει 18 ολόκληρα χρόνια, κάτι που η ίδια δικαιολόγησε στη σκηνή του «Ολύμπιον» προλογίζοντας την ταινία, με το προφανές: δεν μπορούσε να βρει χρήματα για να γυρίσει την ταινία!

Η ταινία έχει καταγράψει σπουδαία φεστιβαλική πορεία ως τώρα – και εννοείται πως το όλον συνεχίζεται! Η παγκόσμια πρεμιέρα της δόθηκε στην περασμένη Berlinale όπου προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα κερδίζοντας τελικά την Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας (όπως και το βραβείο της FIPRESCI)! Επίσης, η πρωταγωνίστρια Alexandra Borbély πήρε το βραβείο καλύτερης Ευρωπαίας ηθοποιού στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου, που απονεμήθηκαν πριν λίγες μέρες και πάλι στο Βερολίνο! Η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ουγγαρίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Κι ένα τιπ γλωσσικό: τα ουγγαρέζικα είναι μια γλώσσα όπου οι λέξεις τονίζονται πάντα στην πρώτη συλλαβή! Και στα ονοματεπώνυμα, πρώτα αναφέρεται το επίθετο και μετά το όνομα. Οπότε, στα ελληνικά, το όνομα της σκηνοθέτιδας είναι Ένιεντι Ίλντικο!

Η υπόθεση: Ο Έντρε είναι ένας μεσήλικας εργένης, με παράλυτο το αριστερό του χέρι. Είναι ο CEO (κατά μία έννοια) σε ένα μεγάλο σφαγείο της Βουδαπέστης κι όλοι οι εργαζόμενοι αναφέρονται σε αυτόν ως «το αφεντικό». Η Μαρία είναι μια κτηνίατρος που πηγαίνει να δουλέψει στο συγκεκριμένο σφαγείο, στον ποιοτικό έλεγχο, ως αντικαταστάτρια της κτηνιάτρου που δούλευε εκεί, η οποία παίρνει άδεια εγκυμοσύνης. Της Μαρίας δεν της αρέσει να την αποκαλούν «Μαρίκα» και κυρίως, να την αγγίζουν. Πάσχει από κάτι σαν Άσπεργκερ. Οι δύο αυτοί μοναχικοί κι εσωστρεφείς άνθρωποι έρχονται κοντά, αλλά (κυρίως εξαιτίας της Μαρίας) τα πράγματα δεν προχωράνε.

Κάποια στιγμή διαπιστώνουν πως κάθε βράδυ βλέπουν και οι δυο τους το ίδιο όνειρο! Σε ένα χιονισμένο δάσος, ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό ελάφι, ζουν μαζί. Κάθε βράδυ, κάτι διαφορετικό συμβαίνει με τα ελάφια. Είναι προφανές: τα ελάφια είναι οι ίδιοι! Οι δύσκολοι στην επικοινωνία δύο αυτοί άνθρωποι θα προσπαθήσουν να είναι μαζί όχι μόνο στον ύπνο τους ως ελάφια αλλά και στον... ξύπνιο τους ως εραστές. Θα τα καταφέρουν;

Η άποψή μας: Αυτή είναι μια ταινία από την Ουγγαρία που αποδεικνύει για ακόμα μία φορά τον τελευταίο καιρό πόσο πολύ έχει προχωρήσει το σινεμά της συγκεκριμένης χώρας, πόσο ποικιλόμορφο είναι και πόσο επικεντρωμένο κι εστιασμένο στον άνθρωπο. Αν την αποδομήσουμε στα εξ ων συνετέθη, μπορούμε να δούμε ότι χτίζεται ουσιαστικά με τρία διακριτά μέρη, που ενώνονται το ένα με το άλλο με εξαιρετικό τρόπο. Έχουμε αρχικά τις σκηνές στο σφαγείο. Αυτές χαρακτηρίζονται από άκρατο ρεαλισμό και από τόσο αίμα, που κάποιοι από τους θεατές μπορεί να μην τις αντέξουν (όπως συμβαίνει και με έναν αστυνομικό μέσα στην ταινία, σε μια από τις αρκετές αστείες στιγμές του φιλμ).

Αυτά που βλέπουμε σε αυτό το τμήμα της ταινίας ενέχουν θα λέγαμε και λίγο ρόλο ντοκιμαντέρ. Και εννοείται ότι εμμέσως πλην πολύ σαφώς δείχνουν τη θέση της σκηνοθέτιδος εναντίον της θανάτωσης των ζώων προς ανθρώπινη βρώση. Μετά, έχουμε τις σκηνές των ονείρων. Τα ελάφια στο χιονισμένο δάσος. Το αρσενικό και το θηλυκό. Τα βλέπουμε σε διάφορες φάσεις. Να πλησιάζουν το ένα το άλλο, να τρέχουν, να πίνουν νερό, να τρώνε φύλλα. Αυτές είναι οι πιο όμορφες σκηνές της ταινίας. Είναι υπέροχες και βγάζουν προς τα έξω μια ηρεμία, έναν λυρισμό, μια ποίηση. Φοβερή αντίστιξη και αντιπαράθεση με τις σκηνές στο σφαγείο, έτσι; Και τα δύο, όμως, είναι από τη ζωή βγαλμένα, όπως θα έλεγε και ο Στάθης Παναγιωτόπουλος.

Και μετά, βεβαίως, έχουμε τις σκηνές των δύο μοναχικών ανθρώπων. Των δύο... ανάπηρων: εκείνος σωματικά (το σώμα του τίτλου), εκείνη ψυχικά (η ψυχή του τίτλου)... Που εργάζονται στο σφαγείο και ονειρεύονται το ίδιο όνειρο κάθε φορά. Εδώ, την προσοχή μας τραβάει κυρίως η Μαρία. Η Μαρία που έχει πρόβλημα οικειότητας και συμπεριφοράς, που πάει σε ψυχίατρο για να το λύσει, που μόνη της καταλαβαίνει τι πρέπει να κάνει, δημοσίως, όμως, φαίνεται πιο «ξύλινη» κι από ένα δέντρο, πιο ψυχρή από τον ίδιο τον πάγο! Οι συναντήσεις των δύο είναι γεμάτες αμηχανία, αλλά είναι ολοφάνερο πως αρέσουν ο ένας στον άλλο. Όταν, παρά την υπεράνθρωπη για τα δεδομένα της προσπάθεια να «τα φτιάξει» με τον Έντρε, αποτυγχάνει, η Μαρία αποφασίζει να κάνει κάτι πολύ δραστικό, αποφασιστικό και (σε άλλες ταινίες) τελεσίδικο. Όχι όμως εδώ, όχι σε αυτήν την ταινία. Σε αυτήν την ταινία αποτελεί απλώς την συγκλονιστικότερη σκηνή της. Γιατί αυτή η ταινία αποφασίζει να «διασκεδάσει» την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι με μπόλικο, ιδιότροπο χιούμορ!

Ένα τραγούδι που ξαφνικά παύει να παίζει στο cd κι ένα τηλεφώνημα που το περιμέναμε τόσο πολύ, δίνουν ετυμηγορία ζωής. Και ναι, υπάρχουν απόπειρες αυτοκτονίας που μπορούν να βγάλουν γέλιο. Και λύτρωση! Στην κυριολεξία! Τώρα, γιατί την απόπειρα την κάνει η γυναίκα κι αν αυτό είναι φεμινιστικό κτλ, είναι λίγο too much για να ασχοληθούμε σοβαρά μαζί του, σωστά; Αλλά μιας που παντού ελλοχεύει η δικτατορία της πολιτικής ορθότητας, θα τα ακούσετε και αυτά. Και μπορεί και να συμφωνήσετε. Ασχέτως αν προφανώς εντελώς άλλοι είναι οι στόχοι της σκηνοθέτιδας... Χιούμορ υπάρχει παντού στην ταινία, ευτυχώς. Και με την ψυχίατρο της εταιρίας, και με το φοβερό μνημονικό της Μαρίας, και με το ότι το πρώτο τραγούδι που διαλέγει να ακούσει η Μαρία προκειμένου να κοινωνικοποιηθεί (σύμφωνα με παραίνεση του ψυχιάτρου της) είναι ένα βαρύ trash metal! Ευτυχώς, τη λύση δίνει η... Laura Marling και το «What he wrote»!

Όμορφη ταινία, με ιδιαίτερο ρομαντικό χαρακτήρα, με μέτρια (μη) ερμηνεία από τον άνδρα πρωταγωνιστή, με σπουδαία τη γυναίκα πρωταγωνίστρια, μια ταινία που ίσως να μην χρειαζόταν τόσες πολλές λεπτομέρειες από τις σκηνές στο σφαγείο, σκηνές οι οποίες ενδεχομένως να «πετάξουν έξω» κάποιους από τους θεατές. Ναι, αλλά ένα ατελείωτο «σφαγείο» δεν είναι η ζωή μας; Αυτή είναι η κατάληξη – έτσι ή αλλιώς. Το θέμα είναι: θα ζήσεις απλά ως υπάλληλος στο σφαγείο όπου θα έρθει κάποια στιγμή και η δική σου η σειρά να αφήσεις το αίμα σου; Ή θα κάνεις το όνειρο πραγματικότητα;

Μια παράδοξη, πολύ γλυκιά, πολύ σκληρή, πολύ ανθρώπινη ρομαντική κομεντί, καμία σχέση με παραγωγές made in Hollywood! Και κατορθώνει να είναι και άκρως προσβάσιμη από το «μεγάλο κοινό», χωρίς να είναι κακώς εννοούμενα «κουλτουριάρικη». Ευρώπη παιδί μου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Δεκεμβρίου 2017 από την Strada Films

Τοποθετώντας έναν τετράγωνο πάσσαλο σε στρογγυλή τρύπα. Βασισμένη στο βιβλίο του Ζενγιούν Λιου, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, η ταινία Δεν Είμαι η Μαντάμ Μποβαρύ (I’m not Madame Bovary) εξετάζει τις συγκρούσεις που προκύπτουν όταν μια κοινωνία εξαρτημένη από ένα σύστημα χάριτος και προσωπικών εξυπηρετήσεων, εξελίσσεται σε μια κοινωνία που υπακούει σε ένα συστημικό κράτος δικαίου. Η ηρωίδα, χειρίζεται την αντιπαράθεσή της με τον πρώην σύζυγό της, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που διαθέτει για να αποκαλύψει τη σημασία του κανόνα δικαίου σε μια σύγχρονη κοινωνία. Ενώ ο πρωτότυπος κινεζικός τίτλος, «Δεν είμαι η Παν Τζιλιάν», είναι μια αναφορά στη μυθική φιγούρα της κινεζικής λογοτεχνίας, αρχέτυπο της σατανικής γυναίκας, ο διεθνής τίτλος χρησιμοποιεί ένα άλλο όνομα, που στην Δυτική κουλτούρα, συμβολίζει την άπιστη γυναίκα και σύζυγο, αυτό της Μαντάμ Μποβαρύ. Η εικαστική προσέγγιση της ιστορίας, είναι τουλάχιστον πρωτοποριακή. Ο σκηνοθέτης Φενγκ, επιλέγει να χρησιμοποιήσει κυκλικό κάδρο στο μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης, δημιουργώντας μια αίσθηση απόστασης και αποξένωσης. Ο θεατής καλείται να παρακολουθήσει την δράση πιο αντικειμενικά, βιώνοντας τις επίπονες αλήθειες που κρύβονται κάτω από τον παραλογισμό της ιστορίας και το σαρκαστικό χιούμορ της ταινίας.

Για να αποκτήσουν ένα διαμέρισμα που παρέχει το κράτος στους νέους που παραμένουν ανύπαντροι, η Λι και ο σύζυγός της παίρνουν ψεύτικο διαζύγιο. Μετά το διαζύγιο όμως, ο άντρας της μετακομίζει στο διαμέρισμα με μία άλλη γυναίκα, την οποία παντρεύεται. Εξαπατημένη και ντροπιασμένη, η Λι, θα ξεκινήσει έναν ατέλειωτο δικαστικό αγώνα, για να αποδείξει την δολοπλοκία του συζύγου της και να αποκαταστήσει την χαμένη της τιμή. Από το μικρό χωριό που ζει, η μάχη της θα φτάσει μέχρι τα υψηλότερα κυβερνητικά κλιμάκια, στο Πεκίνο. Πρωταγωνιστούν οι Μπινγκμπινγκ Φαν, Ταο Γκουο, Πενγκ Ντα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Δεκεμβρίου 2017 από την Weird Wave!

Άγνωστη οικογένεια, ξένη πατρίδα, αδιέξοδη αγάπη. Ένα κορίτσι θέλει να κερδίσει τη ζωή του. Ένα ζευγάρι επιφανών Κωσταντινουπολιτών, υιοθετούν μια ορφανή ελληνοπούλα, απ’ τον “άγιο” τόπο της καταγωγής τους. Της προσφέρουν ένα ισχυρό όνομα και επιζητούν την αφοσίωσή της στα γερατειά τους. Έτσι, το 1957, η 12χρονη τότε Πολυξένη, αποχωρίζεται αναγκαστικά το μικρότερο αδερφό της στο ορφανοτροφείο και ξεκινά μια νέα ζωή με άριστες προδιαγραφές. Μορφώνεται, ονειρεύεται και διεκδικεί τη ζωή, χωρίς να μπορεί να υποψιαστεί και να διαχειριστεί το σχέδιο εξόντωσης που στήνεται πίσω απ’ την πλάτη της με στόχο την κληρονομιά της. Το κορίτσι «λεία», ζει για πάντα, με την αθωότητα της παιδικής της ηλικίας. Ερωτεύεται τον Κερέμ αναγνωρίζοντας σ’ αυτόν την κοινή μοίρα του ταπεινού, μοναχού ανθρώπου. Μια άνιση, απαγορευμένη και αδιέξοδη αγάπη, που γκρεμίζεται βίαια. Και η ΠΟΛΥΞΕΝΗ – πολύ ξένη - θυσιάζεται ανελέητα στο “πανηγύρι της ματαιοδοξίας” ενός περιβάλλοντος αθλίων ανθρώπων.

Στην καινούργια ταινία της Δώρας Μασκλαβάνου Πολυξένη, Μια ιστορία από την πόλη, πρωταγωνιστούν οι Κάτια Γκουλιώνη, Ozgur Emre Yildirim και συμμετέχουν ακόμη στο καστ οι Λυδία Φωτοπούλου, Ακύλλας Καραζήσης, Νίκος Χατζόπουλος, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Υβόννη Μαλτέζου, Ερρίκος Λίτσης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Δεκεμβρίου 2017 από την Seven Films!

Επίθετο: Άγιος Όνομα: Βασίλης Ο σκηνοθέτης blockbuster επιτυχιών στη Γαλλία, όπως το «Αστερίξ και Οβελίξ: Επιχείρηση Κλεοπάτρα» και το «Γκρρρ!!!Προϊστορικά Εγκλήματα», Alain Chabat, επιστρέφει με ένα μαγικό, κωμικό φιλμ...στο πνεύμα των Χριστουγέννων! Στο φιλμ Χριστούγεννα & Σία (Santa & Cie) η παραμονή Χριστουγέννων βρίσκεται προ των πυλών, όταν αρχίζει το χάος. Τα 92.000 ξωτικά του Άι Βασίλη ξαφνικά σωριάζονται στο έδαφος και αρρωσταίνουν. Όλα ταυτόχρονα! Το χτύπημα είναι μεγάλο. Τώρα ποιος θα φτιάξει τα παιχνίδια για όλα τα παιδιά του κόσμου; Ο Άι Βασίλης δεν έχει άλλη επιλογή, παρά να επισκεφτεί τη Γη μαζί με τους ταράνδους του, ώστε να βρει τη λύση. Μόλις φτάνει εκεί, όμως, θα χρειαστεί βοήθεια για να σώσει τη μαγεία των Χριστουγέννων. Η ταινία αποδίδεται και στα ελληνικά, με τη φωνή του Πάνου Μουζουράκη.

Τους βασικούς ρόλους μοιράζονται οι ηθοποιοί Alain Chabat, Pio Marmaï, Golshifteh Farahani, Audrey Tautou, Bruno Sanches, Louise Chabat, David Marsais, Grégoire Ludig.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Δεκεμβρίου 2017 από την Odeon!

Μοιράζονται ένα όνειρο και έχουν τις ίδιες επιθυμίες. Αλλά όλα τα άλλα τους χωρίζουν! Η Ildikó Enyedi επιστρέφει μετά από ένα διάλειμμα 18 χρόνων από τη σκηνοθεσία, με αυτή την αλλόκοτη ιστορία αγάπης, η οποία κατέκτησε την Χρυσή Άρκτο στο 67ο Φεστιβάλ Βερολίνου. Η δημιουργός παραλαμβάνοντας το μεγάλο βραβείο δήλωσε χαρακτηριστικά: “Χρειάστηκε πολλή δουλειά για να πραγματοποιηθεί αυτή η ταινία και ένα μεγάλο μέρος της ήταν να κρύψουμε τι κάνουμε. Θέλαμε να σας παρουσιάσουμε μια πολύ απλή ταινία. Ήταν ρίσκο. Όλοι μου οι συνεργάτες πίστεψαν σε αυτήν, αλλά δεν μπορούσαμε να ξέρουμε αν το κοινό θα μας ακολουθούσε, γιατί αυτή η ταινία προσεγγίζεται μόνο με γενναιόδωρη καρδιά.”. Η Ψυχή και το Σώμα (On Body And Soul) ακροβατεί μεταξύ ονείρου και πραγματικής ζωής, λογικής και συναισθήματος, και καλεί τους θεατές να αναρωτηθούν: πότε είμαστε πραγματικά ο εαυτός μας, χωρίς περιορισμούς, όταν είμαστε ξύπνιοι ή όταν ονειρευόμαστε; Ο Έντρε και η Μαρία, δύο εσωστρεφείς άνθρωποι, δουλεύουν μαζί, όταν ανακαλύπτουν κατά τύχη ότι μοιράζονται το ίδιο όνειρο κάθε βράδυ. Αισθάνονται αμήχανοι, δύσπιστοι και φοβισμένοι. Τα όνειρα τους είναι τόσο έντονα και αληθοφανή, ώστε διστακτικά, θα δεχτούν αυτή την παράξενη σύμπτωση και θα επιδιώξουν να αναπαράγουν στο φως της ημέρας αυτά που έχουν δει το προηγούμενο βράδυ. Μια ταινία για τους φόβους και τις αναστολές του να “ανοίγεται" κανείς σε άλλους και για το πόσο συναρπαστικό μπορεί να είναι, όταν τελικά αυτό συμβαίνει.

Μεταξύ άλλων η ταινία στις προβολές της στα διεθνή φεστιβάλ απέσπασε την Χρυσή Άρκτο Καλύτερης ταινίας, Διαγωνιστικό Τμήμα, 67ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματόγραφου Βερολίνου, το Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής Καλύτερης ταινίας, 67ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματόγραφου Βερολίνου, το Βραβείο Καλύτερης ταινίας Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI), 67ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματόγραφου Βερολίνου, το Βραβείο αναγνωστών"Berliner Morgenpost", 67ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματόγραφου Βερολίνου ενώ είναι η Επίσημη Υποψηφιότητα της Ουγγαρίας για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας, Βραβεία Όσκαρ 2018. Πρωταγωνιστούν οι Alexandra Borbély, Géza Morcsányi, Réka Tenki.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Δεκεμβρίου 2017 από την Strada Films!

Breathe. Just Breathe. Από την Disney και την Lucasfilm μόλις κυκλοφόρησε και επίσημα το πρώτο τίζερ του καινούργιου επεισοδίου, όπως μαρτυρά ο τίτλος της μη γραμμικής του σειράς, με τον αριθμό 8, της θρυλικότερης σειράς περιπετειών επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών, του Star Wars. Σκηνοθετημένο από τον εξαιρετικά ταλαντούχο Αμερικάνο δημιουργό Rian Johnson, που δικά του πονήματα είναι τα Brick, The Brothers Bloom και φυσικά το εμπνευσμένο Looper, το The Last Jedi συνεχίζει το στόριλάιν ακριβώς εκεί που το σταμάτησε το The Force Awakens πριν από δύο χρόνια. Το σενάριο υπογράφεται από τον ίδιο τον Johnson (που ήδη έχει αναλάβει την συγγραφή και του Episode IX, το οποίο αναμένεται σε μια διετία περίπου, τον Μάιο του 19', σε σκηνοθεσία του Colin Trevorrow) που βασίζεται όπως είναι φυσικό στους ήρωες που ξεπήδησαν από το μυαλό του τεράστιου δημιουργού του έπους George Lucas. Στην διεύθυνση της φωτογραφίας ο ντιρέκτορας, που καθώς φαίνεται επιθυμεί να βάλει φαρδιά πλατιά την σφραγίδα του στο νέο τσάπτερ, έχει κοντά του τον στενότατο συνεργάτη του κινηματογραφιστή Steve Yedlin, ο σχεδιασμός της παραγωγής ανήκει στον Rick Heinrichs, ενώ όπως πάντα την μουσική επένδυση επιμελείται ο βετεράνος John Williams. Η παγκόσμια κυκλοφορία του καινούργιου τεύχους του μύθου του Πολέμου των Άστρων, θα βγει στις αίθουσες σε παγκόσμια πρώτη, στις 15 Δεκεμβρίου του 2017.

Στην διανομή των ρόλων, η Daisy Ridley επιστρέφει ως Ρέυ, ενώ το καστ συμπληρώνουν οι John Boyega, Adam Driver, Oscar Isaac, Mark Hamill, η ψηφιακά σχεδιασμένη Carrie Fisher, Gwendoline Christie, Domhnall Gleeson, Lupita Nyong'o, Peter Mayhew, Andy Serkis, Warwick Davis, όπως και οι πρωτοεμφανιζόμενοι στον τίτλο Benicio Del Toro και Laura Dern.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Δεκεμβρίου 2017 από την Feelgood Ent.!

Η μουσική είναι η γλώσσα μου. Κι όλη η γη es mi familia! Από τους παραγωγούς του Finding Dory, του Inside Out και του κορυφαίου Toy Story, των ανθρώπων που κρύβονται πίσω από τις τεράστιες καλλιτεχνικές και εμπορικές επιτυχίες της κραταιάς Pixar, έρχεται ακόμη ένα σπουδαίο animation, που θα συντροφεύσει μέσα στην σεζόν, το ομόσταυλο του Cars 3 που θα βγει το καλοκαίρι. Τίτλος της ταινίας Coco και σκηνοθέτης της είναι ο ευφάνταστος Lee Unkrich ο οποίος εδώ μας ταξιδεύει πέρα από τα νότια σύνορα των ΗΠΑ, στο φτωχικό Μέξικο και πιο συγκεκριμένα κατά την διάρκεια της δημοφιλούς σε εκείνα τα μέρη Ημέρας των Νεκρών. Κεντρικό πρόσωπο της πλοκής είναι ο Μιγκέλ, ένα χωριατόπαιδο που κυριολεκτικά λατρεύει την μουσική και επιθυμεί να μοιάσει στο είδωλο του τον Ερνέστο Ντε Λα Κρουζ, οι γονείς του όμως, που βγάζουν τα προς το ζην από το μικρό τσαγκαράδικο που συντηρούν, του έχουν απαγορεύσει να παίζει με την κιθάρα του, εξαιτίας μιας κατάρας που τριγυρίζει την φαμίλια, από την εποχή του φημισμένου Μαριάτσι προπάππου του. Την Day Of The Dead, ο μπόμπιρας, συντροφιά με το κατοικίδιο του Χέκτορ, θα μάθει όμως, όλα όσα δεν γνωρίζει για τον πρόγονο του, αλλά και το πως θα καταφέρει να λύσει το μαγικό ξόρκι. Συναισθηματικά φορτισμένο όπως άλλωστε το σύνολο των έργων της μπράντας είναι το εισαγωγικό τρέιλερ που μόλις έδωσε στην κυκλοφορία η Pixar, ανακοινώνοντας συνάμα την ημερομηνία εξόδου του φιλμ στις αίθουσες, την 22η Νοέμβρη 2017.

Την φωνή του στον πανέξυπνο αλλά και εμφανώς φοβισμένο πιτσιρικά δανείζει ο πρωτοεμφανιζόμενος Anthony Gonzalez, ενώ στο πλευρό του θα βρεθούν και ιδιαίτερα έμπειροι λατινοφερμένοι αστέρες, που επίσης συμμετέχουν στο φωνητικό καστ, όπως οι Gael Garcia Bernal, Benjamin Bratt και Renee Victor.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Δεκεμβρίου 2017 από την Feelgood Ent.!

Για κουλάρετε λίγο ρε κορίτσα...

του zerVo (@moviesltd)

Καθώς φαίνεται ο ίδιος ρίπτης ιδεών στα τραπέζια των κινηματογραφικών στούντιος, θα πρέπει να έκανε την βόλτα του από τα κεντρικά γραφεία της κάθε μπράντας, αλλιώς πως μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά το φαινόμενο, των δύο διαφορετικών (επιτυχημένων εισπρακτικά) ταινιών, με κεντρικά πρόσωπα γονείς αντίθετου φύλου το καθένα, να επιχειρεί το μεγαλοπρεπές σίκουελ του, τοποθετώντας την δράση του στις γιορτινές ημέρες των Χριστουγέννων. Αυτό ακριβώς δηλαδή που συνέβη ελάχιστες ημέρες πριν με το γεμάτο λαμπιόνια και γκι μέρος του Dad's Home 2, πραγματοποιείται και στην περίπτωση του A Bad Moms Christmas. Και για να βάζουμε και σκορ, παρότι και τα δύο κωμωδιάκια κινήθηκαν σε απελπιστικά χαμηλά επίπεδα ποιότητας, μάλλον εκείνο με τα σερνικά, υπήρξε κομματάκι καλύτερο από ετούτο εδώ, που στο μεγαλύτερο μέρος του δεν ήταν απλώς αρνητικό, αλλά εξελισσόταν και σε ενοχλητικό.

Χριστούγεννα πλησιάζουν, όλος ο κόσμος ετοιμάζεται για να υποδεχτεί τον Άι Βασίλη, τα προβλήματα για τις τρεις κολλητές φιλενάδες, όμως, που παραμένουν δισεπίλυτα, δεν τις αφήνουν να χαρούν όπως όλοι τις λαμπερές ημέρες των γιορτών. Η όμορφη αλλά και ζορισμένη από το πρόσφατο διαζύγιο της Έιμι, παλεύει να βάλει σε μια τάξη την καινούργια της πενταμελή φαμίλια, όταν εντελώς αναπάντεχα θα δεχτεί την επίσκεψη της πλούσιας, κοσμοπολίτισσας, σνομπ και επικριτικής μητέρας της, Ρουθ, που άμεσα θα θελήσει να αλλάξει το (ανθρώπινο) ύφος του σπιτιού, με γνώμονα τα δικά της (γκλάμουρ) θέλω. Η συνεσταλμένη Κίκι, εκτός από το πρόγραμμα που έχει ορίσει για να ικανοποιήσει τις ανάγκες των τεσσάρων της παιδιών, καθώς και του ανδρός της, μέρες που έρχονται, θα εκπλαγεί αρνητικά αντικρίζοντας την δική της (νευρωσική και υπερπροστατευτική) μαμά Σάντι, στο κατώφλι του σπιτιού να την ενημερώνει πως στο εφεξής θα ζήσει μαζί της. Όσο για την αθυρόστομη και φωνακλού Κάρλα, αντιθέτως, τα συναισθήματα θα είναι εντελώς διαφορετικά και ευχάριστα, μαθαίνοντας πως και η δική της μάνα, η τζογαδόρα, χαρτοπαίκτρα, χίπισσα και πρώην γκρούπι των Reo Speedwagon, Άισις (γράφεται και προφέρεται ακριβώς όπως το χαλιφάτο) θα βρεθεί δίπλα της κατά το διάστημα των Jingle Bells.

Σαν να μην είχαν δηλαδή τα δικά τους τρεχάματα η καθεμιά μεγαλοκοπέλα, πλέον σε αυτά προστίθεται και η παρουσία της μητέρας / γιαγιάς για να τα κάνει όλα ακόμη χειρότερα ή για την ακρίβεια καταστροφικά. Βεβαίως οι τρεις περιπτώσεις των επιμέρους πακέτων μαμάς - θυγατέρας, ούτε την ίδια βαρύτητα μοιράζονται στο χρονικό εύρος του σεναρίου. Το μεγαλύτερο τμήμα της πίτας αποσπά η ρουμπρίκα της φαντασμένης Bad Mom, που υποδύεται η ακόμη και στα δύσκολα αξιοπρεπής καρατερίστα Christine Baranski. Είναι μάλιστα κι εκείνο το λιγότερο ρεαλιστικό και περισσότερο sci fi, καθώς για να κάνει το κομμάτι της, σε πείσμα της κορούλας της, εκείνη δεν θα διστάσει να μετατρέψει την μεζονέτα της σε υπερπολυτελές κλαμπ, που τα κάλαντα παίζει με το "φλάουτο¨του ο πολύς Kenny G. Για όνομα...

Οι έτερες περιπτώσεις, λοιπόν, της αφόρητης μανούλας που απειλεί να μετακομίσει στην διπλανή οικία (αυτή είναι η κωμικός Cheryl Hines) αλλά και της ροκούς με τα δερμάτινα έστω και στα υπέρ-60 της (σε αυτόματο πιλότο η Susan Sarandon) παίζουν σε δεύτερο πλάνο, σαφέστατα λιγότερο λαμπερές και στολισμένες από την προαναφερθείσα, που μοιάζει να κλέβει την παράσταση. Εννοείται πως ο βασικός άξονας που στήνει την υποτιθέμενα αστεία πλοκή του το δίδυμο των (υπεύθυνων και για τα Hangovers) Moore και Lucas, στήνεται πάνω στις ήδη γνωστές από το ορίτζιναλ φιγούρες των τριών κυριών, που πέρα από τις υποχρεώσεις τους ως εργαζόμενες γονείς και νοικοκυρές, απαιτούν και το δικαίωμα τους στην ελευθερία και την ζωή. Για μισό λεπτό όμως...

Αναμφισβήτητο γούστο του καθενός είναι το πως θα κεφάρει και θα κάνει το κομμάτι του. Σε συνέχεια και άλλων φιλμς παρόμοιου χαρακτήρα, με αντίστοιχες συνάξεις γυναικών που τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο, θα πρέπει να γίνει σαφές πως αυτές οι εξαλλοσύνες στερούν σε πολύ μεγάλο βαθμό τον τίτλο τιμής "Ωραίο" από το συγκεκριμένο φύλο. Μπεκρουλιάσματα, ουρλιαχτά, γλώσσα πιπεράτη και επαναλαμβανόμενα γκροτέσκα αστεία για τα πέη, ενδεχόμενα να έχουν αποτελέσει σημαίες της γυναικείας χειραφέτησης - για μένα επ ουδενί, τις γυναίκες τις έχω κατά πολύ ψηλότερα από αυτές τις αηδίες - στερούν σαφέστατα από τα κορίτσια, του στόρυ και γενικότερα, το στέμμα της γοητείας, της λεπτότητας και σαφέστατα της σεξουαλικότητας.

Σε καμία περίπτωση το πρωταγωνιστικό τρίγωνο δεν μπορεί να ανταγωνιστεί σε αξία το τρίπτυχο των μαμάδων του, με την υπέροχων ματιών Mila Kunis να επαναλαμβάνει κάθε λίγο και λιγάκι το ενοχλητικό what the fuck, την δεν την λες και όμορφη Kristen Bell να μην έχει ούτε μισή πιασάρικη ατάκα και τέλος την Kathryn Hahn, να ξαναστήνει τον αποκρουστικό χαρακτήρα της σαραντάρας αισθητικού, που 24 ώρες το 24ωρο και 7 ημέρες την εβδομάδα, δεν σκέφτεται τίποτα άλλο από γκόμενους με γερά μπράτσα. Ιδέες τάχαμου σέξι και καυτές, που γίνονται πράξη κάθε λίγο και λιγάκι μέσα από τα βαβουριάρικα βίντεο κλιπάκια, εκεί που οι σιτεμένες κυράδες χοροπηδάνε σαν τις άλαλες πάνω σε μπάρες, ημίγυμνους τσιπεντέηλς και φουκαράδες αγιοβασίληδες, χωρίς να τις νοιάζει το παραμικρό. Όπως δεν νοιάζει κι εμάς, δηλαδή, το μηδενικού, για να μην πω αγενούς, χιούμορ χριστουγεννιάτικο συναπάντημα τους...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Odeon!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Καζαντζάκης	Odeon	3	99	20.625	188.902
2	Ο Θησαυρός	Tanweer	1	63	16.304	16.304
3	Paddington 2	Odeon	2	123	15.202	38.812
4	Wonder Wheel	Odeon	1	62	13.844	13.844
5	Murder On The Orient Express	Odeon	5	53	13.725	305.936
6	The Square	Feelgood Ent.	1	8	6.862	6.862
7	Justice League	Tanweer	4	25	6.045	150.586
8	A Bad Moms Christmas	Odeon	1	22	3.616	3.616
9	Daddy's Home 2	UIP	2	23	3.219	16.723
10	Το τελευταίο σημείωμα	Tanweer	7	25	2.435	198.400

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Βάλτε φωτιά στον χωρισμό!

του zerVo (@moviesltd)

Αυτό το με τεχνητά μέσα συνδεδεμένο κομμάτι νησιωτικής γης, με την υπόλοιπη χερσαία έκταση που ορίζει τα θεόρατα προάστια της μητροπολιτικής Νέας Υόρκης, για δεκαετίες από τα τέλη του 19ου αιώνα, ίσαμε τα μέσα του 20ου αποτέλεσε τον κορυφαίο προορισμό διασκέδασης για κάθε Αμερικάνο. Σχεδόν πέντε τετραγωνικά χιλιόμετρα επιφάνειας, περιτριγυρισμένα από θάλασσα (οκ, όχι με τα δικά μας μεσογειακά μέτρα), παραλία ικανή να φιλοξενήσει μυριάδες λουόμενους, που αφού έπαιρναν το μπανάκι τους καλοπερνούσαν στα γιγάντια λούνα παρκ που ήταν στημένα κατά μήκος της προκυμαίας. Και στις μέρες μας, το εξελιγμένο τεχνολογικά πάρκο του Κόνι Άιλαντ, αποτελεί έναν από τους πλέον δημοφιλείς προορισμούς απόδρασης των Μπρουκλυνέζων από την καθημερινότητα, ιδιαίτερα κατά τους θερινούς μήνες, που συρρέουν κατά χειμάρρους για να επισκεφτούν το θέρετρο και να ζήσουν από κοντά την εμπειρία των τουριστικών του trade marks. Όπως την θηριώδη περιστρεφόμενη ρόδα, Wonder Wheel, που από το κορυφαίο της σημείο μπορείς να απολαύσεις από ψηλά ολόκληρη την χερσόνησο...

Μεροκαματιάρης σε μια από τις λαϊκές ατραξιόν του θεματικού πάρκου του Κόνι Άιλαντ, του πολύχρωμου Καρουζέλ, είναι ο φωνακλάς Χάμπτυ, που βαριεστημένος μετά από τόσα χρόνια δουλειάς, δεν βλέπει την ώρα να περάσει λίγες ώρες ξενοιασιάς, ψαρεύοντας μαζί με την παλιοπαρέα του. Το ενδιαφέρον του για την Κυρά του, την πολύ νεότερη του, σχεδόν σαραντάχρονη μα ακόμη όμορφη, Τζίνυ, που εργάζεται σαν σερβιτόρα σε τοπικό ταχυφαγείο, είναι πια ξεθυμασμένο, καθώς την θεωρεί δεδομένη, μόνιμα εκεί στο ξύλινο καλύβι πάνω στην άμμο, να τον πλένει, να τον καθαρίζει και να τον ταΐζει, ανταποδίδοντας του την στήριξη που της έδειξε, σε μια δύσκολη φάση της ζωής της. Χρόνια πριν, όταν μετά τον άδοξο χωρισμό της από τον πρώτη της σύζυγο, την μάζεψε από τον δρόμο σχεδόν, μαζί με τον ανήλικο, υπερκινητικό γιο της, δίνοντας της την θέση της γυναίκας του, που χήρεψε νωρίς από βαριά ασθένεια.

Την ρουτίνα εκεί σιμά στους πέντε κρίκους ένα τάλιρο και τις σκοποβολές στους στόχους, με τα στραβωμένων κανών αεροβόλα,  θα διακόψει η άφιξη της μοναχοκόρης του Χάμπτυ, Καρολάινα, που τον εγκατέλειψε λίγο μετά την εφηβεία της, για να παντρευτεί Ιταλιάνο κακοποιό της μεγαλούπολης, παρακούοντας την συμβουλή του. Κατάσταση ιδιαίτερα ζόρικη και προβληματική, καθώς η κοσμογυρισμένη με τα βρώμικα δολάρια της Μαφίας νεαρή, καταζητείται από τα πάνοπλα τσιράκια του πρώην της, από τότε που εκείνη, για να τον εκδικηθεί, τιτίβισε δυο κουβέντες για το ποιόν του στις αστυνομικές αρχές. Μέσα σε αυτό το μπερδεμένο περιβάλλον, ψάχνοντας διέξοδο από την καθημερινότητα της, η Τζίννυ, θα εντοπίσει την προστατευτική θαλπωρή που για καιρό έψαχνε, στην αγκαλιά του γυμνασμένου και γοητευτικού ναυαγοσώστη και επίδοξου θεατρικού συγγραφέα Μίκυ. και δίπλα του θα ξυπνήσει τις θύμησες εκείνες από το παρελθόν της στα περιπλανώμενα μπουλούκια, ως φιλόδοξη ηθοποιός, που τσακίστηκαν κι αυτές, όταν γκρεμίστηκε, εξαιτίας της, ο πρώτος της γάμος.

Μια φαμίλια, στις αρχές της τίγκα στις νευρώσεις και φοβίες, δεκαετίας του 50, σε κρίση, ορίζει το πατρόν πάνω στο οποίο ξετυλίγεται η ιστορία που αφηγείται στην 49η δημιουργία του ο Wood Allen. Ο 82χρονος θρύλος τους αμερικάνικου σινεμά, τοποθετεί την πλοκή του, συμβολικά, σε ένα περιοριστικό περιβάλλον, όπως το "νησί", που όμως άμεσα συνδεδεμένο με την στεριά, αφήνει στους ήρωες της, την δυνατότητα κάποια στιγμή να το σκάσουν. Να αποδράσουν. Αν το τολμήσουν, δείχνοντας άγνοια του κινδύνου, προκειμένου να ζήσουν τις ομορφιές που κρύβονται πίσω και πέρα από τον φράχτη. Και τι ειρωνεία! Αυτός ο μαντρότοιχος της απομόνωσης, που δημιουργεί συνθήκες ονείρων και φιλοδοξιών, δεν απέχει παρά ελάχιστα από τον πιο μαζεμένα πολυπληθή τόπο του κόσμου.

Το δράμα που ξετυλίγει ο μετρ, στήνεται πάνω σε τέσσερις άξονες, σε τέσσερα διαφορετικής ψυχοσύνθεσης πρόσωπα που το καθένα ζει τον δικό του Γολγοθά, μικρό, μεγάλο, ψυχικό, σωματικό, ζωής ή θανάτου. Ο χήρος, ο άξεστος, ο κοιλαράς, ο φανφαρόνος, που έχασε την λατρεία του και δεν πρόκειται ποτέ του να την ξαναβρεί. Η ζωντοχήρα, η πεταχτούλα, η αμαρτωλή, αλλά και η κουρασμένη γκαρσόνα που σερβίρει ολημερίς περαστικούς, νιώθει πως στο κατώφλι των 40 της, όλα της τα οράματα έχουν θαφτεί. Η θυγατέρα, η φτιαγμένη για την μεγάλη ζωή, η απογοητευμένη, αλλά και καταδιωκόμενη από τους πιστολέρο, που νοιάζεται για το καινούργιο ξεκίνημα, μα ταυτόχρονα γνωρίζει πως αν την πετύχει ο ex, θα την πάνε τέσσερις. Και ο μορφονιός, ο παραμυθάς, ο υποσχεσάκιας, ο γλυκομίλητος και φλερτάκιας εραστής, που στα χείλη του κρέμεται το κάθε θηλυκό, μια χαρά κάνει την δουλειά του, πετώντας από κανάρα σε κανάρα.

Το ζήτημα που ρίχνει στο τραπέζι ο Θείος Allen, έχει να κάνει με το γεγονός πως το κάθε τραπουλόχαρτο στην παλάμη του, λειτουργεί δίχως αξίες, στα όρια ή και ξεπερνώντας την ανοχή της ηθικής και έχει την εντύπωση πως πράττει το σωστό. Δεν του σχηματίζονται στην ψυχή τύψεις, δεν αισθάνεται τις Ερινύες να τον περικυκλώνουν. Στον καρουζελά αρκεί να συντηρεί το σπίτι κι όχι να του δείχνει ανάλογη αγάπη. Στην μοιχαλίδα αρέσει που περνά η μπογιά της και το χαίρεται, αφού έχει λησμονήσει την αίσθηση από το χάδι του αντρός της. Στην νεαρή καλάρεσε η μεγάλη ζωή και τα λούσα, ακόμη κι αν παράτησε γι αυτά το πατρικό, απερισκεψία που επανέλαβε στέλνωντας τον Δον Κύρη της στον τάκο. Όσο για τον τυπά με το μαγιό, που όλα τα θηλυκά καμαρώνουν στο θεωρείο του δίπλα στο κύμα, ε, μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, ε, τι?

Το ερώτημα λοιπόν που σκάει στην πλατεία που παρακολουθεί ετούτη την εντυπωσιακά ζεστής κινηματογράφησης, υπογεγραμμένης από τον κορυφαίο και πλέον τιμημένο στο είδος του, Vittorio Storaro, ίντριγκα, είναι το ποιος μπορεί να γνοιαστεί για τα όσα τραβούν αυτοί οι στην εντέλεια αναλυμένοι ήρωες του Στάινμπεκ? Που σταδιακά ο καθένας βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην ανηθικότητα, υποπίπτοντας σε πράξεις που σίγουρα θα πειράξουν, στενοχωρήσουν, ακόμη και καταρρακώσουν, πρόσωπα υποτίθεται αγαπημένα τους. Το πρόβλημα όπως μας το εκθέτει, όχι ολοκληρωμένα, ούτε τόσο εμπνευσμένα όπως άλλοτε ο Allen, στις Δυτικές οικογένειες, δεν είναι σημερινό, παίζει εδώ και μισό και βάλε αιώνα. Οι περισσότεροι το αισθάνονται να υπάρχει, αλλά είτε αποφεύγουν, είτε φοβούνται να το αντιμετωπίσουν. Και σίγουρα δεν επιθυμούν να ανέβουν στην κορυφή της κινούμενης Ρόδας, για να το απολαύσουν, σε ολάκερο το σκοτεινιασμένο του εύρος.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για να μαντέψει κανείς, το ποιος κυριαρχεί ερμηνευτικά, του θεατρικής υφής κουαρτέτου, που κινείται στα λιγοστά είναι η αλήθεια σετ (ένα διαμπερές διαμέρισμα, μια αποβάθρα, ένα ρεστοράν, άντε και η πλαζ) σαν να μπαινοβγαίνει πίσω από τις κουρτίνες ενός στέιτζ του Μπρόντγουέι. Άλλωστε ο Jim Belushi, ποτέ του δεν υπήρξε κάτι παραπάνω από συμπαθής σταρ αστυνομικών b-movies, ο ποπ σταρ Justin Timberlake δεν έχει πιάσει ακόμη στο εκράν την ανάλογη απόδοση της μουσικορευτικής πίστας που παίζει στα δάκτυλα, ενώ η πιτσιρίκα Juno Temple, δεν έχει επιβεβαιώσει μέχρι ώρας την ταμπέλα της rising star. Ενώ η Kate Winslet? Λάμπει! Φωσφορίζει! Ούτε ατάκες ζητάει, ούτε αβάντες, ούτε έντεχνες ακτίνες από τα ρεφλεκτέρ για να φωτίσει το πανί. Η Εγγλέζα ορίζει ότι πιο ελκυστικό και ποθητό, έχει γεννήσει το Νησί τους τελευταίους πενήντα αιώνες!

Δεν είναι τυχαίο που ο δικός της χαρακτήρας, η δική πλευρά του τετραγώνου, ανεβάζει και τις πιο πολλές στροφές την ώρα της εξέλιξης και αν και δεν το δικαιούται (πολιτικώς ορθά) είναι και η μόνη που δέχεται την στοργική αγκάλη του θεατή στην ράχη της. Κι ας αποδειχτεί στο διάβα η σατανικότερη κι ας πάρει το χρυσό μετάλλιο στην κούρσα της κακίας. Την λυπάσαι, διότι βιώνει την μεσήλικη κρίση, την απογοήτευση, την συντριβή του ονείρου της, την απαξίωση της μητρικής της ύπαρξης, τον μηδενισμό της συζυγικής της εικόνας, την ισοπέδωση της ευαίσθητης και ρομαντικής της καρδιάς. Κι εκεί (μονάχα και πουθενά αλλού) καταλαβαίνω την προσθήκη του Allen στο σκριπτ, ενός εφήβου που μετατρέπει το σέπια νοσταλγικά ζωγραφισμένο σκηνικό σε Pyoromaniacs Love Story. Όπως ακριβώς το αηδόνιζε ο τεράστιος Μάκης στο κλάμα του: Βάλτε φωτιά στον χωρισμό!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Odeon!

It's Jungle Out There

του zerVo (@moviesltd)

Υπάρχει αποξαρχής ένα βασικό ζήτημα με όλες αυτές τις (όμορφα φωτογραφημένες, αυτό άλλωστε είναι και το μεγάλο τους ατού) ταινίες, που συνθέτουν το κινηματογραφικό υπο-είδος του Survival. Περιπτώσεις που ο κεντρικός ήρωας εισέρχεται οικειοθελώς και με σκοπό της εκτόξευση της αδρεναλίνης (του), σε εδάφη δύσβατα, απόκρημνα, με μηδενική επικοινωνία με τον πολιτισμό, συνεπώς παίζοντας κορώνα γράμματα την ζωή του, όπως πιο ενδεικτικά παρακολουθήσαμε για παράδειγμα στις 127 Hours, στο Into The Wild ή στο Wild. Την ώρα που εκείνος πέφτει σε διαρκείς παγίδες που του στήνει η ίδια η φύση, παίρνει μπροστά στο υποσυνείδητο του θεατή, το γνωμικό αυτού που ανακατεύεται με τα πίτουρα, με συνέπεια να εξελιχθεί σε φαγώσιμο των ορνίθων, σαν να φυτιλιάζει δηλαδή μια σχετική αδιαφορία για το αν θα βγει ζωντανός από την μάχη, που ο ίδιος επιζήτησε. Ηθελέστα και παθέστα κανόνας, από τον οποίο δεν διαφεύγει ούτε το δείγμα τυπικό στο σχετικό genre, Jungle, που ο τίτλος του είναι απόλυτα ενδεικτικός για όσα θα δούμε στην μεγάλη οθόνη.

Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της δύσκολης τριετούς θητείας του στον Ισραηλινό στρατό και αφού ξόδεψε μια ολόκληρη περιουσία χαρτοπαίζοντας στα λαμπερά καζίνο του Βέγκας, ο 25χρονος Γιόσι Γκίνσμπεργκ, αδέκαρος πλέον, θα πάρει την απόφαση να δει τον κόσμο με τα δικά του μάτια, όσο είναι ακόμη νέος και δυνατός. Ο δρόμος της αναζήτησης θα τον οδηγήσει στα εδάφη της αινιγματικής Λατινικής Αμερικής, στα κοινόβια του Μεξικό, της Κολομβίας και της Βολιβίας, εκεί που θα γνωρίσει καινούργια εντυπωσιακά μέρη και ανθρώπους με όμοια ενδιαφέροντα. Όπως τον φωτορεπόρτερ Κέβιν, που αναζητά την αποκλειστικότητα εκείνη που θα του ανοίξει τις πόρτες των ονομαστών περιοδικών και τον δεινό εξερευνητή Μάρκους, που επίσης αναζητά να μάθει περισσότερα για τον τρόπο ζωής των καλόκαρδων νοτιοαμερικάνων χωρικών.

Μια συνύπαρξη του τριγώνου που θα πάρει εντελώς διαφορετική τροπή, από την στιγμή που οι κομπανιέροι θα γνωρίσουν τον Καρλ, έναν επιδειξία, περιπλανώμενο τυχοδιώκτη, που θα ρίξει την ιδέα της αναζήτησης ενός χαμένου στα βάθη της Βολιβιανής ζούγκλας, ινδιάνικου χωριού, που σύμφωνα με τον τοπικό θρύλο η καταστροφή του, κρύβει αμέτρητα μυστικά. Παρασυρμένοι από το νεανικό πάθος, οι τρεις φίλοι θα πάρουν την απόφαση να ακολουθήσουν τον μοναχικό άντρα στην εξερεύνηση του, δίνοντας του αρμοδιότητες αρχηγού και ακολουθώντας πιστά κάθε του βήμα, δείχνοντας του αμέριστη εμπιστοσύνη, εκτιμώντας πως γνωρίζει, έστω και διαβάζοντας τον χάρτη, τα κατατόπια. Λάθος μοιραίο και μεγάλο,, που δεν θα αργήσουν να το πληρώσουν, καθώς απομακρυσμένοι δεκάδες χιλιόμετρα από τον υπόλοιπο κόσμο, θα χαθούν μέσα στις πυκνές φυλλωσιές στο πλάι του αφιλόξενου ποταμού, έχοντας να αντιμετωπίσουν αμέτρητους θανάσιμους κινδύνους. Άγρια ζώα, υγρασία, αρρώστιες και το κυριότερο την πείνα.

Αφηγούμενο το μακρύ ταξίδι της άπειρης, όπως θα αποδειχθεί στην πορεία, φράξιας, από την σκοπιά του Γιόσι - πραγματική, συγκλονιστική εμπειρία που άλλωστε κατέγραψε στα απομνμημνεύματα του, που έγιναν μπεστ σέλλερ - δίνει την εντύπωση πως τουλάχιστον εκείνος από όλη την ομάδα, είναι ο δειλός, ο φοβισμένος, ο κατατρομαγμένος, για το άγνωστο που κρύβουν ξωπίζω τους τα δύσβατα μονοπάτια. Όσο η ματσέτα ανοίγει δρομάκια που μπάζουν ολοένα και πιο πολύ τους συντρόφους στην άγρια φύση, γίνεται κατανοητό πως δεν υπάρχει ούτε ένας από την τετράδα, ακόμη και ο πολύς ηγέτης / ιχνηλάτης, που να μην τρέμει στην ιδέα του τι τους καρτερεί στο επόμενο βήμα. Το σημείο μηδέν, εκεί που στην ουσία λήγει η πρώτη πράξη του ναρέισον, είναι η στιγμή της διαίρεσης, όταν οι μισοί παίρνουν την απόφαση της επιστροφής και οι υπόλοιποι το ρίσκο να συνεχίσουν,, όσο βαστούν τα πόδια τους, το ματαιόδοξο από κάθε άποψης ταξίδι.

Είναι η ώρα που η φύση φοράει το αγριότερο της πρόσωπο για να υποδεχθεί τους εναπομείναντες εισβολείς της γαλήνης της, τσακίζοντας τους κυριολεκτικά, τόσο σωματικά, μα το κυριότερο ψυχικά, ίσαμε να φτάσουν στο τέρμα, στην ολοκληρωτική παραίτηση. Φυσικά γνωρίζοντας από την αρχή πως αναφερόμαστε σε αληθινά γεγονότα, που έχουν καταγραφεί σε μεμουάρ, το στοιχείο του σασπένς για τι θα συμβεί στο φινάλε είναι εξαφανισμένο, παρόλα αυτά η βαθμιαία αυξανόμενου τέμπο πλοκή, δεν χάνει την ευκαιρία να τραβήξει την έτσι κι αλλιώς αφόρητη κατάσταση, ακόμη πιο πολύ στα άκρα, μετατρέποντας τους εξερευνητές σε αγρίμια, που πρέπει να φορέσουν το ντύμα του προσαρμοσμένου στις συνθήκες ζώου, αν επιθυμούν να βγουν από την δύσκολη αυτή συνθήκη νικητές. Και οι πιθανότητες να πετύχουν, ολοένα και μειώνονται, σχεδόν εκμηδενίζονται.

Επιτυχία θα έλεγα που πιστώνεται ο σκηνοθέτης Greg McLean, με το πολύ ενδιαφέρον παρελθόν του Wolf Creek και του Rogue, που εδώ σερβίρει ένα καλοστημένο adventure επιβίωσης, όχι με μέθοδο επίπεδη και ανέμπνευστη, αλλά στοχεύοντας περισσότερο στο να αναδείξει την ανθρώπινη ανάγκη για τον εντοπισμό του καινούργιου, του απίθανου, του αγνώστου. Φυσικά και υπάρχουν ασυνέπειες και όσο ο ένας μετά τον άλλο οι ταξιδευτές μειώνονται, κυριαρχεί και το συναίσθημα της επανάληψης των σεκάνς, ας όψεται όμως η πανέμορφη κινηματογράφηση του εξαίρετου εδώ Stefan Duscio, που δεν φροντίζει μόνο για να δώσει όμορφες αποχρώσεις στο φόντο, αλλά πετά την κάμερα πέρα δώθε, σε βράχους, γκρεμούς, ακόμη και στον ίδιο τον βυθό του χειμάρρου, για να αποδώσει τα γεγονότα, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ρεαλισμό.

Κι ενώ οι τρεις χαρακτήρες, πέραν του βασικού, του αφηγητή, δεν πέτυχαν ιδιαίτερα στο κάστινγκ, μιας και κατά βάση ερμηνεύουν το δράμα λες και δεν τρέχει τίποτα, ακόμη κι αν σε λίγα μέτρα θα τους καταπιεί ο καταρράκτης, δεν ισχύει το ίδιο για τον σταρ του πονήματος, Daniel Radcliffe, που υποκριτικά τουλάχιστον, βρίσκεται πέντε έξι σκάλες πάνω από τους συμπαίκτες του. Πεπειραμένος πια ο Χάρι Πότερ, δεν φοβάται να τσαλακωθεί, να γίνει ένας πραγματικός και όχι ντεμέκκ Survivor, να μετατραπεί σε κτήνος, στην αμφίβολης εξέλιξης απόπειρα του να σωθεί. Ιδανικό το ταίριασμα του μικρού το δέμας και babyface (που στα φλασμπάκ πλάνα τονίζεται ακόμη πιότερο το νεανικότατο της φυσιογνωμίας του) Εγγλέζου, στο να αποδώσει τον μηδενισμένο υλικά, ισοπεδωμένο από συναισθήματα, αλλά πανέτοιμο να ριχτεί στην μάχη για να σώσει το τομάρι του, γεμάτο άγνοια κινδύνου νεαρό. Που, σύμφωνοι, αν σταθούμε απλοικά στο βασικό θεώρημα, του καλά να πάθει κι αυτός κι οι υπόλοιποι βίβερε περικολοζαμέντε νέοι, ταινία δεν θα δούμε. Το Jungle όμως, με κάποια όμορφα χαρίσματα του, μας αποσπά από αυτή την συλλογιστική της ασφαλούς διαβίωσης, μας μπάζει στο στόρι κι αυτό, πρέπει να ομολογήσω πως είναι πραγματικά, επίτευγμα του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Νοεμβρίου 2017 από την Spentzos Films!