Λούπερ
του Rian Johnson. Με τους Bruce Willis, Joseph Gordon-Levitt, Emily Blunt, Paul Dano, Noah Segan, Piper Perabo, Jeff Daniels
Ποτέ δεν Κλείνει η Θηλιά...
του zerVo
Το ταξίδι στον χρόνο ακόμη σήμερα δεν έχει ανακαλυφθεί. Θα ανακαλυφθεί όμως σε μερικές δεκαετίες από σήμερα. Αμέσως οι Κυβερνήσεις θα ανακηρύξουν αυτή την καινοτομία ως παράνομη, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στα συνδικάτα του εγκλήματος που την χρησιμοποιούν, να βγάζουν από την μέση κάθε ανεπιθύμητο προς αυτά πρόσωπο, στέλνοντας το στο παρελθόν προς εξαφάνιση. Εκεί που τους περιμένουν στυγνοί και κυνικοί εκτελεστές, οι Λούπερς, που για να βγάζουν τα προς το ζην, τους εκτελούν κι απομακρύνουν τα πτώματα τους, δίχως να υπάρχει η παραμικρή νομική δίωξη τους, εφόσον ουσιαστικά δεν υπάρχουν, συνεπώς δεν υπάρχει και ανθρωποκτονία.
Μοναδική λεπτομέρεια που χαρακτηρίζει την εξέλιξη των Λούπερς, αλλά και βασικός κανόνας που καλούνται να τηρήσουν απαρέγκλιτα, είναι η στιγμή που θα εκτελέσουν τον ίδιο τους τον εαυτό, κλείνοντας κατ αυτόν τον τρόπο μια θηλιά που έχει διάρκεια τριάντα χρόνια. Τρεις δεκαετίες που ξεκινούν από το τράβηγμα της σκανδάλης προς την δική τους εξοστρακισμένη από το μέλλον οντότητα, κατά τις οποίες ο κάθε Λούπερ είναι ελεύθερος πλέον να ακολουθήσει την προσωπική του πορεία κατά βούληση. Εκείνο που απαγορεύεται αυστηρά είναι να μην θανατωθεί η επιστρεφόμενη μέσω της χρονομηχανής γηρασμένη εξέλιξη, γιατί οι συνέπειες για όποιους δείξουν ολιγωρία θα είναι τραγικές.
Μοναδική λεπτομέρεια που χαρακτηρίζει την εξέλιξη των Λούπερς, αλλά και βασικός κανόνας που καλούνται να τηρήσουν απαρέγκλιτα, είναι η στιγμή που θα εκτελέσουν τον ίδιο τους τον εαυτό, κλείνοντας κατ αυτόν τον τρόπο μια θηλιά που έχει διάρκεια τριάντα χρόνια. Τρεις δεκαετίες που ξεκινούν από το τράβηγμα της σκανδάλης προς την δική τους εξοστρακισμένη από το μέλλον οντότητα, κατά τις οποίες ο κάθε Λούπερ είναι ελεύθερος πλέον να ακολουθήσει την προσωπική του πορεία κατά βούληση. Εκείνο που απαγορεύεται αυστηρά είναι να μην θανατωθεί η επιστρεφόμενη μέσω της χρονομηχανής γηρασμένη εξέλιξη, γιατί οι συνέπειες για όποιους δείξουν ολιγωρία θα είναι τραγικές.
Κάνσας, 2044. Σε έναν κόσμο που το έγκλημα και ο φόβος κυριαρχούν, ο Τζο, ένας πρώην αλήτης του δρόμου, παρελθόν που του έχει αφήσει κουσούρι τον εθισμό τους στις ναρκωτικές ουσίες, ακολουθεί το επάγγελμα του πληρωμένου αδρά με πλάκες ασημιού, εκτελεστή, του κινούμενου αθόρυβα και σε πλήρη αδιαφάνεια Λούπερ. Τα έσοδα από την αιματηρή και βρώμικη εργασία του, του επιτρέπουν να ακολουθεί μια άνετη ζωή, αλλά και να προγραμματίζει πως κάποια στιγμή της ζωής του, θα επιχειρήσει το μακρινό ταξίδι στην χώρα των ονείρων του, την Γαλλία. Όλα αυτά μέχρι την στιγμή που μπροστά στην έτοιμη να ξεράσει μπαρούτι καραμπίνα του, θα εμφανιστεί ο ίδιος του ο εαυτός και ο στιγμιαίος δισταγμός του να τον σκοτώσει, θα τον καταστήσει ως τον νούμερο ένα καταζητούμενο της οργάνωσης.
Σημείο μηδέν! Δύο οι επιλογές ή τραβάς σκανδάλη και οσονούπω σου γνωστοποιείται πως ο άρτι μακαρίτης είσαι εσύ ο ίδιος, οπότε το χρονόμετρο της ζωής σου μετρά αντίστροφα τριάντα χρόνια ή δεν εκπυρσοκροτείς και στο ίδιο σύμπαν, την ίδια στιγμή, υπάρχουν δύο διαφορετικά εγώ σου. Προνόμιο του ενός, του ηλικιωμένου, η πείρα, η γνώση, τα βιώματα της πορείας ζωής, που είναι καλά αποτυπωμένα στο μυαλό του και του δίνουν την άνεση να βαδίζει με πιο μελετημένες κινήσεις. Ικανότητα του δεύτερου, του νέου και ζορισμένου από το λάθος, πως οποιαδήποτε πράξη του πλέον, έχει αντίκτυπο στην συνείδηση και τις αναμνήσεις του άλλου. Ουσιαστικά σε αυτή την κόντρα της μονάδας απέναντι στην ίδια μονάδα, διατηρούνται οι αρχές της Back To The Future συλλογιστικής του επηρεασμού, καταργείται όμως ο νόμος της ύλης στο ίδιο σημείο (βλέπε και Timecop από το 1994).
Το πρώτο ζήτημα που καλείται να λησμονήσει στην παρακολούθηση του ο θεατής είναι πως κανείς από τους δύο δεν είναι ο καλός και κανείς δεν είναι ο κακός της ίντριγκας, συνεπώς κανείς δεν είναι εκείνος που θα κερδίσει ντεφάκτο την συμπάθεια του. Ο ένας έχει θέσει ως σκοπό του να επιστρέψει στο παρελθόν για να εξοντώσει εκείνον που ευθύνεται για την τυραννία του κόσμου επί των ημερών του αλλά και για τα περισσότερα δεινά που αντιμετωπίζει η κοινωνία (η αναγκαία σεναριακή ένεση - παρεμβολή του Cameron από The Terminator, 1984) ο άλλος σκοπεύει να τον βγάλει από την μέση, κερδίζοντας έτσι το δικαίωμα να ζήσει.
Δίχως λοιπόν να υφίσταται το ερώτημα του ποιον χαρακτήρα να υποστηρίξω / ακολουθήσω, διέφυγα από την παγίδα της επίπεδης περιπέτειας δράσης, που το Looper δεν είναι, πολύ σύντομα όμως συνειδητοποίησα πως δεν είναι ούτε ένας sci fi χαλασμός κόσμου, με την στενή έννοια του όρου. Ο προβληματισμός του σεναρίου, από ένα σημείο και μετά, μεταφέρει την ματιά από τις μηχανές του Wells και τις ιπτάμενες μοτοσυκλέτες, στον εσωτερικό πόλεμο που βασανίζει την κάθε οντότητα, είτε στα μικράτα της (ποιον δρόμο να ακολουθήσω?) είτε στα στερνά της (αν είχα ακολουθήσει εκείνο το μονοπάτι?).Και δοσμένο μέσα από αυτό το πρίσμα, το πόνημα του Rian Johnson, είναι πραγματικά μεγαλοφυές. Προσοχή, όχι δίχως ερωτηματικά που οι ορθολογιστές του σινεμά, θα πατήσουν πάνω τους για να αναδείξουν με πομπώδη στόμφο τον Looper σε φλόπα ολκής. Δεν είναι όμως αυτό το ζητούμενο και ο μίστερ Brick μέσα από τις εικόνες του, τούς το βροντοφωνάζει: Σε λάθος δρόμο είσαστε, πατήστε το ριμπούτ.
Για πες: Ασυζητητί ο Joseph Gordon Levitt, δεν είναι πια εκείνος ο πιτσιρικάς που προ εξαετίας αναδείχτηκε μέσα από το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Johnson. Έχοντας πια την πείρα από τις συνεργασίες του με τον Nolan, σε παρόμοιας αισθητικής, φιλμικά παιχνίδια της φαντασίας, ο ελαφρώς αλλαγμένης μορφής εδώ, 30χρονος σταρ, προσθέτει ακόμη έναν επιτυχημένο κρίκο στην αλυσίδα των μεγάλων του εμφανίσεων. Η ψύχραιμη και δίχως τον παραμικρό τρόμο στην έκφραση της, παρουσία στο πλάι του, του αιώνιου Die Hard, Bruce Willis, του δίνει την υποστήριξη εκείνη που χρειάζεται ώστε να διατηρήσει μέχρι λυτρωτικού τέλους την απόδοση του σε υψηλά επίπεδα, καθιστώντας τον και με σφραγίδα πλέον ως έναν από τους κορυφαίους ερμηνευτές της γενιάς του. Και που εκτιμώ πως σε τριάντα χρόνια από τώρα, με νοσταλγία θα επιστρέφει τις θύμησες του στον ρόλο του Young Looper Joe και θα τον τιμά ως εκείνον που έδωσε την κατεύθυνση σε μια πραγματικά σπουδαία πρωταγωνιστική καριέρα...
Σημείο μηδέν! Δύο οι επιλογές ή τραβάς σκανδάλη και οσονούπω σου γνωστοποιείται πως ο άρτι μακαρίτης είσαι εσύ ο ίδιος, οπότε το χρονόμετρο της ζωής σου μετρά αντίστροφα τριάντα χρόνια ή δεν εκπυρσοκροτείς και στο ίδιο σύμπαν, την ίδια στιγμή, υπάρχουν δύο διαφορετικά εγώ σου. Προνόμιο του ενός, του ηλικιωμένου, η πείρα, η γνώση, τα βιώματα της πορείας ζωής, που είναι καλά αποτυπωμένα στο μυαλό του και του δίνουν την άνεση να βαδίζει με πιο μελετημένες κινήσεις. Ικανότητα του δεύτερου, του νέου και ζορισμένου από το λάθος, πως οποιαδήποτε πράξη του πλέον, έχει αντίκτυπο στην συνείδηση και τις αναμνήσεις του άλλου. Ουσιαστικά σε αυτή την κόντρα της μονάδας απέναντι στην ίδια μονάδα, διατηρούνται οι αρχές της Back To The Future συλλογιστικής του επηρεασμού, καταργείται όμως ο νόμος της ύλης στο ίδιο σημείο (βλέπε και Timecop από το 1994).
Το πρώτο ζήτημα που καλείται να λησμονήσει στην παρακολούθηση του ο θεατής είναι πως κανείς από τους δύο δεν είναι ο καλός και κανείς δεν είναι ο κακός της ίντριγκας, συνεπώς κανείς δεν είναι εκείνος που θα κερδίσει ντεφάκτο την συμπάθεια του. Ο ένας έχει θέσει ως σκοπό του να επιστρέψει στο παρελθόν για να εξοντώσει εκείνον που ευθύνεται για την τυραννία του κόσμου επί των ημερών του αλλά και για τα περισσότερα δεινά που αντιμετωπίζει η κοινωνία (η αναγκαία σεναριακή ένεση - παρεμβολή του Cameron από The Terminator, 1984) ο άλλος σκοπεύει να τον βγάλει από την μέση, κερδίζοντας έτσι το δικαίωμα να ζήσει.
Δίχως λοιπόν να υφίσταται το ερώτημα του ποιον χαρακτήρα να υποστηρίξω / ακολουθήσω, διέφυγα από την παγίδα της επίπεδης περιπέτειας δράσης, που το Looper δεν είναι, πολύ σύντομα όμως συνειδητοποίησα πως δεν είναι ούτε ένας sci fi χαλασμός κόσμου, με την στενή έννοια του όρου. Ο προβληματισμός του σεναρίου, από ένα σημείο και μετά, μεταφέρει την ματιά από τις μηχανές του Wells και τις ιπτάμενες μοτοσυκλέτες, στον εσωτερικό πόλεμο που βασανίζει την κάθε οντότητα, είτε στα μικράτα της (ποιον δρόμο να ακολουθήσω?) είτε στα στερνά της (αν είχα ακολουθήσει εκείνο το μονοπάτι?).Και δοσμένο μέσα από αυτό το πρίσμα, το πόνημα του Rian Johnson, είναι πραγματικά μεγαλοφυές. Προσοχή, όχι δίχως ερωτηματικά που οι ορθολογιστές του σινεμά, θα πατήσουν πάνω τους για να αναδείξουν με πομπώδη στόμφο τον Looper σε φλόπα ολκής. Δεν είναι όμως αυτό το ζητούμενο και ο μίστερ Brick μέσα από τις εικόνες του, τούς το βροντοφωνάζει: Σε λάθος δρόμο είσαστε, πατήστε το ριμπούτ.
Για πες: Ασυζητητί ο Joseph Gordon Levitt, δεν είναι πια εκείνος ο πιτσιρικάς που προ εξαετίας αναδείχτηκε μέσα από το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Johnson. Έχοντας πια την πείρα από τις συνεργασίες του με τον Nolan, σε παρόμοιας αισθητικής, φιλμικά παιχνίδια της φαντασίας, ο ελαφρώς αλλαγμένης μορφής εδώ, 30χρονος σταρ, προσθέτει ακόμη έναν επιτυχημένο κρίκο στην αλυσίδα των μεγάλων του εμφανίσεων. Η ψύχραιμη και δίχως τον παραμικρό τρόμο στην έκφραση της, παρουσία στο πλάι του, του αιώνιου Die Hard, Bruce Willis, του δίνει την υποστήριξη εκείνη που χρειάζεται ώστε να διατηρήσει μέχρι λυτρωτικού τέλους την απόδοση του σε υψηλά επίπεδα, καθιστώντας τον και με σφραγίδα πλέον ως έναν από τους κορυφαίους ερμηνευτές της γενιάς του. Και που εκτιμώ πως σε τριάντα χρόνια από τώρα, με νοσταλγία θα επιστρέφει τις θύμησες του στον ρόλο του Young Looper Joe και θα τον τιμά ως εκείνον που έδωσε την κατεύθυνση σε μια πραγματικά σπουδαία πρωταγωνιστική καριέρα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Σεπτεμβρίου 2012 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική