Movies Ltd

Καλωσορίσατε σε ένα μαγικό βασίλειο!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί»...

Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση καλλιτέχνη φαίνεται αυτός ο Sean Baker. Ο γεννημένος στις 26 Φεβρουαρίου 1971 Αμερικανός σκηνοθέτης είναι αυτό που λέμε late bloomer. Θέλω να πω, ασχολείται πολλά χρόνια με τηλεόραση και κινηματογράφο, αλλά κατά πως φαίνεται η χρονιά της καταξίωσής του θα είναι η φετινή. Η ταινία The Florida Project λοιπόν έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών». Και πήγε εκεί με δυνατό buzz μετά τον μικρό θρίαμβο της προηγούμενης ταινίας του Baker, του «Tangerine», ενός φιλμ που έγινε γνωστό επειδή γυρίστηκε εξ ολοκλήρου με την κάμερα του κινητού iphone 5s! Και όχι μόνο δικαίωσε το buzz αλλά αποθεώθηκε ως μία από τις καλύτερες ταινίες του φεστιβάλ συνολικά. Δικαίως, σιγοντάρουμε κι εμείς... Η ταινία έχει τσιμπήσει ως τώρα μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα β' ανδρικού ρόλου, για την ερμηνεία του Willem Dafoe, ο οποίος φαντάζει αυτήν τη στιγμή ο πλέον δυνατός διεκδικητής του αντίστοιχου βραβείου Όσκαρ.

Στις ΗΠΑ τα μοτέλ έχουν γίνει το τελευταίο καταφύγιο των ανθρώπων που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μόνιμη κατοικία. Ο πληθυσμός των «κρυμμένων αστέγων» αποτελείται κυρίως από οικογένειες που παλεύουν κάθε μέρα να διατηρήσουν μια στέγη. Η ιστορία της ταινίας εκτυλίσσεται λίγο έξω από το Ορλάντο, τον απόλυτο προορισμό για διακοπές και «Το Πιο Μαγικό Μέρος στον Κόσμο», την Disney World της Φλόριντα. Που πριν υλοποιηθεί, όταν ακόμα ήταν στα χαρτιά, στα σχέδια, ήταν γνωστή ως «The Florida Project». Η κεντρική λεωφόρος, γνωστή ως US Highway 192, ανάμεσα στα θεματικά πάρκα και τα θέρετρα, είναι γεμάτη από φτηνά μοτέλ που κάποτε γέμιζαν από τουρίστες, ενώ σήμερα φιλοξενούν άστεγες οικογένειες.

Η υπόθεση: Όχι πολύ μακριά από την Disney World βρίσκεται το «Magic Castle», ένα μοτέλ θεωρητικά φτηνό, στο οποίο οι πιο πολλοί ένοικοι είναι μόνιμοι κάτοικοι και ουχί τουρίστες, όπως άλλοτε, σε καλύτερες εποχές. Είναι μελιτζανί από έξω, γενικώς κυριαρχούν τα παστέλ χρώματα για να παραπέμπει στον μαγικό κόσμο της Disney, είναι σχετικά καθαρό και αξιοπρεπές. Μια από τις μόνιμες... κατοίκους του είναι η 22χρονη Χάλεϊ, που μένει εκεί με την κόρη της, την πιτσιρίκα Μούνι. Η Χάλεϊ κάνει τα πάντα ώστε να βρίσκει λεφτά για το ενοίκιο αλλά παράλληλα να μπορεί να τρέφει την ίδια και την κόρη της: από στριπτίζ έως μεταπώληση αρωμάτων. Η Μούνι λατρεύει τη μητέρα της. Και μαζί με άλλα πιτσιρίκια που μένουν στο ίδιο συγκρότημα περνούν το καλοκαίρι τους με κάθε είδους σκανδαλιές και παιχνίδια. Κι όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα του επιστάτη και «τα-κάνω-όλα-εδώ-μέσα-πια» Μπόμπι, που λειτουργεί και ως πατρική φιγούρα για την Μούνι. Μόνο που η Χάλεϊ βγάζει ολοένα και λιγότερα χρήματα με τις πρακτικές που χρησιμοποιεί συνήθως. Οπότε, θα πάρει μια απόφαση που θα έχει μεγάλο αντίκτυπο τόσο στη Μούνι όσο και γενικότερα στη ζωή τους...

Η άποψή μας: Ρε τον μπαγάσα τον Baker! Τι ταινιάρα έφτιαξε ο άνθρωπος! Παρακολουθείς την ταινία και νιώθεις σαν να ξεδιπλώνεται μπροστά σου το καλύτερο δείγμα ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά (σημείωση: όχι και το πιο αγαπημένο κινηματογραφικό είδος για τον γράφοντα) μπολιασμένο με ό,τι σπουδαιότερο έχει να επιδείξει ο βρετανικός κοινωνικός ρεαλισμός, σαν να ένωσαν τις δυνάμεις τους ο Mike Leigh με τον Ken Loach ένα πράγμα! Ένα μικρό παράδειγμα: τα πιτσιρίκια δεν έχουν λεφτά για να πάρουν παγωτό. Στην ουσία ζητιανεύουν χρήματα από τουρίστες επίσης περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων οι οποίοι βρίσκονται στην περιοχή για να επισκεφτούν την Ντίσνεϊλαντ (έστω, Ντίσνεϊγουόρλντ) και διαμένουν λίιιιιγο πιο μακριά από το επίκεντρο, για να μην τους φύγει μια ολόκληρη περιουσία. Μαζεύουν τα λεφτά και τρώνε όλα μαζί ένα παγωτό! Και το κάνουν τελείως φυσιολογικά. Χωρίς ντροπή. Γιατί θα έπρεπε;

Η ντροπή είναι σούμπιτη της κοινωνίας, που δεν έχει καταφέρει, αιώνες τώρα, να εξασφαλίσει συνθήκες διαβίωσης για όλα τα παιδιά, τέτοιες, που ναι, μεταξύ των άλλων, να μπορούν να απολαμβάνουν ένα γαμημένο παγωτό όταν το θέλουν χωρίς να ζητιανεύουν! Ο Baker λοιπόν δεν κρίνει τους ήρωές του. Μας τους παρουσιάζει. Με όλα τους τα ελαττώματα. Και τους αγαπάει ως γνήσιος ουμανιστής δημιουργός. Η μητέρα ας πούμε. Η Χάλεϊ. Πρώτη αντίδραση όλων όσων θα βλέπαμε αυτήν την κοπέλα αν τη συναντούσαμε έξω, με τα βαμμένα γαλάζια, αχτένιστα μαλλιά της, με τα κοντά σορτς, με το πίρσινγκ στο στόμα, τα τατουάζ στο στήθος και την γενικευμένη αίσθηση απεριποίητου και ακάθαρτου θα ήταν «μωρέ τι είναι τούτη;». «Μμμ, βρωμιάρα, μμμ, αλήτισσα, μμμ, τσούλα, μμμ, ναρκομανής»... Μμμ, μακριά μας, δεν ασχολούμαστε με τέτοιους, όπως έστρωσε ας κοιμηθεί, έχουμε τα θέματά μας, άσε μας κουκλίτσα μου. Και η αλήθεια είναι πως η Χάλεϊ κάνει ότι μπορεί για να... δικαιώσει τις προκαταλήψεις μας! Επιπόλαιη, φωνακλού, τα βάζει με όλον τον κόσμο, είναι διαρκώς στην τσίτα και οι επιλογές της είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Ναι, αλλά πώς έφτασε εδώ; Ποιος νοιάζεται για εκείνη; Είχε τη δυνατότητα να ακολουθήσει άλλη πορεία; Ο Baker δεν την φτιασιδώνει. Αλλά δεν κρύβει και κάτι που το βλέπει ακόμα και τυφλός: η Χάλεϊ αγαπάει την Μούνι. Ανόθευτα. Ίσως όχι τόσο ως μητέρα προς κόρη – και η ίδια ένα παιδί είναι ακόμα! Αλλά την αγαπάει πραγματικά.

Και η Μούνι την λατρεύει! Η κομβική σκηνή λίγο πριν το φινάλε θα κάνει όλη την αίθουσα να πλαντάξει στο κλάμα! Αδικία ρε φίλε, αδικία. Ο Baker εννοείται ότι πέρα από τις δύσκολες στιγμές πιάνει και πραγματικά διασκεδαστικές, στήνοντας σκηνές στις οποίες κινείσαι στην κλίμακα «χαμογελάω – σκάω στα γέλια». Δίνοντας χώρο κατά πως φαίνεται για μπόλικο αυτοσχεδιασμό. Αναφέρω εδώ ενδεικτικά τη σκηνή με τις αγελάδες! Μα υπάρχουν χύμα αγελάδες στη Φλόριντα; Μουάχαχαχαχαχα. Ένα στοιχείο που έχει επίσης μεγάλο ενδιαφέρον είναι πως δίπλα σε έναν κόσμο γκλαμουριάς, φτιαγμένο για τη διασκέδαση των παιδιών από όλο τον κόσμο, έναν κόσμο εμπορικής ψυχαγωγίας, ζουν παιδιά που ίσως να μην δρασκελίσουν ποτέ την πόρτα της εισόδου, τόσο κοντά μα τόσο μακριά. Και – ευτυχώς – λίγο τους νοιάζει. Γιατί ξέρουν να ζουν με αυτά που έχουν...

Ο Willem Dafoe είναι σπουδαίος στο ρόλο του Μπόμπι: ένας πραγματικά καλός άνθρωπος παρά το γεγονός ότι δείχνει σκληρός και άτεγκτος. Η πιτσιρίκα Brooklynn Prince, που υποδύεται την Μούνι θαρρείς και γεννήθηκε για να παίζει στο σινεμά. Τόση φυσικότητα, τόση άνεση, τόση μεγάλη γκάμα συναισθημάτων, είναι απίστευτη και το πρώτο πράγμα που θα διαβάσετε παντού είναι πόσο σπουδαία είναι. Και είναι πράγματι σπουδαία. Λίγο θέλω να κάνω μια αναφορά παραπάνω στην Bria Vinaite. Η κοπέλα που παίζει τη μητέρα, έχει καταγωγή από τη Λιθουανία, είχε άγρια παιδικά χρόνια, μπήκε σε αναμορφωτήριο και βγάζει χρήματα ως περσόνα του Instagram και εμπορευόμενη προϊόντα φτιαγμένα από μαριχουάνα! Και την διπλάρωσε και ο γνωστός και μη εξαιρετέος Drake (ξέρετε, αυτός που έφαγε δημοσίως χυλόπιτα από την Rihanna). Ο Baker την ανακάλυψε μέσα από τα social media! Εννοείται ότι δεν έχει πάει σε καμία δραματική σχολή, πως αυτή είναι η πρώτη ταινία στην οποία συμμετέχει και πως είναι πραγματικά έξοχη!

Εν κατακλείδι, αυτή είναι μια ταινία που θα την λατρέψετε! Και δεν θα ακούσετε σε πολλές ταινίες (όχι μόνο από τις φετινές) ατάκα όπως αυτή η θανατηφόρα που λέει η Μούνι κουβεντιάζοντας με μια φίλη της:
Mooney: «You know why this is my favorite tree?»
Jancey: «Why?»
Moonee: «'Cause it's tipped over, and it's still growing.».

Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Δεκεμβρίου 2017 από την Seven Films

Django... chained!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Καταγράφοντας την πολυτάραχη πορεία ενός θρύλου

Το Django είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Etienne Comar.
γνωστός ως σεναριογράφος και παραγωγός των ταινιών (μεταξύ των άλλων) «Ενώπιον Θεού και ανθρώπων» (Des hommes et des dieux, 2010) του Xavier Beauvois (ο οποίος έχει έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο στην ταινία), «Το τίμημα της δόξας» (La rançon de la gloire, 2014) και πάλι του Xavier Beauvois και «Ο βασιλιάς μου» (Mon roi, 2015) της Maïwenn. Αποτέλεσε την ταινία έναρξης του περσινού φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου, συμμετέχοντας παράλληλα και στο διαγωνιστικό τμήμα. Ως ταινία συνάδει μια χαρά με τη λογική της Berlinale σε ότι αφορά το πολιτικό σινεμά. Οι Γερμανοί, τουλάχιστον αυτοί που εργάζονται για το φεστιβάλ ή παρακολουθούν τις ταινίες του, δεν έχουν κανένα πρόβλημα όχι μόνο να εκθέσουν τον παραλογισμό και την απανθρωπιά του ναζισμού αλλά και να τον στηλιτεύσουν. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Φανταστείτε κάτι ταμπού στην ελληνική ιστορία να έρχεται και να επανέρχεται διαρκώς στο προσκήνιο μέσω ταινιών και να σκιαγραφείται με αρνητικά χρώματα. Πανικός θα γινόταν...

Στη μουσική επιμέλεια της ταινίας συναντάμε τον σπουδαίο συνεργάτη του Nick Cave, Warren Ellis και το εκπληκτικό Rosenberg Trio, που ερμηνεύει μοναδικά τις πασίγνωστες συνθέσεις του Django Reinhardt. Η ταινία βγήκε στις γαλλικές αίθουσες γύρω στα τέλη του Απρίλη και έκοψε περί τις 400 χιλιάδες εισιτήρια.

Η υπόθεση: Γαλλία, 1943. Η χώρα βρίσκεται υπό ναζιστική κατοχή. Αυτό δεν εμποδίζει τον ταλαντούχο κιθαρίστα και συνθέτη Django Reinhardt να διασκεδάζει το κοινό του στο Παρίσι με την έξυπνη και ξεσηκωτική «τσιγγάνικη σουίνγκ» μουσική του. Κι ενώ πολλοί τσιγγάνοι και ρομά γίνονται στόχος ρατσιστικών καταδιώξεων, συλλαμβάνονται και οδηγούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή δολοφονούνται εν ψυχρώ, ο Django πιστεύει πως ο ίδιος, η οικογένειά του και οι συνεργάτες του δεν κινδυνεύουν, εξαιτίας της δημοφιλίας του. Κάποια στιγμή καταλαβαίνει πως ένας αξιωματικός των Ναζί, ο «δόκτωρ τζαζ» όπως τον αποκαλούν, είναι εκείνος που τον προστατεύει ουσιαστικά. Και κάποιοι στιγμή ζητάει το αντίτιμο για την προστασία: ζητάει από τον Django να κάνει τουρνέ στη Γερμανία, προκειμένου να υπερκεράσει τη μόδα της «νέγρικης μουσικής» από τις ΗΠΑ, που κυριαρχεί. Ο Django αρνείται. Η Louise de Klerk, λάτρης της μουσικής του Django και του ιδίου αλλά και μέλος της Αντίστασης, τον πείθει να πάρει την έγκυο σύζυγό του και τη θεά μητέρα του και να πάνε σε ένα χωριό, στα σύνορα της Ελβετίας, προκειμένου να περάσουν απέναντι, στην ουδέτερη χώρα, και να μην κινδυνεύουν πια. Στην περιοχή ο Django συναντά μέλη της ευρύτερης οικογένειάς του. Και θα περιμένει έως ότου η τοπική αντίσταση αποφασίσει για το timing της «απόδρασής» του, με κίνδυνο μέχρι να συμβεί αυτό, να τον αναγνωρίσουν και να κινδυνεύσει να συλληφθεί..

Η άποψή μας: - «Τι θέλεις να κάνουμε;» - «Θέλεις να πάμε σινεμά και να ονειρευτούμε λιγάκι;». Είναι ένας διάλογος που έχει ο Django με τη γυναίκα που τον βοηθάει, με την οποία εννοείται πως συνάπτει και ερωτικό δεσμό. Είναι τόσο ωραίος αυτός ο διάλογος! Σαν μικρό, ερωτικό ραβασάκι στο σινεμά. Η συγκεκριμένη ταινία τώρα δεν μας κάνει να... ονειρευτούμε λιγάκι. Θέλω να πω, μια χαρά τα πάει ο Etienne Comar σκηνοθετικά. Ελέγχει το υλικό του, αναδεικνύει το σενάριο που έχει γράψει ο ίδιος βασισμένος στο βιβλίο «Folles de Django» του Alexis Salatko (που βοήθησε επίσης στο να πάρει η ταινία την τελική της μορφή) και εννοείται ότι πλημμυρίζει την ταινία με την υπέροχη μουσική του Django Reinhardt. Δεν δίνει όμως το κάτι παραπάνω, που θα απογειώσει την ταινία του.

Περισσότερο από τη μουσική περσόνα του Django ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο Django, που δεν νοιάζεται για τον πόλεμο των gadjo (των λευκών), που έχει έναν χαρακτήρα ο οποίος με μεγάλη ευκολία κοροϊδεύει έξυπνα οποιαδήποτε εξουσία λευκών, αλλά εντέλει και απορροφημένος από το σύστημα είναι, και τα παιχνίδια του συστήματος παίζει και είναι από τους ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν πως όταν το σύστημα πάψει να τον χρειάζεται, θα τον πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Στην ταινία βλέπουμε τη σταδιακή του συνειδητοποίηση και τον αγώνα του εντέλει να επιβιώσει. Και λέγονται λίγα πράγματα για τον ταλέντο του. Ο άνθρωπος δεν ήξερε να διαβάζει μουσική. Όπως χαρακτηριστικά απαντάει σε έναν αξιωματικό των Ναζί, που τον χλευάζει για τις... μη γνώσεις του πάνω στη μουσική, όταν τον ρωτάει «δεν ξέρεις μουσική, έτσι;» ο Django απαντάει «ναι, αλλά η μουσική ξέρει εμένα»! Έχοντας έγκαυμα στο ένα του χέρι, μετέτρεψε αυτήν του την αδυναμία σε πλεονέκτημα κι έγινε από τους πιο γρήγορους κιθαρωδούς όλων των εποχών. Κι αν θυμάστε την ταινία του Woody Allen, το «Συμφωνίες και ασυμφωνίες» (1999) ήρωας εκεί ήταν ο κιθαρίστας της τζαζ Emmet Ray (τον υποδυόταν ο Sean Penn), ο οποίος ήταν λάτρης του Django Reinhardt.

Η ταινία λοιπόν λειτουργεί και λίγο ως ντοκιμαντέρ, καθότι μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τη ζωή του Django και πως τελικά από τη μία κατάφερε να γλυτώσει και από την άλλη πως μετά τη συνειδητοποίησή του έγραψε ένα έργο – ύμνο για τους τσιγγάνους που δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αντάμα με τους Εβραίους. Ο ολοένα και περισσότερο ανερχόμενος Reda Kateb είναι πολύ καλός στον κεντρικό ρόλο, η Cécile De France κάνει για άλλη μια φορά πολύ καλή δουλειά, εκείνη που θα την λατρέψετε όμως στην ταινία είναι η γραία ηθοποιός που υποδύεται τη μητέρα του Django. Η «μάνα Django» είναι πραγματικά θεά! Ενδιαφέρον πορτρέτο, οι μουσικόφιλοι και δη οι τζαζίστες και οι λάτρεις του Reinhardt θα λατρέψουν την ταινία, εμείς περιμέναμε κάτι περισσότερο. Oh well...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Δεκεμβρίου 2017 από την One From The Heart

Τεράστιος στην όψη, τρυφερός στην καρδιά! Μια ακόμη συνεργασία των στούντιος της Blue Sky και της 20th Century Fox, αποτελεί η περίπτωση του Φέρδινάνδος (Ferdinand) του καινούργιου animation που στηρίζεται στο παιδικό ανάγνωσμα των Munro Leaf και Robert Lawson. Το φιλμ που σκηνοθετεί ο μετρ του είδους Carlos Saldanha, ακολουθεί την πορεία ενός γιγάντιας όψης μα τόσο ευαίσθητου στην ψυχή και ευγενικού Ισπανού ταύρου, που εκπαιδεύεται για χρόνια στην αρένα της Κάζα Ντελ Τόρο, του Φέρντιναντ, που αρνείται να συμμετάσχει στις ταυρομαχίες, μέχρι την στιγμή που αναγκαστικά θα λάβει μέρος σε μία εξ αυτών, έχοντας αποδεχτεί την πρόκληση του πομπώδη και φανφαρόνου, παγκόσμιου πρωταθλητή ταυρομάχου. Έχοντας μεγαλώσει στην εξοχή, μακρυά από την βία και τις συγκρούσεις, το πανίσχυρο ζώο, θα τα βρει σκούρα μαχόμενο για την ίδια του την ζωή. Θα καταφέρει τελικά να βγει νικητής σε αυτή την κόντρα του με τον φημισμένο τσάμπιον Ελ Πριμέρο?

Δεν είναι και λίγοι οι αστέρες που δανείζουν τις φωνές τους στο φιλόδοξο αυτό κινούμενο σχέδιο με πιο γνωστούς στο σινεφίλ κοινό τους John Cena, Kate McKinnon, Anthony Anderson, Bobby Cannavale, Peyton Manning, Gina Rodriguez, Miguel Ángel Silvestre, David Tennant.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Δεκεμβρίου 2017 από την Odeon!

Μια αυστηρή, αδίστακτη και ποιητική ιστορία από τα βουνά του Καυκάσου! Η γεωργιανή σκηνοθέτης Mariam Khachvani θριάμβευσε στο Karlovy Vary, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου, με τη νέα ταινία της «Dede». Η ταινία πέτυχε το “East of the West Competition” του Φεστιβάλ, δίνοντάς της την πρώτη της διεθνή αναγνώριση. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές πτυχές στην ιστορία, οι οποίες ασχολούνται κυρίως με τα «σκληρά» έθιμα στις μικρές κοινωνίες. Η ταινία είναι αφιερωμένη στην πανέμορφη περιοχή του Svaneti, με άφθονες λαϊκές μουσικές και πολλά παραδοσιακά στοιχεία. Η σκληρότητα και η ομορφιά του σκηνικού όπως και η οπτική της σκηνοθέτιδας εξασφάλισαν στην ταινία «Dede» (Dede στη διάλεκτο Svanesh σημαίνει "μαμά") κι άλλες συμμετοχές και βραβεία σε φεστιβάλ. Στα απομακρυσμένα ορεινά χωριά της Γεωργίας τα παρωχημένα έθιμα εξακολουθούν να υφίστανται ακόμη και σήμερα. Τα πάντα κινούνται γύρω από την τιμή της οικογένειας και μια γυναίκα δεν έχει λόγο σε τίποτα, (συμπεριλαμβανομένου και της τύχης των παιδιών της). Ωστόσο η Khatchvani εξασφαλίζει στο κοινό τόσο την καλή, όσο και την κακή πλευρά των παραδόσεων. Στην ταινία χρησιμοποιείται η τοπική γλώσσα των Svanuri και η ταινία γυρίστηκε στο Ushguli, ένα ορεινό χωριό, στο οποίο γεννήθηκε και η Khachvani. Όλοι οι ηθοποιοί, με εξαίρεση του Temur Babluani, είναι μη επαγγελματίες λόγω της διαλέκτου που χρησιμοποιείται στην ταινία και την οποία μιλούν μόνο 10.000 άτομα.

Η ταινία διαδραματίζεται το 1992. Η νεαρή Ντίνα ζει σε ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό όπου η ζωή «κυβερνάται» επί αιώνες από την παράδοση. Ο παππούς της, έχει κανονίσει ήδη τον γάμο της με τον David, ο οποίος επιστρέφει από τον πόλεμο. Επιστρέφοντας φέρνει μαζί του και τον συνστρατιώτη του, στον οποίο οφείλει τη ζωή του. Ο όμορφος Gegi, και η Ντίνα ερωτεύονται. Θα καταφέρει να εναντιωθεί στις «στεγανές» παραδόσεις της μικρής κοινωνίας στην οποία ζει; Και, αν το κάνει ποιο θα είναι το τίμημα;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Δεκεμβρίου 2017 από την New Star!

Είμαι μουσικός, παίζω μουσική, αυτό ξέρω να κάνω καλύτερα! Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Étienne Comar, είναι μια μουσική βιογραφία που φέρει τον τίτλο Τζάνγκο, Ο Βασιλιάς του Σουίνγκ (Django). Η ταινία που αφηγείται ένα καθοριστικό, άγνωστο, επεισόδιο από την πολυτάραχη ζωή του μεγάλου κιθαρίστα Τζάνγκο Ράινχαρντ, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου όπου αποτέλεσε και την Ταινία Έναρξης του Φεστιβάλ. Ο Étienne Comar, γνωστός ως σεναριογράφος και παραγωγός των ταινιών Ενώπιον Θεού και Ανθρώπων του Xavier Beauvois, Τιμπουκτού του Abderahman Sissako και Ο Βασιλιάς μου της Maiwenn, παρουσιάζει την πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης με πρωταγωνιστές τον σπουδαίο Reda Kateb και την γοητευτική Cécile de France. Ο Kateb είναι φέτος υποψήφιος για την ερμηνεία του στα Γαλλικά Βραβεία Lumières. Στη μουσική επιμέλεια συναντάμε τον σπουδαίο συνεργάτη του Νικ Κέιβ, Γουόρεν Έλις και το εκπληκτικό Ρόζενμπεργκ Τρίο που ερμηνεύει μοναδικά τις πασίγνωστες συνθέσεις του Ράινχαρντ. Η ταινία γνώρισε μεγάλη επιτυχία στις γαλλικές αίθουσες, ενώ στις αρχές του 2018 προγραμματίζεται η έξοδός της στην Αμερική.

Παρίσι, 1943. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, ο τσιγγάνος Τζάνγκο Ράινχαρτ, μια μοναδική προσωπικότητα της εποχής και βιρτουόζος της κιθάρας, βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του. Κάθε βράδυ το Παρίσι χορεύει με τη σουίνγκ μουσική του, ενώ την ίδια στιγμή οι τσιγγάνοι της Ευρώπης καταδιώκονται από τους Ναζί. Όταν η Γερμανική προπαγάνδα του ζητάει να πάει στο Βερολίνο για συναυλίες, συναισθάνεται τον κίνδυνο και αποφασίζει να διαφύγει στην Ελβετία μαζί με τη σύζυγό και τη μητέρα του, με τη βοήθεια της Γαλλίδας φίλης του Λουίζ ντε Κλερκ. Αλλά η απόδραση τους είναι πιο πολύπλοκη απ’ ότι περίμενε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Δεκεμβρίου 2017 από την One From The Heart!

Αποστολή αυτοκτονίας! Κατόπιν της αξιόλογης αλλά και αδικημένης στα διεθνή box offices τελευταίας ταινίας του, του crime thriller, La French, με πρωταγωνιστή τον Jean Dujardin, ο Γάλλος σκηνοθέτης Cedric Jimenez, επιστρέφει στην δράση με μια ακόμη ακριβή διαθνή συμπαραγωγή, που αυτή την φορά μας ταξιδεύει στα χρόνια που εξελίσσεται ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Πρόκειται για το φιλμ The Man With The Iron Heart που μας γυρίζει χρονικά πίσω στα 1942 εποχή που το Τρίτο Ράιχ βρίσκεται στο απόγειο του και τις ημέρες που η συμμαχική Αντίσταση σε ολόκληρη την Ευρώπη αναζητά να πλήξει καίριους στόχους των Ναζί. Μια τέτοια περίπτωση θα αποτελέσει η μυστική αποστολή Ανθροπόιντ, στην οποία συμμετέχουν δύο από τα πλέον διακεκριμένα στελέχη του Τσέχικου απελευθερωτικού αγώνα, οι Γιόζεφ Γκάμπτσικ και Γιαν Κούμπις, που θα οργανώσουν πλάνο εξόντωσης του θρυλικού και αιμοσταγή αξιωματικού των Ες Ες Ράινχαρντ Χάιντριχ κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην Πράγα. Για όσους βεβαίως παρακολουθούν τις σινεφιλικές εξελίξεις από κοντά, δεν αποτελεί καμία έκπληξη το γεγονός πως διαβάζουν ακριβώς την ίδια πλοκή με την πανομοιότυπη ταινία Anthropoid, που κυκλοφόρησε στις αίθουσες προ μηνών, μόνο που πρόκειται για το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο δοσμένο σε ένα δεύτερο (περίεργο το γιατί) ίδιο φιλμ. Που ακόμη και από τα πλάνα του τρέιλερ μοιάζει σαν να έχει γυριστεί πλάνο πλάνο σε πατρόν του προηγούμενου, οπότε δεν απομένει παρά να περιμένουμε την κυκλοφορία του, στις 7 Ιουνίου 2017, πρωτίστως στις Ευρωπαϊκές αγορές, για να κάνουμε τις λογικές μας συγκρίσεις.

Όπως στην προαναφερθείσα περίπτωση, έτσι κι εδώ ένα αξιόλογο ιντερνάσιοναλ καστ συναντάμε στην διανομή των ρόλων, με τους Jason Clarke, Rosamund Pike, Jack O'Connell, Jack Reynor, Noah Jupe, Adam Nagaitis, Enzo Cilenti, Oscar Kennedy και Mia Wasikowska, να δίνουν το παρόν στο πόνημα που για καιρό παραμένει έτοιμο προς διάθεση στα συρτάρια, μιας και πρόλαβε να βγει πρώτο στους κινηματογράφους, το έτερο αντίγραφο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Δεκεμβρίου 2017 από την Spentzos Films!

Καλώς ήλθατε σε ένα μαγικό βασίλειο! Η ιστορία της Μούνεϊ, μιας ατίθασης εξάχρονης και της παρέας της. Το καλοκαίρι τους είναι γεμάτο θαύματα, ζαβολιές και περιπέτειες, ενώ ταυτόχρονα οι ενήλικες γύρω τους έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα. Στις ΗΠΑ τα μοτέλ έχουν γίνει το τελευταίο καταφύγιο των ανθρώπων που δε μπορούν να εξασφαλίσουν μόνιμη κατοικία. Ο πληθυσμός των «κρυμμένων αστέγων» αποτελείται κυρίως από οικογένειες που παλεύουν κάθε μέρα να διατηρήσουν μια στέγη. Η ιστορία μας εκτυλίσσεται λίγο έξω από το Ορλάντο, τον απόλυτο προορισμό για διακοπές και «Το Πιο Μαγικό Μέρος στον Κόσμο». Η κεντρική λεωφόρος ανάμεσα στα θεματικά πάρκα και τα θέρετρα είναι γεμάτη από φτηνά μοτέλ που κάποτε γέμιζαν από τουρίστες, ενώ σήμερα φιλοξενούν άστεγες οικογένειες. Η Μούνεϊ ζει με την 22χρονη μητέρα της Χέιλι, σε ένα τέτοιο μοτέλ- το The Magic Castle. Το κοντινότερο που έχει η Μούνεϊ σε πατρική φιγούρα είναι ο Μπόμπι, ο διαχειριστής του μοτέλ, τον οποίο πειράζουν συνεχώς τα παιδιά με τις σκανδαλιές τους. Η Χέιλι μόλις έχασε τη δουλειά της κι ένα κοριτσάκι στην ηλικία της Μούνεϊ μόλις μετακόμισε δίπλα τους- θα είναι ένα αξέχαστο καλοκαίρι.

Η ταινία The Florida Project του σκηνοθέτη Sean Baker, προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο τελευταίο φεστιβάλ Βερολίνου και ως κορυφαία της διάκριση έχει μέχρι στιγμής την υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Β Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του κορυφαίου ρολίστα Willem Dafoe. Μαζί με τον έμπειρο ηθοποιό στο φιλμ συμμετέχουν και οι Brooklynn Prince, Bria Vinaite, Valeria Cotto, Christopher Rivera, Caleb Landry Jones.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Δεκεμβρίου 2017 από την Seven Films!

Εκείνος έκτισε μια περιουσία. Όλοι οι άλλοι πλήρωσαν γι αυτό! Μετά από το Alien: Covenant που παρακολουθήσαμε μερικούς μήνες πριν, ο πολυγραφότατος Ridley Scott επιστρέφει και με μια ακόμη ταινία μέσα στο 2017, το θρίλερ αγωνίας και μυστηρίου Όλα τα Λεφτά του Κόσμου (All the Money in the World). Το φιλμ μας ταξιδεύει χρονικά πίσω στην δεκαετία του 70 για να περιγράψει την πρωτοφανή περίπτωση απαγωγής του δεκαεξάχρονου Πόλ Γκέτυ του 3ου, αλλά και την απελπισμένη απόπειρα της μητέρας του Γκέιλ να πείσει τον δισεκατομμυριούχο πατέρα της και παππού του να πληρώσει τα λύτρα. Καθώς εκείνος θα αρνηθεί, εκείνη σε συνεργασία με τον νομικό της σύμβουλο θα έρθει σε ανοιχτή ρήξη μαζί του, ιδίως από την ώρα που οι απαγωγείς θα αποδειχτεί πως έχουν επιθετικές διαθέσεις προς το παιδί. Το σενάριο του έργου υπογράφει ο David Scarpa (The Days The Earth Stood Still, The Last Castle) με την διανομή της Sony, έχοντας μόλις κυκλοφορήσει το πρώτο τρέιλερ, να ανακοινώνει την επίσημη κυκλοφορία του στις 8 Δεκεμβρίου τρέχοντος έτους, δεδομένα και για να προλάβει την deadline για τις Οσκαρικές υποψηφιότητες.

Εκεί που κατά πάσα πιθανότητα θα βρεθεί για μια ακόμη φορά ο πολυβραβευμένος Christopher Plammer, που εδώ ερμηνεύει τον άπληστο και δίχως ίχνος συμπόνοιας για το ίδιο του το αίμα μεγιστάνα. Τον σπουδαίο ερμηνευτή πλαισιώνουν η πάντοτε αξιόλογη Michelle Williams και ο Mark Wahlberg, ενώ το καστ συμπληρώνουν και οι Timothy Hutton, Charlie Plummer, Andrew Buchan, Olivia Grant, Teresa Mahoney, Romain Duris, Charlie Shotwell.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Δεκεμβρίου 2017 από την Odeon!

Κι αρμενίζαμε στα πέλαγα... Κάτω από την χιλιοτραγουδισμένη μελωδία του πρόσφατα χαμένου Γιάννη Καλαντζή, κάνει την πρώτη του παρουσία το προωθητικό τρέιλερ της πρώτης μεγάλου μήκους δημιουργίας του Ανδρέα Μορφονιού (γνώριμου στο κοινό από την τηλεοπτική σειρά Ευτυχισμένοι Μαζί) με τον τίτλο Τζαμάικα. Όπως αποκαλύπτουν και τα λίγα δευτερόλεπτα του κλιπ, πρόκειται για ένα νοσταλγικό ταξίδεμα στο παρελθόν, στις εποχές της νεανικής αθωότητας, στοιχείο που είναι ικανό από μόνο του να σβήσει την οποιαδήποτε διχόνοια. Προβληματική σχέση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα σε δύο πάλαι ποτέ αγαπημένα αδέλφια, τον Άκη και τον Τίμο, που μεγαλώνοντας τράβηξαν ο καθένας το δικό του διάβα, μετατρέποντας τον δεσμό αίματος τους, σε αποξένωση. Πλέον ο πρώτος είναι οδηγός ταξί, που παλεύει καθημερινά για το μεροκάματο, μην καταφέρνοντας να φέρει βόλτα τα οικονομικά ζόρια, ενώ ο δεύτερος είναι ένας άκρως επιτυχημένος παρουσιαστής της τηλεόρασης, δημοφιλής και αγαπητός στο ευρύ κοινό. Οι αναμνήσεις που θα ξυπνήσουν με τις νότες του λατρεμένου τραγουδιού, θα φέρουν και πάλι τα αδέλφια σιμά, να αντιμετωπίσουν από κοινού, με χιούμορ και καλή διάθεση, τα προβλήματα τους. Το σενάριο ανήκει στον Γιώργο Φειδά (Singles) ενώ το βασικό κομμάτι της διεύθυνσης φωτογραφίας, για την αναπαράσταση της παλαιάς περιόδου, έχει αναλάβει ο Γιάννης Δρακουλαράκος (Ένας Άλλος Κόσμος, Το Τανγκό των Χριστουγέννων).

Δύο από τους πιο αγαπητούς, τηλεοπτικούς κατά βάση, αστέρες, μοιράζονται τους βασικούς ρόλους της υπόθεσης, ο Σπύρος Παπαδόπουλος και Φάνης Μουρατίδης, που υποδύονται τα δύο μεσήλικα πλέον αδέλφια. Τους περιφερειακούς χαρακτήρες του καστ μοιράζονται οι Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Μελέτης Ηλίας, Νίκος Παντελίδης, Μαίρη Ευαγγέλου. Την μουσική επένδυση του φιλμ, που αναμένεται να φτάσει στις αίθουσες την τελευταία Πέμπτη πριν τα Χριστούγεννα του 2017, επιμελείται ο συνθέτης σημαντικών πρόσφατων επιτυχιών, Θέμης Καραμουρατίδης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Δεκεμβρίου 2017 από την Feelgood Ent.!

Η αποτυχία είναι ο καλύτερος δάσκαλος!

του zerVo (@moviesltd)

Θεωρώ εαυτόν, από τους φανατικότερους υποστηρικτές της θρυλικής μαρκίζας. Έχοντας μάλιστα βιώσει από κοντά και σε πρώτη προβολή την φρενίτιδα που συνόδευσε κάθε έξοδο των επεισοδίων IV έως VI (που ουδέποτε ξεπεράστηκε στην πορεία, από κανέναν LOTR, από κανέναν Potter, από κανένα σίνε σίριαλ γενικότερα) αντιλαμβάνομαι πάρα πολύ καλά το τι ακριβώς σημαίνει προσμονή για το κάθε νέο Episode. Με την μόνη διαφορά όμως, πως ανήκω σε εκείνο, το διόλου μαζεμένο, μικρό ή περιορισμένο αριθμητικά υποσύνολο των φανς, που πιστεύει πως τα πάντα ολοκληρώθηκαν με την πτώση των τίτλων τέλους του μυθικού Return Of The Jedi. Έκτοτε είτε στην φάση πρίκουελ, είτε στην από προ διετίας επανεκκινούμενη πορεία μετεξέλιξης του είδους, δεν συγκινούμαι ιδιαίτερα, μιας και δεν θωρώ πως υπάρχει εξέλιξη, παρά μόνο διαρκές αναμάσημα των όσων είδαμε στην εισαγωγική δια χειρός Lucas τριλογία. Οι φονταμενταλιστές της Force είναι βέβαιο πως έχουν διαφορετική άποψη και πολύ καλά πράττουν, αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει όμως πως η ιδιοκτήτρια του τίτλου Disney, δεν ξεζουμίζει την έννοια Star Wars, έχουσα ως μοναδικό, αποκλειστικό στόχο το κέρδος. Συνεπώς αυτό δεν είναι σινεμά, παρά εκμετάλλευση της (μάλλον νοσταλγικής) αγάπης του κοινού για κάτι που η έμπνευση του έσβησε πολλές δεκαετίες πριν.

Με εξασθενημένο το ηθικό και με τις δυνάμεις τους να τις εγκαταλείπουν οι πολεμικές αστρικές διμοιρίες της Αντίστασης παλεύουν με νύχια και με δόντια να αποφύγουν την επίθεση της στρατιάς του - καθοδηγούμενου από τον διαβολικό Ηγέτη Σνόουκ - Πρώτου Τάγματος, που ενδεχόμενα θα αποφέρει και την ταπεινωτική τους ήττα. Κατά την διάρκεια της καταιγίδας των πυρών ενάντια στους ταλαιπωρημένους επαναστάτες, θα τραυματιστεί βαριά η αρχηγός τους, Στρατηγός Λέια Οργκάνα, που θα επιβιώσει του ολέθρου κάνοντας χρήση της ασπίδας της Δύναμης. Με την διοίκηση να περνά προς το παρόν στα χέρια της ανθρωποειδούς και πιο μετριοπαθών αντιλήψεων Υποναυάρχου Αμίλια Χόλντο, δεν θα αργήσουν να κάνουν την εμφάνιση τους οι εσωτερικές έριδες, με προεξάρχουσα εκείνη που αφορά στην επιθετική δράση του επιπόλαιου και παρορμητικού πιλότου Πο Ντάμερον, που περισσότερο αρνητικά, παρά θετικά αποτελέσματα επιφέρει στην Αντίσταση.

Την ίδια στιγμή στο απομονωμένο και άγονο νησί που γεννήθηκε ο θρύλος των Τζεντάι, ο αυτοεξόριστος και ζορισμένος ψυχικά από την απροσδόκητη τροπή που πήρε η μετάδοση της γνώσης του στον γιο του αδελφικού του φίλου, Χαν Σόλο και της Λέια, Κάιλο Ρεν, που τον έχει μετατρέψει σε ένα ανεξέλεγκτα φονικό όπλο υπέρ του Τάγματος, θα απορρίψει μονομιάς την πρόταση της άφοβης νεαρής Ρέυ, για να γίνει ο μέντορας της και να της μεταβιβάσει όλη του την σοφία. Οι επιδεξιότητα που θα δείξει το κορίτσι στις επαφές της με την Force, αλλά και η μυστηριώδης εξ αποστάσεως επικοινωνία που έχει με τον Κάιλο, θα είναι τα στοιχεία που θα πείσουν τον Τελευταίο των Τζεντάι να της δώσει την μαθησιακή ευκαιρία.

Ακριβώς την αντίστοιχη ώρα, που θα ξυπνήσει από το κώμα ο πρώην υπέρμαχος της Σκοτεινής Πλευράς, που μόλις πέρασε στην πλευρά των επαναστατών ιπτάμενος Φινν και μαζί με την εξίσου δυναμική ομάδα του, θα επιχειρήσουν να εντοπίσουν τα ίχνη της ξεχωριστής, όπως πιστεύουν, Ρέυ. Πρώτο τους μέλημα, μολονότι η ηγεσία της Αντίστασης δεν το κρίνει σκόπιμο και ασφαλές, θα είναι να αποκόψουν το Τάγμα από την πληροφόρηση για το που ακριβώς κρύβεται το κορίτσι, μια κίνηση που αυτόματα θα εκτοξεύσει τα επίπεδα ασφάλειας, προκειμένου να λάβει χώρα η πολυπόθητη εκπαίδευση της Special One.

Για να είμαστε τίμιοι και ειλικρινείς με όσους επιχειρούμε να ανοίξουμε κουβέντα κινηματογραφική, θα πρέπει να εκκινήσουμε από το σημείο μηδέν του ριμπούτ, δηλαδή το προηγούμενο τσάπτερ The Force Awakens, που υπήρξε μια σχεδόν γραμμή προς γραμμή αναπαράσταση του A New Hope. Νοσταλγική αφήγηση που σε συνδυασμό με τα υπέροχα οπτικοακουστικά εφέ, το πρωτοεμφανιζόμενο καστ και την αβάσταχτη δυναμική του τίτλου, δημιούργησαν απολαυστικές συνθήκες θέασης. Τι καλύτερο λοιπόν για την συνέχεια, από την αναπαλαίωση της ίδιας της συνέχειας, που ως γνωστόν στα υπεραιωνόβια χρονικά του σινεμά, ορίζει το σίκουελ εκείνο που όσο κανένα άλλο βάζει πλάτη τον προκάτοχο του. Οι αναφορές από το πρώτο ίσαμε το τελευταίο δευτερόλεπτο στο ανυπέρβλητο The Empire Strikew Back είναι διαρκείς και υπέρ το δέον τονισμένες. Ομοίως εδώ συναντάμε περίπτωση προδοσίας, ομοίως αποκαλύπτεται ένα μοιραίο και αναβράζων την εξέλιξη μυστικό, ομοίως παίζει χαρακτήρας που ταλαντεύεται ψυχικά ανάμεσα στο ποια ακριβώς πλευρά πρέπει να ακολουθήσει.

Το μυστικό στην αφήγηση που χρησιμοποιεί το The Last Jedi, είναι πως κινεί την δράση πάνω σε έναν τριπλό άξονα, με τις αντίστοιχες θεματικές ρουμπρίκες να παίζουν ανεξάρτητες, όσο και αλληλένδετες, αυτόνομες αλλά συνάμα προσθέτουν υλικά η μία στην δομή της άλλης, κολπάκι που πιστώνεται εξ ολοκλήρου ο δαιμόνιος Rian Johnson, που έχει δώσει αν μη τι άλλο τα διαπιστευτήρια του. Βεβαίως καθεμιά επιμέρους υποιστορία, διανθίζεται στο διάβα της από μακροσκελείς και εντυπωσιακές στην απεικόνιση τους σεκάνς μαχών - αναμφίβολα ανθολογική εικαστικά, εκείνη που λαμβάνει χώρα πάνω στο εναλλασσόμενης, άλικης απόχρωσης, άλας - στοιχείο που αυτόματα όμως μεγεθύνει χωρίς ίχνος οικονομίας την χρονική διάρκεια του Τζεντάι. Χαράς ευαγγέλια για τους φανατικούς φίλους του που δεν θα ήθελαν με τίποτα να τελειώσει, για όλους τους υπόλοιπους όμως, που τελεία δεν μπαίνει ποτέ στο αέναο ετούτο saga τι γίνεται? Ομοίως δεν υπάρχει ισορροπία μεταξύ των γραμμών που κτίζουν την ιστορία, με όλα όσα λαμβάνουν χώρα στην απόκρημνη ατόλη, να εμφανίζουν κατά πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την πρόοδο της πλοκής σε σύγκριση με τα έτερα δύο τρέχοντα την κούρσα, έστω κι αν δεν διαθέτουν την πιο λαμπερή, φανφαρόνικα φωτογραφημένη και εφετζίδικη αφήγηση.

Εδώ όμως έρχεται να προστεθεί η απορία του ψάλτου. Ποιο ακριβώς είναι το στοιχείο που κάνει αυτό το παρακλάδι του Πολέμου των Άστρων ξεχωριστό και διάφορο από τα αντίστοιχα young adult στιχάκια - του Hunger Games ή του Divergent, στων οποίων το επίκεντρο εμφανίζεται χαρισματικό σε ψυχή και σώμα κοριτσόπουλο. Όσο για τα (θεωρητικά βαθύτερα) μηνύματα που προσφέρει το Episode 8 δεν είδαμε δα και καμία ειδική καινοτομία στον ορίζοντα, ούτε καμία μεγάλη έκπληξη να σκάει στο πανί. Το αιώνιο ερωτηματικό πλανάται στην ατμόσφαιρα, για το πως κανείς δυναμικός, εύρωστος, εκπαιδευμένος άριστα και με χάρες που τον καθιστούν ξεχωριστό, πολεμιστής, δύναται να περάσει την κόκκινη γραμμή που χωρίζει την Αρετή από την Κακία. Ποιο είναι το συστατικό εκείνο που έλκει ακόμη και τους πιο καλοσχηματισμένους και αμόλυντους χαρακτήρες να επιλέξουν να διαβούν τον Ρουβίκωνα και να πολεμήσουν κόντρα στους μέχρι πρότινος κομπανιέρους τους? Απαντήσεις περισσότερες, αν και δεν προσμένω τίποτα ανατροπές κορυφαίες, πέραν αυτών της κοπιαριστής αναπαραγωγής, στο επόμενο τεύχος, σε δύο χρονάκια από σήμερα.

Μπορεί να μην το περίμενε κανείς πριν αρχίσουν οι τίτλοι έναρξης και η κάτω από την εμβληματική μουσική επένδυση του Williams εισαγωγή να κυλούν με φόντο τον μακρινό γαλαξία, αλλά το σπουδαιότερο δώρο που προσφέρει στο κοινό του το The Last Jedi, είναι η μορφή, η εικόνα και το κύρος της περσόνας που αναγράφει η πινακίδα του. Ο Λουκ Σκάιγουόκερ, ώριμος, πάνσοφος, δάσκαλος, είναι εδώ, αγέρωχος και πεισμωμένος, πανέτοιμος να δώσει ακόμη μια παράσταση, διαφορετική από εκείνη του νεαρούλη με το φωτόσπαθο που ξέραμε μέχρι τα τώρα. Διόλου τυχαία λοιπόν ο Mark Hammil, ο αστέρας που συνέδεσε όσο κανείς το όνομα του με την σειρά, εδώ αποδίδει την κορυφαία ερμηνεία σε ολάκερη την καριέρα του, ξεπερνώντας ίσως και όλους τους αντίστοιχους μέντορες, καθηγητές, δασκάλους που είδαμε σε παλαιότερες εκδοχές του θρύλου. Από κοντά του και η Λέια, το αδελφάκι του, το αίμα του, στο κύκνειο άσμα της Carrie Fisher, δίνει κι εκείνη από την μεριά της, αποδεχόμενη την αφιέρωση της παραγωγής, έναν τόνο ακόμη πιο συγκινητικό και μελοδραματικό στο όλο σύνολο.

Που κλείνει και πάλι υποσχετικά, για όσα θα εξελιχθούν στο επεισόδιο 9, με το οποίο πέφτει η αυλαία της τρίτης τριλογίας. Εκεί που αναμένεται φινάλε εκρηκτικό και δαιμονισμένο, μακάρι και εμπνευσμένο κατάτι παραπάνω από ένα απλοικό κόπυ πέιστ. Που δεν μας χαλά, εμείς το ορίτζιναλ το έχουμε βιώσει ζωντανό επί της οθόνης. Αλλά δεν μας λέει και κάτι το μοναδικό, το άλλο. Όπως μοναδικό και άλλο υπήρξε εκείνο το Star Wars.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Δεκεμβρίου 2017 από την Feelgood Ent.!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Star Wars: The Last Jedi	Feelgood Ent.	1	203	100.121	100.121
2	Coco	Feelgood Ent.	1	152	16.667	16.667
3	Καζαντζάκης	Odeon	4	55	8.951	204.527
4	Murder On The Orient Express	Odeon	6	34	8.848	324.568
5	Ο Θησαυρός	Tanweer	2	37	8.651	36.267
6	Wonder Wheel	Odeon	2	40	6.977	27.392
7	Paddington 2	Odeon	3	74	6.773	47.679
8	Santa & Cie	Odeon	1	55	6.226	6.226
9	The Square	Feelgood Ent.	2	16	5.705	15.909
10	Teströl és lélekröl	Strada Films	1	5	4.001	4.001

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους...ζωντανούς!

του zerVo (@moviesltd)

Δεν ζωντανεύουν οι νεκροί. Κανόνας! Μονάχα οι ιερές Γραφές κάνουν λόγο για την Ανάσταση τους, την ώρα της Δεύτερης Έλευσης Του. Η απώλεια δεν αποκαθίσταται μονάχα μαλακώνει, το μοιρολόγι δεν τερματίζει απλώς αλαφραίνει, οι δυο κόσμοι, ετούτος ο περαστικός και ο άλλος ο αιώνιος ουδέποτε απαντούν το διάβα τους. Κι όμως ακόμη κι αν ο θάνατος ορίζει το τέλος της ύπαρξης του υποκειμένου, υπάρχει ένα στοιχείο που αφήνει πίσω του, να παραμένει άσβεστο στο βάθος των αιώνων, η Μνήμη του. Ολοκληρωτικά πεθαμένος είναι μόνον εκείνος που έχει λησμονηθεί από τους πάντες, που δεν υπάρχει πια ούτε σαν υπόνοια θύμησης, που το πέρασμα του από την ζωή πάει ξεχάστηκε, έσβησε. Και τότε λέμε πως επήλθε ο τελικός θάνατος, το οριστικό αντίο. Πικρό να συμβαίνει. Και δυστυχές. Πόσο μαραζωμένες να είναι αλήθεια οι ψυχές των ξεχασμένων, εκεί στην παραδείσια λίμπο που γυροφέρνουν χωρίς να υπάρχει έστω και ένας δικός τους, να τις μνημονεύει. Πρόλογος animation αυτός. Που στο πίσω μέρος του μυαλού ορίζει ταινία παιδικού μέχρι νεανικού, διασκεδαστικού χαρακτήρα. Υποτίθεται. Ας είναι καλά η Pixar που μέσα από τα αριστουργήματα της παραδίδει τόσο ποιοτικά, αληθινά μαθήματα ζωής.

Σε αυτό τον τόπο που η μουσική και το τραγούδι δίνουν ένα ξεχωριστό νόημα στη ζωή, στο φτωχικό από παράδες μα τόσο πλούσιο σε ψυχή, πάθος και ανθρωπιά Μεξικό, μονάχα μια φαμίλια επιμένει να κρατά ολοκληρωτικά έξω από το κατώφλι της, οτιδήποτε έχει σχέση με νότες, μελωδίες και πεντάγραμμο. Χτυπημένοι από μια ανεξήγητη κατάρα οι Ριβέρα, πάππου προς πάππου τσαγκάρηδες στο επάγγελμα, ούτε θέλουν να ακούν για κιθάρες, κορνέτες και καλλίφωνους μαριάτσι. Κι αν όλο το χωριό προετοιμάζεται για το μεγάλο λαϊκό πανηγύρι της ημέρας των νεκρών, εκείνοι παραμένουν με τα παντζούρια σφαλιστά, μην τυχόν και τα διαπεράσει ο παραμικρός ήχος από το μουσικοχορευτικό γλέντι της πλατείας.

Απαγόρευση που από καιρό έχει σπάσει ο μικρούλης Μιγκέλ, κουρδίζοντας κρυφά από τους γονείς του, την ξύλινη εξάχορδη του, κρυμμένος στην σοφίτα, μυστικό που δεν γνωρίζει κανείς παρά μόνο ο πιστός του τετράποδος φίλος Ντάντε. Σκοπός του χαρισματικού μπόμπιρα, που διακαώς επιθυμεί να μοιάσει στον θρύλο της καντάδας (και συγχωριανό του) Ερνέστο Ντε λα Κρουζ, είναι να λάβει μέρος στον διαγωνισμό ταλέντων, ακόμη κι αν χρειαστεί για κάτι τέτοιο να παρακούσει την εντολή του αφεντικού του σπιτιού, της αγριεμένης γιαγιάς Ιμέλντα! Έχοντας απολέσει την κιθάρα του, όμως, η μοναδική λύση που του μένει θα είναι δανειστεί εκείνη που κοσμεί το στολισμένο μαυσωλείο του αδίκως μακαρίτη κανταδόρου, πιστεύοντας βαθιά μέσα του, πως στις φλέβες του ρέει κοινό προγονικό αίμα, καθώς οι ενδείξεις κάνουν λόγο πως πρόκειται για τον προ-προπάππο του.

Τι σφάλμα! Η είσοδος του αφελή και παράτολμου Μιγκέλ στο μνήμα, θα σημάνει το άνοιγμα μιας γέφυρας, που θα ενώσει τον κόσμο των ζωντανών, με εκείνο των πεθαμένων, με το μικρό παιδί να μένει φοβισμένα παγιδευμένο ανάμεσα στα στοιχειά και τα φαντάσματα που γιορτάζουν την στιγμή του χρόνου, που τους είναι αφιερωμένη. Ανήμπορος να επιστρέψει, ο εκκολαπτόμενος καλλιτέχνης, θα καταλάβει πως μόνο συναντώντας τους προγόνους του και μαθαίνοντας όλη την αλήθεια για το παρελθόν της οικογένειας του, θα πετύχει να σπάσει το ξόρκι, γεμίζοντας ξανά το σπιτικό του με μουσική και τραγούδι. Όπως παλιά. Κι αυτή είναι η μοναδική διέξοδος για να πραγματοποιήσει ο δωδεκάχρονος το μεγάλο του όνειρο, να γίνει κι αυτός ένας τρανός αρτίστας, που θα τον καμαρώνουν όλοι στο Μέχικο!

Για τουλάχιστον μια δεκαετία, την πρώτη της πορείας της ως στούντιο, οτιδήποτε και αν σέρβιρε στους θεατές η πρωτοπόρος του animation Pixar, προκαλούσε ρίγη έκπληξης στους σινεφίλ, με την ιδιαίτερη μεθοδολογία της στον συνδυασμό ιστορίας και κινούμενου σχεδίου. Με την πάροδο του χρόνου και με την σύμπραξη στην μαρκίζα της έτερης κραταιάς Disney, η μπράντα μπήκε σε μονοπάτια πιο εύπεπτα, πιο μέινστριμ, λιγότερο φιλοσοφημένα, με συνέπεια την κατά ένα σημαντικό ποσοστό απώλεια του δεδομένου ακαριαίου δεσμού ζωγραφιάς και στόρι. Επανατοποθετώντας εδώ στο επίκεντρο της πλοκής, ανθρώπινους χαρακτήρες, πράγμα που δεν το συνηθίζει, επιλέγοντας το μονοπάτι του εξανθρωπισμού της πανίδας (The Good Dinosaur, Finding Dory) ή της άψυχης ύλης (Cars 3, Toy Story 3), η φίρμα εκπλήσσει θετικά, αγγίζοντας τα κορυφαία επίπεδα της ιστορίας της, όπως τα κατόρθωσε σχεδόν μια δεκαετία πρότερα με το Up.

Ο τόπος που στήνεται το παραμύθι του Coco - τον τίτλο το φιλμ τον δανείζεται από το όνομα της πιο γηρασμένης εν ζωή περσόνας της φαμίλιας, της αιωνόβιας Κοκο, που πάσχει από γεροντική άνοια και δεν κινείται - στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, είναι βουτηγμένος στην ανέχεια, την οικονομική εξαθλίωση, τις κακουχίες, ενώ δεδομένα φιγουράρει στην κορυφή της σχετικής λίστας της δημόσιας διαφθοράς. Η επιλογή του όμως δεν είναι τυχαία, μιας και οι απόγονοι των Αζτέκων κυριευμένοι από θρύλους και δεισιδαιμονίες, πιστεύουν ακράδαντα στην ύπαρξη των πνευμάτων στον αέρα που τους τριγυρίζει, τιμώντας τα στις σχετικές παραδοσιακές εορτές ανά τακτές περιόδους. Ένα τέτοιο σκηνικό μνημόσυνου αναπαρίσταται σε ένα ολόκληρο δωμάτιο της μικρής οικίας των Ριβέρα, όπου δίπλα σε Χριστούς και Μαντόνες, φιγουράρουν οι φωτογραφίες των απελθόντων, ούτως ώστε ουδείς να μην καταφέρει ποτέ να ξεχάσει την μορφή τους, την μόστρα τους, στην ουσία ζουν ανάμεσα τους, τους μιλούν, τους συναναστρέφονται. Έστω κι αν η ύλη τους έχει εξαφανιστεί, δεν υφίσταται, μονάχα η ψυχή τους είναι διάσπαρτη στον χώρο. Με βάση αυτές τις μεταφυσικές δοξασίες, που το σύνολο σχεδόν των φανατικά θρήσκων λατινοαμερικάνων πιστεύει, κτίζεται το δεύτερο μέρος της υπόθεσης, που λαμβάνει χώρα πέρα από τον Αχέροντα, εκεί που σε μια χωρίς μέτρο γιγάντια κτισμένη (σαν) φαβέλα γειτονιά, όπου οι νεκροί κατοικούν, όλοι μαζί, σε συντροφιές κατά βάση οικογενειακές, ακολουθώντας κανόνες και αρχές σύγχρονων κοινωνιών. Σε αυτό τον κόσμο θα εισβάλλει ο πιτσιρίκος με το κιθαράκι, ψάχνοντας απεγνωσμένα το φωτισμένο πέταλο - ευχή κάποιου προπάππου, ώστε να δώσει τέλος στην μάστιγα που τυλίγει τα κεραμίδια του.

Ίντριγκα εκπληκτικής σύλληψης, γεμάτη ανατροπές, που για κάποιες ίσως και να νιώθεις προετοιμασμένος, για κάποιες άλλες όμως αναμφίβολα όχι, που θα διατηρήσουν το ενδιαφέρον τεταμένο μέχρι το φινάλε, όπου τα πάντα θα δείχνουν εντελώς διαφορετικά, από όσα σχημάτισε στο άμαθο μυαλουδάκι του ο μικρός κιθαριστής. Επίλογος ολόγιομος χρωμάτων και αισθήσεων, τιγκαρισμένος στις μεξικάνικες δοξασίες, από τις οποίες δεν λείπουν ούτε οι ψυχές των οικόσιτων ζώων, που κάποτε ανήκαν στις αυλές τους και συνυπάρχουν μαζί τους, δίνοντας σε όχι λίγες φορές λύσεις, όταν η κατάσταση οδηγείται στο αδιέξοδο. Ένα τέλος, που συναισθηματικά φορτίζεται υπέρμετρα, σε σημείο που το δάκρυ θα κυλήσει ανεμπόδιστο από την ματιά, όπως είχε συμβεί άλλωστε σε μια παρόμοια περίπτωση με τον διοπτροφόρο παππού του Ψηλά στον Ουρανό.

Τεράστιο μερίδιο της επιτυχίας του Coco ανήκει στον φωτορεαλιστικό σχεδιασμό της εικόνας και κυρίως των αληθινότατων ανθρώπινων χαρακτηριστικών των περσόνων, πράγμα απίθανα δύσκολο αν σκεφτούμε πως στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι σκελετοί, δίχως χείλια, που όμως αποδίδουν την λαλιά κατά πως ανοιγοκλείνει το στόμα τους. Ακόμη πιο σπουδαίο για το τιμ που ηγείται ο μάγος Lee Unkrich, είναι το γεγονός πως όλες οι συνθέσεις που παίζονται από τους σκιτσαρισμένους μουσικούς και κυρίως τον πανέξυπνης φατσούλας μικρούλη, πατούν πάνω σε ακριβείς νότες και τόνους των οργάνων, δένοντας ακόμη πιο πολύ την εξαίρετα μελετημένη μουσική επένδυση με το σύνολο. Όσο για τα ντεκόρ και τα μοτίβα που χρησιμοποιούνται για να κτίσουν την Νεκρόπολη, το δύσκολο δηλαδή κομμάτι, σε σχέση με το επίσης λεπτομερές χωριουδάκι, αν και υποφωτισμένα όπως πρέπει, μοιάζουν τόσο ανάγλυφα αναλυτικά, που θαρρείς πως είναι φωτογραφίες ενός τόπου μαγικού, μυστηριακού, υπαρκτού σε κάποιο εναλλακτικό περιβάλλον.

Προσωπικά δεν δυσκολεύομαι καθόλου να αναδείξω το Coco, το τόσο συγκινητικό αυτό κινούμενο σχέδιο, απευθυνόμενο σε μεγάλα παιδιά που γνωρίζουν πως να (συν)δέσουν το απτό τριγύρω τους, με το ουράνιο κατόπιν, ως το κορυφαίο της κατηγορίας του, για το έτος που διανύουμε. Παραδόσεις και θρύλοι, γίνονται ένα με τις ελπίδες και τις φιλοδοξίες ενός λαού που χάνεται στην σκόνη, αλλά δεν υποκύπτει. Παρά τραγουδά, κεφάτα άλλοτε στην γιορτή και την φιέστα, μοιρολογικά ενίοτε, ξυπνώντας τις μνήμες της απώλειας, της σωματικής, αφού η πνευματική δεν σβήνει ποτέ. Κι αυτό ακριβώς είναι το επίτευγμα που καρτερεί κανείς από την δίχως ταβάνι ικανοτήτων Pixar και τις συν αυτώ συνεργασίες της. Να κρατήσει ψηλά τις προσδοκίες των θεατών της, διατηρώντας άσβεστο το φως της μαγείας. Που από το πρώτο, ίσαμε το έσχατο δευτερόλεπτο της χρονικής διάρκειας, είναι διάχυτη μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα. Το μπράβο γι αυτό, είναι μια λέξη πολύ μικρή, ελάχιστη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Δεκεμβρίου 2017 από την Feelgood Ent.!