Movies Ltd

Κύκνειο άσμα και μια χελώνα – αναχωρητής!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Είμαστε, τι είμαστε, τίποτα δεν είμαστε βρε!

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Harry Dean Stanton, πέθανε στις 15 Σεπτεμβρίου, πριν τρεις περίπου μήνες δηλαδή, σε ηλικία 91ος ετών! Στην καριέρα του εμφανίστηκε σε πάνω από 100 ταινίες και σε 50 τηλεοπτικά επεισόδια! Ο πασίγνωστος κριτικός κινηματογράφου, Roger Ebert είχε θεσπίσει το λεγόμενο «Stanton-Walsh Rule», σύμφωνα με τον οποίο «καμία ταινία στην οποία συμμετέχουν είτε ο Harry Dean Stanton είτε ο M. Emmet Walsh σε δεύτερους ρόλους, δεν μπορεί να είναι κακή ταινία»! Το σκοτσέζικο συγκρότημα Travis πήρε το όνομά του από το όνομα του χαρακτήρα που υποδύονταν ο Stanton στην καλύτερη ταινία στην οποία συμμετείχε: στο «Παρίσι – Τέξας» του Wim Wenders!

Σε ότι αφορά τον σκηνοθέτη John Carroll Lynch αρχικά να πούμε πως δεν έχει καμία συγγένεια με τον... David Lynch, που έχει έναν πολύ παράξενο (τι περίεργο!) ρόλο στην ταινία! Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Είναι γνωστός, καρατερίστας ηθοποιός, τον οποίο έχουμε δει σε δεύτερους ρόλους σε διάφορες ταινίες. Πιο σπουδαίοι ρόλοι του ήταν αυτοί στις ταινίες «Zodiac» (2007) του David Fincher και «Fargo» (1996) των αδελφών Coen. Ο Lynch τον περασμένο Νοέμβριο ήταν στη Θεσσαλονίκη καθώς η ταινία του συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ μας. Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε 18 ημέρες και έμελλε να είναι η τελευταία στην οποία έπαιξε ο Harry Dean Stanton. Και δυστυχώς, δεν ήταν και τόσο... τυχερός, καθώς δεν μπόρεσε να δει την ταινία, η οποία έκανε την επίσημη πρεμιέρα της στις ΗΠΑ στις 29 Σεπτεμβρίου.

Η υπόθεση: Ο Λάκι είναι ένας μοναχικός, άθεος γέρος που... κρατιέται καλά, παρά το γεγονός ότι δεν έχει σταματήσει ποτέ να καπνίζει στη ζωή του! Ζει σε μια μικρή πόλη του αμερικάνικου Νότου, με έντονη την παρουσία των ισπανόφωνων κατοίκων της. Κάθε μέρα ο Λάκι ακολουθεί την ίδια ρουτίνα. Ξυπνάει, κάνει μερικές ασκήσεις γιόγκα (με τα εσώρουχά του και τις καουμπόικες μπότες του!!!), πηγαίνει για καφέ στην τοπική καφετέρια, όπου πειράζει τον ιδιοκτήτη και λύνει το σταυρόλεξό του στην εφημερίδα, βλέπει ανελλιπώς το τηλεοπτικό σόου που αγαπάει και το βραδάκι πηγαίνει στο μπαράκι όπου πίνει το ποτάκι του, συνδιαλέγεται με την ιδιοκτήτρια και τον μπάρμαν και τα λέει και με τον φίλο του, τον Χάουαρντ, ο οποίος τελευταία είναι στεναχωρημένος, καθώς το κατοικίδιό του, η χελώνα με το όνομα «Θόδωρος Ρούζβελτ», το έχει σκάσει! Η ρουτίνα του Λάκι θα διασαλευθεί όταν μια μέρα θα ζαλιστεί και θα πέσει ξερός στη μέση της κουζίνας του. Για πρώτη φορά έρχεται χειροπιαστά αντιμέτωπος με την έννοια της θνητότητας...

Η άποψή μας: Τούτη η ταινία είναι ένα παράδοξο one man show. Είναι μια ταινία στηριγμένη πάνω στην ιδιαίτερη περσόνα του πρωταγωνιστή της. Είναι μια ταινία – αφιέρωμα στον Harry Dean Stanton. Ο ήρωάς μας είναι από το Κεντάκι – το ίδιο και ο Stanton. Ο ήρωάς μας ήταν μάγειρας σε πολεμικό πλοίο κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (γι' αυτό και ονομάζεται Lucky στην ταινία), το ίδιο και ο Stanton! Ο ήρωάς μας καπνίζει – το ίδιο και ο Stanton. Και κανά «μαυράκι» το φουμάρει – το ίδιο και ο Stanton. Βέβαια, ταινία με την κλασική έννοια της λέξης δεν θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε τούτο το δημιούργημα. Είναι μια συρραφή επεισοδίων από τη ζωή του ήρωα. Δεν υπάρχει δομημένο σενάριο ή αυτό που οι Αμερικάνοι ονοματίζουν plot. Ο ρυθμός της ταινίας είναι αργός. Κι έχουμε ένα μοτίβο στάνταρ πάνω στο οποίο κινείται.

Από τη μια η επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, από την άλλη οι βαθυστόχαστες κουβέντες, από την άλλη οι παράλληλοι μονόλογοι, το όλο πράγμα δείχνει κατακερματισμένο και μη έχων συνάφεια και συνέχεια. Έχει όμως σαφέστατα κρυφό άσο στο μανίκι. Ποιος είναι αυτός; Μα ο ίδιος ο Harry Dean Stanton στον κεντρικό ρόλο. Ο θεούλης ήταν 91 ετών όταν γύριζε την ταινία και το Χόλιγουντ τρελαίνεται να βραβεύει (ακόμα και με Όσκαρ!) θρύλους του, κι ας έχουν πάρει το δρόμο της μη επιστροφής, το ταξίδι στον Αχέροντα. Ο Stanton στο ρόλο του Lucky είναι πάρα πολύ καλός – ίσως επειδή ουσιαστικά δεν «υποδύεται» έναν χαρακτήρα αλλά επειδή παίζει τον εαυτό του. Ένα από τα πράγματα που πιάνει ολόσωστα η ταινία στο πλαίσιο του σεναρίου της, είναι η αντίστιξη μεταξύ Lucky και της χελώνας που χάνει ο David Lynch! Άλλη καλτιά αυτή, που ελκύει τον κόσμο: ο τρελαμένος σκηνοθέτης σε έναν ρόλο που του πάει πάρα πολύ! Η σκηνή στο ισπανικό πάρτι είναι πολύ καλή, η σκηνή με το άσυλο των ζώων επίσης, το ότι ο Lucky κοιτάζει την κάμερα, δηλαδή εμάς, λίγο πριν το φινάλε, μας κάνει «συνενόχους» στην απόφασή του να «δραπετεύσει» - έχει πραγματάκια η ταινία.

Αν ήμουν ο Harry Dean Stanton δεν θα είχα διανοηθεί πιο όμορφο αποχαιρετισμό. Η ταινία έχει ατέλειες αλλά τι στην ευχή. Το ίδιο συμβαίνει και με τη ζωή, έτσι;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Νοεμβρίου 2017 από την Filmtrade

Κανείς, ποτέ, τίποτα δεν θα μας χωρίσει! Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του γεννημένου στην Ισπανία 45χρονου δημιουργού Sergio G. Sánchez, διάσημου κυρίως, για τα σενάρια που ο ίδιος επιμελήθηκε, των Το Ορφανοτροφείο και The Impossible, είναι ένα πολυεπίπεδο ψυχολογικό θρίλερ, με ένα αποθεωτικό καστ. Το Μυστικό των Μάρομποουν (Marrowbone) είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, που διηγείται την ιστορία τεσσάρων αδελφών που προσπαθούν να επιβιώσουν στην έπαυλη που ζούσαν με την πολυαγαπημένη τους μητέρα. Ο εικοσάχρονος Τζακ Μάρομποουν, η μικρότερη αδελφή του και τα δύο μικρότερα αδέλφια του, έχουν καταφέρει να φτιάξουν μία ασφαλή καθημερινότητα στο λαβυρινθώδες σπίτι τους, μετά τον θάνατο της μητέρας τους. Σιγά σιγά όμως πείθονται ότι στη σοφίτα του σπιτιού τους κατοικεί ένα διαβολικό πνεύμα και προσπαθούν ενωμένοι να το καταστρέψουν.

Νεανικό κατά βάση το καστ της ταινίας που συνθέτουν οι George MacKay, Mia Goth, Charlie Heaton, Matthew Stagg, Anya Taylor-Joy.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Νοεμβρίου 2017 από την Odeon!

Υπόγεια Οδύσσεια! Μετά το πολλά υποσχόμενο Heaven Knows What, το ανερχόμενο δίδυμο της ανεξάρτητης αμερικάνικης κινηματογραφικής σκηνής, Josh και Benny Safdie επιστρέφουν στους κακόφημους δρόμους της Νέας Υόρκης με το Good Time, μία αγωνιώδη περιπέτεια που καθηλώνει, καθώς παρακολουθεί την ανεξέλεγκτη πορεία δύο αδελφών προς άγνωστη κατεύθυνση. Ένα καταιγιστικό και ξέφρενα απολαυστικό θρίλερ, όπου οι αντιήρωες που κατοικούν σ’ αυτό τον εφιαλτικό μικρόκοσμο είναι γενναίοι και πιστοί σε έναν καθαρά προσωπικό κώδικα τιμής κεντημένο με καλές προθέσεις και λάθος χειρισμούς. Στους τίτλους τέλους ακούγεται ένα τραγούδι που έγραψε και τραγούδησε, εμπνευσμένος από την ταινία, ο θρύλος της μουσικής Iggy Pop. Μετά από μία πρόχειρα στημένη ληστεία που πάει στραβά, ο απεγνωσμένος και έτοιμος για όλα Connie, έχει ελάχιστο χρόνο για να σώσει τον αδελφό του Nick από τη φυλακή. Μέσα μία νύχτα ποτισμένη με αδρεναλίνη, ο παράτολμός Connie κατρακυλά χωρίς τέλος σε πράξεις βίας και πανικού με φόντο τις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης. Ο χρόνος μετράει σε βάρος του αδελφού του, αλλά και του ίδιου, καθώς οι ζωές τους κρέμονται από μία κλωστή.

Πρωταγωνιστεί ο Robert Pattinson (The Twilight Saga, Cosmopolis, Maps to the Stars, The Lost City of Z), με μία ερμηνεία ορόσημο για την καριέρα του καθώς υπηρετεί έναν κόντρα ρόλο σε μία μεθυστική, ηλεκτρισμένη ταινία που θα μείνει αξέχαστη. Μαζί του και οι Benny Safdie, Jennifer Jason Leigh, Barkhad Abdi, Buddy Duress, Taliah Webster, Peter Verby, Gladys Mathon, Necro.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Νοεμβρίου 2017 από την Feelgood Ent.!

Η οικογενειακή ζωή δεν είναι πάντα μια εύκολη υπόθεση! Βασισμένη στην πραγματική παράξενη ιστορία του Πολωνού ζωγράφου Ντζιζλαβ Μπεκσίνσκι είναι η πρώτη μεγάλου μήκους μυθοπλασίας από τον σκηνοθέτη του βραβευμένου ντοκιμαντέρ DEEPLOVE, Jan Matuszynski με τον τίτλο The Last Family. Ο Μπεκσίνσκι είναι ένα ευγενικός και ήρεμος άνθρωπος, ο οποίος υποφέρει από αραχνοφοβία. Παράλληλα,έχει σκληρές ερωτικές φαντασιώσεις και του αρέσει να ζωγραφίζει δυσάρεστα και δυστοπικά έργα. Ο Μπεκσίνσκι είναι ένας οικογενειάρχης, ο οποίος θέλει μόνο το καλύτερο για την αγαπημένη του σύζυγο Ζοφία, τον νευρωτικό του γιο Τόμας, την ηλικιωμένη μητέρα του και την πεθερά του. Η καθημερινή του ενασχόληση με τη ζωγραφική, τελικά αποδίδει καρπούς και καταφέρνει να γίνει δημοφιλής στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης. Η Ζοφία κάνει τα πάντα για να κρατήσει την οικογένεια της ενωμένη, αλλά ο ταραγμένος γιος τους Τόμας το κάνει όλο και πιο δύσκολο, με τις βίαιες εκρήξεις του και τις απειλές να δώσει τέλος στη ζωή του. Η ανησυχία των γονιών παραμένει,ακόμα και όταν θα πιάσει δουλειά ως ραδιοφωνικός παραγωγός ή όταν θα αρχίσει να βγαίνει ραντεβού. Έτσι κι αλλιώς, ο Μπεκσίνσκι δεν πίστεψε ποτέ ότι η οικογενειακή ζωή είναι μια εύκολη υπόθεση. Καθώς καταγράφει τα πάντα με την αγαπημένη του βινετοκάμερα, η 28χρονη οδύσσεια των Μπεκσίνσκι ξεδιπλώνεται μέσα από πίνακες, εμπειρίες στα πρόθυρα του θανάτου και τάσεις χορευτικής μουσικής.

Βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στο περασμένο φεστιβάλ του Λοκάρνο 2016 για τον αξιόλογο Πολωνό ηθοποιό Andrzej Seweryn. Το καστ συμπληρώνουν και οι Dawid Ogrodnik, Aleksandra Konieczna.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Νοεμβρίου 2017 από την Strada Films!

Όλα μαύρα. Κενό! Ο Lucky είναι ένας 90χρονος άθεος που υπερασπίζεται παθιασμένα την ανεξαρτησία του και σε σύγκριση με τους συνομήλικούς του, έχει ζήσει μια πραγματικά «γεμάτη» ζωή. Καθώς νιώθει ότι πλησιάζει προς το τέλος, o Lucky ξεκινά ένα ταξίδι αυτοαναζήτησης. H ταινία Lucky ακολουθεί το πνευματικό ταξίδι του και τους εκκεντρικούς χαρακτήρες που κατοικούν στην μικρή πόλη του, στη μέση του πουθενά, κάπου στην Αμερικανική έρημο. Το φιλμ προβλήθηκε σε σωρεία διεθνών φεστιβάλ από όπου απέσπασε σημαντικές διακρίσεις όπως το 1ο Βραβείο της Επιτροπής στο Λοκάρνο, το Βραβείο κοινού δραματικής ταινίας στο πρόσφατο ραντεβού της Θεσσαλονίκης, καθώς και την πρώτη ειδική μνεία που δίνεται από τον θεσμό, για την προσφορά του πρωταγωνιστή του στην έβδομη τέχνη, αλλά και για το χαμόγελο του στο φινάλε του έργου.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του διακεκριμένου ηθοποιού John Carroll Lynch, Lucky είναι μια επιστολή γεμάτη αγάπη για τη ζωή και την καριέρα του Harry Dean Stanton και την ίδια στιγμή ένας διαλογισμός για τη μοναξιά, την πνευματικότητα, τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις. Στην ταινία εμφανίζεται και ο σκηνοθέτης David Lynch, ο οποίος υποδύεται τον φίλο του Lucky.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Νοεμβρίου 2017 από την Filmtrade!

Μέχρι που θα έφτανες για εκείνη που αγαπάς?! Ως περιπέτεια δράσης πολλών οκτανίων μας συστήνεται η περίπτωση του Collide, που μια φορά κι έναν καιρό είχε τον αρχικό τίτλο Autobahn και που η ύπαρξη είχε χαθεί στην άγνοια, από την στιγμή που κατέρρευσε οριστικά το αξιόλογο στούντιο της Relativity Media. Το πόνημα του Eran Creevy (Welcome To The Punch), που έχει βάλει το χεράκι του και στο σενάριο, μάλλον μπήκε στο καλάθι κάποιων διεθνών αγορών κι έτσι θα δει το σκοτάδι της αίθουσας, τους πρώτους μήνες του 2016. Η υπόθεση του φιλμ είναι απλούστατη και στο επίκεντρο της βρίσκεται ο νεαρός Κέισι Στάιν, που μόλις είχε πάρει σε μια καλά οργανωμένη ληστεία, που τα πάντα πήγαν λάθος και πλέον βρίσκεται κυνηγημένος από τον αρχιγκάνγκστερ Χάγκεν. Έχοντας στα χέρια του το σημαντικό φορτίο που εκλάπη ο άφοβος νέος, θα ζητήσει την βοήθεια του παλιού του φίλου και συνεργάτη Γκέραν, προκειμένου να προστατέψει την μονάκριβη αγαπημένη του Τζούλιετ από τις ορέξεις του Νονού. Γυρισμένο στους ταχύτατους Γερμανικούς αυτοκινητόδρομους, το όχι και τόσο ευρηματικής πλοκής έργο, υπόσχεται διαρκείς εκρήξεις αδρεναλίνης, όπως αποκαλύπτει και το επίπεδο, μα γεμάτο ειδικά εφέ τρέιλερ, που προφανώς προορίζεται για το γιαπωνέζικο μάρκετ.

Ο Nicholas Hoult είναι μαι από τις πιο γνώριμες πρωταγωνιστικές περσόνες των Young adult περιπετειών κι εδώ κρατά τον βασικό ρόλο ελπίζοντας να γίνει ακόμη πιο διάσημος στο κοινό, έχοντας στην αγκαλιά του την κατάξανθη εδώ Felicity Jones, αλλά και τους έμπειρους και όπου νάναι εμφανιζόμενους Anthony Hopkins και Ben Kingsley.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Νοεμβρίου 2017 από την Spentzos Film!

Στο σκοτάδι απαντάς με φως. Με την βιογραφική ταινία Καζαντζάκης επιχειρεί την μεγάλη του επιστροφή ο πολυβραβευμένος Έλληνας σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής, μετά τα διακεκριμένα biopcs El Greco και Ο Θεός αγαπάει το Χαβιάρι, έχοντας μια σταδιοδρομία γεμάτη δημιουργικότητα και πολλές εμπορικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες στον κινηματογράφο αλλά και την τηλεόραση. Η ταινία στοχεύει να αναδείξει τη συναρπαστική προσωπικότητα του Νίκου Καζαντζάκη, καθώς και το μαγευτικό τοπίο της Ελλάδας μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε. Ο μεγάλος Κρητικός συγγραφέας έλεγε πως η ζωή του ορίζεται από τα ταξίδια του και τα όνειρά του. Αυτό είναι ακριβώς και ότι ο σκηνοθέτης σκοπεύει να επιτύχει με αυτήν την ταινία. Παρουσιάζει τα ταξίδια του στη Γερμανία, την Αυστρία, τη Ρωσία, τη Γαλλία και το όρος Σίνα και μέσα από αυτές τις εμπειρίες, να αναδείξει επίσης, τις φιλοσοφικές και μεταφυσικές αναζητήσεις του.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο του μεγάλο Έλληνα λογοτέχνη κρατά ο ταλαντούχος Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος έχοντας δίπλα του ενα διακεκριμένο καστ ερμηνευτών αποτελούμενο από τους Αλέξανδρο Καμπαξή, Στέφανο Ληναίο, Αργύρη Ξάφη, Θοδωρή Αθερίδη, Μαρία Σκουλά, Νίκο Καρδώνη, Αμαλία Αρσένη, Γιούλικα Σκαφίδα, Ζέτα Δούκα, Αλέξανδρο Κολλάτο, Στάθη Ψάλτη και την Μαρίνα Καλογήρου που υποδύεται την σύντροφο της ζωής του Ελένη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Νοεμβρίου 2017 από την Odeon!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Justice League	Tanweer	1	153	62.658	62.658
2	Murder On The Orient Express	Odeon	2	90	58.950	173.734
3	Το τελευταίο σημείωμα	Tanweer	4	65	13.915	172.732
4	Happy Family	Tanweer	2	83	11.062	21.410
5	Thor: Ragnarok	Feelgood Ent.	3	41	10.006	150.790
6	Jigsaw	Tanweer	2	31	7.802	32.985
7	The Killing of a Sacred Deer	Feelgood Ent.	3	25	7.075	30.248
8	Happy End	Rosebud 21	1	8	6.591	6.591
9	Gnome Alone	Odeon	3	57	5.520	22.320
10	The LEGO Ninjago Movie	Tanweer	4	47	4.910	45.719

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

του zerVo (@moviesltd)

Λένε πως είναι δύσκολο, όταν συμμετέχεις σε μια κούρσα να βλέπεις διαρκώς την πλάτη του αντιπάλου. Είναι μια κατάσταση που ακόμη και στην προφανή της δυσμένεια όμως, διαθέτει κι αυτή τα δικά της προτερήματα: Ενδεχόμενα να μην ελέγχεις εσύ το τέμπο του αγώνα, είσαι εκείνος που έχει πλήρη άποψη του αγώνα, κρατάς στα χέρια σου την μοίρα του πιθανού ντεμαράζ και αν τα πόδια σου βαστούν, δεν αφήνεις τον προπορευόμενο να απομακρυνθεί, ελπίζοντας στην σχετική του κόπωση. Όλα αυτά τα διαγράφουμε μονοκοντυλιά στην επί της παρούσης μονομαχία, αφού τίποτα δεν ισχύει. Ο απέναντι έχει φύγει μπροστά, πολύ μπροστά, έχει χαθεί από τον ορίζοντα. Και σε ετούτο το ματς, που μοιάζει χαμένο από χέρι, πλέον η κάθε αντίδραση φαντάζει εκ προοιμίου καταδικασμένη. Και από εκεί που κάποτε εσύ DC ήσουν η κυρίαρχη του παιχνιδιού, τώρα παραμένεις ανήμπορη να παρατηρείς την μία μετά την άλλη τις επιτυχίες του μισητού οχτρού. Που οσονούπω σου ρίχνει γύρο. Και το χειρότερο όλων, σε έχει πάρει και από κάτω, με αποτέλεσμα τίποτα από όσα επιχειρείς να μην σου βγαίνει...

Το άσχημο μαντάτο του αναπάντεχου θανάτου του κορυφαίου υπέρ ήρωα Σούπερμαν, έχει βυθίσει όλο τον κόσμο στο πένθος και την απόγνωση. Την στιγμή που το οργανωμένο έγκλημα έχει απλώσει τα πλοκάμια του, δίχως να φοβάται την τιμωρία του Ανθρώπου από Ατσάλι, κανείς δεν δείχνει ικανός να ανατρέψει την κατάσταση, που με γοργούς ρυθμούς οδηγεί στην ολοκληρωτική καταστροφή. Παρακολουθώντας την ανθρωπότητα να αποσυντίθεται, ο ζάπλουτος επιχειρηματίας Μπρους Γουέιν, που το Άλτερ Έγκο του είχε ορκιστεί να προστατεύει για πάντα την Γκόθαμ Σίτυ, θα πάρει την απόφαση να συνθέσει ομάδα καταπολέμησης κάθε πιθανής απειλής, έχοντας σαν βασικό του στήριγμα την Νταιάνα Πρινς, την πανίσχυρη και ατρόμητη Γουόντερ Γούμαν.

Οι δυο τους προκειμένου να στήσουν εκ του μηδενός την Συμμαχία απονομής Δικαιοσύνης, θα στρατολογήσουν τους ειδικών ικανοτήτων και πανέτοιμους να ριχτούν στην μάχη, Άρθουρ Κάρι, τον περιβόητο Άκουαμαν κυρίαρχο του υγρού στοιχείου, Μπάρι Άλεν, τον νεαρό, φιλόδοξο αλλά και ντροπαλό Φλας με τις αστραπιαίες αντιδράσεις και Βίκτορ Στόουν, τον περιθωριακό και αποτραβηγμένο από τα κοινά βλέμματα εξαιτίας της αποκρουστικής του εμφάνισης Σάιμποργκ, που έχει ορκιστεί εκδίκηση από τότε που ο επιστήμονας πατέρας του χάθηκε χωρίς να δώσει σημεία ζωής. Εξαφάνιση για την οποία υπεύθυνος δεν είναι άλλος από τον επίδοξο καταστροφέα Στέπενγουλφ, που μαζί με την στρατιά των ιπτάμενων δαιμόνων του, αναζητούν τους τρεις μαγικούς κύβους, όπου σύμφωνα με τον θρύλο, αποδίδουν στον κάτοχο τους απεριόριστες δυνάμεις.

Κι έτσι ακριβώς συμβαίνει από την στιγμή που ο κερασφόρος αντίπαλος, έχει ήδη αποσπάσει τους cubes των Αμαζόνων και των Ατλαντιδέων, ψάχνοντας πλέον μόνον εκείνον που έχουν στην κατοχή τους οι Άνθρωποι. Και η πολύ πιθανή απόκτηση του τριπτύχου, πρέπει πάση θυσία να αποτραπεί από τους εκ πρώτης όψης ασύνταχτους Justice League, που διανύουν περίοδο βαρύτατου τρισαλί, από τον αδόκητο χαμό του παλαιότερου και ονομαστότερου στελέχους τους. Αντίδραση που δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί, μιας και ο Στέπενγουλφ γνωρίζει πολύ καλά που πρέπει να κτυπήσει, έχοντας υπολογίσει από πριν τις κτυπητές τους αδυναμίες.

Δυο δευτερολεπτάκια όμως για να βάλουμε το πράγμα σε μια τάξη. Από την μια μεριά, με όλο αυτόν τον σούπερ χίρο βομβαρδισμό ταινιών που πλέον μας επισκέπτονται στις οθόνες ένθεν (Marvel), κακείθεν (DC Comics) εις διπλούν ανά τρίμηνο και ούτε, είναι λογικό και αναμενόμενο να επαναλαμβάνονται τρόπον τινά οι περιπετειώδεις ιστορίες που εξελίσσονται επί της οθόνης. Με κάποιες μικροαλλαγές στην πορεία, που ενδεχόμενα να ανεβάζουν και το υπολειπόμενο σασπένς. Εδώ το φημισμένο στούντιο, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε στην (απογοητευτική για την μεγαλύτερη μερίδα του κοινού) αναμέτρηση του Batman vs Superman, δείχνει τάσεις αυτοχειρίας, ακολουθώντας βασικά το ίδιο μοτίβο στο κτίσιμο του ηθικού τιμ, με όσα είδαμε προ πενταετίας και βάλε στους Avengers και κατοπινά προσφέρει μια πλοκή που αυτούσια έχουμε ξαναδιαβάσει στην μεγάλη οθόνη - πρώτα στο μυαλό μου ήλθε μια από τις μέτρια γραμμένες φιλμικές ιστορίες της Lara Croft, που είχε πόντο προς πόντο όμοια διαδρομή - όχι και λίγες φορές.

Συνέπεια τούτου είναι λοιπόν, πέραν του πιο ενδιαφέροντος κομματιού της ταινίας, της στρατολόγησης δηλαδή των νέων μελών της φράξιας των προστατών - που σε ίδια κοψιά πρέπει να έχει ξανασυμβεί παλιότερα σχεδόν διψήφια φορά, αλλά οκ, αντέχεται - από το μέσον και μετά να πέφτουμε σε μια λούπα γνωστής πορείας και αναμενόμενου φινάλε, που την τροπή της δεν μεταβάλλει προς το θετικό, ούτε η πανεύκολα προβλέψιμη ανατροπή, που με μεγαλοπρέπεια σκάζει εκεί κάπου πριν το ημιχρόνιο.

Η DC πολύ λογικά σκεπτόμενη να εκμεταλλευτεί την πρόσφατη εντυπωσιακή αναλαμπή της, δίνει πολύ μεγαλύτερο από ότι αρμόζει χρόνο συμμετοχής στην μοναδική γυναίκα της παρέας, ένα εργαλείο που δεν χειρίζεται όμως με φειδώ ο σκηνοθέτης και σταδιακά υπερεκθέτει την περσόνα που υποδύεται η όμορφη αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, Gal Gadot. Η πλειοψηφία των σεκάνς που συμμετέχει η Αμαζόνα, είναι μακρόσυρτες και διαλεκτικές και η Ισραηλινή σταρ δεν διαθέτει την ποιότητα ερμηνείας για να τους δώσει το απαιτούμενο παλμό, που θα ανάψει το φιτίλι του σασπένς. Όσο για τον βαριεστημένο Affleck στο πλευρό της, που νομίζεις πως τον τραβούν από τον γιακά για να πάρει μέρος σε μια αβάσταχτη αγγαρεία, δεν χρειάζεται κάποιο σχόλιο, απλά ενισχύεται η άποψη των πολλών, που αποξαρχής τον θεώρησαν σαν αδύναμο για να αποδώσει τον καινούργιο Άνθρωπο Νυχτερίδα.

Συνεπώς τα βάρη πέφτουν πάνω στους τρεις πρωτοεμφανιζόμενους του dynamic κουιντέτου, που με την σειρά που αναφέρονται προσφέρουν και αντίστοιχες υπηρεσίες στο Justice League. Με πρώτο και καλύτερο τον μελαγχολικό όσες φορές τον έχουμε δει ως τώρα, Ezra Miller, που είναι ένας έξοχος Φλας, συνεσταλμένος όσο πρέπει, μα αποφασιστικός όταν τον καλεί το καθήκον. Η πιο άξια αναφοράς ένεση στην όλη ιδέα, που αν κρίνω από την υποδοχή της πλατείας στην μόστρα του, μάλλον δεν θα αργήσει να αποκτήσει κι αυτός το ολόδικο του αφιέρωμα. Ο γίγαντας Jason Momoa, ως θαλάσσιος άρχοντας, έχει τις πιο καλά δομημένες από εφέ στιγμές, καθώς πάντοτε το υδάτινο στοιχείο δίνει το κάτι παραπάνω στις τρισδιάστατες CGI λήψεις κι αυτός από την μεριά του ενισχύει την δράση, χάρη και στην ρομαντική υποιστορία που πρωταγωνιστεί. Τέλος η ευκαιρία που χάθηκε, καθώς ο χαρακτήρας του είναι ο πιο περίπλοκος όλων, ανήκει στον Σάιμποργκ, που με την μορφή του Ray Fisher, μάλλον δεν κερδίζει τις εντυπώσεις, όπως είχε υπολογίσει στα αρχικά της σχέδια η παραγωγή, επενδύοντας στην προσθήκη του.

Μια από τις πλέον αδύναμες σε κάθε τομέα δημιουργικές στιγμές του κυκλοθυμικού Zach Snyder, είναι η πολυδιαφημισμένη Justice League, που εμφανώς πάσχει από φρεσκάδα. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που γίνονται αντιληπτές οι σεναριακές αναθεωρήσεις που προσπάθησε ρίχνοντας σωσίβιο στο πρότζεκτ, λόγω των προσωπικών προβλημάτων του σκηνοθέτη, με την απώλεια της θυγατέρας του, ο αντικαταστάτης Joss Whedon, ακόμη κι έτσι όμως το τελικό αποτέλεσμα δεν ξεπερνά την ρηχότητα. Με το πρώτο βήμα, έστω κι έτσι, χωρίς την δέουσα επιτυχία να έχει επιτευχθεί, θα είναι ευχής έργον για την συνέχεια να περιοριστεί - αν όχι να εκμηδενιστεί - η επιρροή του δημιουργού των 300 σε όλο το φάσμα των φιλοδοξιών της DC, που μοιάζει σχεδόν καταστροφικό και να τροφοδοτηθεί το όλον με καινούργιο αίμα στην παραγωγική διαδικασία, κάτι που μόνο καλό θα αποφέρει στα επερχόμενα θορυβώδη κύματα της. Με την ντυμένη στα ερυθρόλευκα αντίπαλο να έχει φύγει μπροστά, πολύ μπροστά, η Detective καλείται να μπει σε στάδιο αναθεώρησης και εκ του μηδενός αξιολόγησης κάποιων θεμάτων. Και να πράξει το αυτονόητο, πλανάρωντας την μεγάλη ανετπίθεση. Το υλικό που έχει στα χέρια της, τής δίνει κουράγιο. Αναμένουμε τα καλύτερα...

Black Power!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα ντοκιμαντέρ – δυναμίτης!

Ο Raoul Peck εμφανίστηκε στην περασμένη Berlinale με δύο ταινίες. Κι ενώ στην ταινία μυθοπλασίας Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ένγκελς (Der Junge Karl Marx) δεν τα πήγε καθόλου καλά, με το ντοκιμαντέρ Δεν είμαι ο νέγρος σου (I Am Not Your Negro) πετυχαίνει μια πολύ σπουδαία επίδοση. Δεν βρέθηκε λοιπόν καθόλου τυχαία αυτή η ταινία ως η μία από τις πέντε υποψήφιες για το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ την περασμένη σεζόν. Είναι ταινιάρα!

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Τορόντο του 2016, όπου κέρδισε το βραβείο κοινού στην κατηγορία του ντοκιμαντέρ. Η λέξη negro ακούγεται 78 φορές καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Και στη χώρα μας η ταινία έκανε πρεμιέρα στο περασμένο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Η υπόθεση: Τον Ιούνιο του 1979 ο πολυτάλαντος Αφροαμερικάνος συγγραφέας James Baldwin ξεκίνησε να δουλεύει πάνω στο τελευταίο βιβλίο του, «Remember this House» το οποίο ποτέ δεν ολοκλήρωσε. Οι προσωπικές του μνήμες σχετικά με τους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους ηγέτες και αγωνιστές για τα δικαιώματα των Αφροαμερικάνων, του Medgar Evers, του Malcolm X, και του Martin Luther King – αναφορά με τη σειρά που δολοφονήθηκαν καθώς δολοφονήθηκαν και οι τρεις – και οι θύμισές του από τις δικές του οδυνηρές εμπειρίες ως Αφροαμερικάνος, χρησιμοποιούνται σε αυτό το ντοκιμαντέρ προκειμένου να ξαναγραφτεί η Αμερικάνικη Ιστορία!

Η άποψή μας: Όσοι με παρακολουθείτε συστηματικά θα το γνωρίζετε ήδη: δεν τα γουστάρω τα ντοκιμαντέρ. Δεν μπορώ να υποκύψω στη γοητεία ενός φιλμικού είδους που υποτίθεται ότι είναι αληθινό. Τίποτε όμως δεν είναι αληθινό όταν το καταγράφει μια κάμερα! Γουστάρω τη μυθοπλασία, η οποία όμως θέλω να είναι... ρεαλιστική! Σαν... ντοκιμαντέρ. Αλλά ας μην το συνεχίσουμε... Τούτο εδώ, όμως, είναι ιδιαίτερο ντοκιμαντέρ. Είναι σπουδαίο ντοκιμαντέρ. Αφηγητής του είναι ο Samuel L. Jackson, με αυτήν τη χαρακτηριστική, στιβαρή φωνή του. «Πρωταγωνιστής» είναι ο μακαρίτης μαύρος συγγραφέας, James Baldwin. Από τους ηγέτες της Αφροαμερικάνικης κοινότητας, που ΔΕΝ δολοφονήθηκε, είχε έναν τρόπο να μιλάει και να γράφει, που είναι πραγματικά ανατριχιαστικός!

Κάθε του εμφάνιση μαγνήτιζε, ήταν φοβερός ρήτορας, ήξερε να χειρίζεται το λόγο μαγικά, ήταν συγκλονιστικός. Δεν τον ήξερα από πριν, να μην κάνω τον καμπόσο, αλλά μέσω του ντοκιμαντέρ αποτέλεσε για μένα σπουδαία ανακάλυψη. Μας μιλάει (μέσω τηλεοπτικών του εμφανίσεων ο ίδιος ή μέσω των γραπτών του, με τη φωνή του Jackson) για τρεις εμβληματικούς ηγέτες των Αφροαμερικάνων. Και οι τρεις φίλοι του. Και οι τρεις, τρομεροί άνθρωποι. Και όλες του οι παρατηρήσεις και όλες του οι αναφορές είναι τραγικά επίκαιρες. Ιδίως τώρα, με τον Τραμπ στην εξουσία. Το πρόβλημα των μαύρων στην Αμερική είναι το πρόβλημα των μεταναστών παγκοσμίως. Και είναι χοντρό πρόβλημα! Δείχνονται ένα σωρό στιγμιότυπα από ταινίες, μέσω των οποίων γίνεται μια εξελικτική μελέτη για το πως παρουσιάζονταν οι Αφροαμερικάνοι, πάντα σε σχέση με την κοινωνία, το βασικότερο όμως είναι πως η ταινία έχει καρδιά, έχει ρυθμό και λέει τα πράγματα όπως έχουν, χωρίς φιοριτούρες και βλακείες.

Πραγματικά τρομερή δουλειά. Ευφυής η επιλογή του ασπρόμαυρου. Και ναι, εδώ ο Peck κάνει μια φανταστική δημιουργία!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Νοεμβρίου 2017 από την AMA Films

Κατεδαφιζόμεθα!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το τέλος είναι ήδη εδώ και δεν είναι καθόλου ευτυχισμένο...

Michael Haneke λοιπόν και Happy End. Ο 75χρονος γεννημένος στο Μόναχο Αυστριακός σκηνοθέτης γυρίζει την 12η μεγάλου μήκους ταινία του, έχοντας το... προνόμιο να έχει γυρίσει το «Funny Games» ο ίδιος και στην πρωτότυπη εκδοχή του αλλά και στο αμερικάνικο ριμέικ του (το συγκεκριμένο ριμέικ είναι μάλλον η χειρότερη στιγμή στην καριέρα του – απλά, δεν χρειαζόταν). Υπερ-αγαπημένος στο φεστιβάλ των Καννών, έχει ήδη κερδίσει δύο φορές τον Χρυσό Φοίνικα και μάλιστα είναι μόνο ο ένας από τους δύο σκηνοθέτες που το έχουν καταφέρει με δύο συνεχόμενες ταινίες τους! Την πρώτη φορά κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα για τη «Λευκή κορδέλα» (Das weisse Band, 2009) και τη δεύτερη για το «Αγάπη» (Amour, 2012). Πέντε χρόνια μετά (ποτέ δεν έχει περάσει τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δύο ταινίες του) συμμετείχε φέτος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών.

Αυτή είναι η δεύτερη φορά που ο Haneke συνεργάζεται με τον Jean-Louis Trintignant μετά το «Αγάπη» - έτσι κι αλλιώς ο λατρεμένος Γάλλος ηθοποιός έχει δηλώσει πως έχει αποσυρθεί από την υποκριτική και επιστρέφει μόνο για να παίξει σε ταινίες του Haneke! Και στη «Λευκή κορδέλα» ήταν ο αφηγητής! Η Isabelle Huppert συνεργάζεται για τέταρτη φορά με τον Haneke. Κι αυτή η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Αυστρίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ!

Η υπόθεση: Ο Ζορζ Λοράν είναι ένας 84χρονος μεγαλοαστός, που ζει στο έξοχο σπίτι του στο Καλέ, ένα σημαντικό λιμάνι στο στενό της Μάγχης, πόλη όπου πολλοί μετανάστες ζουν έτσι κι αλλιώς, κι άλλοι βρίσκονται παγιδευμένοι σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Ζορζ είναι μοναχικός και θέλει να αυτοκτονήσει. Όταν δεν τα καταφέρνει ρίχνοντας το αυτοκίνητό του σε κολόνα, ψάχνει απεγνωσμένα κάποιον να τον βοηθήσει να τα καταφέρει, ενώ πλέον είναι καθηλωμένος και σε αναπηρικό καροτσάκι. Μαζί του στο σπίτι του μένουν η κόρη του, Αν, που έχει αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση εργολαβιών (που δεν πάει και πολύ καλά) και ο γιος του, Τομά, ο οποίος είναι γιατρός.

Επίσης μαζί τους μένουν ο γιος της Αν, ο αψύς και οξύθυμος Πιέρ, στον οποίο η Αν θέλει να μεταβιβάσει τα ηνία της εταιρίας, η δεύτερη γυναίκα του Τομά, η Αναΐς και ο νεογέννητος μπέμπης τους. Το παζλ συμπληρώνεται όταν στο σπίτι έρχεται να ζήσει και η 12χρονη κόρη του Τομά, από τον πρώτο του γάμο, η Ιβ, όταν η μητέρα της μυστηριωδώς (;) παθαίνει overdose από φάρμακα που παίρνει για την κατάθλιψη. Κάτω από την επιφανειακή ηρεμία βρίσκονται καλά κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα...

Η άποψή μας: Ο Haneke βάζει σε ταινία του να ακουστεί το «Chandelier» της Sia σε μια σκηνή καραόκε!!! Ο Haneke επιλέγει ένα 13χρονο κορίτσι να καταγράφει μέσω ενός smartphone μια γυναίκα να κάνει διάφορα πριν κοιμηθεί. Το κορίτσι καταγράφει τη μητέρα της και σχολιάζει τα τεκταινόμενα live, καθώς λαμβάνουν χώρα, στο instagram! Ο Haneke δείχνει έναν πιτσιρικά στο youtube να κοροϊδεύει έναν άλλο πιτσιρικά με... κινηματογραφικό τρόπο! Ο Haneke δείχνει ερωτικό τσατ ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα, που θυμίζει κάπως το ανάλογο (ψεύτικο όμως) στο «Εξ επαφής», το θεατρικό του Patrick Marber, που έκανε ταινία ο Mike Nichols. Αυτά είναι πρωτόγνωρα πράγματα για ταινία του Haneke! Υπάρχουν όμως και τα γνωστά και αγαπημένα: σκηνές από κάμερες cctv που πιάνουν την κατάρρευση ενός χώρου κατασκευής μεγάλου έργου (εξαιρετική σκηνή), σκηνές κινηματογραφημένες από μακριά, όπου δεν ακούς τι διαμείβεται ανάμεσα στους συμμετέχοντες, ξαφνικές εκρήξεις βίας, ένα παζλ στο οποίο ο σκηνοθέτης όχι μόνο δεν σε βοηθάει να το ολοκληρώσεις, αλλά σου... κρύβει κομμάτια.

Είναι σαν ένα best of όλης της φιλμογραφίας του τούτη η ταινία του, ένα... greatest hits, με πιο κοντινό σημείο αναφοράς τον «Κρυμμένο». Η (μεγαλο)αστική τάξη βρίσκεται για άλλη μια φορά στο στόχαστρο του σκηνοθέτη. Η υποκρισία, η δήθεν καλοσύνη, η βαρεμάρα, η αδιαφορία για αυτό που συμβαίνει στον κόσμο, η ανάγκη για συνεχή και ολοένα και πιο έντονα ερεθίσματα για να νιώσει ζωντανή. Κι ένα παιδί... εξολοθρευτής άγγελος! Σαν να συμπυκνώνει το αθώο (;;;) αυτό πλάσμα, η 13χρονη Ιβ, ήτοι, η Εύα, όλη την κακία των προγόνων της. Σκοτώνει το χάμστερ της, κοροϊδεύει τη μητέρα της (ίσως της κάνει και κάτι παραπάνω), καταγράφει ωσάν ζόμπι την «πραγματικότητα» μέσα από την οθόνη του κινητού της. Ναι, θα μπορούσε κανείς να πει πως τούτη η ταινία του Haneke έχει πολλά κοινά στοιχεία με την ταινία του Zvyagintsev, με την οποία συνδιαγωνίστηκε στις Κάννες, το «Χωρίς αγάπη».

Μόνο που, περιέργως, ο Haneke δείχνει πιο... πράος με τον μισανθρωπισμό του, που είναι το σήμα κατατεθέν του. Κάνει και μια «ύπουλη» σύνδεση με το «Αγάπη», εδώ, σε μια ταινία που μόνο αγάπη δεν υπάρχει! Και το φινάλε της ταινίας είναι ταυτόχρονα ένα από τα πιο τρομακτικά και πιο αστεία (;;;;;) της φιλμογραφίας του – και ναι, εδώ μπορείς να το δεχτείς ως αστείο, όχι όπως στην περίπτωση της τελευταίας ταινίας του Λάνθιμου. Η νέα γενιά έρχεται να ξεφορτωθεί το παλιό αλλά δεν πράττει: απλά καταγράφει. Υπάρχει κάτι περισσότερο απέλπιδο; Νομίζω πως δεν θα αρέσει στο μεγάλο κοινό η νέα ταινία του Haneke (ελπίζω να μην συμβεί κάτι τέτοιο) γιατί είναι πιο κρυπτική απ' ότι συνήθως και θέτει πολλά ερωτήματα δίχως να δίνει σχεδόν καμία απάντηση. Το αν παραβιάζει ανοιχτές θύρες είναι ένα ζήτημα επίσης που σηκώνει μεγάλη κουβέντα.

Πάντως, σίγουρα, αδιάφορη ταινία δεν είναι. Είναι κάτι που δεν μπορεί να καταφέρει ο Haneke...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Νοεμβρίου 2017 από την Rosebud 21

του zerVo (@moviesltd)

Η εκτίμηση μου είναι πως, τουλάχιστον σε ότι αφορά στην εγχώρια διανομή, πως το σινεμά αυτής της, πιο ταλαντούχας, γωνιάς των Κάτω Χωρών, είναι ριγμένο. Με την έννοια πως έχει συνδεθεί στην σινεφίλ συνείδηση, ο κινηματογράφος των Μπενελούξ, αποκλειστικά και μόνο με την ιδιαίτερη, ρεαλιστική ματιά των Αδελφών Dardenne, με συνέπεια να περνούν στο βρόντο εξαιρετικές δημιουργίες, που ούτε καν - στην Ελλάδα, που διανέμονται τα πάντα - παίρνουν θέση σε καλεντάρια φεστιβάλ. Ευτυχώς, μια τεράστια αδικία, της μη προβολής στον τόπο μας, του φιλμ Bullhead, που έφτασε μισή ανάσα από την οσκαρική καταξίωση (την σεζόν του A Separation) δεν επαναλήφθηκε και στην περίπτωση του D' Ardennen, έστω και με τεράστια καθυστέρηση, δύο και βάλε, ετών...

Τέσσερα ολόκληρα χρόνια από την ζωή του, έχει ξοδέψει πίσω από τα κάγκελα της φυλακής ο νεαρός Κένι, έχοντας κριθεί ένοχος για συμμετοχή σε ένοπλη ληστεία. Κι όμως ποτέ όλο αυτό τον καιρό, δεν σκέφτηκε να ελαφρύνει την δεινή θέση του, να συμβιώνει με Μαροκινά αποβράσματα στην στενή, καρφώνοντας τους συνεργούς του στο έγκλημα, μεταξύ τους και τον μικρότερο αδελφό του Ντέιβ. Η πληροφορία πως μετά από μια τετραετία κάθειρξης ο Κένι επιτέλους θα περάσει το κατώφλι της εξόδου του ιδρύματος, μάλλον δεν θα χαροποιήσει κανέναν στην φαμίλια του. Ούτε την αδιάφορη για την άγρια και βάναυση ύπαρξη του μάνα, ούτε κυρίως τον ομοαίματο του, που παρότι τον υπεραγαπά, του κρύβει ένα μοιραίο μυστικό: Ενόσω εκείνος σάπιζε στο κελί, αυτός σύναψε δεσμό με το κορίτσι του (και μέλος της συμμορίας) Συλβί, μια πεταχτούλα σερβιτόρα σε νυχτερινό κλαμπ του υποκόσμου, που ονειρεύεται κάποια στιγμή να ακολουθήσει μια κανονική, καθημερινή ζωή.

Πληροφορία που αιωρείται στον αέρα και κανείς δεν διανοείται να μεταφέρει στον απρόβλεπτης αντίδρασης πρώην φυλακισμένο, πόσο μάλλον την προέκταση της, καθώς η διχαστική γκαρσόνα κυοφορεί το παιδί του φοβιτσιάρη Ντέιβ, που έχει βάλει σκοπό, εκτός από το να ξεπεράσει τον αλκοολισμό του, να φέρει στον ίσιο και ενάρετο, τρόπον τινά, δρόμο το αδελφάκι του. Καθώς ο κλοιός σφίγγει γύρω από την αποκάλυψη του μαντάτου, ο Κένι, απορημένος από την αδικαιολόγητα απορριπτική στάση της πρώην καλής του, θα οδηγηθεί σταδιακά στην αναμενόμενη έκρηξη. Πού ούτε όρια θα έχει, ούτε θα αφήσει κανέναν αλώβητο...

Ένα περιβάλλον ανέχειας, συνέπειας του κατακερματισμού των οικογενειακών αξιών αλλά και της ηθικής κατάπτωσης που προκαλεί η οικονομική κρίση, μας μεταφέρει με τις αληθινής υφής εικόνες του ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Robin Pront, που εδώ έχει την αμέριστη στήριξη του συμπατριώτη του παραγωγού Bart Van Langendock, ενός εκ των βασικών υπευθύνων της νουβέλ βαγκ άνοιξης του Βελγικού κινηματογράφου. Άνθρωποι και ποντίκια συμβιώνουν σε έναν κόσμο μηδενικής αλληλεγγύης, που κανείς δεν νοιάζεται για κανέναν, οι έννοιες μάνα και αδελφός έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα και ο καθένας κοιτάζει να βγάλει το μάτι του άλλου, απλά και μόνο για να επιβιώσει. Σε ποια πραγματικότητα να ζήσει δηλαδή, αυτή του βούρκου και της παρανομίας, που βασιλεύει το έγκλημα και η συντριβή της έννοιας της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον, επιστρέφει από την κόλαση του κελιού, ένας ασύνταχτος χαρακτήρας, όπως ο μεγάλος αδελφός της ιστορίας, που αν κάτι τον κράτησε όρθιο ήταν η φωτογραφία της, εξ ορισμού όχι για σπίτι, καλής του. Την ίδια στιγμή, σαν να μην υπάρχουν μυριάδες άλλες γυναίκες σε αυτό τον πλανήτη, ο μικρός αδελφός λειτουργεί συναισθηματικά μεν, αλλά προδοτικά, διαλέγοντας την για ερωμένη του, κινούμενος εντελώς αντίθετα από ότι ο Κένι, που ουδέποτε κάρφωσε κανέναν στις αρχές. Βραδυφλεγής πλοκή, που συνθέτει πλήρως τους (ελάχιστους) χαρακτήρες που περιστρέφονται γύρω της, μέχρι να πάρει μπροστά η τρίτη πράξη, που λαμβάνει χώρα στο απομακρυσμένο, ομιχλώδες και ιδανικό για να λάβουν χώρα εγκληματικές πράξεις δάσος των Αρδεννών, που όπως είναι εύκολα αντιληπτό, δίνουν την ονομασία στην μαρκίζα του φιλμ.

Που σύμφωνα με τον θρύλο, του υποκλίθηκε - δικαίως - ο ίδιος ο Tarantino, χάρη στην ανατρεπτική του στάση του φινάλε, που ενδεχόμενα προβλέπεις από πριν, μα ούτε καν θες να πιστέψεις, μα και της εξαιρετικής κινηματογράφησης ενός πειραγμένης φιλοσοφίας θρίλερ, εξόχως χαμηλού κόστους. Στιγμές που εκτοξεύουν στα ύψη την αξία του σκηνοθετικού ντεμπούτο του Pront, ο οποίος τσιμπάει ιδέες φιλμαρίσματος τόσο από τους Dardenne και τον Audiard, στο κτίσιμο του σοσιολογικού γίγνεσθαι, όσο και από τους Δυτικούς Fincher, Coen και Villeneuve, που το άγγιγμα τους στα σασπένς καρέ είναι κάτι περισσότερο από εμφανές. Κρατάμε το όνομα του Φλαμανδού, που το εισαγωγικό δείγμα γραφής του είναι κάτι περισσότερο από ελπιδοφόρο. Φιλμικά. Διότι κοινωνιολογικά, μάλλον με απαισιοδοξία μας γεμίζει η ιδέα έστω, πως το αίμα κάποτε μπορεί να νερώσει...