Δεν είμαι ο νέγρος σου (I Am Not Your Negro) Poster ΠόστερΔεν είμαι ο νέγρος σου
του Raoul Peck


Black Power!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα ντοκιμαντέρ – δυναμίτης!

Ο Raoul Peck εμφανίστηκε στην περασμένη Berlinale με δύο ταινίες. Κι ενώ στην ταινία μυθοπλασίας Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ένγκελς (Der Junge Karl Marx) δεν τα πήγε καθόλου καλά, με το ντοκιμαντέρ Δεν είμαι ο νέγρος σου (I Am Not Your Negro) πετυχαίνει μια πολύ σπουδαία επίδοση. Δεν βρέθηκε λοιπόν καθόλου τυχαία αυτή η ταινία ως η μία από τις πέντε υποψήφιες για το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ την περασμένη σεζόν. Είναι ταινιάρα!

Δεν είμαι ο νέγρος σου (I Am Not Your Negro) Quad Poster Πόστερ
Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Τορόντο του 2016, όπου κέρδισε το βραβείο κοινού στην κατηγορία του ντοκιμαντέρ. Η λέξη negro ακούγεται 78 φορές καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Και στη χώρα μας η ταινία έκανε πρεμιέρα στο περασμένο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Η υπόθεση: Τον Ιούνιο του 1979 ο πολυτάλαντος Αφροαμερικάνος συγγραφέας James Baldwin ξεκίνησε να δουλεύει πάνω στο τελευταίο βιβλίο του, «Remember this House» το οποίο ποτέ δεν ολοκλήρωσε. Οι προσωπικές του μνήμες σχετικά με τους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους ηγέτες και αγωνιστές για τα δικαιώματα των Αφροαμερικάνων, του Medgar Evers, του Malcolm X, και του Martin Luther King – αναφορά με τη σειρά που δολοφονήθηκαν καθώς δολοφονήθηκαν και οι τρεις – και οι θύμισές του από τις δικές του οδυνηρές εμπειρίες ως Αφροαμερικάνος, χρησιμοποιούνται σε αυτό το ντοκιμαντέρ προκειμένου να ξαναγραφτεί η Αμερικάνικη Ιστορία!

Η άποψή μας: Όσοι με παρακολουθείτε συστηματικά θα το γνωρίζετε ήδη: δεν τα γουστάρω τα ντοκιμαντέρ. Δεν μπορώ να υποκύψω στη γοητεία ενός φιλμικού είδους που υποτίθεται ότι είναι αληθινό. Τίποτε όμως δεν είναι αληθινό όταν το καταγράφει μια κάμερα! Γουστάρω τη μυθοπλασία, η οποία όμως θέλω να είναι... ρεαλιστική! Σαν... ντοκιμαντέρ. Αλλά ας μην το συνεχίσουμε... Τούτο εδώ, όμως, είναι ιδιαίτερο ντοκιμαντέρ. Είναι σπουδαίο ντοκιμαντέρ. Αφηγητής του είναι ο Samuel L. Jackson, με αυτήν τη χαρακτηριστική, στιβαρή φωνή του. «Πρωταγωνιστής» είναι ο μακαρίτης μαύρος συγγραφέας, James Baldwin. Από τους ηγέτες της Αφροαμερικάνικης κοινότητας, που ΔΕΝ δολοφονήθηκε, είχε έναν τρόπο να μιλάει και να γράφει, που είναι πραγματικά ανατριχιαστικός!

Κάθε του εμφάνιση μαγνήτιζε, ήταν φοβερός ρήτορας, ήξερε να χειρίζεται το λόγο μαγικά, ήταν συγκλονιστικός. Δεν τον ήξερα από πριν, να μην κάνω τον καμπόσο, αλλά μέσω του ντοκιμαντέρ αποτέλεσε για μένα σπουδαία ανακάλυψη. Μας μιλάει (μέσω τηλεοπτικών του εμφανίσεων ο ίδιος ή μέσω των γραπτών του, με τη φωνή του Jackson) για τρεις εμβληματικούς ηγέτες των Αφροαμερικάνων. Και οι τρεις φίλοι του. Και οι τρεις, τρομεροί άνθρωποι. Και όλες του οι παρατηρήσεις και όλες του οι αναφορές είναι τραγικά επίκαιρες. Ιδίως τώρα, με τον Τραμπ στην εξουσία. Το πρόβλημα των μαύρων στην Αμερική είναι το πρόβλημα των μεταναστών παγκοσμίως. Και είναι χοντρό πρόβλημα! Δείχνονται ένα σωρό στιγμιότυπα από ταινίες, μέσω των οποίων γίνεται μια εξελικτική μελέτη για το πως παρουσιάζονταν οι Αφροαμερικάνοι, πάντα σε σχέση με την κοινωνία, το βασικότερο όμως είναι πως η ταινία έχει καρδιά, έχει ρυθμό και λέει τα πράγματα όπως έχουν, χωρίς φιοριτούρες και βλακείες.

Πραγματικά τρομερή δουλειά. Ευφυής η επιλογή του ασπρόμαυρου. Και ναι, εδώ ο Peck κάνει μια φανταστική δημιουργία!

Δεν είμαι ο νέγρος σου (I Am Not Your Negro) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Νοεμβρίου 2017 από την AMA Films
Περισσότερα... »

Happy End Poster ΠόστερHappy End
του Michael Haneke. Με τους Isabelle Huppert, Jean-Louis Trintignant, Mathieu Kassovitz, Fantine Harduin, Franz Rogowski, Toby Jones, Nabiha Akkari


Κατεδαφιζόμεθα!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το τέλος είναι ήδη εδώ και δεν είναι καθόλου ευτυχισμένο...

Michael Haneke λοιπόν και Happy End. Ο 75χρονος γεννημένος στο Μόναχο Αυστριακός σκηνοθέτης γυρίζει την 12η μεγάλου μήκους ταινία του, έχοντας το... προνόμιο να έχει γυρίσει το «Funny Games» ο ίδιος και στην πρωτότυπη εκδοχή του αλλά και στο αμερικάνικο ριμέικ του (το συγκεκριμένο ριμέικ είναι μάλλον η χειρότερη στιγμή στην καριέρα του – απλά, δεν χρειαζόταν). Υπερ-αγαπημένος στο φεστιβάλ των Καννών, έχει ήδη κερδίσει δύο φορές τον Χρυσό Φοίνικα και μάλιστα είναι μόνο ο ένας από τους δύο σκηνοθέτες που το έχουν καταφέρει με δύο συνεχόμενες ταινίες τους! Την πρώτη φορά κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα για τη «Λευκή κορδέλα» (Das weisse Band, 2009) και τη δεύτερη για το «Αγάπη» (Amour, 2012). Πέντε χρόνια μετά (ποτέ δεν έχει περάσει τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δύο ταινίες του) συμμετείχε φέτος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών.

Happy End Quad Poster Πόστερ
Αυτή είναι η δεύτερη φορά που ο Haneke συνεργάζεται με τον Jean-Louis Trintignant μετά το «Αγάπη» - έτσι κι αλλιώς ο λατρεμένος Γάλλος ηθοποιός έχει δηλώσει πως έχει αποσυρθεί από την υποκριτική και επιστρέφει μόνο για να παίξει σε ταινίες του Haneke! Και στη «Λευκή κορδέλα» ήταν ο αφηγητής! Η Isabelle Huppert συνεργάζεται για τέταρτη φορά με τον Haneke. Κι αυτή η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Αυστρίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ!

Η υπόθεση: Ο Ζορζ Λοράν είναι ένας 84χρονος μεγαλοαστός, που ζει στο έξοχο σπίτι του στο Καλέ, ένα σημαντικό λιμάνι στο στενό της Μάγχης, πόλη όπου πολλοί μετανάστες ζουν έτσι κι αλλιώς, κι άλλοι βρίσκονται παγιδευμένοι σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Ζορζ είναι μοναχικός και θέλει να αυτοκτονήσει. Όταν δεν τα καταφέρνει ρίχνοντας το αυτοκίνητό του σε κολόνα, ψάχνει απεγνωσμένα κάποιον να τον βοηθήσει να τα καταφέρει, ενώ πλέον είναι καθηλωμένος και σε αναπηρικό καροτσάκι. Μαζί του στο σπίτι του μένουν η κόρη του, Αν, που έχει αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση εργολαβιών (που δεν πάει και πολύ καλά) και ο γιος του, Τομά, ο οποίος είναι γιατρός.

Επίσης μαζί τους μένουν ο γιος της Αν, ο αψύς και οξύθυμος Πιέρ, στον οποίο η Αν θέλει να μεταβιβάσει τα ηνία της εταιρίας, η δεύτερη γυναίκα του Τομά, η Αναΐς και ο νεογέννητος μπέμπης τους. Το παζλ συμπληρώνεται όταν στο σπίτι έρχεται να ζήσει και η 12χρονη κόρη του Τομά, από τον πρώτο του γάμο, η Ιβ, όταν η μητέρα της μυστηριωδώς (;) παθαίνει overdose από φάρμακα που παίρνει για την κατάθλιψη. Κάτω από την επιφανειακή ηρεμία βρίσκονται καλά κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα...

Η άποψή μας: Ο Haneke βάζει σε ταινία του να ακουστεί το «Chandelier» της Sia σε μια σκηνή καραόκε!!! Ο Haneke επιλέγει ένα 13χρονο κορίτσι να καταγράφει μέσω ενός smartphone μια γυναίκα να κάνει διάφορα πριν κοιμηθεί. Το κορίτσι καταγράφει τη μητέρα της και σχολιάζει τα τεκταινόμενα live, καθώς λαμβάνουν χώρα, στο instagram! Ο Haneke δείχνει έναν πιτσιρικά στο youtube να κοροϊδεύει έναν άλλο πιτσιρικά με... κινηματογραφικό τρόπο! Ο Haneke δείχνει ερωτικό τσατ ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα, που θυμίζει κάπως το ανάλογο (ψεύτικο όμως) στο «Εξ επαφής», το θεατρικό του Patrick Marber, που έκανε ταινία ο Mike Nichols. Αυτά είναι πρωτόγνωρα πράγματα για ταινία του Haneke! Υπάρχουν όμως και τα γνωστά και αγαπημένα: σκηνές από κάμερες cctv που πιάνουν την κατάρρευση ενός χώρου κατασκευής μεγάλου έργου (εξαιρετική σκηνή), σκηνές κινηματογραφημένες από μακριά, όπου δεν ακούς τι διαμείβεται ανάμεσα στους συμμετέχοντες, ξαφνικές εκρήξεις βίας, ένα παζλ στο οποίο ο σκηνοθέτης όχι μόνο δεν σε βοηθάει να το ολοκληρώσεις, αλλά σου... κρύβει κομμάτια.

Είναι σαν ένα best of όλης της φιλμογραφίας του τούτη η ταινία του, ένα... greatest hits, με πιο κοντινό σημείο αναφοράς τον «Κρυμμένο». Η (μεγαλο)αστική τάξη βρίσκεται για άλλη μια φορά στο στόχαστρο του σκηνοθέτη. Η υποκρισία, η δήθεν καλοσύνη, η βαρεμάρα, η αδιαφορία για αυτό που συμβαίνει στον κόσμο, η ανάγκη για συνεχή και ολοένα και πιο έντονα ερεθίσματα για να νιώσει ζωντανή. Κι ένα παιδί... εξολοθρευτής άγγελος! Σαν να συμπυκνώνει το αθώο (;;;) αυτό πλάσμα, η 13χρονη Ιβ, ήτοι, η Εύα, όλη την κακία των προγόνων της. Σκοτώνει το χάμστερ της, κοροϊδεύει τη μητέρα της (ίσως της κάνει και κάτι παραπάνω), καταγράφει ωσάν ζόμπι την «πραγματικότητα» μέσα από την οθόνη του κινητού της. Ναι, θα μπορούσε κανείς να πει πως τούτη η ταινία του Haneke έχει πολλά κοινά στοιχεία με την ταινία του Zvyagintsev, με την οποία συνδιαγωνίστηκε στις Κάννες, το «Χωρίς αγάπη».

Μόνο που, περιέργως, ο Haneke δείχνει πιο... πράος με τον μισανθρωπισμό του, που είναι το σήμα κατατεθέν του. Κάνει και μια «ύπουλη» σύνδεση με το «Αγάπη», εδώ, σε μια ταινία που μόνο αγάπη δεν υπάρχει! Και το φινάλε της ταινίας είναι ταυτόχρονα ένα από τα πιο τρομακτικά και πιο αστεία (;;;;;) της φιλμογραφίας του – και ναι, εδώ μπορείς να το δεχτείς ως αστείο, όχι όπως στην περίπτωση της τελευταίας ταινίας του Λάνθιμου. Η νέα γενιά έρχεται να ξεφορτωθεί το παλιό αλλά δεν πράττει: απλά καταγράφει. Υπάρχει κάτι περισσότερο απέλπιδο; Νομίζω πως δεν θα αρέσει στο μεγάλο κοινό η νέα ταινία του Haneke (ελπίζω να μην συμβεί κάτι τέτοιο) γιατί είναι πιο κρυπτική απ' ότι συνήθως και θέτει πολλά ερωτήματα δίχως να δίνει σχεδόν καμία απάντηση. Το αν παραβιάζει ανοιχτές θύρες είναι ένα ζήτημα επίσης που σηκώνει μεγάλη κουβέντα.

Πάντως, σίγουρα, αδιάφορη ταινία δεν είναι. Είναι κάτι που δεν μπορεί να καταφέρει ο Haneke...

Happy End Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Νοεμβρίου 2017 από την Rosebud 21
Περισσότερα... »

Αρδέννες (D' Ardennen) Poster ΠόστερΑρδέννες
του Robin Pront. Με τους Kevin Janssens, Jeroen Perceval, Veerle Baetens, Jan Bijvoet, Viviane de Muynck, Sam Louwyck, Peter Van den Begin, Eric Godon


Το αίμα νερό γίνεται!
του zerVo (@moviesltd)

Η εκτίμηση μου είναι πως, τουλάχιστον σε ότι αφορά στην εγχώρια διανομή, πως το σινεμά αυτής της, πιο ταλαντούχας, γωνιάς των Κάτω Χωρών, είναι ριγμένο. Με την έννοια πως έχει συνδεθεί στην σινεφίλ συνείδηση, ο κινηματογράφος των Μπενελούξ, αποκλειστικά και μόνο με την ιδιαίτερη, ρεαλιστική ματιά των Αδελφών Dardenne, με συνέπεια να περνούν στο βρόντο εξαιρετικές δημιουργίες, που ούτε καν - στην Ελλάδα, που διανέμονται τα πάντα - παίρνουν θέση σε καλεντάρια φεστιβάλ. Ευτυχώς, μια τεράστια αδικία, της μη προβολής στον τόπο μας, του φιλμ Bullhead, που έφτασε μισή ανάσα από την οσκαρική καταξίωση (την σεζόν του A Separation) δεν επαναλήφθηκε και στην περίπτωση του D' Ardennen, έστω και με τεράστια καθυστέρηση, δύο και βάλε, ετών...

Αρδέννες (D' Ardennen) Quad Poster Πόστερ
Τέσσερα ολόκληρα χρόνια από την ζωή του, έχει ξοδέψει πίσω από τα κάγκελα της φυλακής ο νεαρός Κένι, έχοντας κριθεί ένοχος για συμμετοχή σε ένοπλη ληστεία. Κι όμως ποτέ όλο αυτό τον καιρό, δεν σκέφτηκε να ελαφρύνει την δεινή θέση του, να συμβιώνει με Μαροκινά αποβράσματα στην στενή, καρφώνοντας τους συνεργούς του στο έγκλημα, μεταξύ τους και τον μικρότερο αδελφό του Ντέιβ. Η πληροφορία πως μετά από μια τετραετία κάθειρξης ο Κένι επιτέλους θα περάσει το κατώφλι της εξόδου του ιδρύματος, μάλλον δεν θα χαροποιήσει κανέναν στην φαμίλια του. Ούτε την αδιάφορη για την άγρια και βάναυση ύπαρξη του μάνα, ούτε κυρίως τον ομοαίματο του, που παρότι τον υπεραγαπά, του κρύβει ένα μοιραίο μυστικό: Ενόσω εκείνος σάπιζε στο κελί, αυτός σύναψε δεσμό με το κορίτσι του (και μέλος της συμμορίας) Συλβί, μια πεταχτούλα σερβιτόρα σε νυχτερινό κλαμπ του υποκόσμου, που ονειρεύεται κάποια στιγμή να ακολουθήσει μια κανονική, καθημερινή ζωή.

Πληροφορία που αιωρείται στον αέρα και κανείς δεν διανοείται να μεταφέρει στον απρόβλεπτης αντίδρασης πρώην φυλακισμένο, πόσο μάλλον την προέκταση της, καθώς η διχαστική γκαρσόνα κυοφορεί το παιδί του φοβιτσιάρη Ντέιβ, που έχει βάλει σκοπό, εκτός από το να ξεπεράσει τον αλκοολισμό του, να φέρει στον ίσιο και ενάρετο, τρόπον τινά, δρόμο το αδελφάκι του. Καθώς ο κλοιός σφίγγει γύρω από την αποκάλυψη του μαντάτου, ο Κένι, απορημένος από την αδικαιολόγητα απορριπτική στάση της πρώην καλής του, θα οδηγηθεί σταδιακά στην αναμενόμενη έκρηξη. Πού ούτε όρια θα έχει, ούτε θα αφήσει κανέναν αλώβητο...

Ένα περιβάλλον ανέχειας, συνέπειας του κατακερματισμού των οικογενειακών αξιών αλλά και της ηθικής κατάπτωσης που προκαλεί η οικονομική κρίση, μας μεταφέρει με τις αληθινής υφής εικόνες του ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Robin Pront, που εδώ έχει την αμέριστη στήριξη του συμπατριώτη του παραγωγού Bart Van Langendock, ενός εκ των βασικών υπευθύνων της νουβέλ βαγκ άνοιξης του Βελγικού κινηματογράφου. Άνθρωποι και ποντίκια συμβιώνουν σε έναν κόσμο μηδενικής αλληλεγγύης, που κανείς δεν νοιάζεται για κανέναν, οι έννοιες μάνα και αδελφός έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα και ο καθένας κοιτάζει να βγάλει το μάτι του άλλου, απλά και μόνο για να επιβιώσει. Σε ποια πραγματικότητα να ζήσει δηλαδή, αυτή του βούρκου και της παρανομίας, που βασιλεύει το έγκλημα και η συντριβή της έννοιας της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον, επιστρέφει από την κόλαση του κελιού, ένας ασύνταχτος χαρακτήρας, όπως ο μεγάλος αδελφός της ιστορίας, που αν κάτι τον κράτησε όρθιο ήταν η φωτογραφία της, εξ ορισμού όχι για σπίτι, καλής του. Την ίδια στιγμή, σαν να μην υπάρχουν μυριάδες άλλες γυναίκες σε αυτό τον πλανήτη, ο μικρός αδελφός λειτουργεί συναισθηματικά μεν, αλλά προδοτικά, διαλέγοντας την για ερωμένη του, κινούμενος εντελώς αντίθετα από ότι ο Κένι, που ουδέποτε κάρφωσε κανέναν στις αρχές. Βραδυφλεγής πλοκή, που συνθέτει πλήρως τους (ελάχιστους) χαρακτήρες που περιστρέφονται γύρω της, μέχρι να πάρει μπροστά η τρίτη πράξη, που λαμβάνει χώρα στο απομακρυσμένο, ομιχλώδες και ιδανικό για να λάβουν χώρα εγκληματικές πράξεις δάσος των Αρδεννών, που όπως είναι εύκολα αντιληπτό, δίνουν την ονομασία στην μαρκίζα του φιλμ.

Που σύμφωνα με τον θρύλο, του υποκλίθηκε - δικαίως - ο ίδιος ο Tarantino, χάρη στην ανατρεπτική του στάση του φινάλε, που ενδεχόμενα προβλέπεις από πριν, μα ούτε καν θες να πιστέψεις, μα και της εξαιρετικής κινηματογράφησης ενός πειραγμένης φιλοσοφίας θρίλερ, εξόχως χαμηλού κόστους. Στιγμές που εκτοξεύουν στα ύψη την αξία του σκηνοθετικού ντεμπούτο του Pront, ο οποίος τσιμπάει ιδέες φιλμαρίσματος τόσο από τους Dardenne και τον Audiard, στο κτίσιμο του σοσιολογικού γίγνεσθαι, όσο και από τους Δυτικούς Fincher, Coen και Villeneuve, που το άγγιγμα τους στα σασπένς καρέ είναι κάτι περισσότερο από εμφανές. Κρατάμε το όνομα του Φλαμανδού, που το εισαγωγικό δείγμα γραφής του είναι κάτι περισσότερο από ελπιδοφόρο. Φιλμικά. Διότι κοινωνιολογικά, μάλλον με απαισιοδοξία μας γεμίζει η ιδέα έστω, πως το αίμα κάποτε μπορεί να νερώσει...

Αρδέννες (D' Ardennen) Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Νοεμβρίου 2017 από την One From The Heart!
Περισσότερα... »



Ελληνικό Box Office 9 - 12 Νοεμβρίου 2017 by OPTOMA


Φιλμ
Διανομή
Wks Αίθουσες
4ήμερο Ελλάδας
Σύνολο Ελλάδας
1
Murder On The Orient Express
Odeon
1
96
70.308
70.308
2
Thor: Ragnarok
Feelgood Ent.
2
91
26.888
123.980
3
Το τελευταίο σημείωμα
Tanweer
3
84
22.220
147.770
4
Jigsaw
Tanweer
1
45
12.878
12.878
5
Happy Family
Tanweer
1
77
9.332
9.332
6
The LEGO Ninjago Movie
Tanweer
3
67
6.877
40.384
7
The Killing of a Sacred Deer
Feelgood Ent.
2
8
6.761
20.548
8
Gnome Alone
Odeon
2
70
6.478
16.055
9
Success Story
Odeon
2
48
3.790
20.333
10
Despicable Me 3
UIP
11
29
3.510
299.298


Περισσότερα... »

Αρδέννες (D' Ardennen)PosterΚάιν και Άβελ. Πρόκειται για το εκρηκτικό ντεμπούτο του Robin Pront, με την υπογραφή των παραγωγών του περίφημου Bullhead που ανέδειξε σε σταρ τον Matthias Schoenaerts. Οι Αρδέννες (D' Ardennen) ήταν η Επίσημη Πρόταση του Βελγίου για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2017, ενώ η ταινία είχε κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Τορόντο στο τμήμα Discovery αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Η ταινία αποτέλεσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία στο Βέλγιο και είχε επιτυχημένη διανομή στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Οι Αρδέννες αποτελούν μια αιματηρή ιστορία εκδίκησης και μάταιης βίας στην καλύτερη παράδοση των αδερφών Κοέν και με ένα στιλιζάρισμα που θυμίζει το σινεμά του Ταραντίνο. Τα αδέρφια Ντέιβ και Κένι ξανασμίγουν μετά την αποφυλάκιση του Κένι τέσσερα χρόνια έπειτα από μια αποτυχημένη ληστεία. Ενώ ο απροσάρμοστος Κένι είναι έτοιμος να μπλέξει και πάλι με τα ναρκωτικά, ο Ντέιβ και η Συλβί, το κορίτσι που άφησε πίσω ο Κένι, έχουν υιοθετήσει μαζί ένα πιο καθαρό τρόπο ζωής. Τίποτε όμως δεν θα είναι ίδιο ανάμεσα στα αδέρφια καθώς ξεδιπλώνονται μια σειρά από αποκαλύψεις και το έγκλημα ενώνει και πάλι τις τύχες τους σε ένα αναπάντεχο θρίλερ η τελευταία πράξη του οποίου λαμβάνει χώρα στις περίφημες Αρδέννες του Βελγίου.

Αρδέννες (D' Ardennen) Movie

Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Pront με την υποβλητική σκοτεινή σινεμασκόπ φωτογραφία να ξεδιπλώνει μεθοδικά μια αιματηρή νουάρ, βιβλικών αποχρώσεων οικογενειακή τραγωδία γεμάτη αναπάντεχες ανατροπές, πρωταγωνιστούν οι Kevin Janssens, Jeroen Perceval, Veerle Baetens, Jan Bijvoet, Sam Louwyck.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Νοεμβρίου 2017 από την One From The Heart!


Περισσότερα... »

Δεν είμαι ο Νέγρος σου (I Am Not Your Negro) PosterΗ ιστορία των νέγρων στην Αμερική, είναι η ιστορία της ίδιας της Αμερικής! Με μια αφήγηση που αποτελείται εξ ολοκλήρου από τα λόγια του συγγραφέα Τζέιμς Μπάλντουιν (1924- 1987), από προσωπικές του εμφανίσεις και από το κείμενο του τελευταίου του βιβλίου “Remember This House” που έμεινε ημιτελές, το ντοκιμαντέρ του Raoul Peck, Δεν είμαι ο Νέγρος σου (I Am Not Your Negro) είναι η επιτομή του “black power”. Μιλώντας για τους τραγικούς θανάτους των ηγετών του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα Μάλκομ Εξ, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Μέντγκαρ Έβερς, καταδεικνύει το πώς η εικόνα και η πραγματικότητα των μαύρων στη σημερινή Αμερική είναι κατασκευασμένη και επιβεβλημένη. Υποψήφια για Όσκαρ Ντοκιμαντέρ 2017, Βραβείο Διεθνούς Αμνηστίας στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, Βραβεία Κοινού στα Φεστιβάλ του Βερολίνου, του Τορόντο, του Σικάγο, της Φιλαδέλφεια, του Δουβλίνου, του Πόρτλαντ και του Χάμπτονς.

Δεν είμαι ο Νέγρος σου (I Am Not Your Negro) Movie

Στο ναρέισον της ταινίας, συναντάμε έναν από τους πιο αγαπητούς και δημοφιλείς μαύρους Αμερικάνους ηθοποιούς της εποχής μας, τον Samuel L. Jackson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Νοεμβρίου 2017 από την Ama Films!


Περισσότερα... »

Stronger: Με τη Δύναμη της Ζωής (Stronger) PosterΗ απώλεια μας αλλάζει, η τραγωδία μας δοκιμάζει, η δύναμη μας καθορίζει! Είναι η δεύτερη φορά που το αμερικάνικο σινεμά βασίζει δημιουργία τους στα πραγματικά συγκλονιστικά περιστατικά, της εξτρεμιστικής βομβιστικής επίθεσης, που έλαβε χώρα κατά την διάρκεια του Μαραθωνίου δρόμου της Βοστόνης τον Απρίλιο του 2013, που κόστισε την ζωή σε αθώους πολίτες, θεατές του φημισμένου αγώνα. Μετά από το περισσότερο χρονικό των δραματικών στιγμών, που παρουσίασε ο Peter Berg στο Patriots Day, έρχεται το φιλμ Stronger: Με τη Δύναμη της Ζωής (Stronger), για να αφηγηθεί την ιστορία του 27χρονου Τζεφ Μπάουμαν, του άντρα εκείνου που αποτέλεσε σύμβολο ελπίδας για εκατομμύρια συμπατριώτες του, καθώς έχασε και τα δύο πόδια του στην έκρηξη, αλλά με την στήριξη των στενών κι αγαπημένων του προσώπων, μετά από μήνες επίπονης προσπάθειας, κατάφερε να επανέλθει, δίνοντας μήνυμα πίστης κατά του φόβου και της τρομοκρατίας. Σκηνοθέτης του έργου είναι ο David Gordon Green, από τα πλέον διάσημα ονόματα στις τάξεις της indie αμερικάνικης σκηνής, που στο παρελθόν του έχει καταγράψει ταινίες όπως τα Prince Avalanche, Our Brand Is Crisis, Joe, The Sitter, Your Highness. Το ιδιαίτερο ύφος του είναι εμφανές και στο τρέιλερ που διαφημίζει την κυκλοφορία της του συγκινητικά φορτισμένου καθώς φαίνεται φιλμ, στις διεθνείς αίθουσες από τις 22 του ερχόμενου Σεπτέμβρη σε διανομή της Roadside Attractions.

Stronger: Με τη Δύναμη της Ζωής (Stronger) Movie

Διαθέτοντας μάλιστα σε φόρμα τον αγαπημένο του κοινού Jake Gyllenhaal, που κρατά τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο υποδυόμενος τον Μπάουμαν και αυτομάτως βάζοντας τον εαυτό του στην λίστα των υποψηφίων για τις Οσκαρικές πεντάδες. Μαζί του το καστ συμπληρώνουν και οι Tatiana Maslany, Clancy Brown, Miranda Richardson και Frankie Shaw.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Νοεμβρίου 2017 από την Spentzos Films!


Περισσότερα... »

Happy End PosterΕυτυχισμένο τέλος! Έχει ήδη πραγματοποιήσει την μεγάλη του πρεμιέρα, στα πλαίσια του 70ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, το καινούργιο πόνημα του κορυφαίου Ευρωπαίου δημιουργού Mikael Haneke, που φέρει τον τίτλο Happy End, έχοντας αφήσει όπως συνήθως εξαιρετική γνώμη στο κοινό της Κυανής Ακτής. Αυτή την φορά ο 75χρονος Αυστριακός στην 12η ταινία του αφηγείται την ιστορία ενός ηλικιωμένου μεγαλοαστού που έχει αποσυρθεί εδώ και καιρό στο Καλαί της Βόρειας Γαλλίας και που μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας βρίσκεται καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι. Γύρω από τον καταθλιπτικό γέροντα υπάρχει ένα παράξενης συμπεριφοράς οικογενειακό σύνολο, που ο καθένας τους κρύβει μυστικά, τα οποία με τον καιρό θα αρχίσουν να έρχονται στην επιφάνεια. Ειρωνικό καθώς φαίνεται το πλαίσιο της μαρκίζας του έργου, στοιχείο που διαφαίνεται και από τις σκόρπιες εικόνες του τρέιλερ, που έδωσε στην δημοσιότητα η διανομή του στις μεγάλες φιλμικές αγορές Sony Classics, η οποία αναμένεται να το κυκλοφορήσει στα μέσα του φθινοπώρου στην Γηραιά Ήπειρο και κάπου στα τέλη του 2017 στην Αμερική.

Happy End Movie

Πληθώρα σημαντικών ηθοποιών παίρνει μέρος σε μια ταινία που όπως και οι προηγούμενες του Haneke αναμένεται να συζητηθεί. Στην κορυφή όλων ο σπουδαίος Jean Louis Trintignant, που ηγείται ενός σχήματος που περιλαμβάνει ακόμη την σπουδαία Isabelle Huppert, τον Mathieu Kassovitz, την Fantine Harduin, τον Franz Rogowski, την Laura Verlinden και τον Βρετανό Toby Jones.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Νοεμβρίου 2017 από την Rosebud 21!


Περισσότερα... »

Justice League PosterYou can's save the world alone! Η εποχή των υπερηρώων στον σύγχρονο κινηματογράφο καλά κρατεί, καθώς και η κόντρα ανάμεσα στις δύο κορυφαίες μπράντες του είδους, που σερβίρουν ανά πολύ τακτικά πλέον διαστήματα, τις καινούργιες τους ιδέες, με πρωταγωνιστές τους ήρωες των κόμικ της καθεμιάς. Ενωτικό το κλίμα αυτή την φορά στα κλιμάκια της DC Comics, αφού το σύνολο σχεδόν των πανίσχυρων χαρακτήρων της μαρκίζας δηλώνει το παρόν στην καινούργια περιπέτεια Justice Leagie, που αναμένεται να σπάσει όπως είναι φυσικό τα ταμεία. Ο Μπάτμαν, ο Άκουαμαν, η Γουόντερ Γούμαν, ο Σάιμποργκ και ο Φλας, δίχως την βοήθεια του Σούπερμαν που έδειξε ανεξήγητα εγωιστική συμπεριφορά, κτίζουν με γοργούς ρυθμούς την πεντάδα δράσης, ενάντια στις ορέξεις των παρανοϊκών αντιπάλων τους, που επιθυμούν να καταστρέψουν τον πλανήτη. Ακριβώς σε αυτό το εκρηκτικό και απίστευτα εφετζίδικο κλίμα κινείται και το εισαγωγικό τρέιλερ της ταινίας ριγιούνιον, που επιμελείται, διευθύνει και φυσικά σκηνοθετεί ο έχον αναλάβει επ ώμου όλο το νέο κύμα της DC, Zach Snyder, το οποίο μόλις έδωσε στην κυκλοφορία η Warner Bros, στα πλαίσια της Comic Con έκθεσης, ανακοινώνοντας συνάμα ως παγκόσμια ημέρα εξόδους στις αίθουσες, την 17η Νοεμβρίου 2017.

Justice League Movie

Η πεντάδα είναι άχαστη και δεδομένα θα σαρώσει στα box office, ακολουθώντας για καλό της τα χνάρια της πρόσφατης Wonder Woman που πραγματικά ξεχώρισε. Gal Gadot λοιπόν στην ομήγυρη, όπως και ο Ben Affleck παρότι δεν κάνει γερό γκελ στους φανς, καθώς και ο γιγαντόσωμος Jason Momoa, μαζί με τον Ezra Miller και τον Ray Fisher που συμπληρώνουν το κουιντέτο δράσης. Το καστ ολοκληρώνουν σε περιφερειακούς ρόλους και οι Willem Dafoe, Jeremy Irons, Amber Heard, Amy Adams, Jesse Eisenberg, JK Simmons.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Νοεμβρίου 2017 από την Tanweer!


Περισσότερα... »

Μια Χαρούμενη Οικογένεια (Happy Family) Poster ΠόστερΜια Χαρούμενη Οικογένεια
του Holger Tappe. Με τις φωνές των Celia Imrie, Emily Watson, Jason Isaacs, Jessica Brown Findlay, Nick Frost, Catherine Tate, Ethan Rouse, Ewan Bailey


Τερατώδης Φαμίλια!
του zerVo (@moviesltd)

Universal Monsters! Αυτόν ακριβώς τον τίτλο χρησιμοποίησε η κινηματογραφική ιστορία για να ομαδοποιήσει τις ταινίες θρίλερ, σασπένς και αγωνίας, που είχαν σαν πρωταγωνιστές φημισμένα τέρατα της κλασσικής λογοτεχνίας και στην παραγωγή έφεραν την σφραγίδα του ομώνυμου στούντιο. Φιλμς που έκαναν εμπορική θραύση κατά τις δεκαετίες 1920 - 1950 και μεταξύ άλλων απεικόνιζαν στην μεγάλη οθόνη τις μορφές του Δράκουλα, του Φρανκενστάιν, της Μούμιας (ένα πρώτο ριμπούτ επιχειρήθηκε μόλις φέτος στο αποτυχημένο σε όλους τους τομείς ομώνυμο με τον Tom Cruise), του Λυκανθρώπου. Από αυτή την θρυλική σειρά (περισσότερων από πενήντα) ταινιών, αντλεί την ιδέα του το (και) Γερμανικής κοπής animation, Μια Χαρούμενη Οικογένεια (Happy Family), που χωρίς να είναι κάτι το ξεχωριστό και το πρωτότυπο, εντούτοις διατηρεί ένα ικανοποιητικό επίπεδο ενδιαφέροντος μέχρι το φινάλε του.

Μια Χαρούμενη Οικογένεια (Happy Family) Quad Poster Πόστερ
Με κανονική και σαν όλες τις άλλες μοιάζει η φαμίλια των Γουίσμποουν, η πραγματικόητα όμως είναι αντελώς διαφορετική, αφού κάθε της μέλος αντιμετωπίζει προβλήματα τόσο σοβαρά, ώστε να απειλείται καθημερινά η συνοχή και κατά συνέπεια, η επιβίωση της. Ο χαμηλών τόνων πατέρας Φρανκ, νιώθει πως δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις καταιγιστικές απαιτήσεις του μανιασμένου αφεντικού και τρέμει στην ιδέα πως θα μείνει άνεργος. Η γκαφατζού μητέρα Έμμα, πιστεύει πως κανένα όνειρο δεν έχει πραγματοποιηθεί στην ζωή της, με αποτέλεσμα να ξεσπά τον εκνευρισμό της τόσο στην εργασία, όσο και στο σπίτι. Η μεγάλη θυγατέρα Φαίη, όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της, περνά την δύσκολη φάση της εφηβείας, γνωρίζοντας μόνιμα την απόρριψη από τους πιο δημοφιλείς από εκείνην συμμαθητές της. Κι ο μικρούλης και ικανότατος Μαξ, ένα παιδί θαύμα στο σχολείο, ξεπληρώνει τις δυνατότητες της ευφυίας του, δεχόμενος καθημερινά μπούλινγκ από τους τσαμπουκάδες της τάξης.

Σαν να μην τους έφταναν όλα τα ατομικά ζόρια, από του πουθενά και εντελώς αναπάντεχα οι Γουίσμποουν θα βρεθούν στο στόχαστρο της αλλοπρόσαλλης μάγισσας Μπάμπα Γιάγκα, που θα ρίξει στον καθένα κατάρα, μετατρέποντας τους σε κοινά τέρατα. Τον μπαμπά σε Φρανκενστάιν, την μαμά σε Βαμπίρ, την κόρη σε Μούμια και τον πιτσιρικά σε Λυκανθρωπάκι. η τετράδα ευρισκόμενη σε απόγνωση θα αναζητήσει την λύση που θα σπάσει το ξόρκι, σε όλο τον κόσμο, μέχρι που στο διάβα της, για να κάνει την κατάσταση ακόμγ πιο αφόρητη, θα εμφανιστεί ο δαιμόνιος και αυτάρεσκος Κόμης Δράκουλας, που εννοείται θα βάλει ερωτικά στο μάτι την του γούστου του, απέθαντη Έμμα, που τα δοντάκια της μακραίνουν, γυαλίζουν και διψούν για αίμα, όπως ακριβως εκείνου.

Με άκρως δραματικό και κόντρα στα αναμενόμενα ίντρο, μας συστήνεται λοιπόν το ανεξάρτητης από τα γνώριμα στο είδος στούντιος κοπής κινούμενο σκίτσο, καθώς μας παρουσιάζει θέματα υπαρκτά που ενδέχεται να ζορίζουν στην ρουτίνα τους κάθε σπίτι, είτε τα δημοσιοποιεί στην γειτονιά, είτε τα κρατά σφαλισμένα και μυστικά πίσω από την κλειστή πόρτα του. Ένας γάμος που παραπαίει, μια ερωτική σχέση δύο γονιών που έχει μετεξελιχθεί σε βαριεστημέρα, επαγγελματικές απόπειρες που δεν αποδίδουν και δυο τέκνα που το καθένα ανεβαίνει διαρκώς τον δικό του Γολγοθά, είτε ως αόρατο wallflower, είτε ως αδύναμο νερντάκι. Πλοκή που δεν παραμένει για πάντα όμως κάτω από το πέπλο του κλαυθμού, καθώς με την μεταμόρφωση των βασικών ηρώων σε μονστεράκια, αλλάζει μονομιάς η κατάσταση και ο καθένας αποκτά μια ιδιαίτερη ξεχωριστή ικανότητα, που αν μη τι άλλο κάποιον, σε όλο αυτό τον γνωστό κόσμο, δεν θα τον αφήσει ασυγκίνητο. Η Κυρά του σπιτιού θα δει τις μετοχές της να ανεβαίνουν, στον συνεχόμενο κόρτε του Τρανσυλβανού Κόμητα, ο Κύρης θα γίνει ο νούμερο ένα ερωτικός στόχος των περιπλανώμενων τοπ μόντελς, η Μικρή θα αγαπηθεί από Τυφωνοειδή Φαραώ Ιμχοτέπ και ο Μικρούλης, μα και συμπαθέστερος όλων, θα αλλάξει από φοβιτσάρης σε θαρραλέος.

Η ιδιαιτερότητα όπως προσπαθεί να μας πείσει δηλαδή το σενάριο που επεξεργάζεται και μετατρέπει σε νεανική, διασκεδαστική εντέλει ταινία σχεδίου, ο Holger Tappe και στηρίζεται στο μπεστ σέλλερ του φημισμένου συγγραφέα Robert Safler, ανά περίπτωση μπορεί να μοιάσει με αβαντάζ, αρκεί εκείνος που το διαθέτει να ξέρει και πως να το χρησιμοποιήσει. Κι εδώ στο πολύχρωμο, ταχύτατο στο δεύτερο μισό του και αξιόλογα στημένο Happy Family, που σύμφωνοι δεν αγγίζει τα στάνταρντς μιας Pixar, μιας Disney, οι Ευρωπαίοι σχεδιαστές μια χαρά πετυχαίνουν τον σκοπό τους, να στήσουν ένα ανατρεπτικό περιπετειάκι, που αποδίδει αξιοπρεπώς την κοινότυπη, πλην σημαντική κεντρική ιδέα:

Η δυστυχία θα επιφέρει ακόμη μεγαλύτερους τριγμούς, βάσανα και ίσως ολοκληρωτική καταστροφή. Και μόνο η σύμπνοια, η αλληλεγγύη και η ομαδικότητα είναι ικανές να μεταστρέψουν το κλίμα και από αρνητικό να γαληνέψει. Έξυπνος ο χειρισμός της παγκοσμιοποίησης, καθώς η "κάμερα" ταξιδεύει ανά τον πλανήτη, σε Αμερική, Λονδίνο, Βενετία, βεβαίως και Αίγυπτο, ανάλογα μελετημένη, αν και μάλλον πιο παιδικού τάργκετ η εγχώρια μεταγλώττιση, που χειρίζεται και ντόπια, ελληνοφρενή στοιχεία για να αναπτύξει την πλοκή. Αξίζει τον κόπο...

Μια Χαρούμενη Οικογένεια (Happy Family) Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Νοεμβρίου 2017 από την Tanweer!
Περισσότερα... »



Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2017 TIFF 17 Live

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

11η ανταπόκριση – Κυριακή 12 Νοεμβρίου
«Birdie Nam Nam!»

Τι γυρεύει ετούτη η φανταστική ατάκα του Peters Sellers σε μια από τις τελευταίες (αν όχι την τελευταία – εξαρτάται από τα κουράγια μας) ανταπόκριση από το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης; Ε, λοιπόν, την ατάκα ο Sellers την είπε υποδυόμενος τον Ινδό Hrundi V. Bakshi στην ταινία «Το πάρτι» (The Party, 1968) του Blake Edwards. Σχεδόν 50 χρόνια μετά, το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το αγαπημένο μας φεστιβάλ, φτάνει στο τέλος του σήμερα και μετά την τελετή απονομής των βραβείων, θα ολοκληρωθεί με ένα άλλο πάρτι! Την ταινία «Το πάρτι» της Sally Potter! Πολύ γέλιο η ταινία, θα σας πούμε περισσότερα γι' αυτήν λίγο πιο κάτω. Όσοι παραβρεθείτε στην τελετή, θα έχετε την ευκαιρία να με θαυμάσετε (μουάχαχαχαχα) τη στιγμή που θα απονέμω το βραβείο της FIPRESCI για την καλύτερη ταινία από το τμήμα «Ελληνικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου». Θα πέσουν τα τσιμέντα λέμε!

The Party Artist TIFF 2017

Με τη δεύτερη ταινία της, το «Orlando», η Βρετανίδα Sally Potter έβαλε το όνομά της στη λίστα με τους πιο ενδιαφέροντες νέους δημιουργούς της εποχής της. Και μας σύστησε ουσιαστικά μια ηθοποιό, την Tilda Swinton, σε μια μαγική ερμηνεία. Με την όγδοη μεγάλου μήκους ταινία της, που έχει τον εύγλωττο τίτλο «Το πάρτι» (The Party) συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα της περασμένης Berlinale! Είναι η πρώτη της ταινία μετά από πέντε χρόνια απουσίας από τα κινηματογραφικά δρώμενα, είναι η πρώτη της ασπρόμαυρη ταινία και είναι η ταινία της από τις μεγάλου μήκους, που έχει τη μικρότερη διάρκεια! Και ειναι απολαυστική από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό!

Η υπόθεση: Η Τζάνετ είναι μια 40something (ίσως και 50something) πολιτικός που μόλις έχει διοριστεί σκιώδης υπουργός από το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης στη Μεγάλη Βρετανία! Αυτή είναι η μεγαλύτερη στιγμή της πολιτικής της καριέρας. Έτσι, καλεί ορισμένους φίλους της για ένα μικρό πάρτι στο σπίτι της. Συγκεκριμένα, καλεί: τη φαρμακόγλωσση κολλητή της, Έιπριλ με τον Γερμανό σύζυγό της, μετρ του life coaching, Γκότφριντ. Την παλιά συμφοιτήτρια του συζύγου της, του Πολ, που είναι και ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της, τη Μαρθα, μαζί με τη σύντροφό της, την κατά πολύ νεώτερή της Τζίνι, που μέσω τεχνητής γονιμοποίησης εγκυμονεί πλέον τρία παιδάκια. Τέλος, καλεί και τον Τομ, έναν χρηματιστή, παντρεμένο με την Έμιλι, παλιά μαθήτρια του Πολ. Ο Πολ, όμως, φέρεται παράξενα. Κι όταν πλέον μαζευτούν όλοι οι φίλοι, θα κάνει μια ανακοίνωση, η οποία θα σκάσει σαν βόμβα στο πάρτι. Μια βόμβα που εντέλει δεν είναι ότι πιο απρόσμενο ακουστεί και αποκαλυφθεί σε αυτήν τη συγκέντρωση «φίλων»...

Η άποψή μας: Η Sally Potter σκηνοθετεί το δικό της σενάριο, ένα σενάριο στην παράδοση των καλύτερων και πιο βιτριολικών κωμωδιών made in UK! Κι όσο κι αν προσπάθησε η ίδια να απορρίψει μετά βδελυγμίας τη θεατρικότητα της ταινίας, αυτή δεν κρύβεται με τίποτε! Αυτό όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μας νοιάζει καθόλου. Μα καθόλου! Εφτά νοματαίοι σε ένα σπίτι που μιλάνε ακατάπαυστα, ναι, παραπέμπει σε θεατρικό. Και ναι, 99%, του χρόνου τέτοιον καιρό, αφού κάνει την καριέρα της η ταινία στις αίθουσες, θα τη δούμε και ως θεατρική διασκευή από κανέναν Μαρκουλάκη, που «το έχει» να διασκευάζει ταινίες σε παραστάσεις. Σε μια τόσο μικρή σε διάρκεια ταινία όλα πρέπει να λειτουργούν ρολόι. Και εννοείται ότι λειτουργούν. Με παντιέρα το καυστικό σενάριο, που βάζει στο στόχο του αυτούς τους καλοαναθρεμμένους αστούς με τις ντεμέκ αριστερές καταβολές, οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και συνθέτουν εντέλει μια απολαυστική μαύρη κωμωδία, από αυτές που μόνο το βρετανικό σινεμά μπορεί να μας δώσει.

Έχοντας ελάχιστο μπάτζετ και με γυρίσματα που ολοκληρώθηκαν μέσα σε δύο βδομάδες, χωρίς χρόνο για πολλές πρόβες ή τη δυνατότητα για πολλαπλό γύρισμα κάθε σκηνής, όλοι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Όλοι οι ηθοποιοί λάμπουν. Εκείνοι, όμως, που ξεχωρίζουν ως καλύτεροι από ίσους είναι οι μη Βρετανοί! Ο (γερμανόφωνος) Ελβετός Bruno Ganz, που δείχνει να έχει εξαιρετικό κωμικό τάιμινγκ και σε κάνει να γελάσεις με κάθε ατάκα του, διάολε, με κάθε του βλέμμα και χαμόγελο και η Αμερικανίδα Patricia Clarkson, στο ρόλο της συζύγου του, που έχει έτσι κι αλλιώς τις καλύτερες ατάκες και στάζει δηλητήριο με πρόσωπο παγωμένο. Απίστευτοι, όλοι τους! Είναι μια ταινία ηθοποιών, είναι μια ταινία σεναρίου, είναι μια ταινία που πέρα και πάνω από όλα θα διασκεδάσει τους θεατές τόσο με το πανέξυπνο χιούμορ της όσο και με τις ανατροπές της, την ίντριγκα που επικρέμαται, τη λοξή ματιά στις ανθρώπινες σχέσεις.

Μία από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε στην περασμένη Berlinale!

(η ταινία έχει διανομή και θα βγει στις αίθουσες της χώρας μας από την Feelgood Entertainment χωρίς να έχει ακόμα ημερομηνία εξόδου)

Gabriel e a montanha TIFF 2016

Ο Fellipe Gamarano Barbosa γεννήθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Έχει σκηνοθετήσει τις ταινίες μικρού μήκους «La muerte es pequeña» και «Salt Kiss», που συμμετείχαν στα φεστιβάλ NYFF, Clermont-Ferrand, Guadalajara και Sundance. Το 2008 επεξεργάστηκε το σενάριο του «Casa Grande» στα εργαστήρια του Sundance και η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ του Ρότερνταμ το 2014. Η ταινία «Ο Γκαμπριέλ και το βουνό» (Gabriel e a montanha) είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του κι έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο τμήμα «Εβδομάδα Κριτικής» στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών. Στο δικό μας φεστιβάλ προβάλλεται στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Η υπόθεση: Ο Γκαμπριέλ αποφασίζει να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι λίγο προτού ξεκινήσει το διδακτορικό του σ’ ένα διάσημο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ. Με μόνες του αποσκευές ένα σακίδιο πλάτης και μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα, ο Γκαμπριέλ, μετά από 10 μήνες στο δρόμο, καταλήγει στην Αφρική. Ξεκινώντας από την Κένια, θα βρεθεί σε τέσσερις διαφορετικές αφρικανικές χώρες, όπου θα προσπαθήσει να ζήσει σαν να ήταν ντόπιος, κι όχι λευκός τουρίστας, φτάνοντας μέχρι το βουνό Μουλάνζε στο Μαλάουι, που θα είναι και ο τελευταίος προορισμός του...

Η άποψή μας: Το πολύ ενδιαφέρον με τούτη την ταινία είναι πως μπλέκει ακόμα περισσότερο τα όρια ανάμεσα στις ταινίες μυθοπλασίας και τα ντοκιμαντέρ. Αρχικά, να πούμε πως η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και ουσιαστικά περιγράφει το τελευταίο ταξίδι του Γκαμπριέλ Μπούχμαν, που ήταν κολλητός φίλος του σκηνοθέτη. Η περιγραφή του ταξιδιού γίνεται με τον κλασικό τρόπο στο σινεμά, αυτόν της αναπαράστασης. Ηθοποιοί υποδύονται χαρακτήρες γραμμένους σε σενάριο που είναι κυριολεκτικά από τη ζωή βγαλμένο. Ναι, αλλά ποιοι ηθοποιοί; Μόνο ο πρωταγωνιστής, που υποδύεται τον Γκαμπριέλ και η πρωταγωνίστρια, που υποδύεται την κοπέλα του, την Κριστίνα, είναι επαγγελματίες. Όλοι οι υπόλοιποι, τους οποίους βλέπουμε να συναντά ο Γκαμπριέλ, είναι οι άνθρωποι τους οποίους συνάντησε το 2009, τότε που έκανε το τελευταίο ταξίδι, εκείνο που οδήγησε εντέλει στο θάνατό του! Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, επαναλαμβάνω! Που υποδύονται τους εαυτούς τους! Και λένε την αληθινή τους, ανόθευτη άποψη και γνώμη για τον άνθρωπο Γκαμπριέλ.

Για να καταλάβετε, στο πρώτο μέρος (καθώς η ταινία είναι χωρισμένη σε τέσσερα μέρη, ανάλογα με τη χώρα της Αφρικής στην οποία ταξιδεύει ο ήρωας) ο άνθρωπος που γνώρισε τον Γκαμπριέλ τον θεώρησε τόσο πολύ δικό του άνθρωπο που βάφτισε ένα από τα παιδιά του με το όνομα του Βραζιλιάνου! Ενός ανθρώπου που δεν θέλει να αποκαλείται τουρίστας αλλά ταξιδιώτης. Που θέλει να ζήσει όπως και οι ντόπιοι που συναντά στο ταξίδι τους, που θέλει να καταγράψει από κοντά τις συνθήκες στην Μαύρη Ήπειρο, που επιθυμεί πάνω από όλα να αποτελέσει αν τα καταφέρει μέρος της λύσης κι όχι του προβλήματος. Αλλά βεβαίως δεν τα καταφέρνει πάντα! Το τα φοράς μια τοπική ενδυμασία δεν σε κάνει ντόπιο. Το να φοράς σανδάλια φτιαγμένα χειροποίητα από ρόδες αυτοκινήτων (!) δεν σε κάνει ντόπιο! Και εννοείται πως όταν θίγεται η εντύπωση που κουβαλάς, ότι είσαι ξεχωριστός και θα πρέπει να τυχαίνεις ιδιαίτερης μεταχείρισης μιας που είσαι «ένας από αυτούς» (που δεν είσαι) τότε μπορείς να δείξεις και μια κακή πλευρά του εαυτού σου. Μιλώ για τη σκηνή όπου ο Γκαμπριέλ μαλώνει με τον ξεναγό στο σαφάρι. Στα συν λοιπόν η κίνηση του σκηνοθέτη να μην μεταλλάξει την ταινία σε αγιογραφία. Αυτό που επίσης κατορθώνει και με το παραπάνω η ταινία είναι να μας συστήσει έναν πολύ ενδιαφέροντα άνθρωπο, με τα θετικά του και τα αρνητικά του, που βαθιά μέσα στην ψυχή του θα ήθελε να βοηθήσει ώστε να αλλάξει η κατάσταση των πραγμάτων και βρισκόταν συνεχώς σε μια κατάσταση εγρήγορσης, να προλάβει να τα κάνει όλα, μιας που ένιωθε (;) ότι δεν υπάρχει χρόνος. Η σχέση του με την κοπέλα του περιγράφεται επίσης με πολύ γλυκό και ρεαλιστικό τρόπο κι έχουν μεγάλο ενδιαφέρον τόσο οι απόψεις περί απιστίας όσο και η συζήτηση που έχουν οι δυο τους για το χρέος των χωρών της Αφρικής.

Σίγουρα μια ταινία που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς.

(η ταινία προβάλλεται την Κυριακή 12 Νοεμβρίου στις 17.15 στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης – δεν έχει ακόμα διανομή για τη χώρα μας)

Εντέλει, λέω να επανέλθω αύριο με τα βραβεία και να κάνω μια προσπάθεια να αναφερθώ σε κάποιες από τις ταινίες που έχω δει και που δεν έχω προλάβει ακόμα να μοιραστώ τη γνώμη μου για αυτές μαζί σας.


Θόδωρος Γιαχουστίδης

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2017 TIFF 17 Live
Περισσότερα... »



Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2017 TIFF 17 Live

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

10η ανταπόκριση – Σάββατο 11 Νοεμβρίου
«What is line?»

Το χρειαζόμασταν αυτό που συνέβη το βράδυ της Παρασκευής με την προβολή της ταινίας «The Disaster Artist». Μιλάμε, πέσανε και τα τσιμέντα, λες και πήρε ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα ένα πράγμα ή σαν να επέστρεψε ο ΑΡΗΣ στην Α' Εθνική (μουάχαχαχαχα). Πολύ γέλιο, ενθουσιασμός, ενεργή συμμετοχή από το κοινό και το άκουγες στις αντιδράσεις όλων: αυτή η ταινία λειτούργησε ως σανίδα σωτηρίας. Υπήρχαν στιγμές όπου οι θεατές βιαζόταν να γελάσουν, σαν για να προλάβουν κάτι, σαν για να σπρώξουν την κατάσταση, σαν να είχαμε πραγματικά ανάγκη τόσο πολύ γέλιο! Σε μια κανονική avant premiere της ταινίας, πχ, δεν θα υπήρχε τέτοια αντίδραση, με τίποτε! Τώρα όμως, στο πλαίσιο που προβλήθηκε η ταινία, μετά από όλα όσα σοβαρά έχουμε δει, λειτούργησε σαν βάλσαμο!

Εκτός από το «The Disaster Movie» στη σημερινή μας ανταπόκριση θα αναφερθούμε σε άλλες δύο ταινίες. Ταινίες που τις έχουμε δει σε προηγούμενα φεστιβάλ. Επαναλαμβάνουμε, δεν θα διαβάσετε εδώ απόψεις και κριτικές προσεγγίσεις για ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος αλλά και του ελληνικού φεστιβάλ. Η δεοντολογία πάνω από όλα...

The Disaster Artist TIFF 2017

Στη βραδινή προβολή του «The Disaster Artist» του James Franco έβγαλα μερικά συμπεράσματα, η εγκυρότητα των οποίων είναι θέμα προς διερεύνηση. Ξεκινάμε: μάλλον ο Franco έχει ένα φανατικό πυρήνα followers στην Ελλάδα, που τον λατρεύουν ως θεό και έτυχε να βρεθούν όλοι στην προβολή της ταινία στο Ολύμπιον! Δεν εξηγείται αλλιώς το κύμα ενθουσιασμού που κυριαρχούσε, ο αλαλαγμός, η ζέση. Μετά το μικρό μαγνητοσκοπημένο μήνυμα που έστειλε ο άνθρωπος, επικρατούσε πανζουρλισμός! Τι να πω: στα θεωρεία ήταν και ο σκηνοθέτης του «Lucky», John Carroll Lynch. Δεν ξέρω τι υποδοχής έτυχε η δική του ταινία (φαντάζομαι πολύ θετική) από το κοινό της Θεσσαλονίκης, αλλά σίγουρα ο άνθρωπος θα σκέφτηκε «γουάου, τρομερό κοινό οι Έλληνες». Σαν η χύτρα στην οποία όλοι βρισκόμαστε κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ να άφησε τη βαλβίδα να βγάλει τον ατμό. Ναι, είχαμε φτάσει σε σημείο βρασμού!

Η υπόθεση: Ο Γκρεγκ Σέστερο θέλει να γίνει ηθοποιός. Παρακολουθεί ανάλογα μαθήματα υποκριτικής στο Σαν Φρανσίσκο όπου μένει με τη μητέρα του. Όμως, είναι ντροπαλός, και δεν τα πολυκαταφέρνει. Μετά από την παρουσίαση στην τάξη του ενός αποσπάσματος από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» όπου τα πάει χάλια, συναντά έναν άνθρωπο που θα του αλλάξει τη ζωή: τον Τόνι Γουίζο. Ο Τόνι παίζει τη σκηνή του «Στέλλα» από το «Λεωφορείον ο Πόθος» χωρίς να καταλαβαίνει Χριστό κι αυτό εντυπωσιάζει τον Γκρεγκ. Οι δυο τους θα γίνουν φίλοι και με τα πολλά ο Τόνι πείθει τον Γκρεγκ να πάνε στο Λος Άντζελες και να κυνηγήσουν το όνειρό τους να γίνουν ηθοποιοί.

Ο Τόνι προκύπτει ένα γοητευτικό μυστήριο για τον Γκρεγκ: φαίνεται να έχει απίστευτη περιουσία, μάλλον είναι από κάπου από την Ευρώπη (η προφορά του αυτό δηλώνει – ο ίδιος ισχυρίζεται πως είναι από τη Νέα Ορλεάνη!) και η ηλικία του είναι απροσδιόριστη (και δεν την αποκαλύπτει). Αλλά το Χόλιγουντ δεν είναι έτοιμο να υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες τις δύο αυτές ταλεντάρες. Οπότε, πάνω σε μια κουβέντα, προκύπτει η επαναστατική ιδέα: να γυρίσουν τη δική τους ταινία! Έτσι ο Γουίζο γίνεται ο παραγωγός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής της ταινίας «The Room». Της χειρότερης ταινίας όλων των εποχών!

Η άποψή μας: Ο James Franco πρέπει να είναι ο πιο πολυάσχολος δημιουργός εντός ή εκτός εισαγωγικών στο Χόλιγουντ! Ο γεννημένος στις 19 Απριλίου του 1978 Καλιφορνέζος έχει σκηνοθετήσει έως τώρα 14 ταινίες μυθοπλασίας μεγάλου μήκους, άπειρες μικρού μήκους, έχει άλλες ταινίες πειραματικές που δεν αναφέρονται στο imdb, έχει γράψει πολλά σενάρια, έχει υπογράψει την παραγωγή σε πάμπολλα φιλμ κι έχει παίξει και σε μπόλικες ταινίες! Ανεξάντλητος. Εδώ, όμως, χτύπησε πραγματικά φλέβα χρυσού! Ίσως επειδή πραγματικά «κατάλαβε» το ποιος είναι ο Γουίζο! Ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της κινηματογραφικής βιομηχανίας! Ένας απέραντα ατάλαντος άνθρωπος, με ατελείωτα χρήματα, που δεν σταμάτησε πουθενά για να φέρει εις πέρας την ταινία του. Που ίσως να είχε κάτι παραπάνω από φιλικά αισθήματα για τον Γκρεγκ: σε κάποια στιγμή του λέει «γύρισα αυτήν την ταινία για σένα»!

Ναι, είναι ένας πραγματικός πρωτοπόρος ο Γουίζο! Και ο Franco καθ' όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων μιλούσε, ντυνόταν και φερόταν όπως ο Γουίζο! Φαντάζομαι το γέλιο που έριξαν οι συντελεστές της ταινίας! Για να διώξουμε κάποιους ενδεχόμενους φόβους: όχι, δεν χρειάζεται να έχει δει κανείς το αριστούργημα (!) «The Room» για να εκτιμήσει τούτη την ταινία. Ο Franco κάνει πολύ καλή δουλειά στο σενάριο, μην αφήνοντας καμία ουσιαστική λεπτομέρεια έξω κι έτσι ο θεατής έχει πλήρη εικόνα για το τι συμβαίνει ανά πάσα στιγμή. Βέβαια, κάτι ακόμα είναι σίγουρο: μετά την θέαση της ταινίας του Franco θα υπάρξουν πάμπολλοι που θα ψάξουν να βρουν το «The Room» και να το δουν!

Στις ΗΠΑ η ταινία έχει πλέον τέτοιο καλτ στάτους που έχει βγάλει τα λεφτά της με τις συχνές ειδικές προβολές της, όπου πηγαίνει φανατικό κοινό και λέει τους διαλόγους αντιδρώντας στα επί της μεγάλης οθόνης δρώμενα! Ο Franco λοιπόν πετυχαίνει κάτι πολύ σπάνιο και πολύ σπουδαίο: βγάζει γέλιο μέσω της ταινίας του, σεβόμενος (κι όμως!) τον δημιουργό (!!!) του ανουσιουργήματος! Υπάρχουν πάρα πολλές σκηνές με τις οποίες θα γελάσετε με την ψυχή σας, αλλά οι σκηνές των γυρισμάτων της ταινίας είναι πραγματικά οι πιο αστείες! Και στο φινάλε, μην φύγετε πριν πέσουν οι τίτλοι: ο Franco μας δείχνει επιλεγμένες σκηνές της ταινίας του που είναι ντάλε κουάλε ίδιες με το «The Room». Μιλάμε για τέτοιο φόρο τιμής!

Τώρα, όσοι από εσάς θέλετε να γυρίσετε ταινία κάποια στιγμή της ζωής τους, μην κωλώνετε! Μην φοβάστε! Παίξτε σε κάτι κι ας είναι και σκουπίδι! Είναι αυτή η δημιουργική διαδικασία που είναι λατρεμένη. Όπως λέει και μία από τις ηθοποιούς που παίζουν στην ταινία μέσα στην ταινία: «Η χειρότερη μέρα με το χειρότερο σενάριο και τις χειρότερες συνθήκες σε γυρίσματα είναι καλύτερη από την καλύτερη ημέρα στην πραγματική ζωή, εκτός γυρισμάτων». Τρομερό, μια ανοιχτή επιστολή αγάπης στο σινεμά, ένα αστείο που βγάζει απίστευτο γέλιο. Τι καλά να είχαμε περισσότερους Γουίζο γύρω μας...

(η ταινία ολοκλήρωσε τις προβολές της στο φεστιβάλ – έχει διανομή και θα βγει στις αίθουσες της χώρας μας από την Tanweer στις 25 Ιανουαρίου του 2018)

Tehran Taboo TIFF 2016

Ο σκηνοθέτης Ali Soozandeh γεννήθηκε το 1970 στο Σιράζ του Ιράν. Σπούδασε καλές τέχνες στην Τεχεράνη και Media Design στο Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών της Κολωνίας, όταν μετανάστευσε στη Γερμανία. Είναι ιδρυτής της εταιρείας Cartoonamoon και μέχρι σήμερα συμμετείχε σε ντοκιμαντέρ και ταινίες μεγάλου μήκους ως ειδικός στο ανιμέισον. Έχει εργαστεί ως επικεφαλής ανιμέισον σε βραβευμένα ντοκιμαντέρ όπως το «The Green Wave» (2010) κι έχει σκηνοθετήσει μουσικά βίντεο και ταινίες μικρού μήκους. Το φιλμ «Τα μυστικά της Τεχεράνης» (Tehran Taboo) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις Κάννες, όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής». Στο φεστιβάλ μας προβάλλεται στις «Ειδικές Προβολές».

Η υπόθεση: Τεχεράνη, σήμερα. Η Παρί είναι μια πόρνη που όσο εργάζεται (ακόμα και μέσα σε αυτοκίνητα «πελατών») ο βωβός γιος της, Ελίας μασάει τσίχλα ή περιμένει έξω από καταγώγια τη μαμά του να τελειώσει. Η Παρί δεν μπορεί να βρει άλλη δουλειά για να ζήσει, καθώς ο άνδρας της είναι φυλακή για υπόθεση ναρκωτικών και η γραφειοκρατία του θεοκρατικού καθεστώτος δεν συναινεί ώστε να βγάλει διαζύγιο. Ένας δικαστής θρησκευτικού δικαστηρίου υπόσχεται να τη βοηθήσει, αρκεί να του... κάθεται από καιρού εις καιρόν. Της παραχωρεί ένα διαμέρισμα σε μια καλή γειτονιά της Τεχεράνης και η Παρί βλέπει τη ζωή της να βελτιώνεται λιγάκι. Η νέα της γειτόνισσα είναι η Σάρα, μια έγκυος σύζυγος τραπεζικού υπαλλήλου, που θέλει να δουλέψει αλλά ο άντρας της, της το απαγορεύει.

Στο ίδιο συγκρότημα ζει και ο Μπαμπάκ, ένας μουσικός που προσπαθεί να γίνει γνωστός. Ένα βράδυ σε κλαμπ όπου παίζει μουσική, παίρνει έκστασι από φίλο του και καταλήγει στις τουαλέτες με την Ντόνια, με την οποία και κάνει σεξ. Μόνο που η Ντόνια ήταν παρθένα! Και σε μια βδομάδα παντρεύεται! Οπότε, ο Μπαμπάκ είναι υποχρεωμένος να βρει χρήματα για να γίνει παρθενορραφή και να σωθεί η τιμή και η υπόληψη της Ντόνια, καθώς αν το μάθει ο αρραβωνιαστικός της ότι δεν είναι παρθένα, ο Μπαμπάκ την έχει άσχημα πατήσει...

Η άποψή μας: Εντάξει, προφανώς και η εικόνα που βλέπουμε για την κοινωνία στη σύγχρονη Τεχεράνη, στο Ιράν, μέσω αυτής αλλά και άλλων ανάλογων ταινιών μάλλον δεν αντικατοπτρίζει πλήρως την αλήθεια. Θέλω να πω, είναι η εικόνα που «πουλάει» στους δυτικούς θεατές κι αυτό επιθυμούν και οι εταιρίες που δίνουν τα χρήματά τους για να γυριστούν τέτοιου είδους ταινίες, όπως εδώ η Celluloid Dreams. Ο μεγαλωμένος στη Γερμανία Ιρανός σκηνοθέτης ενδεχομένως και να το παρακάνει, παρουσιάζοντας μια κοινωνία εντελώς ανελεύθερη όπου πορνεία, ναρκωτικά, διαφθορά και υποκρισία καλύπτονται κάτω από το... τσαντόρ του θεοκρατικού καθεστώτος. Προφανώς, μια τόσο αντι-ιρανική ταινία δεν θα μπορούσε να γυριστεί στην Τεχεράνη.

Γι' αυτό και ο σκηνοθέτης της, για να δώσει αυθεντικότητα, τη γύρισε ως ταινία κινουμένων σχεδίων. Χρησιμοποίησε πραγματικούς ηθοποιούς τους οποίους «γύρισε» ροτοσκοπικά και μέσω 3D αλλά και ζωγραφισμένων εικόνων το τελικό αποτέλεσμα είναι να προκύψει μια εικόνα απίστευτη! Η ταινία είναι πραγματικά εντυπωσιακή ως αποτέλεσμα. Κι αν αφαιρέσουμε την (ενδεχόμενη) υπερβολή και τη μανία με την οποία χτυπιέται το ιρανικό καθεστώς, θα μπορούσαμε να πούμε πως έχουμε να κάνουμε με κάτι σαν ταινία του Farhadi αλλά σε κινούμενα σχέδια! Το γαϊτανάκι των σχέσεων που στήνει ο σκηνοθέτης είναι δουλεμένο σταυροβελονιά και οι διαφορετικές ιστορίες μπλέκονται μεταξύ τους με εξαιρετικό τρόπο. Ο πιο θετικός ήρωας είναι τελικά η πόρνη και ο πιο τραγικός η γειτόνισσα, η Σάρα.

Η ταινία εντυπωσιάζει ποικιλοτρόπως και διαθέτει και χιούμορ. Ψάχνοντας για εναλλακτική, πριν προχωρήσουν στην ακριβή λύση της παρθενορραφής, ο Μπαμπάκ και Ντόνια πηγαίνουν σε αμφιβόλου ποιότητας «παντοπωλείο», όπου πωλούνται... παρθενικοί υμένες made in China!!! Ναι σας λέω, απίθανο! Ο θεατής μένει καρφωμένος να παρακολουθεί (και η μουσική είναι εξαιρετική) καθώς πέρα όλων των άλλων, υπάρχουν και συνεχόμενες ανατροπές για να τον κρατάνε στην τσίτα. Πραγματικά πολύ καλή δουλειά.

(η ταινία προβάλλεται το Σάββατο 11 Νοεμβρίου στις 22.00 στην αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη κι έχει άλλη μια προβολή την Κυριακή 12 Νοεμβρίου στις 17.15 στην αίθουσα Παύλος Ζάννας του Ολύμπιον – έχει διανομή και θα βγει στις αίθουσες της χώρας μας από την Seven Films χωρίς να έχει ακόμα ημερομηνία εξόδου)

Golden Exits TIFF 2017

Ο Alex Ross Perry γεννήθηκε στο Μπριν Μαρ (Πενσυλβανία) το 1984 και ζει στο Μπρούκλιν (Νέα Υόρκη). Σπούδασε στo Tisch School of the Arts του New York University και εργάστηκε στο κατάστημα Kim’s Video στο Μανχάταν. Έχει σκηνοθετήσει τις ταινίες «Impolex», «The Color Wheel», «Listen Up Philip» και «Βασίλισσα της γης» (Queen of Earth). Το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης φιλοξενεί συχνά πυκνά ταινίες του, όπως τώρα. Η τελευταία του ταινία ονομάζεται «Golden Exits», που μετά την προβολή της στο φεστιβάλ του Σάντανς έλαβε μέρος και στη Berlinale, στο τμήμα Forum κι έρχεται εδώ για να προβληθεί στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες». Να είναι καλά η Faliro House του Κωνσταντακόπουλου, γιατί διαφορετικά ο ανεξάρτητος Αμερικάνος σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να γυρίσει καμία μα καμία ταινία, ποτέ! Λέμε τώρα, υπερβάλλοντας. Ή μήπως όχι;

Η υπόθεση: Η Ναόμι είναι μια όμορφη νεαρή κοπέλα από την Αυστραλία, που πηγαίνει στη Νέα Υόρκη προκειμένου να δουλέψει για τον Νικ. Τι δουλειά κάνει ο Νικ; Αρχειοθέτης! Η τελευταία του δουλειά είναι να αρχειοθετήσει τα προσωπικά αντικείμενα και τα κείμενα του νεκρού πατέρα της συντρόφου του, της Αλίσα. Είναι Απρίλιος και η δουλειά πρέπει να ολοκληρωθεί γρήγορα. Ο Νικ «προσλήφθηκε» από την αδελφή της Αλίσα, την Γκουέν. Οι δύο αδελφές δεν εμπιστεύονται τον Νικ σε ότι αφορά τις νεαρές βοηθούς που κατά καιρούς παίρνει στο γραφείο του – τους έχει δώσει βέβαια κι αυτός τα ανάλογα δικαιώματα.

Η Ναόμι δεν γνωρίζει κανέναν στην πόλη εκτός από τον Μπάντι, τον οποίο είχε συναντήσει όταν ήταν παιδί. Ο Μπάντι είναι ιδιοκτήτης στούντιο ηχογραφήσεων το οποίο διευθύνει η σύζυγός του, η Τζες, που ήταν υπάλληλός του. Η καλύτερη φίλη της Τζες είναι η Σαμ, η οποία είναι προσωπική βοηθός της Γκουέν. Και η άνοιξη προχωρά και δίνει σιγά σιγά τη θέση της στο καλοκαίρι...

Η άποψή μας: Πραγματικά, λαμπάδα πρέπει να ανάβει ο Alex Ross Perry στον Χρήστο Κωνσταντακόπουλο της Faliro House. Έχω δει τις τρεις από τις πέντε μεγάλου μήκους ταινίες του. Κάθε φορά κάνει το ίδιο πράγμα. Κάθε φορά λέω πως δεν θα δω την επόμενη ταινία του. Κι όμως τη βλέπω! Και το μετανιώνω! Κάθε φορά! Οι ιστορίες που αφηγείται, δεν μπορώ να πω, έχουν ενδιαφέρον, σε μυθιστορηματικό επίπεδο. Θα μπορούσαν δηλαδή να γίνουν μια χαρά βιβλία. Κι έχει τον τρόπο να προσελκύει πάντα πολύ καλούς ηθοποιούς για να παίξουν στα φιλμ του. Εδώ πχ παίζουν μεταξύ των άλλων οι Emily Browning, Mary-Louise Parker, Chloë Sevigny, Analeigh Tipton και ο πάντα απαραίτητος Jason Schwartzman!

Οι ταινίες του όμως, αχ, οι ταινίες του: το χειρότερο είδος του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου. Και καλά μπεργκμανικές και καλά αποστασιοποιημένες και καλά βαθιές μέσα στην μπανάλ καθημερινότητα που μας μεταφέρουν. Ο θεατής απλά δεν μπορεί να ταυτιστεί με κανέναν. Δεν υπάρχει κανενός είδους συναισθηματική εμπλοκή. Αδιαφορία υπάρχει. Τόσο μπουρδούκλωμα σε ότι αφορά τις αισθηματικές σχέσεις, τόσο άδειες από συναισθήματα ζωές, τόση ψύχρα μέσα στο καλοκαίρι! Και τόσο χοντρός κόκκος, ήμαρτον! Και όχι, καμία σχέση με Woody Allen! Το ακούσαμε και αυτό...

(η ταινία προβάλλεται το Σάββατο 11 Νοεμβρίου στις 17.30 στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης κι έχει άλλη μια προβολή την Κυριακή 12 Νοεμβρίου στις 23.15 στην αίθουσα Φρίντα Λιάππα – η ταινία δεν έχει προς το παρόν διανομή για τη χώρα μας)


Θόδωρος Γιαχουστίδης

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2017 TIFF 17 Live
Περισσότερα... »