Movies Ltd

9/11/17

Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ένγκελς (Der Junge Karl Marx) - Review / Κριτική

Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ένγκελς

του Raoul Peck. Με τους August Diehl, Stefan Konarske, Vicky Krieps, Olivier Gourmet, Michael Brandner, Alexander Scheer, Hannah Steele

Δυο άνθρωποι που άλλαξαν τον κόσμο

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Έτσι γράφτηκε το Κομουνιστικό Μανιφέστο

O Raoul Peck είναι ο μοναδικός σκηνοθέτης που πήγε στην εφετινή Berlinale όχι με μία αλλά με δύο ταινίες! Πως το έκανε ο Jim Jarmusch πέρσι στις Κάννες; Ε, αυτό. Κι ενώ στο ντοκιμαντέρ «I Am Not Your Negro» κάνει φανταστική δουλειά (θα αναφερθούμε διεξοδικά στην ταινία άμεσα, μιας που βγαίνει στην Ελλάδα την ερχόμενη Πέμπτη!), η ταινία μυθοπλασίας του, που συμμετείχε στο τμήμα Berlinale Special Gala, δεν πιάνει τις ανάλογες υψηλές επιδόσεις. Κι ας έχει μια απίστευτη μπράντα από πίσω της, έτσι;

Είπε μερικά ωραία πράγματα ο Peck για την ταινία. Αντιγράφουμε από το δελτίο τύπου της εγχώριας εταιρίας διανομής: «Έκανα μια ταινία για τον Καρλ Μαρξ. Αλλά ποιον Μαρξ; Μία ουτοπία που για κάποιους ματαιώθηκε, ένα έργο που για άλλους καλύτερα να ξεχαστεί, μια τραυματική εμπειρία για εκείνους που έζησαν την επιρροή του; Έναν άνδρα, η σκέψη του οποίου ήταν πολύ πολύπλοκη για να γίνει αντιληπτή; Ένα επικίνδυνο, ξεπερασμένο δόγμα; Ένα είδωλο που μένει παγωμένο στο χρόνο σαν ένα δοξασμένο ομοίωμα στο μουσείο της Μαντάμ Τισό στο Βερολίνο, ανάμεσα στην Άνγκελα Μέρκελ και την Μαρλένε Ντίτριχ; Κι όμως, καθώς ο κόσμος βιώνει μια σειρά από οικονομικές κρίσεις, το ενδιαφέρον για τον Καρλ Μαρξ ξαναφουντώνει, όπως και η δημοτικότητά του. Τα τελευταία χρόνια, τα σπουδαιότερα περιοδικά του κόσμου έχουν βάλει τον Μαρξ στο εξώφυλλό τους: Time, Newsweek, Forbes, Financial Times, ακόμη και το Der Spiegel. Πίσω στο 1999, μία δημοσκόπηση του BBC τον κατέταξε στην πρώτη θέση των μεγαλύτερων διανοούμενων του αιώνα. Το 2014, ο Γάλλος οικονομολόγος Τόμας Πίκετι πούλησε 450.000 αντίτυπα -στις ΗΠΑ!- του «Καπιταλισμός στον 21ο αιώνα», μιας εκ νέου ανάλυσης των θεωριών του Καρλ Μαρξ. Αυτοί οι δημοσιογράφοι και οικονομολόγοι δεν έχουν κάνει λάθος: καθώς γιορτάσαμε την 25η επέτειο από την πτώση του Τείχους, μπορούμε τώρα να επιστρέψουμε στην ουσία της επιστημονικής δουλειάς του Μαρξ. Και αυτό χωρίς να χρειαστεί να επωμιστούμε την ευθύνη ή τις ενοχές για το τι έχουν προκαλέσει στον κόσμο δόγματα που βασίζονται στη δουλειά του: την κατάρριψη της παγκόσμιας τάξης του 20ου αιώνα».

Η υπόθεση: 1844. Ο Καρλ Μαρξ είναι 26 ετών και ζει μαζί με τη γυναίκα του, την Τζένι, στο Παρίσι, ευρισκόμενος σε εξορία ουσιαστικά. Όταν συναντά για πρώτη φορά τον ελαφρώς νεώτερό του Φρίντριχ Ένγκελς, γιο ενός εργοστασιάρχη, τον απορρίπτει ως έναν δανδή, χωρίς ταξική συνείδηση. Όμως, ο Ένγκελς, ο οποίος μόλις έχει δημοσιεύσει μια μελέτη πάνω στη φτωχοποίηση του αγγλικού προλεταριάτου, έχει εδώ και καιρό διαφοροποιηθεί και ουσιαστική απαρνηθεί την τάξη του. Οι δύο άντρες με τις ίδιες ιδέες γίνονται φίλοι και εμπνέουν ο ένας τον άλλο προκειμένου να γράψουν κείμενα μέσω των οποίων επιθυμούν να μπουν τα θεωρητικά θεμέλια για την επανάσταση, η οποία, όπως πιστεύουν, δεν θα αργήσει να έρθει. Στόχος τους δεν είναι μια απλή εξήγηση του κόσμου στον οποίο βρίσκονται: στόχος τους είναι να τον αλλάξουν, να τον διαλύσουν, να τον ξεπατώσουν συθέμελα και να χτίσουν έναν άλλο, πιο δίκαιο. Οι συντηρητικές δυνάμεις τους πολεμούν όπως και δυνάμεις μέσα στην Αριστερά που έχουν τη δική τους ατζέντα για το πως πρέπει να τσουλήσουν τα πράγματα. Αυτές οι αντιδράσεις, όμως, απλά τους παθιάζουν περισσότερο.

Η άποψή μας: Υπάρχουν δύο ειδών βιογραφίες πραγματικών, ιστορικών προσώπων. Η βιογραφία τύπου «Γκάντι», μεγαλεπήβολες δημιουργίες δηλαδή, που παίρνουν τη ζωή του βιογραφούμενου προσώπου, τονίζουν τις σπουδαίες στιγμές του και τυλίγουν το όλον με εντυπωσιακές σκηνές πλήθους, μάχης κτλ και είναι και οι σύγχρονες βιογραφίες, τύπου του πρόσφατου «Νερούδα», όπου βλέπουμε γεγονότα από ένα συγκεκριμένο μέρος της ζωής του βιογραφούμενου και η βιογραφία είναι κάπως λοξή: πιο ποιητική, πιο ελεύθερη, πιο δημιουργική. Ε, λοιπόν ο Raoul Peck επέλεξε τον... τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό: την... τηλεοπτική βιογραφία! Θέλω να πω, πως η όλη του προσπάθεια θα μπορούσε να είναι αντί για ένα κινηματογραφικό δίωρο, ένα τηλεοπτικό 10ωρο, με επεισόδια που θα άφηναν τα γεγονότα να αναπνεύσουν. Κι αυτό γιατί ο σκηνοθέτης παραθέτει γεγονότα χωρίς να βγάζει οποιαδήποτε ένταση. Άτιμοι καπιταλιστές!

Για όσους δεν γνωρίζουν και πολλά, η ταινία λειτουργεί λίγο ως εγχειρίδιο βασικών στοιχείων για τη ζωή ενός από τους μεγαλύτερους διανοητές του 19ου αιώνα, ενός ανθρώπου, που άλλαξε τον κόσμο όπως τον ξέραμε. Κι αυτό δεν είναι αμελητέο. Και οι ηθοποιοί προσπαθούν να καταφέρουν ότι καλύτερο μπορούν με βάση το δεδομένο υλικό. Αλλά το... μπέρδεμα του σκηνοθέτη εντοπίζεται και σε ένα άλλο σημείο, μικρής σημασίας ενδεχομένως, αλλά κάποιους (όπως εμένα) θα τους ενοχλήσει: οι ηθοποιοί μιλούν αγγλικά, γερμανικά και γαλλικά, ακόμα και στην ίδια σκηνή, ακόμα κι όταν πχ μιλάνε μεταξύ τους ο Μαρξ και ο Ένγκελς! Σαν να λέμε, μιλάω εγώ με τον Ζερβόπουλο, που είμαστε Έλληνες και οι δύο κι εκεί που μιλάμε αλλάζουμε και μιλάμε στα αγγλικά, μετά στα γερμανικά, μετά στα γαλλικά (ναι, ξέρουμε και πολλές γλώσσες, τι να κάνουμε). Ευρωπουτίγκα. Το κοινό της, πάντως, η ταινία το έχει εξασφαλισμένο. Κι έτσι κι αλλιώς είναι πάντα ενδιαφέρον να δεις την ματιά ενός κινηματογραφιστή πάνω στη ζωή ενός από τους μεγαλύτερους διανοητές όλων των εποχών! Απλά, επιθυμούσαμε να δούμε κάτι τόσο δυνατό όσο το όνομα του βιογραφούμενου ανθρώπου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Νοεμβρίου 2017 από την Rosebud 21

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

58ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Ep.8 Η μέρα του «Djam»!!!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

8η ανταπόκριση – Πέμπτη 9 Νοεμβρίου
Η μέρα του «Djam»!!!

Λοιπόν, σήμερα Πέμπτη, θα πάω να δω τη νέα ταινία του Alexander Payne, «Μικρόκοσμος», που προβάλλεται στο «Ολύμπιον», παρουσία (φαντάζομαι) του σκηνοθέτη. Εσείς, όμως, μην χάσετε την ευκαιρία να δείτε το «Djam». Μια από τις καλύτερες ταινίες που προβάλλονται φέτος στο φεστιβάλ μας! Μια ταινία που μας έκανε να συγκινηθούμε μέχρι δακρύων όταν την είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών. Μια γαλλική ταινία που «βρωμάει» Ελλάδα! Θα με θυμηθείτε!

Εκτός από το «Djam» (που θα πιάσει σχεδόν το 90% του χώρου σήμερα!) στην καθημερινή μας ανταπόκριση θα αναφερθούμε σε άλλες δύο ταινίες. Σύνολο λοιπόν, το καθιερωμένο μας τριάρι! Επαναλαμβάνουμε, δεν θα διαβάσετε εδώ απόψεις και κριτικές προσεγγίσεις για ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος αλλά και του ελληνικού φεστιβάλ. Η δεοντολογία πάνω από όλα...

Η ταινία «Djam» του Tony Gatlif δεν ήταν η καλύτερη που είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών. Με διαφορά, όμως, αποτέλεσε την πλέον αγαπημένη μας! Εκεί, προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα, ως μοναδική νέα ταινία του προγράμματος «Cinéma de la plage». Ουσιαστικά, είναι ένα πρόγραμμα που δομείται από ταινίες οι οποίες προβάλλονται στην παραλία των Καννών, κάτι σαν θερινός κινηματογράφος με δωρεάν είσοδο. Και επιλέχτηκε τούτη η ταινία για προφανείς λόγους. Μπόλικη μουσική, χορός, ευθυμία παντού. Εμείς είδαμε την ταινία στη δημοσιογραφική προβολή της, μάθαμε όμως πως στην επίσημη προβολή, στην παραλία, έγινε πανικός, καθώς μετά την προβολή δόθηκε και συναυλία! Πανικός 100% δικαιολογημένος! Ο γεννημένος στην Αλγερία Michel Dahmani, γνωστός ως Tony Gatlif, έχει αραβικές και τσιγγάνικες ρίζες και είναι Γάλλος υπήκοος. Και όπως κάθε του ταινία, έτσι και τούτη, είναι γεμάτη μουσική και τραγούδια! Στο φεστιβάλ μας προβάλλεται ως «Ειδική Προβολή». Και φαντάζομαι στην αποψινή προβολή της θα παραβρεθούν τόσο ο σκηνοθέτης όσο κυρίως η λατρεμένη πρωταγωνίστρια!

Η υπόθεση: Η Ντζαμ είναι μια νεαρή, 25χρονη Ελληνίδα, περιπετειώδης, ατίθαση και απελευθερωμένη από κάθε είδους σύμβαση. Ζει με τον θετό της πατέρα, τον Κακούργο, που τον αναφέρει ως «θείο» και τη νέα του γυναίκα (μιας που η δική της μητέρα, τρομερή τραγουδίστρια του ρεμπέτικου, έχει πεθάνει) στη Μυτιλήνη. Ο Κακούργος διατηρεί από τη μια ένα ταβερνάκι βουτηγμένο στα χρέη κι από την άλλη ένα καράβι, με το οποίο παλιότερα, όταν πήγαιναν ακόμα τουρίστες στο νησί, τους έκανε τον γύρο του ή κοντινές εξορμήσεις σε παραλίες. Πλέον, το καράβι είναι δεμένο στο λιμάνι της Μυτιλήνης μιας που ούτε τουρίστες υπάρχουν αλλά και δεν μπορεί να λειτουργήσει, καθώς έχει χαλάσει ένα βασικό εξάρτημα. Ο Κακούργος θα στείλει την Ντζαμ στην Κωνσταντινούπολη, όπου σίγουρα υπάρχουν τεχνίτες που μπορούν να αντιγράψουν το εξάρτημα και να φτιάξουν καινούργιο, έτσι όπως πρέπει. Εκεί, η Ντζαμ θα συναντήσει την Αβρίλ, μια νεαρή Γαλλίδα, χαμένη στο διάστημα, που πήγε στην Πόλη με στόχο να βοηθήσει πρόσφυγες από τη Συρία αλλά την εγκατέλειψε, μόνη και χωρίς χρήματα, ο φίλος της. Η Ντζαμ παίρνει την Αβρίλ υπό την προστασία της. Και μαζί θα περάσουν μια μεγάλη περιπέτεια. Μια περιπέτεια με πολλές στάσεις στη διαδρομή Κωνσταντινούπολη – Μυτιλήνη μέσω Καστανιών, Διδυμότειχου, Κομοτηνής και Καβάλας

Η άποψή μας: Χρειάστηκε ένας τσιγγάνος όπως ο Tony Gatlif για να γυρίσει την αγαπημένη μας ταινία για το εφετινό φεστιβάλ των Καννών λοιπόν! Το «Djam» είναι μια ταινία για το ρεμπέτικο και για την καλώς εννοούμενη έννοια της ελληνικότητας αλλά και για τους μετανάστες απανταχού του κόσμου. Δεν θα αρέσει στους νεοφιλελέδες, στους χίπστερ και στους φασίστες. Είναι μια ταινία όπου οι ήρωες πίνουν ούζο και μπύρα Βεργίνα κι όχι aperol spritz. Είναι μια ταινία όπου σε τοίχους είναι γραμμένο το PAOK Gate 4! Είναι μια ταινία στην οποία λάμπει - επαναλαμβάνω λάμπει - η Δάφνη Πατακιά! Όπου σκιζ' και πάει ο Μιχάλης Ιατρόπουλος ως ταξιτζής (και δείτε πως τον πληρώνει η Πατακιά!) και ο Γιάννης Μποσταντζὀγλου, που είναι απλά σπαραχτικός. Όπου εμφανίζεται αυτή η μορφάρα, ο Σόλων Λέκκας! Όπου καταγράφεται γνήσιο ελληνικό γλέντι στο «Ουζοθαραπεία», τον παραδοσιακό καφενέ του Γιάννη στον Αφάλωνα. Όπου η Ελλάδα της κρίσης αποτυπώνεται άλλοτε χαμηλότονα κι άλλοτε μαξιμαλιστικά, υπερβολικά, τραβηγμένα. Και παντού, παντού, παντού, να υπάρχει έντονη η παρουσία των Σύριων μεταναστών, χωρίς να βλέπουμε ποτέ ούτε έναν από αυτούς.

Υπάρχουν όμως στα αραβικά συνθήματα στους τοίχους, υπάρχουν στη διαδρομή των δύο κοριτσιών, υπάρχουν στα σωσίβια που είναι συσσωρευμένα, παρατημένα, instalattion του τρόμου, στις παραλίες της Λέσβου. Υπάρχουν στους στίχους των τραγουδιών των ρεμπέτικων τραγουδιών. Ο νόστος. Η χαμένη πατρίδα... Δεν φεύγει μακριά από το γνωστό του ύφος ο Gatlif. Τα μουσικά του νούμερα είναι υπέροχα και τα τραγούδια που ακούγονται είναι απίθανα. Εντάξει, τραγουδούσα και ταρακουνιόμουν μόνος μου στο κάθισμα μέσα στην αίθουσα Bazin – ευτυχώς δεν με πήραν χαμπάρι οι συνάδελφοι από παντού στον κόσμο – ή μήπως με πήραν; Τι «Aman doktor», τι «Γκελ γκελ καϊξή», τι «Αγαπώ μια παντρεμένη» κι εκείνο το «Istemem babacim» (ευχαριστώ δημόσια τον Τέλλο Φίλλη, που με βοήθησε να το ταυτοποιήσω), τι τραγουδάρες ρε παιδιά! Και επιστρέφω στη μορφάρα, την Πατακιά. Που τραγουδά όλα τα τραγούδια μόνη της. Κι έχει τρομερή πλάκα το γεγονός ότι τα τραγούδια «εμφανίζονται» από το πουθενά, με μια κίνηση του χεριού – θεϊκό! Η Πατακιά ρε παιδιά. Που έμαθε πέρα από το να τραγουδάει (ό,τι ακούμε είναι από τη φωνή της!), να παίζει μπαγλαμαδάκι και να χορεύει χορό της κοιλιάς. Μια σαρωτική παρουσία, δεν μπορεί να ξεκολλήσει το μάτι σου από πάνω της. Κι εντάξει, όπως και ο Γιάνναρης στο ανεκδιήγητο «Το τέλος της άνοιξης» και ο Gatlif τη βάζει να εμφανίζεται γυμνή, χωρίς να είναι απαραίτητο από το σενάριο – προς τέρψιν πάντως ημών που θαυμάζουμε το ωραίο.

Γενικώς, τη βάζει να κάνει πράγματα... παράξενα: πχ σε μια σκηνή ζητάει από την Αβρίλ να της κάνει... αποτρίχωση με αφρό ξυρίσματος και ξυραφάκι. Κι όχι brazilian παρακαλώ! Σε μια άλλη σκηνή κατουράει στον τάφο του φασίστα παππού της! Τέτοια πράγματα! Αλλά βγαίνει αγέρωχη από κάθε σκηνή – μια δύναμη της φύσης που κολλάς επάνω της! Το μέλλον είναι όλο δικό της, η παρουσία της είναι μαγνητική, είναι θεά! Έχουμε λοιπόν, από τη μια την παρουσία της Πατακιά, που συναρπάζει. Έχουμε τα ρεμπέτικα, που εντάξει, παθαίνεις ζημιά, γιατί ο Gatlif ξέρει πως να κινηματογραφεί σκηνές τραγουδιού και μουσικής. Έχουμε ένα road movie γυναικείο, στο δρόμο του... μεταξιού, αυτόν που ακολουθούν οι Σύριοι πρόσφυγες. Έχουμε την φατσάρα, τον Simon Abkarian, τον αρμένικης καταγωγής ηθοποίαρο, που μιλάει και ελληνικά στην ταινία και σηκώνει τραπέζι με τα δόντια του, όπως οι παλιοί ρεμπέτες. Έχουμε σκηνές που σε λυγίζουν. Όπως εκείνη με τον γιο του Μποσταντζόγλου, ο οποίος, αφού τα χάνει όλα λόγω κρίσης, σκάβει τάφο και ζητάει να τον θάψουν όρθιο! Και ζωντανό! Ο οποίος αργότερα βρίσκει τα κορίτσια, πίνουν, τραγουδάνε, χορεύουν και εξομολογείται αποφασισμένος πως θα φύγει μετανάστης στη Νορβηγία: «θα την ζεστάνουμε τη Νορβηγία». Ναι ρε μάγκα, να δούμε ποιος θα μείνει στην Ελλάδα την τύχη μου μέσα – μάλλον μόνον οι «μένουμε-ευρώπηδες». Η Αβρίλ ως παρουσία δεν λέει και πολλά, λειτουργεί για να φωτίσει ακόμα περισσότερο η Ντζαμ. Και για να μην αποθεώνουμε μόνο την ταινία, να πούμε και τα φάουλ της. Αρχικά, τα ονόματα: Ντζαμ και Κακούργος; Χμ.

Εντάξει, το Ντζαμ είναι συμβολικό. Είναι αυτός που φεύγει, αυτός που ξεφεύγει, αυτός που χάνεται. Αλλά στην Ελλάδα δεν μπορεί κάποιος να ονομάζεται Ντζαμ, σωστά; Και γιατί το επίθετο Κακούργος ρε φίλε; Καλά, αυτά είναι λεπτομέρειες. Το βασικό «πρόβλημα» είναι άλλο: όταν έρχονται από την Τράπεζα της Ελλάδας (να δείτε, θυμίστε μου σας παρακαλώ, ποιος ήταν διοικητής της για χρόνια, χμ...) να κατάσχουν την ταβέρνα του Κακούργου, η Ντζαμ αντιδρά... λαϊκίστικα. Τα «μας έχετε γαμήσει», «θα μου κατάσχετε και τα σκατά;», «μαλάκες, δεν ντρέπεστε», «τραπεζίτες κλέφτες» είναι κάπως πομπώδη και αφελή είναι η αλήθεια. Μπορεί να εκφράζουν εν πολλοίς το λαϊκό αίσθημα στην Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να το δουλέψει περισσότερο ο Gatlif αυτό, όχι τόσο μέσα στα μούτρα, φαίνεται ψεύτικο κι ας είναι τόσο αληθινό. Εντέλει, ο Gatlif, κλείνει αισιόδοξα την ταινία του. Ανοιχτά, με ορίζοντα την ανοιχτή θάλασσα. Την οποία έχουν διασχίσει εκατομμύρια μετανάστες μέσα στους αιώνες.

Γεια σου ρε «Djam», για όλους όσους ζήσαμε ως μετανάστες, που οι γονείς μας ήταν μετανάστες, και που πολύ πιθανόν θα μεταναστεύσουμε ξανά και πάλι. «Θα την ζεστάνουμε τη Νορβηγία». Την αγάπησα τόσο πολύ γιατί είναι μια ταινία φτιαγμένη με πάθος και οτιδήποτε φτιαγμένο με πάθος, έχει και λάθη, και παραβλέψεις και υπερβολές. (Σημείωση: ότι ακολουθεί έξω από την παρένθεση έχει γραφτεί στις Κάννες και ήταν... προφητικό κατά μία έννοια!). Ουφ, θα έρθει στην Ελλάδα και τα ξαναλέμε! Και δεν νομίζω πως θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη ταινία για να είναι ταινία έναρξης του ερχόμενου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του Νοεμβρίου. Εννοείται με συναυλία μετά στην Αποθήκη στο Λιμάνι κι όχι τα συνηθισμένα ξενέρωτα πάρτι. Αυτά.

(η ταινία προβάλλεται την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου στις 20.00 στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης και σε επανάληψη την Παρασκευή 10 Νοεμβρίου στις 17.45 στην αίθουσα Παύλος Ζάννας – η ταινία δεν έχει προς το παρόν διανομή για τη χώρα μας)

Η Laura Mora Ortega γεννήθηκε στο Μεντεγίν της Κολομβίας πριν από 36 χρόνια. Είναι απόφοιτη της σχολής κινηματογράφου της Μελβούρνης. Όσο βρισκόταν στην Αυστραλία, σκηνοθέτησε δύο βραβευμένες ταινίες μικρού μήκους: το «West» και το «Brotherhood». Έχει σκηνοθετήσει πολλά διαφημιστικά και μουσικά βίντεο, καθώς και διαδικτυακές σειρές για διάφορες εταιρείες. Το «Ο Χεσούς πρέπει να πεθάνει» (Matar a Jesús) είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί, σε σενάριο που βασίζεται σε δικά της τραγικά και τραυματικά βιώματα: είδε τον πατέρα της να δολοφονείται μπροστά της! Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Τορόντο και μετά προβλήθηκε στα φεστιβάλ Σαν Σεμπαστιάν, Ζυρίχης, Βαρσοβίας και Σικάγου, πριν έρθει στο φεστιβάλ μας όπου προβάλλεται στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Η υπόθεση: Η Λίτα (υποκοριστικό για το Πάολα) είναι μια 22χρονη κοπέλα που ζει στο Μεντεγίν. Το μεγάλο της πάθος είναι το να βγάζει φωτογραφίες, κάτι που το σπουδάζει στο πανεπιστήμιο όπου ο πατέρας της είναι ένας από τους καθηγητές ιστορίας. Μια μέρα, επιστρέφοντας στο σπίτι μαζί με τον πατέρα της, τον βλέπει να δολοφονείται μπροστά στο σπίτι τους, βγαίνοντας από το αμάξι για να ανοίξει την γκαραζόπορτα! Ο δολοφόνος είναι ένας νεαρός που εξαφανίζεται πάνω σε μια μοτοσικλέτα! Η οικογένεια της Λίτα πέφτει σε βαθύ πένθος. Η Λίτα, περισσότερο από τη μητέρα της και τον αδελφό της θέλει να πάρει εκδίκηση. Ιδίως όταν διαπιστώνει πως η αστυνομία δεν κάνει απολύτως τίποτε! Λίγους μήνες αργότερα συναντά τυχαία τον φονιά, τον Χεσούς, κι ενώ πνίγεται από την παρόρμηση να τον εκδικηθεί με τον ίδιο τρόπο, αποφασίζει να τον γνωρίσει προτού γίνει και η ίδια εγκληματίας...

Η άποψή μας: Κατά μία έννοια θα μπορούσαμε να πούμε πως τούτη η ταινία αποτελεί το flipside της ταινίας του Fatih Akin «In the Fade». Γιατί και σε αυτήν την (κολομβιανή) παραγωγή, μια νεαρή γυναίκα, για να πάρει εκδίκηση για το θάνατο του πατέρα της, φτάνει ένα βήμα πριν να οδηγηθεί σε αυτοδικία. Μόνο που εδώ, η δημιουργός δίνει κάποια ελαφρυντικά στο δράστη: είναι φτωχός, μπορεί να τον αναγκάσανε κιόλας να κάνει αυτό που έκανε και κάθε μέρα ζει ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, καθώς κινδυνεύει να δολοφονηθεί, κυριολεκτικά ανά πάσα στιγμή. Για τους φασίστες στην ταινία του Akin, όμως, δεν μπορεί να σταθεί ούτε μισό ελαφρυντικό... Η δημιουργός σκηνοθετεί με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Δεν εξωραΐζει καταστάσεις, δεν ωραιοποιεί πράγματα, δεν προσπαθεί να καταδικάσει κιόλας άκριτα: προσπαθεί να καταλάβει! Ένα πελώριο «γιατί;» βρίσκεται μέσα στην ψυχή της και την κατατρώει σαν σαράκι. Η ανάγκη για εκδίκηση είναι τεράστια μέσα της, αλλά πάνω από όλα θέλει να καταλάβει. Και... καταλαβαίνει!

Αστή αυτή, με δυνατότητα να σπουδάσει, που μπορεί να ασχοληθεί με πράγματα όπως η αναλογική φωτογραφία. Χαμίνι αυτός, φτωχοδιάβολος, με πολύ μικρές πιθανότητες να φτάσει στα 30 χρόνια του, καθώς το πιο πιθανό είναι να τον «φάει» κάποια σφαίρα ή κάποιο μαχαίρι. Είναι όμως νέοι και οι δύο, γεμάτοι ζωή, που προσπαθούν να το διασκεδάσουν. Αλλά δύο τόσο διαφορετικοί κόσμοι στην ίδια πόλη. Ακόμα και τα τσιγαριλίκια που κάνουν έχουν διαφορετικό σκοπό. Η κύρια διαφορά τους είναι άλλη: εκείνη μπορεί να ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο, εκείνος όχι. Επίσης, εκείνη νομίζει πως σε μια αστική δημοκρατία μπορεί να εμπιστεύεται τα όργανα της τάξης, την αστυνομία, για να φέρουν αποτέλεσμα στις έρευνές τους. Η διαφθορά όμως είναι τόσο μεγάλη που οι μπάτσοι απλά, κλέβουν ρολόγια από νεκρούς! Συμπαθέστατη ταινία, με καλό ρυθμό και μερικές εξαιρετικές σκηνές, όπως εκείνη όπου ο Χεσούς και η Λίτα κατεβαίνουν με το μηχανάκι του, βράδυ πια από τους λόφους όπου βρέθηκαν, στη γεμάτη φώτα πόλη. Όμως, η πορεία είναι προβλέψιμη. Το φινάλε είναι πολύ όμορφο, συμβολικότατο, αλλά προβλέψιμο. Και ο άνθρωπος που παίζει τον Χεσούς δεν παίζει καλά, έχει λάθος φωνή – και όπως όλο το υπόλοιπο καστ, δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός, κάτι που στην περίπτωσή του φαίνεται.

Στην τελική, πάντως, το μήνυμα έχει τη σημασία του: τι νόημα έχει να εκδικούμαστε δολοφόνους όταν υπάρχει μια κοινωνία τόσο σκληρή, τόσο άδικη, που παράγει δολοφόνους; Το ευκταίο λοιπόν θα ήταν να θεραπεύσουμε το αίτιο, όχι το σύμπτωμα...

(η ταινία προβάλλεται την την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου στις 21.15 στην αίθουσα Φρίντα Λιάππα – η ταινία δεν έχει προς το παρόν διανομή για τη χώρα μας)

Ο Warwick Thornton είναι ένας από τους ελάχιστους Αβορίγινες σκηνοθέτες στον κόσμο! Η ταινία «Γλυκιά πατρίδα» (Sweet Country) είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί. Με αυτήν έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας, όπου κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής. Κι όλα αυτά οχτώ χρόνια μετά την πρώτη του ταινία, το «Samson and Delilah», με την οποία έλαβε μέρος στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του φεστιβάλ Καννών του 2009 και κέρδισε εκεί το βραβείο «Χρυσή Κάμερα» καλύτερης ταινίας από πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη! Στο φεστιβάλ μας προβλήθηκε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Η υπόθεση: Ο Σαμ, ένας μεσήλικας Αβορίγινας, εργάζεται για έναν ιεροκήρυκα στην άγονη ενδοχώρα της Βόρειας Επικράτειας της Αυστραλίας. Όταν ο Χάρι, ένας απεχθής βετεράνος πολέμου, μετακομίζει σε ένα γειτονικό ράντζο, ο ιεροκήρυκας στέλνει τον Σαμ, τη γυναίκα του και την ανιψιά του, για να τον βοηθήσουν να στήσει το μαντρί του, μετά από αίτημά του. Ο Χάρι βιάζει τη γυναίκα, χωρίς να το μάθει ο Σαμ. Λίγο καιρό αργότερα ο Χάρι ζητάει βοήθεια από άλλο λευκό της περιοχής, ο οποίος του στέλνει τον γηραιό επιστάτη του και τον πιτσιρίκο Φίλομακ. Ο Χάρι αλυσοδένει τον Φίλομακ, ο μικρός το σκάει, ο Χάρι τον ψάχνει και τα ίχνη τον οδηγούν στο σπίτι του ιεροκήρυκα. Πεπεισμένος ότι ο Σαμ κρύβει τον Φίλομακ, είναι έτοιμος να τον σκοτώσει. Ο Σαμ όμως προλαβαίνει, τον πυροβολεί και τον αφήνει στον τόπο! Έτσι, ο Σαμ καταλήγει να είναι καταζητούμενος για τον φόνο ενός λευκού και αναγκάζεται να το σκάσει με τη γυναίκα του διασχίζοντας την επικίνδυνη ενδοχώρα, μέσα από τις επιβλητικές αλλά τελείως αφιλόξενες ερήμους. Ξοπίσω του ένας λοχίας που είναι αποφασισμένος να τον πιάσει και να αποδώσει δικαιοσύνη...

Η άποψή μας: «Φοβάμαι για το μέλλον αυτής της χώρας» λέει ο Sam Neill στο φινάλε τούτης της πολύ ενδιαφέρουσας ταινίας. Κι ενώ ο σκηνοθέτης της και δημιουργός της κουβαλάει πολύ βάρος από τα όσα έχουν τραβήξει οι ιθαγενείς πρόγονοί του, είναι σαν να μας κλείνει το μάτι και να λέει: «Φοβάμαι για το μέλλον αυτού του κόσμου». Γιατί πολλά έχουν αλλάξει από το 1929 είναι η αλήθεια, αλλά η ουσία παραμένει. Και ο κόσμος μας ο τωρινός είναι γεμάτος φτώχεια, ρατσισμό, μισαλλοδοξία, βία, και οι ισχυροί επιβάλλουν το νόμο τους στους αδύνατους με κάθε τρόπο – και η δικαιοσύνη υπάρχει μόνο «για τα μάτια του... κόσμου». Έτσι, για να μην αισθανόμαστε στα φανερά πως ζούμε στη ζούγκλα. Ποια ζούγκλα; Χειρότερα είναι τα πράγματα! Αλλά εννοείται πως το να ζεις υπό τις παρούσες συνθήκες στην Ελλάδα του 2017 είναι καλύτερο από το να ζεις ως ιθαγενής στην Αυστραλία του 1929. Σωστά;

Ο Thornton γυρίζει ένα γουέστερν αλά αυστραλέζικα. Ένα γουέστερν όπου τον ρόλο των Ινδιάνων τον έχουν οι Αβορίγινες. Ένα γουέστερν όμως όπου μας παρουσιάζεται με κάθε άθλια λεπτομέρεια το πόσο υπέροχα συμπεριφέρονταν οι λευκοί κατακτητές στους μαύρους κατακτημένους. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχουν γυριστεί και πολλά γουέστερν που να κάνουν κάτι αντίστοιχο για τους Ινδιάνους. Ιδίως στα παλιά γουέστερν, οι Ινδιάνοι παρουσιάζονταν απλά ως οι... κακοί! Όχι εδώ, όμως, όχι σε τούτη την ταινία. Εδώ υπάρχει πλήρης αντιστροφή. Ο μόνος θετικός ήρωας από τη μεριά των λευκών είναι ο ιεροκήρυκας! Και ο δικαστής σε δεύτερο βαθμό. Σαν να μας λέει ο Thornton πως η δικαιοσύνη αργά αλλά σταθερά κατόρθωσε εντέλει να διαμορφώσει τη σημερινή Αυστραλία, που τόσο πολύ διαφέρει από αυτήν που παρακολουθούμε στην ταινία. Από ένα σημείο και μετά η ταινία γίνεται γουέστερν καταδίωξης δίνοντας στο σκηνοθέτη, που είναι παράλληλα και διευθυντής φωτογραφίας στο φιλμ, να δείξει την αλλόκοτη για το δυτικό μάτι, μα τόσο υπέροχη, μορφολογία της πατρίδας του. Με τα παράξενα δέντρα, τις πεδιάδες τις γεμάτες αλάτι, την ξηρασία που δίνει μια απόκοσμη χροιά σε εκείνον τον κόσμο (να τος και πάλι!). Ο φακός του πιάνει και αστραπή και ουράνιο τόξο. Ωραίος! Μα πιο ωραίος είναι ο μοντέρ της ταινίας. Σε επιλεγμένες στιγμές της εισάγει μερικά πολύ λειτουργικά flashback και flashforward, αποκαλύπτοντας την τύχη μερικών περιφερικών ηρώων ή στιγμές τους από παλιότερα χρονικά πλαίσια, τότε που θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν ευτυχισμένοι.

Δυνατό φιλμ, με πολύ καλές ερμηνείες συν τοις άλλοις, στην οποία η συμμετοχή των δύο ιερών τοτέμ του αυστραλέζικου σινεμά, των Bryan Brown και Sam Neill είναι εκ των ουκ άνευ.

(η ταινία ολοκλήρωσε τις προβολές της στο φεστιβάλ – έχει διανομή και θα βγει στις αίθουσες της χώρας μας από την One From The Heart χωρίς να έχει ακόμα ημερομηνία εξόδου)

Θόδωρος Γιαχουστίδης

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (Murder On The Orient Express) - Review / Κριτική

Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές

του Kenneth Branagh. Με τους Kenneth Branagh, Penélope Cruz, Willem Dafoe, Judi Dench, Johnny Depp, Josh Gad, Derek Jacobi, Leslie Odom Jr., Michelle Pfeiffer, Daisy Ridley, Marwan Kenzari, Olivia Colman, Lucy Boynton, Manuel Garcia-Rulfo, Sergei Polunin, Tom Bateman, Miranda Raison

Choo Choo The Train Is Riding...

του zerVo (@moviesltd)

Ενδεχόμενα και να αναφερόμαστε στο δημοφιλέστερο έργο που γέννησε η μεγαλοφυΐα της κορυφαίας στα χρονικά συγγραφέως αστυνομικών μυθιστορημάτων, Agatha Christie. Η σπουδαία Αγγλίδα είδε το πόνημα της για πρώτη φορά να εκδίδεται στα 1934 από τον οίκο Collins και αμέσως να γίνεται ανάρπαστο, χάρη στην δαιδαλώδη, πρωτότυπη, εντυπωσιακά ανατρεπτική και πλήρως απρόβλεπτη πλοκή του, που όχι μόνο υποσχόταν, αλλά κρατούσε σε ένταση τον αναγνώστη του, ίσαμε την τελευταία σελίδα. Ακριβώς σαράντα χρόνια κατοπινά, ένα μεγαλεπήβολο, όσο και ακριβό για τα δεδομένα της εποχής, σχέδιο της Paramount, προέβλεπε την κινηματογραφική μεταφορά του θρυλικού έργου της Ντάμας, θέτοντας υπό την μπαγκέτα ενός έξοχου δημιουργού, του δοκιμασμένου από δεκαετίες σε διαφορετικά είδη Sidney Lumet, μια πλειάδα υπερ-αστέρων της περιόδου. Η τεράστια εμπορική, αλλά και καλλιτεχνική επιτυχία, αλλά και η αριστοτεχνική μέθοδος προσέγγισης του συγγράμματος, κατέστησαν το Murder On the Orient Express, ως μια από τις κλασσικότερες στιγμές σασπένς στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης. Επίτευγμα που ζήλεψε στις μέρες μας η παντοδύναμη Fox, επιχειρώντας ένα ριμέικ, με ανάλογα πομπώδες ερμηνευτικό σύνολο και τεχνολογικές προσθήκες, που και βέβαια δεν πιάνει τα στάνταρντς του ορίτζιναλ, στέκεται με αξιοπρέπεια και σεβασμό όμως στις απαιτήσεις που έχει ορίσει η Agatha...

Οι γιορτινές ημέρες του σωτήριου έτους 1934 πλησιάζουν και το υπερσύγχρονο όσο και πολυτελές Οριάν Εξπρές ανάβει τις μηχανές του στον σιδηροδρομικό σταθμό του Σιρκεσι της Κωνσταντινούπολης, προκειμένου να εκκινήσει ακόμη ένα πολυήμερο ταξίδι ίσαμε τις φραντσέζικες ακτές της Βρετάνης. Κατάμεστο όπως πάντα, από κόσμο κυρίως αριστοκρατικής καταγωγής, που επιθυμεί να ταξιδέψει με όλες του τις ανέσεις στα ακριβά βαγκόν λι του, το τρένο θα αφήσει πίσω του την Εγγύς Ανατολή, δίχως κανείς από τους ταξιδιώτες να φαντάζεται το άσχημο παιχνίδι που θα παίξει η μοίρα στο διάβα του. Καθώς ο συρμός θα διασχίσει τους παγωμένους ορεινούς όγκους της κεντρικής Ευρώπης, μια χιονοστιβάδα θα μπλοκάρει τις ράγες, προκαλώντας τον εκτροχιασμό του, ευτυχώς δίχως θύματα ή τραυματίες. Προς το παρόν, αφού με το πρώτο φως της ημέρας, θα γίνει αντιληπτό από το προσωπικό, πως ένας από τους επιβαίνοντες της πρώτης θέσης, ο Αμερικάνος έμπορος έργων τέχνης Μίστερ Ράτσετ, βρίσκεται φρικτά δολοφονημένος στην καμπίνα του, έχοντας δεχτεί αμέτρητες μαχαιριές στο στήθος.

Ο φόβος και η απόγνωση θα κάνουν την εμφάνιση τους στους διαδρόμους του ακινητοποιημένου τρένου, κατάσταση που θα φροντίσει να συνεφέρει άμεσα ο υπεύθυνος της εταιρείας Κύριος Μπουκ, έχοντας το αβαντάζ στο πλευρό του, μεταξύ της λίστας των επιβατών να βρίσκεται ο εγκάρδιος φίλος του και κορυφαίος ντετέκτιβ του κόσμου Ηρακλής Πουαρώ, που μονομιάς θα αναλάβει να διαλευκάνει το φονικό. Προβληματισμένος ο Βέλγος μελετητής από τα ευρήματα που θα εντοπίσει στον τόπο του εγκλήματος, αλλά και εμφανώς τρομοκρατημένος από το ενδεχόμενο ο δολοφόνος να κτυπήσει και πάλι, θα περιορίσει την έρευνα του στο βαγόνι της A Class, θέτοντας άπαντες τους επιβάτες του ως υπόπτους για την ανθρωποκτονία. Και καθώς οι αστυνομικές αρχές καθυστερούν να πλησιάσουν τον παγιδευμένο συρμό, θα ξεκινήσει την ανακριτική διαδικασία, προκειμένου μέσα από τα λεγόμενα των αυτοπτών μαρτύρων να ξετυλίξει το κουβάρι της υπόθεσης και να αποκαλύψει τον ένοχο!

Δώδεκα ακριβώς, εξαιρουμένου εννοείται του ιδίου, όπως και του μάνατζερ των σιδηροδρόμων, είναι εκείνοι που θα κληθούν σε ανάκριση από τον Πουαρώ, όλοι τους εκ πρώτης όψης ικανοί να έχουν διαπράξει τον φόνο. Η ηλικιωμένη Ρωσίδα γαλαζοαίματη Πριγκίπισσα Ντραγκομίροφ και η Γερμανίδα πιστή βοηθός της, Χίλντεγκαρντ, η θεοσεβούμενη και χαμηλοβλεπούσα ιεραπόστολος Πιλάρ, η πάμπλουτη επαγγελματίας ζωντοχήρα Καρολάιν Χάμπαρντ, ο ιδιότροπος Αυστριακός επιστήμονας Χάρντμαν, ο έγχρωμος γιατρός Δόκτορ Άμπουθνοτ, που όπως φαίνεται διατηρεί σχέση με την όμορφη Μαίρη Ντέμπεναμ, το ανδρόγυνο των ανατολικοευρωπαίων κόντηδων Αντρέγυ, οι δυο άντρες που βρίσκονταν στην δούλεψη του Ράτσετ, ο λογιστής του Μακ Κουίν και ο βαλές του Μάστερμαν, αλλά και ο φιλόδοξος λατίνος επιχειρηματίας Μάρκεζ. Άπαντες, συν τον υπεύθυνο της νυχτερινής βάρδιας στον αιματοβαμμένο τομέα Πιερ Μισέλ, θα περάσουν από το ερωτηματολόγιο του Ερκίλ. Και μέχρι να δοθεί η επίσημη ετυμηγορία από τα χείλη του, δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην θεωρείται ικανός να έχει μπήξει το μαχαίρι στην καρδιά του - φανφαρόνου και αχώνευτου - Γιάνκη.

Συνεπώς υπάρχουν τριών ειδών θεατές που θα κληθούν να παρακολουθήσουν ετούτη την νέα βερσιόν του αριστουργήματος της Christie. Εκείνοι που έχουν αναγνώσει το βιβλίο της, εκείνοι που έχουν απολαύσει το πρωτότυπο με τον σπουδαίο Albert Finney (υποψηφιότητα για Όσκαρ ερμηνείας) ως Πουαρώ, ενδεχόμενα και τα δύο μαζί, αλλά κι εκείνοι που θα προσέλθουν στην αίθουσα ανίδεοι για το τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν. Φυσικά οι τελευταίοι είναι κι εκείνοι που θα περάσουν καλύτερα από όλους, αγνοώντας την συνταρακτική αποκάλυψη του τέλους και δεν θα περιμένουν απλώς την διεκπεραίωση του, γνωρίζοντας από πριν την ταυτότητα του φονιά. Κι αυτό γιατί δεν θα ήταν δυνατόν η παρούσα εκδοχή να μην ακολουθήσει πιστά το κείμενο στα βασικά του σημεία, προτείνοντας μόνον, μερικούς άνευ ιδιαίτερης ουσίας νεωτερισμούς στην εξιστόρηση.

Όπως ας πούμε την προσθήκη ενός μαύρου ταξιδιώτη στην ομάδα (γιατρός εδώ, βετεράνος του πολέμου παλιότερα) ή την εναλλαγή ταυτοτήτων στην υποιστορία που συνδέει το παρόν με το παρελθόν και δεν έχει κάποια σπουδαία σημασία στο βασικό πλοτ. Άλλωστε ο κινηματογραφικός χρόνος, που στην περίπτωση μας είναι συμπυκνωμένος σε λιγότερα από 120 συμμαζεμένα λεπτά, δεν δίνει ιδιαίτερη άνεση στην ανάλυση των χαρακτήρων που εμπλέκονται στον φόνο, μια σεκάνς ερωταποκρίσεων για τον καθένα, ώστε όλοι μας και κυρίως ο αστυνομικός δαίμονας, να καταλάβουν το ποιόν τους. Αυτονόητο είναι πως τα φώτα όλα πέφτουν πάνω στον ένα και μοναδικό, τον πανέξυπνο μα όχι και άτρωτο Βαλλόνο, που όπως γνώριμα συμβαίνει σε κάθε άθλο του, κερδίζει αποξαρχής την συμπάθεια όλων. Των θεατών φυσικά και ουχί των υπόπτων που διαρκώς τον κοιτάζουν με μισό μάτι, επιβαρύνοντας έτσι ακόμη περισσότερο την θέση τους.

Σε συνέχεια από την αριστοτεχνικά δοσμένη Cinderella του 2015, εκεί που μας είχε αφήσει με το στόμα ανοικτό με την άριστο σχεδιασμό παραγωγής του, ο Kenneth Branagh βάζει κι εδώ μια ίδιας βαρύτητας τζίφρα, στον τρόπο που προσεγγίζει το μυστήριο και τον θρύλο του. Χάρη στην αρωγή των CGI, έχουμε πλέον και εξωτερικά πλάνα της πορείας του συρμού κάτω από τις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, την ίδια ώρα που οι εσωτερικές σεκάνς αναδεικνύουν την ακρίβεια της αναβίωσης των βαγονιών του ιστορικού Οριάν Εξπρές. Ακολουθώντας δε συμβουλές εμπειρότερων και πιο καταξιωμένων δημιουργών, βασικά του Scorsese μα πολύ πιο καίρια του De Palma, ο Εγγλέζοις στήνει την κάμερα του σε περίεργα σημεία του τρένου, δημιουργώντας πολύ ενδιαφέρουσες προοπτικές λήψης, που αυτόματα μπάζουν το κοινό στο ζουμί, αποκαλύπτοντας όμως τα απολύτως απαραίτητα, ώστε να μην ξεθυμάνει το σασπένς. Οι περισσότερες βοήθειες στον συμπαθέστατο, από τον καιρό που ασχολιόταν μονάχα με τον αγαπημένο του Shakespeare στο πλευρό της τότε καλής του Emma Thompson, Kenneth, δίνονται από την σοφά μελετημένη κινηματογράφηση (του προφανώς δικού μας Harry Zambarloukos) που συντείνει στην εκτόξευση του κλειστοφοβικού κλίματος, αλλά και από το δυναμικό κοπίδι του Mick Audsley, που διατηρεί το τέμπο σταθερά υψηλό, χωρίς εμφανείς κοιλιές στο ναρέισον.

Ατυχώς για τον Branagh, όμως, που πήρε το θάρρος να κρατήσει για πάρτη του τον αβανταδόρικο ρόλο του Πουαρώ, οι συγκρίσεις με τον προκάτοχο του, είναι ακαριαία εις βάρος του, μολονότι προσπαθεί αρκετά να φέρει εις πέρας τις μανιέρες που έχουν χαρακτηρίσει τον εκκεντρικό ντετέκτιβ. Με μουστάκα τσιγκελωτή τουλάχιστον μια παλάμη μακρύτερη από εκείνη του Finney, ο εδώ Ηρακλής μπορεί να μην κερδίζει ολοκληρωτικά το στοίχημα, δεν αποτυγχάνει κιόλας, σε έναν ρόλο που έχουν κάνει δικό τους ουκ ολίγοι ερμηνευτές σε πανί και μικρή οθόνη. Όσο για τον περίγυρο, που το στούντιο φρόντισε να τιγκάρει με ονόματα πρωτοκλασάτα (και πάλι versus της ταινίας του 74 υπάρχει μισμάτς, μιας κι εδώ δεν παίζουν τοτέμ επιπέδου Connery, Bacall, Cassel, Perkins, Widmark, Gielgud) και από το πάνω αστεράτο ράφι, σαν την Penelope, την Dench, τον Dafoe, την κούκλα Pfeiffer, φυσικά και δεν είναι αυτός που κρατά τα γκέμια, δίνει όμως μια άλλη αξία στο όλον, ένα άλλο κύρος. Περιέργως δε, την καλύτερη διαλεκτική σεκάνς δεν την έχει κανείς από τους υπόπτους που τρέχουν σε όλο το εύρος του έργου, αλλά ο πολύς Johnny Depp, το θύμα δηλαδή, που στο πινγκ πονγκ της σιχαμερής περσόνας που αποδίδει κόντρα στον Πουαρώ, είναι απολαυστικός.

Σε γενικές γραμμές, ράγες και τροχιές, η αναψηλάφηση του σπουδαίου έργου της Agatha, δύσκολα θα αφήσει κάποιον, ακόμη και τον πιο γνώστη ή απαιτητικό, ανικανοποίητο, μιας και ρυθμό καλό διαθέτει και φημισμένα πρόσωπα στους ρόλους και κάποιες φρέσκες ιδέες που δίνουν ανανεωτική αξία στο κλασικό. Θα είναι ευχής έργον δε, να αποτελέσει εμπορικό χιτ, μιας και οι υποσχέσεις του τέλους αφήνουν ανοικτούς λογαριασμούς για νέο ραντεβού με τον Βέλγο, σε θερμότερα και νοτιότερα κλίματα, που πολύ θα ήθελα να πραγματοποιηθούν!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Νοεμβρίου 2017 από την Odeon!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

8/11/17

Μια Χαρούμενη Οικογένεια (Happy Family) - Trailer / Τρέιλερ

Μια Χαρούμενη Οικογένεια (Happy Family) Poster

Τώρα τα προβλήματα είναι εντελώς καινούργια! Παρά τον τίτλο τους, η οικογένεια των Γουίσμποουν μόνο ευτυχισμένη δεν είναι. Το βιβλιοπωλείο της μαμάς Έμμα είναι γεμάτο χρέη, ο μπαμπάς Φρανκ δουλεύει ασταμάτητα, η Φαίη, η έφηβη κόρη δεν τα πηγαίνει καλά με τις σχολικές εξετάσεις και ο Μαξ, ο βενιαμίν της οικογενείας είναι ένα πανέξυπνο αγόρι που είναι θύμα bulling στο σχολείο. Σε μια προσπάθεια να επανασυνδεθούν σαν οικογένεια, η μαμά Έμμα οργανώνει μια βραδινή οικογενειακή έξοδο. Όμως, τα σχέδια της θα γυρίσουν μπούμερανγκ, όταν μια κακιά μάγισσα τους καταραστεί μεταμορφώνοντας τους σε τέρατα. Η ταινία Μια Χαρούμενη Οικογένεια (Happy Family) είναι βασισμένη στο ομώνυμο bestseller του βραβευμένου με Διεθνές Βραβείο Έμμυ Γερμανού σεναριογράφου και συγγραφέα Ντέιβιντ Σάφιερ. Στην Γερμανία το βιβλίο έχει πουλήσει περισσότερες από 500.000 αντίτυπα, ενώ ήδη έχει μεταφραστεί σε 18 γλώσσες και κυκλοφορεί σε πάνω από 30 χώρες.

Μια Χαρούμενη Οικογένεια (Happy Family) Movie

Στην μεταγλώττιση χαρίζουν τις φωνές τους στους ήρωες οι ηθοποιοί Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Κατερίνα Γκίργκις, Στεφανία Φιλιάδη, Νικόλας Κατσάτσος, Κωνσταντίνος Κακανάς, Γιάννης Υφαντής, Χίλντα Ηλιοπούλου, Ιφιγένεια Στάικου, Γιώργος Σκουφής, Άννα Σταματίου, Δημήτρης Παπαδάτος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Νοεμβρίου 2017 από την Tanweer!

Περισσότερα... »

Saw: Legacy (Jigsaw) - Trailer / Τρέιλερ

Γνωρίζεις το όνομα του, γνωρίζεις την φωνή του. Εκείνος γνωρίζει τις αμαρτίες σου! Για όσους ενδεχόμενα είχαν πιστέψει πως με το αντίο στην ζωή του Παζλάκια είχαν ξεμπερδέψει μια και καλή με την περίπτωση του, μάλλον υπολόγισαν χωρίς την έμπνευση των στούντιο που καιρό τώρα έψαχναν τον τρόπο για να τον αναστήσουν. Όπως ακριβώς συνέβη για τον βασικό κακό του πολλαπλών επεισοδίων σίριαλ τρόμου Saw, ο οποίος επιστρέφει στην δράση με ακόμη πιο νοσηρές ιδέες και ακόμη πιο καταστροφική μανία, ενάντια σε πρόσωπα που γνωρίζει πως έχουν υποπέσει σε θανάσιμα αμαρτήματα. Καθώς στην πόλη θα κάνουν την εμφάνιση τους σε διάφορα σημεία νεκρά κορμιά, όλες οι ενδείξεις θα οδηγήσουν τις αστυνομικές αρχές σε ένα και μόνο όνομα υπόπτου. Τζον Κράμερ. Η ταινία Saw: Legacy , που σκηνοθετούν οι Γερμανοί αδελφοί Michael και Peter Spierig, φυσικά και βασίζεται στην τζακ ποτ κερδοφορίας ιδέα των Leigh Whannell και James Wan, που έσπασε ταμεία, όπως ακριβώς αναμένεται να κάνει και με την παρούσα περίπτωση, από τις 28 Οκτωβρίου, περίοδο του Χαλογουίν, όταν θα κάνει την πρεμιέρα του στις αίθουσες, από την Lionsgate. Εννοείται πως το τρέιλερ που μόλις βγήκε στην κυκλοφορία, ανοίγει την όρεξη όλων των φανς της σειράς, που ακόμη και στα μέρη μας δεν είναι και λίγοι...

Ακόμη κι αν είναι κανείς πολύ προσεχτικός, δεν διακρίνει στις εικόνες του κλιπ, την γνώριμη πλέον μορφή του Tobin Bell, ώστε να λυθεί ο γρίφος, αν κι εφόσον επιστρέφει στον ρόλο που τον έκανε διάσημο, αν και κάτι τέτοιο μάλλον πολύ δύσκολο θα είναι πρακτικά. Όχι ονόματα από τα πάνω ράφια πάντως απαρτίζουν το καστ της ταινίας, που αποτελείται από τους Laura Vandervoort, Callum Keith Rennie, Matt Passmore, Hannah Emily Anderson, Brittany Allen.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Νοεμβρίου 2017 από την Tanweer!

Περισσότερα... »

Οι Γάτες της Κωνσταντινούπολης (Kedi) - Trailer / Τρέιλερ

Οι Γάτες της Κωνσταντινούπολης (Kedi) Poster

Εφτάψυχες και Πολίτικες! Η ταινία που εντυπωσιάζει όπου κι αν προβάλλεται, ακολουθεί 7 διαφορετικούς γατο-χαρακτήρες στις περιπλανήσεις τους στα σοκάκια, τις αγορές, το λιμάνι, τις ταράτσες, στην Κωνσταντινούπολη και τον Βόσπορο. Μέσα από τις ιστορίες αυτών των εντελώς διαφορετικών 7 γάτο-προσωπικοτήτων, αλλά και των ανθρώπων που έρχονται σε επαφή μαζί τους, Οι Γάτες της Κωνσταντινούπολης (Kedi) σκιαγραφούν ένα κοντινό, γεμάτο ζεστασιά πορτραίτο της Πόλης. Η σκηνοθέτις Ceyda Torun μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 1980, όταν η πόλη ήταν το επίκεντρο μιας χώρας που ετοιμαζόταν να μπει στην παγκοσμιοποίηση. Εκείνον τον καιρό ο πληθυσμός της ήταν μόλις τέσσερα εκατομμύρια, ενώ σήμερα προσεγγίζει τα είκοσι, με τα όρια της πόλης να διευρύνονται συνεχώς. Εκτός από αυτόν τον τεράστιο ανθρώπινο πληθυσμό, εδώ και χιλιάδες χρόνια κάνει αίσθηση στην πόλη ένας μεγάλος πληθυσμός γατών, που - όπως ο ανθρώπινος πληθυσμός - έχει καταγωγή από διάφορα μέρη, όμως έχει μια αστική εμπειρία εντελώς διαφορετική από εκείνη που έχουν οι άνθρωποι.

Οι Γάτες της Κωνσταντινούπολης (Kedi) Movie

Πρωταγωνιστούν οι γάτες : 1. Bengu - Η ερωμένη 2. Aslan Parcasi - Ο κυνηγός 3. Psikopat - Η ψυχοπαθής 4. Duman - Ο τζέντλεμαν 5. Deniz - Ο υπέρ-κοινωνικός 6. Sari - Η καταφερτζού 7. Gamsiz - Ο «παίχτης».

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Νοεμβρίου 2017 από την Filmtrade!

Περισσότερα... »

Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (Murder On The Orient Express) - Trailer / Τρέιλερ

Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (Murder On The Orient Express) Poster

Όλοι είναι ύποπτοι! Ίσως και να αναφερόμαστε στην πιο ονομαστή και δημοφιλή νουβέλα μυστηρίου, που ξεπήδησε από την ατελείωτη έμπνευση της σπουδαίας Βρετανίδας συγγραφέως Agatha Christie, που ναι μεν έχει ήδη κατά το παρελθόν μια (συν μία λιγότερο γνωστή) φορά μεταφερθεί στον κινηματογράφο, αλλά χάρη στην δημοτικότητα της, αναμένεται να την παρακολουθήσουμε και πάλι μέχρι να εκπνεύσει η χρονιά. Το ριμέικ του Murder On The Orient Express υπόσχεται να μας ταξιδέψει και πάλι μέσα στα βαγόνια του ονομαστού συρμού, που διασχίζει την Ευρώπη του Μεσοπολέμου, με τελικό προορισμό την Κωνσταντινούπολη, εκεί που εντελώς αναπάντεχα θα λάβει χώρα ένα παράξενο φονικό. Για το καλό της έρευνας πάνω στο τρένο βρίσκεται ο δαιμόνιος Βέλγος ερευνητής Ηρακλής Πουαρό, που μετά από διαρκείς και συνεχόμενες ανακρίσεις θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως ένας εκ των δεκατριών, φαινομενικά αγνώστων μεταξύ τους επιβατών, ενδεχόμενα να έχει διαπράξει το έγκλημα. Είναι η στιγμή που ένας άντρας πρέπει να παλέψει με αντίπαλο τον χρόνο, για να αποκαλύψει τον φονιά, πριν το ταξίδι τελειώσει και είναι πολύ αργά. Το εισαγωγικό τρέιλερ από την 20th Century Fox είναι ενδεικτικό του κλίματος εποχής που απαιτεί η αφήγηση, τονισμένης με κάποια ψήγματα εκμοντερνισμού, όπως τα ειδικά εφέ και η μουσική επένδυση, που θα δώσουν μια διαφορετική νότα στο σχέδιο.

Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (Murder On The Orient Express) Movie

Τον κεντρικό ρόλο του καλύτερου ντετέκτιβ στον κόσμο, κρατά ο Kenneth Branagh, που καλείται να κοντράρει τόσο ερμηνευτικά τον αξεπέραστο Albert Finney, που τον είχε αποδώσει στην εκδοχή του 1974, αλλά και του Sidney Lumet, που είχε σκηνοθετήσει το εξαιρετικό φιλμ, μιας και κρατάει για τον ίδιο και την διευθυντική μπαγκέτα. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις φυσικά το καστ είναι αυτό που λέμε all star, καθώς σε αυτό συμμετέχουν τεράστια ονόματα επιπέδου των, με αλφαβητική αναφορά, Tom Bateman, Lucy Boynton, Olivia Colman, Penélope Cruz, Willem Dafoe, Judi Dench, Johnny Depp, Josh Gad, Manuel Garcia-Rulfo, Derek Jacobi, Marwan Kenzari, Leslie Odom Jr., Michelle Pfeiffer, Sergei Polunin και Daisy Ridley. Παγκόσμια πρεμιέρα στις 16 Νοεμβρίου 2017!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Νοεμβρίου 2017 από την Odeon!

Περισσότερα... »

Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ένγκελς (The Young Karl Marx) - Trailer / Τρέιλερ

Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ένγκελς (The Young Karl Marx) Poster

Η γνωριμία τους άλλαξε την ιστορία του κόσμου! «Μην αμφιβάλλετε ποτέ ότι μία χούφτα έξυπνοι, αφοσιωμένοι πολίτες μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Μονάχα έτσι έχει αλλάξει ως τώρα». Η διάσημη οξυδερκής φράση της Μάργκαρετ Μιντ μοιάζει γραμμένη για τα φλογερά, επαναστατικά μυαλά του Καρλ Μαρξ και του Φρίντριχ Ένγκελς, που βρήκαν ο ένας στον άλλον τον ομοϊδεάτη που πάντα έψαχναν. Η γνωριμία τους ήρθε σε μια εποχή που οι ιδέες μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο - και το έκαναν, όπως δεξιοτεχνικά καταγράφει στη νέα του ταινία ο Raoul Peck («I Am not Your Negro») με τον τίτλο Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ένγκελς (The Young Karl Marx). Ο 26χρονος Καρλ Μαρξ παίρνει το δρόμο της εξορίας με τη σύζυγό του, Τζένι. Στο Παρίσι του 1844, συναντούν τον νεαρό Φρίντριχ Ένγκελς, γιο εργοστασιάρχη, που έχει μελετήσει και βιώσει από κοντά τις απαρχές του προλεταριάτου στην Αγγλία. Ο κομψευόμενος Ένγκελς φέρνει στον Μαρξ το κομμάτι που του έλειπε για να σχηματίσει το νέο όραμά του για τον κόσμο. Μαζί, ενάντια στη λογοκρισία και τις αστυνομικές εφόδους, παρά τις εξεγέρσεις και τις πολιτικές αναταραχές, θα συμβάλουν καταλυτικά στη γέννηση του εργατικού κινήματος, το οποίο μέχρι τότε ήταν εν πολλοίς αυτοσχέδιο και ανοργάνωτο. Το κίνημα αυτό θα εξελιχθεί στην πιο πλήρη θεωρητική και πολιτική μεταμόρφωση του κόσμου από την Αναγέννηση κι έπειτα – χάρη σε δύο ιδιοφυείς, θρασείς, νεαρούς άνδρες από καλές οικογένειες.

Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ένγκελς (The Young Karl Marx) Movie

Το σενάριο της ταινίας συνυπογράφουν οι Raoul Peck και Pascal Bonitzer ενώ στους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τον August Diehl ως Μαρξ και τον Stefan Konarske ως Ένγκελς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Νοεμβρίου 2017 από την Rosebud 21!

Περισσότερα... »

Τι Συνέβη στη Δευτέρα (What Happened to Monday) - Review / Κριτική

Τι Συνέβη στη Δευτέρα

του Tommy Wirkola. Με τους Noomi Rapace, Willem Dafoe, Glenn Close, Marwan Kenzari, Pål Sverre Hagen, Tomiwa Edun, Stig Frode Henriksen, Santiago Cabrera, Robert Wagner, Vlad Rădescu

Επτάδυμη εξιλέωση!

του zerVo (@moviesltd)

Δεν είναι η πρώτη φορά που το χολιγουντιανό sci fi ασχολείται με το ενδεχόμενο ζήτημα της βίαιης κρατικής παρέμβασης στον οικογενειακό προγραμματισμό, για χάρη του ελέγχου του υπερπληθυσμού. Η καλογραμμένη, πλην πολύ χαμηλού κόστους, μελλοντολογική περιπέτεια Fortress με πρωταγωνιστή τον αλήστου μνήμης Christophe Lambert είχε - προ 25 ετών μάλιστα - εστιάσει στο ζήτημα, στέλνοντας σε φυλακές υψίστης ασφαλείας όλους όσους επιχειρούσαν να μην ακολουθήσουν τις φασιστικές πρακτικές των διοικήσεων. Κάτι παρόμοιο, με ακριβώς πανομοιότυπη σεναριακή βάση και εξελισσόμενο σε έναν ίδιο μισοδιαλυμένο κόσμο, όπου είναι αδύνατον να καλυφθούν οι διατροφικές ανάγκες του κατάμεστου πλανήτη, περιγράφει το πολύ ενδιαφέρον, αν και με εμφανή κενά στην αφήγηση του, What Happened To Monday. Που έχει την πρακτική ατυχία - όπως και το προαναφερθέν άλλωστε - να λαμβάνει χώρα, αντισυμβατικά με την ιδέα, σε τόπο που μαστίζεται από χρόνια υπογεννητικότητα κι όχι ας πούμε στην ανεξέλεγκτη Ασία, συνεπώς το όλο πλάνο αποξαρχής χάνει πόντους ρεαλισμού.

Πλανήτης Γη σωτήριον έτος 2043. Ο υπερπληθυσμός έχει οδηγήσει σε μια γιγαντιαία παγκόσμια κρίση, με συνέπεια οι κυβερνήσεις να έχουν αποφασίσει και διατάξει την ύπαρξη μόνον ενός παιδιού ανά οικογένεια, οδηγώντας κάθε άλλο, πλην του πρεσβύτερου, σε κατάσταση κρυονικού ύπνου, ωσότου λυθεί, όπως πιστεύεται, το ζήτημα. Πρόβλημα τεράστιο που καλείται να αντιμετωπίσει ο μοναχικός, αλλά και πολυμήχανος Τέρενς Σέτμαν, η κόρη του οποίου κατά την διάρκεια του τοκετού, φέρνοντας στον κόσμο επτά υγιέστατα κοριτσάκια θα χάσει την ζωή της. Αντιδρώντας στις κρατικές αποφάσεις ο αποφασιστικός άντρας, θα αντιταχθεί του περιοριστικού νόμου και θα μεγαλώσει τις επτάδυμες εγγονές του, αποκλεισμένες από τον πολιτισμό, εσώκλειστες στο ειδικά διαμορφωμένο με κρυψώνες σπίτι του, δίνοντας τους την ευκαιρία στην ζωή κι όχι στον αφανισμό όπως προστάζουν οι κανόνες.

Το νούμερο επτά, έδωσε στον ευφυή Τέρενς την ιδέα να βαφτίσει κάθε ένα από τα κορίτσια του, με το όνομα των ημερών της εβδομάδας, αφήνοντας εκ περιτροπής μόνο μία από τις εμφανισιακά όμοιες κοπέλες της επτάδας, να κυκλοφορήσει ελεύθερη, όσο διαρκούσε το δικό της 24ωρο. και κάπως έτσι κύλησαν τριάντα χρόνια, που τα κοριτσόπουλα, εξελίχθηκαν σε γυναίκες και τηρώντας πιστά το πρόγραμμα, πέτυχαν να ξεγελάσουν τις Αρχές και να επιζήσουν της δίωξης. Και παρόλο τον διαφορετικό χαρακτήρα της καθεμιάς, να βγαίνουν με την εβδομαδιαία τους σειρά στον κόσμο, υποδυόμενες ένα και μοναδικό πρόσωπο, χρησιμοποιώντας την ταυτότητα της μητέρας τους, Κάρεν. Ακόμη κι αν το πρωτόκολλο ακολουθείται κατά γράμμα, το μοιραίο σφάλμα δεν θα αργήσει να συμβεί, οπότε και θα αποκαλυφθεί η αλήθεια, που θα έχει σαν αποτέλεσμα την καταδίωξη τους από τις μονάδες καταστολής, με στόχο τον - νόμιμο - αφανισμό τους.

Σε αυτόν τον δυστοπικό κόσμο, των μέσων του 21ου αιώνα, όπου έχουν επικρατήσει οι απόψεις των (αποξαρχής αντιπαθητικής όψης) τεχνοκρατών, μας μεταφέρει η πλοκή της νέας ταινία του Φινλανδού Tommy Wirkola, γνωστού και μη εξαιρετέου σκηνοθέτη, μεταξύ άλλων, του πειραγμένου παγωμένου ζόμπι σπλάτερ με...Ναζί νεκροζώντανους, Dead Snow που αποτελεί καλτ σημείο αναφοράς των φανατικών του είδους. Εδώ ο Σκανδιναβός επιχειρεί να ασχοληθεί με ένα υπαρκτό σοσιολογικό ζήτημα, την ραγδαία αύξηση, σε αριθμό που αγγίζει τις είκοσι εκατομμύρια ψυχές, του παγκόσμιου πόπολο, στοιχείο που έχει εξαντλήσει τον φυσικό πλούτο και λογικά έχει οδηγήσει τους πολίτες στην πείνα και την εξαθλίωση. Συνεπώς ποια είναι η ενδεικνυόμενη λύση σύμφωνα με τους εκτός χορού αποφασιστές? Η βελούδινη εξαφάνιση, σε πρώτη όψη, όλων των περιττών στοιχείων της κοινωνίας, δηλαδή των δεύτερων, τρίτων, τέταρτων τέκνων της οποιασδήποτε πολυμελούς φαμίλιας. Που να το φαντάζονταν οι επεξεργαστές του - οκ, πρακτικά δεν γίνεται, αλλά εδώ μιλάμε για σινεμά - πλάνου, πως θα τους ξεγελούσε κάποιος με ολάκερη επτάδα στην κηδεμονία του.

Έστω λοιπόν κι αν αναγνωρίζουμε την υπερβολή στον σεναριακό σπινθήρα, εντούτοις είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε πως η βάση λειτουργεί προβοκατόρικα στην παρακολούθηση του θρίλερ, ειδικά όταν εκείνο από την δεύτερη πράξη και κατοπινά, αποκτά ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ακατάπαυστης δράσης και συνεχών ανατροπών. Που έχουν κατά κύριο λόγο να κάνουν με την αλληλουχία της ενημέρωσης της καθημερινότητας, υποχρέωση που έχει η καθεμιά Κάρεν να πράττει κατά το κλείσιμο της δικής της ελεύθερης ημέρας. στο καθορισμένο μπρίφινγκ. Εννοείται πως το μεγαλύτερο αβαντάζ της εξέλιξης έχει να κάνει με το γεγονός της επταπλής αναλωσιμότητας της ηρωίδας, που σερβιριζόμενη σαν οντότητα μία, είναι αρκετή, ως φιλμική περιπέτεια, στον θεατή ακόμη και η τελική επιβίωση της μονάδας. Συνεπώς υπάρχουν ακόμη έξι που δύνανται να θυσιαστούν προκειμένου να αποκαλυφθεί η κυβερνητική μηχανορραφία.

Και σε αυτό τον τομέα η με πολλαπλά αλλαγμένο λουκ, Noomi Rapace τα πηγαίνει μια χαρά, σε μια από τις απόπειρες της να ανεβάσει την σταρική της υπόσταση στα διεθνή, μακρινά από την πατρίδα της Σουηδία, ύδατα. Έτσι κι αλλιώς το ορίτζιναλ Κορίτσι με το Τατουάζ, μπορεί να στερείται φυσικής ομορφάδας στο πρόσωπο, όχι όμως και έκφρασης - ούτε βεβαίως κορμάρας, που αποκαλύπτει για ακόμη μια φορά - υποκριτικής, για να αποδώσει κατά πως απαιτείται, τον πολυεπίπεδο, αλλά όχι και τόσο απαιτητικό ρόλο των Daily Επτάδυμων. Καταφέρνοντας εντέλει να τραβήξει πάνω της το βλέμμα, αποσπώντας το από τα λογικά και αναμενόμενα κενά του σκριπτ, που πολύ τακτικά κάνουν την εμφάνιση τους σε αυτό το άξιο θέασης φουτουριστικό adventure.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Νοεμβρίου 2017 από την Odeon!

Περισσότερα... »

σχόλια (1)

58ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Ep.7 Ένας περιφερόμενος θίασος..

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

7η ανταπόκριση – Τετάρτη 8 Νοεμβρίου
Ένας περιφερόμενος θίασος..

Και βγαίνω από την προβολή του «I Am Not a Witch» από την αίθουσα «Φρίντα Λιάππα» στο Λιμάνι, και πέφτω πάνω σε μερικούς παράξενα ντυμένους ανθρώπους, που μας περίμεναν έξω από αυτήν. Και αρχίζει και παίζει ένα ακορντεόν και οι άνθρωποι να τραγουδάνε το τραγούδι που έμεινε για πάντα χαραγμένο στη μνήμη όλων όσων το άκουσαν και το είδαν στον τεράστιο (από όλες τις απόψεις) «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Να, κάτι τέτοια χάπενινγκ είναι πολύ ενδιαφέροντα και τα χρειάζεται το φεστιβάλ. Γιατί, πέρα όλων των άλλων, είναι ωραίο να βλέπεις να υπάρχει σύμπλευση ανάμεσα σε πολιτιστικούς φορείς της πόλης κι όχι αντιπαλότητα, κόντρα και μικρότητες. Μια χαρά λοιπόν τα πήγαν στη συνεργασία τους το φεστιβάλ κινηματογράφου με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Περιμένουμε ότι τέτοιες πρωτοβουλίες θα συνεχιστούν!

Καλά μας πηγαίνει το pattern που ακολουθούμε, οπότε με τρεις ταινίες θα ασχοληθούμε και στη σημερινή ανταπόκριση. Μία που έχουμε ήδη δει σε προηγούμενα φεστιβάλ, μια που είδαμε μέσω Festival Scope και μια που είδαμε στο δικό μας φεστιβάλ και λέμε τη γνώμη μας γι' αυτές. Επαναλαμβάνουμε, δεν θα διαβάσετε εδώ απόψεις και κριτικές προσεγγίσεις για ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος αλλά και του ελληνικού φεστιβάλ. Η δεοντολογία πάνω από όλα...

Η ταινία «Όμηροι» (Hostages) του Rezo Gigineishvili είναι μια συμπαραγωγή Ρωσίας, Γεωργίας και Πολωνίας. Βασίζεται σε πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα το 1983 στην πρώην ΕΣΣΔ. Μια ιστορία που ακόμα και σήμερα φαίνεται να είναι μια πληγή η οποία δεν λέει να κλείσει. Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στην περασμένη Berlinale, στο τμήμα «Πανόραμα» ενώ στο φεστιβάλ μας προβάλλεται ως μέρος του προγράμματος «Ανοιχτοί Ορίζοντες». Είναι η 5η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Gigineishvili και η πρώτη που δεν είναι κωμωδία. Και οι εντυπώσεις που μας άφησε είναι ανάμικτες...

Η υπόθεση: Μπατούμι, Γεωργία, 1983. Μια ομάδα νεαρών κάνει μπάνιο στις όχθες της Μαύρης Θάλασσας έως ότου μια στρατιωτική περίπολος τους αναγκάζει να βγουν από το νερό. Στις 11 η ώρα ξεκινάει η απαγόρευση – έτσι λέει ο κανονισμός, τους λέει ένας από τους στρατιώτες της περιπόλου. Η παρέα των νεαρών καπνίζει αμερικάνικα τσιγάρα, ακούει Beatles, διασκεδάζει «δυτικά». Δομείται από γιατρούς, ηθοποιούς, έναν παπά στα σπάργανα και τους Άννα και Νίκα, που είναι έτοιμοι να παντρευτούν. Στόχος τους: να το σκάσουν από την ΕΣΣΔ και να πάνε στην Τουρκία. Πώς θα το καταφέρουν; Αμέσως μετά το γάμο, θα ανεβούν στο αεροπλάνο για την Τιφλίδα και θα κάνουν αεροπειρατεία. Μόνο που τα πράγματα δεν θα πάνε έτσι όπως τα είχαν σχεδιάσει. Και η παράτολμη κίνησή τους θα οδηγήσει σε μια εθνική τραγωδία...

Η άποψή μας: Μια από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις που καλείται να απαντήσει ένας κομουνιστής είναι η εξής: «ε, αφού περνούσαν τόσο καλά στον κομουνισμό, γιατί όλοι ήθελαν να φύγουν και να πάνε στη δύση;». Η απάντηση δυστυχώς δεν είναι πειστική. Αλλά υπάρχουμε κι εμείς που πιστεύουμε πως τη δεύτερη φορά τα λάθη του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν θα επαναληφθούν! Στην ταινία μας τώρα. Ο σκηνοθέτης γυρίζει την ταινία με χαρακτηριστικά καθαρά φεστιβαλικά. Θέλω να πω, φανταστείτε τι χολιγουντιανή ταινία θα προέκυπτε με βάση πραγματικό γεγονός και αεροπειρατεία! Ε, εδώ, ο σκηνοθέτης θέλει να μας δείξει (έστω και ελλειπτικά) τα πρόσωπα πίσω από το συμβάν, να εμβαθύνει, να εξηγήσει, να ερμηνεύσει. Μας δείχνει την κατάσταση στη Σοβιετική Ένωση και ειδικότερα στη Γεωργία εκείνη την εποχή. Πολλοί από τους νέους καταπιεζόταν από την κατάσταση στη χώρα τους και επιθυμούσαν ελευθερία, χωρίς να φοβούνται ανά πάσα ώρα και στιγμή την εμφάνιση κάποιου πράκτορα της KGB, που θα τους έκανε τη ζωή δύσκολη. Ο Gigineishvili χτίζει την ταινία του μεθοδικά, με υπομονή, παίρνει το χρόνο του, δεν εκβιάζει καταστάσεις. Το... κακό είναι πως η ταινία διαθέτει μόνο δύο σκηνές που πραγματικά είναι σπουδαίες. Η μία είναι η σκηνή του γλεντιού του γάμου, όπου ο σκηνοθέτης δίνει ρέστα με την κίνηση της κάμερας και τη χρήση εξαιρετικής μουσική. Και η άλλη είναι η σκηνή της αεροπειρατείας, σκηνή που βγάζει μπόλικο ρεαλισμό, ένταση, αψάδα. Ενδιαφέρουσα ως θέμα η ταινία, που θα της έπρεπε διαφορετική κινηματογραφική αντιμετώπιση.

Και ο αμοραλιστής ήρωάς του γίνεται άνθρωπος. Άτσαλα. Βιαστικά. Παρά φύσιν. Παρά τρίχα αριστούργημα! Έτσι κι αλλιώς, πάντως, τούτη είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς!

(η ταινία προβάλλεται την Τετάρτη 8 Νοεμβρίου στις 15.15 στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης και σε επανάληψη την Παρασκευή 10 Νοεμβρίου στις 13.30 στην αίθουσα Φρίντα Λιάππα – η ταινία δεν έχει προς το παρόν διανομή για τη χώρα μας)

Η ταινία «3/4» του Ilian Metev έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Λοκάρνο, φεστιβάλ με το οποίο το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει αγαστές σχέσεις συνεργασίας. Και τιμήθηκε με τη Χρυσή Λεοπάρδαλη καλύτερου δημιουργού του παρόντος. Ο Ilian Metev γεννήθηκε στη Σόφια της Βουλγαρίας το 1981 και έζησε κάποια χρόνια της παιδικής του ηλικίας στη Γερμανία. Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα ως κλασικός βιολιστής. Το 2008 αποφοίτησε από το National Film and Television School (Αγγλία). Η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους ήταν το ντοκιμαντέρ «Poslednata lineika na Sofia» (Sofia’s Last Ambulance), ένα «γκρο πλαν» τριών Βουλγάρων γιατρών εν ώρα εργασίας. Οι ταινίες του Ilian έχουν προβληθεί στο ΜοΜΑ (Νέα Υόρκη) και έχουν βραβευτεί με περισσότερα από 40 βραβεία, μεταξύ των οποίων και με το Βραβείου Γερμανικού Ντοκιμαντέρ 2013. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί και προβάλλεται στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια».

Η υπόθεση: Η Μίλα είναι μια νεαρή πιανίστρια που προετοιμάζεται για μια οντισιόν στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Γερμανία. Ο μικρότερος σε ηλικία αδελφός της, ο Νίκι, της αποσπά την προσοχή λόγω της ανεπιθύμητης κλίσης του προς το παράλογο. Ο πατέρας τους, ο Τόντορ, που είναι αστροφυσικός, μοιάζει ανίκανος να διαχειριστεί τις ανησυχίες των παιδιών του, απορροφημένος από δικά του ζητήματα, που έχουν να κάνουν με το επάγγελμά του και το πάθος του. Ένα πορτρέτο μιας οικογένειας που περνά μαζί το τελευταίο καλοκαίρι της.

Η άποψή μας: Αυτή είναι μία από εκείνες τις ταινίες που έχουν κάτι να πουν αλλά τσακίζουν τα... νεύρα του θεατή, καθώς το... λένε με έναν μη εμπορικό ή για να είμαστε πιο ακριβείς, μη προσβάσιμο για τους πολλούς, τρόπο. Ούτε αργή είναι η ταινία ούτε δήθεν ούτε κουλτουριάρα: δεν έχει τα αρνητικά μιας κακώς εννοούμενης φεστιβαλικής ταινίας δηλαδή. Όμως, η αποστασιοποίησή της δεν βοηθάει έτσι ώστε, από τη μια οι ήρωές της, τα τρία μέλη μιας βουλγαρικής οικογένειας σε μια μεγαλούπολη της χώρας (λογικά η Σόφια), να γίνουν αγαπητά στους θεατές και να τους νοιάζει τι θα «πάθουν», και από την άλλη δεν υπάρχουν συγκινήσεις. Η ταινία λοιπόν είναι περισσότερο εγκεφαλική: η «σφιγμένη» αδελφή, ο εντελώς «γεια σου» αδελφός και ο «αλλού γι' αλλού» πατέρας. Που κάπου συναντιούνται, κάπου χάνονται: είναι οικογένεια κι αυτό σημαίνει τα πάντα και τίποτε! Είναι 3 – είναι αυτό το 3 από τον τίτλο; Και λείπει το 4 του τίτλου, που προφανώς είναι η μητέρα, για την οποία δεν γνωρίζουμε τι της έχει συμβεί και γιατί απουσιάζει; Ή μήπως το «3/4» του τίτλου παραπέμπει απλά στο μουσικό ρυθμό, μιας που έχουμε για πρωταγωνίστρια την πιανίστρια; Ο σκηνοθέτης είναι σίγουρα ταλαντούχος και θα δούμε ωραία πράγματα από αυτόν στο μέλλον. Οι ηθοποιοί του είναι ερασιτέχνες και χρησιμοποιεί μόνο φυσικό φωτισμό στα γυρίσματα, οπότε ένα μπράβο πάει στο διευθυντή φωτογραφίας, που κάνει τόσο καλή δουλειά. Το φινάλε της ταινίας δεν ταιριάζει με το υπόλοιπο, όλο όσο έχει προηγηθεί. Οι τρεις ήρωες βαδίζουν στο βουνό, ο περίπατός τους ξεκινάει βράδυ και συνεχίζει μέρα μεσημέρι, με τον πιτσιρίκο να λέει «πρέπει να σε χτυπάω τα πόδια για να βαδίζουμε στον ίδιο ρυθμό». Μια ατάκα που αφήνει να εννοηθούν πολλά και κατά μία έννοια αποτελεί την ιδεολογική, κεντρική ιδέα της ταινίας. Δεν είναι κρίμα που κανένας από τους θεατές της δεν θα γνοιαστεί;

(η ταινία προβάλλεται την Τετάρτη 8 Νοεμβρίου στις 23.15 στην αίθουσα Σταύρος Τορνές και σε επανάληψη την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου στις 18.00 στην αίθουσα Σταύρος Τορνές – η ταινία δεν έχει προς το παρόν διανομή για τη χώρα μας)

Η Rungano Nyoni συμμετείχε στο πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών Cinéfondation του Φεστιβάλ των Καννών το 2013 και επιλέχτηκε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα Nordic Factory, όπου ήταν συμπαραγωγός και συν-σεναριογράφος της μικρού μήκους ταινίας «Listen», η οποία έκανε πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών και προβλήθηκε σε περισσότερα από 150 φεστιβάλ. Η ταινία κέρδισε περισσότερα από 70 βραβεία, μεταξύ των οποίων και το βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους στο Tribeca Film Festival (2017). Η Nyoni σκηνοθέτησε επίσης τη βραβευμένη και υποψήφια για BAFTA ταινία μικρού μήκους «Mwansa The Great». Είναι απόφοιτη υποκριτικής της σχολής Central St. Martins. Η ταινία «Δεν είμαι μάγισσα» (I Am Not a Witch) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών». Στο δικό μας φεστιβάλ προβάλλεται στους «Ανοιχτούς Ορίζοντες».

Η υπόθεση: Κάπου στη Ζάμπια υπάρχει ένα χωριό όπου γυναίκες διαφόρων ηλικιών εκτίθενται στους τουρίστες ως... μάγισσες! Στην πλάτη τους έχουν ένα ειδικό εξάρτημα μέσω του οποίου μια λευκή κορδέλα τις συνδέει με μια τεράστια ξύλινη «κουβαρίστρα» κι έτσι έχουν μεν ελευθερία κινήσεων αλλά όχι πραγματική ελευθερία. Ένα 9χρονο ορφανό κορίτσι μετά από ένα ασήμαντο καθημερινό περιστατικό, κατηγορείται ως μάγισσα. Και δεν το αρνείται. Κι επειδή η εναλλακτική που της προσφέρουν είναι, εφόσον κόψει τη κορδέλα, να μετατραπεί σε... γίδα, το κορίτσι μένει μαζί με τις άλλες γυναίκες. Οι γυναίκες τη βαφτίζουν Σούλα: είναι η μικρότερη σε ηλικία «μάγισσα» και προσπαθούν να τη γλυτώνουν από τη δική τους καθημερινή ρουτίνα, που περιλαμβάνει εργασίες σε χωράφια κάτω από αντίξοες συνθήκες. Ένας τοπικός αξιωματούχος θα χρησιμοποιήσει την Σούλα για να εντοπίζει ενόχους για ληστείες! Η Σούλα αρχικά δεν φαίνεται να το διασκεδάζει όλο αυτό, αλλά κάποια στιγμή της αρέσει. Μόνο που κάποια στιγμή, το πράγμα θα φτάσει σε οριακά σημεία...

Η άποψή μας: #bootycall. Αυτό γράφει το t-shirt της πιτσιρίκας που οι μεγαλύτερες σε ηλικία «μάγισσες» βαφτίζουν Σούλα. Μεμιάς λοιπόν η φοβερά ταλαντούχα και με απίστευτη αυτοπεποίθηση σκηνοθέτιδα θέτει τους κανόνες της. Στον σύγχρονο κόσμο της παγκοσμιοποίησης, όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να φοράμε τα ίδια ρούχα, να ακούμε τις ίδιες μουσικές, να χρησιμοποιούμε τα ίδια κινητά (πολύ αστεία η σκηνή με τον γέρο, που θέλει να καταγγείλει πως τον έχουν κλέψει και δεν μπορεί να κλείσει το κινητό του). Εκεί που διαφέρουμε είναι στις δεισιδαιμονίες μας! Και στο πως οι κοινωνίες μεταχειρίζονται και συμπεριφέρονται απέναντι στις γυναίκες. Στην ταινία γελάς πολύ. Με τις περούκες διασήμων ποπ σταρ όπως η Madonna, η Rihanna, η Kim Kardashian, όλες με παραφρασμένα ονόματα! Με τον χοντρούλη αρχηγό του ιδιότυπου καμπ, ιδίως όταν εμφανίζεται σε τηλεοπτική εκπομπή προμοτάροντας... αβγά «ευλογημένα» τίνι τρόπω από τη Σούλα! Κι όταν ένας τηλεθεατής βγαίνει στο τηλέφωνο και τον κατακρίνει ότι εκμεταλλεύεται τη μικρή, ρίχνει μια φοβερή ατάκα για το μέχρι που επιτρέπεται να φτάνει η ελευθερία της άποψης! Γενικά, το θέμα «ελευθερία» τίθεται πολύ εύστοχα μέσα στην ταινία. Κανείς δεν είναι ελεύθερος. Ο γενικός πληθυσμός είναι δέσμιος των δεισιδαιμονιών του. Οι γυναίκες πολύ εύκολα πέφτουν θύματα προκαταλήψεων λόγω του φύλου τους. Ακόμα και ο χοντρούλης αξιωματούχος δεν είναι ελεύθερος, καθώς δίνει λόγο στη βασίλισσα – αρχηγό των μαγισσών. Και στη μέση όλων αυτών, η Σούλα. Που ούτε που καταλαβαίνει πως μπλέκει σε όλη αυτήν την περιπέτεια. Που δέχεται να παίξει το ρόλο που της δίνουν ελλείψει κάποιας θετικότερης εναλλακτικής. Εδώ, ανήκει κάπου – κι ας είναι... μάγισσες. Ναι, αλλά εννοείται πως δεν έχει μαγικές δυνάμεις: δεν υπάρχουν μάγισσες και η ίδια δεν έχει καμία σχέση με μαγικές ικανότητες! Και νιώθει να απειλείται καθημερινά από ανθρώπους, που δεν ξέρουν τι φταίει για την κακοδαιμονία τους και τα ρίχνουν στις μάγισσες. Και αναγκάζεται να σηκώσει βαρύ φορτίο: να φέρει τη βροχή σε μια περιοχή που ταλαιπωρείται από ανομβρία! Ένα μικρό κοριτσάκι ρε παιδιά! Too much όλο αυτό για τους ώμους της. Εννοείται ότι δεν θα μπορέσει να το αντέξει όλο αυτό... Σπουδαία ταινία λοιπόν, μια ταινία που κάνει ένα σχόλιο πάνω στις δεισιδαιμονίες, αλλά και τη θέση της γυναίκας σε κοινωνίες μη δυτικές, μια ταινία που βγάζει πολύ γέλιο σε στιγμές, μια ταινία που ξέρει πότε να γίνεται μαχητική, πότε να σοβαρεύει και πότε να στηλιτεύει. Η φωτογραφία του David Gallego (διευθυντή φωτογραφίας στο εξαιρετικό «Η αγκαλιά του φιδιού») είναι φοβερή και τρομερή και το φινάλε απλά συγκλονίζει. Πολύ δυνατή ταινία, όπως και να τη δει κανείς.

(η ταινία έχει μία επαναληπτική προβολή την Τετάρτη 8 Νοεμβρίου στις 22.00 στο θέατρο Μελίνα Μερκούρη στην Καλαμαριά – η ταινία δεν έχει προς το παρόν διανομή για τη χώρα μας)

Θόδωρος Γιαχουστίδης

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

7/11/17

58ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Ep.6 Χωρίς εισαγωγή. Σχεδόν...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

6η ανταπόκριση – Τρίτη 7 Νοεμβρίου
Χωρίς εισαγωγή. Σχεδόν...

Με τρεις ταινίες θα ασχοληθούμε και στη σημερινή ανταπόκριση. Μία που έχουμε ήδη δει σε προηγούμενα φεστιβάλ και δύο που είδαμε στο δικό μας φεστιβάλ και λέμε τη γνώμη μας γι' αυτές. Επαναλαμβάνουμε, δεν θα διαβάσετε εδώ απόψεις και κριτικές προσεγγίσεις για ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος αλλά και του ελληνικού φεστιβάλ. Η δεοντολογία πάνω από όλα...

Η ταινία «Το τετράγωνο» (The Square) είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του Σουηδού Ruben Östlund, στον οποίο το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει στήσει ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα με όλες τις ταινίες του να προβάλλονται στο επίσημο πρόγραμμα. Η ταινία πριν έρθει στο φεστιβάλ μας, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα. Και τιμήθηκε με την ύψιστη διάκριση. Κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα! Και είναι η επίσημη πρόταση της Σουηδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ!

Η υπόθεση: Ο Κρίστιαν είναι ο ευυπόληπτος επιμελητής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στην Στοκχόλμη, ένας διαζευγμένος πατέρας δύο ανήλικων κοριτσιών, που οδηγεί ηλεκτρονικό αυτοκίνητο μάρκας Tesla κι ένας άνθρωπος που βοηθάει τους επαίτες γύρω του όποτε μπορεί – πολλές φορές, όμως απλά τους λέει πως δεν έχει μετρητά. Επόμενο μεγάλο έκθεμα του μουσείου είναι το «Τετράγωνο», μια εγκατάσταση μιας καλλιτέχνιδας από την Αργεντινή, που καλεί τους περαστικούς να επιδείξουν αλτρουισμό, θυμίζοντάς τους το ρόλο ενός υπεύθυνου στην κοινωνία ατόμου. Αλλά καμιά φορά είναι δύσκολο να παραμείνεις πιστός στα ιδανικά σου. Μια μέρα, χωρίς να το καταλάβει, ο Κρίστιαν πέφτει θύμα ενός καλοστημένου κόλπου μέσω του οποίου του κλέβουν το πορτοφόλι και το κινητό του. Με την παρότρυνση ενός συνεργάτη του αντιδράει επιθετικά, κάτι που από τη μια έχει αποτέλεσμα (του επιστρέφονται τα κλεμμένα), από την άλλη όμως προκύπτουν και παρενέργειες. Κι έχει να αντιμετωπίσει και μια δημοσιογράφο, με την οποία κάνει σεξ, αλλά και τους μαρκετίστες που προσλαμβάνει το μουσείο για να προωθήσει την έκθεση, οι οποίοι ετοιμάζουν μια καμπάνια τουλάχιστον ανήθικη. Η έκρηξη του ανεξέλεγκτου Κρίστιαν οδηγεί αυτόν, όπως και το μουσείο, σε κρίση.

Η άποψή μας: Ο Κρίστιαν είναι όμορφος. Ο Κρίστιαν είναι ετοιμόλογος. Ο Κρίστιαν ξέρει να λέει μπούρδες να ακούγονται ωραία. Ο Κρίστιαν ξέρει από σύγχρονη τέχνη. Ή προσποιείται ότι ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι οι άλλοι πείθονται. Ο Κρίστιαν είναι ένας μεσοαστός. Ξέρει κόσμο. Ξέρει πολύ κόσμο. Ξέρει έναν από τους 251 πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, από αυτούς που έχουν στην κατοχή τους τον μισό πλούτο ολάκερης της γης! Ξέρει τη σημασία να είσαι αυθεντικός και αυθόρμητος, οπότε τα... προβάρει και τα δύο. Όταν (νομίζει πως) σταματάει μια επίθεση ενός άντρα απέναντι σε μια γυναίκα που φωνάζει πως θα τη σκοτώσουν, νιώθει δυνατός, σαν να ξυπνάει μέσα του το αρσενικό, ένα αρσενικό που κατά πως φαίνεται, έχει δώσει τη θέση του σε έναν μετροσέξουαλ. Νιώθει έξαψη. Όταν καταλαβαίνει πως όλο αυτό ήταν κόλπο για να τον κλέψουν δημοσίως, θίγεται ο ανδρικός εγωισμός του. Και βάζει πλώρη να πάρει εκδίκηση. Ο σκηνοθέτης παίρνει όλα τα όπλα του και πυροβολεί αδιακρίτως.

Το χιούμορ του και ο σουρεαλισμός του παραπέμπουν από τον συμπατριώτη του Andersson και τον Bunuel μέχρι τον Haneke και τον Carax! Στην πρώτη γραμμή του πυρός, η τέχνη. Τι είναι τέχνη; Τι είναι σύγχρονη τέχνη; Το να μπει οποιοδήποτε αντικείμενο σε ένα μουσείο το κάνει αντικείμενο τέχνης; Είναι 20 βουναλάκια από χαλίκια μαζεμένα σε έναν μουσείο, τέχνη; Είναι 10 καρέκλες μπλεγμένες η μία πάνω στην άλλη, ακατάστατα, συνοδευμένες από τον ήχο της κατάρρευσής τους σε λούπα, τέχνη; Μπορεί οι ζωγραφιές ενός χιμπατζή να είναι τέχνη; Σύγχρονη τέχνη ρε φίλε. Ένας ακόμα τρόπος να διαχωρίζονται οι φτωχοί από τους πλούσιους. Οι μεγαλοαστοί θαυμάζουν την τέχνη – εννοείται ότι δεν καταλαβαίνουν γρι. Κι όταν η τέχνη είναι διαδραστική, ζωώδης, πηγμένη στα ένστικτα, η τέχνη είναι... επικίνδυνη! Τους τρομοκρατεί. Τους γελοιοποιεί: είναι καταπληκτική η σκηνή με τον Ρώσο καταστασιακό καλλιτέχνη που «κάνει» τον χιμπατζή σε ένα πάρτι γεμάτο από την αφάν γκατέ της σουηδικής κοινωνίας και τα κάνει γιάμπαλο!

Τρόμο να δουν τα μάτια σας! Αλλά πάντα σε πρώτο πλάνο ο Κρίστιαν. Ο καλός αυτός άνθρωπος. Που βοηθάει τους επαίτες: ξεχασμένοι στο περιθώριο, μόνο ως... εκρηκτική πρώτη ύλη για viral βίντεο μπορούν να χρησιμεύσουν! Ο εραστής: η σκηνή του σεξ με την Elisabeth Moss και η τύχη του... προφυλακτικού, είναι από τις πολύ αστείες της ταινίας. Ο δίκαιος: ζητάει δικαιοσύνη και βάζει να ακούσει... Justice!!! Ένα τίποτα είναι. Ένας κενός άνθρωπος που δείχνει ωραίος μέσα στα ακριβά του κουστούμια. Και η σύγχρονη τέχνη κάποτε θα είναι κλασική τέχνη, όπως σήμερα κλασική τέχνη είναι η τέχνη που κάποτε ήταν σύγχρονη: η τύχη του αγάλματος με τον έφιππο μπροστά από το μουσείο, που πρέπει να φύγει για να τοποθετηθεί εκεί το Τετράγωνο, είναι επίσης από τις πολλές αστείες σκηνές της ταινίας. Μιας ταινίας που μιλάει πέρα από τη σύγχρονη τέχνη και για τη σύγχρονη κοινωνία, που βρίσκεται ολοφάνερα σε ελεύθερη πτώση. «Θέλετε να βοηθήσετε να σωθεί ένας άνθρωπος;» ρωτάει μια ακτιβίστρια τους περαστικούς στο δρόμο. «Όχι σήμερα» είναι η απάντηση ενός, από εκείνους που δίνουν απάντηση! Ρε φίλε, κατάντια. Όσο οδεύουμε όμως προς το φινάλε νιώθεις να πλησιάζει με φόρα μια... αμηχανία! Μετά από δυόμιση ώρες ταινίας ο σκηνοθέτης αφήνει υποπλοκές ανολοκλήρωτες (πχ τι γίνεται η σχέση του κεντρικού ήρωα με την Moss;) και θαρρείς και φοβάται να το τραβήξει το πράγμα μέχρι τέλους. Κι εκεί που σκοτώνει με το βαμβάκι και μας κάνει να γελάμε με τα χάλια των δυτικών κοινωνιών, στο τέλος σοβαρεύει.

Και ο αμοραλιστής ήρωάς του γίνεται άνθρωπος. Άτσαλα. Βιαστικά. Παρά φύσιν. Παρά τρίχα αριστούργημα! Έτσι κι αλλιώς, πάντως, τούτη είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς!

(η ταινία προβάλλεται την Τρίτη 7 Νοεμβρίου στις 21.00 στο Ολύμπιον - έχει διανομή και θα βγει στις αίθουσες της χώρας μας από την Feelgood Entertainment στις 7 Δεκεμβρίου)

Από την αγαπημένη μας Ισλανδία μας έρχεται η επόμενη ταινία που παρουσιάζουμε. Τίτλος της: «Ο κύκνος» (Svanurinn) της Ása Helga Hjörleifsdótirr. Την παγκόσμια πρεμιέρα της την έκανε στο περασμένο φεστιβάλ Τορόντο! Στη Θεσσαλονίκη προβάλλεται στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες»! Και αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της σκηνοθέτιδας. Που μια χαρά θα μπορούσε να συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ μας. Τι, δεν έχει ρίζωμα αυτή νομίζετε;

Η υπόθεση: Η Σολ είναι ένα 9χρονο κορίτσι, λίγο ατίθασο. Οι γονείς της χωρίζουν και την ίδια την πιάνουν να κλέβει. Οπότε η τιμωρία της είναι να πάει στην εξοχή, στη φάρμα της θείας της, και να κάνει δουλειές για το καλοκαίρι. Η Σολ αρχικά δεν χαίρεται και πάρα πολύ για την τιμωρία της αυτή. Όμως, σιγά – σιγά όχι μόνον συνηθίζει αλλά αρχίζει να της αρέσει η κατάσταση και η καθημερινή ρουτίνα. Όποτε μπορεί βρίσκει καταφύγιο στη φαντασία της και πλάθει υπέροχες ιστορίες. Όταν στη φάρμα έρχεται ο Γιον, η Σολ αναστατώνεται. Ο Γιον εργάζεται κάθε καλοκαίρι στη φάρμα αλλά φτιάχνει κι εκείνος ιστορίες, τις οποίες καταγράφει σε μια σειρά από τεφτέρια που κλειδώνει στο γραφείο. Είναι αναγκαστικά συγκάτοικος της Σολ, η οποία βιώνει κάτι που μοιάζει με τον πρώτο της έρωτα. Όταν στο σπίτι έρχεται η ξαδέλφη της Σολ, η κόρη του ζεύγους που έχει τη φάρμα, η όμορφη Άστα, η δυναμική αλλάζει. Ανάμεσα σε εκείνη και τον Γιον υπάρχει αίσθημα, αλλά η κατάστασή της είναι πολύ μπερδεμένη. Και διηγείται και στην Σολ μια ιστορία για μια λίμνη πάνω από την κοιλάδα, όπου ένα τέρας μεταμορφώνεται σε κύκνο και οδηγεί ανθρώπους στον πνιγμό...

Η άποψή μας: «Δεν χρειαζόμαστε άλλους κόσμους. Χρειαζόμαστε έναν καθρέφτη». Αυτή είναι φράση από το «Solyaris» του Andrey Tarkovskiy, που την «πετάει» στο δείπνο ο Γιον για να «χαλαρώσει» μια έντονη συζήτηση. Η κουβέντα στην πληρότητά της, έτσι όπως την λέει ο Dr. Snaut στην ταινία του μέγιστου σκηνοθέτη είναι η εξής: «Science? Nonsense! In this situation mediocrity and genius are equally useless! I must tell you that we really have no desire to conquer any cosmos. We want to extend the Earth up to its borders. We don't know what to do with other worlds. We don't need other worlds. We need a mirror. We struggle to make contact, but we'll never achieve it. We are in a ridiculous predicament of man pursuing a goal that he fears and that he really does not need. Man needs man!». Δεν λέω πως όταν μια ταινία χρησιμοποιεί quotes από άλλη σπουδαία ταινία, την κάνει και την ίδια σπουδαία, αλλά είναι ένα σημαντικό στοιχείο που μας βοηθάει να την εκτιμήσουμε περισσότερο.

Και τούτη η ταινία από την Ισλανδία είναι μια ταινία που αξίζει να τη δει κάποιος, καθώς θα την εκτιμήσει ολωσδιόλου! Όλη την ταινία την βλέπουμε μέσα από τα μάτια της Σολ. Αυτή είναι που με τις πράξεις της – αντίδραση σε ότι άσχημο συμβαίνει γύρω της, οδηγείται σε δραματική αλλαγή περιβάλλοντος. Και από την θαλπωρή της μητέρας της, την παρέα των δύο μικρότερων αδελφών της, των (λίγων) φίλων της και της παραθαλάσσιας πόλης της, όπου δεν χρειαζόταν να κάνει τίποτε σωματικό, όπου η επαφή της με τη φύση και τον κύκλο της ζωής ήταν περισσότερο αυτή ενός αδιάφορου παρατηρητή, πηγαίνει σε ένα επαρχιακό μέρος, μακριά από τον πολιτισμό, όπου το κινητό δεν πιάνει (δεν έχει καλό σήμα), όπου κυριαρχεί το βουνό, όπου τα πρόσωπα με τα οποία συναναστρέφεται απλά δεν είναι οι γονείς της, όπου κάνει δουλειές που απαιτούν σωματικό κάματο, όπου συμμετέχει ενεργά στον κύκλο της ζωής: γέννηση, μεγάλωμα, θάνατος. Δένεται με όλα αυτά, επηρεάζεται, μεγαλώνει, ωριμάζει. Καταλαβαίνει την έννοια της ανεξαρτησίας: τις ελευθερίες και τις δεσμεύσεις της. Το ότι συμμετέχει στη γέννηση ενός μοσχαριού είναι μια στιγμή συγκλονιστική για τη μικρή Σολ. Το ότι θα είναι παρούσα στη σφαγή του ίδιου αυτού μοσχαριού είναι μια στιγμή εξίσου συγκλονιστική. Και το αίμα του θα την στιγματίσει για πάντα! Δεν είναι όμως μόνο η φύση που θα την αλλάξει. Είναι και οι άνθρωποι. Οι νέες συναναστροφές. Που την μπάζουν στον κόσμο των ενηλίκων. Με τα δικά του προβλήματα. Η Σολ βλέπει τον Γιον να αυνανίζεται. Η Σολ βλέπει τον Γιον αφού έχει κάνει έρωτα με την Άστα. Ο Γιον φιλάει την Σολ – αυτά που της λέει μετά είναι πολύ όμορφα κι ευτυχώς διώχνουν κάθε υποψία και κάθε σύννεφο να χαρακτηριστεί η συγκεκριμένη κίνηση ως απότοκο παιδεραστίας!

Καμία σχέση, αλλά ζούμε και σε καιρούς έντονης πολιτικής ορθότητας, οπότε καλό είναι να τα διευκρινίζουμε όλα αυτά. Η Άστα αναπτύσσει με τη Σολ μία σχέση αγάπης – μίσους. Της εμπιστεύεται τα βαθύτερα μυστικά της. Της συμπεριφέρεται όμως και με σκληρότητα. Έχει τα δικά της θέματα να λύσει. Όπως και οι γονείς της. Στο τέλος, η Σολ θα είναι εκείνος ο κύκνος. Θα είναι η ίδια που θα έχει μεταμορφωθεί. Πολύ όμορφη ταινία, λυρικότατη όταν χρειάζεται, ρεαλιστικότατη στην ολοκληρία της, που στηρίζεται πάρα πολύ στους ώμους και στο προσωπάκι της Gríma Valsdóttir, η οποία υποδύεται τη Σολ και τα πάει μια χαρά, κερδίζοντας το στοίχημα με τον φακό, που την αγαπάει. Και κάτι τελευταίο: δεν νομίζω να υπάρχει πιο γοητευτικά παράξενο μέρος στον κόσμο από την Ισλανδία. Μια χώρα, ένα νησί, που οι κάτοικοί του δεν φτάνουν αυτούς της Θεσσαλονίκης, με μια φύση φοβερών αντιφάσεων, απόμακρη, απόκοσμη, μεγαλειώδη.

(η ταινία ολοκλήρωσε τις προβολές της στο φεστιβάλ – η ταινία δεν έχει προς το παρόν διανομή για τη χώρα μας)

O Dave McCary, συνιδρυτής της ομάδας σκετς κωμωδίας Good Neighbor στο Λος Άντζελες, βρίσκεται στην τέταρτη σεζόν του ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης στο Saturday Night Live. Το «Brigsby Bear» αποτελεί το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ως σκηνοθέτη σε ταινία μεγάλου μήκους. Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία της έκανε στο φεστιβάλ του Σάντανς, ενώ προβλήθηκε και στο φεστιβάλ των Καννών, στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής». Στη Θεσσαλονίκη προβάλλεται στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Η υπόθεση: Ο Τζέιμς έχει εμμονή με την σειρά Brigsby Bear, ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά με ήρωα έναν αρκούδο. Ο Τζέιμς έχει γραμμένα σε βιντεοκασέτες όλα τα επεισόδια της σειράς από τη δεκαετία του ’80 κι έχει διακοσμήσει το δωμάτιό του αναλόγως. Όλα αυτά θα ήταν φυσιολογικά, αν ο Τζέιμς δεν ήταν 25 χρονών και κλεισμένος σ’ ένα καταφύγιο για όλη του τη ζωή. Μα για τον Τζέιμς όλα αυτά είναι φυσιολογικά, μιας που δεν έχει γνωρίσει κάτι διαφορετικό. Πώς βρέθηκε στο καταφύγιο; Ποιοι είναι οι γονείς του και ποιοι οι πραγματικοί γονείς του; Θα καταφέρει να βρεθεί στον έξω κόσμο και να δει άλλους ανθρώπους; Και πως θα καταφέρει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα;

Η άποψή μας: Κοίτα να δεις που αναπάντεχα πέφτεις πάνω σε μια ταινία τόσο γλυκιά και τόσο σπουδαία, που παθαίνεις πλάκα. Ίσως να είναι κάτι που με συναρπάζει για άγνωστους λόγους περισσότερο από όσο πρέπει (!) στις ταινίες εγκλεισμού, όπου ο ήρωας δεν γνωρίζει πώς και γιατί βρέθηκε στη συγκεκριμένη κατάσταση, μια κατάσταση, τη μοναδική που αναγνωρίζει ως πραγματική! Και με κάποιον τρόπο η πραγματικότητά του αποκαλύπτεται και είναι ψεύτικη και άντε να προσαρμοστείς στον αληθινό κόσμο. Το έχουμε δει σε παραλλαγές το έργο αρκετές φορές. Από την «Ερωτική χημεία» μέχρι το «Underground» και από το «Truman Show» μέχρι το πιο πρόσφατο (και πιο δραματικό από όλα τα προηγούμενα) «Το δωμάτιο». Και ναι, κάπου επικρέμεται και η σκιά του «Κυνόδοντα»! Όλα ωραία ως εδώ. Το ακόμα πιο ωραίο είναι πως οι δημιουργοί πρόσεξαν πάρα πολύ ώστε ο κεντρικός ήρωας να μην αποτελέσει πρώτη ύλη για χαβά, καζούρα και φτηνά αστεία. Καμία σχέση. Ο Τζέιμς δεν είναι χαζός. Φανταστείτε όμως κι εσείς τον εαυτό σας: επί 25 χρόνια να ζείτε σε μια πραγματικότητα και αυτό να αλλάζει βιαίως! Τόσες πολλές νέες πληροφορίες, τόσα πολλά νέα ερεθίσματα, τόσοι πολλοί άλλοι άνθρωποι! Βραχυκυκλώνεις!

Κι εδώ αρχίζει το ακόμα πιο σπουδαίο. Ο Τζέιμς μοιάζει σαν τους geeks, αυτούς που είναι «δυσλειτουργικοί» μέσα στις άθλιες δυτικές κοινωνίες μας και βρίσκουν καταφύγιο θεοποιώντας κάτι: μια τηλεοπτική σειρά, μια ταινία, ένα βιβλίο, κάτι που παίρνει άλλες διαστάσεις, κάτι που μοιράζονται με άλλους geeks κι έτσι νοιώθουν κοινωνικοποίηση και... όχι μοναξιά! Ο Τζέιμς δεν είναι στενόμυαλος: αγκαλιάζει την αλλαγή. Αλλά θέλει τον χρόνο του. Εκτιμά τα νέα δεδομένα: τη νέα του οικογένεια, το διαφορετικό φαγητό (η... διαφήμιση συγκεκριμένου αναψυκτικού είναι από τα ελάχιστα μείον της ταινίας, αλλά μάλλον πήραν οι δημιουργοί αρκετά χρήματα για να πουν όχι), το πρώτο πάρτι, τη μουσική, τους νέους φίλους. Δεν μπορεί όμως να διαγράψει μονοκοντυλιά μια ολόκληρη ζωή. Ο ίδιος τη βρίσκει τη λύση: θα προσπαθήσει να γυρίσει ταινία με τον λατρεμένο του αρκουδο-ήρωα. Και η ιδέα του έρχεται όταν ο αληθινός του πατέρας τον πηγαίνει στο σινεμά για πρώτη φορά! Και μετά η ταινία γίνεται μια ανοιχτή επιστολή αγάπης στον κινηματογράφο! Αλλά και στην παραγωγική διαδικασία! Το πόσο ενδιαφέρον είναι να φτιάχνεις κάτι δημιουργικά, μαζί με φίλους με τους οποίους μοιράζεσαι το ίδιο πάθος, το ίδιο όραμα, την ίδια αγάπη. Η σκηνή που ο Τζέιμς στα γυρίσματα της ταινίας του λέει τι ακριβώς είναι ο κινηματογράφος σου προκαλεί ανατριχίλα. Γενικώς, όλοι οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται με σεβασμό και αγάπη, ακόμα και οι... κακοί! Η ταινία βγάζει μπόλικο γέλιο. Πχ, όταν ο Τζέιμς αρχίζει να χρησιμοποιεί το google για να μάθει πως γυρίζεται μια ταινία και άλλα ερωτήματα που τον απασχολούν, βάζει στο τέλος και ένα thank you, σαν να ευχαριστεί το google για την προσφορά του!

Πάρα πολύ ωραία ταινία, με το άγνωστο στο ευρύ κοινό καστ να πλαισιώνεται από πολύ γνωστούς ηθοποιούς σε μικρούς ρόλους, όπως οι Claire Danes, Greg Kinnear, Mark Hamill, Jane Adams και Andy Samberg. Καιρό είχαμε να διασκεδάσουμε τόσο πολύ!

(η ταινία έχει μία επαναληπτική προβολή την Κυριακή 12 Νοεμβρίου στις 22.30 στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης – έχει διανομή και θα βγει στις αίθουσες της χώρας μας από την Feelgood Entertainment χωρίς να έχει ακόμα ημερομηνία εξόδου)

Θόδωρος Γιαχουστίδης

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

6/11/17

Ελληνικό Box Office (6/11/2017) by OPTOMA

Ελληνικό Box Office 2 - 5 Νοεμβρίου 2017 by OPTOMA

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Thor: Ragnarok	Feelgood Ent.	1	135	60.036	60.036
2	Το τελευταίο σημείωμα	Tanweer	2	96	35.162	107.726
3	The LEGO Ninjago Movie	Tanweer	2	93	11.399	32.477
4	Success Story	Odeon	1	66	10.955	10.955
5	The Killing of a Sacred Deer	Feelgood Ent.	1	7	9.139	9.139
6	Gnome Alone	Odeon	1	66	8.341	8.341
7	Suburbicon	Odeon	2	33	5.862	24.045
8	The Snowman	UIP	4	17	4.679	155.872
9	Despicable Me 3	UIP	10	35	4.200	295.382
10	Happy Death Day	UIP	2	14	3.847	15.964