Movies Ltd

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Contratiempo	Tanweer	2		8.505	28.809
2	The Big Sick	Spentzos Films	1		6.650	6.650
3	Spider-Man: Homecoming	Feelgood Ent.	4		3.972	115.693
4	War for the Planet of the Apes	Odeon	3		3.052	42.928
5	Wish Upon	Odeon	1		3.048	3.048
6	Perfetti sconosciuti	Odeon	1		2.924	2.924
7	The House	Tanweer	1		2.908	2.908
8	Love & Friendship	Strada Films	2		2.713	11.860
9	À bras ouverts	Seven Films	3		2.508	36.322
10	L'Ora Legale	Seven Films	5		2.176	51.795

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Η εκδίκηση έχει ένα όνομα! Με την προσθήκη στην διανομή και μη κινηματογραφικών στοιχείων, όπως των μοντέρνων τηλεοπτικών δικτύων, καλή ώρα του Netflix, είναι πολλές φορές πιθανή η γνωριμία με καινούργια φιλμς, λίγες μόλις στιγμές πριν την επίσημη έξοδο τους. Όπως συνέβη με την περίπτωση του Message Fron The King, που μπορεί να έκανε πρεμιέρα στο περσινό φεστιβάλ κινηματογράφου του Τορόντο, δεν βρήκε όμως την γνώριμη πορεία προς τις αίθουσες, με συνέπεια η επίσημη πρώτη να γίνει μέσα από τους δέκτες της μικρής οθόνης. Η ταινία που υπογράφει ο σκηνοθέτης Fabrice Du Welz (Aleluia, Calvaire) περιγράφει την εκδικητική διαδρομή ενός νέου από το μακρινό Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής, μέχρι το Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, για να εκδικηθεί τον μυστηριώδη θάνατο της μονάκριβης αδελφής του. Το τρέιλερ από τον γνωστό συνδρομητικό δίαυλο που μόλις κυκλοφόρησε, είναι κατά βάση τηλεοπτικού χαρακτήρα, με αρκετό σασπένς είναι η αλήθεια στην εξέλιξη του και υποσχόμενο να μοιράσει συγκινήσεις στους θεατές του, από τις 4 Αυγούστου 2017, όταν και θα πραγματοποιήσει την έξοδο του στις καλωδιακές.

Το διαθέτει το αστεράκι του πάντως στις εικόνες του, μιας και ο ανερχόμενος Chadwick Boseman που είδαμε στο 42 και περιμένουμε στον Black Panther, μοιάζει ιδανικός για τον ρόλο του μαύρου τιμωρού. Συμπρωταγωνιστούν ακόμη και οι Luke Evans, Teresa Palmer και Alfred Molina.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Η τελευταία ελπίδα? Ο Λίντον Τζόνσον, ο 36ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει εμφανιστεί ως υποστηρικτικός της πλοκής χαρακτήρας, σε δεκάδες ταινίες πολιτικού περιεχομένου, συνήθως από το πόστο του Αντιπροέδρου, στο πλευρό του κατοπινά δολοφονημένου Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι. Αυτή την φορά είναι η σειρά του να κρατήσει τον πρώτο ρόλο της υπόθεσης, στην ταινία LBJ που σκηνοθετεί ο Rob Reiner η οποία αφηγείται τον βίο ενός από τους πλέον αινιγματικούς κατοίκους του Λευκού Οίκου. Το φιλμ ξεκινά την διαδρομή του από την περίοδο που ο Τζόνσον παραστέκεται δίπλα στον JFK ίσαμε το μοιραίο πρωινό της 23 Νοεμβρίου 1963, που άλλαξε την πορεία της Αμερικής, στο Ντάλας, όταν μέσα σε λίγες ώρες θα κληθεί να αναλάβει μέσα σε στιγμές οδύνης, τα ηνία της χώρας. Η ταινία έκανε την επίσημη πρεμιέρα της περισσότερο από έναν χρόνο πριν στο Φεστιβάλ του Τορόντο, παίρνοντας από τους παρευρισκόμενους κατά μεγάλο ποσοστό ιδιαίτερα αρνητικές κριτικές, στοιχείο που ως κακό σημάδι, καθυστέρησε και την έξοδο της στις αίθουσες, κάτι που αναμένεται να συμβεί στις 3 Νοεμβρίου 2017. Η παραγωγή της Electric μόλις έδωσε στην κυκλοφορία και το εισαγωγικό τρέιλερ του έργου, που αν μη τι άλλο είναι γεμάτο από γνώριμα σταρικά ονόματα, στην απόδοση των γνωστών προσωπικοτήτων.

Αρχής γενομένης από τον Woody Harrelson που υποδύεται τον βασικό ρόλο της ιστορίας, με αρκετά προσθετικά στο πρόσωπο ώστε να φέρει κάπως ως φυσιογνωμία στον Πρόεδρο. Μαζί του στο καστ ακόμη συνυπάρχουν και οι Jennifer Jason Leigh ως πρώτη κυρία Λέιντι Μπερντ, C Thomas Howell, Rich Sommer, Bill Pullman, Michael Stahl David ως Μπομπ Κένεντι, Richard Jenkins ως Γερουσιαστής Ρίτσαρντ Ράσελ.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

του zerVo (@moviesltd)

Είναι 1970 και στο απόγειο της καριέρας του, το πιο ονομαστό δίδυμο της Αμερικάνικης φολκ, οι Simon And Garfunkel, κυκλοφορούν το πέμπτο και πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ της μεγάλης καριέρας τους, με τον τίτλο Bridge Over Troubled Water, Lp που για διαφόρους λόγους, έμελλε να αποτελέσει το κύκνειο άσμα της θρυλικής δυάδας. Μέσα από τα αυλάκια του δίσκου ξεπήδησαν επιτυχίες παγκόσμιου βεληνεκούς, σαν το ομότιτλο, την Cecilia, το El Condor Pasa και φυσικά το αγέραστο ακόμη The Boxer. Πέραν των σινγκλς όμως, το τρίτο τραγούδι, στην δεύτερη πλευρά, ήταν εκείνο που αποκάλυπτε περισσότερο από όλα, την αλήθεια πίσω από τις γραμμές για το μέλλον του συγκροτήματος. Καθώς ο κύριος δημιουργός των μελωδιών, Paul Simon, εξέφραζε μέσα από τους στίχους του, την απέραντη, καταθλιπτική μοναξιά που ένιωθε, ενόσω το έτερο μισό του, ο Art Garfunkel, απουσίαζε μόνιμα σε επαγγελματικά ταξίδια (επιθυμώντας να ακολουθεί καριέρα ηθοποιού). Το μελαγχολικό The Only Living Boy In New York, έκτοτε αποτελεί έναν ύμνο εξωτερίκευσης τέτοιων δυσμενών καταστάσεων ψυχικής ερήμωσης, με τους Εγγλέζους Everything But The Girl περίπου είκοσι χρόνια μετά να καταφέρνουν μια εκπληκτική διασκευή του, συνοδευόμενη μάλιστα από ένα εξίσου σπουδαίο κλιπ, υπογραφής Hal Hartley. Αυτή ακριβώς η βερσιόν, είναι που ακούγεται στο σπαρακτικότερο σημείο της ομώνυμης ταινίας, που μας προσφέρει ένας εκ των πιο εμπνευσμένων Αμερικάνων σκηνοθετών της εποχής μας, ο Marc Webb.

Έχοντας μόλις ολοκληρώσει τις, μάλλον καταναγκαστικές, σπουδές του και χωρίς ακόμη να έχει καν θεμελιώσει όνειρα για το μέλλον του, ο νεαρός Τόμας, ξοδεύει την ημέρα του, διεκδικώντας την καρδούλα της συνομήλικης του Μίμι, της όμορφης πωλήτριας του συνοικιακού μπουκστόρ, που εκείνη όμως την έχει ταμένη σε περιπλανώμενο ανά την περιφέρεια, wanabe ροκ σταρ. Ερωτική απογοήτευση, που έρχεται να προστεθεί στην ήδη προϋπάρχουσα, που έχει προκαλέσει ο μόνιμος αρνητισμός των απόμακρων εύπορων γονιών του, σε οποιοδήποτε πλάνο επαγγελματικό τους έχει εκθέσει. Ειδικότερα του είρωνα, πετυχημένου μεγαλοεκδότη, πατρός του, που δεν μοιάζει να συμφωνεί ιδιαίτερα με τον τρόπο ζωής που ακολουθεί, μακρυά από τα ακριβά προάστια που μεγάλωσε, στις φτωχογειτονιές του Μπρούκλιν.

Μια κατάσταση που θα πάρει ακόμη αρνητικότερη τροπή για τον Τόμας, αντιλαμβανόμενος την εξωσυζυγική σχέση που διατηρεί ο γονιός του, με την εκθαμβωτική του συνεργάτιδα, Τζοχάνα, προδοσία που ενδεχόμενα θα επιφέρει ακόμη πιο δραματικές συνέπειες στον ήδη φορτισμένο ψυχισμό της μητέρας του, που πάσχει από χρόνια κατάθλιψη. Αρνούμενος να παραμείνει αμέτοχος σε αυτό το ζήτημα που ταλανίζει την φαμίλια του, θα δράσει αποφασιστικά επιδιώκοντας να προσεγγίσει την κρυφή ερωμένη, μια γνωριμία που θα σημάνει ραγδαίες εξελίξεις για όλους. Και κυρίως για τον χωρίς την παραμικρή εμπειρία, φιλόδοξο μα και φοβισμένο, νεαρό...

Που χαρακτηριζόμενος από την δεδομένη άγνοια κινδύνου, θα ενεργήσει επιπόλαια και αλόγιστα, παρασυρόμενος μεν από το στιγμιαίο πάθος, την νεανική έξαψη, την φυσική τόλμη των είκοσι κάτι χρόνων, αλλά και από μια έντονη διάθεση εκδίκησης, προς όλους, για την απόρριψη που έχει βιώσει. Όπως ο ίδιος επεξηγεί το μη συμβάδισμα των πάντων με τα δικά του μέτρα και θέλω, καθώς νιώθει άδικα εκμηδενισμένος από την φαμίλια, αναίτια εξαφανισμένος από το κορίτσι που διακαώς επιθυμεί (μέχρι και στην πιο άσχημη πόλη του κόσμου, εκείνη του πετά κατάμουτρα πως ονειρεύεται να μεταβεί, τσακίζοντας με την μία κάθε υπόνοια δεσμού), ντροπαλά αποκομμένος από το γενικότερο σύνολο, με το οποίο δεν βρίσκει πως τον συνδέουν και πολλά κοινά. Μοναξιά... Μοναξιά και απόγνωση. Το Μόνο Αγόρι στον σύγχρονο ομφαλό της γης.

Μοιάζουν μελαγχολικές οι προαναφερόμενες λέξεις, παρόλα αυτά σε πλήρη φιλμική αντίθεση, η αφήγηση τους στο εκράν δεν είναι εφάμιλλα δραματική. Με φόντο μια πολύχρωμη και συνεχώς ηλιόλουστη Νέα Υόρκη, μια απέραντη μητρόπολη που σου δίνει ατέρμονες ευκαιρίες για δράσεις, κτίσεις και κατακτήσεις, ο αγαπημένης ποιητικότητας στην έκφραση του Marc Webb, στήνει μια ανθρώπινη ιστορία, γύρω από έναν σταθερό μοναχικό άξονα, μπολιάζοντας την ανά τακτές περιόδους με γλαφυρούς τόνους και διάθεση. Πορεία σε μια σχηματική γραμμή, όπως την προλογίζει, νανουριστικά απαγγέλλει στην εξέλιξη της και εντέλει παιανίζει στο φινάλε, ο μοναδικός άνθρωπος σε όλα αυτά τα εκατομμύρια που περιβάλλουν τον μικρό, ο αινιγματικός γερο γείτονας του, που γνώρισε μόλις χθες, μα ελλείψει άλλου έμπιστου, τον πιστεύει για μέντορα, για δάσκαλο, για καθοδηγητή. Σχέση στοργής και αλληλοκατανόησης, που με την έλευση της απρόσμενης ανατροπής και του χάπι (?) έντ, κλείνει σε έναν ολόγιομο κύκλο την επίπεδη ράγα, σαλπάροντας αποξαρχής. Ακόμη και το ίδιο παράθυρο έχει άλλη θέα, η εμπειρία και η γνώση είναι εκείνες που αλλάζουν την θωριά.

Πανεύκολα, εκείνος που δεν έχει σιγοψιθυρίσει τις αναλλοίωτες μελωδίες του Simon, που αγκαλιάζουν στοργικά τις εικόνες του dramedy, ενδεχόμενα στην εξέλιξη της πλοκής να παρασυρθεί και να το γυρίσει στο "'όνομα σου Αναστασία, κρεμασμένα λες χίλια τάματα" και δεν τον αδικώ, Φώσκολος τονε βύζαξε, εκεί κολλάει ο νους. Το ερωτικό τρίγωνο δεν είναι το επίκεντρο, είναι όμως ο καταλύτης. Δεν είναι η αφετηρία και το ονόρε, είναι όμως ο μοχλός πίεσης και έντασης. Δεν είναι το ξέσπασμα του φυλακισμένου πάθους, πιστόλι που ξερνάει τιμωρία, αλλά η αναζήτηση του χαδιού που κάθε δευτερόλεπτο το διεκδικείς κι άμα δεν το αισθάνεσαι, σε ζώνουν σαν φίδια οι ανασφάλειες, δηλητηριάζοντας την αυτοπεποίθηση με το zyclon του μηδενισμού. Και το παρακάλι για να γυρίσει πίσω ο Τομ στον Τζέρι του, από θρήνος μοιάζει με πόλεμος. Δεν με καις, σε καίω...

Ενθαρρυντική η γνωριμία του κοινού με τον συμπαθέστατο διοπτροφόρο Callum Turner, που για πρώτη φορά στο στάρινγκ, μια χαρά ντύνεται την καπαρντίνα του μοντέρνου (τάχαμου) μπιτνίκ, που από κόπια υφάκι μπόλικο κι από ταλέντο άλλο τόσο, μα ποιος να το αναγνωρίσει? Επιβεβαίωση - επιβράβευση - μετάλλιο που ζητούν τα νεούδια ανά πάσα στιγμή, γι αυτό και συμπαθούν υπέρμετρα όποιον τους το παρέχει, ακόμη και τον ξένο, τον άγνωστο, τον μέθυσο του διπλανού απάρτμεντ, που με τόση σοφία, παίζει στα δάκτυλα ο Jeff Bridges. Λογικό κι επόμενο με τέτοιο τοτέμ στο καστ, άπαντες οι ρόλοι να ανεβάζουν λέβελ αποδόσεως, όχι απρόσμενα πάντως μιας και όλων η πάστα είναι επιβεβαιωμένη. Και του πατέρα Brosnan, που εντέλει φαντάζει ως ο ριγμένος της υπόθεσης, κυρίως στην έως τώρα λογική του νεαρού και της μητέρας Nixon, που έχασε κάποτε την ευκαιρία, τσακίζοντας ψυχή και νου και της επίσης φερέλπιδος, μελαψής κουκλίνας Kiersey Clemons, ως δυσκοίλιας φιλενάδας, που κρατάμε το ονοματάκι της στο καρνέ, ως ερμηνευτική επένδυση για το μέλλον.

Φύλαξα τελευταία την Beckinsale, εδώ το ερωτικό αντικείμενο του πόθου, συνάμα όμως το Μόνο Κορίτσι στην Νέα Υόρκη. Έναν αιώνα κοντά μετά το ασχημόπαπο του Shooting Fish και αφού καθάρισε με τα leather των Underworld, η Αγγλίδα διόλου άδικα αποσπά την (υποκειμενική, οκ) στάμπα της sexiest woman alive. Όλεθρος Λονδρέζικος κινητός η Becky ζαλίζει, μεθά, μαγνητίζει στο αέρινο διάβα της, δίχως ποτέ να λησμονεί πως ερμηνεύει, με ασίγαστο πάθος, την άλλη όψη (από την σερνική) του ίδιου νομίσματος. Ούτε εκείνη, η Τζοχάνα της, γνώρισε ποτέ την επευφημία από κανέναν δικό της. Ούτε την αβάντα, ούτε τον ενθουσιασμό. Κι αυτό μοιάζει να ψάχνει πέρα δώθε να βρει στην απεραντοσύνη του Big Apple. Τελικά οι μόνοι, δεν είναι όσο περιθωριακά μόνοι φαίνονται, είναι πολύ περισσότεροι...

του zerVo (@moviesltd)

Αδόκιμο ακόμη, στα μέρη μας, ετούτο το είδος της κωμωδίας, παρότι μια φράξια αξιόλογων καλλιτεχνών την τελευταία δεκαετία, μοχθεί για να το φέρει στην μόδα. Μια παράφραση του, μάλιστα, έχει γνωρίσει επιτυχία κατά το παρελθόν στις εγχώριες πίστες, με την μαρκίζα του σατυρικού σόου, που υπηρέτησαν με αξιοπρεπή, πιπεράτο ενίοτε, μα κατά βάθος πολιτικο-κοινωνικό λόγο, προσωπικότητες σαν τον Μαρίνο, τον Κλυν, τον Τζιμάκο ίσως, σίγουρα πιο πρόσφατα τον Λαζόπουλο. Το Stand Up Comedy είναι κομματάκι διαφορετικό, δεν βασίζεται στο καθεαυτού πρόγραμμα, μα παίρνει αφορμές εκκίνησης του χιούμορ, από τον αυτοσχεδιασμό, συνάρτηση εναλλασσόμενη, ελέω της μεταβλητής της κατά περίπτωση ψυχολογικής κατάστασης του αρτίστα. Υπάρχουν στιγμές βλέπεις, που το συναίσθημα, υπερτερεί του επαγγελματισμού και το νούμερο στην πίστα όχι απλά δεν ολοκληρώνεται, μα δεν αρχίζει καν.

Ως οδηγός της υπηρεσίας Uber βγάζει τα προς το ζην, ο μονίμως χαμογελαστός Κiουμέλ, νεαρός γεννημένος στο Πακιστάν, μα εγκατεστημένος εδώ και πολλά χρόνια, μαζί με την οικογένεια του, στο Σικάγο των πανίσχυρων βοριάδων. Παρότι η συντηρητική ανατολίτικων εθίμων φαμίλια του, επιθυμεί να τον καμαρώσει γιατρό, στην χειρότερη των περιπτώσεων, δικηγόρο, εκείνος ζει και αναπνέει για το δεκάλεπτο που θα ανέβει στην σκηνή, για να έλθει μέσω της όρθιας κωμωδίας σε επαφή με το κοινό του, έχοντας σαν κρυφό όνειρο κάποια στιγμή να καταφέρει να φτάσει μέχρι τα ξακουστά σανίδια της Νέας Υόρκης. Ακόμη κι αν υποχωρήσουν πάντως οι γονείς του και του επιτρέψουν να πορευτεί επαγγελματικά όπως επιθυμεί, παριστάνοντας τον γελωτοποιό, το βέβαιο είναι πως τώρα που έχει φτάσει η ώρα να νοικοκυρευτεί, η γυναίκα που θα πάρει θα είναι νοικοκυρά, Πακίσα, κορίτσι δικό τους, με αρχές, προίκα κι όμορφο!

Αντιδραστικός κι εδώ ο Κιουμέλ, κάθε πρόταση για παντρειά της μάνας του, θα την πετάξει στο κουτί των απορριπτέων υποψηφίων, αφού την γυναίκα της ζωής του, θα επιθυμήσει να την επιλέξει, ενάντια στις παραδοσιακές προσταγές, ο ίδιος, ολομόναχος. Μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να είναι και η ξανθούλα Έμιλι, που γνώρισε ένα μοιραίο βράδυ στο κλαμπ και άμεσα δέθηκε μαζί της με τα ερωτικά δεσμά. Παρότι υπερβολικά φιλελεύθερων αρχών και με παρελθόν μη εγκεκριμένο από τον συντηρητικό του κύκλο - που δεν τολμά καν να αποκαλύψει την ύπαρξη της - ο μετανάστης γνωρίζει μέσα του, πως έχει εντοπίσει το άλλο του μισό. Μια μικροπαρεξήγηση θα σταθεί αιτία το ζευγάρι να χωρίσει. Κι όταν πάλι ιδωθεί, θα είναι στον θάλαμο του νοσοκομείου, όπου εκείνη χτυπημένη από μια απροσδιόριστη μόλυνση, έχει πέσει σε κώμα, με τις ενδείξεις ανάνηψης να μην είναι ιδιαίτερα αισιόδοξες.

Όλα τον στραβό κι ανάποδο δρόμο, μοιάζουν να έχουν πάρει στην ζωή του φουκαριάρη Πάκι, πάνω μάλιστα στην στιγμή που πίστεψε πως βρήκε την αληθινή ευτυχία. Δίχως σοβαρά οικονομικά έσοδα, με πατέρα και μάνα σχεδόν να τον έχουν αποκηρύξει από γιο, δίχως σαφείς ευκαιρίες να αναπτύξει το τάλαντο του, έρχεται τώρα και η χαριστική βολή με την (πρώην?) αγαπημένη του να έχει βυθιστεί σε ύπνο, δίχως επιστροφή. Ακόμη κι η αναγκαστική συνύπαρξη με τους ανακατωσούρηδες δικούς της, αρνητική αύρα προκαλεί, αφού ούτε κι εκείνοι εκ πρώτης όψης τον έχουν πάρει μα μάτι καλό. Συνεπώς τα πάντα έχουν αφεθεί σε ένα θαύμα, να αποφασίσει το χέρι το μαγικό, αν τα όλα στην καθημερινότητα του κακόμοιρου άντρα, γινούν και πάλι όμορφα, όπως και πριν.

Σπάνια περίπτωση ρομαντικής κομεντί. Και είναι λογικό να δημιουργείται αυτό το φίλινγκ της ιδιαιτερότητας, μιας κι από την (ούτε καν) μέση της χρονικής διάρκειας, το κορίτσι, ο ένας πυλώνας του στόρυ - η Zoe Kazan δηλαδή - εξαφανίζεται, λόγω βαριάς ασθενείας. Οπότε το ερώτημα που τίθεται, είναι αν μπορεί να στηριχτεί ρομάντζο, μονομελές και μάλιστα δίωρης πορείας, με ορατό το ενδεχόμενο, ενόψει, της βαριεστημάρας? Που να παίρνει τέτοια τραγική στροφή κι εντούτοις να διατηρεί ζωντανά τα κύτταρα της κωμωδίας? Χάρη στην μέθοδο που ακολουθεί για να αναπτύξει το σενάριο του ο indie καταβολών Michael Showalter (κρατάμε το ονοματάκι) επιλέγοντας να μην ακολουθήσει την πεπατημένη του MegRyanικού γλυκερού τύπου rom com, αλλά να μπολιάσει με δεδομένα ρεαλιστικά στοιχεία την αναπάντεχης τροπής πλοκή. Που έχουν να κάνουν, εκτός του εξαιρετικά κτισμένου, φόντου της εξ Ανατολών κονσερβαρισμένης κουλτούρας (οι συμπέθεροι από το Καράτσι), αναμεμειγμένου με τις χροιές της αστικής ρουτίνας (τα πεθερικά της συμφοράς που καθρεφτίζουν ενδεχόμενα το μέλλον κάθε τωρινά ερωτευμένου ντουέτου) και τις σύγχρονες αντιλήψεις της μετά 11/9 αμερικάνικης κοινωνίας (εδώ δεν χρειάζονται επεξηγήσεις, ο ήρωας μας είναι μελαψός).

Σύμφωνα με όλα αυτά τα προαπαιτούμενα, η επιλογή του πραγματικού stand up comedian Kumail Nanjiani, για να αποδώσει τον ρόλο της ζωής του (κυριολεκτικά, μιας και το The Big Sick είναι στηριγμένο στα αληθινά περιστατικά, που σήμαναν την γνωριμία του, με την νυν σύζυγό του) μοιάζει ιδανική. Ευχάριστος μα και θλιμμένος συνάμα, καταπιεσμένος όσο και παρτιζάνος, καλουπωμένος μα και με τάσεις απεξάρτησης, ο βασικός ήρωας της ανθρώπινης ιστορίας που είδαμε, κερδίζει με άνεση, συμπάθεια, αγάπη και τελικά το όνειρο του, που ουδέποτε διανοήθηκε να απολέσει. Μια ιδιαίτερη και απρόσμενη κινηματογραφική made in USΑ έκπληξη, ελάχιστα προμοταρισμένη και συζητημένη, από αυτές που δεν λησμονούνται άμεσα μετά την θέαση τους, αλλά αφήνουν περιθώρια και για μετέπειτα κουβέντες στους θεατές τους.

Τα εν οίκω μη εν δήμω!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μα πόσο... γουρλομάτης είναι αυτός ο Amalric!

Αυτή είναι μόλις η 9η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 85χρονος (!!!) Jean-Paul Rappeneau, με μια κινηματογραφική καριέρα που ξεκίνησε το 1958 (!!!), οπότε και σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, με τίτλο «Chronique provinciale». Το 1990 σκηνοθέτησε το αριστούργημά του, τον περίφημο «Cyrano de Bergerac», με τον Gérard Depardieu να δίνει ρεσιτάλ στον ομώνυμο ρόλο. Εκείνη η ταινία, τεράστια εμπορική επιτυχία στην εποχή της, ήταν υποψήφια για πέντε Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά ένα, εκείνο για καλύτερα κοστούμια! Το Belles familles είναι ταινία του 2015 – έρχεται δηλαδή στη χώρα μας με μια μικρήηηηη καθυστέρηση – και η απόσταση που τη χωρίζει από την προηγούμενη ταινία του Rappeneau, το αρκούντως ενδιαφέρον «Γοητευτικοί ταξιδιώτες» (Bon voyage) είναι 12 ολόκληρα χρόνια!!!

Για το ρόλο της όμορφης Λουίζ ο Rappeneau ήθελε την Léa Seydoux. Τελικά το ρόλο υποδύθηκε η Marine Vacth στην τέταρτη μόλις κινηματογραφική της εμφάνιση! Την 26χρονη πλέον Παριζιάνα θα τη δούμε μέσα στην προσεχή κινηματογραφική σεζόν 2017 – 2018 στην ταινία «L'amant double» (δεύτερη συνεργασία της με τον François Ozon) σε έναν ρόλο άκρως αποκαλυπτικό!

Η υπόθεση: Ο Ζερόμ είναι ένας πενηντάρης χρηματιστής, που ζει μια επιτυχημένη επαγγελματικά ζωή στη Σαγκάη, στην Κίνα. Καθ' οδόν προς το Λονδίνο, για το κλείσιμο μιας μεγάλης μπίζνας, αποφασίζει να σταματήσει για λίγο στο Παρίσι και να δει τη χήρα μητέρα του μετά από απουσία 10 ετών και τον αδελφό του (με τον οποίο δεν τα πάνε και τόσο καλά). Συνάμα, με την ευκαιρία, τους συστήνει την αρραβωνιαστικιά του και συνεταίρο του, την όμορφη Κινέζα Τσεν-Λιν. Όταν μαθαίνει πως η δρομολογημένη πώληση του εξοχικού στο οποίο μεγάλωσε στην πόλη Ambray, στην κοιλάδα του Λίγηρα, μπλοκάρεται από μήνυση και η μητέρα του δεν έχει εισπράξει τα αναμενόμενα χρήματα της αγοραπωλησίας, πηγαίνει στη γενέθλιά πόλη του για να δει τι συμβαίνει.

Εκεί θα συναντήσει: τον συμμαθητή του, Γκρεγκουάρ, που είναι ο εργολάβος της περιοχής, την γκόμενά του, την πανέμορφη Λουίζ, η οποία τυγχάνει να είναι κόρη της Φορένς, της γυναίκας για χάρη της οποίας ο χειρουργός της περιοχής (μακαρίτης πλέον) πατέρας του Ζερόμ, εγκατέλειψε τη μητέρα του, πολλά χρόνια πριν, τον δήμαρχο της πόλης, που έχει τη δική του ατζέντα κι έναν δικηγόρο, ο οποίος κρύβει κάποιο μεγάλο μυστικό. Ο Ζερόμ συνεχώς αναβάλει την αποχώρησή του κι ερωτεύεται τη Λουίζ, παρά το γεγονός ότι ενδεχομένως να είναι ετεροθαλής αδελφή του! Πώς θα τελειώσει το ατελείωτο μπλέξιμο; Κατά τη διάρκεια του τοπικού φεστιβάλ πολλά ερωτήματα θα βρουν τις απαντήσεις τους...

Η άποψή μας: Τόσο πολλοί καλοί ηθοποιοί, τόσο ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, τόσο μέτριο τελικό αποτέλεσμα! Γιατί; Μα για όλα φταίει το σενάριο. Ο Rappeneau με αφορμή κάτι που έχει συμβεί στον ίδιο σχετικά με ένα παλιό εξοχικό σπίτι, χτίζει ένα φιλμ που θέλει να είναι κωμωδία με στοιχεία μπουρλέσκ, αλλά ποτέ δεν κάνει τον θεατή έστω να χαμογελάσει. Γιατί; Μα για όλα φταίει το σενάριο! Ο (βασικά σεναριογράφος) δημιουργός πιστεύει πως αυτά που έχει γράψει στο χαρτί θα μετασχηματιστούν σε ένα κινηματογραφικό προϊόν εξαιρετικά ενδιαφέρον. Φευ! Έτσι όπως είδα την ταινία θα ήταν προτιμότερο για τον ίδιο να επέλεγε τη φόρμα του... αστυνομικού θρίλερ! Ποια είναι τελικά η σχέση του Ζερόμ με τη Λουίζ; Είναι συγγενείς; Κινδυνεύουν να γίνουν αιμομίκτες; Πώς ήταν στα αλήθεια ο πατέρας του Ζερόμ; Γιατί εγκατέλειψε τη μητέρα του; Τι περιέχει το χαμένο χαρτί από τη διαθήκη του; Γιατί ο δικηγόρος αντιδρά περίεργα; Κτλ, κτλ.

Ερωτήματα που εν πολλοίς θέτει έτσι κι αλλιώς η ταινία, αλλά ο σκηνοθέτης νομίζει πως τα παρουσιάζει με έναν κωμικό, ακόμη ακόμη και με έναν σκωπτικό τρόπο. Αλλά ακόμα και να είχαμε περάσει τα μαρτύρια του Alex από το «Κουρδιστό πορτοκάλι», αποκλείεται να γελούσαμε σε κάποια από τις στιγμές της ταινίας. Με τι να γελάσεις; Με το ότι πέφτει και τσακίζεται η Λουίζ; Με το ότι ο Γκρεγκουάρ οδηγεί τον Ζερόμ σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα; Με τις κοκορομαχίες του Ζερόμ με τον αδελφό του; Με τα μονίμως γουρλωμένα μάτια του Ζερόμ; Με τις και καλά αντιδράσεις των βασικών πρωταγωνιστών κατά τη διάρκεια του κονσέρτου στο φεστιβάλ της μικρής πόλης; Με τι; Κωμωδία λοιπόν δεν είναι η ταινία: δεν γελάς μήτε χαμογελάς. Τα θριλερίστικα ή έστω τα στοιχεία μυστηρίου, που πάντα διαθέτουν ιστορίες στις οποίες κυριαρχούν οικογενειακά μυστικά, θάβονται από την προσπάθεια το όλον να ιδωθεί μέσω του κωμικού πρίσματος! Το ότι ο βασικός ήρωας μετά από τόσα χρόνια και μέσα στον πανικό βρίσκει τις ισορροπίες του, αυτό που πραγματικά θέλει, τον έρωτα και αποκαθιστά τις σχέσεις του με το παρελθόν και τον πεθαμένο πατέρα του, είναι κάτι, αλλά είναι ελάχιστο. Όπως και η αντιπαράθεση του πλούτου από τις «καλές οικογένειες» (αυτό σημαίνει ο πρωτότυπος τίτλος) με τον πλούτο ανθρώπων που πάλεψαν για να τον δημιουργήσουν (περίπτωση Γκρεγκουάρ): είναι κάτι που θα μπορούσε εν δυνάμει να είναι ενδιαφέρον αλλά θίγεται ελάχιστα και εντελώς επιφανειακά.

Οι ηθοποιοί επιπλέουν αλλά από μόνοι τους δεν αποτελούν ικανή συνθήκη για να δει κανείς αυτήν την ταινία. Ούτε η ομορφιά της Vacth. Αμ το άλλο με τη Ζανζιβάρη; Ότι να 'ναι... Ραντεβού στη Σαγκάη λοιπόν οι απανταχού παράξενοι ερωτευμένοι!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιουλίου 2017 από την Neo Films

του zerVo (@moviesltd)

Κλασσική ελληναράδικη επινόηση. Που έχει τις ρίζες της στην μεταπολιτευτική περίοδο που οι εγχώριοι νόμοι, λειτουργώντας κάτω από καθεστώς μονοπωλίου, έδωσαν την δυνατότητα (λέγε με και άδεια) λειτουργίας καζίνο, μόνο στο κρατικό κατάστημα τζόγου στο κορφοβούνι της Πάρνηθας, στερώντας κάθε πιθανότητα ιδιωτικής επένδυσης. Ελλείψει κοντινών παλατιών του τζόγου και με την βαριεστημάρα να βαράει κόκκινο, κάθε φορά που χρειαζόταν κανείς να πάρει το τελεφερίκ για να βολτάρει στο Μον Παρνές, η εφευρετικότητα των ντόπιων δημιούργησε τις μυστικές μπαρμπουτιέρες, διαμερίσματα κλειστά, που οι σπιτονοικοκύρηδες, παρείχαν για την δημιουργία αυτοσχέδιων καζίνο, έναντι αδράς εννοείται αμοιβής. Στο κόλπο με τον καιρό μπήκαν λογικά οι καφενέδες και τα σφαιριστήρια (εννοείται και οι μιλημένες αρχές, που έκαμαν τα στραβά μάτια) τραβώντας με την πτώση του ηλίου τις κουρτίνες και επιτρέποντας στους θαμώνες τους την χαρτοπαιξία επί χρήμασι, απολαμβάνοντας έτσι οι ιδιοκτήτες τους μέρος των κερδών. Μια τέτοια, μέσες άκρες, ιστορία, έχουμε την ευκαιρία να δούμε στην (κάκιστη για να τα βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους νωρίς) κομεντί The House...

Με πανηγυρισμούς συνοδεύτηκε από την οικογένεια Τζοχάνζεν, το μαντάτο πως η μοναχοκόρη τους έγινε αποδεκτή από ένα εκ των πιο ονομαστών κολεγίων της πολιτείας, ειδικά από την στιγμή που ως εξαιρετική μαθήτρια, έχει καταφέρει με το σπαθί της να κερδίσει την πολυπόθητη υποτροφία του κράτους. Χαρά που στιγμιαία θα μεταβληθεί σε οδύνη, στο άκουσμα πως τα δημόσια χρήματα, θα δοθούν εντέλει για την δημιουργία υδάτινου πάρκου και όχι για τις σπουδές της ονειροπόλας, αν και καταπιεσμένης από τους γονείς της, Άλεξ. Μοναδική ελπίδα, για τους άμοιρους Σκοτ και Κέιτ, που ούτε τους παράδες διαθέτουν, αλλά ούτε δάνειο από την τράπεζα δύνανται να πάρουν, να ρισκάρουν στο καζίνο, το πενιχρό τους κομπόδεμα και ότι γίνει, όλα για όλα. Τζίφος! Πάνε και λίγα λεφτουδάκια της άκρης...

Σωτηρία στην απόγνωση τους θα σημάνει ο καλός τους φίλος και γείτονας Φρανκ Θεοδωράκης (με καταγωγή από τα μέρη μας, εννοείται) που λίγο προτού κι εκείνος απολέσει το σπίτι του, λόγω χρεών, θα τους προτείνει να εκμεταλλευτούν το υπόγειο της μεζονέτας τους, μετατρέποντας το σε στυλάτη, μαζεμένη, για λίγους και εκλεκτούς, μπαρμπουτιέρα. Και με ρουλέτα και με μπλακ τζακ και με φρουτάκια και με όλα τα (παράνομα, φυσικά) κομφόρ, ρισκάροντας ελάχιστα, αφού ως γνωστόν στον τζόγο ισχύει εσαεί το ρητό The House Always Wins. Μέσα σε ελάχιστες μέρες ο στόχος της μάζωξης των διδάκτρων κοντεύει να επιτευχθεί και άπαντες είναι ευτυχισμένοι. Κι εκεί ακριβώς θα ξεκινήσουν τα προβλήματα...

Όπερ σημαίνει πως κάτι θα πάρει πρέφα πως παίζεται πίσω από τους τοίχους της σφραγισμένης οικίας, η δημοτική αρχή, κάτι θα μυριστούν και οι πολιτσμάνοι, κάπου το μυστικό του πρόχειρου καζίνο θα εξαπλωθεί και θα πλακώσουν και οι μαφιόζοι, οπότε το γλυκό θα δέσει, όταν άπαντες θα δηλώσουν απαρτία πάνω από τις πράσινες τσόχες. Είναι η στιγμή που καρτερείς λοιπόν, να μπει ένα φρένο στην αλόγιστη αμερικάνικη φανφάρα και η συνέχεια να τονωθεί με μια κάποια ένεση έμπνευσης μπας και πάμε ήρεμα και ωραία στον πολυπόθητο επίλογο (μπας και σωθεί το μαρτύριο). Φευ! Αυτός ο Andrew Jay Cohen, που από διάφορα πόστα έχει υπηρετήσει προηγούμενα στις σάχλες του δίπτυχου Neighbors, βρήκε Έλληνα εδώ παπά, εκεί παπά και πάει να θάψει όλη την Καλιφόρνια!

Έχοντας πολύ γρήγορα ξεφύγει από κάθε είδους ράγα στην πλοκή του το φιλμ, οδηγεί τον θεατή του σε κατάσταση μαλλιοτραβήγματος, στην μετεξέλιξη της στενής λέσχης σε μικρό αντίγραφο πραγματικού καζίνο, όπου υπάρχουν ανάμεσα στα αρρωστάκια χαρτοπαίκτες, κάθης λογής σόου, από τραγουδιστές μέχρι και...ισορροπιστές! Η κατάσταση δε, ξεπερνά κάθε ορθολογικό νόημα, από την ώρα που οι μέχρι τα χτες χαμηλών τόνων νοικοκύρηδες, μέσα σε μισό μήνα και ούτε, εξελίσσονται σε πρώτης τάξης υποκοσμικοί μπράβοι, που οι πελάτες και οι υπάλληλοι τους και σέβονται, μα κυρίως φοβούνται. Κι εκεί κάπου η Επιχείρηση Καζίνο, που έτσι κι αλλιώς είχε διακόψει ήδη κάθε σχέση με την σύνεση, βουλιάζει ολοκληρωτικά στην παράνοια των όσων εξιστορεί, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ σάχλας και πενιχρού χιούμορ.

Το ποντάρισμα σε δύο διάσημα κωμικά ονόματα, που στο παλμαρέ τους έχουν καταχωρημένη την θητεία τους αμφότερα, στα φημισμένα ως διασκεδαστικά Saturday Night Live, αποδεικνύεται άκυρο, μιας και τόσο ο κρύος σε επίπεδα Αρκτικής Will Ferrell όσο και η απρόσμενα αδιάφορη και τσιρίδα Amy Poehler, δεν πράττουν το παραμικρό για να δημιουργήσουν ένα κάποιο σωσίβιο. Αφήνοντας έτσι ορφανή την εκνευριστικά πολύχρωμη, υπερφωτισμένη και φασαριόζικη κωμωδία να πιάσει τον πάτο, που έτσι κι αλλιώς αποξαρχής διαφαινόταν πως δεν θα αποφύγει. Χάνοντας έτσι την ευκαιρία μιας περαιτέρω πιθανούς ανάλυσης ενός σύγχρονου κοινωνικού φαινομένου, της εκτόξευσης του τζόγου και της ελπίδας που επισύρει, σε όλους εκείνους τους φουκαράδες που ευρισκόμενοι σε αδιέξοδο βρίσκουν ως μοναδική τους απόδραση τους κουλοχέρηδες και τα Κίνο...

Έτσι ξεκίνησαν όλα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Οι πρωτότυποι τέλειοι ξένοι αλά ιταλικά!

Αυτή είναι η 8η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Paolo Genovese – έχει συνσκηνοθετήσει κι άλλες δύο μεγάλου μήκους, μαζί με τον Luca Miniero. Και με τούτη την ταινία σημείωσε τη μεγαλύτερη εμπορική και καλλιτεχνική του επιτυχία. Στην Ιταλία την είδαν πάνω από 2,5 εκατομμύρια θεατές, ενώ ήταν και υποψήφια για οχτώ βραβεία David di Donatello (τα ιταλικά Όσκαρ) κερδίζοντας τελικά τα δύο πιο σημαντικά: καλύτερης ταινίας και σεναρίου. Είναι η πρώτη του ταινία που θα δούμε στις μεγάλες οθόνες στη χώρα μας. Καναδυό προηγούμενές του κυκλοφόρησαν σε dvd, όπως πχ το «Για όλα φταίει ο Φρόιντ» (Tutta colpa di Freud, 2014).

Ο παραγωγικότατος σεναριογράφος – σκηνοθέτης, έχει άλλες δύο ταινίες στα σκαριά, για τις οποίες γνωρίζουμε τους αγγλικούς τους τίτλους. Μιλάμε για τις ταινίες «The Place», στην οποία παίζουν τρεις από τους επτά που παίζουν στο «Perfetti sconosciuti» και συγκεκριμένα οι Marco Giallini, Alba Rohrwacher και Valerio Mastandrea και «The First Day of My Life». Επίσης, όσοι διαβάσατε το κείμενό μας για την ταινία του Álex de la Iglesia El Bar, θα γνωρίζετε ήδη ότι ο Ίβηρας σκηνοθέτης ετοιμάζει τη δική του εκδοχή (ελπίζουμε όχι σκηνή – σκηνή ίδια, όπως του Αθερίδη) πάνω στο Perfetti sconosciuti. Μια χαρά ο Genovese λοιπόν...

Η υπόθεση: Ρώμη, σήμερα. Ένα ζευγάρι καλεί τους φίλους του για δείπνο μια νύχτα που είναι να λάβει χώρα ολική έκλειψη σελήνης. Οι οικοδεσπότες είναι ο Ρόκο και η Εύα. Ο Ρόκο είναι ένας πολύ ανθρώπινος και ευαίσθητος χαρακτήρας, πλαστικός χειρουργός στο επάγγελμα. Η σύζυγός του, η Εύα, είναι ψυχολόγος και περνάει μία δύσκολη περίοδο στη ζωή της, μη γνωρίζοντας αν συνεχίζει να είναι ερωτευμένη με τον άντρα της από τη μια και πώς να έρθει κοντά στην έφηβη κόρη της από την άλλη. Στην αντίθετη πλευρά βρίσκονται η Μπιάνκα και ο Κόσιμο, νεόνυμφοι και πολύ ερωτευμένοι. Εκείνη είναι κτηνίατρος, ευγενική, πρόσχαρη και αρεστή σε όλους. Ο Κόσιμο οδηγεί ταξί, αλλά στο κεφάλι του υπάρχουν καθημερινά χιλιάδες ιδέες, όπως το να ανοίξει ένα μαγαζί με ηλεκτρονικά τσιγάρα ή να εκτρέφει σκύλους. Ο Λέλε και η Καρλότα είναι μαζί πάρα πολλά χρόνια: εκείνος δουλεύει στο νομικό τμήμα μίας μεγάλης ιδιωτικής εταιρίας, όπου και γνώρισε τη γυναίκα του. Εκείνη έχει αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στα παιδιά τους, αφήνοντας τη δουλειά της για την οικογένειά της. Τέλος, ο Πέπε είναι ένας καθηγητής γυμνασίου, ο οποίος απολύθηκε πρόσφατα εξαιτίας περικοπών στη δουλειά του.

Την ημέρα του δείπνου θα παρουσίαζε το νέο του φλερτ στην παρέα, αλλά την τελευταία στιγμή εκείνη δεν μπόρεσε να έρθει επειδή αρρώστησε. Με προτροπή της Εύας, όλοι οι συνδαιτυμόνες δέχονται τελικά να παίξουν ένα παιχνίδι: να μοιραστούν μεταξύ τους το περιεχόμενο κάθε μηνύματος, email και κλήσης που λαμβάνουν στο κινητό τους. Το παιχνίδι, όμως, είναι επικίνδυνο: πολλά μυστικά βγαίνουν στην επιφάνεια και οι ισορροπίες διαταράσσονται. Πόσα θα αλλάξουν μετά από αυτό το δείπνο; Πώς θα βρει τους φίλους το τέλος της έκλειψης;

Η άποψή μας: Είναι λίγο... κουλή η απόφαση της Odeon να βγάλει στους κινηματογράφους τούτη την ταινία. Θέλω να πω, αγόρασε τα δικαιώματα του ιταλικού φιλμ προκειμένου ο Θοδωρής Αθερίδης να γυρίσει τους «Τέλειους ξένους», την ελληνική εκδοχή της ταινίας, που είναι ντάλε κουάλε ίδια με το πρωτότυπο! Μόνο οι ηθοποιοί αλλάζουν, εννοείται η γλώσσα και μερικά τοπωνύμια (πχ αλλού θα φυτέψει ο Κόσιμο, ο οδηγός ταξί, την κάπαρή του, σε μια ακόμα λαμπρή επιχειρηματική ιδέα και αλλού ο Αλέκος του Άλκη Κούρκουλου, που υποδύεται τον ίδιο ρόλο – αν θυμάμαι καλά, αυτός θα φυτέψει ελιές). Νομίζω τρώνε και διαφορετικό φαγητό στο τραπέζι και λίιιιγο η διακόσμηση είναι διαφορετική. Πέρα από αυτά, όμως, όλα τα άλλα είναι ίδια! Ο Αθερίδης έκανε ταινία – αντιπατάρα, τίμια και όμορφα! Δεν έκλεψε κάτω από το τραπέζι, δεν δανείστηκε. Η συμφωνία ήταν: «θα κάνω το ελληνικό αντίγραφο του Perfetti sconosciuti». Κι αυτό έκανε. Και η ταινία έκανε γκελ στο ελληνικό κοινό τον περασμένο χειμώνα, όταν βγήκε στις αίθουσες. Και τα πάει και πολύ καλά και στις ενοικιάσεις ως dvd.

Οπότε; Σε ποιους απευθύνεται το ιταλικό πρωτότυπο, που βγαίνει στις αίθουσες 71/2 μήνες μετά την ελληνική εκδοχή και ενάμιση χρόνου αφότου πρωτοβγήκε στις αίθουσες στη γείτονα χώρα; Σε... λόγιους; Σε παράξενους μανιακούς, που βλέπουν τα πάντα; Σε περίεργους, που ενθουσιάστηκαν με το ελληνικό και σκίζονται να δουν και το ιταλικό; Σε πανεπιστημιακούς; Σε μελετητές του κινηματογράφου; Ή σε αυτούς που δεν είδαν την ταινία του Αθερίδη για διάφορους λόγους (πχ, δεν τους αρέσουν οι ελληνικές ταινίες) και δεν θα έλεγαν όχι να δουν την ταινία του Genovese; Πεδίον δόξης λαμπρόν λοιπόν και μένει να δούμε αν η εγχώρια εταιρία διανομής θα δικαιωθεί από την επιλογή της, για μια ταινία που «βρίσκεται εκεί έξω» εδώ και πάρα, πάρα, πάρα πολύ καιρό. Πάντως, όπως και να έχει, πρόκειται για ένα δυνατό φιλμ, που δείχνει την υποκρισία των ανθρωπίνων σχέσεων και τη σαθρότητα του θεσμού που ονομάζουμε «γάμος». Μυστικά και ψέματα, πισώπλατα χτυπήματα, παράλληλες σχέσεις, δεν υπολογίζουν ούτε φιλίες ούτε ιερά και όσια. Και εννοείται τα ζευγάρια δομούνται από άτομα που συχνά πυκνά δεν είναι παράξενο να έχουν παρωχημένες σκέψεις και απόψεις για φλέγοντα θέματα που εξακολουθούν να είναι ταμπού, όπως αυτό της ομοφυλοφιλίας. Το ζητούμενο δεν είναι να «παίξεις» αλλά να μπορέσεις να κινείσαι πέρα από συμβάσεις και κατά συνθήκην ψεύδη. Μπορείς; Δύσκολο.

Αλλά υπάρχει και το εξής οξύμωρο τόσο σε τούτη την ταινία όσο και στην ταινία του Αθερίδη: κατηγορούνται ευθέως τα κινητά για το γεγονός ότι έχουν περιορίσει τα μάλα την ιδιωτικότητά μας. Μέσω του παιχνιδιού, όπου βασικό ρόλο παίζουν τα κινητά (άρα το μέσον γίνεται το μήνυμα), ξεσκεπάζεται η υποκρισία των σχέσεων. Άρα, τα κινητά είναι... καλά! Τόσο καλά, που γίνονται... επικίνδυνα!

Το ίδιο μπέρδεμα παρατηρήσαμε και στην πρόσφατη ταινία The Circle. Τεςπα, όποιοι δεν έχει τύχει να δουν την ελληνική εκδοχή και δεν ξέρουν τα θαύματα του σύγχρονου διαδικτύου, μια χαρά θα περάσουν αν διαλέξουν αυτήν την ταινία για τη διασκέδασή τους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιουλίου 2017 από την Odeon

by Takis Garis (@takisgaris)

TIFF 42 Ep.0: ΕΡ-ΧΟ-MA-ΣΤΕ

Είσαι Σαλονικιός και μπαοκτζής που νομίζει πως το αρκτικόλεξο TIFFέχει κοπυράιτ του ThessalonikiInternationalFilmFestival. Θα απαντούσα «α ρε μπαγάσα Εϊπίδη» αλλά μάλλον ουδείς θα αντιλαμβανόταν τοιούτο συνειρμό. Οπότε αντιπαρέρχομαι, δηλώνω θρασέως πως δε με ενοχλεί καθόλου και προχωρώ από το copyστο right: TIFFσημαίνει TorontoInternationalFilmFestival κύριος. WeTheNorth, Canada 150 και τα τοιαύτα. Θα σέβεσαι. Κλείσαμε 40 χρόνια αφράτο ζυμωτό φεστιβάλι και ανακοινώνουμε εφέτος (στην έκτη συνεχόμενη κάλυψη -όσα και τα χρόνια μου στον Κάναδα) το πρόγραμμά μας που ανανεώνει τον τίτλο της μεγαλυτέρας σε απόλυτους αριθμούς κινηματογραφικής πανηγύρεως του πλανήτη. Διέ λοιπό τι σεμνυνόμεθα δις γίαρ, με νούμερα και ονόματα, όπως μας τα παρουσίασαν την 10η πρωινή οι PiersHandling (CEO) και CameronBailey (ArtisticDirector) στην pressconferenceτου 42ουTIFF. 14 Galas, 33 SpecialPresentations, 25 παγκόσμιες, 8 διεθνείς, 6 βορειοαμερικάνικες και 8 Καναδέζικες πρεμιέρες έτσι για αρχή, μέσα στον προμηνυόμενο φιλμικό κατακλυσμό μεταξύ 7 και 17 Σεπτέμβρη. Πάρε μυρωδίτσα να ορέγεσαι ονόματα (αλφαβητικά):

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Contratiempo	Tanweer	1	26	12.842	12.842
2	À bras ouverts	Seven Films	2	21	8.797	30.886
3	Spider-Man: Homecoming	Feelgood Ent.	3	49	7.059	105.970
4	War for the Planet of the Apes	Odeon	2	53	6.655	34.891
5	Love & Friendship	Strada Films	1	7	6.477	6.477
6	The Beguiled	UIP	3	23	4.355	43.015
7	L'Ora Legale	Seven Films	4	17	3.675	47.583
8	The Circle	Spentzos Films	2	14	3.622	16.562
9	Cars 3	Feelgood Ent.	6	43	3.366	153.794
10	Sous le même toit	Odeon	1	16	2.919	2.919

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

του zerVo (@moviesltd)

Επί χάρτου τα πάντα εύκολα μοιάζουν, αν κάνεις την απόπειρα να κοπιάρεις κάτιτίς πετυχημένο. Έλα μωρέ τώρα, για παράδειγμα, με τους Fast And Furious που έχουν το μονοπώλιο, σιγά τα αυγά. Θα βρούμε εκεί πέρα πέντε - έξι λαμπερές κούρσες, για να κάνουμε το μπούγιο μας, ένα δυο ζευγαράκια χωστών πρωταγωνιστών, φατσούλες φρέσκες και ομορφονιές, θα πετάξουμε και μια ντουζίνα πυροβολισμούς και εκρήξεις και πανέτοιμο το ταινιάκι προς τέρψη των φίλων του βολάν. Δεν είναι ακριβώς έτσι, ποτέ δεν ήταν. Ακόμη και το αντίγραφο απαιτεί τέχνη για να το καταφέρεις, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση δεν καταφέρνεις στο φινάλε μια ανεκτή κόπια, μα ένα ανιαρό, σαχλό και εντέλει περιττό κακέκτυπο...

41 εκατομμύρια δολάρια, ποσό ρεκόρ ακόμη και για τα δεδομένα των Sothebys, κόστισε στον φανατικό συλλέκτη αντικών, Τζάκομο Μοριέ, η αγορά μέσω δημοπρασίας, της συλλεκτικότατης και σπάνιας Bugatti του 37'. Οπότε ποια μεγαλύτερη πρόκληση για τα ετεροθαλή αδέλφια Άντριου και Γκάρετ Φόστερ, για να την αναζητήσουν στο ταξίδεμα της στην Γαλλία και να την ξαφρίσουν μέσα από την νταλίκα που την μεταφέρει με ασφάλεια. Το επίτευγμα τους θα εξοργίσει τον πανίσχυρο και ζάπλουτο κολέκτορα, θα γεννήσει στο μυαλό του όμως και μια ευφάνταστη ιδέα. Αφού τους εντοπίσει, τους τσακώσει και τους οδηγήσει στο μπουντρούμι της έπαυλης του, να μην τους τιμωρήσει σκοτώνοντας τους, αλλά να απαιτήσει να κλέψουν για χάρη του, από τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή του, Μαξ Κλεμπ, την πολυπόθητη Ferrari 250 GTO του 62' που αποτελεί το κόσμημα της δικής του, επίσης σπουδαίας συλλογής.

Και για να πετύχουν το τζακ ποτ τα δύο παλικάρια, έχουν στην διάθεση τους μόλις μια εβδομάδα. Σχέδιο απίθανο είναι η αλήθεια, μιας και ο κάτοχος του κατακόκκινου σίφουνα, συντροφιά με καμιά δεκαριά ακόμη ομόσταυλες καλογυαλισμένες Μιλανέζες, έχει φροντίσει για την ασφαλή φύλαξη τους, σε ένα απροσπέλαστο γκαράζ, στο υπόγειο της θεόρατης βίλας του. Την ώρα που οι αστυνομικές αρχές της Μασαλίας θα πληροφορηθούν για τις ύποπτες κινήσεις των λωποδυτών και θα βρεθούν στον δρόμο τους, οι υπό αυστηρή μαφιόζικη επιτήρηση μπράδερς Φόστερ, παρέα με τις χρήσιμες για το επάγγελμα που διάλεξαν κουκλίνες τους, πρέπει να ενεργήσουν έξυπνα και δυναμικά, ώστε μα φέρουν εις πέρας το πλάνο τους.

Ποιο πλάνο δηλαδή, που από το μέσον της χρονικής εξέλιξης και μετά, οι εναλλαγές της πλοκής έχουν δημιουργήσει τέτοιο μπέρδεμα, που δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς στοχεύει να ληστέψει η ετερόκλητη φράξια των καλών, στην περίπτωση μας, κακοποιών. Κι αυτό διότι παίζει τακίμι με τον στόχο τους, προδοσία με τον υπερόπτη εντολέα τους και εντέλει ανατροπή δεδομένων, με αλλουνού γεμάτο πάρκινγκ να γίνεται βορά στις ορέξεις τους. Αλαλούμ, πολύχρωμο και ταχύτατο βέβαια, που παίζει διαρκώς στο ηλιόλουστο φόντο της Κυανής Ακτής, στα ίδια πάνω κάτω μονοπάτια που μια φορά κι έναν καιρό έδρασε στα πρώτα του βήματα ο Transporter...

Η αναφορά στην σίριαλ επιτυχία με τον Statham δεν είναι τυχαία, μιας και πίσω από την παραγωγή, κρύβεται επίσης η δαιμόνια Europa Corp του πανταχού παρόντα Besson, που εδώ τοποθετεί στην έδρα το πρωτοπαλίκαρο του Pierre Morel, να έχει το γενικό πρόσταγμα. Ο ντιρέκτορας του Taken, φυσικά δεν χαλάει το ονοματάκι του, βάζοντας υπογραφή στο όλον, αυτή την τζιφράρει κάποιος Antonio Negret, με πρότερη εμπειρία από το πανομοιότυπης θεματικής Transit. Τόσο όμως η έλλειψη δημιουργικής έμπνευσης, όσο και παράδων μπάτζετ, είναι παραπάνω από πασιφανής, στις ελάχιστες στιγμές δράσης - την εισαγωγική δηλαδή, που η αντίκα κλέβεται σχεδόν μόνη της από το καμιόνι και την τελική στις ανηφοριές της Μαρσίλιας, όπου πέραν των αναλώσιμων καινούργιων super cars, τα παλαιότερα αντικέ δεν παθαίνουν ούτε γρατσουνιά - λογικό, αφού κάτι τέτοιο θα επιβάρυνε τον προϋπολογισμό με μια περιουσία.

Ενδιαμέσως το wanabe κάτι μεταξύ Γρήγοροι και Θανάσιμοι και Italian Job, φροντίζει να διανθίσει την ύπαρξη του, πέρα των υπερβολικών τουίστς, με ρομαντική διάθεση, καθώς τα παλικάρια κτίζουν δεσμούς με τις κοπελούδες και μαζί την σπείρα δράσης ενόψει του κόλπο γκρόσο. Τετράδα ερμηνευτική, γοητευτικούλα είναι η αλήθεια, καθώς στην ηγεσία της βρίσκεται ο υιός Clint, Scott Eastwood, λιγομίλητος και με εκφράσεις παρμένες από τον μπαμπά, ώστε να κερδίζει την καρδιά του Κουμπάνου κορίτσαρου Ana De Armas και ο πιότερο funny partner Freddie Thorp, που στην πορεία κάνει την καρδούλα της κατάξανθης βόμβας Gaia Weiss να σκιρτά. Κουαρτέτο που στοχεύει να πιάσει κότσο τον διασημότερο των εξ Αρμενίας ηθοποιών, Simon Abkarian, ο οποίος ανάμεσα στους σοβαρούς ρόλους που έχει υποδυθεί, επιτυγχάνει κι ετούτη την αρπαχτή.

Αρπαχτή... Δεν είναι όμορφη λέξη και δεν αξίζει τελικά στο Overdrive, που κρίνω πως έχει αξιοπρεπείς φιλοδοξίες, αλλά για τους προαναφερόμενους λόγους, δεν πετυχαίνει καν να τους πλησιάσει. Σενάριο ανακατωσούρας, σκηνοθεσία περιορισμένης ευθύνης, ψιλό ρούκις στην διανομή, ε, λογικό κι επόμενο να χάνεται το τόπι. Για να το δικαιολογήσω πάντως το κόπι πάστε, να μην λησμονούμε πως ακόμη και οι Fasts, μέχρι να βρουν την λεωφόρο τους, είχαν περάσει από ουκ ολίγους κακοτράχαλους χωματόδρομους...

Σε ηλικία 72 ετών, έφυγε από την ζωή ο φημισμένος Αμερικάνος ηθοποιός κι ένας από τους πλέον γνωστούς ρολίστες των δεκαετιών 80 και 90, John Heard. Ο αξιόλογος ερμηνευτής βρέθηκε νεκρός στο ξενοδοχείο του στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια, με τα αίτια του θανάτου του να αποδίδονται σε επιπλοκές χειρουργικής επέμβασης που έκανε πρόσφατα, στην σπονδυλική στήλη. Για τους περισσότερους σινεφίλ, η μορφή του Heard είναι συνυφασμένη με εκείνη του ξεχασιάρη μπαμπά του μικρού Home Alone Κεβιν, στις δύο χριστουγεννιάτικες κομεντί του Chris Columbus, που κυριολεκτικά σάρωσαν τα ταμεία. Μέχρι τότε όμως ο γεννημένος στην Ουάσιγκτον ηθοποιός είχε συμμετάσχει σε περιφερειακούς ρόλους σε πολύ γνωστές ταινίες, σημαντικών δημιουργών. Όπως στο Head Over Hills (1979) της Joan Silver, κομεντί που τον έκανε διάσημο στο ευρύ κοινό, στο Cat People (1982) του Paul Schrader, στο CHUD (Τρόμος κάτω από την πόλη, 1984) του Douglas Cheek, στο After Hours (Μετά τα μεσάνυχτα, 1985) του Scorsese, στο μυστηριώδες The Seventh Sign (Το Έβδομο Σημάδι, 1988) του Carl Schultz, στον Betrayed (Το Στίγμα της Προδοσίας, 1988) του Κώστα Γαβρά, φυσικά στις Beaches (Οι Φίλες, 1988) του Garry Marshall, στα Awakenings (Ξυπνήματα, 1990) της Penny Marshall, στο Gladiator (1992) του Rowdy Herrington, στο In The Line Of Fire (Η Δεύτερη Ευκαιρία, 1993) του Clint.

Μετά την παρουσία του στα Μόνος στο Σπίτι και με την δημοτικότητα του ανεβασμένη, ο καρατερίστας συμμετείχε σε σωρεία κινηματογραφικών φιλμς, αποδίδοντας συνήθως χαρακτήρες κακού, με πιο σημαντικά τα The Pelican Brief (1993) του Alan Pakula, Before And After (Πριν και Μετά, 1996) του Barbet Schroeder, Snake Eyes (1998) του Brian De Palma, Edison (2005) του David Burke, The Guardian (Ο Φύλακας, 2006) του Andrew Davis. Κατά βάση αυτό το δεύτερο σκέλος της καριέρας του Heard σηματοδοτήθηκε από την παρουσία του σε μεγάλες επιτυχίες της μικρής οθόνης, εφόσον κράτησε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σίριαλς σαν τα Sopranos, Law And Order, CSI Miami και φυσικά Prison Break όπου υποδύθηκε τον Κυβερνήτη Τανκρέντι.

Για την ερμηνεία του στους Sopranos, είχε μία υποψηφιότητα για Βραβείο Έμμυ το 1999. RIP