Movies Ltd

Οικογένεια, αυτοί οι... εξωγήινοι!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αριστεία, βατράχια κι άλλες ιστορίες!

Νέα στήλη, ίδια λογική! Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν μπόλικες ταινίες, που βγαίνουν στις κινηματογραφικές αίθουσες στη χώρα μας – παραπάνω σίγουρα από όσες μπορούμε να καταναλώσουμε! Υπάρχουν όμως άλλες τόσες... μπόλικες, οι οποίες βγαίνουν κατευθείαν σε dvd, μιας που δεν βρίσκεται χώρος για αυτές στις κινηματογραφικές αίθουσες. Και πολλές φορές ανάμεσα σε αυτές βρίσκουμε πραγματικά διαμάντια! Όπως τούτη εδώ, με την οποία σπάμε την παρθενιά της στήλης, την οποία εμείς δημιουργήσαμε (σημ: να ρωτήσω ψυχίατρο – ψυχολόγο, να μου πει πως λέγεται όλο αυτό, αν έχει όνομα δηλαδή). Υπάρχουν και περιπτώσεις ταινιών από σημαντικούς σκηνοθέτες, με ενδιαφέρον καστ, που απλά είναι τεράστιες... αποτυχίες (μιλώντας πρωτίστως καλλιτεχνικώς)! Και υπάρχουν και οι περιπτώσεις που οι ταινίες βγαίνουν κατευθείαν σε dvd επειδή οι εταιρίες διανομής που έχουν τα δικαιώματά τους, πιστεύουν πως κάποιες ταινίες οι οποίες δεν έχουν καμία εμπορική τύχη σε περίπτωση προβολής τους σε κινηματογραφική αίθουσα!

Τούτη η ταινία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου του 2016. Εκεί την πρωτοείδαμε – μάλιστα, ήμουν σίγουρος πως είχαμε στείλει και ανταπόκριση. Αμ δε! Ήταν μία από τις ταινίες που είδαμε την τελευταία ημέρα της παρουσίας μας στο φεστιβάλ και δεν εδέησα να γράψω για αυτές. Τώρα που το ανέφερα, έχω και τέσσερις ταινίες από το περασμένο φεστιβάλ των Καννών, που είδα κατά την τελευταία ημέρα μου εκεί φέτος, για τις οποίες δεν πρόλαβα να γράψω! Note to myself: ε, μέχρι να ξεκινήσει το φεστιβάλ Βενετίας πρέπει να στείλω την τελευταία... ανταπόκριση από Κάννες!!! Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην ταινία μας! Είναι Γαλλοβελγική παραγωγή κι έχει ως πρωταγωνιστή έναν από τους πιο ενδιαφέροντες ηθοποιούς, που δουλεύουν αυτήν τη στιγμή στο γαλλόφωνο σινεμά: τον Βέλγο François Damiens. Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα είναι η περίπτωση του σκηνοθέτη. Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του γεννημένου στη Γερμανία 55χρονου Γάλλου σκηνοθέτη Dominik Moll. Σαματά γύρω από το όνομά του έφτιαξε με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, το ιδιαίτερο θρίλερ «Χάρι, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου» (Harry, un ami qui vous veut du bien, 2000), που είχε λάβει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών και ήταν και η ταινία του που πήρε διανομή στη χώρα μας στις αίθουσες.

Η υπόθεση: Ο Φιλίπ Μαρς είναι ένας λογικός άνθρωπος σε ένα παράλογο κόσμο. Είναι ένας διαζευγμένος 40something τύπος, που θα την «πει» στο δρόμο στον τύπο ο οποίος βλέπει το σκύλο του να χέζει στο πεζοδρόμιο αλλά δεν μαζεύει τα σκατά με σακούλα, ως οφείλει. Η πρώην γυναίκα του είναι δημοσιογράφος, που για να καλύψει μια κρίσιμη σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του αφήνει αμανάτι τα δυο παιδιά τους, κι ας μην είναι η σειρά του να τα προσέχει. Ο γιος του, που μπαίνει στην εφηβεία, έχει γίνει σκληροπυρηνικός vegan κι έχει... βρώμικα μηνύματα στο κινητό του από μια 12χρονη συμμαθήτριά του, η κόρη του είναι παθολογικά υπερφιλόδοξη, και θέλει να... πετύχει στη ζωή της με οποιοδήποτε κόστος, η αδερφή του πουλάει πορτραίτα των γυμνών γονιών του και του αφήνει επίσης αμανάτι το σκύλο της και ο συνάδελφός του Ζερόμ είναι απλά παράφρων. Τόσο, που σε μια ψυχωτική του κρίση, η οποία του κοστίζει τη δουλειά του, πετάει έναν... μπαλτά στον Φιλίπ, και του κόβει το αυτί του! Ο Φιλίπ, που το επίθετό του σημαίνει «Άρης», όπως ο πλανήτης, ονειρεύεται συχνά πυκνά πως είναι αστροναύτης! Είναι το μόνο πράγμα που τον χαλαρώνει και τον ευχαριστεί. Επίσης, συχνά πυκνά, στον ξύπνιο του, βλέπει τους νεκρούς γονείς του. Η ζωή του είναι χάλια. Δεν μπορεί να ελέγξει τίποτε. Μήπως όμως η λύση δεν είναι να πετύχει τον απόλυτο έλεγχο αλλά να αφήσει το χάος να κάνει τη δουλειά του;

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως όταν είδα την ταινία στο φεστιβάλ, σε αίθουσα, με παρέα, πέρασα πολύ καλύτερα. Στη δεύτερη θέασή της, μόνος, στο καθημερινό, μπροστά στην τηλεόραση, από dvd, την εκτίμησα μεν αλλά δεν γέλασα. Κι αυτό είναι βασικό χαρακτηριστικό στις κωμωδίες: περνάς καλύτερα παρακολουθώντας τες, όταν τις βλέπεις μαζί με κόσμο. Κι αυτό επειδή το γέλιο είναι μεταδοτικό. Κι εύκολα μια εν ευθυμία ευρισκόμενη αίθουσα μπορεί να σε κάνει να γελάσεις – διάολε, το δικό σου γέλιο μπορεί να κάνει την αίθουσα να πάρει φωτιά. Όταν είσαι μόνος στο σπίτι και βλέπεις κωμωδία, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Amyway. Η μεγάλη επιτυχία του Moll στη συγκεκριμένη ταινία είναι το γεγονός αυτό: το γεγονός ότι στο επίκεντρό της βρίσκεται ένας λογικός άνθρωπος ο οποίος προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε έναν κόσμο που είναι (τόσο όσο χρειάζεται για να τρελαθεί ο συγκεκριμένος άνθρωπος), παράλογος! Ο σκηνοθέτης λοιπόν τραβάει τις καταστάσεις τόσο όσο χρειάζεται έτσι ώστε από τη μια να υπάρχει εμφανέστατα αυτή η μάχη λογικής και παραλόγου από τη μια, αλλά να μην μπαίνει και σε καταστάσεις και σε βαθιά ύδατα σουρεαλισμού, όπως θα συνέβαινε πχ σε μια ταινία του Charlie Kaufman.

Ο Φιλίπ είναι ο καλόβολος άνθρωπος που προσπαθεί να είναι καλός στη δουλειά του, ακόμα κι αν αυτή είναι η πιο βαρετή δουλειά του κόσμου, που θα δει και θα επισημάνει τα κακώς κείμενα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα τον... δείρουν, που θα αναγκαστεί να δεχτεί καταστάσεις τις οποίες δεν θέλει, επειδή διαφορετικά... Διαφορετικά; Ναι, νομίζει πως θα καταρρεύσει ο κόσμος. Έτσι νομίζει. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε; Χμ, προφανώς όχι. Εννοείται ότι ο κόσμος χρειάζεται πολλούς, πάρα πολλούς Φιλίπ για να στρώσει. Χρειάζεται όμως και πάρα πολλούς Φιλίπ σαλταρισμένους. Από τη στιγμή που ξεπερνιούνται οι αντοχές του και ξεσπάει, ο Φιλίπ δεν γίνεται ένας άλλος άνθρωπος αλλά ένας βελτιωμένος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που αφήνει το χάος μέσα του, μιας που έστω και αργά καταλαβαίνει πως δεν μπορείς να τα ελέγχεις όλα. Σκατά, τίποτε δεν μπορείς να ελέγξεις: ούτε τη ζωή σου. Η... βόμβα μετράει αντίστροφα και θα σκάσει ενώ εσύ προσπαθείς να σώσεις βατράχια μέσα σε ντελαπαρισμένο όχημα (του Ζισκάρ Ντ' Εστέν παρακαλώ!) εκτός κι αν υπάρξει... από μηχανής Θεός! Οπότε, απόλαυσε τη ζωή όσο χάλια κι αν είναι! Διαφορετικά, θα είσαι ο γορίλας στο κλουβί της ιστορίας που αφηγείται η διαγνωσμένη τρελή, που δεν θέλει να την ακουμπάνε, με την οποία είναι ερωτευμένος ο τρελάρας συνάδελφος του Φιλίπ.

Γλυκιά, παράξενη κωμωδία, που αν είναι να τη νοικιάσετε για να τη δείτε σε dvd, φροντίστε να τη δείτε με παρέα. Και μια παρέα που της αρέσουν κι άλλα πράγματα πέρα από τα προφανή και τις χοντράδες μιας νεανικής αμερικάνικης χαζοκωμωδίας ή ο Σεφερλής...

Στις δικές μας αίθουσες? Κατευθείαν σε DVD!

Σεξ, ναρκωτικά και μια απαχθείσα σύζυγος! Πρόκειται για μια περιπετειώδη κομεντί, που έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα, αν δούμε πως ξεκίνησε με την μαρκίζα Salty την παραγωγική της διαδικασία και εντέλει κατέληξε να έχει τον επίσημο τίτλο της, Gun Shy, αυτόν δηλαδή που της έδωσε το όχι και τόσο γνωστό στο ευρύ κοινό στούντιο της Saban Films. Στο επίκεντρο της ιστορίας που αφηγείται το φιλμ, βρίσκεται η σύζυγός ενός ηλικιωμένου αρκετά, πρώην ροκ αστέρα, που επαγγέλλεται μοντέλο, όπου κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού της στην Χιλή θα πέσει θύμα απαγωγής. Ο καλός της, συνηθισμένος να κάνουν τα πάντα για εκείνον όσοι έχει στην δούλεψη του, ανίκανος για το παραμικρό, πρέπει τώρα να την αναζητήσει στους σκοτεινούς δρόμους του Σαντιάγκο, περνώντας όχι και τόσο απαρατήρητος, αν και εφόσον επιθυμεί να την ξαναδεί ζωντανή. Η ταινία υπογράφεται από τον σκηνοθέτη Simon West που μάλλον έκανε τον κύκλο του στα μπλοκμπάστερς επιπέδου Lara Croft Tomb Raider, Con Air, The Mechanic, The Expendables 2 και Stolen και αναμένεται να κυκλοφορήσει στις αίθουσες των ΗΠΑ στις 8 Σεπτεμβρίου 2017. Όχι πάντως και με τις θετικότερες των προυποθέσεων, μιας και το τρέιλερ που μόλις εξέδωσε το στούντιο, δεν είναι και το πιο ελκυστικό για να τραβήξει την ματιά του υποψήφιου θεατή.

Ο Antonio Banderas που δεν περνά και τις πιο καλές ημέρες της καριέρας του, κρατά τον βασικό ρόλο του σιτεμένου λαοφιλή τραγουδιστή, ενώ την κυρά του που έχει πέσει στα χέρια των απαγωγέων υποδύεται η Olga Kurylenko. Συμμετέχουν ακόμη κι οι Ben Cura, Mark Valley, Aisling Loftus, David Mitchell, Jeremy Swift και Jesse Johnson.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί.

Ήρθαν για την οικογένεια του. Τώρα εκείνος έρχεται γι αυτούς! Η πιο φημισμένη σόλο κινηματογραφική στιγμή του ενός και μοναδικού Charles Bronson, που είχε τέτοια σημαντική εμπορική επιτυχία, ώστε να ακολουθήσουν όχι και λίγα σίκουελ, υπήρξε το Death Wish του 1974, η πιο ονομαστή στα χρονικά ιστορία προσωπικής εκδίκησης. Την εποχή του Taken λοιπόν και με όλους τους σημαντικούς action αστέρες των περασμένων δεκαετιών να έχουν πατήσει για τα καλά τα εξήντα τους χρόνια, μια χαρά ευκαιρία είναι για ένα σίκουελ του ορίτζιναλ, διασκευασμένο στα μέτρα του σήμερα. Από τον Eli Roth μας έρχεται η ολοκαίνουργη βερσιόν του μυθικού τίτλου, που βασίζεται στην νουβέλα του συγγραφέα Brian Garfield, που στο επίκεντρο της υπόθεσης της έχει τον Δόκτορα Πολ Κέρσι, διακεκριμένο χειρουργό, που καθημερινώς στο νοσοκομείο που βρίσκεται, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας της ανεξέλεγκτης βίας που χαρακτηρίζει το σύγχρονο Σικάγο. Κατάσταση που δεν θα αργήσει να κτυπήσει και το δικό του σπίτι, καθώς η σύζυγός και η θυγατέρα του θα γίνουν θύματα επίθεσης στην κατοικία τους στα προάστια. Είναι ακριβώς η στιγμή που ο γιατρός θα αρματωθεί το όπλο του και θα θελήσει ολομόναχος να απονείμει δικαιοσύνη, αναζητώντας εκείνους που του κατέστρεψαν την οικογενειακή του γαλήνη. Ενδεικτικά του κλίματος τιμωρίας είναι τα ταχύτατα πλάνα που μας προσφέρει το τρέιλερ που μόλις έδωσε στην δημοσιότητα η Metro Goldwyn Mayer, για την εκρηκτική περιπέτεια που αναμένεται να φτάσει στις αίθουσες στις 22 Νοεμβρίου 2017.

Ιδανική θα έλεγα η επιλογή για τον κεντρικό ρόλο ο βετεράνος του είδους Bruce Willis, που κέρδισε στην κούρσα της διεκδίκησης τους Liam Neeson και Mel Gibson, όπου εδώ αναζητάει εκδίκηση για τα δεινά που υπέστησαν η σύζυγος Elizabeth Shue και η κόρη του Camilla Morrone. Στην διανομή του φιλμ, που το σενάριο υπογράφει ο αξιόλογος Joe Carnahan, συναντάμε ακόμη και τους Vincent D'Onofrio, Dean Norris, Kimberly Elise.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί.

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Dark Tower	Feelgood Ent.	1	62	12.212	12.212
2	Wind River	Spentzos Films	1	21	11.453	11.453
3	Contratiempo	Tanweer	3	26	5.031	39.338
4	Me estás matando Susana	Tanweer	1	14	3.829	3.829
5	Viceroy's House	Feelgood Ent.	1	11	2.803	2.803
6	The Big Sick	Spentzos Films	2	9	2.561	12.485
7	Perfetti sconosciuti	Odeon	2	12	2.402	7.417
8	Spider-Man: Homecoming	Feelgood Ent.	4	19	2.000	120.961
9	Cars 3	Feelgood Ent.	4	36	1.885	162.051
10	Wish Upon	Odeon	2	17	1.684	8.971

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

του zerVo (@moviesltd)

Αν μέτρησα σωστά, η σχετική απογραφή κατέληξε στο νούμερο 41. Τόσες είναι οι φορές που έργο του ενός και μοναδικού, τόσο πετυχημένου, συγγραφέα φαντασίας, που έχουν πάρει την άγουσα από το χαρτί στο εκράν, μικρό τε και μεγάλο. Τα αποτελέσματα όλων των λογιών, που στις περισσότερες των περιπτώσεων έχουν να κάνουν με το ποιου κύρους δημιουργός συνεργάστηκε με το κυρίως θέμα, σφραγίδας Stephen King. Kubrick? De Palma? Darabont? Cronenberg? Carpenter? Εγγυημένο το αποτέλεσμα, σε βαθμό που η Shining, η Carrie, η Ρίτα Χέιγουορθ να θεωρούνται αξιολογικά ως οι τοπ επιλογές κοινού στα χρονικά κι όχι αποκλειστικά στο genre τους. Απεναντίας? Ποιος στην ευχή είναι ο Fraser Heston δημιουργός του Needful Things? Ο πενιχρός Tom Holland του Thinner? Ή ακόμη χειρότερα κάποιος Mick Garris που του έλαχαν να τον φάνε οι Νυχτοβάτες. Συνεπώς κοιτάζοντας το ποιος έχει το γενικό πρόσταγμα, σε σημαντικό ποσοστό γνωρίζεις από πριν και πως θα πάει το πράγμα. Έχουμε και λέμε το λοιπόν: Nikolaj Arcel. Ξέρεις ή μάλλον κατάλαβες...

Κανείς, σχεδόν ούτε ο κολλητός του φίλος, δεν παίρνει στα σοβαρά όσα λέει. Ο νεαρός Τζέικ Τσέιμπερς, μην μπορώντας να διαχωρίσει το όνειρο από την πραγματικότητα, με νου ταλαιπωρημένα μπερδεμένο, πιστεύει πως εκτός από τα οράματα του, οι μυστηριώδεις ξένοι με το πρόσθετο πρόσωπο, που αρπάζουν παιδιά για να χρησιμοποιήσουν την ψυχή τους ώστε να γκρεμίσουν τον Μαύρο Πύργο που ελέγχει το σύμπαν, κινούνται και ανάμεσα μας. Πίστη, όπως την καταγράφει στα πλήρους λεπτομέρειας σκίτσα του, που τον έχει καταστήσει σαν το φρικιό της τάξης, προβληματίζοντας συνάμα και την ανήμπορη να αντιδράσει μητέρα του, που μάλλον οδηγείται στην λύση να τον στείλει για ψυχολογική υποστήριξη σε ίδρυμα.

Ο μικρός, αντιλαμβανόμενος πως ο εγκλεισμός του στην κλινική, αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου από τα καθοδηγούμενα από τον μυστηριώδη Άνθρωπο με τα Μαύρα, τέρατα, θα αναζητήσει βοήθεια για να αποφύγει την αιχμαλωσία. Παντελώς απρόσμενα, θα βρει σύμμαχο, τον μαχητή Ρόλαντ Ντεσέιν, έναν περιπλανώμενο πιστολέρο που δρα στο ευρύτερο διάστημα και έχει δώσει όρκο να προστατεύει και να υπηρετεί, όλους όσους βρίσκονται στο στόχαστρο του διαβολικού μάγου Γουόλτερ. Βίαιου κακίστρου που ήδη βρίσκεται στο κατόπι του πιτσιρίκου, πιστεύοντας πως εκείνος διαθέτει την ισχύ του νου, για να καταστρέψει τον επιβλητικό Πύργο, που διατηρεί τις ισορροπίες σε όλους τους γνωστούς και αγνώστους κόσμους της πλάσης.

Οκτώ βιβλία, λέει το παλμαρέ, κανένα δεν έπεσε ποτέ στα χέρια μου, που έχουν συγγραφεί σε ένα εύρος κοντά εικοσαετίας, αποτελούν τον κύκλο σκοτεινού sci fi, που συνδυάζει τον τρόμο με το γουέστερν, την περιπέτεια με το μεταφυσικό. Συνεπώς δύο ειδών ενδέχεται να είναι και οι θεατές του παρόντος, όσοι έχουν την γνώση του τι θα δουν (και θα προσμένουν) και όσοι είναι αδαείς παντελώς και ούτε καν φαντάζονται τι μπορεί να προκύψει. Άρα διαβάζοντας κανείς άσχετος, για παράλληλα σύμπαντα, πιτσιρικάδες αλαφροίσκιωτους, μάγους με καμπαρντίνες που παίζουν σαν μαριονέτες ανθρωπάρια με δέρμα κουμπωτό σαν με φερμουάρ, πως θα αντιμετώπιζε την πιθανότητα να παρακολουθήσει κάτι ορθολογικό και στο πανί? Κακά τα ψέματα, αν τσεκάρει ο οποιοσδήποτε τα έργα που πέτυχαν στην μεταφορά τους στην μεγάλη οθόνη, από όσα ξεπήδησαν από την φαντασία του μετρ, τότε θα καταλάβει πως ήταν και τα λιγότερο περίπλοκα και εκκεντρικά.

Εδώ η γνωστή για τις φλόπες που έχει στήσει υπό την μαρκίζα της εσχάτως, παραγωγός Sony, συνεχίζει το ίδιο τροπάρι, της κατά παραγγελίαν adventure, γνωρίζοντας πως έχει στα χέρια της έναν μίνι θησαυρό, που ενδέχεται ως τίτλος, χαρακτήρες, πρότζεκτ να παραμείνει ζωντανός (αν όχι και για τα οκτώ) για ένα τρίπτυχο τουλάχιστον. Οπότε αυτό εδώ είναι το εισαγωγικό τεύχος, αυτό που λέμε της γνωριμίας, όπου συναντάμε για πρώτη φορά τα πρόσωπα του στόρι, αυτά που θα μας κρατήσουν συντροφιά και για τα επόμενα τσάπτερς. Καμία σχέση με ότι μας έχει διδάξει η Marvel λοιπόν, άντε και η DC. Πάρε θεατή μου σερβιρισμένο λες και τον ήξερες και από χθες, έναν μπόμπιρα προβληματικό, που δεν διαχωρίζει ρεαλισμό από εφιάλτες, τσίμπα και έναν έγχρωμο σούτερ, που πέφτει κυριολεκτικά εξ ουρανού και πάλεψε μονάχος για να καταλάβεις τι συμβαίνει με τις αστροπύλες, τα πέρα δώθε σε τόπο και χρόνο, τα στιγμιαία beam me up, λες και αποτελούν όλα αυτά τουσέ, μέρος της καθημερινότητας μας. Για να πεταχτούμε λιγουλάκι στην τοποθεσία 19-19, έτσι για βόλτα! Όσο για την επεξήγηση του τι μπορεί να σημαίνει, σε συσχετισμό και επί του συνόλου, ο Πύργος, εκεί μάλλον πρέπει να ριχτούν τα κόκαλα για να το μαντέψουν. Όλα στον αέρα, με την υπόθεση πως το κοινό γνωρίζει τι και πως. Ε, όχι δα.

Έτσι ακριβώς δικαιολογούνται και τα σκάρτα ενενήντα λεπτά της διάρκειας του φιλμ, με την έννοια πως ποτέ δεν κτίζεται σωστά το υπόβαθρο, δεν ορίζονται οι περσόνες, δεν φτιάχνεται η μαγιά που θα υποστηρίξει όχι απλώς το τρέχον κεφάλαιο, αλλά και όλα τα επόμενα. Να ένας δωδεκάχρονος φαντασιόπληκτος, να ένας αήττητος gunslinger, να μια κολεγιά που θα μας κρατήσει παρέα και στο μέλλον. Στο πόδι τα πάντα και κυρίως το σενάριο, όπου προφανώς συμμετέχει στην συγγραφή του, ο φημισμένος καταστροφέας Akiva Goldsman, κυρίως όμως το δέσιμο των πάντων, όπου πασιφανώς γίνεται από έναν δημιουργό ελάχιστα έμπειρο και εμπνευσμένο, σίγουρα όμως ικανό στο yes men φαστ φουντ σερβίρισμα, κατά πως ζητάει η παραγωγή. Αρπαχτή λες? Όχι δεν το πιστεύω, υπάρχει ένα μικρό περιθώριο να σωθεί το πρόγραμμα, χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά όμως και συμμάζεμα. Α και να το επιτρέψει και ο King, που από όσα ακούγονται, μάλλον δεν έχει δει θετικά, ούτε το διπλό (καταστροφικό κυριολεκτικά) μοντάζ, ούτε την μέθοδο που διάλεξε η Sony για να οπτικοποιήσει το έργο του.

Υπάρχει τουλάχιστον μια μικρή θετική ηλιαχτίδα, η πιο απρόσμενη ίσως όλων, που ακούει στο όνομα Idris Elba και που αν μη τι άλλο, κάνει τα πάντα για να φουσκώσει το σωσίβιο. Ο Εγγλέζος με την εμπειρία που διαθέτει από παρόμοιας κομικένιας υφής πλάνα, έχει και τον αέρα και την άνεση και την πειθώ για να κρατήσει την πλατεία σιμά του μέχρι το φινάλε των μυρίων όσων αναίτιων σλόου μόσιον εκρήξεων. Ο ταλαίπωρος όμως είναι τόσο μόνος, υποδυόμενος τον loner, που νομίζει κανείς πως οι υπόλοιποι έστειλαν ολογράμματα τους στα γυρίσματα να αποδώσουν τους ρόλους. Και οκ, ο μικρός Taylor που ούτε καν οντισιόν δεν πρέπει να έλαβε χώρα για να επιλεγεί, αφού είναι τόσο άβολα κακός ως Τζέικ, σε σημείο να μην πιστεύεις στα μάτια σου, ας πούμε ότι δικαιολογείται. 15 χρονών αγοράκι είναι, ας πούμε ότι δεν έχουμε δει στο παρελθόν παιδιά θαύματα. Αυτός ο φημισμένος για τις προσεγμένες του επιλογές Τεξανός (είναι ιδέα μου ή μετά το όσκαρ κατηφορίζει?) είναι απορίας άξιο το πως δέχτηκε να τον απεικονίσουν με λείανση CGI, ανέκφραστο σαν να έχει πέσει στην μαρμίτα του μπότοξ και με στοιχεία μόστρας (εσπέσιαλυ το αλά Cage μαλλί, όλα τα λεφτά) σχεδόν καταστροφικά. Καμία συνοχή ερμηνευτική, καμία σκριπτική υποστήριξη της προσωπικότητας που υποδύεται, διαβάζουμε για McConaughey, μα τελικώς ο Matt είναι απόντας...

Παρόλα αυτά στηρίζοντας τις πανύψηλες προσδοκίες όσων γνωρίζουν τι σημαίνει επακριβώς ως μυθολογία το The Dark Tower, θα σεβαστώ τα ελάχιστα θετικά του και θα αφήσω ένα λαμπάκι ελπίδας αναμμένο, πως μπορεί το πράγμα να σουλουπωθεί μελλοντικά. Η φιγούρα του Ντεσέιν έχει δυναμική να κρατήσει το πράγμα ζωντανό και να μην το στείλει στα αζήτητα αποξαρχής, ένεκα ενός (ας το πω, στιγμιαίου) συνολικού σφάλματος. Δεν γίνεται να διαγραφεί μονοκοντυλιά και τόσο εύκολα κάποιος που οπλίζει το εξάσφαιρο, πιο γρήγορα κι από την σκιά του...

Άλλη μια απόχρωση του γκρι, από την ανάποδη!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το παιχνίδι είναι στημένο...

Λοιπόν, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Αρχικά, υπήρξε το βιβλίο «Woman who wants to be kidnapped» του Shōgo Utano εξ Ιαπωνίας (αν μας τα λέει σωστά η Wikipedia και δεν μας παραπληροφορεί). Από το βιβλίο εμπνεύστηκε ο Hisashi Saitō κι έγραψε ένα σενάριο. Με βάση αυτό το σενάριο ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Hideo Nakata γύρισε την ταινία «Χάος» (Kaosu, 2000). Να θυμίσουμε πως ο Nakata δεν είναι κάποιος τυχαίος: είναι... υπεύθυνος για την γιαπωνέζικη σειρά ταινιών τρόμου «Ring», που έγινε παγκόσμιο εμπορικό φαινόμενο, είχαμε αμερικάνικο ριμέικ και φέτος υπήρξε και reboot! Το γιαπωνέζικο «Χάος» για να ξαναγυρίσουμε στην αρχική ιστορία, υπήρχε σχέδιο να δώσει ένα αμερικάνικο ριμέικ, σε σκηνοθεσία Jonathan Glazer παρακαλώ και με πρωταγωνιστές τους Robert De Niro και Benicio Del Toro! Το σχέδιο εκείνο δεν προχώρησε. Αντ' αυτού, μιάμιση δεκαετία μετά (και βάλε), προέκυψε γαλλικό ριμέικ κατά μία έννοια ή καλύτερα μια ταινία εμπνευσμένη από την ιαπωνική. O Andrew Bovell λοιπόν ήταν εκείνος που εμπνεύστηκε από τη γιαπωνέζικη ταινία κι έγραψε το σενάριο προκειμένου να προκύψει τούτη η γαλλική παραγωγή, στην οποία έβαλε και το χέρι του το netflix! Έτσι προέκυψε το Iris.

Τη σκηνοθεσία της ταινίας ανέλαβε ο Jalil Lespert, γνωστότερος ως ηθοποιός. Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί και η πρώτη στην οποία έχει ταυτόχρονα και ρόλο ηθοποιού. Οι προηγούμενες μεγάλου μήκους ταινίες που έχει σκηνοθετήσει είναι οι εξής: «24 mesures» (2007), «Αντίθετοι άνεμοι» (Des vents contraires, 2011) και «Yves Saint Laurent» (2014). Η ταινία για τον Γάλλο μόδιστρο ήταν και η μοναδική του ως τώρα που είχε βγει εμπορικά στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας.

Η υπόθεση: Ο πλούσιος και ισχυρός τραπεζίτης Αντουάν Ντοριό τρώει σε ένα πολυτελές εστιατόριο μαζί με την όμορφη γυναίκα του, Ίρις, η οποία εξαφανίζεται μυστηριωδώς, ενώ εκείνος πληρώνει τον λογαριασμό. Του ζητείται ένα τεράστιο ποσό για λύτρα και υπό την παρακολούθηση της αστυνομικού ντετέκτιβ Ναταλί Βεσέρ, ξεκινά να αφήσει τα χρήματα σε έναν σταθμό τρένου, όπως του έχει ζητηθεί. Όμως, η Ίρις δεν είναι εκεί, ούτε κάποιος παίρνει τα χρήματα... Φλας μπακ: Ο Μαξ, ένας χωρισμένος πατέρας και μηχανικός αυτοκινήτων, διαλυμένος από τα χρέη, δέχεται ένα τηλεφώνημα από την Ίρις, η οποία τον πείθει να συμμετέχει επί πληρωμή στη στημένη απαγωγή της. Όμως, τίποτα δεν πάει όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί. Ο Μαξ βρίσκει την Ίρις νεκρή… Πλέον είναι φορτωμένος με έναν φόνο και τίποτα δεν βγάζει νόημα. Γεμάτος αμφιβολίες και κυνηγημένος από αστυνομικούς, ο μόνος τρόπος να πάρει την κατάσταση στα χέρια του είναι να βρει την αλήθεια. Τι συνέβη στην Ίρις; Και μήπως η Ίρις δεν ήταν αυτή η οποία δήλωνε;

Η άποψή μας: Το πρώτο τέταρτο τούτης της ταινίας είναι ντάλε κουάλε ίδιο με το γιαπωνέζικο, το οποίο είχαμε την τύχη να δούμε τότενες που βγήκε. Μετά, αρχίζουν να υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις. Πχ, στη γιαπωνέζικη εκδοχή υπάρχει πιο άμεση στοχοποίηση του μηχανικού, όπου τηλεφωνικά τον εκβιάζουν για το πτώμα – εδώ τα πράγματα είναι πιο έμμεσα. Αλλά ας μιλήσουμε για την ταινία σαν να μην υπήρχε η γιαπωνέζικη, σαν να μην υπήρχε αύριο (!!!) καθώς οι περισσότεροι από όσους διαβάζετε τώρα τούτο το κείμενο, 99% δεν έχετε δει την ταινία του Nakata. Λοιπόν, ο Lespert ήθελε να φτιάξει ένα ερωτικό θρίλερ τύπου «Βασικό ένστικτο», με μπόλικες δόσεις νεονουάρ, με φαμ φατάλ και όλα τα σχετικά. Τα καταφέρνει μια χαρά στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας του. Οι ανατροπές στο σενάριο ξεκινούν από το δέκατο λεπτό και συνεχίζουν μέχρι και το φινάλε. Κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται, όλοι έχουν περισσότερα κίνητρα από όσα δείχνουν και ο θεατής πρέπει να είναι συνέχεια εν εγρηγόρσει!

Σαν κρεμμύδι η ταινία: βγάζεις τα επιφανειακά στρώματα και μπαίνεις ολοένα και πιο κοντά στην καρδιά, ήτοι, στην αλήθεια. Κλάμα! Ο σκηνοθέτης περιορίζει τους διαλόγους στο ελάχιστο και επιλέγει έναν εικαστικό, γενικώς φορμαλιστικό μινιμαλισμό: less is more. Η ατμόσφαιρα που χτίζει με τη βοήθεια του διευθυντή φωτογραφίας του αλλά και του μουσικοσυνθέτη, είναι η κατάλληλα σκοτεινή. Και μέσα σε ένα πλαίσιο «ποιος έχει πιάσει κορόιδο ποιον» αφηγείται την ιστορία του, μπολιάζοντας τη γραμμική αφήγηση με μια σειρά φλας μπακ που αιφνιδιάζουν τον θεατή. Και ο στόχος επιτυγχάνεται. Βέβαια, μην περιμένετε τρισδιάστατους χαρακτήρες. Και κάποια στιγμή το μπαράζ ανατροπών καταντάει κουραστικό. Και για πρώτη φορά ο Romain Duris (στο ρόλο του μηχανικού) μου φάνηκε τόσο φλατ: από την πρώτη φορά που τον βλέπουμε μέχρι την τελευταία έχει το ίδιο ύφος του ανθρώπου που έχει δυσκοίλια. Αντιθέτως, ο Lespert είναι μια χαρά στο ρόλο του kinky τραπεζίτη και η Charlotte Le Bon πολύ ταιριαστά ανταποκρίνεται στο ρόλο της πέτρας του σκανδάλου. Έχει το κορμί και το attitude για αφέντρα και για φαμ φατάλ, δεν έχει πάντα όμως τη σκηνοθετική υποστήριξη που απαιτεί ο ρόλος της. Δεν θα περάσετε άσχημα βλέποντας την ταινία.

ΥΓ: Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η ελληνική εταιρία διανομής της ταινίας τη βάφτισε με το όνομα της πρωταγωνίστριας με κεφαλαία. Δεν πιάνω τον συμβολισμό...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Αυγούστου 2017 από την Weird Wave

του zerVo (@moviesltd)

Σπάνιες είναι οι φορές που με εξιτάρει η περίπτωση της κινηματογραφικής συνέχειας, γενικώς δεν με πολυνοιάζουν τα σίκουελς, ακόμη κι αν υπόσχονται θεόρατες εκπλήξεις στην εξέλιξη του γνώριμου πετυχημένου ορίτζιναλ. Στην παρούσα περίπτωση του Αζτέκου ετούτου κωμικοτραγικού ρομάντζου με τον πιασάρικο τίτλο Me Estas Matando Susana, παίζει μια εξαίρεση και πολύ θα το ήθελα κάποια στιγμή να απολαύσω το δεύτερο επεισόδιο του, παρότι ούτε για μπλοκμπαστεριά μιλάμε, ούτε για σαρωτικό στα box office τζακ ποτ. Έτσι, απλά, δέκα χρονάκια μετά να ταξιδέψει η ιστορία. Να έχουν φορτωθεί οι πρωταγωνιστές του στόρι με μια δεκαετία παραπάνω γαμήλιας συνύπαρξης, για να καμαρώσω τον μορφονιό μας να αναπολεί πως κάποτε χτυπιόταν κι έκλαιγε στα πατώματα και να κρατά το κεφάλι του από απόγνωση, που του δόθηκε τέτοια ευκαιρία λευτεριάς και την άφησε να πάει περίπατο. Τρεις φορές παραπάνω πλάκα μιλάμε...

Μπερμπάντης, γυναικάς, ξενυχτόβιος, μέθυσος και εννοείται παντελώς ανεύθυνος να σηκώσει το οποιοδήποτε οικογενειακό βάρος, είναι ο Ελίγιο, ηθοποιός στο επάγγελμα, που προτιμά να ξοδεύει το (όποιο) ταλέντο του σε σαπουνόπερες και διαφημιστικά σποτς της φτηνής μεξικάνικης TV, από το να επιχειρήσει το μεγάλο άλμα στο σανίδι ή το εκράν. Και πάντοτε ολομόναχη πίσω στο σπίτι, η όμορφη Σουζάνα, φιλόδοξη συγγραφέας που βλέπει όμως τα όνειρα της να γκρεμίζονται, να τον καρτερεί υπομονετικά να επιστρέψει, συνήθως σε κατάσταση μέθης και αφού έχει ξεθυμάνει το ερωτικό του κέφι, στις αγκάλες των πεταχτών στάρλετς που συναντά στα παρασκήνια των γυρισμάτων.

Ένα πρωινό, όμως, ο Ελίγιο θα ξυπνήσει και στο πλευρό του δεν θα το βρει το ταίρι του. Κι αν αρχικά αυτή η απουσία δεν του κακοφανεί, θεωρώντας την πρόσκαιρη και δικαιολογίσιμη, στο πέρασμα των ημερών θα ανησυχήσει, καθώς η στέρηση της ύπαρξης της στο πλευρό του, θα κάνει την εμφάνιση της. Κι ούτε ένα μήνυμα, ούτε ένα γράμμα, μια ένδειξη ζωής για το που μπορεί να βρίσκεται το έτερον ήμισυ. Εξασκώντας κομματάκι το αστυνομικό του δαιμόνιο, ο παλικαράς θα εντοπίσει επιτέλους τα ίχνη. Και πραγματικά, ακόμη κι αν δεν θέλει με τίποτα να το πιστέψει, το γυναικάκι του την έκανε. Τον εγκατέλειψε στα κρύα του λουτρού κι έφυγε για τόπους ξένους, μακρινούς και χιονισμένους, στην παγωμένη Αιόβα, για να λάβει μέρος σε κορυφαίο σεμινάριο της τέχνης της, όπου ενδεχόμενα θα της δοθεί η ευκαιρία να παρουσιάσει το έργο της...

...άσε που μπορεί και να γνωρίσει κανένα ντερέκι Πολωνέζο, προικισμένο κιόλας, όχι κοντοστούπη ζουμπαδιάρη μισιακό, με καλούς κι ευαίσθητους τρόπους, διανοούμενο με γνώσεις πάνω στον ποιητικό στίχο και όχι αναίσθητο ρεμάλι, άξεστο, που ουδέποτε έχει πει μισό καλό λόγο, ένα σ'αγαπώ βρε αδελφέ για τα μάτια του κόσμου. Μπύρες, βότκες, κολλητοί και αμέτρητα γκομενάκια είναι ο κόσμος όλος του καλοπληρωμένου Ελίγιο, ζωή που η Σουζάνα πλέον δεν την αντέχει, την έχει βαρεθεί, επιθυμεί να την αφήσει πίσω της, να ανοίξει τα φτερά της. Έχει υπολογίσει όμως δίχως την αντίδραση του Λατίνου Μεχικάνου, που έχει πληγεί η τιμή του, έχει ραγίσει η ψυχή του, έχει διαλυθεί η ρουτίνα του, που ουσιαστικά λατρεύει και που δεν θα διστάσει να διανύσει χιλιάδες μίλια για να την ξανακερδίσει. Παίζει τέτοιο ενδεχόμενο ή η πέτρα που έριξε ξωπίσω της η Σούζι (αμερικανιστί γεια!) είναι κατράμι πίσσα?

Οι χωρισμοί συνήθως στο σινεμά, τοποθετούνται στο ράφι των δραματικών φιλμς για να διαλέξει κανείς.  Ε, η παρούσα περίπτωση, που υπογράφει ο πρωτευουσιάνος Δον Roberto Sneider, που πρώτη φορά αντικρίζουμε έργο του στα μέρη μας - από τα τρία συνολικά που έχει σκηνοθετήσει - μάλλον προς το γλαφυρό, σατιρικό, αστείο, θα το έβαζα, γεγονός που έχει να κάνει περισσότερο με τις ίδιες τις αντιδράσεις του παρατημένου σαν την καλαμιά στον κάμπο ανδρός. Κατόπιν του πρώτου ημιώρου της προσαρμογής, που καλά καλά δεν έχουμε αντιληφθεί το ποιόν του και κοζάρουμε την ως τα κρύα τα νερά κοπελούδα, σαν μια μέγαιρα που εγκατέλειψε το παλικάρι, στην πορεία αντιλαμβανόμαστε πλήρως πως όσες ευκαιρίες και να πάρει ο χαμηλών ορίων φιλοδοξίας ηθοποιός, θα τις πετάξει μονομιάς, για να κάνει τα καπρίτσια του. Έχει πλάκα το πόσο αστεία σπαρταράει στο παρκέ για να πάρει πίσω το κορίτσι, να περάσει το δικό του, ίσαμε ο πρώτος ποδόγυρος να διαβεί και το ερωτικό συναίσθημα του να ολισθήσει ξανά.

Ομολογουμένως ο διασημότερος στην εποχή μας, αλλά και πλέον ευειδής αστέρας από τα νότια του Ρίο Γκράντε, έχοντας σε μια τέτοια, σχεδόν εικοσαετή καριέρα συνεργαστεί με πάντες τους ισπανόφωνους δημιουργούς και σε πολύ πιο σοβαρής δομής φιλμς, εδώ την απόδοση του χαρακτήρα του τρομαγμένου μην απολέσει την σιγουριά του, την παίζει στα δάκτυλα. Ο Gael Garcia Bernal, προτιμότερος φυσικά σε δραματικούς ρόλους, φυσικά και διαθέτει το κωμικό στοιχείο στην φαρέτρα του, αν και ετούτο, εδώ, με την υπερβολή που προβάλλει τον καημό, μάλλον μοιάζει ελαφρώς αταίριαστο με την συνολικότερη ομορφάδα του. Και με την έννοια πως θα μπορούσε να έχει στην αγκάλη του, οποιαδήποτε κουκλίνα. Κι εκεί ακριβώς έρχεται να δέσει το γλυκό, καθώς μπορεί ενδεχόμενα ο χαρακτήρας της βιβλιοφάγας σπουδάστριας να σημαίνει αυτόματα γυαλάκια, απεριποιησιά και περιορισμένη θηλυκότητα, η τριαντατεσσάρων Μαΐων Μαδριλένα Veronica Echegui (που είχε μοιράσει ήδη εγκεφαλικά στο πρόσφατο Lasciati Andare) αντιθέτως είναι μια πραγματική ατομική βόμβα!

Οπότε όχι μονάχα σπαράζεις στον γιάνκικο χιονιά και χοροπηδάς τις μάντρες σαν κατσίκι για να την ματαβρείς και να την κάμεις δική σου και πάλι φουκαρά μου, αλλά της υπόσχεσαι και πίστη αιώνια, χιλιετή, παντοτινή, μην σου λάχει και χαθεί το κελεπούρι. Τώρα αν το θεριό ο Πόλακ, το έπραξε το ανεπανόρθωτο κι έχει μείνει αξέχαστος, άσε, μάζεψε οματιόν και επέστρεψε στα τάκος, έστω με την υπερηφάνεια τσακισμένη. Έχει ο Θεός...

Only The Strong Survive

του zerVo (@moviesltd)

Ακόμη μια αποτύπωση της άλλης όψης της Αμερικής, εκείνης που κρύβεται επιμελώς πίσω από την λαμπερή βιτρίνα των θεόρατων κτιρίων και της φωτεινής φανφάρας, που αντικατοπτρίζει όμως την ρεαλιστική εικόνα των απομακρυσμένων και πάμφτωχων ζωνών της Υπερδύναμης που αντιδιαστέλλεται πλήρως από αυτή των πλούσιων και σε συντριπτικό ποσοστό κινηματογραφημένων μεγαλουπόλεων. Διόλου τυχαία, το ταξίδεμα που εκκίνησε από τα βόρεια σύνορα του Ρίο Γκράντε στο Sicario το 2015 και συνεχίστηκε ελάχιστα παραπέρα, στην Τεξανή οριογραμμή του Hell Or High Water το 2016, ολοκληρώνεται σαν τρίπτυχο μέσα από την έμπνευση του ίδιου σεναριογράφου, σε μια ακόμη ερειπωμένη και κατώτερου Θεού γειτονιά της Land Of The Free.

Βαρυχειμωνιά έχει απλωθεί σε όλη την αχανή έκταση του Γουίντ Ρίβερ, δασώδους περιοχής του βόρειου ακριτικού Γουαιόμινγκ, εκεί που διαβιώνουν κάτω από αβάσταχτες συνθήκες οι Αμερικάνοι θαγενείς, με τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο να μοιάζουν θαμμένες κάτω από τόνους ανέχειας και απόγνωσης. Κοντά σε όλα τα προβλήματα τους ακόμη ένα θα προστεθεί από την στιγμή που ο μοναχικός κυνηγός Κόρι Λάμπερτ, αποτραβηγμένος από τον πολιτισμό από τότε που απώλεσε άδικα την 14χρονη θυγατέρα του, θα ανακαλύψει το κατακρεουργημένο πτώμα μιας νεαρής ινδιάνας, κόρης αγαπημένου και σεβάσμιου φίλου του.

Υπόθεση που θα αναλάβει το FBI στέλνοντας στον τόπο του εγκλήματος για περαιτέρω έρευνες, ολομόναχη την ρούκι και άπειρη πράκτορα Τζέιν Μπάνερ, που πριν από όλα πρέπει να προσαρμοστεί στις πρωτόγνωρες για εκείνη συνθήκες. Με μοναδική υποστήριξη για να διαλευκάνει το φονικό, τον γηραίο, χαμηλών δυνατοτήτων σερίφη, η πρωτάρα και εμφανώς ζορισμένη αστυνομικός, αντιλαμβανόμενη πως η υπηρεσία δεν την καλύπτει, θα ζητήσει την αρωγή του Κόρι, που αν μη τι άλλο γνωρίζει τον απόκρημνο τόπο, σαν την παλάμη του.

Κι αυτό διότι έχει κατανοήσει από καιρό τον βασικό κανόνα της επιβίωσης, σε αυτό το κατάλευκο (που σε άλλες περιπτώσεις θα ταίριαζε απόλυτα ως ειδυλλιακής απόδρασης, μα στην παρούσα ορίζει σκηνικό ερήμωσης) τοπίο: Ότι καταφέρεις, πρέπει να το πετύχεις μόνος, στηριζόμενος αποκλειστικά στις όποιες δυνάμεις σου! Όπως ο loner που περιφέρεται στον χιονιά πάνω στο όχημα του, πάνοπλος και πανέτοιμος να αντιμετωπίσει κάθε πρόκληση, απειλή, επίθεση. Δίνοντας ταυτόχρονα δίδαγμα δράσης στην νεότευκτη ντετέκτιβ, να στηριχθεί απλά και μόνο στις ατομικές της ικανότητες, χωρίς να καρτερεί τον από μηχανής Θεό. Και να προφυλάσσει διαρκώς τα νώτα της γιατί οι εχθροί καραδοκούν εκεί που δεν το περιμένει.

Βατήρας ξεδιπλώματος και των περαιτέρω κοινωνικών προβληματισμών, είναι το αστυνομικό μοτίβο που αναπτύσσει το στόρι. Κανόνας που ακολουθεί πιστά στα σενάρια του ο Taylor Sheridan, ο οποίος αναλαμβάνοντας και την σκηνοθετική μπαγκέτα εδώ, περιτυλίγει την πλοκή του με ένα αποπνιχτικό κατάλευκο χαλί, που πάνω στην καθαρότητα του ζωγραφίζονται πάθη και συναισθήματα, φόβοι και κατατρεγμοί.

Έξοχη κινηματογραφικά η αναπαράσταση της περιθωριοποιημένης επαρχίας, ειδικά ετούτης που στεγάζει τα πενιχρά όνειρα των ανύπαρκτης ισχύος ερυθρόδερμων, που αξία της ζωής τους ισοδυναμεί (για πολλούς προύχοντες) με το απόλυτο και παγερό υπό το μηδέν που τους αγκαλιάζει. Με αφήγηση αργή μα στρωτή στην ανάλυση των χαρακτήρων του, το φιλμ ζωντανεύει και πέρα από τις τέσσερις γραμμές του εκράν, τις συνθήκες τσουχτερού κρύου, μανιασμένου βοριά, θλίψης και λησμονιάς, για να οδηγήσει τον θεατή του στην θρίλερ έκρηξη του φινάλε. Εκεί που ο βασικός νόμος της ζούγκλας, που δεν τοποθετείται στις ερήμους της Μέσης Ανατολής, ούτε κάπου στα πέρατα της γης, αλλά εδώ στην ίδια μας την επικράτεια, κάνει σταδιακά, μα τόσο επιβλητικά την εμφάνιση του. Only The Strong Survive!

Πανεύκολα μιλάμε για την κορυφαία ερμηνευτική στιγμή του πολυπράγμονα Jeremy Renner. Με το τουφέκι στον ώμο, ως ορεσίβιος αλπινιστής, ορίζει την άλλη όψη του νομίσματος, αυτή απέναντι στην μόστρα του πεζοναύτη του Ιράκ που τον καθιέρωσε στο Hurt Locker, κυνηγώντας και πάλι εχθρούς, αόρατους και καλά κρυμμένους. Όχι όμως τζιχαντιστές με φέσια και σαρίκια, αλλά ομόσταυλους, γιάνκηδες, δυνατούς και αντρειωμένους, που υποκλίνονται δακρυσμένοι, στα φανερά, στην Αστερόεσσα, ντροπιάζοντας την όμως, με τις δειλές, ανάρμοστες και πομπώδεις τους συμπεριφορές. Η απόμακρη μειονοτική μερίδα της κοινωνίας της Υπερδύναμης, εκείνη που πραγματικά πιστεύει πως μπορεί να προστατεύσει και να υπηρετήσει, ορίζεται από τον ορκισμένο Κόρι. Κάποια φορά η αγκαλιά του, θα το σώσει το μοιραία αδύναμο κορίτσι (υπόκλιση και πάλι στην υποστηρικτική εδώ Olsen). Δύναται όμως αυτή η μόνη στιγμή, να αποτελέσει εξιλέωση για όλες τις προηγούμενες που τα ανήμπορα πλάσματα, έγιναν βορά στα ανθρωπόμορφα κτήνη?

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Αυγούστου 2017 από την Spentzos Films

Πολύ σκληρός για να πεθάνει στο... Mall!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αυτή η νύχτα ήταν όντως μεγάλη...

Ο Ανδαλουσιανός José Antonio Domínguez Banderas γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1960 στη Μάλαγα της Ισπανίας. Σε λίγες μέρες δηλαδή έχει γενέθλια: γίνεται 57 ετών! Ο τρελός οπαδός της Ρεάλ Μαδρίτης και μέχρι πριν ενάμιση χρόνο σύζυγος της Melanie Griffith στάνταρ περνάει μια όχι και τόσο καλή περίοδο στην κινηματογραφική του καριέρα. Ο τρεις φορές υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα ηθοποιός έχει σκηνοθετήσει και δύο πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες κι ετοιμάζεται και για την τρίτη του. Εκεί μάλλον τον περιμένουν καλύτερες μέρες. Αυτή η προσεχής τρίτη σκηνοθετική προσπάθεια, αν τα διαβάζουμε καλά τα γράμματα, θα έχει πολύ ενδιαφέρον για πολλούς λόγους: ο τίτλος της είναι «Akil» και θα έχει πρωταγωνίστρια την πρώην γυναίκα του, την οποία εγώ θυμάμαι να έχω δει σε ταινία τελευταία φορά στο γαμάτο «Cecil B. DeMented» του John Waters από το μακρινό 2000! Όχι ότι η γυναίκα δεν παίζει σε ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές, αλλά τίποτε άξιο λόγου και τίποτε που να έχει βγει στις αίθουσες στην Ελλάδα. Επ' ευκαιρία, η Melanie Griffith έχει γενέθλια μια μέρα νωρίτερα από τον Antonio, στις 9 Αυγούστου του 1957 – γίνεται δηλαδή 60 χρονών! Και να φανταστείτε ότι η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν υπεύθυνη για κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές μας... στύσεις, με καυτούς ρόλους σε ταινίες όπου συμμετείχε όπως το «Διχασμένο κορμί» (Body Double, 1984) και το «Άγριο θηλυκό» (Something Wild, 1986), ω ρε φίλε, γερνάνε τα αντικείμενα του πόθου μας, γερνάμε κι εμείς...

Ξεφύγαμε και με το παρδόν δηλαδής... Ας πούμε και δυο λόγια για τον σκηνοθέτη. Αυτή είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία του Γαλλοκαναδού σκηνοθέτη Alain Desrochers και η πρώτη που βλέπουμε εμπορικά στη χώρα μας. Είπαμε δυο λόγια λοιπόν...

Η υπόθεση: Ο Έντι Ντίκον είναι βετεράνος ενός από τους πολέμους που κατά καιρούς εξαπολύουν οι ΗΠΑ ανά τον κόσμο. Είναι άνεργος εδώ και δύο χρόνια και η χαμηλή του αυτοεκτίμηση τον έχει απομακρύνει από τη γυναίκα και την κόρη του. Ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά προκειμένου να γυρίσει στην οικογένειά του απαλλαγμένος από τη στάμπα του αποτυχημένου. Και τελικά βρίσκει μία: να δουλέψει ως σεκιουριτάς (με βασικό μισθό) σε ένα παλιό εμπορικό κέντρο, αρκετά απομονωμένο, και μακριά σχετικά από εκεί που ζει. Την πρώτη νύχτα που πιάνει δουλειά, όμως, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από το εμπορικό κέντρο, ένα κομβόι αυτοκινήτων του FBI δέχεται επίθεση από μαφιόζους. Στόχος της επίθεσης είναι η 10χρονη Τζέιμι. Η Τζέιμι είναι η κόρη ενός λογιστή, πρώην συνεργάτη του γκάνγκστερ Τσάρλι. Όταν ο λογιστής αποφάσισε πως δεν του ταίριαζε πλέον αυτή η συνεργασία, ο Τσάρλι τον έβγαλε από τη μέση, τόσο εκείνον, όσο και τη γυναίκα του. Η ορφανή Τζέιμι είναι να καταθέσει σε δικαστήριο, κάτι που ο Τσάρλι δεν θέλει να συμβεί επ' ουδενί. Η Τζέιμι βρίσκει καταφύγιο στο εμπορικό κέντρο στο οποίο έπιασε δουλειά ο Έντι, ο οποίος αποφασίζει να την προστατέψει. Θα τα καταφέρει αυτός και οι τέσσερις άοπλοι ουσιαστικά νέοι του συνάδελφοι να σώσουν τη μικρή αλλά και τους εαυτούς τους από μια στρατιά από πληρωμένους δολοφόνους; Έχουν μια νύχτα για να αποδείξουν από τι είναι φτιαγμένοι...

Η άποψή μας: Κάπου στην αρχή της ταινίας ο Έντι (που υποδύεται ο Banderas) πηγαίνει σε ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας (ίσως ειδικό για βετεράνους) κι όταν καταλαβαίνει πως η υπάλληλος δεν θέλει να του δώσει δουλειά την οποία εκείνη θεωρεί ότι είναι υποτιμητική για εκείνον (και εννοείται, μόνο τέτοιες δουλειές διαθέτει), ο Έντι της λέει: «θα έκανα οποιαδήποτε δουλειά, όσο χάλια κι αν είναι». Ρε παιδί μου, αυτό λέγεται τραγική ειρωνεία. Γιατί, να, μπροστά στα μάτια μας ο έχων κάποιο ταλέντο Banderas, που παλιότερα έπαιζε σε ταινίες ενδιαφέρουσες αν μη τι άλλο και συνεργαζόταν με σπουδαίους σκηνοθέτες, (κατα)δέχτηκε να παίξει σε μια ταινία του συρμού. Μια ταινία που θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες, πέραν της χώρας μας, στην Ιαπωνία, στην Ολλανδία, στην Πορτογαλία και στο Βιετνάμ (!!!).

Αν θα παιχτεί αλλού, θα παιχτεί κατευθείαν σε dvd (στην Αγγλία και στη Σουηδία πχ). Εξ ορισμού z movie δηλαδή, που δεν μπορεί να διεκδικήσει δάφνες ούτε ποιότητας, ούτε πρωτοτυπίας, διάβολε, ούτε λίγου fun στη διαδικασία. Εκτός κι αν η ταινία θέλει να δείξει ότι δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, με το να χρησιμοποιούν οι «καλοί» ήρωες τα παιδικά γουόκι-τόκι όταν συνεννοούνται μεταξύ τους. Για τον Ben Kingsley δεν το συζητώ: ο τεράστιος αυτός ηθοποιός έχει δείξει πλειστάκις ότι διόλου δεν τον ενδιαφέρει η πχιότητα της ταινίας στην οποία συμμετέχει. Δουλίτσα να υπάρχει, τα μισθά να πέφτουν και δεν πα να παίζει στη χειρότερη παπαριά όλων των εποχών! Το αυτί του δεν ιδρώνει!

Ο badass Banderas, γίνεται λίγο... Bruce Willis λοιπόν, σε μια ταινία που προσπαθεί να ξεπατικώσει όλα τα τερτίπια και εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τις περισσότερες ταινίες της σειράς «Die Hard» τόσο μεγάλες εμπορικές επιτυχίες. Αλλά φευ. Λίγα λεφτά στην παραγωγή (σε τέτοιου είδους ταινίες τα λεφτά πρέπει να «φαίνονται», αλλιώς το μόνο φαντασμαγορικό που μένει είναι η ανατροπή του αστυνομικού αυτοκινήτου στο κομβόι της αρχής), διαχειριστής σκηνοθέτης κι ένα σενάριο γραμμένο στο πόδι, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια. Σαν να λέμε «αρπαχτή». Ο αποτυχημένος στην κοινωνία Έντι βρίσκει τον εαυτό του προστατεύοντας το κορίτσι, καθώς ενεργοποιεί τα στοιχεία εκείνα που του έδωσε η πατρίδα του, κάνοντάς τον μηχανή θανάτου: μόνο μέσω της βίας, μόνο μέσα στο «πεδίο της μάχης», ο Έντι μπορεί να νιώσει άνθρωπος ξανά κι όχι αποτυχία! Ωραίο μήνυμα, ε; Αφήστε που η ταινία έχει... τρία φινάλε (και αρκούδο!). Ταινία του σωρού, που πραγματικά θα ήθελα να δω ποιοι και πόσοι θα πάνε να τη δουν καλοκαιριάτικα στα σινεμά.

Μια ταινία, που ανήκει εκ προοιμίου στο χώρο των βιντεοκλάμπ και χαλαρά θα μπορούσε να την παρακολουθήσει κανείς μετά το μεσημεριανό του ύπνο στο Star Channel. Και δεν θα τον ενοχλούσαν και οι διαφημίσεις...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Αυγούστου 2017 από την Odeon

Αν ξεπεράσει το όριο, ο θάνατος θα σε ακολουθήσει! Μια από τις πιο προχωρημένες ταινίες επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του 80, που ανέδειξε και μερικά από τα πιο γνωστά κατοπινά πρωταγωνιστικά ονόματα, υπήρξε το πρωτοποριακό Flatliners. Τίτλος που καθώς φαίνεται μοιάζει πιασάρικος στις ημέρες μας, σε τέτοιο βαθμό ώστε να επανέλθει με ένα ριμέικ του η φιλόδοξη Sony, παρουσιάζοντας για μια ακόμη φορά την ιστορία των νεαρών σπουδαστών που προχώρησαν σε πείραμα ελεγχόμενου θανάτου προκειμένου να ερευνήσουν την μετά θάνατον ζωή. Για τον καθένα συμμετέχοντα σε αυτό όμως οι συνέπειες θα είναι βαρύτατες, καθώς μέσα από την μεταφυσική δραστηριότητα που θα ξυπνήσει, θα αποκαλυφθούν τα μυστικά που έχουν κρυμμένα από το παρελθόν τους. Στην σκηνοθεσία της ταινίας βρίσκουμε τον Δανό Niels Arden Oplev που κατά το παρελθόν έχει υπογράψει ταινίες όπως το ορίτζιναλ Girl With The Dragon Tattoo. Η διανομή μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο τρέιλερ της ταινίας, αναγγέλλοντας συνάμα και την ημερομηνία εξόδου τους στις αίθουσες την 29η Σεπτεμβρίου 2017.

Νεανικό όπως αναμενόταν είναι και το κάστ της καινούργιας βερσιόν, με την Ellen Page να ηγείται της ομάδας που αποτελούν επίσης και οι Diego Luna, Niona Dobrev, James Norton, Kiersey Clemons.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί.

Σε ηλικία 73 ετών έφυγε από την ζωή ένας από τους πλέον διακεκριμένους ηθοποιούς, σκηνοθέτες, σεναριογράφους και συγγραφείς των τελευταίων δεκαετιών, ο πολυβραβευμένος Sam Shepard, από επιπλοκές της νόσου ALS (νόσος αμυοτροφικής σκλήρυνσης του Γκέρινγκ). Ο Shepard έγινε γνωστός στο κινηματογραφικό κοινό, χάρη στην εμφάνιση του στην ταινία The Right Stuff του 1983 όπου υποδύθηκε τον πιλότο Τσακ Γιέγκερ, ρόλος που του χάρισε υποψηφιότητα ερμηνείας στις βραβεύσεις της Ακαδημίας. Σημαντική στιγμή της καριέρας του επίσης υπήρξε επίσης εκείνη του αγρότη στο ξεχωριστό Days Of Heaven (1978) του Terrence Malick, ενώ οι πιο αξιομνημόνευτες παρουσίες του καταγράφονται στα φιλμς The Pelican Brief, Black Hawk Down, The Notebook, The Assassination Of Jesse James, Mud, August: Usage County, Midnight Special και Bloodline. Η πιο πρόσφατη πρωταγωνιστική του στιγμή υπήρξε στο Never Here παραγωγής του καναλιού Netflix.

Ως σεναριογράφος τις πιο σημαντικές του στιγμές τις κατέγραψε στο πλευρό του Michelangelo Antonioni στο Zabriskie Point (1970) και στο Paris Texas (1984) ενώ άξια αναφοράς ήταν τα δικά του σκριπτ Fool For Love, Curse Of The Starving Class και Simpatico. Το 1988 σκηνοθέτησε σε δικό του σενάριο την ταινία Far North, όπου συμπρωταγωνίστησε μαζί με την Jessica Lange - σύντροφο του στην ζωή για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, με την οποία απέκτησαν μαζί δύο παιδιά - και το 1994 την ταινία Silent Tongue όπου υπήρξε η τελευταία πρωταγωνιστική παρουσία του αδικοχαμένου River Phoenix. Σημαντικότερη στιγμή της μεγάλης του δημιουργικής διαδρομής, υπήρξε η βράβευση του με το βαρύτιμο Πούλιτζερ για το θεατρικό του έργο Buried Alive to 1979, ενώ υπήρξε υποψήφιος για το ίδιο βραβείο δύο ακόμη φορές, για τα έργα του Fool For Love και True West.

Από προηγούμενο γάμο του ο Sam Shepard με την επίσης ηθοποιό Olan Jones είχε αποκτήσει ακόμη έναν γιο. RIP

του zerVo (@moviesltd)

Για να μιλήσουμε με αριθμούς, μιας και αναφερόμαστε στην μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμού στα χρονικά της ανθρωπότητας, η οποία έλαβε χώρα κατά την διχοτόμηση μιας χώρας, που στα σύνορα της τότε, φιλοξενούσε το εν πέμπτο τους συνολικού αριθμού ζωντανών ψυχών του πλανήτη. Το προσφυγικό κύμα έφτασε σε μέγεθος τα δεκαπέντε εκατομμύρια πολίτες, που μετακινήθηκαν ένθεν κακείθεν των φρεσκοσχηματισμένων συνόρων, με κοντά ένα εκατομμύριο εξ αυτών να χάνει την ζωή του, κατά την διάρκεια των αιματηρών ταραχών. Νούμερα που κατατάσσουν την ώρα γιορτής για την ανεξαρτησία δύο κυρίαρχων εθνών / κρατών, ως μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες όλων των εποχών.

1947. Μετά το πέρας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Βρετανική Κοινοπολιτεία στην απόπειρα της να επιλύσει το ένα μετά το άλλο τα διεθνή ζητήματα που απασχολούν την Αλβιόνα, έχει σαν πρώτο ζήτημα της ατζέντας της το Ινδικο-Πακιστανικό πρόβλημα. Με απόφαση του ίδιου του Τζόρτσιλ, στο Δελχί θα αποσταλεί με την εντολή να ομαλοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, την περίοδο μέχρι την ημέρα της αποχώρησης των Βρετανών από την Ινδική χερσόνησο, ο Λόρδος Μάουντμπάτεν, ο τελευταίος Αντιβασιλέας, που έχει μπροστά του μόλις έξι μήνες προετοιμασίας, για να παραδώσει την χώρα στον λαό της.

Την ίδια στιγμή που οι κοινωνικές αναταραχές, βασισμένες στις φονταμενταλιστικές ακρότητες, των τριών θρησκευτικών πόλων που απαρτίζουν το πληθυσμιακό σύνολο, στην πρωτεύουσα καταφτάνουν διπλωμάτες, προκειμένου να συμβουλεύσουν τον Ντίκι, για το πώς πρέπει να κινηθεί, διασφαλίζοντας τα συμφέροντα του Στέμματος. Από την πλευρά τους οι Ινδουιστές, οι Σιχ και οι Μουσουλμάνοι, εκμεταλλευόμενοι το πολιτικό κομφούζιο, θα επιζητήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη για την δική τους πλευρά. Και κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος με την στάση του να βοηθήσει στην διατήρηση της ειρήνης στην περιοχή.

Μια από τις πλέον σημαντικές ιστορικές στιγμές του 20ου αιώνα, αποτελεί την θεματική βάση της φιλόδοξης κινηματογραφικής παραγωγής, που ουσιαστικά δεν έρχεται να προσθέσει κάτι νέο και πρωτοφανέρωτο στα ήδη γνωστά στο ευρύ κοινό περιστατικά, που εντέλει οδήγησαν στο σχίσμα. Και αν μη τι άλλο στην μεγάλη οθόνη έχουν εξαντληθεί, χάρη στο ανεπανάληπτο προ δεκαετιών έπος του Attenborough. Εδώ επιχειρείται μια λιγότερο επικεντρωμένη στο ιστορικό χρονικό, αλλά σε πιο προσωπικές ιστορίες, αναφορά, με την κάμερα να ταξιδεύει ανάμεσα στα πατώματα του επιβλητικού (νυν) Προεδρικού Μεγάρου, μα τότε Οίκου του εκάστοτε επιτετραμμένου της Βασιλίσσης στις Ινδίες. Ενός γιγαντιαίου κτιρίου, του μεγαλύτερου ποτέ και φυσικά στις ημέρες μας, που φιλοξενεί κάτω από την στέγη του παγκόσμιο ηγέτη.

Το Παλάτι στην παρούσα περίπτωση ορίζει έναν βασικό χαρακτήρα της πλοκής, καθώς χωρισμένο σε δύο επίπεδα, το ανώτερο και το πιο χαμηλό, περικλείει γύρω από τους τοίχους του, άλλοτε τις κρίσιμες διαβουλεύσεις των υψηλόβαθμων γύρω το φλέγον θέμα, άλλοτε όμως τις αντιδράσεις της ίδιας της μάζας, όπως αντικατοπτρίζεται στον μικρόκοσμο των ντόπιων εργαζομένων, σε διάφορα πόστα. Οι ίδιοι οι αυλικοί, καμαρότοι, φρουρά, μεταφράστριες, μαγείροι, γίνονται μάρτυρες των θεαματικών αλλαγών για τον τόπο τους, συνάμα όμως κι οι ίδιοι αναπόσπαστο μέρος της Ιστορίας, διαλέγοντας μεριά και στρατόπεδο, μα κυρίως εξωτερικεύοντας ακραία συναισθήματα εμφύλιας έχθρας, που σταδιακά θα μεγεθυνθεί με τα γνωστά γενοκτονικά αποτελέσματα.

Γνωστή στο ευρύ κοινό από την τεράστια επιτυχία του Bend It Like Beckham, η σκηνοθέτις Gurinder Chadha, απόγονος η ίδια, συμμετεχόντων στην αφήγηση, σε μια όχι και τόσο επιτυχημένα εμβόλιμη ρομαντική ρουμπρίκα, άγνωστο για ποιους λόγους επιλέγει το σήμερα, για να σχολιάσει κάτι που έχει οριστικοποιηθεί επτά δεκαετίες πριν. Διότι είναι φανερή η τάση της να καυτηριάσει πρόσωπα και καταστάσεις – οι φανατισμένοι εχθροί κομάντερ, Νεχρού των Ινδουιστών και Τζίνα των Ισλαμιστών, ο ιδεαλιστής μοναχικός Μπάπου, οι Βρετανικές οχιές, που ήδη έχουν αποφασίσει πριν από όλους – αλλά και αναίτια να καταστήσει συμπαθή τον Τελευταίο Αντιβασιλέα, που εμφανίζεται να μην γνωρίζει τι και πως, να μην έχει πυγμή, να θέλει αλλά να μην δύναται, να καταστείλει τον πόλεμο. Με ισχυρό στοιχείο της οικογένειας Μαουντμπάτεν να ορίζεται η Κυρά της, σαν σε ρεπρίζ των μοντέρνων ενοίκων του αντίστοιχου White House…

Σε αυτό λοιπόν το ελεγχόμενο ιστορικά για την αυθεντικότητα του πεδίο, ο Λόρδος, εμφανίζεται περήφανος, καλοσυνάτος μα και διπλάσιος σε όγκο, μιας και ο Hugh Bonneville, τα έχει τα παραπανίσια του κιλά, ενώ η Λαίδη Εντουίνα, μοιάζει σαφώς πιο αποφασιστική, υποδυόμενη από την πάλαι ποτέ τηλεοπτική sex symbol, Gillian Anderson. Οι Ινδοί ερμηνευτές του καστ, άνευροι και σαν εκτός τόπου, δεν βοηθούν την ανάπτυξη του ρομάντζου που πνίγεται στις φλόγες, ίσως σε αυτό να μην βοηθά και η απαίτηση από την ντιρέκτορα, τα πάντα να αποδίδονται εις την αγγλική γλώσσα, στοιχείο που μειώνει τεράστια ποσοστά από την αυθεντικότητα. Το αντίθετο δηλαδή που προξενεί στην διψασμένη ματιά, το άριστο στήσιμο της διεύθυνσης παραγωγής, που καταφέρνει να αναπαραστήσει έξοχα την εποχή, με την χρήση εκατοντάδων ζάπλουτα κοστουμαρισμένων έξτρας, μα κυρίως με την έντεχνη χρήση του υπέρλαμπρου Viceroy’s House, που για τον άμαθο θεατή αποτελεί μια ανεξάντλητη πηγή γνώσης, ιδεολογικών στοιχείων και ανάδειξης της τοπικής κουλτούρας.