Movies Ltd

by zerVo (@moviesltd)

89η Απονομή Βραβείων Αμερικάνικης Ακαδημίας Κινηματογράφου Oscars 2017

7.25 - Αυτά για φέτος λοιπόν, στην χρονιά που το κύρος του θεσμού έπιασε τον απόλυτο πάτο, με αυτό που συνέβη λίγο πριν την λήξη του. Ούτε σε βραβεία τριτοκοσμικής χώρας δεν θα γινόταν κάτι τέτοιο. Καλό ξημέρωμα και καλή Σαρακοστή!

7.20 - Αφού συνήλθαμε  από το σοκ, σκεφτόμαστε πως ο Τραμπ θα γελάει τρεις μήνες με τους ηλίθιους Ακαδημαικούς που υπέπεσαν στην γκάφα του αιώνα!

7.20 - Τρομακτική απώλεια πρεστίζ αυτό που συνέβη λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης. Επάνω στην σκηνή οι συντελεστές του La La Land πανηγύριζαν, χόρευαν, έβγαλαν λόγους, μοίρασαν δάκρυα, για να βγει ατάραχος ο Kimmel να πει πως άλλοι παίρνουν το τρόπαιο. Φέρτο πίσω Chazelle για να το δώσουμε αλλού. Ξεπεσμός, δεν το περίμενα ποτέ να συμβεί σε αυτό τον θεσμό...

7.05 - Τελευταίοι για απόψε που ανεβαίνουν στην σκηνή οι Μπόνυ και Κλάιντ, Faye Dunaway και Warren Beatty για να τιμήσουν τον μεγάλο νικητή, αυτόν που θα πάρει το Μέγα Βραβείο της Καλύτερης ταινίας της χρονιάς! Οι υποψήφιοι είναι Hacksaw Ridge (2 Όσκαρ μέχρι τώρα), Fences (1), Arrival (0), Hell Or High Water (0), Moonlight (2), Lion (0), Hidden Figures (0), Manchester By The Sea (2), La La Land (6). Και μετά από το απόλυτο ρεζιλίκι στην ιστορία του θεσμού, με τον Beatty να διαβάζει άλλαντάλλον νικητή! Που είναι τελικά το Moonlight!

7.02 - Έξι τα Όσκαρς για το μιούζικαλ του Chazelle. θα τα κάνει επτά άραγε αποσπώντας το πιο σημαντικό της βραδιάς? Από δύο Hacksaw Ridge, Moonlight και Manchester By The Sea.



6.55 - Να και ο Leonardo DiCaprio παρόντας, που σαν περσινός θριαμβευτής της κατηγορίας ανδρικής ερμηνείας, θα τιμήσει την φετινή νικήτρια της αντίστοιχης γυναικείας κατηγορίας. Υπάρχει φαβορί! Και θα επικρατήσει! Μαγική στιγμή για την Emma Stone, που χαρίζει ακόμη μια διάκριση στο La La Land! Πρώτο Όσκαρ στην δεύτερη υποψηφιότητα της. Λάμπει το κορίτσι. Και τρέμει συνάμα!



6.49 - Στην σκηνή η περσινή νικήτρια Όσκαρ γυναικείας ερμηνείας Brie Larson για να τιμήσει τον φετινό καλύτερο αντρικό ρόλο. Πολύ δυνατή η πεντάδα των υποψήφιων. Και ο τίτλος απονέμεται στον Casey Affleck για το Manchester By The Sea! Δεύτερο αγαλματάκι για την ταινία του Lonergan!



6.42 - Με μαλλί τρελής η Halle Berry είναι πανέτοιμη να δώσει το βραβείο όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας. Στον Damien Chazelle για το La La Land! Το πέμπτο!



6.34 - H Amy Adams που κυριολεκτικά λάμπει μέσα στα στην σέξι τουαλέτα της δίνει το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου στο Moonlight! Δεύτερο βραβείο στην βραδιά για την ταινία του Barry Jenkins που εδώ το μοιράζεται με τον συνεργάτη του Alvin McCraney!


6.31 - Καλύτερο πρωτότυπο σενάριο. Το Manchester By The Sea παίζει σαν το αδιαφιλονίκητο φαβορί την στιγμή που ακούγεται και το όνομα των δικών μας παιδιών για τον Lobster. Τα προγνωστικά επιβεβαιώνονται! Πρώτο Όσκαρ για τον Kenneth Lonergan!

6.29 - Με την σατιρική αναφορά του Kimmel στην ταινία που τον σημάδεψε, την πλήρη αποτυχία We Bought A Zoo, ανεβαίνει στην σκηνή ο δυο φορές νικητής Ben Affleck με τον κολλητό του Matt Damon για να παρουσιάσουν τα βραβεία σεναρίου!

6.25 - Όπως κάθε χρόνο έφτασε η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς. In Memoriam, όπου μνημονεύονται οι απόντες της χρονιάς που έφυγε. Πιο σημαντικές απώλειες Gene Wilder, Michael Cimino, Emmanuelle Riva, Anton Yelchin, Mary Tyler Moore, Prince, John Hurt, Zsa Zsa Gabor, Debbie Reynolds και φυσικά η πριγκίπισσα Λέια. May The Force Be With Them...

6.16 - Και η κούκλα Scarlett Johansson αναλαμβάνει να δώσει το Όσκαρ τραγουδιού. Κι εδώ οι προβλέψεις επιβεβαιώνονται. Το La La Land κερδίζει το τέταρτο αγαλματάκι του για το City Of Stars! Back 2 Back νικητήριος λόγος για τον Justin Hurwitz!


6.13 - Ο Samuel L. Jackson με το γνώριμο ανατρεπτικό του στυλ αναλαμβάνει την σκυτάλη για να παρουσιάσει το Όσκαρ καλύτερης μουσικής επένδυσης. Υπάρχει φαβορί και επιβεβαιώνει τον τίτλο του. La La Land και τρίτο Όσκαρ στο όπως αναμένεται πιο βραβευμένο φιλμ της χρονιάς! O Justin Hurwitz τροπαιούχος μοιάζει σαν έτοιμος από καιρό γι αυτό!

6.04 - Και το δίδυμο του La La Land ανεβαίνει στο πόντιουμ. Ryan Gosling και Emma Stone παρουσιάζουν το τραγούδι City Of Stars που αποδίδει ο John Legend.Δεν παίζει πλέον καν στο στοίχημα πως θα είναι το επικρατέστερο της βραδιάς... Μαγεία από την παρουσία των χορευτών στο πλατό, που σφύζει από φαντασμαγορία!

6.03 - Oι σούπερ αστέρες διαβάζουν τα πιο μισητά τουίτς που τους έχουν στείλει θαυμαστές τους. Μερικά είναι πραγματικά αστεία...


5.57 - O Javier Bardem κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και ανεβαίνει στην πίστα με την αγαπημένη του σταρ, Meryl Streep! Είναι η στιγμή για να δοθεί το Όσκαρ Φωτογραφίας! Που θα πάει στο La La Land! Δεύτερο για την ταινία του Chazelle και τον κινηματογραφιστή Linus Sandgren!

5.51 - Και μετά το σατιρικό τουίτ του παρουσιαστή τον Πρόεδρο των ΗΠΑ στην σκηνή η Leslie Mann με τον John Chow για να δείξουν το βίντεο με όσους πήραν τιμές και διακρίσεις στην απονομή των τεχνικών καινοτομιών και επιτευγμάτων. Κεφάτη στιγμή, δίχως άλλο.

5.49 - Και οι βραβεύσεις των μικρού μήκους κλείνουν με το Live Action, που θα το κερδίσει η ταινία Sing! Η Λιβανεζομεξικάνα πάντως έχει κλέψει την κάθε παράσταση...

5.44 - Βραβείο όσκαρ μικρού μήκους ντοκιμαντέρ, The White Helmets! Από τα χέρια της Salma Hayek, που κάθε χρόνο δείχνει και μικρότερη!

5.40 - Και κάπως έτσι προηγείται το Hacksaw Ridge στην λίστα των τροπαιούχων με δύο!

5.34 - Απίθανο ντουέτο στην πίστα ο Seth Rogen και ο εμφαανώς καταβεβλημένος από τα ζόρια υγείας που περνάει Michael J. Fox, που ευτυχώς μιλάει πολύ λιγότερο από τον φωνακλά συμπαρουσιαστή του. Βραβείο μοντάζ! Και ο θριαμβευτής είναι το Hacksaw Ridge! Πρώτο Όσκαρ σε δύο υποψηφιότητες για τον John Gilbert. Γελάνε και τα μούσια του Gibson!

5.30 - Μετά από ένα σύντομο βιντεάκι που υμνείται η διεθνής γλώσσα του σινεμά, στην σκηνή βρίσκεται η Felicity Jones για να δώσει το βραβείο Οπτικών Εφέ. Και το Όσκαρ πηγαίνει στο THE JUNGLE BOOK! Χαράς ευαγγέλια για την Disney που το πανηγυρίζει δεόντως!

5.23 - Όλοι οι Οσκαρούχοι μέχρι στιγμής έχουν στην κατοχή τους από μόλις ένα! La La Land, Moonlight, Hacksaw Ridge, Fences, έπεται συνέχεια!

5.20 - Κατακόρυφα πέφτει το τέμπο από την καθόλου χιουμοριστική παρέμβαση της παραγωγής, με την είσοδο κοινών θνητών τουριστών, υποτίθεται εν αγνοία τους, στην αίθουσα. 


5.12 - Το ζευγαράκι από τις Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι Dakota Johnson και Jamie Dornan θα αποδώσει το Όσκαρ για τον καλύτερο Σχεδιασμό Παραγωγής. Επιτέλους το πρώτο Όσκαρ της βραδιάς για το La La Land! Όπως αναμενόταν δηλαδή...

5.12 - Και το Βραβείο Όσκαρ του Καλύτερου Animation πηγαίνει στο Zootopia! Υπήρχαν και καλύτερα, σίγουρα...

5.10 - Ομοίως και ο Bernal σαν μετανάστης εργαζόμενος στις ΗΠΑ από το Μεξικό καταδικάζει την πολιτική Τραμπ!

5.08 - Καλύτερο μικρού μήκους animation από τα χέρια του Gael Garcia Bernal απονέμεται όπως αναμενόταν στο Piper!

5.05 - Από την φωνή του βετεράνου πλέον Sting το επόμ,ενο υποψήφιο για Όσκαρ τραγούδι. Truth!

4.59 - Εννοείται πως ο γραπτός λόγος που απέστειλε ο Ιρανός είναι ευθύς κατά του Τραμπ που έχει χωρίσει τον κόσμο στους Αμερικάνους και τους άλλους σκορπώντας παντού τον φόβο. Ενωτικό το μήνυμα του, που γίνεται αποδεκτό με ενθουσιασμό από το κοινό. Είναι το δεύτερο όσκαρ στην κατηγορία για τον Πέρση σκηνοθέτη, που δεν παραβρέθηκε στο Λος Άντζελες εξαιτίας της απαγόρευσης εισόδους στις ΗΠΑ των προερχόμενων από την Μέση Ανατολή ταξιδιωτών που ισχύει εδώ και λίγο καιρό.

4.56 - Στην σκηνή η Charlize Theron και η Shirley McLaine, Η Νοτιοαφρικάνα δεν χρειάζεται να ντυθεί λαμπερά για να αναδείξει την απαράμιλλη ομορφιά της. Είναι η ώρα για το Βραβείο μη Αγγλόφωνης Ταινίας! Θρίαμβος για τον Ashgar Farhadi και τον The Salesman!

4.47 - Αναμενόμενη η επικράτηση της Viola Davis για το Fences στην κατηγορία του Γυναικείου Υποστηρικτικού Ρόλου. Παθιασμένος και μακροσκελής ο λόγος της αφήνει αιχμές προς όλες τις κατευθύνσεις. Πραγματικά εκπληκτική και συγκινητική! "We are the only profession that celebrates what it means to live a life." Λόγια βαθιά εμπνευσμένα!

4.40 - Τιμητικό βραβείο για την προσφορά του στο σινεμά για τον Jackie Chan! Τρομερός όπως πάντα ο Κινέζος!

4.33 - Ακόμη μια ταινία κερδίζει το πρώτο της Όσκαρ στην βραδιά. Είναι το Hacksaw Ridge που αποσπά την τιμή για την καλύτερη μίξη ήχου!

4.29 - Απονομή στην ταινία με την καλύτερη ηχοληψία. Είναι το πρώτο Όσκαρ της βραδιάς για το Arrival! Όπως είναι και το πρώτο Όσκαρ στην καριέρα του ηχολήπτη Sylvain Belemare που το αφιερώνει στον σκηνοθέτη Denis Villeneuve!

4.26 - Άχρωμη η παρουσία του παρουσιαστή μέχρι στιγμής. Χωρίς έντονη προσωπικότητα. Ακολουθεί η ομιλία της Προέδρου της Ακαδημίας Cheryl Boone Isaacs, που επίσης καυτηριάζει την πολιτική κατά των μεταναστών.

4.17 - O Dwayne The Rock Johnson, που χαρίζει την φωνή του στο κινούμενο σχέδιο Moana, παρουσιάζει τους τραγουδιστές που θα αποδώσουν επί σκηνής το υποψήφιο για Όσκαρ τραγούδι της ταινίας. Εκπληκτική η νεαρή Auli'i Carvalhio που το ερμηνεύει.



4.10 - Το γυναικείο ανσάμπλ του Hidden Figures στην σκηνή για να παρουσιάσουν την υποψήφια για το Βραβείο της Καλύτερης, ταινία που πρωταγωνιστούν. Μια θρυλική μορφή της NASA δίπλα τους για να αποδώσουν μαζί το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ. Νικητής το O.J. Simpson Made In America. Πανάξια! Ezra Edelma και Caroline Waterlow οι ευτυχείς κάτοχοι του Βραβείου!

4.02 - Όσκαρ Ενδυματολογίας. Σε έναν θρύλο της κατηγορίας την Colleen Atwood για το Fantastic Beasts! Ενδεχόμενα η ταινία να κερδίσει και το Productiuon Design, συνήθως αυτά τα βραβεία πηγαίνουν πακέτο.

3.59 - Βραβείο για το καλύτερο Μέικ Απ και Κομμώσεις. Και το Όσκαρ πηγαίνει στο Suicide Squad! Δοσμένο από τα χέρια του Jason Bateman. Ο Ιταλός νικητής - ένας εκ υτων τριών της ομάδας - ως μετανάστης αφιερώνει το τρόπαιο σε όλους όσους έχουν για κάποιο λόγο αναγκαστεί να εργάζονται μακριά από τον τόπο τους.

3.58 - Συνεχίζεται η πολιτική σάτιρα από τον Kimmel, με αναφορές στην αποπομπή των Μέσων Ενημέρωσης από τις ομιλίες του νέου Προέδρου των ΗΠΑ.

3.48 - Πλησιάζει η ώρα του πρώτου βραβείου, εκείνου της καλύτερης ανδρικής υποστηρικτικής ερμηνείας. Βίντεο με τους παλαιότερους νικητές ανεβάζει το θερμόμετρο. Θρύλοι πραγματικοί στο εκράν. Η Alicia Vikander, περσινή νικήτρια στην αντίστοιχη γυναικεία κατηγορία ελαφρώς πιο μαυρισμένη από το κανονικό, ανοίγει τον φάκελο! Και ο θριαμβευτής που ανοίγει τον χορό είναι ο Mahershala Ali για το Moonlight! Πρώτο Όσκαρ σε μία υποψηφιότητα για τον ηθοποιό! Peace And Blesse είναι η κατάληξη του τυπικού ευχαριστήριου λόγου του, καθώς εμφανώς συγκινημένος υψώνει το αγαλματίδιο ψηλά.

3.43 - Ο φακός εστιάζει στην Isabelle Huppert. Υπέροχη όπως πάντα αποσπά το κομπλιμέντο του Kimmel! Την ίδια στιγμή που η πολυνίκης του θεσμού Meryl Streep υποδύεται την ντροπαλούλα, καθώς ανακοινώνεται ο αριθμός ρεκόρ των υποψηφιοτήτων της!

3.37 - Ο οικοδεσπότης Jimmy Kimmel στην σκηνή. Τα πρώτα τεχνικά προβληματάκια έκαναν την εμφάνιση τους... Πρώτη του φορά που είναι ο κεντρικός παρουσιαστής, ελπίζει να μην είναι και η τελευταία. Ενωτικός ο εισαγωγικός του λόγος. Το πρώτο καυστικό σχόλιο είναι προς τον Braveheart, Mel Gibson, που δείχνει σε φόρμα. Μάλλον θα φταίει η Σαιεντολογία γι αυτό... Σκυτάλη στα πειράγματα παίρνει ο Matt Damon, υποψήφιος φέτος από την θέση του παραγωγού για το Manchester By The Sea. Οι δεκατέσσερις υποψηφιότητες του La La Land και ο νεαρότατος σκηνοθέτης Damien Chazelle μπαίνουν στο στόχαστρο του Kimmel - όπως αναφέρει χαριτολογόντας αναλογεί μία για κάθε χρόνο ζωής του.

3.32 - Ο Justin Timberlake με αέρινο στυλ υπό τους ήχους του τραγουδιού του Can't Stop The Feeling από την ταινία Trolls δίνει το σύνθημα της αρχής, με δυνατούς ρυθμούς. Μακάρι η βραδιά να συνεχίσει το ίδιο ζωντανά. Όρθια όλη αίθουσα, πιο χορευταρού από όλες η Nicole Kidman! Hollywood can't stop the feeling tonight!

3.30 - Η παράσταση αρχίζει!

3.28 - Και οι πέντε υποψήφιοι σκηνοθέτες στην κατηγορία του Καλύτερου Μη Αγγλόφωνου φιλμ, υπέγραψαν ανακοίνωση διαμαρτυρίας για την πολιτική Τραμπ! Ενωμένοι και από κοινού υποστηρίζουν πως οποιοσδήποτε κι αν είναι ο φετινός νικητής της κατηγορίας, αρνούνται να στηρίξουν τους κανόνες των συνόρων, ο κινηματογράφος δεν έχει όρια, διαχωρισμούς, περιθωριοποιήσεις και αποκλεισμούς. Επιθυμούν αυτή ακριβώς η φετινή βράβευση να αποτελέσει σύνθημα ενότητας και όχι απόσχισης!

3.27 - Οι περισσότεροι προβολείς, εννοείται πως έχουν πέσει πάνω στο πιο συζητημένο καλλιτεχνικό ζευγάρι της βραδιάς, Emma Stone, που λάμπει μέσα στην χρυσή της τουαλέτα και Ryan Gosling!

3.25 - Οι αφίξεις στο κόκκινο χαλί του θεάτρου ολοκληρώνονται. Όλοι οι λαμπεροί αστέρες παρέλασαν μπροστά από τους αμέτρητους θαυμαστές τους και παίρνουν σιγά σιγά την θέση τους για να ξεκινήσει η λαμπερή βραδιά!

Είναι η ένατη συνεχόμενη χρονιά που θα πάμε ονλάιν παρέα την Οσκαρική ολονυχτία, μια λατρεμένη συνήθεια που κρατά μερικές δεκαετίες και που δεδομένα γοητεύει τους απανταχού σινεφίλ, στην προσδοκία να μάθουν τους καλύτερους μιας ολόκληρης φιλμικής σεζόν. Άλλοι θα συμφωνήσουν, άλλοι κυρίως θα διαφωνήσουν, άλλοι θα κάνουν λόγο για μηχανορραφίες των Ακαδημαϊκών, άλλοι θα σνομπάρουν, αλλά πάντα θα ρίξουν την κλεφτή ματιά προς Dolby Theatre μεριά. Σημασία έχει πως και με την αρωγή της αργίας που ξημερώνει, όλο και πιο πολλοί θα θελήσουν να μοιραστούν λίγη από την αστερόσκονη των λαμπερών πρωταγωνιστών, που ήδη έχουν ξεκινήσει την βόλτα τους πάνω στο κόκκινο χαλί...

Με ένα ιδιαίτερα άσχημο μαντάτο μας αποχαιρετά ο Φλεβάρης, καθώς μόλις έγινε γνωστό πως ο εξαιρετικός ηθοποιός και σκηνοθέτης Bill Paxton, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 61 ετών, έχοντας υποστεί βαρύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο, αποτέλεσμα πρόσφατης χειρουργικής επέμβασης που υπεβλήθη. Το σύντομο μήνυμα της οικογένειας του στα Μέσα Ενημέρωσης έχει ως εξής:

"Με αβάσταχτο πόνο, μοιραζόμαστε το νέο πως ο αγαπημένος μας Bill Paxton απεβίωσε σήμερα λόγω διαταραχών χειρουργικής επέμβασης που υπεβλήθη. Λατρεμένος σύζυγος και πατέρας, ο Bill ξεκίνησε την καριέρα του στο Χόλιγουντ από διάφορα δημιουργικά πόστα, για την συνεχίσει με λαμπρό τρόπο επί τέσσερις δεκαετίες, είτε ως πρωταγωνιστής, είτε πίσω από τις κάμερες από την θέση του σκηνοθέτη. Η αγάπη του για την Τέχνη, ήταν γνωστή σε όλους όσους τον γνωρίσαμε και η ενέργεια που έδινε σε εκείνο που πάντοτε λάτρευε ήταν ασίγαστη και ακούραστη. Παρακαλούμε να σεβαστείτε την απώλεια του, προστατεύοντας την ιδιωτικότητα όσων συγγενικών προσώπων θρηνούν την τεράστια απώλεια του."

Γεννημένος στο Τέξας ο Bill Paxton, ξεκίνησε την πορεία του στα 1975 και πάρα πολύ σύντομα βρήκε θέση σε καστ τεράστιων κινηματογραφικών επιτυχιών, σαν τον The Terminator και τους Aliens. Στο πλευρό του James Cameron δε, θα βρεθεί ακόμη αρκετές φορές, παίρνοντας ρόλους στα φιλμς True Lies και Titanic, ενώ συμμετείχε σε εξίσου δυνατά μπλοκμπάστερς όπως τα Twister και Apollo 13, αλλά και δράματα υψηλού επιπέδου σαν το A Simple Plan του Sam Raimi. Πρόσφατα χάρη στην συμμετοχή του στην τηλεοπτική σειρά Hathfields & McCoys πήρε υποψηφιότητα για Έμμυ καλύτερης ανδρικής ερμηνείας, ρόλος που του έδωσε ώθηση να επανακάμψει και κινηματογραφικά με εμφανίσεις στις ταινίες Haywire, Nightcrawler και The Edge Of Tomorrow.

Εξαιρετική εντύπωση άφησε στο κοινό, η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα με τον τίτλο Frailty, ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ που ανέδειξε ακόμη ένα από τα σπουδαία του ταλέντα ως κινηματογραφιστής. Η τελευταία του εμφάνιση στο εκράν θα είναι εκείνη που αναμένεται να κυκλοφορήσει κατά τους προσεχείς μήνες, στην ταινία του James Ponsoldt, The Circle, όπου ερμηνεύει τον πατέρα της Emma Watson.

Rest In Peace

Κομφούζιο

του zerVo (@moviesltd)

Τελικά από ότι φαίνεται, εκείνο το στοιχείο που κάνει την ζωή πιο πιπεράτη, πιο ζόρικη, πιο ριψοκίνδυνη, δεν είναι το να έχεις χρήματα, αλλά το πως θα καταφέρεις να τα αποκτήσεις. Κι ας μην τα χρειάζεσαι τόσα, από ένα σημείο και κατοπινά κι ας διαθέτεις όλα τα αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ στην κατοχή σου. Σημασία έχει το ταξίδι, η μέθοδος που ο τραπεζικός σου λογαριασμός θα φουσκώσει πιότερο από παράδες, αρκεί το κόλπο που θα στήσεις πρωτίστως να σε μπάζει για τα καλά σε αυτό που αποκαλούμε ελληνιστί βίβερε περικολοζαμέντε και ακολούθως να σε ικανοποιεί που έκανες τους πάντες τριγύρω σου...λαμπόγυαλο. Εννοείται πως για να παίξεις τέτοια παιχνίδια, οι ηθικές αξίες αποξαρχής έχουν καμφθεί, οι νόμιμες ισορροπίες έχουν πάει περίπατο και αν - χτύπα ξύλο - κάτι στραβώσει, ή πίσω από τα κάγκελα θα βρεθείς ή να κοιτάζεις τα κυπαρίσσια ανάποδα. Εκτός κι αν είσαι ο Φαντομάς με τα χίλια πρόσωπα και διαρκώς την σκαπουλάρεις!

Ισπανία, μέσα της δεκαετίας του 80. Η χώρα βρίσκεται σε συνεχή αναβρασμό, ελέω των διαρκών άτακτων και φονικών επιθέσεων των Βάσκων Αυτονομιστών, που σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν να προβλεφθούν και να αποτραπούν από τις Αστυνομικές Αρχές. Σε αυτό το άναρχο πολιτικο-κοινωνικό κλίμα που διακρίνει τους Φούριας, θα βρει πάτημα ο εύπορος, πρώην πράκτορας των Υπηρεσιών Ασφαλείας και νυν ψευτο-επιχειρηματίας Φρανσίσκο Παέσα, για να κτίσει σχέσεις αγαστές με το κράτος, που θα του εγγυηθεί την μακροημέρευση των ούτε καν νομιμοφανών δραστηριοτήτων του. Το σκάνδαλο που θα ξεσπάσει στις τάξεις της Αστυνομίας, καθώς ο Αρχηγός της Λουίς Ρολντάν, βασικός πολέμιος της ΕΤΑ, πουλέν της κυβέρνησης και σχεδόν βέβαιος επόμενος Υπουργός εσωτερικών, μαζί με την σύζυγό του Νιέβες Φερνάντες Πουέρτο θα κατηγορηθούν για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, ύψους ενάμισι δις πεσέτας, θα βρει τον διαβόλου κάλτσα Πάκο στο επίκεντρο του, να επιζητά ρόλο πρωταγωνιστικό, μα και αφανή συνάμα.

Αποδεχόμενος την πρόταση συνεργασίας του Ρολντάν για να τον φυγαδεύσει στο εξωτερικό, εννοείται με το αζημίωτο, ο Παέσα θα εγκαταστήσει το καταδιωκόμενο ζευγάρι, σε ασφαλή διαμερίσματα του Παρισιού, εκεί που ούτε καν φαντάζεται η Βασιλική Αστυνομία της Ισπανίας πως ενδέχεται να κρύβονται. Συνάμα όμως θα συνάψει σχέση εμπιστοσύνης με τον φυγά, πρώην αξιωματούχο μπάτσο, που μια χώρα ολόκληρη αναζητά από την Δύση ίσαμε την Ανατολή τα ίχνη του, προκειμένου να τον πείσει πως ο καλύτερος τρόπος διαφυγής του, θα είναι να αποδράσει προς μια εξωτική χώρα της Άπω Ανατολής, αφήνοντας εκείνον σαν τον βασικό διαχειριστή της αμύθητης - έστω και κλεμμένης - περιουσίας του.

Να ξεκαθαριστεί πως τα περιστατικά που λαμβάνουν χώρα σε αυτό το ταχύτατο, σε βαθμό ιλιγγιώδη, θρίλερ, είναι πραγματικά και συγκλόνισαν συθέμελα την κοινή γνώμη της πανέμορφης, αλλά και με τόσα προβλήματα Ιβηρικής γωνιάς, σε σημείο που να πιστεύει πως δεν υπάρχει ούτε ένας κρατικός λειτουργός που να μην είναι βουτηγμένος μέχρι τα μπούνια στην διαφθορά. Μέσον αφήγησης του χρονικού - που λίγο έως πολύ έχει διάρκεια μιας δεκαετίας, αν και κατά κύριο λόγο εστιάζει στα δύο χρόνια που ορίζονται από την φυγή του Ρολντάν από την χώρα, ίσαμε την σύλληψη του στην Μπανγκόκ, που αποτελεί τον ορισμό της δημόσιας σκηνοθετημένης παράστασης - είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας, που έντεχνα τον προσθέτει το σενάριο στην πλοκή, βασικά λόγω της ιδιότητας του ως πιλότου, που του δίνει την δυνατότητα να ταξιδεύει διαρκώς ανά τον πλανήτη, λαμβάνοντας μέρος σε αποστολές που του βάζει το αφεντικό του. Ο Κυβερνήτης Χεσούς Καμόες, είναι το δεξί χέρι του Πάκο, ο υποτακτικός του, εκείνος που ακόμη και 1 εκατομμύριο πεσέτας να του έταζε ο εχθρός, εκείνος θα τις απαρνιόταν, για χάρη του καλού του φίλου, μα κυρίως του ειδώλου του, που θαυμάζει ωσάν Θεό!

Καταλύτης αυτής της εξέλιξης είναι ο Χεσούς, όχι γιατί τις πράξεις του δεν θα μπορούσε να αναλάβει άλλος με την ίδια επιτυχία, αλλά γιατί είναι ένας τύπος που δεν συμμετέχει στις επιχειρήσεις με αυτοσκοπό το χρήμα, μα για να νιώσει σε όσο μεγαλύτερη χρονική διάρκεια μπορεί, το ζην επικινδύνως. Που στο πλευρό του πραγματικά απίστευτου, μεγαλοφυή και ευρηματικού λαμόγιου - ο ορισμός της άσχημης είναι η αλήθεια λέξης - Παέσα, θα πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από δεδομένο. Αν κάτι είναι σίγουρο πάντως, ακόμη κι αν η φιγούρα του Πάκο, σταδιακά θα εξελίσσεται στην πλέον ασυμπαθή, άφιλη και ανάρμοστη, πως στο φινάλε δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας να μην του βγάζει το καπέλο, που κορόιδεψε με τέτοια παγαποντιά ένα (τουλάχιστον) ολάκερο κράτος, τους λειτουργούς του, τους ηγέτες του, τα μέσα ενημέρωσης του, τους πάντες. Χειροκρότημα στον ανήθικο? Η αντίφαση του σινεμά είναι ετούτη...

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής πριν γράψω έστω και μια αράδα για το φιλμ του Alberto Rodriguez, που μια μόλις τριετία πριν μας είχε προσφέρει την έξοχη πολιτική αλληγορία La Isla Minima, φρόντισα να παρακολουθήσω το El Hombre De La Mil Caras, για δεύτερη φορά. Την πρώτη, είναι η αλήθεια, κάποια στιγμή χάθηκα με το πως η κάμερα του ντιρέκτορα έκανε τράβελ μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, από το ένα σημείο του χάρτη στο άλλο. Και δεν μιλάμε για το συνεχές κι επαναλαμβανόμενο πινγκ πονγκ Μαδρίτης - Παρισιού, αλλά για ένα ταξίδεμα που ούτε με την σκέψη μπορείς να πραγματοποιήσεις, σε Γενεύη, Ρώμη, Βιέννη, Ταϊλάνδη, Σάο Τομέ. Όταν δε σε κάποια στιγμή χώθηκε κάπου και το Λάος στην εξίσωση, κάπου η μπάλα χάθηκε στην κερκίδα, οποότε μια επανάληψη με πολύ καθαρότερο μυαλό, έβαλε σε τάξη τις όχι και λίγες μπερδεψιές που έσπειρε ο δημιουργός, εκτιμώντας πως ο θεατής του, είναι γνώστης όσων περιλαμβάνει ο φάκελος Ρολντάν...

Ως φαν αυτών των νεό νουάρ κινηματογραφικών στιγμών του μοντέρνου Ευρωπαϊκού σινεμά, δεν θα τοποθετούσα το έργο στην ανώτατη βαθμίδα ποιότητας, αν και ο τρόπος που αναπαριστά την περίοδο και τα δεδομένα που λαμβάνουν χώρα σε αυτή, με παρεμβολές και πραγματικών ντοκουμέντων για να ανεβάσει τον ρεαλισμό τους, είναι το λιγότερο αξιοπρεπής. προσωποκεντρικό το θέμα, εστιάζει κατά κύριο λόγο στην περσόνα του κανάγια, κινούμενου μονίμως υπογείως, άσπονδου κολλητού, απεχθή συζύγου, σιχαμερού μπον βιβέρ, που ξοδεύεις για χάρη του όμως όλο το παλαμάκι στην αντίληψη των κατορθωμάτων του, Παέσα. Καταπληκτική ερμηνεία από τον πεπειραμένο Καταλανό Eduard Fernandez, που εδώ έχει στο πλάι του την μισή υποκριτική Φούριας Ρόχας, να αποδίδει τόσους ρόλους και χαρακτήρες, που θα γεμίσουν στην πορεία, ακόμη και την πιο άδεια σε χωρητικότητα μνήμη.

Μια ιστορία δυνατή, που συνέβη στ αλήθεια, όσο κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει εξωπραγματικό, όμορφα αποτυπωμένη στο εκράν, που η εκτίμηση μου είναι πως αν απέφευγε τις τόσες πολλές λεπτομέρειες, την αναφορά σε δεκάδες πρόσωπα και τα διαρκή πέρα δώθε, θα κατέληγε σαφώς πιο εύπεπτη και λειτουργική, στην σκιτσογράφηση της περσόνας που ρεζίλεψε με τα πανέξυπνα καμώματα του, την λειτουργία ενός ολόκληρου κράτους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Φεβρουαρίου 2017 από την Tanweer

Έτερος... γιατρός!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Έχω έναν πόνο στην ωμοπλάτη...»

O Thomas Lilti γεννήθηκε το 1976. Ξεκίνησε σπουδές ιατρικής, κατά την διάρκεια των οποίων σκηνοθέτησε τρεις ταινίες μικρού μήκους. Αργότερα, παράλληλα με την άσκηση της ιατρικής, ξεκίνησε να γυρίζει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο «Les Yeux bandés», ταινία που βγήκε στις αίθουσες στις αρχές του 2008. Το 2014 ολοκλήρωσε τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του «Hippocrate», που εκτυλίσσεται σε ένα περιβάλλον που γνώριζε καλά: το νοσοκομείο. Τούτη η ταινία του είναι η τρίτη μεγάλου μήκους που σκηνοθετεί. Παράλληλα, συνεχίζει να εξασκεί το επάγγελμα του παθολόγου. Η ταινία σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία στη Γαλλία, όπου έκοψε πάνω από 1,5 εκατομμύριο εισιτήρια, ενώ αποτέλεσε πέρσι την πιο εμπορική γαλλική ταινία στην Ισπανία!

Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο François Cluzet. Ο συμπαθέστατος Γάλλος ηθοποιός πέτυχε την αναγνώριση και την καταξιωση σε μεγάλη ηλικία. Πλέον είναι 62 ετών. Πριν έξι χρόνια πέτυχε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της καριέρας του, πρωταγωνιστώντας στην ταινία «Άθικτοι» (Intouchables, 2011), την οποία μάλιστα διένειμε στην Ελλάδα η ίδια εταιρία που βγάζει τώρα στις αίθουσες της χώρας μας και τούτο το φιλμ. Να σημειώσουμε πως ο Cluzet κρατάει έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο στην ελληνική ταινία του Σωτήρη Τσαφούλια «Έτερος εγώ».

Η υπόθεση: Ο Ζαν-Πιέρ είναι αγροτικός γιατρός. Ασκεί το ιατρικό επάγγελμα επί πολλά χρόνια στην περιοχή του χωριού του, εκεί όπου ζει ακόμα η μητέρα του. Είναι μοναχικός και η δουλειά του είναι όλη η ζωή του. Φαίνεται να μην έχει χρόνο για οτιδήποτε άλλο. Όλοι στην περιοχή τον εκτιμούν και τον σέβονται. Κι αυτός κάνει τη δουλειά του με κέφι, γνωρίζοντας όλους τους κατοίκους της περιοχής (πρώην και νυν ασθενείς του) με το μικρό τους όνομα. Κάποια συμπτώματα τον οδηγούν στο νοσοκομείο της κοντινότερης πόλης όπου ο συνάδελφος φίλος του, τον πληροφορεί για τα δυσάρεστα: έχει καρκίνο στον εγκέφαλο! Και είναι τόσο μεγάλος που δεν μπορεί να εγχειριστεί. Η πρόγνωση είναι μοιρασμένη: 50 – 50 οι πιθανότητες να τη βγάλει καθαρή ή να συμβεί το μοιραίο.

Ο γιατρός συμβουλεύει τον... γιατρό να κόψει λίγο τους ρυθμούς του, να μην κουράζεται, να κάνει καλύτερη ζωή. Ο Ζαν-Πιέρ, όμως, πέφτει ακόμα περισσότερο με τα μούτρα στη δουλειά. Χωρίς να τον ρωτήσει, ο γιατρός που τον κουράρει του στέλνει για βοήθεια τη Ναταλί. Η Ναταλί, πρώην νοσοκόμα και νυν γιατρός, φτάνει στην περιοχή. Ο Ζαν-Πιέρ όμως δεν τη βλέπει με καλό μάτι. Θα μπορέσουν οι δυο τους να συνεννοηθούν; Θα λειτουργήσουν καλά ως δίδυμο για το καλό της κοινότητας; Και θα τα καταφέρει να γλυτώσει ο Ζαν-Πιέρ; Ή ισχύει το «ουδείς αναντικατάστατος»;

Η άποψή μας: Από το «άθικτος» στο «αναντικατάστατος», δύο αρρώστιες δρόμος! Στον «Άθικτο» ο Cluzet υποδυόταν έναν άρρωστο άνθρωπο, καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο, που δεν μπορούσε να κουνήσει τίποτα κάτω από το λαιμό του. Στον «Αναντικατάστατο» (έτσι είναι ο τίτλος της ταινίας στα αγγλικά – τυχαίο; – δεν νομίζω – ω, ρε φίλε, τη θυμάστε τη διαφήμιση του 11888, με τον αριθμολόγο στο ταξί;) ο Cluzet υποδύεται έναν άρρωστο, πάσχοντα από καρκίνο, ο οποίος παράλληλα είναι και γιατρός. Και για την ερμηνεία του είναι υποψήφιος για βραβείο Cesar (μοναδική υποψηφιότητα της ταινίας στα γαλλικά Όσκαρ).

Η ταινία είναι συμπαθής, αλλά μέχρι εκεί. Κερδίζει κυρίως εξαιτίας της πολύ καλής «χημείας» ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. Νιώθεις ότι ανάμεσά τους υποβόσκει ένας ερωτισμός, που ψάχνει μια σπίθα για να πάρει φωτιά, αλλά εντέλει το όλον μένει στο επίπεδο των προθέσεων και των υπονοιών. Τα δίπολα που θέλει να μας παρουσιάσει ο σκηνοθέτης είναι ενδιαφέροντα: άνδρας – γυναίκα, χωριό – πόλη, αρρώστια – θεραπεία. Αλλά στην τελική παρουσιάζονται πολύ επιδερμικά. Και όλο το χιούμορ της ταινίας (εγώ τουλάχιστον εδώ γέλασα μόνο) εξαντλείται στη σκηνή με την... επίθεση των παπιών, που δεν είναι πάπιες αλλά αρσενικές χήνες! Και όλος ο κοινωνικός σχολιασμός έχει να κάνει με το τι αποτελέσματα έχει η επίσκεψη της γυναίκας γιατρού σε έναν καταυλισμό Ρομά για να γιατρέψει μια γυναίκα. Τα πάντα είναι πολύ στρωτά, πολύ καλοσυνάτα, πολύ προβλέψιμα.

Φαίνεται, όμως, πως το μεγάλο κοινό (της Γαλλίας στην προκειμένη περίπτωση αλλά και των άλλων χωρών στις οποίες η ταινία προβλήθηκε με επιτυχία) εκτιμά όλα τα παραπάνω, χωρίς συνταγή... γιατρού! Ή κριτικών, στην περίπτωσή μας. Οπότε, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Φεβρουαρίου 2017 από την Filmtrade

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μόνο Ρώσος πρέσβης δεν εμφανίζεται στην ταινία!

Αυτή είναι η 6η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Αυστραλός δημιουργός John Hillcoat. Είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τις ταινιάρες «Παράνομη δικαιοσύνη» (The Proposition, 2005) και «Παράνομοι» (Lawless, 2012). Έχει μια ιδιαίτερα σχέση με τον Nick Cave, ο οποίος έχει γράψει μουσική για ταινίες του, όπως και σενάρια! Γενικώς, με τη μουσική τα πάει πολύ καλά ο Hillcoat, μιας που στην καριέρα του έχει γυρίσει μπόλικα βιντεοκλίπ και μουσικά ντοκιμαντέρ. Τελευταία, έχει σκηνοθετήσει επεισόδια της εξαιρετικής τηλεοπτικής σειράς «Quarry». Σε τούτη την ταινία, πάντως, δεν τα πάει και πολύ καλά...

Πριν πάρει την τελική του μορφή το εντυπωσιακό είναι αλήθεια καστ της συγκεκριμένης ταινίας διάφοροι άλλοι ηθοποιοί ήταν να παίξουν σε αυτήν. Πχ, η Cate Blanchett ήταν δεσμευμένη με την ταινία, δεν μπόρεσε όμως να παίξει σε αυτήν καθώς δεν έβγαιναν χρονικά οι δεσμεύσεις της με τα γυρίσματα άλλων ταινιών. Έτσι, ο ρόλος της πήγε στην Kate Winslet. Τον ρόλο που υποδύεται ο Casey Affleck αρχικά ήταν να τον υποδυθεί ο Shia LaBeouf και κατόπιν ο Charlie Hunnam. Τον ρόλο που υποδύεται ο Anthony Mackie ήταν να τον παίξει ο Michael B. Jordan. Τέλος, με την ταινία είχαν αρχικά δεσμευτεί οι Christoph Waltz, Chris Pine και Jeff Bridges.

Η υπόθεση: Ο Μάικλ Άτγουντ είναι ο ηγέτης μιας ομάδας αποτελούμενης από διεφθαρμένους αστυνομικούς, πρώην στρατιωτικούς και εγκληματίες. Η γυναίκα ενός Ρωσοεβραίου γκάνγκστερ, ο οποίος βρίσκεται στη φυλακή, τον εκβιάζει, μέσω του παιδιού που έχει αποκτήσει με την αδελφή της. Ουσιαστικά, κρατάει όμηρο τον γιο του Άτγουντ προκειμένου εκείνος και η ομάδα του να φέρουν εις πέρας επικίνδυνες αποστολές οι οποίες θα οδηγήσουν στην αποφυλάκιση του συζύγου της. Η τελευταία και πιο κρίσιμη αποστολή φαίνεται πιο δύσκολη από όλες.

Και η ομάδα αποφασίζει πως για να τη φέρει εις πέρας θα πρέπει να οδηγηθεί σε έναν «κωδικό 999», ήτοι, να «στήσει» τη δολοφονία ενός αστυνομικού προκειμένου όλοι οι συνάδελφοί του να ασχολούνται με το συγκεκριμένο γεγονός και η παρέα να κάνει απερίσπαστη τη δουλειά της. Ο αστυνομικός που επιλέγουν να δολοφονήσουν είναι ένας ρούκι, ο Κρις Άλεν, αδιάφθορος, σωστός στη δουλειά του και ανιψιός του αστυνομικού διοικητή στην Ατλάντα, όπου διαδραματίζονται τα πάντα. Θα καταφέρουν να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους; Θα τη βγάλουν καθαρή; Θα τιμωρηθούν οι ένοχοι;

Η άποψή μας: Μπαμ και μπουμ πέφτουν οι κουμπουριές σε αυτό το αστυνομικό θρίλερ με την μπόλικη δράση αλλά ο θεατής δεν γουστάρει – σπαζοκεφαλιάζει! Ο Hillcoat και ο πρωτοεμφανιζόμενος σεναριογράφος του, Matt Cook, καθόλου δεν νοιάζονται για το αν οι θεατές καταλαβαίνουν τι γίνεται στην ταινία! Το σενάριο είναι μπερδεμένο και μέχρι να καταλάβει ο θεατής ποιος είναι τι και τι κάνει και γιατί, έχει χαθεί η ταινία. Είναι και πολυπρόσωπο το καστ (κάποια... πρόσωπα, μαζί με τα κεφάλια τους, είναι τοποθετημένα και πάνω σε καπώ αυτοκινήτου, μουάχαχαχαχα, χυδαιότις) κι άντε να βγάλεις άκρη. Οκ, εντάξει κύριε σκηνοθέτα, δεν είναι κακή ιδέα να προκαλείς σύγχυση στον θεατή: αφού τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό είναι τόσο δυσδιάκριτα γιατί τα όρια ανάμεσα στο τι πραγματικά συμβαίνει και τι επιτρέπουμε στον θεατή να καταλάβει να είναι ξεκάθαρα; Ας του δημιουργήσουμε μια θολούρα, έτσι, να βάλει και το μυαλό του λίγο να δουλέψει.

Λίγο όμως ρε παιδιά. Εδώ έχουμε μπροστά μας έναν σεναριακό λαβύρινθο από τον οποίο ο θεατής προσπαθεί να βγει αλλά δεν θυμάται από που μπήκε, όπως λέει και ο Κόκκορας του Αρκά! Γι' αυτό και η ταινία δεν περπάτησε πουθενά εμπορικά, παρά το εντυπωσιακό καστ. Που κι εδώ έχουμε φάουλ! Πιο χαρακτηριστικό, η Kate Winslet: πως να πείσεις κουκλίτσα μου για ηγέτιδα γκανγκστερικής ομάδας με τη χάλια προφορά σου; Και γενικά, οι γυναικείοι ρόλοι είναι ως επί τω πλείστον διακοσμητικοί και οι αντρικοί κακογραμμένοι. Ο Casey Affleck δεν με έχει πείσει ακόμα ως ηθοποιός – ακόμα και μετά την οσκαρική του υποψηφιότητα στο «Η πόλη δίπλα στη θάλασσα». Εδώ, δεν υπάρχει πλάνο της ταινίας που να μην μασάει τσίχλα! Σαν να αντιγράφει τον Brad Pitt από το «Ocean's Eleven», όπου δεν υπήρχε πλάνο στο οποίο να μην έτρωγε! Κι εκεί σύγχυση εν κρανίω σε ότι αφορά το σενάριο, ας μην τα ξαναλέμε... Ένα εντυπωσιακό κυνηγητό με αυτοκίνητα στην αρχή και ένα ενδιαφέρον ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο φινάλε δεν αρκούν για να σώσουν την ταινία, στην οποία η σκοτεινή φωτογραφία έχει την υπογραφή ενός Έλληνα, του Nicolas Karakatsanis ενώ η μουσική, που έχει ενδιαφέρον, υπογράφεται από τους Atticus Ross τη γυναίκα του, Claudia Sarne, τον αδελφό του, Leopold και τον Βρετανό μουσικό Bobby Krlic. Και εντάξει, πόσες φορές να δούμε πια τον Woody Harrelson να παίζει τον καλό μπάτσο, που όμως κάνει και μερικά τσιγαριλίκια – ή μάλλον έχει μονίμως ένα τσιγαριλίκι στο χέρι!

Δυστυχώς, λίγα πράγματα...

του zerVo (@moviesltd)

Ξέρεις, αναφέρει κάποια στιγμή, κολυμπώντας βαθιά πλέον στον ωκεανό της πλεονεξίας του ο ήρωας μας, οι καρδιές είναι σαν τα συμβόλαια. Και τα δύο είναι φτιαγμένα για να σπάνε! Είναι ακριβώς το δευτερόλεπτο της ταινίας μετά το quote, που αντιλαμβάνεσαι πως ένα ολόκληρο Έθνος είναι ποτισμένο με ετούτη εδώ την έννοια, τον ορισμό του να κοιτάζει κανείς την πάρτη του και μόνο, αδιαφορώντας φυσικά για το αν είναι αρεστός στον διπλανό, στην γειτονιά, στους παραέξω, στους αντίκρυ. Μόλις χθες έπεσε στα χέρια μου ένας παγκόσμιος χάρτης, όπου πάνω σε κάθε χώρα βρισκόταν η σημαία του κράτους εκείνου που οι κάτοικοι του θεωρούν ως το μεγαλύτερο φόβητρο, είναι το πλέον αντιπαθές, που εν ολίγοις εκτιμούν πως καθημερινά επιδιώκει να τους βλάψει. Διόλου τυχαία, οι εννιά στις δέκα - αναλογικά - είχαν μαρκάρει σαν κορυφαίο τους villain, την Αστερόεσσα...

Αμερικάνικη επαρχία μέσα της δεκαετίας του 50. Ο περιπλανώμενος πωλητής Ρέι Κροκ, αποφασισμένος να τροφοδοτήσει τα εστιατόρια που επισκέπτεται, με όσο το δυνατόν περισσότερες ηλεκτρικές μηχανές παρασκευής μιλκ σέικ, συμβιώνει πλέον με την ιδέα να μένει για καιρό μακρυά από την εστία του, την σύζυγό του που την τρώει η μοναξιά, τους ελάχιστους έως μηδενικούς φίλους του, τα λιγοστά αγαπημένα του πρόσωπα. Δόξα τον Γιαραμπή, στα πενήντα του πια, έχει φτιάξει ένα γερό κομπόδεμα για να απολαύσει μια άνετη και ευκατάστατη ζωή, αλλά μέσα του το σαράκι για να πετύχει ακόμη περισσότερα, τον τρώει, αποτέλεσμα των συμβουλών της σωστής πώλησης από τους μετρ, που κάθε νύχτα τον συντροφεύουν ακούγοντάς τις, σχεδιάζοντας, στο ψυχρό δωμάτιο του μοτέλ, τα πλάνα της επόμενης ημέρας.

Το ξημέρωμα μιας εξ αυτών, θα τον βρει παντελώς απροετοίμαστο, αφού από την μία και μοναδική του υπάλληλο - γραμματέα - υπεύθυνη λογιστηρίου, θα πληροφορηθεί πως ένα μικρό ρεστοράν στο Σαν Μπερναρτνίνο της Καλιφόρνια, έχει παραγγείλει έναν υψηλό για το μέγεθος του, αριθμό συσκευών. Παραγγελία που θα ξυπνήσει μέσα του το ένστικτο πως σε εκείνη την κωμόπολη λίγο έξω από το Λος Άντζελες, κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει, για να σχηματίζει ο κόσμος ουρές για να απολαύσει ένα χάμπουργκερ. Και πραγματικά η απόφαση του να το δει με τα ίδια του τα μάτια, θα τον αφήσει άφωνο, καθώς τα εμπνευσμένα και εργατικά αδέλφια Μακ Ντόναλντ, έχουν στήσει την απόλυτη επιχείρηση γρήγορου φαγητού, εκεί που μπορεί ο καθένας απολαύσει ένα γευστικό γεύμα, χορταίνοντας με ελάχιστα μόλις σεντς, μα το κυριότερο βλέποντας την παραγγελία του να εκτελείται μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα!

Χρήμα, παράδες, πακτωλό δολαρίων θα δει μπροστά του, καμαρώνοντας το περίπτερο που σερβίρονται τα λαχταριστά σάντουιτς, ο Ρέι. Γιατί μπορεί οι δυο Καλιφορνέζοι να υλοποίησαν την ιδέα και να έχουν φτιάξει μαγαζί τρανό, που τους αποφέρει ζεστό χρήμα, η σκέψη όμως είναι αυτή η ευφυής σύλληψη να ταξιδέψει σε ολάκερη την Αμερική, αν είναι δυνατόν να ξεπεράσει τα σύνορα της. Προς το παρόν, ακόμη κι αν χρειαστεί να βάλει το σπίτι του σε υποθήκη, ένα, δύο, τρία franchise πρέπει να φυτρώσουν και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Κάνοντας το ολόχρυσο όνομα McDonalds, κάτω από την μαρκίζα με τις αψίδες, διάσημο και γνωστό.

Αυτό είναι λοιπόν το χρονικό της δράσης του ανθρώπου που έστησε όλη αυτή την παγκόσμια αυτοκρατορία - ευτυχώς τα μέρη μας υπήρξαν φωτεινή εξαίρεση, στην γενική αντίληψη πως οι πίκλες τρυπάνε στομάχια - ανοίγοντας αλυσίδες με το καινούργιο έμβλημα της Pax Americana όπου μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Πρόσεξε με, δεν είναι αυτός ο Μακ Ντόναλντ, ούτε αυτός σκέφτηκε την έννοια του φαστ φουντ, άλλοι γλύτωσαν τον κοσμάκη από αναμονές ωρών για να γευτούν, περαστικοί, το μεσημεριανό τους. Αυτός όμως είναι εκείνος που επέκτεινε, στα πέρατα της γης το κόλπο γκρόσο, πιάνοντας όπως είναι φυσικό το τζακ ποτ. Βεβαίως για να γίνει κάτι τέτοιο και οι βασικές ηθικές αξίες πήγαν περίπατο και τα αντρίκια λόγω τιμής μεταξύ των συνεργατών και το επίπεδο της εστίασης κατέβηκε ολοταχώς, ένεκα των περιορισμών στα κόστη και φυσικά στο φινάλε, πατήθηκαν πτώματα για να αναδειχθεί ο κορυφαίος, ο νικητής, εκείνος που ο νόμος της ζούγκλας ορίζει σαν τον θριαμβευτή και τροπαιούχο.

Ο οπορτουνισμός σε όλο του το μεγαλείο, όπως και η πραγματική όψη του Αμέρικαν Ντριμ, που ζει και βασιλεύει χάρη στην χαλαρότητα των Νόμων, δίνοντας την αληθινή διάσταση στην σημασία του καπιταλισμού και της μετεξέλιξης του, όπως την εκφράζει η ιμπεριαλιστική κουλτούρα της Υπερδύναμης, με υπέροχο τρόπο αποτυπώνεται μέσα από τις εικόνες της πιο πρόσφατης δημιουργίας του John Lee Hancock. Σκηνοθέτη που να θυμηθούμε ακόμη δεν έχει υποπέσει σε ντιρεκτορική φλόπα, φροντίζοντας να μελετήσει αυτό ακριβώς το Όνειρο, μέσα από τις πειραγμένες biopic του, είτε στο επίκεντρο τους βρίσκεται ο μεγάλος και τρανός Θείος Ουόλτ (Saving Mr. Banks) είτε μια πάμπλουτη ξανθιά Τεξανή σαραντάρα (The Blind Side). Βασικό συστατικό της αφήγησης του Hancock είναι ο ρυθμός, που δεν καταλαγιάζει ποτέ, διατηρώντας πανύψηλα λέβελ τέμπο χωρίς αυξομειώσεις, με συνέπεια το δίωρο να εξαντλείται ωσότου πεις κίμινο. Είναι πραγματικό επίτευγμα για ένα κινηματογραφικό πόνημα, που διαρκώς σου περνάει μηνύματα, να το κατορθώνει, χωρίς να βαρύνει η ματιά δευτερόλεπτο. Και σκηνοθετικά - είναι κρίμα κι άδικο για τον JLH, που τουλάχιστον για φέτος το Οσκαρικό directing ανέβασε τέτοια στάθμη ποιότητας - μέσα από έντεχνες παρεμβολές που ακατάσχετα παρέχουν πληροφορίες για το πως και το γιατί, είναι η αλήθεια πως το The Founder πιάνει πολύ υψηλό βαθμό.

Όπως δεκάρι αποσπά για μια ακόμη φορά η One Man Show ερμηνεία του Michael Keaton, που συγκλονίζει μέσα από την απολυτότητα της έκφρασης του ως ο πλεονέκτης, φαταούλας, τζογαδόρος, πανέτοιμος για όλα, όχι όμως και για την ήττα Μίστερ Κροκ, που ξέρει καλά να σφυγμομετρά τους συμπατριώτες του, ώστε να τους προσφέρει εκείνο ακριβώς που επιζητούν. Όχι γευστικά, ούτε πρακτικώς οικονομικά, αυτά είναι συνεπακόλουθα του όλου στησίματος. Μα εμβληματικά! Παρεμβάλλοντας την υπέρλαμπρη επιγραφή του μαγαζιού του, ανάμεσα στα ήδη υπάρχοντας σήματα λατρείας του μέσου Αμερικάνου. Σταυρός - Σημαία - Σταυρός - Σημαία - Σταυρός - Σημαία. Συνεπώς κάπου μεταξύ των παυλών, πια, μπορεί να προσθέσεις το κατακόκκινο Μ ως εναλλακτική, ολοκαίνουργη παντιέρα πίστης και ηθικής!

Η ερμηνεία του πρώτου και αγαπημένου Μπάτμαν, όπως άλλωστε και το έργο στο σύνολο του, δεν κρίθηκαν ικανά από την Αμερικάνικη Ακαδημία Τεχνών και Σινεμά για να βρεθούν στις nods των επικρατέστερων της χρονιάς 2016. Άδικο! Αλλά και λογικό. Ολάκερη η βιομηχανία του υπερθεάματος βλέπεις, πίσω από το φιλελεύθερο προσωπείο της, αν θα μπορούσε να διαλέξει μια φάτσα να κρεμάσει κάδρο στον τοίχο, ωσάν του Βασιλέα, μια σαν και του Κροκ θα διάλεγε, που συμβολίζει τα ιδανικά της. Οπότε το πόνημα που τον κριτικάρει, όσο κι αν το δικαιούται, ε. θα ήταν και κομματάκι χοντρό στην in The Land Of The Free, να πάρει πάνω του και το παραμικρό αξίωμα...

Paint by Numbers

του gaRis (@takisgaris)

Αν το καλοσκεφτείς δεν υπάρχει πιο οσκαρούχο φιλμάκι από το Hidden Figures αυτή τη σεζόν οπόταν τι πιο ταιριαστό να ανοίγει Ελλάδα μια ανασεμιά πριχού την 89η Απονομή. Και δαύτο για κοπλιμάν δε το λέω στην προκειμένη, παρότι καραγκαγκάν θιασώτης του Θεσμού. Τρεις δυνατές υποψηφιότητες μάλιστα. Ταινία - Σενάριο - Υποστηρικτική Ερμηνεία (Octavia Spencer) δεν είναι αμελητέα ποσότης. Ούτε στα όνειρά του ο Theodore Melfi (του λιγουλακίου St. Vincent, θα αντιτάξεις βέβαια ότι εδώ πέρσι έκλεψε το χρυσάφι ο σκηνοθέτης του The Cobbler με το Spotlight) τα κατορθώματα του οποίου δε σταματούν εδώ. Το δεφτερόλεπτο που μιλάμε το Hidden Figures έχει στείλει αδιάβαστα τα μετριοτάτου προμόσιο διαμάντια Manchester By The Sea και Moonlight υψώνοντας λάβαρο στα SAGs (Best Ensemble). Την περασμένη εβδομάδα επίσης πήραν κεφάλι από το μέγα-και-τρανό La La Land ως η νο1 σε εισπράξεις οσκαρική υποψήφια από τις 9 τις φετινής λίστας. Αστεία-αστεία ψιθυρίζεται ότι το ένα εκ των δύο αγαλματιδίων που φαβορίζει το Moonlight (το άλλο είναι η περίπου βέβαιη νίκη του Mahershala Ali) κινδυνεύει…από τι;

Πάρτο πάλε εξαρχής. Πέρσι όσκαρς σο γουάιτ. Φρουμαγμός, ρετούς στο Μέμπερσιπ. Φέτος υποψηφιότητες χρωματιστές. Για μένα (μειοψηφώ) το Hidden Figures μπαίνει από κεκτημένη ταχύτητα. Με μια Αμερική διχασμένη, τον Τράμ-π να τσαλαβουτάει με μειονότητες και λαθραίους μετανάστες και την λίμπεραλ κορεκτίλα να βάζει φωτιά στα σόσιαλ, έρχεται μια ταινία καρτ-ποστάλι των 60s, με θέμα την αληθινή ιστορία μιας ομάδας μαθηματικών τζινιών που έκαναν αρθιμιτική στη ΝΑΣΑ, τότε που οι Γιάνκηδες κυνηγούσαν τη σκιά του Γκαγκάριν στο Φεγγάρι με τον δικό τους αστρο-ήρωα Τζον Γκλεν σε μια φυλετικά διαχωρισμένη αλλά και εφεκτική ως προς τη γυναικεία επαγγελματική χειραφέτηση αμερικανική κοινωνία. Δυο οι λεπτομέρειες - ντεζαβαντάζ επομένως για τις αφανείς ηρωίδες μας : Μαύρες στο χρώμα και γυναίκες στο φύλο. Πες μου τώρα αν σου έλεγαν ότι πίσω από τη Man on the Moon Ιστορία οι εγκέφαλοι ήταν αυτές οι γλυκύτατες κυρίες (Taraji P. Henson, Janelle Monae, Octavia Spencer), όχι πες μου ότι δε θα έλεγες πως αυτό πρέπει να γίνει οπωσδήποτε χολυγουντιανή ταινία.

Αυτό ακριβώς εγένετο. Με καρικατουρέ λευκή σουπρεμασίλα (Kirsten Dunst, Jim Parsons) αλλά και λευκή αγαθότητα (ο δωρικός, ευπρόσδεκτα προβλέψιμος Kevin Costner ως διευθυντής των κοριτσιών) κι ένα άγαρμπα εμβόλιμο λοβ στόρι (νάτος ξανά ο τίμιος Mahershala Ali) οι χαρακτήρες αντιμετωπίζονται ως ευγενή σύμβολα με κιτσάτη αισθητική ιδεολογικής απίσχνασης. Η ίδια ένσταση που είχα κάποτε με το The Help – και ω του θαύματος η Octavia Spencer ξαναπροτείνεται για το ίδιο παίξιμο που της έδωσε το όσκαρ τότε, όπως σαφώς και η Viola Davis θα κερδίσει φέτος (πονηριά να απαιτήσει υποψηφιότητα υποστηρικτικού ρόλου στο Fences) με την περίπου ίδια ερμηνεία που την έφτασε μια ανάσα από τη νίκη στο The Help. Hidden Fences λοιπόν (το λολ των Χρυσών Σφαιρών), ζαχαρίνη, φορμουλαϊκή φήλ γκουντ απόδοση και νετάραμε. Το Hidden Figures είναι μια αξιοθαύμαστη αληθινή ιστορία που βρήκε τις κατάλληλες συνθήκες να μοστραριστεί ως εξαιρετική ταινία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Φεβρουαρίου 2017 από την Odeon

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τελευταία ταινία την οποία θα παρουσιάσουμε στη σημερινή μας ανταπόκριση είναι το Kongens nei του Erik Poppe το οποίο προβάλλεται στο πλαίσιο του προγράμματος Panorama Special. Η ταινία αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Νορβηγίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ και κατάφερε μάλιστα να φτάσει μέχρι την λίστα με τις 9 επικρατούσες υποψηφιότητες, δεν έφτασε όμως μέχρι την τελική πεντάδα.

Η υπόθεση: Στις 9 Απριλίου του 1940 ο ναζιστικός στρατός της Γερμανίας εισβάλει στη Νορβηγία, χωρίς προηγουμένως να έχει κηρύξει πόλεμο εναντίον της. Η πεποίθηση των Νορβηγών πως η πολιτική ουδετερότητας που διατηρούσαν αταλάντευτα όλα τα τελευταία χρόνια θα τους προστάτευε από τα επιθετικά πλάνα του Χίτλερ αποδείχτηκε μέγα λάθος. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα επικρατεί χάος και αποπροσανατολισμός στη χώρα. Με τις ευλογίες του Χίτλερ ο φασίστας Νορβηγός πολιτικός Κουίσλινγκ ζητά μετ' επιτάσεως να αναδειχθεί πρόεδρος – πρωθυπουργός της χώρας.

Ο βασιλιάς Χάακον ο Έβδομος, που διέφυγε από την πρωτεύουσα, το Όσλο και βρήκε καταφύγιο μαζί με την οικογένειά του, το υπουργικό συμβούλιο και πολλούς πολιτικούς στο χωριό Νίμπεργκσουντ, αποδεικνύεται φοβερά ψύχραιμος. Τονίζει πως αν το νορβηγικό κοινοβούλιο αποφασίσει να συνθηκολογήσει και να υποκύψει στις απαιτήσεις των Ναζί, ο ίδιος θα αποδεχτεί αυτήν την απόφαση. Ο Χίτλερ, ενώ στο παρασκήνιο γίνεται προσπάθεια για διπλωματικές συζητήσεις, συνεχίζει τους βομβαρδισμούς. Και ο λαός της Νορβηγίας εκτιμά τη στάση του βασιλιά και την εκλαμβάνει ως έκκληση για αντίσταση.

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως έχουμε δει τόσες πολλές ταινίες με θέμα βγαλμένο από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, που πλέον για να εντυπωσιαστούμε ή να δεχτούμε πως κάποια τέτοια ταινία ξεχωρίζει από τον σωρό, θα πρέπει να είναι πραγματικά διαφορετική και σπουδαία. Τούτη η ταινία δεν είναι κακή. Δεν έχει όμως και κάτι το διαφορετικό, κάτι το οποίο να μην έχουμε ξαναδεί. Ο Eric Poppe διαχειρίζεται πολύ καλά το υλικό του και βγάζει ενδιαφέρουσες ερμηνείες, κυρίως από τον Jesper Christensen, που υποδύεται τον βασιλιά. Από τη μια η σχέση του βασιλιά με την οικογένειά του και τα εγγόνια του, από την άλλη η προσπάθεια του Γερμανού διπλωμάτη για μια λύση που να μην θίγει κανέναν, δημιουργούν μια κάποια ίντριγκα αλλά τίποτε παραπάνω. Από τις κλασικές ταινίες που αν παιχτούν στην τηλεόραση αυτός που θα έχει πέσει επάνω τους θα καθίσει να τις δει, καθώς προσφέρουν ένα ευχάριστο, ψυχαγωγικό πρόγραμμα. Σε ένα φεστιβάλ, όμως, ιδίως τόσο προχωρημένο όσο αυτό του Βερολίνου, στέκει λίγο παράταιρα. Δεν πειράζει, χρειάζονται κι αυτά.

Ενδιαφέρουσα ταινία αλλά όχι για πολλά πράγματα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η Agnieszka Holland είναι παλιά στο κουρμπέτι. Η ταινία Pokot είναι η 16η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας στη μακρόχρονη ιστορία της. Και με αυτήν συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα της Berlinale. Η Holland έχει εντρυφήσει τα μάλα και στην τηλεόραση, μιας που έχει σκηνοθετήσει επεισόδια από σειρές όπως το περίφημο «The Wire», αλλά και τα πιο πρόσφατα «The Killing», «House of Cards» και «The Affair». Καθόλου αμελητέα ποσότητα λοιπόν!

Η υπόθεση: Η Γιανίνα Ντουσέικο ζει μια έντονη ζωή στην περιοχή της κοιλάδας του Κλόντσκο, σε ένα ορεινό χωριό κοντά στα σύνορα Πολωνίας και Τσεχίας. Είναι μια πολυάσχολη γυναίκα στα πρόθυρα της τρίτης ηλικίας: διδάσκει αγγλικά στο τοπικό σχολείο, είναι παθιασμένη αστρολόγος, δεν τρώει κρέας και τα έχει με τους λαθροθήρες αρχικά και με τους κυνηγούς γενικότερα. Τα γράμματα διαμαρτυρίας και καταγγελίας που στέλνει στις αρχές αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς της. Μια μέρα τα δύο της αγαπημένα σκυλιά εξαφανίζονται. Λίγες μέρες μετά ανακαλύπτει το πτώμα ενός γείτονα, κυνηγού, με πατημασιές ελαφιών γύρω από αυτό. Ακολούθως κι άλλα πτώματα ανδρών προκύπτουν στην περιοχή, όλα ανήκοντα σε κυνηγούς ή σε εκπροσώπους αρχών που τους στηρίζουν. Μήπως, όπως δείχνουν οι αρχικές ενδείξεις, αυτοί οι άνδρες δολοφονήθηκαν από άγρια ζώα; Ή μήπως κάποιος έχει ξεκινήσει βεντέτα εναντίον τους;

Η άποψή μας: Αυτό που αρχικά εντυπωσιάζει στη νέα ταινία της Holland είναι η κατασκευή. Η ταινία είναι κινηματογραφημένη άψογα, το μοντάζ είναι σούπερ, παθαίνεις πλάκα με τη διεύθυνση φωτογραφίας και η μουσική είναι το κάτι άλλο: όχι μόνο είναι εξαιρετικά γραμμένη αλλά συνοδεύει τις εικόνες και αλλάζει τόνο ανάλογα με το τι συμβαίνει επί της μεγάλης οθόνης. Από εκεί και πέρα έχουμε μια ταινία που είναι ταυτόχρονα, ένα θρίλερ με μπόλικη αγωνία και οικολογικές ανησυχίες, μια ιστορία με ντετεκτιβίστικη διάθεση και μπόλικο χιούμορ και ταυτόχρονα ένας φεμινιστικός ύμνος! Ναι, υπάρχει αρκετή αγριάδα σε όλο αυτό, η Holland όμως υπονομεύει το υλικό της με μπόλικο σαρκασμό, κι έτσι αυτό είναι λειτουργικό. Γιατί, αν πάρουμε της μετρητής όλα όσα συμβαίνουν, τότε το σενάριο βρίθει μεγαλοστομιών, κοινοτοπιών και διαθέτει έναν κεντρικό χαρακτήρα τόσο μεμπτό ηθικά με όσα κάνει, που είναι προβληματικός.

Η υστερία που βγάζει η Ντουσέικο (και όχι Ντουσένκο, όπως τη φωνάζουν πολλοί, κάτι που την εκνευρίζει) την φέρνει στα όρια του να μην τη γουστάρει το κοινό. Εντέλει, όμως, μέχρι που και... δικαιολογεί (μέχρι ενός σημείου, έτσι, μην τρελαθούμε) τις πράξεις της. Και είπαμε, σε αυτό παίζει βασικό ρόλο το χιούμορ της ταινίας. Σε κάποια στιγμή η Ντουσέικο βλέπει στο σπίτι του χήρου γείτονά της που τη γουστάρει κορνιζομένο το δίπλωμά του ως μέλος των Πολωνών ειδικών στο μάζεμα μανιταριών. Το τι λέει ο στόμας της σχετικά με αυτό και το τι σημαίνει για την Πολωνία γενικότερα, βγάζει πολύ γέλιο. Όπως η σκηνή όπου σε ένα πάρτι τραγουδάνε όλοι μαζί το «The House of The Rising Sun». Στο ίδιο πάρτι μασκέ η Ντουσέικο ντύνεται... κακός λύκος και ο εν λόγω γείτονας... Κοκκινοσκουφίτσα!

Δυνατή ταινία, που σπρώχνει τα πράγματα σε μια υπερβολή, η οποία προφανώς και δεν μπορεί να γίνει ηθικά αποδεκτή, δείχνει όμως το πρόβλημα της κακομεταχείρισης των ζώων από τον άνθρωπο. Στις αρχές της ταινίας θαρρείς πως βλέπεις μια παραλλαγή των «Πουλιών» του Χίτσκοκ! Η φύση εκδικείται λοιπόν. Έστω, μέσω τρελαμένων αντιπροσώπων της. Κι αυτά που λέει με φωνή off στο υπερβατικό, ονειρικό φινάλε η Ντουσέικο είναι αυτά που θέλουν και τη μεγαλύτερη προσοχή. Ο κύκλος της ανθρώπινης παρακμής κλείνει. Θα εμφανιστεί μια νέα γενιά που θα αρχίσει να παλεύει ξανά για ιδανικά. Και θα τα πάει καλύτερα. Ναι βρε Agnieszka μου, άντε, να έχουμε κάτι να περιμένουμε!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το Insyriated του Philippe Van Leeuw (Panorama) είναι μια ταινία μυθοπλασίας – ίσως η πρώτη – η οποία μιλάει για τη χαίνουσα πληγή της κατάστασης στη σύγχρονη Συρία με τον εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στους υποστηρικτές του Άσαντ και τους αντάρτες υποστηρικτές των Isis. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Van Leeuw. Η προηγούμενή του, το «Le jour où Dieu est parti en voyage» προβλήθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2009 και μιλούσε για τη γενοκτονία στη Ρουάντα...

Η υπόθεση: Σε ένα διαμέρισμα κάπου στη Συρία ενώ έξω μαίνεται πόλεμος, και ελεύθεροι σκοπευτές αλλά και βόμβες σκορπούν το θάνατο, η ενεργητική Ουμ Γιαζάν προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει ενωμένη την οικογένειά της. Έχει να αντιμετωπίσει βασικές ελλείψεις, όπως εκείνη του νερού. Κάθε έξοδος από το διαμέρισμα ισοδυναμεί με φλερτ με το θάνατο ενώ συχνές είναι και οι επισκέψεις ανδρών, που χτυπούν την αμπαρωμένη πόρτα του διαμερίσματος με θολές και σκοτεινές προθέσεις. Θα καταφέρουν να τη βγάλουν καθαρή κι αυτή τη μέρα; Πώς θα αντιμετωπίσουν τις ακραίες καταστάσεις που θα βιώσουν; Και θα μπορέσει να επιστρέψει ο σύζυγός της Ουμ Γιαζάν, κάτι που προσδοκά με μεγάλη αγωνία;

Η άποψή μας: Ο τίτλος της ταινίας παίζει με το «infuriated», το να γίνεται κάποιος δηλαδή κάποιος έξω φρενών με τις καταστάσεις που καλείται να αντιμετωπίσει. Και βέβαια, με τη «Συρία» μέσα στον τίτλο τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα. Το σπίτι, ο τόπος ευτυχίας της οικογένειας τον παλιό καιρό γίνεται μια μεγάλη φυλακή. Κανείς δεν μπορεί να βγει από αυτήν γιατί έξω παραμονεύει ο θάνατος. Και κανείς δεν πρέπει να μπει σε αυτήν, όχι κάποιος που δεν ανήκει στην ευρύτερη οικογένεια τουλάχιστον, καθότι μόνο περισσότερο κακό μπορεί να προκαλέσει. Το πρόβλημα με την ταινία του Van Leeuw είναι πως παρά τις καλές της προθέσεις και την προσπάθεια να (επι)κοινωνήσει στον υπόλοιπο κόσμο το θέμα της Συρίας, ο δημιουργός της όχι μόνον επιλέγει έναν πολύ ελλειπτικό τρόπο παρουσίασης από τη μια και από την άλλη σκιαγραφεί τους κακούς με όλα τα κλισέ αυτού του κόσμου. Και λέω «σκιαγραφεί» τους κακούς χωρίς ποτέ να τους κατονομάζει. Μα ποιοι είναι αυτοί οι κακοί τέλος πάντων; Θέτει μια σειρά από ηθικά διλήμματα που καταπιέζουν τον θεατή. Η σκηνή του βιασμού πχ είναι σκληρή μεν αλλά και γραφική ταυτόχρονα.

Εντάξει, καταλαβαίνουμε γιατί τη χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης. Μέσα στο διαμέρισμα – φυλακή, οι πολλοί μπορούν να προστατευθούν πίσω από κλειδωμένες πόρτες ενώ για τη σωτηρία των πολλών ένα μέλος θα βιώσει τα πάνδεινα. Είναι ηθικά σωστό; Μήπως η Ουμ Γιαζάν θα μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά; Η Hiam Abbass για άλλη μια φορά είναι εξαιρετική στο ρόλο της, όμως από την ταινία περιμέναμε περισσότερα. Και το γεγονός ότι κατά 90% όλη η δράση λαμβάνει χώρα στον περίκλειστο χώρο ενός διαμερίσματος το όλον θυμίζει θεατρικό. Over and out.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ξεκινήσαμε την ημέρα μας λοιπόν με μια από τις πιο προκλητικές και... ροζ αλλά και μωβ ταινίες που έχουμε δει γενικότερα! Τίτλος της: Pieles του 26χρονου (!) πρωτοεμφανιζόμενου Eduardo Casanova (Panorama Special). Σε παραγωγή του Álex de la Iglesia (του οποίου τη νέα ταινία επίσης θα δούμε στο Βερολίνο) ο πιτσιρίκος γύρισε μια ταινία 77 μόλις λεπτών, η οποία θα συζητηθεί πολύ και λογικά θα είναι η ταινία που θα χαρακτηρίσει ολόκληρο το φεστιβάλ.

Η υπόθεση: Η Σαμάνθα, η Κλαούντια, η Άννα, ο Κριστιάν διαφέρουν από τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς. Αλλά διαφέρουν και μεταξύ τους. Τι τους ενώνει; Η παραμόρφωσή τους. Η Σαμάνθα έχει στη θέση του στόματος την κωλοτρυπίδα της και στη θέση της κωλοτρυπίδας της το στόμα της. Η Κλαούντια δεν είναι απλά τυφλή: δέρμα καλύπτει ολωσδιόλου την περιοχή των ματιών της. Η Άννα έχει το αριστερό μέρος του κεφαλιού της σαν να είναι λιωμένο. Και ο Κριστιάν θέλει να απαλλαγεί από τα πόδια του: θέλει να γίνει γοργόνος! Όλοι οι παραπάνω αλλά και άλλοι ακόμα ζουν κρυφά. Καθότι αναγνωρίζονται από τους «φυσιολογικούς» ως «φρικιά» σπάνια βγαίνουν έξω από εκεί που μένουν, για να κυκλοφορήσουν στους δρόμους. Κι αυτό επειδή μόλις γίνονται αντιληπτοί πέφτουν θύματα του χλευασμού και του ρατσισμού των υπολοίπων. Κι όμως, αυτό που θέλουν πάνω από όλα είναι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Όπως όλοι οι άνθρωποι...

Η άποψή μας: Πώς θα ήταν το «Freaks» του Tod Browning εν έτει 2017; Ε, αυτό έκανε ο σίγουρα ταλαντούχος αλλά έχων ακόμα πολύ δρόμο για να φτάσει τα ινδάλματά του, Eduardo Casanova. Ένα κιτς υπερθέαμα με ιδιαίτερη αισθητική και αλμοδοβαρική ματιά, που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο! Ή καλύτερα, αδιάφορο. Κι αυτό επειδή μάλλον πολλοί θα είναι εκείνοι που θα κατακρίνουν την ταινία για επικίνδυνη έκθεση ασχήμιας. Η αρχική σκηνή της ταινίας θυμίζει κάπως την αρχή του «Νυκτόβια πλάσματα». Μια γυναίκα που έχει περάσει την πρώτη της νιότη και πλησιάζει πολύ στο να χαρακτηριστεί γραία, εμφανίζεται ολόγυμνη, με ένα σώμα χοντρό, πληθωρικό, «άσχημο». Είναι ιδρωμένη και συνομιλεί με έναν άνδρα «φυσιολογικό». Της λέει ότι η γυναίκα του βρίσκεται στο νοσοκομείο και γεννάει το γιο του. Γιατί όμως συνομιλεί με την παράξενη γραία, που φοράει ροζ φουφούλα πάνω από το αιδοίο της; Γιατί παλεύει με τον εαυτό του; Καταλαβαίνουμε πως βρίσκεται σε ένα πορνείο για πελάτες με ιδιαίτερα γούστα. «Αυτό που πάω να κάνω είναι άθλιο. Είμαι βρώμικος», λέει ο πελάτης, που προσπαθεί να φύγει αλλά κάτι τον κρατάει εκεί. «Δεν είσαι εσύ βρώμικος» του λέει η τσατσά. «Ο κόσμος μας είναι βρώμικος». «Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν να πονούν». «Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν για να υποφέρουν».

Ο Casanova δεν χάνει ευκαιρία να παίξει με τις φοβίες ημών των... φυσιολογικών σχετικά με την παραμόρφωση. Αυτό που είναι επίτευγμά του είναι πως από ένα σημείο και μετά ως θεατής δεν βλέπεις «τέρατα», φρικιά, αλλά ανθρώπους με σάρκα και οστά που απλά θέλουν να αγαπηθούν. Μέχρι να φτάσει σε αυτό το σημείο, όμως, πολλοί θα είναι οι θεατές που θα την έχουν... κάνει από την αίθουσα. Ας είναι. Το τελικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Οι πολλές ιστορίες διαπλέκονται μεταξύ τους και στο τέλος δεν μπορούμε παρά να έχουμε ένα χάπι εντ ολκής! Όλοι μα όλοι βρίσκουν το ταίρι τους. Παραμορφωμένοι με παραμορφωμένους, παραμορφωμένοι με μη παραμορφωμένους, μη παραμορφωμένοι με μη παραμορφωμένους. Αγάπη ρε πούσις. Αγάπη μόνο. Τα διαπιστευτήριά του τα έδωσε ο μικρός. Κάποιες σκηνές του εντυπωσιάζουν: μα έντονα ροζ διαμάντια στη θέση των ματιών; Κάποιες σκηνές είναι απλώς κακόγουστες: τα εν λόγω διαμάντια κολυμπάνε στα σκατά, καθώς βγαίνουν από τον κώλο μιας πάνχοντρης πελάτισσας της Λάουρα, που της τα κλέβει, επειδή δεν έχει να πληρώσει τις υποχρεώσεις του εστιατορίου της.

Κάποιες ιδέες είναι σούπερ γουάου: στα φαρδιά και διάφανα τακούνια μιας παραμορφωμένης, αν θυμάμαι καλά, κολυμπάνε ψαράκια, καθώς τα τακούνια έχουν νερό! Εν πάση περιπτώσει, πολλά είπαμε και η συνέχεια επί της μεγάλης οθόνης (αν αγοραστεί η ταινία για διανομή στην Ελλάδα)...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

67η Berlinale: Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου
Βερολίνο, θα τα πούμε του χρόνου!

Πάντα στο τέλος ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ η κούραση συσσωρεύεται. Θα διαβάζετε τώρα μερικοί και θα σκέφτεστε: «Ποια κούραση ρε Γιαχουστίδη; Στα γούστα είσαι όλη την ώρα. Βλέπεις διασήμους, συναναστρέφεσαι με γκομενάκια, πας από πάρτι σε πάρτι και βλέπεις ταινίες. Τι κούραση μας τσαμπουνάς;». Η αλήθεια είναι ότι δεν σηκώνουμε τσιμεντογωνίες ούτε ρίχνουμε μπετά ούτε είμαστε όλη τη μέρα στο χωράφι για να μαζεύουμε φράουλες ξέρω 'γω, αλλά, ρε παιδιά, πως να σας πείσω: και το να βλέπεις ταινίες με ρυθμό πολυβόλου γίνεται κάποια στιγμή απωθητικόν! Τα περί γκομενακίων δε και πάρτεων, ξεχάστε τα. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπας! Όπως τα λέγαμε και με τον Γιώργο Παπαδημητρίου στην ανάπαυλα του ΠΑΟΚ – Σάλκε, όπου τα ρουφήξαμε τα τρία μας γκολάκια, υπάρχει και ο ψυχολογικός παράγοντας. Ιδίως όταν βλέπεις καμιά παπαριά στις κλειστές αίθουσες, σε πιάνουν και τα υπαρξιακά σου: «Η ζωή είναι εκεί έξω», «Και γιατί να μην ψάξω πρόσκληση για κανά πάρτι», «Και γιατί βλέπω τώρα αυτήν τη μαλατσία», «Και γιατί δεν πάω σε μουσεία, σε όπερες, να βολτάρω βρε αδελφέ». Να, τέτοια.

Όλη αυτή η εισαγωγή, τώρα, γίνεται, για να δικαιολογήσω γιατί άργησα τόοοοοοσο πολύ να στείλω την τελευταία ανταπόκριση. Εδώ, δόθηκαν τα βραβεία (τα παραθέτουμε συνοπτικά στο τέλος του κειμένου) κι εμείς ακόμα δεν στείλαμε την τελευταία ανταπόκριση! Ας είναι. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Κάλιο αβγά παρά πουρέ. Ιδού λοιπόν τι είδαμε πριν αποχωρήσουμε από τη γερμανική πρωτεύουσα. Που, για να πω την αμαρτία μου, φέτος είμαι πολύ ικανοποιημένος από αυτά που είδα. Περιορίστηκαν οι παπαριές και είδα και πολύ καλό πράγμα. Τελικά, η καλή προετοιμασία αποδίδει καρπούς – ισχύει και στο ποδόσφαιρο!!!