Movies Ltd

Προετοιμάσου για εκδίκηση! Έχοντας πραγματοποιήσει την επίσημη πρεμιέρα της στα γκαλά του Διεθνούς Φεστιβάλ Τορόντο του 2016, έρχεται η καινούργια δημιουργία του βετεράνου action σκηνοθέτη Walter Hill, που μια φορά κι έναν καιρό μας είχε προσφέρει τεράστιες επιτυχίες όπως τα 48 Hours, The Warriors και Streets Of Fire, ενώ πιο πρόσφατα υπέγραψε και τα φιλμς Crossroads, Trespass, Last Man Standing, Supernova και Bullet To The Head, κινούμενος πάντοτε στο ίδιο περιπετειώδες τέμπο. Αυτή την φορά το νέο του πόνημα που φέρει τον τίτλο The Assignment και πάλι διαθέτει αρκετή φασαρία στις αποσκευές του με την διαφορά πως ο θεματικός του σπινθήρας, μοιάζει κάπως ξεχωριστός. Κι αυτό διότι το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ένας επαγγελματίας εκτελεστής, που η πιο πρόσφατη δουλειά που θα αναλάβει δεν θα τα πάει όπως περίμενε και προδομένος από τους συντρόφους του θα πέσει στα χέρια της αντίπαλης συμμορίας. Που για να εκδικηθούν την δράση του θα του αλλάξουν το φύλο, μέσω εγχείρησης που θα αναλάβει ο δαιμόνιος σαδιστής Γιατρός, μετατρέποντας τον σε μια ολοστρόγγυλων καμπύλων κυρία. Η οποία φυσικά δεν έχει λησμονήσει την τέχνη και εννοείται θα αναζητήσει τους υπεύθυνους πίσω από την μετάλλαξη της για να πάρει το αίμα της πίσω. Ούτε καν το τρέιλερ είναι ικανό να αλλάξει πάντως την πλήρως αρνητική εντύπωση που αφήνει το πλοτ, για το φιλμ που αναμένεται να βγει στις αμερικάνικες αίθουσες κάπου στα μέσα του 2017.

Η παραγωγή μάλιστα δεν επέλεξε κάποιον άντρα ερμηνευτή για να του αποδώσει τον ρόλο, αλλά την ήδη μάτσο και αγριεμένη σε οτιδήποτε κι αν έχει καταπιαστεί στο παρελθόν της Michelle Rodriguez, που έχει ένα ενδιαφέρον να δούμε αν θα πιάσει το στοίχημα που βάζει εδώ. Μαζί της συμμετέχουν επίσης και οι Sigourney Weaver, Tony Shalhoub, Anthony La Paglia, Caitlin Gerard και Terry Chen.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Απριλίου 2017 από την Odeon

Συνέχεια από Episode I

89th Academy Awards: ΜΑΡΤΥΡΩ TA ΝΟΜΙΝΕΣΙΑ (προκείμενος)

Επανέρχομαι. Απορία ψάλτου βηξ ή όχι, ξομολογιέμαι: Είναι δυνατό να έχουμε έξοδο των Split και The Founder τέλη Γενάρη και να χάνουν το τρένο των υποψηφιοτήτων o 24K (όσα και οι προσωπικότητες στις οποίες εκπληκτικά μεταμορφώνεται στη θριαμβευτική επιστροφή του M. Night Shyamalan) o James Mc Avoy και ο (αδίκως αβράβευτος στο Birdman) Michael Keaton; Από τη μια ποιος να σπρώξει τον Shyammy όταν ο πλανήτης τον έχει πάρει με τις πέτρες (όχι αδικαιολόγητα) την τελευταία ντουζίνα χρόνια. Από την άλλη οι Weinsteins αφιερώθηκαν ψυχή και σώμα στο Lion το οποίο πέταξε όξω από DGA Scorsese και Gibson και μοστράρει μέχρι και τον 8χρονο πρωταγωνιστή Sunny Pawar για πρώτο ανδρικό, μετά από αγκαλιές με Ομπάμα και καπάκι ανακοίνωση έναρξης ίντερνσιπ της κόρης του Μαλία στην TWC. Έτσι παίζεται το παιχνίδι αγάπη μου. Ενώ ταυτόχρονα, αφού με έφερε η κουβέντα στο μπεστ άκτορ, αρχίζει το σμήαρ καμπαίην (L.A. Times) ενάντια στον Casey Affleck περί παλιών υποθέσεων για διπλό σέξουαλ χαράσμεντ που έχει τακτοποιηθεί στα πολιτικά δικαστήρια (σε αντίθεση με τα ποινικά που απασχόλησε ο Nate Parker του A Birth of A Nation).

Στα γρήγορα λοιπόν, πριχού τις πρόβλεψες σε ΟΛΕΣ τις κατηγορίες, γιατί εδώ στον Κάναδα ήρταμαν για να τα βλέπουμε ΑΠΑΝΤΑ. Το La La Land θα τσιμπήσει κοντά στη ντουζίνα νομινέσια (με ισχυρή πιθανότητα επικράτησης σε 6-9). Αν δεις μέσα Gosling - σενάριο έχει τελειώσει η δουλίτσα. Δυο μόνο φιλμς απειλούν, ήτοι τα Manchester by the Sea και Moonlight, τα οποία μάλλον θα βολευτούν από ένα σενάριο και μια ερμηνεία ή δυο στις νίκες. Τρελό ντεμαράζ από Lion, Deadpool και το θριαμβεύον στις αίθουσες Hidden Figures, που μαζί με Moonlight, Fences και την παντοδύναμη ντοκιμαντερίστικη τριάδα OJ -13th- I Am Not Your Negro ολοκληρώνουν το φετινό Black Oscars σενάριο. To Hacksaw Ridge είναι στην κόψη ως Ταινία και μάλλον εκτός Σκηνοθεσίας καθότι Trump (που δεν, αλλά…). Silence και 20th Century Women (Benning-Gerwig οριακά όχι στην πεντάδα) εκτός νυμφώνος παρέα με Sully και Loving που έκαναν πηκ νωρίς. Τα BAFTAs έφεραν στο προσκήνιο Nocturnal Animals και I, Daniel Blake, χωρίς σοβαρό επηρεασμό της κούρσας όμως.

Στα τεχνικά και τα μουσικοτραγουδιστικά πρωτεύει το La La Land ενώ δείχνει να έχει ξεκαθαρίσει η φάση σε animated – doc – ξενόγλωσσο με Zootopia - OJ: Made in America – Toni Erdmann. Στις ερμηνείες οι μονομαχίες είναι Affleck - Washington, Stone - Portman, Ali - Bridges και Davis - Williams, με κλειδωμένη τη Viola για τη νίκη (Fences). Η ταινία του Denzel θα κονταροχτυπηθεί με το Moonlight στο προσαρμοσμένο σενάριο ενώ το Manchester θα παλέψει με το La La το οποίο αν επικρατήσει ΚΑΙ εδώ πάει για σκούπα. Ελληνική ελπίδα O Λάνθιμος με τον Αστακό για την τιμητική υποψηφιότητα. Ακολουθούν οι πίνακες. Δέχομαι στοιχήματα. Κελάηδησέ μου στο @TakisGaris και συντονίσου στο @moviesltd μέχρι την Απονομή σε ένα μήνα όπου ο Τζίμι Κίμελ θα έχει -ελέω φρεσκαδούρας 45ου Αμερικανού Προέδρου - άφθονο υλικό να επαναφέρει το οσκαρικό σόου στην υψηλή τηλεθέαση, σε μια εποχή που το πόπολο έχει πιότερο ανάγκη από ποτέ τέσσερες ώρες απόδρασης από το ζόφο της νεότερης τάξης πραγμάτων.

gaRis

Γκοτζίλας που χορεύει! Όχι βεβαίως και με τις ευλογίες της Toho, που πρώτη δίδαξε στο κινηματογραφικό κοινό την μορφή του θεόρατου μυθολογικού τέρατος, μιας και με τις δηλώσεις του δικηγόρου της, ποτέ δεν θα επιθυμούσε το θηρίο να γίνει ποτέ βασικό θέμα κωμωδίας, έρχεται μια τύποις σατιρική εκδοχή της φημισμένης Made In Japan ιστορίας φαντασίας, που φέρει την μαρκίζα Colossal. Φέροντας την υπογραφή του Σπανιόλου σκηνοθέτη Nacho Vigalondo, δημιουργού του Cronocrimenes, άλλωστε, οι γνώστες του έργου του λίγο έως πολύ γνωρίζουν από πριν ποια θα είναι η αισθητική του φιλμ, στην ανάμειξη της περιπέτειας με την γλαφυρότητα. Κεντρικό πρόσωπο της πλοκής η Γκλόρια, τριαντάρα Νεουορκέζα που δεν λέει να σοβαρευτεί με συνέπεια ο καλός της να την στείλει αδιάβαστη. Χωρίς να έχει κάποιον να την βοηθήσει, θα πάρει την απόφαση να επιστρέψει στην γενέτειρα της εκεί που η μοναδική απασχόληση που θα βρει στα μέτρα της, θα είναι ως σερβιτόρα στο μικρό μπαράκι του παλιόφιλου της Όσκαρ. Και εκεί που θα φανταστεί πως έχει ηρεμήσει, θα αντιληφθεί πως ο έξαλλος τρόπος ζωής έχει δημιουργήσει έναν περίεργο συσχετισμό με το γιγάντιο τέρας που απειλεί τον κόσμο στην μακρινή Κορέα! Σύμφωνοι, το ύφος είναι απόλυτα ανατρεπτικό και μακρινό από όσα γνωρίζαμε μέχρι ώρας για τις περιπέτειες με τα Κάιτζου, όπως αποδεικνύει και το τρέιλερ που η νεότευκτη Neon Pictures έχει ρίξει στην κυκλοφορία, να δούμε όμως και αν το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον, όταν το έργο θα πραγματοποιήσει την επίσημη πρεμιέρα του στους κινηματογράφους στις 7 Απριλίου 2017.

Φέτος κλείνουν πέντε χρόνια από την στιγμή που η χαριτωμένη Anne Hathaway, η οποία εδώ κρατά τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, τιμήθηκε με το Όσκαρ ερμηνείας για την παρουσία της στο μιούζικαλ Les Miserables και ακόμη η αξιόλογη σταρ δεν έχει καταφέρει να τον εξαργυρώσει ανεβάζοντας ακόμη πιο πολύ τις μετοχές της. Θα το πετύχει εδώ σε μια ταινία που εμφανώς δείχνει να διαθέτει ειδικές ικανότητες? Μαζί της συμμετέχουν ακόμη και οι Jason Sudeikis, ο Tim Blake Nelson, o Austin Stowell και ο Dan Stevens.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Απριλίου 2017 από την Odeon

Του μοιάζει! Δεν δείχνει διατεθειμένη η Fox και μαζί της η συνεχόμενων φιλμικών κυμάτων Marvel να εγκαταλείψει το χρυσοφόρο πρότζεκτ του μεταλλαγμένου με τις λεπίδες, του γνωστότερου ίσως και δημοφιλέστερου υπέρ ήρωα που συμμετείχε ποτέ στο σχήμα των X-Men. Για ένατη φορά λοιπόν, συμπεριλαμβανομένων των εμφανίσεων του στις κινηματογραφικές σελίδες των Mutants αλλά και των προσωπικών του σπιν οφς, ο Logan έρχεται στην μεγάλη οθόνη, έχοντας δώσει ήδη ραντεβού πρεμιέρας στο επερχόμενο Φεστιβάλ του Βερολίνου, ανεβάζοντας το εμπορικό θερμόμετρο του θεσμού. Σε σκηνοθεσία του James Mangold καταφτάνει η καινούργια περιπέτεια που κλείνει την ξέχωρη τριλογία του Γούλβεριν, η οποία χρονικά κινείται στο κοντινό μέλλον, με τον Λόγκαν να αναζητά τα χαμένα ίχνη του Καθηγητή Χ που κρύβεται από τους παράξενους διώκτες του κάπου στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό. Την ήδη δυσχερή κατάσταση θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο η παρουσία ενός μικρού κοριτσιού, με τις ίδιες ακριβώς μεταλλακτικές ικανότητες του Wolverine, που βρίσκεται κυνηγημένο κι εκείνο από τις σκοτεινές δυνάμεις των αντιπάλων. Το εισαγωγικό τρέιλερ που μόλις έδωσε στην δημοσιότητα η διανομή είναι ελαφρώς διαφοροποιημένο στην ατμόσφαιρα του από τις προηγούμενες ταινίες με τον ίδιο κεντρικό χαρακτήρα, όπως όμως είναι και πολύ πιο βίαιο και περιπετειώδες στην παρουσίαση του θέματος του. Που αναμένεται να φτάσει στις αίθουσες του κόσμου, στις 3 Μαρτίου του 2017.

Αυτή την στιγμή ο Hugh Jackman είναι ο μακροβιότερος ηθοποιός που έχει υποδυθεί οποιονδήποτε superhero βγαλμένο από κόμικ, ρεκόρ όμως που δεν πρόκειται να επεκταθεί περαιτέρω μιας και ετούτη είναι η τελευταία φορά που θα τον δούμε να ντύνεται την μορφή του Λόγκαν. Δίπλα του όπως έχουμε συνηθίσει συναντάμε τον βετεράνο Patrick Stewart να αποδίδει και πάλι τον Προφέσορα Ξαβιέ, ενώ το καστ ολοκληρώνουν ακόμη οι Sienna Novikov, Boyd Holbrook, Richard E. Grant, Stephen Merchant και η μικρούλα Dafne Keen που υποδύεται την Λόρα Κίννευ / Χ-23.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαρτίου 2017 από την Odeon

89th Academy Awards: ΜΑΡΤΥΡΩ TA ΝΟΜΙΝΕΣΙΑ (πρόλογος)

Κλείνω 4ήμερο μπιέλας στο λάπτοπο και κάτι παράξενες εντροπίες κυβερνοπαραληρούν στον μυελό μου. Θέλω να βρίξω από τη μια, γιατί αυτό το βρώσιμο χρυσάφι που είναι για πολλούς τα όσκαρς είναι ο προσωπικός μου πρεζέμπορας την τελευταία 30ετία (μη ψαρώνεις – 31 δείχνω, αχαχαχαχαχα). Είναι ζόρι και άτιμο πράμα να βλέπεις έργο και να στεγνώνει ο καταπιώνας από το στρέσσο να μαντέψεις πιθανές υποψηφιότητες. Κατά περίεργο τρόπο, η νίκη είναι κατά τι ευκολότερη μαντεψά. Σταλήθεια, η όλη ιστορία απλή χώνεψη είναι (στο 80+%) της πορείας των υποψηφίων ταινιών και συντελεστών στη βραβευτική πίστα του κάθε Δεκέμβρη και εντεύθεν, ξεκινώντας από τις ενώσεις κριτικών κινηματογράφου και ένα ποτ – πουρί SAGs, Golden Globes (αμέ και δε ντρέπομαι!), BAFTAs, PGA, DGA και λοιπού συντεχνιακού συμφύρματος. Αυτά τα νορμάλ χρόνια. Φέτο πέσαμε πάνω στην απαρχή της προεδρίας Τράμπ, δηλαδή το πλήρες αδιανόητο, τόσο για τον πλανήτη, όσο και για τον ίδιο. Δε παίζει ρόλο λες;

Aμέ. Το Χόλυγουντ έχει δώσει ξεκάθαρο μήνυμα στον πλανηταρχίδη, στο δεύτερο ημιχρόνιο της περσινής #oscars_so_white ντροπής. Για να ρίξω τα κουκιά επιτέλους, καθαρίζω ότι η Ακαδημία φέτος θα κάμει δυο πράματα: Αφενός θα το ρίξει στο μιούζικαλ για να ξορκίσει το πεσμένο ηθικό από την πιο ντροπιαστική ήττα δημοκρατικού υποψηφίου μετά από 8ετία του δημοσκοπικά (60%) πιότερο δημοφιλούς προέδρου έβα Ομπάμα. Αφετέρου, θα επιβραβεύσει καθολικά μαύρους υποψηφίους όπου μπορεί και δη γυναίκες σε μια άνευ προηγουμένου ρελάνς ντιβέρσιτι. Σημειωτέο πως η Τσέρυλ Μπουν έμπασε καμιά τετρακοσαριά νέα ντιβέρς μέλη ενώ ταυτόχρονα κατανάγκασε σε άρση δικαιώματος ψήφου μια φούχτα γερόντια. Μάθε κι απομνημόνευσε επίσης ότι ο καθείς ψηφίζει στον τομέα του κι όλοι μαζί για Καλύτερη Ταινία. Με το πρεφερένσαλ μπάλοτ χρειάζονται περίπου 300 πρωτιές για μια ταινία για να παίξει 8άδα – 9άδα (10άδα ξέχνα τη κι εφέτο). Στο τέλος δε νικά αυτή με τα περισσότερα νο1 αλλά εκείνη με τα νο1 + νο2. Έτσι νίκησε το Spotlight ταπέρσι επί του διχαστικού καλλιτεχνικά The Revenant. Δίνω στίγμα λοιπόν και συνεχάω πασπαλίζοντας ένα ανατρεπόμενο τρίβια για να εισέλθω πλαγιομετωπικά στην αποσαφήνιση των κυριοτέρων (μπιγκ έιτ) κατηγοριών.

Best Picture Musicals (9 νικήτριες)

Broadway Melody (1928/29)

The Great Zeigfeld (1936)

An American In Paris (1951)

Gigi (1958)

West Side Story (1961)

My Fair Lady (1964)

The Sound Of Music (1965)

Oliver! (1968)

Chicago (2002)

Best Picture + Best Original Song (5 Νικήτριες)

Going My Way (1944)

Gigi (1958)

Titanic (1997)

The Lord of the Rings: The Return of the King (2003)

Slumdog Millionaire (2008)

Νικήτριες Best Picture χωρίς υποψηφιότητα Best Director

Wings (1927/28)

Grand Hotel (1931/32)

Driving Miss Daisy (1989)

Argo (2012)

Νικήτριες Best Picture and χωρίς υποψηφιότητα Screenplay

Wings (1927/28)

The Broadway Melody (1928/29)

Grand Hotel (1931/32)

Calvacade (1932/33)

Hamlet (1948)

The Sound Of Music (1965)

Titanic (1997)

Τα μόνα Animated Films που έχουν κερδίσει υποψηφιότητα Best Picture

Beauty and the Beast (1991)

Up (2009)

Toy Story 3 (2010)

Οι μόνοι ηθοποιοί που έχουν κερδίσει όσκαρ (ερμηνείας) σκηνοθετώντας τον εαυτό τους

Laurence Olivier — Hamlet (1948)

Roberto Benigni — Life is Beautiful (1998)

Μαύροι Ηθοποιοί που έχουν Όσκαρ

Hattie McDaniel, Best Supporting Actress — Gone With the Wind (1939)

Sidney Poitier, Best Actor — Lilies of the Field (1963)

Louis Gossett Jr., Best Supporting Actor — An Officer and a Gentleman (1982)

Denzel Washington, Best Supporting Actor — Glory (1989)

Whoopi Goldberg, Best Supporting Actress — Ghost (1990)

Cuba Gooding Jr., Best Supporting Actor — Jerry Maguire (1996)

Halle Berry, Best Actress — Monster's Ball (2001)

Denzel Washington, Best Actor — Training Day (2001)

Morgan Freeman, Best Supporting Actor — Million Dollar Baby (2004)

Jamie Foxx, Best Actor — Ray (2004)

Forest Whitaker, Best Actor — The Last King of Scotland (2006)

Mo'Nique, Best Supporting Actress — Precious (2009)

Octavia Spencer, Best Supporting Actress — The Help (2011)

Lupita Nyong'o, Best Supporting Actress — 12 Years a Slave (2013)

Χρονιά με τις περισσότερες υποψηφιότητες Μαύρων Ηθοποιών

2004 (5): Jamie Foxx (Best Actor: Ray & Best Supporting Actor: Collateral), Morgan Freeman (Best Supporting Actor: Million Dollar Baby), Don Cheadle (Best Actor: Hotel Rwanda) and Sophie Okonedo (Best Supporting Actress: Hotel Rwanda). Με τρεις συνολικά υποψηφιότητες ακολουθούν τα έτη 2001 και 1972.

Ταινίες με τις περισσότερες οσκαρικές υποψηφιότητες

All about Eve (1950) — 14 [6 wins]

Titanic (1997) — 14 [11 wins]

Gone with the Wind (1939) — 13 [8 wins plus one Special and one Sci/Tech award]

From Here to Eternity (1953) — 13 [8 wins]

Mary Poppins (1964) — 13 [5 wins]

Who's Afraid of Virginia Woolf? (1966) — 13 [5 wins]

Forrest Gump (1994) — 13 [6 wins]

Shakespeare in Love (1998) — 13 [7 wins]

The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring (2001) — 13 [4 wins]

Chicago (2002) — 13 [6 wins]

The Curious Case of Benjamin Button (2008) — 13 [3 wins]

Έλα μπάσου στο κλίμα και κάνε όρεξη γιατί Τρίτη κοντή γιορτή. Διάλλειμα και επιστροφή με προβλέψεις – γκαραντί και ανάλυση καραφωτιά. Πάω να σβήσω το φούρνο κι έρχομαι.

Συνέχεια σε Episode II

του zerVo (@moviesltd)

Δεν με είχε χαλάσει θυμάμαι, εκεί λίγο μετά το μιλένιουμ, η πρώτη εκείνη κινηματογραφική απόπειρα του Τριπλ Εξ, για να πλασαριστεί στο κοινό, σαν κλωνάρι του Τζέιμς Μποντ, που την περίοδο αυτή διένυε ντεφορμέ φεγγάρι. Είχε ταχύτητα, τέμπο, ρυθμό αλλά και χιουμοράκι εκείνη η προσπάθεια της Sony θυμάμαι, μα και έναν ανερχόμενο αστέρα στις τάξεις της για να υποστηρίξει τον σπορτίφ υπερήρωα, με τα εμπορικά αποτελέσματα να είναι καθόλα ικανοποιητικά, καθώς πέτυχε στην πορεία της να τριπλασιάσει παγκοσμίως τα 70 εκατομμύρια που στοίχισε. Το πρότζεκτ με την ολική επαναφορά του κορυφαίου υπερκατάσκοπου, λογικά, έπεσε στην δυσμένεια, απέκτησε ένα σίκουελ της σχεδόν κακιάς ώρας κι έκτοτε εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Προσωπικά δεν γνωρίζω τους άξιους αναφοράς λόγους που ώθησαν την Paramount (πια) να το επαναφέρει στο προσκήνιο, εκτός από το φούσκωμα των ταμείων, μιας και δεν υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη πλέον για σελιλόιντ πράκτορες. Όταν μάλιστα δεν έχουν και τίποτα το καινούργιο να προσθέσουν.

Για μια και πλέον δεκαετία ο παροπλισμένος μυστικός Ζάντερ Κέιτζ, έχει σβήσει για τα καλά τα ίχνη του, όντας αποφασισμένος να αφήσει πίσω του το ριψοκίνδυνο παρελθόν και να αποκτήσει μια πολύ πιο ήρεμη και φιλήσυχη ζωή, στον τροπικό παράδεισο της Καραϊβικής που διαμένει και που από τους φιλόξενους ντόπιους θεωρείται σαν τοπικός ήρωας. Η πρόσφατη κλοπή από την αδίστακτη συμμορία του διαβόητου, πρώην agent, Ζιανγκ, του Κουτιού της Πανδώρας, μηχανισμού που καταφέρνει να ελέγξει την πορεία των δορυφόρων της γης, όπλου που στα παρανοϊκά χέρια της μπορεί να εξελιχθεί σε σφόδρα απειλητικού για την ανθρωπότητα, θα αναγκάσει την Υπηρεσία της NSA να εντοπίσει τον διατηρούμενο ακόμη σε άριστη φόρμα xXx και να τον ενεργοποιήσει, δίνοντας του την εντολή να βρει τους κακοποιούς και να τους αποσπάσει την σημαντικότατη συσκευή...

Με το παλιό του αφεντικό, τον μέντορα του Αύγουστο Γκίμπονς, να έχει γίνει το πρώτο μαρτυρικό θύμα της πρώτης πτώσης δορυφόρου από την ανατολίτικης προέλευσης τρομοκρατική φράξια, ο Ζάντερ θα κληθεί από την αυταρχική διάδοχο του Τζέιν Μαρκ, να συντάξει μια καλά εκπαιδευμένη ομάδα και να αναζητήσει τα ίχνη των εξτρεμιστών, πριν εκείνοι σπείρουν και πάλι τον πανικό. Έτσι η ετερόκλητη κομπανία που θα δημιουργήσει ο Κέιτζ, αποτελούμενη από μια ισορροπίστρια άσσο στην σκοποβολή, έναν ευφάνταστο DJ και έναν τερμινέιτορ που έχει επιβιώσει από διακόσιες παρά μία συγκρούσεις, θα βρεθεί στο κατόπι της αεικίνητης γκανγκ των δύο μαχητών με άριστη γνώση ασιανών πολεμικών τεχνών και της κοπελιάς που επίσης διαθέτει χάρισμα στο σημάδι.

Ισοδύναμες δηλαδή εκ πρώτης όψης, οι αντίπαλες φατρίες που ρίχνονται στην μάχη κάτω από την επίβλεψη της κατά είκοσι κιλά περίπου αδυνατισμένης, μέσα στις μαύρες ολόσωμες φόρμες, με μαλλάκι κομμένο καρεδάκι ίσιο και βαμμένο πλατινέ ξανθό Toni Colette, που μπορεί να μην μοιάζει ούτε για τριαντάρα, αλλά ακόμη δεν αντιλήφθηκα την επιλογή της να χαμηλώσει τα ερμηνευτικά της στάνταρντς συμμετέχοντας σε ένα τόσο μέτριου επιπέδου φανφαρόνικο πατιρντί. Βεβαίως όταν τους καλούς εκπροσωπεί ο μάτσο και υπέρλαμπρος action αστέρας Vin Diesel, είναι πολύ δύσκολο η τελική έκβαση να μην γείρει υπέρ του, ακόμη κι αν κόντρα του θα βρει τον κορυφαίο κίτρινο δράκο του Χονγκ Κονγκ των πρόσφατων δεκαετιών, Donnie Yen, που στα 54 και μετά από πέντε ντουζίνες ταινιών στην πατρίδα του κι ένα μίνι πέρασμα από ένα τεύχος του Blade, αποφάσισε να ξενιτευτεί προς Χόλιγουντ μεριά και να κάνει γνωστή την ικανότητα του στο κουνγκ φου και στην Δύση, για δεύτερη φορά φέτος μετά το Rogue One. Μονομαχία μεγατόνων, φαντάζεσαι και στρογγυλοκάθεσαι στο κάθισμα καρτερώντας τον πανζουρλισμό.

Που εντέλει δεν έρχεται ποτέ ή σχεδόν ποτέ πέραν ενός ολιγόλεπτου τύπου παρκούρ κυνηγητού και μιας θαλασσινής καταδίωξης με υδρόβια μηχανάκια κάτω από τα κύματα (!), μιας και το ανύπαρκτο, ακόμη και για περιπέτεια δράσης, σενάριο, αποφασίζει από μια στιγμή και μετά να τους μετατρέψει όλους σε φιλαράκια, γνωστοποιώντας πως όλοι, παλιοί, νέοι, ακόμη και επανεμφανιζόμενοι Ice Cube xXx, μόνο λειτουργώντας ομαδικά μπορούν να θριαμβεύσουν. Εννοείται πως όλες οι σεκάνς αγωνίας και απίθανης σε ταχύτητα εξέλιξης, καταστρατηγούν τον οποιοδήποτε κανόνα της φυσικής, για να πραγματοποιηθούν, όπως επίσης εννοείται πως τα πάντα λαμβάνουν χώρα με το χαμόγελο της χαρακτηριστικής άνεσης ζωγραφισμένο στα πρόσωπα των συμμετεχόντων, που, σιγά μωρέ, δεν έγινε και τίποτα που πέφτει το αεροπλάνο μας, απλά θα ανοίξουμε την πόρτα και θα βουτήξουμε κι εμείς στο κενό. Τι στην ευχή! Όλο και κάποιο αλεξίπτωτο θα βόσκει εκεί έξω...

Αν υπάρχει μια κάποια θετική ανάγνωση όλων αυτών των αφελών εξελίξεων του xXx: Return Of Xander Cage, είναι που ο D.J, Caruso που τις επιμελείται, το κάνει με κέφι και τις αποτυπώνει στην οθόνη πιστεύοντας κι ο ίδιος πως μπορεί σε κάποιο παράλληλο σύμπαν να συμβούν στ αλήθεια. Οπότε ακολουθούμε κι εμείς οι θεατές το δικό του ανέμελο δόγμα και συντονιζόμαστε στο χωρίς συγκεκριμένο δράκο παραμύθι, που μας ταξιδεύει από την Ντομίνικα ίσαμε τις Φιλιππίνες, έτσι για να πάρουμε και μια μυρωδιά κλίματος τροπικού και στο, παρόντος Neymar Τζούνιορ, φινάλε του να πούμε ανακουφισμένοι το ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ζήσαν? Μα για στάσου ο χαρακτήρας του Sam Jackson δεν τα κακάρωσε?

του zerVo (@moviesltd)

Για όσους δεν το γνωρίζουν ή δεν το θυμούνται το παιδικό πρόγραμμα των κρατικών τηλεοπτικών καναλιών της χώρας, από την αρχή της λειτουργίας του μέσου μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80, είχε δεν είχε διάρκεια μιας ώρας, παίζοντας εκεί γύρω στις 4 με 5 το απόγευμα, με εκπομπές που άνοιγαν το πενιχρότατο σε χρονική διάρκεια ημερήσιο πλάνο εκπομπών. Και συνήθως, μιας και τα επεισόδια των ελάχιστων σειρών που είχαν στην κατοχή τους οι δίαυλοι της ΕΡΤ ήταν ελάχιστα, αυτά έπαιζαν σε συνεχείς λούπες, κρατώντας κατά κάποιο τρόπο, έστω κι έτσι φτωχά, το ενδιαφέρον της πιτσιρικαρίας ζωντανό. Χάιντι, Λόλεκ και Μπόλεκ, Σταρ Μπλέιζερς, Γούντυ Τρυποκάρυδος, άντε και καναδυό που δεν μου έρχονται τώρα στον νου, αποτελούσαν την ούτε καλά καλά δεκάδα των μικιμάου της εποχής, που αν και πρωτόγονη σε αισθητική και δυνατότητες, σήμερα επανέρχεται με νοσταλγία στην μνήμη χάρη στην κυκλοφορία της κινηματογραφικής εκδοχής, μιας από τις πιο διάσημες ηρωίδες των μονοψήφιων χρόνων μας. Μάγια η Μέλισσα λοιπόν...

Ούτε γι αστείο δεν μπορείς να την κρατήσεις σε ησυχία, από την στιγμή που θα ανοίξει τα μάτια της και θα ξεκινήσει την καινούργια της ημέρα στην (κυριολεκτικά) πολύβουη φωλιά. Ο λόγος για την νεαρότατη μελισσούλα Μάγια, που ούτε γράμματα επιθυμεί να μάθει, ούτε τρόπους καλής συμπεριφοράς, ούτε φυσικά τους κανόνες της σωστής λειτουργίας της κυψέλης. Μονάχα το τραγούδι, το παιχνίδι κι ο χορός νοιάζουν ολημερίς το σκανταλιάρικο έντομο, που ονειρεύεται διαρκώς την στιγμή που θα διαβεί την πύλη του σπιτικού, που κάτω από την επίβλεψη της καλόκαρδης και δίκαιης βασίλισσας εργάζονται χιλιάδες μέλισσες, ώστε να τρέξει ελεύθερη και ανέμελη στον άγνωστο έξω κόσμο.

Εκεί που όμως παραμονεύουν αμέτρητοι κίνδυνοι, αρπαχτικές νυχτερίδες, πεινασμένοι βάτραχοι, επιθετικές αράχνες και το κυριότερο απειλητικές σφήκες, που την έχουν στημένη προσμένοντας να περάσει από μπροστά τους ένα ανέμελο ζωάκι. Παρέα με τον άμυαλο και αφελή κολλητό της φίλο, Βίλλι και τον προστατευτικό κονφερασιέ ακρίδο Φλιπ, η Μάγια θα αναζητήσει τον μακρινό εκείνο τόπο που γίνονται ολοήμερα πάρτι, μολονότι γνωρίζει πως για να φτάσει ίσαμε εκεί, θα πρέπει να προσπεράσει ολόκληρο το καταπράσινο λιβάδι.

Βασισμένη στην ομώνυμη παιδική νουβέλα του Γερμανού συγγραφέα Waldemar Bonsels, είναι η κινηματογραφική animation διασκευή που επιμελείται ο Alexs Stadermann, σε μια παραγωγή του ανεξάρτητου στούντιο κινουμένων σχεδίων της Buzz. Για τον σχεδιασμό των χαρακτήρων χρησιμοποιείται σαν πατρόν η μορφή των ηρώων, όπως εκείνοι προϋπήρχαν στην νεότερη τηλεοπτική εκδοχή του παραμυθιού, συνεπώς δεν είναι άγνωστοι στους νεαρής ηλικίας φίλους της Maya The Bee που τους είχαν παρακολουθήσει στις μικρές τους οθόνες. Σχέδιο ιδιαίτερα απλοϊκό στην φόρμα και στην λεπτομέρεια, που εστιάζει στο κτίσιμο προσώπων γελαστών και διασκεδαστικών και κινούμενων σε ένα περιβάλλον μόνιμα φωτεινό και πολύχρωμο σαν κι εκείνο του λιβαδιού, προς τέρψη των οφθαλμών των μπόμπιρων, που δεδομένα ορίζουν το τάργκετ γκρουπ της ταινίας.

Όπως απλά στην παρουσίαση τους είναι και τα νοήματα που πηγάζουν από την ιστορία με τις περιπέτειας της πιτσιρίκας μέλισσας, διδάγματα για την αληθινή φιλία, την αποφυγή των κάθε μορφής αντιπαλοτήτων, τον σεβασμό στους μεγαλύτερους, αλλά και τον έλεγχο τους αν εκείνοι συμπεριφέρονται απρεπώς. Η Μάγια, σύμφωνοι δεν πιάνει σκιτσαρισμένα στάνταρντς Pixar ή Disney, αλλά συμπαθέστατη, πολύχρωμη, κεφάτη και με πιασάρικες ατάκες θα κερδίσει τους συνομήλικους της σινεφίλ χωρίς κανέναν κόπο έχοντας την υποστήριξη όλων των ζωυφίων της συντροφιάς της. Με πρώτα από όλα τα φατσένια και Dumb And Dumber μυρμήγκια - στρατιωτάκια που με την στάση τους, θα κάνουν ακόμη και τον συνοδό γονιό να χαμογελάσει.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Κι όμως, γυρίζει»...

Αυτή είναι η 6η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 74χρονος Βρετανός σκηνοθέτης από το Essex, Mick Jackson. Μικρή η κινηματογραφική του συγκομιδή, μεγάλη η πείρα του όμως στο χώρο της τηλεόρασης, όπου έχει καριέρα τόσο σε τηλεταινίες όσο και σε τηλεοπτικές σειρές. Η πιο γνωστή ταινία που έχει σκηνοθετήσει είναι «Ο σωματοφύλακας» (The Bodyguard, 1992) ενώ η τελευταία του κινηματογραφική ταινία πριν από αυτήν ήταν ένα φιλμ με τίτλο «Το κυνήγι της επιτυχίας: Πώς να τα πιάσετε χοντρά» (The First $20 Million Is Always the Hardest) από το μακρινό, είναι η αλήθεια, 2002! 15 ολόκληρα χρόνια πριν! Θα μου πείτε, η σκηνοθεσία είναι σαν το ποδήλατο: δεν την ξεχνάς ποτέ! Ε;

Το σενάριο της ταινίας Denial – που είναι υποψήφια για ένα (1) βραβείο BAFTA, ως η καλύτερη βρετανική ταινία του 2016 – το υπογράφει ο θεατρικός συγγραφέας David Hare. Ο Hare έχει σκηνοθετήσει και τέσσερις κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου μήκους – για τη μία μάλιστα, την πρώτη του, το «Wetherby» (1985) έχει κερδίσει και Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας! Πάντως, πιο γνωστός στους κινηματογραφόφιλους είναι για τα διασκευασμένα σενάριά του για τις ταινίες «Οι ώρες» (The Hours, 2002) και «Σφραγισμένα χείλη» (The Reader, 2008), για τις οποίες ήταν υποψήφιος για Όσκαρ.

Η υπόθεση: 1996. Όταν η Αμερικανίδα ιστορικός Ντέμπορα Λίπσταντ εκδίδει το βιβλίο της «Denying the Holocaust: The Growing Assault on Truth and Memory» στη Μεγάλη Βρετανία, μαθαίνει σοκαρισμένη ότι ο Βρετανός συγγραφέας και υμνητής του Χίτλερ, Ντέιβιντ Ίρβινγκ, ο οποίος έχει καταπιαστεί στα βιβλία του με θέματα του B' Παγκοσμίου Πολέμου, την μηνύει για δυσφήμιση. Αυτό που είναι πιο αξιοπερίεργο για τη διακεκριμένη ακαδημαϊκό είναι ότι, σύμφωνα με το βρετανικό δίκαιο, θεωρείται ένοχη μέχρι να αποδείξει ότι είναι αθώα. Εκτός, λοιπόν, από το να υπερασπιστεί τον εαυτό της, η Λίπσταντ θα προσπαθήσει να αποδείξει κάτι που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση: ότι το Ολοκαύτωμα συνέβη.

Παθιασμένη και ανεξάρτητη, η Λίπσταντ αρνείται να συμβιβαστεί κι ας διακυβεύονται πολλά! Μια ενδεχόμενη ήττα της στο δικαστήριο θα δίνει νομική υπόσταση στους αρνητές του Ολοκαυτώματος. Διαλέγει να αναλάβουν την υπόθεσή της από τη μια ο Άντονι Τζούλιους, διάσημος στην Αγγλία καθώς κατόρθωσε να διακόψει το γάμο της πριγκίπισσας Νταϊάνα με τον πρίγκιπα Κάρολο και να πάρει διαζύγιο υπέρ της, και από την άλλη ο Ρίτσαρντ Ράμπτον, που δεν της «γεμίζει» το μάτι. Οι δύο δικηγόροι προσπαθούν να την πείσουν (παρά τις έντονες αντιρρήσεις της) να μην ανεβεί η ίδια στο εδώλιο όπως να μην ανεβούν στο εδώλιο επιζώντες του Ολοκαυτώματος. Θα έχει επιτυχία η στρατηγική τους;

Η άποψή μας: Ως ταινία τούτη η Άρνηση δεν λέει και πολλά. Δεν διαθέτει σασπένς, ένταση, γνωρίζουμε το αποτέλεσμα της δίκης, όλα λειτουργούν εναντίον της. Δεν βοηθάει και το γεγονός ότι ο Mick Jackson σκηνοθετεί ρουτινιάρικα, δίχως σπίθα. Το αποτέλεσμα είναι μια καλογυρισμένη τηλεταινία! Και πάλι, όχι από τις καλύτερες του είδους! Το μόνο πράγμα που λειτουργεί υπέρ της είναι η κεντρική προβληματική της: υπάρχουν όρια στην ελευθερία του λόγου; Ή μάλλον καλύτερα: μπορεί κάποιος να λέει ελεύθερα τη γνώμη του παραβλέποντας γεγονότα; Ιστορικά γεγονότα, έτσι; Τι είναι γνώμη και τι άποψη; Ποιος ο ρόλος του ιστορικού; Και, προεκτείνοντας λίγο την εν λόγω προβληματική: στην εποχή των ψευδών ειδήσεων, πού και πώς βρίσκεις την αλήθεια; Τη μία και μοναδική; Υπάρχει μία και μοναδική αλήθεια;

Λέει ο άλλος: «Εγώ πιστεύω πως δεν πρέπει να εμβολιάζουμε τα παιδιά μας. Είναι τρόπος χειραγώγησης. Μας δηλητηριάζουν έτσι». Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ιστορική αλήθεια αλλά με επιστημονικό γεγονός. Είναι δυνατόν να κατηγορούνται τη σήμερον ημέρα τα εμβόλια, που έχουν σώσει εκατομμύρια κόσμο από το θάνατο; Θα μου πείτε, εδώ υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν μπορούν να χωνέψουν πως η γη είναι στρόγγυλη ή πως η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο! Στην ιστορία υπάρχουν γεγονότα και υπάρχουν ερμηνείες. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πχ ότι την 5η του Ιούλη του 2015 ο ελληνικός λαός ψήφισε «Όχι» στο δημοψήφισμα! Είναι ιστορικό γεγονός! Πολλοί, όμως, μπορούν να αμφισβητήσουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας έβγαλε έρπη στην περίφημη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς, που οδήγησε στο 3ο (και μακρύτερο!) Μνημόνιο! Έβγαλε έρπη; Ή ήταν προπαγάνδα; Χμ... Το να βγω εγώ, λοιπόν, και να πω πως ο ελληνικός λαός δεν ψήφισε «Όχι» στο δημοψήφισμα είναι ανακριβές. Δεν ισχύει ιστορικά ρε παιδί μου, πως το λένε. Και δεν είναι θέμα γνώμης και άποψης: αν το πω είμαι ή ηλίθιος ή μικρόνοος. Αν κάποιος βγει να το πει μετά από 50 χρόνια, πάλι το ίδιο θα ισχύει! Δεν είναι θέμα άποψης: είναι θέμα ισχύος και αλήθειας. Το να βγω όμως και να πω πως κάποιοι έκαναν μακιγιάζ και βγήκε ο έρπης ή πως ναι μεν βγήκε έρπης αλλά καμία σχέση δεν έχει με την πάλη του Έλληνα πρωθυπουργού, ε, δικαιούμαι να το πω. Ακόμα και ο έρπης είναι θέμα προς συζήτηση.

Ε, λοιπόν, όλο το παιχνίδι της ταινίας εκεί παίζεται. Υπήρξε όντως το Ολοκαύτωμα; Έκαιγαν όντως οι Ναζί Εβραίους στο Άουσβιτς; Η Ιστορία λέει μεγαλοπρεπώς «Ναι». Δεν είναι θέμα άποψης και οπτικής γωνίας! Τελεία και παύλα. Όλη αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα προβληματική, πάντως, μένει μόνο σε επίπεδο προθέσεων στην ταινία. Που κυλάει αδιάφορα. Και καλά, ο σκηνοθέτης δεν θέλει να εκβιάσει συναισθηματικά τους θεατές. Κι όμως, το κάνει και μάλιστα άγαρμπα! Αλλά καλή ταινία δεν γυρίζει. Ακόμα και η άψογη 9 φορές στις 10 Rachel Weisz, εδώ είναι μετριότατη. Μένει η πολύ καλή παρουσία του Tom Wilkinson στο ρόλο του δικηγόρου και η τρομερή εμφάνιση του Timothy Spall, που έχοντας χάσει και κιλά, είναι επιβλητικός στο ρόλο του Ίρβινγκ. Λίγα πράγματα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Το μυαλό βρίσκει τις λύσεις όταν παύει να σκέφτεται»

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Σωτήρης Τσαφούλιας. Η πρώτη του ήταν το Κοινός παρονομαστής. Εκείνη η ταινία συμμετείχε σε αρκετά φεστιβάλ, κερδίζοντας βραβεία σε διάφορες κατηγορίες. Βγήκε στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες το Δεκέμβριο του 2014. Το σενάριο του Κοινού παρονομαστή θα μεταφερθεί στο θέατρο από τον Didier Long και θα κάνει πρεμιέρα στο Theatre de l’Atelier στο Παρίσι το φθινόπωρο του 2017. Το Έτερος εγώ έκανε την πρεμιέρα της στο 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αποσπώντας δύο βραβεία: Βραβείο Κοινού FISCHER Ελληνικής Ταινίας - Μιχάλης Κακογιάννης και Βραβείο Νεότητας.

Κατά τον Πυθαγόρα, ο φίλος είναι ο έτερος εγώ. Δεν είναι το άλλο μισό αλλά ο άλλος μας εαυτός. Κι επειδή βασικό σεναριακό στήριγμα της συγκεκριμένης ταινίας αποτελούν οι φίλιοι αριθμοί, να πούμε πως φίλιοι είναι το ζευγάρι εκείνο των αριθμών όπου ο ένας ισούται με το άθροισμα όσων διαιρούν τον άλλο. Οι πιο διάσημοι φίλιοι αριθμοί του Πυθαγόρειου Πανθέου είναι οι 220 και 284. Οι διαιρέτες του 220 είναι οι: 1, 2, 4, 5, 10, 11, 20, 22, 22, 44, 55, 110. Οι διαιρέτες του 284 είναι οι: 1, 2, 4, 71, 142. Το άθροισμα των διαιρετών του 220 μας δίνει 284 και το άθροισμα των διαιρετών του 284 μας δίνουν 220.

Μια ακόμα πληροφορία που αλιεύσαμε στο www.mathcom.gr : «Αλλά ζευγάρια φίλιων αριθμών είναι οι αριθμοί 17296 και 18416 (τους ανακάλυψε ο Φερμά), o Ντεκάρτ ανακάλυψε το τρίτο ζεύγος 9363584 και 9437056, ο Λέοναρντ Όιλερ ανακάλυψε 62 τέτοια ζεύγη φίλιων αριθμών (ο Όιλερ ήταν κάτι σαν τον Τσακ Νόρις των μαθηματικών). Το 1866 ένας δεκαεξάχρονος Ιταλός ο Νικολό Παγκανίνι (ναι-ναι ο διάσημος βιολιστής) ανακάλυψε ένα ζεύγος που είχε παραλειφθεί: 1184 και 1210».

Η υπόθεση: Αθήνα 2015. Πέντε δολοφονίες. Ο Δημήτρης Λαΐνης, ένας ιδιόρρυθμος καθηγητής εγκληματολογίας, αναλαμβάνει να βοηθήσει τις αστυνομικές αρχές στη λύση του μυστηρίου πίσω από τους πέντε αυτούς φόνους. Μοναδικοί του σύμμαχοι, αρχαία ρητά του Πυθαγόρα στους τόπους των εγκλημάτων και ο Marcel de Chaff, ένας καθηγητής μαθηματικών, o οποίος σαν άλλος «από μηχανής θεός» θα οδηγήσει τον Λαΐνη στη λύση του μυστηρίου. Όσο πιο πολύ πλησιάζει στην ανακάλυψη του δολοφόνου, τόσο ακολουθεί επικίνδυνα μονοπάτια για τον ίδιο και το μέλλον του. Θα καταφέρει να λύσει το μυστήριο και να αποκαλύψει τους ενόχους;

Η άποψή μας: Να λοιπόν που μπορεί να παραχθεί ταινία είδους στη χώρα μας. Και να είναι και ευπρεπέστατη παρακαλώ. Εντάξει, το μπάτζετ της συγκεκριμένης ελληνικής ταινίας δεν έφτασε προφανώς σε ύψη ανάλογης χολιγουντιανής παραγωγής. Αλλά: θεωρώ πως πάρα πολύς κόσμος – ακόμα και στο Χόλιγουντ – θα έκοβε και το δεξί του χέρι για ένα σεναριακό εύρημα τόσο δυνατό όσο αυτό με τους φίλιους αριθμούς! Η κινηματογράφηση είναι καθαρά... κινηματογραφική: προλαβαίνω συναδέλφους που θα κατηγορήσουν την ταινία για τηλεοπτική αισθητική. Όχι ρε παιδιά, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μεγάλο επεισόδιο από τις «Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα». Άλλα είναι τα προβλήματα της ταινίας.

Λοιπόν, έχουμε στα υπέρ το πολύ έξυπνο σεναριακό εύρημα με τους φίλιους αριθμούς. Ε, περιμέναμε το σενάριο να είναι πιο δυνατό. Είναι ok, αλλά δεν αποφεύγει να ολισθήσει σε ευκολίες – κι ας δίνει μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια. Πχ η μία δολοφονία έχει να κάνει με Πρωτοχρονιά για κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Αυτό όμως φαίνεται forced προκειμένου να λειτουργήσει το σενάριο. Το εύρημα λοιπόν οδηγεί (αναγκαστικά) σε μερικές γκέλες. Μικρό το κακό. Η δουλειά των Αλαχούζων στα εφέ είναι πολύ καλή. Ο παραμορφωμένος από τους πρωταγωνιστές, θαρρείς και βγήκε κατευθείαν από το σύμπαν του «Hannibal» (και μιλάω για την ταινία του Scott κι όχι τη σειρά). Η κατάληξη της σκηνής με την πρόταση γάμου σοκάρει: ο θεατής δεν την περιμένει με την καμία! Κάποιες κινήσεις της κάμερας (από έξω από το σπίτι μπαίνουμε μέσα σε δωμάτιο χωρίς – φαινομενικά – cut), δείχνουν εμπειρία, γνώση, δούλεμα, παίδεμα.

Εντάξει, στη χαρακτηριολογία θα μπορούσε να γίνει μεγαλύτερη επένδυση. Στις ερμηνείες επίσης: δεν έχω γνωρίσει από κοντά ασθενή με σύνδρομο Άσπεργκερ, αλλά έτσι όπως υποδύεται τον κεντρικό ήρωα (που φαίνεται να πάσχει από το συγκεκριμένο σύνδρομο) ο Δαδακαρίδης μοιάζει απλά υποτονικός και... άκεφος ρε παιδί μου. Ίντριγκα υπάρχει, σασπένς υπάρχει, ατμόσφαιρα υπάρχει, αίμα υπάρχει, οι δολοφονίες είναι έξυπνα και λειτουργικά στημένες, ο θεατής μια χαρά θα περάσει. Τόσο ο ψαγμένος όσο και ο παρακινημένος από το hype και τη διαφήμιση (εδώ, ναι, πέσανε πολλά λεφτά, είναι αλήθεια!). Απλά, ο ψαγμένος, λίγο, θα δυσαρεστηθεί με το φινάλε. Με τη λύση του δράματος. Με το πρόσωπο που είναι τελικά ο δολοφόνος. Με το κίνητρό του. Ακόμα και ηθικά να το σκεφτείς, δεν στέκει και σε πολύ γερά θεμέλια το όλον. Μήπως όμως είναι η μοναδική ταινία θρίλερ που προδίδεται από το φινάλε της; Μια χαρά ευπρόσωπη ελληνική ταινία είναι αυτή. Και δεν θα το μετανιώσετε αν τη δείτε.

ΥΓ: Εμείς την ταινία την είδαμε κατά τη διάρκεια του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το ότι δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή στην Αθήνα για τους συναδέλφους που δεν έτυχε να τη δουν εδώ, είναι λίγο φάουλ. Κι αν ισχύει το ότι κατά κάποιον τρόπο απαγορεύτηκε η είσοδος σε συγκεκριμένο συνάδελφο στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας στην πρωτεύουσα, αυτό είναι πολύ φάουλ. Ρε παιδιά, μην φοβάστε την κριτική και τους κριτικούς. Ήμαρτον!

του zerVo (@moviesltd)

Είναι η τρίτη φορά μέσα στα τελευταία τρία χρόνια, που η προσωπικότητα του Φριτζ Μπάουερ απεικονίζεται σε ταινία, γεγονός που δείχνει και το τεράστιο μέγεθος της σημασίας του, στην καταγραφή της νεότερης ιστορίας της Γερμανίας. Πιθανότατα δηλαδή η Αλεμάνια κινηματογραφία να επιχειρεί μέσα από έργα όπως το παρόν Der Staat Gegen Fritz Bauer και το περσινό Im Labyrinth des Schweigens, αλλά και το τηλεοπτικής υφής και πολύ πιο στοχευμένο στα πραγματικά περιστατικά και με λιγότερους μυθοπλαστικούς χαρακτήρες The General, να γνωρίσει την πολυδιάστατη περσόνα στον νεότερο κοινό, που ενδεχόμενα δεν την γνωρίζει, χρησιμοποιώντας αρκετά στοιχεία της δράσης του ως κληροδοτήματα θάρρους, επιμονής και μαχητικότητας. Αντίστοιχη περίπτωση αυταπάρνησης στην δική μας ιστορία, σε παρόμοιες περιόδους σκοτεινές και υποχθόνιες, μπορώ να φέρω κατά νου του Χρήστου Σαρτζετάκη, που για εκείνον όμως καμία ταινία (ελληνική) δεν έχει κάνει αναφορά ώστε να την γνωστοποιήσει σε μεγάλη μερίδα του κοινού.

Στα τέλη της δεκαετίας του 50, ακόμη η Γερμανία παλεύει να σταθεί στα πόδια της μετά την καταστροφή που υπέστη κατά τον Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο, με τα υψηλόβαθμα πόστα στις πιο σημαντικές κρατικές υπηρεσίες να έχουν αποσπάσει πρόσωπα φίλια στο παλαιό καθεστώς των Ναζί, που κατάφεραν με τεχνάσματα να αποφύγουν τις διώξεις και να θεωρούνται πλέον σεβάσμιοι πολίτες. Μια από τις εξαιρέσεις του κανόνα, αποτελεί ο ηλικιωμένος πλέον διευθυντής της εισαγγελίας της Φρανκφούρτης, Εβραϊκής καταγωγής, Φριτζ Μπάουερ, που εν καιρώ πολέμου κατέφυγε στο εξωτερικό γλυτώνοντας από τα κρεματόρια, έχει όμως επιστρέψει δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό του να πολεμήσει με όσες δυνάμεις έχει, για να τιμωρήσει όσο το δυνατόν περισσότερους εγκληματίες συμπατριώτες του. Τα εμπόδια όμως που καλείται να υπερκεράσει, σπαρμένα στο διάβα του κατά βάση από τους στενότερους του συνεργάτες, θα τον οδηγήσουν μισό βήμα από το να παραιτηθεί και να εγκαταλείψει την προσπάθεια.

Μεταξύ των φακέλων των εγκληματιών που μελετά στο γραφείο του, κυρίαρχη θέση κατέχει εκείνος του βασανιστή Άντολφ Άιχμαν, που έχει καταφέρει να το σκάσει μακρυά από το χέρι του Νόμου στην φίλοναζιστική Νότια Αμερική, ξεκινώντας μια καινούργια ζωή στο μακρινό Μπουένος Άιρες. Στοίχημα ζωής είναι για τον Μπάουερ να βρει εκείνες τις αποδείξεις που πιστοποιούν την παρουσία του στην Αργεντινή, που θα οδηγήσουν τις αστυνομικές αρχές στην σύλληψη και έκδοση του στην Γερμανία για να δικαστεί. Αρχές που λειτουργώντας διεφθαρμένα όμως παραπλανούν τον εισαγγελέα, που πλέον θα αναγκαστεί να στραφεί για βοήθεια στις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ, που επίσης από την μεριά τους αναζητούν τον εμπνευστή του Ολοκαυτώματος. Κίνηση που αν αποκαλυφθεί, ενδεχόμενα στην προβληματικής και συντηρητικής νομοθεσίας Γερμανία, θα τον καταστήσει ως προδότη!

Αν και ήδη για το σύνολο σχεδόν του καθημερινού του περίγυρου στο δικαστήριο, η προσωπικότητα του θεωρείται ως προβληματική και πολύ κοντινή στην παράνοια. Καλούμενος να ανταπεξέλθει της λοιδορίας των δικαστικών, αλλά και να ξεπεράσει τις υπαρκτές απειλές για την ζωή του, ο Μπάουερ, πρέπει σε αυτό το βασίλειο του εκφυλισμού, να βρει συμμάχους που θα συμπαρασταθούν στον αγώνα του. Και ένας τέτοιος μοιάζει ο παλιός του μαθητής και προοδευτικών αντιλήψεων νομικός, Καρλ Άουγκερμαν, που θα δείξει πρόθυμος να του συμπαρασταθεί, ακόμη κι αν κάτι τέτοιο αποδειχθεί μοιραίο, τόσο για τον ίδιο και την οικογένεια του.

Στην πραγματικότητα η ταινία που υπογράφει ο Lars Kraume, σκηνοθέτης της νέας γενιάς του Γερμανικού σινεμά που καμία από τις πέντε προηγούμενες δημιουργίες του δεν προβλήθηκε ποτέ στα μέρη μας, ακολουθεί πιστά την γραμμική καταγραφή πραγματικών ιστορικών γεγονότων, προσθέτοντας εμβόλιμα φανταστικά στοιχεία, ικανά να ανεβάσουν το δραματουργικό επίπεδο και την περαιτέρω μελέτη του χαρακτήρα του Κυρίου Γενικού. Κατά κύριο λόγο αναφέρομαι στην φημολογούμενη ομοφυλοφιλική δράση του Μπάουερ κατά την περίοδο της εξορίας του στην Δανία, πράξη παράνομη σύμφωνα με το άρθρο 175 του κονσερβαρισμένου ποινικού κώδικα, που η αλήθεια είναι δημιουργεί μια όμορφη συνθήκη για την υποιστορία που εξελίσσεται ταυτόχρονα, με τον ομορφονιό οικογενειάρχη, πλην κλειδωμένο στα ερωτικά πάθη του προστατευόμενο, που εντέλει και με την ριζοσπαστική στάση του, θα δώσει έναν παραπάνω λόγο στον προϊστάμενο του να μην υποκύψει στις πιέσεις των άσπονδων φίλων.

Το περιβάλλον που ζωγραφίζει ο Kraume για να περιτυλίξει το στόρι του, καθαρόαιμα μετα-Βαιμαρικό και αρτιστικά άψογο, μονομιάς ταξιδεύει την ματιά από τους βαριούς τοίχους της εισαγγελίας στα τρανσέξουαλ πορνεία της εποχής, αν και τα εκτός Γερμανίας πλάνα σε Αργεντίνα και Ιερουσαλήμ προδίδουν πως δεν υπήρχαν και πολλοί παράδες για λήψεις στις πραγματικές τοποθεσίες. Οργάνωση παραγωγής που γενικά παίρνει καλό βαθμό, αναπαριστώντας μια χώρα ακόμη σε αναταραχή και αναζήτηση ταυτότητας μετά την ολοκληρωτική καταστροφή, ακόμη υποταγμένη πάντως τόσο στο καλά ριζωμένο Ναζί παρελθόν, όσο και στις προσταγές των νικητών του πολέμου, που περιορίζουν τις ελευθερίες των κινήσεων ενός κράτους κυρίαρχου. Αμφιβάλλω αν οι Γερμανοί καταλάβουν πάντως, πως η σημερινή στάση της δικής τους χώρας, παντελώς άδικα, έχει φέρει σε θέση απόγνωσης κάποιες πάμφτωχες γωνιές της τάχαμου "Ένωσης", σε ένα πραγματικό ρεπρίζ της πλήρως αδύναμης θέσης τους στην ταινία.

Δεδομένα το στοιχείο που μένει καρφωμένο στον νου, μετά το πέρας της προβολής του Fritz Bauer, που απέσπασε έξι βραβεία ποιότητας από την Γερμανική Ακαδημία Σινεμά, είναι ο ίδιος ο ηθοποιός που τον υποδύεται, ο βετεράνος πλέον Burghart Klaussner, που έχουμε δει ξανά τόσο στο σαχλαμαρικό Goodbye Lenin όσο και στην αριστουργηματική Das Weisse Band του Haneke και εδώ ξαναγγίζει θεόρατα επίπεδα υποκριτικής δεινότητας, γινόμενος ένα με τον ρόλο. Εκφραστικός, χειμαρρώδης, νευρωσικός αλλά και καταθλιπτικός, ευθυτενής μα και μελαγχολικός συνάμα μπροστά στις δυσκολίες, επιθετικός όσο και στοργικά πατρικός, ο βραβευμένος ηθοποιός πετυχαίνει μια απίθανη και ρεαλιστική ερμηνεία, έχοντας στο πλευρό του υποστηρικτικά έναν έξοχο Ronald Zehrfeld (βραβείο Lola β' ρολου) ως του ρόλου κλειδί, του έγκλειστου στο κελί του ερωτικού του πάθους βοηθού.

Και η τρίτη παραγωγή, αναφερόμενη στα επιτεύγματα μιας προσωπικότητας πολυσχιδούς, γεμάτης εμμονές και τάσεις, είναι άξια αναφοράς και φυσικά δικαιούται παρακολούθησης, ειδικά έχοντας πάρει την απόφαση να κινηθεί και σε μονοπάτια που ενδεχόμενα θα ζορίσουν τους πιο συντηρητικούς και φωτίζουν το γεγονός πως ακόμη και καιρό μετά την κατάρρευση της Σβάστικας, οι διώξεις κάποιων ιδιαίτερων κοινωνικών ομάδων δεν έχουν πάψει να υφίστανται. Δεν είναι τυχαίο πως η πιο επίμαχη (και παντελώς απρόβλεπτη) σεκάνς με βρήκε απροετοίμαστο, όπως συνέβη μια φορά κι έναν καιρό στο The Crying Game. Με την διαφορά πως μέχρι τέλους υποστήριζα μέσα μου πως ο ερμηνευτής (εδώ) είναι γένους θηλυκού, ασχέτως προφανών πειστηρίων. Εντάξει, αφού το έψαξα, από περιέργεια, στα τελικά κρέντιτς, είχα εντέλει, αν και ανύπαρκτη σημασία έχει, δίκαιο...

Τραγουδάτε γιατί χανόμαστε

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αραβική άνοιξη κι άλλα παραμύθια...

Τούτη η ταινία της Leyla Bouzid ήταν μία από τις τρεις που ήταν υποψήφιες για το βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του 2016. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Leyla Bouzid έκανε το... κινηματογραφικό του ντεμπούτο στο φεστιβάλ Βενετίας του 2015 (στο τμήμα Giornate degli Autori), όπου απέσπασε το βραβείο κοινού, πήρε το βραβείο της ένωσης κριτικών FIPRESCI στο φεστιβάλ της Καρθαγένης, στην Τυνησία και συμμετείχε σε πολλά ακόμα φεστιβάλ, ενώ αποτέλεσε και την πρόταση της Τυνισίας πέρσι για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Εμείς, είδαμε την ταινία στη... Λεμεσό, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «14ες Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρου 2016», ενώ η ταινία προβλήθηκε (όπως και οι άλλες δύο υποψήφιες ταινίες για το βραβείο LUX) στο τελευταίο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Στη Γαλλία η ταινία À peine j'ouvre les yeux προβλήθηκε πέρσι το χειμώνα και έκοψε λίγο κάτω από τις 100 χιλιάδες εισιτήρια. Τα γυρίσματα έγιναν στην Τύνιδα της Τυνισίας αλλά και στα ορυχεία φωσφόρου της χώρας, στην Γκάφσα. Η πρωταγωνίστρια Baya Medhaffer ερμηνεύει η ίδια τα τραγούδια που ακούγονται στην ταινία σε μουσική του σπουδαίου Ιρακινού συνθέτη Khyam Allami.

Η υπόθεση: Τύνιδα, καλοκαίρι 2010, λίγους μήνες πριν από την «Επανάσταση των γιασεμιών». Η Φάρα είναι μια 18χρονη κοπέλα η οποία περνάει στις εισαγωγικές εξετάσεις που δίνει. Όλοι περιμένουν πως θα επιλέξει να σπουδάσει ιατρική, εκείνη όμως προτιμά τη μουσικολογία. Η οικογένειά της είναι αρκετά ευκατάστατη ώστε να διαθέτει οικιακή βοηθό, κι ας είναι ο πατέρας της μακριά, σε άλλη πόλη, χωρίς να μπορεί να πάρει μετάθεση, εξόριστος ουσιαστικά, καθώς αρνείται να υπογράψει και να γίνει μέλος του «κόμματος», της κυβερνούσας δικτατορίας του Μπεν Αλί δηλαδή (η οποία βρίσκεται στην εξουσία για 26 ολόκληρα χρόνια). Η Φάρα είναι τραγουδίστρια ροκ συγκροτήματος, ερωτευμένη και σε σχέση με τον ηγέτη του γκρουπ, τον Μπορέν. Οι στίχοι των τραγουδιών τους παραείναι επαναστατικοί για τα γούστα της κυβέρνησης. Ένας πρώην γνωστός (;) της Χαγιέτ, μητέρας της Φάρα, την προειδοποιεί ότι η κόρη της έχει μπλέξει και πως τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Η Χαγιέτ θα προσπαθήσει να προστατέψει την κόρη της με πολύ αυταρχικό τρόπο. Πώς θα αντιδράσει η Φάρα;

Η άποψή μας: Η ταινία μας μεταφέρει στην πρωτεύουσα της Τυνησίας, λίγους μήνες πριν ξεσπάσει η λεγόμενη «Επανάσταση των γιασεμιών», η οποία έριξε τον δικτάτορα Μπεν Αλί από την εξουσία και σηματοδότησε την απαρχή της «Αραβικής Άνοιξης». Έξι χρόνια μετά, βεβαίως, τα πράγματα δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα τούτης της ταινίας. Τούτη η ταινία είναι ταυτόχρονα ένα coming of age φιλμ, ένα δυνατό γυναικείο πορτρέτο, μια ταινία για τη σχέση μητέρας – κόρης, μια ματιά σε μια κοινωνία βαθιά συντηρητική κι ένα είδος μουσικού ντοκιμαντέρ, καθώς πολύ μεγάλο τμήμα από τη διάρκεια της ταινίας καλύπτεται από την ερμηνεία εξαιρετικών, είναι η αλήθεια, τραγουδιών, πρωτόγνωρων για τα αυτιά μας, καθώς συνδυάζουν αραβικά ακούσματα με τη ροκ και μερικούς πολύ δυνατούς, πολιτικά φορτισμένους στίχους.

Η σκηνοθέτιδα έχει τρομερή αυτοπεποίθηση και φέρει εις πέρας το δύσκολο εγχείρημά της. Κυρίως, μας συστήνει μια κοινωνία που δείχνει (ή μήπως είναι;) πιο συντηρητική ακόμα και από την ελληνική κοινωνία. Ναι, γιατί στην Τύνιδα τότε (δεν ξέρω για τώρα) υπήρχαν καφενεία μόνο για άντρες και η παρουσία μιας γυναίκας εκεί προκαλούσε το λιγότερο αναστάτωση. Ναι, γιατί ακόμα και οι πιο προοδευτικοί από τους άντρες εκεί, όπως ο αρχηγός του συγκροτήματος, θέλει να επωφεληθεί από την «ελευθεριότητα» αλλά δεν δέχεται η κοπέλα του να χορεύει δημοσίως και να τραβάει τα αντρικά βλέμματα – είναι αιτία χωρισμού αυτό! Ναι, γιατί αν δεν ήσουν γραμμένος στο κόμμα του δικτάτορα δεν μπορούσες να απολαύσεις προνόμια (χμ...). Ναι, γιατί υπήρχε στημένος ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός που παρακολουθούσε τους πολίτες, οι οποίοι ζούσαν μέσα στο φόβο, καθώς δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν ποιοι είναι οι χαφιέδες.

Ενδιαφέρουσα ταινία με εξαιρετικό σάουντρακ (τα ιδιαίτερα αυτά τραγούδια σου μένουν στη μνήμη – ψάξτε και ακούστε ιδίως τα κομμάτια «Mel Fadda» και «Touir Ellil») με πολύ καλή ερμηνεία από την νεαρή πρωτοεμφανιζόμενη πρωταγωνίστρια Baya Medhaffer, αλλά κυρίως από την εξαιρετική, δυναμική, υπέροχη Ghalia Benali (τραγουδίστρια επίσης!), στο ρόλο της μητέρας της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιανουαρίου 2017 από την Tanweer

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Take the money and run!

Ο David Mackenzie είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση σκηνοθέτη. Ο Σκοτσέζος δημιουργός έχει αποδείξει στην καριέρα του ότι είναι ικανός για το καλύτερο, πιάνοντας από υψηλές έως πολύ υψηλές επιδόσεις με κάθε του ταινία. Θυμάμαι την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, το «The Last Great Wilderness» (2002), το οποίο είχα δει στο φεστιβάλ του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, τις «Νύχτες Πρεμιέρας», μαζί με ένα ή δύο από τα μικρού μήκους φιλμάκια του. Εντυπωσιακή αρχή ο μπαγάσας! Συνέχισε πολύ δυνατά με τον «Νεαρό Αδάμ» (Young Adam, 2003), την πρώτη του ταινία που πήρε διανομή στη χώρα μας. Ακόμα θυμάμαι την ερωτική σκηνή της Tilda Swinton με τον Ewan McGregor μέσα στο πλοιάριο: βρώμικη και ιδρωμένη, με μια μύγα να πετάει γύρω από τα γκαβλωμένα σώματα. Τις δύο επόμενες ταινίες του τις είδα στο φεστιβάλ Βερολίνου: «Παράνομο πάθος» (Asylum, 2005), με την αδικοχαμένη Natasha Richardson και μια σκηνή με πνιγμό μωρού που επίσης δεν ξεχνιέται ποτέ και «Ημερολόγιο ενός ρομαντικού ηδονοβλεψία» (Hallam Foe, 2007), με την πανέμορφη Sophia Myles, ό,τι πιο αστείο έχει σκηνοθετήσει, μια ταινία που αν δεν την έχετε δει, ψάξτε την! Δεν είδα το «Ζιγκολό» (Spread, 2009), που είχε πάρει κακές κριτικές θυμάμαι (ευκαιρία, πάντως, να το τσεκάρω κι αυτό και να δω πως καθοδηγεί τον Ashton Kutcher!), είδα το πάρα πολύ ενδιαφέρον «Η αίσθηση του έρωτα» (Perfect Sense, 2011), πάλι με τον Ewan McGregor και την Eva Green στη συγκεκριμένη περίπτωση να ερωτεύονται σε εποχή τυφλότητας! Το «You Instead» (2011) δεν ήρθε ποτέ στη χώρα μας. Και η τελευταία του ταινία πριν από τούτη ήταν το πολύ δυνατό «Γροθιές στους τοίχους» (Starred Up, 2013), ένα συγκινητικότατο και σκληρό συνάμα δράμα φυλακών.

Με την 9η μεγάλου μήκους ταινία της φιλμογραφίας του, το Hell Or High Water περνάει για δεύτερη φορά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού μετά το «Ζιγκολό». Αυτήν τη φορά, όμως, δεν πηγαίνει στο γκλαμουράτο Λος Άντζελες αλλά στην εγκαταλελειμμένη ενδοχώρα του δυτικού Τέξας για να πει μια ενδιαφέρουσα ιστορία, σε ένα φιλμ που είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα». Προβλήθηκε και στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ήταν υποψήφια για τρεις Χρυσές Σφαίρες (δεν κέρδισε καμία), είναι υποψήφια για τρία βραβεία BAFTA, και πολύ πιθανόν να δούμε την ταινία στις οσκαρικές υποψηφιότητες οι οποίες ανακοινώνονται στις 24 Ιανουαρίου.

Η υπόθεση: Ο Τόμπι και ο Τάνερ είναι δύο αδέλφια. Ο μεγάλος αδελφός, ο Τάνερ, έχει κάνει χρόνια φυλακή. Ο Τόμπι από την άλλη είναι παντρεμένος, χωρισμένος κι έχει να δει τα παιδιά του πάνω από ένα χρόνο, καθώς πέρα όλων των άλλων, δεν διαθέτει χρήματα για να πληρώσει διατροφή. Καθώς πλησιάζει η ημερομηνία που η τράπεζα θα του κατάσχει το οικογενειακό ράντζο (στο οποίο έχει βρεθεί πετρέλαιο κι άρα εν δυνάμει κι άμεσα θα προσφέρει πλούτο), μιας που δεν διαθέτει χρήματα για να αποπληρώσει τα δάνειά του, ο Τόμπι καταστρώνει ένα έξυπνο σχέδιο το οποίο βάζει μπρος με τη βοήθεια του αδελφού του. «Χτυπάνε» υποκαταστήματα της συγκεκριμένης τράπεζας σε μικρές πόλεις του δυτικού Τέξας, τα ληστεύουν δηλαδή, με στόχο να μαζέψουν το ποσό που απαιτείται, να ξεχρεώσουν το δάνειο και εντέλει να σταματήσουν τις παρανομίες.

Ξοπίσω τους θα βρεθεί ένας Ρέιντζερ που βρίσκεται τρεις βδομάδες μακριά από τη συνταξιοδότηση, ο Μάρκους και ο συνεργάτης του, ο κατά το ήμισυ Ινδιάνος Κομάντσι, Αλμπέρτο. Καθώς τα δυο αδέλφια σχεδιάζουν την τελευταία ληστεία, τα πάντα θα κορυφωθούν σε μια τελική αναμέτρηση ανάμεσα στις αξίες του Παλαιού και του Νέου Γουέστ.

Η άποψή μας: «Ήμουν φτωχός όλη μου τη ζωή. Είναι σαν αρρώστια. Πηγαίνει από γενιά σε γενιά. Δεν θα πάει στα αγόρια μου όμως. Ως εδώ». Δεν ακούς συχνά τέτοια πράγματα σε αμερικάνικη ταινία, έτσι δεν είναι; Αν το έπος των αδελφών Κοέν με την ανάλογη (περίπου δηλαδή) θεματική είχε τον τίτλο «No Country for Old Men» ετούτη η ταινία θα μπορούσε να ονομάζεται «No Country for Poor Guys». Πολύ έξυπνα ο Mackenzie κάνει το κοινωνικό του σχόλιο χωρίς καθόλου διδακτικό ύφος. Αρκούν οι επιγραφές στις άκρες των highways: «Χρωστάτε;», «Χρειάζεστε χρήματα;» και τέτοια. Το χρέος πάντα ευκαιρία για κέρδος, με πιάνεις; Πινακίδες δίπλα σε μικρές και μεγάλες πόλεις κατεστραμμένες από μια οικονομία που ενδιαφέρεται λοιπόν μόνο για το κέρδος των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών κι έχει χεσμένους τους μεσο- και μικροαστούς αλλά και τους εργάτες της γης, τους white trash, αυτούς που κάποτε έβγαζαν χρήματα με έντιμο τρόπο, έχοντας δουλειά και πλέον έχουν μπει στο περιθώριο.

Ως θεατές δεν μπορούμε παρά να υποστηρίζουμε τους «κακούς» σ' αυτήν την ταινία. Τους παράνομους. Αυτούς που ληστεύουν τις τράπεζες. Γιατί αυτοί οι κακοί δεν γεννήθηκαν τέτοιοι. Έγιναν τέτοιοι. Γιατί τους ανάγκασαν οι τράπεζες, οι πραγματικοί κακοί της ιστορίας. Ή λοιπόν αντιστέκεσαι – κι ένας τρόπος είναι η παρανομία, όπως και να το κάνουμε – ή γίνεσαι λίπασμα αυτοκτονώντας ή περιθωριοποιείσαι. Είναι σημαντικά κι αυτά που λέει ο μισός Κομάντσι Αλμπέρτο. Το πως η γη όπου ζούσαν οι πρόγονοί του πέρασε στα χέρια των αποίκων με πόλεμο πολλά χρόνια πριν αλλά πλέον όλοι, ιθαγενείς και άποικοι, έχασαν τη γη, χωρίς πόλεμο, από τις τράπεζες!!! Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που σε κρατάει τόσο σε ότι αφορά το σασπένς όσο και σε ότι αφορά τα ηθικά διλήμματα με τα οποία μας φέρνει ως θεατές αντιμέτωπους.

Σε ότι αφορά τη δράση αυτή καθαυτή, ο Mackenzie σκηνοθετεί ωσάν να ζούσε στην Αμερική και δη στο Νότο της, στο Τέξας, μια εντελώς ιδιάζουσα πολιτεία δηλαδή, από γεννησιμιού του. Οι σκηνές κυνηγητού με τα αυτοκίνητα είναι πάρα πολύ καλά γυρισμένες, οι σκηνές των ληστειών επίσης, υπάρχει ένταση, υπάρχει ρυθμός, υπάρχει πάθος, υπάρχει εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας, υπάρχει ένα καλογραμμένο σενάριο από τον Taylor Sheridan (που υπέγραφε και το σενάριο για το «Sicario») και υπάρχουν και πάρα πολύ καλές ερμηνείες. Ο Chris Pine δείχνει πως δεν είναι απλά ένα ακόμα όμορφο αγόρι στο Χόλιγουντ. Η ερμηνεία του είναι χαμηλότονη, ειλικρινής, γλυκιά, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από εκείνη του Ben Foster που υποδύεται τον αδελφό του με πραγματική τρέλα, τέρμα τα γκάζια και μια περίεργη αίσθηση του δικαίου. Πείθουν ως αδέλφια κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για την αξιοπιστία της ταινίας.

Ο Jeff Bridges στο ρόλο του Ρέιντζερ, ε, τι να πούμε για τον άνθρωπο. Απίστευτος. Προσέξτε τις λεπτομέρειες στην ερμηνεία του, το πως λέει «Αλμπέρτο» τον συνεργάτη του, την κούραση και το ίδρωμά του, αλλά όχι την παραίτηση! Φοβερός! Και ατακαδόρος. Γενικά, παρά το σκοτεινό του θέμα, το φιλμ δεν έχει κανένα πρόβλημα να έχει και χιούμορ! Αυτό προκύπτει κατά βάση μέσω των ατακών – προσβολών που ρίχνει ο Bridges στον συνεργάτη του, αλλά με κορυφαία κωμική σκηνή εκείνη μέσα στο dinner όπου η γραία σερβιτόρα ουσιαστικά επιβάλλει στους δύο συνεργάτες τι θα παραγγείλουν! Όπως και η σκηνή που τα δύο αδέλφια διαλέγουν λάθος τράπεζα να ληστέψουν και τους επιτίθεται με όπλα το μισό Τέξας! Η μουσική των Nick Cave και Warren Ellis είναι ένα ακόμα plus σε τούτο το ελεγειακό νεο-γουέστερν που τελειώνει με... ισοπαλία. Στον τελικό διάλογο ανάμεσα στον Bridges και τον Pine η κάθε πλευρά παρουσιάζει τα επιχειρήματά της και ο θεατής καλείται να πάρει την τελική του απόφαση για το ποιος είναι ο δικαιωμένος από όλη αυτήν την ιστορία ανεξαρτήτως των νόμιμων ή μη νόμιμων μέσων που χρησιμοποίησε. Μια πραγματικά πολύ καλή ταινία, που θα την κατευχαριστηθείτε.