Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Η μάνα εν κρύον νερόν και σο ποτήρ και μπεν»

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Julio Medem, μια ιδιάζουσα περίπτωση Ισπανού σκηνοθέτη. Θυμάμαι ότι είχα διαβάσει ένα κείμενο εκθειαστικό για την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, το «Vacas» («Αγελάδες») στο περιοδικό «Σινεμά» το 1992 – την ταινία τελικά δεν κατάφερα να τη δω έως και σήμερα. Μεγάλο σουξέ στη χώρα μας έκανε με την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, το «Οι εραστές του αρκτικού κύκλου» (Los amantes del Círculo Polar, 1998), με την οποία γνωρίσαμε την εξαιρετική ηθοποιό, Najwa Nimri. Αυτή είναι μάλλον και η καλύτερη ταινία της καριέρας του. Την ακολούθησε η πιο... γκαβλιάρικη ταινία της καριέρας του, «Το σεξ και η Λουτσία» (Lucía y el sexo, 2001), με πρωταγωνίστρια την υπέροχη Paz Vega. Σε τούτη την ταινία έχουμε την αποθέωση του στυλ του: αισθηματικά μελοδράματα στα όρια του υπερβολικού, με πολύ έντονο το ερωτικό στοιχείο και εξαιρετικά όμορφες και δυνατές γυναίκες πρωταγωνίστριες. Η τελευταία του ταινία, που είδαμε στην Ελλάδα ήταν το «Δωμάτιο στη Ρώμη» (Habitación en Roma, 2010), όπου έχουμε δύο δυνατές γυναικείες ερμηνείες και την περιγραφή με γαργαλιστικές λεπτομέρειες του έρωτα ανάμεσα σε δύο γυναίκες.

Ο Julio Medem συνεργάζεται στο Ma Ma για πρώτη φορά στην καριέρα του με την Penelope Cruz. Το σενάριο το είχε γράψει οχτώ χρόνια πριν από το γύρισμα της ταινίας. Όταν του πρότεινε η Cruz να συνεργαστούν, τότε της έστειλε το σενάριο και προχώρησαν μαζί. Μάλιστα, η Cruz βρίσκεται μεταξύ των παραγωγών της ταινίας, πράγμα που δηλώνει ότι την πίστεψε πολύ.

Η υπόθεση: Η Μάγδα είναι μια όμορφη γυναίκα. Είναι καθηγήτρια, παντρεμένη κι έχει έναν μικρό γιο, τον Ντάνι. Σαν να της συμβαίνουν, όμως, πολλά άσχημα πράγματα μαζί. Αρχικά, την εγκαταλείπει ο διανοούμενος άντρας της για κάποια μικρότερη, φοιτήτριά του. Στη συνέχεια λαμβάνει την ειδοποίηση της απόλυσής της, κάτι που θα την καταστήσει άνεργη λίαν συντόμως. Κυρίως, όμως, τα μικρά γρουμπουλάκια που έπιανε στο στήθος της είναι καρκίνος. Ο γυναικολόγος της, παρά τις ανησυχίες του, είναι αισιόδοξος: με επιθετικές χημειοθεραπείες και με εγχείρηση μαστεκτομής, ο καρκίνος θα νικηθεί.

Η Μάγδα πηγαίνει σε αγώνα ποδοσφαίρου του γιου της, ο οποίος κατά τα φαινόμενα, είναι μεγάλο ταλέντο. Εκεί θα συναντήσει τον κυνηγό ταλέντων και πρώην ποδοσφαιριστή, Αρτούρο, που της λέει πως ο γιος της έχει πολύ μέλλον. Πριν προλάβει να χαρεί η Μάγδα για ένα – επιτέλους – ευχάριστο νέο, ο Αρτούρο μαθαίνει δια τηλεφώνου ότι σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα η κόρη του σκοτώθηκε και η γυναίκα του έπεσε σε κώμα! Οι δύο αυτοί πληγωμένοι άνθρωποι θα έρθουν πιο κοντά, πολύ κοντά. Η ζωή τους φαίνεται να βρίσκει το δρόμο της μόνο που οι δυσκολίες θα ξαναέρθουν, ακόμα μεγαλύτερες, για να ταράξουν την ηρεμία του ζευγαριού. Μπορεί να βρεθεί κάτι αισιόδοξο για να κρατηθούν από αυτό;

Η άποψή μας: Ο καρκίνος είναι η πιο σκατένια αρρώστια στην εποχή μας. Πολύς κόσμος πάσχει από την επονομαζόμενη και ως επάρατη νόσο και συχνά οδηγείται στο θάνατο εξαιτίας της. Όλοι γνωρίζουμε στην οικογένειά μας με την ευρύτερη έννοια ή στο φιλικό μας περιβάλλον κάποιον που πάσχει από τη νόσο ή/ και κάποιον που πέθανε από αυτήν. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, να υπάρχει προσπάθεια από μπόλικους σκηνοθέτες να αποτυπώσουν κάποια ιστορία με επίκεντρο τον καρκίνο και να τη μεταφέρουν στον κινηματογράφο. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι ένας και μοναδικός: η ιστορία από ενδιαφέρουσα να γίνει απλά μελοδραματική και να εκβιάζει για τα δάκρυά μας. Ή ακόμα χειρότερα να μην ορρωδεί προ μηδενός και να μας κάνει να ψάχνουμε τα μαντήλια μας. Στυγνή εκμετάλλευση που στοχεύει κατευθείαν στο θυμικό μας.

Ο Julio Medem δεν έχει κανένα πρόβλημα να δημιουργήσει ένα ξεδιάντροπο μελόδραμα! Δεν κρατάει κανένα πρόσχημα: σχεδόν βρίσκει ηδονή από τη μιζέρια. Ευτυχώς για εκείνον διαθέτει στον πρωταγωνιστικό ρόλο μια ηθοποιό που κατορθώνει να κρατήσει την ταινία στο ύψος των περιστάσεων με την ερμηνεία της. Εδώ η Penelope Cruz είναι πιο ερωτεύσιμη από ποτέ! Με σχεδόν καθόλου μέικ απ, φυσική, χωρίς φανταχτερά ρούχα ή εξεζητημένα κοσμήματα, είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας που όλοι οι άντρες θα ερωτευόμασταν, άνετα και χαλαρά. Υποστηρίζει με πάθος και με κάθε μέσον το ρόλο της: κουρεύεται γουλί σε μια σκηνή της ταινίας για το ρόλο της, εμφανίζεται «κομμένη» όπως κάθε ασθενής με καρκίνο που κάνει χημειοθεραπεία, δείχνει το στήθος της, το δείχνει και αφού έχει αφαιρεθεί (προφανώς οπτικό εφέ), κυρίως όμως δείχνει το πόσο ευάλωτη είναι, όντας παράλληλα και απίστευτα δυνατή και αισιόδοξη, χωρίς να χάνει το κέφι της, με πίστη πως ουδέν κακόν αμιγές καλού. Πιστεύει στον άνθρωπο, όπως λέει στο γιο της κι όχι στο θεό, όπως κάνει ο Αρτούρο. Είναι η χαρά της ζωής, μια γυναίκα γεμάτη δύναμη, μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη. Και το όλον το φέρει μια χαρά εις πέρας.

Εντάξει, δεν μαθαίνει ποτέ για το πως στο διάολο παίζεται το ποδόσφαιρο (έχουν πλάκα τόσο οι σκηνές με τη νίκη της Ισπανίας επί της Ιταλίας στον τελικό του Euro του 2012 όσο κι εκείνες με την αγαπημένη ομάδα του γιου της, την Ρεάλ Μαδρίτης), αλλά και πάλι, όλα καλά. Πάνω από όλα είναι μητέρα: είναι ο ρόλος που της ταιριάζει πιο πολύ. Είπαμε, πολλά προβλήματα η ταινία: ο γιατρός – τραγουδιστής υπάρχει προφανώς μόνο στη συγκεκριμένη ταινία και ουχί στην πραγματικότητα, το μοτίβο με το κοριτσάκι από τη Σιβηρία δεν οδηγεί πουθενά, οι άλλες γυναίκες υπάρχουν στο φόντο μόνο ως ντεσού, καθόλου ως πραγματικές οντότητες, μιας που αυτή που πρέπει να αφεθεί να λάμψει είναι η Μάγδα της Cruz. Και λάμπει η ρουφιάνα, λάμπει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, όπου η μέγιστη επιθυμία της γίνεται πραγματικότητα λίγο πριν η καρδιά της σταματήσει να χτυπάει για πάντα. Είναι στο χέρι σας να αποφασίσετε αν η ατρόμητη ερμηνεία της Cruz αρκεί για να υποστείτε τόσο μεγάλο συναισθηματικό εκβιασμό.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Παράνομος κι αν είναι ο δεσμός μας...

Ο Adrian Sitaru ανήκει στη νέα γενιά των Ρουμάνων σκηνοθετών, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια κυριαρχούν στα φεστιβάλ δημιουργώντας ταινίες εντελώς ανθρωποκεντρικές, θέτοντας πολύ ενδιαφέροντα, σύγχρονα ζητήματα και με καθόλου ελιτίστικο τρόπο, αφήνουν στο θεατή να αποφανθεί, αφού πρώτα σκεφτεί αυτά που έχει παρακολουθήσει επί της μεγάλης οθόνης. Χειροποίητο σινεμά, αυθεντικό, δυνατό, που σου μένει, όχι χαζοχαρούμενες ασκήσεις επί χάρτου ή ντεμέκ κουλτουριάρικα «διαμάντια» με βάθος επιδερμίδας. Ο Sitaru εδώ ασχολείται ταυτόχρονα με δύο (μην πω και τρία) θέματα ταμπού ταυτόχρονα: την έκτρωση από τη μια και – κυρίως – την αιμομιξία από την άλλη: το τρίτο είναι η «διακυβέρνηση» Τσαουσέσκου, πιο... τοπικού χαρακτήρα ταμπού αυτό. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, η ταινία αναμένεται να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων σε ότι αφορά το θέμα της αιμομιξίας εάν και εφόσον την πάρουν χαμπάρι οι υποκριτές ηθικολόγοι. Και το πιο ενοχλητικό απ' όλα είναι το γεγονός ότι θα εκφέρουν άποψη άνθρωποι που δεν θα έχουν δει καν την ταινία. Μακάρι να διαψευσθώ αλλά χλωμό το βλέπω...

Τον Sitaru τον γνωρίσαμε στη Θεσσαλονίκη όταν είδαμε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του στο φεστιβάλ μας. Το 2008 λοιπόν έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του ΦΚΘ η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, το «Κυριακάτικο ψάρεμα» (Pescuit sportiv/ Hooked), μια εξαιρετική σπουδή πάνω στο βλέμμα, την ηδονοβλεψία, και τα διαφορετικά point of view μέσω των οποίων μπορούμε να πάρουμε διαφορετικές πληροφορίες κάθε φορά. Η ταινία εκείνη τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής (Αργυρός Αλέξανδρος) και με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, το οποίο μοιράστηκαν οι δύο σπουδαίες πρωταγωνίστριές της. Αν τη βρείτε πουθενά, δείτε την: είναι πραγματικά σπουδαία. Το 2011 έφερε στο ΦΚΘ και τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, το «Με τις καλύτερες προθέσεις» (Din dragoste cu cele mai bune intentii/ Best Intentions», αυτήν τη φορά, όμως, στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια». Το 2012 γύρισε την ταινία «Domestic». Το Ilegitim είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία ξεκίνησε την καριέρα της λαμβάνοντας μέρος στην περασμένη Berlinale, στο τμήμα «Forum». Την αρχική ιδέα για την ταινία την είχε η πρωταγωνίστριά της, Alina Grigore. Γυρίστηκε με ελάχιστο μπάτζετ (λέγεται πως τα γυρίσματα κόστισαν 7 χιλιάδες ευρώ και τελικά το όλο κόστος της ταινίας έφτασε στα 57 χιλιάδες ευρώ!), οι ηθοποιοί δεν είχαν γραμμένο σενάριο, αυτοσχεδίαζαν αφού προετοιμάστηκαν για τους ρόλους τους για πάνω από έναν χρόνο και ο Sitaru δεν γύρισε καμία σκηνή δεύτερη φορά, για να διατηρήσει μια ντοκιμαντερίστικη αίσθηση αυθεντικότητας και αλήθειας.

Η υπόθεση: Ο Βίκτορ είναι ένας ηλικιωμένος άνδρας, συνταξιούχος γυναικολόγος, ο οποίος απολαμβάνει ένα οικογενειακό δείπνο μαζί με τα τέσσερα παιδιά του και τους συντρόφους τους. Όμως, η όμορφη ατμόσφαιρα θα χαλάσει όταν ο μεγαλύτερος γιος του, ο Κόσμα, γιατρός και ο ίδιος, θα αναφέρει πως ο Βίκτορ, πριν από το 1989 και σύμφωνα με στοιχεία που έχουν έρθει στο φως, κατέδιδε στην αστυνομία γυναίκες που ήθελαν να κάνουν έκτρωση. Το καθεστώς του Τσαουσέσκου απαγόρευε τις εκτρώσεις και ο Βίκτορ υπερασπίζεται εκείνη την επιλογή του, καθώς και ο ίδιος ήταν εναντίον των εκτρώσεων, οπότε δεν θεωρούσε ότι έκανε κάτι μεμπτό αλλά κάτι που του επίτασσε η ηθική του. Μάλιστα, όπως αποκαλύπτει, η συχωρεμένη γυναίκα του, ήθελε να κάνει έκτρωση σε μια από τις εγκυμοσύνες της αλλά η δική του εναντίωση οδήγησε στο να γεννηθούν τελικά τα δίδυμά του, η Σάσα και ο Ρόμι. Μετά από λίγο καιρό, η Σάσα θα μείνει έγκυος, η εγκυμοσύνη της μόνον επιθυμητή δεν είναι και ο Βίκτορ θα βρεθεί μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα που θα τον φέρει αντιμέτωπο με τα πιστεύω του. Και την ηθική του.

Η άποψή μας: 89 λεπτά ταινίας στο μεγαλύτερο μέρος της οποίας υπάρχει πολύς και πυκνός λόγος. Και δεν είναι ότι κατορθώνει και ασχολείται με πάρα πολλά θέματα, πολλά εκ των οποίων είναι ταμπού στις περισσότερες (αν όχι σε όλες) χώρες του κόσμου. Είναι κυρίως ο τρόπος που ασχολείται με αυτά. Είναι ταυτόχρονα προκλητικός (ο σκηνοθέτης ολοφάνερα θέλει να προβοκάρει), περιπαιχτικός, στα όρια της μαύρης κωμωδίας, έχει την αίσθηση του επείγοντος, αλλά είναι και λίγο «νίπτω τας χείρας μου», ήτοι: εγώ σας δείχνω πράγματα που δεν μπορεί να καταπιεί η ηθική σας μάγκες μου, μήπως όμως να το ξανασκεφτόσασταν λίγο; Προς Θεού, ο άνθρωπος δεν πάει να μας κάνει να αποδεχτούμε την αιμομιξία. Και θα καταλάβω οποιονδήποτε θεατή ο οποίος θα αντιδράσει έντονα με όσα βλέπει να διαμείβονται επί της μεγάλης οθόνης. Ούτε φασίστα θα τον χαρακτηρίσω ούτε παλαιολιθικό ούτε πουριτανό.

Μας βάζει δύσκολα ο μπαγάσας ο σκηνοθέτης και είναι και η θέση ημών, όσων γράψουμε για την ταινία, δύσκολη: πώς μπορείς να προτείνεις να δει κάποιος την ταινία όταν είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα του «κάτσει» καλά, ακόμα και του πιο καλοπροαίρετου θεατή; Το επιχείρημα εντέλει είναι πολύ απλό: η ταινία είναι καλή ακριβώς επειδή κινητοποιεί τον θεατή να τσεκάρει τις ηθικές του βεβαιότητες. Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και τίθενται με ρυθμό πολυβόλου. Μπορεί ένα «κάρφωμα» να γίνει αποδεκτό, όταν αυτός που «καρφώνει» δεν το κάνει για να είναι αρεστός στην εξουσία αλλά για ιδεολογικούς λόγους, που συμβαδίζουν με την προσωπική του ηθική; Ο έρωτας μεταξύ δύο ενήλικων αδελφών μπορεί να βάλει βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας; Υπάρχουν ελαφρυντικά στην περίπτωση σαρκικής ένωσης δύο αδελφών – όχι στιγμιαίο... λάθος αλλά συστηματικά, καθ' έξιν και κατά εξακολούθηση; Η έκτρωση είναι ένα από τα δικαιώματα των γυναικών σε ότι αφορά τη διαχείριση του σώματός τους; Είναι μήπως δολοφονία; Μια εγκυμοσύνη που προκύπτει από αιμομιξία πρέπει οπωσδήποτε να τερματιστεί; Ακόμα κι όταν αυτή προκύπτει από αγάπη κι όχι από βιασμό ή εξαναγκασμό;

Ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας «παίζει» ανάμεσα σε δύο έννοιες: σημαίνει και «νόθος» αλλά και «παράνομος». Τι είναι όμως νόμιμο και τι παράνομο; Άραγε ισχύει αυτό που έλεγε ο Βουλγαράκης (μουάχαχαχαχα) «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό»; Αν μπορείτε να αντιμετωπίσετε την ταινία με ανοιχτό μυαλό, πηγαίνετε να τη δείτε, παρά τις ενδεχόμενες αντιρρήσεις σας. Σε πείσμα των διλημμάτων σας και αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις προκαταλήψεις σας. Γιατί όλα αυτά που λέγονται, που γίνονται ή δεν γίνονται στην ταινία, έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Γιατί στο τέλος, όπως φαίνεται στην οικογενειακή φωτογραφία, θα θριαμβεύσει η αγάπη! Ή μήπως πάλι μας «κοροϊδεύει» ο σκηνοθέτης; Μήπως μας βάζει να ταυτιστούμε με τη μεγάλη αδελφή, η οποία ξεκάθαρα διαχωρίζει τη θέση της από τους υπόλοιπους; Και τέλος πάντων, γιατί μας ζαλίζει τον έρωτα με τη «Σονάτα του σεληνόφωτος» του Μπετόβεν που ακούγεται συχνά πυκνά, καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας; Εσύ αποφασίζεις.

του zerVo (@moviesltd)

Είναι 2013 και σε ένα τοπικό κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βόρειας Ευρώπης, ένας Σκανδιναβός μικρομηκάς παρουσιάζει την ανατριχιαστική μίνι ιστορία του, σκάρτων τριών λεπτών, που σκοπό της έχει να σκορπίσει φοβίες στους θεατές της χρησιμοποιώντας το αρχαιότερο τρομακτικό τρικ, το σβήσιμο των φώτων. Στιγμές συσκότισης που εναλλάσσονται με τις φωτεινές, πηγαινοφέρνοντας επί της οθόνης το φάντασμα του στόρυ, που μοιάζει να παίρνει δύναμη από το κατέβασμα του διακόπτη, προκειμένου να πραγματοποιήσει το κακίστρο έργο του. Καθώς φαίνεται, ετούτο το short film κίνησε το ενδιαφέρον των σκάουτερς του δαιμόνιου James Wan, που κινήθηκαν άμεσα, αποκτώντας τα δικαιώματα της ιδέας, δίνοντας στον βασικό της εμπνευστή David Sandberg να την μετατρέψει σε long play, ξεχειλώνοντας την κατά το δοκούν, δίχως όμως ποτέ να σκεφτεί ενέσεις ενδιαφέροντος που θα την ορίσουν σαν μια ολοκληρωμένη φιλμική άποψη.

Δεν έχει περάσει καιρός από εκείνη την μοιραία νύχτα, που ο οικογενειάρχης Πολ βρήκε φρικτό και αναπάντεχο θάνατο, εν ώρα εργασίας, ένα γεγονός που έχει σημαδέψει ψυχικά όλα τα εναπομείναντα μέλη της φαμίλιας του. Τόσο την σύζυγό του Σόφι, ήδη κατακερματισμένη εσωτερικά από την χρόνια κατάθλιψη που την έχει στείλει όχι και λίγες φορές για νοσηλεία στην κλινική, τον μικρό του γιο Μάρτιν, που βγάζει τις φοβίες του τις στιγμές που κανονικά θα έπρεπε να ξεκουράζεται, με συνέπεια να είναι ένα πραγματικό ράκος στο σχολείο, όσο και την ενήλικη (θετή) κόρη Ρεμπέκα, που προσπαθεί να στήσει το δικό της ανεξάρτητο σπιτικό, σε μια καλλιτεχνική γειτονιά του Λος Άντζελες.

Τα σημάδια όμως και τα περιστατικά που έρχονται στο φως από όσα συμβαίνουν στο πατρικό, θα ανησυχήσουν ιδιαίτερα την νεαρή κοπέλα, αντιλαμβανόμενη πως ζορίζουν την καθημερινότητα του αδελφού της. Κι αν αρχικά εκείνη θα αντιμετωπίσει με δυσπιστία τις μαρτυρίες του περί της ύπαρξης μιας ασχημάτιστης μορφής γυναίκας, που κινείται στο δωμάτιο του σπιτιού μέσα στα σκοτάδια, όταν εκείνη γίνει μάρτυρας των ανεξήγητων περιστατικών, θα αναζητήσει την αλήθεια για το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτή την μυστηριώδη παρουσία. Έρευνα που θα την οδηγήσει μέχρι και στα αρχεία του ψυχιατρείου, όπου θα ανακαλύψει πως η Νταιάνα, μια φωτοφοβική συνασθενής της μητέρας της, είχε χάσει την ζωή της κατά την διάρκεια ιατρικών πειραμάτων στα υπόγεια του ασύλου!

Οπότε χωρίς καλά καλά να έχει καταλάβει η Ρεμπέκα με ποιον ακριβώς καλείται να τα βάλει, με φάντασμα (?), με στοιχειό (?), με δαιμόνιο (?), με ζόμπι (?), πρέπει να ανασυντάξει δυνάμεις ώστε να προστατέψει πρωτίστως τον πιτσιρίκο και κατοπινά την ίδια την γυναίκα που την έφερε στον κόσμο και δίνει εδώ και καιρό την δική της μάχη με την αφιλότιμη depression. Παιχνίδι που πρέπει οπωσδήποτε να παιχτεί στην έδρα που πέρασε τα παιδικά της χρόνια (και υπάρχουν αμυδρές θύμησες πως η Dirty Diana είναι από τότε υπαρκτή) και με τους όρους που εκείνη θέτει. Όχι φως, μόνο μαυρίλα, αφού οποιαδήποτε ακτίνα του προκαλεί ζημιές στο ίδιο το απροσδιόριστο πνεύμα. Να το δούμε από την ρεαλιστική του σκοπιά το θέμα του Lights Out, πιθανότατα και να το έχουμε παρακολουθήσει μερικές εκατοντάδες φορές να ξετυλίγεται στο πανί, οπότε όποια αρχική προδιάθεση πηγαίνει περίπατο, γνωρίζοντας σε κάθε φάση το τι πρόκειται να συμβεί. Υπάρχει, όμως, και μια εναλλακτική διάσταση, που έχει να κάνει με την τραγική ψυχική πάθηση της κατάθλιψης, που μέσα από μια τύποις μεταφορικότητα του σεναρίου, υποτίθεται πως αναζητούνται οι συνθήκες εκείνες για να αναδείξουν τον αληθινό τρόμο που την περιβάλλει.

Εν ολίγοις πρόκειται για μια από τις πιο αδύναμες horror στιγμές από όσες έχει βάλει την τζίφρα του ο αναγεννητής του είδους Wan, αφού ακολουθεί πιστά το πατρόν πολλών άλλων που έχουν προηγηθεί, δίχως να προσθέτει τον παραμικρό νεωτερισμό στην εξέλιξη της. Φυσικά το σκοτάδι παίζει δυνατά σαν παράγοντας εκφοβισμού της πλατείας, αλλά όταν εκείνη βάζει και στοίχημα πότε θα ακουστεί ο συριστικός επιπλέον ήχος ή πότε η συρόμενη μουτσούνα της Νταιάνας θα μοστράρει στο εκράν και το κερδίζει, τότε το παιχνίδι για ένα φιλμ τρόμου που σέβεται τον εαυτό του έχει χαθεί. Σημαντικές και πολύ δύσκολα καλύψιμες οι ανακρίβειες του σκριπτ, δεν μαντάρονται ποτέ από τις αναληθείς και μίζερες παρουσίες των πρωταγωνιστών, είτε των πολύ νεότερων (μισμάτς για James Wan film η επιλογή του μέτριου μπόμπιρα Gabriel Bateman), ούτε των φερέλπιδων (ομορφούλα η Palmer, άλλα ίσαμε εκεί), ούτε όμως των αλλού για αλλού πεπειραμένων (η Maria Bello είναι αυτή, σε μια από τις πιο μέτριες στιγμές της, δεν σου βγάζει από το μυαλό ποτέ, το prediction που έχεις κάνει από τους τίτλους αρχής, για το τι την περιμένει στο "δεν πληρώνει" φινάλε). Αν κάποιοι αναμένω να απογοητευτούν περισσότερο από το πολυδιαφημισμένο Μη Σβήσεις το Φως, είναι οι ίδιοι οι φανατικοί του είδους, που μάλλον θα περίμεναν κάτι παραπάνω, σύμφωνα με όσα είχε υποσχεθεί το προωθητικό κλιπ.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όσο και να τρέχουμε ο χρόνος πάντα μας προσπερνάει

Ο David Foenkinos είναι συγγραφέας. Κι αυτή είναι η δεύτερη ταινία η οποία βασίζεται σε βιβλίο του που μεταφέρεται στον κινηματογράφο, με τον ίδιο να συμμετέχει στο σενάριο. Το πρώτο ήταν το «La délicatesse», το οποίο το σκηνοθέτησε ο ίδιος με πρωταγωνιστές τους Audrey Tautou και François Damiens, οπότε μας προέκυψε το «Επιστροφή στον έρωτα» (2011), μια ταινία που προσωπικά την αγαπώ πολύ. Εδώ, τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά ως προς το τελικό κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Ίσως η πρώτη ύλη να μην ήταν... πρώτης τάξης. Ίσως ο σκηνοθέτης να μην μπόρεσε να συλλάβει το πνεύμα του βιβλίου. Το τελικό αποτέλεσμα, πάντως, ενώ δεν είναι κακό, δεν μπορείς να πεις ότι είναι και κάτι σπουδαίο. Πάντως, στη Γαλλία, στην οποία η ταινία βγήκε στις αρχές του 2015, έκοψε σχεδόν 850 χιλιάδες εισιτήρια, οπότε κάτι καλό έκανε σύμφωνα με τους Γάλλους θεατές.

Το Les Souvenirs είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο ηθοποιός κατά βάση Jean-Paul Rouve – και η πρώτη που βλέπουμε στο εμπορικό κύκλωμα στη χώρα μας. Προηγήθηκαν τα «Sans arme, ni haine, ni violence» (2008) και «Quand je serai petit» (2012), όπου πρωταγωνιστούσε κιόλας. Στη συγκεκριμένη ταινία κρατάει έναν μικρότερο ρόλο και συγκεκριμένα εκείνον του ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου που προσλαμβάνει τον Ρομάν.

Η υπόθεση: Ο Ρομάν είναι 23 ετών. Το όνειρό του είναι να γίνει συγγραφέας. Προς το παρόν, πάντως, πιάνει δουλειά ως θυρωρός της νύχτας σε ένα μικρό ξενοδοχείο. Ο πατέρας του, ο Μισέλ είναι 62 ετών κι έχει βγει μόλις στη σύνταξη μετά από χρόνια εργασίας ως υπάλληλος ταχυδρομείου. Ο συγκάτοικος του Ρομάν, ο Καρίμ, είναι 24 ετών. Σκέφτεται μόνο ένα πράγμα: να αποπλανήσει ένα κορίτσι, οποιαδήποτε, με οποιοδήποτε μέσο. Η γιαγιά του Ρομάν, η Μαντλέν, είναι 85 ετών. Μένει χήρα και τα τρία της παιδιά (μεταξύ των οποίων και ο πατέρας του Ρομάν) αποφασίζουν να την κλείσουν σε οίκο ευγηρίας, μιας που δεν μπορούν να τη φροντίζουν – και πιστεύουν πως και η ίδια δεν μπορεί πλέον να προσέχει τον εαυτό της. Πικραμένη, η Μαντλέν, επιστρέφει στο παρελθόν της. Και μια μέρα το σκάει. Ο Ρομάν προσπαθεί να τη βρει. Θα την εντοπίσει εκεί που την οδήγησαν οι γλυκές της αναμνήσεις και η επιθυμία της να συνεχίσει να ζει «ελεύθερα».

Η άποψή μας: Από τη μια, διάφορες εκδοχές της νιότης. Από την άλλη, διάφορες εκδοχές των γηρατειών. Κι επίσης, διαφορετικές αντιμετωπίσεις της ζωής, ανάλογα με το φύλο και την ηλικία. Η ταινία του Rouve είναι μια ευχάριστη δραμεντί, την οποία ξεχνάς αμέσως μετά την ολοκλήρωσή της. Οι νέοι της ταινίας είναι καθαρά μυθιστορηματικά κατασκευάσματα: δεν μπορεί να υπάρχει 23χρονος (όπως ο Ρομάν) που να πιστεύει πως η μοίρα είναι βασικό κριτήριο για να γνωρίσεις τη γυναίκα των ονείρων σου (πείτε μου αν σήμερα κάποιος 23χρονος αναζητά τη γυναίκα των ονείρων του!). Δεν μπορεί να υπάρχει 24χρονος (όπως ο Καρίμ) που χρησιμοποιεί καραγκιοζιλίκια για να γνωρίσει γυναίκες: να ξυπνά νωρίς και να ντύνεται με κουστούμι πχ για να τον δει η απέναντι νέα γειτόνισσα, να νομίσει ότι είναι εργαζόμενος οπότε πιο εύκολα να πειστεί να τον γνωρίσει!

Θέλω να πω: ο σκηνοθέτης τοποθετεί την ιστορία του σε ένα αρκούντως ρεαλιστικό πλαίσιο, για να υποκύπτει σε τέτοιες «φανταστικές» ευκολίες. Σε ότι αφορά τη σκιαγράφηση των μεγαλυτέρων, εκεί τα πάει πολύ καλύτερα. Ο συνταξιοδοτημένος πατέρας του Ρομάν, που βαυκαλιζόταν πως πλέον, ως συνταξιούχος, θα έχει άπλετο χρόνο για να κάνει «ότι θέλει», δεν ξέρει τι να κάνει! Του λείπει η δουλειά του, του λείπει η ρουτίνα του. Και νιώθει και ενοχές για το γεγονός ότι δεν φροντίζει τη μητέρα του – απλά, βρίσκει την εύκολη λύση του γηροκομείου. Και η σύζυγός του σκιαγραφείται ωραία: έχει βαρεθεί τη ρουτίνα με τον άντρα της, της έχει γίνει πολύ προβλέψιμος και θυμάται παλιότερες εποχές, που ήταν ευτυχισμένοι μαζί. Η δε γιαγιά, αυτή μάλιστα. Ένας ζωντανός άνθρωπος, με κορμί σε φθίνουσα πορεία αλλά με μυαλό σε εγρήγορση, στεναχωριέται που τα παιδιά της δεν ξέρουν πως να τη χειριστούν και βρίσκουν την εύκολη λύση. Επικοινωνεί καλύτερα με τον εγγονό της και βρίσκει παρηγοριά στο παρελθόν της. Η αγάπη της για τη ζωή τη σπρώχνει στα παιδικά της χρόνια, που παρά το γεγονός ότι σημαδεύτηκαν από έναν πόλεμο, ήταν ευτυχισμένα.

Η ταινία κυλάει χαλαρά, χωρίς εξάρσεις, χωρίς εκπλήξεις. Υπάρχουν κωμικές σκηνές οι οποίες υποτίθεται ότι προσπαθούν να ελαφρύνουν την ταινία – μα η ταινία είναι ήδη ελαφριά από την κατασκευή της! Πάντως, σκηνές όπως εκείνη με τον μπούφο αστυνομικό, που ρωτάει στον πατέρα του Ρομάν αν η μητέρα του είναι μεγαλύτερη ηλικιακά από εκείνον (!!!) ή όλες εκείνες με τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου που συνεχώς κερνάει κρασί στον Ρομάν και τον προτρέπει να γράψει κάτι για το παρελθόν, «για τους Ναζί, ο κόσμος τρελαίνεται να διαβάζει τέτοια πράγματα», έχουν πλάκα. Ή εκείνες με τον φοβερό και τρομερό ζωγράφο που σχεδιάζει ζώα ολίγον τι... μπερδεμένα. Μπερδεμένη και η ζωή, τι τα θες, ακόμα και τον έρωτα μπορεί να γνωρίσει κανείς στο νεκροταφείο, αρκεί να πάει στο σωστό, σωστά; Εσείς θα μου πείτε...

Όνειρα και όνειρα, πήγανε χαμένα... Πρόκειται για την τρίτη σκηνοθετική προσπάθεια του δυο φορές τιμημένου με Όσκαρ ερμηνείας Denzel Washington, που βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του τιμημένου με Πούλιτζερ συγγραφέα Augustt Wilson, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο του φιλμ. To Fences παρουσιάζει μέσα από τις εικόνες του την ιστορία του προβληματισμένου μεσήλικα Τρόυ Μάκσον, του 53χρονου δημοτικού υπάλληλου της καθαριότητας στην πόλη του Πίτσμπουργκ, που ζει μια φιλήσυχη καθημερινότητα δίπλα στην αγαπημένη του σύζυγο Ρόουζ. Ποτέ του όμως μέσα του δεν έσβησε το παράπονο πως θα μπορούσε να ακολουθήσει μια μεγάλη καριέρα παίκτη του μπέιζμπολ, αλλά οι ανάγκες της οικογένειας του τον έστρεψαν σε άλλες κατευθύνσεις. Πικραμένος που δεν έπαιξε ποτέ ούτε ένα επαγγελματικό παιχνίδι, αναβιώνει διαρκώς τις ένδοξες θύμησες των νεανικών του χρόνων, προσπαθώντας να οδηγήσει τους δυο του γιους, τον Λίον και τον Κόνι, σε μονοπάτια που δεν θα έχουν την ίδια μίζερη κατάληξη με εκείνου. Το έργο έχοντας μια αξιόλογη πορεία στα σανίδια του Μπρόντγουει, επιχειρεί μέσα από την παραγωγή της Paramount το πέρασμα στην μεγάλη οθόνη, ελπίζοντας πως τουλάχιστον στους ρόλους θα βρεθεί μέσα στις Οσκαρικές πεντάδες της Ακαδημίας. Το εισαγωγικό τρέιλερ αποδεικνύει με τις στιβαρές παρουσίες των πρωταγωνιστών του, πως ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι αρκετά σοβαρό, κάτι που θα δούμε στις αίθουσες από τις 25 Δεκεμβρίου 2016, ανήμερα Χριστούγεννα όταν και θα πραγματοποιήσει την μεγάλη του πρεμιέρα.

Είναι και η τρίτη επίσης φορά που ο Denzel Washington κρατά τον βασικό ρόλο για τον εαυτό του σε ταινία που επιμελείται ο ίδιος - οι προηγούμενες ήταν οι Antwone Fisher και The Great Debaters, έχοντας στο πλευρό του την πάντοτε εξαιρετική ρολίστα Viola Davis. Το καστ συμπληρώνουν επίσης και οι Mykelti Williamson, Russell Hornsby, Saniyya Sidney και Jovan Adepo.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Η επιστήμη είναι ξεκάθαρη. Το μέλλον όμως όχι! Έχοντας πραγματοποιήσει την παγκόσμια πρεμιέρα του στο πρόσφατο φεστιβάλ κινηματογράφου του Τορόντο, έρχεται το ντοκιμαντέρ Before The Flood, που σκοπό του έχει και αυτό μέσα από τις εικόνες του να σημάνει το καμπανάκι του κινδύνου για την καταστροφική πορεία που έχει πάρει το περιβάλλον που ζούμε. Από τον βραβευμένο από την Αμερικάνικη Ακαδημία Τεχνών σκηνοθέτη Fisher Stevens και με την αρωγή του κορυφαίου σούπερ σταρ της εποχής μας Leonardo DiCaprio, το έργο παρουσιάζει με δραματικό τρόπο το πόσο έχουν επηρεάσει οι κλιματικές αλλαγές την κατάσταση στον πλανήτη, που βαδίζει με σταθερά και γοργά βήματα προς την ολοκληρωτική του καταστροφή. Ο σπουδαίος πρωταγωνιστής συνοδευόμενος από την κάμερα του δημιουργού, ταξιδεύει και στις πέντε ηπείρους αλλά και στην Αρκτική, για να συναντήσει από κοντά επιστήμονες, πολιτικούς ηγέτες, ακτιβιστές αλλά και κατοίκους της εκάστοτε περιοχής, για να συζητήσει μαζί τους τρόπους και μεθόδους που πρέπει να ακολουθηθούν ώστε να αλλάξει με την βοήθεια όλων μας η καθοδική πορεία προς τον αφανισμό που έχει πάρει ο κόσμος μας. Η ανεξάρτητη αυτή παραγωγή διάρκειας δυόμισι περίπου ωρών θα κάνει την εμφάνιση της στις αίθουσες - πρωτίστως της Αμερικής - στις 21 Οκτωβρίου 2016.

Εξ ορισμού η παρουσία του σημαντικού και προσφάτως τιμηθέντα με Όσκαρ DiCaprio δίνει μια διαφορετική ώθηση στο ντοκιμαντέρ γα να το παρακολουθήσει μεγαλύτερη μερίδα κοινού, υπάρχουν όμως και παρουσίες πολύ σημαντικών και αναγνωρίσιμων προσώπων με τους οποίους συζητά ο σταρ, όπως ο νυν Πρόεδρος των ΗΠΑ Barrack Obama, ο πρώην Πλανητάρχης Bill Clinton, αλλά και ο υποψήφιος για την Προεδρία John Kerry, που η άποψη τους έχει πάντα βαρύνουσα σημασία.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Viper Boyz! Εμπνευσμένο από πραγματικά περιστατικά είναι το φιλμ King Cobra του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Justin Kelly, που ήδη έχει διανύσει μια αξιόλογη διαδρομή σε διεθνή φεστιβάλς όπως του Sundance, της Tribeca και του Λονδίνου. Πρόκειται για την αφήγηση της επιτυχημένης μπράντας στην βιομηχανία του πορνό Κινγκ Κόμπρα, που πίσω στα 2006 εκμεταλλεύτηκε την εκτόξευση της δημοτικότητας του διαδικτύου για να ανεβάσει τα κέρδη της με συνεχείς παραγωγές που πρόβαλλε μέσω του ίντερνετ. Έχοντας μόλις δημιουργήσει το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Μπρέτ Κόριγκαν, ένας νεαρός και φιλόδοξος ηθοποιός, θα πάρει το ρίσκο να συμμετάσχει σε ταινίες ερωτικού περιεχομένου, παρακινούμενος από τον πλούσιο επιχειρηματία και δημιουργό της μπράντας των γκέι φιλμ Cobra, Στίβεν. Καθώς όμως οι φιλοδοξίες του νεαρού αστέρα ανεβαίνουν και ο νυν μέντορας του δεν μπορεί να τις καλύψει οικονομικά, θα προκαλέσει το ενδιαφέρον ενός αντιπάλου επίσης παραγωγού παρομοίου είδους ταινιών, που θα θελήσει να αρπάξει μέσα από τα χέρια του ανταγωνιστή του τον νούμερο ένα αστέρα του. Κοφτό σε μοντάζ και πιπεράτο στα όρια του κατακόκκινου ακατάλληλου είναι το τρέιλερ που η IFC Midnight μόλις έδωσε στην δημοσιότητα προαναγγέλλοντας και την ημερομηνία εξόδου στις αίθουσες αλλά και στο Video On Demand στις 21 Οκτωβρίου 2016.

Δυνατό το δίδυμο που κοντράρεται για τα μάτια του μορφονιού σούπερ σταρ (που το πραγματικό του όνομα είναι Sean Paul Lockhart και έχει εμφανιστεί και σε "κανονικές" ταινίες σαν τα Milk και Judas Kiss) τον οποίο υποδύεται ο Garrett Clayton, που συνθέτουν οι έμπειροι James Franco και Christian Slater. Την ομάδα που παρελαύνει από τις εικόνες της ενδιαφέρουσας ταινίας συμπληρώνουν και οι Alicia Silverstone, Molly Ringwald και Keegan Allen.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Όταν η ζωή προκύπτει μέσα από ένα βιβλίο, κάποιος πρέπει να εντοπίσει τον συγγραφέα του! Βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία είναι το δράμα ενηλικίωσης Coming Through The Rye, που σκηνοθετεί και επιμελείται το σενάριο του, ο James Steven Sadwith. Τοποθετημένο χρονικά στα 1969 το φιλμ αφηγείται την περίπτωση ενός ευαίσθητου 16άρη, του Τζέιμι Σβάρτζ, που δεν είναι ούτε ο πιο δημοφιλής ανάμεσα στους μαθητές του σχολείου του, ούτε ο πιο κοινωνικός. Δίχως να έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους συνομηλίκους ή τους καθηγητές του, θα σχηματίσει την άποψη πως διαθέτει το υποκριτικό ταλέντο για να υποδυθεί τον βασικό πρωταγωνιστή του θεατρικού The Catcher In The Rye Χόλντεν Κόλφιλντ, του φημισμένου γραφιά Τζέι Ντι Σάλιντζερ, γι αυτό και θα ξεκινήσει την διαδικασία διασκευής του έργου, σύμφωνα με την δική του οπτική γωνία. Για να αποδώσει όμως το πασίγνωστο μυθιστόρημα με τον σωστότερο τρόπο, θα επιχειρήσει να συναντήσει τον ίδιο του τον δημιουργό, αναζητώντας τον, συνοδευόμενος από την όμορφη φίλη του Ντίντι, στον μακρινό τόπο κατοικίας του. Χαμηλών τόνων και ρυθμών η πλοκή, όπως αποκαλύπτει και το φορτισμένο συναισθηματικά τρέιλερ, που η Samuel Goldwyn Films μόλις κυκλοφόρησε προγραμματίζοντας την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες στις 14 Οκτωβρίου 2016.

Ενδιαφέρουσα η γνωριμία με το ευρύ κοινό για τον νεαρό και ταλαντούχο κατά πως φαίνεται Alex Wolff (αδελφός του επίσης χαρισματικού Nat), που εδώ συναντά τον τόσο έμπειρο και σπουδαίο ρολίστα Chris Cooper, ο οποίος φυσικά και υποδύεται τον φιλόσοφο συγγραφέα. Το καστ ολοκληρώνουν οι Stefania Owen και ο Adrian Pasdar.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Πολλές φορές το αίμα είναι ένα σκληρός δεσμός! Με βιντεοκλιπίστικο παρελθόν (συνεργασίες με συγκροτήματα όπως οι Chemical Brothers και οι The Streets) και διαδρομή σε επεισόδια σειρών της μικρής οθόνης (Doctor Who, Skins, Little Dorrit), ο σκηνοθέτης Adam Smith επιχειρεί το δημιουργικό του ντεμπούτο στο σινεμά με το κοινωνικό δράμα Trespass Against Us. Ο Βρετανός υπογράφει μια δυνατή ιστορία που παρακολουθεί από κοντά τρεις γενιές της φημισμένης σε όλο το Μεγάλο Νησί φαμίλιας κακοποιών Κάτλερ, που έχουν μέσα από την παράνομη δράση τους καταφέρει να δημιουργήσουν περιουσία τέτοιου μεγέθους, ώστε να θεωρούνται και σεβαστά μέλη της χάι σοσάιτι. Ο καινούργιος ηγέτης της φατρίας Τσαντ, προσπαθεί να διατηρήσει μια σωστή ισορροπία ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, νιώθοντας τεράστιο σεβασμό για τον πατέρα του και απαιτώντας το ίδιο από τα δικά του παιδιά, που φροντίζει να μην τους λείψει το παραμικρό. Από αυτή την ανεξάρτητη δραματική στιγμή πήραμε τις πρώτες εικόνες μέσα από το τρέιλερ που κυκλοφόρησε μόλις η διανομή της A24 που θα κυκλοφορήσει την ταινία, φυσικά πρώτα στην Γηραιά Αλβιόνα, στις 14 Οκτωβρίου 2016.

Δυναμικό στοιχείο φυσικά του φιλμ, η παρουσία σε αυτό όχι μόνο του Michael Fassbender, που είναι αρκετός για να αποκτήσει το πρότζεκτ μια ξεχωριστή βαρύτητα, αλλά και του επίσης σπουδαίου Brendan Gleeson, που εδώ υποδύεται τον ρόλο του σεβάσμιου πάτερ φαμίλια. Το καστ ολοκληρώνουν και οι Rory Kinnear, Sean Harris, Lyndsay Marshall.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαρτίου 2017 από την Feelgood Ent.

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Magnificent Seven	Feelgood Ent.	1		17.277	17.277
2	Sully	Tanweer	3		14.702	117.292
3	Finding Dory	Feelgood Ent.	4		14.582	241.905
4	Kubo and the Two Strings	UIP	1		11.745	11.745
5	Bridget Jones's Baby	UIP	2		8.786	34.473
6	The Secret Life of Pets	UIP	6		8.230	170.705
7	War Dogs	Tanweer	1		5.634	5.634
8	Blair Witch	Spentzos Films	1		5.158	5.158
9	I.T.	Odeon	1		3.782	3.782
10	Suicide Squad	Tanweer	5		3.760	201.088

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

του zerVo (@moviesltd)

Άντε και να συμφωνήσω πως γύρω από όλη αυτή, την όχι και φτηνή, παραγωγή, δεν βρέθηκε ούτε ένας που να δώσει μια τεχνική άποψη εμπειρογνώμονα και να τους πει πως όλα όσα πραγματεύεται η πλοκή, δεν είναι δυνατόν να συμβούν, ακόμη κι αν το ζητήσει ο ίδιος ο παθών. Μα δεν υπήρξε κάποιος, έστω ένας περαστικός με κοινή λογική, που να συνετίσει λίγο την κατάσταση και να συμβουλέψει τους οργανωτές του κινηματογραφικού (?) αυτού πρότζεκτ, πως το ρεαλιστικό κομμάτι της υπόθεσης, ξεχειλώνει τόσο πολύ σε φαντασία, ώστε περισσότερο σε κωμωδία να φέρνει, παρά σε περιπετειώδες θρίλερ?

Μεσήλικας μα ακόμη φιλόδοξος για να οδηγήσει την αεροπορική εταιρία που ηγείται ακόμη πιο ψηλά, ο μεγιστάνας Μάικ Ρίγκαν, έχει ακόμη μέσα του την φλόγα και το πάθος να οδηγήσει την επιχείρηση του στην κορυφή, μέσα από καινούργια και καινοτόμα μοντέλα πτήσεων. Έστω κι αν η παρουσία του στις ολοήμερες συναντήσεις του αποσπά μεγάλο μέρος από το 24ωρο του, εντούτοις πάντοτε βρίσκει τον χρόνο να βρίσκεται κοντά στην αγαπημένη του σύζυγο και την μόλις ενηλικιωθείσα θυγατέρα του, που πραγματικά λατρεύει.

Η αναπάντεχη γνωριμία του με έναν από τους πιο φρέσκους υπαλλήλους του, τον επιδιορθωτή δικτύων Εντ, θα σημάνει και την απαρχή της καταστροφής της προσωπικής του γαλήνης, αφού ο νεαρός κερδίζοντας αρχικά την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη του αφεντικού του, θα εισέλθει στην πολυτελή του κατοικία και θα σπείρει παντού κοριούς και κάμερες που παρακολουθούν την ιδιωτική του καθημερινότητα. Σαν να μην φτάνει αυτό, η ρήξη που θα επέλθει ανάμεσα σε μπος και εργαζόμενο, λόγω της ανεξήγητης συμπεριφοράς του δεύτερου, θα έχει σαν συνέπεια, την δημοσιοποίηση σε όλο τον διαδικτυακό κόσμο, των προσωπικών στιγμών του, μέχρι τα χτες, ευτυχισμένου μπίζνεσμαν.

Τι θέλει να πιστέψουμε δηλαδή το σενάριο? Πως μέσα σε ελάχιστες ώρες ένας προβληματικός, ακόμη και αν θεωρείται τζίνιους, τύπος, καλωδίωσε μια απέραντη έπαυλη, περνώντας τα σήματα στον ιδιωτικό του υπολογιστή, χωρίς κανείς να πάρει πρέφα το παραμικρό. Πως κατοπινά καταφέρνει να πλησιάσει σαν να είναι ξαδέρφια τον δισεκατομμυριούχο, ο οποίος απλώς κινείται πέρα δώθε δίχως την παραμικρή παρουσία σωματοφύλακα. Ακολούθως πως μπαινοβγαίνει στο πανάκριβο σπιτικό, αυτού ακριβώς του Μίδα ανεξέλεγκτα, μιας και δεν υπάρχουν πόρτες, φύλακες, σκοποί και σεκιουριτάδες για να του φράξουν τον δρόμο. Και εντέλει καταστρέφει ολόκληρο το οικοδόμημα που είχε κτίσει ο (πρώην, εννοείται) εργοδότης του, ο οποίος ζητάει την βοήθεια των αστυνομικών αρχών κι εκείνοι τον αντιμετωπίζουν (τον πλούσιο...) με ειρωνεία του τύπου "ελάτε να συντάξουμε μια καταγγελία".

Φυσικά και η καινούργια ταινία του όχι ιδιαίτερα ευρηματικού σε ότι κι αν μας έχει προσφέρει John Moore, ούτε εδώ κάνει την διαφορά, αφού οι ακρότητες που περιγράφει πολύ γρήγορα αποσπούν την ματιά του θεατή από το πανί, στέλνοντας την στο καντράν του ρολογιού, να μετράει τα λεπτά μέχρι να πέσει η αυλαία. Αδύναμες στο να στηρίξουν έστω μια απλά αληθοφανή βάση οι θεματικές εμπνεύσεις, σχεδόν ανύπαρκτος ο τάχαμου paranoid μορφονιός κακός της ίντριγκας (ο James Frecheville είναι αυτός, που Pattersonφέρνει), πουθενά δεν υπάρχουν περιφερειακοί χαρακτήρες που να νοιάξουν κάποιον για το αν θα βγουν στο φινάλε σώοι από την σύρραξη. Μια πενιχρή ενεσούλα ενδιαφέροντος, προσθέτει προς το τέλος ο (αγνώριστος) Σουηδός Michael Nyqvist, ως ιδιωτικός ντετέκτιβ κι αυτός όμως εξαφανίζεται μονομιάς από το κάδρο, τόσο αστραπιαία, όπως ακριβώς εισήλθε.

Ιδιαίτερα φιλόδοξη η διοργάνωση ενός φιλμ, που επιθυμεί να συνδυάσει την hi tech υφή του Sliver, με το ανατριχιαστικό κλίμα του Unlawful Entry και το ακαταμάχητο σασπένς του Cape Fear. Εκείνο που εντέλει κατορθώνει το παντελώς φλατ και απελπιστικά ανακριβές I.T. είναι να μας πείσει πως στα 63 του χρόνια και μιάμιση δεκαετία μετά το κρέμασμα της στολής του Μποντ για πάντα στην ντουλάπα, ο Pierce Brosnan βρίσκεται ελάχιστα μόλις βήματα πριν και την προσωπική του συνταξιοδότηση. Ακόμη κι αν περνάει κάπως η μπογιά του αγέρωχου μπον βιβέρ, με τέτοιες ανούσιες ερμηνευτικές επιλογές ο Ιρλανδός, δεν φαίνεται να διαθέτει και πολύ μέλλον στο σινεμά...

Σταματάει, ξεκινάει και...ξανά μανά!

του zerVo (@moviesltd)

Δίχως αυτό να σημαίνει πως υπάρχει ίχνος αρνητικής προκατάληψης για το σίκουελ, θα πρέπει να ομολογήσω πως, κάνοντας ένα ταξίδι στις αναμνήσεις μου 17 χρόνια πριν, ουδέποτε είχα πειστεί για την (όποια) αξία του ορίτζιναλ, μολονότι είχε συνοδευτεί στην έξοδο του από μεγαλειώδη ταρατατζούμ και τυμπανοκρουσίες. Από την πλευρά του προμόσιον και της επαγγελματικής κριτικής δηλαδή, μιας και πέραν του δεδομένου στοιχείου της σχολής που δημιούργησε το Project, μάλλον προς το φλοπ έτεινε η συνολική προσπάθεια, στην απόπειρα κτισίματος συναισθημάτων τρόμου, στο επίπεδο τουλάχιστον που διαλαλούσε. Κι εκεί που είχαμε όλοι πιστέψει πως το found footage σαν είδος ανήκει στο παρελθόν, έρχεται μια νεότερη βερσιόν που περιστρέφεται γύρω από την ήδη υπάρχουσα ιδέα, υποτίθεται για να ανατρέψει τα δεδομένα. Ματαιοδοξίες...

Κοντά δυο δεκαετίες έχουν περάσει από τότε που η Χέδερ Ντόναχιου και οι δύο φίλοι της εξαφανίστηκαν αναπάντεχα στο δάσος του Μπέρκιτσβιλ, ενόσω αναζητούσαν καινούργια στοιχεί γύρω από τον αστικό μύθο της Μάγισσας του Μπλερ.  Της γυναίκας εκείνης που στα 1785 κατηγορήθηκε από σύσσωμη την κοινή γνώμη του Μέριλαντ, ως υπαίτια ανεξήγητων θανάτων, κρίθηκε ως ένοχη μαύρης μαγείας και οδηγήθηκε για παραδειγματική τιμωρία στην πυρά. Έκτοτε το πνεύμα της παραμονεύει ολοζώντανο πίσω από τους πυκνούς θάμνους, καρτερώντας υπομονετικά τους ανυποψίαστους που θα διαβούν τα φυλλώματα, αφανίζοντας τους ολοκληρωτικά και δίχως να αφήνει ξοπίσω το παραμικρό ίχνος τους...

Με τα οπτικά καταγεγραμμένα ευρήματα που εντοπίστηκαν στην περιοχή, ο αδελφός της Χέδερ, Τζέιμς, σήμερα, έχοντας την εντύπωση πως εκείνη ενδέχεται να βρίσκεται ακόμη ζωντανή, θα διοργανώσει μυστική αποστολή αποτελούμενη από νεαρούς συνομηλίκους κολλητούς του, μην τυχόν και εντοπίσουν καινούργια στοιχεία για το που μπορεί να βρίσκεται. Οπλισμένοι με ακόμη πιο σύγχρονους καταγραφείς εικόνας από τους προκατόχους τους, οι έξι θα αφήσουν πίσω τους τον πολιτισμό και θα κατασκηνώσουν γεμάτοι θάρρος αλλά και άγνοια για τι τους περιμένει στο ξέφωτο, ελπίζοντας πως η ριψοκίνδυνη αποστολή τους θα στεφθεί με επιτυχία. Οι φουκαράδες...

Οι φουκαράδες με την έννοια πως δεν υπάρχει ούτε ένας από όσους ενδεχόμενα θα ψηθούν και θα εκδώσουν μπιλιέτο στον γκισέ, που δεν γνωρίζει εκ προοιμίου το αποτέλεσμα ετούτης της ανεύθυνης νεανικής αποκοτιάς. Ότι δεν κατάφερε να επιλύσει το μισό αστυνομικό σώμα των Ηνωμένων Πολιτειών, που χτένισε την ζούγκλά από άκρου εις άκρο, θα το πανυγηρίσει η μισή ντουζίνα χιπστεράκια, επειδής αγόρασε καινούργια drone βίντεο κάμερα και τρεις παραπάνω ανιχνευτές κίνησης. Άσε που ευθύς εξαρχής το σχέδιο δεν θα τύχει και των πιο θετικών οιωνών, αφού το ζευγάρι των ντόπιων που θα κληθεί να βοηθήσει στην Mission Impossible, μάλλον άλλα πράγματα είχε κατά νου, όταν δήλωνε την συμμετοχή του.

Για να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη στο τι ακριβώς πρόκειται να δούμε, θα πρέπει να τονίσω πως στο πρώτο ημίχρονο του (σκάρτου) ενενηνταλέπτου, δεν συμβαίνει το παραμικρό φοβιστικό, που ενδέχεται να ταράξει την ηρεμία της πλατείας. Γελάκια, χαχανητά, προετοιμασίες, σχέδια επί χάρτου και μια μίνι αναψηλάφηση μέσω ντοκουμέντων του τι είχε συμβεί τότε και ποιος θρύλος συνδέει τα περιστατικά με την Blair Witch. Φυσικά, σταδιακά και όσο εξελίσσεται η ρηχή κι επίπεδη πλοκή, ολοένα και θα εμφανιστούν αντιξοότητες που δεν θα πετύχουν την αναβολή του εγχειρήματος και θα εγκλωβίσουν το τιμ στην ύπαιθρο για τα περαιτέρω. Που φυσικά για να μην έχεις αγωνία, όσα παρακολουθείς δεν συμβαίνουν στο τώρα, αλλά είναι κλιπάκια που βρέθηκαν - όπως επιτάσσει η παράδοση και μάλιστα μονταρισμένα - μετά. Από τι μετά? Έλα, μην κάνεις πως δεν φαντάζεσαι.

Η μεγάλη ανισορροπία είναι σε ότι αφορά το νέο Μπλερ, που την μεγαλύτερη ζαλάδα στα ασταματήτως κινούμενα πλάνα που έχουν τραβήξει οι πιτσιρικάδες, την έχουν οι πρωινές λήψεις και όχι οι βραδινές των καταδιώξεων, εκεί που δεν συμβαίνει το παραμικρό. Στήνει ο άλλος την σκηνή του ή παλεύει να τοποθετήσει τα μπαγκάζια και ο φακός χοροπηδά σαν τραμπολίνο, υποτίθεται στα χέρια σπουδαστή κινηματογραφίας! Στερούμενο λοιπόν της όποιας σοβαρότητας, θεματικά και τεχνικά, το παρόν επεισόδιο, όχι απλώς δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο στα ήδη υπάρχοντα δεδομένα, αλλά μάλλον αποσπά και μεγάλα τμήματα από την υστεροφημία του πρωτότυπου, που όπως και να το κάνουμε, όρισε σταθμό στο Horror. Τίποτα παραπάνω από μια κουτή επανάληψη, που σε όχι και λίγα της σημεία καταντά κουραστική, ιδίως χάρη στις αστείες ερμηνείες των συμμετεχόντων, που προφανώς το βιογραφικό τους δεν πρέπει να αναφέρει οτιδήποτε άλλο από τις (αγγλόφωνες) Οικογενειακές Ιστορίες...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Σεπτεμβρίου 2016 από την Spentzos Films