Movies Ltd

Ένας από τους κορυφαίους εκφραστές του Νέου Κύματος και από τους ελάχιστους που παρέμειναν πιστοί στις κινηματογραφικές τους ιδέες, όταν οι υπόλοιποι παρέκκλιναν κυριευμένοι από την γοητεία της εμπορικής δόξας, ο Jacques Rivette, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 87 ετών, μετά από χρόνια μάχη με την νόσο Alzheimer και τις συνέπειες της. Αναγνωρισμένος από τις μεγαλύτερες σινεφίλ επιθεωρήσεις ανάμεσα στους κορυφαίους της γενιάς του, αν όχι ο κορυφαίος, μεταξύ ονομάτων όπως ο Goddard και ο Truffaut, ο Rivette, ο  Chabrol, o Rohmer, χαρακτηρίστηκε μέσα από το πολυετές έργο του, ως ο πιο καλλιτεχνικός, ως ο πιο εκκεντρικός, ως ο πιο ιδιόμορφης διάθεσης, εξού και τα πονήματα του, πολύ δύσκολα κατάφεραν να βγουν από τα όρια της πατρίδας του της Γαλλίας και να ταξιδέψουν σε πιο Δυτικών προτύπων αγορές, όπως η Αμερικάνικη.

Σχεδόν πάντα με συμμετοχή στα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κινηματογραφικά ραντεβού, ο φημισμένος δημιουργός βρέθηκε υποψήφιος τρεις φορές για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες για τα Va Savoir (2001), la Belle Noiseuse (1991) και Suzanne Simonin (1966), αποσπώντας το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής για την Ωραία Καυγατζού, υποψήφιος δύο φορές για Χρυσή Άρκτο για το La Bande Des Quatre (1989) και Ne Touchez Pas La Hache (2007) αποσπώντας τον έπαινο FIPRESCI για την Συμμορία των Τεσσάρων, υποψήφιος δύο φορές για Χρυσό Λέοντα για το L' Amour Par Terre (1984) και 36 Vues Du Pic Saint Loup (2009), ταινία που υπήρξε και το κύκνειο άσμα του κορυφαίου μαέστρου του Φραντσέζικου σινεμά. 

του Walt Becker. Με τους Jason Lee, Tony Hale, Kimberly Williams-Paisley, Josh Green, Bella Thorne, Justin Long, Matthew Gray Gubler, Jesse McCartney, Kaley Cuoco, Anna Faris, Christina Applegate

Δεν θα βάλουν γλώσσα μέσα τους, ποτέ?

του zerVo (@moviesltd)

Εδώ οφείλω να ομολογήσω πως με αυτά τα μικροσκοπικά διαόλια, την πάτησα στην πρόβλεψη μου, κοντά μια δεκαετία πριν, όταν τα συνάντησα για πρώτη φορά στην μεγάλη οθόνη. Δεν μου έκαναν την παραμικρή εντύπωση οι σαχλές περιπέτειες τους, ούτε κυρίως με ιντρίγκαρε να ακούω αγαπημένες επιτυχίες με την παιγμένη με ήλιο φωνή τους, οπότε τζόγαρα στην παταγώδη τους εμπορική αποτυχία, μπας και πάνε γοργά στην ευχή του Θεού. Παντοκράτορας που με εκδικήθηκε, καθώς φαίνεται, για την απέχθεια που έδειξα στα μουτράκια των πλασμάτων του, αφού εκείνα όχι απλά σάρωσαν ταμεία, αλλά μαζί με τα δύο (λογικά κι) επόμενα κινηματογραφικά ραντεβού τους, ξεπέρασαν σε τζίρο το ένα δις δολάρια, στα ταμεία της Fox! Πρώτος μάντης ο δικός σου, άρπα κι ένα Episode IV τώρα για να επανέλθεις στα ίσα σου...

Με τον πανζουρλισμό που επικρατούσε μια φορά κι έναν καιρό σε κάθε τους βήμα να έχει ελαφρώς κοπάσει, το μουσικό τρίο των σκίουρων, που έχει σαν ηγέτη τον τραγουδισταρά Άλβιν και μέλη τους σκανταλιάρηδες Θίοντορ και Σάιμον, απολαμβάνει στιγμές ξεκούρασης και χαλάρωσης, στο άνετο σπίτι του αγαπημένου του συνθέτη, ιμπρεσάριου και φύλακα άγγελου, Ντέιβ. Η ξαφνική εμφάνιση της καινούργιας μνηστής του "μπαμπά" τους, θα προκαλέσει αναστάτωση στα τρωκτικά, ειδικά από την στιγμή που θα πληροφορηθούν το τετ α τετ ταξίδι αναψυχής - και πιθανής πρότασης γάμου - μαζί της στο Μαιάμι. Μοναδική τους λύση για να μην χάσουν την θαλπωρή και την ζεστασιά του σπιτικού τους, αλλά και την αγκάλη του μοναχικού Ντέιβ, θα είναι να του διαλύσουν τους αρραβώνες...

Άντε λοιπόν να πάρουν τον μακρύ δρόμο, από την Πόλη των Αγγέλων ίσαμε την Φλόριντα, για να στήσουν παγίδες στο ερωτευμένο ζευγάρι, έχοντας σαν ανέλπιστο σύμμαχο, τον ασυμπάθιστο τους εν πρώτης όψης, γιο της αρραβωνιάρας, Μάιλς, που κι εκείνος δεν βλέπει με καλό μάτι, την ενδεχόμενη παντρειά της μητέρας του. Μια πορεία από την μια άκρης της Αμερικής στην άλλη, με αμέτρητα απρόοπτα, περπάτημα, φτώχειες, αλλά και αυτοσχέδια τραγουδιστικά νούμερα των τριών μικρών βάρδων, που δεν θα χάσουν ευκαιρία όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, να πετάξουν τις...ρυθμικές τους κορώνες. Α, πρόσθεσε σε όλο αυτό τον συρφετό και την πανταχού παρούσα μορφή, ενός αστυνομικού πτήσεων, που θεωρεί τους Chipmunks, υπαίτιους για οποιοδήποτε δεινό τον έχει πετύχει, γι αυτός και τους κυνηγά σε σταθμούς, πισίνες, σαλούν, μπαράκια και έχεις το γλυκό δεμένο, πανέτοιμο για σερβίρισμα...

Για να ολοκληρώνουμε το αστείο, που παρατράβηξε με τα ζουζουνάκια - σταρ του πενταγράμμου, που δεν το έχουν διόλου το X Factor, το φιλμ απαιτεί μεγάλη αντοχή για να ολοκληρωθεί η θέαση του, ακόμη και από παιδάκι προνηπιακής ηλικίας, που του αρκεί η θωριά των χρωματιστών φούτερ των μικρών αοιδών, για να περάσει καλά. Κανένα αστείο, καμία καινοτομία, η παραμικρή έκπληξη, σε μια συρραφή βίντεο κλιπς, που ακούγονται σκοποί από το Conga των Miami Sound Machine, το Iko Iko των Dixie Cups, ίσαμε το σούπερ χιτ της εποχής μας Uptown Funk, σε μια βερσιόν κυριολεκτικά καταστροφική...

Για πες: Κάποιες cameo εμφανίσεις ανεβάζουν κάπως το ενδιαφέρον της αφήγησης - ανάμεσα τους και η μαμά του Στίφλερ - αλλά σε γενικές γραμμές ετούτο το τέταρτο επεισόδιο της σειράς του Άλβιν, αποδεικνύεται απελπιστικά άδειο και χωρίς ουσιαστικό στόρι, να προσθέτει το παραμικρό σε όσα έχουν ειπωθεί μέχρι στιγμής για τα animation ζιζάνια. Που ελπίζω να έκλεισαν τον κύκλο τους και να μην τα ξαναπετύχω, εδώ ξανά σε κανά δυάρι χρόνια, στην πέμπτη τους παρουσία, να ροκανίζουν και πάλι τα αφτιά μου...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιανουαρίου 2016 από την Odeon

του William Brent Bell. Με τους Lauren Cohan, Rupert Evans, Jim Norton, Diana Hardcastle, Ben Robson, James Russell, Jett Klyne

Σας τρομάζει ο Μπραμς?

του zerVo (@moviesltd)

Ήταν να μην κάνει την αρχή, η Annabelle, που αρχικώς ξεπήδησε μέσα από τις φοβιστικές υποθέσεις του ζεύγους των ghostbusters Γουόρεν στο The Conjuring, πριν αποκτήσει την ολόδικη της movie, κατά γενική απαίτηση του κοινού, που πίστεψε πως η παγερή μορφή της άψυχης μαριονέτας, θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση, ενός ανατριχιαστικού θρίλερ. Η απογοήτευση έδωσε την σκυτάλη στην προσδοκία, πως όλο και κάποιος σεναριογράφος θα μπορούσε να σκεφτεί μια πιο μεταφυσική ιστορία τρόμου, που θα εξωθούσε τις αισθήσεις της πλατείας στα άκρα, στο παγερό ερώτημα τι ψυχή μπορεί να κρύβει μέσα του ένας καλοφτιαγμένος κούκλος. Κι ενώ και πάλι οι προσδοκίες από την έλευση του The Boy ήταν υψηλές από τους αμέτρητους φανατικούς του είδους, εντούτοις ούτε αυτή είναι η ταινία, που θα τους κρατήσει για ώρα τσιτωμένους στην άκρη του καθίσματος.

Επιθυμώντας να αφήσει πίσω της το προβληματικό και γεμάτο αγωνία παρελθόν της, η νεαρή Αμερικανίδα Γκρέτα, θα ταξιδέψει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, επιζητώντας ένα καινούργιο ξεκίνημα, στην άγνωστη για εκείνη και απόμακρη Βρετανική επαρχία.. Εκεί που θα αναλάβει χρέη γκουβερνάντας, στην νεοκλασική βίλα των ηλικιωμένων και εύπορων Χίλσαιρ, που από καιρό ζητούσαν μια ηθικών αρχών κοπέλα να προσέχει τον προβληματικό γιο τους Μπραμς. Μόνο που η πρώτη συνάντηση της με το οκτάχρονο αγόρι, δεν θα είναι εκείνη που και η ίδια θα περίμενε, καθώς μπροστά της δεν θα εμφανιστεί ένα παιδί, όπως την είχαν ενημερώσει οι γονείς του, αλλά μια πορσελάνινη, καλοφτιαγμένη και ιδιαίτερα ρεαλιστικών χαρακτηριστικών κούκλα...

Το αρχικό σοκ, που θα προκαλέσει θυμηδία στην Γκρέτα, σύντομα θα μεταλλαχθεί σε φόβο, ενόσω αντιληφθεί, πως οι σεβάσμιοι εργοδότες της, συμπεριφέρονται στο άδειο σώμα, σαν να πρόκειται πραγματικά για τον γιο τους. Δίνοντας της μάλιστα μια μακρά λίστα υποχρεώσεων, τις οποίες δεν πρέπει ποτέ να παραβεί, αλλιώς οι συνέπειες στην δουλειά της, θα είναι αρνητικές. Αφήνοντας την ταυτόχρονα ολομόναχη στο σπίτι με τον κούκλο, με το πρόσχημα ενός μακρινού ταξιδιού και δίνοντας της την εντολή να προσέχει τον μοναχογιό τους σαν τα μάτια της, μέχρι να επιστρέψουν.

Είναι η στιγμή που από τα χείλη του γερο-πατέρα, θα βγει ο γεμάτος υπονοούμενα ψίθυρος "i'm sorry", οπότε μέσα σου φαντάζεσαι πως από τούδε και στο εξής, μέσα στο έτσι κι αλλιώς τρομακτικό ως στοιχειωμένο σπίτι, θα επικρατήσει ο απόλυτος πανζουρλισμός. Κι εκεί ακριβώς είναι το σημείο που η ευκαιρία χάνεται για το πόνημα του William Brent Bell (που τουλάχιστον κάνει αρκετά βήματα μπροστά σε σχέση με την προηγούμενη found footage κουταμάρα του, που παίχτηκε στα μέρη μας, The Devil Inside) αφού για να επεκτείνει χρονικά την - προς μικρού μήκους - ιδέα του, τιγκάρει τον κορμό του φιλμ, με οποιαδήποτε κλισεδιά μπορείς να φανταστείς. Και μούφα χέρια που πετάγονται από το δεδομένο κάδρο έχει το μενού και κλείσιμο στην σκοτεινή σοφίτα και αναβοσβησίματα φώτων, αλλά και πράγματα που μετακινούνται ένθεν κακείθεν, προκειμένου να πειστεί το κορίτσι πως η κούκλα (που πράττει τα παράλογα) έχει ζωή. Μαζί με όλα αυτά τα κοινότυπα, έρχεται και ο αναμενόμενος συρφετός ράδιο αρβύλα πληροφοριών, περί του παιδιού που κάποτε χάθηκε σε πυρκαγιά, αφού σκότωσε και την καλύτερη του φίλη, αλλά το πνεύμα του ουδέποτε ξεκουράστηκε, για τυλιχτεί το σκριπτ και με το απαιτούμενο πακέτο φαντασμάτων.

Η τρίτη και τελική πράξη είναι εκείνη που εντέλει βγάζει την σπουδαιότερη έκπληξη, μετά από μια ώρα προβλέψιμων Μπου, όταν μετά την αποκάλυψη του τι συνέβη μια φορά κι έναν καιρό στην ζωή της νεαράς (η κουκλίτσα Lauren Cohan είναι αυτή, από το The Walking Dead) επέρχεται και το αξιόλογο τουίστ, που ναι μεν δεν το είχες φανταστεί, κόβει όμως το αυγολέμονο του metaphysic στα δυο, ακολουθώντας μια πιο ορθολογική πορεία αφήγησης. Μιας υπόθεσης που είναι γεμάτη από ακρότητες και που σε ελάχιστα σημεία της δικαιολογεί τις πράξεις των πρωταγωνιστών της, που λειτουργούν λες και δεν υπάρχει ούτε ένα συνετό ον, ούτε μεταξύ τους, ούτε στον περίγυρο τους.

Για πες: Ένα short story που σε άλλες παλιές εποχές των 70s, πανεύκολα θα αποτελούσε ένα από τα πιο καλά επεισόδια των τηλεοπτικών εμπνεύσεων του Rod Serling, εδώ ξεχειλώνει χρονικά για να γίνει μεγαλύτερου χρονικού εύρους φιλμ τρόμου. Αν με τρόμαξε ο Μπράμς, με τα τερτίπια του, κάθε φορά που η όμορφη νταντά του παρέβαινε τους νόμους που ο ίδιος θέσπισε? Ελάχιστα, σίγουρα όχι όσο υποσχέθηκε στο προωθητικό του τρέιλερ. Βιντεάκι που μάλλον οι διανομείς κατάφεραν να χωρέσουν όλες τις στιγμιαίες σεκάνς φόβου του κυρίως σώματος, πριν οδηγηθούμε στο ευρηματικό, πλην υπερβολικό, αλλά και ρηχό φινάλε...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιανουαρίου 2016 από την Odeon

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Μια ταινία για την ίδια την θέαση"

Ο Γιώργος Ζώης είναι ένας δημιουργός της νέας γενιάς Ελλήνων σκηνοθετών, ο οποίος μας έχει αφήσει ως τώρα τις καλύτερες εντυπώσεις με τις δύο εξαιρετικές μικρού μήκους ταινίες του. Τόσο το "Casus Beli" του 2010 όσο και το "Τίτλοι τέλους" του 2012 ήταν ταινίες που είχαν κάτι να πουν. Ε, τούτη εδώ, η πρώτη μεγάλου μήκους του, με τον τίτλο Interruption, όχι μόνο έχει κάτι να πει αλλά το φωνάζει όσο το δυνατόν πιο έντονα! Και οι τρεις ταινίες προβλήθηκαν στο φεστιβάλ Βενετίας – η μεγάλου μήκους στο τμήμα «Ορίζοντες», ενώ η ταινία έλαβε μέρος και στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (ήταν η μία από τις δύο ελληνικές ταινίες που παραδοσιακά διεκδικούν τον Χρυσό Αλέξανδρο). Τώρα, βγαίνει στο εμπορικό κύκλωμα της χώρας μας, σε ελάχιστες αίθουσες (ίσως και αίθουσα!) χωρίς να έχει μια εταιρία διανομής πίσω της για να την υποστηρίξει. Την φοβήθηκαν τα εγχώρια γραφεία διανομής. Κρίμα, πολύ κρίμα. Γιατί η ταινία είναι ταινιάρα με όλη τη σημασία της λέξεως. Και με μια υποτυπώδη υποστήριξη θα μπορούσε να βρει το κοινό που της αξίζει. Εμείς, πάντως, θα κάνουμε ότι μπορούμε για να την προμοτάρουμε – μας άρεσε υπέρ το δέον πολύ!

Στο σημείωμά του, ο σκηνοθέτης μεταξύ των άλλων αναφέρει: «Στις 23 Οκτώβρη 2002, πενήντα οπλισμένοι Τσετσένοι εισβάλλουν σε κεντρικό θέατρο της Μόσχας. Στα πρώτα λεπτά της εισβολής, το κοινό γοητευμένο από την απρόσμενη εξέλιξη, δεν καταλαβαίνει αν όλο αυτό είναι μέρος της παράστασης ή όχι. Σε αυτά τα κρίσιμα λεπτά, μυθοπλασία και πραγματικότητα, αλήθεια και ψέμα, λογική και παράλογο ταυτίστηκαν. Η ταινία είναι η διαστολή αυτών των πρώτων λεπτών αμφισημίας».

Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης η ταινία προβλήθηκε την Τετάρτη 11 Νοεμβρίου στο «Ολύμπιον» στις 18.00 και την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου στην αίθουσα «Τόνια Μαρκετάκη» στις 22.00. Στις 22.20 της ίδιας ημέρας έλαβαν χώρα οι επιθέσεις των Τζιχαντιστών στο Παρίσι. Ένας από τους στόχους ήταν και το θέατρο Bataclan όπου σκοτώθηκαν 89 άτομα από το κοινό που βρέθηκε εκεί για να παρακολουθήσει συναυλία του αμερικάνικου συγκροτήματος Eagles of Death Metal. Αν μη τι άλλο, συγκλονιστική η συγκυρία και η σύμπτωση, έτσι;

Η υπόθεση: Μια μεταμοντέρνα θεατρική παράσταση μιας κλασικής αρχαίας τραγωδίας, και συγκεκριμένα της «Ορέστειας», ανεβαίνει σε ένα κεντρικό θέατρο της Αθήνας. Όπως κάθε βράδυ, οι θεατές κάθονται στις θέσεις τους και η παράσταση ξεκινά. Ξαφνικά, τα φώτα σβήνουν και η σκηνή βυθίζεται στο σκοτάδι. Μια ομάδα αγοριών και κοριτσιών με όπλα στα χέρια ανεβαίνουν στη σκηνή. Ζητάνε συγγνώμη για τη διακοπή μέσω του ηγέτη τους και προσκαλούν όσους θεατές επιθυμούν να ανέβουν στη σκηνή μαζί τους. Κάποιοι το επιχειρούν. Κανείς όμως δεν ξέρει αν αυτό που συμβαίνει είναι ένα χάπενινγκ ενταγμένο στην παράσταση ή κάτι εντελώς διαφορετικό. Και ενδεχομένως επικίνδυνο. Η παράσταση συνεχίζεται κανονικά με μια μόνο διαφορά: η ζωή μιμείται την τέχνη και όχι το αντίστροφο.

Η άποψή μας: Όποια κι αν είναι η τελική γνώμη σου για την ταινία, κωδικοποιημένη στο ασφαλές και ξεπεταχτικό «μου άρεσε» ή «δεν μου άρεσε» δεν γίνεται να αρνηθείς ότι όλο αυτό είναι εντελώς φιλόδοξο, μεγαλεπήβολο, συναρπαστικό! Ο Ζώης με αυτοπεποίθηση που τσακίζει κόκαλα και κάτι όρχεις να, χτίζει ένα σύμπαν απίστευτο, στιβαρό, δωρικό, στο οποίο ή θα μπεις μέσα και θα μεταλάβεις την πεμπτουσία της τέχνης ή θα μείνεις απ' έξω κράζοντας γιατί θα πρέπει να «μασήσεις» το (πνευματικό) φαΐ σου και δεν θα ρουφήξεις απλά το νιανιά το οποίο σου έφτιαξε ο μάγειρας που πίστευες για σεφ, όπως έχεις συνηθίσει.

Η αλήθεια είναι πως στα πρώτα πλάνα ως θεατής ήμουν επιφυλακτικός. «Όχι ρε γαμώτο, θέατρο σε σινεμά, το χειρότερό μου». «Και κουλτουριάρικο θέατρο: δεν μιλάνε πολύ και κρατάνε και κάτι λαμπτήρες, φρίκη». Και μετά γίνεται η εισβολή των μαυροφορεμένων στη σκηνή. Και ο αρχηγός τους έχει μια φάτσα εντελώς αντιπαθητική. Και αρχίζει με ευγένεια να δίνει εντολές. «Πολύ στημένο μου φαίνεται ρε γαμώτο», η αυθόρμητη αντίδραση. «Πολύ μηχανικό». Ναι, αλλά μέσα μου δεν είχα απορρίψει την ταινία. Ενώ με ενοχλούσε το προκάτ του πράγματος (έτσι έδειχνε αρχικά) το όλον με ιντρίγκαρε. Πού το πηγαίνει τώρα όλο αυτό; Τι θα γίνει παρακάτω; Ήδη από την αρχή της εισβολής η παρουσία των όπλων δεν προμηνύει κάτι καλό. Η βία υποβόσκει. Ένα τσικ θέλει για να ξεσπάσει. Επικρέμεται πάνω από αθώους και ενόχους! Κοιτάς, αγωνιάς, γοητεύεσαι. Και από ένα σημείο και μετά απλά παραδίδεσαι!

Ναι, τόσο απλά! Η εναλλαγή των ρόλων ηθοποιών και θεατών. Η σχέση τέχνης και πραγματικότητας. Το φαίνεσθαι και το είναι. Το έγκλημα και η τιμωρία. Ο θύτης και το θύμα. Όλα ρευστά. Όλα υπό συζήτηση. Όλα ανάλογα με το πρίσμα μέσα από το οποίο παρατηρείς τα δρώμενα. Ναι, όλος ο κόσμος μια σκηνή. Ναι, η αρχαία τραγωδία που παρακολουθούμε ως θεατές έχει μετατραπεί στη σύγχρονη τραγωδία που ζούμε ως άνθρωποι. Τι θα έπρεπε να κάνει ο Ορέστης σήμερα, σύμφωνα με τα ηθικά δεδομένα της εποχής μας; Να σκότωνε τη μάνα του για να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα του; Ή μήπως όχι; Κι εμείς, το κοινό, οι θεατές, οι πολίτες αυτής της χώρας, πώς θα τον κρίναμε; Πώς τον κρίνουμε; Τον αθωώνουμε ή τον καταδικάζουμε; Ειλικρινά, υπήρχαν στιγμές μέσα στην ταινία που απλά ανατρίχιαζα! Με γέμισε συναισθήματα, με γέμισε απορίες, γιατί πέρα όλων των άλλων ο Ζώης θέτει ερωτήματα, δεν δίνει απαντήσεις. Ποια είναι τα παιδιά που εισβάλουν στη σκηνή; Τα παιδιά κάτω στον κάμπο; Αναρχικοί; Φασίστες; Καταστασιακοί; Ηθοποιοί; Η Κλυταιμνήστρα είναι στο κόλπο; Δολοφονείται; Κι αν ναι, γιατί εμφανίζεται σε βίντεο μετά; Όλος ο κόσμος μια σκηνή! Και να η εντελώς τυχαίας ομοιότητας προφανώς σκηνή του επί... σκηνής αυτοπυροβολισμού αλά «Birdman». Και να μια σκέψη ότι παρακολουθούμε κάτι σαν το γερμανικό «Κύμα» λίγα χρόνια πριν. Και να ο από μηχανής θεός. Και να η κάθαρση. Και να η προηγούμενη νύχτα με ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που γνωρίστηκαν και απλά χόρευαν μαζί!

Πραγματικά σπουδαία ταινία, ατόφιο, απαιτητικό σινεμά, καθώς ο Ζώης ξέρει πως να φεύγει και από τη σκηνή και να μην εγκλωβιστεί στην «αναγκαστική» θεατρικότητα. Κι έπεισε και τους ηθοποιούς του, είναι ολοφάνερο αυτό, να τον ακολουθήσουν στο όραμά του, να το πιστέψουν και να το υπηρετήσουν με όλη τους την ψυχή. Μιλάμε, έχω ενθουσιαστεί, συγχωρέστε με. Μπράβο, με τέτοιους δημιουργούς το σινεμά μας έχει πραγματικά λαμπρό μέλλον.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιανουαρίου 2016 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος και μεταμεσονύκτια στον Μικρόκοσμο!

Ή όταν ο Θεός δεν έχει τον Θεό του

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Των... 18 Αποστόλων

Ανακοίνωσις: Δηλώνω άθρησκος και ουχί άθεος. Μετά από αυτήν την ταινία, πάντως, ίσως και να αναθεωρήσω! Λύστε μου όμως μια απορία ρε παιδιά πριν και πάνω από όλα: αυτός που αφήνει Διαθήκη (την οποία καταγράφουν άλλοι) δεν είναι αυτός που καταλαβαίνει ότι πλησιάζει το τέλος του; Αυτός που πεθαίνει; Από Νομικής απόψεως τουλάχιστον, έτσι; Αυτό δεν είναι η διαθήκη; Αφήνω στον υιό μου ένα διαμέρισμα 70 τετραγωνικών στο Καραμπουρνάκι; Και μάλιστα, η διαθήκη δεν ανοίγεται αφού πρώτα πεθάνει αυτός που ενδιαφέρεται να διαχειριστεί την περιουσία του; Μήπως είναι λάθος η χρησιμοποίηση της λέξεως «Διαθήκη» στην περίπτωση του χριστιανισμού; Ή μήπως ο θεός έχει πεθάνει;;;

Ο Jaco Van Dormael ξεκίνησε εντυπωσιακά την κινηματογραφική του καριέρα και μάλιστα είχε (αναλογικά) μεγάλη επιτυχία στη χώρα μας ως σκηνοθέτης. Το «Τοτό ο ήρωας» (Toto le héros, 1991), η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία είναι θαυμάσια και μάλλον είναι και η καλύτερή του. Ακολούθησε η «Όγδοη ημέρα» (Le huitième jour, 1996), ένα δυνητικά μελό που εντέλει κρατούσε τις ισορροπίες όντας αρκούντως συγκινητικό, με ήρωα και πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο πάσχοντα από Σύνδρομο Down (τον Pascal Duquenne, που έτσι κι αλλιώς έχει παίξει στις τέσσερις από τις πέντε μεγάλου μήκους ταινίες του Van Dormael). 13 χρόνια μετά, ο σκηνοθέτης γύρισε την 3η του συνολικά και πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, το «Mr. Nobody» (στην Ελλάδα βγήκε κατευθείαν σε dvd), μια παράξενη, ονειρική ταινία, που οδηγούσε τον Van Dormael, σε νέα μονοπάτια, καθώς φλέρταρε πλέον ανοιχτά με τον σουρεαλισμό. Το 2011 γύρισε το «Kiss & Cry» αγνώστων λοιπών στοιχείων και το 2015 γύρισε αυτό για το οποίο σας γράφουμε εδώ. Με την Le Tout Nouveau Testament (της οποίας η καριέρα ξεκίνησε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, και συγκεκριμένα στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών») ο 59χρονος Βέλγος δημιουργός ήταν υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, έφτασε στην τελική εννιάδα (αλλά όχι και στην πεντάδα) των ξενόγλωσσων Όσκαρ, κέρδισε και το Ευρωπαϊκό Κινηματογραφικό Βραβείο Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης και σε σας απομένει αν θα πάτε να τη δείτε. Εμείς, τη γνώμη μας θα γράψουμε. Χωρίς φόβο αλλά (δυστυχώς...) και χωρίς πάθος.

Η υπόθεση: Ξεχάστε ό,τι γνωρίζατε ως σήμερα: ο Θεός είναι ένα υπαρκτό, καθημερινό πρόσωπο, σαν όλα τα άλλα και ζει στο Βέλγιο και συγκεκριμένα σε ένα διαμέρισμα στις Βρυξέλλες. Στη γη ωστόσο ο Θεός δεν είναι τίποτα άλλο από ένας μικρόψυχος δειλός, αντιπαθής ακόμα και για την ίδια του την οικογένεια. Η σύζυγός του, η Θεά, δεν του φέρνει καμία αντίρριση ποτέ, ο Ιησούς Χριστός έχει φύγει από το σπίτι (ή μήπως όχι;) και η μόνη που αντιδρά στον padre padrone είναι η πιτσιρίκα κόρη του, η Έα. Κάποια στιγμή, αγανακτισμένη από τη σκληρή συμπεριφορά του πατέρα της εναντίον της ανθρωπότητας, η Έα επαναστατεί, χακεύει τον υπολογιστή του, διαρρέει σε όλον τον κόσμο την ημερομηνία που πρόκειται ο καθένας να πεθάνει και το σκάει από το σπίτι της. Σύντομα όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να σκεφτούν τι θα κάνουν με τις ημέρες, μήνες, χρόνια που τους έχουν απομείνει. Και μέσα σ' αυτό το πλαίσιο η Έα αναζητεί έξι ανθρώπους για να τους κάνει Απόστολους, οι οποίοι θα αναλάβουν να γράψουν την ολοκαίνουργια Καινή Διαθήκη. Μια Διαθήκη φιλική προς την ανθρωπότητα. Όταν ο πατέρας της, ο Θεός καταλαβαίνει τι έχει συμβεί αποφασίζει πως αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το αφήσει ατιμώρητο. Βγαίνει κι εκείνος από το διαμέρισμα και ψάχνει την Έα για να την πείσει να γυρίσει πίσω και να του φτιάξει το κομπιούτερ. Να επιστρέψουν τα πράγματα στη φυσιολογική τους ρουτίνα...

Η άποψή μας: Όταν διαθέτεις στα χέρια σου μια έξυπνη, διαφορετική ιδέα, είσαι ένα βήμα πριν από το να δημιουργήσεις μιαν έξυπνη, διαφορετική ταινία. Το θέμα είναι πως διαχειρίζεσαι αυτήν την ιδέα. Πως τη μετατρέπεις σε σενάριο. Και με ποιον τρόπο μεταφέρεις το σενάριο στη μεγάλη οθόνη, κάνοντάς το εικόνα. Χμ, δύσκολη και επικίνδυνη... αποστολή! Ο Jaco Van Dormael (που συνυπογράφει και το σενάριο) έχει μια εξαιρετική ιδέα. Δεν ξέρει, όμως, πως να τη διαχειριστεί. Και η ταινία του μοιάζει ασαφής ως προς τα κίνητρα και τους στόχους της. Είναι κωμωδία; Είναι δράμα; Ή μήπως απλά είναι «γεια σου» για το «γεια σου» του πράγματος; Πχ, η Catherine Deneuve μέλλει να γίνει η μία από τις νέες έξι Αποστόλους. Είναι μια ώριμη γυναίκα που ο άνδρας της την παραμελλεί. Μετά τη συνάντησή της με την Έα, η οποία την πληροφορεί ότι η «μουσική» της είναι η μουσική του τσίρκου, η γυναίκα που υποδύεται ερωτεύεται έναν γορίλα! Ναι, αλλά ρε παιδιά, και ο Leos Carax το έκανε και ο Nagisa Ôshima (εντάξει, ο Ιάπωνας χρησιμοποίησε χιμπαντζή!).

Θέλω να πω, καλύτεροι σκηνοθέτες από τον Jaco Van Dormael έκαναν «παράλογα» πράγματα με σαφώς σπουδαιότερα αποτελέσματα. Η σκηνή όπου ο Θεός βγαίνει από το πλυντήριο και μοιάζει σαν γέννα: άλλη σκηνή που λες, «κοίτα να δεις», αλλά αρκεί; Αρκεί ο ουρανός να γίνεται πολύχρωμος σαν σχέδιο καλειδοσκοπείου για να φτιαχτεί μια καλή ταινία; Το μάτι διεγείρεται πλειστάκις, δεν αντιλέγω, εξ ου και η βράβευση σε ότι αφορά την καλλιτεχνική διεύθυνση είναι καθ' όλα σωστή. Αλλά σαν να μην έχει ψυχή η ταινία, σαν να είναι μια εγκεφαλική κατασκευή που γρήγορα ξεφουσκώνει. Ενώ έχει ενδιαφέροντα πράγματα να πει. Αλλά φευ. Ο J.C. είναι ο Jesus Christ αλλά είναι και ο Jean-Claude Van Damme! Α, το πόσο χρόνος μας μένει μέχρι να πεθάνουμε έχει επίσης ξαναπαρουσιαστεί στον κινηματογράφο, όπως και γυμνές γυναίκες στο σούπερ μάρκετ, όπως και έγκυος άνδρας, όπως, όπως, όπως...

Ο Van Dormael «δανείζεται» από παντού (κι εσείς κατηγορείτε τον Παπακαλιάτη για κλέφτη) και από τον εαυτό του! Αλλά μάλλον του στοίχισε πολύ το γεγονός ότι η «Αμελί» έκανε πολύ μεγαλύτερη επιτυχία (και δικαίως) από το «Τοτό ο ήρωας». Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήξερα ότι έχω μόλις δύο ώρες για να ζήσω, μάλλον όμως δεν θα έβαζα να δω τούτη την ταινία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιανουαρίου 2016 από την Strada Films

«We found love in a hopeless place»; Δύσκολα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αμαλιάδα – Rosarno, ένα τσιγάρο δρόμο

Οι ταινίες με ήρωες μετανάστες κλείνουν σπίτια! Δεν πουλάνε ρε παιδί μου, δεν κόβουν εισιτήρια! Το ξέρουν (ξέρουμε) όλοι όσοι ασχολούνται (ασχολούμαστε) με το σινεμά, άμεσα ή έμμεσα, στη χώρα μας (το ίδιο νομίζω πάντως πως ισχύει σε όλο τον δυτικό κόσμο). Διανομείς, αιθουσάρχες, κριτικοί, με ένα στόμα, μια φωνή: ποιος θα δει ταινία με πρωταγωνιστές πρόσφυγες; Γιατί συμβαίνει αυτό; Υπάρχουν αρκετές απαντήσεις που μπορεί να δώσει κανείς για να εξηγήσει το φαινόμενο, επιφανειακά ή εν τω βάθει. Οι μετανάστες δεν είναι φωτογενείς! Η μετανάστευση, ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα του 21ου αιώνα, είναι κάτι που βιώνουμε, να πάμε να το δούμε και σινεμά; Πολύ δυστυχία και μιζέρια ρε παιδί μου. Τα ρούχα τους είναι λερωμένα, η ανάσα τους βρωμάει από την πείνα, το βλέμμα τους είναι βαρύ από τη νύστα και την κούραση, είναι πτωχοί, omg, omg, omg... Και τι γυρεύουν στη χώρα μας, να γυρίσουν πίσω από εκεί που ήρθαν, που θα τους δούμε και στο σινεμά! Μέχρι που ήρθαν οι Αλβανοί και οι Πακιστανοί αφήναμε τα κλειδιά στην εξώπορτα – τόσο καλοί ήταν οι άνθρωποι (μόνο Έλληνες, εννοείται). Τώρα, διπλαμπαρώνουμε. Μας πήραν τις δουλειές! Είναι μέλη του Isis! Υπάρχει σχέδιο ανθελληνοποίησης, αλλαγής του DNA του τόπου! Άσε που έχουν και την κακή συνήθεια να πνίγονται μεσοπέλαγα και πεθαίνουν και τα παιδιά τους – μα να βλέπουμε τέτοια πράγματα μεσημεριάτικα, την ώρα που τρώμε, κι εμείς λίγη ηρεμία θέλουμε, έλα τώρα, σε παρακαλώ, σιγά μην είναι φτωχοί, τόσα λεφτά δίνουν στους δουλεμπόρους, καλά κάνουν οι Δανοί και τους παίρνουν τα χρυσαφικά και τα χρήματα, τι, τσάμπα θα τη βγάλουν οι αλήτες, μωρέ δεν σφάξαμε, άσε που θα βιάσουν και τις γυναίκες μας... Τέτοια πράγματα...

Τι εύκολα ξεχνάμε όλοι, ε; Μωρέ, δεν έχετε δει το «America America»; Κανείς πια; Δεν έχετε συγγενείς, φίλους, γνωστούς, που μετανάστευσαν όντας Έλληνες; Σε Γερμανία, Αγγλία, Βέλγιο, Σουηδία, ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία; Δύο με τρία εκατομμύρια Έλληνες ζουν εκτός συνόρων! Σε αναζήτηση καλύτερης ζωής! Κι ο αριθμός αυξάνεται καθώς η κρίση στέλνει πλέον στο εξωτερικό όχι μόνον ανειδίκευτους εργάτες (όπως συνέβαινε τη δεκαετία του '60) αλλά και επιστημονικό προσωπικό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη Γερμανίδα κωλόγρια που όταν με είδε, πιτσιρικά (άντε να ήμουν 10 χρονών) στη Γερμανία, παρέα με τους φίλους μου (σκούροι όλοι, Έλληνες, Τούρκοι, Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι) κούνησε το κεφάλι της με φοβερή αηδία επαναλαμβάνοντας συνεχώς τη λέξη «Ausländer»: αλλοδαποί. Οπότε, ναι, συνυπογράφω ως δήλωση τον τίτλο του τρομερού άσματος των Pop Will Eat Itself: «Ich bin ein Ausländer»! Και ναι, άντε ρε παιδιά, δεν είναι αντιτουριστικές οι ταινίες με μετανάστες. Όπως σε όλα τα φιλμ υπάρχουν καλές και κακές ταινίες. H Mediterranea είναι μια σπουδαία ταινία με ήρωες μετανάστες. Και βασίζεται και σε πραγματική ιστορία.

Η υπόθεση: Ο Αγίβα άφησε πρόσφατα το σπίτι του στην Μπουρκίνα Φάσο, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή κι έναν τρόπο για να συντηρήσει την αδελφή του και τη μικρή του κόρη, που έμειναν πίσω στην πατρίδα. Προκειμένου να τα καταφέρει, θα εκμεταλλευτεί τη συμμετοχή του σε μια παράνομη επιχείρηση διακίνησης λαθρομεταναστών και θα κατορθώσει να φύγει από την Αφρική για τη νότια Ιταλία, μαζί με τον καλύτερό του φίλο, Αμπάς. Παρά τις δυσχέρειες, ο Αγίβα προσαρμόζεται στη ζωή στην Ιταλία, αλλά όταν αναπτύσσονται εντάσεις στην τοπική κοινότητα της πόλης Ροσάρνο όπου εγκαθίσταται, ανάμεσα στους μετανάστες, τους ντόπιους και την αστυνομία, τα πράγματα γίνονται ολοένα και περισσότερο επικίνδυνα. Αποφασισμένος να διατηρήσει τη νέα του ζωή, θα επιχειρήσει να ξεπεράσει τις δυσκολίες, όχι όμως χωρίς προσωπικό κόστος. Ταυτόχρονα, οι διαφορετικές κοσμοθεωρίες τους θα τον φέρουν σε σύγκρουση με τον Αμπάς, που μοιάζει να παρασύρεται από την οργή για την περιφρόνηση, τον ρατσισμό και την εκμετάλλευση που καλούνται να αντιμετωπίσουν.

Η άποψή μας: Αυτή η ταινία ξεκίνησε την καριέρα της στο φεστιβάλ των Καννών, όπου προβλήθηκε στο παράλληλο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής». Παίχτηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, καθώς ήταν υποψήφια για το βραβείο Lux του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλείου. Να σας πω γιατί μου άρεσε προσωπικά αυτή η ταινία; Γιατί παρουσιάζει την κατάσταση όπως είναι. Χωρίς ωραιοποιήσεις αλλά και χωρίς επιτηδευμένους μελοδραματισμούς. Για τη ζωή τους μάχονται οι άνθρωποι. Κάποιοι δολοφονούνται από «πειρατές» της ερήμου. Κάποιοι μπορεί να μην τη βγάλουν καθαρή στο ταξίδι μέσα στη Μεσόγειο. Κάποιοι θα παγώσουν από το κρύο της Ευρώπης. Ναι. Αλλά έχουν και το «We found love» της Rihanna ως ringtone! Το «We found love» ακούγεται πολλάκις γιατί στους στίχους επαναλαμβάνεται συχνά το «We found love in a hopeless place» και ο σκηνοθέτης το χρησιμοποιεί ως λάιφ μοτίφ: άλλοτε τονίζει την ελπίδα κι άλλοτε δεν μπορεί παρά να αναδείξει την ειρωνεία του πράγματος.

Ο Koudous Seihon, που υποδύεται τον Αγίβα, ουσιαστικά υποδύεται τον εαυτό του, μιας που τη δική του ιστορία άκουσε ο σκηνοθέτης και αποφάσισε, αφού την παρουσίασε σε δύο μικρού μήκους ταινίες, να την παρουσιάσει και σε μεγάλου μήκους – την πρώτη του. Ο Αγίβα λοιπόν από την Μπουρκίνα Φάσο βρίσκεται στην Αλγερία, πηγαίνει στη Λιβύη και από εκεί στην Ιταλία, όπου βρίσκεται να μαζεύει πορτοκάλια (θα μπορούσε να μαζεύει φράουλες στην Αμαλιάδα...). Μπορεί να παγώνει, να κοιμάται καταγής, να κάνει παρέα σε ποντίκια, να κλέβει μια βαλίτσα για να βρει ζεστά ρούχα, αλλά την ανθρωπιά του δεν την χάνει στιγμή. Παλεύει γιατί αυτό ξέρει να κάνει. Θέλει το όλον να λειτουργήσει. Στέλνει ένα mp3 player στην κόρη του (η σκηνή της συνομιλίας τους στο Skype είναι από τις πιο υπέροχες της ταινίας), έρχεται σε επαφή με άλλους μετανάστες, με αλληλέγγυους αλλά και με στραβωμένους ντόπιους που απλά δεν γουστάρουν ή πιο βαθιά θέλουν να διώξουν τους μετανάστες, να τους κάνουν κακό αν μπορούν, να εκτονώσουν το μίσος τους για τους άλλους, τους ξένους.

Υπάρχει η Μάμα Άφρικα που διοργανώνει συσσίτια, υπάρχει ο... μαφιόζος πιτσιρικάς, που πουλάει τα πάντα και καπνίζει σαν μαύρος (χα!) και δεν τον νοιάζουν χρώματα, προέλευση, θρησκεία, υπάρχει η οικογένεια του αφεντικού που εντάξει, τη δουλειά του κάνει, εκμεταλλεύεται τους μετανάστες αλλά δεν είναι κακός ρε παιδί μου, πως να το κάνουμε. Υπάρχουν και οι άλλοι, που δέρνουν, που ουρλιάζουν, που μισούν. And the hatters gonna hate, που λέει και η Taylor Swift (ναι, κι αυτό ακούγεται στην ταινία!). Κι όταν έρθει η αναπόφευκτη σύγκρουση κι αφού ο Αμπάς λιντσαριστεί κι αφού πολλοί μετανάστες αποφασίσουν να γυρίσουν πίσω γιατί η Ευρώπη κάθε άλλο παρά ο παράδεισος που νόμιζαν αποδεικνύεται, τι θα κάνει ο Αγίβα; Θα βάζει σαμπάνιες σε πάρτι όπου θα παραβρεθούν και κάποιοι από τους ντόπιους φασίστες. Και υπό τους ήχους του αθάνατου «Sarà perché ti amo» των επιτυχημένων και στη χώρα μας Ricchi e Poveri (μα όνομα για συγκρότημα είναι αυτό; άκου πλούσιοι και φτωχοί...), που έγινε επιτυχία το μακρινό 1981 (εδώ τότε εμφανίστηκε η περίφημη «Αλλαγή» - 12 χρονών ήμουν τότε...), ο φίλος μας ο Αγίβα θα μπει κι αυτός στο πάρτι. Out of focus. Και θα γίνει ίδιος με τους άλλους. Δεν θα ξεχωρίζει. Γιατί, θα είναι στη Μεσόγειο. Τι λέω, στις Μεσόγειες. Πληθυντικός. Τι σου είναι το καλό σινεμά ρε φίλε...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιανουαρίου 2016 από την Weird Wave