Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Όσο κι αν μοιάζει απίστευτο, ούτε καν εκατό χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο που λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα της ταινίας, μόλις έντεκα χειμώνες πριν, μια και μόνη χρονική ανάσα δηλαδή, διοργανώθηκαν Ολυμπιακοί Αγώνες, το σημαντικότερο και συμβολικότερο γεγονός στον κόσμο. Τότε, το Σεράγεβο, μια από τις μεγαλύτερες σε πληθυσμό πόλεις της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, κράτους πολυσυλλεκτικού σε θρησκείες, πολιτισμούς και το κυριότερο σε εθνότητες, μα υπερήφανο σε τέτοιο βαθμό ώστε να ξεχωρίζει επί όλων των ισοδύναμων του, σε οποιονδήποτε τομέα, είχε κριθεί ως μέρος ασφαλές και γόνιμο για να φιλοξενήσει τον σπουδαιότερο θεσμό του πλανήτη. Δεν είχε πάρει μπροστά βλέπεις ακόμα η δυτική, ιμπεριαλιστική, διαιρετική προπαγάνδα, που τσάκισε, απούσης της σιδερένιας στραταρχικής πυγμής, την υποδειγματικής πολιτικοκοινωνικής λειτουργείας ομοσπονδία, δημιουργώντας ανεξάρτητα κράτη - δορυφόρους των εκάστοτε ισχυρών πατρόνων της EU. Δεν ήθελε άλλωστε και πολύ κόπο για να στηθεί αυτό το δολοφονικό πανηγύρι, αρκούσαν μια φούχτα νατοικές προβοκάτσιες, για να βουτηχτούν οι μέχρι πρότινος, ετερόκλητης παράδοσης, μα για μισό αιώνα ειρηνικά συνυπάρχοντες κόσμοι, στον πιο άδικο των πολέμων. Τον εμφύλιο σπαραγμό. Επαγγελματικά πολιτικάντικα τεχνάσματα των Γερακιών, που με σταθερά γοργούς ρυθμούς κατάφεραν να διοργανώσουν μέσα σε κλίμα νοσηρού μίσους, έως και μαζικές γενοκτονίες, σαν κι εκείνη την δυσβάσταχτη που συνέβη το καλοκαίρι του 95 στην πονεμένη κωμόπολη της μουσουλμανικής Βοσνίας.

Ξημερώνει 11 Ιουλίου. Τα στρατεύματα των Σερβοβοσνίων, κάτω από την άτεγκτη καθοδήγηση του στρατηγού Μλάντις προελαύνουν στην συνοριακή οδό της Ερζεγοβίνης. Δεκάδες χιλιάδες άοπλοι πολίτες, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι, στριμώχνονται στον θύλακα της Σρεμπρένιτσα, που υποτιθέμενα βρίσκεται κάτω από την κάλυψη των κυανόκρανων του ΟΗΕ. Δίνοντας τους της αίσθηση ασφάλειας, που μπορεί να παρέχει ένας διεθνής στρατός, μπροστά στην έφοδο των επί τετραετίας αντιπάλων. Τόσο εντός, όσο και πέριξ της βάσης, που διοικείται από το ολλανδικό απόσπασμα, έχουν στοιβαχτεί μυριάδες κόσμου, αναζητώντας καταφύγιο από την επέλαση των τανκς. Και τότε σκάζει το μοιραίο μαντάτο: Καμία αρωγή δεν πρόκειται να δοθεί στους πρόσφυγες, από καμία διεθνή ειρηνευτική δύναμη. Οφείλουν να παραμείνουν σιωπηλοί και να υπομένουν την τύχη τους, κατά κοινή απόφαση του "ανθρωπιστικού" Οργανισμού...

Πίσω από τα δίφρακτα, η μεσήλικας Βόσνια, πρώην δασκάλα και νυν εργαζόμενη ως διερμηνέας, Άιντα, αντιλαμβανόμενη τον υψηλό κίνδυνο που διατρέχει ο τόπος της, θα αναζητήσει μέσα στο πλήθος, τον αγαπημένο της σύζυγο και τα λατρεμένα της παιδιά, τον Χάμντια και τον Σέγιο. Ελπίζοντας πως εντός του στρατοπέδου, δεν κινδυνεύουν από την εκδικητική μανία των Σέρβων, θα καταφέρει να τους φέρει κοντά της, υπολογίζοντας πως οι Ολλανδοί θα εκτιμήσουν την συνεισφορά της και θα εντάξουν τα μέλη της φαμίλιας της στην λίστα της σωτηρίας. Φευ! Πολύ γρήγορα θα καταλάβει, πως οι ευρωπαίοι προστάτες δεν είναι τίποτα περισσότερο από πολυλογάδικα πιόνια, που δεν διαθέτουν την παραμικρή ισχύ στα χέρια τους και κρυμμένοι πίσω τα γραφεία τους, μόνο να σώσουν έστω και έναν από την διαφαινόμενη σφαγή, δεν θα καταφέρουν.

Συνεπώς η Μητέρα οφείλει να πάρει πλέον την κατάσταση στα χέρια της. Να παλέψει για το οποιοδήποτε πρόσκαιρο κέρδος, να κρύψει την δική της φοβία, να κοροϊδέψει τα τρομαγμένα βλαστάρια της πως όλα πηγαίνουν κατ ευχήν, να αστειευτεί κομματάκι μπας και σπάσει το προαίσθημα του θανάτου που ζυγώνει, να εκλιπαρήσει, τέλος, μέσα σε σπαραγμό, για την ύστατη σωτηρία. Δεν προσποιείται σε κανένα σημείο της αφήγησης πως νοιάζεται για κανέναν άλλο από τους χιλιάδες τριγύρω, πέρα από την οικογένεια της. Στον πόλεμο άλλωστε, το σύνθημα με τον σώζωντα και το σωθήτο, βασιλεύει. Ουδείς πρόκειται να την μέμψει γι αυτό, ουδείς άλλωστε θα πραγματοποιούσε το αντίθετο. 

Σιμά τριάντα χρόνια μετά τον κατακερματισμό της γειτόνισσας μας, οι πληγές όλων όσων βίωσαν τα αποτρόπαια εγκλήματα που προκάλεσε η φίλια διαμάχη, είναι ακόμη ορθάνοιχτα και ανεπούλωτα. Πλέον όμως, με τον νου σκεπτόμενο με υγεία και όχι με ανταποδοτική παρόρμηση, στην θωριά των μυριάδων, ένθεν κακείθεν, νεκρών, κανείς δεν ζητά πλέον τιμωρίες και αγχόνες. Παρά μόνο λυτρωμό και γαλήνεμα της ψυχής. Τρεις δεκαετίες μετά την ανείπωτου θρήνου σύρραξη, καταλαβαίνει κανείς πως εντέλει ούτε φυλετικές, ούτε θρησκευτικές ρίζες είχε, παρά μόνο αποικιοκρατικά διχαστικές εφορμήσεις της μιλιταριστικής μπότας των απανταχού Ράιχσταγκ. Ποτέ στο φιλμ δεν ακούγονται λέξεις όπως Ισλάμ, Μουσουλμάνος, Χριστιανός ή Ορθόδοξος. Άνθρωποι είναι οι από δω, άνθρωποι και οι από κει. Και στα χέρια τους κραδαίνουν τα μαχαίρια που τους τα τοποθέτησαν οι εκμεταλλευτές πλέον, των διαμοιρασμένων στην Μονόπολη εδαφών. Της άχτουνγκ Κροατίας, της μποντζόρνο Σλοβενίας, ακόμη ακόμη κι εκείνης της ισοπεδωμένης μέχρι τα θεμέλια από τα Τόμαχοκ, Σερβίας, που προβάρει κοστούμι εισόδου της στην Συμμαχία. Την Βορειοατλαντική...

Με την πτώση κιόλας των σιωπηλών τίτλων της έναρξης, στην καρδιά του θεατή υφίσταται το συναίσθημα του να γνωρίζει την απόληξη της ιστορίας, συνεπώς να προετοιμάζεται κάδρο με το κάδρο για το μοιραίο φινάλε. Το γεγονός αυτό όμως, ουδέποτε παγιδεύει την σκηνοθέτιδα, ώστε να διαπράξει το δημιουργικό ατόπημα μιας φρενήρους ιστορικής εποποιίας. Αντιθέτως η ματιά της εξαίρετης Jasmila Zbanic, λειτουργεί απολύτως αφαιρετικά, σε πλήρη ηρεμία και χωρίς τις παραπλανητικές εκρήξεις που ενδεχόμενα θα προκαλούσαν τα ποτάμια αίματος στο εκράν. Στο οποίο δεν εμφανίζεται ούτε μισή σταγόνα από δαύτο το κόκκινο. Παρά μόνο τα πάντα αφήνονται στην σκέψη, εν ώρα βάδισης προς την θανατική τους ολοκλήρωση. Δίχως ορθή έμπνευση κάτι τέτοιο θα κατέληγε σε όλεθρο. Εδώ με τόσο μελετημένο και συναφές σενάριο, που δεν στοχεύει στο να μεγεθύνει το χάσμα ανάμεσα στους αντιμαχομένους του τότε, παρά μόνο να δράσει ανθρωπιστικά, φωτεινά κι ελπιδοφόρα, όλα μοιάζουν δομημένα άρτια, στην προβολή του απέραντου θανατικού. Και αντάμα ζωγραφίζονται οι πραγματικοί δολοφόνοι, οι αληθινοί δράστες του μακάβριου εγκλήματος. Όχι οι οπλοφόροι αντίζηλοι της εθνοτικής βεντέτας, αλλά εκείνοι που τους έζωσαν με τα άρματα, φροντίζοντας καλά να αδειάσουν απανταχού τα πυρά τους. Κουνώντας μόλις το μικρό τους δαχτυλάκι.

Η καθαρής και όχι θολής, τάχαμου προκλητικά ουδέτερης ματιάς Άιντα, δεν έρχεται εδώ για να φωτίσει το ιστορικό συμβάν, προς πρόσκαιρο όφελος μιας, ακόμη, πάμφτωχης χώρας, που δεν έχει καταφέρει να βάλει μισό τσιρότο πάνω στα σκισίματα του κορμιού της. Με αφάνταστη βοήθεια από την, πιο αληθινή δεν γίνεται, ερμηνεία της καταπληκτικής Σέρβας ηθοποιού Jasna Djuricic, το φιλμ ορίζει μια ολόσωστη δραματοποίηση των τραγικών γεγονότων, προς ανάδειξη του ενός και μοναδικού γεννήτορα των παγκόσμιων δεινών. Του πολέμου, ειδικά του αδελφικού. Αυτού που συμβαίνει μεταξύ έως τα χτες φίλων, κολλητών, συμμαθητών, συντρόφων, έστω κι άλλης θρησκείας, φυλής ή ράτσας. Που είναι και ο πικρότερος. Αλλά κι ο ευκολότερος για τους αποσχιστικούς δαίμονες να τον στήσουν. Και στο τέλος, να απολαύσουν σαν μοντέρνοι χαιρέκακοι Νέρωνες, τις φλόγες του να κατακαίουν τα πάντα, μοιράζοντας τρισαλί σε κάθε αντιμαχόμενη γη. Θα έρθει κάποια βολά η ώρα της πληρωμής. Θεός, είναι.

Μια πιτσιρίκα μεγαλώνει

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Zitti E Buoni...

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 40χρονος Σικελός σκηνοθέτης Paolo Licata. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο μπεστ σέλερ της Catena Fiorello – μαζί της συνυπογράφουν το σενάριο. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ της Ταορμίνα (στη Σικελία) τον Ιούλιο του 2019. Εκεί, τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου, από μια κριτική επιτροπή, πρόεδρος της οποίας ήταν ο πολύς Oliver Stone, ο οποίος είχε να πει τα καλύτερα για την ταινία.

Τα γυρίσματα της ταινίας Picciridda - Con i piedi nella sabbia έγιναν στα νησιά Αιγάδι (Φαβινιάνα και Λεβάντσο), το όνομα των οποίων προέρχεται από την αρχαιοελληνική τους ρίζα ως “νησιά των κατσικιών”. Κι ολόκληρο το καστ της ταινίας προέρχεται από την Σικελία. Τέλος, να σημειώσουμε πως η η Ileana Rigano, που υποδύεται τη θεία Πίνα στην ταινία, πέθανε στις 31 Μαΐου του 2020 στη Ρώμη, σε ηλικία 73 ετών.

Η υπόθεση: Τέλη της δεκαετίας του 1960, Σικελία. Οι γονείς της 11χρονης Λουτσίας μεταναστεύουν στη Γαλλία προς αναζήτηση εργασίας κι ενός καλύτερου μέλλοντος για όλη την οικογένεια. Μαζί τους πηγαίνει και ο μικρότερος αδελφός της. Η Λουτσία αναγκάζεται να μείνει μαζί με τη γιαγιά της, τη Μαρία, μια κυριαρχική, δυναμική γυναίκα, που δεν θέλει πολλά πάρε δώσε με τους συγχωριανούς της και ιδιαίτερα με την αδελφή της, την Πίνα. Κάτι έγινε στο παρελθόν ανάμεσα στις δύο γυναίκες, που δεν το γνωρίζει κανείς εκτός από τις δυο τους. Για πολλούς η γιαγιά Μαρία είναι Δόνα, μιας που κανείς δεν τη συναγωνίζεται στην περιποίηση των νεκρών πριν οδηγηθούν στην τελευταία τους κατοικία. 

Για άλλους, η γιαγιά Μαρία είναι «στρατηγός», μιας που είναι αυστηρή και επιδιώκει να γίνεται πάντοτε το δικό της, χωρίς να συγχωρεί. Η συνύπαρξη της Λουτσίας με τη γιαγιά της δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Εντέλει, θα βρει τα πατήματά της: ναι, ακολουθεί τις επιταγές της γιαγιάς της παραμένοντας παράλληλα ανεξάρτητη. Καθώς η Λουτσία οδηγείται στο να αποχαιρετιστεί την ανήλικη ζωή, η παιδική της αθωότητα χάνεται υπό το βάρος ενός αποτρόπαιου οικογενειακού μυστικού, για το οποίο η νεαρή κοπέλα θα πληρώσει βαρύ τίμημα.

Η άποψή μας: Πολύ θα ήθελε φαντάζομαι να πλασαριστεί ως ο νέος Tornatore ο φιλόδοξος πρωτάρης σκηνοθέτης τούτης της ταινίας. Μάλιστα, σε συνέντευξή του δήλωσε πως πολύ θα ήθελε η ταινία του να ήταν η πρόταση της Ιταλίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ το 2020! Πάντα υποστηρίζω πως το να έχεις υψηλές βλέψεις δεν είναι καθόλου άσχημο, ίσα ίσα μπορεί να σε βοηθήσει τα μάλα, καλό όμως είναι να υπάρχει και το ανάλογο γνώθι σαυτόν, έτσι; Τούτη η ταινία λοιπόν κουβαλάει επάνω της όλο εκείνο το φολκλόρ εξαιτίας του οποίου θα μπορούσε μια χαρά να καταναλωθεί στις ΗΠΑ... κατά τη δεκαετία του '90. Για τη σημερινή εποχή μοιάζει ελαφρώς παράταιρη. Επ' ουδενί δεν μιλάμε για κακή ταινία, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. 

Απλά είναι εντελώς γυρισμένη by the book, μη αιφνιδιάζοντας τον θεατή της σε κανένα σημείο της. Πλάνα γεμάτα λυρισμό, άλλα νοσταλγικά, όμορφη συνοδευτική μουσική και κυρίως αξιοπρεπέστατες ερμηνείες. Η πιτσιρίκα (χα, οι Ιταλοί χρησιμοποιούν τη λέξη piccirida με το ίδιο ακριβώς νόημα) που υποδύεται την Λουτσία όσο είναι ανήλικη, είναι ταλαντούχα και καθόλου δεν παίζει ως παιδί. Και η ερμηνεία της Lucia Sardo, που υποδύεται την Δόνα Μαρία, είναι άψογη. Η Δόνα Μαρία προσπαθεί να προστατέψει την μικρή Λουτσία από την πατριαρχία και τις άθλιες εκφάνσεις της. Κάνει ό,τι μπορεί. 

Έλα όμως που καμιά φορά η ξεροκεφαλιά και η άγνοια κινδύνου αλλά και η πεποίθηση πως ούσα νέα, δεν χρειάζεται να ακούει κανέναν, πόσο μάλλον τη γιαγιά της, δεν θα βγει σε καλό στην Λουτσία. Μια ένσταση εδώ (μικρή, μεγάλη, θα αποφασίσετε κι εσείς αφού και εφόσον δείτε την ταινία): δεν ξέρω ρε παιδί μου αν τόσο πολύ μας έχει επηρεάσει όλη η φιλολογία πάνω στο κίνημα metoo, αλλά μερικές φορές τα πλάνα με τα οποία παρουσιάζει την Λουτσία ο σκηνοθέτης, είναι θαρρείς ανάρμοστα αισθησιακά. Γιατί να μας τη δείξει την μικρή με το βρακί της από πίσω; Ίσως να υπερβάλλω αλλά δεν μου φάνηκε αθώο αυτό. Όπως και το ξεκούδουνο βάδισμα της ξαδέλφης της Λουτσίας, όπως τη γέννησε η μάνα της προς τον γκρεμό, δεν δείχνει να έχει κάποια δραματουργική σημασία, καθώς μετά από αυτήν τη σκηνή, δεν την ξαναβλέπουμε. Βέβαια, μπορεί να λειτουργεί ως προοικονομία του τι θα ακολουθήσει σχετικά με την Λουτσία, αλλά και πάλι, μπορεί κανείς να πει ότι λειτουργεί ως οφθαλμόλουτρο και τίποτε παραπάνω. 

Εν κατακλείδι, αυτή είναι μια ταινία που με πιο γνωστούς ηθοποιούς και καλύτερο σκηνοθέτη (όχι απλώς ικανό διεκπεραιωτή) θα μπορούσε να αφορά μεγάλη μερίδα κοινού λίγες δεκαετίες πριν. Λαϊκό μελόδραμα, που δεν θα σε «χαλάσει», και ίσως αν το πετύχαινες στην τηλεόραση να του έδινες μια ευκαιρία, χαζεύοντάς το.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Οκτωβρίου 2021 από την Enorama!

Πεταμένα Λεφτά

του gaRis (@takisgaris)

Για μένα υπάρχουν, τουλάχιστο σε αδρές γραμμές ιδωμένο, δυο βασικές σχολές σινεμαδοκριτικής: Μια είναι η φάση του «γράφω ό,τι βλέπω και κρίνω όπως το αισθάνομαι», η οποία φαντάζει, αν όχι πιο αυθεντική, σίγουρα πλέον αυθόρμητη και πηγαία. Η έτερη έχει να κάνει περισσότερο με το που τοποθετείται στο γενικότερο πλαίσιο η προκειμένη ταινία, ως είδος, ακόμη κι ως πρότζεκτ. Το μπακστέιτζ φερειπείν. Όταν ξεκινούσα προ 20ετίας να γράφω στο διαδύχτι, τραβούσα ντουγρού στον πατσά. Ρώτα με σήμερις αν γουλάρεις. Έχω πλέον φύγει στην άλλη μεριά. Ωρίμανση δε το λέω εύκολα. Ίσως cineιδητοποίηση του κινηματογραφικού σύμπαντος και της κατασκευής του πιότερο (με τη δεδομένη παραδοχή πως δεν είμαι ικανός να φκιάσω ούτε μια εντελώς μέτρια ταινία από δαύτες που ευκόλως ξωρίχνω στην πυρά- στην πυρά - με τις ξενέρωτες, που λέει και η εθνική ποπ αοιδός).

Μεταφράζω: Ο παλαιών πατρών εαυτός μου θα διέγραφε μονοκοντυλιά το Venom: Let There Be Carnage ως ένα ανακυκλωμένο σκουπίδι, ξέχειλο σε απλώς ανεκτό CGI, χωρίς νόημα και σκοπό στο σελουλόιντ, ακόμη και στα στενά πλαίσια του Spiderman sidekick εντός της Marvelοχώρας. Ένα νεκροταφείο καλοπληρωμένου ταλάντου των Tom Hardy (Venom / EddieBrock), Woody Harrelson (Cletus Kasady), Michelle Williams (love interest του Χάρντι) και Naomi Harris (mutant πόθος του Harrelson). Μια εντελώς ακεντράριστη σκηνοθετικά και ανύπαρκτη σεναριακά δουλειά του ημίθεου Γκόλαμ / Σήζαρ παπετά Andy Serkis (που τα είχε πάει μια χαρά στο πρωτάρικό του Breathe). Μια σηκουελιανή σάχλα που απλώς στέκεται μια ίντσα πιο ψηλά από το ανεκδιήγητο πρώτο φιλμ, χάρη στο εις διπλούν αστεϊστικο odd couple εύρημα των Venom / Cletus να έχουν νταλαβέρια με τα συμβιωτικά τους (εντελώς υπαρκτές εξωγήινες τερατομορφές, που τους προκαλούν καραμπινάτη σχιζοφρένεια) προτού επιδοθούν στην επίλυση των μεταξύτωνε λογαριασμών. 

Έλα όμως που η πλήρως αδικαιολόγητη προσκόληση στο PG13 (που δε βοήθησε τόσο εισπρακτικά αφού οι είσπραξες με το ζόρι πιάνουν τα $200+Μ του πρώτου Venom) αφαιρεί τεράστιους πόντους από την οξύτητα του εγχειρήματος, αποστερώντας το από τη δυνατότητα πρόκλησης αληθινού carnageπου θα δικαιολογούσε τον επιβλητικό του τίτλο. Ο φοβερός Hardy που ήλπιζες πως μετά το The Revenant θα ακολουθούσε μια μεγαλομεγέθη αξιακή τροχιά, να κάνει ζάφτια με τις αγριοφωνάρες του Venom, ενώ λέει έχει και writing credits στην ταινία κατά τα πρότυπα του Ryan Reynolds στα Deadpool (κάνε όνειρα Τομ). Όσο για τα κακόγουστα περουκίνια του Woody, δεν κρύβουν το (άλλο ένα) οβεράκτινγκ ενός ακόμη στοκ κακούλη. 

Στόπα όμως εξυπαρχής, εγώ δεν είμαι εγώ πχιά. Βλέπω τη μεγάλη εικόνα. Πως με τον κορώνα ξωμείναμε από εισιτήρια και πως κι αυτά, τα κατά κυριολεξία τερατογενή, είναι χρειαζούμενα για να κινείται το σύστημα και να δοθεί χώρος και μπάτζετ, που θα επενδυθεί σε πιο ανεξάρτητες παραγωγές. Αλλά ρε φίλος, δεν είναι είναι ειρωνεία τώρα που η Marvel έχει φτάσει να χτυπάει τα μεγάλα βραβεία (Black Panther) και να σμιλεύει χαρακτήρες (Avengers: Endgame) να μας σαβουρντάει αυτή την ανεκδιήγητη 90-ίλα, που επιβάλλει να κάψεις εγκέφαλο για να την παρακολουθήσεις; (Παρεμπί, στην υπόθεση του έργου δεν αναφέρθηκα παρά μοναχά ακροθιγώς, χωρίς παρεξήγηση αλλά...)

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Οκτωβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Μια Φωτογραφία Λέει Όλη την Αλήθεια

του gaRis (@takisgaris)

Ο William Eugene (Gene) Smith (1918-1978) έχει καταχωρηθεί στα κιτάπια της Ιστορίας ως ο εμβληματικός μάστορης του φωτορεπορτάζ στα χρόνια του Β’ παγκοσμίου Πολέμου. Χρησιμοποιώντας αποκλειστικά ασπρόμαυρη κάμερα, ο Τεξανός (Κάνσας) απαθανάτισε τη φρίκη των σπασμένων σαν κλωνάρια κορμιών που χάθηκαν στη μάχη όσο κανείς άλλος, έχοντας τραυματιστεί και ο ίδιος. Στη συνέχεια (1948-1954) ασχολείται με ουμανιστικά θέματα δουλεύοντας πάντα για το περιοδικό Life, από όπου αποσύρθηκε κατρακυλώντας στο αδιέξοδο της απομόνωσης και του αλκοόλ, χωρίς επαφή με την πρώην σύζυγο και τα πέντε παιδιά του. Στη Νέα Υόρκη θα τον βρει η δεκαετία του 70’, όταν μια γιαπωνέζα ακτιβίστρια, η Aileen (Minami) θα χτυπήσει την πόρτα του κατά τρεις δεκαετίες γηραιότερου Gene (Johnny Depp) για τον επαναφέρει στην ενεργό δράση και στην επανασύνδεση με τον κυνικό εκδότη του παρακμάζοντος περιοδικού Life, Robert Hayes (Bill Nighy).

Ο επόμενος προορισμός του τώρα είναι το γιαπωνέζικο ψαροχώρι Minamata στα 1971. Εκεί συντελείτο μια μεγάλης κλίμακας βιομηχανική μόλυνση του οικοσυστήματος από βαρύ μόλυβδο, που θέριζε τις ζωές των εκεί διαμενόντων οικογενειών, που συνάμα εργάζονταν για την παγκοσμίου εμβέλειας εταιρία παραγωγής χημικών, με την επωνυμία Chisso. Η άφιξη του Gene θα τον κάνει, μετά από μια σειρά τραυματικών επεισοδίων και ανένδοτου αγώνα, να αφουγκραστεί τα δίκαια αιτήματα των μαστιζομένων κατοίκων και να επιστρατεύσει την κάμερά του στην υπηρεσία της αποκατάστασης των θανατηφόρων ζημιών στην περιοχή και ιδιαίτερα επί των αθώων παιδικών ψυχών. Η ιστορία είναι πραγματική, με τον γάμο των Gene - Aileen και το σοβαρό τραυματισμό του πρώτου από τραμπούκους της εργοδοσίας να ολοκληρώνουν την αποστολή του, χαρίζοντας φωνή στους αδικημένους και ένα τρανό εκδοτικό χιτ στο περιοδικό Life. 

O σκηνοθέτης / σεναρίστας του Minamata, Νεοϋορκέζος Andrew Levitas (Lullaby, 2014), με θητεία σε διαφορετικές πλατφόρμες και installations, έχει την καρδιά του στη σωστή θέση, επιχειρώντας να αναδείξει, μέσα από τη βιογραφία ενός σημαντικού φωτογράφου, ένα ακόμη οικολογικού περιεχομένου πρόβλημα και να καταγγείλει το κλασικό δίπολο, πίσω από μια οιαδήποτε καταστροφή του περιβάλλοντος: Κρατική αναλγησία και επιχειρηματική απληστία. Δεν αποφεύγει τον διδακτισμό, προς τιμήν του όμως το να κρατήσει τους περισσότερους επί της Μιναμάτα διαλόγους στην ιαπωνική, κερδίζοντας σε αυθεντικότητα. Ευτυχεί δε να έχει έναν Depp, αγνώριστο φυσιογνωμικά (μου θύμισε Billy Crystal της τελευταίας περιόδου, χωρίς τη λουλακί βαφή στο μαλλί) αλλά και ισορροπημένο ερμηνευτικά, παίζοντας έναν ώριμο άνδρα της ηλικίας του (γκουχ-γκουχ). Το υποστηρικτικό καστ είναι αποτελεσματικό και η αφήγηση στρωτή όμως το πράμα αργεί να απογειωθεί, περίπου στο τελευταίο μόλις δεκάλεπτο, με την αναπαράσταση της αλλά Pieta ιστορικής φωτό “Tomoko Uemura in Her Bath”. 

Ο Todd Haynes (Dark Waters) ή αν θες, το Spotlight της αντίστοιχης στρατευμένης δημοσιογραφίας επίτευγμα, δείχνουν το δρόμο μιας λιγότερο κλισέ σταχυολόγησης τοιαύτης θεματολογίας που δε λειτουργεί εντελώς αν δεν αγγίξει και την καρδιά του θεατή. Ύστερα η σκέψη πως το όλο εγχείρημα θα ήταν λειτουργικότερο ως ντοκιμαντέρ κυριαρχεί ως την τελική σεκάνς. Επίσης, αναμένεις περισσότερα από τον μαέστρο Ryuichi Sakamoto (Καλά Χριστούγεννα Μίστερ Λόρενς, Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας) στη μουσική επένδυση. Το Minamata, γυρισμένο προ 2ετίας, είχε την ατυχία να ξωπέσει στην πορεία του προς τις σκοτεινές αίθουσες από την MGM, με την πραγματική αιτία να βρίσκεται πιο πέρα από τον κορώνα. Ο Johnny Depp, σχεδόν στιγματισμένος από το πολύκροτο διαζύγιο με την Amber Heard και τις κατηγορίες περί παρολίγον γυναικοκτονίας που κόσμησαν τα ταμπλόιντ, είναι μαύρο πρόβατο εσχάτως και έτσι αυτή η πραγματικά μεστότερη δουλειά του, μετά το Black Mass (2015), δυστυχώς μέλλεται να παραμείνει στα ψιλά γράμματα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Οκτωβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Το πέρασμα στην Κολομβία! Δραματική είναι και η νέα δημιουργία του πολυβραβευμένου Ταιλανδέζου σκηνοθέτη Apichatpong Weerasethakul, που φέρει τον τίτλο Ανάμνηση (Memoria). Το φιλμ κέρδισε το Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο τελευταίο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών 2021. Η Τζέσικα ζει στη Σκοτία και ασχολείται με την ανθοκομία. Όταν επισκέπτεται την αδελφή της στη Μποκοτά αρχίζει να ακούσει παράξενους ήχους ακόμα και κατά την διάρκεια του ύπνου της. Η συνεχής επανάληψη αυτών των ήχων την κάνουν να αναζητήσει την προέλευση τους.

Πρωταγωνιστεί η Tilda Swinton έχοντας στο πλευρό της τους Elkin Díaz, Juan Pablo Urrego, Daniel Giménez Cacho και Jeanne Balibar.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Οκτωβρίου 2021 από την Spentzos Films!

Λυπούμαστε που σας ξαναβλέπουμε! Η αγαπημένη, αλλόκοτη φαμίλια επανέρχεται με τη συνέχεια κινουμένων σχεδίων Η Οικογένεια Άνταμς 2. Σε αυτήν την ολοκαίνουρια ταινία, οι Άνταμς μπερδεύονται ξανά σε παλαβές περιπέτειες και βρίσκονται μπλεγμένοι σε ξεκαρδιστικά σκηνικά, με κάθε είδους ανυποψίαστο χαρακτήρα που θα βρουν στο διάβα τους. Παραμένοντας πάντα πιστοί στη μακάβρια φύση τους, τα μέλη της οικογένειας Άνταμς κουβαλάνε όπου κι αν βρεθούν τη σκοτεινιά και την εκκεντρικότητά τους, με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Οι γονείς της φαμίλιας, η Μορτίσια και ο Γκόμεζ, νιώθουν απογοητευμένοι που έχουν παραμελήσει τα παιδιά τους, τα οποία μεγαλώνουν παρακάμπτοντας τα οικογενειακά δείπνα και απασχολούνται μόνο με μακάβρια παιχνίδια τρόμου. Για να αναθερμάνουν τους οικογενειακούς δεσμούς, αποφασίζουν να μπουν όλοι μαζί στο Στοιχειωμένο τροχόσπιτο και να κάνουν κάτι ανήκουστο, να πάνε οικογενειακές διακοπές! Μάλιστα, θα αφήσουν τη Γιαγιά πίσω στο σπίτι, μόνη της... Η περιπέτεια που θα ζήσουν θα τους βγάλει από την ασφάλεια του σπιτιού τους και θα τους φέρει σε επαφή με πολλούς ανυποψίαστους χαρακτήρες. Τι θα μπορούσε, ενδεχομένως, να πάει στραβά;

Την σκηνοθεσία υπογράφουν οι Greg Tiernan και Conrad Vernon ενώ τις φωνές τους στους χαρακτήρες δανείζουν οι Oscar Isaac, Charlize Theron, Chloë Grace Moretz, Javon Walton, Nick Kroll, Wallace Shawn, Snoop Dogg, Bette Midler, Bill Hader.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Tulip Ent.!

Το κακό πεθαίνει απόψε! Η αναβίωση της θρυλικής «Νύχτας Με Τις Μάσκες» το 2018 από τον σκηνοθέτη David Gordon Green, σημείωσε τεράστια επιτυχία με εισπράξεις που ξεπέρασαν τα 250 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Η ταινία έγινε έτσι το πιο πετυχημένο κεφάλαιο στην σαραντάχρονη ιστορία της σειράς Halloween, που είχε γεννήσει το μυαλό του John Carpenter. Φέτος, η εμβληματική ηρωίδα Jamie Lee Curtis, επιστρέφει στο θρυλικό ρόλο που την ανέδειξε και ο ίδιος σκηνοθέτης αναλαμβάνει ξανά τα ηνία για τη συνέχεια του αναγεννημένου μύθου, που θα αιματοκυλίσει ξανά την οθόνη. Η ιστορία ενός μασκοφορεμένου δολοφόνου χωρίς ταυτότητα και χωρίς προφανή κίνητρα για φρικτούς φόνους με ένα μαχαίρι, που επιστρέφει στη γενέτειρά του για να συνεχίσει τις σφαγές που άρχισε σαν παιδί, είναι τόσο λιτή αλλά και τόσο εύστοχη, ώστε να αποκτάει από μόνη της αρχετυπικές διαστάσεις για τα δεδομένα των μύθων του τρόμου. Το «κακό», όπως υπογραμμίζει η μυθολογία του John Carpenter, δεν βρίσκονταν μακριά μας αλλά είχε αναγεννηθεί ανάμεσά μας. Η ανάγκη του κοινού για επιστροφή σε διαχρονικές ιστορίες τρόμου, μάς φέρνει τη συνέχεια της ιστορίας του Μάικλ Μάγιερς, ενός ανθρώπου χωρίς ταυτότητα και πρόσωπο, ο οποίος επιστρέφει για να συνεχίσει το έργο της αέναης σφαγής. Στην προηγούμενη ταινία, η ηρωίδα Λόρι Στρόουντ μαζί με την κόρη και την εγγονή της, παγίδεψαν το μασκοφόρο τέρας, και το εγκλώβισαν στο υπόγειο, ωστόσο τα βαριά τραύματα που της προκάλεσε ο αιώνιος βασανιστής της, την έστειλαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Αλλά όταν ο Μάγιερς καταφέρνει να απελευθερωθεί από την παγίδα, το τελετουργικό λουτρό αίματος συνεχίζεται και όλη η γειτονιά, μαζί με αρκετούς επιζήσαντες του αιμοδιψούς σφαγέα, έχει ξεσηκωθεί ενάντια στο ασταμάτητο τέρας. Οι τρεις γυναίκες αποφασίζουν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, σχηματίζοντας έναν άγρυπνο όχλο που θέλει να κυνηγήσει το τέρας που της έκλεψε τη νιότη και τη στοιχειώνει κάθε μέρα έκτοτε και να τον σκοτώσει μια για πάντα.

Δίπλα στην Lee Curtis συμπρωταγωνιστούν οι Judy Greer, Andi Matichak, Will Patton, Thomas Mann, Anthony Michael Hall.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Tulip Ent.!

Πως να μείνεις έγκυος από ένα...αμάξι! Πρόκειται για την ταινία που απέσπασε τον βαρύτιμο Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών 2021. Μετά το Raw, η Julia Ducournau επιστρέφει με την πιο αμφιλεγόμενη βράβευση όλων των εποχών. Και γίνεται μόλις η δεύτερη γυναίκα που κατακτά το Παλμ Ντ'ορ στην ιστορία του θεσμού! Μια ταινία με τον τίτλο Titane για γερά στομάχια που τεστάρει τα όρια. Eπίσημη επιλογή της Γαλλίας για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας 2022. Μετά από μια σειρά ανεξήγητων εγκλημάτων, ένας πατέρας ξαναβρίσκει τον γιο του, που αγνοούνταν για 10 χρόνια. Titane: Μέταλλο ιδιαίτερα ανθεκτικό στη θερμότητα και τη διάβρωση με κράματα υψηλής αντοχής σε εφελκυσμό.

Πρωταγωνιστούν οι Agathe Rousselle, Vincent Lindon, Garance Marillier, Laïs Salameh.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Cinobo!

Έγιναν μητέρες την ίδια ημέρα! Ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του παγκόσμιου σινεμά, και αγαπημένος του ελληνικού κοινού, ο Pedro Almodovar επιστρέφει με μια ακόμη απολαυστική ταινία γεμάτη συγκίνηση και ανατροπές. Τιμητικά το νέο του φιλμ Παράλληλες Μητέρες (Madres Paralelas), υπήρξε η Ταινία έναρξης του τελευταίου Φεστιβάλ Βενετίας. Δύο ετοιμόγεννες γυναίκες συμπίπτουν στο ίδιο δωμάτιο νοσοκομείου. Και οι δύο δεν είχαν προγραμματίσει τις εγκυμοσύνες τους, και οι δύο είναι εκεί χωρίς τους πατεράδες των μωρών τους. Η μεγαλύτερη από τις δύο (Πενέλοπε Κρουζ), Τζάνις, δε μετανιώνει για την επιλογή της να γίνει μητέρα, αντίθετα είναι πανευτυχής. Η Άνα, από την άλλη, είναι έφηβη - και έντρομη και μετανιωμένη για αυτό που συμβαίνει. Η Τζάνις προσπαθεί να την ενθαρρύνει, όσο και οι δυο τους διασχίζουν σαν υπνωτισμένες τους διαδρόμους του νοσοκομείου. Τα λίγα λόγια που θα ανταλλάξουν στις ώρες αυτές θα δημιουργήσουν έναν πολύ στενό δεσμό ανάμεσα στις δυο τους, δεσμός ο οποίος αναπτύσσεται και περιπλέκεται, αλλάζοντας τις ζωές τους για πάντα.

Το Παράλληλες Μητέρες είναι μια ιστορία για προγόνους και απογόνους. Μία ιστορία για την αλήθεια του ιστορικού παρελθόντος, αλλά και την πιο προσωπική αλήθεια των χαρακτήρων. Μιλά για την ταυτότητα και τη μητρική αγάπη μέσα από τρεις πολύ διαφορετικές μανάδες: την Τζάνις, την Άνα και τη μητέρα της Άνα, μια μητέρα εγωίστρια, χωρίς μητρικό ένστικτο, όπως παραδέχεται και η ίδια. Πρωταγωνιστούν οι Penélope Cruz, Aitana Sánchez-Gijón, Milena Smit, Israel Elejalde, Julieta Serrano, Rossy de Palma, Daniela Santiago.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Odeon!

Η φωνή της άλλαξε τα πάντα! Και το κύμα των μουσικών βιογραφικών ταινιών, που ειδικά πολύ πρόσφατα οδήγησαν μέχρι τα υψηλότερα σκαλοπάτια των Οσκαρικών βραβεύσεων (Judy, Rocketman, Bohemian Rhapsody) συνεχίζεται για τα καλά με το biopic της Βασίλισσας της Soul, Aretha Franklin. Το Respect σκηνοθετεί η Liesl Tommy, στην πρώτη κινηματογραφική μεγάλου μήκους απόπειρα της, μετά από μακρά πορεία στην τηλεόραση σε σειρές όπως Jessica Jones, Mrs Fletcher και Insecure. Η ταινία σκοπό της έχει να προβάλλει τις πιο σημαντικές στιγμές στην πορεία της καλλιτέχνιδας, που ξεκίνησε ως τραγουδίστριας γκόσπελ στο Ντιτρόιτ, για να φτάσει στις πιο υψηλές θέσεις των τσαρτς της Αμερικής με την μπράντα της Atlantic Records, στην οποία υπέγραψε το 1966. Με τραγούδια όπως τα I Never Loved a Man (The Way I Love You), Respect, (You Make Me Feel Like) A Natural Woman, Chain of Fools, Think και I Say a Little Prayer. Και φυσικά καλύπτει όλη την διαδρομή της τιμημένης με 17 Grammy φωνής, μέχρι τον θάνατο της το 2018 σε ηλικία 76 ετών.

Εννοείται πως χρειάζεται και μια σπουδαία επίσης χροιά για να αποδώσει την Αρίθα στο εκράν κι αυτή δεν είναι άλλη από την τόσο ταλαντούχα Jennifer Hudson, κάτοχο ήδη ενός Όσκαρ υποστηρικτικής ερμηνείας, για τον σπαρακτικό ρόλο στις Dreamgirls. Μαζί της εμφανίζονται και οι Forest Whitaker που υποδύεται τον πατέρα της Φράνκλιν, η Audra McDonald ως η μητέρα της, ο Marlon Wayans ως ο πρώτος της σύζυγος Τεντ Γουάιτ, η Mary J. Blige ως καταπληκτική Ντάινα Ουάσιγκτον, ο Gilbert Glenn Brown ως Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, ο Marc Maron ως ρεπόρτερ των μουσικών περιοδικών Τζέρι Γουέξλερ και ο Tituss Burgess ως Αιδεσιμότατος Τζέιμς Κλίβελαντ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Tulip Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Δεν βρισκόμαστε πια στον Μεσαίωνα. Αυτό είναι απόλυτα βέβαιο, αφού οι - δυτικές τουλάχιστον, πολιτισμένες  - κοινωνίες, έχουν τοποθετήσει την οντότητα της γυναίκας, ισότιμα δίπλα σε εκείνη την αντρική. Νομικά τουλάχιστον, γεγονός που σταδιακά ολοκληρώνει την ηθική, την παραδοσιακή υπόσταση του και πέραν των μεγάλων αστικών κέντρων, εκεί που οι κανόνες καθυστερούν κάπως να ταξιδέψουν. Συνεπώς, προσωπικά, θα θεωρήσω τις όχι και λίγες πράξεις βίας, που έχουν φτάσει ίσαμε την ακρότητα της στυγερής ανθρωποκτονίας, ως εξαίρεση που επιβεβαιώνει αυτή την θεμελιώδη, για έναν ορθολογικό κόσμο, αρχή. Όταν σύσσωμη η κοινή γνώμη αντιδρά και καταδικάζει τους φονιάδες, βιαστές, απανθρώπους, πιστεύω πως βαδίζουμε στον σωστό δρόμο. Και τέτοιου είδους κινηματογραφικές ιστορίες, σαν του The Last Duel, που καθρεφτίζουν το άνισο χθες, στο σαφώς φωτεινότερο σήμερα, πάντοτε θα είναι χρήσιμες, ως πεδίο αναφοράς του πως συμπεριφερόμαστε και του πως οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε.

Σωτήριον έτος 1386, καταμεσίς του Εκατονταετούς Πολέμου. Ο βιασμός της Μαργκερίτ, της όμορφης συζύγου του ιππότη Ζαν Ντε Καρούζ, μέσα στον ίδιο της τον πύργο, εν τη απουσία του ανδρός της στο Παρίσι για προσωπικούς λόγους, από τον κάποτε στενότερο του συμπολεμιστή, Ζακ Λε Γκρι, δεν θα μείνει κρυφός από εκείνη, αφού ρισκάροντας την ίδια της την τιμή, θα αποκαλύψει τα πάντα στον εκρηκτικό συμβίο της. Η αντίδραση του ανθυπασπιστή του γαλλικού στρατού, αναμενόμενα αγριεμένη, όσο και ακραία εκδικητική. Δεν θα αρκεστεί μόνο στην ενώπιον του βασιλέα Κάρολου Στ' δίκη, του προ καιρού, συντρόφου του στα πεδία των μαχών, αλλά θα τον προκαλέσει σε μια μέχρις εσχάτων μονομαχία, όπου ο καθένας θα υπερασπιστεί το προσωπικό του δίκαιο, με μόνο μία τιμωρία ορατή στην έκβαση της: Τον θάνατο!

Πραγματικό το περιστατικό, που δραματοποιημένα μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, αφού πρωτίστως έχει καταγραφεί στο ομότιτλο σύγγραμμα του Eric Seger. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την ύστατη στα χρονικά της Γαλλίας, αναμέτρηση μεταξύ δύο έμπειρων πολεμιστών, σε μια περίοδο που οι προσωπικές διαμάχες επιλύονταν με την ρίψη του γαντιού στα πόδια του αντιζήλου. Το μόνο που αρκούσε, αν εκείνος δεν παραδεχόταν την παράβαση που υπέπεσε και επέμενε στην αθωότητα του, ήταν να σκύψει να το μαζέψει αποδεχόμενος την κόντρα. Όπως και συνέβη στην παρούσα περίπτωση, δηλαδή, με συνέπεια να φτάσουμε στο έφιππο αντίκρυ των δύο ιπποτών, μπροστά στα μάτια μυριάδων πολιτών, αλλά και του ίδιου του (όχι και σπουδαίας προσωπικότητας) μονάρχη. Κανείς μας όμως δεν γνωρίζει τι έχει διαμειφθεί μεταξύ του ιδιόμορφου αυτού τριγώνου. Και με την ημερομηνία της μονομαχίας να κοντοζυγώνει, κάποιος οφείλει να μας παρουσιάσει την αλήθεια. Που θα μας σκιτσαριστεί σε τρία, ισότιμης χρονικής διάρκειας μέρη, όσα και τα πρόσωπα που την έζησαν.

Η αρχή γίνεται μέσα από τα μάτια του Καρούζ, ενός αμόρφωτου άντρα, που νοιάζεται μόνο για τις στρατιωτικές επιτυχίες της διμοιρίας του, ενάντια στους μανιασμένους αγριάνθρωπους από τον βρετανικό Βορρά. Η μορφή του, δεν χαίρει της εκτίμησης κανενός απολύτως, αφού παραγκωνισμένος από τον τοπικό άρχοντα, Κόμη Πιερ Ντ Αλενσόν, αντιλαμβάνεται πως έχει πέσει και στην δυσμένεια του βασιλιά, που του στερεί το ένα μετά το άλλο τα προνόμια του. Σωσίβιο γι αυτόν θα αποτελέσει η παντρειά με την εύπορη Μαργκερίτ, θυγατέρα του οίκου Θιμπουβίλ, που θα του προσφέρει την προίκα που ζητούσε για να ανέλθει κοινωνικά, όπως ματαιόδοξα πιστεύει. Παρότι δεν τρέφει το παραμικρό συναίσθημα για κείνη, στο άκουσμα του μοιραίου μαντάτου, έξαλλος θα ζητήσει την κεφαλή του παλιού του συναγωνιστή επί πίνακι. Ακόμη κι αν χρειαστεί να είναι εκείνος που θα την αφαιρέσει.

Συνεπώς περνάμε στην δεύτερη αφήγηση των περιστατικών, μέσα από το βλέμμα του φερόμενου ως θύτη. Ο Γκρι μεγαλωμένος για να ακολουθήσει τον δρόμο της εκκλησίας, δεν είναι μόνο βαθύτατα σπουδαγμένος, αλλά διαθέτει και την ευστροφία μέσα από τις γνώσεις του, να προσεγγίσει τον κατάλληλο άνθρωπο, τον προύχοντα Ντ Αλενσόν. Και να συνάψει μαζί του συμφωνία άτυπη, που θα του αποφέρει όχι μόνο χρηματικά κέρδη, αλλά και έμψυχες παροχές σε ερωτικές συντρόφους, με αντάλλαγμα την λογιστική του καθοδήγηση, στην είσπραξη των φόρων από τους ταλαίπωρους είλωτες. Χωρίς καμία ιδιαίτερα αγωνιώδη κραυγή δήλωσης αθωότητας γνωρίζοντας καλά πως οι ευγενείς τον στηρίζουν, θα υποστηρίξει πως η Μαργκερίτ είναι κύρια υπαίτια για την σεξουαλική του παρόρμηση. Και φυσικά εκείνη και μόνο πρέπει να τιμωρηθεί, βάσει νόμου, τόσο για την απιστία, όσο και για την συκοφαντία σε βάρος του.

Και φτάνουμε στην καταληκτική μαρτυρία, εκείνη της ατιμασμένης, της προδομένης, της ριγμένης από την ίδια της την φαμίλια στα χέρια ενός πολεμοχαρή αγροίκου, που όχι μόνον βιάστηκε χωρίς οίκτο μέσα στο σπιτικό της, αλλά οφείλει πλέον να αποδείξει στην ανδροκρατούμενη ιερά σύνοδο, πως δεν προκάλεσε το μοιραίο. Το γεγονός της εγκυμοσύνης της, την περίοδο της ακροαματικής διαδικασίας, που θα ολοκληρωθεί με την τελική αναμέτρηση, θα ορίσει ακόμη ένα πειστήριο για την ενοχή της. Εννοείται δε, πως αν ηττηθεί ο Καρούζ στον αγώνα, άμεσα κι αυτή θα οδηγηθεί στην πυρά, ως υποδεικνυόμενη από τον ίδιο τον Θεό, ως η πρόκληση του δεινού. Και ελάχιστες στιγμές πριν πάρουν φόρα τα άτια, αντιλαμβανόμαστε πως ετούτη η δήλωση είναι και η αληθής. Ασχέτου αποτελέσματος του αγώνα... Μεσαίωνας!

Πολύ σύντομα όμως, από την συλλογιστική του θεατή, αποσπάται η οποιαδήποτε αστυνομικής υφής, ιδέα επίλυσης της υπόθεσης βιασμού, μιας και γίνεται αντιληπτό, πως δεν είναι αυτός ο σκοπός του έργου. Το κλειδί βρίσκεται κρυμμένο στο ύφος της καθεμιάς αφήγησης, πιο συγκεκριμένα μεταξύ του πακέτου των πρώτων δύο και της τελευταίας. Των δοσμένων μέσα από την αντρική σκοπιά δηλαδή, σε αντιδιαστολή με εκείνη την θηλυκή, σε μια περίοδο, να θυμίσω, που δεν ίσχυε ούτε η ελάχιστη προσέγγιση δικαιωμάτων ανάμεσα στα δύο φύλα. Στις αρσενικές εκδοχές, δίνεται με όσο πιο πειστικό τρόπο γίνεται, η εντύπωση πως ο it's a mans world που έχουν κτίσει οι ίδιοι οι σιδηρόφρακτοι αντάμα με τους κοτσαμπάσηδες, είναι σαθρός, ψεύτικος, διεφθαρμένος μέχρι τελευταίου πόντου. Δίνοντας την ευκαιρία σε κοινά καθάρματα σαν τον Καρούζ και σε τυχοδιώκτες σαν τον Γκρι να ευημερήσουν. Ενόσω τα νήματα κινούν άθλιοι αυλικοί, ενός θρόνου ορισμού της πάρτης και της πλεονεξίας. Φυσικά υπεράνω όλων, η αδιόρατη θρησκευτική δύναμη, θέτει τους κανόνες κατά τον τρόπο που την συμφέρει, υποχθόνια και σιχαμερά, δίχως να νοιάζεται για την αλήθεια. 

Τις τιγκάτες θράσος - προνόμιο των παντελονάτων, που σε εξοργιστικό βαθμό, ούτε καν το κατανοούν - αντρικές αφηγήσεις, διαδέχεται επιτέλους η γυναικεία. Που πανεύκολα θα μπορούσε να μην υπάρχει, αν η Κυρά, απέκρυπτε την επίθεση, όπως την συμβούλεψε η φιδίσια πεθερά της. Ο γυναικείος νους, όμως, αιώνες αμέτρητους μπροστά, δεν θα διστάσει, γνωρίζοντας πως μόνο αυτή η ηρωική στάση θα μπορέσει να αποφέρει την λύτρωση. Ακόμη κι αν ξωπίσω της κρύβει το πιθανότατο ενδεχόμενο της θανάτωσης. Η Μαργκερίτ πεισμωμένη και αποφασισμένη, δεν αποδέχεται να κρατήσει μέσα της το μυστικό, ξεβρακώνοντας με την άτεγκτη θέση της τόσο την μεροληπτική φρικαλεότητα της έρευνας των διωκτικών αρχών, όσο όμως κυρίως της χωρίς ίχνος ανθρωπιστικού αισθήματος, άποψης των υποτιθέμενων ηρώων του έθνους.

Στα 83 του χρόνια, ο Ridley Scott, ένας από τους πλέον ονομαστούς χολιγουντιανούς δημιουργούς της γενιάς του, καταφέρνει μέσα από ένα ιστορικό δράμα, γεμάτο εντάσεις και άκρατη βία στον επίλογο του, να φωνάξει και πάλι παρών. Φυσικά και δεν σερβίρει κανενός είδους φλιπ σάιντ του Gladiator, όπως άφησε να διαφανεί το προωθητικό τρέιλερ, μα επιχειρεί μέσα από ένα πραγματικό και καταγεγραμμένο στα κιτάπια συμβάν να αναδείξει την διαχρονικότητα των κοινωνικών και διαφυλετικών ανισοτήτων. Και μέσα από το Rashomonικό πατρόν ξετυλίγματος του κουβαριού, με την αρωγή μιας απίστευτα ρεαλιστικής, μουντής φωτογραφίας της εποχής από τον μετρ Dariusz Wolski, πετυχαίνει να καυτηριάσει τους πανίσχυρους παραδοσιακά θεσμούς, που προστατεύουν ακόμη και στις ημέρες μας, περιστατικά ανείπωτης σεξουαλικής βίας.

Αν για τους περισσότερους αστέρες, η χρονιά 2021, μοιάζει ως η τραγική συνέχεια της περσινής δίσεκτης, σε καμία περίπτωση αυτό δεν ισχύει για την αριστοκρατική Judie Comer, καθώς ετούτη εδώ είναι η χρονιά που την ανέδειξε σε λαμπερό πρόσωπο, πρώτης γραμμής. Ελάχιστο καιρό μετά από την παρουσία της στον, επίσης ιδεαλιστή, Free Guy, η Βρετανίδα ορίζει τον ερμηνευτικό καταλύτη, που πάνω στις πειθήνιες εκφράσεις του στηρίζεται ολάκερο το πολυεπίπεδο σενάριο. Δεν φείδεται υποστήριξης πάντως η ανερχόμενη ενζενί, καθώς στο πλευρό της υπάρχει μια τριάδα κορυφαίων ονομάτων, όπως την ορίζουν οι Damon - Affleck και Driver. Οι δύο πρώτοι, μαζί με την δυνατή στο γράψιμο Nicole Holofecener, είναι και οι υπαίτιοι για το δαιδαλώδες σκριπτ, που αποτελεί το θεμέλιο της επιτυχίας αυτού του εξαίρετου έπους περιόδου. Το οποίο κατορθώνει μέσα από την ιδιαιτερότητα στην εξιστόρηση του, να θέσει βασικά ερωτήματα στο κοινό, για το αν πράγματι, ελαττώματα που ίσχυσαν σε μια κατραμένια χρονική περίοδο της ανθρωπότητας, έχουν σήμερα επιλυθεί. Κανείς δεν πρόκειται με στόμφο σιγουριάς να υποστηρίξει κάτι τέτοιο, η αμφιβολία μέσα του, καίει ολοζώντανη. Επίτευγμα συνολικό του ηλικιωμένου Εγγλέζου ντιρέκτορα κι αυτό. Που προστίθεται στην μακρά αλυσίδα των δικής του υπογραφής, σπουδαίων κινηματογραφικών στιγμών, που για πάντα θα φέρουν ως μενταγιόν τους, το αριστουργηματικότερο δυστοπικό νουάρ στα χρονικά του σινεμά!

Παλάτια πάνω στην άμμο

του gaRis (@takisgaris)

Επειδής αρέσκομαι να ξηγιούμαι αποξαρχής, αναφορικά με τουτονί, δυο τινά συμβαίνουσι: Το πρώτο, δεν είμαι θιασώτης των μεγαλεπήβολων sagas, μήτε λογοτεχνικώς, μηδέ κινηματογραφικώς. Τα Star Wars, Lord of the Rings και τα (ασύγκριτα, κατά πολλούς) τοιαύτα δε με πιάνουν, δε με απογειώνουν βρε αδερφέ. Αλλά σέβομαι και όταν βλέπω το όραμα, το επικροτώ αναφανδόνε. Το δεύτερο πράμα είναι η τεράστια εκτίμηση που τρέφω στον Denis Villeneuve ως δημιουργό. Μην πας μακριά, ιδέ μοναχά τα δυο τελευταία του έργα που οδήγησαν στην πραγματοποίηση του παιδικού του ονείρου που λέγεται Dune (Frank Herbert, 1965). Από τη μια το sequel του θρυλικού Blade Runner 2049, το οποίο κοίταξε κατάματα, απογειώνοντας τα υπερθετικά του στοιχεία, δίνοντας συνάμα μια κάθαρση που τριβέλιζε το sci-fiοικοσύστημα για 35 συναπτά έτη (1982-2017). Ύστερις, περνά στο Arrival όπου η εξωγήινη εισβολή είναι μόνο η αφορμή διερεύνησης βαθιά ουμανιστικής θεματολογίας, από τη διαγαλαξιακή επικοινωνία ως μόνης ατραπού για τη διάσωση του πλανήτη, έως τη θυσία / απώλεια ως προεπιλογή για την επίτευξη του προσδοκώμενου. Και φυσικά η Μητρότητα ως η μάνα Γης που όλοι (περ)πατούμε.

Προχωρώ τώρα, αφού με γνώρισες καλύτερα, στο θέμα μας. Το Dune είναι μια παραβολή με αναφορές σε αρχετυπικές έννοιες – δίπολα: Εξουσία / Δεσποτισμός, Ελευθερία / Μεσσιανισμός, Επανάσταση / Ανατροπή. Ο Herbert από τον οποίο φαίνεται ότι άντλησε έμπνευση ο Lucas για να γυρίσει το Star Wars Episode IV: A New Hope, χτίζει παλάτια πάνω στην άμμο (εξ’ού «Dune»), περιγράφοντας τα έπη φεουδαρχών ευγενών που κηρύττουν πόλεμο στην έρημο Arrakis όπου αποκλειστικά παράγεται μια πολύ δυνατή ουσία που ονoμάζεται “Spice” (αινιγματική έννοια που διχογνωμείται μεταξύ ναρκωτικού ή πετρελαίου σύμφωνα με τους αναλυτές του Herbert).  

Οι ανήθικοι και αιμοσταγείς Harkonnens έχουν μόλις εγκαταλείψει τον πλανήτη αφήνοντας τον έλεγχο στον Οίκο των Ατρειδών (αρχαία ελληνική τραγωδία, κανείς;) με εκπροσώπους τους Δούκα Leto (Oscar Isaac), τη μαιτρέσα του Λαίδη Jessica (Rebecca Ferguson), και τον Εκλεκτό υιό τους Paul (Timothée Chalamet). Ο Paul, μειράκιο βασιλόπουλο με μόνιμους εφιάλτες αλλά και θάρρος που δίνει ελπίδες σε φιλόδοξους Atreides και αυτόχθονες βασάνηδες Fremen, πως είναι ο “Kwisatz Haderach”, τουτέστιν ο Υπεράνθρωπος Νους που θα ενώσει χώρο και χρόνο, γεφυρώνοντας παρελθόν και μέλλον. Η περιπέτεια ξεκινά με τα Sandworms που είναι τέρατα κάτω από την άμμο, να διεκδικούν το Spice ενάντια στους Ατρείδες. 

Για τον Villeneuve βέβαια, το ενδιαφέρον εστιάζεται στον συμφυρμό αποικιοκρατίας με θρησκεία, με την εργαλειοποίηση της πίστης ως μέσο χειραγώγησης των μαζών. Αποφεύγοντας τον πειρασμό να διεισδύσω βαθιά σε χωρικά ύδατα Carl Jung και Nietzsche, αρκούμαι να σημειώσω ότι η δημαγωγία, οι κρίση των θεσμικών αξιών από την αρνητική επιρροή της θρησκευτικής δεισιδαιμονίας οδηγούν το ανθρώπινο είδος στην εφεύρεση νέων αξιακών κωδίκων, που μεταφέρουν την ανθρωπότητα σε μια μετα - ουμανιστική κατεύθυνση σύμφωνα με τον Herbert. Kwisatz Haderach = Übermensch, ενώ διόλου τυχαία δεν είναι η κινηματογράφηση που παλαντζάρει μεταξύ Λόρενς της Αραβίας του David Lean (1962) και Θριάμβου της Θελήσεως (1935) της Leni Riefenstahl. 

Η εκπληκτική δουλειά του Patrice Vermette στο σχεδιαδμό παραγωγής και τα κοστούμια της Jacqueline West παραμερίζουν τη σύμβαση του φουτουριστικού ντηζάιν, εις όφελος του αρχαιολογικού ενδιαφέροντος συμβολισμού από την Ιαπωνική μέχρι τη Βυζαντινή κουλτούρα. Ο τιτάνας Hans Zimmer σκορπά τον ιερό τρόμο, με μια γκάμα που εκτείνεται από λαρυγγισμούς σε σκωτσέζικες γκάιντες. Οι ιπτάμενοι δίσκοι μοιάζουν με έντομα που κατακλύζουν τη χρυσοποίκιλτη έρημο της Arrakis. To next - level σκηνικό είναι από μόνο του ο υπερήρωας και είναι ευτύχημα ότι μια πλειάδα σημαντικών ερμηνευτών (Chalamet, Ferguson, Isaac, Bardem, Skarsgård), δένει όμορφα με τους δευτεραγωνιστές (Zendaya, Momoa, Bautista), αντέχοντας το σχεδόν αβάσταχτο βάρος της μεγαλεπήβολης παραγωγής. 

Το Dune του Denis κι όχι η ψυχεδελική 12ωρη τρέλα του Jodorowsky ούτε η κιτσάτη ακατάληπτη space opera του Lynch, είναι το μόνο Dune που θα χαροποιούσε τον Herbert. Η ταινία έχει σεναριολογικά καλύψει με σαφήνεια σημαντικό έδαφος κι αυτό είναι κατόρθωμα. Όμως, η επιλογή να κοπεί στο τέλος σχεδόν άγαρμπα στη λογική ότι θα υπάρξει σήκουελ (για budget $165 εκ. με ιντερνάσιοναλ εισπράξεις των παρακάτι $40 εκ., δε φτάνουν όχι για τους εντυπωσιακούς εφφέδες αλλά ούτε καν για... κατηφέδες) είναι τουλάχιστον ατυχής. Χώρια που η ιστορία είναι πολυ-χρησιμοποιημένη ένεκα των κατά συρροή δανείων (sic) από δεκάδες sci-fiτων τελευταίων 30+ χρόνων. 

Οι ορκισμένοι φανς θα φχαριστηθούσι οπωσδήποταν, οι αποδέλοιποι θα χρειαστούν υπομονή επί κοντά 2 ½ ώρες δίχως όμως κάθαρση. Ο Villeneuve, μας σύστησε στην παγκόσμια IMAX πρεμιέρα στο Cinesphere του Ontario Place τη δημιουργική του ομάδα, φιλαράκια από τα μικράτα του. Ο τυπάς είναι ταπεινός, ονειροπόλος και ευφυέστατος. Και ξεκάθαρος (κι ας τον γράφει η WB στα παλιά της υποδήματα): Η ταινία προόρισται για ιδανικές συνθήκες IMAX προβολής. Μην τη χαραμίσεις φίλος στην πρώτη πειράτα κόπια που θα ξωπέσει στη διαδικτυακή σου στράτα. Δώσε στον αμφιβληστροειδή σου την απόλαυση που του αξίζει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Οκτωβρίου 2021 από την Tanweer!