Movies Ltd

Ποτέ το Χόλιγουντ δεν είχε ένα σταντ σαν κι αυτό! Το πρωτότυπο σενάριο της ταινίας του Harry Hurwitz Πως Να Σκοτώσεις Τον Πρωταγωνιστή Σου (The Comeback Trail) είναι ένας θρύλος στο περιθώριο του Χόλιγουντ. Βασισμένο στον αυτοσχεδιασμό, ήταν ένα έργο πάθους του τότε δημιουργού, που έγινε με ελάχιστα χρήματα και μονταρίστηκε πολλές φορές. Γυρίστηκε το 1974 και προβλήθηκε το 1982, χωρίς κανονική διανομή. Διάφορες κόπιες κυκλοφορούσαν, ανάμεσα τους και μία κόπια που είχε ο Hugh Hefner και την πρόβαλε συχνά στην περίφημη έπαυλη του. Έτσι, η ταινία απέκτησε φήμη καλτ φιλμ στην ελίτ του Χόλιγουντ. Ο George Gallo για χρόνια, προσπαθούσε να αποκτήσει τα δικαιώματα και τελικά το 2003 συνάντησε τη χήρα του δημιουργού της καλτ ταινίας και τα κατάφερε. Δύο κινηματογραφικοί παραγωγοί που χρωστάνε χρήματα στη μαφία, χρησιμοποιούν τον γερασμένο κινηματογραφικό τους αστέρα σε μία απάτη στην προσπάθειά τους να σωθούν. Όμως, καταλήγουν να κερδίσουν περισσότερα απ’ όσα φαντάζονταν.

Ένα θρυλικό τρίο οσκαρικών ηθοποιών ενώνει τις δυνάμεις του και πρωταγωνιστεί σε μία ξεκαρδιστική σάτιρα για τις αναποδιές αλλά και τις αναπάντεχες ευκαιρίες που επιφυλάσσει το Χόλιγουντ στους δολοπλόκους κινηματογραφικούς παραγωγούς. Οι σπουδαίοι Robert De Niro, Tommy Lee Jones και Morgan Freeman επιστρατεύουν τις κωμικές τους δεξιότητες και πρωταγωνιστούν με τους Zach Braff και Emile Hirsch. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο George Gallo που συνυπογράφει το σενάριο με τον Josh Posner.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουλίου 2021 από την Tanweer!

Η φιλία που σε αλλάζει! Το φετινό καλοκαίρι απογειώνεται µε την απόλυτα καλοκαιρινή, μεσογειακή και δροσερή ταινία κινουμένων σχεδίων από τη θαυματουργή Pixar, Λούκα (Luca), που µας ταξιδεύει στη γραφική ιταλική Ριβιέρα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του ταλαντούχου Enrico Casarosa, γνωστού από το υποψήφιο για Όσκαρ Κινουμένων Σχεδίων Μικρού Μήκους, εξαιρετικό La Luna. Μια μαγική ιστορία ενηλικίωσης, εμπνευσμένη από τα παιδικά χρόνια του σκηνοθέτη, ένα αξέχαστο κινηματογραφικό καλοκαίρι που φιλοδοξεί να µας μείνει χαραγμένο στο μυαλό, μια συγκινητική παιδική φιλία που ωθεί τους ήρωες να ορμήσουν έξω στον κόσμο σαν εκείνη την αλησμόνητη καλοκαιρινή βουτιά από τον πιο ψηλό βράχο. Με φόντο μια πανέμορφη παραθαλάσσια πόλη της ιταλικής Ριβιέρας, ένα αγόρι περνά το καλοκαίρι που θα αλλάξει τη ζωή του µε μπόλικο φρέσκο παγωτό, μακαρόνια και ατελείωτες βόλτες µε βέσπα. Ο Λούκα μοιράζεται αυτές τις περιπέτειες µε τον νέο του φίλο, τον Αλµπέρτο, αλλά η καλοπέρασή τους απειλείται από ένα καλά κρυμμένο μυστικό: είναι και οι δύο τέρατα της θάλασσας και έρχονται από έναν άλλο κόσμο, κάτω από την επιφάνεια του νερού.

Στην ταινία ακούγονται οι φωνές των Jacob Tremblay, Jack Dylan Grazer, Emma Berman, Saverio Raimondo, Maya Rudolph, Marco Barricelli, Jim Gaffigan, Sandy Martin και στην ελληνική απόδοση των Τίµου Παπαευθυµίου, Νικόλα Ζωζόυ, Ιωάννας Αλεξανδρή, Γιώργου Σκουφή, Βίκυς Νικολαΐδου, Λεωνίδα Κακούρη, ∆ηµήτρη Ζαπατίνα, Βασίλη Παπαστάθη, Γιώργου Φραντζεσκάκη, Μελίνας Κατσακούλη, Βασίλη Μήλιου, Βούλας Κώστα, Ιφιγένειας Στάικου, Θανάση Κουρλαµπά.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουλίου 2021 από την Feelgood Ent.!

It was the devil! Το πιο επιτυχημένο franchise ταινιών τρόμου του μάστερ James Wan επιστρέφει με Το Κάλεσμα 3: Ο Διάβολος Με Έβαλε Να Το Κάνω (The Conjuring: The Devil Made Me Do It) μια ανατριχιαστική ιστορία δαιμονοληψίας που κατάφερε να συγκλονίσει ακόμη και τους έμπειρους μεταφυσικούς ερευνητές Εντ και Λορέιν Γουόρεν. Πρόκειται για μια από τις πιο συγκλονιστικές περιπτώσεις που έχουν στο αρχείο τους: η μάχη για την ψυχή ενός μικρού αγοριού τους κάνει να μπουν σε πρωτόγνωρα μονοπάτια, σηματοδοτώντας την πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ που ένας ύποπτος δολοφονίας προκειμένου να αποδείξει την αθωότητά του, ισχυρίζεται ότι τον έχουν κυριεύσει δαίμονες. Κονέκτικατ 1981: Οι διάσημοι ερευνητές υπερφυσικών φαινομένων βρίσκονται αντιμέτωποι με την πιο ανατριχιαστική υπόθεση της καριέρας τους. Ένας νεαρός κατηγορούμενος για στυγνή δολοφονία επικαλείται τη δαιμονοληψία ως ελαφρυντικό. Μπορούν οι Γουόρεν να πείσουν το δικαστήριο ότι είναι αθώος;

Ο Patrick Wilson και η Vera Farmiga επιστρέφουν ενσαρκώνοντας τους Εντ και Λορέιν Γουόρεν, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Michael Chaves. Στην ταινία πρωταγωνιστούν επίσης οι Ruairi O'Connor, Sarah Catherine Hook και Julian Hilliard. Ο Michael Chaves (The Curse of La Llorona) σκηνοθετεί βασισμένος στο σενάριο του David Leslie Johnson - McGoldrick (Τhe Conjuring 2, Aquaman).

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουλίου 2021 από την Tanweer!

του zerVo (@moviesltd)

Έχει κάνει δουλίτσα τελικά η μεγάλη επιτυχία της του τηλεοπτικού Casa De Papel. Με την έννοια πως έχει βάλει τους Σπανιόλους ντιρέκτορες σε μια διαδικασία, να αφήσουν στην άκρη τα γεμάτα φαντάσματα, στοιχειά και μετεμψυχώσεις σενάρια, για να ασχοληθούν με ένα εντελώς διαφορετικό είδος, αυτό του heist, που τουλάχιστον εμπορικά μοιάζει ιδιαίτερα πιασάρικο προς το κοινό. Ειδικά όταν το θέμα είναι εμπνευσμένο και διαθέτει μια κάποια πρωτοτυπία και δεν αποτελεί ενός είδους καρμπονιζέ κλωνάρι του σίριαλ της Netflix. Ας πούμε για χάρη αστεϊσμού, μιας και το ποδοσφαιρόφιλο σκριπτ το σηκώνει, πως θα είχε πιο τζόγο, από το απλοϊκό "πάμε να σουφρώσουμε το γκράαλ", να έλεγε κάποιος πως έχει βάλει στο μάτι τα δεκατρία τρόπαια πρωταθλητριών Ευρώπης της Ρεάλ! Εκεί να δεις χαμός, σασπένς και αγωνία. Όχι σαν τώρα...

Μετά από μακροχρόνια έρευνα στον θαλάσσιο βυθό στα ανοικτά των ακτών της Ισπανίας, η ομάδα του, όχι και τόσο αγαθών προθέσεων, έμπειρου Βρετανού μελετητή και διασώστη Ουόλτερ Μόρλαντ, θα εντοπίσει σε ναυάγιο πέντε αιώνων, του στόλου του Σερ Φράνσις Ντρέικ, τον αμύθητης αξίας θησαυρό που για καιρό αναζητούσε. Ατυχώς για τους σύγχρονους χρυσοθήρες, τα πλάνα τους θα πέσουν στην αντίληψη των διωκτικών αρχών, που αφού κατασχέσουν τα ευρήματα, θα τα οδηγήσουν προς αποθήκευση, στο πανίσχυρα φυλασσόμενο θησαυροφυλάκιο της Μαδρίτης.

Γεγονός που θα θέσει έναν καινούργιο στόχο για την πολυμελή συμμορία του βετεράνου τυχοδιώκτη, που μονομιάς θα θελήσει να πάρει πίσω ότι εκτιμά πως της ανήκει. Σχέδιο ιδιαίτερα ριψοκίνδυνο και αδιανόητο στην εκτέλεση του, από την στιγμή που την προστασία του απροσπέλαστου κτιρίου της πρωτεύουσας, έχει αναλάβει η πάνοπλη Εθνοφρουρά. Και στο μυαλό των οργανωτών της ληστείας, μόνον ένα πρόσωπο μοιάζει ικανό να ξεκλειδώσει με τις τεράστιες γνώσεις του την πανίσχυρα θωρακισμένη θυρίδα, στα κτισμένα από ατσάλι υπόγεια της Εθνικής Τραπέζης: Ο περιζήτητος από κάθε ιδιωτικό ή δημόσιο φορέα, νεαρός μηχανικός Τομ Λέιμπρικ, μια δεινή μεγαλοφυία που μόλις αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Κι έτσι για χάρη των τριών νομισμάτων, που σύμφωνα με τον θρύλο, ορίζουν τον χάρτη που οδηγεί στον άφαντο θησαυρό του Ντρέικ, θα στηθεί ένα φοβερό και τρομερό κόλπο, εισβολής στο φρούριο, κλοπής τους και αναίμακτης επιστροφής στην - ζάπλουτη πια - καθημερινότητα. Εννοείται πως το τιμ διαθέτει ιθύνοντα νου (τον Liam Cunningham), φυσικά και παίζουν μικρής ή μεγάλης ηλικίας φαμ φατάλ (η κόρη του μπος, Berges-Frisbey και η πίσω από τις κουίντες, πολύ γηρασμένη Famke Janssen), ενώ δίχως άλλο μέλη της γκανγκ είναι το τεκ φρικ που σπάει μονομιάς ακόμη και τους κώδικες της ΝΑΣΑ (Axel Stein), ο πανταχού παρόντας σκληρός και καχύποπτος αγέλαστος (Sam Riley) και βεβαίως ο εργάτης, που θα κάνει την χαμαλοδουλειά (Luis Tosar). Πέντε νοματαίοι δηλαδή όλοι κι όλοι, θα μπουν για να ξαφρίσουν την Bank Of Spain... 

Ακόμη κι αν δεν είχε προϋπάρξει το Papel, που φιλμικά εκτόξευσε την έννοια της φιλμικής ληστείας σε διαπλανητικά επίπεδα, το Way Down είναι τόσο χαλαρό και επίπεδο στον τρόπο προσέγγισης του κόλπου, ώστε αποξαρχής να μην γίνεται πιστευτό (πως μπορεί να επιτύχει) από κανέναν. Ο Καταλανός σκηνοθέτης Jaume Balaguero, που έπιασε ένα γερό εισπρακτικό τζακ ποτ με την κινηματογραφική σειρά τρόμου Rec, εδώ αλλάζει κοστούμι και ασχολείται με ένα αδόκιμο για την φιλμογραφία του genre, με το το τελικό αποτέλεσμα να μην τον δικαιώνει. Ελάχιστη αγωνία, τέμπο που δεν ανεβαίνει ποτέ στα ουράνια, ανατροπές προβλέψιμες και στην εξέλιξη τους, φινάλε νια νια, ότι κι όπως νάναι.

Μοναδικό εύρημα του στόρι, το χρονικό περιθώριο που δίδεται στους κλέφτες για να πραγματοποιήσουν την ληστεία, διάρκειας ενενήντα λεπτών, όσο ακριβώς κρατά ο τελικός του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής (αυτού με τις βουβουζέλες), ενόσω όλη η χώρα ζει και αναπνέει στο ενδεχόμενο να το κατακτήσει η Φούρια Ρόχα, ενάντια στις Ολλανδικές τουλίπες. Άντε να τα κάνεις εκατόν είκοσι αν προκύψει παράταση. Όσο πιθανό θα ήταν να πάρει αυτό το παγκόσμιο κύπελο κανένα Σαν Μαρίνο ή Λιχτενστάιν, άλλο τόσο μοιάζει ικανό, να περάσει για σύγχρονος Αινστάιν, το παιδαρέλι που μια φορά κι έναν καιρό φυλάκισε στον σοκολατένιο του κόσμο ο Ουίλι Ουόνκα. Που στην ευχή τον θυμήθηκαν τον babyface Freddie Highmore και τον μετέτρεψαν σε σούπερ ντούπερ σαΐνι, ένας Θεός ξέρει. Το βασικότερο φλοπ στο καστινγκ ενός φιλμ, που πάσχει γενικά στο σενάριο, δεν πείθει ποτέ για όσα εξιστορεί, ούτε τα σερβίρει με ζωντάνια και μπρίο, δεν κοροϊδεύει όμως και τον θεατή του, πως θα του μείνει για πάντα αξέχαστο.

του zerVo (@moviesltd)

Η αλήθεια είναι πως για λίγα λεπτά, έβαλα τον εαυτό μου στην θέση των ενόρκων, όπως συνηθίζει άλλωστε ο κάθε θεατής, σε οποιαδήποτε περίπτωση δικαστικού δράματος. Και εκεί βίωσα από τα λεγόμενα στην ακροαματικής διαδικασίας, την απόλυτη συλλογιστική ανακατωσούρα, σχηματίζοντας, κάποια στιγμή, την εντύπωση πως κακώς κατηγορήθηκε η εναγόμενη. Ή απεναντίας πολύ καλά έκαναν και την κάθισαν στο σκαμνί, αλλά τα παραθυράκια του νόμου, αν κάποιος συνήγορος τα κατέχει, είναι τόσα πολλά, ώστε να σκαπουλάρει ο πιθανότερος ένοχος την κρεμάλα. Ή κάπου ενδιάμεσα, ορθώς λειτούργησε το Σώμα και επέδειξε την Σολομώντεια λύση. Δεν ξέρω, μια ανακατωσούρα, όλα μέσα στο μυαλό μου από τα θολά δεδομένα. Που πιθανότατα γι αυτήν να ευθύνεται η μέθοδος που μου σερβιρίστηκαν στο αμφιβόλου ανταπόκρισης και συνέπειας στην ιστορική πραγματικότητα, American Traitor.

Έχοντας εγκατασταθεί από πριν την έκρηξη του πολέμου στο Βερολίνο, η Αμερικανίδα αρτίστα Μίλντρεντ Γκίλαρς, θα εκμεταλλευτεί τις γνωριμίες της στο Ναζιστικό Κόμμα, ώστε να φτάσει μέχρι την ακρόαση από τον ίδιο τον επιτελάρχη της Χιτλερικής Προπαγάνδας, Γιόσεφ Γκέμπελς, προκειμένου να την χρησιμοποιήσει σε κάποιο από τα δηλητηριώδη σχέδια του. Και πραγματικά χάρη στην μπριόζα και σκερτσόζικη μόστρα της, η πανέξυπνη τραγουδίστρια, θα αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην αγγλόφωνη εκπομπή του γερμανικού ραδιοφώνου, όπου μέσα από κείμενα και νότες, θα παροτρύνει τους συμμάχους να εγκαταλείψουν κάθε προσπάθεια αντίστασης και πάλης, ενάντια στον δοξασμένο και αήττητο στρατό των SS.

Υποδυόμενη για μια ολόκληρη πενταετία, όσο κράτησαν οι εχθροπραξίες, την Σάλι του Άξονα, η Γκίλαρς θα αναδειχθεί σε σούπερ σταρ της περιόδου, μορφή καλοσχηματισμένη από το φασιστικό προμόσιον, για να μοιράζει τα πράγματα μέσα από τα ερτζιανά, εντός κι εκτός της χώρας κατά πως την βολεύουν. Με το πέρας των μαχών και την οριστική πανωλεθρία της Γερμανίας, η καλλιτέχνις γνωρίζοντας πως θα εκδιωχθεί από τους συμπατριώτες της, θα κρυφτεί κάτω από ψευδή ταυτότητα, προκάλυμμα όχι ικανό να την γλυτώσει από την σύλληψη στα 1949 και την οδήγηση της στο εδώλιο, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.

Και φυσικά το φάσμα της αγχόνης στον ορίζοντα, αφού ούτε ένας Γιάνκης δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί την ανάρμοστη αντεθνική δράση της, ενόσω χάνονταν χιλιάδες νέοι, καθημερινά, στο μέτωπο. Κι εκεί ακριβώς σκάζει σαν από μηχανής Θεός, ο βετεράνος, βαριεστημένος, τριμμένος για εκατομμύρια ώρες μέσα στα ημιφωτισμένα δικαστήρια, νομικός, Τζέιμς Λόφλιν, που θα αναλάβει την υπεράσπιση της. Και παρότι κάθετα ενάντιος στην ελεεινή δράση της, με παιδί χαμένο στα χαρακώματα, θα κάνει ότι ορίζει ο όρκος του στην Θέμιδα, για να αποτρέψει την εσχάτη των ποινών.

Η υπόθεση της πρώτης Αμερικανίδας που σιδηροθέθηκε ως θανάσιμη εχθρός του Έθνους, την ύπαρξη της οποίας μέχρι χθες αγνοούσα, μοιάζει πολύ ενδιαφέρουσα και μάλιστα εξόχως κοινωνικά αναλύσιμη, σε αρκετά της σημεία. Το μεγάλο της πρόβλημα, από την στιγμή που μεταφέρεται στο μεγάλο εκράν ως σενάριο, είναι πως είναι εκ πρώτοις τόσο κακογραμμένη και ακολούθως τόσο άσχημα εκτελεσμένη σκηνοθετικά, ώστε να σε απωθεί πολύ γρήγορα από το να την παρακολουθήσεις. Το αφήγημα λαμβάνει, λογικά, χώρα σε δύο χρόνους, στο στενόχωρο σήμερα που τρέχει μέσα στο δικαστήριο και τα μπουντρούμια του και στο ιλουστρασιόν χθες, εκεί που η (αντι)ηρωίδα, ζει τον Παράδεισο της στο σαν σε τεχνητό νοητικό κώμα, Βερολίνο.

Την καλοζωία του χθες, με τους έρωτες, τις πανάκριβες τουαλέτες, ακόμη και τις καταπιέσεις του απολυταρχικού καθεστώτος, διαδέχεται η φάκα της στενής και η προοπτική του κρεμάσματος σε δημόσια θέα, προς τέρψη του διψασμένου για εκδίκηση κοινού. Δηλαδή αυτό θα περιμέναμε να μας εκθέσει ο άτολμος δημιουργός Michael Polish στο φτιαγμένο για την μικρή οθόνη, δράμα του, αντί να σπαταλάει χρόνους και ρυθμούς, αναπλάθοντας τα ίδια και τα ίδια περιστατικά και μιξάροντας ανόητες αγάπες, απειλές και ανασφάλειες, μπας και γεμίσει το ενενηντάλεπτο. Χωρίς τέμπο και δραματουργικές καταστάσεις, ακόμη χειρότερα δίχως σαφή ορθολογικό ειρμό, το φιλμ παρασύρεται σε μια ανούσια, λουστραρισμένη παρωδία και σε ένα φινάλε που δυσκολεύεσαι να αποδεχθείς ως νομικά ορθό.

Αποδιωκτικά λειτουργεί στο σύνολο της η υπερβολική, σε βαθμό ανεκδότου, παρουσία της μπόλικα μπογιατισμένης για να αναπαραστήσει την κοκέτα "κατάσκοπο", η παντελώς άγνωστη (μου) Meadow Williams, σε μια ερμηνεία που ελάχιστα διαφέρει από εκείνες τις αστείες των Οικογενειακών Ιστοριών του Alpha TV. Πόσο τραγική κατάσταση για τον μέγιστο Al Pacino, που ακόμη και κάτω από τέτοιες ερασιτεχνικές, για το υποκριτικό του μεγαλείο, περιστάσεις, ξεδιπλώνει για μυριοστή φορά το μοναδικό του ταλέντο, κλέβοντας την παράσταση ως ξεθωριασμένος νομικός. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως στο τέλος, είχα την εντύπωση πως το biopic αφορούσε την δική του περσόνα και όχι αυτή της κατηγορουμένης.

Που ποτέ μου δεν κατάλαβα, μέσα από τους δεσμούς της και την καλοπέραση στην Μπερλίνα, αν υπήρξε θύμα, πιόνι, σκλάβος, αιχμάλωτη ή απλώς μια οπορτουνίστρια Μπέτι Μπουπ, που γλύτωσε το απόσπασμα παρά τρίχα, χάρη στην εμπνευσμένη δεκάλεπτη αγόρευση κάποιου θεόσταλτου ανθρώπου, που ποτέ δεν πείστηκε για την αθωότητα της. Προσπέραση...

Η...μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κινέζικο σέλινο, γιαπωνέζικος μαϊντανός, κορεάτικη νοστιμιά

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 19 Οκτωβρίου του 1978 στο Ντένβερ του Κολοράντο Lee Isaac Chung. Γόνος Κορεατών μεταναστών στις ΗΠΑ, μεγάλωσε σε μια φάρμα του Άρκανσας και σπούδασε στο περίφημο πανεπιστήμιο Γέιλ. Την τελευταία χρονιά των σπουδών του παράτησε την Ιατρική και επέλεξε τον Κινηματογράφο. Έχει γυρίσει αρκετές μικρού μήκους ταινίες. Οι προηγούμενες τρεις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας που σκηνοθέτησε είναι οι εξής: «Munyurangabo» (2007), «Lucky Life» (2010) και «Abigail Harm» (2012).

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Σάντανς, όπου κέρδισε δύο βραβεία: το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και το Βραβείο Κοινού στην κατηγορία των Δραματικών Ταινιών. Ήταν υποψήφια για έξι βραβεία Όσκαρ, ανάμεσα στα οποία εκείνα καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και πρωτότυπου σεναρίου. Τελικά τιμήθηκε με το Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου για την Youn Yuh-Jung, η οποία έτσι έγινε η πρώτη Κορεάτισσα που κέρδισε Όσκαρ ερμηνείας. Το Όσκαρ της παρέδωσε ο περσινός νικητής στην κατηγορία β' ανδρικού ρόλου, Brad Pitt, ο οποίος τυγχάνει να είναι κι ένας από τους executive producers της ταινίας.

Η υπόθεση: Ο Τζέικομπ Λι και η σύζυγός του, η Μόνικα, μεταναστεύουν από την Κορέα στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 70, προς αναζήτηση καλύτερης ζωής. Μετά από 10 χρόνια στην Καλιφόρνια, στα οποία ο Τζέικομπ δούλευε σε πτηνοτροφείο στο σεξάρισμα (ξεχώριζε δηλαδή τους αρσενικούς από τους θηλυκούς νεοσσούς) κι αφού έχουν αποκτήσει δύο παιδιά, την Αν και τον Ντέιβιντ, ετοιμάζονται για το επόμενο βήμα. Ο Τζέικομπ αγοράζει γη κάπου στην πολιτεία του Άρκανσας, πακέτο με ένα λυόμενο σπίτι «πάνω σε ρόδες», αποφασισμένος να την καλλιεργήσει, παράγοντας προϊόντα για τους συμπατριώτες του, προϊόντα που δεν υπάρχουν στην αμερικάνικη αγορά. 

Η Μόνικα είναι επιφυλακτική. Κυρίως επειδή ο επτάχρονος Ντέιβιντ έχει μια τρύπα στην καρδιά του που προκαλεί φύσημα – και το κοντινότερο νοσοκομείο βρίσκεται σε απόσταση μιας ώρας από εκεί που μένουν. Ο Τζέικομπ όμως αδυνατεί να παρατήσει το όνειρό του. Όταν αρχίζουν τα πραγματικά ζόρια, η Μόνικα καλεί τη μητέρα της, την Σούνγια, από την Κορέα, να πάει να ζήσει μαζί τους και να τους βοηθήσει. Η παρουσία της Σούνγια ανάμεσά τους θα είναι καταλυτική.

Η άποψή μας: Δεν είμαι ειδικός στην κορεάτικη κουζίνα, αλλά το μινάρι (που δίνει το όνομά του στον τίτλο της ταινίας) πρέπει να είναι κάτι ανάμεσα σε μαϊντανό, σέλινο και κάρδαμο. Όπως φαίνεται και στο φιλμ, έχει την δυνατότητα να αναπτύσσεται παντού, χωρίς να έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις για να τα καταφέρει, κάτι που σαφώς αποκτά διαστάσεις συμβόλου για τα όσα συμβαίνουν επί της μεγάλης (ε, χμ) οθόνης. Ο σκηνοθέτης, βασιζόμενος σε αναμνήσεις της δικής του παιδικής ηλικίας (αυτός είναι ο πιτσιρίκος «Ντέιβιντ» που πρωταγωνιστεί), φτιάχνει μια χαμηλών τόνων, πολύ ενδιαφέρουσα, ήσυχη, έξυπνη και «γλυκόπιοτη» ταινία. 

Ένα οικογενειακό δράμα παρακολουθούμε, με καλοζυγισμένες κι εύστοχες ενέσεις χιούμορ, στο οποίο κυρίαρχο ρόλο έχει η προσπάθεια των απανταχού μεταναστών ανά τον κόσμο να ριζώσουν στη νέα τους πατρίδα, κουβαλώντας εννοείται τα ήθη και τα έθιμα της χώρας από την οποία έφυγαν ενώ παράλληλα επιδιώκουν την καλώς νοούμενη ενσωμάτωση. 

Κινητήριος μοχλός εδώ είναι ο πατέρας. Ο Τζέικομπ. Ο οποίος κάνει υπομονή για δέκα ολόκληρα χρόνια, τσεκάροντας τους κώλους από τα κοτοπουλάκια (δύσκολη δουλειά, που απαιτεί ταχύτητα, εμπειρία και παρατηρητικότητα) προκειμένου να πραγματοποιήσει το όνειρό του: να καλλιεργήσει γη, να γίνει αγρότης, να κάνει το χώμα γόνιμο, έτοιμο να ανταποδώσει τον ιδρώτα και τον μόχθο που ρίχνεται επάνω του. Κατά μία έννοια, έχει εκλεκτική συγγένεια με τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Jude Law στην ταινία του Sean Durkin «Η φωλιά». Κι εκεί ο πατέρας ανατρέπει την καθημερινότητα της οικογένειάς του παλεύοντας να πραγματοποιήσει τα όνειρά του – και μάλιστα στην ίδια δεκαετία, αυτήν του '80. 

Μόνο που ο Durkin σκιαγραφεί τον δικό του ήρωα με μελανά χρώματα, παρουσιάζοντάς τον ως έναν υπερφίαλο, κενό εν πολλοίς, υπέρμετρα εγωιστή φαλλοκράτη, έναν γιάπη, που ζει την καλή ζωή χωρίς ποτέ να είναι ευχαριστημένος. Στην ταινία του Lee Isaac Chung ο πατέρας κάποιες στιγμές φαίνεται επίσης να βάζει τα όνειρά του πάνω από την οικογένειά του. Όμως, ο σκηνοθέτης τον παρουσιάζει λίγο ως Δον Κιχώτη, σαφώς με μεγαλύτερη συμπάθεια από τον συνάδελφό του Durkin, αν και του επιφυλάσσει κι αυτουνού μιαν βαθιά ήττα. Όχι όμως συντριπτική, όχι τελειωτική. «Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς». Έτσι. 

Ο σκηνοθέτης και η οικογένειά του είναι Χριστιανοί. Συμβαίνει το εξής ιδιαίτερο στην Νότια Κορέα. Από τον πληθυσμό των 50 περίπου εκατομμυρίων κατοίκων, περισσότεροι από τους μισούς δηλώνουν άθεοι/ άθρησκοι, κάτι που μάλλον αποτελεί το μεγαλύτερο αντίστοιχο ποσοστό σε ολάκερο τον κόσμο! Το 27% των κατοίκων είναι Χριστιανοί (περισσότεροι από τους μισούς είναι Προτεστάντες και οι υπόλοιποι είναι Καθολικοί) και 15% είναι Βουδιστές. Εξ ου και τα τόσο εμφανώς «δυτικά» ονόματα όλων στην οικογένεια Λι – εκτός από την γιαγιά! Εξ ου και η επίσκεψη στην εκκλησία. Εξ ου και ο «Αμερικάνος φίλος» (πολύ καλός ο Will Patton στον ρόλο – παίζει για δεύτερη φορά σε ταινία του Chung), που είναι λίγο αγαθός αλλά με καντάρια καλοσύνης, και που, ναι, κουβαλάει – κυριολεκτικά – τον σταυρό του! 

Ο Steven Yeun, που υποδύεται τον πατέρα, έγινε ο πρώτος Αμερικανοασιάτης, που κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ ερμηνείας! Τον τραβάει κατά πως φαίνεται η... φωτιά, μιας που ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές του συγκλονιστικού «Burning» του Lee Chang-dong (η πιο αγαπημένη μου ταινία για το 2018). Την στωική σύζυγο υποδύεται η εκφραστικότατη και γλυκύτατη Yeri Han. Την παράσταση, πάντως, ερμηνευτικά, κλέβουν δύο ηθοποιοί: ο Alan S. Kim, που υποδύεται τον επτάχρονο Ντέιβιντ και η Youn Yuh-Jung, που υποδύεται την γιαγιά. Η σκηνή που μοιράζονται, η οποία έχει να κάνει με το γνωστό αναψυκτικό (σαν γκαζόζα) Mountain Dew και κάτι που του μοιάζει, είναι από τις πιο αστείες της ταινίας. Μια γιαγιά που δεν συμπεριφέρεται ως γιαγιά, που «μυρίζει» Κορέα, όπως κλαψουρίζει ο πιτσιρίκος, που φοράει ανδρικά εσώρουχα και που βρίζει, όσο να πεις, είναι ατραξιόν. Που, με τον δικό της τρόπο, βοηθάει τα μάλα την οικογένεια αλλά και οδηγεί άθελά της στην καταστροφή. Αλλά, το είπαμε και πιο πάνω: επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς. Είναι η ανθρώπινη μοίρα αυτή. Είναι το χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας. 

Κρατάω αποστάσεις ασφαλείας απέναντι στους διθυράμβους που γράφονται για την ταινία στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Σίγουρα πάντως μιλάμε για μια όμορφη ταινία, καλογυρισμένη κι ενδιαφέρουσα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιουνίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Ποτέ τη Δευτέρα! Μετά την κωμωδία δράσης του Bank Bang (2008),το σοκαριστικό ξέσπασμα αναίτιας βίας του Wasted Youth (2011) και τη σπουδή επάνω στην ερωτική εμμονή του Suntan (2016), ο σκηνοθέτης Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, επιστρέφει στην 4η μεγάλου μήκους ταινία του με έναν ανθρωποκεντρικό ύμνο στα πάθη που σιγοβράζουν στη μεγαλούπολη, με σημείο αναφοράς τους ήρωές του, τη χημεία μεταξύ τους και τις συγκρούσεις τους. Το Monday είναι ένα τρυφερό, ρομαντικό και γλυκόπικρο δράμα χαρακτήρων, που εξιστορεί τον ξέφρενο και μετωπικό έρωτα ανάμεσα στον Mickey και στην Chloe στην καρδιά της καλοκαιρινής Αθήνας. Η ενστικτώδης έλξη, ο αυθορμητισμός του φλερτ και η παραζάλη της ερωτικής νύχτας στην πόλη μια υποσχόμενη Παρασκευή, αναπόφευκτα θα συγκρουστούν με την πραγματικότητα και τους συμβιβασμούς της συμβίωσης. Όπως το hangover μιας Δευτέρας που μοιραία ακολουθεί ένα ξέφρενο σαββατοκύριακο. Η παραμονή της Chloe στην Αθήνα πλησιάζει στο τέλος της. Ωστόσο η γνωριμία της με τον γοητευτικό Mickey την ωθεί να εγκαταλείψει την καριέρα της στην Αμερική και να προτιμήσει τη άγρια φωτογένεια της Αθήνας. Από τα στενά του ιστορικού κέντρου, μέχρι τα καλοκαιρινά bar των ελληνικών νησιών και από εκεί στα πάρτι και στην ατμοσφαιρική και πολυπολιτισμική Κυψέλη, το Monday του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου περιγράφει την ερωτική διάθεση και τα συναισθηματικά αδιέξοδα των ηρώων της, σε ένα αστικό roadmovie που κάνει κύκλους ανάμεσα στη Φωκίωνος Νέγρη και την πλατεία Συντάγματος.

Πρωταγωνιστούν οι Denise Gough, Sebastian Stan και συμμετέχουν ακόμη οι Γιώργος Πυρπασόπουλος, Dominique Tipper, Έλλη Τρίγγου, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Σοφία Κόκκαλη, Σύλλας Τζουμέρκας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιουνίου 2021 από την Tulip Ent.!

Μόνο ενενήντα λεπτά, για την ληστεία του αιώνα! Περιπέτεια αγωνίας είναι η καινούργια ταινία του Ισπανού Jaume Balagueró Οι Διαρρήκτες (Way Down). Η τράπεζα της Ισπανίας στεγάζεται σε ένα ιστορικό κτήριο που δεν έχει χάρτη, δεν έχει αποθηκευμένα δεδομένα της ασφάλειας της. Ένας νεαρός μηχανικός, ο Θομ, είναι αποφασισμένος να καταφέρει το ακατόρθωτο και να ληστέψει την τράπεζα. Μαζί με τους συνεργάτες του θα έχουν μόνο 105 λεπτά για να το καταφέρουν. Η αντίστροφη μέτρηση για την ληστεία του αιώνα μόλις ξεκίνησε.

Πρωταγωνιστούν οι Freddie Highmore (The Good Doctor, The Journey), Liam Cunningham (Game of Thrones), Astrid Bergès-Frisbey (King Arthur, Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides), Sam Riley (Maleficent, Suite Française, Control), Luis Tosar (Cell 211, Miami Vice,Take My Eyes), Jose Coronado (No Rest for the Wicked, The Invisible Guest), Alex Stein (Not My Day, Hausmeister Krause – Ordnung muss sein), Famke Janssen (Hemlock Grove, Taken, X-Men: The Last Stand), Emilio Gutiérrez Caba (La Comunidad), Daniel Holguin (Che: Guerilla).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιουνίου 2021 από την Spentzos Films!

Στη σκιά του πολέμου, η φωνή της ήταν ένα πανίσχυρο όπλο! Ήταν όμορφη. Ήταν ταλαντούχα. Ήταν Αμερικανίδα. Κατηγορήθηκε για προδοσία. Γνωστή ως η Σάλι του Άξονα. Η ιστορία της, όμως, άγνωστη. Για πρώτη φορά, η συνταρακτική ζωή της Μίλντρεντ Γκίλαρς εκτυλίσσεται στη μεγάλη οθόνη, καθώς αποκαλύπτονται οι λόγοι πίσω από τη διαβόητη συνεργασία της με τους Ναζί και τον αγώνα της να επιβιώσει σε μία από τις πιο σκληρές στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας. Ένα συναρπαστικό δικαστικό δράμα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, είναι το φιλμ Αμερικάνικη Προδοσία (American Traitor: The Trial of Axis Sally). Το 1948, ο διάσημος δικηγόρος Τζέιμς Λόφλιν αναλαμβάνει μία πολύκροτη υπόθεση: την υπεράσπιση της Αμερικανίδας Μίλντρεντ Γκίλαρς, μιας εκφωνήτριας ναζιστικής προπαγάνδας -γνωστή ως η Σάλι του Άξονα -που συνεργάστηκε με τον Γιόζεφ Γκέμπελς. Είναι στο χέρι του Λόφλιν να αποδείξει ότι η Γκίλαρς και η Σάλι του Άξονα, η πιο μισητή γυναίκα στην Αμερική, δεν υπηρετούσαν τον ίδιο σκοπό.

Πρόκειται για μία προσεγμένη ταινία εποχής με πρωταγωνιστή τον Al Pacino στον ρόλο του δικηγόρου υπεράσπισης μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες γυναίκες στην πρόσφατη ιστορία της Αμερικής. Τον ρόλο αναλαμβάνει η Meadow Williams (10 Minutes Gone) δίπλα στον Thomas Kretschmann (The Pianist) που υποδύεται τον διαβολικό Γιόζεφ Γκέμπελς. Σκηνοθετεί ο Michael Polish (Force of Nature).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιουνίου 2021 από την Tanweer!

του zerVo (@moviesltd)

Από Δευτέρα, τέρμα, ξεκινάω δίαιτα, έχω γίνει διακόσα κιλά! - Από Δευτέρα δεν πάει άλλο, θα στρωθώ στο διάβασμα, χρωστάω είκοσι μαθήματα! - Από Δευτέρα κόβω το τσιγάρο, δεν μπορώ ρε φίλε να πάρω ούτε ανάσα! - Από Δευτέρα θα βάλω μπροστά για δίπλωμα οδήγησης, τι το πήρα το σαράβαλο! - Από Δευτέρα θα γίνω πιο συνεπής στην δουλειά, όλο χέρι μου βάζει ο Μπος! - Από Δευτέρα λέω να γίνω πατέρας!

Βρες ποια φιλοδοξία δεν στέκει...

Αμερικάνοι αμφότεροι, κατοικούν στο Αθηναϊκό κέντρο. Εκείνος δηλώνει DJ σε κοσμικά πάρτι, όχι κανά πρώτο όνομα των ντεκς, το πρόγραμμα ανοίγει συνήθως μέχρι να εμφανιστεί ο καλός, ενώ όταν βρίσκει χρόνο, γράφει, αραιά και που τζινγκλ, για διαφημιστικά σποτ. Εκείνη είναι δικηγόρος, διαπρεπής, που ασχολείται κατά κύριο λόγο με τις υποθέσεις μεταναστών στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, μα που η σύμβαση της στην Ελλάδα τελειώνει και εντός διημέρου, αναχωρεί για Σικάγο που την καρτερεί νομικό πόστο σημαντικό. Η γνωριμία τους σε γιορτή φίλου, που επικρατεί χαλασμός, θα τους οδηγήσει μέχρι να περάσουν αγκαλιά και ανέμελοι το υπόλοιπο της βραδιάς τους.

Πάθος που οι θεοί και οι δαίμονες θα το στείλουν να περάσει ένα γεμάτο λαγνεία διήμερο σε αιγαιοπελαγίτικο νησί, προτού η Κλόε αποχαιρετήσει μια για πάντα την διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι. Αν την αφήσει ο ερωτοκτυπημένος Μίκι, που μοιάζει αποφασισμένος να φτάσει μέχρι τα άκρα για να την κρατήσει στην Ελλάδα. Και θα τα καταφέρει, πείθοντας την να μετακομίσει στο Κυψελιώτικο - δανεικό - τριάρι του, με την προοπτική να συγκατοικήσουν κι όπου τους βγάλει ο δρόμος.

Βεβαίως με το που σωθούν οι 9μισι Εβδομάδες του μέλιτος και της εκδηλωτικής τρέλας - όπως με την πανηγυρικά δημόσια καύση που χου, του my precious καναπέ της μεγαλοκοπέλας, επειδή δεν ανεβαίνει τον όροφο, σιγά και το κομμάτι δηλαδή, ούτε στην εκποίηση του Εντός τέτοιο σαπάκι - θα εμφανιστούν στην σχέση τα εμπόδια, που θα προκαλέσει η ψυχοσύνθεση, αλλά και η πραγματικότητα του καθενός. Με απαρχή τις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, αφού το κορίτσι της Ηρακλείτου, πρέπει να συμβιβαστεί με την πλέμπα της Φωκίωνος και απόληξη στην άφιξη δύο παιδιών, για τα οποία κανείς από το αντρόγυνο δεν είναι προετοιμασμένος. Για την ακρίβεια είναι ολοκληρωτικά ανίκανος είτε να φέρει κάποιο στον κόσμο, είτε κάποιο άλλο να το αναθρέψει.

Και κάπως έτσι βαδίζει ολοταχώς προς την αφηγηματική βάσανο διάρκειας 120 λεπτών, η συρραφή ασύνταχτων και όχι ισοβαρούς ενδιαφέροντος επεισοδίων, που πιθανότατα κατά την συγγραφή του σεναρίου, ήλθαν στην μνήμη από προσωπικά βιώματα του ντιρέκτορα. Τουλάχιστον για το ίντρο, της "τεράστιας" έμπνευσης να πούμε, μιας και οι εννιά στις δέκα αισθηματικές ταινίες έτσι ξεκινούν, το παραδέχεται κάτι τέτοιο ο Παπαδημητρόπουλος, στα production notes του προμόσιον. Αυτό όμως δεν είναι ένα πόνημα ολοκληρωμένο, αλλά ένα άλμπουμ από φωτογραφικά περιστατικά, επαναλαμβανόμενα συνήθως, όπως και παρατραβηγμένα από τα μαλλιά, που σε καμία του στιγμή δεν κατανόησα που ενδέχεται να οδηγούν την πλοκή. Η οποία λαμβάνει χώρα σε κάθε αυτοτελή ρουμπρίκα, υπό την ημερολογιακή σκέπη της Παρασκευής, προτού περάσουμε, μέσα από μια ανεκδιήγητη σε σύλληψη σεκάνς στο κέντρο της Αθήνας, στον λυτρωμό της Δευτέρας της μαρκίζας.

Και καλά, για τον Μίκι, που στην τελική beats per minute έχει μάθει μόνο να μετράει, μπας και πετύχει τις μίξεις και χορέψει ο κοσμάκης, ίσως ρίξει και κανά ξέμπαρκο μέσα στον γενικό χαμό με την ομορφάδα του, δεν καρτερείς πως θα ορίζει, έστω και στα σαράντα του, το απαύγασμα της υπευθυνότητας. Η σιτεμένη, πασιφανώς μεγαλύτερη του σε χρόνια, έγκριτη στους κύκλους της νομικός, που είναι και σπουδαγμένη στα ακριβά κολέγια, πως γίνεται να παρασυρθεί σε αυτό το μειωμένης ηθικής, όπως και αισθητικής, γαϊτανάκι?  Φταίει ο έρωτας, έτσι για να κτίσουμε και κλίμα ρομαντζαδούρας? Μπα σε καλό σου, ούτε που μου πέρασε από το μυαλό! Μάλλον το "κοκό" ευθύνεται κι άμα δεν το σηκώνεις καλύτερα να στρίβεις από δαύτο, δια του αρραβώνος. Αλλιώς σε καρτερεί το φρέσκο και η τράκα τσιγάρα...

Μέσα στο συρφετό δεκάδων γνωστών και φίλων, που ούτε μισός δεν αναλύεται ως περσόνα, κινείται, ερωτεύεται, μαλώνει, αγαπιέται, χωρίζει και ματαγκαλιάζεται το ετερόκλητο αντρόγυνο της ιστορίας μας. Ορισμένο από τον πετυχημένο χολιγουντιανό μορφονιό Sebastian Stan και την Ιρλανδέζα Denise Gough, το υποκριτικό ζευγάρι, μάλλον μοιάζει μπερδεμένο κι εκείνο, από τις ακατάπαυστες μεταπτώσεις συναισθημάτων, που του προστάζει το ανώφελα πολυλογάδικο σκριπτ. Στόρι που δεν σώζεται ούτε καν με τον ερχομό του deus ex machina στο φινάλε, όταν ο γαμπρός μας, μετά από δυο ώρες όλο λερωμένα φανελάκια και κυκλαδίτικα τι σερτ και η ξανθομαλλούσα συμβία του, της εμφανισιακής λογικής του ευκολόβγαλτου, ανάλαφρου μίνι, θα ντυθούν την τάχαμου συντηρητικούρα, μήπως και το παίξουν (έστω στην μόστρα) γονείς. Εγώ αυτές τις ταινίες τις αποκαλώ άσκοπες. Γιατί γυρίζονται χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Μου χάρισε τουλάχιστον μια έξυπνη ατάκα το Monday, να έχω να την λέω.

Dig for fire!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Γίνομαι άντρας σκάβοντας το λάκκο μου»

Ο Τζώρτζης Γρηγοράκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Σπούδασε Κοινωνική Ψυχολογία στην Αγγλία και στη συνέχεια ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου στην Εθνική Σχολή Τηλεόρασης και Κινηματογράφου στο Λονδίνο. Από το 2007 γράφει και σκηνοθετεί μικρού μήκους ταινίες, οι οποίες έχουν συνολικά διαγωνιστεί σε πάνω από 100 διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ κι έχουν αποσπάσει 20 βραβεία. Το Digger είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.

Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2020, όπου και συμμετείχε στο τμήμα Panorama. Εκεί, τσίμπησε το βραβείο CICAE (Confédération Internationale des Cinémas d'Art et d'Essai), ένα καλλιτεχνικό βραβείο, που βοηθάει πολύ στη διανομή κάθε βραβευμένης ταινίας ανά την υφήλιο. Από εκεί και πέρα η ταινία έχει λάβει μέρος σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Στο φεστιβάλ του Σαράγιεβο η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον Βαγγέλη Μουρίκη. Η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο περασμένο (διαδικτυακό) φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ήταν η μία από τις τρεις ελληνικές ταινίες που συμμετείχαν στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Και τιμήθηκε με πέντε βραβεία: Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής – Αργυρός Αλέξανδρος, Βραβείο Κοινού, Βραβείο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Βραβείο Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου και Βραβείο Νεότητας Φοιτητών Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης. Τέλος, η ταινία ήταν υποψήφια για 14 Βραβεία Ίρις – τα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ήτοι, τα ελληνικά Όσκαρ. Κι ενώ υπολειπόταν κατά μίας υποψηφιότητας σε σχέση με την «Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς» του Γιάννη Οικονομίδη, που είχε 15 υποψηφιότητες, τελικά έσκισε, κερδίζοντας 10 βραβεία, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, σεναρίου, α' ανδρικού ρόλου και φωτογραφίας! Η τελετή απονομής των βραβείων Ίρις έγινε την Τετάρτη 16 Ιουνίου, μία μέρα πριν την έξοδο της ταινίας στους θερινούς κινηματογράφους.

Η υπόθεση: Ο Νικήτας είναι ένας μεσήλικας μοναχικός άνθρωπος, ο οποίος από επιλογή ζει σε ένα χαμόσπιτο κρυμμένο μέσα σε ένα υπέροχο δάσος, κάπου στα ορεινά της βόρειας Ελλάδας. Παλιότερα δούλευε στα ορυχεία της περιοχής και ζούσε στην κοντινή πόλη αλλά αφού ήρθε αντιμέτωπος με ένα τραγικό γεγονός, επέλεξε να αποσυρθεί και να απομονωθεί. Σε καθημερινή βάση έρχεται σε κόντρα με ανθρώπους της εταιρίας στην οποία ανήκουν (και εκμεταλλεύεται) τα ορυχεία, εταιρία που μονίμως επεκτείνεται, καταστρέφοντας το δάσος. Ο Νικήτας αποτελεί εμπόδιο για την εταιρία. Οι άνθρωποί της προσπαθούν να τον πείσουν με κάθε τρόπο να πουλήσει τη γη του αλλά εκείνος αρνείται πεισματικά. Ο Νικήτας είναι το τελευταίο οχυρό. 

Ξαφνικά, στην πόρτα του Νικήτα θα εμφανιστεί ο γιος του, τον οποίο είχε πάρει πιτσιρικά μαζί της η μητέρα του, όταν της ήταν πια αδύνατο να ζήσει με τον τρόπο του Νικήτα. 20 χρόνια μετά, ενήλικας πλέον, ο Τζόνι επιστρέφει μετά το χαμό της μητέρας του, προκειμένου να διεκδικήσει τη μισή περιουσία του γέρου του. Οι δύο άντρες θα συγκρουστούν μετωπικά. Και το διακύβευμα που τίθεται είναι: πουλάς «για το καλό σου και το καλό του παιδιού σου» ή δεν πουλάς «για το καλό της κοινωνίας»;

Η άποψή μας: Αν σε ελληνική ταινία πρωταγωνιστεί ο Βαγγέλης Μουρίκης, αυτό αποτελεί ικανή αρχή για να χαρακτηρίσεις την ταινία καλή, ενδιαφέρουσα, τέτοια. Αν σε ελληνική ταινία πρωταγωνιστεί ο Βαγγέλης Μουρίκης, και σε κάποια στιγμή, μιλάει με μια κότα λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, ε, αυτή είναι μια πολύ καλή ταινία. Το «Digger» του πρωτοεμφανιζόμενου σε μεγάλου μήκους, Τζώρτζη Γρηγοράκη λοιπόν, είναι μια πολύ καλή ταινία. Εξαιρετική θα τολμούσα να πω! Ο Γρηγοράκης σκηνοθετεί με σιγουριά και αυτοπεποίθηση μια ταινία που παραπέμπει στη λογική των γουέστερν. Όχι με την κλασική λογική των παλιών γουέστερν, με τους καλούς καουμπόιδες και τους κακούς Ινδιάνους. Όχι. Με τη λογική των πρόσφατων γουέστερν, με τους όρους να έχουν αντιστραφεί: η Εταιρία είναι οι κακοί καουμπόιδες και ο Νικήτας είναι ο καλός Ινδιάνος. Διάβολε, είναι ο Τελευταίος των Μοϊκανών – κυριολεκτικά! 

Και κάνω αυτόν τον διαχωρισμό σχηματικά επί τούτου, κάτι που προσπαθεί να αποφύγει (με επιτυχία) ο Γρηγοράκης. Προφανώς και παίρνει θέση, προφανώς και επισημαίνει την προτίμησή του αλλά ξέρει να αποφύγει τις γραφικές κακοτοπιές και να αποτυπώσει τις (πολλών αποχρώσεων) γκρίζες ενδιάμεσες περιοχές. Άψογα. Πέρα από το απέριττο σενάριο και τη στιβαρή του σκηνοθεσία, ο Γρηγοράκης ευτυχεί να έχει τρομερούς συνεργάτες σε όλα τα επίπεδα. Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη ανάμεσα στους παραγωγούς. Ο Γιώργος Καρβέλας στην καταπληκτική διεύθυνση φωτογραφίας. Ο Θοδωρής Αρμάος στο μοντάζ. Και όλοι οι ηθοποιοί του καστ, με τον Μουρίκη να παίρνει τη μερίδα του λέοντος στα εύσημα και τον Πανταζάρα στο ρόλο του γιου, να τον συναγωνίζεται στα ίσα. 

Η κόντρα πατέρα και γιου αποτελεί απότοκο της σύγκρουση δύο διαφορετικών κοσμοθεωριών, κάτι που εύγλωττα αποτυπώνεται και στην αφίσα της ταινίας. Κυριαρχεί σε αυτήν ένα κολάζ - μοντάζ, στο οποίο βλέπουμε να ενώνονται το εμπρός μέρος ενός αλόγου μπροστά, και το οπίσθιο μέρος μιας εντούρο μηχανής πίσω. Με το άλογο ο πατέρας, με την εντούρο ο γιος. Ριζωμένος με τον τόπο, με τη γη, ο Νικήτας, σε μόνιμη κίνηση και προς αναζήτηση (οικονομικής) ανεξαρτησίας και (καπιταλιστικής) ελευθερίας ο Τζόνι. Οι σκηνές που μοιράζονται οι δυο τους είναι εξαιρετικές όλες τους. Από την κυνική και δύσκολη αρχή, στο πλησίασμα σιγά σιγά, στην εκδήλωση της κοινής αγάπης τους για τη φύση έπειτα, στην μεγάλη κόντρα και στη σύγκρουση ακολούθως, που όμως θα οδηγήσει και στο τελικό ξεκαθάρισμα και στη σύγκλιση. 

Η φωτογραφία ξεχωρίζει στην ταινία τόσο στα υπέροχα εξωτερικά, μέσα στο δάσος, που κουβαλάει θαρρείς μία μαγική, μεταφυσική αύρα, όντας όντως ένας έξτρα πρωταγωνιστής, όσο και στα εσωτερικά, συχνά φωτισμένα από το φως ενός κεριού, μιας γκαζόλαμπας, ενός φακού. Ο Γρηγοράκης δεν δαιμονοποιεί την πρόοδο. Ευτυχώς. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε εντελώς συντηρητικές ατραπούς και θα γυρνούσε μπούμερανγκ εναντίον της ταινίας. Δαιμονοποιεί την πρόοδο που δεν στοχεύει στη βελτίωση της ζωής της κοινότητας, αλλά στοχεύει στην υγρή ονείρωξη κάθε Εταιρίας: το χρήμα. Το κέρδος και τα φράγκα πάνω από τους ανθρώπους και τη φύση και την ισορροπία. Οπότε, έχει σαφώς και τον χαρακτήρα ταινίας οικολογικής αφύπνισης το «Digger» αποφεύγοντας ευτυχώς τον χαρακτηρισμό της στρατευμένης ταινίας. Δεν κηρύττει, δεν διδάσκει το φιλμ. Και παρουσιάζει όλες τις πλευρές. Το θέμα είναι πως εμείς μπορούμε και διαλέγουμε πλευρά – ίσως κι εκ του ασφαλούς, αλλά αυτό σηκώνει μεγάλη συζήτηση, που δεν είναι της παρούσης. 

Εν πάση περιπτώσει, παρακολουθώντας την ταινία και ο πιο άσχετος μπορεί να καταλάβει τις αναλογίες των ορυχείων της ταινίας με τα ορυχεία χρυσού στη Χαλκιδική – μεταξύ των άλλων, έτσι; Έκαστος εφ΄ ω ετάχθη. Δεν είναι εύκολο να πας κόντρα στο ρεύμα. Καθόλου εύκολο. Και θέλει κάκαλα. Και αντοχές. Το λέει και ο Μουρίκης κάποια στιγμή μέσα στην ταινία. Κρίμα που ο Γρηγοράκης δεν επέλεξε να κλείσει το φιλμ με εκείνο το υπέροχο πλάνο, τρία λεπτά πριν από αυτό που ορίζεται τελικά ως το τελευταίο πλάνο της ταινίας. Πρόκειται για εξαιρετική, φοβερή και τρομερή σκηνή, στην οποία εντελώς ταιριαστά και αρμονικά, τον Νικήτα στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του, σώζει ο πιο παράξενος (κι απίθανος) από τους από μηχανής θεούς όλων των εποχών! Δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω: η ταινία θα μπορούσε να κλείσει εκεί. Ο Γρηγοράκης, όμως, ήθελε να κάνει πιο... λιανό το φινάλε του. Δεν πειράζει. Μικρό το κακό, που δεν έχει καμία επίπτωση εντέλει. 

Συνολικά, μια έντιμη και δυνατή ταινία, που με βάση τα κολλήματά μας, θα την θέλαμε λίγο πιο... «Βασιλιάς». Αλλά θα μου πεις, «Βασιλιάς» είναι μόνο ένας, αυτός του Γραμματικού, ε; Όπως και να έχει, ήδη καταχωρείται στη λίστα με τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της χρονιάς! Και μακάρι να βρει στα θερινά το κοινό που της αξίζει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιουνίου 2021 από την Mikrokosmos!

Ραντεβουδάκι - Κόλαση

του gaRis (@takisgaris)

Emerald Fennell. Σημειώνεις το ονοματάκι παρακαλώ. H Καμίλλα του The Crown που εμφανίζεται επιπλέον στη δεύτερη χρονιά του επίσης τηλεοπτικού Killing Eve. Η απόφοιτος Οξφόρδης γράφει και σκηνοθετεί για πρώτη φορά στα 35 της, πραγματοποιώντας την υπόσχεση στους γονείς της εκεί γύρω στα 7 της χρόνια. «Θέλω να γράφω ιστορίες με φόνους και να ζήσω στην Αμερική». Hollywood, μέσω Sundance, ιδού η Εμεράλδα σου. Φρέσκια, κάργα #Metoo αντίληψη, νεανικό, προκλητικό και μαγκιώρικο φιλμ το Promising Young Woman, όσο για το πιο σημαντικό: Κατακούτελα κατά της πατριαρχίας. 

Στην αρχή σα σκάρφισμα μιας αυτο-περιθωριοποιημένης κοπελιάς που αναμοχλεύει τα υπαρξιακά της τραύματα παίζοντας με τη φωτιά. Από ποπ τσιχλόφουσκα με τραγουδάκια και ερωτικά σαλιαρίσματα, μέχρι την εκτόξευση σε vigilante σεξουαλικών εγκληματιών και του νοσηρώς υποθάλποντος περιβάλλοντος των χαριτωμένων αρσενικών, πούτανε νιοί και δεν ήξευραν, όταν ασελγούσαν σε πάρτι πλήρους αμφιλεγόμενης σεξουαλικής συναίνεσης, σε κορίτσια / συμφοιτήτριες «που τα θέλανε». 

Θυμάσαι το Destroyer προ 3τίας με την αγνώριστη Nicole Kidman να μάσαει σίδερα στο κατόπι των εγκληματικών αρσενικών; Άλλα κόλπα εδώ, όπου η Carey Mulligan, μεταμορφώνεται σκηνή με σκηνή, αλλάζει διαθέσεις και βλέμματα, σχέδιο και βούληση χαμαιλεοντικά, παρασέρνοντας πλοκή και θεατή σε ένα πηγάδι υγρό και σκοτεινό, όπου χάνονται οι καλοί χαρακτήρες και οι αγαθές προθέσεις. Κωμικοτραγικά, ειρωνικά, αυτο-σαρκαστικά, όλα συνηγορούν σε μια μπαρουτάδικη κατάληξη λύσης της τραγωδίας και εξιλέωσης της ηρωίδας / θύματος. 

Η Κασσάνδρα (Carey Mulligan) έχασε την κολλητή της όσο και είδε την προσωπική της πίστη στον έρωτα και την καριέρα να γκρεμίζονται στα χρόνια της Ιατρικής Σχολής. Τότε που ο υποψήφιος νυν γκόμενος παιδίατρος Ryan (o stand up κωμικός Bo Burnham σε αγαστή χημεία) συμμετείχε σε εκτός ελέγχου σεξουαλικά κυνήγια μεθυσμένων συμφοιτητριών που τώρα αρνείται να θυμάται. Το κολπάκι της Fennellείναι η δημιουργική ασάφεια ως προς τα κίνητρα της ηρωίδας της. Πόσο σοβαρά μπορούμε να την πάρουμε; Πόσο μακριά θα το φτάσει αυτό το τριπάκι; Ποιός στ’αλήθεια θα τη σκιαχτεί, όταν η τοπική κοινωνία έχει τους τρόπους της να δίνει άφεση στις «νεανικές ατασθαλίες»; 

Το κομβικό σημείο είναι όταν η ίδια η μητέρα της νεκρής κολλητής της τη διώχνει από το σπίτι σχεδόν επιθετικά, λέγοντάς της να «προχωρήσει παρακάτω» στη ζωή της. Κι αυτή φυσικά προχωρά ακάθεκτη. Η Mulligan, πανάξια υποψήφια εκτός συγκλονιστικού απροόπτου στα φετινά όσκαρς, σε ένα ρόλο που θα πήγαινε γάντι στη Jennifer Lawrence, χρησιμοποιεί έντεχνα κάθε κουσούρι του χαρακτήρα της εις όφελος της πλεκτάνης που στήνει η Fennell στους ανυποψίαστους θεατές. 

Με άγνοια κινδύνου, ενδεχομένως και χωρίς προοπτική, σα μια βόμβα προγραμματισμένη να εκραγεί, σπέρνοντας οδυνηρή δικαιοσύνη, ανατρέποντας την κατά Έγκλημα και Τιμωρία συλλογιστική έναντι των μετανοούντων ή μη δραστών. Η απόδοση της Δικαιοσύνης αξίζει το υψηλότερο τίμημα. Η Cassie φαίνεται πως έχει γεννηθεί γνωρίζοντας μονάχα αυτό και θα το τιμήσει με γενναιότητα ως το τέρμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιουνίου 2021 από την Spentzos Films!