Movies Ltd

Ένα σέξι τραγούδι για το νυχτερινό Παρίσι! Η ταινία Παιχνίδια Φωτιάς (Joueurs / Treat Me Like Fire) της Marie Monge συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του τελευταίου Φεστιβάλ Κανών. Πρόκειται για ένα ερωτικό δράμα, για αυτούς που ο τζόγος είναι μια περιπέτεια, ένας τρόπος ζωής. Η συνάντηση με τον Άμπελ, φέρνει τα πάνω, κάτω στη ζωή της Έλλα. Η ακατανίκητη έλξη της για αυτόν τον τυχοδιώκτη εραστή, κάνει την Έλλα να ανακαλύψει τον κοσμοπολίτικο υπόκοσμο των παράνομων παιχνιδιων του Παρισιού, όπου η αδρεναλίνη και το χρήμα είναι οι υπέρτατες αξίες. Η δική τους ιστορία αγάπης ξεκινάει σαν ένα απλό στοίχημα, για να μετατραπεί σε αχόρταγο πάθος.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούν οι Tahar Rahim, Stacy Martin.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2020 από την Weird Wave!

Άντε να γλυτώσεις! Μια πρωτότυπη κωμωδία που μιλά με ειλικρίνεια για τις σουρεαλιστικές στιγμές της καθημερινής ζωής και μας μαθαίνει να αντιμετωπίζουμε με χιούμορ τα σκαμπανεβάσματα της ζωής. Η Σάρα και ο Νίκολα είναι παντρεμένοι και ερωτευμένοι, είναι η ταινία Κάνε Παιδιά να Δεις Καλό (Figli) που σκηνοθετεί ο Giuseppe Bonito. Έχουν μια εξάχρονη κόρη και μέχρι στιγμής, μια ήρεμη ζωή. Η οικογένεια τους μεγαλώνει και η γέννηση του δεύτερου τους παιδιού γρήγορα θα φέρει τα πάνω - κάτω και θα διαταράξει την οικογενειακή τους ισορροπία. Η αγάπη τους φυσικά πολλαπλασιάζεται, αλλά μαζί κι η κούραση τους! Εγωιστές παππούδες και γιαγιάδες, φίλοι στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού και απίθανες babysitter μετατρέπουν την καθημερινότητα του ζευγαριού σε κόλαση. Θα καταφέρουν η Σάρα και ο Νίκολα να μείνουν ενωμένοι;

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούν οι Valerio Mastandrea, Paola Cortellesi, Stefano Fresi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2020 από την Rosebud.21 και την Danaos Films!

Στο τέλος όλα πληρώνονται! Έχοντας υπάρξει ο πιο αδίστακτος επιχειρηματίας και λαθρέμπορος του Σικάγο, ο Αλφόνς Καπόνε (ευρύτερα γνωστός ως Αλ Καπόνε) ήταν ο πιο ισχυρός και διαβόητος μαφιόζος της Αμερικής. Η ταινία Καπόνε (Capone) επικεντρώνεται στα τελευταία χρόνια της ζωής του, όπου έπειτα από σχεδόν δέκα χρόνια φυλάκισης, ο θρυλικός γκάνγκστερ παραφρονεί, καθώς οι μνήμες από το βίαιο παρελθόν του επιστρέφουν για να τον στοιχειώσουν. Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Josh Trank (Το Χρονικό, Fantastic 4) ήταν ενθουσιασμένος με την πολυτάραχη ζωή του διαβόητου γκάνγκστερ και, συγκεκριμένα, με τα τελευταία χρόνια της ζωής του, που μοιάζουν να είναι ξεχασμένα σε σχέση με τον υπόλοιπο βίο του. Αφού εξέτισε την ποινή του για 11 χρόνια σε ομοσπονδιακή φυλακή για φοροδιαφυγή, ο Καπόνε αφέθηκε ελεύθερος το 1939. Όμως, πια, τίποτα δεν έμοιαζε με αυτό που ήταν πριν. Η διάνοια πίσω από την κακόφημη Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου, στην οποία κατόρθωσε και εξουδετέρωσε επτά από τους πιο επικίνδυνους αντιπάλους του, ήταν πια σε αρχικό στάδιο παράνοιας, γεγονός που προκάλεσε η προχωρημένη σύφιλη.

Η νέα ταινία του αδιαμφισβήτητα ταλαντούχου σκηνοθέτη και σεναριογράφου Josh Trank, με πρωταγωνιστή τον υποψήφιο για Όσκαρ Tom Hardy (Η Επιστροφή, Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής, Δουνκέρκη) στον ρόλο του Αλ Καπόνε. Μαζί του και οι Linda Cardellini, Kathrine Narducci, Matt Dillon, Al Sapienza, Noel Fisher, Kyle MacLachlan.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2020 από την Odeon!

Η ταινία On The Rocks είναι η όγδοη μεγάλου μήκους που υπογράφει η Sofia Coppola. Και εκείνη που σηματοδοτεί την επανένωση της με τον πάντα εξαίρετο Bill Murray, δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια κατόπιν του Lost In Translation, αναμφίβολα του πιο σημαντικού βήματος μέχρι στιγμής για την θυγατέρα FFC. Όπως άλλωστε και για τον ηθοποιό που στην Μετάφραση βρήκε το σημείο εκείνο της καριέρας του που χρειαζόταν για να πάρει την πάνω βόλτα, μετά από μια σειρά ολοκληρωτικά αποτυχημένων εμφανίσεων σε κομεντί δεύτερης διαλογής.

Στο επίκεντρο της ιστορίας του φιλμ, βρίσκεται μια νεαρή μητέρα, η Λουάρα, που πιστεύει πως ο μετά πρότινος ευτυχισμένος μαζί της σύζυγός της την απατά με μια καινούργια του συνάδελφο. Πάνω στην απόγνωση της να βρει στοιχεία που θα αποδεικνύουν την ενοχή του, μετά από καιρό συναντά τον πατέρα της Φέλιξ, έναν αμετανόητο Νεουρκέζο σιτεμένο πλέιμποι. Μια συνάντηση που θα γεννήσει για εκείνην αμέτρητες περιπέτειες. Φυσικά τον ρόλο του πατρός κρατά ο Murray ενώ εκείνον της κόρης του, η υποτιμημένη σχετικά Rashida Jones, ενώ τον μπερμπάντη γαμπρό ερμηνεύει ο Marlon Wayans.

"Ήθελα να κάνω σε αυτή μου την δουλειά κάτι διαφορετικό, πιο ανάλαφρο, πιο ανθρώπινο, με περισσότερη καρδιά και ειλικρίνεια" αναφέρει η Coppola σε δηλώσεις της γύρω από το πρότζεκτ. "Ο Φέλιξ είναι ένας παλιομοδίτης τζέντλεμαν, που αρέσκεται σε ατελείωτες συζητήσεις πίνοντας ταυτόχρονα το αγαπημένο του μαρτίνι. Έχει μια ξεχωριστή άποψη για τις σχέσεις αντρών και γυναικών, την δικαιολογεί πάντως μέσα από την τεράστια εμπειρία του. Γι αυτό και οι συμβουλές που δίνει στην κόρη του, είναι προσαρμοσμένες μέσα από την σκοπιά του ανδρός της, χωρίς εκείνη να το περιμένει, γι αυτό και δυσφορεί."

"Δεν φανταζόμουν πως θα έκανα ξανά ποτέ ταινία με τον Bill, δηλώνει η σκηνοθέτης, κυρίως γιατί ο κόσμος έχει φτιάξει μια ιδιόμορφη εικόνα για εκείνον και το Lost In Translation. Γι αυτό και ανησυχούσα μην τυχόν και δεν καταφέρει να τον αποδεχτεί με την μορφή που έχει εδώ. Του κυνικού, ρεαλιστή πατέρα δηλαδή, που συμβουλεύει την κόρη του μέσα από την πείρα που του δίνει η περίοδος της ηλικίας που διανύει. Γι αυτό και άλλαξα γνώμη και αποφάσισα να συνεργαστούμε ξανά, γιατί όλοι μας βρισκόμαστε σε μια διαφορετική περίοδο της ζωής μας, από ότι είμαστε την εποχή του Translation." 

To On the Rocks θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες και στο Apple TV+ τον ερχόμενο Οκτώβριο.

Όταν οι άνθρωποι κοιτάζουν πίσω, σημαίνει πως δεν έχουν άλλη επιλογή! Μια διασκευή της ομώνυμης νουβέλας του συγγραφέα Donald Ray Pollock, είναι η περίπτωση του The Devil All The Time, που σκηνοθετεί ο Antonio Campos, δημιουργός μέχρι ώρας φιλμς όπως τα Afterschool και Simon Killer. Βρισκόμαστε στα 1960 και στο επαρχιακό Νόκεμστιφ του Οχάιο μια ομάδα υποχθόνιων συνεργατών, όπως ο σατανικός ιερέας της περιοχής, ένα ζευγάρι δαιμονισμένων και ο διεφθαρμένος σερίφης, θα στήσουν διαρκή εμπόδια στον νεαρό Άρβιν Ράσελ και την οικογένεια του, που πλέον καλείται να τα βάλει με όλες τις διαβολικές δυνάμεις, δίχως να έχει το παραμικρό στήριγμα από κανέναν. Το σενάριο, που όπως δείχνει και το τρέιλερ, ταξιδεύει χρονικά μπρος πίσω σε περιόδους όπως ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος και το Βιετνάμ,  έχει γράψει ο ίδιος ο ντιρέκτορας μαζί με τον αδελφό του Paulo και η επίσημη κυκλοφορία του φιλμ αναμένεται να λάβει χώρα στις 16 Σεπτεμβρίου μέσα από τον δίαυλο του Netflix.

Μια πλειάδα διάσημων αστέρων παρελαύνει από τις εικόνες του θρίλερ, αποτελούμενη από τους Tom Holland, Robert Pattinson, Jason Clarke, Riley Keough, Sebastian Stan, Eliza Scanlan, Bill Skarsgård, Mia Wasikowska, Harry Melling και Haley Bennett

Στις δικές μας αίθουσες? Ποτέ, απευθείας στο κανάλι του Netflix!

Μετά την τεράστια επιτυχία του Invisible Man, πιθανότατα της καλύτερης, σίγουρα της πιο επιτυχημένης εμπορικά, ταινίας τρόμου της σεζόν, έχει εκτοξευτεί στα ύψη το σταρικό επίπεδο της πρωταγωνίστριας του Elizabeth Moss. Όπως και η ζήτηση της από τα διάφορα στούντιος για να πρωταγωνιστήσει σε καινούργια horror πρότζεκτ. Μια τέτοια περίπτωση αφορά στην φιλόδοξη μεταφορά της νουβέλας της Virginia Feito, Mrs. March, την παραγωγή της οποίας έχει αναλάβει η κορυφαία στο είδος Blum House, υπεύθυνη άλλωστε για το χιτ του Αόρατου Ανθρώπου. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ που στο επίκεντρο του έχει μια αριστοκρατική νοικοκυρά του Άπερ Ιστ Σάιντ της Νέας Υόρκης, η οποία αντιλαμβάνεται πως ο κακεντρεχής χαρακτήρας στο καινούργιο μυθιστόρημα του συζύγου της, βασίζεται σε εκείνην!

Φυσικά η Moss κρατά και το πόστο της εξειδικευμένης παραγωγού, μαζί με την Lindsey McManus και την φίρμα τους love And Squalor Pictures, με την ίδια την Feito να υπογράφει το σενάριο του φιλμ που αναμένεται να κυκλοφορήσει στις αίθουσες τον Αύγουστο του 2021.

Se verrai con me...

του zerVo (@moviesltd)

Να πω τι με έχει πειράξει. Θεωρώ πως είναι άδικο για καλλιτεχνικά πονήματα όπως ετούτο, η χρήση τους ως παντιέρα από ακτιβιστικές ή έτερης κοινωνικής μάχης κοινότητες. Οι ταινίες, τα ποιήματα, οι ζωγραφιές, ειδικά όταν είναι ενός αξιόλογου ποιοτικού επιπέδου και πάνω, θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως ευρύτερες έννοιες και όχι να τους αποδίδεται μια (καλοπροαίρετη, δεν λέω) στάμπα, όπως εν προκειμένω "ένα λεσβιακό, ερωτικό δράμα". Δηλαδή τι θα άλλαζε στην ιστορία μας αν οι γυναίκες ήσαν άντρες ή αν ήσαν αντρόγυνο με εκείνον Ισραηλινό κι εκείνη Παλαιστίνια ή αν ο ένας ήταν έγχρωμος στην Λουιζιάνα κι η άλλη εύπορη μεγαλοκτηματίας? Ο έρωτας που δεν δύναται να δημοσιοποιηθεί, σε οποιαδήποτε μορφή του, ορίζει την την υπέρτατη μορφή συναισθηματικής ασφυξίας.

Για περισσότερες από δύο δεκαετίες κρατούν το πάθος τους μυστικό από τα μάτια του κόσμου. Με άλλοθι πως κατοικούν στα απέναντι διαμερίσματα της ίδιας παριζιάνικης πολυκατοικίας, η ηλικιωμένη πια Μαντό και η ελάχιστα νεότερη της, Νίνα, χαρίζουν η μία στην άλλη λόγο ύπαρξης, βασισμένο πάνω στην απέραντη αγάπη που τις δένει. Έχοντας δώσει όρκο ζωής, να επιστρέψουν κάποια στιγμή για όσο υπόλοιπο τους απομένει, στην Ρώμη, εκεί που μια φορά κι έναν συναντήθηκαν. Μια γνωριμία που έμελλε να δημιουργήσει έναν φλογισμένα αγνό, πλην εγκλωβισμένο αποκλειστικά και μόνο στις ψυχές τους, έρωτα.

Τα χρήματα για το ονειρεμένο ταξίδι, αναμένεται να προκύψουν από την πώληση της οικίας της Μαντό, κληροδότημα ενός συζύγου που ποτέ του δεν την αγάπησε. Η αδυναμία ντροπής να αποκαλύψει τα σχέδια της στα δύο της παιδιά, εκτός από την ρήξη που θα επιφέρει στην σχέση της με την Νίνα, θα επιβαρύνει την υγεία της, με καταστροφικές συνέπειες. Το αναπάντεχο εγκεφαλικό επεισόδιο που θα υποστεί, θα ανατρέψει μονομιάς την τρυφερή, όσο και ελεύθερη πολιορκημένη καθημερινότητα των δύο μοναχικών, μα τόσο ευτυχισμένων γυναικών.

Και τώρα? Μήπως ήλθε επιτέλους η στιγμή να διαρρεύσει η αλήθεια? Και αν ναι, από ποιον? Όταν ο μοναδικός του ζευγαριού που δύναται να εκφραστεί, είναι η Γερμανίδα που εγκατέλειψε για πάντα τον τόπο της για να ζήσει στο πλευρό της αγαπημένης της, που πια, βρίσκεται σε κατάσταση άνοιας. Και αν πραγματικά η Μαντλέν αυτό επιθυμούσε, δεν θα το είχε πράξει τόσο καιρό, μιλώντας στα τέκνα που πιστεύουν πως ως χήρα, παρέμεινε μόνη της, δείχνοντας πίστη στον μοναδικό άντρα που γνώρισε, τον πατέρα τους? Ποιος μπορεί να ξεσκεπάσει το ειδύλλιο και να πικράνει όλους όσους νομίζουν πως η πραγματικότητα είναι διαφορετική?

Αλλά και από την άλλη, πως μπορεί πλέον η Νίνα να ζήσει μονάχη, ούτε δέκα μέτρα μακρυά από το άλλο της μισό που χαροπαλεύει. Είναι η στιγμή που το δράμα μετεξελίσσεται σε θρίλερ, καθώς το φυτίλι της βόμβας έχει ανάψει και όπου νάναι εκείνη θα σκάσει προκαλώντας θεόρατες συνέπειες. Κι όμως για τουλάχιστον ολόκληρη την μεσιανή πράξη του φιλμ, τα πάντα κινούνται πάνω σε έναν ιστό ισορροπίας, που ναι μεν διατηρούν την ελπίδα της διατήρησης της αγάπης ζωντανής, οδηγούν όμως και τις σασπένς αισθήσεις του θεατή στα άκρα. Πρέπει? Δεν πρέπει? Αν γνωρίζαμε πόσο μικρή, ελάχιστη, είναι η ζωή, αυτή την λέξη θα την είχαμε διαγράψει οριστικά από το γλωσσάρι...

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ιταλιάνου Filippo Meneghetti είναι το λιγότερο εντυπωσιακό. Χρησιμοποιώντας στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του έργου του για ντεκόρ τα δύο απέναντι διαμερίσματα και τον διάδρομο τους, στην ουσία αλυσοδένει τα βλέμματα της πλατείας σε αυτά τα 20, 30 τετραγωνικά και τα δεσμεύει κατά τρόπο τέτοιο, που να μην μπορούν να αποδράσουν. Στην πλοκή προστίθενται οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, που σταδιακά θα παίξουν κι εκείνοι τον ρόλο τους, ενόσω οι δύο βασικοί μεταλλάσσονται πλήρως κατόπιν του τραγικού συμβάντος.

Η μία, η γηραιότερη, ακινητοποιημένη κούκλα, ανέκφραστη, άλαλη, σαν να μην πονά, αν και η βουρκωμένη ματιά άλλα προδίδει. Τρομαγμένη θαρρείς που ο θάνατος ζυγώνει, αλλά τόσο ευτυχισμένη μιας και βίωσε τέτοιο έρωτα που ελάχιστοι έχουν καταφέρει. Ταξιδεύει, ήδη. Για Αιώνια Πόλη μεριά. Και δεν είναι μόνη. Απεναντίας το ταίρι της, έχει χάσει την γη κάτω από τα πόδια. Και η απαγόρευση ακόμη και να την αντικρίσει θα την οδηγήσει σε αντιδράσεις ακραίες και έξαλλες, τύπου fatal attraction, δίχως να φαίνεται πως την μέλλει η έκρηξη τι φθορές θα προκαλέσει.

Εξαιρετικό ζύγισμα από τον δημιουργό, χάρη σε ένα σενάριο σωστά δομημένο και μελετημένο, όχι δίχως ατέλειες, αλλά προσεγμένο κατά τέτοιο τρόπο ώστε να αντιλαμβάνεται κανείς από το πρώτο δευτερόλεπτο, πως δεν μιλάμε για δύο περιθωριοποιημένες ψυχές, αλλά για οντότητα μία, που βιώνει την νιρβάνα της, έστω και φυλακισμένη. Οι ερμηνείες των κυριών συγκλονίζουν, λειτουργώντας αψόγως συμπληρωματικά. Η τραγική εικόνα της Μαντό, όπως την εκφράζει η Martine Chevallier της comedie francaise, με εκείνη την σε ψυχική διάλυση αγαπημένης, καθώς την αποδίδει η αφοπλιστικά πειστική Barbara Sukowa. Καταλύτης των καταστάσεων η μεγαλοκόρη (εγκαταλελειμμένη κι αυτή, single parent, φανταστική η Lea Drucker) καθορίζει την περσόνα που θα οδηγήσει την αφήγηση στην έξοδο της, όπως ακριβώς της πρέπει. Όχι φραντσέζικα ουδέτερα και ότι νάναι, μα ιταλικά ονειρεμένα συγκινητικά, με δάκρυα. Και με ένα αγκάθι στην καρδιά, την ευθύβολη χροιά φωνής της Betty Curtis. Για μας πάντα θα υπάρχει η Ρώμη...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Αυγούστου 2020 από την Tanweer!

Τα απόνερα του Brexit

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Γάτες που κρύβονται από ντροπή για τους ανθρώπους

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του σκηνοθετικού διδύμου από τη Βουλγαρία. Η Mina Mileva και η Vesela Kazakova έγιναν γνωστές ως παραγωγοί ιδρύοντας την δική τους εταιρεία Activist38 και σκηνοθετώντας ανατρεπτικά ντοκιμαντέρ, που ταξίδεψαν σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Παρά το γεγονός ότι τα ντοκιμαντέρ αυτά κέρδισαν πολλές διακρίσεις στα φεστιβάλ όπου προβλήθηκαν, οι δύο γυναίκες είχαν να αντιμετωπίσουν πολλές αντιδράσεις στη χώρα τους, αφού υπέστησαν θεσμική παρενόχληση, πολυάριθμες εισαγγελικές ανακρίσεις, μέχρι που ένας Βούλγαρος βουλευτής τις αποκάλεσε «δαιμονικό δίδυμο», ένα παρατσούκλι που τις ακολουθεί μέχρι και σήμερα, καθώς θεώρησε άκρως προσβλητικό το περιεχόμενο των ταινιών τους.

Η ταινία Γάτα Στον Τοίχο (Cat in the Wall), που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της πέρσι τον Δεκαπενταύγουστο στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Λοκάρνο. Συμμετείχε σε πολλά ακόμα φεστιβάλ από εκεί και πέρα και τιμήθηκε με το βραβείο της FIPRESCI στο φεστιβάλ της Βαρσοβίας.

Η υπόθεση: Η Ιρίνα, μια γυναίκα από την Βουλγαρία, ζει σε μια πολυκατοικία στο βορειοανατολικό Λονδίνο, στο πολυπολιτισμικό (και υποβαθμισμένο) Πέκαμ, με τον μικρό της γιο, τον Τζότζο και τον αδερφό της, τον Βλάντιμιρ. Η Ιρίνα είναι αρχιτέκτονας αλλά δουλεύει ως γκαρσόνα. Και ο αδελφός της είναι ακαδημαϊκός, ιστορικός, αλλά αναγκάζεται να δουλέψει ως εργάτης τοποθετώντας κεραίες. Στην πολυκατοικία τα πράγματα είναι ζόρικα. Κάποιος χρησιμοποιεί μονίμως το ασανσέρ ως τουαλέτα, οι γείτονες διαρκώς φωνάζουν και μια ανακαίνιση -που φαίνεται να μην την επιθυμεί κανένας- γίνεται με το έτσι θέλω από το τοπικό δημοτικό συμβούλιο και πρέπει να ακριβοπληρωθεί. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μια γάτα που θα βρεθεί ξαφνικά στις ζωές τους, θα στριμωχτεί σε μια τρύπα μέσα στον τοίχο και θα πυροδοτήσει μία σειρά από απρόβλεπτα γεγονότα που θα τους φέρουν αντιμέτωπους με τα πραγματικά τους προβλήματα.

Η άποψή μας: Ένα... θέμα με τα σκηνοθετικά δίδυμα φαίνεται να το έχουν οι Βούλγαροι γείτονές μας. Μετά από εκείνο των Kristina Grozeva και Petar Valchanov, που μας έχουν δώσει δύο τρομερές ταινίες, το Μάθημα (Urok, 2014) και το Glory (2016) έρχεται τούτο το δίδυμο να συστηθεί στο ελληνικό κοινό. Χαρήκαμε για την γνωριμία; Εντάξει, δεν πετάξαμε και τη σκούφια μας, αλλά θα δώσουμε και μια δεύτερη ευκαιρία για την επόμενη ταινία τους. Με οδηγό το σινεμά των αδελφών Dardenne και – κυρίως – εκείνο του Ken Loach (Αγγλία γαρ) οι δύο σκηνοθέτιδες θέτουν μια σειρά από εξόχως ενδιαφέροντα ζητήματα αναφορικά με τη σύγχρονη δυτική κοινωνία. Είναι φανερό ότι γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάνε, καθώς και τη ζωή του μετανάστη σκιαγραφούν με ακρίβεια και το τι παίζει με την Αγγλία και τις ιδιαιτερότητές της, το έχουν βιωμένο.

Αυτό που κάνει την ταινία να σκοντάφτει είναι η μυθοπλασία της. Παρασυρμένες από την αλήθεια του υλικού τους, οι δύο δημιουργοί δεν θεωρούν ότι πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα τη δραματουργία και τη σεναριακή δομή. Επενδύουν στο ντοκιμαντερίστικο παρελθόν τους παραπάνω από όσο χρειαζόταν η συγκεκριμένη τους προσπάθεια. Θέλω να πω: μια χαρά ντοκιμαντέρ θα μπορούσαν να γυρίσουν με το συγκεκριμένο υλικό. Η μυθοπλασία όμως απαιτεί διαφορετικούς χειρισμούς. Έτσι, υπάρχουν στιγμές μέσα στην ταινία που μοιάζουν φλατ, ενώ δεν είναι... Μετανάστες που προσπαθούν να βρουν τη θέση τους σε μια κοινωνία η οποία δείχνει ανεκτική, αλλά δεν είναι. Περιτριγυρισμένοι από λούμπεν προλεταριάτο, που φυτοζωεί μέσω επιδομάτων και επιδίδεται σε αδυσώπητο κανιβαλισμό, τρώγοντας τις σάρκες του με θόρυβο. Πολύ θόρυβο όμως.

Σε κάποιες στιγμές της ταινίας ένιωθα ότι οι φίλες Βουλγάρες σκηνοθέτιδες ήθελαν να κάνουν ένα hommage στον Γιάννη Οικονομίδη! Η οικογένεια στην οποία ανήκει η γάτα του τίτλου είναι «Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί», που θα έλεγε και ο Ettore Scola. Κι ενώ το υλικό δείχνει (και είναι) εκρηκτικό, αποσυμπιέζεται από σκηνές όπως εκείνης της συνέλευσης, με τους υπέρμαχους και τους ενάντιους του Brexit να αραδιάζουν τα επιχειρήματά τους σαν σε συνέλευση δεκαπενταμελούς γυμνασίου στην Ελλάδα. Κρίμα. Κρίμα, γιατί πέρα όλων των άλλων, χάνεται μια πραγματικά καλή ερμηνεία από την πρωτοεμφανιζόμενη Irina Atanasova στον κεντρικό ρόλο, ενώ και ο πιτσιρίκος που υποδύεται τον γιο της είναι πάρα πολύ φυσικός – κι έχει και μια σκηνή στο φινάλε, που θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από το Χωρίς αγάπη του Zvyagintsev, αλλά δεν.

Ο αλληγορικός χαρακτήρας του εθελούσιου εγκλεισμού της γάτας στην τρύπα στον τοίχο είναι πετυχημένος, η έντονη παρουσία του ρατσισμού ως ίδιον μιας κοινωνίας που διαφημίζει τον πολυπολιτισμό της γίνεται ξεκάθαρη – κι από εκεί που ίσως δεν το περιμένεις – γενικώς, οι προθέσεις είναι εκεί, είναι οι καλύτερες, αλλά χρειαζόταν δουλειά ώστε όλο αυτό να μην μοιάζει σχηματικό και για λίγους, όταν εν δυνάμει μας αφορά όλους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Αυγούστου 2020 από την Cinobo!

Ο δολοφόνος είχε... Καπρίτσια!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

CSI... Μαδρίτη!

Αυτή είναι η 19η (!!!) μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 28 Ιανουαρίου του 1953 στη Μαδρίτη Ισπανός Gerardo Herrero. Και είναι μόλις η δεύτερή του την οποία βλέπουμε στην Ελλάδα μετά το «Φάκελος Γκαλίντεζ» (El misterio Galíndez, 2003) με τους Harvey Keitel και Saffron Burrows. Είναι όμως ένας πολύ σημαντικός παραγωγός και ανάμεσα στις μεγαλύτερες επιτυχίες του ξεχωρίζει η ταινία «Το μυστικό στα μάτια της» (El secreto de sus ojos, 2009).

Σε ότι αφορά τα «Καπρίτσια» του Γκόγια, που (θα ήθελαν να) παίζουν βασικό ρόλο στην υπόθεση της ταινίας, αντιγράφουμε από την ελληνική βικιπαιδεία: Τα Καπρίτσια (Ισπανικά: Los Caprichos) είναι μια σειρά 80 χαρακτικών που δημιούργησε ο Ισπανός καλλιτέχνης Φρανθίσκο Γκόγια κατά τα έτη 1797 και 1798, και τα δημοσίευσε σαν μία συλλογή έργων το 1799. Τα χαρακτικά αυτά ήταν ένα καλλιτεχνικό πείραμα: ένα μέσο που χρησιμοποιεί ο Γκόγια για να καταδικάσει την παγκόσμια ανοησία και την ανοησία στην ισπανική κοινωνία στην οποία έζησε. Η κριτική του είναι εκτεταμένη και καυστική. Στρέφεται κατά της κυριαρχίας της δεισιδαιμονίας, της αμάθειας και της ανικανότητας της άρχουσας τάξης, της έλλειψης παιδείας, των οικογενειακών λαθών και της παρακμής της λογικής. Σε κάποια από τα χαρακτικά της σειράς ο καλλιτέχνης στρέφεται κατά του Κλήρου. Ο Γκόγια περιγράφοντας αυτή τη σειρά έργων, ανέφερε ότι απεικονίζει τις αμέτρητες ιδιορρυθμίες και ανοησίες που υπάρχουν σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία και τις κοινές προκαταλήψεις και τις παραπλανητικές πρακτικές που τα έθιμα, η αμάθεια ή η ιδιοτέλεια τις έχουν καταστήσει συνήθεις. Το έργο αυτό ήταν μία διαφωτιστική, δυναμική κριτική της Ισπανίας του 18ου αιώνα, και της ανθρωπότητας γενικότερα. Το ανεπίσημο ύφος, καθώς και η απεικόνιση της σύγχρονης κοινωνίας που συναντώνται στα Καπρίτσια τα καθιστά - καθώς και τον ίδιο τον Γκόγια - προάγγελο του κινήματος του Μοντερνισμού, που εμφανίστηκε σχεδόν έναν αιώνα αργότερα. Ειδικά το έργο «Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα» έχει λάβει κορυφαία αναγνώριση. Ο Γκόγια έγραψε μία σύντομη εξήγηση για κάθε εικόνα σε ένα χειρόγραφο που τώρα βρίσκεται στο Μουσείο ντελ Πράδο. Αυτές οι σημειώσεις βοηθούν σημαντικά στην κατανόηση των -συχνά αινιγματικών- προθέσεων του καλλιτέχνη, όπως και οι τίτλοι που βρίσκονται κάτω από κάθε εικόνα. Αυτή η σειρά του Γκόγια, και η τελευταία ομάδα χαρακτικών της σειράς «Οι Συμφορές του Πολέμου», τα οποία ο Γκόγια αποκαλούσε "caprichos enfáticos" (εμφατικά καπρίτσια) απέχουν πολύ από το πνεύμα της ξέγνοιαστης φαντασίας που ο όρος «καπρίτσιο» συνήθως αντιπροσωπεύει στην τέχνη.

Η υπόθεση: Ένας μυστηριώδης κατά συρροή δολοφόνος κάνει την εμφάνισή του και τρομοκρατεί τους εύπορους κατοίκους γνωστής συνοικίας της Μαδρίτης, βάζοντας στο στόχαστρό του ευυπόληπτους συλλέκτες τέχνης και αντικών. Κοινό χαρακτηριστικό των φόνων είναι η τοποθέτηση των θυμάτων με τέτοιο τρόπο ώστε να θυμίζουν μια σειρά έργων τέχνης του διάσημου Ισπανού ζωγράφου, Φρανθίσκο Γκόγια, τα περίφημα «Καπρίτσια» - έργα που εικάζεται ότι σατιρίζουν την ανηθικότητα της ισπανικής κοινωνίας στην εποχή κατά την οποία έζησε ο σπουδαίος εικαστικός.

Δύο ντετέκτιβ της αστυνομίας αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν την υπόθεση: η βετεράνος Κάρμεν, μια ικανή αλλά και κυνική γυναίκα, που μοιάζει να έχει κουραστεί από τη ζωή της αστυνομικού και η νεαρότερη Εύα, ιδεαλίστρια και διψασμένη για δράση. Οι δύο γυναίκες πρέπει να αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους για να καταφέρουν να εισχωρήσουν στα άδυτα του παράνομου δικτύου μυστικών αγοραπωλησιών έργων τέχνης και να εντοπίσουν τον δράστη που δεν αφήνει ποτέ ίχνη…

Η άποψή μας: Οι Ισπανοί το έχουν δουλέψει το θρίλερ τα τελευταία χρόνια. Και η ενασχόλησή τους με το είδος λειτουργεί ως ένα είδος πολιορκητικού κριού, μέσω του οποίου έχουν κατορθώσει να μπουν για τα καλά και σε αγορές εκτός του – έτσι κι αλλιώς πολυπληθούς – ισπανόφωνου κόσμου. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως κάθε τέτοια τους προσπάθεια στέφεται και με επιτυχία. Ας πάρουμε πχ τη συγκεκριμένη ταινία ως παράδειγμα. Το πιασάρικο στοιχείο υπάρχει: κάποιος δολοφονεί ανθρώπους που εντέλει κάτι τους ενώνει (όχι το μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι) και μπαίνει σε κόπο ώστε να «στήνει» δολοφονημένους και τόπο του εγκλήματος προκειμένου να παραπέμπουν σε κάποιο από τα Καπρίτσια του Γκόγια. Ιντριγκαδόρικο, έτσι;

Ο κόσμος είναι εκπαιδευμένος στους σίριαλ κίλερς (αν δεν έχει κουραστεί κιόλας από αυτούς) κι ένας σίριαλ κίλερ με εικαστικές ανησυχίες, όσο να 'ναι, προσελκύει το ενδιαφέρον. Στην προκειμένη περίπτωση, βέβαια, κυρίως αποπροσανατολίζει. Και το κοινό που παρακολουθεί την ταινία αλλά και τις δύο αστυνομικούς που έχουν αναλάβει να εξιχνιάσουν την υπόθεση. Οπότε, πυροτέχνημα η φάση με τον Γκόγια. Χαμένη ευκαιρία. Οι δημιουργοί της ταινίας δεν εστιάζουν επάνω στον ζωγράφο. Κυρίως δεν προβαίνουν στην απαραίτητη σύγκριση των δύο εποχών: εκείνης κατά την οποία έδρασε ο σπουδαίος ζωγράφος και της σημερινής. Δύο εποχές που μοιάζουν πολύ, κυρίως στο γεγονός ότι η παρακμή είναι πανταχού παρούσα. Με μια φράση: ο Γκόγια και τα Καπρίτσια του εργαλιοποιούνται ως δόλωμα προσέλκυσης κοινού και δεν αξιοποιούνται για βαθύτερες και ουσιαστικότερες αναγνώσεις, κριτικές και αναλύσεις.

Τι άλλο θα μπορούσε να τραβήξει τον θεατή; Οι βασικοί πρωταγωνιστές. Το πως σκιαγραφούνται. Και το πόσο ικανοί είναι οι ηθοποιοί που τους υποδύονται προκειμένου να τους αποδώσουν ως τρισδιάστατους χαρακτήρες, με σάρκα και οστά. Κι εδώ τα αποτελέσματα είναι χλιαρά. Η Maribel Verdú στο ρόλο της Κάρμεν προσπαθεί για το καλύτερο με το υλικό που έχει στα χέρια της. Είναι εξαιρετική ηθοποιός και μας έχει σημαδέψει για πάντα από τότε που πέσαμε επάνω της με φόρα στο θεσπέσιο «Θέλω και τη μαμά σου». Όμως, η ηθοποιός είναι καλύτερη από το ρόλο. Έναν ρόλο κλισεδιάρικο: είναι σκληρή motherfucker η Κάρμεν, καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, οδηγεί σαν τρελή, όποτε νιώθει πιεσμένη πάει στην τουαλέτα και πίνει, είναι κυνική, πληγωμένη από σχέσεις, πληγωμένη από τη ζωή και φαίνεται πως για εκείνην μόνο η δουλειά υπάρχει.

Υπάρχει και μια υποπλοκή για το για ποιον λόγο δεν γουστάρει τα παιδιά (ή μήπως το αντίθετο;) που καταλαβαίνεις από μίλια μακριά πώς έχει πυροδοτηθεί αυτή η συμπεριφορά, που όμως δεν καταλήγει πουθενά – και πάλι κάτι που μένει αναξιοποίητο. Η Aura Garrido στο ρόλο της ρούκι Εύα χωλαίνει. Κι αυτό επειδή ούτε καλογραμμένο ρόλο έχει ούτε αξιόλογες ατάκες διαθέτει (όλες είναι απλόχερα δοσμένες στην Κάρμεν) αλλά και η ερμηνεία της δεν λέει πολλά. Δεν μπορεί να τραβήξει την προσοχή μας, δεν έχει κάτι το ενδιαφέρον επάνω της και ο μόνος λόγος ύπαρξής της είναι να προκαλεί αντίστιξη με την Κάρμεν.

Παρ' όλα αυτά, βλέπεις την ταινία και δεν σε πολυχαλάει, σου εξασφαλίζει ένα μίνιμουμ ψυχαγωγίας, εντάξει, δεν βρίσκεις και τον σίριαλ κίλερ από την αρχή (τον υποψιάζεσαι, οκ), υπάρχει η απαραίτητη ατμόσφαιρα, σε κάποια σημεία καταλαβαίνεις πως μεγαλύτερο μπάτζετ ίσως να κατάφερνε το κάτι παραπάνω, αγωνία και σασπένς δεν χτυπάνε ακριβώς κόκκινο αλλά ok, υπάρχουν, είναι εκεί, ωραία η ιδέα για γυναικείο δίδυμο πρωταγωνιστριών, η φάση παλεύεται. Κι έρχεται ένα τόσο αντικούκου φινάλε να κατεβάσει τον μέσο όρο της ταινίας, που σκέφτεσαι «γιατί μωρέ παιδιά»; Οι σεναριογράφοι, στην προσπάθειά τους να κινηθούν αντισυμβατικά, το μόνο που καταφέρνουν είναι να διακόψουν βίαια την όποια σύνδεση είχε επιτύχει η ταινία με τους θεατές της. Αυτό φαίνεται ιδίως στα τελευταία πέντε λεπτά όπου θαρρείς και βιάζονται όλοι να «τακτοποιηθούν» τα πάντα, χωρίς εκκρεμότητες, να τσεκαριστούν όλα τα κουτάκια και να δοθεί η τελική λύση, η οποία απλώς δεν μας ενδιαφέρει πια. Το παιχνίδι, όμως, είχε ήδη χαθεί.

Ξεκινήστε με διάθεση «συγκρατημένα απαισιόδοξοι» και ίσως να παραβλέψετε τα ψεγάδια τούτης της ταινίας. Και σίγουρα, υπάρχουν πολύ χειρότερες ταινίες εκεί έξω αυτήν τη στιγμή. Α, και κοίτα να δεις, κάτι που δεν γνώριζα: ένα από τα συχνότερα μέρη όπου βρίσκουν αίμα όσοι ασχολούνται στην εξιχνίαση εγκλημάτων, είναι ο απορροφητήρας στην κουζίνα. Άπαπα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Αυγούστου 2020 από την Rosebud 21!

Στο σίκουελ θα βγουν και τα φιδάκια...

του zerVo (@moviesltd)

Πως μπορείς να πάρεις στραβά μια ταινία, πριν καν την παρακολουθήσεις. Ο ορισμός εδώ. Πρώτα από όλα, να μην εντοπίζεις το αληθινό νόημα της ύπαρξης της. Αφού κατά την διάρκεια της (μακράν) χειρότερης περιόδου του ημερολογιακού έτους, εκείνης με τα κουνούπια, τις κατσαρίδες, τους καύσωνες, τους σιχαμερούς ιδρώτες και τις απαίσιες σαγιονάρες, αν υπάρχει κάτι θετικό, είναι η παραμονή στην μεγαλούπολη, αφού δεν στενάζει από τα εκατομμύρια των μπούρτζων, που την έχουν κάνει για τα μέρη τους. Δεύτερον! Αυτή η ποίηση με το ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι - φωτοστέφανο στην αφίσα, κινείται στα όρια του απαράδεκτου. Μπορεί και να τα ξεπερνά. Όταν δεν γνωρίζουμε κάποια πράγματα, καλό θα είναι να μην παίζουμε μαζί τους.

Στα τριάντα τρία της χρόνια βαδίζει η μοναχική Εύα, κάποτε στα πρώτα νιάτα της εκκολαπτόμενη ηθοποιός που τα παράτησε, γέννημα της Μαδρίτης, όχι όμως και θρέμμα της, αφού εγκατέλειψε την πρωτεύουσα για την περιφέρεια νωρίς. Χάρη στην προσφορά ενός φίλου της συγγραφέα, που θα φύγει για διακοπές, η κοπέλα θα αποφασίσει περάσει τις πρώτες δεκαπέντε ημέρες του θερμού Αυγούστου, περιδιαβαίνοντας τους καστιγιάνικους δρόμους. Μόνη. Αλλά δεν βαριέσαι, ελάχιστα εξωστρεφής και ανοικτός να είσαι, μια χαρά συντροφιά θα βρεις.

Κι έτσι ενώ τα φύλλα του ημερολογίου ανεμίζουν με αφετηρία την πρώτη του μήνα, η Εύα θα εντοπίσει καινούργιες αλλά και παλιότερες, μάλλον ξεχασμένες παρέες, σε μια πόλη που μπορεί να διανύει τις ημέρες της αδείας της, ουδέποτε όμως αδειάζει. Και ο καθημερινός κύκλος της βόλτας, από τα υπαίθρια πανηγύρια στα τιγκάτα κλαμπάκια και από τα ανοιχτά ταβερνάκια στους κλειστούς σινεμάδες, όλο και κάποια έκπληξη θα κρύβει για την ευγενική κοπελιά.

Η γνωριμία με έναν μελαγχολικό γείτονα, το κουβεντολόι με την συνομήλικη της παλιόφιλη, που μεγαλώνει μόνη το μωρό της, το ταίριασμα σε ένα από τα αμέτρητα λάιβ με δυο Βρετανούς έξω καρδιά, η συμπτωματική σμίξη με έναν γνώριμο από το χθες, που η σχέση μαζί του δεν είχε και την καλύτερη κατάληξη, η έλξη για τον προβληματισμένο άγνωστο της άντρα, που ρισκάρει επικίνδυνα, περνώντας τα προστατευτικά πάνελ στο γιοφύρι της μεγάλης λεωφόρου.

Και σε καθεμιά από ετούτες τις επιμέρους ρουμπρίκες, ο διάλογος δίνει και παίρνει, έτσι χωρίς κάποιος συγκεκριμένο πρόγραμμα, με λόγια επί παντός επιστητού. Φιλοσοφίες της στιγμής, φλερτάκια, ανέκδοτα για να περνά η ώρα, ρουτινιάρικες στιγμές της καθημερινότητας, που δεν χτίζουν κανέναν απολύτως χαρακτήρα, ούτε τον κύριο αξονικό, ούτε τους υπολοίπους που τον γυροφέρνουν σαν γαϊτανάκι. Η μεγαλοκοπέλα δεν έχει χθες, τουλάχιστον μας είναι αδιάφορο, δεν διαθέτει ούτε και σήμερα, αφού καθώς φαίνεται είναι ότι βρέξει ας κατεβάσει.

Έτσι όμως δεν έχουμε ταινία, τουλάχιστον μυθοπλαστική, αλλά ένα σύνολο από στιγμιότυπα του πως περάσαμε δεκαπέντε ημέρες στην Χάλα Μαδρίδ, συναντώντας ανθρώπους που μας είπαν και πέντε πράγματα, σπάζοντας την μονοτονία της ερημοσύνης μας. Τι χειρότερο δηλαδή θα είχε να παρουσιάσει ένας ερασιτέχνης οπερατέρ, φιλμάροντας το κορίτσι του μέσα στα χαλαρά του μακό, να βολτάρει τα σοκάκια της οποιασδήποτε ευρωπαϊκής μητρόπολης? Σαν ντοκιμαντέρ, χωρίς μοντάζ της προκοπής και με σενάριο ότι κι όπως κάτσει, ανάλογα το ποιος θα βρεθεί σιμά. Και όλο αυτό να κρατάει και 140 λεπτά? Δίχως πορεία, συνάφεια, γραμμή αφήγησης, αυξομειώσεις ρυθμού, εκτονώσεις, εντάσεις, έτσι απρογραμμάτιστα? Και με την ακατάσχετη άνευ σκοπού πολυλογία να σκοτώνει την οποιαδήποτε απόπειρα να παραμείνουν τα βλέφαρα ανοιχτά?

Και εκεί κάπου ενδιάμεσα σκάζει και το αναίτιο αλισιβερίσι με την Μαντόνα της Παλόμα, που φυσικά όπως όλες οι Παναγιές ετούτης της Γης, σημαδεύουν επετειακά τον Δεκαπενταύγουστο ως την ημέρα της Κοίμησης Τους, ζωγραφίζοντας το θερινό μας Πάσχα. Φιέστες θρησκευτικές προηγούνται, ακόμη μεγαλύτερες αναμένονται ανήμερα και το κορίτσι μας στα 33 του (έχει μεγάλη πλάκα αυτός ο Trueba με τις άκυρες σημειολογίες του, εδώ πχ στα τελικά χρόνια του Χριστού) κάπου ανάμεσα τους να μετράει ανασφάλειες, φοβίες, απογοητεύσεις, αβεβαιότητες, πίκρες, αστάθειες, καημούς. Χωρίς ποτέ και κανένα από αυτά τα συναισθήματα να μας δείχνεται στο εκράν. Στο μυαλό και μόνο. Σινεμά αφαιρετικό στην θεωρία και τάχαμου δηλαδή. Αφού μετά από δυόμισι υπνωτικές ώρες και πέντε εκατομμύρια σκόρπιες στον αγέρα λέξεις, μόλις τσιμπήθηκε κάτι στην πλοκή, έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Όχι, αμίγκο, αυτό το άπνοο προϊστορικής βαγκ κάτι, εμένα δεν μου κάνει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Αυγούστου 2020 από την Neo Films!

Τρολιές Μόνο

του gaRis (@takisgaris)

Υποτεθείστω ότι το Trolls (2016) sequel θα πρέπει να είναι το βασικό σημείο αναφοράς εδωνά. Αμ δε. Αν το ερώτημα σταματά στο σε ποιό βαθμό το Trolls World Tour είναι ένα αντάξιο δεύτερο βήμα στην περπατησιά ενός toy - film franchise εκκίνησης $350Μ προ 4ετίας, η αρχιπανεύκολη απαντησά είναι ένα κάθετο «ΟΧΙ». Σε ολανά τα επίπεδα. Κυρίως δημιουργικά. 5 νοματαίοι - σεναριούχοι πασχίζουν να προβάλλουν το ιδεώδες της διαφορετικότητας, δίχως οικειοποίηση κοινωνικών ομάδων από τις έτερες. Δεν το λες και οριζινάλ τούτο. Ύστερις η βαβούρα, τα κουραστικά χρώματα, το γλυκερό της χαριτωμενιάς, που άνω των οχτώ ετώνε σε κάμνει να νοιώσεις γέρος των εκατό - και - βάλε.

Οι έξι χορδές / τρολο-φυλές μουσικές (Funk, Country, Techno, Classical, Pop και Rock) με την Polly αγριο-ροκού να επιδιώκει αφανισμό των καρεκλο-ποπάκηδων, τζαζλών και άλλων μουσικών ταξιαρχιών. Τα ατελείωτα σε αριθμό cameos (δειγματίζω Ozzy Osbourne, Sam Rockwell, Mary J. Blige, James Corden) και η υπεραναμενόμενη καραόκι-λας καθότι Justin Timberlake (σε πτώση) και Anna Kendrick (το πολύ το Pitch Perfect τo βαριέται και ο...) αυτονόητα πρωταγωνιστούν εδώ ξαναμανά σε ένα αχρείαστα κοντοδίωρο προβλεψιμότητας.

Το παίρνω αλλιώς λοιπόν για να σου μεταδώσω το πιο τωρινό vibe της τρολο-ιστορίας, η οποία παρεμπί ήδη σπινάρησε δις πριν το Trolls World Tour με τα τηλεοπτικά Trolls Holiday (2017) και Trolls: The Beat Goes On! (2018). Υπάρχει λοιπόν μπάκ στόρι μπόλικο, για πάρε μια εδώ: Είναι Απρίλης, κοροναϊός, και το World Tour έχει ξεμυτίσει ήδη οβερσήζ. Οπόταν η Universal που διανέμει Dreamworks, το ρίχνει απευθείας στο VOD στο νόρθ αμέρικα και βγάζει το εντυπωσιακότατο νούμερο $95Μ με καρφωτές εμφανίσεις στην κορυφή ενοικιάσεων.

Υπήρξε λεφούσι γονιών σε απόγνωση εν μέσω πανδημίας που χτύπησε 20δόλλαρο για να στρημάρει ξερωγώ Amazon Prime για παράδειγμα; Ναι-ναι. Και κάπως έτσι περνά ελαφρώς ντούκου ότι ο ρυθμός και η ιστορία (και κυρίως τα χρώματα) στοχεύουν στα 6χρονα, ενώ το χιούμορ και οι μουσικές αναφορές στους γονείς. Το σύνολον; Όλοι έχουν κάτι να εισπράξουν, αλλά τα περισσότερα η Hasbro, παιγνιδο-κολοσσός πίσω από τα ζωηρούλια τα τρολάκια. Πίσω όμως δεν την έχει φίλος η αχλάδα την ουρά;

Φρέσκα κουλούρια λέμε τώρα: Μόλις προ ημερών, περί των τετρακοσίων χιλιάδων γονιών απαίτησαν (και φυσικά εννοείται πέτυχαν) την απόσυρση της Poppy από την αγορά, διότι υπάρχει ένα κουμπάκι στα πολύ... χαμηλά της, το οποίο κομβίο όταν το πατάς το κουκλάκι ...φχαριστιέται έως γαργαλεύεται που σημαίνει ρε συ κύριος προωθείς παιδοφιλία και σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων ναούμ. Έτσι, να πονηρευτεί δηλαδή το νήπιο από την κούνια.

Που σημαίνει ό,τι κασέρι έβγαλε η φάση, αυτό ήταν, τόμπολα. Εγώ τάγραψα κι εσύ τώρα κανόνα ανάλογα τον ψυχισμό και το αίσθημα ευθύνης σου. (το χοντραίνω) Στην κατακλείδα τώρα, είτε το παίρνεις αλαφριά και τα μικρούλια θα χαρούν το Trolls World Tour, είτε πατριωτικά και κοροναϊκά και παίρνεις απόσταση. Σιξ φήτ, που λέμε και στα δω τα μέρη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Αυγούστου 2020 από την Tulip Ent.!

Το εξάτομο έργο του Clive Barker, Books of Blood, που αποτελείται από μικρές αυτοτελείς φανταστικές ιστορίες τρόμου, είναι ένα από τα συγγράμματα που τον βοήθησαν να εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους στο είδος του συγγραφείς. Και κατόπιν της ξεχασμένη πια μεταφοράς του σε ταινία, το 2009, όπως κει μερικών αποσπασμάτων του σε διάφορα σπιν οφς, τόσο για τον κινηματογράφο, όσο και για την μικρή οθόνη (ανάμεσα τους τα Rawhead Rex, Candyman από την νουβέλα The Forbidden, Lord of Illusions) έρχεται ακόμη μια βερσιόν, αυτή την φορά για τον δίαυλο της Hulu. Το συνδρομητικό κανάλι πρόκειται να κυκλοφορήσει το φιλμ, που ακόμη δεν έχει γίνει γνωστό ποια στοιχεία από την ανθολογία θα περιλαμβάνει, την περίοδο του Χάλογουίν και πιο συγκεκριμένα στις 7 Οκτωβρίου 2020. Το καστ αποτελείται από ονόματα όπως οι Britt Robertson, Rafi Gavron, Anna Friel, Yul Vazquez, Freda Foh Shen, ενώ την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Brannon Braga, σε παραγωγή των Seth MacFarlane, Erica Huggins, Alana Kleiman, Brian Witten, Jeff Kwatinetz, Josh Barry, Adam Simon και φυσικά του ίδιου του Clive Barker.

Το πιθανότερο είναι στην καινούργια αυτή εκδοχή των ευρηματικών εφιαλτών να μην υπάρξουν στοιχεία που έχουν προβληθεί σε άλλες ταινίες κατά το παρελθόν, όπως για παράδειγμα του Candyman, του οποίου το ριμέικ αναμένεται οσονούπω. Το σίγουρο είναι πως η επιλογή του καναλιού να μην ακολουθήσει την λογική της μίνι σειράς, αλλά της αυτόνομης οντότητας του ενός φιλμ, αναμένεται με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.