Movies Ltd

Τα απόνερα του Brexit

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Γάτες που κρύβονται από ντροπή για τους ανθρώπους

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του σκηνοθετικού διδύμου από τη Βουλγαρία. Η Mina Mileva και η Vesela Kazakova έγιναν γνωστές ως παραγωγοί ιδρύοντας την δική τους εταιρεία Activist38 και σκηνοθετώντας ανατρεπτικά ντοκιμαντέρ, που ταξίδεψαν σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Παρά το γεγονός ότι τα ντοκιμαντέρ αυτά κέρδισαν πολλές διακρίσεις στα φεστιβάλ όπου προβλήθηκαν, οι δύο γυναίκες είχαν να αντιμετωπίσουν πολλές αντιδράσεις στη χώρα τους, αφού υπέστησαν θεσμική παρενόχληση, πολυάριθμες εισαγγελικές ανακρίσεις, μέχρι που ένας Βούλγαρος βουλευτής τις αποκάλεσε «δαιμονικό δίδυμο», ένα παρατσούκλι που τις ακολουθεί μέχρι και σήμερα, καθώς θεώρησε άκρως προσβλητικό το περιεχόμενο των ταινιών τους.

Η ταινία Γάτα Στον Τοίχο (Cat in the Wall), που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της πέρσι τον Δεκαπενταύγουστο στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Λοκάρνο. Συμμετείχε σε πολλά ακόμα φεστιβάλ από εκεί και πέρα και τιμήθηκε με το βραβείο της FIPRESCI στο φεστιβάλ της Βαρσοβίας.

Η υπόθεση: Η Ιρίνα, μια γυναίκα από την Βουλγαρία, ζει σε μια πολυκατοικία στο βορειοανατολικό Λονδίνο, στο πολυπολιτισμικό (και υποβαθμισμένο) Πέκαμ, με τον μικρό της γιο, τον Τζότζο και τον αδερφό της, τον Βλάντιμιρ. Η Ιρίνα είναι αρχιτέκτονας αλλά δουλεύει ως γκαρσόνα. Και ο αδελφός της είναι ακαδημαϊκός, ιστορικός, αλλά αναγκάζεται να δουλέψει ως εργάτης τοποθετώντας κεραίες. Στην πολυκατοικία τα πράγματα είναι ζόρικα. Κάποιος χρησιμοποιεί μονίμως το ασανσέρ ως τουαλέτα, οι γείτονες διαρκώς φωνάζουν και μια ανακαίνιση -που φαίνεται να μην την επιθυμεί κανένας- γίνεται με το έτσι θέλω από το τοπικό δημοτικό συμβούλιο και πρέπει να ακριβοπληρωθεί. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μια γάτα που θα βρεθεί ξαφνικά στις ζωές τους, θα στριμωχτεί σε μια τρύπα μέσα στον τοίχο και θα πυροδοτήσει μία σειρά από απρόβλεπτα γεγονότα που θα τους φέρουν αντιμέτωπους με τα πραγματικά τους προβλήματα.

Η άποψή μας: Ένα... θέμα με τα σκηνοθετικά δίδυμα φαίνεται να το έχουν οι Βούλγαροι γείτονές μας. Μετά από εκείνο των Kristina Grozeva και Petar Valchanov, που μας έχουν δώσει δύο τρομερές ταινίες, το Μάθημα (Urok, 2014) και το Glory (2016) έρχεται τούτο το δίδυμο να συστηθεί στο ελληνικό κοινό. Χαρήκαμε για την γνωριμία; Εντάξει, δεν πετάξαμε και τη σκούφια μας, αλλά θα δώσουμε και μια δεύτερη ευκαιρία για την επόμενη ταινία τους. Με οδηγό το σινεμά των αδελφών Dardenne και – κυρίως – εκείνο του Ken Loach (Αγγλία γαρ) οι δύο σκηνοθέτιδες θέτουν μια σειρά από εξόχως ενδιαφέροντα ζητήματα αναφορικά με τη σύγχρονη δυτική κοινωνία. Είναι φανερό ότι γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάνε, καθώς και τη ζωή του μετανάστη σκιαγραφούν με ακρίβεια και το τι παίζει με την Αγγλία και τις ιδιαιτερότητές της, το έχουν βιωμένο.

Αυτό που κάνει την ταινία να σκοντάφτει είναι η μυθοπλασία της. Παρασυρμένες από την αλήθεια του υλικού τους, οι δύο δημιουργοί δεν θεωρούν ότι πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα τη δραματουργία και τη σεναριακή δομή. Επενδύουν στο ντοκιμαντερίστικο παρελθόν τους παραπάνω από όσο χρειαζόταν η συγκεκριμένη τους προσπάθεια. Θέλω να πω: μια χαρά ντοκιμαντέρ θα μπορούσαν να γυρίσουν με το συγκεκριμένο υλικό. Η μυθοπλασία όμως απαιτεί διαφορετικούς χειρισμούς. Έτσι, υπάρχουν στιγμές μέσα στην ταινία που μοιάζουν φλατ, ενώ δεν είναι... Μετανάστες που προσπαθούν να βρουν τη θέση τους σε μια κοινωνία η οποία δείχνει ανεκτική, αλλά δεν είναι. Περιτριγυρισμένοι από λούμπεν προλεταριάτο, που φυτοζωεί μέσω επιδομάτων και επιδίδεται σε αδυσώπητο κανιβαλισμό, τρώγοντας τις σάρκες του με θόρυβο. Πολύ θόρυβο όμως.

Σε κάποιες στιγμές της ταινίας ένιωθα ότι οι φίλες Βουλγάρες σκηνοθέτιδες ήθελαν να κάνουν ένα hommage στον Γιάννη Οικονομίδη! Η οικογένεια στην οποία ανήκει η γάτα του τίτλου είναι «Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί», που θα έλεγε και ο Ettore Scola. Κι ενώ το υλικό δείχνει (και είναι) εκρηκτικό, αποσυμπιέζεται από σκηνές όπως εκείνης της συνέλευσης, με τους υπέρμαχους και τους ενάντιους του Brexit να αραδιάζουν τα επιχειρήματά τους σαν σε συνέλευση δεκαπενταμελούς γυμνασίου στην Ελλάδα. Κρίμα. Κρίμα, γιατί πέρα όλων των άλλων, χάνεται μια πραγματικά καλή ερμηνεία από την πρωτοεμφανιζόμενη Irina Atanasova στον κεντρικό ρόλο, ενώ και ο πιτσιρίκος που υποδύεται τον γιο της είναι πάρα πολύ φυσικός – κι έχει και μια σκηνή στο φινάλε, που θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από το Χωρίς αγάπη του Zvyagintsev, αλλά δεν.

Ο αλληγορικός χαρακτήρας του εθελούσιου εγκλεισμού της γάτας στην τρύπα στον τοίχο είναι πετυχημένος, η έντονη παρουσία του ρατσισμού ως ίδιον μιας κοινωνίας που διαφημίζει τον πολυπολιτισμό της γίνεται ξεκάθαρη – κι από εκεί που ίσως δεν το περιμένεις – γενικώς, οι προθέσεις είναι εκεί, είναι οι καλύτερες, αλλά χρειαζόταν δουλειά ώστε όλο αυτό να μην μοιάζει σχηματικό και για λίγους, όταν εν δυνάμει μας αφορά όλους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Αυγούστου 2020 από την Cinobo!

Ο δολοφόνος είχε... Καπρίτσια!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

CSI... Μαδρίτη!

Αυτή είναι η 19η (!!!) μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 28 Ιανουαρίου του 1953 στη Μαδρίτη Ισπανός Gerardo Herrero. Και είναι μόλις η δεύτερή του την οποία βλέπουμε στην Ελλάδα μετά το «Φάκελος Γκαλίντεζ» (El misterio Galíndez, 2003) με τους Harvey Keitel και Saffron Burrows. Είναι όμως ένας πολύ σημαντικός παραγωγός και ανάμεσα στις μεγαλύτερες επιτυχίες του ξεχωρίζει η ταινία «Το μυστικό στα μάτια της» (El secreto de sus ojos, 2009).

Σε ότι αφορά τα «Καπρίτσια» του Γκόγια, που (θα ήθελαν να) παίζουν βασικό ρόλο στην υπόθεση της ταινίας, αντιγράφουμε από την ελληνική βικιπαιδεία: Τα Καπρίτσια (Ισπανικά: Los Caprichos) είναι μια σειρά 80 χαρακτικών που δημιούργησε ο Ισπανός καλλιτέχνης Φρανθίσκο Γκόγια κατά τα έτη 1797 και 1798, και τα δημοσίευσε σαν μία συλλογή έργων το 1799. Τα χαρακτικά αυτά ήταν ένα καλλιτεχνικό πείραμα: ένα μέσο που χρησιμοποιεί ο Γκόγια για να καταδικάσει την παγκόσμια ανοησία και την ανοησία στην ισπανική κοινωνία στην οποία έζησε. Η κριτική του είναι εκτεταμένη και καυστική. Στρέφεται κατά της κυριαρχίας της δεισιδαιμονίας, της αμάθειας και της ανικανότητας της άρχουσας τάξης, της έλλειψης παιδείας, των οικογενειακών λαθών και της παρακμής της λογικής. Σε κάποια από τα χαρακτικά της σειράς ο καλλιτέχνης στρέφεται κατά του Κλήρου. Ο Γκόγια περιγράφοντας αυτή τη σειρά έργων, ανέφερε ότι απεικονίζει τις αμέτρητες ιδιορρυθμίες και ανοησίες που υπάρχουν σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία και τις κοινές προκαταλήψεις και τις παραπλανητικές πρακτικές που τα έθιμα, η αμάθεια ή η ιδιοτέλεια τις έχουν καταστήσει συνήθεις. Το έργο αυτό ήταν μία διαφωτιστική, δυναμική κριτική της Ισπανίας του 18ου αιώνα, και της ανθρωπότητας γενικότερα. Το ανεπίσημο ύφος, καθώς και η απεικόνιση της σύγχρονης κοινωνίας που συναντώνται στα Καπρίτσια τα καθιστά - καθώς και τον ίδιο τον Γκόγια - προάγγελο του κινήματος του Μοντερνισμού, που εμφανίστηκε σχεδόν έναν αιώνα αργότερα. Ειδικά το έργο «Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα» έχει λάβει κορυφαία αναγνώριση. Ο Γκόγια έγραψε μία σύντομη εξήγηση για κάθε εικόνα σε ένα χειρόγραφο που τώρα βρίσκεται στο Μουσείο ντελ Πράδο. Αυτές οι σημειώσεις βοηθούν σημαντικά στην κατανόηση των -συχνά αινιγματικών- προθέσεων του καλλιτέχνη, όπως και οι τίτλοι που βρίσκονται κάτω από κάθε εικόνα. Αυτή η σειρά του Γκόγια, και η τελευταία ομάδα χαρακτικών της σειράς «Οι Συμφορές του Πολέμου», τα οποία ο Γκόγια αποκαλούσε "caprichos enfáticos" (εμφατικά καπρίτσια) απέχουν πολύ από το πνεύμα της ξέγνοιαστης φαντασίας που ο όρος «καπρίτσιο» συνήθως αντιπροσωπεύει στην τέχνη.

Η υπόθεση: Ένας μυστηριώδης κατά συρροή δολοφόνος κάνει την εμφάνισή του και τρομοκρατεί τους εύπορους κατοίκους γνωστής συνοικίας της Μαδρίτης, βάζοντας στο στόχαστρό του ευυπόληπτους συλλέκτες τέχνης και αντικών. Κοινό χαρακτηριστικό των φόνων είναι η τοποθέτηση των θυμάτων με τέτοιο τρόπο ώστε να θυμίζουν μια σειρά έργων τέχνης του διάσημου Ισπανού ζωγράφου, Φρανθίσκο Γκόγια, τα περίφημα «Καπρίτσια» - έργα που εικάζεται ότι σατιρίζουν την ανηθικότητα της ισπανικής κοινωνίας στην εποχή κατά την οποία έζησε ο σπουδαίος εικαστικός.

Δύο ντετέκτιβ της αστυνομίας αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν την υπόθεση: η βετεράνος Κάρμεν, μια ικανή αλλά και κυνική γυναίκα, που μοιάζει να έχει κουραστεί από τη ζωή της αστυνομικού και η νεαρότερη Εύα, ιδεαλίστρια και διψασμένη για δράση. Οι δύο γυναίκες πρέπει να αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους για να καταφέρουν να εισχωρήσουν στα άδυτα του παράνομου δικτύου μυστικών αγοραπωλησιών έργων τέχνης και να εντοπίσουν τον δράστη που δεν αφήνει ποτέ ίχνη…

Η άποψή μας: Οι Ισπανοί το έχουν δουλέψει το θρίλερ τα τελευταία χρόνια. Και η ενασχόλησή τους με το είδος λειτουργεί ως ένα είδος πολιορκητικού κριού, μέσω του οποίου έχουν κατορθώσει να μπουν για τα καλά και σε αγορές εκτός του – έτσι κι αλλιώς πολυπληθούς – ισπανόφωνου κόσμου. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως κάθε τέτοια τους προσπάθεια στέφεται και με επιτυχία. Ας πάρουμε πχ τη συγκεκριμένη ταινία ως παράδειγμα. Το πιασάρικο στοιχείο υπάρχει: κάποιος δολοφονεί ανθρώπους που εντέλει κάτι τους ενώνει (όχι το μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι) και μπαίνει σε κόπο ώστε να «στήνει» δολοφονημένους και τόπο του εγκλήματος προκειμένου να παραπέμπουν σε κάποιο από τα Καπρίτσια του Γκόγια. Ιντριγκαδόρικο, έτσι;

Ο κόσμος είναι εκπαιδευμένος στους σίριαλ κίλερς (αν δεν έχει κουραστεί κιόλας από αυτούς) κι ένας σίριαλ κίλερ με εικαστικές ανησυχίες, όσο να 'ναι, προσελκύει το ενδιαφέρον. Στην προκειμένη περίπτωση, βέβαια, κυρίως αποπροσανατολίζει. Και το κοινό που παρακολουθεί την ταινία αλλά και τις δύο αστυνομικούς που έχουν αναλάβει να εξιχνιάσουν την υπόθεση. Οπότε, πυροτέχνημα η φάση με τον Γκόγια. Χαμένη ευκαιρία. Οι δημιουργοί της ταινίας δεν εστιάζουν επάνω στον ζωγράφο. Κυρίως δεν προβαίνουν στην απαραίτητη σύγκριση των δύο εποχών: εκείνης κατά την οποία έδρασε ο σπουδαίος ζωγράφος και της σημερινής. Δύο εποχές που μοιάζουν πολύ, κυρίως στο γεγονός ότι η παρακμή είναι πανταχού παρούσα. Με μια φράση: ο Γκόγια και τα Καπρίτσια του εργαλιοποιούνται ως δόλωμα προσέλκυσης κοινού και δεν αξιοποιούνται για βαθύτερες και ουσιαστικότερες αναγνώσεις, κριτικές και αναλύσεις.

Τι άλλο θα μπορούσε να τραβήξει τον θεατή; Οι βασικοί πρωταγωνιστές. Το πως σκιαγραφούνται. Και το πόσο ικανοί είναι οι ηθοποιοί που τους υποδύονται προκειμένου να τους αποδώσουν ως τρισδιάστατους χαρακτήρες, με σάρκα και οστά. Κι εδώ τα αποτελέσματα είναι χλιαρά. Η Maribel Verdú στο ρόλο της Κάρμεν προσπαθεί για το καλύτερο με το υλικό που έχει στα χέρια της. Είναι εξαιρετική ηθοποιός και μας έχει σημαδέψει για πάντα από τότε που πέσαμε επάνω της με φόρα στο θεσπέσιο «Θέλω και τη μαμά σου». Όμως, η ηθοποιός είναι καλύτερη από το ρόλο. Έναν ρόλο κλισεδιάρικο: είναι σκληρή motherfucker η Κάρμεν, καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, οδηγεί σαν τρελή, όποτε νιώθει πιεσμένη πάει στην τουαλέτα και πίνει, είναι κυνική, πληγωμένη από σχέσεις, πληγωμένη από τη ζωή και φαίνεται πως για εκείνην μόνο η δουλειά υπάρχει.

Υπάρχει και μια υποπλοκή για το για ποιον λόγο δεν γουστάρει τα παιδιά (ή μήπως το αντίθετο;) που καταλαβαίνεις από μίλια μακριά πώς έχει πυροδοτηθεί αυτή η συμπεριφορά, που όμως δεν καταλήγει πουθενά – και πάλι κάτι που μένει αναξιοποίητο. Η Aura Garrido στο ρόλο της ρούκι Εύα χωλαίνει. Κι αυτό επειδή ούτε καλογραμμένο ρόλο έχει ούτε αξιόλογες ατάκες διαθέτει (όλες είναι απλόχερα δοσμένες στην Κάρμεν) αλλά και η ερμηνεία της δεν λέει πολλά. Δεν μπορεί να τραβήξει την προσοχή μας, δεν έχει κάτι το ενδιαφέρον επάνω της και ο μόνος λόγος ύπαρξής της είναι να προκαλεί αντίστιξη με την Κάρμεν.

Παρ' όλα αυτά, βλέπεις την ταινία και δεν σε πολυχαλάει, σου εξασφαλίζει ένα μίνιμουμ ψυχαγωγίας, εντάξει, δεν βρίσκεις και τον σίριαλ κίλερ από την αρχή (τον υποψιάζεσαι, οκ), υπάρχει η απαραίτητη ατμόσφαιρα, σε κάποια σημεία καταλαβαίνεις πως μεγαλύτερο μπάτζετ ίσως να κατάφερνε το κάτι παραπάνω, αγωνία και σασπένς δεν χτυπάνε ακριβώς κόκκινο αλλά ok, υπάρχουν, είναι εκεί, ωραία η ιδέα για γυναικείο δίδυμο πρωταγωνιστριών, η φάση παλεύεται. Κι έρχεται ένα τόσο αντικούκου φινάλε να κατεβάσει τον μέσο όρο της ταινίας, που σκέφτεσαι «γιατί μωρέ παιδιά»; Οι σεναριογράφοι, στην προσπάθειά τους να κινηθούν αντισυμβατικά, το μόνο που καταφέρνουν είναι να διακόψουν βίαια την όποια σύνδεση είχε επιτύχει η ταινία με τους θεατές της. Αυτό φαίνεται ιδίως στα τελευταία πέντε λεπτά όπου θαρρείς και βιάζονται όλοι να «τακτοποιηθούν» τα πάντα, χωρίς εκκρεμότητες, να τσεκαριστούν όλα τα κουτάκια και να δοθεί η τελική λύση, η οποία απλώς δεν μας ενδιαφέρει πια. Το παιχνίδι, όμως, είχε ήδη χαθεί.

Ξεκινήστε με διάθεση «συγκρατημένα απαισιόδοξοι» και ίσως να παραβλέψετε τα ψεγάδια τούτης της ταινίας. Και σίγουρα, υπάρχουν πολύ χειρότερες ταινίες εκεί έξω αυτήν τη στιγμή. Α, και κοίτα να δεις, κάτι που δεν γνώριζα: ένα από τα συχνότερα μέρη όπου βρίσκουν αίμα όσοι ασχολούνται στην εξιχνίαση εγκλημάτων, είναι ο απορροφητήρας στην κουζίνα. Άπαπα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Αυγούστου 2020 από την Rosebud 21!

Στο σίκουελ θα βγουν και τα φιδάκια...

του zerVo (@moviesltd)

Πως μπορείς να πάρεις στραβά μια ταινία, πριν καν την παρακολουθήσεις. Ο ορισμός εδώ. Πρώτα από όλα, να μην εντοπίζεις το αληθινό νόημα της ύπαρξης της. Αφού κατά την διάρκεια της (μακράν) χειρότερης περιόδου του ημερολογιακού έτους, εκείνης με τα κουνούπια, τις κατσαρίδες, τους καύσωνες, τους σιχαμερούς ιδρώτες και τις απαίσιες σαγιονάρες, αν υπάρχει κάτι θετικό, είναι η παραμονή στην μεγαλούπολη, αφού δεν στενάζει από τα εκατομμύρια των μπούρτζων, που την έχουν κάνει για τα μέρη τους. Δεύτερον! Αυτή η ποίηση με το ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι - φωτοστέφανο στην αφίσα, κινείται στα όρια του απαράδεκτου. Μπορεί και να τα ξεπερνά. Όταν δεν γνωρίζουμε κάποια πράγματα, καλό θα είναι να μην παίζουμε μαζί τους.

Στα τριάντα τρία της χρόνια βαδίζει η μοναχική Εύα, κάποτε στα πρώτα νιάτα της εκκολαπτόμενη ηθοποιός που τα παράτησε, γέννημα της Μαδρίτης, όχι όμως και θρέμμα της, αφού εγκατέλειψε την πρωτεύουσα για την περιφέρεια νωρίς. Χάρη στην προσφορά ενός φίλου της συγγραφέα, που θα φύγει για διακοπές, η κοπέλα θα αποφασίσει περάσει τις πρώτες δεκαπέντε ημέρες του θερμού Αυγούστου, περιδιαβαίνοντας τους καστιγιάνικους δρόμους. Μόνη. Αλλά δεν βαριέσαι, ελάχιστα εξωστρεφής και ανοικτός να είσαι, μια χαρά συντροφιά θα βρεις.

Κι έτσι ενώ τα φύλλα του ημερολογίου ανεμίζουν με αφετηρία την πρώτη του μήνα, η Εύα θα εντοπίσει καινούργιες αλλά και παλιότερες, μάλλον ξεχασμένες παρέες, σε μια πόλη που μπορεί να διανύει τις ημέρες της αδείας της, ουδέποτε όμως αδειάζει. Και ο καθημερινός κύκλος της βόλτας, από τα υπαίθρια πανηγύρια στα τιγκάτα κλαμπάκια και από τα ανοιχτά ταβερνάκια στους κλειστούς σινεμάδες, όλο και κάποια έκπληξη θα κρύβει για την ευγενική κοπελιά.

Η γνωριμία με έναν μελαγχολικό γείτονα, το κουβεντολόι με την συνομήλικη της παλιόφιλη, που μεγαλώνει μόνη το μωρό της, το ταίριασμα σε ένα από τα αμέτρητα λάιβ με δυο Βρετανούς έξω καρδιά, η συμπτωματική σμίξη με έναν γνώριμο από το χθες, που η σχέση μαζί του δεν είχε και την καλύτερη κατάληξη, η έλξη για τον προβληματισμένο άγνωστο της άντρα, που ρισκάρει επικίνδυνα, περνώντας τα προστατευτικά πάνελ στο γιοφύρι της μεγάλης λεωφόρου.

Και σε καθεμιά από ετούτες τις επιμέρους ρουμπρίκες, ο διάλογος δίνει και παίρνει, έτσι χωρίς κάποιος συγκεκριμένο πρόγραμμα, με λόγια επί παντός επιστητού. Φιλοσοφίες της στιγμής, φλερτάκια, ανέκδοτα για να περνά η ώρα, ρουτινιάρικες στιγμές της καθημερινότητας, που δεν χτίζουν κανέναν απολύτως χαρακτήρα, ούτε τον κύριο αξονικό, ούτε τους υπολοίπους που τον γυροφέρνουν σαν γαϊτανάκι. Η μεγαλοκοπέλα δεν έχει χθες, τουλάχιστον μας είναι αδιάφορο, δεν διαθέτει ούτε και σήμερα, αφού καθώς φαίνεται είναι ότι βρέξει ας κατεβάσει.

Έτσι όμως δεν έχουμε ταινία, τουλάχιστον μυθοπλαστική, αλλά ένα σύνολο από στιγμιότυπα του πως περάσαμε δεκαπέντε ημέρες στην Χάλα Μαδρίδ, συναντώντας ανθρώπους που μας είπαν και πέντε πράγματα, σπάζοντας την μονοτονία της ερημοσύνης μας. Τι χειρότερο δηλαδή θα είχε να παρουσιάσει ένας ερασιτέχνης οπερατέρ, φιλμάροντας το κορίτσι του μέσα στα χαλαρά του μακό, να βολτάρει τα σοκάκια της οποιασδήποτε ευρωπαϊκής μητρόπολης? Σαν ντοκιμαντέρ, χωρίς μοντάζ της προκοπής και με σενάριο ότι κι όπως κάτσει, ανάλογα το ποιος θα βρεθεί σιμά. Και όλο αυτό να κρατάει και 140 λεπτά? Δίχως πορεία, συνάφεια, γραμμή αφήγησης, αυξομειώσεις ρυθμού, εκτονώσεις, εντάσεις, έτσι απρογραμμάτιστα? Και με την ακατάσχετη άνευ σκοπού πολυλογία να σκοτώνει την οποιαδήποτε απόπειρα να παραμείνουν τα βλέφαρα ανοιχτά?

Και εκεί κάπου ενδιάμεσα σκάζει και το αναίτιο αλισιβερίσι με την Μαντόνα της Παλόμα, που φυσικά όπως όλες οι Παναγιές ετούτης της Γης, σημαδεύουν επετειακά τον Δεκαπενταύγουστο ως την ημέρα της Κοίμησης Τους, ζωγραφίζοντας το θερινό μας Πάσχα. Φιέστες θρησκευτικές προηγούνται, ακόμη μεγαλύτερες αναμένονται ανήμερα και το κορίτσι μας στα 33 του (έχει μεγάλη πλάκα αυτός ο Trueba με τις άκυρες σημειολογίες του, εδώ πχ στα τελικά χρόνια του Χριστού) κάπου ανάμεσα τους να μετράει ανασφάλειες, φοβίες, απογοητεύσεις, αβεβαιότητες, πίκρες, αστάθειες, καημούς. Χωρίς ποτέ και κανένα από αυτά τα συναισθήματα να μας δείχνεται στο εκράν. Στο μυαλό και μόνο. Σινεμά αφαιρετικό στην θεωρία και τάχαμου δηλαδή. Αφού μετά από δυόμισι υπνωτικές ώρες και πέντε εκατομμύρια σκόρπιες στον αγέρα λέξεις, μόλις τσιμπήθηκε κάτι στην πλοκή, έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Όχι, αμίγκο, αυτό το άπνοο προϊστορικής βαγκ κάτι, εμένα δεν μου κάνει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Αυγούστου 2020 από την Neo Films!

Τρολιές Μόνο

του gaRis (@takisgaris)

Υποτεθείστω ότι το Trolls (2016) sequel θα πρέπει να είναι το βασικό σημείο αναφοράς εδωνά. Αμ δε. Αν το ερώτημα σταματά στο σε ποιό βαθμό το Trolls World Tour είναι ένα αντάξιο δεύτερο βήμα στην περπατησιά ενός toy - film franchise εκκίνησης $350Μ προ 4ετίας, η αρχιπανεύκολη απαντησά είναι ένα κάθετο «ΟΧΙ». Σε ολανά τα επίπεδα. Κυρίως δημιουργικά. 5 νοματαίοι - σεναριούχοι πασχίζουν να προβάλλουν το ιδεώδες της διαφορετικότητας, δίχως οικειοποίηση κοινωνικών ομάδων από τις έτερες. Δεν το λες και οριζινάλ τούτο. Ύστερις η βαβούρα, τα κουραστικά χρώματα, το γλυκερό της χαριτωμενιάς, που άνω των οχτώ ετώνε σε κάμνει να νοιώσεις γέρος των εκατό - και - βάλε.

Οι έξι χορδές / τρολο-φυλές μουσικές (Funk, Country, Techno, Classical, Pop και Rock) με την Polly αγριο-ροκού να επιδιώκει αφανισμό των καρεκλο-ποπάκηδων, τζαζλών και άλλων μουσικών ταξιαρχιών. Τα ατελείωτα σε αριθμό cameos (δειγματίζω Ozzy Osbourne, Sam Rockwell, Mary J. Blige, James Corden) και η υπεραναμενόμενη καραόκι-λας καθότι Justin Timberlake (σε πτώση) και Anna Kendrick (το πολύ το Pitch Perfect τo βαριέται και ο...) αυτονόητα πρωταγωνιστούν εδώ ξαναμανά σε ένα αχρείαστα κοντοδίωρο προβλεψιμότητας.

Το παίρνω αλλιώς λοιπόν για να σου μεταδώσω το πιο τωρινό vibe της τρολο-ιστορίας, η οποία παρεμπί ήδη σπινάρησε δις πριν το Trolls World Tour με τα τηλεοπτικά Trolls Holiday (2017) και Trolls: The Beat Goes On! (2018). Υπάρχει λοιπόν μπάκ στόρι μπόλικο, για πάρε μια εδώ: Είναι Απρίλης, κοροναϊός, και το World Tour έχει ξεμυτίσει ήδη οβερσήζ. Οπόταν η Universal που διανέμει Dreamworks, το ρίχνει απευθείας στο VOD στο νόρθ αμέρικα και βγάζει το εντυπωσιακότατο νούμερο $95Μ με καρφωτές εμφανίσεις στην κορυφή ενοικιάσεων.

Υπήρξε λεφούσι γονιών σε απόγνωση εν μέσω πανδημίας που χτύπησε 20δόλλαρο για να στρημάρει ξερωγώ Amazon Prime για παράδειγμα; Ναι-ναι. Και κάπως έτσι περνά ελαφρώς ντούκου ότι ο ρυθμός και η ιστορία (και κυρίως τα χρώματα) στοχεύουν στα 6χρονα, ενώ το χιούμορ και οι μουσικές αναφορές στους γονείς. Το σύνολον; Όλοι έχουν κάτι να εισπράξουν, αλλά τα περισσότερα η Hasbro, παιγνιδο-κολοσσός πίσω από τα ζωηρούλια τα τρολάκια. Πίσω όμως δεν την έχει φίλος η αχλάδα την ουρά;

Φρέσκα κουλούρια λέμε τώρα: Μόλις προ ημερών, περί των τετρακοσίων χιλιάδων γονιών απαίτησαν (και φυσικά εννοείται πέτυχαν) την απόσυρση της Poppy από την αγορά, διότι υπάρχει ένα κουμπάκι στα πολύ... χαμηλά της, το οποίο κομβίο όταν το πατάς το κουκλάκι ...φχαριστιέται έως γαργαλεύεται που σημαίνει ρε συ κύριος προωθείς παιδοφιλία και σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων ναούμ. Έτσι, να πονηρευτεί δηλαδή το νήπιο από την κούνια.

Που σημαίνει ό,τι κασέρι έβγαλε η φάση, αυτό ήταν, τόμπολα. Εγώ τάγραψα κι εσύ τώρα κανόνα ανάλογα τον ψυχισμό και το αίσθημα ευθύνης σου. (το χοντραίνω) Στην κατακλείδα τώρα, είτε το παίρνεις αλαφριά και τα μικρούλια θα χαρούν το Trolls World Tour, είτε πατριωτικά και κοροναϊκά και παίρνεις απόσταση. Σιξ φήτ, που λέμε και στα δω τα μέρη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Αυγούστου 2020 από την Tulip Ent.!

Το εξάτομο έργο του Clive Barker, Books of Blood, που αποτελείται από μικρές αυτοτελείς φανταστικές ιστορίες τρόμου, είναι ένα από τα συγγράμματα που τον βοήθησαν να εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους στο είδος του συγγραφείς. Και κατόπιν της ξεχασμένη πια μεταφοράς του σε ταινία, το 2009, όπως κει μερικών αποσπασμάτων του σε διάφορα σπιν οφς, τόσο για τον κινηματογράφο, όσο και για την μικρή οθόνη (ανάμεσα τους τα Rawhead Rex, Candyman από την νουβέλα The Forbidden, Lord of Illusions) έρχεται ακόμη μια βερσιόν, αυτή την φορά για τον δίαυλο της Hulu. Το συνδρομητικό κανάλι πρόκειται να κυκλοφορήσει το φιλμ, που ακόμη δεν έχει γίνει γνωστό ποια στοιχεία από την ανθολογία θα περιλαμβάνει, την περίοδο του Χάλογουίν και πιο συγκεκριμένα στις 7 Οκτωβρίου 2020. Το καστ αποτελείται από ονόματα όπως οι Britt Robertson, Rafi Gavron, Anna Friel, Yul Vazquez, Freda Foh Shen, ενώ την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Brannon Braga, σε παραγωγή των Seth MacFarlane, Erica Huggins, Alana Kleiman, Brian Witten, Jeff Kwatinetz, Josh Barry, Adam Simon και φυσικά του ίδιου του Clive Barker.

Το πιθανότερο είναι στην καινούργια αυτή εκδοχή των ευρηματικών εφιαλτών να μην υπάρξουν στοιχεία που έχουν προβληθεί σε άλλες ταινίες κατά το παρελθόν, όπως για παράδειγμα του Candyman, του οποίου το ριμέικ αναμένεται οσονούπω. Το σίγουρο είναι πως η επιλογή του καναλιού να μην ακολουθήσει την λογική της μίνι σειράς, αλλά της αυτόνομης οντότητας του ενός φιλμ, αναμένεται με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Δέκα χρόνια μετά το πρώτο σίκουελ Tron: Legacy και τριάντα οκτώ ολόκληρα κατόπιν του φαινομένου Tron, η Disney ανάβει το πράσινο φως για ακόμη μια συνέχεια του θρυλίκού τίτλου! Ο σκηνοθέτης Garth Davis (Mary Magdalene, Lion) ορίστηκε ως εκείνος που θα αναλάβει το γενικό πρόσταγμα, έχοντας σαν βασικό πρωταγωνιστή τον σούπερ σταρ Jared Leto. Οι πληροφορίες για ακόμη μια φορά από το στρατόπεδο της φίρμας βγαίνουν με το σταγονόμετρο, συνεπώς κανείς δεν γνωρίζει το παραμικρό γύρω από την πλοκή του επεισοδίου, ούτε αν θα επιστρέψει στον γνώριμο ρόλο ο Jeff Bridges, ακόμη και ψηφιακά επεξεργασμένος όπως συνέβη στο δεύτερο μέρος. Το πρωτότυπο Tron κυκλοφόρησε το 1982 και μολονότι δεν υπήρξε καμία σημαντική εμπορική επιτυχία, εντούτοις αποτέλεσε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά καλτ trade marks της δεκαετίας, χάρη στην άρτια απεικόνιση της βίντεο γκέιμ αισθητικής και των πρωτοποριακών για την εποχή ειδικών εφέ. Η συνέχεια με το Legacy το 2010, :με τους Garrett Hedlund και Olivia Wilde στους βασικούς ρόλους, υπήρξε σαφώς αρτιότερη τεχνικά, προκαλώντας μια αξιοσημείωτη διάνα για την μπράντα, με περισσότερα από 400 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις παγκοσμίως.

Πάντως ακόμη δεν έχει γνωστοποιηθεί το πότε ενδέχεται να εκκινήσει η διαδικασία των γυρισμάτων, ούτε βέβαια αν η παραγωγή σκοπεύει να κυκλοφορήσει την ταινία αποκλειστικά και μόνο στον τηλεοπτικό της δίαυλο, Disney+.

Ήταν η χρονιά 1987 όταν τα ταμεία σάρωνε η ευχάριστη κομεντί Three Men And A Baby - διασκευή από την μεριά της της παρόμοιας φραντσέζικης Trois Hommes et un Couffin - σε σκηνοθεσία του Μίστερ Σποκ Leonard Nimoy, διαθέτοντας στην ερμηνευτική της φαρέτρα τρία από τα πλέον εμπορικά ονόματα της εποχής, τους Tom Selleck, Steve Guttenberg και Ted Danson. Στους ρόλους των Νεουορκέζων μπάτσελορ που καλούνται να μεγαλώσουν το νεογέννητο μωρό, που αιφνίδια εμφανίστηκε στην πόρτα τους, την ίδια ώρα που από παρεξήγηση η μαφία τους έχει βάλει στο στόχαστρο. Η ταινία που βρέθηκε στο βάθρο των χιτς της σεζόν (μαζί με τα Fatal Attraction και Beverly Hills Cop II) και πολύ άργησε να μπει σε διαδικασία ξαναφτιαξίματος, από τον δίαυλο του Disney+ και τον παραγωγό Gordon Gray, σημαντικών αθλητικού περιεχομένου επιτυχιών όπως τα Miracle, The Rookie, Invincible, The Game Plan, Secretariat, Million Dollar Arm, McFarland USA, The Way Back. Και δεν ήταν διόλου δύσκολο στο στούντιο να εντοπίσει τον πρώτο αστέρα που θα υποδυθεί έναν από την εργένικη τριάδα, έχοντας τον αναδείξει μέσα από την σειρά των ταινιών High School Musical. Ο μορφονιός Zac Efron θα είναι ο ένας (εκ των τριών) εκλεκτός, ο οποίος πλέον περιμένει την ολοκλήρωση του καστ για να μάθει ποιοι θα τον συνοδεύουν στην διασκεδαστική αυτή περιπέτεια.

Ακόμη το στούντιο δεν έχει εντοπίσει τον σκηνοθέτη που θα αναλάβει να φέρει εις πέρας το πλάνο, που θα βασιστεί στο σενάριο του Will Reichel, συγγραφέα δίχως κάποια σημαντική στιγμή στο παλμαρέ του πάντως.

Το σπίτι δεν σε εγκαταλείπει ποτέ! Καινούργια, επιστημονικής βάσης και ενδιαφέροντος σειρά από τον τηλεοπτικό δίαυλο του Netflix, είναι η περίπτωση του Away, που αποτελεί και αυτή μια παραγωγή του επιτυχημένου διδύμου των Jessica Goldberg και Andrew Hinderacker. Το διαστημικό ταξίδι προς τον πλανήτη Άρη για την αστροναύτη Έμμα Γκριν, πλησιάζει. Και μαζί η ώρα που θα αποχωριστεί, με απόσταση χιλιάδων μιλίων την αγαπημένη της κόρη Λεξ. Είναι η στιγμή που θα πρέπει να την πείσει πως όσο μακρυά και αν βρίσκεται σε αυτή την αποστολή που θα διαρκέσει τρία ολόκληρα χρόνια, οι δεσμοί αγάπης τους δεν θα σπάσουν ούτε για μια στιγμή.

Η βραβευμένη με δύο Όσκαρ ερμηνείας Hilary Swank, κρατά τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο της γυναίκας επιστήμονα και αρχηγού της αποστολής, που αφήνει πίσω της την οικογένεια της, προκειμένου να εξερευνήσει καινούργιους κόσμους, μακρυά της. Συμπρωταγωνιστούν και οι Josh Charles και Talitha Bateman.

Στους τηλεοπτικούς δέκτες? Στις 4 Σεπτεμβρίου 2020 από το Netflix!

Μια από τις πλέον ταλαντούχες Γερμανίδες σκηνοθέτιδες της νέας γενιάς, η Helena Wittmann, που με το δημιουργικό της ντεμπούτο Drift (δεν πήρε διανομή στην χώρα μας) είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις στα διεθνή φεστιβάλ όπου προβλήθηκε, βρίσκεται στην προετοιμασία της επόμενης ταινίας της. Που θα φέρει τον τίτλο Human Flowers of Flesh, θα έχει αέρα μεσογειακό, αλλά και μια από τις πιο σημαντικές νέες Ελληνίδες ερμηνεύτριες στον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο. Η Αγγελική Παπούλια που γνωρίσαμε στον Κυνόδοντα και απολαύσαμε στο The Lobster του Γιώργου Λάνθιμου, θα υποδυθεί την Ίντα, μια νεαρή γυναίκα που θα νιώσει μια ιδιαίτερη έλξη γύρω από την μυστηριώδη ιστορία της Λεγεώνας των Ξένων. Και κατά την διάρκεια ταξιδιού με ιστιοφόρο, συνοδεία πέντε ανδρών, θα εκκινήσει μια διαδρομή από την Μασσαλία, δια μέσου της Κορσικής, με κατάληξη την Αλγερινή πόλη του Σιντι Μπελ Αμπ, που υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα στρατόπεδα της φημισμένης στρατιάς, προτού η χώρα αποκτήσει την ανεξαρτησία της το 1962. Σε αυτή την θαλασσινή πορεία, η Ίντα και το πλήρωμα της θα νιώσουν την ιστορία να αντανακλά στο σήμερα, σαν σε μια πολυφυλετική και πολύγλωσση αναπαράσταση του χθες, σε κάθε επίπεδο. Πολιτικό και κοινωνικό.

Σε αυτή την σύγχρονη ενδιαφέρουσα Οδύσσεια, η ηθοποιός που ακολουθεί διεθνή καριέρα, θα έχει, μεταξύ άλλων, στο πλευρό της τον πάντοτε εξαιρετικό ρολίστα Denis Lavant. Οι διεργασίες της ταινίας  κανονικά ήταν να ξεκινήσουν τον περασμένο Μάιο, αλλά βάσει της παρουσίασης του πρότζεκτ στο φεστιβάλ του Λοκάρνο, τονίστηκε πως λόγω πανδημίας το σχέδιο έχει υποστεί μια μικρή καθυστέρηση.

Ογδόντα ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη μεταφορά του εκπληκτικού μυθιστορήματος της Daphne du Maurier, Rebecca, στην μεγάλη οθόνη από τον μετρ του σασπένς Alfred Hitchcock, το κλασικό διήγημα αποκτά μια ακόμη βερσιόν, αυτή την φορά δια χειρός του σκηνοθέτη Ben Wheatley για χάρη του διαύλου του Netflix. Η επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας της ταινίας είναι η 21η Οκτωβρίου 2020 με βασικούς πρωταγωνιστές τους Lily James, Armie Hammer, Sam Riley, Kristin Scott Thomas (στον ρόλο της κακίστρως Κυρίας Ντάνβερς) και Ann Dowd.

Μετά την γνωριμία και τον θυελλώδη έρωτα τους στο Μόντε Κάρλο, ο γοητευτικός χήρος Μαξίμ Ντε Γουίντερ και η όμορφη σύζυγός του, νεόνυμφοι πλέον, καταφθάνουν στο Μάντερλευ, στα περιφερειακά παράλια της Βρετανίας και στην οικία του εύπορου άντρα. Εκείνη ντροπαλή και άπειρη θα προσπαθήσει να στήσει μια καινούργια ζωή, πολύ σύντομα όμως θα αντιληφθεί πως πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με το πανταχού παρόν φάντασμα της εκλεκτικής και αριστοκρατικής πρώην κυρίας Ντε Γουίντερ, όπως το διατηρεί ολοζώντανο η εχθρική της, οικονόμος της οικίας Κυρία Ντάνβερς.

Το σενάριο υπογράφει η (Kick-Ass), μαζί με τους Joe Shrapnel και Anna Waterhouse. Αυτή είναι η πρώτη ταινία του Βρετανού Ben Wheatley κατόπιν του 2016 και του περιπετειώδους Free Fire, ενώ στο ενδιάμεσο είχε ασχοληθεί με την τηλεόραση και την σειρά του CBS Strange Angel. Οι πιο αξιομνημόνευτες δημιουργικές του στιγμές μέχρι ώρας είναι το ακραία τρομακτικό θρίλερ Kill List, το σκοτεινό road movie Sightseers, αλλά και η διασκευή του έργου του J.G. Ballard High Rise.

Η νουβέλα της Rebecca έχει μεταφερθεί αρκετές φορές στην οθόνη από τον καιρό της βερσιόν του Hitchcock, με πιο αξιομνημόνευτες την τηλεοπτική του 1997.

Μπου, βγες έξω! Μια αληθινή ιστορία για το πώς μια γάτα, κολλημένη στον τοίχο, μπορεί να αλλάξει, ή και να μπερδέψει ακόμα περισσότερο την μονότονη ζωή φιλόδοξων μεταναστών, μικροαπατεώνων και ευγενών υπέρμαχων του Brexit, που βρέθηκαν να ζουν σε μια πολυκατοικία, στο Λονδίνο είναι το φιλμ των Vesela Kazakova και Mina Mileva. Κάπου μεταξύ κωμωδίας και δράματος, τοποθετημένο στο βορειοανατολικό Λονδίνο, σε μια περιοχή διχασμένη σε κοινωνικά και οικονομικά τμήματα που απειλείται από τον εξευγενισμό των παλιών ηθών. Η Ιρίνα, μια γυναίκα από την Βουλγαρία, ζει σε μια πολυκατοικία με τον μικρό της γιο και τον αδερφό της, όπου το ασανσέρ λειτουργεί ως τουαλέτα, οι γείτονες διαρκώς φωνάζουν και μια ανακαίνιση -που κανείς φαίνεται να μην θέλει- πρέπει να ακριβοπληρωθεί. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μια γάτα που θα βρεθεί ξαφνικά στις ζωές τους, θα στριμωχτεί μέσα στον τοίχο και θα πυροδοτήσει μία σειρά από απρόβλεπτα γεγονότα που θα τους φέρουν αντιμέτωπους με τα πραγματικά τους προβλήματα. Κριτικάροντας το πώς είναι δομημένη μια κοινωνία και με διάθεση να αυτοσαρκαστεί με τις καθημερινές χαρές της ζωής, η Γάτα Στον Τοίχο (Cat in the Wall) έχει τα υλικά ενός ντοκιμαντέρ στη συσκευασία ενός ζεστού, στην καρδιά, φιλμ.

Πρωταγωνιστούν Irina Atanasova, Angel Genov, Orlin Asenov, Gilda Waugh, Jon-Jo Inkpen, Chinwe Nwokolo, Kadisha Gee Kamara

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Αυγούστου 2020 από την Cinobo!

Η πιο χαρούμενη ταινία που έγινε ποτέ! Η Πόπη και o Κλωνάρης στην ταινία Οι Ευχούληδες 2: Παγκόσμια Περιοδεία (Trolls World Tour) θα ταξιδέψουν σε μέρη που δεν έχουν φανταστεί και θα ανακαλύψουν ότι η φυλή τους είναι μόλις μία από τις έξι φυλές Ευχούληδων, οι οποίες είναι διασκορπισμένες σε ισάριθμες τοποθεσίες. Η καθεμία τους είναι αφιερωμένη σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής: Φανκ, Κάντρι, Τέκνο, Κλασική, Ποπ και Ροκ. Ο κόσμος των Ευχούληδων μετά από αυτό το ταξίδι, όχι μόνο θα μεγαλώσει, αλλά θα αποκτήσει νέο ρυθμό, πολλή ένταση και θα ανακαλύψει ξανά τη δύναμη της συμφιλίωσης και της αγάπης ανάμεσα σε πλάσματα με διαφορετικές παραδόσεις και καταβολές. Η υπόθεση είναι απλή και ευρηματική: Ένα μέλος της αριστοκρατίας του σκληρού ροκ, η Βασίλισσα Μπαρμπ, με την βοήθεια του πατέρα της, του βασιλιά Θρας (Ozzy Osbourne), θέλει να καταστρέψει όλα τα υπόλοιπα είδη μουσικής και να επιβάλλει την κυριαρχία του ροκ. Όλες οι μουσικές, όλες οι φυλές και οι παραδόσεις έχουν τη δική τους αξία και σημασία και τα μυστικά που ανακαλύπτουν οι ήρωες στο γενναίο ταξίδι συμφιλίωσης και αφύπνισης, τους οδηγούν σε απρόσμενους τόπους. Ο πόλεμος ανάμεσα στα διαφορετικά είδη μουσικής γίνεται το όχημα για μια διασκεδαστική περιπέτεια. Μετά από αιώνες «αρμονικής» συνύπαρξης, το σκληρό ροκ θέλει να επιβληθεί και η Πόπη (Anna Kendrick) με τον Κλωνάρη (Justin Timberlake) θέλουν να σώσουν την κλασική, την κάντρι, την απαλή τζαζ, τη νεανική Ρέγκατον, τη χορευτική τέκνο και τη ραπ, σε έναν αγώνα με το χρόνο με απώτερο στόχο τη συμφιλίωση των διαφορετικών κόσμων των Ευχούληδων. Κάθε τόπος των Ευχούληδων έχει διαφορετικά πλάσματα, άλλες ιδιοσυγκρασίες και ξεχωριστή αισθητική. Η ευοίωνη και αισιόδοξη ποπ είναι ντυμένη σε τιρκουάζ και ροζ, το επιθετικό και στιβαρό ροκ εμφανίζεται σε κόκκινο και μαύρο, το έξαλλο φανκ μας δονεί ρυθμικά φορώντας χρώματα μωβ, η παραδοσιακή «χωριάτικη» κάντρι έχει παλιωμένα και ξεθωριασμένα χρώματα, η εστέτ κλασική μουσική είναι ντυμένη στα χρυσά και το χωριό που είναι αφοσιωμένο στην χορευτική κουλτούρα έχει φώτα νέον και λαμποκοπάει στο σκοτάδι!

Η πιο χαρούμενη ταινία που έγινε ποτέ, με τα νέα τραγούδια του Justin Timberlake και τον Πάνο Μουζουράκη στην ελληνική μεταγλώττιση!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Αυγούστου 2020 από την Tulip Ent.!