25/2/12

News #34 - Έσκασε η βόμβα στα βραβεία Cesar!

Μια από τις πλέον απρόσμενες εκπλήξεις της ιστορίας των κινηματογραφικών βραβεύσεων έλαβε χώρα κατά την διάρκεια της απονομής των τιμών ποιότητας του Γαλλικού σινεμά - τα γνωστά Cesar δηλαδή. Ώρες μόνο λίγο πριν ο Jean Dujardin γράψει ιστορία, φτάνοντας στην οσκαρική καταξίωση, για τον ρόλο του ξεπεσμένου βωβού αστέρα του συγκλονιστικού The Artist, γνώρισε την ήττα εντός των τειχών, από τον νεαρό, αλλά και εξαιρετικό στο συγκινητικό Intouchables, Omar Sy! Βόμβα μεγατόνων, που δεν δικαιολογείται με κανέναν τρόπο, όχι γιατί ο 34χρονος έγχρωμος Γάλλος νέος αστέρας δεν ήταν εξαιρετικός ως νοσοκόμος - φίλος στο πλάι του τετραπληγικού Cluzet, αλλά γιατί η παρουσία του Dujardin στον Αρτίστα, ξεπέρασε ακόμη και τα όρια του συγκλονιστικού. Συνοπτικά πάντως το ασπρόμαυρο hommage στο σινεμά του 20' απέσπασε έξι βραβεία της Γαλλικής Ακαδημίας, μεταξύ των οποίων σκηνοθεσίας, γυναικείας ερμηνείας και καλύτερης ταινίας, αναδεικνυόμενο - λογικά - ως ο μεγάλος πρωταγωνιστής της φετινής απονομής.  Η βραδιά της απονομής ήταν αφιερωμένη στην προσφάτως χαμένη Annie Girardot, ενώ τα περισσότερα βλέμματα έκλεψε με την εντυπωσιακή της παρουσία η πανέμορφη Cate Wisnlet. Τα Cesar 2012 κατά κατηγορία:

Καλύτερη Ταινία - The Artist
Σκηνοθεσία - Michel Hazanavicius, The Artist
Ανδρική Ερμηνεία - Omar Sy, Intouchables
Γυναικεία Ερμηνεία - Bérénice Bejo, The Artist
Ανδρική Υποστηρικτική Ερμηνεία - Michel Blanc, The Minister
Γυναικεία Υποστηρικτική Ερμηνεία - Carmen Maura, The Women on the 6th Floor
Υποσχόμενος Ηθοποιός - Grégory Gadebois, Angèle et Tony
Υποσχόμενη Ηθοποιός - Neyda Yadri, Poliss
Καλύτερη Πρώτη Ταινία - Le Cochon de Gaza
Πρωτότυπο Σενάριο - The Minister (L'exercice de l'État), Pierre Schoeller
Διασκευασμένο Σενάριο - Carnage, Roman Polanski and Yasmina Reza
Φωτογραφία - The Artist, Guillaume Schiffman
Μοντάζ - Poliss, Laure Gardette and Yann Dedet
Ήχος - The Minister (L'Exercice de l'État), Olivier Hespel, Julie Brenta and Jean-Pierre Laforce
Μουσική Επένδυση - The Artist, Ludovic Bource
Ενδυματολογία - House of Tolerance (L'Apollonide: Souvenirs de la maison close), Anaïs Romand
Καλλιτεχνική Διεύθυνση - The Artist, Laurence Bennett
Ντοκιμαντέρ - Tous au Larzac
Animation - Le Chat du rabbin
Μικρού Μήκους - L'Accordeur
Καλύτερη Ξένη Ταινία -  A Separation (Jodái-e Náder az Simin) ( Iran), Asghar Farhadi

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

24/2/12

Anna Karenina - First Look

Για να πω την αλήθεια μου, πάντοτε πίστευα πως η Keira Knightley ασχολήθηκε με την ηθοποιία προκειμένου σε κάποια στιγμή της καριέρας της να υποδυθεί στην μεγάλη οθόνη την Anna Karenina. Ει δυνατόν σκηνοθετημένη από τον αγαπημένο της καθοδηγητή Joe Wright, που κατάφερε να την οδηγήσει με την μαεστρία του στην μοναδική της μέχρι στιγμής οσκαρική υποψηφιότητα, για το Pride And Prejudice, αλλά και που την εδραίωσε ως ερμηνεύτρια ταινιών εποχής, με το Atonement. Το όνειρο της γυναίκας, που το πρόσωπο της γράφει όσο καμιάς συνομήλικης της στην μεγάλη οθόνη, έγινε πραγματικότητα, στην πιο πρόσφατη κινηματογραφική διασκευή του αριστουργήματος του Tolstoy, από την πένα του ειδικού σε τέτοιες adaptations, Tom Stoppard (Shakespeare In Love). Η - δεν νομίζω να υπάρχουν και πολλοί που δεν την γνωρίζουν - υπόθεση εκτυλίσσεται στην προεπαναστατική Ρωσία του 19ου αιώνα, εκεί που μια γυναίκα, σύζυγος ενός μεγαλύτερου της αριστοκράτη και μητέρα, ανακαλύπτει τον έρωτα στο πρόσωπο του γοητευτικού Κόμη Βρόνσκι.

Εξαιρετικές επιλογές τόσο για τον ρόλο του Καρένιν, όσο και για του εραστή, αποτελούν ο Jude Law και ο Aaron Johnson, που με την ικανή παρουσία τους (ειδικά ο πρώτος) ανεβάζουν ένα επίπεδο παραπάνω την παραγωγή. Η Focus Features που είναι υπεύθυνη για την διανομή, διέρρευσε τις πρώτες φωτογραφίες με την μορφή της Knightley ως Καρένινα, δίχως όμως να έχει ακόμη προγραμματίσει την ημερομηνία εξόδου του φιλμ στις αίθουσες. Κάτι που υπολογίζεται να συμβεί στα τέλη του 2012, προκειμένου η ακριβή παραγωγή να προλάβει τα deadlines της Ακαδημίας για συμμετοχή στα επόμενα βραβεία Όσκαρς.


Περισσότερα... »

σχόλια (0)

23/2/12

The Grey - Review / Κριτική

The Grey
του Joe Carnahan. Με τους Liam Neeson, Frank Grillo, Dermot Mulroney, Dallas Roberts, Joe Anderson, Nonso Anozie


Εγγύηση!
του zerVo
Ούτε κι εγώ δεν μπορώ να φανταστώ πόσα χρόνια έχω να εκφραστώ για ερμηνευτή, δίνοντας του τον χαρακτηρισμό "εγγύηση" για οποιονδήποτε ρόλο αποφασίσει να καταπιαστεί. Θυμάμαι μια φορά κι έναν καιρό το λέγαμε (όλοι) για τις δεδομένα καταιγιστικές περιπέτειες του Sly, μετά για ένα φεγγάρι ένα καλό σερί πέτυχε ο Costner πριν τον φάει το μαύρο σκοτάδι, αλλά πρόσφατα δεν μου έρχεται στον νου περίπτωση ηθοποιού, που ντεφάκτο όπου κι αν τον δεις θα τον απολαύσεις. Ε, η περίπτωση εκείνου του Ιρλανδέζου που έχασε τσάμπα και βερεσέ το Όσκαρ για τον ανεπανάληπτο Schindler και που στο διάβα του χρόνου έχει παίξει από τον Κι Γκον Τζιν μέχρι τον Δία κι από τον Παπά Βάλον μέχρι τον εκπαιδευτή του Μπάτμαν, είναι μια τέτοια. Δηλαδή εγγύηση!

Βυθισμένος στην κατάθλιψη που τον έχει ρίξει η απώλεια της αγαπημένης, ο μοναχικός Τζον Ότγουει, υπεύθυνος στο να κρατά τους απειλητικούς λύκους μακριά από τους εργάτες της απομονωμένης μονάδας εξόρυξης πετρελαίου της Αλάσκα, βρίσκεται ένα μόλις βήμα πριν βάλει τέλος στην ζωή του.  Το τέλος της πολύμηνης βάρδιας και η πολυαναμενόμενη επιστροφή στο σπίτι, θα τον ωθήσει να της δώσει μια ευκαιρία ακόμη. Ο έμπειρος θηρευτής υπολογίζει δίχως το μοιραίο, αφού το αεροπλάνο που μεταφέρει τους εργαζόμενους στον πολιτισμό, θα καταπέσει καταμεσής της παγωμένης στέπας, με τους ελάχιστους επιζώντες της συντριβής, πολύ σύντομα να γίνουν βορά των ορέξεων των άγριων θηρίων.

Ανατριχίλα! Στην πορεία αναζήτησης ενός ασφαλούς καταλύματος στην καρδιά του χιονιά, οι μόλις επτά που βγήκαν ζωντανοί από το κουφάρι του αεροσκάφους, θα πέφτουν ο ένας μετά τον άλλο, ανήμποροι να αντιδράσουν καίρια, θύματα του κυρίαρχου οργανισμού της μανιασμένης φύσης. Ο άντρας (μάτσο, δυνατός, μπρατσωμένος πάνω στον μόχθο του κάματου) επί της παρούσης, σε προσωποποίηση της ανθρώπινης μονάδας, φαντάζει πλήρως ανίκανος να κοντράρει την λυσσαλέα επίθεση. Και στην φράξια των πληγωμένων ταξιδιωτών προς το ήδη αιματοβαμμένο άγνωστο, υπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά αρχέτυπα του μοναδικού (?) λογικού όντος. Ο θρήσκος, ο οικογενειάρχης, ο ονειροπόλος, ο πολυλογάς, ο φοβισμένος, ο εκ του ασφαλούς, ο συνετός. Ότι ο τελευταίος θα μείνει στο φινάλε ολομόναχος να αντιμετωπίσει την οργή του περίγυρου - η αλληγορία που τον συσχετίζει με την αδηφάγα κοινωνία συγκλονίζει - είναι τυχαία. Η σειρά θα μπορούσε να ήταν εναλλακτική, διαφορετική. Το κεντρικό νόημα θα παρέμενε ακριβώς το ίδιο...

Στο πρώτο άκουσμα του θεματικού σπινθήρα το μυαλό πηγαίνει σε εκείνο το κινηματογραφικό χρονικό του δυστυχήματος στην Χιλή (Alive) η θρίλερ συνέχεια του δε, πιθανόν να φέρει κατά νου την περίπτωση του ανοσιουργήματος του Weir, The Way Back. Τίποτα από τα δύο. Ο Καλιφορνέζος σκηνοθέτης Joe Carnahan, που στο παρελθόν μου είχε δείξει πως κατείχε τον τρόπο της διαχείρισης του τέμπο - σε Smokin Aces, The A-Team και κυρίως στο αδικημένο Narc - εδώ πηγαίνει έμπνευση και δημιουργική έκφραση, ένα επίπεδο παραπέρα, εντάσσοντας εαυτόν στην λίστα των χαρισματικότερων οτέρ της δεκαετίας. Από την άψογη κινηματογράφηση του ολόλευκου τοπίου, μέχρι τα κοφτής ανασεμιάς πλάνα κι από τα αφοπλιστικά στριγκλίσματα της λυκίσιας συμμορίας, έως τα βαθύτερα ερωτηματικά για το τι κάνει στ' αλήθεια ο μαριονετίστας που τα παρατηρεί όλα αυτά τα άδικα από εκεί ψηλά, ο Carnahan ισορροπεί με μοναδική μαστοριά, σαν πανέτοιμος από καιρό. Έστω κι αν δεν τον είχα υποτιμήσει, με εξέπληξε!

Για πες: Για να αποδίδουμε τις τιμές σε αυτόν που του πρέπουν πιότερο όμως, κακά τα ψέματα, ο Neeson είναι όλα τα λεφτά. Ο Βρετανός, σαν κάτι να του χρωστά η μοίρα, από εκείνη την βραδιά του 94', όταν σε μια από τις μεγαλύτερες ερμηνευτικές κόντρες στην ιστορία, η οσκαρική μπίλια έδειξε Tom Hanks, οτιδήποτε κι αν αγγίξει χρυσαφίζει. Θες πείρα, θες ικανότητα, θες πειστικό παρουσιαστικό, ο σπουδαίος Liam σε καμιά στιγμή δεν σου δίνει την παραμικρή υποψία να κατέβεις από την ράχη του, σε αυτό το μακρύ ταξίδι της επιβίωσης που διανύει. Περνώντας σου συνάμα στο μυαλό, εικόνες, στιγμές, θύμησες, που κάποια στιγμή κι εσύ θα άκουσες από τον δικό σου πατέρα, μα στο πέρασμα του χρόνου πιθανόν να λησμόνησες. Συμβουλές αγωνιστικές, επαναστατικές, ριζοσπαστικά κι ανεξάρτητα θαρραλέες: Κάθε μέρα μόνος μάχεσαι. Κάθε μέρα βγαίνεις νικητής. Κάθε μέρα βγαίνεις ζωντανός...






Στις δικές μας αίθουσες, στις 23 Φεβρουαρίου 2012 από την Audiovisual
Περισσότερα... »

σχόλια (4)

Extremely Loud And Incredibly Close - Review / Κριτική

Εξαιρετικά Δυνατά και Απίστευτα Κοντά
του Stephen Daldry. Με τους Tom Hanks, Thomas Horn, Sandra Bullock, John Goodman, Max von Sydow, Viola Davis, Jeffrey Wright


Oskar by the Horn!
του gaRis (@takisgaris)
O Oskar Shell (Thomas Horn) είναι ένα 11χρονος νεοϋορκέζος, με ιδιαίτερα πρόωρη πνευματική ανάπτυξη, πάσχων από δύο καθοριστικά για το πέρασμά του στην εφηβεία γεγονότα. Το ένα είναι το σύνδρομο του Asperger, μια ιδιαίτερη μορφή αυτισμού, με κύρια χαρακτηριστικά της την αντι-κοινωνικότητα, αδυναμία συναισθηματικής σύνδεσης στις συναναστροφές, απότομη έως κυνική λεκτική επικοινωνία, ποικιλόμορφες φοβίες και τάσεις αυτοτραυματισμού. Το δεύτερο οφείλεται στον τραγικό χαμό του κοσμηματοπώλη πατέρα του Thomas Schell (Tom Hanks), συνεπεία της τρομοκρατικής επίθεσης στο World Trade Center, την αποφράδα εκείνη ημέρα (“Worst Day” όπως την προφέρει ο Oskar) της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.

Ο Oskar είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον πατέρα του, επειδή περνούσε τον περισσότερο χρόνο μαζί του, στο να αποκρυπτογραφεί «στοιχεία» που του σκάρωνε ο Thomas για να περνά δημιουργικά τις ώρες του, δεδομένης και της εξαιρετικής νοητικής (σε αντίθεση με τη συναισθηματική) ευφυίας του μικρού. Το σοκ της απώλειας είναι υπεράνω των δυνάμεών του, καθώς ούτε η διαταραγμένη σχέση με τη μητέρα του (Sandra Bullock) βοηθά την κατάσταση. O Oskar περνά το χρόνο του απομονωμένος στο σπίτι, προκαλώντας πληγές στο σώμα του ως αυτοτιμωρία. Ώσπου μια μέρα, εξερευνώντας την άθικτη ντουλάπα του εκλιπώντος, ανακαλύπτει μέσα σε ένα μπλε βάζο που σπάει άθελά του, ένα φάκελο με ένα κλειδί μέσα. Ο φάκελος γράφει απέξω “Black”. Ο Oskar θεωρεί την ανακάλυψη ως άλλο ένα σκαρίφημα του Thomas, οπότε παίρνει το ντέφι, τα κιάλια και την αντι-ασφυξιογόνο μάσκα και ξεκινά διασχίζοντας τη Νέα Υόρκη για να βρει την κλειδαριά όπου θα ταιριάξει το κλειδί του.

Φυσικά, υπάρχουν εκατοντάδες Blacks στα περίχωρα, όσες και οι αντιδράσεις απέναντι στον αψηφώντα τον κίνδυνο Oscar. Η επιθετική, σχεδόν απροσάρμοστη συμπεριφορά του, είτε απέναντι στον θυρωρό της πολυκατοικίας του (John Goodman), είτε ο τρόπος που εισβάλει στα ξένα σπίτια, ζητώντας ένα φιλί ή μια αγκαλιά στις πλέον ακατάλληλες στιγμές, προκαλούν κύματα χαρμολύπης. Βαρύνουσα σημασία για την εξέλιξη της αναζήτησης θα έχει η συναναστροφή του με το ζεύγος Abby (Viola Davis) και William Black (Jeffrey Wright), καθώς επίσης και η απροσδόκητη συντροφιά που θα αποκτήσει στο πρόσωπο του “The Renter” (Max Von Sydow), ο οποίος μοιράζεται το διαμέρισμα με την γιαγιά του -μητέρα του Thomas (Zoe Caldwell).

Ο Stephen Daldry στην τέταρτη μόλις ταινία του (Billy Elliot, The Hours, The Reader – όλες υποψήφιες για Oscar καλύτερης ταινίας), γυρίζει το ELIC σε προσαρμοσμένο σενάριο του οσκαρούχου Eric Roth (Forrest Gump), βασισμένο στο best seller ομώνυμο βιβλίο του Jonathan Safran Foer. Πρόκειται για πιστή προσαρμογή, εξαιρουμένης της υποπλοκής κοντά στην τελική έκβαση που αφορά στο απώτερο παρελθόν του οικογενειακού δέντρου των Schell κι έχει σχέση με το Ολοκαύτωμα. Πίσω από τον Daldry βρίσκεται η δημιουργική ομάδα του The Reader, Chris Menges (φωτογραφία) και Claire Simpson (μοντάζ), προσδίδοντας πόντους κομψότητας όσο και ισχυρής δραματουργίας στο αποτέλεσμα. Κυρίαρχα, ντελιριακά παρούσα η ελεγειακή μουσική σύνθεση του βιρτουόζου Alexandre Desplat (Τhe King’s Speech).

Στην παραγωγή είναι ο Scott Rudin, ο οποίος είχε μια εκπληκτική χρονιά πέρσι (True Grit, The Social Network) και κατεβαίνει στην oscarική εφετινή κούρσα με δύο ισχυρά χαρτιά, το έτερο των οποίων είναι το hard selling (rated R) The Girl With The Dragon Tattoo. Η πολιτική προώθησης του ELIC βαδίζει στα χνάρια του The Reader, καθώς ανοίγει στο ευρύ κύκλωμα αιθουσών στις 20 Ιανουαρίου, κρατημένο παράλληλα μακριά από πρόωρες δημοσιογραφικές προβολές, που ενδεχομένως θα του έδιναν κάποιες υποψηφιότητες στις αντίστοιχες βραβεύσεις των ενώσεων κριτικών, οι οποίες όμως εντέλει (σωστή επιλογή εκ των υστέρων) μάλλον θα κατακεραύνωναν αυτή την τολμηρή, heart- on- the- sleeve, στα όρια του πορνό των δακρυγόνων αδένων, προσέγγιση σε μια post 9/11 πενθούσα οικογένεια.

Αμέσως μετά την αγνών προθέσεων (;) μαεστρική συναισθηματική χειραγώγηση του War Horse, φάνηκα λίγο περισσότερο προετοιμασμένος να αντιμετωπίσω κριτικά τον ανηλεή βομβαρδισμό δακρύβρεχτης αμετροέπειας του ELIC. H στα όρια του σαδισμού εμμονή στα 6 τελευταία μηνύματα που άφησε ο Thomas μέσα από το WTC στην οικογένειά του, τα οποία άκουσε μυριάδες φορές ο Oskar χωρίς να τα αποκαλύψει στη μητέρα του, όπως και το γεγονός ότι ήταν παρών στο ύστατο τηλεφώνημα χωρίς να βρει τη δύναμη να σηκώσει το ακουστικό, είναι εξόχως βασανιστικά ως φιλμική εμπειρία. Η ξεκάθαρα αυτιστική του συμπεριφορά, άλλοτε εκνευριστικά αυθάδης, αλλού ενοχλητικά απαθής, μετά βίας δικαιολογείται από το σύνδρομο του Asperger. Η παρουσία των tear jerker παλαιμάχων oscarούχων Hanks – Bullock δε συντελεί ιδιαίτερα δραματουργικά, όπως και η σεβάσμια φιγούρα του αειθαλούς Max Von Sydow στη βωβή ερμηνεία της πολύχρονης καριέρας του είναι συγκινητική, ενταγμένη όμως πάραυτα στον συναισθηματικό ολετήρα του Daldry.

Πως θα μπορούσε να λείψει από το ρεσιτάλ κλαυθμών και οδυρμών η πρωταθλήτρια Viola Davis – Βούρτση, συνοδευόμενη από τον συμπαθέστατο Jeffrey Wright που αριστεύει για άλλη μια φορά μέσα στο 2011, μετά το αδίκως ξεχασμένο (πριν τις Golden Globes) οσκαρικά The Ides of March. Στις παύσεις του διαλογικού θρήνου, ο Βρετανός υπαίτιος για το holocaust porn του The Reader, φροντίζει να μας δείχνει τη θολή φιγούρα του Hanks (;) να αιωρείται πέφτοντας από το WTC, ώστε να σιγουρευτεί ότι έχουμε πιάσει την εικόνα από τα κέρατα. Και, όσο κι αν έχεις την εντύπωση ότι διαβάζεις μια ακόμη κατακεραυνωτική κριτική για το ELIC, μα την αλήθεια, ο Daldry, κατορθώνει ακριβώς να πιάσει τον κοπετό του 9/11 από τα κέρατα.

Από τα κέρατα του Horn για την ακρίβεια. Θα μου ήταν επιεικώς αδιανόητο να εκπορνεύσω το φιλμικό μου αισθητήριο για παραπάνω από 20-30 λεπτά αυτής της 2ωρης κατάδυσης στο μηχανικό άρμεγμα δακρύων, αν δεν ήταν αυτό το prodigy, ένα 11χρονος νικητής του Jeopardy!, χωρίς καμιά εμπειρία στον κινηματογραφικό φακό, να διασύρει κάθε ικμάδα αντικειμενικότητάς μου στη θέαση. Ο Thomas Horn είναι το άλλοθι, η αιτιολόγηση, η ερμηνεία και η σαγήνη ολάκερη αυτής της τόσο καλογυρισμένης απάτης, που και δάκρυα προκαλεί, και ταύτιση δημιουργεί με τους χαρακτήρες της, και συγχωροχάρτι δίνει απλόχερα στις σεναριακές ανακολουθίες (έστω και μη πειστικά στην αχρείαστη τελική σεκάνς). Ο μικρός είναι πέρα και μακριά ως ερμηνευτικό μέγεθος από τις παιδικές οσκαρικές ερμηνείες των Anna Paquin (The Piano) και H.J. Osment (The Sixth Sense). Η ταινία πέφτει πανύβαρη στους ώμους του κι αυτός την σηκώνει ψηλά λυσσομανώντας και πυροβολώντας με κάθε μόριο του σώματός του, με άπασα άγνοια κινδύνου.

Το ELIC είναι τόσο αντιπαθές όσο κι ο κεντρικός του χαρακτήρας. Ο Daldry συνεχίζει να γυρνά την ίδια οσκαρολάγνα παραλλαγή του αναγνωρίσιμου oeuvre του, που πιθανότητα θα γαργαλήσει πλείστους από τους γεροντικούς προστάτες της Ακαδημίας. Σύμφωνα με τον δικό μου κριτικό κώδικα η ταινία και το κοινό της θα βρει εύκολα όσο και θα πείσει για την τεχνική της αρτιότητα. Τα υπόλοιπα ας τα κρίνει η προσωπική αισθητική του καθενός (γιατί αν μιλάμε περί ηθικής, ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω). Και για να βάλω φωτιά καθώς κλείνω την πόρτα, ας μου εξηγήσει κάποιος τους λόγους που το Melancholia ή το The Skin That I live In θα πρέπει να θεωρούνται λιγότερο overwrought ή κινηματογραφικά ανώτερες δημιουργίες από το ELIC. Όπως συνηθίζω να λέω σε τέτοιες περιπτώσεις, περί ορέξεως…κολοκυθότουρτα.






Στις δικές μας αίθουσες, στις 23 Φεβρουαρίου 2012 από την Village
Περισσότερα... »

L - Review / Κριτική

L
του Μπάμπη Μακρίδη. Με τους Άρη Σερβετάλη, Ευθύμη Παπαδημητρίου, Γιάννη Μποσταντζόγλου, Ελευθέριο Ματθαίο, Νότα Τσερνιάφσκι


(L)ooping!
του zerVo
Αρχίζω να πιστεύω πως το πράγμα αρχίζει να κουράζει. Δύο - και ούτε - χρόνια μετά την Κυνοδοντική επανάσταση, που έφτασε γαλανόλευκη και Λάνθιμο, δικαιότατα, δυο ανάσες παρά κάτι από την απόλυτη οσκαρική καταξίωση, όλο και περισσότερο αισθάνομαι πως αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο, τοποθετημένο ακριβώς πάνω στο ίδιο κοινωνικό ζήτημα, με βαραίνει αφόρητα. Βεβαίως και είναι τιμή για το νέο ελληνικό σινεμά, από εκεί που έπαιζε το ρόλο του μπατίρη στα διεθνή φιλμικά ραντεβού, να δηλώνει μονίμως το παρόν σε κάθε ευκαιρία. Δεν μπορεί όμως ταυτόχρονα, το εμπνευσμένο Νέο Κύμα, το Νέο Δόγμα, να μην προχωρά ταινία με την ταινία, έστω μισό βήμα παραπέρα. Γιατί δεν φτάνει απλώς να είμαστε εκεί. Πρέπει πλέον να αποτινάξουμε από πάνω μας, την μπέρτα της λούπας της αλλοκοτιάς, που εύκολα μας φόρεσαν κάποιοι ζηλόφθονες, μη αντέχοντες την κινηματογραφική μας Άνοιξη... 

Εγκατεστημένος μόνιμα μέσα σε ένα παλιοκαιρισμένο Volvo και δίχως να αφήνει στιγμή το βολάν του, σαραντάχρονος άντρας αρκείται στις αραιές συναντήσεις του εντός του οχήματος με τα υπόλοιπα μέλη της φαμίλιας του και στην καθημερινή μεταφορά του καλύτερης ποιότητας μελιού, στον εκκεντρικό πλούσιο που τον έχει στην δούλεψη του σαν οδηγό. Όταν ένας νεότερος του σοφέρ αποδειχτεί πολύ πιο γρήγορος στα καθήκοντα του και πάρει την δουλειά, με συνέπεια εκείνος να παυθεί από το μεροκάματο, θα νιώσει τον κόσμο του να γκρεμίζεται έχοντας απολέσει την ασφάλεια της ρουτίνας. Μια κατάσταση που απαιτεί άμεση αλλαγή τροχοφόρου!

Ουσιαστικά η πένα του ευρηματικού σεναριογράφου Ευθύμη Φιλίππου, στο τύποις σίκουελ του Dogtooth, συνεχίζει την πορεία της στο ίδιο ακριβώς σημείο που τόσο ανατριχιαστικά μας αποχαιρέτησε τότε. Με την διαφορά πως ο εγκλωβισμένος με έναν μαγικό τρόπο έχει περάσει από την στενοχώρια του πορτ μπαγκάζ, στο μόνιμο πιάσιμο πίσω από το τιμόνι. Οι αλλαγές στην διάθεση και στην ψυχική του γαλήνη μηδενικές. Μικρόκοσμος, μιζέρια, ελάχιστος καθαρός αέρας, υποχρεώσεις και δόξα τω Θεώ που υπάρχει δουλίτσα. Με τι αντίτιμο, που δεν αναφέρεται πουθενά θα μου πεις? Αρκεί να είναι ευχαριστημένος ο εργοδότης, που απαιτεί στην ώρα του το πολύτιμο προϊόν. Προσοχή πολλή όμως. Μια πρώτη αργοπορία θα βγάλει κίτρινη κάρτα στον τηλεκατευθυνόμενο Driver. Η δεύτερη φορά δεν συγχωρείται. Υπάρχει και μια θετική νότα στην πιθανότητα μιας ενδεχόμενης "απόλυσης". Να αποτελέσει την απαρχή για μια ριζοσπαστική αλλαγή, που θα ανοίξει καινούργιους ορίζοντες στην συλλογιστική του μέχρι πριν λίγο περιορισμένου σε ένα κάθισμα ατόμου. Ρίσκο? Ναι! Συνήθως σε τέτοιες επιλογές ελλοχεύουν και δυσάρεστες συνέπειες.

Για πες: Ο Μακρίδης, ένας τολμηρός νέος δημιουργός, τοποθετεί πολύ γρήγορα τον θεατή του σε αυτό το προλετέρ παραμύθι που θέλει να εξιστορήσει. Που το τοποθετεί σε ένα περιβάλλον ειρωνικό, γλαφυρό, δραματικό ενίοτε, πάντοτε όμως κλειστοφοβικό, ακόμη κι αν ο δέσμιος των καταστάσεων δεν το αντιλαμβάνεται. Δια μέσου των αμέτρητων αλληγορικών εκφράσεων του κεφαλαίου, της οικογένειας, των καμικάζι και εντέλει του ιδίου του υποκειμένου που στο φινάλε ανακαλύπτει (?) έστω και αργά τον γλιστερό του παράδεισο, φωτογραφίζεται το σύγχρονο περιοριστικών διαθέσεων κοινωνικό γίγνεσθαι, που εύκολα θερμαίνει τα μόρια του για την μεγάλη ανατροπή. Το είπα κι εξαρχής όμως. Μια της στάσης, δυο της στάσης, στην τρίτη οι μπαλτάδες και τα δρεπάνια θα αφεθούν από τους ξεσηκωμένους βαριεστημένα στο πεζοδρόμιο...






Στις δικές μας αίθουσες, στις 23 Φεβρουαρίου 2012 από την Feelgood
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

This Means War - Review / Κριτική

Αυτό θα πει Πόλεμος
του McG. Με τους Reese Witherspoon, Chris Pine, Tom Hardy, Til Schweiger, Chelsea Handler, Angela Bassett


Κομπολόι δίχως χάντρες...
του zerVo
Ε, άδικο. Κι αν κρίνω από το άνοιγμα που έκανε η περιπετειώδης αισθηματική κομεντί μόλις την περασμένη εβδομάδα στο Αμέρικα, άδικο, δίχως αντίκρυσμα. Γι αυτές τις περιπτώσεις της ανέμελης θορυβώδους κουταμαρίτσας με την Άρλεκιν δαντέλα, αγαπητή μου Fox, δεν επιλέγεις τρία δυνατά μεν, αλλά ήδη κατηγοριοποιημένα στο υψηλό ερμηνευτικό ράφι ονόματα, που μπορεί να φέρουν την παρουσία τους στο This Means War στο εγγύς μέλλον, έως και βαρέως. Επιλέγεις μια πανομοιότυπων αναλογιών ξανθούλα, πολύ χαλαρότερης υποκριτικής αξίας, την Alice Eve ας πούμε, την περιστοιχίζεις και με δύο μορφονιούς μέσου βεληνεκούς και έτοιμο το ελκυστικό καστ. Άσε που αυτήν την τριάδα θα την χώνευες με μεγαλύτερη άνεση, από την παρούσα, που οι εφηβικο-βαλεντινίσιες τσιριτσάντζουλες δεν της πηγαίνουν καν!

Όχι απλά συνεργάτες, στις πιο δύσκολες επιχειρήσεις των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, αλλά κολλητοί φίλοι, είναι ο Φόστερ και ο Τακ, σε τέτοιο βαθμό που θα έδιναν την ζωή τους ο ένας για τον άλλο. Μέχρι την στιγμή που το αχώριστο πρακτορικό ντουέτο, θα διχάσει μια όμορφη και με τέλειες αναλογίες κοπελιά, η ζωηρούλα Λόρεν, που μπερδεμένη σε ποιον από τους δύο πρέπει να χαρίσει την καρδιά της, θα τους δώσει δοκιμαστικό χρόνο για να την πείσουν, ποιος την δικαιούται πραγματικά.

Τρίτος παγκόσμιος πόλεμος δηλαδή. Τα φιλαράκια, αυτομάτως θα περάσουν σε δεύτερο πλάνο την καταδίωξη του τρομοκράτη, που απειλεί την ασφάλεια της όμορφης μεγαλούπολης, προκειμένου να ριχτούν στον διαγωνισμό για το ποιος θα κλέψει την αγκαλιά της σέξι, αλλά και προβληματισμένης κορασίδος. Για την επίτευξη του σκοπού τους μάλιστα, δεν θα διστάσουν, ο καθένας από την μεριά του, να χρησιμοποιήσει όπλα, τεχνικές και extreme μεθόδους της υπηρεσίας τους, σκάβοντας ο ένας τον λάκκο του άλλου στην κούρσα για την ανάδειξη του Best μνηστήρα. Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη, το φιλμάκι που υπογράφει ο McG, ο θορυβώδης σκηνοθέτης που θα μείνει στην ιστορία ως ο δημιουργός των κινηματογραφικών Charlie's Angels, δεν στερείται ούτε εκρήξεων, ούτε εντυπωσιακών εφέ, ούτε μπιτάτης δράσης, ούτε των γιάνκηκων χιουμοριστικών στιγμών, που σε αρκετές περιπτώσεις, μετατρέπουν την ένταση σε κωμωδία. Αυτό που στερείται, κυρίως, το This Means War, είναι η στοιχειώδης σοβαρότητα, σε τέτοιο βαθμό που να απορείς αν η ασφάλεια των πολιτών, βρίσκεται στα χέρια ατρόμητων πρακτόρων ή ανεύθυνων γυμνασιόπαιδων που δεν αντέχουν τα καπρίτσια της αεράτης τινέιτζερ.

Για πες: Μια γυναίκα, δύο άντρες... Εύκολα ταιριάζω την συνέχεια του τραγουδιού κομπολόι δίχως χάντρες. Όταν στην περίπτωση του Αυτό Θα Πει Πόλεμος, όμως, το τριγωνάκι συνθέτουν τέτοια κεχριμπαρένια ονόματα, το στιχάκι κομπιάζω να το εκστομίσω. Ένα βαρύτατο Όσκαρ (η Reese Witherspoon, που δεν είναι κούκλα, είναι όμως κορμάρα), η πιο βαριά αντρική υποκριτική ελπίδα για το μέλλον (δεν διανοούμαι να πιστέψω πως ο Tom Hardy του Warrior, είναι ο ίδιος με αυτόν εδώ τον γλυκερό, που έχει για χτύπο στο κινητό του το Smooth Operator...) και ένας εξαιρετικών μέχρι τα τώρα εμπορικών επιλογών ζεν πρεμιέ (ο Chris Pine του Star Trek και του Unstoppable δηλαδή) φτιάχνουν μια αναμφίβολα πανίσχυρη, όσο και ελκυστική rom - com τρόικα. Που το μάτι σίγουρα το χορταίνει. Άσχετα αν όλα τα υπόλοιπα τα αφήνει νηστικά...






Στις δικές μας αίθουσες, στις 23 Φεβρουαρίου 2012 από την Odeon
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Barbie in A Mermaid Tale 2 - Review / Κριτική

Barbie στην Ιστορία μιας Γοργόνας 2
του William Lau


Πανυγήρι το κοριτσομάνι!
του zerVo
Να που έφτασε η στιγμή για όλες τις, μονοψήφιας ηλικίας, δεσποινιδούλες, να πάρουν από το χέρι (μάλλον) την μαμά και να ταξιδέψουν στην σκοτεινή αίθουσα για να ζήσουν την τελευταία περιπέτεια της πολυμορφικής Μπάρμπι, για δεύτερη φορά σε μια σεζόν, μετά το Σχολείο για Πριγκίπισσες του περασμένου Σεπτέμβρη. Και μάλιστα για να παρακολουθήσουν το σίκουελ μιας αγαπημένης τους, ντυμένης στα ροζουλί, όπως πρέπει, ιστοριούλας, που το προ διετίας πρώτο της μέρος, πρέπει να το έχουν δει πάνω από μια ντουζίνα φορές, σε οποιαδήποτε μορφή κι αν κυκλοφόρησε...

Η Μερλία, η κόρη της βασίλισσας των θαλασσών Καλίσα, που χάρη στο μενταγιόν που φορά μπορεί να μετατρέπεται από άνθρωπος σε γοργόνα, είναι πανέτοιμη να λάβει μέρος στο πρωτάθλημα σέρφινγκ, που διεξάγεται στην Αυστραλία. Στον βυθό της Ωκεανίας, την ίδια ώρα, θα γίνει η συνάντηση όλων των γοργονών του κόσμου, εκεί που η μητέρα της μέσα από την βασιλική τελετή θα επαναφορτίσει τις δυνάμεις της. Η κακιά αδελφή της Έρις, όμως, που είναι τιμωρημένη να στροβιλίζεται αιώνια στην θαλάσσια δίνη, θα επιχειρήσει να ελευθερωθεί και να την εξοντώσει, προκειμένου να καθίσει εκείνη στον θρόνο...

Για πες: Απλούστατο στόρι, τυλιγμένο με τους κοραλένιους χρωματισμούς του βυθού και τις πούλιες των μαγιό των Mermaids, που κινείται στα πρότυπα όλων των προηγούμενων ταινιών της περιβόητης κούκλας, προκειμένου να τραβήξει το βλέμμα όλων των δεκάχρονων κοριτσόπουλων. Το κινούμενο σχέδιο, συγκριτικά με τα αριστουργηματικά animation, δείχνει βεβαίως πολύ φτωχό και σε καμία στιγμή δεν κερδίζει τον ενήλικο θεατή, επ ουδενί δεν είναι αυτό όμως το ζήτημα. Γιατί αν ο συνοδός της κάθε πιτσιρίκας επιθυμεί να δει μαγικό θέαμα, ας γυρίσει για λίγο να κοιτάξει την πλατεία, δίνοντας βάση στο μαγνητισμένο από την δράση των Μπάρμπι στο πανί, βλέμμα των ανήλικων μαμαζέλ, που πετά σπινθήρες στην αίσθηση πως ζουν και συμμετέχουν στην περιπέτεια. Priceless!






Στις δικές μας αίθουσες, στις 23 Φεβρουαρίου 2012 από την Feelgood
Περισσότερα... »

σχόλια (0)

22/2/12

The Toronto Connection - Τελικές Οσκαρικές Προβλέψεις!!!



by gaRis

Η Κάλπη Μίλησε!!!

> Μετά από δύο δεκαετίες στο άθλημα των οσκαρικών προβλέψεων, έχω την ισχυρή εντύπωση ότι εφέτος υπάρχει το μικρότερο ενδιαφέρον από ποτέ για την τελική έκβαση της ψηφοφορίας η οποία κλείνει οριστικά σήμερα. Οι Έλληνες έχουν τους παγκοσμίως γνωστούς λόγους να μην θέτουν τα Oscars στην πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος, καθώς συμπίπτουν χρονικά με τον λογαριασμό που για άλλη μια φορά καλούνται να πληρώσουν μετά την εκταμίευση της ανάσας – 172 δις ευρώ από την “ελεήμονα” Ευρωπαϊκή Ένωση. Τολμώ να υποστηρίξω πάντως πως ακόμη κι ο Obama δεν έχει αγωνία για το αποτέλεσμα, αν και για ακόμη μια χρονιά προβλέπεται με σιγουριά πως το αγαλματίδιο για Καλύτερη Ταινία δε θα υψωθεί από αμερικανικά χέρια (χαρές ο Σαρκοζί…). Ο Μπαράκ ξέρει καλύτερα από όλους ότι μετά το οδυνηρό ξεπάτωμα του δικού μας σκουπιδότοπου τοξικών οικονομικών αποβλήτων, έρχεται κοντά η δική του σειρά. Το χρήμα δεν έχει πατρίδα.

> Ούτε όμως και οι ταινίες, σύμφωνα με την πανέξυπνη (ελέω Χάρβυ Γουάινστην) ατάκα του Μισέλ Χαζαναβίσους, για να χρυσώσει το χάπι της αμερικανικής συμφοράς στα Oscars. Υπάρχουν Oscar pundits που βγαίνουν φάτσα-φόρα σερβίροντας τον εφιάλτη του 0/11 για τον Hugo του Marty ($180M κόστος - $60Μ εισπράξεις στις US). Να σημειώσω, όχι για να καλύψω τα νώτα μου σε περίπτωση ανέπλιστης επαλήθευσης της ακόλουθης φήμης, καθαρά δημοσιογραφική είναι η αναφορά, ότι υπάρχει κύμα στήριξης του The Help για την τελική επικράτηση. Πρόκειται για την ταινία της οσκαρικής εννιάδας που έχει τις μεγαλύτερες εισπράξεις. Υπάρχει η θεωρία των SAGs, όπου το The Help θριάμβευσε κατά κράτος επί του The Artist. Εγώ πάντως, θα πω πως ακόμη και το μόνο θεωρούμενο υπερσίγουρο Oscar της 84ης Απονομής, αυτό της Octavia Spencer για τον β’ γυναικείο ρόλο, κινδυνεύει είτε από την Bejo (σε περίπτωση sweep του The Artist), είτε από την Melissa McCurthy (Bridesmaids) για έναν και μόνο λόγο: To split voting που σίγουρα θα προκαλέσει η Jessica Chastain (The Help) η οποία ενδεχομένως συμπαρασύρει το κοινό της από το Tree of Life, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε επίσης να ενισχύσει το The Help στην κούρσα για την Καλύτερη Ταινία έναντι του The Artist! Mπερδεway?

> Ξεκαθαρίζω την τελική θέση μου λοιπόν: Βλέπω sweep του The Artist, μεταξύ των 6-8 αγαλματιδίων, κοντινότερα στον μαγικό αριθμό 6 παρά στο 8 (μεταξύ 10 συνολικών υποψηφιοτήτων. Η μόνη ταινία που πιθανόν θα ακολουθήσει με 2-3 oscars θα είναι το Hugo. Θα υπάρξουν λίγες αλλά ηχηρές εκπλήξεις, από εκείνες που αρέσκεται να διαπράττει η AMPAS, τις οποίες καταδεικνύω στη συνέχεια αφού πιάσουμε μια-μια τις κατηγορίες. Καλό είναι πριν ξεκινήσω να ξεχωρίσουμε λιγάκι τη θεμελειώδη διαφορά μεταξύ oscarwatching και oscarbitching: Στην πρώτη περίπτωση σφυγμομετρούμε την Ακαδημία για να βρούμε την συνήθη πρακτική βραβεύσεων αλλά και τα αίτια που μπορούν να οδηγήσουν σε ξεστράτισμα από την πεπατημένη. Αυτό προϋποθέτει οσκαρική παιδεία και ανάλυση ογκοδεστάτων στατιστικών στοιχείων. Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε τα συνήθη γκρινιαράκια-fanboys (και girls) που βάσει προσωπικού γούστου αποδομούν σιχτιρίζοντας μια κάστα ανθρώπων που στην πραγματικότητα δεν τους χρειάζεται για να επιβιώσει (μεγάλη ανάλυση χωρεί σε αυτόν τον αφορισμό, δεν είναι όμως της παρούσης). Παιδιά, πηγαίντε παραδίπλα, υπάρχει και η Eurovision για να γουστάρετε…



FINAL 84TH ACADEMY AWARDS PREDICTIONS

Καλύτερη Ταινία
The Artist - NEXT WINNER!
The Descendants

> Πήρε PGA (15 στις 22 φορές αυτό σημαίνει νίκη στα Oscars) – πήρε και το DGA (50 στις 63 φορές η νίκη μεταφράζεται σε οσκαρικό θρίαμβο). Ο The Artist θα είναι η πρώτη μη ομιλούσα ταινία που θα κερδίσει μετά από 83 χρόνια. Τώρα αν το The Help θέλει να Crashάρει στο φώτο φίνις, θα είναι η πρώτη φορά μετά από 79 έτη που μια ταινία θα κερδίσει χωρίς υποψηφιότητες για καλύτερο σενάριο, σκηνοθεσία και μοντάζ.

Καλύτερη Ανδρική Ερμηνεία
Demián Bichir / A Better Life
George Clooney / The Descendants
Jean Dujardin / The Artist - NEXT WINNER!
Brad Pitt / Moneyball

> Το αγαλματάκι θα καταλήξει α λα Roberto Benigni στην αγκαλιά του George Clooney…της Γαλλίας. Ο Jean Dujardin είναι ασταμάτητος. Ο George τραβάει τα δεινά της Streep κάθε χρονιά που είναι υποψήφιος, τελειοποιώντας την τεχνική του gracious loser.

Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία
Glenn Close / Albert Nobbs
Viola Davis / The Help - NEXT WINNER!
Rooney Mara / The Girl With The Dragon Tattoo
Meryl Streep / The Iron Lady
Michelle Williams / My Week With Marylin

> Το oμολογώ: Οποιαδήποτε νίκη του The Help είναι ο θάνατός μου. Η ενοχική λευκή ψήφος εν μέσω της διοίκησης Obama για ένα γλυκερό weeper είναι η πλευρά της Ακαδημίας που με κάνει να σκιάζομαι. Το σέβομαι όμως. Η Viola είναι μια χαρά βασανισμένη κοπέλα, όμως θεωρώ ότι επισκιάστηκε ερμηνευτικά στο The Help, τόσο από την Chastain όσο έτι εμφανέστερα από την Octavia Spencer η οποία έκλεψε κάθε κοινή τους σκηνή. Δε βλέπω με ποια λογική θα στερήσει από την Meryl το τόσο πανάξιο Oscar που κυριολεκτικά της οφείλεται, 30 χρόνια μετά την Εκλογή της Σόφι. Μολαταύτα, η νίκη στα SAGs είναι γκαραντί επικράτησης για την Davis (8/10 την τελευταία δεκαετία). Είναι και οι έξαλλοι fans του Extremely Loud & Incredibly Close που θα τη στηρίξουν. Δύο υποψήφιες για Oscar ταινίες για τη Viola – καμία για τη Meryl. Η θεωρία νίκης της Michelle Williams λόγω split voting φαντάζει ιδιαίτερα απομακρυσμένη.

Καλύτερη Ανδρική Υποστηρικτική Ερμηνεία
Kenneth Branagh / My Week With Marylin
Jonah Hill / Moneyball
Nick Nolte / Warrior
Christopher Plummer / Beginners - NEXT WINNER!

> Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο τρώγομαι να πάω με τον Max Von Sydow. Δεν μου άρεσε ούτε ο Plummer ούτε το Beginners. Αντιθέτως, ναι, μου άρεσε το Extremely Loud & Incredibly Close και ακόμη περισσότερο ο Max. Σε κάθε περίπτωση, όποιος νικήσει, στα 82 του γίνεται ο γηραιότερος νικητής του θεσμού, ανεξαρτήτως ερμηνευτικής κατηγορίας.

Καλύτερη Γυναικεία Υποστηρικτική Ερμηνεία
Bérénice Bejo / The Artist
Jessica Chastain / The Help
Melissa McCarthy / Bridesmaids
Janet McTeer / Albert Nobbs
Octavia Spencer / The Help - NEXT WINNER!

> Δεν είναι ότι δεν το αξίζει η συμπαθεστάτη Octavia, απλά νοιώθω ότι η Bejo στάθηκε πανάξια απέναντι στον Dujardin και χωρίς αυτήν το ερμηνευτικό δέσιμο που απογείωσε τον The Artist δε θα ήταν το ίδιο. Υπάρχει και η πικάντικη λύση της McCarthy, μόνο αν η Chastain αφαιρέσει πολλά από τα κουκιά της Spencer. Η Ακαδημία βέβαια σκέφτεται πως θα κάνει το ανεπανάληπτο 1-2 νικών μαύρων ερμηνευτών, οπότε μάλλον άδικα συζητάμε.

Animation
Une vie de chat
Chico & Rita 
Rango - NEXT WINNER!

> Χωρίς τον Tintin του μισητού (για τους voters) performance capture (αδικία, αν και η ταινία είχε σημαντικότερα προβλήματα – βλ. σενάριο), η δουλειά είναι τελειωμένη για το Rango που ξαναθύμισε στον Gore Verbinski ότι είναι δημιουργός. H -κυριολεκτικά από το πουθενά- παρουσία δύο μη αμερικανικών παραγωγών δείχνει τη γενικότερη τάση/στροφή της Ακαδημίας εκτός Αμερικής να διευρύνεται.

Καλλιτεχνική Διεύθυνση
The Artist: Laurence Bennett, Gregory S. Hooper
Harry Potter & The Deathly Hallows Part II: Stuart Craig, Stephenie McMillan
Hugo: Dante Ferretti, Francesca Lo Schiavo - NEXT WINNER!
Midnight In Paris: Anne Seibel, Hélène Dubreuil
War Horse: Rick Carter, Lee Sandales

> Το ζευγάρι Ferretti - Schiavo που έχει συνεργαστεί στις 8 από τις τελευταίες 9 ταινίες μυθοπλασίας του Marty, δις βραβευμένο για τα Aviator (2004) και Sweeny Todd (2007) έχει τον πρώτο λόγο. Αν κερδίσει εδώ ο The Artist το sweep θα είναι καθολικό.

Φωτογραφία
The Artist: Guillaume Schiffman
Hugo: Robert Richardson
Tree of Life: Emmanuel Lubezki - NEXT WINNER!
War Horse: Janusz Kaminski

> Η λογική λέει Tree of Life, καθότι η φωτογραφία είναι το λειτουργικότερο στοιχείο αυτής της υπερφιλόδοξης σημειολογικά ταινίας. Φαίνεται μάλιστα ότι το πιθανότατα θα είναι και το μοναδικό της βραβείο. Η ανάσα του The Artist αλλά και του War Horse είναι καυτή. Τα στατιστικά λένε ότι μόλις 27 φορές στα 83 χρόνια κερδίζει εδώ η βραβευμένη ως καλύτερη ταινία (μόλις 2 φορές στα τελυταία 13). Το handicap του Tree of Life είναι η απουσία του από τις υπόλοιπες τεχνικές κατηγορίες. Η τελευταία φορά που κέρδισε ταινία παρά αυτή την έλλειψη ήταν πριν από 62 έτη.

Κοστούμια
Anonymous: Lisy Christl
The Artist: Mark Bridges - NEXT WINNER!
Hugo: Sandy Powell
Jane Eyre: Michael O'Connor
W.E.: Arianne Phillips

> Αν ψάχναμε τον πραγματικά άξιο νικητή, αυτό θα ήταν το Anonymous, με κοντινό δεύτερο το (μπρρ…) W.E. Το ένα κρατούμενο είναι ότι η κατηγορία συμπαρασύρεται από το Art Direction, οπότε επικρατεί ξανά το Hugo. Τολμώ να προτείνω τον The Artist, στα πλαίσια του γενικότερου sweep.

Σκηνοθεσία
Woody Allen / Midnight In Paris - NEXT WINNER!
Michel Hazanavicius / The Artist
Terrence Malick / Tree of Life
Alexander Payne / The Descendants
Martin Scorsese / Hugo

> Εδώ κλαίνε μανούλες. Αμερικανές, γιατί ήρθε ο Michel από το …διάστημα να γυρίσει την απόλυτη χολυγουντιανή ταινία στην καρδιά του LA. Ο κάτοχος της νίκης στα DGA, 57 στις 63 φορές κερδίζει στο νήμα. Υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου η α-πιθανότητα να κερδίσει ο λατρεμένος από την νομενκλατούρα του σιναφιού Terry Malick. Μια τέτοια απόφαση, κυριολεκτικά σολομώντειος λύση, να μοιραστούν τα Oscars ταινίας-σκηνοθεσίας θα έκανε πολλούς μισητές του  The Artist πανευτυχείς. Θα καταδείκνυε όμως και την Ακαδημία ως αγόμενη και φερόμενη από τους bloggers. Δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Εκτός αν η αγάπη για τον (βραβευμένο προ 6ετίας) Marty ανατρέψει τα πάντα.

Ντοκιμαντέρ
Hell and Back Again
If a Tree Falls: A Story of the Earth Liberation Front
Paradise Lost 3: Purgatory
Pina Bausch - NEXT WINNER!
Undefeated

> H πλέον ανταγωνιστική κατηγορία, με άκρως ενδιαφέρουσα θεματολογία. Το φαβορί είναι το If A Tree Falls, που οδηγεί στα άκρα του eco-terrorism την eco-friendly σκοπιά του βραβευμένου An Inconvenient Truth. Προσωπικά αδυνατώ να βρω καταλληλότερη ευκαιρία να αποτιμηθεί μια μεγάλη καριέρα όπως αυτή του Αμερικανού Φίλου Wim Venders, ο οποίος χρησιμοποιεί θεαματικά το 3D στην βιογραφία της σημαντικής χορογράφου Pina Bausch.

Μοντάζ
The Artist: Anne-Sophie Bion, Michel Hazanavicius - NEXT WINNER!
The Descendants: Kevin Tent
The Girl With The Dragon Tattoo: Angus Wall, Kirk Baxter
Hugo: Thelma Schoonmaker
Moneyball: Christopher Tellefsen

> Όποιος κερδίσει εδώ, πήρε το μεγάλο τρόπαιο. Υπάρχει επίσης κι ένα εντυπωσιακό στατιστικό, σύμφωνα με το οποίο ο νικητής του σχετικού βραβείου της ένωσης μοντέρ (ACE) κερδίζει το Oscar τις 19 από τις 20 φορές, 18 από τις οποίες ήταν στην κατηγορία «δράμα». Το 2002 μόνο ήταν το musical Chicago αυτό που έγινε η εξαίρεση. Εφέτος τα ACE κέρδισαν τα The Artist και The Descendants. Το τελευταίο έχει σχεδόν εξαφανιστεί από το προσκήνιο από το Δεκέμβρη και δώθε. Βλέπω τον The Artist κι εδώ να ξαναγράφει ιστορία.

Μη Αγγλόφωνη Ταινία
Rundskop: Michael R. Roskam (Βέλγιο)
Hearat Shulayim: Joseph Cedar (Ισραήλ)
In Darkness: Agnieszka Holland (Πολωνία)
Monsieur Lazhar: Philippe Falardeau (Καναδάς)
A Separation: Asghar Farhadi (Ιράν) - NEXT WINNER!

> Απρόβλεπτη και «άδικη» κατηγορία με μεγάλους κι απρόβλεπτα χαμένους. Παρά την καραμέλα του Ολοκαυτώματος (In Darkness) πιστεύω ότι η Ακαδημία θα τιμήσει εδώ τη διπλή υποψηφιότητα του A Separation, που θα έπρεπε να ήταν υποψήφιο και για καλύτερη μη ξενόγλωση ταινία. Πιστεύω ότι σύντομα η Ακαδημία θα ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της στο μη αγγλόφωνο σινεμά, ανανεώνοντας θεαματικά το κύρος της. Ο Καναδάς βεβαίως χαίρεται που συμμετέχει εδώ με τον Monsieur Lazhar.

Μακιγιάζ
Albert Nobbs
Harry Potter & The Deathly Hallows Part II
The Iron Lady - NEXT WINNER!

> Χρυσή ευκαιρία για τον  Harry Potter να σπάσει την κατάρα της μη βράβευσης στο παρά ένα. Ο  Albert Nobbs δεν έπεισε ούτε στιγμή ότι ήταν άνδρας ενώ η Meryl είχε όση βοήθεια χρειαζόταν για να κεντήσει ως Maggie Thatcher. Ό,τι δηλαδή απέτυχε να δώσει η makeup artist της Marylin – Williams και (τραγικά) αυτή του J.Edgar – Di Caprio.

Μουσική Επένδυση
The Adventures of Tintin: John Williams
The Artist: Ludovic Bource - NEXT WINNER!
Hugo: Howard Shore
Tinker Taylor Soldier Spy: Alberto Iglesias
War Horse: John Williams

> Η διπλή υποψηφιότητα του θρύλου - John Williams διευκολύνει τα πράγματα για το σαγηνευτικό -αφηγηματικό score του The Artist. H Kim Novak θα στενοχωρηθεί σφόδρα (το έκραξε για κλοπή της παρτιτούρας του Vertigo, παρότι στα credits της ταινίας υπάρχει αναφορά σε αυτό το ηχητικό δάνειο-homage), αλλά τι να κάνουμε…ξύδι;

Τραγούδι
The Muppets: Bret McKenzie("Man or Muppet") - NEXT WINNER!
Rio: Sergio Mendes, Carlinhos Brown, Siedah Garrett("Real in Rio")

> Τι να πεις – ο Λωλοστεφανής! Ρίχνεις το κέρμα και διαλέγεις. Ανώτερο το Man or Muppets, ενώ λείπουν άλλα δύο τουλάχιστον τραγούδια από την ταινία εδώ.

Επεξεργασία Ήχου
Drive
The Girl With The Dragon Tattoo
Hugo
Transformers: Dark of The Moon
War Horse - NEXT WINNER!

> Η πλάκα συνεχίζεται γιατί τα περισσότερα Μέλη δε μπορούν να ξεχωρίσουν τις δύο ηχητικές κατηγορίες. Αποτέλεσμα; Ακριβώς 10 στις 20 φορές βράβευσαν το ίδιο film και για τις δύο! Φέτος η εξαιρετική δουλειά του Hugo έχει ελαφρό προβάδισμα, ενώ εξίσου εντυπωσιακή είναι η δουλειά του  The Girl With The Dragon Tattoo. To δικό μου favourite όμως (και δυστυχώς όχι πολλών άλλων) είναι το αδικημένο γενικώς από την κριτική War Horse.

Μίξη Ήχου
The Girl With The Dragon Tattoo - NEXT WINNER!

> Παρότι το Hugo φαίνεται να υπερτερεί, θα πάω με το The Girl With The Dragon Tattoo, διότι μπορεί η Ακαδημία να μην αγαπά το pulp σεναριακό υλικό, τιμά όμως την εξαιρετική τεχνική δουλειά.

Οπτικά Εφέ
Harry Potter & The Deathly Hallows Part II

> Δεν είναι η υπέρτατη διάκριση εις βάρος του Rise of the Planet of the Apes, να στερηθεί τη μοναδική ευκαιρία να τύχει βράβευσης την Κυριακή που έρχεται; Παρότι η πλειοψηφία λέει Hugo, συντάσσομαι με τα απίστευτα visuals που «εξανθρώπισαν» τον Caesar – Andy Serkis και την παρέα του.

Διασκευασμένο Σενάριο
The Descendants: Alexander Payne, Nat Faxon, Jim Rash - NEXT WINNER!
Hugo: John Logan
The Ides of March: George Clooney, Grant Heslov, Beau Willimon
Moneyball: Steven Zaillian, Aaron Sorkin, Stan Chervin
Tinker Taylor Soldier Spy: Bridget O'Connor, Peter Straughan

> Αν νικούσε ο πλέον άξιος εφέτος, αυτός θα ήταν (ξανά) ο Sorkin μαζί με τον Zallian. Αισθάνομαι όμως ότι η βράβευση του πολύ ανώτερου στο παρελθόν Payne θα λειτουργήσει ως παρηγοριά.

Πρωτότυπο Σενάριο
The Artist: Michel Hazanavicius
Bridesmaids: Kristen Wiig, Annie Mumolo
Margin Call: J.C. Chandor
Midnight In Paris: Woody Allen - NEXT WINNER!
A Separation: Asghar Farhadi

> Συναρπαστική η τελευταία κατηγορία. Τα Bridesmaids και Margin Call είναι πολύ χαρούμενα που ανέλπιστα τρούπωσαν εδώ. Ο Hazanavicious αν κερδίσει θα είναι το τρίτο βραβείο του στην ίδια βραδιά. Πολύ τρελό για να βγει αληθινό. Ο Farhadi έχει παραδώσει μακράν το καλύτερο γραπτό, καθώς το σενάριο - ίντριγκα είναι ο αληθινός πρωταγωνιστής του A Separation. Πιθανό να έχανε την καλύτερη ξενόγλωσση ταινία και να κέρδιζε αυτό. Επίσης πιθανό να κέρδιζε και τα δύο Oscar! Μένει ο Woody Allen, στη δύση της καριέρας του, με ρεκόρ υποψιοφήτων που φθάνουν πλέον τις 15, ο οποίος έχει να κερδίσει 24 χρόνια, κι αν επικρατήσει φέτος θα γίνει ο μόνος τρις νικητής στην κατηγορία από καταβολής Oscars. Τι θα πει δε θα πατήσει για να παραλάβει το αγαλματάκι; Ξέρουν καλά εκεί πέρα που παίζει το κλαρινέτο του κάθε χρόνο τέτοια μέρα!

> Μπείτε στο Twitter: @TakisGaris την Κυριακή 26/2/12 για το Live tweeting coverage της 84ης Απονομής. Το @Moviesltd θα σας ενημερώσει όπως πάντοτε πρώτο για τη λίστα των μεγάλων νικητών. Τα σχόλια και οι παρατηρήσεις σας ευπρόσδεκτα, καθώς και ερωτήσεις σχετικά με τις οσκαρικές βραβεύσεις. Σας περιμένω λοιπόν, με την ευχή: “May the best nominee win!”

gaRis


The Toronto Connection sponsored by:
Περισσότερα... »

News #33 - Γιος του Bruce Willis ο Jai Courtney!

Μετά από πολύμηνο ψάξιμο κι ενώ στο τραπέζι είχαν πέσει μερικά δυνατά ονόματα νεαρών αστέρων - κάποια από αυτά των Paul Dano, Milo Ventimiglia, Paul Walker, Ben Foster - εντέλει η Fox κατέληξε στο πρόσωπο εκείνου που θα υποδυθεί τον γιο του ατρόμητου μπάτσου Τζον Μακ Λέιν (δηλαδή του Bruce Willis) στην πέμπτη συνέχεια του κορυφαίου cop - action Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει, με τον τίτλο A Good Day To Die Hard. Πρόκειται για τον Jai Courtney, ηθοποιό όχι ιδιαίτερου κινηματογραφικού παλμαρέ, μα με ένα επιτυχημένο πέρασμα από την μικρή οθόνη, ως πρωταγωνιστής του Spartacus: Blood And Sand, που θα υποδυθεί το βλαστάρι του σκληροτράχηλου αστυνόμου, που έχει μπλεχτεί σε περιπέτειες με τον υπόκοσμο της Μόσχας, με συνέπεια ο πατέρας του να ταξιδέψει μέχρι την Ρωσική πρωτεύουσα για να του σώσει το τομάρι. Το πέμπτο μέρος του Die Hard, που τα γυρίσματα του θα ξεκινήσουν τον ερχόμενο Απρίλη, κάτω από την καθοδήγηση του σκηνοθέτη John Moore (του Max Payne), είναι προγραμματισμένο για να φτάσει στις αίθουσες ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου του 2013.

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

News #32 - Βρήκε σκηνοθέτη το The Night Stalker με τον Johnny Depp

Από καιρό είχε γίνει γνωστή η πρόθεση της Disney να προχωρήσει σε μια κινηματογραφική διασκευή της μεγάλης τηλεοπτικής επιτυχίας του The Night Stalker, έχοντας μάλιστα επιλέξει για τον ρόλο του ρεπόρτερ, ειδικού στην ανάλυση μεταφυσικών φαινομένων Καρλ Κόλτσακ, τον ιδανικό γι αυτή τη θέση Johnny Depp. Σήμερα το πλάνο προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, αφού το στούντιο διάλεξε για την θέση του σκηνοθέτη, τον δημιουργό του Shaun Of The Dead αλλά και του πειραγμένου Scott Pilgrim, Edgar Wright. Μια επιλογή που κι από τις δύο πλευρές φαντάζει έκπληξη, από την άποψη πως ο νεαρός και ταλαντούχος κινηματογραφιστής, είναι από εκείνους που δύσκολα μπορούν να μπουν στα καλούπια μιας τέτοιας παραγωγής, ως αντιστάθμισμα όμως η Disney του παρέχει την δυνατότητα να φτιάξει ένα φιλμ, σήμανσης PG-13, στοιχείο που αναμένεται κατά κάποιο τρόπο να του λύσει τα χέρια. Ήδη πάντως Wright, Depp και η στενή συνεργάτης του τελευταίου, Christi Dembrowski, έχουν μπροστά τους τις θεματικές ιδέες, που θα μελετήσουν προκειμένου να προχωρήσουν στην συγγραφή του σεναρίου του Κυνηγού της Νύχτας...

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

21/2/12

News #31 - Bloom και Hounsou στην διασκευή του Zulu

Έχοντας γίνει διάσημος πέρα από τα στενά όρια της πατρίδας του, από την ταινία του με τον τίτλο Anthony Zimmer, που αποτέλεσε την θεματική βάση του αμερικάνικου - κακού - ριμέικ με το εντυπωσιακό καστ The Tourist, ο Γάλλος σκηνοθέτης Jerome Salle, επιστρέφει στην δράση με μια ακόμη περιπέτεια δράσης, που θεματικά βασίζεται στο διεθνές μπεστ σέλλερ του Caryl Feley, Zulu. Η ταινία που θα φέρει τον ίδιο τίτλο - καμία σχέση με την ομώνυμη προ πολλών δεκαετιών με τον Michael Caine - εκτυλίσσεται στο σύγχρονο και πολύβουο Κέιπ Τάουν, όπου δύο ντετέκτιβ της Νοτιοαφρικάνικης αστυνομίας, ερευνούν την υπόθεση δολοφονίας της ανήλικης κόρης ενός σούπερ σταρ της τοπικής ομάδας του ράγκμπι. Μια έρευνα που χάρη στην δημοτικότητα του ποδοσφαιριστή, έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις στα media, με συνέπεια να δυσκολεύεται το έργο των αρχών. Στην ακριβή παραγωγή που το σενάριο της υπογράφει ο Julien Rappenau, μόνιμος συνεργάτης του Salle στα wanabe James Bond, Largo Winch 1 και 2, πρωταγωνιστικούς ρόλους θα κρατήσουν οι αστέρες Orlando Bloom και Djimon Hounsou, συνεπώς το αστυνομικό θρίλερ ακούγεται ιδιαίτερα εντυπωσιακό, ως ιδέα. 

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Marley - Trailer

Γνωρίζεις το όνομα, έχεις ακούσει την μουσική του. Ήρθε η στιγμή να μάθεις για τον άνθρωπο. Έχοντας την πλήρη υποστήριξη της φαμίλιας του, που πρόσφερε δίχως σκέψη πλούσιο υλικό από τις σπουδαίες live εμφανίσεις του, αλλά και σπανιότατα πλάνα από την προσωπική του ζωή, το reggae-mentary του θρύλου της μουσικής Μπομπ Μάρλεϊ, με τον λογικό τίτλο Marley, έρχεται για να φωτίσει άγνωστες πτυχές του σύντομου βίου του, πριν αφήσει την τελευταία του πνοή το 1981 χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Το φιλμ που είναι αφιερωμένο στον σπουδαίο Τζαμαϊκανό μουσικό, ακτιβιστή και μαχητή της ελευθερίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο φεστιβάλ του Τορόντο, εντός ολίγου θα περάσει από τις οθόνες του SXSW, λίγο πριν διανεμηθεί στις αίθουσες σε πολύ περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών, από την Magnolia Pictures στις 20 Απριλίου 2012. Το τρέιλερ που έδωσε στην κυκλοφορία η διανομή δείχνει επακριβώς την δομή του ντοκιμαντέρ, που ελπίζω στην πραγματικότητα να ακολουθεί την μαεστρική μέθοδο του πρωτοπόρου στο είδος Martin Scorsese.


Άλλωστε ο υπεύθυνος για την συρραφή των εικόνων, των ντοκουμέντων και των συνεντεύξεων των στενότερων ατόμων στον μύθο, είναι ένα βαρύτατο όνομα, ο Kevin Macdonald του The Last King Of Scotland, που τελευταία στιγμή επελέγη αντί του Jonathan Demme της Σιωπής των Αμνών για την θέση του σκηνοθέτη...

Στις δικές μας αίθουσες? Δύσκολα. Πιθανό σε κάποιο φεστιβάλ...

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)