Movies Ltd

Η... Σεσίλια του Θεού

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

"Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας..."

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Michael Mohan. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «One Too Many Mornings» (2010, απρόβλητη στην Ελλάδα), «Πρόταση γάμου» (Save the Date, 2012, κατευθείαν στο dvd στη χώρα μας) και «Οι ηδονοβλεψίες» (The Voyers, 2021, παραγωγή για το prime video, όπου μπορείτε να τη δείτε). Η παγκόσμια πρεμιέρα της δόθηκε στις 12 του Μάρτη, στο φεστιβάλ South By Southwest.

Το 2014, σε ηλικία 17 ετών, στα πρώτα βήματα της καριέρας της, η Sydney Sweeney είχε περάσει οντισιόν για τον ρόλο της Σεσίλια. Το όλο πρότζεκτ τότε, όμως, δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Εννιά χρόνια μετά, η Sweeney αποφάσισε να ξαναζωντανέψει αυτό το πρότζεκτ. Κι όντας πλέον ένα από τα πιο hot νέα πρόσωπα στο Χόλιγουντ, ήρθε σε επαφή με τον σεναριογράφο, αγόρασε τα δικαιώματα του σεναρίου (το οποίο ξαναγράφτηκε βελτιωμένο), έγινε παραγωγός της ταινίας, βρήκε κι άλλους χρηματοδότες, προσέλαβε τον σκηνοθέτη με τον οποίο είχε συνεργαστεί στους «Ηδονοβλεψίες», πρωταγωνιστεί στην ταινία και την πούλησε στην εταιρία Neon, που έχει τα δικαιώματα εκμετάλλευσης της ταινίας στις ΗΠΑ. Not bad Sydney, not bad at all...

Η υπόθεση: Η αδελφή Σεσίλια στράφηκε στη θρησκεία από πολύ νεαρή ηλικία, μετά από ένα ατύχημα, όπου κινδύνεψε να πνιγεί σε μια παγωμένη λίμνη κι είχε δηλωθεί επισήμως νεκρή για επτά ολόκληρα λεπτά. Στο μυαλό της, ο Θεός την έσωσε, έχοντας συγκεκριμένο σκοπό και ρόλο για εκείνη στο μέλλον. Όταν το μοναστήρι στο οποίο ζούσε στις ΗΠΑ κλείνει, καθώς αδυνατούσε να συντηρηθεί, η Σεσίλια δέχεται μια πρόσκληση, την οποία είναι αδύνατο να αρνηθεί. Ο πάτερ Σαλ Τεντέσκι την προσκαλεί στην Ιταλία, σε ένα παλιό μοναστήρι, το οποίο είναι αφιερωμένο στη φροντίδα καλογριών, που ζούνε τις τελευταίες ημέρες τους – είτε λόγω γηρατειών είτε λόγω ανίατων ασθενειών. Στην αρχή τα πράγματα φαίνονται ειδυλλιακά, αν και υπάρχει μια δυσκολία προσαρμογής, καθώς δεν μιλάει σχεδόν καθόλου ιταλικά. Γρήγορα, όμως, η αδελφή Σεσίλια θα αντιληφθεί πως κάτι παράξενο συμβαίνει στο μοναστήρι. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο παράξενα όταν μια άμωμος σύλληψη ( ; ) θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή της. Τι πραγματικά συμβαίνει στο μοναστήρι, ποιος είναι ο δικός της ρόλος και πώς θα τον διαχειριστεί;

Η άποψή μας: «Η καλόγρια», «Η καλόγρια ΙΙ», «Καθαγιασμός», «Μπενεντέτα», αλλά και «Ο εξορκιστής του Βατικανού» και προσεχώς, στα πολύ κοντά, «Ο πρώτος οιωνός». Πρόσφατες ταινίες με πρωταγωνίστριες καλόγριες, nunsploitation όπως χαρακτηρίζεται το συγκεκριμένο είδος ταινιών τρόμου – κι ας μην είναι όλες οι παραπάνω ταινίες τρόμου. Φαίνεται πως βιώνουμε μια περίοδο αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος του κόσμου για αυτού του είδους τις ταινίες, δηλωτικό μιας εποχής αναζητήσεων, πνευματικών ανησυχιών και επανεξέτασης κάποιων δεδομένων υπό τις νέες συνθήκες του women empowerment μεταξύ των άλλων. Και της πολιτικής ορθότητας. Που, εδώ, τρώει γερή σφαλιάρα, αλλά θα επανέλθουμε στο κλείσιμο του κειμένου... 

Οπότε, με κοινό εξασφαλισμένο, καθώς ο θρησκευτικός τρόμος εξιτάρει, τα πράγματα δείχνουν απλά για όσους γυρίζουν τέτοιου είδους ταινίες: ακολουθούμε τη συνταγή και... άγιος ο Θεός! Πόσο στραβά μπορούν να πάνε τα πράγματα; Και πώς οι θεατές θα γυρίσουν την πλάτη τους και θα αδιαφορήσουν; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στην ταινία την οποία εξετάζουμε εδώ, αρκετά πράγματα πήγαν στραβά. Ας πούμε, η αρχική, εισαγωγική σκηνή, δεν έχει καμία απολύτως οργανική σχέση με την υπόλοιπη ταινία! Το πώς ακριβώς (και πότε...) επιτυγχάνεται το... θαύμα, δεν εξηγείται ποτέ. Κλισέ όπως δόντι που πέφτει και νύχι σαπισμένο που βγαίνει συν κάποια jump scares, είναι όλα by the book και προβλεπέ, οπότε καμία έκπληξη. Και η εποχή είναι δυσανάγνωστη και δύσκολο να την προσδιορίσεις με ακρίβεια: ρούχα, περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αυτοκίνητα κτλ παραπέμπουν στα seventies, σε μια κρίσιμη σκηνή, όμως, υπάρχει χρήση κινητού. Άντε, τρέχα - γύρευε. 

Όμως. Να πάμε και στα θετικά, πριν καταλήξουμε και στα στοιχεία εκείνα της ταινίας που θα σηκώσουν πολύ κουβέντα. Η μουσική του Will Bates είναι εκπληκτική! Καιρό είχα να προσέξω μουσικό score σε ταινία, κι εδώ αυτό ξεχωρίζει, γιατί παραπέμπει στις ένδοξες στιγμές των σάουντρακ του ιταλικού giallo! Η κινηματογράφηση σε πολλές σκηνές – ιδίως εκείνες των ονείρων – παραπέμπει σε αντίστοιχες σκηνές από «Το μωρό της Ρόζμαρι» ή/ και από το «Σουσπίρια». Η ερμηνεία της Sydney Sweeney καταγράφεται επίσης στα θετικά, αν και είναι περισσότερο τολμηρή και ατρόμητη παρά σπουδαία υποκριτικά. Οι δημιουργοί άφησαν χώρο και για χιούμορ στην ταινία, που είναι σαφέστατα ευπρόσδεκτο. Και η παρουσία του Álvaro Morte, του «El Profesor» από το «Casa de papel» είναι σαφώς μια έξυπνη μαρκετινίστικα κίνηση. 

Τίποτε από όλα αυτά, όμως, ούτε τα θετικά ούτε τα αρνητικά, θα είχε σημασία και η ταινία θα έμπαινε στο αρχείο ως μία – ακόμα – ταινία – του σωρού, αν δεν υπήρχε ΑΥΤΟ το φινάλε. Ένα φινάλε, που θα σηκώσει πάρα πολύ κουβέντα και θα διχάσει και θα σχολιαστεί. Ένα φινάλε απίστευτα τολμηρό, κι ένα statement στα όρια της ιεροσυλίας! Αν το πάρουν χαμπάρι Χριστιανοί μουτζαχεντίν, θα υπάρξει θέμα! Φλερτάροντας επικίνδυνα με την παρωδία, και ισορροπώντας σε τεντωμένο σχοινί, μπορεί να αναγνωστεί ως η απόλυτη πράξη του «είμαι γυναίκα κι εγώ κάνω κουμάντο στο κορμί μου», ως η απόλυτη συνεπαγωγή του empowering women. Κι ένα μεγαλόπρεπο και τσαμπουκαλεμένο, gory, φτύσιμο στην πατριαρχική, οργανωμένη θρησκεία. 

Πολλοί θα είναι αυτοί μετά το πέρας της ταινίας, που θα πουν «τι μαλακία είναι αυτή ρε μπρο;» - και μπορεί να έχουν και δίκιο. Δεν είναι... κρίνος: είναι ένα καρφί που σταυρώνει τον Καθολικισμό. Και μια κοτρόνα, που πέφτει με κρότο και σμπαραλιάζει τον συντηρητισμό, έστω σε μαύρο. Ρε, τους σατανάδες...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2024 από την The Film Group!