Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Κοντεύει Δεκέμβρης και θεωρητικά τουλάχιστον είναι εποχή οσκαρικών μνηστήρων από πλευράς διανομής στην αποδώ πλευρά (βόρεια Αμερική που θάλεγε κι ο τρισμακάριστος Γκοντάρ) του Ατλαντικού. Τη δεδομένη χρονική στισγμή η ταινία που έχει κουρσέψει παγκοσμίως τον μπόξ όφφι αλλά και υποχρεώσει τους κριτικούς σε συμπερίληψη στην κατηγορία βασικών διεκδικητών Καλύτερης Ταινίας είναι ασκαρδαμηκτί το Top Gun: Maverick του αειθαλεστάτου Ton Cruise. Για τους πολέμιους του ανέλπιστου (κοντέψανε 40 χρόνια πριν την επανάκαμψή του στις σκοτεινές αίθουσες) σήκουελ, τα επιχειρήματα παραμένουν τα ίδια: Μιλιταριστική προπαγάνδα, πλήρης απουσία σκιαγράφησης του αντιπάλου/εχθρού, ανδρίλα, βαρβατίλα και αντι-φεμινιστική θωριά. Οι die-hard fans από ην άλλη αντιτείνουν την αυθεντικότητα στην μετεξέλιξη του αρχικού στόρυ, την υψιπετή κατασκευαστικά παραγωγή με τις ανυπέρβλητες σκηνές πτήσης ή αν προτιμάς, αιθέριας καταδίωξης.

Κι από εδώ περνά, βρουμ-βρουμ, το Devotion, του ελπιδοφόρου J.D. Dillard (Sweetheart, Sleight)), η εντελώς ομοιάζουσα ιστορία ναυτο-αεροπόρων, με τις εξής διαφορές: Βρισκόμαστε στα 1950, καταμεσίς του «ξεχασμένου πολέμου» της Κορέας ενώ ο κεντρικός ήρωας (πρώτος ιστορικά μαύρος πιλότος-ήρωας της αμερικανικής αεροπορίας ναυτικού), Jesse L. Brown (Jonathan Majors, The Harder They Fall), καλείται να αφήσει πίσω τη σύζυγο (Christina Jackson) να αδημονεί παρέα με το κοριτσάκι τους για την επιστροφή του ήρωα στα πατρώα εδάφη. 

Το καθήκον καλεί καθώς ο Jesse παλεύει με τις φοβίες που του δημιουργούν τόσο αφενός η ριψοκινδυνότητα της υπηρεσίας αλλά και οι φυλετικές προκαταλήψεις στο στράτευμα. Δίπλα του, ο κολλητός Tom Hudner (Glen Powell, ναι- ναι, του Top Gun: Maverick), ορκισμένος από τη λατρεμένη (εξ’ής το Devotion) κα Μπράουν να μην τον αφήσει ποτέ αβοήθητο στην ώρα της ανάγκης. 

Ο Dillard θέλει να καλύψει τα απάντα μιας χιλιοτετριμμένης ιστορίας και υπερβάλλει με μια εμβόλιμη, ογκώδη σκηνή ρηλαξέισον στις Κάννες που μπλέκει την Ελίζαμπεθ Τέηλορ και κάτι καβγάδες μπροστά σε λιγερόκορμες γαλλιδούλες. Με γενικόλογες αναφορές και σχηματικούς χαρακτήρες, η ταινία απογειώνεται κυριολεκτικά στις εναέριες μονομαχίες στον Κορεατικό εναέριο χώρο, χορογραφημένες από την εξέχουσα ευφυία της ομάδας που μεγαλούργησε και στο Top Gun: Maverick. Εδώ, σε αντίθεση βέβαια, τα CGI βγάνουν μάτι. 

Ερμηνευτικά ο Majors δείχνει πως θα έχει μέλλον, συνδυάζοντας ένταση κι ευαισθησία, ενώ ο Powell, λιγότερο κυνικός από ότι στο Μάβερικ, το έχει γενικά με το πιλοτιλίκι ως περσόνα. Η μουσική είναι στη διαπασών και ως γλαφυρότητα αγγίζει το εκνευριστικό, ενώ το προντάκσιον ντηζάιν δείχνει λουσάτο, χωρίς να μαγεύει κιόλας. 

Το Devotion, ως γράμμα αγάπης του σκηνοθέτη στον αεροπόρο πατέρα του, αφηγείται μια αληθινή ιστορία ηρωισμού χωρίς να πρωτοτυπεί επουδενί, αφήνοντας στο τέλος μια γεύση πατριωτικού κηρύγματος με αφελή γενικότητα ως σύνθεση. Το ικανοποιητικό καστ και η τεχνική του αρτιότητα πάντως δεν παύουν να ωχριούν στη σύγκριση με το υπεράνω σε κάθε επίπεδο αδελφάκι του, Top Gun Maverick.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Δεκεμβρίου 2022 από την Odeon!