Η Τελευταία Νύχτα με τις Μάσκες
του David Gordon Green. Με τους Jamie Lee Curtis, Andi Matichak, James Jude Courtney, Will Patton, Rohan Campbell, Kyle Richards.
Χαλογουίν και δεκατρείς!
γράφει ο zerVo (@moviesltd) 
Δεν το κρύβω, δεν ήμουν και ο μοναδικός άλλωστε, που είχε δείξει έναν έκδηλο ενθουσιασμό προ μερικών ετών, με την μια ακόμη αναβίωση της θρυλικής χόρορ σειράς, που μια φορά κι έναν καιρό είχε σερβίρει ο Μάστερ Carpenter. Η πιστή και γεμάτη σεβασμό ακολουθία του πρωτότυπου, δοσμένη σε μια φόρμα μοντέρνα και ανανεωτική, όχι απλά με είχε χαροποιήσει, αλλά μου είχε δημιουργήσει και τις προσδοκίες πως αυτή η νέα Halloween Trilogy θα ξαναέγραφε σωστά την ιστορία. Το πρώτο τράκο το δέχτηκα με το μισιακό δεύτερο μέρος, που κομματάκι μου έκοψε τα φτερά. Για να έρθει ο απίθανης ανακατωσούρας επίλογος και να με επαναφέρει στην θέση μου, μαθαίνοντας μου για μια ακόμη φορά πως μερικά πράγματα, καλό θα είναι να μην (ξανα)αγγίζονται ποτέ και από κανέναν.
Ακόμη κι αν έχουν διαβεί τέσσερα χρόνια από την τελευταία εμφάνιση του διαβόητου στυγερού εγκληματία Μάικ Μάγιερς, κανείς στην μικρή και υπό άλλες συνθήκες φιλήσυχη κωμόπολη του Χάντονφιλντ, δεν μοιάζει ήρεμος. Αντιθέτως, αναμένει πως αργά ή γρήγορα, το υπέρτατο κακό που κατατρώγει την περιοχή τους, θα αριβάρει και πάλι, για να σκορπίσει τον τρόμο στους κατοίκους, με ένα καινούργιο λουτρό αίματος.
Ακόμη πιο έτοιμη να κοντράρει τον μεγαλύτερο εχθρό της, δείχνει η ορκισμένη για εκδίκηση, Λόρι Στροντ, που έστω και σε προχωρημένη ηλικία, ζώντας με την αγαπημένη εγγονή της, τυλιγμένη με τις τραγικές αναμνήσεις του άδοξου χαμού της κόρης της, μετράει τις στιγμές που θα βρεθεί και πάλι μπροστά της ο Δαίμονας. Προς το παρόν, μια νέα γνωριμία που θα ανατρέψει την καθημερινότητα της, είναι ο νεαρός Κόρει, το φλερτ της όμορφης Άλυσον, που μπορεί να δείχνει χαμηλών τόνων και πράος, τον βαραίνει όμως κι αυτόν ένα μυστηριώδες παρελθόν. Καθώς είχε κατηγορηθεί για τον φόνο ενός δεκάχρονου αγοριού, όντας στην φύλαξη του ως μπέιμπι σίττερ το μοιραίο βράδυ του σκοτωμού, μα που λόγω αμφιβολιών είχε απαλλαγεί αυτών, κρινόμενος ως αθώος.
Λεπτομέρειες φυσικά που καμία κοινωνία δεν λησμονεί και για κανένα μέλος της, ειδικά αν μιλάμε για μια απόμερη πολίτσα σκάρτων πεντακοσίων κατοίκων, που άπαντες κοιτάζουν με μισό μάτι το "φρικιό" εκδηλώνοντας πάνω του κάθε λογής μπούλινγκ που μπορούν να φανταστούν. Και όταν κάποιος περιθωριοποιείται από το σύνολο, γεννώντας μέσα του το μίσος και την έχθρα, για ποιον είναι πρώτης τάξης ευκαιρία να δράσει, παίρνοντας τον με το μέρος του? Ακριβώς! Δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη, για να αποκτήσει το δέκατο τρίτο, στα χρονικά, επεισόδιο του σίνε σίριαλ τον υπότιτλο που διακαώς αναζητούσε: Ο Μαθητευόμενος Μάγιερς!
Και φυσικά η ημέρα του Χάλογουιν ζυγώνει, κορυφώνοντας έτσι και την αγωνία μήπως και ξεπεταχτεί από κάποια γωνιά - λέγε με και υπόνομο - ξανά ο μασκοφόρος μακελάρης, όπως το συνηθίζει άλλωστε να το πράττει στην καθαρόαιμη αυτή αμερικανιά γιορτής, που ουδέποτε κανείς στα Γηραιά μέρη μας κατάλαβε έστω και για λίγο την σημασία της. Μπορεί και να έχω γράψει μέχρι στιγμής και είκοσι σειρές για να εξηγήσω τι συμβαίνει μέσες άκρες στο φινάλε του αιματοβαμμένου παραμυθιού. Άρα μάνι μάνι έχουμε την πρώτη και κύρια απόκλιση από τις βασικές προσταγές του μετρ, που όλο κι όλο το πλοτ της κάθε ταινίας του το έγραφε σε μισή αράδα: Έρχεται το Halloween και μαζί του φέρνει τον Αντεροβγάλτη. Τίποτα περισσότερο. Λιγότερο μπορεί.
Συνεπώς εδώ, μολονότι θα περιμέναμε ο ντιρέκτορ David Gordon Green να επιδείξει μια κάποια μεγαλύτερη εμπειρία, ως επιχειρών το τρίτο στεπ, εκείνος αντιθέτως τα κάνει μαντάρα, μπασταρδεύοντας την όσο το δυνατόν πιο απλοϊκή γίνεται πλοκή, με μια καινούργια ιστορία που διαθέτει ουκ ολίγα πλοκάμια στην απόληξη της. Και κοινωνικό (ο εκδιωγμένος και κογιοναρισμένος νεανίας) και ρομαντικό (αχ τα ματάκια της νοσοκόμας που με έγειανε) και υπαρξιακό (τύπου μαύρος ανάποδος Σπάιντερμαν κι έτσι) και στοργικό (έλα εδώ τώρα αγοράκι μου να σε κάνω εγώ άντρα, που δεν σου μιλάει κανείς) και εννοείται σφαγιαστικό, από ένα σημείο και μετά, που όλα τα πρότερα, πρέπει να πάνε στα τσακίδια για να λάβει χώρα η τελική αναμέτρηση. Λόρι vs Μάικλ!
Πέντε λεπτά δηλαδή στην εισαγωγή, που πράγματι ήταν ευρηματική, αν δεν ακολουθούσε την φαφλατική τροπή που πήρε και πέντε ακόμη στο τέλος, όταν η εξηνταβάλε Jamie, φτυστή πλέον η - δεν την είπες ποτέ σου όμορφη την Janet - μάνα της, αρματώνεται με όλο το κουράγιο του κόσμου για να στείλει στην Κόλαση τον μασκοφόρο Βελζεβούλη. Δέκα λεπτουδάκια η οβερόλ αξία, με μια ενδιάμεση πάρλα αδέξια και ανούσια, ασυνεχή αναμφίβολα των προηγουμένων.
Αφού βγαίνει παντελώς εκτός του κάδρου η βασική μονομαχία, η Μίσιζ Στροντ προβάλλεται τάχαμου σαν η Κυρά που διαβάζει τις σελίδες του τρομαχτικού ημερολογίου της, ο Σατανάς παραγκωνισμένος κάνει παρέα στους ποντικούς πλάι στα λύματα και εμείς γινόμαστε θεατές μιας σχεδόν αδιάφορης ιστορίας, γύρω από τον ψυχικά ζαλισμένο πιτσιρικά και το αμόρε του. Η αφήγηση πάσχει, τα κενά στην ανάπτυξη του νέου αυτού χαρακτήρα θολώνουν ακόμη πιο πολύ το μουντό τοπίο και η επανάληψη γύρω από το πως και το γιατί πρέπει καλά και σώνει να προβληθεί ο απρέντης, που αορατεύει όσο πλησιάζουμε στην λήξη, σίγουρα κουράζει.
Συνεπώς το Ends, που στην εξέλιξη του την έκρυβε εκείνη την κάποια νοσταλγία, χάρη στο ορίτζιναλ σκορ του Carpe και στα εμβόλιμα πλάνα της Απειλής του, δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν σαν ύπαρξη. Για εμάς, ειδικά όσους μεγαλώσαμε με την έννοια του πρωτότυπου Χάλογουίν. Τώρα για την Universal που μια χαρά τα τσέπωσε ξανά, δεν το κουβεντιάζουμε, χαλάλι της το ξεζούμισμα. Όφειλε η παραγωγή της, όμως, να ρίξει την αυλαία του θρύλου πολύ πιο ευρηματικά, με πιότερη ευλάβεια σε μια μαρκίζα - μνημείο του genre.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Οκτωβρίου 2022 από την Tulip Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική