Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Πατάς το τηλεκοντρόλ, η ώρα οκτώ βραδινή, να παρακολουθήσεις το δελτίο ειδήσεων. Αυτό που δέχεσαι είναι ένας καταιγισμός πληροφοριών μέσα σε εξήντα λεπτά, στην συντριπτική του πλειοψηφία αρνητικός, στενόχωρος, μαραζωμένος, που σου ισοδυναμεί τον κόσμο που διαβιώνεις ως κόλαση. Το λιγότερο! Και το αποδέχεσαι χωρίς δισταγμό. Κατά την επόμενη έξοδο σου στο δρόμο, στα μαγαζιά, στον καφέ, συνεπώς, κοιτάζεις τους πάντες με μισό μάτι. Ως δυνητικούς εγκληματίες, μαστροπούς, βιαστές, εκμεταλλευτές, κατά πολλά μίλια υποβιβασμένους από την δική σου ηθική συνείδηση. Και τρομάζεις. Ή κλαις. Ή εκρήγνυσαι. Αληθινή τώρα είναι αυτή σου η αντίδραση ή παραμυθένια, τάχαμου θλιμμένος πως καζάντησε έτσι ο κόσμος σου? Είσαι κι εσύ πιόνι αυτής της λυπητερής παρτίδας, για ντόμινο πάει το ισοπεδωτικό παραμύθι?

Τις καλύτερες ημέρες του επαγγελματικού της βίου, διάγει η διασημότερη παρουσιάστρια της Γαλλικής τηλεόρασης, Φρανς Ντε Μερ. Επιτυχία που έχει καταφέρει η δαιμόνια δημοσιογράφος, τόσο προσελκύοντας το ενδιαφέρον για συμμετοχή στην πανύψηλης θεαματικότητας εκπομπή της, των σημαντικότερων προσώπων της πολιτικής επικαιρότητας, αλλά και τρέχοντας η ίδια, από την το ένα πολεμικό μέτωπο του πλανήτη στο άλλο, για να σερβίρει στους θεατές το πιο τεκμηριωμένο ρεπορτάζ. Που παίζει και το ενδεχόμενο κάποιες φορές, αν όχι να είναι στημένο, να το έχει μεταποιήσει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να προβάλλεται όσο το δυνατόν πιο προβοκατόρικα στο κοινό. 

Μάζα που κυριολεκτικά την λατρεύει την Φρανς. Που την έχει για είδωλο του, την θαυμάζει χωρίς όρια, σχεδόν την έχει θεοποιήσει. Κι όμως, θα είναι αρετή μια μοιραία στιγμή για αν ανατραπεί ολόκληρο το λαμπερό οικοσύστημα που έχει κτίσει γύρω της η λαμπερή άνκορ γούμαν. Μια απροσεξία της οδηγική και ένα τροχαίο ατύχημα που θα προκαλέσει ελαφριές σωματικές ζημιές στον άτυχο κούριερ που θα συγκρουστεί μαζί της, θα ορίσει την απαρχή ενός ντόμινο αρνητικών στιγμών, που θα οδηγήσουν την όμορφη τηλεπερσόνα ίσαμε τις παρυφές του νευρικού κλονισμού.

Πως γυρίζει καμιά φορά μπούμερανγκ, όλο αυτό το κίβδηλο, σκηνοθετημένο μέχρι ακρίβειας πόντου μερικές φορές, στο κυνήγι της όσο το δυνατόν υψηλότερης μέτρησης των μηχανών τηλεθέασης, πίσω στον άνθρωπο που το σκαρφίστηκε, το σχεδίασε και εντέλει το υλοποίησε. Κερδίζοντας αμέτρητους πόντους εκτίμησης από καναλάρχες, συναδέλφους, συνεργάτες και εντέλει από τον φανατισμένο λαουτζίκο, που παραμυθιάζεται στην θέα των τάχαμου πάνοπλων ανταρτών, των μουσαντένιων βομβών και των συγκλονιστικά δραματικών διασώσεων μεταναστών, εν μέσω του ανοιχτού πελάγους. Αφού κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει, ούτε καν να υπολογίσει, πως πάντα δίπλα στην ατρόμητη γυναίκα με το μικρόφωνο στο χέρι, που τρέμει η φωνή της από τον φόβο ενώ βρίσκεται στην μέση των πυρών, υπάρχει ένα ασφαλές καταφύγιο που θα την προστατεύσει από οποιαδήποτε πιθανή συμφορά. Είναι δυνατόν όμως, το ίδιο ακριβώς πρόσωπο που ευθύνεται γι αυτή την μουσαντένια πληροφόρηση, να ακολουθήσει την ίδια τακτική και στον προσωπικό της βίο? 

Μάλλον, όχι! Που εκεί κι αν βασιλεύει η ψευτιά! Υποκριτική η στάση του μισοπετυχημένου συγγραφέα συζύγου, που την φθονεί όσο τίποτα άλλο επειδή τον ξεπερνά σε δημοτικότητα, μα κυρίως σε οικονομική συνεισφορά στο σπίτι. Περιφρονητική η συμπεριφορά του δεκάχρονου γιου, που της δίνει σημασία μόνο όταν υπάρχει ανταπόδοση, με ένα ακριβό δώρο ή κάποιας μορφής παροχή. Παραμυθένια η στήριξη της γλύφτρας βοηθού, που θεάρα την ανεβάζει, ντιβάρα την κατεβάζει, έχοντας μόνο δοξασίες και λιβανίσματα να πει για την πάρτη της. Μηδενικής αξίας, εντέλει, ακόμη κι αυτή η ερωτική σχέση που θα γίνει για εκείνην απανέμι, σε ώρες δύσκολες, έως και αβάσταχτες, ενόσω έχει βυθιστεί για τα καλά στην κατάθλιψη.

Συνεπώς δεν είναι η είδηση του δελτίου το μοναδικό ψέμα, μα ολάκερη η καθημερινότητα της Φρανς Ντε Μερ. Στην ουσία ότι θέρισε, έσπειρε, όσο κι αν αυτές οι διαδοχικές τραγωδίες την στιγμή που θα κατανοήσει την πραγματικότητα, είναι πολύ καλά συγκαλυμμένες πίσω από μια βιτρίνα υπέρλαμπρη και φωτεινή, ιλουστρασιόν και πανάκριβη, όπως την ορίζει το υπερφίαλο σταριλίκι. Που φτάνει μέχρι του βαθμού της σνομπαρίας ακόμη και του πρώτου πολίτη της χώρας, σε μια εισαγωγή, υπέρμετρα γλαφυρή και σατυρική, όπως σχηματίζεται με την βοήθεια των ειδικών εφέ και του οπτικού κολάζ. Κι όμως, τα συναισθήματα θα μεταβληθούν τόσο ραγδαία, που στιγμές μόνο μετά, το ίδιο ασεβές άτομο, σχεδόν θα γονατίσει μπροστά στο αδειανής τσέπης μεγαλείο, μιας μετανάστριας μητέρας, που φροντίζει μια ολόκληρη φαμίλια, έχοντας μηδενικά έσοδα.

Ευαίσθητο και τιγκάτο σε μπόλικες ερμηνείες της θεοποιημένης μιντιακής πραγματικότητας είαι το τελευταίο πόνημα του Bruno Dumont, ίσως του πιο ασύμμετρου εκφραστή της σύγχρονης τρικολόρ φιλμικής σκηνής, που η δημιουργική του πορεία δεν ορίζει την παραμικρή συνέχεια και συνέπεια. Εδώ πάντως ο φραντσέζος είναι στα συγκαλά του κι αυτό είναι διακριτό από τα πρώτα κιόλας, φωτισμένα με όσο το δυνατόν πιότερα λουξ γίνεται, πλάνα, που ζωγραφίζουν την ηρωίδα του με ορθολογισμό και σύνεση, αποσπώντας επιμέρους παζλάκια από τους χαρακτήρες διασήμων αστέρων της ειδησεογραφικής μικρής οθόνης. Και το αποτέλεσμα της προσπάθειας του, αφού διανύσει πάμπολλα χιλιόμετρα καυστικότητας και ειρωνείας, θα κόψει κάποια βολά το νήμα του δράματος, εκεί που καταλήγει στα στερνά του το αξιόλογο France. Ακόμη κι αν οι ανισότητες στην επανάληψη, όπως και οι υπερβολές (το δυστύχημα, πχ, δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης, αφού δεν σχετίζεται με καμία πτυχή της πλοκής) είναι το λιγότερο εμφανείς, μπορεί και ενοχλητικές.

Τα αρνητικά οποιαδήποτε πάντως, βρίσκεται εδώ για να τα συνεφέρει η παρουσία της Seydoux, που προσδίδει μια ξεχωριστή γοητεία στο όλο, αποδίδοντας μετά ευκολίας την δυναμικότατη εκ πρώτης όψης, μα εντέλει φοβισμένης και ολομόναχης μέσα στην ψεύτικη γυάλα που η ίδια δημιούργησε, Φρανς. Μποντγκέρλ, Χαντγκέρλ, Μπλεδομαλλούσα, Ridley Scott, Woody Allen, Wes Anderson, Tarantino, Cronenberg, Λάνθιμος, ε? Παντού ο ίδιος αριθμητής, παντού αυτά τα ωκεανίσια μάτια, αυτό το έντονο λιπστίκ, που σε αφήνουν σύξυλο στην θωριά τους, αδυνατώντας να τους αντισταθείς. Και απλά τους παραδίνεσαι. Αλήθεια λένε, δεν σε παραμυθιάζουν. Νομίζεις... Ποτέ δεν ξέρεις όμως, ποιον και πόσο πόνο, ενδεχόμενα κρύβουν πίσω από το ευγενικό χαμόγελο που παίρνεις σαν απάντηση όταν τους απευθύνεις το καλό ρώτημα: Μπορούμε να βγάλουμε μια σέλφι?