Σαββάτο πρωί ανεβαίνω γοργά τα σκαλιά του Scotia bank Theater για να πιάσω τη δημοσιογραφική του
Women Talking, υπεραναμενόμενη επιστροφή της Καναδέζας Sarah Polley μετά από 10ετή+ απουσία. Διασκευή θεατρικών διαλόγων σε ένα φανταστικό χωριό όπου οι βιασθείσες γυναίκες συνομιλούν για να αποφασίσουν τη φυγή ή τη μάχη μέχρις εσχάτων για να σώσουν αυτές και τα παιδιά τους από τους άνδρες και τη θρησκοληψία. Στην αρχή θυμώνεις, συμπονάς, ντρέπεσαι ως ανήρ και κοντά στο 20λεπτο αρχίζει να σε τρώει η υποψία. Βρε μπας και; Ναι-ναι, μιλάμε για womans plaining χωρίς έλεος και υποβιβασμό του ανδρικού φύλου σε κάτι μεταξύ κατά φύσιν δηλητηριώδους και επικινδύνου τέρατος. Ειδικά δε εκείνος ο καρακαημένος Ben Whishaw (που κρατά ως μόνος αποδεκτός άνδρας τα πρακτικά του γυναικοσυμβουλίου) να ζητά συγνώμη και που απλά αναπνέει είναι ενδεικτικό της απολυτότητας μιας προσέγγισης που δε μας είχε συνηθίσει η δημιουργός πρωθύστερα. Ξεχωρίζουν από το πολυπληθές καστ οι Claire Foy - Rooney Mara.
Με νεύρα τσιτωμένα και έντονη μίρλα για μια ακόμη ημέρα δίχως την ταινία που να ξεχωρίζει, χτύπησα ένα ποτ-πουρί διεθνούς σινεμά με μια συμπαθητική τριάδα που καταπιάνεται με τον ιρλανδέζικο γεοροντοέρωτα της δεύτερης ευκαιρίας (My Sailor, My Love), την παλαιστινιακή μαθητειώσα νεολαία που κατεβάζει ισραηλίτικη σημαία με τις αναμενόμενες συνέπειες (Alam) και την ουκρανική προσφυγιά στην Τσεχία που μπλέκει περιστατικό δήθεν ρατσιστικής βίας που φορτώνεται στους συνήθεις Ρομά (Victim). Η αυγούλα της Κυριακής με βρήκε να ξεκινώ οδοιπορικό για να είμαι νταν επτάμιση το πρωί στο TIFF Lightbox για την παγκόσμια πρώτη του νέου Spielberg (The Fabelmans) - για πρώτη φορά στην καριέρα του δαύτη η φεστιβαλική επιλογή, ώστε να τονισθεί πιότερο εμφατικά ο προσωπικός τόνος και οι χαρακτήρες που δεν είναι άλλοι από την ίδια την οικογένεια του ιδιοφυούς Μούσια. Με εξαίρεση την τελική σεκάνς που είναι ανθολογίας, η αφήγηση κυλά στρωτά, νοσταλγικά, πονοψυχιάρικα, καθώς συναισθανόμαστε την ανάγκη του μαέστρο να ξεκαθαρίσει με τα φαντάσματα-τραύματα της παιδικής του ζήσης. Χιούμορ και κατασκευαστική αρτιότητα, κι ένα κάστ στιβαρό, με προεξάρχοντες τους γονείς Fabelman / Spielberg, Michelle Williams και Paul Dano. Στην πρες κόνφερανς που ακολούθησε περάσαμε χάρμα, βοήθησε και το πλήρες μπρέκφαστ με καφέ + φρούτα + croissants βλέπεις.
Το παιχνίδι από εδώ και πέρα αρχίζει να ανατρέπεται και να μορφοποιείται λίαν θετικά. Χτυπάω στο καπάκι το My Policeman σετ (στην ίδια αίθουσα, ξανά με πρες των συντελεστών αμέσως μετά) κι ενώ η ταινία που παρά την πρόθεση να φωτίσει ένα κατ’ανάγκη ερωτικό τρίγωνο - φερετζέ ενός παρανόμου στα 50ς ομοφυλοφιλικού έρωτα, έπασχε φανερά αφηγηματικά/σκηνοθετικά, μπορείς να υποστηρίξεις πως κάτι βλέπει η κόρη μου σε αυτόν τον χαμαιλέοντα Harry Styles που αντιστοιχεί σε υποκριτικό ταλέντο και τολμηρές επιλογές. Οπόταν και δίχως χρονοτριβές, κάνω ένα 3ωρο διάλειμμα για να πάρω την Τίνα από το σπίτι και πίσω στην παγκόσμια πρεμιέρα στο Princess of Wales Theater. Το παιδί ενθουσιάστηκε, λάτρεψε (εννοείται) την ταινία χώρια που ο Harry σχεδόν τη χαιρέτισε από σκηνής κατά την παρουσίαση (της φάνηκε). Χεσμεντέν από υπερηφάνεια ο πατήρ (εγώ). Άιντε με το καλό να το καλύπτουμε μαζί το ΤΙΦΦ στο εγγύς μέλλον και τι στον κόσμο Παναγίτσα μου!
Το παιχνίδι από εδώ και πέρα αρχίζει να ανατρέπεται και να μορφοποιείται λίαν θετικά. Χτυπάω στο καπάκι το My Policeman σετ (στην ίδια αίθουσα, ξανά με πρες των συντελεστών αμέσως μετά) κι ενώ η ταινία που παρά την πρόθεση να φωτίσει ένα κατ’ανάγκη ερωτικό τρίγωνο - φερετζέ ενός παρανόμου στα 50ς ομοφυλοφιλικού έρωτα, έπασχε φανερά αφηγηματικά/σκηνοθετικά, μπορείς να υποστηρίξεις πως κάτι βλέπει η κόρη μου σε αυτόν τον χαμαιλέοντα Harry Styles που αντιστοιχεί σε υποκριτικό ταλέντο και τολμηρές επιλογές. Οπόταν και δίχως χρονοτριβές, κάνω ένα 3ωρο διάλειμμα για να πάρω την Τίνα από το σπίτι και πίσω στην παγκόσμια πρεμιέρα στο Princess of Wales Theater. Το παιδί ενθουσιάστηκε, λάτρεψε (εννοείται) την ταινία χώρια που ο Harry σχεδόν τη χαιρέτισε από σκηνής κατά την παρουσίαση (της φάνηκε). Χεσμεντέν από υπερηφάνεια ο πατήρ (εγώ). Άιντε με το καλό να το καλύπτουμε μαζί το ΤΙΦΦ στο εγγύς μέλλον και τι στον κόσμο Παναγίτσα μου!
Η Δευτέρα ήρθε ορμητικά με δεύτερο πέναλτι μετά τους Fabelmans ώστε να ολοκληρωθεί η ολική ανατροπή και να κλείσω ένα φεστιβάλ ψιλοαδιάφορο και με οργανωτικά προβλήματα με έναν απρόβλεπτα συγκινητικό τρόπο. Το The Whale του σκηνοθεταρά Darren Aronofsky ο οποίος δικαιολογημένα σόκαρε με το Mother! είναι η σπαραχτική ακροτελεύτια πνοή του Charlie, ετοιμοθάνατου λόγω παχυσαρκίας (κοντά 300 κιλά) κατ’οίκον έγκλειστου ονλάιν καθηγητή δημιουργικής γραφής. Ο Brendan Fraser, όπως ο Mickey Rourke στο The Wrestler ξανά του Aronofsky, έχει αυτοτραφεί μέχρι θανάτου, για να ξεπεράσει τα πάθη του/τα λάθη του. Με καλοσύνη, θετική έκφραση, παρά τα επανειλημμένα χτυπήματα από την πρώην οικογένειά του. Τα δάκρυα βρυσούλες και η ένταση να σε στοιχειώνει ώρες μετά την προβολή. Αυτά είναι χαρακτηριστικά μεγάλου δημιουργού κι ο Darren το διαπράττει ξανά, με φοβερό ρίσκο και άδολη αγάπη έναντι του αντι-ήρωά του.
Συμπαθής και άξιο παλικάρι ο Rian Johnson όμως θα σταθώ αντίθετα στο hype που φέρνει το τοποθετημένο δραματουργικά σε ελληνικό νησί Glass Onion (Knives Out 2)στις κορυφαίες στιγμές του TIFF22. Εμφανώς κατώτερο του Knives Out, το πολυπληθές κάστ από το οποίο ξεχώρισα το κέφι του Ντάνιελ Κραίγκ και την τσαχπινιά της Ζανέλ Μονέ υπηρετεί μια μέτα, γελαδερή εκδοχή που παραγεμίζει με ενοχλητική αναληθοφάνεια μια παραγωγή λουσάτη, κατασκευασμένη από χέρια ικανά για πολύ πιο ουσιώδη κινηματογραφικά πρότζεκτ. Η κυρίως ιδέα του αγωνιώδους μυστηρίου, εδώ ήταν περίπου απούσα.
Συμπαθής και άξιο παλικάρι ο Rian Johnson όμως θα σταθώ αντίθετα στο hype που φέρνει το τοποθετημένο δραματουργικά σε ελληνικό νησί Glass Onion (Knives Out 2)στις κορυφαίες στιγμές του TIFF22. Εμφανώς κατώτερο του Knives Out, το πολυπληθές κάστ από το οποίο ξεχώρισα το κέφι του Ντάνιελ Κραίγκ και την τσαχπινιά της Ζανέλ Μονέ υπηρετεί μια μέτα, γελαδερή εκδοχή που παραγεμίζει με ενοχλητική αναληθοφάνεια μια παραγωγή λουσάτη, κατασκευασμένη από χέρια ικανά για πολύ πιο ουσιώδη κινηματογραφικά πρότζεκτ. Η κυρίως ιδέα του αγωνιώδους μυστηρίου, εδώ ήταν περίπου απούσα.
Άλλη μια παγκόσμια Α’ Προβολή, δια χειρός Sam Mendes ο οποίος μας τίμησε με την επί σκηνής παρουσία του παρουσιάζοντας το καστ λίγο πριν την έναρξη, έμελλε να κλείσει την καλύτερη ημέρα μου στο φετινό φεστιβάλ. Το Empire of Light, χωρίς κυνισμό και με ικανές δόσεις ανθρωπισμού, αναφέρεται στην Αγγλία των απαρχών του 80’, με κεντρικό άξονα τον κινηματογράφο Empire και τους εργαζομένους του. Η Olivia Colman, ταξιθέτρια και μόνη στην κρίση μέσης ηλικίας της, τα φτιάχνει με νεαρό μαύρο (Micheal Ward), νιόφερτο στη δουλειά. Η μαγεία του σινεμά μέσα από την απλότητα της τρυφεράδας των ανθρώπινων σχέσεων, αποδίδεται τόσο μπανάλ όσο ακούγεται, παρά την ερμηνευτική εγγύηση της Colman και τις καρατσεκαρισμένρες σκηνοθετικές αρετές του Mendes. Απέλιπεν η ένταση που θα έδινε ένα λιγότερο σχηματικό σενάριο.
Κυριακή τα People’s Choice Awards μετην παγκοσμίως γνωστή επιρροή στην οσκαρική κούρσα κάθε χρονιά. Σου οφείλω ένα αποχαιρετιστήριο μαζί με τις τελικές βραβεύσεις. Fabelmans και Glass Onion παίζουν αρκετά, όπως και το Weird: The Al Yankovic Story, μια βιογραφική καρακαλτιά για τη ζωή και το έργο του σατυρικού καλλιτέχνη που ξεπούλησε εισιτήρια στο φεστιβάλ και διόλου απίθανο να αποβεί κάτι σαν το φετινό The Disaster Artist.
gaRis
