Η Τέχνη της Ενηλικίωσης
του Judd Apatow. Με τους Pete Davidson, Marisa Tomei, Bill Burr, Maude Apatow, Steve Buscemi, Bel Powley, Kevin Corrigan, Pauline Chalamet.
Ο βασιλιάς της σκόνης
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Πληγές, επούλωση και ανεξίτηλα τατουάζ
Αυτή είναι η 6η μόλις μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που γυρίζει ο γεννημένος σε ένα από τα προάστια της Νέας Υόρκης στις 6 Δεκεμβρίου του 1967 σκηνοθέτης. Οι προηγούμενες πέντε ταινίες του είναι οι εξής: «Παρθένος, ετών 40» (The 40-Year-Old Virgin, 2005), «Με την πρώτη» (Knocked Up, 2007), «Πεθαίνω στα γέλια» (Funny People, 2009), «Καλά 40» (This Is 40, 2012 – η μόνη του ταινία που δεν βρήκε διανομή στην Ελλάδα και την είδαμε κατευθείαν σε dvd) και «Κατακούτελα» (Trainwreck, 2015). Η Maude Apatow είναι η μεγαλύτερη κόρη του Judd Apatow και της ηθοποιού συζύγου του, Leslie Mann κι έχει παίξει στις 4 από τις 5 ταινίες του πατέρα της. Δεν έπαιξε μόνο στην πρώτη, τη μόνη από τις ταινίες του Apatow που δεν ξεπερνάει σε διάρκεια τις δύο ώρες (για τέσσερα λεπτά).
Το σενάριο της ταινίας συνυπογράφει ο πρωταγωνιστής της, Pete Davidson, βασιζόμενος σε προσωπικές εμπειρίες. Ο πατέρας του, Scott Matthew Davidson, ήταν πυροσβέστης ο οποίος σκοτώθηκε στην επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς του να σώσει εγκλωβισμένους. Ο Pete Davidson έγινε περισσότερο γνωστός με τη συμμετοχή του στο «Saturday Night Live», του οποίου αποτελεί μέρος από τον Σεπτέμβριο του 2014. Είναι ο πρώτος γεννημένος κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 που συμμετέχει στο σόου. Επίσης, δημιούργησε σούσουρο γύρω από το όνομά του για όλους τους λάθος λόγους, όταν για ένα μικρό χρονικό διάστημα είχε σχέση με την Ariana Grande.
Η υπόθεση: Ο Σκοτ είναι ένας αργόσχολος νεαρός με τραυματικές μνήμες, καθώς δεν έχει ξεπεράσει τον χαμό του πατέρα του, που έχασε τη ζωή του πάνω στο καθήκον του ως πυροσβέστης. Ο Σκοτ ζει στο υπόγειο του σπιτιού της χήρας μητέρας του, χωρίς να έχει την παραμικρή φιλοδοξία. Και βρίσκει διαρκώς άλλοθι για να μην αναλάβει σοβαρές, «ενήλικες» ευθύνες. Το μόνο που φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι να βελτιωθεί ως tattoo artist και κάποια στιγμή να ανοίξει ένα τατουαζάδικο – εστιατόριο!
Η ζωή του θα μπει σε άλλη τροχιά με απρόβλεπτη πορεία όταν συμβούν μερικά σημαδιακά γεγονότα στη ζωή του. Αρχικά, η μικρότερη αδελφή του φεύγει από το σπίτι για να σπουδάσει. Κατά δεύτερον, αναζητώντας κάποιον για να εξασκηθεί, ο Σκοτ κάνει τατουάζ σε ένα 10χρονο παιδί! Το παιδί είναι γιος ενός διαζευγμένου πυροσβέστη, ο οποίος, έξαλλος, πηγαίνει στο σπίτι του Σκοτ για να ζητήσει εξηγήσεις και γνωρίζει τη μητέρα του. Οπότε, ένα ειδύλλιο ανθίζει, κάτι που αναστατώνει τον Σκοτ στον μέγιστο βαθμό. Αν προσθέσουμε μια απόπειρα ληστείας και την κρυφή, ερωτική του σχέση με την κολλητή του, η οποία ζητάει περισσότερα, τα πράγματα για τον Σκοτ ζορίζουν. Και πρέπει να πάρει σημαντικές αποφάσεις.
Η άποψή μας: Δεν ξέρω αν θα μου έκανε τόσο θετική εντύπωση τούτη η ταινία αν δεν την είχα δει αμέσως μετά το καταιγιστικό (εντός κι εκτός εισαγωγικών) «Tenet». Θέλω να πω, έχουμε δει εκατοντάδες φορές κάτι ανάλογο – το «Tenet» όσο να πεις ήταν πρωτότυπο και πρωτοποριακό, αυτό όμως δεν το έκανε αυτόματα και καλό. Εκεί λοιπόν όπου το δημιούργημα του Nolan έτρεχε μπρος – πίσω με ταχύτητες πολύ, πολύ μεγάλες, τούτη η μικρή το δέμας ταινία του Judd Apatow βαδίζει σε φυσιολογικούς ρυθμούς, «πέφτει» επίπεδο και δεν κοιτάει τον θεατή αφ' υψηλού αλλά κατάματα, στο ύψος της καρδιάς.
Οι δημιουργοί αυτής της μικρής έκπληξης δεν ήθελαν να γυρίσουν ούτε μια ξεκαρδιστική, «χοντρή» κωμωδία (όπως θα μπορούσαν) ούτε ένα βαρύ μελό (όπως θα μπορούσαν ακόμα καλύτερα) με βάση το υλικό που είχαν στα χέρια τους. Προσπάθησαν να παντρέψουν τη χαρά και τη λύπη, τις δύο αυτές αντιδιαμετρικά αντίθετες καταστάσεις της ανθρώπινης φύσης. Και τα κατάφεραν. (Αντι)ήρωας της ταινίας είναι ο Σκοτ. Ένας νεαρός ενήλικας, του οποίου η παιδική ηλικία σακατεύτηκε από την τρομερή απώλεια, αυτήν του πατέρα του. Οπότε, τα πάντα βρίσκονται σε αναστολή. Πάσχοντας από διαταραχή προσοχής, δεν μπορεί να διαπρέψει εκεί που χρειάζεται απόλυτη προσήλωση και πρόγραμμα. Οπότε, σπουδές γιοκ. Η μητέρα του, κουβαλώντας το δικό της τραύμα, δεν τον έσπρωξε ποτέ στα βαθιά. Για να τον προστατέψει – με το νου της.
Ο Σκοτ έχει τάσεις αυτοκτονίας (η εναρκτήρια σκηνή στον αυτοκινητόδρομο είναι ενδεικτική της κατάστασής του). Χωρίς στόχους, χωρίς σκοπό, χωρίς πατέρα, περνάει τις μέρες του με χασισάκι, χαζομάρες, ταινίες, βιντεοπαιχνίδια, παρέα με τους φίλους, όσο το δυνατόν πιο αδιάφορα, πιο χαλαρά, πιο ανώδυνα, για να μην πυροδοτήσει τις σκέψεις που πονάνε. Ακόμα και την ερωτική του σχέση την κρατάει κρυφή, από φόβο μην της δώσει τις διαστάσεις που της πρέπουν, από φόβο μην χαθεί και αυτή, από φόβο ότι θα επενδύσει επάνω της συναισθηματικά και δεν θα μπορεί να διαχειριστεί ενδεχόμενο τέλος της. Κουβαλάει το τραύμα του, κουβαλάει όμως και θυμό: «εσείς οι πυροσβέστες δεν πρέπει να κάνετε οικογένεια και παιδιά» λέει κάποια στιγμή, σε ένα ξέσπασμά του.
Συμπεριφέρεται ως απροσάρμοστος λούζερ, ντύνεται ως απροσάρμοστος λούζερ, έχει την εμφάνιση ενός απροσάρμοστου λούζερ, είναι ένας απροσάρμοστος λούζερ. Που όμως κάτω από την επιφάνεια της προσποιητής αδιαφορίας κρύβει ένα κανονικό, καλό παιδί. Οι σκηνές που μοιράζεται με τον πιτσιρικά γιο του νέου μυστακοφόρου μνηστήρα της μητέρας του είναι από τις πιο τρυφερές της ταινίας. Και οι σκηνές με τους πυροσβέστες διαθέτουν και ντοκιμαντερίστικη καταγραφή και θετική απόδοση της συναδελφικότητας και της αυταπάρνησης αυτών των ανθρώπων, που φροντίζουν να την βγάζουμε καθαρή όταν τους χρειαζόμαστε.
Μικρή παρένθεση για να αποθεώσουμε το ίνδαλμα, τον Steve Buscemi, ο οποίος ήταν πυροσβέστης πριν ασχοληθεί με την υποκριτική! Ζώντας στο πιο υποβαθμισμένο προάστιο της Νέας Υόρκης, το Στέιτεν Άιλαντ (τώρα, με τι να το συγκρίνω στη Θεσσαλονίκη για να μην θίξω κανέναν; άντε, ας πω με τον Φοίνικα), ο Σκοτ αντιμετωπίζει την ενηλικίωση ως έναν ταραχώδη Ρουβίκωνα, που με το διάβα του τα πάντα θα μεγεθυνθούν και θα πολλαπλασιαστούν – ιδίως ο πόνος – εις τη νιοστή. Διάολε, ουσιαστικά δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του και μένει στο υπόγειο του σπιτιού της μάνας του! Τα γεγονότα όμως θα τον ωριμάσουν. Θέλει δεν θέλει.
Και με ένα ξεκούδουνο εύρημα (αυτό του μαχαιρωμένου, που χρειάζεται να πάει στις Πρώτες Βοήθειες) όλα τα κομμάτια θα πάνε στις θέσεις τους και το φινάλε θα έρθει απόλυτα τακτοποιημένο. Εκτίμησα την ειλικρίνεια της ταινίας, την με γνώση καταγραφή των millennials και την αγωνία των δημιουργών να μην εξοκείλει στο εύκολο γέλιο και στο ακόμα πιο εύκολο δάκρυ. Στις ΗΠΑ η ταινία έπεσε θύμα της πανδημίας και βγήκε κατευθείαν σε VOD, κάτι λυπηρό γιατί είναι ολοφάνερο πως της πρέπει ο κινηματογράφος.
Οι ερμηνείες είναι έτσι όπως πρέπει, χωρίς επιδεικτικές tour de force. Τον εαυτό του παίζει ο Pete Davidson και τον παίζει καλά, κερδίζοντας τους θεατές με τους δικούς του όρους. Η Marisa Tomei μου αρέσει πολύ περισσότερο τα τελευταία χρόνια παρά στην αρχή της πολύ υποσχόμενης καριέρας της. Και για όσους... μισούν τον Timothée Chalamet (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι!) μικρό ρόλο στην ταινία παίζει η αδελφή του, Pauline Chalamet...
Τελικά, για τον Σκοτ η μεγάλη Αλλαγή (χα, ημέρα που είναι, 3 του Σεπτέμβρη γαρ) θα συντελεστεί χωρίς τυμπανοκρουσίες, όμορφα, γλυκά, αγαπησιάρικα, with a little help from his (girl)friend(s). Η κοπέλα του θέλει να αλλάξει το Στέιτεν Άιλαντ. Είναι ιδεολόγα και το πιστεύει βαθιά αυτό. Και ο Σκοτ μεγαλώνει. Κάνει το μεγάλο βήμα. Προχωράει. Το Βλέμμα όμως στο φινάλε κοιτάζει εκεί, προς την απώλεια, προς το μέρος που κάποτε βρίσκονταν οι Δίδυμοι Πύργοι. Παράξενο: κι όμως, χαμογελάει...
Η υπόθεση: Ο Σκοτ είναι ένας αργόσχολος νεαρός με τραυματικές μνήμες, καθώς δεν έχει ξεπεράσει τον χαμό του πατέρα του, που έχασε τη ζωή του πάνω στο καθήκον του ως πυροσβέστης. Ο Σκοτ ζει στο υπόγειο του σπιτιού της χήρας μητέρας του, χωρίς να έχει την παραμικρή φιλοδοξία. Και βρίσκει διαρκώς άλλοθι για να μην αναλάβει σοβαρές, «ενήλικες» ευθύνες. Το μόνο που φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι να βελτιωθεί ως tattoo artist και κάποια στιγμή να ανοίξει ένα τατουαζάδικο – εστιατόριο!
Η ζωή του θα μπει σε άλλη τροχιά με απρόβλεπτη πορεία όταν συμβούν μερικά σημαδιακά γεγονότα στη ζωή του. Αρχικά, η μικρότερη αδελφή του φεύγει από το σπίτι για να σπουδάσει. Κατά δεύτερον, αναζητώντας κάποιον για να εξασκηθεί, ο Σκοτ κάνει τατουάζ σε ένα 10χρονο παιδί! Το παιδί είναι γιος ενός διαζευγμένου πυροσβέστη, ο οποίος, έξαλλος, πηγαίνει στο σπίτι του Σκοτ για να ζητήσει εξηγήσεις και γνωρίζει τη μητέρα του. Οπότε, ένα ειδύλλιο ανθίζει, κάτι που αναστατώνει τον Σκοτ στον μέγιστο βαθμό. Αν προσθέσουμε μια απόπειρα ληστείας και την κρυφή, ερωτική του σχέση με την κολλητή του, η οποία ζητάει περισσότερα, τα πράγματα για τον Σκοτ ζορίζουν. Και πρέπει να πάρει σημαντικές αποφάσεις.
Η άποψή μας: Δεν ξέρω αν θα μου έκανε τόσο θετική εντύπωση τούτη η ταινία αν δεν την είχα δει αμέσως μετά το καταιγιστικό (εντός κι εκτός εισαγωγικών) «Tenet». Θέλω να πω, έχουμε δει εκατοντάδες φορές κάτι ανάλογο – το «Tenet» όσο να πεις ήταν πρωτότυπο και πρωτοποριακό, αυτό όμως δεν το έκανε αυτόματα και καλό. Εκεί λοιπόν όπου το δημιούργημα του Nolan έτρεχε μπρος – πίσω με ταχύτητες πολύ, πολύ μεγάλες, τούτη η μικρή το δέμας ταινία του Judd Apatow βαδίζει σε φυσιολογικούς ρυθμούς, «πέφτει» επίπεδο και δεν κοιτάει τον θεατή αφ' υψηλού αλλά κατάματα, στο ύψος της καρδιάς.
Οι δημιουργοί αυτής της μικρής έκπληξης δεν ήθελαν να γυρίσουν ούτε μια ξεκαρδιστική, «χοντρή» κωμωδία (όπως θα μπορούσαν) ούτε ένα βαρύ μελό (όπως θα μπορούσαν ακόμα καλύτερα) με βάση το υλικό που είχαν στα χέρια τους. Προσπάθησαν να παντρέψουν τη χαρά και τη λύπη, τις δύο αυτές αντιδιαμετρικά αντίθετες καταστάσεις της ανθρώπινης φύσης. Και τα κατάφεραν. (Αντι)ήρωας της ταινίας είναι ο Σκοτ. Ένας νεαρός ενήλικας, του οποίου η παιδική ηλικία σακατεύτηκε από την τρομερή απώλεια, αυτήν του πατέρα του. Οπότε, τα πάντα βρίσκονται σε αναστολή. Πάσχοντας από διαταραχή προσοχής, δεν μπορεί να διαπρέψει εκεί που χρειάζεται απόλυτη προσήλωση και πρόγραμμα. Οπότε, σπουδές γιοκ. Η μητέρα του, κουβαλώντας το δικό της τραύμα, δεν τον έσπρωξε ποτέ στα βαθιά. Για να τον προστατέψει – με το νου της.
Ο Σκοτ έχει τάσεις αυτοκτονίας (η εναρκτήρια σκηνή στον αυτοκινητόδρομο είναι ενδεικτική της κατάστασής του). Χωρίς στόχους, χωρίς σκοπό, χωρίς πατέρα, περνάει τις μέρες του με χασισάκι, χαζομάρες, ταινίες, βιντεοπαιχνίδια, παρέα με τους φίλους, όσο το δυνατόν πιο αδιάφορα, πιο χαλαρά, πιο ανώδυνα, για να μην πυροδοτήσει τις σκέψεις που πονάνε. Ακόμα και την ερωτική του σχέση την κρατάει κρυφή, από φόβο μην της δώσει τις διαστάσεις που της πρέπουν, από φόβο μην χαθεί και αυτή, από φόβο ότι θα επενδύσει επάνω της συναισθηματικά και δεν θα μπορεί να διαχειριστεί ενδεχόμενο τέλος της. Κουβαλάει το τραύμα του, κουβαλάει όμως και θυμό: «εσείς οι πυροσβέστες δεν πρέπει να κάνετε οικογένεια και παιδιά» λέει κάποια στιγμή, σε ένα ξέσπασμά του.
Συμπεριφέρεται ως απροσάρμοστος λούζερ, ντύνεται ως απροσάρμοστος λούζερ, έχει την εμφάνιση ενός απροσάρμοστου λούζερ, είναι ένας απροσάρμοστος λούζερ. Που όμως κάτω από την επιφάνεια της προσποιητής αδιαφορίας κρύβει ένα κανονικό, καλό παιδί. Οι σκηνές που μοιράζεται με τον πιτσιρικά γιο του νέου μυστακοφόρου μνηστήρα της μητέρας του είναι από τις πιο τρυφερές της ταινίας. Και οι σκηνές με τους πυροσβέστες διαθέτουν και ντοκιμαντερίστικη καταγραφή και θετική απόδοση της συναδελφικότητας και της αυταπάρνησης αυτών των ανθρώπων, που φροντίζουν να την βγάζουμε καθαρή όταν τους χρειαζόμαστε.
Μικρή παρένθεση για να αποθεώσουμε το ίνδαλμα, τον Steve Buscemi, ο οποίος ήταν πυροσβέστης πριν ασχοληθεί με την υποκριτική! Ζώντας στο πιο υποβαθμισμένο προάστιο της Νέας Υόρκης, το Στέιτεν Άιλαντ (τώρα, με τι να το συγκρίνω στη Θεσσαλονίκη για να μην θίξω κανέναν; άντε, ας πω με τον Φοίνικα), ο Σκοτ αντιμετωπίζει την ενηλικίωση ως έναν ταραχώδη Ρουβίκωνα, που με το διάβα του τα πάντα θα μεγεθυνθούν και θα πολλαπλασιαστούν – ιδίως ο πόνος – εις τη νιοστή. Διάολε, ουσιαστικά δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του και μένει στο υπόγειο του σπιτιού της μάνας του! Τα γεγονότα όμως θα τον ωριμάσουν. Θέλει δεν θέλει.
Και με ένα ξεκούδουνο εύρημα (αυτό του μαχαιρωμένου, που χρειάζεται να πάει στις Πρώτες Βοήθειες) όλα τα κομμάτια θα πάνε στις θέσεις τους και το φινάλε θα έρθει απόλυτα τακτοποιημένο. Εκτίμησα την ειλικρίνεια της ταινίας, την με γνώση καταγραφή των millennials και την αγωνία των δημιουργών να μην εξοκείλει στο εύκολο γέλιο και στο ακόμα πιο εύκολο δάκρυ. Στις ΗΠΑ η ταινία έπεσε θύμα της πανδημίας και βγήκε κατευθείαν σε VOD, κάτι λυπηρό γιατί είναι ολοφάνερο πως της πρέπει ο κινηματογράφος.
Οι ερμηνείες είναι έτσι όπως πρέπει, χωρίς επιδεικτικές tour de force. Τον εαυτό του παίζει ο Pete Davidson και τον παίζει καλά, κερδίζοντας τους θεατές με τους δικούς του όρους. Η Marisa Tomei μου αρέσει πολύ περισσότερο τα τελευταία χρόνια παρά στην αρχή της πολύ υποσχόμενης καριέρας της. Και για όσους... μισούν τον Timothée Chalamet (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι!) μικρό ρόλο στην ταινία παίζει η αδελφή του, Pauline Chalamet...
Τελικά, για τον Σκοτ η μεγάλη Αλλαγή (χα, ημέρα που είναι, 3 του Σεπτέμβρη γαρ) θα συντελεστεί χωρίς τυμπανοκρουσίες, όμορφα, γλυκά, αγαπησιάρικα, with a little help from his (girl)friend(s). Η κοπέλα του θέλει να αλλάξει το Στέιτεν Άιλαντ. Είναι ιδεολόγα και το πιστεύει βαθιά αυτό. Και ο Σκοτ μεγαλώνει. Κάνει το μεγάλο βήμα. Προχωράει. Το Βλέμμα όμως στο φινάλε κοιτάζει εκεί, προς την απώλεια, προς το μέρος που κάποτε βρίσκονταν οι Δίδυμοι Πύργοι. Παράξενο: κι όμως, χαμογελάει...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Σεπτεμβρίου 2020 από την Tulip Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική