Λίγες μόλις ημέρες πριν τον παράξενο και σε δημόσιο χώρο θάνατο του Νίκου Κοεμτζή, του ανθρώπου που η δράση του τον ενέπνευσε να δημιουργήσει την διασημότερη ταινία της καριέρας του, την Παραγγελιά, έφυγε από την ζωή ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός και στιχουργός Παύλος Τάσιος, μια προσωπικότητα που έβαλε φαρδιά την σφραγίδα της, στην εικόνα του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Με δώδεκα ταινίες μυθοπλασίας στο ενεργητικό του - από το 1965 που ξεκίνησε με τη Φτωχολογιά - με την τελευταία να χρονολογείται στα 1986 (Νοκ Άουτ) ο Τάσιος θέλησε να δείξει με την γρήγορη αποχώρηση του πίσω από την κάμερα, την αντίδραση του, στις δυσκολίες του Έλληνα κινηματογραφιστή, στο να κάνει σινεμά. Πέρα από την - κατά πολλούς - πιο αναρχική στιγμή της εγχώριας φιλμογραφίας (και κατ άλλους μια μετριότητα, που εκμεταλλεύτηκε πρόσωπα και καταστάσεις) που απέσπασε πέντε βραβεία στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης πέντε βραβεία ποιότητας, ανάμεσα στα οποία της καλύτερης ταινίας και της καλύτερης σκηνοθεσίας, σε κάθε του βήμα ο Τάσιος τύγχανε της αναγνώρισης των κριτικών επιτροπών. Τόσο για το Ναι Μεν Αλλά του 1972, που τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου, όσο για την κοινωνικοπολιτική σάτιρα περί του μαρασμού της ελληνικής επαρχίας Βαρύ Πεπόνι του 77' (πέντε βραβεία ποιότητος, συγκλονιστική ερμηνεία του Μίμη Χρυσομάλλη), για το αλληγορικό δράμα Το Στίγμα (βραβείο σκηνοθεσίας στο Κάρλοβι Βάρυ το 1982), για το Νοκ Άουτ (καλύτερη ταινία της χρονιάς 1986)... Από αυτή την τελευταία δουλειά του στην μεγάλη οθόνη είναι και το αντίο σε έναν ασυμβίβαστο της Έβδομης Τέχνης, που οι μοντέρνοι κινηματογραφιστές χρωστούν πολλά. Μην Κλαις για Μένα Ελλάδα...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική