Movies Ltd

Άχρωμα χρόνια! Η ταινία Η Αντιπροσωπεία (Delegacioni) του Bujar Alimani κέρδισε το Μέγα Βραβείο & Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βαρσοβίας, το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας & Επιτροπής στο Φεστιβάλ Τεργέστης και είχε Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσ/νίκης στο Τμήμα: Ανοιχτοί Ορίζοντες. Φθινόπωρο του 1990. Μια ομάδα διπλωματών από τη Δύση καταφθάνουν στην Αλβανία για να διερευνήσουν τυχόν καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το κομμουνιστικό καθεστώς, που βρίσκεται ακόμη στην εξουσία. Ο Λέο, ένας πολιτικός κρατούμενος που βρίσκεται υπό κράτηση εδώ και 16 χρόνια, αναγκάζεται να βγει στα κρυφά από την απόμακρη, ορεινή φυλακή του για να συναντήσει τον επικεφαλής της αντιπροσωπείας, τον οποίο γνώρισε στα φοιτητικά του χρόνια, τη δεκαετία του ’60. Υποτίθεται πως ο Λέο οδηγείται εκεί για να επιβεβαιώσει πως δεν γίνεται καμία παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα. Αλλά μόλις διαπιστώνει τα σχέδια των συνοδών του, αποφασίζει να μην παίξει το παιχνίδι τους. Τίποτα δεν πάει σύμφωνα με το σχέδιο...

Πρωταγωνιστούν οι Viktor Zhusti, Xhevdet Ferri, Ndriçim Xhepa.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την Seven Films!

Ένα σκοτεινό παραμύθι! Το κλασικό παραμύθι των αδελφών Γκριμ Γκρέτελ & Χάνσελ (Gretel & Hansel), μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη σε μία σκοτεινή ταινία τρόμου, σκηνοθετημένο από τον (και ηθοποιό) Oz Perkins στην τρίτη του μεγάλου μήκους δημιουργική προσπάθεια. Μια φορά και έναν καιρό σε μια μακρινή εξοχή, ένα νεαρό κορίτσι οδηγεί τον μικρό της αδερφό στο σκοτεινό δάσος ψάχνοντας φαγητό και δουλειά, μόνο για να καταλήξουν άθελά τους στον πυρήνα του κακού. Πρόκειται για μια ακόμη παραγωγή της Orion Pictures που επιχειρεί να προσεγγίσει τον πολυδιαβασμένο μύθο, σε μια πιο μοντέρνα και εκσυγχρονισμένη του εκδοχή.

Πρωταγωνιστούν οι Sophia Lillis, Jessica De Gouw, Alice Krige, Ian Kenny και Charles Babaola.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!

Πες μου Φωτεινή, πες μου Φωτεινή, πως με αγαπάς πολύ

του zerVo (@moviesltd)

Μια βραδιά στην Φαντασία λέει ε? Δεν θα την ξεχάσω ποτέ εκείνη την πρώτη μου φορά. Γύρω στα είκοσι και κάτι ημερών, πέντε φίλοι που ήδη έχουν κατεβάσει μερικά Τζόνη στο παμπ της γειτονιάς και αποφασίζουμε να διαβούμε την παραλιακή, με σκοπό να διαβούμε το κατώφλι του πιο φημισμένου νυχτερινού, αυτού με τα γιγάντια ασημένια γράμματα στην μαρκίζα. Ούτε τραπέζι κλεισμένο, ούτε πρόγραμμα, ούτε τίποτα. Η απογοήτευση στην είσοδο μη αναμενόμενη, για την άγνοια κινδύνου μας: Δεν υπάρχει ούτε στασίδι, ήρθατε κι εσείς στη μία η ώρα... Ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν την μεταβολή, η φωνή του πορτιέρη μοιάζει με βάλσαμο. Ελάτε παιδιά, έχουμε μια ακύρωση, τυχεροί είστε. Το είκοσι βήματα πάνω στο κόκκινο χαλί, ενόσω πλησίαζα την κεντρική πύλη, προτού εισέλθω στον ναό, έμοιαζαν με μαγική ιεροτελεστία. Η ένταση από τα όργανα ολοένα και μεγάλωνε, προκαλώντας μου μια απίστευτη αγωνία για το τι πρόκειται να συναντήσω πίσω από την ολοβέλουδη κατακόκκινη πόρτα. Αποκάλυψη!

Ένα αχανές Μαρακανά, σκεπασμένο με ένα πέπλο καπνογόνου (από τις φούμες) με την ορχήστρα και τους αστέρες κατάτι υπερυψωμένους να δίνει το γενικό πρόσταγμα. Χαμένο κορμί με φωνάζουν κι αλήτη! Εκατοντάδες μαυροντυμένες λαμπάδες πάνω στα τραπέζια να τραμπαλίζουν στον παλμό, μέσα σε ένα ξέφρενο πανηγύρι εκατομμυρίων αισθήσεων και συναισθημάτων. Μπουζούκια, αυτά είναι εντέλει, εδώ προσκυνάει η κοινωνία είδωλα και θεούς, σκορπώντας τον κάματο μπορεί και ολάκερου του μηνός. Φαντασία! Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος. Δεν λησμονιέται το ενσταντανέ.

Μακάρι ένας από τους συντελεστές ετούτης εδώ της ταινίας (...) να είχε περάσει έστω και μια νύχτα μέσα της.

Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας θαμώνας του άθλιου επαρχιακού σκυλάδικου Παράδεισος που να μην πιστεύει πως η τραγουδίστρια που κρατά ολόκληρο το πρόγραμμα, κάποια στιγμή θα γίνει μεγάλη και τρανή. Η αστερόσκονη άλλωστε πάνω από την αύρα της αηδονίσιας Φωτεινής, θυγατέρας του ιδιοκτήτη του κέντρου, που από μικρή ηλικία απόλεσε την αγαπημένη της μητέρα, είναι βέβαιο πως αργά ή γρήγορα θα προκαλούσε το ενδιαφέρον των μεγάλων πιστών της πρωτεύουσας. Ο πρώτος και ο καλύτερος που θα προλάβει να πάρει κοντά του το πουλέν, ο φημισμένος μαέστρος Βλάσης Χρηστάκης, φίλος παιδιόθεν του γονιού της Φωτεινούλας, θα είναι εκείνος που θα την πάρει στο πλάι του, ανεβάζοντας την στο πάλκο του πολυσύχναστου κέντρου Χάντρες, χαρίζοντας της τα πιο πρόσφατα σουξέ του.

Έχοντας πλέον εξελιχθεί σε μεγάλη σταρ του πενταγράμμου, η νεαρή καλλιτέχνης, μη τρέφοντας τίποτα ξεχωριστά αισθήματα για τον σιτεμένο μπουζουξή που την ανέδειξε, σύντομα θα τον εγκαταλείψει για την θερμή αγκάλη κάποιου πολύ νεότερου του, επίσης τραγουδιστή που το όνομα του φιγουράρει στην πρώτη γραμμή της επιτυχίας. Του Νίκου Κόκκινου, σούπερ αστέρα με αμέτρητους πλατινένιους δίσκους, που στο πλευρό του - παρότι παντρεμένου - θα γνωρίσει το ερωτικό πάθος που πάντοτε καρτερούσε. Η μοίρα της Φωτεινής μπορεί να είναι γραμμένη με ατόφιο χρυσάφι σε ότι αφορά στην καριέρα της, στην προσωπική της ζωή όμως, τα πάντα ακολουθούν άλλη φορά, αρνητική.

Άκου λοιπόν φίλε μου να δεις πως λειτουργεί εν έτι 2020 ο ελληνικός σινεμάς. Ο εμπορικός ελληνικός σινεμάς. Είναι σε κάποια παραλία πεντέξι νοματαίοι που περνούν εαυτούς για παραγωγούς της περιοπής και πίνουν τα ούζα τους, μέχρι που στον νου του ενός σκάει η έμπνευση: "- Ρε σεις μπας και είδατε πέρσι μια ταινία με ένα κορίτσι με γλυκιά φωνή, που το αγάπησε ένας διάσημος μπεκρής ροκάς αλλά στο τέλος πέθανε? Παίζει κι εκείνη η πως την λένε η γνωστή? - Η Μαντόνα λες? - Α γεια σου, αυτή. Τι λέτε, δεν το φκιάνουμε σε ελληνική βερσιόν το εργάκι? Έτσι θα του προσθέσουμε πέρα από το αμόρε και καμιά δεκαριά θανάτους στην εξέλιξη του, για να ανεβάσουμε το δράμα, θα βάλουμε και τίποτα γνωστούς ηθοποιούς φίλους μας να παίξουν, μπας και τα κονομήσουμε! - Μπράβο ρε μαν, αυτή είναι η ιδέα της χρονιάς! Πως δεν το σκέφτηκε κανείς μας? Να του χώσουμε και τίποτα τραβηγμένες υπερβολές στο σκριπτ, να μοιάζει με Βέρα στο Δεξί που το έβλεπε και ο κόσμος όλος. Θα σπάσουμε ταμεία παίδες να μου το θυμηθείτε. Μόνο μια καλή στάρινγκ να εντοπίσουμε, να της βγαίνει και λίγο η φωνή, για τους άντρες του στόρι δεν πειράζει, ας γκαρίζουν. Δεν είναι αυτοί τα αστέρια...

Δεν πρέπει να κράτησε πέντε λεπτά ο διάλογος των εγχώριων Selznick. Και ούτε ακόμη δύο η συγγραφή του σεναρίου. Και το πράγμα πήρε αμέσως φωτιά. Και να σου από το καλοκαίρι τα καταιγιστικά δελτία τύπου και να σου τα βίντεο κλιπ και οι αφίσες και οι διαφημίσεις, για το "ορίτζιναλ" θεματάκι έκπληξη που μας επιφυλάσσει η φιλμική σεζόν. Δεν συζητούμε, δε, για το πάρτι πρεμιέρας, που πέντε φωτογραφίες των botoxαρισμένων αγνώριστων καλεσμένων να έβλεπε ο κάθε πικραμένος, θα γελούσε μέχρι τα Χριστούγεννα του '30. Ένιγουέι δεν είναι αυτή η δουλειά μας, να σχολιάζουμε δηλαδή τον καραβλάχικο τρόπο που προμοτάρεται στα μέρη μας ένα καλλιτεχνικό (?) πόνημα, εδώ είμαστε για να πούμε τι είδαμε σε αυτά τα εκατό λεπτά διάρκειας ενός έργου, πραγματικά κακού σε κάθε τομέα.

Ορφανό το κορίτσι μας, από την πρώτη κιόλας σεκάνς, αφού η Μερσέντα της μαμάς, καρφώθηκε σε δρόμο της περιφέρειας, πάνω σε διερχόμενο τρακτέρ κι εκείνη πάπαλα. Αντίο από νωρίς δηλαδή ο ένας λόγος της ερμηνευτικής ομάδας, για να παρακολουθήσει κάποιος την ταινία. Αφού η μήτηρ, αναγνωρισμένη φωνάρα στα μικράτα της με πορεία αξιοζήλευτη ακόμη και πέραν του Ατλαντικού, φέρει την μορφή της Μοναδικής Ελληνίδας then millenium ενζενί (χμ, όχι πια και τόσο μπέμπα), που αξίζει κάτι παραπάνω από τον κόπο. Με το Βικάκι να μας λέει αντίο στο 5ο λεπτό, αναγκαστικά η ματιά στρέφεται πια στα όσα εκτυλίσσονται στο εκράν. Που τουλάστον για το πρώτο ημιχρόνιο, ούτε για τρία χιλιοστά δεν παρεκκλίνουν του A Star Is Born.

Η ιδέα να τοποθετηθεί η βάση του στόρι στις αρχές των 90s περίοδο που τα μπουζούκια γνώρισαν πρωτοφανή άνοιξη, δεν είναι άσχημη. Δεν είναι όμως και καινοφανής. Το αυθαίρετο μπουζουκερί κάπου έξω από τον Πύργο, εκεί που πραγματοποιεί τα πρώτα του βήματα το κορίτσι μας, μόνο την λέξη Βιετνάμ δεν χρησιμοποιεί για ονομασία του (if you know what i mean). Ουίσκια, σουρωμένοι λαικατζήδες, αίματα, ζεμπεκιές του χέστη, κάργα μπογιάτισμα από τις κυράτσες στα μπροστινά. Τεσπά, η εκκολαπτόμενη Λέιντη Γκάγκα σύντομα ξέφυγε από την Ηgλεία, για να βρεθεί στο κλεινόν άστυ, εκεί που το καρτερούν τα φώτα, η λάμψη, η δόξα όπως ακριβώς του αξίζει. Αλλά και ο έρως, η ευτυχία, το πάθος. Προτού η ζηλοφθονία κάνει την μόστρα της και ανατρέψει μονομιάς τα πάντα, μετατρέποντας το καυστικό κοινωνικό σχόλιο μιας περίεργης εποχής για τα ελληνικά δρώμενα (το βαθύ Πασόκ, ο Παπαθεμελής, οι ζβούρες του Κατσιφάρα) σε Λάμψη. Αν είχαμε γελάσει με δάκρυα μια φορά στο σουρεάλ φινάλε του Xenia, εδώ το πράγμα ξεφεύγει. Και ξεφεύγει και πολύ, αφού κάποιος ζήλεψε την δόξα της Στρέλας. Α και του Οικονομίδη, αν κρίνω από τα πουστριλίκια που πέφτουν βροχηδόν, μόνο που εκεί παίζει και κάμποση ικανότητα ε?

Το σενάριο είναι για κλάματα. Δεν υπάρχει η παραμικρή χρονική συνοχή στα αφηγούμενα, αφού τα πάντα τρέχουν τόσο ραγδαία και λαχανιάζουν, τουλάχιστον με την εκτόξευση στον βασιλικό θρόνο της Φωτεινής (φαουλάρα, καμία αρτίστα δεν θα έκανε μαζικό ντόρο με αυτό το μικρό όνομα, αν δεν την λέγαν Δούκισσα ασούμε) που πραγματοποιείται σε χρόνο dt. Ούτε καν μια σκηνή από αυτές που λέμε εξελικτικές, δεν σκέφτηκε να προσθέσει στην δράση ο ντιρέκτορας, έτσι για το Θεαθήναι. Εκεί που το προϊόν όμως πιάνει πάτο, είναι όταν το δράμα της τάχιστης ανόδου, όπως και της απελπισμένης πτώσης, εισέρχεται σε χωράφια που δεν μπορούν να ελεγχθούν από κανέναν ματαιόδοξο κινηματογραφιστή, που νομίζει πως αν προσθέσει τέτοιες ακρότητες στα όσα λέει, θα πετύχει αντίστοιχες σοβαρές ανατροπές. Σίγουρα οι θεατές έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Από την αρνητική έκπληξη!

Ίσως το μοναδικό οργανωτικό επίτευγμα που πέτυχε η παραγωγή έχει να κάνει με την διανομή του ρόλου. Και δεν λέω των ρόλων, αφού τουλάχιστον οι σερνικοί είναι μια σκέτη καταστροφή. Ανέλπιστο για τόσο πεπειραμένους καλλιτέχνες? Όχι δα, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να παίζεις τον Ρουβά, αν μιλάμε για τον Στάνκογλου, όταν δεν έχεις καμία σχέση με ρυθμό. Για να μην αναφερθούμε στο τραγούδι του, που απορώ πως κρατήθηκε και δεν γελούσε με τέτοια φωνή. Από την άλλη, όταν θέλεις να παραστήσεις τον Χιώτη, αναφερόμενος στο διάλεγμα του αξιοπρεπή στο παρελθόν του, Μάινα, με την αστεία χωρίστρα Καλυβάτση, ε, δεν κρατάς το όργανο λες και είναι σκουπόξυλο, ούτε κουνάς τα δάχτυλα πάνω στις χορδές, νομίζοντας πως συμμετέχεις σε τουρνουά air guitar. Η επιλογή της Ρένας Μόρφη όμως μοιάζει σωστή, καθώς είναι και εκείνη η ταλαντούχα νεαρά, που έχει γίνει πιο διάσημη για τα βίντεο κλιπ που παίζει, παρά για τα τραγούδια της αυτούσια. Φιλμάκια τρίλεπτα που της δίνουν το αβάντζο να σταθεί στην κινηματογραφική πίστα χωρίς να τα χάνει - εμφανώς - όπως θα έκαναν άλλες στην θέση της. Η απροσδιόριστης ηλικίας ερμηνεύτρια με την γλυκύτατη λαλιά, που είναι της μόδας εσχάτως, είναι μια κούκλα. Σε αρκετά σημεία δεν είναι σωστά φωτισμένη, ούτε και το στάιλινγκ της πειστικό, μιας και εκτός από τα σκουλαρίκια, δεν θυμίζει και πολύ 1993. Έχει αέρα όμως, που σε συνδυασμό με την τίγκα στο σεξ απίλ ομορφάδα της, την καθιστά ως το μοναδικό άξιο αναφοράς στοιχείο του λοιπού ναυαγίου.

Που ούτε την περίοδο σχημάτισε σωστά, ούτε ατμόσφαιρα λαϊκού κέντρου της προκοπής έστησε, ούτε μια πλοκή σοβαρή και χωρίς ανοησίες μας παρουσίασε, ούτε τέλος ανταποκρίθηκε κατά πως θα έπρεπε στην χρήση του ονόματος ενός θρυλικού μαγαζιού της νύχτας, βαρύτατου σαν ιστορία. Ηλία, ρίχτο!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Νοεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Tits on a Tuesday!

του zerVo (@moviesltd)

Μια από τις πιο παράξενες διαταραχές της νευροψυχιατρικής, ορίζει το Σύνδρομο Τουρέτ, νόσος που παρατηρείται σε ασθενείς από την πολύ νεαρή τους ηλικία και βασικό χαρακτηριστικό της είναι οι ακούσιες, επαναλαμβανόμενες απότομες κινήσεις, γνωστές σε όλους ως τικ. Συσπάσεις αλλά και φωνητικές, συνήθως αισχρές ή ακατάλληλες, εκρήξεις άθελες, που προκαλούν έντονη ανησυχία στους πάσχοντες, αλλά και στον περίγυρο τους, ειδικά όταν εκείνος δεν έχει γνώση της σοβαρότητας της κατάστασης. Ονοματοδότης του συνδρόμου, που κάποτε εκδηλωνόταν πολύ σπάνια, προτού γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες το εξελίξουν στα αποκαλούμενα μοντέρνα, υπήρξε ο Γάλλος νευρολόγος Ζιλ ντε λα Τουρέτ, στα τέλη του 19ου αιώνα. Έκτοτε, καθώς η επιστήμη έχει προοδεύσει σημαντικά, έχουν βρεθεί νέες μέθοδοι περιορισμού του φαινομένου μέσω καινοτόμων θεραπειών, αν και όπως συμβαίνει κατά κύριο λόγο σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, δεν έχει εντοπιστεί ακόμη η απόλυτα αποτελεσματική αγωγή που θα το εξαλείψει.

Μεγαλωμένος από τότε που θυμάται τον εαυτό του σε αυστηρό και καταπιεστικό ορφανοτροφείο της Νέας Υόρκης, ο Λάιονελ Έσσρογκ, κατάφερε να διαφύγει από την σκληρότητα του ιδρύματος χάρη στις προσπάθειες του Φρανκ Μίννα. Διακεκριμένου ιδιωτικού ντετέκτιβ της πόλης, που από έφηβο εδώ και κάμποσες δεκαετίες τον πήρε στην δούλεψη του, μαζί με μια φράξια ακόμη ορφανούς συνομηλίκους του. Και ο Λάιονελ στις ερευνητικές εργασίες που του βάζει το έμπειρο αφεντικό του είναι καλός, πολύ καλός! Μπορεί ενδεχόμενα να μοιάζει με ένα παράξενο είδος ανθρώπου, καθώς το Σύνδρομο Τουρέτ που τον βασανίζει, προκαλώντας τον να ρίχνει με σταθερό τέμπο ύβρεις στον αέρα, έχει κάνει τους πάντες γύρω του να τον αισθάνονται σαν φρικιό, στην πραγματικότητα όμως η συγκεκριμένη πάθηση του έχει οξύνει το αίσθημα της φωτογραφικής μνήμης. Προσόν αν μη τι άλλο πολύ σημαντικό για να φέρει εις πέρας τις αποστολές με επιτυχία.

Η πιο πρόσφατη όμως, που θα συμμετάσχει ως μέλος της ομάδας, όχι απλά θα αποτύχει, αλλά θα έχει και τραγικά αποτελέσματα, καθώς ο Μίννα θα πέσει νεκρός από τα πυρά αγνώστων. Τραυματισμένος ψυχικά από τον χαμό του μοναδικού ανθρώπου που ενδιαφέρθηκε ποτέ για εκείνον, θα ορκιστεί να εντοπίσει όποιους κρύβονται πίσω από το φονικό. Και το διάβα του θα τον οδηγήσει μέχρι το κατώφλι της όμορφης Λόρα Ρόουζ, μιας νεαρής κοπέλας που μάχεται κατά της απαλλοτρίωσης των παραγκών στις φτωχογειτονιές της πόλης, εκεί που κατά κύριο λόγο κατοικούν άποροι και μειονότητες. Φουκαράδες που απειλούνται με ξεριζωμό από τις εστίες τους, χάρη στο πλάνο εξευγενισμού των περιοχών τους, που έχει εκπονήσει ο τεχνοκράτης Μόουζες Ράντολφ, ένας από τους πλέον ισχυρούς άντρες στην κοινωνική ιεραρχία του Μεγάλου Μήλου.

Και κάπως έτσι, εκκινώντας κυριολεκτικά από το μηδέν, δανειζόμενος απλά την καπαρντίνα και την ρεπούμπλικα του δολοφονημένου του μπος, ο ανήσυχος πνευματικά όσο και σωματικά Έσσρογκ, θα εισέλθει σε ένα παιχνίδι μυστηρίου για το οποίο δεν ήταν καν προετοιμασμένος. Λεπτό με το λεπτό θα βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στον ιστό μιας πλεκτάνης, στημένης καλά από έναν αόρατο εχθρό, που φαντάζει εκτός των άλλων και πανίσχυρος. Κι αν μέχρι στιγμής έχει υπάρξει μόνο ένα θύμα στην υπόθεση, σταδιακά θα προστεθούν κι άλλοι δολοφονημένοι για να αποδείξουν στον ταλαντούχο wanabe ντετέκτιβ πως ακόμη και η δική του σωματική ακεραιότητα βρίσκεται σε συνεχή κίνδυνο.

Το μυθιστόρημα Motherless Brooklyn δια χειρός του καταξιωμένου λογοτέχνη Jonathan Lethem Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις προθήκες των βιβλιοπωλείων στα 1999, στήνοντας πίσω από την προφανή νουβέλα μυστηρίου, μια ιστορία γεμάτη κοινωνικούς προβληματισμούς και ερωτηματικά. Περί της κατοχικής δράσης των ισχυρών και της πενιχρής αντίδρασης των ανήμπορων, παιχνίδι αιώνιο και συνεχές σε οποιαδήποτε ενεργή σοσιετέ ανά την υφήλιο. Τα δικαιώματα του συγγράμματος, για μια ενδεχόμενη κινηματογραφική του μεταφορά, πάρα πολύ σύντομα πέρασαν στην κατοχή του φιλόδοξου Edward Norton, που έβαλε σκοπό καριέρας να κτίσει την σκοτεινή πραγματικότητα μιας Νέας Υόρκης των 50s, που βρίσκεται σε στάδιο ανακατασκευής, αναπροσαρμογής, μετάλλαξης.

Το ρίσκο του πενηντάχρονου πολυτάλαντου αστέρα δεν τον λες και μικρό, καθώς μπορεί ενδεχόμενα η καριέρα του ως πρωταγωνιστή να είναι σημαντική (όπως και σημαντικά λιγότερη από εκείνη που είχε υποσχεθεί στα νιάτα του), η εμπειρία του όμως πίσω από τον φακό περιορίζεται σε μια και μόνη φορά, ντουζίνες έτη πριν, όταν παρουσίασε το ρομαντικό κομεντί Keeping The Faith. Κι όμως λειτουργώντας με μέθοδο και σύνεση, τόσο στην διασκευή ενός (παν)δύσκολου σεναρίου, όσο και στην εύρεση των κατάλληλων συνεργατών, ο Βοστονέζος κάνει πράξη με συνέπεια το όραμα του. Και δίχως την χρήση τίποτα σπουδαίων εφέδων, αρχικά εντοπίζει τις γωνιές εκείνες της υπερσύγχρονης μητρόπολης που θα σταθούν ως άξια φυσικά σκηνικά και κατοπινά ανακαλύπτει ένα προς ένα τα μυστικά που θα κτίσουν το κατάλληλο νουάρ κλίμα, ώστε να κυλίσει αξιόλογα η ανακατωσιούρικη ίντριγκα. Τζαζ μουσική παντού, καπνός, μπαρούτι, γκρίζα φόντα, ανατροπές. Και τικ. Αμέτρητα τικ! Συστατικό της πλοκής, που αν μη τι άλλο δίνει ένα ξέχωρο ενδιαφέρον σε ετούτο εδώ το κλωνάρι του Chinatown.

Φυσικά δεν αρκείται να μείνει δίνοντας εντολές από την καρέκλα, μα αρπάζει και τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, βγάζοντας για μια ακόμη φορά στο εκράν τα τεράστια αποθέματα υποκριτικής αξίας, κομματάκι ρεπριζάροντας εκείνη την συγκλονιστική ερμηνεία του ως συμπλεγματικού και μουλτιπερσονάλιτυ υπόδικου στο δικαστικό σασπένς του Primal Fear, που του χάρισε την μία, από τις τρεις ως ώρας, οσκαρική νοντ. Δεν μπορώ να φανταστώ τον τελευταίο μισό αιώνα, άλλη, τόσο μεγάλη ελπίδα του σινεμά, που δεν ανταποκρίθηκε στις πανύψηλες προσδοκίες που ο ίδιος έθεσε. Πλέον δείχνει σημαντική ικανότητα και στην γενική διεύθυνση ενός απαιτητικού θρίλερ, που πλημμυρίζει και από βαθύτερα ηθικά διδάγματα.

Ατού του έργου, πέραν από τον ίδιο τον Norton, μια πλήρης ομάδα συμπρωταγωνιστών από το πάνω ράφι, που χαρακτηρίζουν ως γνώριμη ακόμη και την πιο δεύτερη περσόνα του στόρι. Με προεξάρχοντες φυσικά τους Alec Baldwin και Willem Dafoe που είναι και οι βασικοί παίκτες της θεματικής ανατροπής, αλλά και τους πάντοτε αξιοπρεπείς Gugu Mbatha-Raw (το κορίτσι που με την δύναμη του κινεί την ανέμη), Bobby Cannavale και Leslie Mann. Ειδικό βάρος στο όλον, δε, δίνει η μόστρα του ενός και μοναδικού Bruce Willis, που σε αντίδραση της Die Hard λογικής, σπάει το χρονικό ρεκόρ θανάτου του στο πανί, που κρατούσε από τον καιρό του Sense. Καταματωμένη έναρξη, που δίνει μια πανίσχυρη σπρωξιά στο action να τσουλήσει πειστικά και να μην νυστάξει την πλατεία (παρά ελάχιστα) μολονότι το δυομισάωρο της διάρκειας ακούγεται κάπως βαρύ αρχικά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Νοεμβρίου 2019 από την Tanweer!

του gaRis (@takisgaris)

Στην αρχή όλα καλά τα εποίησε ο Έρωτας. Δυο νάρκισσοι ερωτεύονται τον αντικατοπτρισμό της φαντασίωσης ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Συμπληρώματα/παραπληρώματα σεξουαλικής διατροφής. Έλα να σε πλάσω σα τη μάνα μου, τον πατέρα μου, το παιδικό μου ανεπίστρεπτο φλερτ, το «θα μπορούσε να ήταν τέλεια» συζευγμένο με το «με ολοκληρώνει». Το «περνάμε καλά» με το «δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς Εκείνη / Εκείνον». Ώσπου έρχεται η γαμήλια ξε-κουκούλα. Το βαρέλι κάτω ακριβώς από τη μελίρρυτη επιφάνεια. Ξεβρακώστε αλλήλους. Σε μισώ γιατί με έκανες να νιώσω λίγη. Σε βαριέμαι γιατί με θέλεις σκλάβο σου και δεν το κρύβεις πια. Σε παρατηρώ που δεν έχεις ενδιαφέροντα και οργίζομαι. Με ενοχλείς όπως τρως, το ροχαλητό σου, τα βρακιά στο πάτωμα. Είσαι υποχόνδριος και δυσκοίλιος (#διπλής). Είσαι αλλού νταλού και για μένα πουθενά. Είσαι ένα μήνα αξύριστη. Η μπυροκοιλιά σου χαϊδεύει τα πατώματα. Έχεις χαλάσει το παιδί. Εσύ βάζεις λόγια στο παιδί και το έχεις μελαγχολήσει. Διαζύγιο ΤΩΡΑ! Μα, δεν είμαστε ήδη από χρόνια χωριστά;

Μακάριοι οι μη αναγνωρίσαντες εαυτούς και αλλήλους κάπου κει μέσα στις ασφυκτικά φορτωμένες με αυτολύπηση και προδομένη οργή παραπάνω γραμμές. Για τους αποδέλοιπους, το Marriage Story του Noah Baumbach είναι η ταινία - δεινή εμπειρία θύμησης οικείων κακών. Ο πενηντάρης πλέον συγγραφέας / σκηνοθέτης καταθέτει προσωπικό βίωμα από τον χωρισμό του με τη Jennifer Jason Leigh λίγο πριν τακιμιάσει με το όψιμο πίσω - από - την - κάμερα τάλαντο της Greta Gerwig (Ladybird και φέτο Little Women, αναμενόμενο παρεάκι του Marriage Story στις επικείμενες βραβευτικές κούρσες). Κι αν το αλησμόνητο The Squid and the Whale (2004, υποψήφιο για Όσκαρ Σεναρίου) ήταν η αφετηρία μιας κατάδυσης στα σκοτεινά νερά μιας επίπονης οικογενειακής διάλυσης, το Marriage Story αποτελεί τη διδακτορική διατριβή πάνω στους μηχανισμούς, στα θέλγητρα και το σχεδιασμό του ατομικιστικού αναπροσδιορισμού δια της δολοφονίας χαρακτήρα του συζύγου. Ο θάνατός σου – η ζωή μου μωρή. Να φύγεις να βρω τον εαυτό μου η γυναίκα. Θέλω την κηδεμονία. Μίλα με τη δικηγόρο μου.

Η αρετή και ψιλοκατάρα του έργου είναι ότι δαύτα τα έχει ορμηνέψει συγκλονιστικά ο Ingmar Bergman (Scenes from a Marriage, Persona), όσο και παρωδήσει ευστοχότερα ο Woody Allen στο Annie Hall. Ύστερις ο Νώε έχει αυτό το διαννοουμενίστικο μπουρζουά που δεν πιάνει τον εργατάκο ασούμε όσο τον τσίμπησε στο φυλλοκάρδι το Manchester By the Sea με ανάλογη θεματολογία. Ο Charlie (Adam Driver, μονιμάς συνεργάτης σε ερμηνεία καριέρας) και η Nicole (Scarlett Johansson, η χρονιά της φέτο και με το Jo Jo Rabbit) είναι το θεατρικό ζεύγος σκηνοθέτη - ηθοποιού που κινείται μεταξύ LA - NYμε το αγοράκι παραμάσχαλα, σε μια πιο εξισορροπημένη εκδοχή του Kramer Vs Kramer, πλαισιούμενη από μια γερή σαπορτάδα παλαιμάχων δικηγόρων (Alan Alda - Ray Liotta - μπαμπέσα Laura Dern ως το μόνο σίγουρο όσκαρ της ταινίας). Οι διάλογοι σπινθηροβόλοι, το πλανάρισμα θεατρικότατο με υπερθετικότατη σκηνοθετική καθοδήγηση των ερμηνευτών (ακόμη και έπειτα από 50 λήψεις το ξέσπασμα του Driver στο νέο, εργένικο σπίτι του επί της, και εκτός οθόνης ζωντοχήρας, Τζοχάνσεν είναι σπαραχτικά ψευδο-αυτοσχεδιαστικό).

Το Marriage Story δεν προσφέρεται για γλέντια και χαρές παρά πιότερο ως ομοιοπαθητική αυτοκάθαρση σε φρεσκοδιαζευγμένους. Όσο όμως κι αν οι χωρισμένοι δε γιορτάζουνε ποτέ(ς), ο Μπόμπακ κλείνει με μια νότα αισιοδοξίας και αλληλοκατανόησης. Ο Ντράιβερ ερμηνεύει Sondheim στο Being Alive, οι κρουνοί καταβρέχουν παριές και ματογυάλια και το Netflix καμαρώνει για μια ακόμη ισχυρά οσκαρική προσθήκη (The Irishman, The Two Popes, Dolemite Is My Name) που τουλάχιστον έπαιξε κι ένα μήνα στις αίθουσες πριν το streaming (6 Δεκέμβρη σταδωταμέρη). Ο Baumbach έβαλε την πρώην του λέει να δει τη μπομπίνα στο μοντάζ και αυτή του έστειλε σέλφι με το δακρυσμένο της πρόσωπο. Της άρεσε, είπε αυτός. Πολιτισμένα πράματα, βελούδινα διαζύγια και ενήλικες δημιουργίες που χαράζουν απαλά μια μέθεξη εις τα εντός σου.

Ηρωίδα. Είδωλο. Αρνήτρια.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί οι δικαστικοί λειτουργοί

Αυτό είναι μόλις το πρώτο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ για την Betsy West. Αντίθετα, για την Julie Cohen αυτό είναι το πέμπτο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ που σκηνοθετεί. Οι δυο τους συνεργάστηκαν για πρώτη φορά για αυτό το ντοκιμαντέρ, η συνεργασία τους, όμως, θα έχει και συνέχεια. Το επόμενο ντοκιμαντέρ που θα συνσκηνοθετήσουν δεν έχει ακόμα τίτλο, θα αφορά όμως στη ζωή και το έργο της Julia Child, της σεφ, συγγραφέως και τηλεοπτικής περσόνας, την οποία υποδύθηκε η Meryl Streep, στην ταινία μυθοπλασίας της (συγχωρεμένης) Nora Ephron με τίτλο «Τζούλι & Τζούλια» (Julie & Julia, 2009).

Η ταινία RBG: Μια ζωή για τη δικαιοσύνη (RBG), στην οποία η συντριπτική πλειοψηφία των συντελεστών (σκηνοθεσία, σενάριο, παραγωγή, διεύθυνση φωτογραφίας, μοντάζ, μουσική κτλ) είναι γυναίκες, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Ιανουάριο του 2018 στο φεστιβάλ του Σάντανς. Προβλήθηκε σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο και ήταν υποψήφια για δύο Όσκαρ: καλύτερου ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους και καλύτερου τραγουδιού (για το «I'll Fight» που έγραψε, τόσο τους στίχους όσο και τη μουσική, η – γυναίκα – Diane Warren κι ερμηνεύει η – γυναίκα – Jennifer Hudson!!!).

Η υπόθεση: RBG: Ακρωνύμιο που προκύπτει από το ονοματεπώνυμο της Ruth Bader Ginsburg. Η Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ, λοιπόν, είναι μόλις η δεύτερη γυναίκα που κατάφερε να γίνει αντιπρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ αλλά και η πρώτη δικαστίνα που έγινε pop φαινόμενο. H Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ, η οποία κυκλοφορεί σε κούπα, σε τατουάζ και σε meme, είναι 85 χρονών κι έχει αλλάξει τη θέση των γυναικών στην Αμερική αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Μεταξύ των άλλων, έχει καταφερθεί ανοιχτά ενάντια στον Τραμπ κι έχει κερδίσει υποθέσεις, που επέτρεψαν στις γυναίκες να στέκονται ισότιμα απέναντι στους άντρες συναδέλφους τους στη δουλειά αλλά και στο σπίτι. Παρά τα πολλά εμπόδια που συνάντησε στη λαμπρή της καριέρα η μικρή το δέμας αλλά τεράστια σε δύναμη και αποφασιστικότητα αυτή γυναίκα συνεχίζει να μάχεται για έναν καλύτερο κόσμο.

Η άποψή μας: Αν η δουλειά ενός ντοκιμαντέρ είναι να μας συστήσει ανθρώπους, των οποίων την ύπαρξη αγνοούσαμε, ενώ αξίζει να τους γνωρίσουμε, τούτο το ντοκιμαντέρ πετυχαίνει απολύτως το στόχο του. Πλησιάζει την μικροκαμωμένη αυτή γυναίκα γνωρίζοντας το βάρος των επιτεύξεών της αλλά με καθόλου σοβαροφανές ύφος. Ίσα – ίσα, οι δύο γυναίκες σκηνοθέτες πετυχαίνουν να μας δώσουν το πορτρέτο της RBG με μια καλώς εννοούμενη ελαφράδα. Και ναι, αξίζει τον κόπο να πας στο σινεμά και να γνωρίσεις μια γυναίκα 85 χρονών! Να μάθεις ότι της δόθηκε το προσωνύμιο «Notorious» σε ευθεία αναφορά με τον Notorious BIG, τον αφροαμερικάνο ράπερ, που σκοτώθηκε σε ηλικία 20 ετών σε «αυτοκινητιστικό δυστύχημα» (σημείωση: δεν πρέπει να ήταν λευκό Polo αυτό που τον χτύπησε).

Τι κοινό μπορεί να έχει ένας μαύρος, υπέρβαρος νεαρός (πριν δολοφονηθεί) με μια λευκή, μικροκαμωμένη υπέργηρη γυναίκα; Και οι δύο είναι γέννημα θρέμμα από το Μπρούκλιν! Να δεις τη μία μετά την άλλη, τις διαδοχικές μάχες και τις νίκες που πέτυχε ως ασκούμενη δικηγόρος, κερδίζοντας υποθέσεις που συνετέλεσαν ριζικά στο να επιτευχθεί ισότητα των δύο φύλων. Προσέξτε: υπερασπίστηκε και άντρα που ήθελε να πάρει επίδομα πατρότητας, όταν μετά τη γέννηση του παιδιού του, η σύζυγός του πέθανε και ο ίδιος αναγκάστηκε να το μεγαλώσει μόνος του! Να δεις να λατρεύεται από νεαρές γυναίκες, που πίνουν νερό στο όνομά της. Να δεις τη σχέση της με τον σύζυγό της, τον πρώτο άντρα που τη θαύμασε για το μυαλό της και την στήριξε ουσιαστικά. Να δεις τις προπονήσεις της στο γυμναστήριο! Να δεις την Kate McKinnon να την υποδύεται στο «Saturday Night Live».

Να δεις την RBG να απολαμβάνει την όπερα και να συμμετέχει σε μία όπερα, με ολοφάνερη ευχαρίστηση! Να την ακούς πόσο γλυκά και ήρεμα μιλάει: τόσο στην κάμερα όσο και από ηχογραφήσεις στις οποίες αγορεύει στο δικαστήριο. Ήρεμη δύναμη. Σχεδόν πάντα διαβάζοντας κείμενο. Πάντα προετοιμασμένη. Ποτέ να μην αντιδρά βεβιασμένα και αυθόρμητα. Ωραία τύπισσα. Άξια έγινε σύμβολο. Και συνεχίζει να δίνει τον αγώνα της, παρέχοντας την μειοψηφούσα θέση σε ένα Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, που πλέον έχει γίνει πάρα πολύ συντηρητικό. Κι αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό: το να πετυχαίνεις νίκες που βοηθάνε τους συνανθρώπους σου να ζουν καλύτερα, χωρίς (απαραίτητα) να βγαίνεις και να το βροντοφωνάζεις αυτό. Ρε την RBG...

ΥΓ: Πάντως, πρέπει να δηλώσω πως παρά το γεγονός ότι τούτο είναι ένα καλό κι ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ και η ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, «Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών» μπορεί να χαρακτηριστεί μια μέτρια ταινία μυθοπλασίας, ε, χίλιες φορές θα προτιμήσω την ταινία του Τζουμέρκα. Δεν τρελαίνομαι με τα ντοκιμαντέρ, σας το λέω να το ξέρετε...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Νοεμβρίου 2019 από την Neo Films!

Οι Άγγελοι του Τσάρλι ήταν τρεις: Η Κέλλυ, η Σαμπρίνα και η Κρις!

του zerVo (@moviesltd)

Για κάποιο περίεργο λόγο, που δεν έχω εξηγήσει ακόμη, η καλύτερη ημέρα, πέραν του Σαββατοκύριακου, για την προ τεσσάρων δεκαετιών, δικάναλη δημόσια τηλεόραση, ήταν η Παρασκευή. Αυτήν επέλεγαν οι δύο και πολλοί μας ήσαν, δίαυλοι της μικρής οθόνης τότε για να παρουσιάσουν τις πιο ονομαστές τους, ξένες σειρές, στην σπαργανωτή πράιμ τάιμ της εποχής. Δυναστεία, Ιππότης της Ασφάλτου, Ντάλας... Εννοείται πως ξέχωρη θέση σε αυτό το πρόγραμμα, κατείχε το γυναικείο τρίγωνο των άριστα εκπαιδευμένων πρακτόρων του σίριαλ Charlie's Angels, που δεν τολμούσε κανείς, τουλάχιστον της δικής μου ηλικίας, να χάσει επεισόδιο του. Μια και δεν είχε λόγο ύπαρξης την επομένη στο - εξαήμερο - σχολείο, καθώς όλες οι κουβέντες περιστρέφονταν γύρω από τις κοπελιές. Και βασικά γύρω από την υπερκουκλάρα Κέλλυ, που μας είχε κλέψει τις δεκάχρονες αγορίστικες καρδιές, παρότι άλλη ήταν η σταρ (Κρις) και άλλη έβγαζε συνήθως τα κάστανα από την φωτιά (Σαμπρίνα). Διόλου τυχαία, δε, όλα τα κοριτσάκια στο Δημοτικό, όποιο όνομα κι αν είχαν βαφτιστεί, Κέλλυ τα φώναζαν. Από που βγαίνει? Από το Μαργαρίτα...

Συναγερμός έχει σημάνει στις τάξεις της, διεθνούς πλέον, μυστικής οργάνωσης καταπολέμησης του κοινού εγκλήματος, που έχει ιδρύσει ο ζάπλουτος όσο και αγνώστου περαιτέρω ταυτότητας Τσάρλι Τάουνσεντ και αποτελείται από καλά εκπαιδευμένα, όσο και όμορφα κορίτσια από όλο τον κόσμο. Αιτία, η άκρως απόρρητη πληροφορία, πως μια διακεκριμένη προγραμματιστής, εργαζόμενη στον τεχνολογικό κολοσσό Μπροκ, είναι πανέτοιμη να δημοσιοποιήσει την επικινδυνότητα της υπερσύγχρονης (φωνητικής) εφαρμογής Καλίστο, κατασκευής της φίρμας, που ενδεχόμενα η αλόγιστη χρήση της, μπορεί να ανατρέψει την ασφάλεια του πλανήτη.

Προκειμένου να προστατευτεί η αγαθή και παρακινούμενη από ηθικά κίνητρα μάρτυρας Έλενα Χάφλιν, δύο από τα πλέον διακεκριμένα και έμπειρα στελέχη των Angels, η δυναμική Σαμπίνα Γουίλσον και η αεράτη πρώην μέλος της MI6, Τζέιν Κάνο, θα μεταβούν στην Ευρώπη, κατ εντολή της προϊσταμένης τους Ρεμπέκα Μπόσλει. Πολύ σύντομα όμως, οι δύο μπαρουτοκαπνισμένες Άγγελοι, θα καταλάβουν πως η αποστολή που θα κληθούν να φέρουν εις πέρας κρύβει αμέτρητους κινδύνους. Και ενόσω το λογισμικό θα διαρρεύσει, θα πρέπει να βάλουν τα δυνατά τους, προκειμένου να το εντοπίσουν και να το ανακτήσουν, έχοντας πάντα σαν προτεραιότητα την ασφάλεια της κοπέλας που το δημιούργησε.

Με αφετηρία το μακρινό Ρίο Ντε Τζανέιρο, εκεί που ανάβει το φυτίλι της ιστορίας, οι κοπελούδες θα διασχίσουν ολάκερη την υφήλιο, προκειμένου να επαναφέρουν την τάξη. Τι Αμβούργο, τι Λονδίνο, τι Βερολίνο, τι Κωνσταντινούπολη, δεν θα αφήσουν ούτε πέτρα απάτητη στον κόσμο ετούτο, αν δεν αποκαλύψουν την μηχανορραφία που κρύβεται πίσω από το σόφτγουερ της συμφοράς. Που απλώς του δίνεις εντολές σαν την Alexa κι εκείνο τις πραγματοποιεί, εισβάλλοντας στα κατά τόπους δίκτυα και τις πραγματοποιεί. Ο σχεδιαστής του, δηλαδή, προς καλού το έφκιασε, στην πορεία οι ανέντιμοι και οι υποχθόνιοι το έβαλαν στο μάτι και θέλησαν να το μετατρέψουν σε υπερόπλο. Και τώρα που βρίσκεται στα χέρια τους, άντε να τους το αρπάξεις. Ειδικά αν μέσα στις τάξεις της ομάδας καταστολής, παίζει και ανείπωτη προδοσία, που ουδείς γίνεται να μαντέψει από που ακριβώς προέρχεται.

Είσαι λοιπόν από εκείνους που ακόμη φέρνουν στην μνήμη δυο πραγματάκια, είτε από το παλιό καλό TV παρελθόν των κοριτσιών του Τσάρλι, είτε από την πιο πρόσφατη - είκοσι χρονάκια πριν κοντά ε? - αναβίωση τους, για το μεγάλο εκράν? Ε, διέγραψε τα! Δεν μπορώ να καταλάβω το πως και το γιατί, η τόσο πιασάρικη συνταγή του superpower θηλυκού τριγώνου των girls, που με βασικό τους όπλο το στιλ και την γοητεία, μετατράπηκε από τους υπεύθυνους στην Columbia σε τέτοιο αχταρμά. Δεν είχαν να κάνουν και πολλά στον σχεδιασμό τους οι ιθύνοντες. Να ακολουθήσουν κατά γράμμα τον τσελεμεντέ, να βρουν εκεί πέρα και μια παρέα αναγνωρίσιμων (βασικά) και σέξι (βασικότερα) μορφονιών, να στήσουν και μια πλοκή της προκοπής, με δυο καταδιώξεις και τρία αστεία κι αυτό θα ήταν όλο. Μια χαρά επαναφορά της πασίγνωστης μαρκίζας, δυο ωρίτσες περιπέτειας και πάμε για το επόμενο.

Ο ιός της Avengerίλας κτύπησε λοιπόν τους εμπνευστές ενός σεναρίου, που απέχει χιλιάδες ουγγιές από το ορίτζιναλ θέμα. Πρώτον και κυριότερον, η επιχείρηση Τάουνσεντ πλέον έχει παγκοσμιοποιημένο χαρακτήρα, ξεφεύγοντας σημαντικά από τα στενά όρια της Αμέρικα. Αδιάφορη εναλλαγή, μια χαρά είχαμε περάσει παίζοντας αποκλειστικά και μόνον στα στενά όρια της Καλιφόρνιας, στην περί το μιλένιουμ φιλμική διλογία του McG. Έκπληξη νάμπερ του! Οι Αγγέλοι δεν είναι μόνο τρεις, αλλά χίλιοι δεκατρείς! Διάσπαρτοι από άκρου εις άκρο της γης, με στόχο να εξολοθρεύσουν το πάσης φύσης Κακό. Εδώ κι αν μιλάμε για έγκλημα, που δεν προσδίδει το παραμικρό στην εξέλιξη του στόρι. Και οι σουρπρί δεν σταματούν εδώ, αφού πολλαπλάσια του κανονικού δεν είναι μόνο τα μαχητικά κορίτσα, αλλά και οι επιμελητές τους (λογικό, πάντως) καθώς Μπόσλει, δεν είναι ο ένας και μοναδικός μεταφορέας των εντολών του μεγάλου αφεντικού, αλλά επίσης καμιά πενηνταριά νοματαίοι σκόρπιοι...

Το πιο αρνητικό στην όλη σύνταξη των περιεχομένων, είναι που το τρίγωνο δεν είναι δομημένο αποξαρχής, από το πρώτο δευτερόλεπτο της, ας την πούμε, αφήγησης. Ούτε καν οι τρεις πράκτορες ετερόκλητα συμμαζεύονται σε μια ομάδα, μέσα στο εισαγωγικό ημίωρο του έργου. Υπαρκτές ως Angels είναι μόνο οι δύο, με την τρίτη να εισχωρεί σταδιακά στην φράξια τους, ούσα εκείνη που τις έβαλε σε περιπέτειες, δημιουργώντας τον κύβο της Καλλιστώς. Ναι! Ακριβώς! Καμία αποκάλυψη, αφού η διαφαινόμενη τελευταία της ομάδας, πολύ σύντομα στην πορεία μοιάζει πως θα κλείσει το τριάνγκλ, ακόμη κι αν οι ικανότητες της στην μάχη είναι άκρως περιορισμένες. Κι όμως, στην πρώτη κιόλας πρόκληση, θα σφαλιαρώσει, θέτοντας τον νοκ άουτ, έναν γορίλα από εκείνους που δεν κάνουν καλά ούτε τέσσερις Σταλόνε. Έλεος ρε συ Evan Σπηλιωτόπουλε, που στην ευχή το σκαρφίστηκες όλο αυτό το μπουρδολόγι? Και εντέλει σε ποιον ακριβώς θεατή απευθύνεσαι, αν όχι σε εκείνον που ξέρει πολύ καλά τι ακριβώς σημαίνουν Οι Άγγελοι του Τσάρλι στην λαϊκή του κουλτούρα?

Από την αρχή, μέχρι το τέλος της, η δημιουργία της (από που κι ως που και) σκηνοθέτιδας Elizabeth Banks είναι ένα τεράστιο φάουλ, πάνω στην βασική έννοια του θρυλικού τίτλου. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Goodmorning Angels, Goodmorning Charlie! Ούτε καν την πιο στοιχειώδη ατάκα δεν χρησιμοποιεί στα λόγια του το σκριπτ, αφού ο Άνθρωπος πίσω από την οργάνωση, δεν είναι απλά άφαντος, αλλά ανύπαρκτος! Πουθενάς! Μια φορά κάπου ακούγεται στην έναρξη, άντε κι άλλη μια στα τελικά κρέντιτς, που οι ιεροσύλοι εδωπά, μου ήθελαν και νοσταλγική ανατροπή. Στο μεταξύ στο κυρίως σώμα, καταγράφεται μια ίντριγκα που την έχουμε ματαδεί καμιά εκατοστή φορές, με ανήθικους και τιποτένιους, κάτι σερνικά της πλάκας, ανάξια, ανίκανα, μπιστολέρο της φακής και μπρατσαράδες της ροβύθας. Κυρίες μου, η ικανή πυγμή του ανδρός είναι εκείνη που θα αναδείξει τον θρίαμβο σας. Η απάντηση μου στα περί φεμινιστικού μηνύματος, εξίσου της πλάκας, που βολοδέρνει πέρα δώθε διαρκώς στον αγέρα.

Περιέργως δε, η ίδια η ντιρεκτρίς, που αναλαμβάνει τον ρόλο της κεντρικής (!!!) Μπόσλει - που είσαι ρε Billάρα Murray? - είναι και η πιο χοτ γυναικεία μορφή του συνόλου. Στα 45 της! Σφαλματάρα γίγας το καστινγκ, αν θυμηθούμε πως το προηγούμενο τρίο συνέθεταν η Diaz, η Liu και η Drew. Ελάχιστα ελκυστική η εικόνα, που κτίζουν η ασέξουαλ αγοροκόριτση Kristen Stewart, η (πανυ)ψηλέγκω γαζέλα Ella Balinska και η κακοφωτισμένη Naomi Scott, που οκ, στον Alladin είχε δείξει και πέντε χάρες. Σαν να τραβά τα μαλλιά του μου φαίνεται, ο τωρινός Τοτέμ - Υπερμπόζ - Patrick Stewart (που δεν έχει τρίχα) με όσα τον ορίζουν να κάνει, για να κολλήσει δυο ένσημα σύνταξης παραπάνω. Σε ένα ριμπούτ αχρείαστης παρέκκλισης από τα κλισέ, που δεν σέβεται κατ ελάχιστο το πρωτότυπο, που φτιάχτηκε πρόχειρα με τον μπούσουλα της αρπαχτής για να αποκτήσει, απλά και μόνο, περαιτέρω συνέχειες, που δεν ακολουθεί καν τους κανόνες, έστω τον πιο βασικό: Οι Άγγελοι του Τσάρλι είναι Τρεις! Και σίγουρα όχι, ο Σέρδελης, ο Μέρδελης και ο Χατζηπετρής!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Νοεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Πες το σενάριο ακόμα το ψάχνω...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Θάλασσα είδαμε, χέλια είδαμε, θαύμα όμως, γιοκ

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1978 στη Θεσσαλονίκη Σύλλας Τζουμέρκας. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες «Χώρα προέλευσης» (2010) και «A Blast» (2014) – στη δεύτερη πρωταγωνίστρια είναι (όπως κι εδώ) η Αγγελική Παπούλια. Και οι τρεις μεγάλου μήκους ταινίες του έκαναν η καθεμιά τους την παγκόσμια πρεμιέρα τους σε κάποιο μεγάλο κινηματογραφικό φεστιβάλ. Η «Χώρα προέλευσης» συμμετείχε στην «Εβδομάδα Κριτικής» του φεστιβάλ Βενετίας, το «A Blast» έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κάρλοβι Βάρι και το «Θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών» στο τμήμα «Πανόραμα» του περασμένου φεστιβάλ Βερολίνου.

Και στις τρεις μεγάλου μήκους ταινίες του Τζουμέρκα, το σενάριο το συνυπογράφει ο ίδιος με την Γιούλα Μπούνταλη, η οποία παίζει επίσης και στις τρεις ταινίες του. Ο ίδιος ο Σύλλας, που έχει σπουδάσει εκτός από σκηνοθεσία, θέατρο και υποκριτική, έχει εμφανιστεί ως ηθοποιός στις δύο από τις τρεις (έως τώρα) ταινίες του Αργύρη Παπαδημητρίου, ενώ παίζει και στην νέα ταινία του συναδέλφου του, το «Monday», που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στο post production.

Η υπόθεση: Στη μικρή πόλη του Μεσολογγίου, δύο γυναίκες ζουν μοναχικές ζωές ενώ ονειρεύονται την ώρα και τη στιγμή που θα ξεφύγουν από εκεί. Η Ελισάβετ ήταν κάποτε μια πολύ φιλόδοξη αστυνομικός της αντιτρομοκρατικής. Αυτή της η φιλοδοξία, όμως, δεν άρεσε σε κάποιους, που την παγίδευσαν. Έτσι, με τον πιτσιρικά γιο της, πήρε μετάθεση ως διευθύντρια του αστυνομικού τμήματος στο Μεσολόγγι. 10 χρόνια μετά, είναι βυθισμένη στο αλκοόλ και σε ανούσιες σχέσεις, ενώ το μόνο που πραγματικά θέλει είναι να γυρίσει μετά βαΐων και κλάδων στην Αθήνα.

Από την άλλη, η Ρίτα εργάζεται στο τοπικό εργοστάσιο επεξεργασίας χελιών. Ο αδελφός της είναι τραγουδιστής στο πιο «χάι» ξενυχτάδικο του Μεσολογγίου, η μητέρα τους έχει κάτι σαν Αλτσχάιμερ και η ίδια δεν μιλάει πολύ, σχεδόν καθόλου, αλλά βλέπει πολλά, παράξενα, βίαια όνειρα. Ένας ξαφνικός θάνατος αναστατώνει τη μικρή κοινωνία της επαρχιακής πόλης και θα φέρει τις δύο γυναίκες τη μία στο δρόμο της άλλης. Δυο γυναίκες, που έως τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν γνώριζαν η μία την ύπαρξη της άλλης. Δυο γυναίκες, που ετοιμάζονται για τη δική τους έξοδο του Μεσολογγίου. Δυο γυναίκες, που θα έρθουν έτσι τα πράγματα ώστε η μία να γίνει η σωτηρία της άλλης...

Η άποψή μας: Το ομολογώ: όταν καλούμαι να γράψω κείμενο για ελληνική ταινία, συνήθως δυσκολεύομαι. Δεν την αντιμετωπίζω με τον ίδιο τρόπο που θα αντιμετώπιζα μια ταινία από το εξωτερικό. Εδώ υπάρχουν μια σειρά από μεταβλητές, που με επηρεάζουν. Και δεν είμαι αντικειμενικός. Από την άλλη, για ακόμα μια φορά, θα ξεστομίσω το προφανές: η απόλαυση ενός έργου τέχνης είναι εντελώς υποκειμενική υπόθεση κι εξαρτάται από πλήθος παραγόντων, βασικός εκ των οποίων είναι η αισθητική άσκηση και η μακροχρόνια τριβή με την (Έβδομη εδώ) Τέχνη. Πλατειάζω. Ας είναι. Πάμε πίσω στις ελληνικές ταινίες. Όταν είναι καλή – ή μάλλον, όταν μου αρέσει, για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι – ενθουσιάζομαι, παρασύρομαι και γράφω κάτι-σαν-ύμνο, που ενδεχομένως δεν τον χρειάζεται το φιλμ. Αλλά να, συμβαίνει. Έστω, αυτό μπορεί να προσπεραστεί χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.

Το θέμα είναι: τι γίνεται όταν μια ελληνική ταινία δεν είναι του γούστου σου; Μμμ, εδώ σε θέλω μάγκα. Όταν η ταινία είναι άθλιο εμπορικό κατασκεύασμα, το στοχοποιώ ως τέτοιο και το... σκίζω, όπως (πιστεύω πως) του αρμόζει. Κι αυτό εύκολο: γράφεις και πιο χαβαλεδιάρικα, γίνεται ένα σχετικό πανηγύρι, το διασκεδάζεις, αυτοί που θα πάνε να δούνε την ταινία (πχ το «Λάρισα εμπιστευτικό», τυχαίο το παράδειγμα) θα τη δούνε χωρίς να ξέρουν την ύπαρξή σου, αυτοί που θα σε διαβάσουν λογικά δεν θα πήγαιναν έτσι κι αλλιώς να δούνε την ταινία, win win situation. Η επόμενη περίπτωση είναι η πιο δύσκολη: τι γράφεις για μια ελληνική ταινία γυρισμένη από κάποιον ταλαντούχο νέο άνθρωπο, που είναι ολοφάνερο πως ξέρει σινεμά, δεν ξεπουλιέται για να κάνει ένα εμπορικό φιλμ, αλλά προφανώς θα ήθελε να δει την ταινία του όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμος κι εσύ έχεις (μερικές χοντρές) ενστάσεις;

Γράφεις την πικρή αλήθεια μέχρι σημείου παρεξηγήσεως; Ή γράφεις ένα κείμενο – χάδι για τα αυτιά του δημιουργού της ταινίας; Τι θα του κάνει περισσότερο καλό; Να του υποδείξεις τα προβλήματα (όπως εσύ τα αντιλαμβάνεσαι) για να τα... διορθώσει στο μέλλον; Εδώ υπάρχει ο κίνδυνος να χαρακτηριστείς από... χολερικός έως συμπλεγματικός, κομπλεξικός μαλάκας κι άλλα τέτοια όμορφα. Εξάλλου, ποιος είσαι εσύ για να κάνεις υποδείξεις, ε; Από την άλλη, αν κρύψεις τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι και αναξιόπιστος απέναντι στους (όποιους) αναγνώστες σου θα είσαι και ο σκηνοθέτης, χωρίς να βρίσκει μια ανάλυση με αλήθειες που ίσως πονάνε, δεν θα μάθει ποτέ κάτι το οποίο μπορεί να βρίσκεται μπροστά στα μάτια του, αλλά είναι τόσο «μέσα» σε όλο αυτό, που δεν μπορεί να το δει.

Οδηγός μου πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν είναι η εναρκτήρια σκηνή από το «Έτοιμη για όλα» (To die for, 1995) του Gus Van Sant, όπου η φιλόδοξη τύπισσα που υποδύεται η Nicole Kidman, λέει το εξής: «If you get too close to the screen, all you can see is a bunch of little dots. You don't see the big picture until you stand back. But when you do, everything comes into focus». Αυτό. Οπότε, πάμε στο δια ταύτα. Υπήρχαν πράγματα στην τελευταία ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα που θαύμασα κι άλλα που με στεναχώρησαν. Ας πούμε: η κατάκτηση των αισθητικών μέσων είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Η εικόνα που βλέπουμε, συνδυασμός της διεύθυνσης φωτογραφίας και της θέσης αλλά και της κίνησης της κάμερας, είναι το λιγότερο εντυπωσιακή. Υπέροχα, πανέμορφα πλάνα, γεμίζουν την οθόνη. Ο τόπος γυρισμάτων: εξαιρετική επιλογή. Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και μέρη τουριστικής ομορφιάς. Το Μεσολόγγι κρίνεται σπουδαία επιλογή, τόσο ως φυσικό τοπίο και σκηνικό στο οποίο λαμβάνει χώρα το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας όσο και ως σύμβολο. Διπλό σύμβολο.

Από τη μία, τόπος με τεράστιο πληθυσμό χελιών, τα οποία από παντού στον κόσμο (στην Ελλάδα, κυρίως από το Μεσολόγγι) όταν έρθει η ώρα για ζευγάρωμα και γέννηση νέας ζωής, μεταναστεύουν στη θάλασσα των Σαργασσών και μόνον εκεί, για να το πετύχουν (πέρα όλων των άλλων, έτσι προκύπτει και ο πολύ ωραίος τίτλος της ταινίας). Από την άλλη, η Έξοδος του Μεσολογγίου, ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια των ανθρώπων της πόλης να φύγουν από αυτήν ενώ βρισκόταν υπό την πολιορκία Τούρκων και Αιγυπτίων κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Κατέληξε σε σφαγή, υμνήθηκε από ανθρώπους όπως ο Λόρδος Βύρωνας και προκάλεσε φιλελληνικό κύμα σε όλη την Ευρώπη. Ε, και οι δύο γυναίκες πρωταγωνίστριες της ταινίας, τη δική τους Έξοδο από το Μεσολόγγι επιχειρούν...

Η ατμόσφαιρα και η πραγματικότητα της ζωής σε μια μικρή πόλη «συλλαμβάνονται» ως επί τω πλείστον με ακρίβεια. Μικρή πόλη, λίγα πράγματα να κάνεις, ανία, βαρεμάρα και, ωπ, πού θα διοχετευθεί η οργή, η δυσαρέσκεια, η απογοήτευση, η ακύρωση; Σεξ εντ ντραγκς εντ... σκυλάδικα! Ως εδώ, πάρα πολύ ωραία. Έλα όμως που το σενάριο δεν κατορθώνει να μετουσιώσει όλα όσα (αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι) θέλει να πει σε κάτι που να μην φαντάζει κατασκευή, ψεύτικο κι εντέλει, άκυρο. Πάρα πολλά σύμβολα, πάρα πολλές υποπλοκές, πάρα πολλοί χαρακτήρες, πάρα πολύ μπέρδεμα, πάρα πολύ κακό για το, εντάξει, όχι τίποτα, αλλά μια απογοήτευση τη νιώθεις. Μια πιο λακωνική προσέγγιση θα βοηθούσε την ταινία, θα απλοποιούσε τα πράγματα, θα ικανοποιούσε και τον πιο απαιτητικό θεατή. Το πιστεύω αυτό.

Θα το πίστευαν το σενάριο πιο πολύ και οι ηθοποιοί. Δείτε πχ τις ερμηνείες της Αγγελικής Παπούλια με οδηγό τον Λάνθιμο και με οδηγό τον Τζουμέρκα. Και στο «A Blast» και σε τούτη την ταινία, δεν την πίστεψα. Άρα, ο βασικός φορέας του φιλμ, με πετάει έξω από αυτό. Για να μην μιλήσουμε για την Μπούνταλη. Δεν έχει σημασία το μέγεθος του ρόλου. Προσέξτε την πχ στη μικρή σκηνή που έχει στην ταινία του Fatih Akin, το «Μαζί ή τίποτα», ως υπάλληλο ξενοδοχείου, που έχει φίλους ακροδεξιούς αν δεν είναι και η ίδια ακροδεξιά: είναι τρομερή! Εδώ, με ρόλο που έχει γράψει η ίδια, με δικό της σενάριο, ε, δεν την πιστεύεις.

Η ταινία δεν σε παρασύρει στο μύθο της, το παραμύθι της. Σενάριο και storytelling λοιπόν, υπερφιλόδοξα αλλά δεν ικανοποιούν ποτέ. Και το μοντάζ αντί να απλοποιεί τα πράγματα, να τα μπερδεύει ακόμα περισσότερο. Ένα υπαρξιακό θρίλερ όπου ούτε το υπαρξιακό ούτε το θρίλερ του πράγματος πείθουν. Καλή η ατμόσφαιρα και οι ιδέες, το... χέλι όμως ξεφεύγει μέσα από τα χέρια των δημιουργών της ταινίας. Και είναι πολύ κρίμα αυτό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Νοεμβρίου 2019 από την Strada Films!

- Έμαθα Ότι Βάφεις Σπίτια.
- Φκιάνω και τα ξυλουργικά μόνος μου.

του gaRis (@takisgaris)

17 Νοέμβρη έσβησες 77 κεράκια, αναμμένα στο μανουάλι της Καθολικής σου ενοχής. 1 μέτρο και 63 εκατοστόμετρα γίγαντας. Είσαι μορφή Marty. Μισό αιώνα κινηματογραφική Ιστορία. Με πόσες (νάναι 26 οι φορές;) τσαλακωμένες αντρίκιες ζωές έχεις φορτώσει τα κάδρα σου. Πάντα η ίδια Ταινία. Οργανωμένο Έγκλημα και η δίκαιη Τιμωρία. Η δια βίου παράνομη τρυφηλότητα και η ύστερη πτώση από το έλεος του Θεού. Με απαράμιλλη φινέτσα, εμβριθή γνώση του Μέσου και αμετανόητη συμπόνια για τους καταδικασμένους σου ήρωες. Να σε ρωτήσω κατιτίς Marty; Μετά τα Mean Streets - Taxi Driver - Raging Bull - Goodfellas, ποίος ο λόγος να κάνεις κινηματογράφο τα τελευταία 30 χρόνια; Τι έχεις να αποδείξεις ακόμη σε αυτή τη γενιά που λατρεύει τους Avengers και τον Μπάτμαν. Είπες «αυτά δεν είναι σινεμά» και τους έπιασε σηψαιμία. Κι αν μερικοί αναρωτήθηκαν πως τολμάς να μιλάς από καθέδρας, εσύ δίνεις πληρωμένη απάντηση.

Με 9 κάμερες. 309 σκηνές. 117 λοκέισονς. 108 μέρες γυρίσματος. 209 λεπτά διάρκειας. $160Μ μπάτζετ. Με τη βρωμοπαρέα De Niro - Pesci, επιτέλους με Pacino και μια ιδέα Anna Paquin για να κλείσει το οσκαρικό καρέ. Από κοντά Keitel - Romano - Cannavale - Maniscalco για να γεμίσει η μικρή νεοϋορκέζικη Ιταλία παλιές και νέες δόξες του υποκόσμου. Στα 1974, ο κολλητός σου Francis σε πρότεινε για να γυρίσεις το Νονό νο2. Δε σε παίξανε γιατί ήσουν ακόμη άβγαλτος (λέει). Κι έρχεσαι μια ζωή μετά να βάλεις ταφόπλακα στην έννοια Μαφία στη μεγάλη οθόνη, όπως ο Clint στο γουέστερν με τους Ασυγχώρητους. Οι συφοριασμένοι περιμέναμε να κλείσεις τριλογία Goodfellas -Casino με μυδραλιοβόλο καλπασμό και freeze frame, κερασμένο από το αρρωστημένο χιούμορ των φαταλιστικά μη σεσσωσμένων φιγούρων σου. Είχαμε παραβλέψει πως αυτό επισυνέβη ήδη με το Wolf of Wall Street.

Κανείς στην Paramount δε γουστάριζε άλλη μια συνεργασία Scorsese - De Niro που έπιασε την κατοστάρα σε κόστη με το καλημέρα. Μια 10ετία βολόδερνε η παραγωγή. Ώσπου το πράσινο φως δόθηκε από θεωρητικά το πιο απίθανο στούντιο, στον καλλιτέχνη που δε βλέπει ποτέ σινεμά στη μικρή οθόνη (πόσο μάλλον στην ταμπλέτα): Ted Sarandos κυρίες μου. Netflix. Το περσινό Roma του Quaron δεν πήρε το μεγαλύτερο όσκαρ απλώς και μόνο επειδή υπήρχε η κατηγορία του ξενόγλωσσου (που πλέον δικαιότερα ονομάζεται best international film). H Lisa Taback και το επιτελείο της χτυπούν την Ακαδημία που βρίσκεται έτι σε άρνηση για το μέλλον που λέγεται streaming (με τα AppleTv και Disney Plus να σέρνουν ήδη το χορό) εκεί που πονά, στο υπογάστριο μέσα - για - μέσα. Το γκαγκστερικό έπος του Marty με την αφάν γκατέ παλιοπαρέα είναι το παρατεταμένο κλείσιμο ματιού στους αρνητές της συμβιωτικής σχέσης σινεμά και διαδικτύου.

Ποιός σκότωσε το Jimmy Hoffa (Pacino); Όντως ο μπιστικός του, ο επονομαζόμενος και Ιρλανδός Frank Sheeran (DeNiro); Βαλτός από το μέντορά του δεύτερου, τον διαβόητο Russell Bufalino (Joe Pesci); Με γυναίκες - κόρες - θηλυκά στη βούβα. Εμείς λούσα και ζωάρα κι ο μπαμπάς πιστολέρο στο δόξα πατρί. Πότε ήσουνα φεμινιστής Μάρτυ για να γενείς τώρα στα γεράματα; Εσύ είσαι παρών για ένα μοναχά λόγο. Να κλείσεις τους ανοιχτούς λογαριασμούς σου με την Ιστορία. Να τα πεις όλα στρωτά, στιλπνά, αφουγκρασμένα. Αν ήθελες νταβαντούρι θα γύριζες εσύ το Joker (που σαν την έτερη ταινία - φαινόμενο, το αριστούργημα The Passion of the Christ πέρασε το σύνορο του $1 Billion) αντί να το δωρίσεις στον Todd Phillips. Σε ένα δίκαιο σύμπαν θα παίζατε τα δυο σας για τον κότινο, αντί με τη φετινή χολυγουντιανή ρετροσπεκτίβα του Tarantino (μεγάλη η χάρη του). Το ξέρω πως δε σου έφτασε το τιμητικό όσκαρ καριέρας που ατύπως σου δόθηκε για το The Departed. Έχεις ακόμη χυμούς μέσα στο καύκαλό σου γεροντάρα. Και καλώς έπραξες. Να κερδίσεις φέτος και να πας σπίτι σου. Για να σε λατρέψουμε πιο πολύ εν τη απουσία σου, όπως όλους τους μεγίστους του σιναφιού.

Στο TIFF Lightbox της 350 King Street West του downtown Toronto, έμεινα 3 ½ ώρες και δε με νίκησε ούτε η μαγκωμένη γοφαριά μου, μήτε ο σακχαρώδης διαβήτης ώστε να εκδράμω έστω άπαξ στις gender - fluid τουαλέτες του ιστορικού βένιου. Ούτε το de-aging της τιτανομεγιστοτεράστιας ILM με ενόχλησε ιδιαίτερα. Ο Pacino υπερέβαλλε εαυτόν ως είθισται, μα ολωσδιόλου με έγνοιαξε. Ο De Niro ως αρχαιοελληνική θεότης αυτοσυγκράτησης με ταξίδεψε σε τόπους σκοτεινούς όπου απέδρα η λύπη, ο στεναγμός και ο θάνατος ο απαιώνιος, εκείνος που σε κυκλώνει και σου αρπάζει την ψυχή πολύ πριν την τελευταία πνοή. Κι ας την έκανε τη λαδιά ο Bob όταν απαίτησε να μείνει ο Mickey Rourke εκτός cast (από ημέρες Angel Heart η κόντρα, τι τα θες). Όσο για τούτη τη φάτσα τον Pesci, άριστα έπραξε ο Φρυδάς και τον παρακέλευσε μια πενηντάρα βολές για να πει το ναι. Στον αντίποδα της αλησμόνητης γκραβούρας που παρέδωσε στο Goodfellas, o Joe είναι ο κινητήρας - στο - ρελαντί του στόρυ βαρύγδουπης συγγραφικής υπογραφής ενός Steven Zaillian (Schindler’sList, Gangs of NewYork, Moneyball). Από δίπλα οι δυο έτεροι σωματοφύλακες, ο (4η σερί εργολαβία) Rodrigo Prieto στα φώτα και η Θεία (#διπλής) Thelma στα ψαλίδια.

Έμαθα ότι βάφεις σπίτια Marty και βάζεις και τα κουφώματα μονάχος σου άμα λάχει. Άξιος ο μισθός σου και θαυμαστά τα έργα σου. Σε ευχαριστώ γιατί υπήρξες, υπάρχεις και θα υπάρχεις καταχωρημένος στη χρυσή βίβλο του σινεμά. Το The Irishman είναι η βραδυπορούσα πομπή, ο επιθανάτιος ρόγχος, η επιτύμβιος στήλη και η τρανή παρακαταθήκη όσων με παρρησία υπηρέτησες μισόν αιώνα. Με τις θαυμαστές αρετές και τα ενόχως λατρεμένα κουσούρια σου. Γιατί μας έμαθες να ζηλεύουμε αντί να φθονούμε και να δικαιολογούμε αντί να ντρεπόμαστε μια αρμαθιά κολασμένους χαρακτήρες που σκάλωσαν καθοριστικά στη μνήμη. Κάποιοι έγιναν κινηματογραφιστές εξαιτίας σου, κάποιοι άλλοι πιάσαμε γραφίδα για το μεράκι σου. Και καθώς θα βγαίνεις για πάντα από το σκοτεινό δωμάτιο του προβολατζή, άφησε την πόρτα μισάνοιχτη πίσω. H μοναξιά της αδιάφορα βαρετής ζήσης μας μέλλεται ανυπόφορη χωρίς τη μέθεξη των εικόνων σου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Νοεμβρίου 2019 από την Odeon!

Μπορείτε να θυμηθείτε πόσες φορές έχουμε πει “…για πάντα”; Mία μοντέρνα ιστορία αγάπης που δυναμώνει, αναπνέει και πονάει στους έντονους ρυθμούς ζωής του σήμερα, είναι το δραματικό ρομάντζο Για Πάντα που σκηνοθετεί ο Γιάννης Παπαδάκος (υπεύθυνος για τα Bachelor 2 και 3) σε σενάριο Cagan Irmak, σε μια ελεύθερη διασκευή της ταινίας Issiz Adam (Πάντα Μόνος). Ο Πέτρος και η Ζωή που παίζουμε εγώ με την Κατερίνα, είναι δύο νέοι διαφορετικών καταβολών που ζουν ένα μεγάλο έρωτα στην Αθήνα του σήμερα. Ο άστατος Πέτρος βρίσκει στη Ζωή μια ηρεμία που τον απελευθερώνει, του δείχνει έναν καινούργιο δρόμο φιλόδοξο να ακολουθήσει, μα κάποια στιγμή ασφυκτιά από την δέσμευση. Σταδιακά στην επιφάνεια θα βγουν προβλήματα και αντιξοότητες, που θα βάλουν εμπόδια στον δεσμό τους. Θα τα ξεπεράσουν? Ή αυτός ο έρωτας θα διαλυθεί, αφήνοντας σημάδια και στους δύο?

Πρωταγωνιστούν οι Γιάννης Τσιμιτσέλης, Κατερίνα Γερονικολού, Όλγα Δαμάνη, Χάρης Μαυρουδής, Ευγενία Σαμαρά μαζί τους και οι Στέργιος Αντούλας, Αντιγόνη Νάκα, Σπύρος Κυριάκος, Πένυ Αγοραστού, ενώ φιλική συμμετοχή έχουν οι Βασιλική Ανδρίτσου, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Γιώργος Αρμένης, Υρώ Λούπη, Ευαγγελία Μουμούρη, Σάκης Νταντούλας, Θανάσης Παπαθανασίου, Μιχάλης Ρέππας.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιανουαρίου 2020 από την Village!

Ένας χωρισμός! Ο υποψήφιος για Όσκαρ κινηματογραφιστής Noah Baumbach σκηνοθετεί αυτήν την προσεγμένη και ανθρώπινη Ιστορία Γάμου (Marriage Story) για τη διάλυση μιας σχέσης και τη διατήρηση μιας οικογένειας, μια ταινία που έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές και συγκαταλέγεται στις καλύτερες των συντελεστών της. Ο Τσάρλι, ένας θεατρικός σκηνοθέτης στην εναλλακτική σκηνή της Νέας Υόρκης και η Νικόλ, μια υποσχόμενη ηθοποιός που δεν έχει ξεδιπλώσει το ταλέντο της, περιγράφουν εναλλάξ το τι αγαπούν ο ένας στον άλλο, μετά από δέκα χρόνια γάμου. Τα λεγόμενά τους συνοδεύονται από ένα μοντάζ των προσωπικών τους στιγμών, που αποπνέουν μια αίσθηση απόλυτης φυσικότητας: σαν μια γλυκιά αδιάκριτη ματιά στη ζωή που βρίσκει πάντα τον τρόπο να διαβρώσει τα ανθρώπινα αισθήματα. Ένα πολυεπίπεδο «δράμα διαζυγίου» που ισορροπεί ανάμεσα στο δάκρυ και το χαμόγελο και βυθίζεται στα άδυτα ενός ακατανόητου λαβύρινθου: ο χωρισμός είναι κάτι τόσο πιο βαθύ από το απλό τέλος μιας ιστορίας.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η Scarlett Johansson ως Νικόλ και ο Adam Driver ως Τσάρλι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Νοεμβρίου 2019 από την Odeon!

Αυτό που δεν βλέπεις, μπορεί να σε πληγώσει! Παγιδευμένη σε μια βίαιη, κακοποιητική σχέση με έναν πλούσιο και ευφυή επιστήμονα, η Σεσίλια Κας καταφέρνει να αποδράσει μέσα στη νύχτα και να εξαφανιστεί, με τη βοήθεια της αδερφής της ενός παιδικού της φίλου και της μικρής του κόρης. Όταν όμως ο βάναυσος πρώην σύντροφος της Σεσίλια αυτοκτονεί και της αφήνει ως κληρονομιά ένα μεγάλο μέρος της τεράστιας περιουσίας του, η Σεσίλια υποψιάζεται ότι πρόκειται για παγίδα. Μια σειρά από παράξενες συμπτώσεις θα αποβούν σχεδόν θανατηφόρες και θα απειλήσουν τις ζωές εκείνων για τους οποίους η Σεσίλια νοιάζεται. Η λογική της θα αρχίσει να κλονίζονται και θα προσπαθεί απελπισμένα να αποδείξει στον περίγυρό της ότι καταδιώκεται από μια αόρατη παρουσία που την στοιχειώνει. Ο παραγωγός Jason Blum, ένας πρωτοπόρος των ταινιών του φανταστικού και του τρόμου, υπογράφει τον Αόρατο Άνθρωπο για λογαριασμό της Blumhouse Productions. Η ταινία Ο Αόρατος Άνθρωπος (The Invisible Man) είναι γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Lee Whannell. Πρόκειται για έναν από τους εμπνευστές του Σε Βλέπω, ο οποίος σκηνοθέτησε την sci fi περιπέτεια Upgrade και την ταινία τρόμου Insidious: Chapter 3.

Η βραβευμένη με ΕΜΜΥ ηθοποιός Elizabeth Moss (Εμείς, The Handmaid’s Tale) πρωταγωνιστεί σε μια τρομακτική και σύγχρονη ιστορία εμμονής, η οποία αντλεί έμπνευση από το κλασικό, αρχετυπικό τέρας της Universal, τον Αόρατο Άνθρωπο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Tulip Ent.!