Movies Ltd

Το Τέρας του Ζανκτ Πάουλι! Μετά τη μεγάλη επιτυχία του πολυβραβευμένου «Μαζί ή Τίποτα», ο Fatih Akin εμπνέεται από την πραγματική ιστορία ενός διαβόητου Γερμανού κατά συρροή δολοφόνου και επιστρέφει με την πιο τολμηρή και αμφιλεγόμενη ταινία της καριέρας του. Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου 2019. Αμβούργο, δεκαετία του ‘70. Με μια πρώτη ματιά, ο Φρις «Φίτε» Χόνκα είναι ένα αξιολύπητο, χαμένο κορμί όπως τόσοι άλλοι γύρω του. Ο άνδρας με το παραμορφωμένο πρόσωπο’ περνάει τις νύχτες του μεθώντας στο καταγώγιο «Το Χρυσό Γάντι» και κυνηγώντας μοναχικές γυναίκες για λίγη συντροφιά. Κανείς από τους θαμώνες δεν μπορεί να υποψιαστεί ότι ο φαινομενικά άκακος Φίτε είναι στην πραγματικότητα ένα τέρας... Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα που πριν χρόνια σόκαραν τη Γερμανία, το θρίλερ Το Χρυσό Γάντι (Der goldene Handschuh / The Golden Glove) αφηγείται την ιστορία του Φρις Χόνκα, ενός άνδρα που δολοφόνησε και διαμέλισε πολλές γυναίκες, με φόντο το αγαπημένο του μπαρ, όπου οι μεθύστακες θαμώνες συγκινούνται με γλυκανάλατα τραγούδια και το ποτό μετατρέπεται σε αντανακλαστικό ενάντια στον πόνο, τη λαχτάρα και τον καημό. Αναβιώνοντας επάξια το πνεύμα του σπουδαίου, «σκοτεινού» αμερικανικού σινεμά της δεκαετίας του ‘70, το οποίο μιλούσε θαρραλέα για κοινωνίες και ανθρώπους που νοσούν, ο Akin μένει μακριά από παγίδες ωραιοποίησης των σίριαλ κίλερ και κοιτάζει κατάματα την σκοτεινή καρδιά της ανθρωπότητας, μιλώντας για μια ολόκληρη χώρα που έθαψε βαθιά τις ενοχές και τα τραύματά της, χωρίς όμως να ξέρει ότι εκείνα θα επιστρέψουν για να την στοιχειώσουν.

Τον βασικό ρόλο του τέρατος του Ζανκτ Πάουλι κρατά ο ηθοποιός Jonas Dassler.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την Rosebud 21!

Δεν μπορείς να δραπετεύσεις από το Μανχάταν! Η ταινία 21 Γέφυρες (21 Bridges) είναι μια περιπέτεια δράσης που σκηνοθετεί ο Brian Kirk, στην πρώτη του μεγάλου μήκους απόπειρα για τον κινηματογράφο, μετά από μια αξιόλογη διαδρομή στην μικρή οθόνη. Η πλοκή του φιλμ ακολουθεί έναν ατιμασμένο ντετέκτιβ της αστυνομίας της Νέας Υόρκης που έχει μια ευκαιρία για λύτρωση. Όταν «ρίχνεται» σε ένα ανθρωποκυνηγητό για να πιάσει ένα δολοφόνο, αρχίζει να ανακαλύπτει μια τεράστια συνομωσία που ενώνει τους συναδέλφους του με μια εγκληματική αυτοκρατορία. Πρέπει να αποφασίσει ποιον κυνηγάει και ποιος τον κυνηγάει. Κατά τη διάρκεια του ανθρωποκυνηγητού, το Μανχάταν είναι εντελώς αποκλεισμένο για πρώτη φορά, ακόμα και οι 21 γέφυρές του.

Ο «Μαύρος Πάνθηρας» Chadwick Boseman πρωταγωνιστεί σε μία δυνατή αστυνομική περιπέτεια από τους παραγωγούς του «Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη», έχοντας δίπλα τους τους JK Simmons και Sienna Miller.

Στις δικές μας αίθουσες? Τον Δεκέμβριο του 2019 από την Odeon!

Σήμερα τα Φώτα κι οι Φωτισμοί! Από την σκηνοθέτη της ταινίας Γεννήθηκα στο Τίτο Βέλες Teona Strugar Mitevska, έρχεται η δραματική ταινία Θεός υπάρχει το όνομα της είναι Πετρούνια (Gospod postoi, imeto i' e Petrunija). Θεοφάνεια. Σε μια μικρή πόλη, κάπου στη Βόρεια Μακεδονία, ο αγιασμός των υδάτων είναι από τις πιο σημαντικές στιγμές για την κοινότητα, καθώς επικρατεί η πεποίθηση πως το πρόσωπο που πιάνει τον σταυρό θα έχει ευλογία και καλή τύχη στη ζωή του. Τη μεγάλη μέρα, κόντρα σε ό,τι ορίζει η παράδοση, μια άνεργη ανύπαντρη γυναίκα βουτάει στο νερό και πιάνει τον σταυρό. Εξοργισμένοι που έμειναν με άδεια χέρια, οι άντρες την κατηγορούν για ασέβεια. Η γυναίκα, όμως, αρνείται να παραδώσει τον σταυρό. Διότι είναι πια έτοιμη να αντισταθεί στα έμφυλα στερεότυπα ενός κόσμου συντηρητικού.

Κοινωνικός ρατσισμός, σεξισμός, θρησκευτικές προκαταλήψεις, στοιχειοθετούν ένα κοινωνικό δράμα με ξεκάθαρες πολιτικές προεκτάσεις, σκηνοθετημένο με σωστό ρυθμό και νεύρο. Η ερμηνεία της Zorica Nusheva χειμαρρώδης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Νοεμβρίου 2019 από την AMA Films!

Δυο γυναίκες, ένα μυστήριο, μια μικρή πόλη! Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών, η τρίτη ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα μετά την Έκρηξη και τη Χώρα Προέλευσης, παρακολουθεί δυο γυναίκες, μια αστυνομικό, πρώην στέλεχος της αντιτρομοκρατικής, και μια εργάτρια σε ένα εργοστάσιο παραγωγής χελιών, που ζουν σε μια επαρχιακή πόλη στη Δυτική Ελλάδα. Όταν μια μυστηριώδης αυτοκτονία θα φέρει τα πάνω-κάτω στη μικρή πόλη και θα πυροδοτήσει έναν άγριο κύκλο βίας, οι ζωές των δύο γυναικών που μέχρι χθες αγνοούσαν η μία την ύπαρξη της άλλης, θα αρχίσουν να συγκλίνουν. Δεν το ξέρουν ακόμη, αλλά από τη συνάντησή τους μπορεί να κρέμεται η σωτηρία τους. Μια ταινία για τη χαμένη αξιοπρέπεια, τη λύτρωση και τα μυστικά που κρύβουν οι βάλτοι, συμπαραγωγή Ελλάδας, Γερμανίας, Ολλανδίας και Σουηδίας.

Για το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών, ο Τζουμέρκας ξανασυνεργάζεται με τις πρωταγωνίστριες της Έκρηξης και της Χώρας Προέλευσης αντίστοιχα, στους δύο κεντρικούς ρόλους, την Αγγελική Παπούλια και τη Γιούλα Μπούνταλη, ενώ γύρω τους τη σκοτεινή κοινότητα της πόλης ερμηνεύει ένα σπουδαίο επιτελείο ηθοποιών: Χρήστος Πασσαλής, Αργύρης Ξάφης, Θανάσης Δόβρης, Λαέρτης Μαλκότσης, Μαρία Φιλίνη, Κρίστιαν Κουλμπίντα, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Μιχάλης Κίμωνας, Θάνος Τοκάκης, Λαέρτης Βασιλείου, Άλκηστις Πουλοπούλου και η Κατερίνα Χέλμη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Νοεμβρίου 2019 από την Strada Films!

Ένα Καρμπιρατέρ Τεστοστερόνης

του gaRis (@takisgaris)

Πόσες φορές έχω δει δαύτη την ιστορία με τα γρυλλίζοντα- αντιβοώντα τετράτροχα αγωνιστικά οχήματα; Πάμπολλες μεν, ουχί αρκετές δε. Πάρε τα δείγματα από τα Φαστ και Φιούριας που πάνε κοντά δέκα τεμάχια πια. Το ραλί, από τσαμπουκαλεμένες κούρσες στα πειραϊκά βοτσαλάκια ως το Τόκιο Ντρίφτ και τα Παρίσια -Ντακάρια παραμένει μια διασκεδαστική σιγουράντζα όσο κι άλλη μια εισπραχτικώς εξασφαλσμένη επένδυση. Έπεται πως τα $100Μ+ που έριξε στα τετράλιτρα δωδεκακύλινδρα διθέσια της Φεράρι και το θρυλικό GT40 που αλώνισε το Σήμπρινγκ και τη Ντεϊτόνα η πάλαι ποτέ 20th Century Fox παίζουν ένα στοιχηματικό σιγουράκι για τον εξής λόγο: Το Ford V Ferrari είναι μια βίντατζ μηχανοκίνητη δραματουργία, αποκείνες που παραπέμπουν νοσταλγικά σε μια εποχή που το ανδρικό εγώ έπαιζε πάνω από πλούτη και κατασκευαστικά μεγαλεία, σμιλεμένο σε κώδικες αγώνων μέχρι τελικής κοπώσεως, ξεθεωμένων ορίων και συντριπτικής πτώσεως, ωσότου οι φλόγες να τυλίξουν σε σεντόνι θανατερό τους ατρόμητους πιλότους μιας κούρσας δίχως γυρισμό.

Διότι το Le Mans 66, πέρα από το μέχρις εσχάτων 24ωρο τεστ αντοχής των δυο σημαντικότερων εκπροσώπων έβα της παγκοσμίου αυτοκινητοβιομηχανίας (σόρρυ Tesla) ήταν έτι πιότερο η πρεμούρα των Ντητροϊτιανών Φορντ να ρημάξουν τη Μοντένα των Φεράρι ήδη με τα βομβαρδιστικά αερόπλανα B24 του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και το κυνήγι ανελέητο ως τα μέσα του ’60 με τον Χένρυ (Φόρντ) τον ΙΙ να παρακαλάει τον Έντζο (Φεράρι) και το ντηλ να ανατινάζεται με τον δανδή Ιταλιάνο να χλευάζει τον ροδαλό Αμερικάνο για τις παλιατζούρες αμάξια του, τα πάχητά του και το ότι εν τω συνόλω εμετρήθη-εζυγίσθη και απεδείχθη ελλιποβαρής συγκρινόμενος με τον ένδοξο πατριάρχη προγονό. Αυτό ήταν. Μέσω του μεθοδικού τεξανού οδηγού/πιονέρου κατασκευαστή διθεσίων Caroll Shellby (Matt Damon) και του οξύθυμου αλλά αρχιμάστορη οδηγάντζα Ken Miles (Christian Bale) η Αμερική θα διεκδικήσει, έστω και σαν κοπρόσκυλο στην κούρσα με τα ιταλικά καθαρόαιμα, μια χαμένη μαγκιά, μια νίκη κόντρα στις πρόβλεψες κι ό,τι άλλο σούρχεται ρίξτο, καθώς Χόλυγουντ είναι στην πιο ακραιφνώς αναπολόγητα προβλέψιμη κινηματογραφική εκδοχή.

Σαφώς κι ο James Mangold έχει δώσει αξιόλογα διαπιστευτήρια αυθεντικότητας στον κομικόκοσμο της Marvel (Wolverine και ιδιαίτερα με το Logan). Μια σαμουράι σινεματική ηθική, με κώδικες αξιοπρέπειας, μάχης ενάντια στο φαταλιστικά αναπόφευκτο, πίεση στο όριο του ανθρωπίνως εφικτού. Ευθυτενής, τραγανή εικονογράφηση, ήχος μαγικά μιξαρισμένος και μοντάζ υψηλών ταχυτήτων στις σκηνές της κούρσας που πιάνουν άριστα. Η συνταγή παλιακή, η κατάληξη στον πόντο προβλέψιμη με τις απαραίτητες ασπρόμαυρες φωτό του τέλους να κραυγάζουν οσκαρικούς αλλαλαγμούς. Ο Matt Damon (δυστυχές που δεν πιάνει ύψη Behind the Candelabra ή The Martian) περιφέρει το σταριλίκι του γενικόλογα ενώ ο άλλου επιπέδου ερμηνευτής Christian Bale το ζορίζει ιδιοσυγκρασιακά με κόκνυ αξάν και γκριμάτσες ένα τουλάχιστον τσίμπημα πάνω. Τα 30 κιλά που έχασε μετά την παρολίγον οσκαρική του περσινή εμφάνιση ως Ντικ Τσένι μαρτυρία προσήλωσης όμως, να, όπως σχεδόν κάθε τι, ακόμη και παρά την μεγαλοπρεπή παρουσία του βραβευμένου συγγραφέα / ηθοποιού Tracey Letts ως Φορντ, το πράμα μένει από καύσιμο στα σεναριακά πιτς. Γυναικεία παρουσία πασπαλισματική, ακόμη και η σχέση πατέρα-γιου (γράφω για την οικογένεια του Mils/Bale) αβαθής, σεναριακή στρακαστρούκα. Η μηχανή καλογρασαρισμένη, η κατάληξη βαρετά όμως προσχεδιασμένη.

Θυμάμαι εύκολα μια ανώτερη ταινία στο είδος, έτσι μαστόρικη, γλασέ αλλά και σαφέστατα πιο ουσιαστική ως κόντρα χαρακτήρων και φιλοσοφίας ζωής. Ήταν το Rush (2013) του αρχηγού (μην είσαι κοροϊδιάρης) στα τοιαύτα Ron Howard που πραγματεύτηκε ψύχραιμα και στοχαστικά την κόντρα James Hunt – Niki Lauda. Με το ένα τρίτο του μπάτζετ αλλά και οφθαλμοφανή αποτελεσματικότητα στον τεχνικό τομέα. Η διαφορά με το Ford V Ferrari έγκειται στο ότι η χρονιά φέτο είναι σαφώς πενιχρότερη σε σημείο που θα μπορούσε το δεύτερο να χτυπήσει εννιάδα, βία οχτάδα στα όσκαρς, πέρα από τα αδιαφιλονίκητα σε ήχους και μοντάζ. Ανεξαρτήτως αυτού ο James Mangold έχει καμώσει μια ταινία συμπαγή, εύγεστη και καλοχώνευτη παρά τις 2 ½ ώρες διάρκειας. Μια ιστορία πλήρη συναρπαστικής οδηγικής δράσης που καλοβλέπεται δίχως ενοχές τύπου ετοιματζίδικου μιας χρήσης. Δεν είναι λίγο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!

I Heard You Paint Houses! Ο Ιρλανδός (The Irishman) του Martin Scorsese, είναι μια επική ιστορία για το οργανωμένο έγκλημα στη μεταπολεμική Αμερική, μέσα από τα μάτια του βετεράνου του Β' Παγκόσμιου Πολέμου Φρανκ Σίραν, ενός απατεώνα και εκτελεστή που συνεργάστηκε με διαβόητες μορφές του 20ού αιώνα. Καλύπτοντας διαφορετικές δεκαετίες, η ταινία παρουσιάζει ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα μυστήρια της Αμερικανικής Ιστορίας, την εξαφάνιση του θρυλικού ηγέτη του εργατικού συνδικάτου Τζίμι Χόφα, και μας ταξιδεύει με μοναδικό τρόπο στα μυστικά μονοπάτια του οργανωμένου εγκλήματος: τις εσωτερικές διαδικασίες, τις αντιπαλότητες και τις διασυνδέσεις με πολιτικούς. Το σενάριο της παραγωγής του τηλεοπτικού δικτύου Netflix υπογράφει ο τιμημένος με αμέτρητα βραβεία Steven Zaillian.

Έπειτα από την συνεργασία τους στο «Καζίνο» το 1995, ο Martin Scorsese (Κακόφημοι Δρόμοι, Ο Ταξιτζής, Οργισμένο Είδωλο, Τα Καλά Παιδιά, Ο Πληροφοριοδότης) και ο Robert De Niro (Ο Βασιλιάς της Κωμωδίας, Το Ακρωτήρι του Φόβου, Καζίνο) ενώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους, δημιουργώντας ένα πανίσχυρο τρίγωνο με τον σπουδαίο Al Pacino. Πέρα από τους δύο πρωταγωνιστές συμμετέχουν ακόμη και οι Joe Pesci (Κάποτε στην Αμερική, Τα Καλά Παιδιά, Καζίνο) και Harvey Keitel (Κακόφημοι Δρόμοι, Η Αλίκη δε μένει πια εδώ, Reservoir Dogs) ενώ το καστ ολοκληρώνουν οι Anna Paquin, Bobby Cannavale, Ray Romano, Stephen Graham, Stephanie Kurtzuba, Aleksa Palladino, Welker White, Kathrine Narducci, Jesse Plemons, Jack Huston, Louis Cancelmi και Domenick Lombardozzi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2019 από την Odeon!

Μια μάχη που άλλαξε την ροή του πολέμου! Η σκηνοθεσία της ταινίας Η Ναυμαχία του Μίντγουεϊ (Midway) ανήκει στον ειδικό των ταινιών δράσης Roland Emmerich (Ημέρα Ανεξαρτησίας, Μετά την Επόμενη Μέρα), ο οποίος καταφέρνει να κάνει μια επικών διαστάσεων πολεμική ταινία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και σε υπαρκτά πρόσωπα στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια κινηματογραφική εμπειρία που πρέπει να βιώσεις στην αίθουσα. Για τη δημιουργία της ταινίας, έχει πραγματοποιηθεί εκτενής έρευνα σε ιστορικά αρχεία για να είναι η ταινία ακριβής και σωστά τοποθετημένη. Η αφήγησή της πραγματοποιείται μέσα από τρεις οπτικές γωνίες: από την πλευρά των Ιαπώνων, από την πλευρά των αμερικανικών Υπηρεσιών Πληροφόρησης και από την πλευρά των πιλότων που πολέμησαν στο USS Enterprise. Η ταινία αναφέρεται σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα. Οι ήρωες αυτής της ναυμαχίας κατάφεραν να κατατροπώσουν τον εχθρό ενάντια στα προγνωστικά χάρη στο θάρρος και την τόλμη τους. Η Ναυμαχία του Μίντγουεϊ εξιστορεί μία από τις πιο φημισμένες μάχες μεταξύ του αμερικανικού και ιαπωνικού στόλου, που έδωσε στις αμερικανικές δυνάμεις το προβάδισμα στο μέτωπο του Ειρηνικού στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ταινία, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, αφηγείται την ιστορία των αξιωματικών και των στρατιωτών, που χρησιμοποίησαν το ένστικτο τους, το σθένος τους και τον ηρωισμό τους για να νικήσουν τον εχθρό, παρά τις αντίξοες συνθήκες.

Το μοναδικό cast, το οποίο απαρτίζουν οι Ed Skrein (Αλίτα: Ο Άγγελος της Μάχης) ως Ντικ Μπεστ, Patrick Wilson (Watchmen) ως Έντουιν Λέιτον, Luke Evans (Άννα) ως Γουέιντ ΜακΚλάσκι, Aaron Eckhart (Ο Σκοτεινός Ιππότης) ως Τζίμι Ντουλίτλ, Nick Jonas (Jumanji: Καλώς ήρθατε στη ζούγκλα) ως Μπρούνο Γκάιντο, Mandy Moore (Σκοτεινές Δυνάμεις) ως Ανν Μπεστ, Dennis Quaid (Μετά την Επόμενη Μέρα) ως Γουίλιαμ ’Μπουλ’ Χάλσεϊ και Woody Harrelson (Οι Τρεις Πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι) ως Τσέστερ Νίμιτς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Odeon!

Εκτός Ελέγχου! Κωμική περιπέτεια για όλη την οικογένεια είναι η ταινία Παίζοντας με τη Φωτιά (Playing with Fire) που σκηνοθετεί ο Andy Fickman. Όταν ο πυροσβέστης Τζέικ Κάρσον και η ελίτ ομάδα του ειδικών πυροσβεστών έρχονται να διασώσουν τρία αδέρφια από μια καταστροφική πυρκαγιά, αμέσως συνειδητοποιούν ότι καμιά εκπαίδευση ως τώρα δεν θα μπορούσε να τους προετοιμάσει για την πιο δύσκολη δουλειά τους – να γίνουν μπεϊμπισίτερ. Οι πυροσβέστες αδυνατούν να εντοπίσουν τους γονείς των παιδιών και ενώ τους συμβαίνουν τα πάνω-κάτω στη ζωή και στη δουλειά τους, γρήγορα μαθαίνουν ότι τα παιδιά - όπως οι πυρκαγιές - είναι άγρια και απρόβλεπτα.

Πρωταγωνιστούν οι John Cena, Keegan-Michael Key, John Leguizamo, Brianna Hildebrand, Christian Convery, Finley Rose Slater.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την Odeon!

Ιστορίες της Νέας Υόρκης! Ο τρεις φορές υποψήφιος για Όσκαρ Edward Norton (American History X) σκηνοθετεί, γράφει το σενάριο και πρωταγωνιστεί στην συναρπαστική ταινία Οι Σκιές του Μπρούκλιν (Motherless Brooklyn), βασισμένη στο διάσημο μυθιστόρημα του Jonathan Lethem. Νέα Υόρκη,1957. Ο Λάιονελ Έσρογκ, ένας μοναχικός ιδιωτικός ντετέκτιβ με σύνδρομο Τουρέτ, αναλαμβάνει να διαλευκάνει τον φόνο του μέντορα και μοναδικού φίλου του, Φρανκ Μίνα. Έχοντας λιγοστά στοιχεία και ένα ψυχαναγκαστικό μυαλό στη διάθεση του, ο Λάιονελ ανακαλύπτει τα καλά φυλαγμένα μυστικά που κρατούν σε ισορροπία τη μοίρα ολόκληρης της πόλης. Σε μία μυστηριώδη διαδρομή από τα ποτισμένα με τζιν τζαζ κλαμπ του Χάρλεμ ως τις σκληρές φτωχογειτονιές του Μπρούκλιν και τα πολυτελή σαλόνια των εμπόρων εξουσίας, ο Λάιονελ έρχεται αντιμέτωπος με κακοποιούς, διαφθορά και τον πιο επικίνδυνο άνδρα της πόλης για να τιμήσει τη μνήμη του φίλου του και να σώσει τη γυναίκα που μπορεί να αποδειχτεί σωτήρας του.

Με φόντο τη νουάρ ατμόσφαιρα του 1957 και με μουσική επένδυση τα τζαζ ακούσματα της εποχής, ο Edward Norton δίνει σάρκα και οστά σε έναν ανορθόδοξο ντετέκτιβ με σύνδρομο Τουρέτ, ενώ μαζί του εμφανίζονται οι Bruce Willis, Willem Dafoe, Alec Baldwin, Gugu Mbatha-Raw και Bobby Cannavale.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Νοεμβρίου 2019 από την Tanweer!

Praying For Time

του zerVo (@moviesltd)

Το πλέον αναγνωρισμένο γιορτινό τραγούδι όλων των εποχών, αλλά και η διαχρονικότερη επιτυχία στην ιστορία του ποπ πενταγράμμου, κυκλοφόρησε πριν από ακριβώς 35 χρόνια, τις πρώτες ημέρες του Δεκέμβρη του σημαδιακού 1984. Εννοείται πως το (διπλό Α Side, καθώς στην πίσω πλευρά βρισκόταν το επίσης μέγκαχιτ Everything She Wants) 45άρι μονομιάς καρφώθηκε στην κορυφή των σχετικών πινάκων επιτυχιών της Μεγάλης Βρετανίας, ερμηνευμένο μάλιστα από ένα ντουέτο που τω καιρώ εκείνω έκανε πραγματικά θραύση. Με την πληροφορία, όμως, τότε να κινείται με ρυθμούς χελώνας και τις πρώτες παρουσιάσεις του από το ελληνικό ραδιόφωνο να γίνονται σχεδόν ανήμερα των Χριστουγέννων, από όσους ραδιοφωνικούς τζόκεις είχαν την άκρη να φέρουν το δισκάκι από το εξωτερικό, στα μέρη μας το I Gave You My Heart γέμισε τις προθήκες των δισκοπωλείων, ούτε λίγο ούτε πολύ, με την έλευση του νέου έτους. Φυσικά και προκλήθηκε κι εδώ ο αντίστοιχος χαμός, με το κομμάτι να παίζει παντού, σε όλες τις disco πολλάκις κάθε βράδυ, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να έχει φτάσει καρναβάλι και από τα μεγάφωνα των κλαμπς να ακούγονται ακόμη καμπανάκια και σήμαντρα. Last Christmas, λοιπόν.

Άστατη, εγωκεντρική, ανεύθυνη και ασυνεπής, η νεαρή Κέιτ, κοπέλα που οραματίζεται κάποια στιγμή να σταθεί σαν πρωταγωνίστρια των μιούζικαλς στα θεατρικά σανίδια του Γουέστ Εντ, προς το παρόν δεν μπορεί να στεριώσει πουθενά, καθώς λόγω του άναρχου χαρακτήρα της, οι φίλοι κι οι κολλητοί την έχουν κάνει πέρα. Ούτε όμως και με την οικογένεια της τα πηγαίνει καλά, καθώς έχει αποτραβηχτεί από την, εμμονική στις τραγικές εικόνες του εμφυλίου που είχε ζήσει στην πατρίδα της Γιουγκοσλαβία, μητέρα, τον απελπισμένο πατέρα της, διακεκριμένο νομικό στα πάτρια εδάφη, που όμως δεν μπορεί να εξασκήσει το επάγγελμα του ως μετανάστης στην Αγγλία και απασχολείται ολημερίς ως οδηγός ταξί και την μυστικοπαθή και εσωστρεφή, μεγαλύτερη αδελφή της. Όσο για την δουλειά της, ως πωλήτρια σε εποχιακό στολιδάδικο της αγοράς του Κόβεν, μάλλον κι αυτή χάλια πηγαίνει, καθώς τα ελάχιστα χρήματα που βγάζει, δεν της φτάνουν καλά καλά για τα βραδινά ποτά της, πόσο μάλλον για να νοικιάσει ένα μικρός διαμέρισμα, ώστε να μην περιφέρεται στους καναπέδες όσων περιστασιακά την φιλοξενούν.

Το κυριότερο όμως, η Καταρίνα, που στις φλέβες της ρέει το ζόρικο βαλκάνιο αίμα, με τον άστατο βίο που διάγει, δεν προσέχει ούτε στο ελάχιστο τον εαυτό της, ειδικά αυτή την περίοδο, καθώς τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν κλείνει, έναν ακριβώς χρόνο από το ισχυρό καρδιακό επεισόδιο που κλόνισε σημαντικά την υγεία της. Η εμφάνιση στο κατώφλι του μαγαζιού ενός γοητευτικού συνομήλικου της, εντελώς διαφορετικού από εκείνους τους πομπώδεις, συνηθισμένους έρωτες της μιας βραδιάς, του συνεσταλμένου, ευγενικού και καλοσυνάτου Πολ, θα της αλλάξει μονομιάς τον τρόπο σκέψης, μα κυρίως συμπεριφοράς. Θα της ανοίξει περισσότερο τους ορίζοντες, μαθαίνοντας την να κοιτάζει πάντα ψηλά.

Και με αυτό τον τρόπο θα προστεθεί ακόμη ένας κρίκος στα αγαπημένα της μπερδεμένης κοπελιάς, μετά από το τραγούδι που λατρεύει, αλλά και τον ένα και μοναδικό George Michael, που τους στίχους από τα σουξέ του, γνωρίζει απέξω και ανακατωτά. Το περίεργο με τον γεμάτο κοινωνικού περιεχομένου, ενδιαφέροντα καινούργιο της (όπως τον νιώθει) μποίφρεντ, είναι που εκείνος εξαφανίζεται διαρκώς, χωρίς να αφήνει ίχνη του, συνεπώς κι εκείνη είναι δύσκολο να τον εντοπίζει όποτε τα ζόρια της καθημερινότητας την πλησιάζουν και τον έχει ανάγκη.

Κάπως έτσι σιγά σιγά μπαίνουμε στην εποχή εκείνη της χρονιάς, που φιλμς στολισμένα με γκι, χιόνια και καλικάντζαρους κάνουν την εμφάνιση τους για να τονώσουν ακόμη πιότερο το εορταστικό κλίμα. Τον χορό για φέτος σέρνει ένα ρομ κομ σημαντικά διαφοροποιημένο από τα τετριμμένα, κάτι που για το επαναλαμβανόμενο στα κλισέ του είδος, από μόνο του ορίζει στοιχείο θετικότατο. Η ιστορία που παρακολουθούμε, δεν ακολουθεί την πεπατημένη, κορίτσι αγαπάει αγόρι / προβληματάκια εμφανίζονται στην σχέση / τα πάντα λύνονται ως δια μαγείας στο δεδομένο χάπιλι εβερ άφτερ. Αντιθέτως, από τις πρώτες κιόλας στιγμές, μπροστά στο ιερό ενός ναού της (πιο) αγαπημένης μας, όσο και πολύπαθης, γείτονος, καταλαβαίνει κανείς πως κάτι εναλλακτικό, ίσως και πειραγμένο θα ξετυλιχθεί στο πανί.

Και πραγματικά αυτό συμβαίνει, αφού ωσότου να εμφανιστεί ο καλός μας, μπροστά στα άυπνα ματάκια της Κέιτ, μαθαίνουμε, έστω και από επιδερμίδας, τι τρέχει στο σύγχρονο σοσιολογικό γίγνεσθαι μιας δυτικής πολιτείας, που επιθυμεί να δείξει προοδευτική, όπως το πολύβουο Λονδίνο. Μπρέξιτ στην πρώτη γραμμή, ανεργία, ρατσισμός στο έπακρο, ουρά οι άστεγοι έξω από τα συσσίτια, αγωνία για το τι θα συμβεί την επαύριο... Σε αυτό το περιβάλλον κινείται και η ζορισμένη από τα πάντα γύρω της κοπελίτσα, που ενδεχόμενα βλέπει την ζωή μέσα από το πρίσμα του "θα τα κάνω όλα εδώ και τώρα, για την πάρτη μου, δεν ξέρω άλλωστε, καν πόση ζωή μου απομένει". Το εγώ της μόνιμα μηχανοδηγός, θα της κλείσει σταδιακά την μία πόρτα μετά την άλλη. Ωπ, να σου η απόγνωση. Και ο φόβος...

Κι όμως η ταινία ούτε για μισό της καρέ δεν δείχνει απαισιόδοξη ή πεσιμιστική, το αντίθετο. Ο σκηνοθέτης Paul Feig, δυο δεκαετίες κοντά κινούμενος στο κινηματογραφικό κουρμπέτι, δεν έχει δείξει να μην γνωρίζει το πως να κουμαντάρει σωστά την κομεντί, με ποιοτικότερο δείγμα γραφής του άλλωστε τις σπαρταριστές, όσο και αθυρόστομες Bridesmaids του. Εδώ ο Αμερικάνος βρίσκοντας έναν αναμενόμενο σύμμαχο στο πολυποίκιλο σενάριο της (οσκαρούχας από το 95 στα διασκευασμένα για το Sense And Sensibility) Emma Thompson, επιχειρεί να ντυθεί την καπαρντίνα του μετρ του genre Richard Curtis, ακολουθώντας τον επιτυχημένο μπούσουλα των Love Actually. Ίδιος τόπος, ίδιο κλίμα, ίδιο ζωγραφισμένο με γιρλάντες ντεκόρ στα πλάγια του Τάμεση, πανομοιότυπη συλλογιστική: Ανθρωπιάς, ζεστασιάς, αλληλεγγύης, προσέγγισης ψυχών, ευχολογίου, Χριστουγέννων με μια λέξη. Εκεί που διαφοροποιεί την οπτική του, είναι στο πως κτίζει το ρομάντζο. Κι αυτό το πράττει αλλιώς από το συνήθειο, έξοχα και απρόσμενα.

Ερμηνευτικά το φιλμ είναι ραμμένο πάνω στην ράχη της Emilia Clarke. Της 33χρονης κι ας μην της φαίνεται, σταρ, που μπορεί οι πάντες να θαυμάζουν από το επικό σίριαλ του Θρόνου, εγώ που δεν έχω δει ούτε κλάσμα δευτερολέπτου της σειράς, γνωρίζω από το επίσης αγαπησιάρικο (αν και με ένθερμους οχτρούς, για έναν σημαντικό λόγο) Me Before You, αλλά και την συμμετοχή της σε ένα τεύχος της Star Wars Saga. Από ομορφιά? Μπόλικη. Αλλά και από ταλέντο. Η ξανθούλα Λονδρέζα τραγουδά, χορεύει, διασκεδάζει, κλαίει, γελά, εκφράζεται, όσο ακριβώς χρειάζεται για να φέρει εις πέρας τον ρόλο της αξιοπρεπώς. Είναι προφανές πως δεν παίζει την μόστρα του καλού κοριτσιού, κάτι σαν το φλιπ σάιντ ας πούμε της πιο λάιτ Lily James. Από την μεριά του ο Henry Golding δεν είναι η πάστα του τυπικού ζεν πρεμιέ, το γνωρίσαμε άλλωστε αυτό στο Crazy Rich Asians, που άδικα δεν πήρε διανομή στην Ελλάδα. Λιγομίλητος όπως ορίζει το σκριπτ, αλλά ευθύς και ακριβής, στο μέτρο των απαιτήσεων μέχρι να οδηγηθούμε στον απρόσμενα φορτισμένο οίστρο της εξόδου.

Καταλύτης, για να μην το λησμονούμε, του θετικού οβερόλ αποτελέσματος, δεν είναι άλλος από τον αφανή πρωταγωνιστή, τον ίδιο τον George Michael. Το ένα μισό εκείνο, των υπέρλαμπρων Wham (το άλλο, πόσο νοσταλγικά, διακρίνεται για ένα μόλις δευτερόλεπτο στην εκπνοή) που μας την έκανε τόσο νωρίς, παίρνοντας αντάμα του ένα τεράστιο κομμάτι της νεανικής μας αθωότητας. Τα τραγούδια του σκάζουν σαν κορνίζες των επιμέρους σεκάνς, με τους στίχους τους να αγκαλιάζουν με μια ξεχωριστή ζεστασιά τις εικόνες. Η ώρα του Praying For Time, δε, μοιάζει με μαχαιριά, καθώς η τόσο ξέχωρη φωνή του τυλίγει την ανατρεπτική διαπίστωση. Με βούρκωσε. Δεν είναι η πρώτη φορά του άλλωστε. Και δεν θα είναι και η τελευταία. Το Last Christmas, εννοείται όχι κάποια από τις ποιοτικότερες καλλιτεχνικά δημιουργίες της σεζόν, είναι απόλυτα βέβαιο πως θα γίνει μια από πιο πολυιδωμένες μου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Νοεμβρίου 2019 από την Tulip Ent.!

«Όλα ήταν ψεύτικα, ψεύτικα, ψεύτικα»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Σαν να λέμε «Ένας καλός Γερμανός» (ή δύο...)

Αυτή είναι η 11η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 22 Οκτωβρίου του 1955 στη Νέα Υόρκη Αμερικανός William Patrick Condon (όπως είναι το πλήρες ονοματεπώνυμό του). Έχει κερδίσει Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου για την τρίτη του μεγάλου μήκους ταινία, το περίφημο «Θεοί και δαίμονες» (Gods and Monsters, 1999). Σε εκείνη την ταινία συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Ian McKellen, που σε τούτη την ταινία συνεργάζονται για τέταρτη φορά. Ενδιάμεσα συνεργάστηκαν στις ταινίες «Ο κύριος Χολμς» (Mr. Holmes, 2015) και «Η πεντάμορφη και το τέρας» (Beauty and the Beast, 2017).

Το σενάριο της ταινίας Ένας καλός ψεύτης (The Good Liar) βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Nicholas Searle, τη σεναριακή διασκευή του οποίου ανέλαβε ο Jeffrey Hatcher, ο οποίος συνεργάζεται εδώ για δεύτερη φορά με τον Condon μετά το «Ο κύριος Χολμς». Αντιθέτως, ο 80χρονος Ian McKellen συνεργάζεται για πρώτη φορά με την 74χρονη συμπατριώτισσά του Helen Mirren επί της μεγάλης οθόνης. Οι δυο τους πάντως έχουν συναντηθεί επί (θεατρικής) σκηνής το 2001, στη Νέα Υόρκη, στο ανέβασμα του «Χορού του θανάτου» του Αυγούστου Στρίνμπεργκ.

Η υπόθεση: Ο Ρόι Κόρτνεϊ, ένας βετεράνος επαγγελματίας απατεώνας, έχει βάλει στο μάτι τον επόμενο στόχο του: τη χήρα Μπέτι ΜακΛις, για την οποία πιστεύει πως διαθέτει τεράστια περιουσία. Και ο Ρόι σκοπεύει να αρπάξει ό,τι της ανήκει. Αφού την προσεγγίσει... διαδικτυακά, μέσω μιας σελίδας γνωριμιών για ανθρώπους τρίτης ηλικίας, συμφωνούν και βγαίνουν το πρώτο τους ραντεβού. Από την πρώτη τους συνάντηση, ο Ρόι αρχίζει να βομβαρδίζει την Μπέτι με τα δοκιμασμένα κόλπα του και η Μπέτι, που μοιάζει γοητευμένη, παρασύρεται. Ο Ρόι τη φλομώνει στα ψέματα αλλά εκείνη, παρά τις αντιρρήσεις του ανιψιού της, όχι μόνον τον πιστεύει αλλά τον φιλοξενεί και στο σπίτι της! Ο Ρόι φαίνεται να πετυχαίνει το στόχο του ενώ παράλληλα δεν σταματάει και τις άλλες κομπίνες του. Ο Ρόι λοιπόν λέει ψέματα. Η Μπέτι όμως; Είναι τόσο αφελής; Ή έχει τη δική της ατζέντα; Ποιος είναι η γάτα και ποιος το ποντίκι σε αυτό το κυνηγητό;

Η άποψή μας: «Αυτή είναι μια εξαιρετική ταινία!». Ψέμααααααααααα. Έτσι, για να είναι η κριτική ασορτί με την ταινία. Αυτό μέσα στην παρένθεση, όμως, θα είναι το μοναδικό ψέμα σε αυτές τις γραμμές που διαβάζετε τώρα. Μόνο αλήθειες εδώ! Τον θυμάστε τον Αδέκαστο Μπάρα; Ε, αυτό. Τι έχουμε λοιπόν στην περίπτωση αυτού του φιλμ; Μια παλιομοδίτικη σε αισθητική και δομή ταινία, που στα τρία της τέταρτα κατορθώνει και είναι απολύτως απολαυστική! Πρέπει να είσαι εντελώς αδαής και να μην έχεις δει ποτέ στη ζωή σου ξανά ταινία έτσι ώστε να μην καταλάβεις από τα πρώτα λεπτά του φιλμ πως «καλός ψεύτης» δεν είναι μόνο ο ένας από το ζευγάρι. Το θέμα είναι να προσδιορίσεις ποιος είναι ο... καλύτερος ψεύτης!

Και οι δύο ήρωές μας ψεύδονται, απλά για τον ένα είναι φανερό το κίνητρο. Για τον δεύτερο, θα το ανακαλύψουμε στο (δυστυχώς) καταστροφικό τελευταίο τέταρτο που λέγαμε. Κι επειδή κουβαλάω και την ρετσινιά του σποϊλερά, αυτά που γράφω παραπάνω, ε, δεν είναι σπόιλερ, πώς να το κάνουμε. Την ανατροπή την περιμένεις από την αρχή. Κανείς όμως δεν σε προετοιμάζει για το είδος της ανατροπής, που όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτήν, η αντίδρασή σου δεν μπορεί να είναι άλλη από το πολύ ταιριαστό «αλήθεια τώρα;». «Δηλαδή, όλη την ώρα, αυτό που βλέπαμε στα μάτια μας έγινε για αυτό;;;;;». Είναι τόσο εκτός φυσιολογικής ροής των πραγμάτων η ανατροπή, που σου χαλάει όλη τη γεύση. Εκ των υστέρων, κι αφού ηρεμήσεις λίγο (είναι τόσο τραβηγμένη η ανατροπή, που ούτε να... νευριάσεις δεν σε αφήνει, η αλήθεια είναι, μουάχαχαχαχα) μπορεί να δώσεις ελαφρυντικά στους δημιουργούς.

Αρχικά, η πρώτη ύλη για το σενάριο βασίζεται σε βιβλίο, οπότε ο συγγραφέας είναι... υπεύθυνος. Εννοείται πως στο βιβλίο τα πράγματα είναι αλλιώς και μπορείς (ενδεχομένως) να αποδεχτείς πιο εύκολα απιθανότητες. Άσε που διάβασα κάπου, πως στο βιβλίο τα πράγματα για τα κίνητρα της Μπέτι αποκαλύπτονται πολύ νωρίς στον αναγνώστη, ο οποίος αγωνιά για το πότε θα καταλάβει ο ένας εκ των δύο ηρώων την αλήθεια που οι ίδιοι γνωρίζουν! Στην περίπτωσή μας πχ, αν ξεκινούσα να διαβάσω το βιβλίο και μου αποκαλύπτονταν πως για όλα φταίνε... εξωγήινοι, μπορεί και να το αποδεχόμουνα: θα είχε να κάνει με την ικανότητα του συγγραφέα να με πείσει. Η αντίστοιχη δουλειά από σκηνοθέτη και σεναριογράφο στη συγκεκριμένη ταινία δεν πέτυχε. Κλωτσάς. Φυσιολογικό είναι. Δεν μπορεί να τη δεχτεί ανθρώπου νους την... ανατροπή.

Μικρούτσικο, ελάχιστο χιντ, μας δίνεται σε ένα από τα πρώτα ραντεβού του ζεύγους, που τα μέλη του συναγωνίζονται το ένα το άλλο σε ψέματα (δεν θα σταματήσω να το γράφω αυτό). Βλέπουν μαζί το «Άδωξοι μπάσταρδη» του Tarantino και μετά το πέρας της κάνουν έναν διάλογο για το κατά πόσο μπορεί κάποιος που θα δει τη συγκεκριμένη ταινία να πιστέψει το ιστορικό της context και να δεχτεί ότι ο Χίτλερ τελικά πυρπολήθηκε από φλογοβόλο Αμερικάνων!!! Αδιάβαστος, αστοιχείωτος και αδαής. Σαν την κυρία που βγήκε στον Παπαδάκη πρόσφατα και τους κούφανε όλους, λέγοντας πως οι μετανάστες είναι υπεύθυνοι για όλα τα κακά του κόσμου, αφού... αυτό λένε στην τηλεόραση οι ειδήσεις! Χα!

Τώρα, για να απεγκλωβιστούμε λίγο από το φινάλε, που τόσο πολύ μας γάμησε τη φιλμική εμπειρία: εννοείται ότι γουστάρεις αυτό που βλέπεις μέχρι την καταραμένη στιγμή! Οι δύο πρωταγωνιστές δίνουν ρέστα και απολαμβάνουν ολοφάνερα τους ρόλους τους. Παίζουν υπέροχα το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Ο Ian McKellen είναι τρομερός αλλά η Helen Mirren, τι θεάρα ακόμα και τώρα, στην τρίτη ηλικία! Γουάου! Η ταινία σε κρατάει με την ίντριγκά της, με τη σιωπηλή αποδοχή σου. Για το μεγαλύτερο διάστημα δεν το «παίζει» πιο έξυπνη από σένα. Στο φινάλε, όμως, που το επιχειρεί, σε ξενερώνει. Τέλος πάντων, για να μην τα ισοπεδώνουμε και όλα, η ταινία ενδείκνυται για κινηματογραφική έξοδο και αφορά κυρίως ένα πιο ενήλικο κοινό, που τσιμπάει όταν διαβάζει οπουδήποτε πως το φιλμ έχει χιτσκοκική αγωνία.

Και κάτι πιο σημαντικό: η ταινία αποδεικνύει πως μπορούν να γυριστούν συναρπαστικά φιλμ με ήρωες ανθρώπους της τρίτης ηλικίας! Κάτι που αφορά ανθρώπους της τρίτης ηλικίας ως θεατές, που ενίοτε νιώθουν αποκομμένοι από τη σύγχρονη κινηματογραφική παραγωγή. Αν το φινάλε (ναι, πάλι αυτό) δεν ήταν τόσο τραβηγμένο (για να το θέσω κομψά) θα μιλούσαμε για μια εντελώς απολαυστική ταινία. Κρίμα ρε παιδιά, κρίμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Νοεμβρίου 2019 από την Tulip Ent.!

Jean Valjean vs. Javert ξανά και ξανά

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Κι αν η οργή είναι ο μόνος τρόπος να ακουστείς;»

Αντιγράφουμε (και ψιλοδιαμορφώνουμε στα δικά μας δεδομένα) από το δελτίο τύπου της ελληνικής εταιρίας διανομής της ταινίας: Ο σκηνοθέτης Ladj Ly, γέννημα θρέμμα της Μονφερμέιγ (με καταγωγή από το Μάλι), είναι ιδιαίτερα γνωστός για τα ντοκιμαντέρ του, που απεικονίζουν την πραγματικότητα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της Γαλλίας. Ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός και μέλος της Kourtrajme, μιας κολλεκτίβας που δημιουργήθηκε το 1995 από τους παιδικούς του φίλους Kim Chapiron και Romain Gavras. Μάλιστα, είχε κι έναν μικρό ρόλο στην τελευταία ταινία του Romain, το «Ο κόσμος σου ανήκει». Ο Ly σκηνοθέτησε τη πρώτη του μικρού μήκους ταινία «Montfermeil Les Bosquets» το 1997. Το 2004, μαζί με το φωτογράφο JR (γνωστό για τις τεράστιες φωτογραφίες του που «ντύνουν» τους τοίχους στη Μονφερμέιγ και το Παρίσι, αλλά και από την ταινία «Πρόσωπα και ιστορίες», που γύρισε μαζί με την Agnès Varda) έγραψαν και σκηνοθέτησαν το ντοκιμαντέρ «28 Millimeters». Οι θάνατοι των δύο νέων Ζιέντ Μπενά και Μπουνά Τραορί κατά τη διάρκεια της εξέγερσης στο Παρίσι το 2005, θορύβησαν τον Ladj Ly και τον οδήγησαν να κάνει ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «365 Days in Clichy-Montfermei», στο οποίο παρακολουθεί τη γειτονιά του για ένα ολόκληρο χρόνο (2007). Συνέχισε τη δουλειά του στα ντοκιμαντέρ και το 2014 σκηνοθέτησε το «365 Days In Mali», που έριχνε φως σε μια περιοχή σε τρομερή αναταραχή. Το 2016, ο Ly σκηνοθέτησε το «Marakani in Mali», διαφήμιση για τη ΜΚΟ Max Havelaar της Γαλλίας. Το 2017, σκηνοθέτησε τη μικρού μήκους, «Les Misérables», που ήταν υποψήφια για Σεζάρ (τα γαλλικά Όσκαρ). Την ίδια χρονιά σκηνοθέτησε το «A Voix Haute», επίσης υποψήφιο για βραβείο Σεζάρ. Οι Άθλιοι (Les Miserables) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, εμπνευσμένη από τη δική του ομώνυμη μικρού μήκους ταινία.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα, κερδίζοντας τελικά το Βραβείο της Επιτροπής. Την πανελλήνια πρεμιέρα της την έκανε στο περασμένο φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» στην Αθήνα, όπου κέρδισε το βραβείο Κοινού και το βραβείο της ΠΕΚΚ (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου). Η ταινία αποτελεί την πρόταση της Γαλλίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Καλοκαίρι 2018. Η Γαλλία κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου στα γήπεδα της Ρωσίας, κερδίζοντας στον τελικό την Κροατία με 4 - 2. Χιλιάδες Γάλλοι βγαίνουν στους δρόμους του Παρισιού για να πανηγυρίσουν. Ανάμεσά τους και ο πιτσιρικάς Ισά, που μετά τα πανηγύρια, επιστρέφει στο γκέτο της Μονφερμέιγ, στα βορειοανατολικά της πόλης, εκεί όπου ζει. Ο Ισά είναι αυτό που λέμε «κακός μπελάς». Συχνά πυκνά αναστατώνει την περιοχή (ακόμα και την οικογένειά του!) με τα καμώματά του. Τελευταίο του κατόρθωμα: κλέβει ένα λιονταράκι (!!!) από τσίρκο! Και βάζει την περιοχή σε κίνδυνο, καθώς οι Τσιγγάνοι του τσίρκου απειλούν πως θα τα κάνουν γης μαδιάμ αν δεν βρεθεί ο ένοχος και δεν τους επιστραφεί το ιδιαίτερο αυτό κουτάβι.

Τη λύση προσπαθούν να δώσουν τρεις αστυνομικοί, μέλη μιας ειδικής ομάδας, που δρα στην περιοχή. Αρχηγός είναι ο λευκός Κρις, δεξί του χέρι είναι μαύρος Γκουάντα ενώ άρτι αφιχθείς στην ομάδα είναι ο Στεφάν. Ο Στεφάν δεν συμφωνεί με την αυταρχικότητα και την έπαρση στη συμπεριφορά του Κρις. Όταν βρίσκουν τον Ισά, τα πράγματα αρχίζουν να στραβώνουν. Άσχημα. Η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι. Στη Μονφερμέιγ, στα προάστια του Παρισιού, εκεί που ο Βίκτωρ Ουγκώ έστησε το σκηνικό για το βιβλίο του «Οι άθλιοι», ένα drone θα καταγράψει κάτι που δεν έπρεπε. Και η κλιμάκωση των γεγονότων βαίνει ανεξέλεγκτη.

Η άποψή μας: «Να θυμάστε αυτό φίλοι μου: δεν υπάρχουν ούτε κακά φυτά ούτε κακοί άνθρωποι. Υπάρχουν μόνον κακοί καλλιεργητές». Με αυτό το απόφθεγμα του Βίκτωρος Ουγκώ (σημείωση: εντάξει, άθλιο να γράψει κανείς «του Βίκτορα Ουγκό», έλεος κάπου), σε μαύρο, ολοκληρώνεται τούτο το πολύ ενδιαφέρον φιλμ από τη Γαλλία. Το οποίο έρχεται να θυμίσει ένα άλλο φιλμ από τη Γαλλία, που ξεκινάει με μια βόμβα μολότοφ να πέφτει αργά, ενώ το σλόου μόσιον συνοδεύεται από την αφήγηση off για έναν τύπο που πέφτει από ψηλά, λέει κατά την πτώση του «όλα καλά έως εδώ» και καταλήγει στο ισοπεδωτικό «σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση», με την οθόνη να παίρνει φωτιά και από έγχρωμη να γίνεται ασπρόμαυρη.

Πολύ θα ήθελε ο σκηνοθέτης – πολύ θα το ήθελα κι εγώ – αυτή η ταινία να είναι το «Μίσος» του 21ου αιώνα. Δεν είναι. Δεν παύει να είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία. Που απλά, ποτέ δεν καταφέρνει να φτάσει στο ύψος των προσδοκιών που δημιουργεί. Και πάλι σε ψηλές πτήσεις την πετυχαίνουμε. Καλές οι επιδόσεις της. Προβιβάσιμος ο βαθμός της. Όχι όμως άριστα. Ο Ladj Ly δεν κρύβει τις καταβολές του, τόσο τις κινηματογραφικές όσο και τις βιωματικές. Η ματιά του έχει αυθεντικότητα ντοκιμαντεριστική ενώ ξέρεις, το νιώθεις, ότι αυτό που βλέπεις στην οθόνη δεν είναι ψέμα. Το έχει δηλώσει εξάλλου ο ίδιος ο δημιουργός: το σενάριό του βασίζεται σε πολλά πράγματα τα οποία έχει βιώσει ο ίδιος ή τα έχει δει ή τα έχει ακούσει, όλα στην περιοχή όπου ανδρώθηκε, τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά από τη χλιδή της τουριστικής γαλλικής μητρόπολης. Ναι, ακόμα και το περιστατικό με το κλέψιμο του μικρού λιονταριού! Οπότε, δεν νιώθεις ωσάν ένας τουρίστας που επισκέπτεται την περιοχή. Νιώθεις ότι ζεις στην περιοχή. Είσαι ανάμεσα στις Συμπληγάδες Πέτρες, σε μια εύθραυστη ισορροπία του τρόμου.

Στην περιοχή συνυπάρχουν 30 εθνότητες. Κατά βάση αρμονικά. Με την αστυνομία να έχει δύσκολο έργο (θα επανέλθουμε). Αλλά το νιώθεις: μια σπίθα αρκεί για να γίνει το Μονφερμέιγ μπουρλότο. Προσπαθώντας να είναι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός, ο Ly δεν δαιμονοποιεί τους αστυνομικούς και δεν καθαγιάζει τους... άθλιους. Ίσα ίσα, βλέπουμε την ιστορία μέσα από τα μάτια των αστυνομικών, κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί και ρισκαδόρικη επιλογή. Κανείς στη σύγχρονη Ελλάδα (για να το συγκεκριμενοποιήσουμε) όπου καθημερινά βγαίνουν στην επιφάνεια περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, δεν θα δει με καλό... μάτι (ιδίως οι πιο νεαρές ηλικίες) μια ταινία που λέει πως και οι αστυνομικοί, άνθρωποι είναι. Με οικογένειες. Με όνειρα. Με ελπίδες. Κι αυτοί, φτωχοί κατά βάση, από τα λαϊκά στρώματα προερχόμενοι. Προφανώς και όλοι οι αστυνομικοί δεν είναι ίδιοι. Η παλέτα περιλαμβάνει από τον «στρατόκαβλο» Κρις, που σε κάποια στιγμή ουρλιάζει ως άλλος δικαστής Ντρεντ «Εγώ είμαι ο Νόμος» μέχρι τον ανοιχτόμυαλο και συγκρατημένο Στεφάν.

Είναι ο Στεφάν όμως που θα βγάλει όπλο, στη σκηνή που στοιχειώνει το μυαλό, σαν σε στοπ καρέ, απέναντι στον Ισά, που κρατάει μολότοφ στο χέρι. Cut. Οι πεποιθήσεις σου ισχύουν μέχρι την κρίσιμη εκείνη στιγμή όπου θα κληθείς να τις υποστηρίξεις στην πράξη... Αυτοί που έχουν κάνει την κοινωνία μπουρδέλο, αυτοί που έφεραν την κατάσταση στα όρια της ρήξης με την... κανονικότητα, είναι απόντες. Κι αυτό απουσιάζει από την ταινία. Απλώς υπονοείται. Δεν φταίνε οι μπάτσοι για την κατάσταση. Απλά, είναι τα υποχείρια εκείνων που πραγματικά ευθύνονται. Τα τσομπανόσκυλα της εξουσίας. Ο Ly – ευτυχώς – δεν το παίζει σπουδαίος και τρανός. Δεν παίρνει τη θέση ενός εστέτ. Να το πω αλλιώς: η ταινία του δεν είναι κουλτουριάρικη και φεστιβαλική με την κακή έννοια που έχουν αποκτήσει αυτές οι δύο λέξεις.

Ο ρυθμός είναι στακάτος, οι εικόνες ρέουν χωρίς κομπιάσματα, η ταινία μπορεί να ιδωθεί και ως ένα καθαρόαιμο αστυνομικό θρίλερ! Που δεν κωλώνει να σχολιάζει υποδορίως την σημερινή κατάσταση στο Παρίσι. Και οι αντιστίξεις μπορούν να γίνουν από τον κάθε θεατή. Βάλτε στη θέση του Παρισιού άλλες πόλεις ανά τον κόσμο, που βιώνουν τελευταία αστυνομική βία και καταστολή. Λα Παζ. Σαντιάγκο. Βαρκελώνη. Αθήνα. Και η οργή συσσωρεύεται. Και το ελατήριο έχει φτάσει στο σημείο της πλήρους συστολής του. Και η χύτρα ξεπερνάει το σημείο βρασμού. Κι άντε να βρεθεί λύση από τους ψυχραιμότερους... Η ποδοσφαιρική αρχή με έκανε να σκεφτώ τους υπέροχους «Απόντες» του Γραμματικού. Οι σύγχρονοι άθλιοι της ταινίας είναι οι απόντες από τη ζωή. Έτσι τους θέλει η εξουσία. Αλλά η αντίδραση δεν αργεί. Κοντοζυγώνει. Και τότε, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Και κάθε... Ροζ Γουρούνι, ξέρετε εσείς. Το γράφω κάπως γλυκά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Νοεμβρίου 2019 από την Seven Films!