Movies Ltd

Κ...ουράσικ Παρκ!

του zerVo (@moviesltd)

Η έμπνευση του Μούσια, που μετράει πλέον 25 καλοκαίρια ζωής, από εκείνο το μακρινό 1993, την πιο αποδοτική σεζόν της τεράστιας καριέρας του, ειδικά για όσους μπορούν να θυμηθούν τον πανζουρλισμό που συνόδευσε την έξοδο της στις αίθουσες, ήταν εκπληκτική! Και με ενδιαφέροντα σεναριακό σπινθήρα, που οδήγησε στην αναγέννηση των επί δισεκατομμυρίων ετών εξαφανισμένων γιγάντων και με εκπληκτική πλοκή που τιγκάτη στο σασπένς κρατούσε την ένταση αμείωτη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και κυρίως με απίστευτης αρτιότητας ειδικά οπτικά εφέ, που σου έδιναν την εντύπωση πως τα θηριώδη ζωντανά είναι πραγματικά, αληθινά. Ο Spielberg βέβαια, όπως το συνηθίζει, δεν έφτιαξε το καταπράσινο θεματικό Πάρκο του για μια και μόνο κινηματογραφική επίσκεψη, μα υπολόγισε στις ουκ ολίγες συνέχειες, προβλέψιμα αναλόγως κερδοφόρες με την εισαγωγική. Από το βήμα δεύτερο, γραφίδας Steven παρακαλώ, έγινε σαφές πως η έκπληξη του ορίτζιναλ δεν θα επαναλαμβανόταν ποτέ. Και τώρα βρισκόμαστε στο στο Episode 5 να φανταστείς...

Τρία ακριβώς χρόνια, μετά από τα δραματικά περιστατικά που παραλίγο να εξελιχθούν σε μαζική τραγωδία στο γεμάτο κόσμο Ιουράσσειο Πάρκο, οι επιστήμονες θα κρούσουν για μια ακόμη φορά τον κώδωνα του κινδύνου, προβλέποντας πως η ηφαιστειογενής δραστηριότητα στην νήσο Νούμπλαρ, ενδέχεται να αφανίσει τους ελάχιστους επιζώντες δεινόσαυρους που κατοικούν ακόμη στην ατόλη. Λειτουργώντας κατ εντολή του εύπορου επιχειρηματία και πρώην στενού συνεργάτη του οραματιστή Τζον Χάμοντ, Μπέντζαμιν Λόκγουντ και κόντρα στις αποφάσεις της κρατικής διοίκησης, η νεαρή επιστήμονας Κλερ Ντίαρινγκ θα διοργανώσει μυστική αποστολή σωτηρίας των όντων, μεταφέροντας τα με ασφάλεια σε καινούργιο τόπο διαβίωσης.

Έχοντας την υποστήριξη του - πρώην αγαπημένου της - Όουεν Γκρέιντι, υπευθύνου ασφαλείας όσο το Πάρκο βρισκόταν σε λειτουργία και συνοδευόμενη από μια διμοιρία καλά εκπαιδευμένων κομάντο, η Κλερ θα βρεθεί μετά από καιρό στην μυστηριώδη νήσο, έχοντας υπόψιν της να εντοπίσει τα ίχνη της Μπλου, του πιο εξελιγμένου διανοητικά βελοσιράπτορα. Ενόσω η διαδικασία εύρεσης των εναπομεινάντων θηρίων, προχωρά όχι κάτω από τις καλύτερες προϋποθέσεις, το ηφαίστειο στην κορυφή της Ίσλας θα πάρει μπροστά, γεμίζοντας κάθε μέτρο της με λάβα και φωτιά και σκορπώντας τον τρόμο και τον πανικό, όχι μόνο στην σωστική φράξια αλλά και στους δεινόσαυρους που θα αναζητήσουν δρόμο διαφυγής από την πύρινη κόλαση...

Λίγο έως πολύ η ιστορία, που λαμβάνει χώρα ακριβώς στο ίδιο περιβάλλον με τις προηγούμενες εκδοχές του δημοφιλούς franchise, δεν ξεφεύγει στο πρώτο μισό της ύπαρξης της από τα γνώριμα, τα κλισέ. Με φόντο ένα φυσικό εκρηκτικό πεδίο που δεν δείχνει λύπηση για κανέναν από τους επισκέπτες του, άνθρωποι και πρωτόγονα ζώα, μέσα σε συνθήκες άκρατου πανζουρλισμού, τρέχουν να σώσουν τις υπάρξεις τους, κατά πως προστάζει το ένστικτο της επιβίωσης. Γίγαντες τυραννόσαυροι, φτερωτοί πτερόσαυροι, ογκώδεις βραχιόσαυροι και θηριώδεις τρικεράτωπες, θα συναγωνιστούν σε μια σεισμική κούρσα ο σώζων εαυτόν σωθήτο, όσο το δυνατόν γίνεται μακρύτερα από το ύψωμα που ενεργοποιήθηκε και έχει μετατρέψει τον κατάφυτο παράδεισο σε στάχτη.

Με την έναρξη της επανάληψης όμως κι ενόσω η κάμερα έχει αποχωρήσει μια για πάντα από την Νούμπλαρ, η πλοκή παίρνει μια ανεξέλεγκτη τροπή, βασισμένη σε ένα σεναριακό τουίστ εύρημα μάλλον προβλέψιμο από τις εισαγωγικές κιόλας σεκάνς, εκεί όπου τα κολοσσιαία ερπετά γίνονται πλέον βορά των ανθρώπινων ορέξεων για στυγνή εκμετάλλευση. Και κάπου σε αυτό το σημείο, δίχως το τροπικό σκηνικό, πια, πίσω από τους βασικούς πρωταγωνιστές, οι πάντες θα κληθούν να διαφοροποιήσουν την στάση τους, αν επιθυμούν οι λιγοστοί δεινόσαυροι που δημιουργήθηκαν ως εκ θαύματος στα εργαστήρια γενετικής και βρίσκονται ακόμη στην ζωή, να συνεχίσουν να υπάρχουν, έστω και κάτω από δεινές για εκείνους συνθήκες.

Το όνομα του, διεθνώς, ο λατίνος σκηνοθέτης Juan Antonio Bayona το έκτισε μια δεκαετία περίπου πριν, χάρη στον στυλιζαρισμένο τρόμο που σκόρπισε στα εκράν με το πολύ προσεγμένο του The Orphanage. Η συνέχεια της πορείας του, μακρυά από τα πάτρια Ιβηρικά εδάφη, στην ουσία όρισε και το μονοπάτι που θα ακολουθούσε στην συνέχεια, καθώς τόσο το δραματικά περιπετειώδες The Impossible, όσο και το παραμυθένια ονειρικό A Monster Calls, ανέδειξαν τις ντιρεκτορικές του μεθόδους στον έλεγχο και το σωστό ζύγισμα της φαντασμαγορίας. Εδώ, αν εξαιρέσω την πραγματικά Jurassic, ακατάπαυστου τέμπο σκηνή της απόδρασης από τον ταλαιπωρημένο βράχο, που ανήκει κυριολεκτικά ως φιλμικό είδος στο adventure, η εξέλιξη δεν τον δικαιώνει, μιας και τίποτα από όσα περιγράφει στο στόρι του δεν ακολουθούν τον Speilbergικό μύθο. Μάλλον προς εκείνον του Planet Of The Apes, που επίσης έχει κουράσει το κοινό του, συγκλίνουν.

Η αλήθεια είναι πως από το Fallen Kingdom δεν λείπει ούτε η ψυχή, ούτε η δράση, ούτε τα μηνύματα περιβαλλοντικής ευσυνειδησίας, Με την βίαιη προσθήκη στο κάδρο της έννοιας της ανθρώπινης πλεονεξίας και της ματαιόδοξης ανάγκης για πλουτισμό, έχοντας ανά χείρας την θεϊκή μπαγκέτα που μπορεί και γεννά ή ανασταίνει ψυχές κατά το δοκούν, μάλλον το πέμπτο Jurassic, ξεφεύγει από την αρχική του φιλοσοφία, που είχε σχεδόν αποκλειστικά διασκεδαστικό και ανέμελο χαρακτήρα. Καυτηριάζοντας, τότε, μάλλον επιδερμικά τις κατακτήσεις της επιστημονικής επανάστασης, με την αποκωδικοποίηση του DNA.

Παίρνοντας πάντως την σκυτάλη από την κούκλα Laura Dern, που κυριάρχησε της πρώτης τριλογίας ως άφοβο και πανέξυπνο θηλυκό, η Bryce Dallas Howard υποδύεται στην δεύτερη παρουσία της στο σίριαλ την ηρωίδα της, με πολύ πιο δυναμικό και αποτελεσματικό τρόπο, αφήνοντας πίσω τις ντροπές και τους φόβους του ίντρο της. Σαφώς και σκεπάζει ερμηνευτικά τον χαλαρότατο wanabe Ινταιάν Τζόουνς, Chris Pratt, με τον οποίο πλέον δεν σχηματίζει δίδυμο ρομαντικό, μα αποτελεσματικό, προκειμένου να επιτευχθεί ο κοινός σκοπός της σωτηρίας των φίλιων και ουχί εχθρικών ντάινος. Το ενδιαφέρον φθίνει κι αυτό είναι εμφανές, στην διαδρομή του διώρου που εκεί κάπου μετά την ανάπαυλα δείχνει πως το πολλά υποσχόμενο Jurassic World δεν θα είναι παρά μία από τα ίδια...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την UIP!

του zerVo (@moviesltd)

Σαν να έχεις μια τράπουλα με 52 φύλλα πάνω στο τραπέζι και κάθε ένα να αντιστοιχεί σε μια θεματική ιδέα για να κτίσεις την νέα σου ταινία. Πρέπει υποχρεωτικά να τραβήξεις τέσσερα για να ξεκινήσεις να φτιάχνεις σενάριο. Το λοιπόν τραβάς το πρώτο και λέει απάνω "Τζέιμς Μποντ". Μια χαρά τρίβεις χέρια, περιπέτεια. Σέρνεις το δεύτερο και βλέπεις "Πόλεμος", οπότε κολλάει η δράση με την τρέχουσα επικαιρότητα περί ISIS και αποκεφαλισμών. Με αγωνία φέρνεις στα δάκτυλα το τρίτο και θωρείς "Έρως", οπότε φαντάζεσαι πως κάπου μέσα σε όλα αυτά θα πετάξεις κι ένα κορίτσι όμορφο, για να παίξει και μια αγάπη. Και εκεί που όλα βαίνουν καλώς σου σκάει μια παντόφλα με την μαρκίζα "Υποβρύχιο" που σου δένει τα χέρια. Με συνέπεια αν δεν προγραμματίσεις να σκηνοθετήσεις κανένα Κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη, να σου βγει ένα αποτέλεσμα φυσιολογικός αχταρμάς!

Έχοντας αναλάβει να φέρει εις πέρας την καινούργια αποστολή που θα του αναθέσει η υπηρεσία του ΜΙ-6, ο Σκοτσέζος πράκτορας Τζέιμς Μορ, θα κληθεί να ταξιδέψει στα φλεγόμενα πεδία της Ανατολικής Αφρικής, υποδυόμενος τον μηχανικό εξεύρεσης υδάτινων πηγών, προκειμένου να εντοπίσει τα ίχνη ενός από τους πλέον διαβόητους και φονικούς τζιχαντιστές. Προετοιμάζοντας εαυτόν για το ρισκαδόρικο πλάνο που πρέπει να φέρει εις πέρας, θα ψάξει ελάχιστες ημέρες ηρεμίας στην ιστορική Διέπη, παραθαλάσσιο θέρετρο της Νορμανδίας, γνωρίζοντας καλά πως οι ημέρες που τον περιμένουν θα είναι ιδιαίτερα δύσκολες και απαιτητικές.

Εκεί που θα γνωρίσει την όμορφη, μα και συνεσταλμένη, βορειοευρωπαία βιολόγο Ντάνι Φλίντερς, που επίσης εξασκείται λίγο πριν καταδυθεί με το ερευνητικό βαθυσκάφος στα αβαθή του Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού, αναζητώντας στην άβυσσο τα σημάδια της πρωταρχικής ζωής. Μια γνωριμία, δύο εντελώς διαφορετικής ψυχοσύνθεσης χαρακτήρων, που αμφότεροι έχουν μπει στην τελική ευθεία της ολοκλήρωσης του σχεδίου τους, που πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε ειδύλλιο, γεμάτο πάθος, αμοιβαία κατανόηση και λατρεία.

Εννοείται βέβαια πως η αγάπη των δύο προβληματισμένων για το άγνωστο που τους καρτερεί νέων - με εκείνον φυσικά να μην αποκαλύπτει την πραγματική του ταυτότητα - θα σκορπίσει μονομιάς στον αέρα του Ατλαντικού, καθώς ο καθένας θα τραβήξει τον μοναχικό του δρόμο προς την υποχρέωση που τον καρτερεί. Και καθώς έχουν διαβεί κοντά τριάντα ημέρες από το ύστατο φιλί τους με φόντο τα βράχια που κάποτε έκριναν την έκβαση του δεύτερου μεγάλου πολέμου, που ο συγκαλυμμένος κατάσκοπος έχει εξαφανιστεί, εκείνη ολοένα και θα βυθίζεται στον τρόμο και την αγωνία για το τι πραγματικά του συνέβη. Στο ουδέτερο Ναϊρόμπι, όπου βρίσκεται για να ανακαλύψει νερό, όπως ψευδώς την έχει πληροφορήσει...

Ένα πειραγμένο ρομάντζο είναι η περίπτωση του Submergence, που βασίζει την ύπαρξη του στο ομώνυμο μυθιστόρημα του J.M. Ledgard. Ιδιότροπο με την έννοια του ότι δεν στέκεται στην ρηχότητα του σ' αγαπώ - μ' αγαπάς, αλλά επιχειρεί να διεισδύσει σε μονοπάτια αναζήτησης Ψυχής, Αλήθειας και Θεού, πράγματα δύστροπα και δύσκολα δηλαδή για την κινηματογραφική γραφή, πόσο μάλλον όταν αυτή η προσέγγιση παλεύει να αγκιστρωθεί μέσω αλληγοριών. Που εδώ τις σηματοδοτεί το κατέβασμα της καθεμιάς επιμέρους οντότητας στο κατώτερο επίπεδο της ύπαρξης, εκεί που σύμφωνα με τις θεωρίες αναβλύζει η ζωή. Οι κίνδυνοι όμως όσο πλησιάζουμε στην αποκάλυψη του tree of life του βυθού, είναι τόσο υπαρκτοί που είναι σχεδόν βέβαιο πως κανείς από τους δυο πόλους δεν θα επιστρέψει στην βάση του σώος. Για την ακρίβεια δεν θα πάρει τον (μεταφορικό) δρόμο του γυρισμού, όπως ήταν στην απαρχή αυτής του της δυσπρόσιτης βόλτας.

Με τα τέσσερα ασύμμετρα τραπουλόχαρτα στην παλάμη λοιπόν, ο δημοφιλέστατος ανά τις σινεφίλ παροικίες της Γηραιάς, Αλεμάνος Wim Wenders, αφήνει να διαφανούν υποσχέσεις ενός καινούργιου Wings Of Desire, καθώς φέρνει κοντά δύο περσόνες ημιδιαφανείς και ζορισμένες, με έντονη την ανάγκη να γνωρίσουν την αγάπη, να δοθούν, να λατρευτούν. Με την παρεμβαλλόμενη χρήση του POV, σαν να απευθύνεται ο κάθε ήρωας του απευθείας στο κοινό, ο 72χρονος σκηνοθέτης στην ουσία ανοίγει έναν διάλογο με την πλατεία, για τον οποίο όμως κανείς δεν είναι προετοιμασμένος. Και όταν σταδιακά το βλέμμα καταφέρνει να προσαρμοστεί σε αυτή την αλλόκοτη συνθήκη, το φιλμ σπάει σε χίλια κομμάτια, εισβάλλοντας σε μια διαδικασία χρονικών πέρα δώθε, όπου το τέλος γίνεται παρόν και το χθες, μέλλον, σχηματίζοντας ένα δεδομένο κομφούζιο εννοιών και αντιλήψεων, χωρίς κάποια σχετική συνάφεια.

Διάλογοι πομπώδεις και φιλοσοφικοί, που σκορπούν ένθεν κακείθεν λόγια μεγάλα μα και τζούφια, όπου αναδεύονται η εξαθλίωση με την φονταμενταλιστική υστερία και το πάθος για εξερεύνηση με την ωκεανογραφία, σε ένα φιλμικό μίξερ φιλόδοξο μεν, αλλά τρανά φλοπαρισμένο στην απαισιόδοξη έκβαση του, που δεν σε αφήνει να εξάγεις και κανένα ιδιαίτερο ιδεολογικό κέρδος. Είναι οι στιγμές που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και από τους δύο, αναμφίβολα σημαντικούς αστέρες που ορίζουν το ερωτευμένο ντουέτο, τον πολύπλευρο και χωρίς δισταγμό να τσαλακωθεί James McAvoy και την με κάποια κιλά παραπανίσια, πλην φυσικότατη και δίχως ίχνος μακιγιάζ, Alicia Vikander, για να μην πέσουν στην βαλτώδη περίοδο λανθασμένων επιλογών ρόλων που ενδεχόμενα θα τους κοστίσει ακριβά στην πορεία. Γιατί σε γενικές γραμμές, όλη η σύλληψη και σύνταξη του Στο Βαθύ Γαλάζιο (αποτυχημένος ο εγχώριος τίτλος, κάτι τέτοιο μπλε, πουθενά δεν υπάρχει στο έργο, ούτε καν σαν αόριστη έννοια) είναι ένα πολύ μεγάλο σφάλμα!

Αποκάλυψη Τώρα!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Έρωτας δι' αλληλογραφίας... αλλιώς!

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Greg Berlanti. Έχουν προηγηθεί: «Το κλαμπ των ερωτοχτυπημένων» (The Broken Hearts Club: A Romantic Comedy, 2000) και «Η ζωή όπως την ξέρουμε» (Life as We Know It, 2010). Είναι παντρεμένος με τον Robbie Rogers, κι έχουν κι ένα παιδί. Η επόμενη ταινία που θα σκηνοθετήσει ο Berlanti είναι το «Booster Gold», βασισμένη σε υπερήρωα της DC Comics!

Το σενάριο της ταινίας Με αγάπη, Σάιμον (Love, Simon) βασίζεται στο βιβλίο της Becky Albertalli «Simon vs. the Homo Sapiens Agenda». Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε στο Mardi Gras Film Festival, στις 27 Φεβρουαρίου, φέτος. Το κόστος παραγωγής έφτασε τα 17 εκατομμύρια δολάρια και οι παγκόσμιες εισπράξεις, ως τώρα, ξεπέρασαν τα 58 εκατομμύρια δολάρια.

Η υπόθεση: Ο Σάιμον Σπιρ είναι ένας έφηβος όπως όλοι οι άλλοι. Οι γονείς του δεν του δημιουργούν προβλήματα, αγαπάει τη μικρή του αδελφή, που θέλει να γίνει σεφ, κι έχει κολλητούς φίλους, με τους οποίους περνάει υπέροχα. Είναι η τελευταία του χρονιά στο λύκειο και δείχνει ευτυχισμένος. Δεν είναι όμως. Κάτι τον βασανίζει: είναι γκέι και δεν βρίσκει τη δύναμη να αποκαλυφθεί. Όταν σε ένα δημοφιλές μπλογκ του σχολείου του διαβάζει ένα κείμενο από έναν συμμαθητή του, που αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα, και αποκαλύπτεται μη... αποκαλύπτοντας την πραγματική του ταυτότητα, αλλά υπογράφοντας με το ψευδώνυμο «Blue», ο Σάιμον νιώθει ότι βρήκε την αδελφή ψυχή του.

Αρχίζει να ανταλλάσσει μέιλ με τον «Blue» υπογράφοντας ως «Jacques». Και... τον ερωτεύεται. Και εννοείται ότι προσπαθεί να τον ανακαλύψει. Θα καταφέρει να βρει ποιος κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο «Blue»; Πώς θα χειριστεί τον εκβιασμό ενός συμμαθητή του; Και θα βρει τη δύναμη να πει την αλήθεια στον κόσμο σχετικά με τη σεξουαλική του ταυτότητα;

Η άποψή μας: Έχουν γίνει πάρα πολλά βήματα για να πάψει να αποτελεί ταμπού η ομοφυλοφιλία, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο. Κάποια από τα βήματα αυτά ήταν άτσαλα... άλματα. Εδώ, στην περίπτωση τούτης της ταινίας, συμβαίνουν δύο πολύ ενδιαφέροντα τινά. Το πρώτο είναι πως για... πρώτη φορά ένα μεγάλο στούντιο των ΗΠΑ χρηματοδοτεί και διανέμει παγκοσμίως μια ταινία με ήρωα έναν έφηβο ομοφυλόφιλο, ο οποίος περιγράφεται θετικά. Το δεύτερο είναι πως διαχειρίζεται το ευαίσθητο (ακόμα) θέμα ως... ακόμα μία ρομαντική κομεντί. Κι όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένη. Which is a bad thing.

Στη ζυγαριά των πραγμάτων, το μήνυμα είναι θετικό. Η ταινία ως ταινία, όμως, ας μην κρυβόμαστε, δεν λέει και πολλά. Στην περίπτωση που ο Σάιμον ερωτευόταν ΤΗΝ Blue, τα πράγματα θα ήταν ξεκάθαρα και αποκρυσταλλωμένα. Αν κρατούσε την ίδια λογική, θα ήταν λοιπόν μια «κανονική» ρομαντική κομεντί, που θα διέφερε από τις άλλες εξαιτίας του... θριλερικού ζητήματος που θέτει σχετικά με το ποια κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Blue. Αυτό κάνει και η ταινία εντέλει στην κυριολεξία. Προσπερνάει με μεγάλη ευκολία το ζήτημα της σεξουαλικής ταυτότητας και επικεντρώνεται στο ζήτημα της... ταυτότητας του Blue!

Δεν νιώθουμε το βάρος που κουβαλάει ο Σάιμον. Δεν νιώθουμε την πάλη του, την αγωνία του, την καταπίεσή του. Είπαμε: δίκοπο μαχαίρι. Η ταινία δεν θέλει να δούμε τον Σάιμον ως διαφορετικό. Θέλει να τον αναγνώσουμε ως έναν ακόμα έφηβο, που έχει απλώς προβλήματα αισθηματικής φύσης. Ναι, αλλά από την άλλη, ok: η ομοφυλοφιλία του Σάιμον τον κάνει να πέφτει θύμα εκβιασμού. Η ομοφυλοφιλία του τον βάζει στο επίκεντρο χλευασμού. Η ομοφυλοφιλία του τον κάνει να συμπεριφέρεται παράξενα. Δύσκολη ισορροπία, ok. Αλλά, ρε παιδί μου, ο πατέρας, τον οποίο υποδύεται ο Duhamel: είναι γκάου. Κάνει αστειάκια ομοφοβικά. Δεν νιώθει, κι όλο «παρενοχλεί» τον γιο του για πιθανές κατακτήσεις με το άλλο φύλο. Κι όταν (εντάξει, δεν είναι σπόιλερ) ο Σάιμον αποκαλύπτει τον ερωτικό του προσανατολισμό, η κουβέντα που κάνουν δεν είναι και τίποτε σπουδαίο, ούτε η συγκίνηση είναι πιστευτή.

Καμία σχέση δηλαδή με την κουβέντα που έχουν ο νεαρός έφηβος και ο πατέρας του στο «Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου». Πώς να το κάνουμε. Χιλιόμετρα μακριά η προσέγγιση της μίας ταινίας σε σχέση με την άλλη. Αμ ο ρόλος της μητέρας; Διακοσμητικός, και ίσα – ίσα για να δικαιολογηθεί η παρουσία του μεγαλύτερου ονόματος του καστ εκεί, της Jennifer Garner (που, σημειωτέον, υποδύεται την ψυχολόγο, αλλά... χαμπάρι δεν πήρε). Που σε μια ταινία μιάμιση ώρας έχει μια σκηνή δύο, τριών λεπτών, όπου δείχνει την υποστήριξή της στον γιο της. Και τα φιλαράκια; Πιο πολύ τσατίζονται για τα άλλα ψέματα που τους είπε ο Σάιμον παρά για το ότι τους έκρυβε την αλήθεια, την τόσο βασική για τον εαυτό του. Για να μην μιλήσω για τον ρόλο – καρικατούρα του τύπου που εκβιάζει τον Σάιμον επειδή είναι ερωτευμένος με μια φίλη του. Κακογραμμένος και α-πίστευτος.

Και το βίντεο που φτιάχνει ο πατέρας του Σάιμον με τη βοήθεια του κανακάρη του δεν είναι σπουδαίο (ενώ η ταινία ήθελε να πιστέψουμε πως πρέπει να είναι γκράντε). Μπόλικες αστοχίες. Και ο Blue, συγνώμη κιόλας, αλλά δεν ερμηνεύεται κατά πως πρέπει από τον ηθοποιό που τον ενσαρκώνει. Προβληματικές γενικώς οι ερμηνείες (τι να πω για τον διευθυντή του σχολείου, ήμαρτον) εκτός από εκείνην του πρωταγωνιστή! Ο 23χρονος Nick Robinson πείθει με άνεση ως 17χρονος Σάιμον και είναι καλός στο ρόλο του. Τον βοηθάει και το παρουσιαστικό του: εύκολα οι έφηβοι μπορούν να ταυτιστούν μαζί του. Η σκηνή που τραγουδάει το «Add it up» των Violent Femmes σε πάρτι όπου υπάρχει και καραόκε είναι από τις καλύτερες της ταινίας. Γενικά, το σάουντρακ είναι προσεγμένο. Η σκηνή όμως του «I Wanna Dance with Somebody» δεν πείθει. Από την άλλη, γέλιο βγάζει όλη η φάση με το «κόλλημα» που είχε ο Σάιμον από τα μικράτα του με τον... Χάρι Πότερ.

Ευτυχώς, ο κεντρικός ήρωας δεν παρουσιάζεται ως το απόλυτο καλό, ο άψογος χαρακτήρας, το τέλειο αγόρι. Όχι, έχει τα φάουλ του με κυριότερο τον εγωισμό: προκειμένου να κρατήσει ασφαλές το μυστικό του δεν θα διστάσει να ανακατέψει άσχημα τις ζωές των φίλων του. Το σίγουρο πάντως είναι πως, αν μη τι άλλο, η ταινία αυτή είναι μια αρχή. Θα ακολουθήσουν κι άλλες ανάλογες ταινίες. Ε, κάποιες από αυτές, δεν μπορεί, θα είναι και καλύτερες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Odeon!

Καλώς τα κορίτσα τα ζουμπουρλούδικα!

του zerVo (@moviesltd)

Η ταινία Big, που φέτος κλείνει τριάντα χρόνια ζωής και στην ουσία είναι εκείνη που εκτόξευσε την πορεία της καριέρας του, νεαρότατου τότε στα 1988, Tom Hanks, δεν είναι βέβαια η πρώτη χρονικά, αλλά μια από τις πλέον αξιομνημόνευτες του είδους, όπου ο κεντρικός ήρωας εύχεται να αλλάξει φόρμα και με κάποιον μαγικό τρόπο, η επιθυμία του πραγματοποιείται, με απρόσμενες συνέπειες. Εδώ, στο φιλμ I Feel Pretty, η χιλιοειδωμένη δημιουργία της Penny Marshall ουσιαστικά λειτουργεί σαν καταλύτης εξέλιξης του κωμικού στόρι, με την μοναδική διαφορά πως η αλλαγή συμβαίνει στην φαντασία ενός και μόνο προσώπου, αυτού δηλαδή που το στόρι περιστρέφεται γύρω του...

Απογοητευμένη από την αδιόρθωτη εξωτερική της εμφάνιση, η στρουμπουλή, με τα γεμάτα μαγουλάκια και την στρόγγυλη κοιλίτσα, ασουλούπωτη Ρενέ Μπένετ, δεν καταφέρνει να βρει διέξοδο από το σύμπλεγμα που της έχει δημιουργήσει η αρνητική της, όπως πιστεύει, μόστρα. Πολύ θα το ήθελε να ξεφύγει επαγγελματικά από την σκοτεινή τρύπα όπου εργάζεται, γεμίζοντας με προϊόντα την εμπορική ιστοσελίδα της φημισμένης μπράντας καλλυντικών Λεκλέρ και να βρει ένα πόστσο στα κεντρικά γραφεία του Μανχάταν, μα της είναι πλήρως αδύνατον να φανταστεί τον παχουλό εαυτό της, να περιφέρεται ανάμεσα στα πανέμορφα μοντέλα που δοκιμάζουν την καλλωπιστική πραμάτεια. Όπως πολύ θα επιθυμούσε να την πλησιάσει, θαμπωμένος από την ομορφάδα της, ο ιδανικός άντρας των ονείρων της, από το να περιορίζεται μαζί με τις δύο, επίσης ευσωμούλες, κολλητές της φιλενάδες στην (μηδενικής ανταπόκρισης) ονλάιν αναζήτηση φλερτ.

Και καθώς τα γυμναστήρια και οι ζούμπες, μάλλον αρνητικές συνέπειες έχουν στην αυτοπεποίθηση της, ερχόμενη σε επαφή με τις σμιλεμένες επί ώρες κορμάρες στους διαδρόμους και τα ποδήλατα, δεν πιστεύει καν πως θα της δοθεί κάποια στιγμή η ευκαιρία, κούκλα και ευπαρουσίαστη, να ρίχνει τους πάντες ξερούς στο διάβα της. Άγαρμπη και ασούμπαλη, πάνω στην έντονη προσπάθεια της κάψει καμιά θερμίδα παραπάνω στην γυμναστική, θα υποστεί ατύχημα, χτυπώντας βαριά στο κεφάλι. Και έκτοτε μονομιάς θα αλλάξουν τα πάντα. Έχοντας την εντύπωση πως το λουκ της μεταβλήθηκε ολοκληρωτικά, από το τσουπωτό στο υπέροχο, η Ρενέ, με την αυτοεκτίμηση να έχει φτάσει στα ουράνια και θέση ρεσεπσιονίστ θα κερδίσει με το σπαθί της στην Λεκλέρ και τα αφεντικά θα εντυπωσιάσει με τον σταρικό της αέρα και τους άντρες θα αρχίσει να ρίχνει για πλάκα!

Άλλαξε όμως το παραμικρό πάνω της και συμβαίνουν όλα αυτά? Εννοείται πως όχι, αφού προφανώς η τούμπα κάποια ζημιά προκάλεσε στο αδειανό της το μυαλό και στην ουσία μόνο εκείνη έπεισε πως πλέον είναι μια Θεά και όχι η χθεσινή, αόρατη χοντρούλα που ουδείς της έδινε σημασία. Δηλαδή είναι ακριβώς η ίδια, που χάρη στην ισχύ που της παρέχει η ασφάλεια της σικάτης, μέσα στα (άβολα μιας και ο όγκος δεν μειώθηκε) μίνι και τα (εφαρμοστά, σε βαθμό τσίτα) ταγιέρ εικόνας της, μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Από το να αναρριχηθεί στην ιεραρχία της δουλειάς της, αφήνοντας την εργοδοσία με το στόμα ανοικτό χάρη στις απίθανες ικανότητες της, μέχρι και να της κάνουν κόρτε άπαντες (σιγά...) όπου σταθεί κι όπου βρεθεί.

Και κάπως έτσι ξετυλίγεται το κουβάρι μιας βγαλμένης από την δεκαετία του 80, όχι και τόσο ρομαντικής, πιο πολύ φαρσικής θα έλεγα, κομεντί, που ακολουθεί κατά γράμμα τις συμβουλές των πιασάρικων τότε Vice Versa και Like Father Like Son, με την μοναδική ανατροπή πως δεν έχει μεταβληθεί στην κοψιά της καλής μας ούτε ίντσα. Ένα στόρι που διαθέτει μια όμορφη ιδέα είναι η αλήθεια, αλλά που εξατμίζεται πάρα πολύ γρήγορα χάρη στην άνευρη τακτική που ακολουθεί το ντουέτο των άπειρων ντιρεκτόρων Kohn και Silverstein, που έχουν διανύσει όμως πορεία στο είδος, από το πόστο του σεναριογράφου, στα He's Just Not That into You, The Vow και How to Be Single.

Το κόλπο όλο έχει να κάνει με την απελευθέρωση του πραγματικού χαρακτήρα, του μόνιμα κεφάτου, του διασκεδαστικού, του απρόβλεπτου, του υπεράνω, του ηγετικού, με καταληκτική θέση όμως και του αλαζονικού, που παράγει η αποτίναξη του όποιου κόμπλεξ. Η διάθεση της σκηνοθεσίας είναι να ακολουθήσει την σατιρική δίοδο, όμως και ποτέ να μην πάρει αυτή το υπαρκτό ζήτημα έστω και λιγάκι στα σοβαρά, σκορπώντας συνεχώς στον αέρα γλαφυρότητες υποτιθέμενα αστείες, που τείνουν σε χοντράδες, με μοναδική εξαίρεση εκείνο το ταχύτατο δεκάλεπτο της μετάλλαξης, που ένα δυο χαμόγελα τα προκαλούν οι επιδέξια αδέξιες κινήσεις της Ρενέ. Όνομα που εκτιμώ δόθηκε τιμής ένεκεν στο προβληματισμένο κορίτσι μας εδώ, παρμένο από την μία και μοναδική Renee, που όχι πολύ καιρό πίσω, δίδαξε την έννοια της ερμηνευτικής αγαρμποσύνης.

Μονοπάτι που ακολουθεί κατά γράμμα η συμπαθής Amy Schumer, κινηματογραφική ηθοποιός με ζωή μόλις τριών ετών - ντεμπούτο στο Trainwreck του 2015 - μα με πολύ μεγαλύτερη διαδρομή στην μικρή οθόνη, που κάνει ότι περνά από το χέρι της για να διασκεδάσει και το παραμικρό περιττό λίπος του άτακτου κορμιού της. Το σινεμά όμως δεν είναι χαζοκούτι και αυτή η αυτοπαρώδηση, μπορεί αρχικά να της ταίριαξε, στην εξέλιξη της μοιάζει με μανιέρα, που την οδηγεί σε συνεχείς επαναλήψεις. Ενδεχόμενα και έχοντας πετάξει πέρα το όποιο θεματάκι εμφάνισης, αφού προφανώς ούτε κούκλα είναι, ούτε σαγόνια ρίχνει στο πάτωμα, εκείνο που να της λείπει για να κάνει το μεγάλο μπαμ, να είναι μια κωμωδία που θα την αποσπάσει από το προφίλ της ζουμπουρλούς single και να αναδείξει κι άλλα ταλέντα της. Ίσαμε να συμβεί κάτι τέτοιο, γι απόψε σίγουρα προτιμούμε να (ματά)δούμε το Big, από το άνοστο, άνισο και εντέλει αδιάφορο Κορίτσι για Φίλημα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Spentzos Films!

Jean-Luc, ο Τρομερός!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια... συμβατική (;) κωμωδία για έναν μη συμβατικό δημιουργό

Ιδιαίτερη περίπτωση αυτός ο Michel Hazanavicius. Είναι πολλοί αυτοί που τον χαρακτηρίζουν κάλπη, μιας που ξεκίνησε από κωμωδίες όχι ιδιαίτερης ποιότητας, για να αποθεωθεί με το «The Artist» (θυμίζω: συμμετοχή στο διαγωνιστικό των Καννών το 2011, όπου τιμήθηκε με το βραβείο ανδρικής ερμηνείας και... άλωση της Ακαδημίας με πέντε Όσκαρ, ανάμεσα στα οποία κι εκείνο καλύτερης ταινίας!), να δεχτεί μεγάλο ξεφωνητό για το επόμενό του, το «The Search» (2014), που δεν το είδαμε ποτέ στην Ελλάδα και να επιστρέφει σε φόρμα (;) με ένα παράδοξο και πάλι σχέδιο, με το οποίο συμμετείχε πέρσι στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών. Αυτή είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Hazanavicius και η τέταρτη συνεχόμενη στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο κρατάει η σύζυγός του, Bérénice Bejo. Και στην επόμενή του, που ονομάζεται «The Lost Prince», θα παίζει και πάλι η Bejo!

Ο ίδιος ο Godard δήλωσε πως η ταινία αποτελεί μια εντελώς ηλίθια ιδέα. Οι δημιουργοί της ταινίας δεν έχασαν την ευκαιρία να βάλουν αυτήν τη δήλωση στην αφίσα της, με μεγάλα γράμματα! Στη Γαλλία την ταινία είδαν πάνω από 100 χιλιάδες θεατές.

Η υπόθεση: Παρίσι, 1967. Ο Jean-Luc Godard γυρίζει την ταινία «Η Κινέζα» (La chinoise), πλάι στη γυναίκα που αγαπά, την Anne Wiazemsky, μούσα του Robert Bresson στο υπέροχο «Στην τύχη του ο Μπαλταζάρ» (Au hasard Balthazar) την οποία γύρισε ένα χρόνο νωρίτερα. Οι δυο τους είναι ευτυχισμένοι, όμορφοι, ερωτευμένοι και καθόλου δεν τους ενοχλεί το γεγονός ότι εκείνη είναι 20 χρόνια μικρότερή του. Αλλά η υποδοχή της ταινίας, που δεν αρέσει σε κανέναν, ούτε στους... Κινέζους, κι ας είναι γυρισμένη από έναν ορκισμένο Μαοϊκό, πυροδοτεί μια επεξεργασία αυτοαναζήτησης για τον Godard, ο οποίος πλέον... αποκηρύσσει τον εαυτό του ως δημιουργό, αποκηρύσσει το έργο του και λέει πως το σινεμά έχει πεθάνει.

Τα γεγονότα του Μάη του 1968 θα ενισχύσουν αυτή τη διαδικασία, και την κρίση που έχει ταρακουνήσει τον μεγάλο δημιουργό. Βαθιά ριζωμένες αντιπαραθέσεις και παρεξηγήσεις θα τον αλλάξουν αμετάκλητα. Νιώθει ολοένα και περισσότερο ενθουσιασμένος με το κίνημα των φοιτητών κι ολοένα και πιο απογοητευμένος με τον εαυτό του.

Η άποψή μας: Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά: μια χαρά ταινία κάνει ο Hazanavicius. Πιάνει τον σκηνοθέτη – ταμπού του γαλλόφωνου σινεμά (ο Godard είναι Ελβετός) και τον χρησιμοποιεί ως αφορμή για να μιλήσει και για το σινεμά. Επ' ουδενί αυτό που βλέπουμε δεν είναι βιογραφία – κι ας υπάρχουν πολλά βιογραφικά στοιχεία. Όχι, ο Hazanavicius αποδεικνύεται πιο έξυπνος από το να «εκμεταλλευτεί» το θέμα του σκανδαλοθηρικά. Όλη η ταινία, τη μεγάλη αντίθεση κάθε δημιουργού βγάζει στη φόρα. Την αντίθεση κατά την οποία ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα της δουλειάς του αλλά παρ' όλα αυτά συνεχίζει να δουλεύει και θέλει να σπρώξει τα όριά του πιο πέρα. Ιδίως όταν αυτός ο δημιουργός είναι στρατευμένος και θέλει να μιλήσει και για άλλα πράγματα πέρα από τα προφανή. Που βλέπει το σινεμά όχι ως μια διαδικασία μαζικής διασκέδασης αλλά ως έναν τρόπο να βρεθείς σε αρμονία με το σύμπαν, να μιλήσεις με την διαδικασία του κατεπείγοντος για αυτά που συμβαίνουν γύρω σου.

Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος που έχει με έναν συνομιλητή του ο κινηματογραφικός αυτός Godard. Εκείνος λέει πως πηγαίνει σινεμά για να ξεφύγει από τη μίζερη πραγματικότητα, αυτό δηλαδή που ο Spielberg ονομάζει escapism. Και του λέει ο Godard: Γιατί να μην καταγράφει το σινεμά την πραγματικότητα; Γιατί να μην αναφέρεται σε πράγματα που καίνε; Είναι βιωματική τέχνη και οφείλει ηθικά και πολιτικά να το πράττει. Όλα αυτά ο Hazanavicius τα περνάει με τη φόρμα της κωμωδίας. Μπορεί να μην ξέρει να σκηνοθετεί σκηνές πλήθους (δεν είναι καλές οι σκηνές των διαδηλώσεων) ή να αφήνει ξεκρέμαστους κάποιους ηθοποιούς του (η Stacy Martin στο ρόλο της Anne δεν κάνει καμία υποκριτική υπερ-προσπάθεια, απλά μας δείχνει το όμορφο πρόσωπό της και το ακόμα πιο όμορφο σώμα της, παίρνοντας από καιρού εις καιρόν το ύφος του πληγωμένου κουταβιού, μιας που ο Godard δεν χάνει την ευκαιρία να την προσβάλλει ευκαιρίας δοθείσης για τον μπουρζουάδικο εαυτό της). Αλλά κερδίζει το στοίχημα.

Με έξυπνο τρόπο χρησιμοποιεί κάποια από τα τρικ για τα οποία έγινε διάσημος ο Godard, ένας από τους μεγαλύτερους επαναστάτες του σινεμά, ας μην κρυβόμαστε. Και να οι μεσότιτλοι, και να τα συνθήματα με τεράστια γράμματα που γίνονται μηνύματα μέσα στην ταινία, και να οι διάλογοι στους οποίους άλλα λένε οι ηθοποιοί και άλλα εννοούν, τα οποία (αυτά που εννοούν δηλαδή!) τα βλέπουμε στους επεξηγηματικούς υποτίτλους, και να το γύρισμα σε αρνητικό, και να η ειρωνεία του να λες πως δεν βλέπεις τη χρησιμότητα του να γυρίζεις σκηνές με γυμνούς ηθοποιούς και ο διάλογος να γίνεται με τους δύο ηθοποιούς εντελώς γυμνούς!

Το γκαγκ του σπασίματος των γυαλιών του Godard, ένα από τα σήματα κατατεθέντα της προσωπικής του εμφάνισης, βγάζει γέλιο και σταματάει εκεί που πρέπει (χωρίς τα γυαλιά ο Godard δεν βλέπει τίποτε), ο Louis Garrel πιάνει εύστοχα τον χαρακτηριστικό τρόπο του Ελβετού σκηνοθέτη, όλα καλά. Και υπάρχει και μπόλικη κινηματογραφοφιλία. Ο Godard βλέπει με την Anne «Το πάθος της Ζαν Ντ' Αρκ» του Dreyer σε ένα μικρό σινεμαδάκι, όπου βέβαια μαλώνουν. Βλέπουμε τη συνάντηση του Godard με τον Bertolucci και τον Ferreri. Βλέπουμε πόσο πολύ ζήλευε. Βλέπουμε τη δήλωσή του πως το μόνο που αξίζει από το σινεμά είναι μερικές ταινίες με τον Jerry Lewis και κάποιες των Marx Brothers! Και βλέπουμε και τα ιστορικά γεγονότα.

Το πως ο Godard πρωτοστάτησε στα γεγονότα του γαλλικού Μάη αλλά ένιωθε γέρος, άρα κατεστημένο, σε σύγκριση με τους παθιασμένους και ορμητικούς φοιτητές. Το πως εξαιτίας του αλλά εξαιτίας κι άλλων συναδέλφων του δεν έγινε ποτέ το φεστιβάλ των Καννών το 1968 – με το εύλογο επιχείρημα πως όταν η χώρα βρίσκεται σε τέτοια μεγάλη αναταραχή δεν μπορεί να εξελίσσεται ένα έστω καλλιτεχνικό γεγονός που έχει όμως χαρακτήρα κοσμικό και ρόλο θεσμού. Και βλέπουμε και τον χαρακτήρα του Godard. Τον μισάνθρωπο. Τον είρωνα. Που δεν μπορούσε να διαχειριστεί τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι λάτρευαν τη δουλειά του και τους πρόσβαλε. Αστική ευγένεια εννοείται πως δεν την είχε καθόλου, μιας που ήταν... αστική! Που αγαπούσε βαθιά τη γυναίκα του αλλά την πρόσβαλε επίσης συνέχεια κατηγορώντας την για μικροαστή.

Η ταινία βασίζεται στην αυτοβιογραφία της Anne Wiazemsky με τίτλο «Un an après», γι' αυτό και η Anne είναι ουσιαστικά η αφηγήτρια της ταινίας. Ναι, μια χαρά ταινία είναι, που σέβεται την Ιερή Αγελάδα του παγκόσμιου σινεμά, χωρίς να έχει κανένα πρόβλημα να την μυθοποιεί ακόμα περισσότερο, απομυθοποιώντας την. Ωραιότατο! Αλλά, το κρίσιμο ερώτημα είναι άλλο: σε ποιους απευθύνεται η ταινία; Και... who cares; Εδώ σας θέλω!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Όλοι αξίζουν μια μεγάλη ιστορία αγάπης! Μια τρυφερή και θαρραλέα ιστορία ενηλικίωσης, που έρχεται για να μας εμψυχώσει να είμαστε ο εαυτός μας και τίποτα λιγότερο, είναι η περίπτωση του Με Αγάπη, Σάιμον (Love, Simon) που σκηνοθετεί ο Greg Berlanti (προηγούμενα του Life As We Know It), σε σενάριο των Isaac Aptaker, Elizabeth Berger (βασισμένο στο βιβλίο της Becky Albertalli, Simon vs The Homo Sapiens Agenda). Για τον 17χρονο Σάιμον Σπάιερ όμως τα πράγματα είναι λίγο περισσότερο πολύπλοκα: Ακόμα δεν έχει πει στους γονείς ή στους φίλους του πως είναι ομοφυλόφιλος και δεν έχει ιδέα για την πραγματική ταυτότητα του ανώνυμου συμμαθητή του που έχει ερωτευτεί μέσω διαδικτύου. Η προσπάθεια να λύσει αμφότερα τα προβλήματα αποβαίνει αστεία, τρομακτική και του αλλάζει μια για πάντα τη ζωή.

Τον ρόλο του Σάιμον ανέλαβε ο νεαρός σταρ του «Jurassic World» (2015) Nick Robinson. Σημαντικό ρόλο στη ζωή του Σάιμον παίζουν οι τρεις φίλοι του: η κολλητή του, Λία, την οποία υποδύεται η Katherine Langford που ξεχώρισε για την ερμηνεία της στην τηλεοπτική σειρά «13 Reasons Why», η Άμπι (η Alexandra Shipp του «X-Men: Απόκαλιψ») και ο Νικ (ο Jorge Lendeborg Jr. του «Spider-Man: Η Επιστροφή στον Τόπο του»). Και βέβαια, οι γονείς του Σάιμον, τους οποίους υποδύονται η Jennifer Garner και ο Josh Duhamel, συμπληρώνουν το παζλ της υπόθεσης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Odeon!

Αυτό που πιστεύεις. Αυτό που θέλεις να πιστεύεις. Αυτό που συμβαίνει πραγματικά! Βασισμένη στο αγωνιώδες μυθιστόρημα του βραβευμένου συγγραφέα Τζορτζ Χαράρ, η ταινία Βασικός Ύποπτος (Spinning Man) σε σκηνοθεσία του Σουηδού Simon Kaijser («Before We Die»), ξεδιπλώνει μία μυστηριώδη ιστορία γύρω από την παραπλανητική φύση της μνήμης, το βάρος των ενοχών και το τίμημα της αλήθειας. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα, το γεμάτο καλοστημένες παγίδες σενάριο και οι ερμηνείες των έμπειρων πρωταγωνιστών υπηρετούν τέλεια την ιδιαίτερη ροή της ταινίας που ενώ επικεντρώνεται στον βασικό ύποπτο ενός εγκλήματος από την αρχή, επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις μέχρι το τέλος. O Έβαν Μπερτς είναι καθηγητής φιλοσοφίας. Έχει μία φαινομενικά ειδυλλιακή ζωή με τη γυναίκα του Έλεν και τα δύο παιδιά τους. Όμως, το παρελθόν του Έβαν κρύβει μια σειρά από ακατάλληλες σχέσεις με φοιτήτριες. Έχοντας ήδη αναγκαστεί να μετακομίσει λόγω αυτής της ανάρμοστης συμπεριφοράς, η οικογένεια θα καταρρεύσει, όταν ο Έβαν θεωρηθεί ο βασικός ύποπτος για την εξαφάνισης μιας νεαρής φοιτήτριας. Ο ντετέκτιβ Ρόμπερτ Μάλοϊ αναλαμβάνει την υπόθεση και παλεύει να ανακαλύψει την αλήθεια, πριν το επόμενο χτύπημα του Έβαν. Η πάντα υποστηρικτική Έλεν, αρχίζει να χάνει την πίστη της, καθώς είναι δύσκολο να ξεχωρίσει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Εν τω μεταξύ, ο Έβαν προσεγγίζει μια όμορφη φοιτήτρια, την Άννα με σκοπό να γίνει η επόμενη ερωμένη ή το επόμενο θύμα του.

Ο Guy Pearce ενσαρκώνει ιδανικά έναν αινιγματικό χαρακτήρα, στα ίχνη του ρόλου που τον καθιέρωσε στο «Memento», και συμπρωταγωνιστεί με τον Pierce Brosnan («MammaMia! Η ταινία», «Πέθανε μια άλλη μέρα») και την υποψήφια για Όσκαρ Minnie Driver («Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ») σε ένα συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ από την ευφυή πένα του συν-σεναριογράφου του «Coco», Matthew Aldrich.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Tanweer!

Η αγάπη δεν γνωρίζει από όρια... Η 24η μεγάλου μήκους δημιουργία του Γερμανού σκηνοθέτη και τρεις φορές υποψήφιου για Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ, Wim Wenders, έχει τον τίτλο Στο Βαθύ Γαλάζιο (Submergence) και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του J.M. Ledgard. Η Ντανιέλ Φλάντερς και ο Τζέιμς Μορ είναι δύο άνθρωποι που συναντιούνται τυχαία σε ένα απομονωμένο και ειδυλλιακό ξενοδοχείο στη Νορμανδία. Και οι δύο προετοιμάζονται για μια επικίνδυνη αποστολή που έχουν αναλάβει. Ερωτεύονται σχεδόν παρά τη θέλησή τους, αλλά σύντομα αναγνωρίζουν ο ένας στον άλλο εκείνη τη μία και μοναδική αγάπη στη ζωή τους, εκείνη που θα τους σημαδέψει για πάντα. Όταν έρχεται η ώρα να αφήσουν το ειδύλλιό τους στη μέση για να προχωρήσουν στις αποστολές που έχουν αναλάβει, διαπιστώνουμε ότι ο Τζέιμς είναι πράκτορας που δουλεύει για τις μυστικές υπηρεσίες της Μεγάλης Βρετανίας. Στόχος του είναι να πάει στη Σομαλία υποδυόμενος έναν μηχανικό, προκειμένου να εντοπίσει και να εξαρθρώσει μια ομάδα τζιχαντιστών, πριν μέλη της χτυπήσουν την Ευρώπη με βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας. Η Ντανιέλ από την άλλη είναι μαθηματικός – βιολόγος, που εργάζεται σε μια αποστολή καταδύσεων βαθέων υδάτων, στο πλαίσιο μιας έρευνας που αναζητά την προέλευση της ζωής στον πλανήτη μας. Η αποστολή του Τζέιμς δεν πάει καλά. Πιάνεται όμηρος από τους τζιχαντιστές και δεν έχει τρόπο να επικοινωνήσει με την Ντανιέλ. Αλλά κι εκείνη πρέπει να κατέβει στον πυθμένα του ωκεανού με το κίτρινο υποβρύχιό της, χωρίς καν να ξέρει αν ο Τζέιμς είναι ακόμα ζωντανός...

Ο James McAvoy, που κρατά τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι ένας από τους πιο σπουδαίους ηθοποιούς της γενιάς του. Δίπλα του η χαρισματική, πολύ όμορφη, λαμπερή Alicia Vikander, συμπληρώνει το δημοφιλές ερμηνευτικό ντουέτο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Seven Films!

Αυτός ήταν η νουβέλ βαγκ! Στα ίχνη του σινεμά που τιμά τις ρίζες του, ο βραβευμένος με Όσκαρ για το The Artist, Michel Hazanavicius τολμά να κάνει μια ταινία για το ιερό τέρας της νουβέλ βαγκ, βασισμένος στο βιβλίο της πρώην γυναίκας του Anne Wiazemsky. Επικεντρωμένο στην ερωτική ιστορία που άναψε και έσβησε με φόντο τα σκαμπανεβάσματα του έργου και της σκέψης του δημιουργού, αλλά και τον Μάη του ‘68, το Γκοντάρ, Αγάπη μου είναι μία ποπ, ευθύβολη και διασκεδαστική ρομαντική κομεντί γεμάτη κινηματογραφικές αναφορές στο γκονταρικό σύμπαν. Παρίσι 1967. Ο Jean-Luc Godard (Louis Garrel), ο πιο διάσημος κινηματογραφιστής της γενιάς του γυρίζει το La Chinoise με τη γυναίκα που αγαπά, την 20 χρόνια μικρότερη του Anne Wiazemsky (Stacy Martin). Ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι καθώς είναι, παντρεύονται. Αλλά οι κακές κριτικές που παίρνει η ταινία οδηγούν τον δημιουργό στην ενδοσκόπηση. Ο Μάης του ΄68 θα εντείνει τη διεργασία και η κρίση που περνάει ο Jean-Luc θα τον αλλάξει σε βάθος. Από διάσημος σκηνοθέτης θα μετατραπεί σε μαοϊστή περιθωριακό καλλιτέχνη, εξίσου παρεξηγημένο όσο και ακατανόητο.

Τον εμβληματικό, δύστροπο και ρηξικέλευθο auteur ενσαρκώνει ευλαβικά, χωρίς καθόλου περιστροφές και με κωμική σπίθα, ο εκπληκτικός Louis Garrel (The Dreamers), καθώς ερωτεύεται, ταλανίζεται, αναθεωρεί και γυρίζει την πλάτη του στις δύο μεγάλες αγάπες της ζωής του, το σινεμά και τη γυναίκα του. Η γοητευτική Stacy Martin (Nymphomaniac) υποδύεται ιδανικά την Anne Wiazemsky που θαμπώνεται, ερωτεύεται και παρόλα αυτά καταφέρνει να ωριμάσει μακριά από τη σκιά ενός θρύλου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Άλλαξε τα πάντα, δίχως να αλλάξεις τίποτα! Κωμωδία είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του δημιουργικού διδύμου Abby Kohn και Marc Silverstein, Κορίτσι για Φίλημα (I Feel Pretty), που μέχρι στιγμής έχουν υπογράψει σενάρια αναλόγου ύφους φιλμς όπως των He's Just Not That into You, The Vow και How to Be Single. Η Ρενέ γνωρίζει πολύ καλά πως είναι να έχεις μια μέση εμφάνιση στη Νέα Υόρκη, την πόλη των γενετικά και οικονομικά ευλογημένων! Ύστερα από ένα ατύχημα στο γυμναστήριο ξυπνάει στα αποδυτήρια και συνειδητοποιεί ότι κάτι έχει συμβεί: τα πόδια της δείχνουν πιο γυμνασμένα από ποτέ, τα μαλλιά της είναι μεταξένια και το πρόσωπό της λαμπερό. Είναι εκθαμβωτική. Μόνο που για όλους τους άλλους…παραμένει ακριβώς η ίδια. Αν και η εμφάνιση της δεν έχει αλλάξει καθόλου, η ανεβασμένη της αυτοπεποίθηση την βοηθάει να εξελιχθεί επαγγελματικά στην εταιρία καλλυντικών που εργάζεται, να βρει έναν όμορφο φίλο και να είναι συνεχώς καλεσμένη στα πιο hot parties. Κάποια στιγμή όμως η αυτοπεποίθηση της ξεπερνάει τα όρια σε σημείο που να συμπεριφέρεται απαξιωτικά σε αυτούς που δεν είναι προικισμένοι από την φύση τους, όπως ακριβώς έκαναν κάποτε οι άλλοι σε αυτήν. Τελικά που κρύβεται η πραγματική ομορφιά;

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά η κωμικός Amy Schumer, ενώ δίπλα της εμφανίζονται ακόμη και οι Michelle Williams, Rory Scovel, Emily Ratajkowski, Busy Philipps, Aidy Bryant, Naomi Campbell, Lauren Hutton, Tom Hopper.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Spentzos Films!

Will God Forgive Us? Από τον σεναριογράφο του Taxi Driver και του Raging Bull, αλλά και σκηνοθέτη των ταινιών American Gigolo, Mishima και Affliction, Paul Schrader σε συνεργασία με τους παραγωγούς των Carol, Still Alice και Wonderstruck, έρχεται μια δυνατή δραματική κινηματογραφική στιγμή, που φέρει τον τίτλο Ακρότητες (First Reformed). Ο Αιδεσιμότατος Ernst είναι ένα μοναχικός πρώην στρατιωτικός που τώρα είναι πάστορας μιας μικρής εκκλησίας στην Νέα Υόρκη. Η εκκλησία του είναι πλέον ένα τουριστικό αξιοθέατο που επισκιάζεται από μία άλλη κοντινή εκκλησία, την Άφθονη Ζωή, με υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις και πλήθος πιστών. Όταν μια έγκυος πιστή παρακαλεί τον αιδεσιμότατο να συμβουλεύσει τον ακτιβιστή σύζυγό της, ο κληρικός νιώθει να βυθίζεται στο δικό του οδυνηρό παρελθόν αλλά και στο εξίσου δυσοίωνο μέλλον του ενώ η Πίστη του δοκιμάζεται σοβαρά.

Έξοχο το βασικό πρωταγωνιστικό δίδυμο που συνθέτουν οι Ethan Hawke και Amanda Seyfried, έχοντας πλάι τους σε υποστηρικτικές παρουσίες τους Cedric Kyles, Victoria Hill και Philip Ettinger.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Spentzos Films!

Η ζωή βρίσκει τον δρόμο της! Μόλις ολοκληρώθηκε η παραγωγής της ταινίας Jurassic World, το 2015, κανείς δεν περίμενε την τεράστια επιτυχία της ταινίας που έφτασε να είναι στις πέντε πρώτες εισπρακτικές επιτυχίες όλων των εποχών. Έτσι, πολύ γρήγορα, οι συντελεστές αποφάσισαν να ξεκινήσουν την προετοιμασία της επόμενης ταινίας, που όφειλε να είναι γεμάτη περιπέτεια, συγκίνηση κι εκπλήξεις, όπως κάθε ταινία που ανήκει σε μια από τις πιο πετυχημένες και δημοφιλείς σειρές στην ιστορία του κινηματογράφου. Αυτό το ολοκαίνουργιο κινηματογραφικό γεγονός, λοιπόν, μας φέρνει πίσω μερικούς από τους πλέον αγαπημένους ήρωες και δεινοσαύρους, αλλά και νέα, ακόμα πιο εντυπωσιακά και τρομακτικά είδη, όπως τον Ινδοράπτορα που είναι αλεξίσφαιρος κι επιτίθεται κατόπιν εντολής, γεγονός που τον καθιστά το απόλυτο πολεμικό όπλο. Καλωσορίσατε στο Jurassic World: Το Βασίλειο Έπεσε, σε εκτελεστική παραγωγή του «πατέρα των δεινοσαύρων» Steven Spielberg και σκηνοθεσία του J. A. Bayona (The Impossible, A Monster Calls, The Orphanage). Έχουν περάσει τρία χρόνια αφότου το θεματικό πάρκο του Jurassic World καταστράφηκε από τους δεινοσαύρους που το έσκασαν από τα κλουβιά τους, σπέρνοντας τον τρόμο. Η νήσος Νούμπλαρ έχει τώρα εγκαταλειφθεί από τους ανθρώπους, ενώ οι εναπομείναντες δεινόσαυροι τρέφονται με ό,τι υπάρχει στη ζούγκλα. Όταν το ανενεργό ηφαίστειο του νησιού αρχίζει να ξυπνά, ο Όουεν και η Κλερ ηγούνται μιας προσπάθειας να διασώσουν τους εναπομείναντες δεινοσαύρους από το επερχόμενο καταστροφικό συμβάν. Ο Όουεν θέλει να βρει την Μπλε, την επικεφαλής ράπτορα, που ακόμα αγνοείται στην άγρια φύση, και η Κλερ έχοντας αποκτήσει σεβασμό για αυτά τα πλάσματα, βάζει σκοπό της ζωής της να τα σώσει. Φτάνοντας στο νησί κι ενώ η λάβα αρχίζει να ξεχύνεται, η σταυροφορία διάσωσης αποκαλύπτεται πως συνιστά μια συνωμοσία που απειλεί να οδηγήσει τον πλανήτη μας πίσω στους προϊστορικούς χρόνους.

Οι πρωταγωνιστές της προηγούμενης ταινίας (του 2015) ο Όουεν (Chris Pratt) και η Κλερ (Bryce Dallas Howard), ο «πατέρας» και η «μητέρα» του νέου αυτού κόσμου, ξανασυναντιούνται και στο καστ βρίσκουμε και τους Jeff Goldblum στο ρόλο του Δρα Ίαν Μάλκολμ (η σύνδεση με το παλιό Jurassic Park και την ιστορία του, αλλά και το μεγάλο ζήτημα του πόσο ηθικό είναι να παρεμβαίνουμε στη φυσιολογική (και φυσική) ροή των πραγμάτων), James Cromwell, Tobey Jones, Ted Levine και τον B. D. Wang στο ρόλο του γενετιστή Δρα Χένρι Γου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την UIP!