Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Ενδεχόμενα στην κινηματογραφική προσέγγιση της ανθρώπινης αντίδρασης στο κέρατο, είτε το πλησίασμα είναι δραματικό, είτε συνηθέστερα κωμικό, εκτιμώ πως έχουν ειπωθεί τα πάντα. Δεν υπάρχει ούτε μισό εύρημα ανείπωτο από τους απανταχού σκηνοθέτες, με συνέπεια πλέον να δοκιμάζουν να σκιτσάρουν στο πανί, παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα. Υπάρχει κι ένα ξέχωρο είδος όμως, το φραντσέζικο μπουλβάρ κομεντί, που παίζει ακατάπαυστα το ίδιο τροπάρι από την πρώτη ημέρα της ύπαρξης του, ως προέκταση της θεατρικής του φόρμας: Η Κυρά που της τα φορά ο Κύρης και το Τρίτο Πρόσωπο που περιφέρεται ολόγυρα τους σε ένα υποτιθέμενα διασκεδαστικό γαϊτανάκι. Ποτέ μου δεν το συμπάθησα το κόλπο αυτό, κυρίως γιατί δεν πετύχαινε να μου ζωγραφίσει ούτε μισό χαμόγελο στα χείλη. Η περίπτωση, δε, του Garde Alternée, μάλλον δημιούργησε μέσα μου και εξοργιστικές διαθέσεις...

Την γη κάτω από τα πόδια της θα χάσει μια συνηθισμένη νυχτιά, η Σαντρίν, μια μεσήλικη δασκάλα μουσικής, αντιλαμβανόμενη πως ο νυμφίος της, εδώ και μια δεκαπενταετία, Ζαν, διατηρεί κρυφή εξωσυζυγική σχέση με ξανθούλα πωλήτρια βιβλιοπωλείου, ονόματι Βιρζινί. Η αρχική της βίαιη και εχθρική προς τον καθηγητή του Παρισινού πανεπιστημίου, σύζυγό της, αντίδραση, σύντομα θα καταλαγιάσει, σκεπτόμενη πιο ξεκάθαρα και λογικά και ρίχνοντας στο τραπέζι μια συμβιβαστική πρόταση που θα τους αφήσει όλους ικανοποιημένους. Να μοιράζει ο ερωτύλος  πενηντάρης τον καιρό του εκ περιτροπής, μια στο σπίτι της γυναίκας του και μια στην γκαρσονιέρα του αισθήματος του, ούτως ώστε κανείς να μην βγει χαμένος από αυτό το αμαρτωλό παιχνίδι.

Και εκείνος να μην βρεθεί μπροστά στην δύσκολη θέση να αποφασίσει ποια από τις δύο προτιμά και εκείνες να μην χάσουν το κελεπούρι, αποσπώντας έστω και μισή μισή, την λατρεμένη και λάγνα αγκαλιά του. Μόνο που σταδιακά ο μπουλούκος, θα αρχίσει να εξαντλείται, προσφέροντας απλόχερα και με δημοσιοποιημένη υπερηφάνεια τους ερωτικούς τους χυμούς, ικανοποιώντας αμφότερες τις ερωτικές τους συντρόφους, σε βαθμό που να μην μπορεί πλέον να πάρει τα πόδια του. Μέρος κι αυτό του σχεδίου, που έχει θέσει σε λειτουργία η καθεμιά από τις αγαπημένες του, στην ατομική της προσπάθεια να αποσπάσει την αγκάλη του, προς αποκλειστικότητα της.

Στην πραγματικότητα, υποτίθεται, εδώ λαμβάνει χώρα το όνειρο του κάθε ανδρός, ο οποίος συλλαμβάνεται επ αυτοφώρω ως τσιλιμπουρδιστής και αντί για τον συνήθη ντροπιαστικό χαμό που ακολουθεί την αποκάλυψη, να διατηρεί αναλλοίωτα τα ερωτικά δικαιώματα του, τόσο στην οφίσιαλ όσο και στην γκόμενα. Ψιλοεπιστημονικής φαντασίας δηλαδή το σενάριο που επεξεργάζεται η Alexandra Leclere, συνεχίζοντας την πορεία της πάνω στον ίδιο, κατ εκείνη αστείο, καμβά που χάραξε με κομεντί επιπέδου Όλοι οι Καλοί Χωράνε (Le Grand Partage). Μόνο που εδώ η χοντράδα κτυπάει κόκκινο, σε σημείο που να απορεί κανείς με το πως γίνεται μια γυναίκα (κιόλας) σκηνοθέτις, να ρίχνει σε τόσο χαμηλό επίπεδο την θηλυκή υπόσταση, έστω κι αν αυτός ο υποβιβασμός χρησιμοποιείται, σύμφωνα με την διάταξη και μόνο, για να βγάλει το γέλιο.

Και σιγά τον γαλανομάτη, μελαχρινό, μπρατσαρά και δίμετρο μορφονιό, δηλαδή, για να πέσουν στα πατώματα οι μεγαλοκοπέλες του στόρι. Ένας χοντρομπαλάς, ασούμπαλος, στρογγυλομούρης, κοντοπίθαρος, είναι, που μου θέλει και έρωτες, αντί να κοιτάξει εκεί πέρα να μαζέψει καμιά δεκάρα για τα γεράματα του και να φροντίσει κανένα από τα παιδιά του, που τον έχουν πάρει και στο ψιλό. Γνωστή η περιορισμένη χιουμοριστική ευρύτητα και το πενιχρό ερμηνευτικό τάλαντο του Didier Bourdon, δεν δίνει την παραμικρή ένταση στην απόδοση του γκομενιάρη, ούτε καν στις ώρες που η εξάντληση από τις ολονυχτίες τον έχει τσακίσει. Ντακόρ, δεν παίζουν και μεγάλες απαιτήσεις εδώ, το μεγάλο πρόβλημα στην διανομή, αλλού έχει την ρίζα του.

Η Isabelle Carre, στην κομεντί μπορεί να μην το διαθέτει, είχα την εντύπωση μέχρι στιγμής όμως πως πρόκειται για μια εκπρόσωπο σοβαρή της φραντσέζας σκηνής, που έχει δείξει ψήγματα δυνατοτήτων σε όχι και λίγες αξιόλογες παραγωγές. Τραγωδία! Δεν μπορώ να θυμηθώ πρόσφατα πιο αποτυχημένη εκδοχή ερωμένης. Καμία χάρη, κανένα δείγμα ερωτισμού, μάλλον προς το πολύ εκνευριστικό οδηγεί η προσωπικότητα της, ειδικά ενόσω αντιλαμβάνεται πως χάνει το παιχνίδι. Παρόμοια αρνητικό το συναίσθημα και για την σχεδόν αποκλειστικά γλαφυρής μόστρας Valerie Bonneton, που ετούτη - ως η απατημένη - κι αν καταστρέφει υπερηφάνεια και είναι ολάκερο, βάζοντας το αμέτι μοχαμέτι να κερδίσει την κόντρα με το "τσουλί που της έφαγε τον άντρα". Προσωπικά τις γυναίκες τις έχω πολύ πιο έξυπνες, ορθολογικές και μαγκιώρες, στην αντιμετώπιση ενός - σοβαρού, δεν αντιλέγω - τέτοιου ζητήματος που θα τους προκύψει, από ετούτες εδώ τις εγωιστικά μηδενιστικές.

Που προβαίνουν σε πάσης φύσης παλαβομάρες, σεξιστικού περιεχομένου, λες κι αυτός είναι ο μοναδικός λόγος για να ρίξει ένα σερνικό την ματιά του σε άλλη γυναίκα, αδιάφορες, ανούσιες και τελικά απαράδεκτες, οδηγώντας ένα εξαρχής μέτριας ποιότητας κωμωδιάκι στον πάτο. Δημιουργώντας συνάμα προβληματισμό, για το πόσες ακόμη κινούμενες στην σφαίρα του πιπεράτου αλλά και πενιχρής ψυχαγωγικής προσφοράς μπουλβάρ, ταινίες, θα συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα στις κοντά τετρακόσιες, της ετήσιας made in France κοπής.

Ο υπαρξιακός τρόμος είναι κληρονομικός

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα μακρινό ξαδελφάκι του «Μωρού της Ρόζμαρι» μόλις γεννήθηκε!

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1987 Ari Aster, απόφοιτος του American Film Institute. Έχει πίσω του να επιδείξει και έξι μικρού μήκους ταινίες. Σε όλες του τις ταινίες, μικρού και μεγάλου μήκους, πέρα από τη σκηνοθεσία υπογράφει και το σενάριο. Η ιδέα πίσω από το σενάριο της συγκεκριμένης ταινίας προέκυψε από μια σειρά άσχημων έως και τραγικών γεγονότων που βίωσε η οικογένεια του σκηνοθέτη για τρία συνεχόμενα χρόνια!

Την παγκόσμια πρεμιέρα της Η Διαδοχή (Hereditary) την έδωσε τον περασμένο Ιανουάριο στο φεστιβάλ του Σάντανς, όπου προβλήθηκε στο τμήμα με τις μεταμεσονύχτιες προβολές. Η ταινία βγήκε εμπορικά στις ΗΠΑ στις 8 Ιουνίου και οι εισπράξεις της έως τις 13 Ιουνίου ξεπέρασαν τα 18,5 εκατομμύρια δολάρια. Είναι η πιο εμπορική ταινία από αυτές που προβλήθηκαν στο Σάντανς το 2018 κι έχουν διανομή στις αίθουσες ως τώρα.

Η υπόθεση: Η Άννι Γκράχαμ είναι μια καλλιτέχνιδα. Φτιάχνει υπέροχα σπίτια – μινιατούρες. Ετοιμάζει την απαιτητική νέα της έκθεση. Και... πεθαίνει η μητέρα της, με την οποία δεν τα πήγαινε και πολύ καλά, από φυσικά αίτια. Η Άννι είναι παντρεμένη με τον Στιβ κι έχουν δύο παιδιά: τον 18χρονο Πίτερ και τη 13χρονη Τσάρλι. Η Τσάρλι είναι ιδιαίτερο παιδί: το πρόσωπό της είναι παραμορφωμένο, τόσο ώστε να δείχνει αρκούντως τρομακτική. Πνευματικά, επίσης έχει προβλήματα. Και είναι αλλεργική στους ξηρούς καρπούς. Είναι το μόνο μέλος της οικογένειας που δείχνει πως πραγματικά λυπήθηκε για το θάνατο της γιαγιάς της.

Η κατάσταση στο σπίτι είναι τεταμένη. Και γίνεται ακόμα περισσότερο τεταμένη μετά από ένα ακόμα τραγικό γεγονός! Κάποιος φαίνεται να έχει καταραστεί την οικογένεια! Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η διαδοχική αλληλουχία τραγικών συμβάντων. Η Άννι προσπαθεί να βρει τρόπο να αντιμετωπίσει τη θλίψη της. Πηγαίνει σε ένα γκρουπ βοήθειας πενθούντων. Εκεί γνωρίζει μια γυναίκα, που τη βοηθάει πραγματικά. Μήπως όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως δείχνουν; Μήπως κρύβεται κάτι σκοτεινότερο πίσω από όλα αυτά;

Η άποψή μας: Προσωπικά, οι ταινίες τρόμου δεν μου αρέσουν. Δεν τρελαίνομαι γι' αυτές βρε παιδί μου. Δεν βρίσκω καμία ικανοποίηση, αισθητική, οπτική, εσωτερική, στο να παρακολουθώ ξεκοιλιάσματα, αποκεφαλισμούς, μαχαιρώματα, έτσι, χωρίς πρόγραμμα. Συνήθως, οι ταινίες τρόμου είναι και απίστευτα προβλέψιμες. Λες και βγαίνουν όλες από το ίδιο καλούπι. Ένας τύπος, με ή χωρίς αιτία, αρχίζει να σκοτώνει αθώους. Αν η ταινία είναι αισιόδοξη, ο «καλός» της παρέας τον σκοτώνει. Αν η ταινία είναι πεσιμιστική, όλοι σκοτώνονται και ο κακός θριαμβεύει. Αν η ταινία είναι... εμπορική, το φινάλε μένει ανοιχτό για να γυριστούν ένα, δύο, τρία, πολλά σίκουελ! Οι ταινίες τρόμου είναι εκείνες με τα περισσότερα σίκουελ! Δεν ξέρω κι εγώ πόσα «Παρασκευή και 13» έχουν γυριστεί. 7 ή 8 είναι τα «Ο εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες» - υπάρχει μάλιστα ταινία στην οποία ο Jason τα βάζει με τον Freddy!!! Για τα «Saw»; Απίστευτος αριθμός! Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;

Τα τελευταία χρόνια, πάντως, έχουν προκύψει μερικές ταινίες, πολύ, πολύ ιδιαίτερες. Ταινίες τρόμου μεν, αλλά καλλιτεχνικές. Arthouse horror, τις χαρακτηρίζουν εις την Εσπερίαν! Χαρακτηριστικά παραδείγματα: το σπουδαίο Σε ακολουθεί (It Follows), το υποβλητικό Η Μάγισσα (The Witch), το συναρπαστικό Οι Σελίδες του Τρόμου (The Babadook) και το λιγότερο πετυχημένο «Έρχεται τη νύχτα». Σε αυτό το μικρό μπουκέτο ταινιών έρχεται να προστεθεί και τούτο το φιλμ. Που δεν είναι χωρίς προβλήματα. Αλλά, φίλε μου, έχει κάτι κοχόνες, κάτι κάκαλα τεράστια! Εδώ μιλάμε ότι ο τύπος, στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, τα βάζει στα ίσια με το «Μωρό της Ρόζμαρι»! Εντάξει, χάνει, αλλά κάποια πράγματα τα κάνει τουλάχιστον ισάξια με την ταινιάρα του Polanski.

Παρά το σχετικά νεαρό της ηλικίας του, ο Aster δείχνει φοβερή αυτοπεποίθηση. Έχει τον απόλυτο έλεγχο του υλικού του. Μιλάμε για μάθημα σκηνοθεσίας. Όχι κάμερα σε εκτροχιασμό. Όχι αδυσώπητο μοντάζ. Ενάντια στις επιταγές της εποχής για το τι είναι μοντέρνο, τι είναι πετυχημένο, τι είναι εμπορικό, ο Aster επιλέγει την προσωπική ματιά, την μόνιμη εκκρεμότητα, τους βραδυφλεγείς και ουχί αργούς ρυθμούς, τη βύθιση, την κατάβαση καλύτερα, αργά αλλά σταθερά, μιας ολόκληρης οικογένειας στην κόλαση! Το τρομερό (diplhs) είναι πως στην κατάβαση αυτή χρησιμοποιεί όρους ταινίας τρόμου, μεταφυσικού τρόμου, το είδος εκείνο που έχει να κάνει με διαβόλους και τριβόλους, σαν την «Προφητεία» ένα πράγμα, την πρώτη ταινία εκείνης της σειράς (να μην τα ξαναλέμε για τις συνέχειες, ε;).

Ποτέ, όμως, ακόμα και σε εκείνες τις στιγμές που επιτρέπει στον εαυτό του υπερβολές ή στήνει σκηνές που υπό άλλες συνθήκες, κάτω από άλλο context, σε ταινία άλλου, λιγότερο ταλαντούχου σκηνοθέτη, θα προκαλούσαν τον δυνατό γέλωτα, δεν χάνει την πυξίδα του. Αυτήν που τον καθοδηγεί. Δεν χάνει το όραμά του. Δεν χάνει το στόχο του: να φτιάξει μια ταινία απίστευτου υπαρξιακού angst! Είναι σαν να βλέπεις το «Συνηθισμένοι άνθρωποι» ως ταινία τρόμου! Όλα είναι παρόντα: η απώλεια και η διαχείρισή της, η θλίψη, το πως συνδιαλλασσόμαστε σε απανωτά χτυπήματα (έστω, της μοίρας), το πως η οικογένεια, αυτή η κοιτίδα του πολιτισμού, μπορεί να είναι το εκκολαπτήριο του απόλυτου κακού, που μεταδίδεται από τους γονείς στα παιδιά, το προπατορικό αμάρτημα, που μεταφέρεται μέσω αίματος.

Ανοίγεται σε πολλά μέτωπα ο σκηνοθέτης – ίδιον του νεαρού της ηλικίας του. Για κάθε φορά, όμως, που αστοχεί, πετυχαίνει το στόχο του στο εκατονταπλάσιο. Όλη η ταινία είναι πένθιμη, σαν να βλέπουμε το τελετουργικό της κηδείας της αγίας οικογένειας. Και καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας ο θεατής βρίσκεται σε μια κατάσταση wtf! Ο σκηνοθέτης δεν τον καλεί να αμφισβητήσει αυτά που βλέπει: αυτά είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης. Τον οδηγεί όμως να αμφιβάλλει. Τι βλέπουμε στην ταινία; Τη βουτιά μιας υστερικής, με οικογενειακό ιστορικό ψυχασθένειας, στην τρέλα; Την αποδόμηση του θεσμού της οικογένειας; Ή το άψογα εκτελεσμένο σχέδιο μιας ομάδας... σατανιστών; Τα πάντα είναι υψηλής ποιότητας. Η καλλιτεχνική διεύθυνση είναι φανταστική. Οι χώροι είναι απίστευτοι, τρομερά φωτογραφημένοι και όλη η ιδέα (που ξεκινάει από το πρώτο κιόλας πλάνο της ταινίας) ότι η οικογένεια που βλέπουμε, ζει σε ένα κουκλόσπιτο, το οποίο παρακολουθούμε μέσα από ένα τεράστιο μικροσκόπιο, σε εξιτάρει. Είσαι έξω και κοιτάς προς τα μέσα αλλά – προσοχή – αυτό που βλέπεις ίσως να είναι και η δική σου κόλαση φίλε μου.

Η Toni Collette βρίσκει το ρόλο της καριέρας της. Είναι η κεντρική ηρωίδα, εκείνη που βιώνει τα πάνδεινα, εκείνη που έχει να αντιμετωπίσει τα κακά γονίδια, το κακό ριζικό της, τις απανωτές απώλειες. Εκείνη που στην πιο αποκαλυπτική και... τρομακτική σκηνή της ταινίας (που, χα, δεν είναι αυτή που φαντάζεστε: είναι η σκηνή του δείπνου, έτσι απλά) ξεπερνάει τις συμβάσεις και λέει πως δεν ήθελε ποτέ να γεννήσει τον γιο της!!! Και μετά βάζει τα χέρια της στο στόμα, σαν σε προσπάθεια να πάρει πίσω αυτά τα τρομερά λόγια. Θεάρα. Και ο Alex Wolff, που υποδύεται τον γιο, είναι πολύ καλός στο ρόλο του: είναι παθητικός δέκτης αρνητικής ενέργειας προορισμένος όμως για μεγαλεία! Η σκηνή της ανάφλεξης είναι τρομερή, όλες οι σκηνές αποκεφαλισμού (από το περιστέρι μέχρι τη σύγκρουση στον στύλο μέχρι τον αυτο-αποκεφαλισμό με συρματόπλεγμα) θα σας στοιχειώσουν, τι να λέμε, ο άνθρωπος έχει κάνει σπουδαία δουλειά.

Ίσως στο φινάλε να ξινίσετε. Ίσως το όλον σας πέσει λίγο βαρύ. Το σίγουρο είναι ένα: αυτή είναι μια ταινία που πρέπει να δεις. Διάολε, είναι ταινία – εμπειρία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2018 από την Spentzos Films!

Πρόσεχε τι εύχεσαι!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δύσκολοι καιροί για όλους – ιδίως για πατεράδες που δεν προλαβαίνουν...

Αυτή είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία του Αργεντινού σκηνοθέτη Ariel Winograd και η δεύτερη που βλέπουμε στη χώρα μας, μετά το Χωρίς παιδιά (Sin hijos, 2015), όπου και πάλι πρωταγωνιστής ήταν ο έχων τρομερά μεγάλη μύτη, Diego Peretti!

Η ταινία 10 μέρες χωρίς τη μαμά (Mamá se fue de viaje) αποτέλεσε το πιο εμπορικό φιλμ made in Argentina για το 2017. Η ταινία έκοψε πάνω από 2,5 εκατομμύρια εισιτήρια στην Αργεντινή.

Η υπόθεση: Ο Βίκτορ και η Βέρα είναι ένα απολύτως φυσιολογικό ζευγάρι. Είναι παντρεμένοι εδώ και 20 χρόνια κι έχουν αποκτήσει τέσσερα παιδιά: τον Μπρούνο (14 ετών), τη Λάρα (12 ετών), τον Τάτο (8 ετών) και τον Λόλο (2 ετών). Όμως, ο Βίκτορ, απορροφημένος από τη δουλειά του, δεν ασχολείται καθόλου με την καθημερινότητα της οικογένειάς του. Κι όχι μόνον αυτό: φτάνει σε σημείο να δηλώνει πως… ζηλεύει τη ζωή της γυναίκας του. Πιστεύει πραγματικά ότι η Βέρα διαθέτει άφθονο ελεύθερο χρόνο στα χέρια της για να κάνει ό,τι θέλει. Η έρημη Βέρα παράτησε την καριέρα της ως δικηγόρου για να μεγαλώσει η ίδια τα παιδιά της.

Νιώθοντας όμως εξουθενωμένη από τις χιλιάδες δουλειές που έχει καθημερινά και συνειδητοποιώντας την αδιαφορία του άντρα της, αποφασίζει να κάνει ένα γενναίο διάλειμμα μακριά από όλους κι από όλα. Φεύγει διακοπές στο Μάτσου Πίτσου, για 10 ημέρες. Ο Βίκτορ αλλά και τα παιδιά μάλλον την έχουν... πατήσει για τα καλά. Κι όσο οι μέρες χωρίς τη μαμά περνούν, η κατάσταση αγριεύει. Ο Βίκτορ δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί την κατάσταση, ενώ βιώνει τρομερή πίεση στη δουλειά. Θα πάρει το μάθημά του;

Η άποψή μας: «Έχω βαρεθεί να ακούω για το μέλλον. Νομίζω πως το μέλλον είναι η χειρότερη εφεύρεση που έχει υπάρξει». Τις δύο αυτές προτάσεις, τις τόσο ενδιαφέρουσες, τις εκστομίζει ένας περιφερειακός χαρακτήρας, η παρουσία του οποίου στην ταινία, πάντως, είναι καταλυτική. Είναι μια γυναίκα, όχι στην πρώτη της νιότη, με ανήλικο παιδί, το οποίο μεγαλώνει η μητέρα και η γιαγιά της, μια γυναίκα η οποία απολύεται επειδή κλέβει τρεις βίδες (!!!) από μια επιχείρηση τύπου IKEA, στην οποία δουλεύει «μαύρα»! Ο καπιταλισμός σε όλο του το μεγαλείο! Ρίχνει τις βολές του ο σκηνοθέτης σχετικά με το νόμο της ζούγκλας, τον καλυμμένο με χαμόγελο στο σύγχρονο δυτικό κόσμο, όπου η επίδειξη... πυγμής δηλώνει καλύτερη εξυπηρέτηση στα αφεντικά, άρα και μεγαλύτερες πιθανότητες προαγωγής. Και επιτυχίας. Και χρημάτων. Και φτου κι από την αρχή.

Κι ας είναι η επίδειξη πυγμής εντέλει μια εκδήλωση απόλυτης απανθρωπιάς. Μόνο που στο... μίξερ που βάζει τα επιμέρους εύγευστα υλικά της η ταινία, το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας άνοστος χυλός και οι βολές καταλήγουν να είναι με... άσφαιρα! Οι προθέσεις των δημιουργών δείχνουν να είναι καλές (σε περισσότερα από ένα σημεία), η ανάγκη όμως για εμπορική επιτυχία ομογενοποιεί το μείγμα και στρογγυλεύει τις αιχμές. Στο επίκεντρο του στόρι που παρουσιάζει η ταινία βρίσκεται ένα από τα πολλά προβλήματα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών: η ουσιαστική απουσία του πατέρα από την οικογένειά του. Θα μου πείτε, έτσι μάθαμε από παιδιά. Πάντοτε έτσι λειτουργούσε το σχήμα: ο μπαμπάς ήταν σε ταξίδι για δουλειές και τα παιδιά μεγάλωναν με την αποκλειστική σχεδόν φροντίδα της μητέρας. Θα μου πείτε και η πρόοδος; Οι φεμινιστικές κατακτήσεις; Η κατακτημένη ισότητα των δύο φύλων; Αυτή δεν βελτίωσε την κατάσταση; Προφανώς όχι.

Το μοντέλο στο οποίο διαμορφώνονται πλέον οι οικογένειες είναι να δουλεύουν και οι δύο γονείς, και πάλι όμως την σχεδόν αποκλειστική ευθύνη για την ανατροφή των παιδιών να την έχει η μητέρα. Οι πατεράδες βοηθούν όσο μπορούν αλλά είναι λίγο, τόσο λίγο. Περιπτώσεις όπως αυτή που παρουσιάζει η ταινία, να έχει παρατήσει δηλαδή την καριέρα της η μητέρα για να μεγαλώσει η ίδια τα παιδιά της σπανίζουν. Και εννοείται πως μεγεθύνουν την ουσιαστική απουσία του πατέρα. Κατά μία έννοια η ταινία ασχολείται με τα ίδια πράγματα με το Tully: Τα παιδιά είναι ευτυχία; που είδαμε πρόσφατα, με το φόκους όμως να πέφτει στον μπαμπά. Τον μπαμπά που αναγκάζεται να γίνει πιο ενεργός – τώρα που το σκέφτομαι, το «πιο» δεν έχει θέση στην πρόταση – στην ανατροφή των παιδιών του.

Και ο Αργεντίνος σκηνοθέτης το βλέπει το όλο θέμα με πιο κωμική σκοπιά και λιγότερο «μαύρης κωμωδίας» σε σχέση με τον Αμερικάνο συνάδελφό του. Απλά, όπως συμβαίνει σε πάμπολλες ανάλογες περιπτώσεις, κύρια έγνοια του είναι να μην ενοχλήσει. Να θέσει τα κακώς κείμενα αλλά να τα προσπεράσει για να ικανοποιήσει τους θεατές. Θα μπορούσε η ταινία να φτάσει σε πολύ ψηλά όρια σλάπστικ κωμωδίας. Εντέλει, εννοείται πως στο τελευταίο τρίτο της η ταινία σοβαρεύει άκυρα. Μωρέ γάμα την καριέρα: η οικογένεια πάνω από όλα. Και πωπωπω, δεν ξέρουμε τα παιδιά μας! Και τα παιδιά μπορούν να αντιδράσουν. Κατά προτίμηση κατά τη διάρκεια ενός αγώνα τένις. Μωρ' τι μας λες. Στο τέλος εννοείται ότι ο πατέρας και θα έχει συνειδητοποιήσει τα φάουλ του και θα έρθει πιο κοντά στα παιδιά του και εντελώς χαλαρά θα φύγει (θα τον φύγουν η αλήθεια είναι) από τη δουλειά του και θα δείξει στη γυναίκα του πως αυτό το κάνει πιο καλά το... μεγάλωμα. Έλα τώρα!

Πάντως, εμπορικές δυνατότητες έχει μεγάλες η ταινία. Να τα λέμε κι αυτά!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2018 από την Neo Films!

Η μόνη αλήθεια είναι να ξέρεις ότι δεν ξέρεις τίποτα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω...

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία (και η πρώτη του αγγλόφωνη) που σκηνοθετεί ο Σουηδός Simon Kaijser μετά την πρώτη του, το «Stockholm Östra» (2011). Το πλήρες του όνομα είναι Simon Kaijser da Silva κι έχει ασχοληθεί πάρα πολύ με την τηλεόραση. Στα αρχικά στάδια ανάπτυξης της ταινίας, ήταν να πρωταγωνιστήσουν οι Nikolaj Coster-Waldau, Emma Roberts και Greg Kinnear.

Το σενάριο της ταινίας Βασικός Ύποπτος (Spinning Man) βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του George Harrar. Τη σεναριακή διασκευή ανέλαβε ο Matthew Aldrich, ο οποίος ήταν μέλος της σεναριακής ομάδας που υπέγραψε το αριστουργηματικό Coco.

Η υπόθεση: O Έβαν Μπερτς είναι καθηγητής φιλοσοφίας. Έχει μία φαινομενικά ειδυλλιακή ζωή με τη γυναίκα του Έλεν και τα δύο παιδιά τους. Όμως, το παρελθόν του Έβαν κρύβει μια σειρά από... ακατάλληλες σχέσεις με φοιτήτριες. Έχοντας ήδη αναγκαστεί να μετακομίσει λόγω αυτής της ανάρμοστης συμπεριφοράς, η οικογένεια θα καταρρεύσει, όταν ο Έβαν θεωρηθεί ο βασικός ύποπτος για την εξαφάνιση μιας δημοφιλούς νεαρής μαθήτριας λυκείου.

Ο ντετέκτιβ Ρόμπερτ Μάλοϊ αναλαμβάνει την υπόθεση και παλεύει να ανακαλύψει την αλήθεια. Η πάντα υποστηρικτική Έλεν, αρχίζει να χάνει την πίστη της, καθώς είναι δύσκολο να ξεχωρίσει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Εντωμεταξύ, ο Έβαν νιώθει κολακευμένος από την προσέγγιση μιας όμορφης φοιτήτριάς του, της Άννας. Το θέμα είναι πως ο Έβαν έχει πρόβλημα σε ότι αφορά τη μνήμη του. Και πέφτει διαρκώς σε αντιφάσεις. Εντέλει είναι ο δολοφόνος; Ή μήπως όχι;

Η άποψή μας: Ο κόσμος γουστάρει να βλέπει θρίλερ. Να νιώθει να απειλείται εκ του ασφαλούς. Να βγαίνει από την comfort zone χωρίς να κινδυνεύει να χάσει τα κεκτημένα του, την ασφάλεια, τη ρουτίνα. Και, βεβαίως, του αρέσει να λύνει και αστυνομικής φύσης προβλήματα. Ποιος είναι ο δολοφόνος; Ποια τα κίνητρά του; Λιγότερο τον ενδιαφέρει το πώς το έκανε – περισσότερο το γιατί. Οι πιο ενήλικες θεατές δεν θέλουν πολύ αίμα στο θρίλερ τους. Οι πιο νεαροί γουστάρουν τις ταινίες τρόμου. Είναι ζωντανοί, νιώθουν παντοδύναμοι, αισθάνονται αθάνατοι και αιώνιοι. Τους ιντριγκάρει να φλερτάρουν – έστω και με αυτόν τον τρόπο – με το θάνατο. Με το ανίερο. Με τη φθορά. Αίματα, μυαλά χυμένα, χέρια και πόδια κομμένα! Έτσι! It's just a movie! Μετά από το πάρτι ξεκοιλιασμάτων, μπορείς να τσιμπήσεις τη σάρκα σου: ναι, είσαι ζωντανός! Γουάου. Οι ενήλικες λίγο τα βαριόμαστε αυτά. Θέλουμε λίγη εξυπνάδα. Θέλουμε περισσότερο υπαινιγμούς παρά φόρα παρτίδα αποκαλύψεις.

Τούτο το θρίλερ προσπαθεί είναι η αλήθεια να παρουσιάσει κάτι ενήλικο. Κάτι έξυπνο. Κάτι εγκεφαλικό. Την πατάει μεγαλοπρεπώς. Όχι για κανέναν άλλο λόγο: απλά, στο κρίσιμο σημείο, δεν ξέρει πώς να μεταφέρει τη σύγχυση του πρωταγωνιστή στον θεατή χωρίς να τον... συγχύσει! Κι εδώ το ρήμα «συγχύζω» παίζει και με τις δύο του έννοιες: και την κυριολεκτική, του αποπροσανατολισμού αλλά και τη μεταφορική, των νεύρων. Άλλο πράγμα είναι λοιπόν να μη δίνει ο δημιουργός μασημένη τροφή στους θεατές του κι άλλο πράγμα να σου δίνει τροφή μεν, αλλά μαγειρεμένη με μοριακή κουζίνα, χωρίς οδηγίες χρήσης!

Έξυπνα, ο βασικός χαρακτήρας παρουσιάζεται εντελώς αναξιόπιστος ως αφηγητής. Ναι, είναι δεδομένο ότι είχε σχέσεις με φοιτήτριά του στο παρελθόν. Ναι, είναι δεδομένο ότι όταν συναντά όμορφες, νεαρές κοπέλες, τις φαντασιώνεται ερωτικά. Ναι, είναι δεδομένο ότι είναι ελκυστικός για τις φοιτήτριές του αλλά δείχνει να μπορεί και να τις κρατήσει σε απόσταση, άρα, σαν να λέμε, έχει πάρει το μάθημά του. Ναι, αλλά είναι και ψευτράκος. Άνθρωπος της διανόησης αλλά η αλήθεια για εκείνον δεν είναι απλά μια έννοια που σηκώνει πολύ – φιλοσοφική – συζήτηση. Είναι κι ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν. Η αλήθεια δεν είναι αντικειμενική: είναι θέμα οπτικής γωνίας. Ο επιπλέον ενδιαφέρον παράγοντας είναι ότι το μυαλό του, του παίζει παιχνίδια. Είναι ολοφάνερο πως έχει κενά μνήμης. Γιατί; Ποτέ δεν διευκρινίζεται αν είναι θέμα πάθησης ή ενοχών και «μπλοκαρίσματος». Από εκεί και πέρα, όμως, η συγκεχυμένη άποψη του καθηγητή για τα γεγονότα συνολικά μπερδεύει τα μάλα τους θεατές. Που από κάποιο σημείο και μετά αρνούνται να συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι της αποπλάνησης.

Τα παρατάς ρε φίλε. Δεν σε νοιάζει αν ο κύριος είναι δολοφόνος, αν ήξερε την κοπέλα, τι γράφει το γράμμα που κρατάει κλειστό σε συρτάρι. Ο Guy Pearce είναι πολύ καλός, ως συνήθως και η επιλογή του προφανέστατα δεν είναι τυχαία. Ταυτισμένος καθώς είναι με τον ήρωα του Nolan στο «Memento», επιλέγεται για να μεταφέρει ως σύμβολο μια εσάνς εκείνης της ταινιάρας και σε τούτο το φιλμ, μιας που ήρωες με προβλήματα μνήμης υποδύεται και στις δύο. Αλλά εννοείται πως δεν έχει καμία σχέση η μία ταινία με την άλλη. Ο Pierce Brosnan δεν συναντά καμία δυσκολία στο να υποδυθεί με επιτυχία τον κουρασμένο αστυνομικό και η Minnie Driver είναι ως συνήθως αξιόπιστη στο ρόλο της συζύγου. Το υλικό υπήρχε για να δούμε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Δεν προέκυψε όμως. Ε, δεν πειράζει και τόσο, έτσι;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Tanweer!

Αυτές τις διακοπές, το σπίτι, θα το φροντίσει ο μπαμπάς! Μια διασκεδαστική κωμωδία, είναι το 10 Μέρες χωρίς τη Μαμά (Mamá Se Fue De Viaje), για όλη την οικογένεια που ξετυλίγει απολαυστικά το χάος που προκαλεί η απουσία, έστω και για λίγο, μιας πολύτεκνης μητέρας από το σπίτι και αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της Αργεντινής το 2017. Ο Βίκτορ και η Βέρα είναι ένα απολύτως κανονικό ζευγάρι παντρεμένοι εδώ και 20 χρόνια με 4 παιδιά: τον Μπρούνο (14), τη Λάρα (12), τον Τάτο (8) και τον Λόλο (2). Όμως ο Βίκτορ, απορροφημένος από τη δουλειά του, δεν ασχολείται καθόλου με την καθημερινότητα της οικογένειας και στην αλήθεια ζηλεύει την γυναίκα του. Πιστεύει ότι έχει άφθονο χρόνο να κάνει ό,τι θέλει. Η έρημη Βέρα, νιώθοντας εξουθενωμένη από τις χιλιάδες δουλειές που έχει καθημερινά και συνειδητοποιώντας την αδιαφορία του άντρα της, αποφασίζει να κάνει ένα γενναίο διάλειμμα μακριά από όλους και όλα. Φεύγει διακοπές. Ο Βίκτορ αλλά και τα παιδιά, μάλλον τώρα την έχουν πατήσει για τα καλά… Κι όσο οι μέρες χωρίς τη μαμά περνούν, η κατάσταση αγριεύει...

Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Ariel Winograd, τον ρόλο του απελπισμένου πατέρα κρατάει ο Diego Peretti ενώ εκείνον της επαναστατημένης μαμάς η όμορφη Carla Peterson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2018 από την Neo Films!

Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις οικογένεια! Όταν ένα βράδυ ο κύριος και η κυρία Πριού επιστρέφουν σπίτι, ανακαλύπτουν έκπληκτοι ότι κάποιος, ονόματι Πάτρικ, έχει εγκατασταθεί στο σπίτι τους και δηλώνει παιδί τους! Λέει μάλιστα ότι επέστρεψε στους γονείς του για να τους γνωρίσει τη σύζυγό του. Οι Πριού δεν έκαναν ποτέ παιδιά. Αν και όλα δείχνουν ότι ο Πάτρικ είναι πράγματι ο γιος τους... Είναι ο Πάτρικ μυθομανής; Μήπως οι Πριού ξεχνούν ότι έχουν παιδί; Ή μήπως ξύπνησε το μητρικό ένστικτο της κυρίας Πριού και απέκτησε τον γιο που πάντα ήθελε; Το Μαμά από το Πουθενά (Momo) που σκηνοθετούν οι Sébastien Thiéry και Vincent Lobelle εστιάζει στον Αντρέ και την Λόρενς Πριού, ένα ζευγάρι μεσαίας τάξης, του οποίου η ήρεμη ζωή σε ένα πολυτελές προάστιο της βόρειας Γαλλίας γίνεται άνω κάτω με την άφιξη ενός κωφάλαλου νεαρού που ισχυρίζεται ότι είναι ο γιός τους. Ενώ το ζευγάρι αρχικά πιστεύει ότι έχει πέσει θύμα απάτης, ειδικά όταν ο «μάλλον» γιός τους εμφανίζει την τυφλή έγκυο αρραβωνιαστικιά του, η Λόρενς αρχίζει νιώθει σταδιακά η μητέρα που δεν κατάφερε να γίνει ποτέ και χαιρετίζει με ανοιχτές αγκάλες αυτόν τον από καιρό χαμένο γιο που βρέθηκε στο κατώφλι τους.

Μια ταινία για την ιστορία ενός ζευγαριού Γάλλων κωμικών βαρέων βαρών, του Christian Clavier («Θεέ μου τι σου Κάναμε») και της βραβευμένης με Σεζάρ Catherine Frot («Μαργκερίτ») και την προσαρμογή στην μεγάλη οθόνη του δημοφιλούς γαλλικού θεατρικού έργου "Momo".

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2018 από την Odeon!

Σύζυγος και ερωμένη, όλα του γάμου δύσκολα, όταν συμμαχήσουν! Εσείς πώς θα αντιδρούσατε αν μαθαίνατε ότι ο σύντροφος της ζωής σας,έχει ερωμένη; Μάλλον όχι τόσο αναπάντεχα όπως η πρωταγωνίστρια της ξεκαρδιστικής κωμωδίας Πού θα Κοιμηθείς Απόψε; (Garde Alternée). Σε σκηνοθεσία της Alexandra Leclère, που επιστρέφει μετά από δύο μεγάλες εμπορικές επιτυχίες («Maman», «Όλοι οι Καλοί Χωράνε») για να προτείνει έναν… διαφορετικό τρόπο να αντιμετωπίσει κανείς την απιστία και να δροσίσει τις καλοκαιρινές νύχτες μας με γέλιο και ανατροπές! Η Σαντρίν, παντρεμένη εδώ και δεκαπέντε χρόνια και μητέρα δύο παιδιών, ανακαλύπτει ότι ο άνδρας της Ζαν, διατηρεί εξωσυζυγική σχέση,όταν βρίσκει τα μηνύματα της ερωμένης στο κινητό του. Εκεί που κανείς θα περίμενε ότι αυτό θα σήμαινε την αρχή του τέλους για τον γάμο της, η Σαντρίν έχει μια εντελώς ριζοσπαστική ιδέα: όταν ξεπεράσει το σοκ, θα αποφασίσει να συναντήσει την αντίζηλό της Βιρζινί, για να της προτείνει μία ιδιαίτερη συμφωνία: να μοιραστούν την «κηδεμονία» του Ζαν, να ζουν μαζί του δηλαδή εκ περιτροπής. Οι δύο γυναίκες δίνουν τα χέρια και βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους, επιβάλλοντας στον κοινό τους σύντροφο το νέο αυτό τρόπο ζωής.Αυτό που, όμως, αρχικά μοιάζει σαν όνειρο κάθε άνδρα-μία εβδομάδα με τη σύζυγο, μία με την ερωμένη- ίσως δεν είναι η τέλεια ζωή που φανταζόταν ο Ζαν...

Τους τρεις βασικούς ρόλους της κομεντί, μοιράζονται οι ηθοποιοί Valérie Bonneton, Didier Bourdon και Isabelle Carré.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2018 από την Rosebud 21!

Τα κορίτσια ξετρελάθηκαν! Μια ταινία για τέσσερις γυναίκες γύρω στα 60 που αποφασίζουν να απελευθερωθούν από προσωπικά και κοινωνικά ταμπού είναι μια μάλλον μη συνηθισμένη επιλογή για να κάνει κανείς το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Στην περίπτωση του Book Club η θέση αυτή ανήκει στον Bill Holderman (παραγωγός ταινιών του Robert Redford), ο οποίος συνυπογράφει το σενάριο μαζί με την καλή του φίλη Erin Sims. Η Νταϊάν έμεινε πρόσφατα χήρα, μετά από 40 χρόνια έγγαμου βίου. Η Βίβιαν απολαμβάνει μια ερωτική ζωή χωρίς δεσμεύσεις. Η Σάρον προσπαθεί ακόμα να ξεπεράσει ένα διαζύγιο 10 ετών. Η Κάρολ βλέπει τον γάμο της να καταρρέει, έπειτα από 35 χρόνια. Οι ζωή τεσσάρων φίλων θα αλλάξουν δια παντός μετά την ανάγνωση του περιβόητου βιβλίου «50 Αποχρώσεις του Γκρι» που θα πυροδοτήσει μια σειρά από εξωφρενικές επιλογές και κωμικές καταστάσεις. Νέοι έρωτες αλλά και αναζωπύρωση παλιών σκανδαλίζουν τις τέσσερις γυναίκες με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Μια γλυκιά και ειλικρινής κωμωδία που αποδεικνύει πως ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή.

Τέσσερις θρυλικές γυναικείες μορφές μοιράζονται τους βασικούς ρόλους του φιλμ, δηλαδή οι Diane Keaton, Jane Fonda, Candice Bergen, Mary Steenburgen, έχοντας πλάι τους και τους Craig T. Nelson, Andy García και Don Johnson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2018 από την Odeon!

Όλες οι οικογένειες έχουν κρυμμένα μυστικά! Ο Ari Aster, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο με τον τίτλο Η Διαδοχή (Hereditary) δημιουργεί, σε σενάριο δικής τους έμπνευσης και συγγραφής, ένα εφιαλτικό όραμα που μεταμορφώνει μια συνηθισμένη οικογενειακή τραγωδία σε μια ταινία τρόμου που οδηγεί τον φόβο σε άλλα επίπεδα. Όταν η Ελεν, μητέρα και αρχηγός της οικογένειας Γκράχαμ πεθαίνει, τα μέλη της οικογένεια της κόρης της σταδιακά ανακαλύπτουν τρομακτικά μυστικά που αφορούν στην καταγωγή τους. Όσα περισσότερα ανακαλύπτουν, τόσο συνειδητοποιούν ότι είναι αδύνατον να αποφύγουν την δυσοίωνη μοίρα που έχουν κληρονομήσει. Η ταινία πραγματοποίησε την επίσημη παγκόσμια πρεμιέρα της τον περασμένο Ιανουάριο, στο ετήσιο φεστιβάλ κινηματογράφου του Sundance, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές από όσους την παρακολούθησαν στην χειμωνιάτικη Γιούτα.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στο φιλμ κρατούν οι Toni Collette, Alex Wolff, Milly Shapiro, Ann Dowd και ο Gabriel Byrne.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2018 από την Spentzos Films!

Απαγορεύονται τα όπλα, απαγορεύεται η αστυνομία, απαγορεύεται να σκοτώνεις τους άλλους ασθενείς! Σε ένα κλειστού κυκλώματος νοσοκομείο μας ταξιδεύει μία πολλά υποσχόμενη παραγωγή με καταιγιστική δράση και στοιχεία επιστημονικής φαντασίας και φιλμ νουάρ όπως το Hotel Artemis. Το έξυπνο σενάριο και τη σκηνοθεσία αυτής της φουτουριστικής και απολαυστικής περιπέτειας υπογράφει ο Drew Pearce, συν-σεναριογράφος του «IronMan 3». Την αφοπλιστική ατμόσφαιρα της ταινίας υπογράφει η μουσική του Cliff Martinez («Drive») και η φωτογραφία του Chung Chung-hoon («Oldboy»). Λος Άντζελες, 2028. Οι δρόμοι είναι αδιαπέραστοι καθώς εξελίσσεται η πιο βίαιη εξέγερση στην ιστορία της πόλης. Μέσα στο απόλυτο χάος, μία συμμορία ληστών τραυματίζεται από πυρά αστυνομικών. Η μόνη ελπίδα είναι το Hotel Artemis, ένα νοσοκομείο τελευταίας τεχνολογίας αποκλειστικά για εγκληματίες με αυστηρούς κανόνες και ιδιοκτήτη έναν αρχιμαφιόζο. Η Νοσοκόμα διοικεί το μέρος για 22 χρόνια και μπορεί να γιατρέψει ακόμα και τα πιο δύσκολα περιστατικά. Την ίδια νύχτα έχουν κάνει τσεκ ιν μία λάγνα Γαλλίδα δολοφόνος, ένας ναρκισσιστής έμπορος όπλων, ενώ ο ιδιοκτήτης και ο εκρηκτικός γιος του κατευθύνονται προς τα εκεί. Επίσης, ένας τραυματισμένος αστυνομικός που ικετεύει τη Νοσοκόμα να τον δεχτεί, πράγμα που παραβαίνει τους κανόνες που τηρούνται ευλαβικά 22 ολόκληρα χρόνια.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί η δύο φορές βραβευμένη με Όσκαρ Jodie Foster και δίπλα της εμφανίζεται ένα all-star καστ με τα ονόματα των Jeff Goldblum («Τζουράσικ Παρκ»), Dave Bautista («Φύλακες του Γαλαξία»), Sterling K. Brown («ThisisUs»), Sofia Boutella («StarTrek: Beyond»), Zachary Quinto («StarTrek»), Jenny Slate («ObviousChild»), Brian Tyree Henry («Atlanta») και Charlie Day («Αφεντικά για Σκότωμα»).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2018 από την Tanweer!

They're Back! Ακριβώς 14 χρόνια μετά από εκείνη, την πραγματικά εκπληκτική πρώτη τους φορά στην μεγάλη οθόνη, Οι Απίθανοι ξαναγυρνούν στο προσκήνιο, υποσχόμενοι να τα βάλουν για ακόμη μια φορά με τον υπόκοσμο και τους κακοποιούς του. όση δύναμη κι αν κατέχουν εκείνοι οι Incredibles 2, όπως τους παρουσιάζει ο ένας και μοναδικός Brad Bird, θα βγουν και πάλι νικητές! Στους «Απίθανους 2», η Έλεν / Ελαστίνα ηγείται μιας καμπάνιας για να επιστρέψουν οι Σούπερ Ήρωες στη δράση. Ο Μπομπ/Κύριος Απίθανος, μαζί με την Βάιολετ, τον Ντας και το μωρό Τζακ - Τζακ, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με την καθημερινή, «φυσιολογική» ζωή στο σπίτι, ενώ οι υπερδυνάμεις του Τζακ - Τζακ είναι στο τσακ να αποκαλυφθούν. Η αποστολή ανατρέπεται όταν ένας νέος κακός εμφανίζεται με ένα ευφυές και επικίνδυνο σχέδιο που θέτει τα πάντα σε τρομερό κίνδυνο. Η οικογένεια των Παρ όμως δεν αποφεύγει ποτέ μια πρόκληση, ειδικά με τον Ψύχτρα στο πλευρό της. Για αυτό και είναι όλοι τους τόσο…Απίθανοι.

Ένας σωρός διάσημοι αστέρες μαζεύτηκαν και πάλι για να δανείσουν τις φωνές τους στους πρωταγωνιστές της ιστορίες, με το καστ να απαρτίζουν στην πρωτότυπη αγγλική του έκδοση οι Craig T. Nelson, Holly Hunter, Sarah Vowell, Huck Milner, Samuel L. Jackson, Brad Bird, Jonathan Banks, Bob Odenkirk, Catherine Keener, Sophia Bush, Phil LaMarr, Isabella Rossellini, John Ratzenberger, Bill Wise, LaTanya Richardson Jackson

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Να κάθεσαι και να κοιτάς;

Αυτή είναι η 19η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Paul Schrader. Μεγαλωμένος από οικογένεια πιστών καλβινιστών, αυστηρών αρχών, δεν του επιτρεπόταν να βλέπει σινεμά! Την πρώτη του ταινία την είδε στα 17 του χρόνια και ήταν το «The Absent Minded Professor» του Robert Stevenson. Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το σινεμά ως κριτικός κινηματογράφου, έχοντας την υποστήριξη της μυθικής Pauline Kael. Να θυμίσουμε πως ως κριτικοί κινηματογράφου ξεκίνησαν την καριέρα τους σκηνοθέτες όπως οι François Truffaut, Peter Bogdanovich, Jean-Luc Godard, Wim Wenders και Olivier Assayas. Το πρώτο του σενάριο που έγινε ταινία ήταν εκείνο για το «Μυστική οργάνωση Γιακούζα» (The Yakuza, 1974) του Sydney Pollack, μαζί με το αδελφό του Leonard και τον επίσης μυθικό σεναριογράφο Robert Towne. Δύο χρόνια μετά υπογράφει το απόλυτο αριστούργημά του: το σενάριο για την ταινία «Ο ταξιτζής» (Taxi Driver, 1976) του Martin Scorsese. Ακολούθησαν άλλες τρεις συνεργασίες με τον Scorsese: «Οργισμένο είδωλο» (Raging Bull, 1980), «Ο τελευταίος πειρασμός» (The Last Temptation of Christ, 1988) και «Σταυροδρόμια της ψυχής» (Bringing Out the Dead, 1999). Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Schrader ήταν το εξαιρετικό «Θανάσιμη απειλή» (Blue Collar, 1978). Από τις υπόλοιπες ταινίες του ξεχωρίζουμε τις: «Επάγγελμα: Ζιγκολό» (American Gigolo, 1980), «Η αγριόγατα» (Cat People, 1982) και «Mishima» (1985). Η τελευταία του ταινία που είδαμε στους κινηματογράφους στη χώρα μας ήταν το «Σκάνδαλο» (The Walker, 2007). Τις επόμενες τέσσερις δεν τις είδαμε στο σινεμά στην Ελλάδα – βγήκαν κατευθείαν σε dvd!

Η ταινία Ακρότητες (First Reformed) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα. Γυρίστηκε μέσα σε 20 ημέρες και με μπάτζετ 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο πρωτότυπος τίτλος της παραπέμπει στη χριστιανική ανατροφή του ίδιου του Schrader. Το «Reformed» παραπέμπει στο «Μεταρρυθμισμένη» ή «Αναμορφωμένη». Το «First Reformed» λοιπόν σημαίνει «Πρώτη Μεταρρυθμισμένη» ή «Πρώτη Αναμορφωμένη» και παραπέμπει σε εκκλησία. Οι Μεταρρυθμισμένες ή Αναμορφωμένες εκκλησίες είναι μια κατηγορία χριστιανικών προτεσταντικών εκκλησιών, οι οποίες δογματικά ακολουθούν τον καλβινισμό. Το τι ακριβώς πρεσβεύει ο καλβινισμός και ποιες οι διαφοροποιήσεις του από τα υπόλοιπα προτεσταντικά δόγματα, αποτελεί πεδίον δόξης λαμπρό για όσους θέλουν να ψάξουν τις λεπτομέρειες και να μπουν «στα βαθιά»...

Η υπόθεση: Ο αιδεσιμότατος Έρνστ Τόλερ είναι επικεφαλής μιας μικρής εκκλησίας, της Πρώτης Μεταρρυθμισμένης στις ΗΠΑ, σε μια μικρή πόλη στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, κοντά στον Καναδά. Το ποίμνιό του είναι μικρό σε αριθμό και η εκκλησία λειτουργεί περισσότερο ως τουριστικό αξιοθέατο. Ήταν εφημέριος στον στρατό αλλά μετατέθηκε όταν ο γιος του σκοτώθηκε στον πόλεμο του Ιράκ. Στην εκκλησία γίνονται ετοιμασίες καθώς πλησιάζουν τα 250 χρόνια από τη δημιουργία της.

Ο Τόλερ, όμως, δεν είναι στα καλύτερά του. Πέρα από τα προφανή ψυχολογικά του προβλήματα και τις ενοχές του, έχει να αντιμετωπίσει κι ένα σοβαρό κατά πως φαίνεται σωματικό πρόβλημα υγείας. Τη ρουτίνα του σπάει η επίσκεψη της Μαίρης, μιας νεαρής κοπέλας που ζει στη μικρή πόλη. Η Μαίρη ζητά από τον αιδεσιμότατο να βοηθήσει τον ακτιβιστή σύζυγό της, ο οποίος σκέφτεται παράξενα τελευταία. Ο Τόλερ δέχεται. Αυτό που ακολουθεί, τον ξεπερνάει και τον παρασύρει σε παράξενες ατραπούς...

Η άποψή μας: Είναι παρήγορο στις μέρες μας να βλέπεις ταινίες που βασίζονται σε ιδέες, σε λέξεις, σε διαλεκτικές αντιπαραθέσεις κι όχι στον ορυμαγδό του μεγεθυμένου, απόλυτου τίποτα που παράγει κατά κόρον το Χόλιγουντ – κι όχι μόνον αυτό. Καλές οι ταινίες με υπερήρωες, δεν λέω, καλά και τα μπλοκμπάστερ, αλλά, βρε αδελφέ, γκόσαμε - ας δούμε και κάτι στη μεγάλη οθόνη, που να μην εξαρτάται αποκλειστικά στα οπτικά εφέ. Χορτάσαμε... θέαμα. Φτάνει! Η ψυχούλα μας από καιρού εις καιρόν θέλει να... ταϊστεί και με κάτι άλλο. Όλο χάμπουργκερ, χάμπουργκερ, χάμπουργκερ, ε, χρειάζεται και κάτι που να μην είναι fast food... Στο επίκεντρο της ταινίας που σκαρώνει ο Schrader βρίσκεται ένας εκπρόσωπος της θρησκείας σε μια τοπική κοινότητα. Το όνομά του είναι Ernst, που στα γερμανικά σημαίνει «Σοβαρός» και σε πιο ελεύθερη μετάφραση «Ειλικρινής». Είναι ένας άνθρωπος που κουβαλάει τον δικό του σταυρό του μαρτυρίου. Νιώθει ενοχές επειδή έστειλε τον γιο του στον πόλεμο, όπου και σκοτώθηκε. Ήταν θέμα οικογενειακής παράδοσης, λέει. Σκατά.

Ο γάμος του, εννοείται, δεν άντεξε αυτήν την τραγική απώλεια κι έτσι ο Ερνστ έμεινε μόνος. Εκτός από ενοχές, όμως, αντιμετωπίζει και πρόβλημα πίστης. Δυσκολεύεται να πιστέψει. Δυσκολεύεται να προσευχηθεί. Κάθε βράδυ έρχεται αντιμέτωπος με το αδυσώπητο σκοτάδι. Εκτός από το ποτό, μόνη του παρηγοριά είναι ένα ημερολόγιο που κρατάει. Χειρόγραφα. Για ένα χρόνο. Κάτι σαν εξομολόγηση. Κάτι για να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του. Κάτι για να τον βοηθήσει να κρατηθεί όρθιος. Ο Ερνστ είναι αυτό που λέμε, καλός άνθρωπος. Δεν είναι αδιάφορος. Δεν είναι ωχαδελφιστής. Και η επίσκεψη της Μαίρης τον βγάζει (έτσι δείχνει τουλάχιστον) από τον λήθαργό του. Η πρώτη συζήτηση με τον σύζυγο της Μαίρης αποτελεί μια σπουδαία σκηνή της ταινίας. Έχουμε μια τρομερή αντιπαράθεση. Από τη μια πλευρά, βλέπουμε έναν ιδεαλιστή ακτιβιστή, που θεωρεί ότι η Γη πεθαίνει εξαιτίας των ανθρώπων και πως αυτός είναι ένας κόσμος χωρίς σώσιμο πια, στον οποίο το να φέρεις ένα παιδί, είναι φρικτό από ηθικής απόψεως. Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε έναν ορθολογιστή, που θεωρεί ότι ναι, βρισκόμαστε περισσότερο από ποτέ στο χείλος του γκρεμού αλλά η γέννηση ενός παιδιού μόνον ελπίδα μπορεί να σημαίνει. Και πως φρικτό είναι να αποχαιρετάς ένα παιδί, όχι να το καλωσορίζεις.

Είναι και οι δύο απελπισμένοι. Αλλά ο παπάς βλέπει φως στην άκρη του τούνελ. Ο ακτιβιστής βλέπει μόνον σκοτάδι. Τα όσα λέει ο σύζυγος της Μαίρης θα ταρακουνήσουν μεγάλο μέρος του κοινού. Ναι, θα σας τρομάξουν – εμένα τουλάχιστον με τρόμαξαν πολύ. Τα έχουμε κάνει σκατά, εννοείται. Αλλά τόσο σκατά; Πώς διορθώνεται όλο αυτό; Ο παπάς, αυτός που έχει χάσει την πίστη του στο Θεό, πιστεύει στον άνθρωπο! Πιστεύει πως όσο είμαστε ζωντανοί, έχουμε την ευκαιρία να διορθώσουμε τα πράγματα. Ο ακτιβιστής, όπως μαθαίνουμε πιο κάτω, έχει πιο... δραστικές σκέψεις στο μυαλό του. Πιο... fight club ατζέντα. Σκόνη και θρύψαλα. Ριστάρτ μέσω... καταστροφής! Ναι, έχει πιο... βιβλική λογική. Κατακλυσμός. Σαν του Νώε. Αλλά με διάθεση τιμωρού. Όχι σωσίματος. Ο παπάς είναι η φωνή της λογικής, παρά την απελπισία του. Παρά τις ενοχές. Παρά τα προβλήματά του. Όμως, επηρεάζεται. Ιδίως όταν ο ακτιβιστής προβαίνει σε μια πράξη από αυτές τις δύσκολες, τις ή πολύ γενναίες ή πολύ ηττοπαθείς, τις εντέλει εγωιστικές. Ο παπάς ταρακουνιέται. Θέλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Να τιμωρήσει. Να κάνει κάτι προς τη θετική κατεύθυνση. Και ταυτόχρονα να εξιλεωθεί. Με έναν σμπάρο, δυο τρυγόνια! Υπολογίζει, όμως, χωρίς τη Μαίρη...

Ο δημιουργός της ταινίας είναι Σπαρτιάτης σε ότι αφορά την αισθητική του. Ο χώρος στον οποίο κινείται και δρα ο παπάς είναι δωρικός, αυστηρός, χωρίς περιττές πολυτέλειες. Διάολε, στο δωμάτιό του έχει ένα τραπέζι και μια καρέκλα. Και το λάπτοπ του, με σκρινσέιβερ την πολική αρκούδα που είναι απισχνασμένη, στα όρια του θανάτου, εξαιτίας της έλλειψης τροφής, αποτέλεσμα του global warming. Αυστηρή η σκηνοθεσία του, μετρημένη, όμορφη, χωρίς έντονα χρώματα, στους τόνους του γκρι. Και με το ακαδημαϊκό φορμά, έτσι; Τετράγωνο το πλαίσιο στο οποίο εξελίσσονται τα πάντα. Για να κεντράρουμε στην ουσία, χωρίς να χανόμαστε στις λεπτομέρειες τις περιφερειακές. Οι σκηνές με το αρχηγείο της εμπορευματοποιημένης θρησκείας δίνουν πετυχημένα την αντίθεση των δύο κόσμων. Ακόμα και στην ίδια τη θρησκεία ρε μάγκες υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί! Τόμπολα!

Η μουσική σχεδόν απουσιάζει. Έχουμε, πέρα από έναν απειλητικό βόμβο σε κάποιες στιγμές, απλώς δύο τραγούδια (το ένα του Neil Young!) από χορωδία κι έναν υπέροχο ύμνο στο φινάλε. Ο Ethan Hawke στον κεντρικό ρόλο δεν είναι κακός, ίσα – ίσα. Μεγάλη η διαφορά σε σχέση με την ερμηνεία του (ε, χμ) στο μόλις μιας βδομάδας απόστασης... «24 ώρες προθεσμία», όπου είχε τα χάλια του! Προσέξτε τον, πως στις πιο κρίσιμες σκηνές κλείνει τα μάτια του. Σαν να μην θέλει να αντικρίσει τις ενοχές του. Και η Amanda Seyfried είναι αν μη τι άλλο πειστική στο ρόλο της Μαίρης. Θα μιλούσαμε για ατόφιο αριστούργημα αν δεν υπήρχαν μερικά μικρά φάουλ. Θέλω να πω, η όλη προσέγγιση στο θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος είναι αφελής (διαβάστε απλά τους στίχους του τραγουδιού διαμαρτυρίας του Neil Young και θα καταλάβετε).

Σαν να ακολουθεί τη λογική ευχολογίων ο σκηνοθέτης σε αυτό ειδικά το θέμα. Κι αυτό που αποφασίζει να κάνει ο παπάς, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, να προχωρήσει σε μια πράξη που ελπίζει να ταρακουνήσει συνειδήσεις, είναι λίγο too much! Θέλει να γίνει κάτι σαν τον Σαμψών. Αλλά μετά κάτι που δεν περίμενε τον κάνει αντί να εξωτερικεύσει το θυμό του, να τον στρέψει στον εαυτό του. Αλλά κι αυτό αλλάζει πολύ γρήγορα. Όλα αυτά συμπυκνωμένα στο υπέροχο φινάλε, που διώχνει την επίγευση από την... υπερβατική σκηνή του φευγιού και του πετάγματος πάνω από την κατεστραμμένη Γη (εδώ, ο Schrader φλερτάρει επικίνδυνα με τον σύγχρονο Wenders – κι αυτό το λέμε ως πολύ κακό)! Η αγάπη είναι η λύση! Όχι τα συρματοπλέγματα με τα οποία τυλιγόμαστε. Ας αγκαλιαστούμε. Ας στροβιλιστούμε στους ήχους ενός ύμνου για την αγάπη. Ας χαθούμε σε ένα αιώνιο φιλί.

Ναι, κούνια που σας κούναγε! Cut και μαύρο και ο θεατής μένει μαλάκας! «Τι έγινε τώρα;». «Τι τέλος είναι αυτό;». «Όντως τελειώνει εδώ το πράγμα;». «Φίλε, σκέψου», είναι σαν να λέει ο σκηνοθέτης. «Σου έδωσα μπόλικη πνευματική τροφή, αλλά χρησιμοποίησε και λίγο το μυαλό σου: η τροφή δεν είναι μασημένη». Μεγάλος μάστορας. Σπουδαία ταινία. Να τη δείτε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Spentzos Films!