Movies Ltd

Αναστάς ο Κομάντο από του Τάφου...

του zerVo (@moviesltd)

Η πλάκα είναι που αυτό το μοτό "Από τους Παραγωγούς του John Wick", της ταινίας δηλαδή που έχει κάνει τεράστια επιτυχία, έχοντας αποκτήσει μάλιστα και σίκουελ, χωρίς να εξιστορεί τίποτα απολύτως, κάθε τρεις και λίγο το βλέπουμε φαρδύ πλατύ στα πόστερ υποσχόμενα εκρηκτικών action adventures, λες και το φιλμ που πρόκειται να παρακολουθήσουμε, αβαντάρεται κατ αυτόν τον τρόπο και όχι το αντίθετο. Και πραγματικά με το που διάβασα τις ρίζες του B-movie με την μαρκίζα 24 Ώρες Προθεσμία (24 Hours To Live) ήμουν σχεδόν βέβαιος πως θα έβλεπα ένα 90λεπτο ακατάπαυστων πυροβολισμών, με αφορμή εκδικητική - ξανά - που δεν θα ξεχώριζε από τον σωρό. Κομματάκι έσφαλα, αφού γι αυτήν την παταγώδη αναστάσιμη ακολουθία, δεν ήμουν και πολύ έτοιμος...

Έχοντας απολέσει σύζυγο και μικρό παιδί, κάτω από αδιευκρίνιστες, ακόμη, συνθήκες, εν ώρα υπηρεσίας (και απουσίας του από την εστία), ως ένας από τους πλέον διακεκριμένους ειδικούς πράκτορες της Αμερικής, ο τεθλιμμένος και χωρίς να έχει ξεπεράσει το σοκ, Τράβις Κόνραντ έχει αποσυρθεί στην απομόνωση της εξοχής, κρατώντας συντροφιά, στον επίσης χαροκαμένο πεθερό του. Ενόσω η φίρμα που πιστά υπηρέτησε για χρόνια, ο τεχνολογικός κολοσσός της Ρεντ Μάουνταιν, αντιμετωπίζει ζητήματα νομιμότητας, καθώς ένας πρώην υπάλληλος της φύλακας / κομάντο δηλώνει πανέτοιμος να βγάλει τα άπλυτα της στην φόρα, ο Κόνραντ θα επανέλθει, έναντι αδράς αμοιβής, ύψους δύο εκατομμυρίων δολαρίων, στα καθήκοντα του, προκειμένου να επαναφέρει την τάξη.

Ατυχώς για εκείνον το ταξίδι στο μακρινό Κέιπ Τάουν, προς αναζήτηση της Κινεζικής καταγωγής γυναίκας συνδέσμου της Ιντερπόλ, θα έχει απόλυτα αρνητική έκβαση, καθώς από τα διωκτικά πυρά της αστυνομικού, θα πέσει νεκρός. Χάρη στην άριστη γνώση της γενετικής από τους επιστήμονες της Ρεντ, πολύ σύντομα θα επανέλθει στην ζωή, απλά και μόνο για να αποκαλύψει, απειλούμενος, στους ανωτέρους του, όλα όσα γνωρίζει για την υπόθεση και να πεθάνει και πάλι αβοήθητος. Καταφέρνοντας να ξεφύγει από το ερευνητικό εργαστήρι, θα κληθεί να ξεπεράσει τα συμπτώματα της ολικής επαναφοράς και να τακτοποιήσει τους πρώην κομπανιέρους του, πληρώνοντας τους με το ίδιο νόμισμα. Για να ολοκληρώσει το σχέδιο του ο τιμωρός, θα έχει στην διάθεση του, μόλις 24 ώρες, προτού εκπνεύσει για δεύτερη φορά η ζωή του...

Εδώ κι αν μιλάμε για τον ορισμό του trash, που όμως σερβίρεται με τόση αυτοπεποίθηση, λες και οι νεκραναστάσεις είναι φαινόμενο καθημερινό, ώστε σχεδόν να πείθεσαι πως δεν μπορεί, έτσι θα είναι, οι ψυχές ξαναγυρίζουν στα κορμιά χάρη στο μπάυ πας καινοτόμα εφεύρεση της ένδοξης μπράντας. Έλα που όμως για να επιτευχθεί το κατόρθωμα έχει προηγούμενα ξεπαστρευτεί η μισή πάμφτωχη Νότια Αφρική και μολονότι τα στόματα όσων γνωρίζουν έχουν κλείσει, υπάρχει ένα που απειλεί με λουκέτο ολόκληρο μεγαθήριο της ερευνητικής! Συνεπώς ο καλός μας ο μαχητής, που δεν το έβαλε κάτω σε ολάκερο μέτωπο πολεμώντας τους οχτρούς της Γερακίνας, μαθημένος να δρα υπέρ του Καλού κι Αγαθού, αντιλαμβανόμενος την πομπή της πρώην εργοδοσίας του (που τάχαμου δεν την ήξερε τόσο καιρό) θα αλλάξει στρατόπεδο και θα συμβαδίσει με τα παλικάρια τα συνετά. Το χρονόμετρο όμως - μεγαλειώδης σκηνοθετική παρέμβαση - στον καρπό του μετρά αντίστροφα τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα και άμα η σημαία σηκωθεί, το ματσάκι θα λήξει με τους φταίχτες ατιμώρητους...

Καμία συνοχή, καμία λογική σε αυτο το Taken κλωράκι, αλλά θα μου πεις θεατή μου, άμα θέλαμε ορθολογισμό, εδώ θα ξεπέφταμε? Όχι βέβαια και για να λέμε τα σύκα σύκα, το εργάκι την ακολουθεί πιστά την πορεία ανά τον πλανήτη, όπως έχουν διδάξει οι προκάτοχοι του, στο κτίσιμο της (κουτο)πλοκής. Και Αμερική και Άπω Ανατολή και τερματισμός στην Γη των Μπαφάνα, εκεί που όπως υπόσχεται αποξαρχής το πόνημα του αγνώστου Κυρίου με το άφωνο επώνυμο Brian Smrz, θα γενεί χαμός! Προδοσίες, ανατροπές, αφεντικά άπληστα, ανήλικοι απαχθέντες, συντρόφοι σε προβληματισμό, μαύροι γκουερίλας σε αντεπίθεση και στο μέσον ένας πρωταγωνιστής, που ακόμη και στην κορυφαία στιγμή δράσης του, πίσω πολύ στον χρόνο σε ένα Training Day, δεν είχε πείσει πως το κατέχει το μπατσικό.

Σφάλμα τεράστιο η διανομή του εναλλακτικού Neeson, Statham, έστω Willis στην μόστρα του Ethan Hawke και γιατί δεν μπορεί να αντεπεξέλθει ως μάτσο εκτελεστής (εξού και στην μονομαχία τρώει σκόνη από το Κινεζάκι, τάχιστα) και γιατί έχει πάρει ρότα ως ερμηνευτής σε κάτι άλλο, διαφορετικό, όχι τόσο φασαριόζικο και γρήγορο, μα πιο διαλεκτικό και περιπατητικό, όπως ας πούμε η τριλόγια των Befores. Μέσα σε μια νοητική δίνη, αποτέλεσμα του πέρα δώθε από τον κόσμο των πεθαμένων σε ετούτο των ζωντανών, ο κοντά πενηντάχρονος σταρ, παίζει έναν ρόλο περιορισμένο σε λεπτομέρεια και κτίσιμο, με τέτοιο στόμφο, λες και πρόκειται για ερμηνεία Οσκαρική. Δεν παίρνει δηλαδή στην πλάκα και ο ίδιος το συνολικά ρηχό πρότζεκτ, όπως του αξίζει δηλαδή, πράγμα που αν το πράξει ο σινεφίλ και δεν σταθεί στις κατάμαυρες τρύπες του σκριπτ, μάλλον θα την βγάλει φίνα με το ασταμάτητο sci fi πιστολίδι. Κομάντο δεύρο έξω!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Spentzos Films!

«See How the M-other Half Lives»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πού είσαι νιότη που ’δειχνες πως θα γινόμουν… άλλη

Αυτή είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο έχων κλείσει τα 41 του χρόνια Jason Reitman, υιός του επίσης σκηνοθέτη Ivan Reitman. Η φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Thank You for Smoking» (2005), «Juno» (2007), «Ραντεβού στον αέρα» (Up in the Air, 2009), «Περίπου ώριμη» (Young Adult, 2011), «Οι τελευταίες ημέρες του καλοκαιριού» (Labor Day, 2013), «Άνδρες, γυναίκες & παιδιά» (Men, Women & Children, 2014) και «Tully: Τα παιδιά είναι ευτυχία;» (Tully, 2018). Στην ταινία αυτή συνεργάζεται για τρίτη φορά με την Diablo Cody στο σενάριο και για δεύτερη φορά με την Charlize Theron ως πρωταγωνίστριά του. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς.

Για να ταιριάζει περισσότερο με αυτό που θεωρούσε πως έπρεπε να δείχνει σωματικά η Μάρλο, η Theron έβαλε περίπου 25 κιλά μέσα σε ένα διάστημα τρεισήμισι περίπου μηνών! Έτρωγε με σύστημα... junk food! Για να επανέλθει στα φυσιολογικά της κιλά χρειάστηκε να δουλέψει σκληρά για σχεδόν ενάμιση χρόνο!

Η υπόθεση: Η Μάρλο, μια παντρεμένη γυναίκα με δυο παιδιά, είναι έγκυος στο τρίτο. Η οχτάχρονη κόρη της μεγαλώνει σχεδόν στον αυτόματο πιλότο ενώ ο πεντάχρονος γιος της πηγαίνει στο νηπιαγωγείο, έχοντας μαθησιακές δυσκολίες. Ο σύζυγός της έχει βαρύ εργασιακό πρόγραμμα. Κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει στην ανατροφή των παιδιών του αλλά όλο το βάρος το σηκώνει ουσιαστικά η Μάρλο. Που νιώθει ολοένα και περισσότερο κουρασμένη! Όταν δε, γεννιέται το νέο μωρό, η κατάσταση δείχνει να μην... παλεύεται!

Χωρίς σχεδόν καθόλου ύπνο πλέον, παραιτημένη, με παραπάνω κιλά από την εγκυμοσύνη, τα νεύρα της είναι έτοιμα να σπάσουν. Σε μια στιγμή κρίσης αποφασίζει να δεχτεί το δώρο που της είχε τάξει ο (πλούσιος) αδελφός της: μια «νυχτερινή νταντά». Και η «νυχτερινή νταντά», ονόματι Τάλι, έχει τη μορφή μιας όμορφης, ανεξάρτητης φοιτήτριας που θα τη βοηθήσει όχι μόνο να βρει περισσότερο χρόνο να ξεκουραστεί, αλλά και να αλλάξει εντελώς τη ζωή της με τον πιο απρόσμενο τρόπο…

Η άποψή μας: Αγαπώ τις ταινίες που έχουν χτυπητές αδυναμίες αλλά αντί να βγουν νοκ άουτ παλεύοντας με τον εαυτό τους (#diplhs) εντέλει καταφέρνουν να σταθούν όρθιες. Και να πουν αυτό που έχουν να πουν. Όχι με τον πιο... σικ ή ταιριαστό ή όμορφο ή δημοφιλή τρόπο. Αλλά με έναν δικό τους «take no prisoners» στυλ. Και μόνο για αυτήν τους τη μαγκιά αξίζει τον κόπο να τις αναγνωρίσουμε και να τις... προωθήσουμε! Αρχικά, ας ξεκινήσουμε με κάτι μικρό αλλά εντέλει πολύ σημαντικό. Κάποιοι συνάδελφοι και κάποιοι άνθρωποι που γενικώς γράφουν για σινεμά διαφώνησαν με το ερωτηματικό του ελληνικού τίτλου. Τα παιδιά είναι ευτυχία; Εγώ το επικροτώ! Αυτό το ερωτηματικό είναι η χαραμάδα στη βεβαιότητα, στην άνωθεν εντολή, στην καθεστηκυία τάξη, στο εύλογο αλλά φάουλ «έτσι το βρήκαμε»!

Εννοείται ρε παιδιά ότι τα... παιδιά είναι ευτυχία. Αλλά καλό είναι να βλέπουμε τη μεγαλύτερη εικόνα. Θέλω να πω, τα αγαθά κόποις κτώνται. Θέλω να πω, η ευτυχία δεν προσφέρεται έτσι, απλόχερα, πάρε να έχεις. Θέλω να πω, αγαπάμε τα παιδιά μας, γι' αυτά παλεύουμε, για να τους προσφέρουμε ένα καλύτερο αύριο χωρίς να παραβλέπουμε το σήμερα, αλλά στάκα. Το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι a walk in the park. Δεν μπαίνω καν στο δεδομένο ότι εκατομμύρια χρόνια ανθρώπινης εξέλιξης κι ακόμα δεν ξέρουμε τον... σωστό (αν υπάρχει τέτοιος) τρόπο για να αναθρέψουμε τα παιδιά! Αλλά το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Έχει ξενύχτι. Έχει αϋπνίες. Έχει άγχος. Για πρώτη φορά στη ζωή του ένας γονέας από τη στιγμή που γεννιέται το πρώτο του παιδί παύει να ασχολείται μόνον με τον εαυτό του! Κι αρχίζει να ασχολείται με κάποιον άλλον! Κι εντάξει με τους πατεράδες, εμείς έχουμε τον εύκολο ρόλο. Εκείνες οι έρημες οι μητέρες; Που πέρα όλων των άλλων έχουν να αντιμετωπίσουν πολλές φορές και την επιλόχειο κατάθλιψη; Όλα από τα χέρια τους. Όλα! Ε, η μηχανή κάποια στιγμή θα κλατάρει. Οπότε, ναι, παράξενο ως λογική αλλά σαφέστατα δικαιολογείται το ερωτηματικό στον ελληνικό τίτλο. Η απάντηση είναι «ναι», αναφανδόν, αλλά να κοιτάμε και τα γύρω γύρω, έτσι;

Πάμε στην ταινία αυτή – καθαυτή. Αποκαλύπτει πολλές αλήθειες τούτο το φιλμ. Ακριβώς, επειδή το σενάριο έχει γραφτεί από μια γυναίκα, που έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο! Πώς μιλάμε στην εποχή του facebook για βιωματικά ποστ; Ε, αυτό. Η Diablo Cody το έχει ξανακάνει και στις άλλες δύο συνεργασίες της με τον Reitman. Πάντα στο επίκεντρο μία γυναίκα, που καλείται να αντιμετωπίσει την μητρότητα σε πολύ νεαρή ηλικία («Juno»), αλλά και την... ανωριμότητα σε μεγάλη ηλικία, με όλο το πακέτο περί γάμου και τεκνοποίησης («Περίπου ώριμη»). Αυτή η γυναίκα που περιγράφει είναι ο... εαυτός της κατά μία έννοια. Το ίδιο κάνει κι εδώ. Το έχει δηλώσει εξάλλου: τούτο το σενάριο προέκυψε όταν η ίδια ήταν έγκυος στο τρίτο της παιδί, γέννησε και... πελάγωσε!

Κι ενώ στις προηγούμενες εγκυμοσύνες δεν καταδεχόταν καν να σκεφτεί την περίπτωση της «νυχτερινής νταντάς», στην τελευταία της ένιωσε τόσο κουρασμένη, που προχώρησε σε πρόσληψη μιας τέτοιας. Και το... ευχαριστήθηκε! Αυτήν την εμπειρία λοιπόν μετέφερε στο χαρτί που έγινε σενάριο πάνω στο οποίο δομήθηκε τούτη η ταινία. Και ο Reitman έκανε ό,τι μπορούσε για να το αναδείξει. Η σκηνή λοιπόν όπου βλέπουμε την καθημερινή ρουτίνα της Μάρλο μετά τη γέννηση του παιδιού σε μοντάζ που γίνεται ολοένα και πιο έντονο, πιο αγχωτικό, πιο ασφυκτικό, κινηματογραφείται ως εφιάλτης! Και ο θεατής τον βιώνει ως τέτοιο! Κι άλλες φέτες ζωής και αλήθειας μας προσφέρει η ταινία. Το ενοχλητικό του κλωτσήματος της θέσης του οδηγού από το σπλάχνο του κατά τη διάρκεια οδήγησης είναι μία από αυτές. Το... πλέιστεσιο του πατέρα στο κρεβάτι είναι μία άλλη από αυτές! Το... άρμεγμα για τη δημιουργία αποθέματος γάλακτος, η κατάσταση limbo, το χάος στο σπίτι, η παγωμένη πίτσα ως δείπνο, αλήθειες μέχρι κεραίας.

Σεναριογράφος και σκηνοθέτης είχαν την τύχη να πετύχουν και σπουδαία πρωταγωνίστρια. Η Charlize Theron το'χει με τις μεταμορφώσεις. Το έκανε ξανά με το «Monster», το πετυχαίνει κι εδώ. Χαλάει το σώμα της για να είναι πιο κοντά στο ρόλο. Είναι τρομερή. Και στην κατατονία της και στις εκρήξεις της και στο... φευγιό της. Η «χημεία» της με την Mackenzie Davis, που υποδύεται την Tully του τίτλου, είναι πολύ πετυχημένη. Κι ευτυχώς, γιατί πάνω σε αυτήν τη «χημεία» ισορροπεί η επιτυχία ή η αποτυχία της ταινίας. Η Davis έχει κλείσει τα 31 της αλλά μια χαρά περνάει για 25άρα. Έχει ιδιαίτερο πρόσωπο, με έντονα μάτια και βλέμμα και μετά το «Blade Runner 2049» δείχνει έτοιμη για ένα λαμπρό μέλλον. Ο ρόλος της είναι δύσκολος, καθώς κουβαλάει αυτό το ιδιαίτερο που... κρύβει η ταινία.

Καλή ταινία είναι αυτή, με γοργόνες (στη φαντασία), με μάγκες (πίσω από την κάμερα), με τρομερό σάουντρακ: η σκηνή του μοντάζ της εξόδου στην πόλη με όλες (!!!) τις επιτυχίες της Cindy Lauper είναι απολαυστική. Ωραιότατο το φινάλε, έστω με τις συμβάσεις του, κλείνει μια χαρά μια ταινία που τα πάει... μια χαρά. Και ναι, καμιά φορά, το να αγαπάς σημαίνει απλά το να είσαι εκεί. Έτσι;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Tanweer!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Θα έρθουν οι ξένοι και θα μας πάρουν τα σπίτια». Oh, wait…

Αυτή είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1971 στη Βουδαπέστη, Ούγγρος σκηνοθέτης Ferenc Török. Και είναι η πρώτη του ασπρόμαυρη. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2017, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Πανόραμα», ενώ προβλήθηκε και στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Για να αποδώσει πιο πειστικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του κοινοτάρχη, ο Péter Rudolf έβαλε 15 κιλά. Και το σενάριο της ταινίας βασίζεται στη νουβέλα «Homecoming» του Gábor T. Szántó, ο οποίος συνέβαλε στην κινηματογραφική μεταφορά.

Η υπόθεση: Κάποια ζεστή ημέρα του Αυγούστου του 1945, κι ενώ οι κάτοικοι ενός μικρού χωριού είναι αφοσιωμένοι στην προετοιμασία για το γάμο του γιου του τοπικού κοινοτάρχη, που είναι και ιδιοκτήτης του φαρμακείου, καταφθάνουν στον σταθμό των τρένων δύο Ορθόδοξοι Εβραίοι κουβαλώντας κάποιες μυστηριώδεις κάσες. Οι χωρικοί τρέμουν στην ιδέα πως πρόκειται για επιζώντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που επέστρεψαν για να διεκδικήσουν τη χαμένη τους περιουσία...

Η άποψή μας: Το Ολοκαύτωμα θα αποτελεί πηγή έμπνευσης για... εκατομμύρια ταινίες ακόμα στο μέλλον. Οι πιο πολλές θα αφηγούνται ιστορίες ανθρώπινες, δυνατές, αλλά πλέον, προβλέψιμες. Μελετημένα. Εδώ θα γίνει η κορύφωση, εδώ θα κάνουμε φόκους στον πόνο, εκεί θα εστιάσουμε στη φρίκη, έτοιμη η ταινία προς κατανάλωση από τις μάζες. Ευτυχώς, προκύπτουν και μερικές ταινίες, που ξεφεύγουν από τη συγκεκριμένη νόρμα. Όπως τούτη εδώ. Όπως λίγα χρόνια πριν «Ο γιος του Σαούλ». Που έχουν κάτι διαφορετικό να πουν. Ή που λένε τα ίδια πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Εδώ, ας πούμε, όντως, το όλο σκηνικό είναι στημένο σαν παλιό, καλό γουέστερν! Του στυλ «Το τραίνο θα σφυρίξει τρεις φορές». Ή με στυλ που παραπέμπει στα σπαγγέτι – γουέστερν εκδίκησης του Sergio Leone!

Κάποιοι ξένοι έρχονται στην πόλη. Γιατί έρχονται τώρα στην πόλη; Τι κουβαλάνε μαζί τους; Ποιος ο στόχος τους; Μήπως θέλουν να πάρουν εκδίκηση; Αυτό είναι. Αυτό αρκεί ως premise. Μαεστρικά ο δημιουργός βάζει το σαράκι της αμφιβολίας μέσα σε μια ολόκληρη, ένοχη κοινότητα. Που έρχεται αντιμέτωπη με τις Ερινύες της. Οι δύο ξένοι, οι δύο Εβραίοι, ο ερχομός τους και ο στόχος τους, λειτουργούν ως καταλύτης. Δεν μιλάνε σχεδόν σε όλη την ταινία οι δυο τους. Ο ένας γηραιότερος, ο άλλος πιο νέος. Δωρικοί. Τελετουργικοί. Και μια κοινότητα σε κατάσταση πανικού! «Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες», που έλεγε και η ελληνική απόδοση του τίτλου μιας πολύ ενδιαφέρουσας γερμανικής (τυχαίο;) ταινίας των τελευταίων ετών.

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να ξεχάσεις ένα έγκλημα συλλογικό, στο οποίο έχεις λάβει κι εσύ μέρος. Δεν ξέρω πως η ίδια η ζωή σε κάνει να προχωράς και να διαγράφεις από τη μνήμη και τη συνείδησή σου κάτι φρικτό και μοιραίο για κάποιον άλλο. Το σίγουρο είναι πως αν κάποιος σου το θυμίσει, μόνο ψύχραιμος δεν μπορεί να είσαι. Ο σκηνοθέτης πολύ εύστοχα δείχνει πως η γαλήνια συγκεκριμένη κοινότητα... νοικοκυραίων, καταρρέει εκ των έσω! Είπαμε, οι δύο «επισκέπτες» δεν κάνουν απολύτως τίποτα που να δείχνει εχθρότητα ή διάθεση ρεβανσισμού. Απλώς, υφίστανται! Και περπατάνε στους δρόμους, σε κοινή θέα! Η σπίθα γίνεται γρήγορα πυρκαγιά! Τα κουτσομπολιά, οι διαδόσεις, οι εικασίες «κατακαίνε» το μικρό χωριό.

Μόνο η καθαρτήρια φωτιά λοιπόν μπορεί να σώσει τα προσχήματα. Να δώσει ένα είδος εξιλέωσης. Ή στην περίπτωση αυτού που εντέλει αποδεικνύεται ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος της κοινότητας, η αυτοτιμωρία είναι ο πιο ενδεικτικός τρόπος αντιμετώπισης των τόσο φοβερών κριμάτων! Εστιάζοντας στον κοινοτάρχη, τη γυναίκα του, το γιο τους, τη μέλλουσα νύφη, τον κομουνιστή του χωριού, τον μέθυσο φίλο και τη δική του σύζυγο, ο σκηνοθέτης δείχνει διαφορετικού τύπου αντιδράσεις. Η παραίτηση, η φυγή, η αυτοτιμωρία, η ξεροκεφαλιά, η ελπίδα, ο εγκλωβισμός, αποτελούν επιλογές μιας παλέτας γεμάτης σκοτεινά χρώματα κατά το μάλλον ή ήττον.

Πολύ καλή δουλειά στη χαρακτηρολογία, πολύ καλή δουλειά στην ανθρωπογεωγραφία, πολύ καλή δουλειά στην αποτύπωση των αντιδράσεων, μικρό φάουλ στη σκιαγράφηση του κομουνιστή, αλλά ok. Πέρα από την ουσία όμως η ταινία συναρπάζει και κατασκευαστικά. Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο, είναι γεμάτη εικόνες που σου σφηνώνονται για τα καλά στο μυαλό. Ιδίως οι σκηνές της επερχόμενης καταιγίδας είναι συναρπαστικές! Της επερχόμενης απειλής. Της επερχόμενης τιμωρίας! Και τελικά... βρέχει! Θα καθαρίσει αυτή η βροχή τις αμαρτίες από το πεζοδρόμιο της ζωής; Πέρα από τη διεύθυνση φωτογραφίας και την καλλιτεχνική διεύθυνση, σπουδαίο ρόλο παίζει και η μουσική, που πιάνει επίσης υψηλότατες επιδόσεις.

Πάρα πολύ καλή δουλειά, με τη λογική του κύκλου, που λαμβάνει χώρα μέσα σε λίγες ώρες κατά τη διάρκεια μιας μέρας και σμπαραλιάζει μια ευνομούμενη μικροκοινωνία, η ευημερία της οποίας βασίζεται σε προδοσίες, ψέματα, προστυχιά και δολοφονίες. Μαζικές. Ωραία θεμέλια, έτσι; Περίπου όπως αυτά στα οποία το σημερινό Ισραήλ βασίζει τη δική του ευημερία...

Ο κλέψας του κλέψαντος και πάλι από την αρχή!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν όλα μπορούν να πάνε στραβά σε μια ληστεία, θα πάνε!

O Géla Babluani είναι ένας Γεωργιανός σκηνοθέτης, που γεννήθηκε το 1979 στην Τιφλίδα αλλά από τα 17 του χρόνια ζει στη Γαλλία. Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του και η φιλμογραφία του έχει το ενδιαφέρον της. Η ταινία που τον έκανε γνωστό ήταν η πρώτη του, το «13 Tzameti» (2005), ένα ασπρόμαυρο κοινωνικό θρίλερ με πολύ έξυπνο κόνσεπτ. Ο ίδιος γύρισε και το αγγλόφωνο ριμέικ τούτης της ταινίας, το «13» (σκέτο) το 2010, με πρωταγωνιστές μεταξύ των άλλων τους Sam Riley, Jason Statham, Ray Winstone και Mickey Rourke! Ενδιαμέσως, γύρισε το «L'héritage» (2006), σε συνσκηνοθεσία μαζί με τον – επίσης σκηνοθέτη – πατέρα του, Temur Babluani. Και πλέον, επτά χρόνια από την προηγούμενη ταινία του, επιστρέφει με την τελευταία του.

Σε όλες του τις ταινίες ο Babluani υπογράφει και το σενάριο. Και σε όλες του τις γαλλόφωνες ταινίες, πρωταγωνιστής είναι ο αδελφός του, George Babluani! Και στη συγκεκριμένη ταινία τα γυρίσματα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2015 στη Νορμανδία για να συνεχίσουν το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς στη Γεωργία.

Η υπόθεση: Οι καιροί είναι δύσκολοι για τον Ντανίς και τον Ερίκ, δύο φίλους που δουλεύουν στο λιμάνι της Χάβρης, στις αποβάθρες, για να βγάλουν τα προς το ζην. Ιδίως για τον Ντανίς τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως ζόρικα: είναι Σέρβος μετανάστης, που χρωστάει χρήματα στον τοπικό τοκογλύφο και που μεγαλώνει μαζί με τη μητέρα του το μωρό παιδί του, μιας που η σύζυγός του έχει σκοτωθεί σε τροχαίο. Ένα απόγευμα, η Άλεξ, η αδελφή του Ερίκ, παρακολουθεί τυχαία την παράδοση μιας βαλίτσας γεμάτης χαρτονομίσματα κι αποφασίζει να ακολουθήσει τον άντρα που την παρέλαβε μέχρι το σπίτι του. Η Άλεξ πείθει τον Ερίκ και τον Ντανίς πως αυτή η βαλίτσα με τα χρήματα μπορεί να τους αλλάξει τη ζωή.

Έτσι, οι τρεις φίλοι αποφασίζουν να πάνε στο εν λόγω σπίτι και να κλέψουν τη βαλίτσα. Όταν, όμως, φτάνουν εκεί, ανακαλύπτουν έναν άντρα που ετοιμάζεται να κρεμαστεί, για τον οποίο δεν γνωρίζουν τίποτα: ούτε ποιος είναι, ούτε πόσο σημαντικός είναι. Εκμεταλλευόμενοι την τύχη τους, θα κάνουν τη βαλίτσα και τα χρήματα που περιέχει, δικά τους με μεγάλη ευκολία. Η απληστία του Ερίκ, όμως, και η αλλαγή κάποιων δεδομένων θα οδηγήσει σε ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό! Και η νύχτα τους θα μετατραπεί σε κόλαση...

Η άποψή μας: Βλέπεις την ταινία και σκέφτεσαι: «ρε τον μπαγάσα, λίγα χρήματα παραπάνω να είχε, θα έφτιαχνε ένα αριστούργημα»! Πραγματικά, οι επιδόσεις του Babluani σ' αυτό το ιδιαίτερα αγχώδες και ενδιαφέρον νεονουάρ είναι αξιοζήλευτες! Αναμένουμε το αμερικάνικο ριμέικ άμεσα! Όχι πάλι από τον ίδιο! Θα γούσταρα να το γυρίσει ένας Tarantino. Ή ο δικός μας, ο Οικονομίδης!!! Όμως, για να λειτουργήσει το όποιο ριμέικ, θα πρέπει πρώτα να... διορθωθούν αρκετά πράγματα για να λειτουργήσει καλύτερα το όλον και όντως να φτάσουμε σε υψηλά επίπεδα. Το (μικρό παρ' όλα αυτά) πρόβλημα είναι κυρίως σεναριακό.

Ο παρ' ολίγον αυτόχειρας, που κλέβουν οι τρεις φίλοι είναι σημαίνον πολιτικό πρόσωπο, και προαλείφεται για Υπουργός στη Γαλλία! Όσο... λούμπεν κι αν είναι οι τρεις τους, δεν μπορεί να μην τον γνωρίζουν. Επίσης, ένα τόσο σημαντικό πολιτικό πρόσωπο, δεν μπορεί να μένει σε ένα σπίτι (έστω, σπιταρώνα), στο οποίο κάποιος μπορεί άνετα να μπει πηδώντας τον μαντρότοιχο! Επίσης, ο τύπος που εκβιάζει τον Υπουργό με φωτογραφίες που τον εκθέτουν, δεν μπορεί να του υπόσχεται ότι θα τις καταστρέψει κι εκείνος να το πιστεύει! Είναι η εποχή που το ψηφιακό ίχνος είναι αδύνατον (σχεδόν) να σβηστεί! Επίσης, το σενάριο δεν ασχολείται και πολύ με το πως παγιδεύεται ο τύπος – εδώ, είναι κακογραμμένο και φαίνεται λίγο σαν ξεπέτα! Επίσης, ο τρόπος που βλέπει το όλο σκηνικό η κοπέλα, είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Και τα τονίζω όλα αυτά γιατί αν ήταν μια ταινία που σου ζητούσε να κάνεις ένα leap of faith που λένε και οι Αμερικάνοι ή ακόμα καλύτερα ένα suspension of disbelief, θα δεχόμουν όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, χωρίς διάθεση να τις μεγεθύνω.

Όμως, ο δημιουργός ποντάρει στον ρεαλισμό. Ας πούμε, η σκηνή με τον τοκογλύφο που πηγαίνει τον Ντανίς σπίτι του, και ανακαλύπτει ότι ο Ντανίς του έχει πει ψέματα, είναι ρεαλιστική. Ο Ντανίς δεν είναι μεγαλοκακοποιός. Όταν χρειάζεται να πει ένα ψέμα, λέει ότι πήγε στη μάνα του. Αυτό σκέφτεται. Η μάνα του είναι όμως σπίτι. Ο τοκογλύφος τη βλέπει και... τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Ρεαλιστικό. Σούπερ. Γιατί πέρα όλων των άλλων μας δείχνει ότι ο Ντανίς είναι μεν στη λάθος (;) πλευρά του νόμου, αλλά δεν έχει εκπαιδευτεί να λέει ψέματα. Τέλος πάντων, καταλάβατε (;;;;;). Παραβλέποντας αυτό με το σενάριο και κανά δυο τρεις λήψεις, που εμφανώς δείχνουν ένα ελάχιστο μπάτζετ που είχε στα χέρια του ο Babluani, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα δημιουργία. Που έχει ρυθμό, που έχει σασπένς, που θίγει κοινωνικά ζητήματα, που επισημαίνει την διαφθορά στα ανώτατα επίπεδα, χωρίς να γίνεται ποτέ διδακτική ή καταγγελτική, έτσι, για τη φάση.

Κυρίως, μιλάει για την ανθρώπινη πλεονεξία. Εντάξει, δεν είναι ο «Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε» αλλά μια χαρά τα πάει. Άπληστος ο μελλοντικός υπουργός, άπληστα τα μέλη της μαφίας των ναρκωτικών που πρώτα τον εκβιάζουν, άπληστο το τσιράκι της μαφίας που τον εκβιάζει μετά, άπληστος και ο Ερίκ. Η απληστία λοιπόν σε πρώτο πλάνο: χαρακτηριστικό που ξεπερνά κοινωνικές τάξεις και μορφωσιακό επίπεδο. Και ο φτωχός άπληστος και ο πλούσιος άπληστος. Μια χαρά b-movie, απολύτως κινηματογραφικό κι ενδιαφέρον. Λίγη προσοχή να έδειχνε παραπάνω ο σκηνοθέτης και λίγα χρήματα ακόμα να είχε, ω, ρε μάνα, τι θα βλέπαμε!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Weird Wave!

Θεός? Ή Τσαρλατάνος?

του zerVo (@moviesltd)

Την υγεία μας να έχουμε πάνω από όλα. Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που αναγκαστικά, για ένα μικρό ή μεγαλύτερο ζοράκι, αναγκαστικά θα κτυπήσεις την πόρτα του, για να τον συμβουλευτείς, να πάρεις την γνώμη του μοναδικού, κατά πως θα έπρεπε, ως επιστήμονα, ειδικού. Και τότε κυριολεκτικά κρέμεσαι από τα χείλια του, ειδικά αν διαθέτει και επικοινωνιακό χάρισμα, ώστε να γίνει πρωτίστως φίλος που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη σου και κατόπιν θεραπευτής, προκειμένου να ακούσεις τα "μαντάτα" που συνήθως συνοδεύονται από ένα λευκό χαρτάκι με κάτι καρικατούρες για γράμματα, που ορίζουν την απαρχή εξετάσεων και θεραπείας. Κι αν τύχει και δεν γιάνεις. Κεραυνοί και κατάρες, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Αν γίνεις καλά και σταθείς ξανά στα πόδια σου? "Ο Θεός είναι ο καλύτερος γιατρός!" Ή μήπως, ο γιατρός είναι Θεός? Μπερδεύτηκα...

Με το σπαθί του θα κερδίσει την δεύτερη ευκαιρία για να γίνει καλύτερος άνθρωπος, ο σωματώδης Νοκ, που κυνηγημένος από ομοίους του, μικροκακοποιούς, θα βρει απάγκιο κι απανέμι σε διερχόμενο κρουαζιερόπλοιο, εκεί που για ένα φεγγάρι θα ντυθεί την λευκή ιατρική ποδιά, έστω κι αν δεν σκαμπάζει γρι από αγωγές και θεραπείες. Η επιμονή του όμως, να ακολουθήσει το λειτούργημα που πάντα ονειρευόταν θα τον οδηγήσουν μέχρι την ιατρική σχολή, από εκεί που τρία χρόνια κατοπινά θα αποφοιτήσει, έστω και σε ηλικία κομματάκι προχωρημένη, παίρνοντας με κάθε επισημότητα το πτυχίο του παθολόγου.

Η μοίρα θα τον στείλει να κάνει το αγροτικό του, στο ορεινό κι απόμερο χωριουδάκι των Άλπεων, Σεντ Μορίς, εκεί που συμβαίνει το εξής εκπληκτικό: Ουδείς εκ των μόνιμων κατοίκων του, έχει εμφανίσει ποτέ, συμπτώματα της παραμικρής πάθησης, γεγονός που θεωρεί ως επίτευγμα του ο απερχόμενος προς συνταξιοδότηση δόκτορ Παρπαλέ! Για τον δαιμόνιο Νοκ όμως, που θα στήσει γύρω από το μικρό καμαράκι - ιατρείο του μια ολόκληρη κερδοφόρα επιχείρηση, θα σημάνει αφετηρία αγωνιστική, ώστε ακόμη κι ο τελευταίος συγχωριανός του, μετά από την πρώτη δωρεάν (φυσικά) εξέταση, να αποκτήσει μια μικρή ή ελαφρώς σοβαρότερη ασθένεια...

Με σύμμαχο τον ντόπιο φαρμακοποιό, που μέχρι τα χθες βαρούσε μύγες και πλέον έχει θησαυρίσει, ο ντυμένος στην πένα, έγχρωμος ντόκτορ, θα κερδίσει την συμπάθεια όλων των συντοπιτών του - εξαιρουμένου του δύσπιστου για τα κίνητρα του, ιερέα - που θεωρώντας τον, το λιγότερο Άγιο, ευχαριστούν τον Θεό, που ήρθε στα μέρη τους για να τους σώσει. Από τις (κατά φαντασίαν στο σύνολο τους) αρρώστιες που λίγες μόνο ώρες πριν, δεν ήξεραν πως έκρυβαν μέσα τους! Ελέω της πλημμελούς εξέτασης τους από τον πρώην γιατρό τους, που μάλλον δεν έκανε και τόσο καλά την δουλειά του! Μόνο που οι μέρες των παχιών αγελάδων δεν θα κρατήσουν πολύ για τον χαμογελαστό, ευφυή και πειστικό κανάγια, μιας και το άσχημο παρελθόν του, θα επιστρέψει την πιο ακατάλληλη στιγμή.

Είναι η τέταρτη φορά που το φημισμένο θεατρικό έργο του Jules Romains, το οποίο συνέγραψε στις αρχές του περασμένου αιώνα, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, με τις προηγούμενες να έχουν κάνει την εμφάνιση τους, στα 1925, 1933 και 1951 η πιο πρόσφατη, με πρωταγωνιστή τον Louis Jouvet. Βασικό χαρακτηριστικό της κωμωδίας, με τις δραματικές προεκτάσεις, είναι οι φαρσικοί διάλογοι, που ζωντανεύουν στο εκράν την ιδιόμορφη σχέση ανάμεσα στον κατεργάρη γιατρό και τους προβληματισμένους (εύπορους κατά βάση) ασθενείς του. Που όλοι τους τον θωρούν σαν μάγο, σαν την μοναδική ελπίδα για να ξεπεράσουν τα (ανύπαρκτα) προβλήματα υγείας τους και να επιβιώσουν, εκτοξεύοντας συνάμα στα ύψη την ανάγκη τους για μια κάποια αναστάτωση στο βαλτώδες τους σύμπαν!!! Και ποιος είναι ο πλέον ενδεικνυόμενος για να καταφέρει να πουλήσει παπατζιλίκι, από τον παραμυθά ντοτόρο, που με ένα θεραπευτικό σμπάρο ρίχνει κάτω δυο τρυγόνια? Αφού και την τσέπη του γεμίζει και την κοινωνική ιεραρχία σκαρφαλώνει, όπως ονειρευόταν, έχοντας εκκινήσει από το απόλυτο μηδέν.

Τοποθετημένη χρονικά λίγο μετά το πέρας του δεύτερου μεγάλου πολέμου, από την σκηνοθέτιδα Lorraine Levy, τυλιγμένη εικαστικά με μια όμορφη Αλπική γραφικότητα, η πλοκή, εκμεταλλεύεται σε σημαντικό βαθμό την σοσιολογική αβεβαιότητα της μπερδεμένης περιόδου, όπου δίχως ντοκουμέντα στα χέρια, ο καθείς δήλωνε ότι επιθυμούσε και κανείς δεν γινόταν να τον αμφισβητήσει. Ειδικά από την ώρα, που με την παρουσία του, θα ζωντάνευε (οικονομικά, εμπορικά, μα το κυριότερο πρακτικά) έναν οικισμό, άνευρο, νηνεμικό, δίχως ψυχή και ελπίδα, απλώς και μόνο σκορπώντας στον αέρα συνταγές με φαρμακευτικές υποδείξεις. Έξυπνο, αν μη τι άλλο.

Ο πανύψηλος Αφρο-Γάλλος Omar Sy, ο υπ αριθμόν ένα σούπερ σταρ του τόπου του στις μέρες μας, μοιάζει ως αξιόλογη επιλογή, για να αποδώσει τον (για πρώτη φορά, μαύρης επιδερμίδας) Όσιο Κομπογιαννίτη. Διαθέτει μια έμφυτη ικανότητα ο γιγάντιος αστέρας, με το διαπεραστικό βλέμμα, να συνδυάζει στην έκφραση του τόσο το γλαφυρό, όχι σπαρταριστό, μα ευχάριστο πνεύμα, όσο όμως και το εύθραυστο και ανθρώπινο, σαν κι εκείνο που προβάλλει στην τελική πράξη του Knock. Που αδυναμίες διαθέτει μπόλικες, στην ανάπτυξη του δράματος, αλλά και της αφηγηματικής συνοχής, μα που εντέλει, με τον γνώριμο φραντσέζικο, σχετικά επίπεδο τρόπο, πετυχαίνει να αναδείξει τα όρια της ανθρώπινης μεγαλομανίας. Που υπό άλλες συνθήκες, μη κινηματογραφικές, δεν μένουν και τόσο ατιμώρητα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Seven Films!

Μονάχος!

του zerVo (@moviesltd)

Είναι εκείνος που όρισε τον περιπετειώδη πόλο της Star Wars Saga. Αυτός που η δραματουργία δεν ήταν κτισμένη πάνω του, ούτε και τα βασικά φώτα της δημοσιότητας τον υπερτόνισαν ως τον κύριο πρωταγωνιστή του στόρι, δίχως την ανατρεπτική και απρόβλεπτη παρουσία του, όμως, οι αφηγηματικές εντάσεις δεν θα ήταν ποτέ οι ίδιες. Δεν είναι τυχαίο που με την δυναμική και εκκεντρική πολλές φορές εικόνα του, ταυτίστηκαν οι περισσότεροι φανς του σίριαλ, με συνέπεια να κερδίζει ολοένα και πιο πολύ χρόνο συμμετοχής στην διαδρομή που χάραξε ο Lucas. Σε συνέχεια των σχεδόν αυτοτελών τσάπτερς, που παρεμβάλλονται στο κομφουζιώδες πλέον timeline, το στούντιο επέλεξε να κτίσει μια ολόκληρη ταινία αφιέρωμα πάνω στον εκρηκτικό χαρακτήρα του Solo, ρίχνοντας φως στα νεανικά χρόνια της μαχητικής καριέρας του και κλείνοντας κάποιες από τις τρύπες που είχαν ντε φάκτο εντυπωθεί για το παρελθόν του, από την εποχή του εισαγωγικού Episode IV κιόλας.

Έχοντας καταφέρει να αποδράσει από την μιζέρια της γενέτειρας του, τον πλανήτη Κορέλια, όπου αναγκαζόταν να διαπράττει μικροκλοπές προκειμένου να επιβιώσει, ο νεαρός Χαν, απογοητευμένος που δεν κατάφερε να απεγκλωβίσει μαζί του και την αγαπημένη του Κί'ρα, θα πάρει το ρίσκο να ενταχθεί Αυτοκρατορική Ακαδημία ως δόκιμος πιλότος. Δίνοντας συνάμα όρκο κάποια στιγμή να επιστρέψει και να βοηθήσει το όμορφο κορίτσι του.

Τρία χρόνια κατοπινά, η τραυματική αρχικά γνωριμία με την περιπλανώμενη συμμορία του τυχοδιώκτη Μπέκετ, θα έχει σαν συνέπεια την συμπτωματική γνωριμία με τον γιγαντόσωμο Γούκι Τσουμπάκα, που πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε πραγματική φιλία. Οι δυο τους αποφασισμένοι να κυνηγήσουν την μοίρα τους, θα συνεχίσουν το αστρικό τους ταξίδι μαζί με τους αινιγματικούς μισθοφόρους, που στοχεύουν να κλέψουν, για χάρη του βαρώνου του εγκλήματος Ντράιντεν Βος, ένα κονβόι που μεταφέρει τεράστιες ποσότητες από το περιζήτητο ενεργειακό υλικό κοάξιουμ.

Στην ουσία μέσα σε αυτό το γεμάτο από πληροφορίες, αλλά και μερικές καλοσχηματισμένες ταχύτατες σεκάνς (ειδικά εκείνης της εντυπωσιακής heist στον πλανήτη Βαντόρ), δίωρο, γινόμαστε μάρτυρες για το πως κτίστηκε σταδιακά η κυνική προσωπικότητα του Χαν, που χάρη στην στιγμιαία απόφαση του στρατολόγου, που αντιλαμβανόμενος πως σε αυτό τον κόσμο είναι μόνος και έρημος, του χάρισε το γνώριμο επίθετο Σόλο. Μέσα σε αυτή την όριτζιν στόρι, δεύτερη στην λίστα των Star Wars Stories μετά το Rogue One, κόλπο που ξεκίνησαν πρώτοι με κομσί κομσά αποτελέσματα οι X-Men, μαθαίνουμε με κάθε επισημότητα το κάτω από ποιες αντίξοες συνθήκες συναντήθηκε για πρώτη φορά ο Σόλο με τον Διόσκουρο του, τέρας εξολοθρευτή μέχρι τότε Τσουμπάκα, πως ήλθε σε επαφή με τον φημισμένο βεντέτο αστρομαχητή Λάντο Καλρίσιαν, ποια τροπή πήρε ο δεσμός του με την πανέξυπνη, αλλά και μυστηριώδη Κί'ρα, πως περιήλθε στην κατοχή του το σκάφος Μιλένιουμ Φάλκον και εντέλει ποιες περιστάσεις τον οδήγησαν να πάρει ρότα προς τον πλανήτη Τατουίν. Εκεί που ο κύκλος της εισαγωγής κλείνει όμορφα και δένει με την συνέχεια για πάρει μπροστά ο θρύλος του A New Hope.

Το ρίσκο είναι η αλήθεια για την Lucasfilms δεν ήταν μικρό, καθώς με όλα αυτά τα παρακλάδια που έχει στήσει γύρω από την (μέχρι στιγμής) εννεαλογία, το πράγμα έχει αρχίσει να ξεχειλώνει πρακτικά, ίσως και να κουράζει τους όχι και τόσο μυημένους στον μύθο. Μια κατάσταση που εξελίχθηκε σε ακόμη πιο αρνητικά προδιατεθειμένη, μετά την αποπομπή από το σετ, των σκηνοθετών Lord και Miller (των animation Κεφτέδων, του Lego Movie και της δυάδας των Jump Street) που είχαν ολοκληρώσει μάλιστα τα τρία τέταρτα των γυρισμάτων. Ως σωτήρες σε αυτό το προβλεπόμενο ναυάγιο, εμφανίστηκαν ο πεπειραμένος και μεθοδικός Ron Howard, μα κυρίως ο άριστος γνώστης της έννοιας του Πολέμου των Άστρων, σεναριογράφος Lawrence Kasdan, που με την εμπειρία του για οδηγό, επιχείρησε να βάλει μια τάξη στο πανδαιμόνιο που είχε δημιουργηθεί.

Το έτερο ζόρι του στούντιο είχε να κάνει με το γεγονός πως για πρώτη φορά τον ρόλο του Σόλο δεν θα κρατούσε ο Harrison Ford, που και βέβαια έχει γίνει ένα με την μορφή του στο πέρασμα των δεκαετιών. Ο επίλεκτος Αlden Ehrenreich, δεν χρωματίζει την περσόνα με την παρουσία του, άλλωστε ακόμη εκείνη, ως πολύ νέα, δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, δίνει όμως κάποια στοιχεία χαρακτηριστικά στις κινήσεις του, που οι πιο πεπειραμένοι θεατές άνετα θα αποκρυπτογραφήσουν. Η συνοδεία του, συμπεριφέρεται άνισα στις δικές της αποδώσεις, με την πολυδιαφημισμένη Emilia Clarke να μοιάζει εκτός κλίματος ως διττής υπόστασης κοπελιά, τον Paul Bettany να δίνει μια χροιά γλαφυρότητας στην ερμηνεία του Νονού, τον Woody Harrelson μάλλον να μην ταιριάζει και πολύ ως αγριωπός λωποδύτης και τον Donald Glover να εμφανίζεται ως ανώτερος των περιστάσεων, δίνοντας πνοή στην φιγούρα του Λάντο.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, το Solo δεν αποτελεί την ντροπή της σειράς, έτσι όπως πολλοί συνεκτιμούσαν, χάρη στα δυσμενή δεδομένα. Από την άλλη μεριά όμως, δεν είναι και η ταινία που θα προχωρήσει έστω και μισό βήμα παραπέρα το πρότζεκτ, δεν ορίζει κατιτίς το ξεχωριστό, το μοναδικό, όπως τέτοιο υπήρξε, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια της ύπαρξης του, το Star Wars. Είναι με λίγα λόγια, ένα ακριβό, θεαματικό και με προσεγμένα εφέ μπαλωματάκι, που έρχεται να κουμπώσει αρμονικά στα ήδη πασίγνωστα data, που έχουν στα χέρια τους οι εκατομμύρια απανταχού οπαδοί των Episodes, που οπτικοποιεί κάποια λίγο έως πολύ γνώριμα στοιχεία για τον νεαρό σε ηλικία και μετέπειτα αριστοτέχνη πιλότο Χαν.

Είναι αρνητικό το να φτιάχνεται ένα φιλμ, ακόμη και τόσο υψηλού κόστους, στοχευμένα και μόνο, να αφορά μια μερίδα σινεφίλ που ζουν και αναπνέουν στους ρυθμούς που ορίζει ο Γιόντα? Όχι βέβαια. Το αντίθετο θα έλεγα, από την στιγμή που περνούν περίφημα στο άκουσμα και μόνο της πασίγνωστης μελωδίας του Williams. Είπαμε όμως το Star Wars για μεγάλο ποσοστό υπήρξε κάτι το ξεχωριστό, που σε καμία περίπτωση το Solo δεν ανταποκρίνεται...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Feelgood Ent.!

Η εκδίκηση είναι ένας πληρωμένος δολοφόνος, που έχει χρόνο για να σκοτώσει! Από τους παραγωγούς του πετυχημένου John Wick έρχεται μια ακόμη περιπέτεια καταιγιστικής δράσης, με τον τίτλο 24 Ώρες Προθεσμία (24 Hours To Live) που σκηνοθετεί ο Brian Smrz, σε σενάριο των Ο Τράβις, ένας πρώην στρατιώτης των ειδικών δυνάμεων αγωνίζεται να ξεπεράσει τον ξαφνικό θάνατο της γυναίκας και του γιοι του. Ένας παλιός του συνάδελφος τον πλησιάζει και του κάνει μια δελεαστική πρόταση με μεγάλο οικονομικό όφελος. Να αναλάβει μια επικίνδυνη αποστολή δολοφονίας για λογαριασμό ενός πανίσχυρου μυστικού οργανισμού. Ο Τράβις θα δεχθεί την πρόταση αλλά λίγο πριν ολοκληρώσει την αποστολή του θα γίνει αντιληπτός με αποτέλεσμα να δεχθεί πυρά από την Ιντερπόλ. Και ενώ νομίζει ότι όλα τελείωσαν ξυπνάει στο τραπέζι μια χειρουργικής αίθουσας.

Ο Ethan Hawke είναι εκείνος που κρατά τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, του κατακερματισμένου πεζοναύτη, έχοντας δίπλα του για συμπαραστάτες τους Paul Anderson, Liam Cunningham, Xu Qing και Rutger Hauer.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Spentzos Films!

Η ειρήνη έχει επιστρέψει, αλλά κάποια μυστικά δεν μπορούν να παραμείνουν θαμμένα! Μιλώντας με ευαισθησία για ένα παραγνωρισμένο θέμα της ευρωπαϊκής ιστορίας, ο Ούγγρος σκηνοθέτης Ferenc Torok τολμά ν’ ανοίξει το κουτί της Πανδώρας και ν’ αποτυπώσει σ’ αυτό το ασπρόμαυρο πορτρέτο μιας ρημαγμένης γης όλες τις γκρίζες ζώνες που καταπατούν οι άνθρωποι σε καιρό ειρήνης. Τίτλος της ταινίας που έλαβε μέρος στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών, 1945, χρονιά τερματισμού του πολέμου, αλλά και περίοδος που λαμβάνει χώρα η αφήγηση. Κάποια ζεστή ημέρα του Αυγούστου του 1945, κι ενώ οι κάτοικοι ενός μικρού χωριού είναι αφοσιωμένοι στην προετοιμασία για το γάμο του γιου του τοπικού ιερέα, καταφθάνουν στον σταθμό των τρένων δύο Ορθόδοξοι Εβραίοι κουβαλώντας κάποια μυστηριώδη δέματα. Οι χωρικοί τρέμουν στην ιδέα πως πρόκειται για επιζώντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που θα διεκδικήσουν τη χαμένη τους περιουσία...

Μια ομάδα σημαντικών πρωταγωνιστών του μαγυάρικου σινεμά συμμετέχει στο φιλμ, αποτελούμενη από τους Péter Rudolf, Bence Tasnádi, Tamás Szabó Kimmel, Dóra Sztarenki, Ági Szirtes, József Szarvas, Eszter Nagy-Kálózy.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Neo Films!

Στο τέλειο σχέδιο, όλα μπορούν να πάνε στραβά! Επιστροφή στην δράση για τον σκηνοθέτη του συγκλονιστικού Tzameti, Gela Babluani, συμπτωματικά δεκατρία χρόνια μετά την ταινία που τον έκανε διάσημο διεθνώς, έχοντας ενδιάμεσα παρουσιάσει, όχι με ανάλογη επιτυχία τόσο το L'Heritage όσο και το αγγλόφωνο ριμέικ τους 13. Τίτλος του φιλμ Η Ληστεία (Money) και πρόκειται για ένα καλοστημένο θρίλερ Γαλλικής παραγωγής, κινούμενο στα γνώριμα μονοπάτια του Γεωργιανού δημιουργού. Οι καιροί είναι δύσκολοι για τον Ντανί και τον Ερίκ, δύο παιδικούς φίλους που δουλεύουν στις αποβάθρες της Χάβρης για να βγάλουν τα προς το ζην. Ένα απόγευμα, η Άλεξ, η αδελφή του Ερίκ, παρακολουθεί τυχαία την παράδοση μιας βαλίτσας γεμάτης χαρτονομίσματα κι αποφασίζει να ακολουθήσει τον άντρα που την παρέλαβε μέχρι το σπίτι του. Η Άλεξ πείθει τον Ερίκ και τον Ντανί πως αυτή η βαλίτσα με τα χρήματα μπορεί να τους αλλάξει τη ζωή, κι έτσι οι τρεις φίλοι παίρνουν την απόφαση να ληστέψουν το σπίτι. Όταν, όμως, φτάνουν εκεί ανακαλύπτουν έναν άντρα που ετοιμάζεται να κρεμαστεί για τον οποίο δε γνωρίζουν τίποτα: ούτε ποιoς, ούτε πόσο σημαντικός είναι. Τότε θα ξεκινήσει ένα αδυσώπητο κυνηγητό που θα μετατρέψει τη νύχτα τους σε κόλαση.

Μια πλειάδα διάσημων φραντσέζων ηθοποιών συμμετέχει στο περιπετειώδες έργο αποτελούμενη από τους Benoît Magimel. Olivier Rabourdin, Vincent Rottiers, Féodor Atkine, Anouk Grinberg, George Babluani, Louis-Do de Lencquesaing, Charlotte Van Bervesseles, Jean-Michel Correia, Aurore Barrault.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Weird Wave!

Σωτήρας ή Κομπογιαννίτης? Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Jules Romains και διασκευή του έργου που για πρώτη φορά κινηματογραφήθηκε στα 1951, είναι η ταινία Ο γιατρός βλάπτει σοβαρά την υγεία (Knock), που σκηνοθετεί η δοκιμασμένη Γαλλίδα δημιουργός Lorraine Levy. Στην δραματικών προεκτάσεων κομεντί, ένας γιατρός και πρώην απατεώνας βρίσκει καταφύγιο σε ένα μικρό επαρχιακό χωριό στις Γαλλικές Άλπεις. Θα ανακαλύψει έκπληκτος όμως ότι όλοι οι κάτοικοί του χαίρουν άκρας υγείας. Ο μόνος τρόπος για να βγάλει κάποια λεφτά είναι να τους πείσει ότι είναι άρρωστοι. Με περισσή μαεστρία και χειρισμούς, ο Νοκ βρίσκει μια ασθένεια για όλους, πραγματική ή φανταστική. Οι κάτοικοι κατακλύζουν το ιατρείο του, όλοι θέλουν τη διάγνωση που δεν είχαν! Η επιτυχία του προκαλεί τη ζήλεια όμως, ο ιερέας του χωριού δεν αντέχει να βλέπει τους πιστούς να εγκαταλείπουν την εκκλησία για να πάνε στο γιατρό. Δύο ακόμη εμπόδια έχει ο Νοκ μπροστά του: έναν άνθρωπο από το σκοτεινό του παρελθόν και την αγάπη του για ένα κορίτσι...

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, κρατά ο νούμερο ένα σούπερ αστέρας του σύγχρονου τρικολόρ σινεμά, Omar Sy (Good People, Les Seigneurs, Intouchables, Demain Tout Commence) που αποτελεί εγγύηση εμπορικής απήχησης, τουλάχιστον εντός των τειχών της χώρας του, με οτιδήποτε κι αν καταπιαστεί!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Seven Films!

Δεν θα πεθάνουμε εδώ έξω! Μετά το χτύπημα του πιο φονικού τυφώνα στην ιστορία του Ειρηνικού ωκεανού, η Τάμι ξυπνά στη μέση της θάλασσας για να βρει τον αρραβωνιαστικό της άσχημα τραυματισμένο και το ιστιοφόρο τους κατεστραμμένο. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να επικοινωνήσει με κάποιον ή να βγει από τον ωκεανό, καθώς το πλησιέστερο λιμάνι είναι 1.500 μίλια μακριά. Με τον χρόνο να την κυνηγά και τις μνήμες του δυστυχήματος να δυναμώνουν, η Τάμι πρέπει να βρει γρήγορα ένα τρόπο για να σώσει τον εαυτό της και τον άνδρα που αγαπά. Μια αληθινή ιστορία για τη δύναμη της αγάπης και το ένστικτο της επιβίωσης, με την υπογραφή του Baltasar Kormákur, σκηνοθέτη της συναρπαστικής περιπέτειας Everest. Το 1983, η Τάμι Όλνταμ Άσκραφτ ξεκίνησε μαζί με τον αγαπημένο της Ρίτσαρντ Σαρπ για μια περιπέτεια στον Ειρηνικό ωκεανό: θα ταξίδευαν με ένα ιστιοφόρο Αζάνα 13 μέτρων από την Ταϊτή προς το Σαν Ντιέγκο, σε ένα ταξίδι 4.000 μιλίων. Ήταν δεινοί ιστιοπλόοι και τρελά ερωτευμένοι. Κανείς τους δεν περίμενε πως αυτό που ξεκίνησε σαν μια συναρπαστική εμπειρία θα κατέληγε στον μεγαλύτερό τους εφιάλτη. Το Μετά την Καταιγίδα (Adrift) αντλεί από την απίστευτη αληθινή ιστορία, μια ιστορία για την επιμονή, το θάρρος, την ελπίδα, την τραγωδία και, κυρίως, την υπερβατική δύναμη της αγάπης. Η Άσκραφτ κατέγραψε τις οδυνηρές στιγμές που έζησε επί 41 μέρες στη θάλασσα στο βιβλίο «Red Sky in Mourning: The True Story of a Woman's Courage and Survival at Sea», το οποίο συνέγραψε μαζί με τη Σάσι Μακ Γκίαρχαρτ δέκα χρόνια μετά το τρομερό ατύχημα. Χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια για να ολοκληρωθεί. Όταν πια δημοσιεύτηκε, τα δίδυμα αδέρφια Άαρον και Τζόρνταν Κάντελ που ήταν σεναριογράφοι και λάτρεις της θάλασσας, ενθουσιάστηκαν με το βιβλίο και αποφάσισαν μεταφέρουν την ιστορία στη μεγάλη οθόνη. «Μείναμε ξύπνιοι όλη νύχτα, διαβάζοντάς το. Είναι μια απίστευτα δυνατή και συγκινητική ιστορία που έπρεπε να πούμε», αναφέρουν.

Οι παραγωγοί αφού μελέτησαν καλά το σενάριο κατέληξαν πως την Τάμι θα πρέπει να υποδυθεί η Shailene Woodley (Οι Απόγονοι, Η Τριλογία της Απόκλισης) ενώ τον ιδανικό Ρίτσαρντ βρήκαν στο πρόσωπο του ταλαντούχου Sam Claflin (Αγώνες Πείνας, Πριν Έρθεις Εσύ).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Odeon!

Αφήστε μια πόρτα ανοιχτή, για να μπορέσετε να βρείτε μια άκρη! Το δημιουργικό δίδυμο, Jason Reitman και Diablo Cody, που μας χάρισε το ξεχωριστό και οσκαρικό Juno επιστρέφει με μία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του ιστορία. Ο τέσσερις φορές υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθέτης Jason Reitman (Ραντεβού στον Αέρα) ενώνει και πάλι τις δυνάμεις του με τη σεναριογράφο Diablo Cody στην τρυφερή, αιχμηρή και συγκινητική κομεντί Τα παιδιά είναι ευτυχία? (Tully) που αποφεύγει τα κλισέ και τολμά να εξερευνήσει την ωμή πραγματικότητα πίσω από το προσωπείο της μητρότητας. Η Μάρλο, μια παντρεμένη γυναίκα με δυο παιδιά, είναι έγκυος στο τρίτο, και με μισή καρδιά δέχεται το καλοπροαίρετο δώρο του αδελφού της για «νυχτερινή νταντά», με την ελπίδα να ελαττώσει λίγο το στρες της καθημερινότητας της. Η «νυχτερινή νταντά»Τάλι έχει τη μορφή μιας όμορφης, ανεξάρτητης φοιτήτριας που θα τη βοηθήσει όχι μόνο να βρει περισσότερο χρόνο να ξεκουραστεί, αλλά και να αλλάξει εντελώς τη ζωή της με τον πιο απρόσμενο τρόπο.

Το Tully σηματοδοτεί την επανένωση του Reitman και της Cody με την βραβευμένη με Όσκαρ και ταλαιπωρημένη για τις ανάγκες της ταινίας, Charlize Theron. Την Τάλι υποδύεται η Mackenzie Davis ενώ το καστ συμπληρώνουν και οι Mark Duplass και Ron Livingstone.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Tanweer!