Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Μια από τις πιο μαύρες σελίδες στο χρονικό του εικοστού αιώνα, καταγράφει η θηριωδία που έλαβε χώρα έναν αιώνα πριν, όταν κατ εντολή των Τούρκων αξιωματούχων, τέθηκε σε εφαρμογή το πλάνο εξαφάνισης όλων των Αρμενίων που κατοικούσαν στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σφαγή που ξεκίνησε το 1915, διήρκεσε σχεδόν πέντε χρόνια και σύμφωνα με ανεπίσημες καταγραφές είχε σαν συνέπεια τον βίαιο και απάνθρωπο θάνατο περισσοτέρων από δύο εκατομμύρια αμάχων. Γενοκτονία που ακόμη και στις ημέρες μας η επίσημη διοίκηση της γείτονος χώρας δεν αναγνωρίζει, έχοντας μάλιστα θεσπίσει ειδικό νόμο, που απαγορεύει την οποιαδήποτε αναφορά στα συγκεκριμένα αιματηρά περιστατικά. Δεν είναι λίγες οι φορές που η κινηματογραφία ασχολήθηκε με τα ολέθρια συμβάντα, με πιο διαδεδομένες περιπτώσεις εκείνες του Amerika, Amerika (1963) από τον Elia Kazan, του Ararat (2002) από τον Atom Egoyan, του The Cut (2014) από τον Fatih Akin. Στην ταινία The Promise, επιχειρείται να συνδυαστεί ταυτόχρονα με το ακραίο δράμα που εξελίσσεται στο φόντο, μια αγνή ιστορία αγάπης, ανάμεσα σε δύο πρόσωπα που μοιάζουν να χάνουν τα πάντα, μέσα στις φλόγες των παρανοϊκών εκτρόπων.

1914. Στο απομακρυσμένο χωριό Σιρούν, στα βάθη της Ανατολίας, ο νεαρός Μίκαελ, αυτοδίδακτος φαρμακοποιός, φιλοδοξεί κάποια στιγμή να μεταβεί στην Βασιλεύουσα, προκειμένου να σπουδάσει την ιατρική στην αυτοκρατορική σχολή της Πόλης. Η ευκαιρία θα του δοθεί χάρη στο γερό κομπόδεμα των 400 χρυσών λιρών που θα πάρει προικιό από τον αρραβώνα του με την κόρη εύπορου προύχοντα, ποσό που θα του ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο. Και πραγματικά, ανάμεσα στους υποψήφιους γιατρούς της σειράς του, εκείνος δείχνει ο πιο χαρισματικός και έτοιμος για να κερδίσει με την αξία του την λευκή ποδιά του Ιπποκράτη.

Συνάμα με τις σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη, ο Μίκαελ θα κοινωνικοποιηθεί απότομα, μπαίνοντας χάρη στις καινούργιες γνωριμίες του, στους αριστοκρατικούς κύκλους. Εκεί που θα συναντήσει και το εκ πρώτης όψης αγαπημένο ζευγάρι του πομπώδη αλλά και ακτιβιστικών τάσεων Αμερικάνου ανταποκριτή Κρις Μάγιερς και της όμορφης Άνα, συμπατριώτισσας του σπουδαγμένης στο Παρίσι δασκάλας, που έχει αναλάβει την διαπαιδαγώγηση των θυγατέρων του θείου του, που τον φιλοξενεί. Από τις πρώτες κιόλας ματιές, ο γοητευτικός γιατρός και η ανέμελη νταντά, θα νιώσουν τα βέλη του ανεξέλεγκτου έρωτα να τους σημαδεύουν, σκίρτημα που θα εξελιχθεί σε φλογερό πάθος, μυστικό, εν αρχή, πίσω από τις πλάτες του διακεκριμένου ρεπόρτερ. Μια σχέση θυελλώδης, που πολύ σύντομα θα μπει σε μπει σε απρόβλεπτες δοκιμασίες, καθώς η Τουρκία θα δηλώσει παρούσα στον Πρώτο μεγάλο παγκόσμιο πόλεμο. και σαν να μην φτάνει αυτό, οι αρχές θα κηρύξουν ως ανεπιθύμητους όλους τους πολίτες Αρμένικης καταγωγής, δίνοντας την αφορμή στους φανατικούς να εκκινήσουν ένα ανελέητο πογκρόμ κατά της φιλήσυχης μειονότητας.

Με την έκρηξη των εχθροπραξιών, εκείνος θα βρεθεί αιχμάλωτος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης κι εκείνη, με την αρωγή του έχοντα την διπλωματική στήριξη δημοσιογράφου - (πρώην / νυν / εν λευκώ) εραστή της, θα παραμείνει κρυμμένη σε σπίτια της μεγαλούπολης, περιμένοντας τον θόρυβο να κοπάσει. Το σχέδιο της Αυλής όμως είναι ακόμη πιο οδυνηρό, καθώς οι φεσοφόροι δεν θα μείνουν απλώς σε περιοριστικά μέτρα κατά του Αρμένικου λαού, μα θα ξεκινήσουν φονική επίθεση εναντίον τους, επιθυμώντας να εξαφανίσουν ακόμη και τον τελευταίο από την Τουρκική επικράτεια. Και κάτω από αυτές τις δυσμενείς συνθήκες θα είναι τρομακτικά δύσκολο, ο Μίκαελ και η Άνα, όχι απλώς να ξαναιδωθούν, αλλά έστω να επιβιώσουν.

Μαθημένος καλά, στο να περιγράφει ανατριχιαστικές, βασισμένες σε πραγματικά περιστατικά ιστορίες, είναι ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Terry George, οσκαρούχος για φιλμ μικρού μήκους να θυμίσω από το 2012, αφού έχει ήδη ασχοληθεί στην καριέρα του τόσο με την εξόντωση του IRA από τα βρετανικά στρατεύματα κατοχής (στην υπογραφής του ταινία Some Mother''s Son από το 1996 με την Helen Mirren, ενώ δικά του σκριπτ υπήρξαν τα In The Name Of The Father και The Boxer με τον D.D.L.) όσο και με μια από τις μαζικότερες γενοκτονίες στην Μαύρη Ήπειρο (Hotel Rwanda, 2004). Εδώ ο Βορειοιρλανδός επιστρέφει στο τιμόνι ενός φιλμ μετά από επταετή απουσία από το μεγάλο μήκος κι αυτός ίσως είναι ο λόγος που του στερεί σημαντικό μέρος από την ντιρεκτορική φόρμα, καθώς ακολουθεί μονοπάτια στέρεα, ρηχά και χωρίς εκπλήξεις στην αφήγηση του μελοδράματος.

Χρηματοδοτούμενος αδρά από ζάπλουτο Αρμένιο επιχειρηματία, που άφησε πεθαίνοντας εντολή να γνωστοποιηθούν τα γεγονότα που αιματοκύλησαν την Ανατολία, ο George, με τσέπες γεμάτες, που ως γνωστό περιορίζουν την έμπνευση, κινείται εκ του ασφαλούς, στήνοντας εικόνες πανάκριβες, με πλήθος κομπάρσων και με μπόλικα ειδικά εφέ στο σκηνικό, όχι όμως ικανές να μεταφέρουν στην πλατεία που τις παρακολουθεί, τον τρόμο που βίωσαν τα αδύναμα γυναικόπαιδα στην θωριά του γιαταγανιού. Στηριγμένο σε μια αξιόλογη, μα και υπερβολικά πολύχρωμα δοσμένη κινηματογράφηση το The Promise, επιλέγει πιότερο να στήσει ιλουστρασιόν έδαφος για να αναπτυχθεί το ρομάντζο, παρά για να προβάλλει την σφαγή, που όμοια της ελάχιστες φορές γνώρισε στην πορεία του ο πλανήτης. Άδικο ίσως για το ίδιο το συνταρακτικό συμβάν - που ολοκληρώνεται με μια πελαγωμένη και λιγοστά ευφυή παρουσίαση της διάσωσης αμέτρητων αθώων ψυχών από το Γαλλικό ναυτικό, γεγονός που από μόνο του μπορεί να ορίσει την βάση μιας σπουδαίας δημιουργίας - καθώς η πλάστιγγα γέρνει διαρκώς στην περιοχή του αμόρε, με την αφήγηση να λειτουργεί δεικτικά υπέρ του, στο πως θα εξελιχθεί, αρνητικά το πιο πιθανό ή αν θα έχει παρ ελπίδα το λυτρωτικό χάπι εντ.

Πίσω από το ντουέτο των αγαπητικών, που συνθέτουν ο ταχύτατα ανερχόμενος αστέρας Oscar Isaac με την τρυφερή Κεμπεκουά Charlotte Le Bon, αμφότεροι χαλαροί και όχι ιδιαίτερα εκδηλωτικοί συναισθηματικά, πιο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι δραματικές βινιέτες γύρω από τους περιφερειακούς χαρακτήρες της πλοκής. Όπως η περιπέτεια του ερωτευμένου, μα πληγωμένου, δυναμικού Γιάνκη απεσταλμένου των Τάιμς (από τις λιγότερο χαρακτηριστικές στιγμές στην πορεία του φτιαγμένου για σπουδαιότερα πράγματα Christian Bale) ή η αυτοθυσία του Τούρκου πλουσιόπαιδου, προνομιούχου γιου Πασά, που δεν αποδέχεται την στάση της πατρίδας του και το δηλώνει δημόσια (πολύ καλή απόδοση της περσόνας, από τον Ολλανδό ρολίστα Marwan Kenzari).

Δίχως να εμβαθύνει στα πολιτικά κίνητρα που οδήγησαν στις διώξεις και αντιμετωπίζοντας με απλοικότατο, επιδερμικό τρόπο τους λόγους που προκάλεσαν την παγκόσμια σύρραξη, Η Μεγάλη Υπόσχεση, παραμένει μέχρι τέλους πιστή σε όσα με στόμφο προστάζει η μαρκίζα της, δίχως ποτέ να ολοκληρώνει τα τάματα της. Μια στυλιζαρισμένη, ακριβή για τα συγκεκριμένα μέτρα παραγωγή, που απλώς διεθνοποιεί μόνο στους αδαείς τα γεγονότα, εμμένοντας στην προβολή ενός μοιραίου πάθους, που αποξαρχής φαίνεται πως το κερί του είναι σωμένο.

Δεν αγαπάς την ταινία – την ερωτεύεσαι!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ποιος... σκότωσε τον Βαν Γκογκ;

Το Loving Vincent γυρίστηκε πρώτα ως ταινία δράσης με ηθοποιούς, που δούλεψαν σε σκηνικά διαμορφωμένα για να μοιάζουν με πίνακες του Βαν Γκογκ είτε σε green screen. Έπειτα, ζωγράφοι ανέλαβαν να αποτυπώσουν κάθε καρέ της ταινίας πάνω σε καμβά, ακολουθώντας την τεχνοτροπία του Βαν Γκογκ. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου που έγινε όλη με ζωγραφική στο χέρι! Κάθε ένα από τα 65.000 καρέ του έργου είναι μια ελαιογραφία ζωγραφισμένη με το χέρι από 125 επαγγελματίες ζωγράφους, που ταξίδεψαν από όλο τον κόσμο για να πάρουν μέρος στην παραγωγή. Βασικό ρόλο έπαιξε και μια εταιρία από την Ελλάδα!

Πρόκειται για μια βρετανο-πολωνική παραγωγή, καθώς το ζευγάρι των σκηνοθετών (Πολωνέζα εκείνη, Βρετανός εκείνος) είναι ζευγάρι και στην πραγματική ζωή. Στην αρχή οι δύο σκηνοθέτες σκέφτηκαν να βάλουν τους πίνακες του διάσημου ζωγράφου, του πατέρα της μοντέρνας τέχνης, να «μιλούν» προς τους θεατές. Η ταινία κέρδισε το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ ταινιών κινουμένων σχεδίων του Ανεσί. Το κόστος της έφτασε τα πέντε εκατομμύρια δολάρια.

Η υπόθεση: Ένας χρόνος έχει περάσει από το θάνατο του διάσημου ζωγράφου Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Ένας από τους φίλους του – και συχνά μοντέλο για μερικές από τις προσωπογραφίες του – ο Ζοζέφ Ρουλέν, έχει στα χέρια του την τελευταία επιστολή που έγραψε ο Βίνσεντ πριν αυτοκτονήσει. Ζητάει από τον γιο του, τον νεαρό και οξύθυμο Αρμάν, να αναζητήσει τον αδελφό του ζωγράφου, και βασικό χρηματοδότη του, τον Τεό, για να του την παραδώσει. Ο Αρμάν φεύγει από την πόλη Arles (εκεί όπου η παράνοια κυρίευσε τον Βίνσεντ) και πηγαίνει στην πόλη Auvers-sur-Oise (εκεί όπου έμενε ο γιατρός του, ο οποίος τον φρόντιζε), αλλά μαθαίνει πως και ο Τεό έχει πεθάνει. Οπότε, σε ποιον να δώσει την επιστολή;

Καθώς μένει στο μικρό, φτωχικό πανδοχείο όπου έμενε και ο διάσημος ζωγράφος, ο Αρμάν μιλάει με διαφόρους ανθρώπους που γνώριζαν τον Βίνσεντ. Από την ιδιοκτήτρια του πανδοχείου, τον άνθρωπο που προμήθευε με μπογιές τον δημιουργό και τον τοπικό βαρκάρη, μέχρι τον γιατρό, την κόρη του και την οικονόμο του. Ο Αρμάν μοιάζει με ερασιτέχνη ντετέκτιβ. Όλοι λένε πράγματα για τον Βίνσεντ, πολλά από τα οποία είναι αντιφατικά. Πώς ένας άνθρωπος μέσα σε έξι βδομάδες, που δήλωνε πως είναι απολύτως καλά για τον εαυτό του έφτασε στην αυτοκτονία; Μήπως δεν ήταν αυτοκτονία αλλά δολοφονία;

Η άποψή μας: Αρχικά, μένεις στο προφανές: τι πολύ και τι σπουδαία δουλειά έχει πέσει ώστε να γυριστεί τούτη η ταινία; Μια ταινία στην κυριολεξία χειροποίητη! Αν δεν έχουν όραμα οι δύο συγκεκριμένοι σκηνοθέτες, απορώ ποιοι άλλοι μπορούν να λένε ότι έχουν! Το τελικό αποτέλεσμα τους δικαιώνει: αισθητικά υπέροχο, οπτικά συναρπαστικό, και τόσο μα τόσο κοντά στο στυλ του μεγάλου ζωγράφου, ενός από τους πιο αναγνωρισμένους, ενός από τους πιο επιδραστικούς κι ενός από τους πιο βασανισμένους καλλιτέχνες όλων των εποχών. Αυτό, ναι, είναι ένας φόρος τιμής άξιος του ονόματος του τιμώμενου. Προχωράμε στο δεύτερο επίπεδο: μπορεί η ταινία να αφορά κάποιον πέρα από τους φοιτητές των Σχολών Καλών Τεχνών απανταχού στον κόσμο; Η απάντηση είναι ένα τεράστιο ναι!

Οι δύο σκηνοθέτες δεν ήθελαν να φτιάξουν κάτι που θα εκτίθεται σε μουσεία. Γύρισαν μια άψογη κινηματογραφική ταινία, με σκοπό να τη δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι, εμπορικά, μέσα στις σκοτεινές αίθουσες! Γι' αυτό η ταινία δεν είναι ένα sui generis ντοκιμαντέρ. Γι' αυτό υπεισέρχεται ο παράγοντας «αστυνομικό μυστήριο». Γι' αυτό η έρευνα, που και αποκαλύπτει στοιχεία για τη ζωή του Βαν Γκογκ που ενδεχομένως αρκετοί δεν γνωρίζουν και προσθέτει ένα ύφος σασπένς στην όλη διαδικασία. Έχει γίνει φοβερή δουλειά και στο καστ ώστε τα πρόσωπα των ηθοποιών να προσεγγίζουν σε μέγιστο βαθμό τους ανθρώπους που έπαιξαν στην πραγματικότητα βασικό ρόλο στη ζωή του Ολλανδού ζωγράφου. Αν δεν υπήρχε μεστό σενάριο και μια ίντριγκα να πάλλεται επί της μεγάλης οθόνης, μόνο η ομορφιά δεν θα αρκούσε για να σώσει την ταινία από την πλήρη αυτοαναφορικότητα και την αδυναμία επικοινωνίας με το υποκείμενο, που είναι ο θεατής. Όλα καλά με την ταινία, όντως.

Μόνο ένα μικρό θεματάκι υπάρχει: αν δεν αφεθείς, αν δεν παραδοθείς πλήρως σε όσα συμβαίνουν επί της μεγάλης οθόνης, με τον τρόπο που συμβαίνουν, αυτός ο... τρόπος μπορεί να σκοντάψει στο μάτι! Μπορεί να αποτελέσει αιτία κούρασης ή να θεωρηθεί επανάληψη ενός αρχικού μοτίβου. Είναι τόσο γενναιόδωρη όμως η ταινία που δεν μπορεί να κολλήσει σε κάτι τόσο μικρό. Κι αν δεν σας φτάνουν όλα όσα παραθέσαμε παραπάνω υπάρχει και η επιβλητική και υποβλητική, η υπέροχη όπως και να την ακούσει κανείς, μουσική που έχει συνθέσει ο Clint Mansell για την ταινία. Έτσι, για να γίνει η εμπειρία πιο σφαιρική. Έτσι, για να μπορέσουν να γητευτούν δύο από τις πέντε αισθήσεις. Κι αν ακόμα υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν γνωρίζουν ποιος ήταν ο Βαν Γκογκ, με αυτήν την ταινία, θα το(ν) μάθουν. Και τι ωραίος τρόπος για να γνωρίσεις κάποιον, σωστά;

Αλλά τι λέω, τον Βαν Γκογκ τον ξέρουν όλοι στην Ελλάδα! Ας όψεται ο Χρόνης Εξαρχάκος και το αμίμητό του «Βαν Ζελ Παπαντό, Βαν Ζελ όπως Βαν Γκογκ»! Κι όχι, αυτό δεν είναι από... άλλο ανέκδοτο!!! Σας χαιρετώ, ο αγαπημένος σας Βίνσεντ λοιπόν!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Οκτωβρίου 2017 από την Filmcenter Trianon

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Φύγε Χαλέντ, κρατάω μαχαίρι!

Ο Aki Kaurismäki γεννήθηκε στις 4 Απριλίου του 1957 σε μια μικρή πόλη της Φιλανδίας. Έχει κάνει μια σειρά από δουλειές, μεταξύ των οποίων ταχυδρόμος, καθαριστής πιάτων και... κριτικός κινηματογράφου! Όλα αυτά πριν πάρει την απόφαση μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Mika, να δημιουργήσουν μια εταιρία παραγωγής και διανομής, ονόματι Villealfa (όνομα – φόρος τιμής στην ταινία του Jean-Luc Godard ''Alphaville'' ή όπως έχει γίνει γνωστή στα ελληνικά ''Μια παράξενη περιπέτεια του Λέμμυ Κώσιον'' - 1965). Από τις αρχές της δεκαετίας του '80, που τα δύο αδέλφια είναι ενεργά κινηματογραφικά, ευθύνονται για το 1/5 των συνολικών εσόδων που έχουν κάνει οι φιλανδικές ταινίες στο εξωτερικό! Για τους ξένους λοιπόν – και για μας τους Έλληνες – φιλανδικός κινηματογράφος σημαίνει αδελφοί Kaurismäki!

Αυτή είναι η 17η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του Aki Kaurismäki και η δεύτερη της τριλογίας του για τα λιμάνια μετά «Το λιμάνι της Χάβρης» (Le Havre, 2011). Έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα της περασμένης Berlinale όπου τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας.

Η υπόθεση: Ο Χαλέντ είναι ένας Σύριος μετανάστης. Φεύγει από το Χαλέπι για να γλυτώσει τη ζωή του και προς αναζήτηση καλύτερου μέλλοντος και μετά από μπόλικες περιπέτειες φτάνει στο Ελσίνκι, μέσα σε ένα πλοίο που μεταφέρει κάρβουνο. Ζητά πολιτικό άσυλο από τη Φινλανδία, χωρίς μεγάλες προοπτικές επιτυχίας πάντως. Και παράλληλα ψάχνει και την αδελφή του, ό,τι του έχει απομείνει από οικογένεια δηλαδή, για την οποία δεν γνωρίζει σε ποιο κέντρο συγκέντρωσης μεταναστών βρίσκεται. Ο Βίλκστρομ από την άλλη είναι ένας τυπικός Φινλανδός. Μετά από... αιώνες στους δρόμους ως πωλητής ειδών ένδυσης (κατά βάση ανδρικά πουκάμισα), πουλάει το στοκ του, παρατάει τη γυναίκα του και ακολουθεί το όνειρό του: να ανοίξει ένα εστιατόριο.

Ρισκάρει την περιουσία του, βρίσκει ένα μαγαζί σε εξευτελιστική τιμή και οι δουλειές πάνε... καλά. Έως ότου στο δρόμο του βρεθεί ο Χαλέντ. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, ο Βίλκστρομ προσφέρει δουλειά στον Χαλέντ, ο οποίος το έχει σκάσει από τις αρχές καθώς ήταν έτοιμες να τον απελάσουν. Μαζί με τον μάγειρα, τον μετρ (!) και τη σερβιτόρα του μαγαζιού αλλά και τον σκύλο της, δημιουργείται μια μικρογραφία ουτοπικής κοινωνίας – κι ας παραμονεύει πολύς ρατσισμός εκεί έξω...

Η άποψή μας: Μα τι θεούλης είναι αυτός ο Καουρισμάκης ρε παιδιά! Τι δικό μας... παιδί. Τι ανθρωπιά βγάζει χωρίς πολιτικές ορθότητες, χωρίς επιτηδευμένο φιλανθρωπικό σεντιμενταλισμό του κώλου, χωρίς να κρύβει τα κακώς κείμενα. Τα λέει όλα ο άνθρωπος και με τρόπο τόσο απλό που συγκλονίζεσαι. Τι να πρωτοθαυμάσεις; Τον μινιμαλισμό του, που τον έχει αναγάγει σε ύψιστα επίπεδα; Τον υποφωτισμό, που δίνει μεγάλες σκιές στους εσωτερικούς χώρους, και μια αισθητική πινάκων του Hopper; Την πανταχού παρούσα μουσική, με τα νοσταλγικά ροκάκια και τα τάνγκο και τον Jimmy Hendrix στον τοίχο του μαγαζιού; Τους ανέκφραστους – επίτηδες – ήρωες, που ξεστομίζουν τις απίθανες ατάκες τους με τέτοιο τρόπο ώστε να πετυχαίνουν διάνα στην καρδιά και να αιφνιδιάζουν τον θεατή;

Σκηνές; Όπως εκείνη όπου ο Χαλέντ βγαίνει από το κάρβουνο; Ή εκείνη όπου πλένεται μετά και φεύγει το μαύρο από πάνω του; Ή η σκηνή με το σερβίρισμα της σπεσιαλιτέ του μαγαζιού: σαρδέλες από την κονσέρβα με βρασμένες πατάτες; Ή η επίθεση από τους σκίνχεντ; Το δε χιούμορ, κλασικό καουρισμακικό, απίστευτο και ήδη κλασικό. Ο Χαλέντ όταν τον ρωτάνε οι αστυνομικοί το θρήσκευμά του λέει πως μετά από αυτά που έζησε στο Χαλέπι δεν πιστεύει σε καμία θρησκεία. «Άθεος λοιπόν;», τον ρωτάει ο αστυνομικός. «Όχι» απαντάει ο Χαλέντ. «Καλά, βάζω χωρίς θρησκεία», λέει ο αστυνομικός. Μετά, όμως, μιλώντας για το σκύλο της σερβιτόρας, ο Χαλέντ λέει ότι ο σκύλος είναι πολύ έξυπνος, καθώς του μίλησε για λίγα λεπτά στα αράβικα κι εκείνος έγινε μουσουλμάνος! Και για να κλείσουμε με τα αστεία για τις θρησκείες, σε μια επίθεση ενός ΚΔΟΑ φασίστα, απευθυνόμενος στον Χαλέντ, του ξεστομίζει την ατάκα: «στο είχα πει ότι δεν θα γλυτώσεις, παλιοεβραίε»!

Όλη η φάση με την αλλαγή γευστικού... προσανατολισμού της κουζίνας του εστιατορίου έχει απίστευτο γέλιο: ιδίως όταν γίνεται σούσι μπαρ, το γέλιο ρέει ατελείωτο. Οι σουρεάλ συζητήσεις είναι το στοιχείο του σπουδαίου Φιλανδού σκηνοθέτη. Εκεί, όμως, που πετυχαίνει διάνα πια, είναι ο αμόλυντος, ανόθευτος ανθρωπισμός του. Όχι φιλανθρωπία από τα Lidl... Σε απίστευτο τάιμινγκ βγαίνει η ταινία. Είναι μια ταινία που τη χρειαζόμασταν. Γιατί ο Kaurismäki λέει χωρίς να κηρύττει, χωρίς να υπερβάλλει, χωρίς να ψεύδεται και να κοροϊδεύει, πως το να βοηθήσεις έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη, αυτό σημαίνει ουμανισμός. Αυτός είναι ο ύψιστος ουμανισμός. Αυτό μας κάνει ανθρώπους. Χωρίς να ζητάμε ανταλλάγματα. Χωρίς να περιμένουμε να κερδίσουμε κάτι. Χωρίς να φοβόμαστε τιμωρίες αν δεν κάνουμε το αυτονόητο. Όπως η νοσοκόμα, που βοηθάει τον Χαλέντ να ξεφύγει. Όπως ο Ιρακινός, που του δανείζει το κινητό και είναι πραγματικά δίπλα του. Όπως ο φορτηγατζής, που φέρνει την αδελφή του Χαλέντ από εκεί που βρίσκονταν. Και όπως ο Βίλκστρομ, που θα βοηθήσει τον Χαλέντ ουσιαστικά.

Το θέμα λοιπόν είναι πως υπάρχει ελπίδα. Ακόμα. Κι ας μην τη βλέπουμε στην κανονική της μορφή. Κι ας βλέπουμε μόνον την άλλη όψη της...

του gaRis (@takisgaris)

Είναι Thanksgiving (Καναδέζικο, μη μπερδεύεσαι). Τείνω σχεδόν να αναρρώσω από μίξη συκωτάκια μπέικον με γέμιση γαλοπούλας σε σπιτική ρώσικη - trademark πεθεράς (που με αγαπάει) πριχού αναλογιστώ δίδυμο του θανάτου γαλακτομπούρεκο / μιλφέιγ σοκολάτα (είπαμε, να σ΄αγαπάει η πεθερά σου). Σκάει ο zerVo το παραμύθι. Γράφεις Battle of the Sexes ή το αναλαμβάνω εγώ; Τη δεδομένη στιγμή που ο Τσίπρας κλειδώνει νομοσχέδιο για αλλαγή ταυτότητας φύλου στα 15 έτη και ο γνωστότερος οσκαροκυνηγός εξέκ του πλανήτη Harvey Weinstein ξεφτιλίζεται από τους NYT για τριάντα χρόνια σεξουαλικών παρενοχλήσεων με το αναπόφευκτο αποτέλεσμα να τον εκπαραθυρώσει η ίδια του η εταιρία TWC τη στιγμή που οι Ρεπουμπλικάνοι τρίβουν τα χέρια τους καθώς ο Harvey είναι διαβόητος υποστηρικτής/χρηματοδότης της Hillary Clinton. Τα sex politics στο πλήρες μεγαλείο τους δηλαδή.

Τόγραψα μια, δε βαριέσαι, επαναλαμβάνομαι: Ζούμε στην εποχή που (και) η μεγάλη οθόνη βρίθει σεξουαλικής σημειωτικής. Ο φαλλοκράτης ανήρ, η καταπιεσμένη γυνή, η καθαγίαση της ερωτικής διαφορετικότητας. Το Battle of the Sexes είναι η ταμάμ χολυγουντιανή συνταγή που αναζητά οσκαρική δικαίωση με ελαφρώς πιο γκλαμουράτο τρόπο απότι το περισινό Moonlight (μην ανοίγεσαι, τεράστια κουβέντα αυτή, πάμε στον προκείμενο τώρα).

Αληθινή ιστορία, ιστορικού αγώνα επίδειξης τένις στις 20 Σεπτεμβρίου 1973 μεταξύ της 29χρονης νο1 αθλήτριας Μπίλι Τζιν Κινγκ (Emma Stone) και του απόστρατου 55άρη Μπόμπι Ριγκς (Steve Carell), αποκύημα του οίστρου που διακατείχε τον Bobby να αποδείξει πως η θέση της γυναίκας είναι στα πιατάκια της προτού η King τον καθαρίσει σε στρέητ σετς. Σπόιλερ; Δε νομίζω, σε διαβεβαιώ ως λάτρης του τένις πως η ταινία των Jonathan Dayton - Valerie Farris (Little Miss Sunshine) δε στέκεται τόσο ως αφήγηση αθλητικού ενδιαφέροντος, σε αντίθεση με την αντίστοιχης θεματολογίας τηλεταινία When Billie Beat Bobby (1981, της Jane Anderson με Holly Hunter και Ron Silver) όπου η ένταση και το πάθος στο κόρτ είναι ότι λείπει από δω.

Υπάρχει μια ατζέντα, καλή και αγία δελέω, αλλά πόσες φορές οι εξαιρετικές προθέσεις δε χτυπούν ως μαγικό ραβδί τις (εδώ, καλές) κινηματογραφικές παραγωγές. Εύκολα η σεναριακή ανέμη του Simon Beaufoy (Slumdog Millionaire) τικάρει την περιτρέχουσα (sic) ατμόσφαιρα της ανισότητας των φύλων, της χειραφέτησης του γυναικείου τένις, τον ντουλαπάτο λεσβιασμό της Κινγκ με την προσωπική της κομμώτρια (Andrea Riseborough) υπό το συγκαταβατικό βλέμμα του επίσης gay μακιγιέρ (Alan Cumming). Ψάχνεις να βρεις ανδρική φιγούρα (καλά, ο Ριγκς αρλεκίνος βαστάζων γουρουνάκι στην είσοδό του στο στάδιο, υπάρχει για να σημαιοστολιστεί κανονικά το ρηθέν περί σωβινισμού) που να παρουσιάζεται με θετικό πρόσημο. Εν πάσει περιπτώσει το Battle of the Sexes έχει ένα τσοντοσέβεντις λούκ που τραβάει το μάτι ακόμη κι αν η περούκα της Stone είναι ψιλογελοία, κλέβοντας πόντους από την ωριμότερη ερμηνεία της, ένα χρόνο μόλις μετά το όσκαρ του La La Land. O δε Carell, εμφανώς το καταδιασκεδάζει λαξεύοντας μια ερμηνευτική παραφυάδα του δικού του Γκρου από το Despicable Me franchise.

Στα end credits η επιδίωξη είναι εμφανέστατη. Η Κινγκ είναι ένα σύμβολο της γυναικείας χειραφέτησης στον αθλητισμό, μια όψιμη αγωνίστρια των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Τι κι αν το αναγκαστικό outing στην πραγματικότητα έγινε στα 1981, όταν η ακόμη και τότε σύντροφός της Μέριλιν Μπαρνέτ, της ζήτησε διατροφή και το σπίτι στο Μαλιμπού; Η Μάχη των Φύλων είναι η περίπτωση του biopic που αντί να καρφώσει με ντομπροσύνη (sic) προτιμά τις στρογγυλεμένες λόμπες.

του zerVo (@moviesltd)

Για να πω την μαύρη μου αλήθεια, ένα τσίμπημα από τον γαλιάντρα τον Διαμαντή το δέχτηκα ελάχιστα πριν ξεκινήσει η προβολή, παρακολουθώντας το μονόλεπτο ίντρο, σε πρώτο πρόσωπο, του εμπνευστή του τίτλου - βίντεο κλιπ που δεν είμαι βέβαιος πως θα παίξει και στις κανονικές προβολές, για να νιώσεις κι εσύ τα φιδάκια να σε γυροφέρνουν. Ούτε πάθος διέκρινα από τον ονομαστό συγγραφέα, ούτε το γνώριμο κέφι της ικανοποίησης που η δουλειά του πήρε την άγουσα για το εκράν και μάλιστα με μια τέτοια ακριβή παραγωγή, ούτε καν, προσχηματικά για το χάρη του προμόσιον βρε αδελφέ, ένα χαμόγελο πως όλα πήγαν όπως τα περίμενε. Σκυθρωπός, αγέλαστος, σαν να του πήραν το κουλούρι από το χέρι, ο ευφυής γραφιάς από τον ευρωπαϊκό Βορρά, δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να μας πει στην ευκαιρία που του δόθηκε, πως η ταινία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην "πανέμορφη" (καλά, ντάξει) Νορβηγία. Τώρα πια τον δικαιολογώ. Κι εγώ μετά την παρακολούθηση ενός από τα πιο διαφημισμένα και ονομαστά φιλμς της σεζόν, τα εξήντα δευτερόλεπτα θα τα είχα για αιώνα, αν καλά και σώνει θα έπρεπε να το προλογίσω, μένοντας στα θετικά του στοιχεία.

Η εξαφάνιση μιας πολυάσχολης νεαρής μητέρας, μέσα από την ίδια της την οικία στα προάστια της Νορβηγικής πρωτεύουσας, που χάθηκε μονομιάς δίχως να αφήσει πίσω της το παραμικρό στίγμα, θα σημάνει συναγερμό στις τάξεις της αστυνομίας του Όσλο, που δεν είναι συνηθισμένη σε τέτοιου είδους μυστηριώδεις περιπτώσεις. Δίχως να έχει στα χέρια του το παραμικρό στοιχείο που θα του δείξει την κατευθυντήρια τροχιά, ο βετεράνος και θρυλικός για τους νεότερους του, επιθεωρητής Χάρι Χόλε, θα αναλάβει βαριεστημένα την σκοτεινή υπόθεση, με περιορισμένη διάθεση για έρευνα, εξαιτίας των προσωπικών προβλημάτων που τον ταλαιπωρούν τελευταία. Βουτηγμένος στο αλκοόλ, με την αϋπνία να του έχει διαλύσει τον ορθολογικό τρόπο σκέψης και τσακισμένος από το δράμα του πρόσφατου χωρισμού του από την αγαπημένη του Ράκελ, ο Χάρι δεν δείχνει ικανός να φέρει εις πέρας το δύσκολο έργο του.

Η άφιξη στην υπηρεσία, με μετάθεση από το επαρχιακό Μπέργκεν, της φιλόδοξης ρούκι Κατρίν Μπρατ, θα αφυπνίσει τον ντέτεκτιβ, κυρίως λόγω της καταπληκτικής δουλειάς που εκείνη έχει κάνει και των καλά κρυμμένων στοιχείων που έχει στην κατοχή της, που αποδεικνύουν πως ο δολοφόνος είναι το ίδιο ακριβώς πρόσωπο που δρα ανεξέλεγκτα εδώ και δυόμισι δεκαετίες, εξοντώνοντας ανήμπορες, μοναχικές συνήθως γυναίκες, με ζωηρό ερωτικό παρελθόν. Αφήνοντας ταυτόχρονα για στοιχείο, πλάι στο σημείο του φονικού, έναν χιονάνθρωπο, σήμα κατατεθέν της αρρωστημένης δράσης του, που δεν θα τερματιστεί παρά μόνο εάν συλληφθεί...

Την ίδια στιγμή που η σκανδιναβική μεγαλούπολη βρίσκεται σε μια κατάσταση έκδηλης ευφορίας, ένεκα της επικείμενης ανάληψης των σπουδαίων Χειμερινών (όχι Ολυμπιακών, σιγά μην πληρώναμε και δικαιώματα στην ΔΟΕ) Αγώνων, ο τρόμος έχει μουντώσει τον ήδη μισοσκοτεινιασμένο, παγωμένο τόπο. Και όσο καινούργια φρικιαστικά κατακρεουργημένα πτώματα αποκαλύπτονται, καθ υπόδειξη του ίδιου του σίριαλ κίλλερ, τόσο η αγωνία για την αποκάλυψη της ταυτότητας του μεγεθύνεται, καθώς δεδομένα έχει το πάνω χέρι και ουδείς μπορεί να προβλέψει την κάθε επόμενη κίνηση του. Που και πάλι θα βάψει το χιόνι κατακόκκινο από το αίμα των θυμάτων.

Προσωπικά έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, στο να συντάξω αυτές τις δέκα, δεκαπέντε γραμμές της σύνοψης, με γνώμονα τα όσα παρακολούθησα στο πανί και ουχί όσα (δεν) διάβασα στο μπεστ σέλλερ του μετρ του αστυνομικού τρόμου. Με την έννοια πως αυτό που περιγράφω θα ήταν το ιδανικό για να απολαύσω με άνεση μια ανατριχιαστική ιστορία, γεμάτη σασπένς και δράση, στιγμές που παγώνουν το αίμα, αλλά και ξυπνά μέσα μου το αστυνομικό δαιμόνιο για να εντοπίσω τον θύτη, μεταξύ των ουκ ολίγων προσώπων που επεξεργάζεται η πλοκή. Εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο από ότι μπορεί ο ταλαίπωρος να ζήτησα, πληρώνοντας στον γκισέ το αντίτιμο για να παρακολουθήσω αν όχι την πιο, μα μία από τις πλέον πολυσυζητημένες δημιουργίες του 2017. Το The Snowman προς τεράστιο προβληματισμό μου, δεν αποτελεί παρά έναν φιλμικό αχταρμά, που μου δίνει την εντύπωση πως τα πάντα, υπό την επίβλεψη της Universal, στήθηκαν στο ποδάρι.

Ομολογώ πως δεν είναι υπέρ μου η θεματική άγνοια του βίπερ, αλλά κάπως θα έπρεπε να με έχει ταρακουνήσει το γεγονός πως ένα τόσο θρυλικό έργο, που έκανε ονομαστό παγκοσμίως το όνομα του δημιουργού του, Jo Nesbo, έκανε κοντά στα δέκα χρόνια να συμμαζευτεί σε σενάριο. Να φανταστώ πως επρόκειτο για μια black listed περίπτωση συγγράμματος που δεν ήταν εύκολο να μπει στις ράγες ενός σκριπτ? Ούτε καν! Αυτή την δυσκολία δεν την διέκρινα ποτέ σε όλα όσα ήθελε να πει το έργο, αντιθέτως κατάλαβα μια διαρκή αλαζονική πομπή στην αφήγηση του, του στυλ, εγώ θα τα πω τα κάλαντα ανάποδα κι εσύ είσαι υποχρεωμένος, θεατή μου, να τα καταλάβεις με την μία. Δεν είναι όμως έτσι, διότι στην απελπισμένη προσπάθεια του το θρίλερ να μπολιάσει την πλατεία με συμβάντα που λαμβάνουν χώρα στο χθες, στο προχθές, στο τώρα και στο ταυτόχρονα, η μπάλα χάνεται ολοσχερώς και εντέλει το απλοϊκό, μεταλλάσσεται σε δαιδαλώδες.

Πότε η γραμμή στέκεται στο σήμερα (τυπικό σήμερα, η δράση παίζει κάπου στα μέσα των 00s), πότε πατάει στα 1980, πότε περιγράφεται φονικό αποψινό, πότε αρχειακό, δεν το κατανοεί ούτε ο ίδιος ο αφηγητής. Αποτέλεσμα αυτού του κομφούζιου είναι μην υπάρχει ίχνος συνοχής και συνάφειας στα τεκταινόμενα, που με μια πολύ πιο λιτή, φλασμπάκ μέθοδο της σειράς, θα μπορούσαν να σερβιριστούν πιο εύπεπτα στον κόσμο. Η ανακατωσούρα δε, έχει και μερικά ακόμη απροσδόκητα παρακλάδια, ενόσω στο τραπέζι ρίχνονται, εννοείται για να μπερδέψουν, οι προσωπικές ιστορίες των βασικών ηρώων, με προεξάρχουσα εκείνη του Ντέρτι Χάρι, τον οποίο μπορείς να προσομοιάσεις με οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα, του άστεγου, του παλαβού, του μπεκρή, του πρεζάκια, του για δέσιμο, πλην του κορυφαίου στα χρονικά μπάτσου που έχει γεννήσει η Σκανδιναβία. Ούτε καν. Σχεδόν το πιστόλι δεν ξέρει να κρατά και εμείς καρτερούμε να λύσει και τον γρίφο. Ποιον από όλους τους γρίφους θα μου πεις, που εδώ γίνεται της τρελής το πανηγύρι. Απογοήτευση! Τεράστια απογοήτευση!

Κι όμως κάποιος έμπειρος θα έπρεπε να την αναμένει την καταστροφή. Τι ακριβώς θα έπρεπε να περιμένουμε από έναν σκηνοθέτη που έχει υπογράψει δύο εκ των τοπ-10 ταινιών της μετά μιλένιουμ εποχής, αλλά έχει να βαστήξει κάμερα για τουλάχιστον μια εξαετία. Σκουριασμένος από την απραξία ο Tomas Alfredson, στρογγυλοκάθεται στις δάφνες των αριστουργηματικών Let The Right One In και Tinker Tailor Soldier Spy, εκτιμώντας πως η φημισμένη ιστορία θα σχηματιστεί μονάχη της στην μεγάλη οθόνη. Λάθη στο στήσιμο, ανακρίβειες στην εξίσωση, μια τραγωδία το συνολικό άθροισμα, που δεν βγάζει εκτός ευθύνης τον υπερτιμημένο σεναριογράφο Hossein Amini. Προσπαθώ να φέρω στην μνήμη μου, αν ειπώθηκε ποτέ στα 120 λεπτά, πως οι αστυνομικοί αναζητούν έναν φονιά με το code name, Χιονάνθρωπος, σαν τον Χάνιμπαλ, δηλαδή, τον Τζον Ντο, τον Ζόντιακ. Όχι ποτέ! Έπρεπε να το γνωρίζει εκ των προτέρων το κοινό, προκειμένου να προσθέσει τις ανούσιες και αποπροσανατολιστικές σάλτσες του ο Σουηδός, για τον κοσμικό πολυεκατομμυριούχο, που οραματίζεται να φέρει τους Αγώνες Χόκει στο Όσλο. Δεν είμαστε καλά...

Το σημείο που ο The Snowman χωλαίνει αβάσταχτα είναι στο κοπίδι του, στο μοντάζ του, εκεί που στα εισαγωγικά credits αναγράφεται ως υπεύθυνη μια από τις πλέον τιμημένες μορφές του μοντάζ, η Thelma Schoonmaker, η 80χρονη με την γιγάντια χολιγουντιανή πορεία, δημιουργώντας συναίσθημα πολύ υψηλών απαιτήσεων από τους σινεφίλ. Και ίσως εκεί να κρύβεται η σκανδαλώδης πέτρα του πατατράκ, καθώς το όνομα της οσκαρούχας μετρ, δεν υπάρχει πουθενά αλλού καταχωρημένο, σε καμία βάση δεδομένων, όσον αφορά το πρότζεκτ. Είναι προφανές, για να μην καταφεύγουμε σε θεωρίες συνωμοσίας, πως κάποια ρήξη επήλθε στο final cut, διότι αυτό το κοπτοραπτικό συνονθύλευμα δεν είναι δυνατόν να το έχει γεννήσει η κύρια υπεύθυνη των σπουδαιότερων στιγμών του Martin Scorsese.

Εντέλει αν κατέληξα κάπου, με την πτώση των τίτλων τέλους του Χιονάνθρωπου, είναι πως προφανέστατα αδίκησα προ αρκετών ετών, την απόπειρα ενός έτερου Βόρειου, να αποτυπώσει σε φιλμ τα πολυπρόσωπα επίσης μπεστ σέλλερς με το Κορίτσι του Τατουάζ, δίνοντας τους τόνο τηλεοπτικό μεν, αλλά σίγουρα παρακολουθήσιμο. Το κυρίως πιάτο, δεν προσεγγίζει έστω ούτε το Headhunters, την πρώτη αξιόλογη μεταφορά έργου του Nesbo στο σινεμά. Η προσπάθεια εδώ, να τονιστεί η παράνοια που ενδέχεται να προκαλέσει σε έναν έφηβο αρχικά και κατοπινό ενήλικα, ο κατακερματισμός των απρόσωπων οικογενειακών αξιών, σκαλώνει σημαντικά ως βάση του χιονισμένου θρίλερ και τον κατ επέκταση αλληγοριών που μπορεί να πρεσβεύει. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά τον καταφανέστατα ντεφορμέ και ανεξήγητα εκτός υδάτων, Michael Fassbender, που συνοδεύεται από τις κάκιστα κασταρισμένες, πενιχρού ταλέντου, Rebecca Ferguson και Charlotte Gainsbourg (ούτε μισή χάρη να μην κληρονομήσει αυτό το κορίτσι από την κούκλα μάνα του, τι ασχήμια Θεέ μου!) καταλαβαίνουμε πως ούτε οι ερμηνείες δύνανται να σώσουν το ναυάγιο. Το οποίο αύτανδρο βουλιάζει στην παγωμένη τρύπα, που μονάχο του άνοιξε, με τις φρούδες ματαιοδοξίες που σκόρπισε πέρα δώθε, όσο καλά κρατούσε η περίοδος των τρέιλερ.

Μόνο μέσα από τα έργα μου, μπορούμε να μιλάμε! Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που έγινε όλη με ζωγραφική στο χέρι. Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι της Ντορότα Κομπιέλα και του Χιου Γουέλτσμαν, η παραγωγή από τις εταιρείες BreakThru Films της Πολωνίας και Trademark Films της Βρετανίας. Η ταινία Ο αγαπημένος σου Βίνσεντ (Loving Vincent) δίνει ζωή στους πίνακες του Βίνσεντ Βαν Γκογκ για να διηγηθούν την ξεχωριστή του ιστορία. Κάθε ένα από τα 65.000 καρέ της ταινίας είναι και μια ελαιογραφία ζωγραφισμένη με το χέρι από 125 επαγγελματίες ζωγράφους, που ταξίδεψαν από όλο τον κόσμο για να έρθουν στα στούντιο της Πολωνίας και της Ελλάδας και να πάρουν μέρος στην παραγωγή. Το ίδιο ξεχωριστή, όπως και οι πίνακές του, ήταν η παθιασμένη και κακότυχη ζωή του, και ο μυστηριώδης του θάνατος. Για κανέναν καλλιτέχνη δεν έχουν δημιουργηθεί τόσοι θρύλοι, όσο για τον Βαν Γκογκ. Τον έχουν αποκαλέσει μάρτυρα, λάγνο σάτυρο, τρελό, ιδιοφυία και ρέμπελο. Ο αληθινός Βίνσεντ αποκαλύπτεται αμέσως από τις επιστολές του, και γίνεται ακαθόριστος μέσα από τους μύθους και το χρόνο. Ο Βίνσεντ έγραψε στην τελευταία του επιστολή: «Μόνο μέσα από τους πίνακές μας μπορούμε να μιλάμε». Τον πιστεύουμε και θα αφήσουμε τους πίνακες να πουν την αληθινή ιστορία του Βίνσεντ Βαν Γκογκ.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν διάσημα πρόσωπα για να ταιριάζουν με τους διάσημους πίνακες που αναπαριστούν, οι Douglas Booth ως Αρμάν Ρουλέν, Eleanor Tomlinson ως Αντελίν Ραβού, Jerome Flynn ως γιατρός Γκασέ (το πορτρέτο του είχε το ρεκόρ του πιο ακριβού πίνακα για δεκατέσσερα χρόνια, το μεγαλύτερο διάστημα όλων των εποχών), Saoirse Ronan ως η κόρη, Μαργκερίτ Γκασέ, Chris O'Dowd ως ταχυδρόμος Ζοζέφ Ρουλέν, John Sessions ως ο προμηθευτής χρωμάτων του Βίνσεντ, μπάρμπα-Τανγκί, Aidan Turner ως ο βαρκάρης από τον πίνακα του Βίνσεντ «Οι όχθες του Ουάζ στο Οβέρ», Helen McCrory ως Λουίζ Σεβαλιέ, οικονόμος του γιατρού Γκασέ και πρώτη εμφάνιση σε ταινία του θεατρικού ηθοποιού Robert Gulaczyk, ως Βίνσεντ Βαν Γκογκ

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Οκτωβρίου 2017 από την Trianon Filmcenter!

Μην ωθείς ποτέ έναν καλό άνθρωπο στα άκρα! Βασισμένος στο, δημοσιευμένο το 1992, μυθιστόρημα του καταξιωμένου συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας, Steven Leather, «The Chinaman», Ο Εκδικητής (The Foreigner) επικαιροποιείται από τον σεναριογράφο Ντέιβιντ Μαρκόνι (Enemy of the State, Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει 4.0) για να γίνει μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια δράσης από τον δημιουργό του Casino Royale, Martin Campbell. Η ταινία αναφέρεται στην ιστορία του ταπεινού επιχειρηματία Κουάν, που ζει στο Λονδίνο, του οποίου το κρυμμένο – για πολλά χρόνια - παρελθόν βγαίνει στην επιφάνεια, μέσω μίας εκδικητικής βεντέτας, όταν το μόνο πρόσωπο που του έχει μείνει να αγαπά – η έφηβη κόρη του - δολοφονείται σε ένα «τυφλό» τρομοκρατικό χτύπημα με πολιτικά κίνητρα. Ψάχνοντας ασταμάτητα για την ταυτότητα των τρομοκρατών, ο Κουάν εξαναγκάζεται σε μία σύγκρουση με έναν Βρετανό κυβερνητικό αξιωματούχο, το παρελθόν του οποίου ίσως κρύβει στοιχεία για τους πραγματικούς δολοφόνους. Παρότι το βιβλίο εκτυλίσσεται στην αρχή των ‘90s κατά τη διάρκεια των Ταραχών –της περιόδου που ο ΙΡΑ βομβάρδιζε το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Βόρειο Ιρλανδία- οι παραγωγοί θεώρησαν πως οι κεντρικές θεματικές έχουν την ίδια δυναμική στην τωρινή εποχή.

Ο Jackie Chan έχει περάσει στη σφαίρα του θρύλου για τις εκρηκτικές σκηνές πολεμικών τεχνών και τις πληθωρικές του ερμηνείες, οπότε το να υποδυθεί έναν χαρακτήρα με την σιωπηλή ένταση του Κουάν ήταν μία πραγματική πρόκληση. Απέναντι στον Chan, βρίσκεται ένας ακόμη δυναμικός αστέρας, ο Pierce Brosnan, στον ρόλο του Λίαμ Χένεσι, πρώην διοικητή του IRA που πλέον είναι Βρετανός αξιωματούχος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Οκτωβρίου 2017 από την Odeon!

Οι αυτοκρατορίες πέφτουν, η αγάπη επιβιώνει! Ο σπουδαίος σεναριογράφος Terry George, που ξεχώρισε για ταινίες όπως το In the Name of the Father και το The Boxer για τις ταραχές στη Βόρεια Ιρλανδία, αλλά και το Hotel Rwanda για τους καταδιωκόμενους πολίτες της φυλής των Τούτσι, αναλαμβάνει τα σκηνοθετικά ηνία και στρέφει το βλέμμα του σε ένα συγκλονιστικό γεγονός που άλλαξε το ρου της παγκόσμιας ιστορίας. Με επίκεντρο το επίμαχο θέμα της γενοκτονίας των Αρμενίων, Η Μεγάλη Υπόσχεση (The Promise) διηγείται μια επική ερωτική ιστορία. Πλέκοντας αριστοτεχνικά το προσωπικό με το ιστορικό, ο σκηνοθέτης «στήνει» μια υπερπαραγωγή με φόντο μια χώρα σε αναβρασμό και με ήρωες που γίνονται αναπάντεχα μάρτυρες σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του 20ου αιώνα. 1914. Ο Μεγάλος Πόλεμος παραμονεύει και η Οθωμανική Αυτοκρατορία καταρρέει. Η Κωνσταντινούπολη, η ζωντανή, πολυπολιτισμική πρωτεύουσα, είναι έτοιμη να παραδοθεί στο χάος. Ο Michael Boghosian φτάνει στον κοσμοπολίτικο κόμβο ως φοιτητής ιατρικής αποφασισμένος να φέρει τη μοντέρνα ιατρική στο χωριό της καταγωγής του στη Νότια Τουρκία, όπου Τούρκοι μουσουλμάνοι και Αρμένιοι χριστιανοί ζουν ειρηνικά για αιώνες. Ο φωτορεπόρτερ Chris Myers βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη για να καλύψει γεωπολιτικά θέματα. Είναι αφοσιωμένος στον έρωτα του για την Ana, μια καλλιτέχνιδα Αρμένικης καταγωγής που συνοδεύει από το Παρίσι μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα της. Όταν ο Michael συναντήσει την Ana, η κοινή καταγωγή τους πυροδοτεί το πάθος μεταξύ τους και ο ανταγωνισμός ξυπνάει ανάμεσα στους δύο άντρες. Όσοι οι Τούρκοι συνασπίζονται με τους Γερμανούς και η Αυτοκρατορία στρέφεται βίαια εναντίον των εθνικών μειονοτήτων της, οι δύο άντρες πρέπει να συμφιλιωθούν για να επιβιώσουν από τα γεγονότα που απειλούν τις ζωές τους. Κάποιες υποσχέσεις δίνονται και κάποιες ξεχνιούνται. Η πιο σημαντική είναι να μείνουν ζωντανοί και να πουν την ιστορία όπως την έζησαν.

Εντυπωσιακά επιλεγμένο το καστ που θέλει τους ταλαντούχους Christian Bale (American Psycho, The Dark Knight) και Oscar Isaac (Star Wars: The Force Awakens, Ex Machina) να διεκδικούν την καρδιά της γοητευτικής Charlotte le Bon (The Walk), ενώ η μοίρα τους φέρνει κοντά εξαιτίας των κοσμοϊστορικών γεγονότων που έλαβαν χώρα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1914.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Οκτωβρίου 2017 από την Feelgood Ent.!

Θέλω να ζήσω εδώ, είναι μια χώρα χωρίς πόλεμο! Ως μια από τις θριαμβέυτριες ταινίες του πιο πρόσφατου φεστιβάλ Βερολίνου, αναδείχτηκε η καινούργια δημιουργία του φημισμένου Φινλανδού σκηνοθέτη Aki Kaurismaki, The Other Side Of Hope, αφού αποχώρησε από την Μπερλινάλε με ένα εκ των πιο σπουδαίων διακρίσεων στις αποσκευές της, την Ασημένια Άρκτο Σκηνοθεσίας. Επιπροσθέτως κέρδισε και το Grand Prix της διεθνούς ένωσης κριτικών κινηματογράφου FIPRESCI, δείχνοντας δίχως άλλο την υψηλή καλλιτεχνική της ποιότητα. Στην πλοκή της ταινίας ο Κάλεντ, Σύριος μετανάστης, καταφθάνει κρυμμένος σε ένα πλοίο στη Φινλανδία. Έχει χάσει την οικογένεια του στον πόλεμο και ψάχνει την αδερφή του σε όλη την Ευρώπη. Ζητάει άσυλο στη χώρα αλλά απορρίπτεται η αίτησή του. Δραπετεύει από το κέντρο «φιλοξενίας» όπου κρατείται, αντιμετωπίζει τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, και ζει δεξιά κι αριστερά. Ο Βίκστρομ, Φινλανδός πωλητής ανδρικών πουκάμισων, εγκαταλείπει τη γυναίκα, το σπίτι και την εταιρεία του. Κερδίζει ένα σεβαστό ποσό σε μια παρτίδα πόκερ και αγοράζει ένα εστιατόριο. Πραγματοποιεί το όνειρό του κι είναι ευτυχισμένος. Ο Βίκστρομ δίνει δουλειά στον Κάλεντ κι έτσι, δύο άντρες που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους για διαφορετικούς λόγους, αλλάζουν μαζί τις ζωές τους. Για μια στιγμή, η ζωή μάς δείχνει την πιο φωτεινή πλευρά της, αλλά η μοίρα σύντομα παρεμβαίνει και η ταινία ολοκληρώνεται με ένα ανοιχτό τέλος που οδηγεί είτε σε μια αξιοσέβαστη ζωή είτε στο θάνατο.

Οι βασικοί πρωταγωνιστικοί ρόλοι μοιράζονται στους ηθοποιούς Sherwan Haji, Sakari Kuosmanen, Hannu-Pekka Björkman, Timo Torikka, Ville Virtanen, Tommi Korpela, Kati Outinen, Elina Knihtilä.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Οκτωβρίου 2017 από την Odeon!

Πέτα το μπαλάκι..! Με μια σπάνια μέχρι και μοναδική στιγμή στα αθλητικά χρονικά, ασχολείται η καινούργια δραματική, με αρκετές γλαφυρές προεκτάσεις, ταινία του δίδυμου σκηνοθετών Jonathan Dayton και Valerie Faris (του Little Miss Sunshine και του Ruby Sparks). Το φιλμ Battle Of The Sexes, αναφέρεται στην ομώνυμη κόντρα σε έναν και μόνο τενιστικό αγώνα, που έλαβε χώρα πίσω στα 1973 και είχε σαν αντιπάλους την νούμερο ένα στον κόσμο της αντισφαίρισης, τότε, Μπίλι Τζιν Κινγκ και τον πρώην πρωταθλητή και νυν τσαρλατάνο Μόμπι Ριγκς. Μια αναμέτρηση που πέραν όσων την παρακολούθησαν ζωντανά στο στάδιο, αποτέλεσε και μια από τις πλέον δημοφιλείς ζωντανές τηλεοπτικές αναμεταδόσεις όλων των εποχών. Κι αυτό επετεύχθη χάρη στην επιμονή της, γνωστής για τις ιδιαίτερες σεξουαλικές της προτιμήσεις αθλήτριας, να αποδείξει την κυριαρχία του φύλου της, ενάντια στον υπερφίαλο και φανφαρόνο πολυλογά,. που είδε την αναμέτρηση σαν μια ευκαιρία να αναστήσει την χαμένη του φήμη. Για όσους δεν γνωρίζουν το αποτέλεσμα του ματς, που πραγματοποιήθηκε στα κορτ του Γουίμπλεντον, η ταινία θα κυκλοφορήσει στις 22 Σεπτεμβρίου 2017 από την Fox Searchlight, που μόλις εξέδωσε το πρώτο τρέιλερ, εξαιρετικής καλλιτεχνικά, αναπαράστασης της περιόδου.

Σε αυτό συντείνουν και οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές του φιλμ, οι πολυβραβευμένοι Emma Stone και Steve Carell, που μοιράζονται τις ρακέτες της αναμέτρησης και που θα είναι έκπληξη να μην τους δούμε και φέτος σε κάποιες υποψηφιότητες απονομών. Το καστ ολοκληρώνουν και οι Andrea Riseborough, Elisabeth Shue, Austin Stowell και Sarah Silverman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Οκτωβρίου 2017 από την Odeon!

Hello Mister Police! Επιστροφή στην δράση για τον πλέον ταλαντούχο Σκανδιναβό δημιουργό Tomas Alfredson, μετά από έξι χρόνια αποχής, από το 2011 συγκεκριμένα όταν πρόσφερε το εξαιρετικό πολιτικό κατασκοπικό θρίλερ Tinker Tailor Soldier Spy. Και πάλι στον χώρο του σασπένς κινείται και η νέα του ταινία με τον τίτλο The Snowman, που φυσικά οι γνώστες των αστυνομικών μυθιστορημάτων γνωρίζουν πως πρόκειται για την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του περιβόητου ομώνυμου βιβλίου, του σημαντικού Νορβηγού συγγραφέα Jo Nesbo. Το πρότζεκτ που για χρόνια πλανιόταν στον αέρα, αφού μέχρι και το ενδιαφέρον του Scorsese είχε εξάψει, μας μεταφέρει στον χιονισμένο Βορρά όπου λαμβάνει χώρα μια πραγματικά ανατριχιαστική ιστορία. Με τον ερχομό των πρώτων παγετών, μια εξαφάνιση θα φέρει στην περιοχή έναν από τους καλύτερους επιθεωρητές της αστυνομίας, τον Χάρι Χόουλ, για να ερευνήσει το μυστήριο. Σύντομα, με την αρωγή μιας έξυπνης βοηθού, ο αστυνομικός θα αντιληφθεί πως μπροστά του έχει μια περίπτωση σίριαλ κίλλερ, που για να την επιλύσει θα πρέπει να μελετήσει το παρελθόν προηγούμενων άλυτων υποθέσεων που συσχετίζονται άμεσα. Κι όλα αυτά προτού επέλθει το νέο κύμα κακοκαιρίας... Καταπληκτικό, ελκυστικό, που σε κάνει να επιθυμείς να δεις το φιλμ αμέσως, είναι το τρέιλερ που έδωσε στην δημοσιότητα η Universal, ανακοινώνοντας συνάμα πως η παγκόσμια πρεμιέρα του Χιονάνθρωπου, που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου σε πρωτότυπα Νορβηγικά εδάφη, στο Όσλο και το Μπέργκεν, θα γίνει στις 20 Οκτωβρίου 2017.

Ιδανική περίπτωση για τον ρόλο του ντετέκτιβ θεωρούν όλοι τον Michael Fassbender, που ταιριάζει γάντι καθώς φαίνεται στις απαιτήσεις. Μαζί με τον έμπειρο αστέρα στο καστ συμμετέχουν και οι Rebecca Ferguson, Charlotte Gainsbourg, Val Kilmer, James D'Arcy, Toby Jones και J.K. Simmons.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Οκτωβρίου 2017 από την UIP!

Η βάσανος της συγγραφής

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Από την επιτυχία στην αγοραφοβία

Αυτή είναι η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του ηθοποιού και σεναριογράφου Danny Strong. Ο γνωστότερος ρόλος του ήταν αυτός του Jonathan Levinson στην τηλεοπτική σειρά «Μπάφι η βαμπιροφόνισσα», όπου πρωταγωνιστούσε επί έξι συνεχόμενα χρόνια! Σε ότι αφορά τα σενάρια, συμμετείχε στη συγγραφή του σεναρίου για την ταινία «Ο μπάτλερ» (The Butler, 2013) όπως επίσης και στο – κομμένο στα δύο – τρίτο μέρος των ταινιών της σειράς «Αγώνες Πείνας»! Σε αυτήν την ταινία είναι ο μοναδικός σεναριογράφος. Ήταν ένα project χρόνων μιας που ο Strong είχε αγοράσει τα δικαιώματα του βιβλίου «J.D. Salinger: A Life» του Kenneth Slawenski. Κι αυτό επειδή είχε διαβάσει τον Φύλακα στη σίκαλη όταν ήταν 14 ετών και είχε γοητευτεί από τότε από το βιβλίο και αργότερα από τη ζωή του συγγραφέα.

Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1951 από την εταιρία Little, Brown and Company. Έχει πουλήσει ως τώρα πάνω από 65 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, και κάθε χρόνο πουλιούνται περίπου ένα εκατομμύριο αντίτυπα σε όλο τον κόσμο! Έχει μεταφραστεί σε όλες τις βασικές γλώσσες. Στη χώρα μας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επίκουρος. Ο Jerome David Salinger πέθανε στις 27 Ιανουαρίου του 2010, σε ηλικία 91 ετών! Μετά την επιτυχία του βιβλίου του απομονώθηκε και ουσιαστικά δεν εξέδωσε τίποτα άλλο. Έγραφε όμως συνέχεια: αφοσιώθηκε στη συγγραφή αλλά όχι στην έκδοση. Κι αγαπούσε πολύ τον κινηματογράφο αλλά όχι το Χόλιγουντ. Δεν έδωσε την άδεια να γυριστεί το βιβλίο του σε ταινία γιατί υποστήριζε πως μόνον ο ίδιος θα μπορούσε να παίξει τον πρωταγωνιστή Χόλντεν Κόλφιλντ. Οι κληρονόμοι του και οι διαχειριστές της περιουσίας και του έργου του έχουν δεχτεί εντολές να μην αφήσουν ποτέ το βιβλίο να γίνει ταινία.

Η υπόθεση: Νέα Υόρκη του Μεσοπολέμου. Ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, γιος Εβραίου κρεοπώλη, είναι ένας 20something νεαρός που προσπαθεί να πραγματοποιήσει το όνειρό του: να δει τα διηγήματά του να δημοσιεύονται. Να γίνει συγγραφέας. Έχει μια φωνή μέσα του που πρέπει να εξωτερικευτεί, να εκτεθεί, να ακουστεί. Οι προσπάθειές του, όμως, δεν στέφονται με επιτυχία. Αφότου έχει εκδιωχθεί από ουκ ολίγα σχολεία εξαιτίας του επαναστατικού χαρακτήρα του, και φτάνοντας να αμφισβητεί πλέον το αν έχει τα προσόντα για να γίνει συγγραφέας, ο Σάλιντζερ γράφεται στο πανεπιστήμιο Κολούμπια και γνωρίζει τον Ουίτ Μπερνέτ, έναν καθηγητή που του δίνει κουράγιο πηγαίνοντάς του κόντρα - εποικοδομητικά. Παράλληλα, ερωτεύεται την κοσμική Ούνα Ο'Νιλ, κόρη του γνωστού θεατρικού συγγραφέα Ευγένιου Ο'Νιλ.

Η απογοήτευση από την έκβαση αυτής της σχέσης και η συμμετοχή του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου βλέπει φοβερά και τρομερά πράγματα στα μέτωπα της Ευρώπης, τον σημαδεύουν για πάντα. Και σχηματοποιούν τον Χόλντεν Κόλφιλντ, το alter ego του, και πρωταγωνιστή του πρώτου μυθιστορήματος που τολμά να γράψει. Το μυθιστόρημα «Ο φύλακας στη σίκαλη» του επέφερε δόξα και χρήμα, ο Σάλιντζερ όμως είχε πλέον μια έντονη ροπή προς τη μοναξιά και τον απομονωτισμό, σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή...

Η άποψή μας: Επιτρέψτε μου τον προσωπικό τόνο (μμμ, και να μην μου το επιτρέψετε, εγώ θα κάνω του κεφαλιού μου): Ο φύλακας στη σίκαλη είναι από τα πρώτα βιβλία που διάβασα στην εφηβεία μου. Από τη μετάβαση αναγνωσμάτων τύπου Ιουλίου Βερν σε πιο «ενήλικα» και σοβαρά μονοπάτια. Ακόμα το έχω το βιβλίο στη βιβλιοθήκη μου. Με το χαρακτηριστικό γκρίζο του εξώφυλλο, χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς καμιά εικόνα. Αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι τίποτε από αυτό! Έχουν περάσει και τα χρόνια είναι η αλήθεια. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως ο αφηγητής, αυτός ο Χόλντεν Κόλφιλντ χρησιμοποιούσε πολύ τη λέξη «κάλπης». Βλέποντας την ταινία αντιλαμβάνομαι πως έτσι σκέφτηκε ο Έλλην μεταφραστής να μεταφέρει στα ελληνικά το αγγλικό «phoney». Τούτη η ταινία δεν είναι... phoney. Δεν είναι ψεύτικη, δεν είναι κάλπικη, ίσα ίσα μας δίνει και στοιχεία για τον συγγραφέα που λογικά οι περισσότεροι από τους θεατές δεν τα γνωρίζουν πριν τη δουν. Ιδίως όλο αυτό με τη σχέση του με την Ούνα, που πήγε και παντρεύτηκε τον... Τσάρλι Τσάπλιν, δημιουργώντας σκάνδαλο στην εποχή της είναι από τα ωραία.

Από τι πάσχει η ταινία; Μα από την πολύ διαδεδομένη ασθένεια που ονομάζεται «ακαδημαϊσμός». Ωραία αναπαράσταση εποχής, καλές ερμηνείες, προσοχή στη λεπτομέρεια αλλά καμία έκπληξη, όλα by the book, όλα προβλέψιμα, καθαρά, καλώς καμωμένα. Σε κανένα σημείο δεν πείθεται ο θεατής για το μεγάλο πάθος του Σάλιντζερ. Σε κανένα σημείο δεν συνταράσσεται από αυτά που συντάραξαν τον συγγραφέα και επηρέασαν βαθιά τη ζωή του. Σε κανένα σημείο δεν πιάνεις τον εαυτό σου να λέει: «ω, αυτό δεν το είχα ξαναδεί». Δεν είναι κακή ταινία, προς Θεού, αλλά να, θέλεις μια νοστιμάδα βρε παιδί μου, ψάχνεις το κάτι παραπάνω σε μια βιογραφία, δεν την εξαντλείς στο πόσο πολύ επηρέασε την καριέρα του Σάλιντζερ η σχέση του με τον καθηγητή του, με την πρώην του, με τον πόλεμο.

Σκηνοθεσία χωρίς ρίσκα, σενάριο χωρίς φαντασία, ερμηνείες χωρίς πάθος. Δεν βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που διάλεξες να δεις την ταινία, μαθαίνεις και δυο – τρία πράγματα αλλά πραγματικά θα το ήθελες το όλο πράγμα πιο... επαναστατικό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Οκτωβρίου 2017 από την Odeon