Το Αγόρι και ο Ερωδιός (Kimitachi wa Dô Ikiru ka  / The Boy and the Heron) Poster ΠόστερΤο Αγόρι και ο Ερωδιός
του Hayao Miyazaki. Με τις φωνές των Luca Padovan, Robert Pattinson, Karen Fukuhara, Gemma Chan, Christian Bale, Mark Hamill, Florence Pugh, Willem Dafoe, Dave Bautista.

How Do You Live?
γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Hayao Miyazaki κυρίες, κύριοι και αγαπητά μου παιδιά. Ένας από τους λιγοστούς εναπομείναντες ζωντανούς θρύλους, εκεί αντάμα με τον συνομήλικό του Scorsese. Princes Mononoke (1997), Spirited Away (animated Oscar, 2001), Howl’s Moving Castle (2004), μερικά από τα σταχυολογημένα επιτεύγματα του συνιδρυτού των Ghibli Studios. Ανεξίτηλη εγγραφή στο μνημονικό μου πίσω στα 2013, σε ένα από τα πρώτα μου TIFF, το The Wind Rises, φημολογούμενη αποχαιρετιστήρια διαδρομή του αρχιμάστορα Hayao στο εκράν.

Το Αγόρι και ο Ερωδιός (Kimitachi wa Dô Ikiru ka  / The Boy and the Heron) Quad Poster
Ιαπωνία του WWII, ηρωικά πιλοταρίσματα (ο πατέρας του κατασκευαστής αεροπλάνων, έκδηλη αναφορά ξανά και στο παρόν φιλμ αλλά υπομόνεψε με τη μακρά εισαγωγή μου) και μια οδυνηρή ματιά στη χαμένη αθωότητα μιας ανθρωπότητας που βαυκαλίζεται την αυτοκαταστροφή της. Ακριβώς δαύτο είναι το κεντρικό θέμα του Miyazaki όμως το μασκαρεύει περίτεχνα. Είναι η απόδραση στο μαγικό, το φανταστικό, του κεντρικού ήρωα που είναι παιδί, αθώο, κυνηγημένο, ορφανό, σαν τον 12χρονο Mahito του νέου κυκνείου άσματος με τον τίτλο...Το Αγόρι και ο Ερωδιός. 

Ο μικρούλης χάνει τη μάνα του μέσα στους βομβαρδισμούς του Τόκιο. Ο πατέρας του παντρεύεται την αδερφή της Natsuko και μετακομίζουν στην εξοχή, όπου παρά τις φιλότιμες προσπάθειές της ο Mahito παραμένει απαρηγόρητος. Όταν εκείνη μυστηριωδώς εξαφανισθεί, ένας αμφιβόλου μοχθηρότητας ερωδιός θα τον παρασύρει σε έναν μυστικό κόσμο όπου συναντώνται αλλόκοτα πλάσματα, ζωντανοί με τους νεκρούς καθώς ελλοχεύει η περιπόθητη οικογενειακή επανένωση. Ο μέγας παραγωγός Toshio Suzuki, διαχρονικός cineδοιπόρος του σκηνοθέτη, δεινοπάθησε για μια περίπου επταετία, καθώς ο Miyazaki έβγαζε περίπου ένα λεπτό ταινίας το μήνα έχοντας αισθητά επιβραδύνει τους ρυθμούς του. 

Παρά τη χρήση τελευταίας τεχνολογίας και την πρωτιά χρήσης IMAX, το εργόχειρο παραμένει το σήμα κατατεθέν που από τα πρώτα λεπτά θέασης, συνεπικουρούμενο από το ονειρικό score του Joe Hisaishi βαυκαλίζει σιωπηλά τις αισθήσεις, βυθίζοντας το βλέμμα σε ένα άλμπουμ εικόνων που ευθέως γνέφουν προς το μέρος της ιστορικής εικονογραφίας ενός δημιουργού που αρνείται πεισματικά να αφήσει πίσω την παιδικότητά του ως το τελευταίο κάδρο. 

Το Αγόρι και ο Ερωδιός. Πήρε Χρυσή Σφαίρα, άνοιξε επίσημα το τελευταίο TIFF, προτάθηκε και για όσκαρ όπου μπορεί και να χάσει από το Spider-Verse 2. Τι σημασία έχουν όλα αυτά όμως; Όπως τότε που ο Akira Kurosawa έφκιανε το Dreams (1990) και μας χτυπούσε καμπάνες για την πυρηνική καταστροφή του πλανήτη μέσα από το φάσμα της τραγικότερης ανοησίας όλων, αυτού του πατέρα των πάντων που λέγεται Πόλεμος. Από την εναντιοδρομία του Ηράκλειτου έως τα παράλληλα σύμπαντα του Miyazaki η μέθεξις είναι η ίδια. Πως η ανθρωπότητα θα επιβιώσει εναγκαλιζόμενη τη μαγεία ιδωμένη μέσα από τα παιδικά μάτια της αθωότητας. Ο Ερωδιός φέρνει ένα σημείωμα στον Mahito από τη χαμένη μητέρα του που γράφει “How do you Live?», αναφορά σε ένα δημοφιλές γιαπωνέζικο βιβλίο της εποχής (1937). 

Η ερώτηση είναι αμείλικτα απλή στη διατύπωσή της, στραμμένη ως καθρέπτης στον καθένα μας ξεχωριστά. Από την άλλη, τι κι αν η αστείρευτη φαντασία ενός τέτοιου γητευτή των εικόνων δείχνει να περιπλανάται ατέρμονα προς χάριν της στιγμής, σάμπως ο Federico Fellini λίγες φορές το έπραξε τούτο το συγγνωστό αμάρτημα; Κι επειδή εκ των πραγμάτων συνάγεται η περίπου αναπόδραστη βεβαιότητα ότι ο Ερωδιός θα είναι τω όντι η τελευταία βαθιά υπόκλιση του Hayao, ας του ανταποδώσουμε ότι δικαιωματικά έχει κατακτήσει. Αληθινή πέρα για πέρα ευγνωμοσύνη.

Το Αγόρι και ο Ερωδιός (Kimitachi wa Dô Ikiru ka  / The Boy and the Heron) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Φεβρουαρίου 2024 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Μην περιμένετε πολλά από το τέλος του κόσμου (Nu astepta prea mult de la sfârsitul lumii / Do Not Expect Too Much from the End of the World) Poster ΠόστερΜην περιμένετε πολλά από το τέλος του κόσμου
του Radu Jude. Με τους Ilinca Manolache, Ovidiu Pîrșan, Daniel Popa, Nina Hoss, Uwe Boll, Dorina Lazar, László Miske.


"Λύκε, πού είναι το κράνος σου;" που λέει και ο λαγός...
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Η... διπλή ζωή της Άντζελας, χα!

Ο Radu Jude είναι Ρουμάνος σκηνοθέτης και σεναριογράφος, που γεννήθηκε στις 28 Μαρτίου 1977, στο Βουκουρέστι. Σπούδασε Σκηνοθεσία στη ρουμανική πρωτεύουσα και ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας, με τίτλο «Το πιο ευτυχισμένο κορίτσι στον κόσμο» (Cea mai fericitã fatã din lume/ The Happiest Girl in the World, 2009), επιλέχτηκε σε περισσότερα από 50 διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου. Ακολούθησαν τα φιλμ «Όλοι στην οικογένειά μας» (Toata lumea din familia noastra/ Everybody in Our Family, 2012), «Αφερίμ!» (Aferim!, 2015) και «Σημαδεμένες καρδιές» (Inimi cicatrizate/ Scarred Hearts, 2016), που κέρδισαν πολλά βραβεία: την Αργυρή Άρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας στην Μπερλινάλε του 2015, το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Λοκάρνο του 2016 και υποψηφιότητα EFA καλύτερου σεναρίου αντίστοιχα. Το 2018 γύρισε την ταινία «Αδιαφορώ αν καταγραφούμε στην ιστορία ως βάρβαροι» (Îmi este indiferent daca în istorie vom intra ca barbari/ I Do Not Care If We Go Down in History as Barbarians) η οποία τιμήθηκε με την Κρυστάλλινη Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας και το βραβείο Label Europa Cinema στο Κάρλοβι Βάρι. Ακολούθησε η ταινία «Με κεφαλαία γράμματα» (Uppercase Print, 2020), που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βερολίνου. Η προηγούμενη ταινία μυθοπλασίας του (γιατί ενδιαμέσως ασχολήθηκε και με τα ντοκιμαντέρ, ενώ ποτέ δεν σταμάτησε να γυρίζει και μικρού μήκους ταινίες – παράδοξο γιατί οι μεγάλου μήκους ταινίες του φλερτάρουν συχνά με τη διάρκεια των τριών ωρών!!!) ήταν το «Ατυχές πήδημα ή παλαβό πορνό» (Babardeala cu bucluc sau porno balamuc / Bad Luck Banging or Loony Porn, 2021), η οποία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου (πάλι!), όπου τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας!

Μην περιμένετε πολλά από το τέλος του κόσμου (Nu astepta prea mult de la sfârsitul lumii / Do Not Expect Too Much from the End of the World) Poster Πόστερ Wallpaper
Το «Μην περιμένετε πολλά από το τέλος του κόσμου» είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του. Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον περασμένο Αύγουστο, στο φεστιβάλ του Λοκάρνο, όπου τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής. Αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Ρουμανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Και η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο τελευταίο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο. Να σημειώσουμε εδώ πως όλες του οι ταινίες μυθοπλασίας, από την πρώτη του μεγάλου μήκους, έχουν προβληθεί στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης!

Η υπόθεση: Η Άντζελα είναι βοηθός παραγωγής σε μια ρουμανική εταιρία που έχει ως έδρα το Βουκουρέστι. Δουλεύει 16 ώρες την ημέρα για μισθό πείνας, τον οποίο μάλιστα δεν της τον δίνουν στην ώρα του. Στον... ελεύθερο χρόνο της, είναι και οδηγός Uber. Την παρακολουθούμε σε μια τυπική της ημέρα, κατά την οποία καλείται να τραβήξει με το smartphone της βιντεάκια ανθρώπων που απέκτησαν κάποιου είδους αναπηρία μετά από εργατικό ατύχημα. Στόχος είναι να επιλεγεί ένα από αυτά τα άτομα, προκειμένου να πρωταγωνιστήσει σε διαφήμιση κοινωνικού μηνύματος για τη σημασία του να φοράει κανείς κράνος στο χώρο εργασίας του, για λογαριασμό πολυεθνικής εταιρίας με βάση την Αυστρία. Ενδιαμέσως η Άντζελα γυρίζει μισογύνικα και ρατσιστικά βιντεάκια στο TikTok σε live streaming ως Μπομπίτσα, το alter ego της, ανταλλάσσει... γαλλικά με άλλους εποχούμενους στους πολυσύχναστους δρόμους του Βουκουρεστίου, κοιμάται εξαντλημένη πάνω στο τιμόνι, κάνει σεξ – ξεπέτα με τον εραστή της, ενώ είναι να πάρει και την CEO της εταιρίας για την οποία θα γυριστεί η διαφήμιση, από το αεροδρόμιο. Ο ιδανικός πρωταγωνιστής για το spot εντέλει βρίσκεται. Μόνο που δεν λέει τα πράγματα έτσι όπως θέλει η πολυεθνική...

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως το «Αφερίμ!», η πρώτη ταινία του Jude που είδα ποτέ, συνεχίζει να βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τις πιο αγαπημένες μου του ιδιαίτερου αυτού Ρουμάνου σκηνοθέτη. Ένα ιδιότυπο «γουέστερν», που λάμβανε χώρα στη Βλαχία τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, τόσο συναρπαστικό, που το βλέπεις και λες όντως «αφερίμ». Και μια ταινία πιο κοντά στον ορισμό της λέξης, ιδίως σε ότι αφορά το σενάριο: με αρχή, μέση και τέλος και με πιστή ακολουθία των αφηγηματικών κανόνων. Ο Jude εκεί ενδιαφερόταν ακόμα να κρατήσει τον θεατή με συμβατικούς όρους. Αυτό πλέον δεν ισχύει. Πλέον ο Jude ακολουθεί έναν πιο ελευθεριάζοντα (sic) τρόπο αφήγησης, κάτι που ξεκίνησε με την προηγούμενη ταινία του, το «Ατυχές πήδημα ή παλαβό πορνό». 

Μιλάμε για ένα κινηματογραφικό κολάζ, ένα πάτσγουορκ εικόνων, ιδεών, τεχνοτροπιών. Μάλιστα, σε σχέση με την προηγούμενη ταινία, εδώ ο Jude είναι πιο χαλαρός και βγάζει και γέλιο, εφόσον ο θεατής βεβαίως βεβαίως επιτρέψει τον εαυτό του να αφεθεί ελεύθερος και να απολαύσει αυτό που όντως φτιάχτηκε για την απόλαυσή του. Όχι, δεν πρόκειται για ένα βαρύγδουπο, αργό, βασανιστικό κι αφ' υψηλού δράμα, με ντεμέκ νοήματα που δεν μπορεί να «πιάσει» ο θεατής. Ίσα ίσα. Τα πάντα είναι φως φανάρι: όλα στη φόρα, όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω! Κι όλα εξηγούνται. Πχ, ο τίτλος: πρόκειται για ρητό - αφορισμό του Πολωνού ποιητή Stanisław Jerzy Lec. Κάντε τώρα την απλή, επαγωγική σκέψη: το κομουνιστικό καθεστώς του Τσαουσέσκου, κατέρρευσε. Ο ολοκληρωτισμός και η τρομοκρατία της Σεκιουριτάτε μας άφησαν χρόνους. Σαν να λέμε, όταν συνέβησαν αυτά, είχε έρθει το τέλος του κόσμου. Και τι το ακολούθησε; Ένας άκρατος νεοφιλελευθερισμός, όπου είσαι «ελεύθερος» να πεις τη γνώμη σου (και τη μαλακία σου, γιατί όχι; ), σε έναν κόσμο στυγνής εκμετάλλευσης των πάντων, όπου δουλεύεις συνεχώς περισσότερο για να παίρνεις ολοένα και λιγότερα. 

Οπότε, αυτοί που περίμεναν πολλά από το τέλος του κόσμου, πήραν μόνο διάψευση, απογοήτευση και ήττα. Ο παμπόνηρος και ικανότατος Ρουμάνος (τον βάζω σχεδόν στο ίδιο ύψος με τον συμπατριώτη του, Ραζβάν Λουτσέσκου) «δανείζεται» για τους σκοπούς του μια ρουμάνικη ταινία του 1981, το «Angela merge mai departe» και κάνει αντίστιξη του τότε με το τώρα. Η Άντζελα εκείνης της ταινίας είναι οδηγός ταξί, που μεταξύ των άλλων, γίνεται στόχος σχολίων από τους πελάτες της: υποτιμητικών και μισογύνικων. Οι κούρσες της, την οδηγούν σε όλο το Βουκουρέστι, και την περιοχή «Ουράνια», μια από τις πιο όμορφες της πόλης. Ε, ολόκληρη εκείνη η περιοχή καταστράφηκε με εντολή Τσαουσέσκου, για να ξεκινήσει να χτίζεται το 1984 το «Παλάτι του Κοινοβουλίου», το δεύτερο μεγαλύτερο σε επιφάνεια οικοδόμημα στον κόσμο μετά το Αμερικανικό Πεντάγωνο στην Ουάσινγκτον! 

Προσέξτε τώρα: ο Jude παίρνει την πρωταγωνίστρια εκείνης της ταινίας, πλάνα της οποίας παίζουν συχνά πυκνά εμβόλιμα κατά τη διάρκεια του δικού του φιλμ, και της δίνει βασικό ρόλο και στο δικό του φιλμ. Είναι η... Άντζελα, η γυναίκα που συναντά η δική μας Άντζελα, συνταξιούχος οδηγός ταξί πια, μητέρα του παραπληγικού από ατύχημα, που εντέλει επιλέγεται για το διαφημιστικό! Κι όχι μόνον αυτό: ο ηθοποιός που έπαιζε τον αλκοολικό δεύτερο σύζυγο της Άντζελας στην ταινία του '81, είναι εδώ, εκείνος ο ήρωας, 42 χρόνια μετά, ο πατέρας του παραπληγικού! Επομένως, δεν παίρνει... κουτουρού, μια ότι να' ναι ταινία του παρελθόντος, έτσι, για την κουλαμάρα. Έχει λόγο. Κατά μία έννοια, κάνει τη δική του «Διπλή ζωή της Βερόνικα», μουάχαχαχαχαχα. 

Cut. Πάμε παρακάτω. Η βασική πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η δική μας Άντζελα. Η ξανθιά Άντζελα, που τη βλέπουμε να οδηγάει στο χάος του Βουκουρεστίου για σεβαστό ποσοστό από τον χρόνο της ταινίας. Μασώντας τσίχλα, κάνοντας τσιχλόφουσκες (συνέχεια όμως) κι ακούγοντας ρουμάνικα σκυλάδικα! Και οδηγάει εννοείται σε κανονικές συνθήκες – κι αν θέλουμε να μπούμε στο πνεύμα της ταινίας, νιώθουμε πως τα μπινελίκια που τρώει η σύγχρονη Άντζελα από άντρες οδηγούς, εντέλει δεν διαφέρουν και πολύ από την καχυποψία από τους άρρενες που λάμβανε η Άντζελα της ταινίας του '81. Να το πούμε κι αυτό: οι σκηνές της ταινίες του 1981 μας παρουσιάζονται έγχρωμες. Η ζωή της Άντζελας του 2023 είναι ασπρόμαυρη. 

Οι μόνες άλλες στιγμές όπου η ταινία είναι έγχρωμη, είναι όταν η Άντζελα κάνει τα live streaming ως Μπομπίτσα, όταν βλέπουμε σταυρούς και ξωκλήσια στις παρυφές του πιο «θανατηφόρου» δρόμου στη Ρουμανία και στο φινάλε, στο γύρισμα του διαφημιστικού, όπου ο παράλυτός μας αρνείται να πει ότι φταίει αυτός που έμεινε παράλυτος επειδή δεν φορούσε κράνος, αλλά πως έφταιγαν τα αφεντικά του! Να σταθούμε λίγο στον Μπομπίτσα: η Άντζελα «μεταμφιέζεται» στον Μπομπίτσα μέσω άθλιου φίλτρου από το κινητό της, και ξερνάει μισογύνικο μίσος ωσάν τον μεγάλο διδάξαντα, Άντριου Τέιτ, ο οποίος, όπως όλοι γνωρίζουμε, είχε βρει καταφύγιο... στη Ρουμανία! Είναι τόσο κιτς ο Μπομπίτσα (καθόλου τυχαία εμφανίζεται στην εξώφθαλμα, τερατωδώς κιτσάτη αφίσα της ταινίας) κι όσο περισσότερο κιτς γίνεται αυτός, τόσο περισσότερα τα like από τους followers! 

Κάπου εδώ θα σταματήσω, γιατί αν συνεχίσω με τον ίδιο ρυθμό, θα ξεπεραστούν οι τρεις χιλιάδες λέξεις, και δεν το θέλω, είναι κούραση και για μένα που γράφω και για εσάς που διαβάζετε. Απλά, να επισημάνω στα πεταχτά την παρουσία του Uwe Boll, του «χειρότερου σκηνοθέτη στον κόσμο», στην ταινία, την Nina Hoss, στο ρόλο μιας απογόνου του Γκαίτε (!!!), που πλέον ηγείται της πολυεθνικής, τις αναφορές από τον Jean-Luc Godard έως τον ρατσισμό κατά των Τσιγγάνων, το www.νεκροταφεία.ro, τις χειροποίητες πράσινες κάρτες για το green screen που θα μασκάρει την αλήθεια, αλά Bob Dylan του «Subterranean Homesick Blues», το πόσο θολά είναι τα όρια ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία (με ανεκδοτολογικό υλικό σχετικά με τους αδελφούς Λιμιέρ) κι εκείνη η ιστορία από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με τις σφαίρες αυτών που εκτελέστηκαν για λιποταξία, το γεγονός ότι ο John Waters την έβαλε μέσα στην δεκάδα του με τις καλύτερες ταινίες για το 2023 και ότι ο τιτανομέγιστος Paul Schrader αποθεώνει τον Jude στο facebook... σταματάω εδώ. 

Για φινάλε, δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι πιο ταιριαστό από αυτό, που λέει ο Μπομπίτσα (που είναι σαν το Charlie Hebdo, βλάκα!) μαζί με τον Uwe Boll: «And to all our haters, I tell them - we tell them - to fuck off. And fuck you also»!!! Αφερίμ!

Μην περιμένετε πολλά από το τέλος του κόσμου (Nu astepta prea mult de la sfârsitul lumii / Do Not Expect Too Much from the End of the World) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Φεβρ ουαρίου 2024 από την Cinobo!
Περισσότερα... »

Τι Συνέβη Μετά... (What Happens Later) Poster ΠόστερΤι Συνέβη Μετά...
της Meg Ryan. Με τους Meg Ryan, David Duchovny.

Before Cyclone
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Αληθινά μου μοιάζει πολύ ιντριγκαδόρικο το να είχα την ευκαιρία να βρεθώ στο ίδιο μέρος, χάρη σε μια ακραία σύμπτωση, με μια πρώην, που μαζί της κάποτε, καιρό πριν, συμβίωσα και κυρίως την ώρα του χωρισμού δεν τα έσπασα, σε τέτοιο βαθμό, που να μην σκέπτεται καν να γυρίσει των ομματιών της πάνω μου. Ενδιαφέρον τετ α τετ φυσικά για εμένα και για εκείνη, σε σημείο που να μας έμοιαζε και λίγο, ελάχιστο, ένα εικοσιτετράωρο για να κουβεντιάσουμε όλα όσα συνέβησαν στις ζωές μας από εκείνη την μακρινή στιγμή του αντίο, ίσαμε σήμερα. Ενδεχόμενα να φτάναμε με μια υποθετική αλυσιδωτή αντίδραση και στο τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, αν οι δρόμοι μας δεν είχαν μια για πάντα χωρίσει. Τώρα ποιους και πόσους από τον οποιονδήποτε περίγυρο θα ένοιαζε το τι είπαμε σε αυτό το διάστημα που η μοίρα μας επανάφερε σιμά, μάλλον πρέπει να τους αναζητήσω στο lim του μηδενός...

Τι Συνέβη Μετά... (What Happens Later) Quad Poster
Εκείνος, ο Μπιλ, βρίσκεται σε μετεπιβίβαση με τελικό προορισμό το Όστιν του Τέξας, εκεί όπου τον καρτερεί η σύζυγός του, προκειμένου να παρακολουθήσουν μαζί την παράσταση όπου συμμετέχει ως χορεύτρια η έφηβη θυγατέρα τους. Εκείνη, η Γουίλα, τρέχει να προλάβει το τράνζιτ προς Βοστόνη, με την καλύτερη της φίλη, προσφάτως διαζευγμένη, να την περιμένει πως και πως, για να της συμπαρασταθεί. Ατυχώς και για τους δύο οι πτήσεις τους θα αναβληθούν εξαιτίας μιας τρομακτικού μεγέθους καταιγίδας που θα πλήξει το επαρχιακό αεροδρόμιο και θα κρατήσει τα αεροσκάφη καθηλωμένα στο έδαφος.

Η συνάντηση των δύο, προ εικοσιπέντε ετών, εραστών, παρότι αμφότεροι θα προσπαθήσουν να την αποφύγουν, θα είναι μοιραία. Και ενόψει της ατέρμονης καθυστέρησης που θα προκαλέσει ο κυκλώνας, θα ανοίξει το κουτί με τις εξομολογήσεις του καθενός, αλλά και τις αλήθειες που στις πρώτες λέξεις που αντάλλαξαν επιμελώς έκρυψαν ο ένας από τον άλλο. Φτάνοντας μέχρι και να αναρωτηθούν το λογικό what if, στο ενδεχόμενο που είχαν καταφέρει να ξεπεράσουν τους νεανικούς προβληματισμούς και είχαν ακολουθήσει κοινή πορεία ως ανδρόγυνο...

Κομματάκι χλωμό είναι η αλήθεια, απλά και μόνο αν κόψει κανείς την εικόνα τους αποξαρχής. Αφού το σερνικό μοιάζει με τον ορισμό της μεθοδολόγου και του προσεχτικού ακόμη και στην παραμικρή λεπτομέρεια των κινήσεων του, στοιχείο που τον έχει καταστήσει ως έναν επιτυχημένο μάνατζερ σε μεγάλη εμπορική επιχείρηση, την στιγμή που η μορφονιά κινείται σε ακριβώς αντίθετα μονοπάτια, ανέμελη, φιλελεύθερη, αδέσμευτη και με γνώμονα το ότι βρέξει ας κατεβάσει. Ή μήπως αυτή ακριβώς η κοντραριστή ανάπτυξη του χαρακτήρα τους ορίζει και το πιπεράτο στοιχείο έλξης που τους έφερε κάποτε τόσο κοντά. Χμ, γιατί όχι και τώρα, μπορεί να αναρωτηθεί το σενάριο της ρομαντικής ετούτης κομεντί...

Βαδίζοντας στους διαλεκτικούς δρόμους που εμπνευσμένα χάραξε κάποτε η Linklaterική τριλογία των Befores, το What Happens Later επανασυνδέει τις μοναχικότητες δύο μεσηλίκων που μια φορά κι έναν καιρό υπήρξαν ένα και που το μέλλον του καθενός δεν μοιάζει και τόσο ευοίωνο, όσο σκάζουν οι αφηγηματικές αποκαλύψεις. Η Meg Ryan στην δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα της, έχουσα πάρει μπόλικα μαθήματα από την προσφάτως εκλιπούσα Nora Ephron, στην οποία και αφιερώνει το πόνημα της, μέχρις ενός βαθμού δεν τα πηγαίνει άσχημα στο εξομολογητικό πέρα δώθε του ντουέτου μέσα στο κατεψυγμένο Τέρμιναλ. Τα ζόρια εκκινούν στο δεύτερο ημίχρονο, όταν με μοχλό ένα πειραγμένο τζόιντ, που φυσικά η απρόβλεπτη Βιλελμίνα θα σκάσει, παίρνει μπροστά μια απροσδόκητα σουρεάλ κατάσταση, που εκτροχιάζει την ρομαντζαδούρα. Ευρηματική η ανατρεπτική ιδέα, όχι όμως και επιτυχημένη, ειδικά για όσους θεατές επένδυσαν στην θέαση ενός σιτεμένου rom com.

Σε όσους, λίγους μου φαίνεται, θα κάνει κλικ η χειμερινή σύναξη ενός αστέρα μεν, σαν τον David Duchovny, που κανείς όμως δεν τον θυμάται σε οτιδήποτε άλλο πέραν των σαρωτικών X-Files και της δικαιωματικά αποκαλούμενης ως πριγκίπισσας του genre, δυόμισι δεκαετίες όμως μετά την ύστατη αναλαμπή του You've Got Mail. Όσο και μερικώς αγνώριστης από τα υαλουρονικά, παρότι έχει περάσει τα 62 πλέον η Σάλι, με τα υπέροχα καταπράσινα μάτια της να έχουν απομείνει για να θυμίζουν τις όμορφες εκείνες ημέρες της ερμηνευτικής νιότης. Την οποία έχουμε κοντά δυο χούφτες κινηματογραφικούς λόγους να προτιμήσουμε, αντί γι αυτό το μάλλον άνοστο βιπεράκι αεροδρομίου...

Τι Συνέβη Μετά... (What Happens Later) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2024 από την The Film Group!
Περισσότερα... »

Αποστολή στην Ελλάδα (The Bricklayer) Poster ΠόστερΑποστολή στην Ελλάδα
του Renny Harlin. Με τους Aaron Eckhart, Nina Dobrev, Tim Blake Nelson, Ilfenesh Hadera, Clifton Collins Jr..

Σαλονίκη, Οδός Τσιμισκή...
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Όχι απρόσμενα, στο μυαλό μου γύρισε εκείνη η φοβερή και τρομερή θύμηση, τον καιρό που δεν μας ήσαν αρκετές οι πέντε - έξι πολύ καλές κινηματογραφικές έξοδοι την εβδομάδα και ψάχναμε κανένα παραπεταμένο διαμάντι στις γειτονικές λέσχες ενοικίασης. Ο δικός μου ο βιντεοκλαμπάς είχε στήσει δύο σταντ για το είδος της δράσης, όπου στο ένα ανέγραφε την μαρκίζα Σούπερ Περιπέτειες ενώ το άλλο, με κάτι εκρηκτικά εξώφυλλα όλο αγνώστους και άσημους ηθοποιούς, το είχε αφημένο ορφανό. Κι όποτε με θαρρούσε να το ζυγώνω μπας και διαλέξω και καμία από το παρακατιανό, με απέτρεπε μονομιάς: Άστο δεν είναι για σένα αυτές, ετούτες είναι μάπες...

Αποστολή στην Ελλάδα (The Bricklayer) Quad Poster
Κατά έναν περίεργο τρόπο, ο ένας μετά τον άλλο, μάχιμοι δημοσιογράφοι με παρελθόν στην αποκάλυψη ντοκουμέντων για την ανήθικη συμπεριφορά κυβερνήσεων, εντοπίζονται ανεξήγητα δολοφονημένοι, με μια σφαίρα στον κρόταφο. Η πληροφορία της CIA πως πίσω από τα φονικά κρύβεται ο σκιώδης τρομοκράτης και πρώην συνεργάτης της, Ράντεκ, θα υποκινήσει μια μυστική αποστολή εντοπισμού του, στον τόπο που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις κρύβεται. Στέλνοντας έτσι στην Θεσσαλονίκη, προκειμένου να αποκαλύψουν τα ίχνη του, την όχι ιδιαίτερα έμπειρη πράκτορα Κέιτ, μαζί με τον παροπλισμένο άσσο Βέιλ, μπαρουτοκαπνισμένο σε τέτοιου είδους δύσκολες συνθήκες, που μια φορά κι έναν καιρό είχε αναπτύξει ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις με τον καταζητούμενο...

Και κάπως έτσι ο βετεράνος Τζεμισμπόντ και η άμαθη κοπελούδα, αφού κατ εντολή της υπηρεσίας, από την μακρινή Φιλαδέλφεια, μεταβούν στην Τι Λοζάνη τι Κοζάνη, θα πάρουν το ρίσκο να σαρώσουν ολάκερη την Σαλόνικα, για να αποκαλύψουν το που κρύβεται ο στόχος τους, που δεν ζητάει τίποτα περισσότερο από εκδίκηση για τον χαμό των αγαπημένων του προσώπων, της συζύγου και της θυγατέρας του. Από την Καμάρα στην Ροτόντα κι από τον Λευκό τον Πύργο ίσαμε την Άνω Πόλη, έτσι για να έχουμε πλήρη θέα της Νύμφης, το ετερόκλητο δίδυμο θα κάνει τα πάντα προκειμένου να ξεπεράσει τις παγίδες που θα του στήσει ο υπόκοσμος, μπας και ξετυλίξει το κουβάρι που θα το οδηγήσει στα ίχνη του μαυροντυμένου δολοφόνου που απειλεί την ανθρωπότητα με αποκαλύψεις για τις υπόγειες κινήσεις των κρατικών μυστικών οργανώσεων.

Φυσικά κι εφόσον μιλούμε για ανδρόγυνο συνεργάτες, ειδικά από την στιγμή που το κορίτσι θα πάρει και την απόφαση να καλοντυθεί και να μην γυρίζει μόνο με τα κοντομάνικα φανελάκια - η συμπατριώτισσα του Ντεσπόντοφ, Nina Dobrev, φαντάζει ιδιαίτερα ελκυστική ντυμένη τα παθιασμένα κατακόκκινα Λουί Βιτόν - παίζει στο φόντο η πιθανότητα ειδυλλίου. Μόνο που το παρελθόν του β' εθνικής 007, σταδιακά θα αποκαλύπτεται και μαζί του και οι όποιες παρτενέρ του, που όπως ολάκερο τον υπόλοιπο περίγυρο δεν είναι για να τον εμπιστεύεσαι και πολύ. Βέβαια το σενάριο, αστείο όσο δεν παίρνει, στην συνδεσμολογία ανάμεσα στις σκηνές που πέφτουν τα ακατάσχετα κλωτσομπουνίδια, δεν ορίζει παρά ένα άθροισμα από τις πιο κοινότυπες στιγμές φασαρίας, που έχουμε ματαδεί εκατομμύρια φορές σε αναλόγου επιπέδου φιλμς παλιότερα.

Σύμφωνοι, αν ο θεατής επιλέξει την κουκουρούκου διάθεση θέασης, με την προοπτική να καμαρώσει στο εκράν τις γνώριμες (του) κοσμοπολίτικες γωνιές της συμπρωτευούσης, θα το περάσει το διωράκι του σχετικά ευχάριστα. Μέχρις εκεί όμως. Αφού η παρατραβηγμένη από τα μαλλιά πλοκή, η προβοκατόρικη σκηνοθεσία από τον άνθρωπο που έβαλε λουκέτο σε ένα ολόκληρο κραταιό στούντιο όπως αυτό της Carolco, μα κυρίως η αταίριαστη μόστρα του, όχι σταρ, Aaron Eckhart, δεν ορίζουν και τις πιο θετικές συνθήκες για να στηθεί ένα action fim της προκοπής. Που στην περίπτωση του The Bricklayer, έστω και στο βίντεο κλαμπ, οριακά θα το τοποθετούσε κανείς ακόμη και στα δεύτερα...

Αποστολή στην Ελλάδα (The Bricklayer) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2024 από την Spentzos Films!
Περισσότερα... »

Oscar Awards 2024Oscars 2024 Noms: CHRIS NOLAN RISES

Τα μαντάτα από την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων των 96ων Όσκαρς παρήγαγαν ξεκάθαρα μηνύματα προς αποστολή σε πολλαπλούς αποδέκτες. Κυρίαρχη η αίσθηση της πρωτοκαθεδρίας του Νολανικού Oppenheimer στην κούρσα με νήμα τη βραδιά της Κυριακής 10ης Μαρτίου. Ο Κρις έπιασε 13άρι και δηλώνει πανταχού παρών στις μεγάλες κατηγορίες, κάτι που μόνο ο Yorgos και το Poor Things (11 τεμάχια, ξεπερνώντας τα 10 της Ευνοούμενης όπως επιτυχώς σου προέβλεψα) μπορούν να καυχηθούν αντιστοίχως. Το Killers of the Flower Moon (10 όπως τα Gangs of New York και The Irishman με το απόλυτο των 0 νικών) έχει DiCaprio και κυρίως Προσαρμοσμένο Σενάριο εκτός 5άδας. Βέβαια ο Scorsese έπιασε το 10 το καλό στις υποψηφιότητες ως ο γηραιότερος σκηνοθέτης που το κατορθώνει ξεπερνώντας τον Τζων Χιούστον που προτάθηκε στα 79 του για Την Τιμή των Πρίτζι. Πίσω του ο Spielberg με 9, το χάπι του Μούσια όμως χρυσώνεται με την συμπαραγωγή στο προταθέν Maestro του Bradley Cooper (έτερος που συνολικά φτάνει τις 10 υποψηφιότητες χωρίς μεγάλες επλίδες και φέτος για βράβευση).

Oscar Awards 2024

Ρώτα τώρα και την Dianne Warren που ξηγιέται 7η σερί και 15η καριέρας νομινέισον στο Καλύτερο Τραγούδι δίχως νίκη (πήρε τιμητικό όσκαρ καριέρας πέρυσι) ή των ενενηντακοντούτη John Williams που σκοράρει (pun intended) την 54η υποψηφιότητα συνολικά και 49η για Μουσική στο Θεσμό, υπολοιπόμενος σχεδόν μισή ντουζίνα του απόλυτου ρέκορντμαν Walt Disney (59) για την πρωτοκαθεδρία. Ρεκόρ για τις διεθνείς παραγωγές με την παρουσία δύο φιλμ στη 10αδα (που στην είχα προείπει πριν την ανακοιίνωση βεβαίως) από Ευρώπη μεριά, ο λόγος για τα Anatomy of A Fall και The Zone of Interest όπου παρευρίσκονται δείχοντας στιβαρή παρουσία από Σκηνοθεσία (Triet) μέχρι Σενάριο, Μοντάζ και Ήχο). Η πρόσφατη κίνηση της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου να μετακινήσει χρονικά τις βραβεύσεις της συντείνει στην εναρμόνισή της με την Αμερικανική Ακαδημία (AMPAS) και θα συμβάλλει στην ολοένα εντονότερη παρουσία ευρωπαϊκών παραγωγών στις λίστες της τελευταίας. 

Όπως κάνει μπαμ μακρόθεν, η Barbie είναι η μεγάλη χαμένη (αν και 8 υποψηφιότητες και είσπραξες βορείως του 1 δις δολλαρίων κάνουν αστείο το να μιλάμε για ήττα εδώ) των αναγγελλιών καθότι η συμπαραγωγός Margot Robbie τέθηκε εκτός από τη βετεράνα και έτι αβράβευτη (5η υποψηφιότητα) Annette Bening στον Α’ Γυναικείο ενώ η συμπαίκτρια στο Nyad Jodie Foster (επίσης 5η υποψηφιότης) έπιασε στασίδι στον Β’ Γυναικείο μετά από 29 χρόνια απουσίας από το Θεσμό (τότε που προτάθηκε για το Nell ήταν στο μακρινό 1995). Πίσω στη Barbie, τώρα επανακύπτει το σνομπάρισμα της Greta Gerwig μετά το Little Women στη στριφνή κατηγορία της Σκηνοθεσίας, αν και στο Προσαρμοσμένο Σενάριο είναι η ίδια συνυποψήφια με τον σύζυγο Noam Baumbach. Έντονα γυναικεία η παρουσία πάντως στην τελική 10δα με Past Lives (Celine Song) – Anatomy of a Fall (Justine Triet) – Barbie (Greta Gerwig). Όπως χαρά και για τους δικαιωματιστές η παρουσία openly gay ερμηνευτών στις 5άδες που ερμηνεύουν gay χαρακτήρες (Jodie Foster, Nyad) + Colman Domingo, Rustin). 

Ραντεβού αρχές Μαρτίου για τις τελικές μου πρόβλεψες κατά τα καθιερωμένα. Ως προς το ελληνικό ενδιαφέρον, πέρα από τον Lanthimos επουδενί δε θέλω να ρίξω τον Alexander Payne με τους Holdovers. Αν και απουσιάζει από τη σκηνοθετική 5άδα, παίζει με Σενάριο και δυνατά με τον έτι αβράβευτο Paul Giamatti στον Α’ Ανδρικό ρόλο. Δε μπορώ να υποστηρίξω σθεναρά πως η ταινία με ενθουσίασε, διαθέτει όμως αφηγηματικές αρετές και δυνατό ensemble cast η δε Da’Vine Joy Randolph είναι το φαβορί στον Β’ Γυναικείο Ρόλο. Ειρήσθω δε εν παρόδω ότι φρίττω στην ιδέα του να γενεί μια των ημερών ενοποίηση κατηγοριών χωρίς διάκριση ανδρικών - γυναικείων ρόλων στο όνομα τουξερωγωτί. Anyway, εμπρός λοιπόν για μια ακόμη Απονομή, είθε οι καλυτερότεροι να νικήσουν (λέμε τώρα). Όσο για έγκριτες προβλέψεις, στάσου δωνά, Moviesltd.gr!

Οι Υποψηφιότητες ανά κατηγορία

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΔΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
BRADLEY COOPER Maestro 
COLMAN DOMINGO Rustin 
PAUL GIAMATTI The Holdovers 
CILLIAN MURPHY Oppenheimer 
JEFFREY WRIGHT American Fiction

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΔΡΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
STERLING K. BROWN American Fiction 
ROBERT DE NIRO Killers of the Flower Moon 
ROBERT DOWNEY JR. Oppenheimer 
RYAN GOSLING Barbie 
MARK RUFFALO Poor Things

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ  
ANNETTE BENING Nyad 
LILY GLADSTONE Killers of the Flower Moon 
SANDRA HÜLLER Anatomy of a Fall 
CAREY MULLIGAN Maestro 
EMMA STONE Poor Things

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
EMILY BLUNT Oppenheimer 
DANIELLE BROOKS The Color Purple 
AMERICA FERRERA Barbie 
JODIE FOSTER Nyad 
DA'VINE JOY RANDOLPH The Holdovers

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ANIMATION 
THE BOY AND THE HERON Hayao Miyazaki and Toshio Suzuki 
ELEMENTAL Peter Sohn and Denise Ream 
NIMONA Nick Bruno, Troy Quane, Karen Ryan and Julie Zackary 
ROBOT DREAMS Pablo Berger, Ibon Cormenzana, Ignasi Estapé and Sandra Tapia Díaz 
SPIDER-MAN: ACROSS THE SPIDER-VERSE Kemp Powers, Justin K. Thompson, Phil Lord, Christopher Miller and Amy Pascal

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
EL CONDE Edward Lachman 
KILLERS OF THE FLOWER MOON Rodrigo Prieto 
MAESTRO Matthew Libatique 
OPPENHEIMER Hoyte van Hoytema 
POOR THINGS Robbie Ryan

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ 
BARBIE Jacqueline Durran 
KILLERS OF THE FLOWER MOON Jacqueline West 
NAPOLEON Janty Yates and Dave Crossman 
OPPENHEIMER Ellen Mirojnick 
POOR THINGS Holly Waddington

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ 
ANATOMY OF A FALL Justine Triet 
KILLERS OF THE FLOWER MOON Martin Scorsese 
OPPENHEIMER Christopher Nolan 
POOR THINGS Yorgos Lanthimos 
THE ZONE OF INTEREST Jonathan Glazer

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ 
BOBI WINE: THE PEOPLE'S PRESIDENT Moses Bwayo, Christopher Sharp and John Battsek 
THE ETERNAL MEMORY 
FOUR DAUGHTERS Kaouther Ben Hania and Nadim Cheikhrouha 
TO KILL A TIGER Nisha Pahuja, Cornelia Principe and David Oppenheim 
20 DAYS IN MARIUPOL Mstyslav Chernov, Michelle Mizner and Raney Aronson-Rath

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
THE ABCS OF BOOK BANNING Sheila Nevins and Trish Adlesic 
THE BARBER OF LITTLE ROCK John Hoffman and Christine Turner 
ISLAND IN BETWEEN S. Leo Chiang and Jean Tsien 
THE LAST REPAIR SHOP Ben Proudfoot and Kris Bowers 
NǍI NAI & WÀI PÓ Sean Wang and Sam Davis

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΝΤΑΖ
THE ANATOMY OF A FALL Laurent Sénéchal 
THE HOLDOVERS Kevin Tent 
KILLERS OF THE FLOWER MOON Thelma Schoonmaker 
OPPENHEIMER Jennifer Lame 
POOR THINGS Yorgos Mavropsaridis

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΑΙΝΙΑ
IO CAPITANO Italy 
PERFECT DAYS Japan 
SOCIETY OF THE SNOW Spain 
THE TEACHERS' LOUNGE Germany 
THE ZONE OF INTEREST United Kingdom

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΚΑΙ ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ
GOLDA Karen Hartley Thomas, Suzi Battersby and Ashra Kelly-Blue 
MAESTRO Kazu Hiro, Kay Georgiou and Lori McCoy-Bell 
OPPENHEIMER Luisa Abel 
POOR THINGS Nadia Stacey, Mark Coulier and Josh Weston 
SOCIETY OF THE SNOW Ana López-Puigcerver, David Martí and Montse Ribé

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ 
AMERICAN FICTION Laura Karpman 
INDIANA JONES AND THE DIAL OF DESTINY John Williams 
KILLERS OF THE FLOWER MOON Robbie Robertson 
OPPENHEIMER Ludwig Göransson 
POOR THINGS Jerskin Fendrix

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ 
THE FIRE INSIDE from Flamin' Hot; Music and Lyric by Diane Warren 
I'M JUST KEN from Barbie; Music and Lyric by Mark Ronson and Andrew Wyatt 
IT NEVER WENT AWAY from American Symphony; Music and Lyric by Jon Batiste and Dan Wilson 
WAHZHAZHE (A SONG FOR MY PEOPLE) from Killers of the Flower Moon; Music and Lyric by Scott George 
WHAT WAS I MADE FOR? from Barbie; Music and Lyric by Billie Eilish and Finneas O'Connell

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ
AMERICAN FICTION Ben LeClair, Nikos Karamigios, Cord Jefferson and Jermaine Johnson, Producers 
ANATOMY OF A FALL Marie-Ange Luciani and David Thion, Producers 
BARBIE David Heyman, Margot Robbie, Tom Ackerley and Robbie Brenner, Producers 
THE HOLDOVERS Mark Johnson, Producer 
KILLERS OF THE FLOWER MOON Dan Friedkin, Bradley Thomas, Martin Scorsese and Daniel Lupi, Producers 
MAESTRO Bradley Cooper, Steven Spielberg, Fred Berner, Amy Durning and Kristie Macosko Krieger, Producers 
OPPENHEIMER Emma Thomas, Charles Roven and Christopher Nolan, Producers 
PAST LIVES David Hinojosa, Christine Vachon and Pamela Koffler, Producers 
POOR THINGS Ed Guiney, Andrew Lowe, Yorgos Lanthimos and Emma Stone, Producers 
THE ZONE OF INTEREST James Wilson, Producer

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ  
BARBIE Production Design: Sarah Greenwood; Set Decoration: Katie Spencer 
KILLERS OF THE FLOWER MOON Production Design: Jack Fisk; Set Decoration: Adam Willis 
NAPOLEON Production Design: Arthur Max; Set Decoration: Elli Griff 
OPPENHEIMER Production Design: Ruth De Jong; Set Decoration: Claire Kaufman 
POOR THINGS Production Design: James Price and Shona Heath; Set Decoration: Zsuzsa Mihalek

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ANIMATION
LETTER TO A PIG Tal Kantor and Amit R. Gicelter 
NINETY-FIVE SENSES Jerusha Hess and Jared Hess 
OUR UNIFORM Yegane Moghaddam 
PACHYDERME Stéphanie Clément and Marc Rius 
WAR IS OVER! INSPIRED BY THE MUSIC OF JOHN & YOKO Dave Mullins and Brad Booker

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΦΙΛΜ 
THE AFTER Misan Harriman and Nicky Bentham 
INVINCIBLE Vincent René-Lortie and Samuel Caron 
KNIGHT OF FORTUNE Lasse Lyskjær Noer and Christian Norlyk 
RED, WHITE AND BLUE Nazrin Choudhury and Sara McFarlane 
THE WONDERFUL STORY OF HENRY SUGAR Wes Anderson and Steven Rales

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΧΟΣ 
THE CREATOR Ian Voigt, Erik Aadahl, Ethan Van der Ryn, Tom Ozanich and Dean Zupancic 
MAESTRO Steven A. Morrow, Richard King, Jason Ruder, Tom Ozanich and Dean Zupancic 
MISSION: IMPOSSIBLE - DEAD RECKONING PART ONE Chris Munro, James H. Mather, Chris Burdon and Mark Taylor 
OPPENHEIMER Willie Burton, Richard King, Gary A. Rizzo and Kevin O'Connell 
THE ZONE OF INTEREST Tarn Willers and Johnnie Burn

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΕ
THE CREATOR Jay Cooper, Ian Comley, Andrew Roberts and Neil Corbould 
GODZILLA MINUS ONE Takashi Yamazaki, Kiyoko Shibuya, Masaki Takahashi and Tatsuji Nojima 
GUARDIANS OF THE GALAXY VOL. 3 Stephane Ceretti, Alexis Wajsbrot, Guy Williams and Theo Bialek 
MISSION: IMPOSSIBLE - DEAD RECKONING PART ONE Alex Wuttke, Simone Coco, Jeff Sutherland and Neil Corbould 
NAPOLEON Charley Henley, Luc-Ewen Martin-Fenouillet, Simone Coco and Neil Corbould

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
AMERICAN FICTION Written for the screen by Cord Jefferson 
BARBIE Written by Greta Gerwig & Noah Baumbach 
OPPENHEIMER Written for the screen by Christopher Nolan 
POOR THINGS Screenplay by Tony McNamara 
THE ZONE OF INTEREST Written by Jonathan Glazer

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
ANATOMY OF A FALL Screenplay - Justine Triet and Arthur Harari 
THE HOLDOVERS Written by David Hemingson 
MAESTRO Written by Bradley Cooper & Josh Singer 
MAY DECEMBER Screenplay by Samy Burch; Story by Samy Burch & Alex Mechanik 
PAST LIVES Written by Celine Song

gaRis
Περισσότερα... »

Ferrari Poster ΠόστερFerrari
του Michael Mann. Με τους Adam Driver, Penélope Cruz, Shailene Woodley, Sarah Gadon, Gabriel Leone, Jack O’Connell, Patrick Dempsey, Michele Savoia, Erik Haugen.


Μια Φεράρι που λαγκάρει
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

“Αγώνας ταχύτητας, μου 'χεις γίνει και πονάω...”

Ο Michael Kenneth Mann (όπως είναι το πλήρες του όνομα) γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου του 1943 στο Σικάγο των ΗΠΑ. Σε λίγες μέρες δηλαδή θα γιορτάσει τα 81α γενέθλιά του! Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν, στο Μάντισον και πήρε BA (Bachelor of Art). Ακολούθως, έφυγε για τη Μεγάλη Βρετανία, όπου σπούδασε Κινηματογράφο στο London International Film School. Οι πρώτες του εμπειρίες ήταν δουλεύοντας στην τηλεόραση και στην κινηματογραφική παραγωγή. Επέστρεψε στις ΗΠΑ το 1971. Και γύρισε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία 10 χρόνια μετά, όταν πλέον ήταν 38 ετών.

Ferrari Poster Πόστερ Wallpaper
Το Ferrari είναι μόλις η δωδέκατη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησε, σε 42 χρόνια καριέρας! Λέγεται πως ήθελε να γυρίσει τη συγκεκριμένη ταινία εδώ και 30 χρόνια!!! Αρχικά, ως πρωταγωνιστής στο ρόλο του Φεράρι προαλείφονταν ο Robert De Niro, πίσω στο 1993 όταν άρχισε να σκέφτεται την ταινία ο Mann. Το σχέδιο εγκαταλείφθηκε, για να το ξαναπιάσει το 2015, με πρωταγωνιστή τον Christian Bale, ο οποίος τελικά αποσύρθηκε, επειδή δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο να βάλει τα απαιτούμενα κιλά προκειμένου να υποδυθεί τον Έντσο! Μετά, το όνομα που ακούστηκε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο ήταν εκείνο του Hugh Jackman. Εντέλει, τον Ιανουάριο του 2022, επιλέχθηκε ο Adam Driver. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 80ο φεστιβάλ Βενετίας, τον περασμένο Σεπτέμβριο. Και τώρα, την περίοδο υποψηφιοτήτων και βραβεύσεων που διανύουμε, έχει τσιμπήσει μια υποψηφιότητα για BAFTA ήχου, ενώ η Penélope Cruz είναι υποψήφια για βραβείο β' γυναικείου ρόλου στα SAG (Screen Actors Guild) Awards. 

Φιλμογραφία: Τις δύο πρώτες μεγάλου μήκους ταινίες του Michael Mann δεν τις έχω δει ακόμα. Μιλάμε για τις ταινίες «Η λεωφόρος της βίας» (Thief, 1981) και «Το οχυρό» (The Keep, 1983). Οι υπόλοιπες δέκα ταινίες του (έχει σκηνοθετήσει 12 μεγάλου μήκους ταινίες συνολικά έως τώρα) αξιολογικά για τον γράφοντα – από την πιο αγαπημένη, στη λιγότερο αγαπημένη – είναι οι εξής: 1) «Ένταση» (Heat, 1995), 2) «The Insider» (1999), 3) «Ο ανθρωποκυνηγός» (Manhunter, 1986), 4) «Η διαδρομή» (Collateral, 2004), 5) «Ο τελευταίος των Μοϊκανών» (The Last of the Mohicans, 1992), 6) «Ali» (2001), 7) «Δημόσιος κίνδυνος» (Public Enemies, 2009), 8) «Ferrari» (2023), 9) «Miami Vice» (2006) και 10) «Blackhat» (2015).

Η υπόθεση: Το καλοκαίρι του 1957, ο πρώην οδηγός αγώνων αυτοκινήτων, Έντσο Φεράρι βρίσκεται σε κρίση. Σε πολλά επίπεδα. Αρχικά και κύρια, ο αγαπημένος του γιος, ο Ντίνο, έχει πεθάνει από μυική δυστροφία μόλις έναν χρόνο πριν, σε ηλικία 24ων ετών. Η προσωπική του ζωή είναι ένα χάος. Με την γυναίκα του και συνέταιρό του, τη Λάουρα, βρίσκονται μονίμως στα μαχαίρια (ή τα... πιστόλια αν προτιμάτε), στα όρια διαζυγίου (που απαγορευόταν στην Καθολική Ιταλία της εποχής) και στα πρόθυρα αγριοτήτων. Παράλληλα, πέρα από τις δεκάδες παράνομες ερωτικές του σχέσεις, έχει και μια... μόνιμη, κρυφή σχέση επί χρόνια, με την όμορφη Λίνα, με την οποία έχει αποκτήσει κι έναν γιο, τον Πιέρο, 12 χρονών πλέον, τον οποίο η Λίνα πιέζει τον Έντσο να τον αναγνωρίσει. 

Η εταιρία του, που έχει ως επωνυμία το επίθετό του και κατασκευάζει υπερπολυτελή, γρήγορα αυτοκίνητα, βρίσκεται επίσης σε κρίση: τα έξοδα είναι περισσότερα από τα έσοδα, ο περφεξιονισμός του Έντσο αυξάνει το κόστος παραγωγής και η πτώχευση βρίσκεται μόλις ένα βήμα μακριά. Η Ford θέλει να εξαγοράσει την εταιρία του, ο ανταγωνισμός με την Maserati (που έχει το εργοστάσιό της επίσης στην ευρύτερη περιοχή της Μόντενα) είναι έντονος και ο Φεράρι εναποθέτει όλες τις ελπίδες για την σωτηρία του σε όλα τα επίπεδα, σε έναν αγώνα δρόμου αυτοκινήτων 1000 μιλίων στην Ιταλία, τον εμβληματικό «Mille Miglia». Θα καταφέρει κάποιος από τους οδηγούς του που συμμετέχουν στον αγώνα να τον κερδίσει; Και με ποιο τίμημα;

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως η τελευταία πραγματικά καλή ταινία του αγαπημένου μας Michael Mann ήταν το Collateral, σχεδόν 20 χρόνια πίσω. Ό,τι την ακολούθησε, κατέγραφε μια συνεχόμενα πτωτική πορεία: Miami Vice, «Δημόσιος κίνδυνος» και Blackhat, που σίγουρα αποτελεί το ναδίρ της καριέρας του. Οχτώ χρόνια μετά από το Blackhat, ο ευρισκόμενος πλέον στην Τρίτη Ηλικία σκηνοθέτης δείχνει αν μη τι άλλο, να σταματάει την καθοδική του πορεία, με μια ταινία που ήθελε πολύ να την γυρίσει εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Προσοχή: οι επιδόσεις του εδώ δεν δείχνουν έναν σκηνοθέτη σε φόρμα και τούτη η ταινία δεν μπορεί να συγκαταλεχθεί ανάμεσα στις κορυφαίες του. Αν μη τι άλλο, όμως, φαίνεται να επανακάμπτει. 

Το περίεργο είναι πως, μετά από τόσα χρόνια προετοιμασίας της ταινίας και χωρίς να πρόκειται για μια αδιάφορη ανάθεση αλλά για κάτι που έκαιγε τον Mann, τον αφορούσε προσωπικά και ήθελε διακαώς να το μοιραστεί με τον κόσμο, η ταινία είναι κάπως... χαώδης. Καλοφτιαγμένη αλλά αναρχική, με την κακή έννοια. Αυτό που λένε οι Αμερικάνοι «all over the place». Σκόρπια, με πολλά ανοιχτά μέτωπα, χωρίς ουσιαστική κορύφωση, χωρίς να γραπώνει τον θεατή, χωρίς να τον σκλαβώνει. Ενίοτε, θαυμάζεις το στιλ. Ενίοτε, θαυμάζεις κάποιες από τις σκηνές (το πώς μοντάρεται και ολοκληρώνεται το «Mille Miglia» με το τραγικό δυστύχημα, δείχνει πως υπήρχε υλικό για πολύ καλύτερο τελικό αποτέλεσμα). Ενίοτε, παραμυθιάζεσαι – που είναι και το ζητούμενο. 

Την περισσότερη ώρα, όμως, βλέπεις χωρίς να παρακολουθείς, χωρίς να σε πολυνοιάζει, χωρίς να σε αφορά αυτό που διαδραματίζεται επί της μεγάλης οθόνης. Είναι θέμα σεναρίου: πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι θέμα σεναρίου. Παρά το γεγονός ότι – ευτυχώς – δεν βλέπουμε μια κλασική βιογραφία, από τη γέννηση του Έντσο, μέχρι το θάνατό του, αλλά ένα κρίσιμο τετράμηνο της ζωής και της καριέρας του, άρα, μικρό χρονικό διάστημα, πιο εύκολο να επιλέξεις τα highlights, πιο εύκολο να χωρίσεις την ήρα από το στάρι, παρ' όλα αυτά, το παιχνίδι χάνεται, γιατί δεν υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στο «ο Έντσο που θρηνεί την απώλεια του γιου του», το «ο Έντσο που μοιράζεται τη ζωή του με δυο γυναίκες», το «ο Έντσο που είναι επιχειρηματίας κοντά στο να χάσει το αγαπημένο του δημιούργημα» και «ο Έντσο που στην ουσία του δεν έχει πάψει ποτέ να είναι λάτρης της ταχύτητας και οδηγός αγώνων». 

Φαντάζει ειρωνικό το γεγονός πως το 2019, μια άλλη ταινία που είχε στον τίτλο της το όνομα «Φεράρι» - το υπέροχο Ford vs Ferrari του James Mangold - ήταν η ταινία που το Ferrari δεν είναι: μια ταινία εξαιρετική, καλοφτιαγμένη, που αφορούσε τον θεατή ακόμα κι αν μισούσε τους αγώνες ταχύτητας. Εκεί λοιπόν ο Michael Mann ήταν executive producer! Είναι ο James Mangold καλύτερος σκηνοθέτης από τον Mann; Δεν νομίζω. Πέτυχε όμως και βρήκε την ισορροπία. Και εκμαίευσε και τρομερές ερμηνείες, που προσέλκυαν τον θεατή. Στο Ferrari ούτε αυτός ο στόχος επετεύχθη. Από τους τρεις βασικούς πρωταγωνιστές καλύτερη είναι η... Shailene Woodley! Ο Adam Driver προσπαθεί αλλά τελικά αστοχεί, καθώς δείχνει χωρίς πυξίδα και χωρίς καθοδήγηση, η δε Penélope Cruz βρίσκεται στο όριο της καρικατούρας και της αυτοπαρωδίας: υπερβολική και με μια ερμηνεία αλά σαπουνόπερα, απορώ πώς δέχθηκε επαίνους για ό,τι δίνει εδώ. Καλύτερος φαντάζει ο Patrick Dempsey, σε έναν μικρό μα χαρακτηριστικό ρόλο. 

Εν κατακλείδι: το Ferrari σίγουρα δεν είναι Collateral, πόσο μάλλον Heat (by the way, καθόλου δεν μου άρεσε το άκουσμα της είδησης ότι ο Mann προετοιμάζει συνέχεια της πιο εμβληματικής του ταινίας), αλλά είναι σαφέστατα ένα έντιμο, ψυχαγωγικό φιλμ, όμορφο να το βλέπεις, με δυο - τρεις σπουδαίες σκηνές, και την αίσθηση ότι ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε γωνία. Αυτό που σε θλίβει είναι πως υπήρχε υλικό για ένα πολύ πιο ενδιαφέρον τελικό αποτέλεσμα.

Ferrari Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2024 από την The Film Group!
Περισσότερα... »

Μια Ζωή (One Life) Poster ΠόστερΜια Ζωή
του James Hawes. Με τους Anthony Hopkins, Helena Bonham Carter, Johnny Flynn, Lena Olin, Romola Garai, Alex Sharp, Jonathan Pryce.

Η Λίστα του Νίκι
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Την 30η ημέρα του Σεπτέμβρη του 1938, υπογράφηκε στο Μόναχο μια κοινή τετραμερής Συμφωνία, ανάμεσα στην Χιτλερική Γερμανία, την Μεγάλη Βρετανία, την Γαλλία και την Φασιστική Ιταλία, που προέβλεπε την προσάρτηση ενός μέρους της ανεξάρτητης Τσεχοσλοβακίας στην Ναζιστική επεκτατική μπότα. Με πρόσχημα πως το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων της Σουδητίας είχαν γερμανικές ρίζες, η περιοχή εντάχθηκε στην επικράτεια, με τις συμμετέχουσες στην Συμφωνία δυνάμεις να εκτιμούν πως με αυτή την κίνηση οι ιμπεριαλιστικές ορέξεις του Αδόλφου θα περιοριστούν. Λάθος όπως αποδείχθηκε πολύ σύντομα τεράστιο, αφού η Γερμανία δεν άργησε να δείξει τα δόντια της στους προς ανατολάς γειτόνους της, με την Συμφωνία του Μονάχου να καταγράφεται στα χρονικά ως μια παταγωδώς αποτυχημένη προσπάθεια κατευνασμού των μοχθηρών ορμών της Σβάστικας.

Μια Ζωή (One Life) Quad Poster
Πράγα, χειμώνας του 38'. Μετά την απόσχιση ενός μεγάλου κομματιού της Τσεχοσλοβακίας και την προσθήκη του στα όρια της γεμάτης επεκτατικές διαθέσεις Γερμανίας, έχουν δημιουργηθεί τεράστιες ορδές προσφύγων, που αναζητούν μια καλύτερη τύχη, αλλά και περισσότερη ασφάλεια στην πρωτεύουσα. Οικογένειες ολόκληρες, που με τα ελάχιστα υπάρχοντα τους, παλεύουν να ξεπεράσουν, ζώντας σε παραπήγματα, τον επιθετικό χιονιά, έχοντας συνάμα τον φόβο και τον τρόμο της από στιγμή σε στιγμή στρατιωτικής επέμβασης των χιτλερικών δυνάμεων. Μέσα σε αυτό το κομφούζιο, θα φτάσει στην πόλη, αψηφώντας κάθε κίνδυνο, ο ιδεαλιστής Λονδρέζος χρηματιστής Νίκολας Γουίντον, προκειμένου να βοηθήσει από κοντά την Βρετανική Επιτροπή Προσφύγων.

Αντιλαμβανόμενος πως η πλειονότητα όλων όσων κινδυνεύουν τόσο από την βαρυχειμωνιά, όσο και από την απειλητική διάθεση των Ναζί να καθαρίσει κάθε υπόνοια εβραϊκής υπόστασης, είναι παιδιά ηλικίας μικρότερης των δώδεκα χρόνων, ο Νίκι, με την αρωγή και της μητέρας του Μπάμπι, θα καταφέρει να βρει τις χρηματικές εγγυήσεις, αλλά και τις απαιτούμενες βίζες προκειμένου κάποια από αυτά να "αποδράσουν" από την σε διαρκή αναβρασμό Πράγα. Και να δοθούν σε ανάδοχες οικογένειες στην Αγγλία, ώστε να ζήσουν πλέον την ζωή τους ήρεμα και ελεύθερα, δίχως την απειλή των στρατοπέδων συγκέντρωσης να καραδοκεί.

Πολύ γνωστή ανά τον κόσμο η ιστορία με τα κατορθώματα του ανυποχώρητου Νίκι και των λιγοστών είναι η αλήθεια, συντρόφων του, που κατάφεραν να σώσουν μέσα από τα νύχια της Γκεστάπο 669 παιδάκια, μέσα από την ευρηματική λύση του Kindertransport, σε τέτοιο βαθμό ώστε στην αποκάλυψη των γεγονότων από το BBC, κοντά μισό αιώνα κατοπινά, να δοθεί στον ηλικιωμένο, πλέον, άντρα, ο τίτλος του Βρετανού Σίντλερ. Και πραγματικά το ανθρωπιστικό έργο του, φαντάζει ιδιαίτερα δυναμικό, όπως καταγράφηκε στα απομνημονεύματα που επιμελήθηκε η θυγατέρα του, με τον τίτλο If It's Not Impossible, ώστε να αποτελέσει και την θεματική βάση μιας πολύ ενδιαφέρουσας ταινίας, όπως το One Life.

Ενός φιλμ που χρονικά κινείται σε δύο ταχύτητες, φυσικά στο τότε για να μας απεικονίσει τα δραματικά περιστατικά που συνέβησαν ελάχιστα πριν την οριστική έκρηξη του WWII, αλλά και στο τώρα (1988) ενόσω ο γηρασμένος Νίκολας, παλεύει ακόμη με τις ανατριχιαστικές θύμησες, δίχως να τις έχει γνωστοποιήσει σε κανέναν, εκτός της συζύγου του. Συνεπώς μέσα από τις ευρηματικές μείξεις του χθες και του σήμερα, γινόμαστε μάρτυρες τόσο της μάχης που δίνει ο νέος Γουίντον και οι κομπανιέροι του, για να εξασφαλίσουν την ζωή των νηπίων που κινδυνεύουν, όσο και του γεμάτου ταπεινοφροσύνη αγώνα, να δημοσιοποιήσει το σαν άλμπουμ Πανίνι λεύκωμα με την φωτογραφίες των πιτσιρίκων που διέσωσε, πιο πολύ γεμάτος ερωτηματικά για το αν ζουν και γνωρίζουν από ποια δεινά γλύτωσαν.

Φυσικά με το Βρετανικό Κρατικό Τηλεοπτικό Δίκτυο να αναλαμβάνει, αντάμα με την εξίσου έγκυρη FilmNation, αλλά και την See Saw Films που ευθύνεται σε μεγάλο μέρος για την επιτυχία του The King's Speech, τον σχεδιασμό, δεν θα έπρεπε να περιμένουμε τίποτα λιγότερο από το άριστο, ως αποτέλεσμα της αναβίωσης των ημερών του 1938. Βοηθούν άλλωστε στην σωστή αναπαράσταση, κοντά 90 χρόνια μετά τα συμβάντα τόσο οι άριστα διατηρημένες γωνιές μιας από τις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης, όσο και τα λονδρέζικα κτίρια εποχής, που στήνουν τα ντεκόρ των εσωτερικών κατά βάση λήψεων. Από την άλλη μεριά, πολύ λογικά στο πόνημα του με έντονη δράση στην μικρή οθόνη - προφανές - αλλά πρωτάρη κινηματογραφικά James Hawes, δεν υπάρχουν εκπλήξεις στην δομή του δράματος, ούτε όμως και κάποιες κορυφώσεις στην ένταση, που ενδεχόμενα θα απογείωναν τα επίπεδα της αγωνίας, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιου είδους περιπέτειες με Γκεσταπίτες και Ες Ες.

Υπέροχα προσεγμένη η διανομή, τόσο στους ρόλους του παρελθόντος, όπου τον Νίκι τριαντάρη υποδύεται ο Johnny Flynn, την μαχητική σύντροφό του η Romola Garai και την μετανάστη εκ Γερμανίας, που πλέον λογίζεται ως Εγγλέζα, η επιδέξια καρατερίστα Bonham Carter, έχουσα και την πλέον αβανταδόρικη σεκάνς - βαρόμετρο για την εξέλιξη της πλοκής. Αναμφίβολα όμως παρόντος του τιτάνα Sir Anthony Hopkins, που αποδίδει τον σωτήρα τόσων ανήλικων ψυχών στα σιμά ογδόντα του, η παραγωγή αποκτά εντελώς άλλη ποιοτική υπόσταση, ειδικά όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε και η αποκάλυψη της δράσης του ήρωα, μοιράζει συγκινησιακές φορτίσεις στην πλατεία. Αφήνοντας τον βετεράνο και πολυβραβευμένο Ουαλό με την γνώριμη λάμψη στο βλέμμα, να θλίβεται που δεν κατάφερε να σώσει ακόμη περισσότερα ορφανά. Σίγουρα όχι στο λέβελ του I Could Have Done More, της - εύκολα - σπουδαιότερης κινηματογραφικής στιγμής των 90s, αλλά συνεπής και γεμάτη ανθρωπιά, η Μια Ζωή τήρησε με συνέπεια, όλα όσα εκ προοιμίου υποσχέθηκε... 

Μια Ζωή (One Life) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2024 από την Spentzos Films!
Περισσότερα... »

Ο Γρήγορος Τσάρλι (Fast Charlie) Poster ΠόστερΟ Γρήγορος Τσάρλι
του Phillip Noyce. Με τους Pierce Brosnan, Morena Baccarin, Gbenga Akinnagbe, Toby Huss, Jacob Grodnik, Sharon Gless, James Caan.

Biloxi Blues
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Ειλικρινά μια φορά που θα βρω τον κατάλληλο ελεύθερο χρόνο, θα καθίσω να καταμετρήσω πόσες ταινίες έχω παρακολουθήσει στο μισού αιώνα παρελθόν μου ως θεατής, που στην θεματική τους βάση περιέχουν την υπόθεση "άντε να φιξάρω ακόμη μια τελευταία δουλίτσα και να την κάνω οριστικά για την σύνταξη". Λογικά το αποτέλεσμα θα αγγίξει τις μερικές εκατοντάδες, με τις περισσότερες από αυτές τις δημιουργίες να έχουν πάρει περίοπτη θέση στο ντουλάπι της λησμονιάς, δίχως κάτι αξιοσημείωτο να τις διακρίνει. Κάτι που θα ίσχυε ολοσχερώς και για το Fast Charlie, που όμως θα το κρατήσω για πάντα στην μνήμη μου ως το τελευταίο φιλμ που συμμετείχε ο θρυλικός James Caan. Και τίποτα παραπάνω...

Ο Γρήγορος Τσάρλι (Fast Charlie) Quad Poster
Μπιλόξι, Μισσισίπι. Η ηλικία του μπορεί να είναι σημαντικά προχωρημένη, εντούτοις η δεινή ικανότητα του Τσάρλι Σουίφτ στην χρήση του περιστρόφου, αλλά και η πείρα του στην μέθοδο δράσης, τον καθιστούν ακόμη ως τον υπ αριθμόν ένα εκτελεστή του τοπικού υποκόσμου. Στην πραγματικότητα ο σιτεμένος πιστολέρο δεν μετρά παρά μόνο ελάχιστα συμβόλαια ακόμη για να φέρει εις πέρας πριν αποσυρθεί από το επάγγελμα, για να την κάνει μια και καλή όπως υπολογίζει για τόπους μακρινούς, ίσαμε την ηλιόλουστη Τοσκάνη. Σε ένα από αυτά, δίνοντας παραπάνω αρμοδιότητες σε νεαρό πολυλογά διάδοχο του, θα το μετανιώσει ακριβά, καθώς ο στόχος του μπορεί να βγει από την μέση, θα μείνει όμως ακέφαλος, με συνέπεια να μην δύναται να αναγνωριστεί από εκείνους που πρόσταξαν την δολοφονία του...

Ο μοναδικός, ίσως, που θα μπορούσε να δώσει την λύση στο πρόβλημα που βασανίζει τον Γρήγορο Τσάρλι, είναι η πρώην κυρά του μακαρίτη, που ενδεχόμενα θα γνώριζε μυστικά σημάδια πάνω στο κορμί προκειμένου να ταυτοποιηθεί. Για την κατά μπόλικα χρόνια νεότερη του όμως, ταριχεύτρια στο χόμπι, Μάρσι, η απόφαση της να τον βοηθήσει, θα σημάνει πως όχι μόνο πως υπάρχουν συμφέροντα υπέρ της, αλλά και πως νιώθει μια μυστηριώδη έλξη για τον γοητευτικό πιστολέρο...

Άρα πέραν του προφανούς γκανγκστερικού υφακίου που με αργό τέμπο στήνει το σενάριο του φιλμ, στην εξίσωση μας εισέρχεται και η περίπτωση ενός τύποις ειδυλλίου, ασχέτου αν εκείνον κι εκείνην χωρίζουν τουλάχιστον εικοσιπέντε χρονάκια ζωής. Βέβαια στην εξέλιξη της ιστορίας που βασίζεται στην νουβέλα Gun Monkeys του Victor Gischler από το 2001 και είναι φουλαρισμένη από το γνώριμο μαύρο χιούμορ του παλπ, το ότι ο κεντρικός ήρως έχει 70ρίσει, δεν σημαίνει και πολλά πράγματα αφού οι ενέργειες του έστω και geriatric μοιάζουν αστραπιαίες, ενώ αν ποτέ βρεθεί σε δύσκολη θέση, θα εμφανιστούν μερικοί από μηχανής Θεοί, να σώσουν το τομάρι του.

Χωρίς κάποιες καινοτομίες στις ιδέες του, ο βετεράνος πλέον Philip Noyce, που ουδέποτε κατόρθωσε την καριέρα που υπόσχονταν οι επιτυχίες των συνεχειών του Τζακ Ράιαν ή εκείνο το αλήστου μνήμης Sliver με την Θεάρα Sharon στα φόρτε της, μας ταξιδεύει στον καταφώτεινο Αμερικάνικο Νότο, για να αφηγηθεί ένα στόρι εκκεντρικό και τίγκα στους γλαφυρά...μακάβριους αποκεφαλισμούς των αναλωσίμων περιφερειακών χαρακτήρων, που σίγουρα ο σινεφίλ κάποια βολά του, έχει ματαδεί στο εκράν. Οι ανατροπές είναι ελάχιστες κι αυτές προβλέψιμες, συνεπώς αν εντοπίζεται ένας λόγος να επιλέξει κανείς να παρακολουθήσει τον Fast Charlie, αυτός δεν είναι παρά ο σταρ που τον υποδύεται...

Δυόμισι δεκαετίες κοντά, έχουν διαβεί από τότε που τραβούσαμε μαλλιά και σκούζαμε τι θα κάνουμε πια χωρίς εκείνον να ντύνεται το σμόκιν του 007, έτσι για να αντιλαμβανόμαστε το πόσο γοργά περνά ο καιρός. Ο Pierce Brosnan εδώ δεν παριστάνει τίποτα περισσότερο από τον αέρινο Κουστουμάτο, όπως μας έχει συνηθίσει, καταφέρνοντας να μπει στο πετσί του ελάχιστα πριν την σύνταξη ήρωα του, ακόμη κι αν χρειάζεται γι αυτό να εγκαταλείψει την ιρλανδέζικη λαλιά, για να έρθει λίγο κοντύτερα σε λίναρντ σκίναρντ. Από την δική της μεριά η 45 Μαίων Καριόκα κούκλα Morena Baccarin, μια χαρά στέκει στο πλευρό του, ως το ας πούμε ερωτικό αντικείμενο ενός πόθου που οι δυο τους δεν το νιώθουν εξαρχής, το αντιλαμβανόμαστε όμως χωρίς κόπο εμείς, αναμένοντας πως και πως να περάσει το 90λεπτο για να τους ευχηθούμε να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

Ο Γρήγορος Τσάρλι (Fast Charlie) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2024 από την Tanweer!
Περισσότερα... »