Movies Ltd

Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Darkness imprisoning me/ All that I see, absolute horror"

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του γεννημένου στη Βουδαπέστη το 1980 Ούγγρου σκηνοθέτη. Στην προηγούμενη φιλμογραφία του συναντάμε μερικές μικρού μήκους ταινίες και αρκετά μεσαίου μήκους ντοκιμαντέρ. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις 18 Μαρτίου του 2021 στο φεστιβάλ του Βίλνιους, στη Λιθουανία, έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου του 2021 (που, λόγω της πανδημίας του κορωναϊού, διεξήχθη το περασμένο καλοκαίρι κι όχι τον Φεβρουάριο ως συνήθως), στο διαγωνιστικό τμήμα, κερδίζοντας μάλιστα την Αργυρή Άρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας, ενώ την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την πραγματοποίησε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Pál Závada. Το βιβλίο περιγράφει τη ζωή ενός ανθρώπου σε χρονικό διάστημα 20 χρόνων μέσα σε 600 σελίδες! Ο σκηνοθέτης τελικά χρησιμοποίησε για την ταινία του υλικό που μάζεψε από επτά σελίδες του βιβλίου, που αφηγούνται γεγονότα τριών μόλις ημερών. Χρειάστηκαν επτά ολόκληρα χρόνια για να μπορέσει να γυριστεί η ταινία – και τα γυρίσματα έγιναν κατά τη διάρκεια του χειμώνα στην Λετονία. Οι ηθοποιοί είναι ερασιτέχνες και ο σκηνοθέτης όργωσε την ουγγρική ύπαιθρο προκειμένου να βρει τις κατάλληλες φυσιογνωμίες, που ήθελε να δείχνουν κουρασμένες.

Η υπόθεση: Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, κατεχόμενη Σοβιετική Ένωση. Όντας μία από τις συμμάχους της Ναζιστικής Γερμανίας, η Ουγγαρία στέλνει στρατεύματα στα παγωμένα δάση της Ουκρανίας προκειμένου να φυλάξουν την περιοχή, να επιβάλλουν την τάξη, να δημιουργήσουν λειτουργικές γραμμές ανεφοδιασμού και να ξεσκεπάσουν θύλακες παρτιζάνων, έτσι ώστε, με την τιμωρία τους, να τους χρησιμοποιούν ως παράδειγμα για να αναγκάσουν τους απλούς πολίτες να υποταχθούν. Ο Ίστβαν Σεμέτκα είναι ένας απλός Ούγγρος αγρότης ο οποίος υπηρετεί ως δεκανέας σε μια τέτοια ειδική μονάδα σε αναζήτηση αντιστασιακών, έχοντας μεταξύ των άλλων και την ευθύνη να βγάζει φωτογραφίες. 

Φτάνοντας μετά από δυσκολίες σε ένα χωριό, η μονάδα του Σεμέτκα χαλαρώνει και τα μέλη της ξεκουράζονται, τρώνε και πίνουν και νιώθουν σχετική ασφάλεια καθώς οι χωριάτες δείχνουν συνεργάσιμοι. Όταν όμως φεύγουν από το χωριό για να συνεχίσουν την αποστολή τους, πέφτουν σε ενέδρα των παρτιζάνων, προφανώς μετά από πληροφορίες που τους έδωσαν οι χωριάτες. Όλοι οι αξιωματικοί της μονάδας σκοτώνονται και ο Σεμέτκα αναλαμβάνει διοικητής όσων απομένουν. Θα επιστρέψουν στο χωριό και θα συναντήσουν μια άλλη μονάδα Ούγγρων στην οποία διοικητής είναι ένας παλιός φίλος του Σεμέτκα, που θα τον στείλει σε μια ανώφελη αποστολή, έτσι ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει αντίποινα, για τα οποία ο Σεμέτκα δεν είναι ικανός να τα φέρει εις πέρας...

Η άποψή μας: Ενδιαφέρον κινηματογραφικό ντεμπούτο είναι τούτο εδώ, που ξεχειλίζει εγκεφαλικότητα και διαθέτει μια υποβλητική και εντυπωσιακή διεύθυνση φωτογραφίας από τη μια, μα είναι φειδωλό σε διαλόγους και... συναισθήματα από την άλλη. Μετά την αρχική σκηνή με την άλκη και τον τεμαχισμό της αλλά και την προσπάθεια μεταφοράς μέσα στη λάσπη όπου κολλάνε άλογα και οχήματα, ο σκηνοθέτης εστιάζει στον Σεμέτκα. Από ένα σημείο της ταινίας και μετά λοιπόν, ο άνθρωπος αυτός θα είναι το ηθικό βαρόμετρο της ταινίας ενώ παράλληλα θα αποτελεί τα «μάτια» της κάμερας όταν αυτή δεν τον ακολουθεί καρφωμένη θαρρείς στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, σαν ο Σεμέτκα να λειτουργεί ως ο ξεναγός μας σε αυτό το αποκρουστικό θέρετρο της φρίκης. 

Μονίμως κουρασμένος, μονίμως πεινασμένος, έχοντας να δει τους δικούς του για πάρα πολύ καιρό, ο Σεμέτκα – το καταλαβαίνεις – αποδέχεται τον πόλεμο και τον ρόλο του σε αυτόν ως κάτι από το οποίο δεν γίνεται και δεν μπορεί να ξεφύγει, προσπαθώντας απλά να κάνει τη... δουλειά του. Κάθε του βλέμμα, κάθε του μορφασμός, ο τρόπος που ανάβει και καπνίζει τα τσιγάρα του, υποδεικνύουν ότι έχει δει πολλά. Κι ενώ έχει «μουδιάσει» εσωτερικά σε έναν μεγάλο βαθμό, διατηρεί ακόμα μια μικρή σπίθα ανθρωπιάς μέσα του. Γι' αυτό δεν θα «καρφώσει» τον χωρικό που κρύβεται σε μια καλύβα μέσα στο δάσος, γι' αυτό θα προσφέρει νερό στη νεαρή μητέρα που ζητάει να ξεδιψάσει το μωρό της, γι' αυτό θα επι(σ)τρέψει να φορέσουν οι χωρικοί τα παπούτσια τους για να μην παγώσουν από το κρύο, γι' αυτό κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε η παρουσία του να είναι όσο το δυνατόν πιο απαρατήρητη. 

Όλα αυτά σαφώς μας οδηγούν στο να μην μπορούμε (πάντα σχηματικά και μανιχαϊστικά) να τον εκλάβουμε ως «κακό» της ταινίας κι ας υπηρετεί τις δυνάμεις του Άξονα. Κι ας ποθεί (ως μη οφείλει) τη νεαρή και όμορφη χωριατοπούλα. Κι ας κλείνει όλους τους χωρικούς μέσα στον κοινόχρηστο στάβλο. Κι ας πετάει – εντελώς ανεξήγητα κι αψυχολόγητα – τα μούρα που του προσφέρουν οι χωρικοί ως «ευχαριστώ». Απέχει από το χαρακτηριστεί και «καλός». Όχι, δεν είναι καλός: αδύναμος είναι. Αδύναμος να αντισταθεί, αδύναμος να καταλάβει την προσωπική του ευθύνη, αδύναμος να κάνει τις επιλογές που πρέπει. Κρυμμένος πίσω από την ευγένειά του και την αλά Πόντιος Πιλάτος «νίπτω τας χείρας μου» τακτική του, γίνεται αντικείμενο κοροϊδίας από τα υπόλοιπα μέλη της μονάδας του και ιδίως από τους ανωτέρους του ενώ στην κρίσιμη στιγμή, για να «προστατευθεί» από την περαιτέρω φρίκη, στέλνεται μακριά για να λάβει χώρα ένα αλά Καλάβρυτα ολοκαύτωμα. Ίσως αν έμενε εκεί, να αντιδρούσε; Ίσως, αν έμενε εκεί, να ξυπνούσε η κοιμισμένη του συνείδηση; Μπα. Απλά, αν έμενε εκεί, οι κατοπινοί του εφιάλτες θα ήταν μεγαλύτεροι και πιο βασανιστικοί... 

Αυτό που ολοφάνερα σε τραβάει από τα μάτια στην ταινία είναι η σπουδαία διεύθυνση φωτογραφίας της. Με σχεδόν παντελή απουσία του χρώματος, στους τόνους του καφέ, του μουντού, του σκοτεινού, στα όρια του ασπρόμαυρου, προκύπτει αναπάντεχα χρώμα κι αυτό είναι το κόκκινο (του αίματος) με την άλκη της αρχής και με τα κατακόκκινα μούρα – αλλά κι αυτό θαρρείς ξεθωριασμένο, σαν μη έχων ζωή. Σημείωση: αλήθεια, γιατί πετάει τα μούρα ο Σεμέτκα; Τόσο πεινασμένος, τέτοια λιχουδιά και πετάει ολόκληρο κατσαρόλη; Πώς να το ερμηνεύσουν οι θεατές αυτό; Ότι δεν θέλει να έχει πάρε δώσε με τον «εχθρό»; Μα αν ήταν έτσι δεν έπρεπε να δεχτεί και τη σούπα από τους χωριάτες. Χμ... Για να κλείσουμε: αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία αλλά παράλληλα αρκούντως «βαριά» για τον μέσο θεατή. Αυτό που ξεχώρισα είναι στιγμές. Τα δύο μυρμήγκια στο αυτί ενός νεκρού. Το ποτήρι που βυθίζεται μέσα στο δοχείο με το νερό καθώς αυτό μεταφέρεται. Το βλέμμα του αλόγου. Και η συνάντηση με μια κοπέλα θαμμένη μέσα στα χώματα: είναι ζωντανή και κρύβεται; Είναι νεκρή και ο Σεμέτκα τα βλέπει τα πράγματα αλλιώς; Εξαιρετική σκηνή. Όμως... 

Οι ρυθμοί είναι αργοί, οι διάλογοι ελάχιστοι, η ανάπτυξη χαρακτήρων άφαντη: ξέρουμε ελάχιστα πράγματα πχ για το παρελθόν του Σεμέτκα. Οι άνθρωποι εν πολλοίς λειτουργούν ως ντεκόρ: βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη «φυλακή» του δάσους, στη «φυλακή» του πολέμου, στη «φυλακή» της με πολλές αναγνώσεις ανελευθερίας τους. Και κουβαλούν πολύ, πολύ σκοτάδι. Κι άντε να το διαλύσει το φυσικό φως...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Φεβρουαρίου 2022 από την One From The Heart!

Oscars 2022 Noms: TOP DOG

Τρίτη, 8η Φεβρουαρίου 2022, και ώρα 8η πρωινή. Είμαι γραφειάτος και έτοιμος να αναμετρηθώ με προσδοκίες και απογοητεύσεις για άλλη μια φορά στο άκουσμα ενός ακόμη ζμπάρου (23 τεμάχια, αφού ο ήχος πλέον ενοποιήθηκε σε ένα βραβείο) οσκαρικών υποψηφιοτήτων. Αρχινώ το στρήμινγκ με τους συμπαθείς αγνώστους μου συμπαρουσιαστάς Tracee Ellis Ross (Βlack-ish) and Leslie Jordan (Call Me Kat). Κάργα το diversity και το inclusion από τα αποδυτήρια. Μέτρια πράματα η παρουσίαση, με εμβόλιμες εικόνες σχολαριόπαιδων, νοσοκόμων, πυροσβεστών από το Times Square και λοιπών προοδευτικών δυνάμεων να δίνουν το στίγμα. Βάλανε κι έναν σινεφίλ τικτόκερ να αναλύει (ανώδυνα) τα αποτελέσματα. Τα οποία έχουν να πουν περισσότερο θετικά πράγματα αν και - κακά τα ψέματα - αυτό το κάτι που μένει είναι πάντοτε οι «παραλείψεις». 

Μια στάση εδώ. Η Ακαδημία δε χρωστά σε κανένα - ούτε υποψηφιότητες, μήτε νίκες. Ο Paul Thomas Anderson με το φετινό Licorice Pizza και τα μόλις τρία, αλλά όλα προσωπικά (!) τεμάχια πιάνει τις 11 (ακόμη αβράβευτος). Όπως κι ο Kenneth Branagh (Belfast), με τις ακριβώς αντίστοιχες νομς του που πλέον πιάνει τις 8. Το ρεκόρ εδώ είναι ότι στο βιογραφικό του έχει σκηνοθεσία, σενάριο, ταινία, α’ και β’ ανδρικό και ταινία μικρού μήκους. Από κοντά κι ο Bradley Cooper (εκτός ερμηνειών φέτος αλλά μέσα ως συμπαραγωγός στο Nightmare Alley) με τις 9. Άλλες 8 φορές υποψήφιος ο θρυλικός Steven Spielberg στη Σκηνοθεσία μέσα σε έξι 10ετίες. Και πάμε στο πουλέν της οσκαρικής κούρσας, The Power of The Dog της Jane Campion η οποία γίνεται η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτις που είναι υποψήφια για δεύτερη φορά. Ο Σκύλος γκαζώνει για μια ντουζίνα αγαλματίδια, είναι μέσα δυνατά σε ρόλους - σενάριο - σκηνοθεσία και μοιάζει ανίκητος, με την εξαίρεση του Belfast και την προϋπόθεση ότι ο Μπράνα θα υπερισχύσει στο πρωτότυπο σενάριο του PTA (και πάλι δύσκολο θα είναι).

Η Lady Gaga (House of Gucci, φαβορί μετά τα BAFTAs) εκτός, μέσα η Kirsten Stewart (Spencer, εκτός νυμφώνος μέχρι το παρά πέντε) και σφήνα η Penelope Cruz (Parallel Mothers). Και να το εξής καταπληκτικό: Δυο ζευγάρια στη ζωή να είναι ταυτόχρονα υποψήφια την ίδια χρονιά (Jesse Plemons –Kirsten Dunst στο The Power of The Dog και Javier Bardem (Being the Ricardos, έκπληξη η απουσία του Sorking από την 5άδα πρωτότυπου σεναρίου) – Penelope Cruz. Αναμενόμενος ο θρίαμβος του γιαπωνέζικου Drive My Car σε 4 βασικές κατηγορίες και του υβριδικού Flee στην πρωτοφανή τραϊφέκτα animated - documentary - international. To The Worst Person in the World (Joachim Trier) έκανε την έκπληξη σε πρωτότυπο σενάριο - διεθνές φιλμ. Μετράμε πάνω από δυο 10ετίες από τότε που δεν έχουμε ούτε ένα υποψήφιο σενάριο - μοναδική υποψηφιότητα ταινίας στις σεναριακές 5αδες. Μην ξεχάσω το κατόρθωμα της 10ης παρουσίας του Denzel Washington στις ερμηνείες σε πέντε 10ετίες και την 13η (είναι ανέκδοτο πια) παρουσία της Dianne Warren, με το άσμα Somehow You Do – (Four Good Days), χωρίς φυσικά καμιά ελπίδα περαιτέρω διάκρισης, ειδικά εφέτος.

Ακολουθούν τα σύνολα (και το όνομα του στούντιο, για τους ψαγμένους), καθώς και οι υποψηφιότητες σε όλες τις κατηγορίες. Ραντεβού το Μάρτη (γδάρτη και κακό παλουκοκάφτη). Και εις άλλα με υγεία. 

ΥΓ: Στα δωνά τα μέρη (Κάναδας) μας πόνεσε η απουσία από τη σκηνοθετική 5άδα του Dennis Villeneuve, παρά τα 10 (ΔΕΚΑ) τεμάχια που χτύπησε το Dune. Να πιστέψουμε πως η παράλειψη ήταν συνάμα και μια δέσμευση δικαίωσης ως προς το Dune: Part II όπου ο Ντενί θα τα σηκώσει όλα δια περιπάτου. Νομίζω; 

94th Oscar Nominations Final Tally 

"The Power of the Dog" (Netflix): 12 

"Dune" (Warner Bros.): 10 

"Belfast" (Focus Features): 7 

"West Side Story" (Walt Disney): 7 

"King Richard" (Warner Bros.): 6 

"Don't Look Up" (Netflix): 4 

"Drive My Car" (Sideshow and Janus Films): 4 

"Nightmare Alley" (Searchlight): 4 

"Being the Ricardos" (Amazon Studios): 3 

"CODA" (Apple Original Films): 3 

"Encanto" (Walt Disney): 3 "Flee" (Neon): 3 

"Licorice Pizza" (Metro Goldwyn Mayer/United Artists Releasing): 3 

"The Lost Daughter" (Netflix): 3 

"No Time to Die" (Metro Goldwyn Mayer/United Artists Releasing): 3 

"The Tragedy of Macbeth" (Apple Original Films/A24): 3 "Cruella" (Walt Disney): 2 

"The Eyes of Tammy Faye" (Searchlight): 2 

"Parallel Mothers" (Sony Pictures Classics): 2 

"Tick, tick...BOOM!" (Netflix): 2 

"The Worst Person in the World" (Neon): 2

Οι Υποψηφιότητες ανά κατηγορία

"Ωρέ η βάρκα μας, γκιόσα"

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Με τρύπια βάρκα και ναυτία, βγαίνω λοιπόν στην πειρατεία κι εγώ..."

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Alex Camilleri. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σάντανς του 2021, στο τμήμα «World Cinema Dramatic», κερδίζοντας ένα ειδικό βραβείο ερμηνείας για τον πρωταγωνιστή της, τον Jesmark Scicluna, που δεν είναι ηθοποιός αλλά πραγματικός ψαράς, ιδιοκτήτης luzzu. Η ταινία έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας» ενώ αποτελεί την επίσημη πρόταση της Μάλτας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Μεταξύ των παραγωγών της ταινίας συναντάμε και το όνομα του Ιρανού σκηνοθέτη Ramin Bahrani, σε τρεις ταινίες του οποίου ο Camilleri δούλεψε ως βοηθός μοντέρ.

Ως «luzzu» ονομάζουν οι Μαλτέζοι τα πολύχρωμα ξύλινα σκαριά σε εκτυφλωτικές αποχρώσεις του κόκκινου, κίτρινου, μπλε και πράσινου, που στην πλώρη τους έχουν ζωγραφισμένα δύο εκφραστικά μάτια - σύμβολο του νησιού και αντικείμενο φωτογραφικού ενδιαφέροντος για τους επισκέπτες της Μάλτας. Τα luzzu, όπως και τα ελληνικά παραδοσιακά καΐκια, απειλούνται σταδιακά με εξαφάνιση. Ο λόγος είναι η πολιτική που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση στα ζητήματα της αλιείας, επιχορηγώντας τους ιδιοκτήτες τους να τα καταστρέψουν, με τραγικές συνέπειες τόσο για τους μικρούς ψαράδες όσο και για μια ολόκληρη παράδοση που χάνεται στη Μεσόγειο.

Η υπόθεση: Ο Τζέσμαρκ είναι ένας νεαρός ψαράς από τη Μάλτα, που παλεύει με την πατροπαράδοτη, παλιά ξύλινη βάρκα του, το «luzzu» του, να κερδίσει τίμια τα προς το ζην για την κοπέλα του και το νεογέννητο παιδί τους, με τον ίδιο τρόπο που τα κατάφερνε ο πατέρας του, ο παππούς του και ο προπάππους του. Έρχεται όμως αντιμέτωπος με τον σκληρό ανταγωνισμό, την παράνομη αλιεία και τις κλίκες που λυμαίνονται την ιχθυαγορά του νησιού: τις διεφθαρμένες αρχές του λιμανιού, τους μεγαλοψαράδες, την μαύρη αγορά, τους αυστηρούς κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και την απαξίωση της ταπεινής του καταγωγής από την οικογένεια της γυναίκας του. Θα απαρνηθεί την οικογενειακή παράδοση της αλιείας για να επιβιώσει; Το δίλημμα που αντιμετωπίζει γίνεται ακόμα πιο πιεστικό, όταν μια επίσκεψη στην παιδίατρο αποκαλύπτει πως το μωρό του χρειάζεται ιδιαίτερη – και δαπανηρή – φροντίδα, καθώς φαίνεται να μην αναπτύσσεται έτσι όπως πρέπει...

Η άποψή μας: Η Μάλτα είναι ένα νησί μικρότερο από την Ικαρία. Το κράτος με το όνομα Μάλτα αποτελείται από πολλά νησιά και νησάκια από τα οποία μόνο τα τρία είναι κατοικήσιμα. Το όνομά της φαίνεται να προέρχεται από το μέλι – οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν το νησί «Μελίτη». Είναι το 10ο μικρότερο σε μέγεθος κράτος στον κόσμο και το 4ο πιο πυκνοκατοικημένο κράτος στον κόσμο. Στη Μάλτα έχουν γυριστεί ταινίες όπως ο «Μονομάχος», σειρές όπως το «Game of Thrones», ο Altman έχει γυρίσει εκεί τον «Popeye» του (τα εγκαταλελειμμένα σκηνικά της ταινίας αποτελούν τουριστικό προορισμό), ο... Οδυσσέας έμεινε στην σπηλιά της Καλυψούς (που βρίσκεται στη Μάλτα) για εφτά ολόκληρα χρόνια, ο Κόρτο Μαλτέζε γεννήθηκε εκεί (εξ ου και Μαλτέζε, duh) και το «Γεράκι της Μάλτας», εκτός από ταινιάρα του John Huston, αποτελεί και χαρακτηριστικό είδος γερακιού (κι όχι μόνον πανάκριβο γλυπτό, όπως το έπλασε η φαντασία του Dashiell Hammett). 

Κι εδώ τελειώνουν οι όποιες γνώσεις μας για την Μάλτα. Α, ναι, είναι και το Νησί των Ιπποτών, έχοντας κομβικό ρόλο στις Σταυροφορίες. Και ο φίλος και συνάδελφος Νίκος, που έχει πάει στη Μάλτα (και δεν του άρεσε καθόλου) μου επεσήμανε πως έξω από τα σπίτια τους, πολύ συχνά ο επισκέπτης συναντά επιγραφές τύπου «God Save the USA» ή «God Save Canada» και τέτοια, ένας ιδιότυπος φόρος τιμής των μεταναστών Μαλτέζων, που επέστρεψαν στο νησί τους μετά από χρόνια στο εξωτερικό. 

Βλέποντας αυτήν την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία από την Μάλτα, διαπίστωσα με έκπληξη πως οι άνθρωποι εκεί μιλάνε μια πολύ ιδιαίτερη γλώσσα (εγώ πίστευα πως θα μιλάνε κάτι σαν ιταλικά αλλά μπα) και πως πέρα και πίσω από τα τουριστικά αξιοθέατα, υπάρχει μπόλικος μόχθος, αγωνία και απελπισία. Λογικές οι συγκρίσεις με το σινεμά των αδελφών Νταρντέν: ανθρωποκεντρικός και ο Camilleri, με μια ματιά ευαίσθητη, κοινωνική, πολιτική, βάζει στο κέντρο του φακού του έναν άνθρωπο, που κάνει ό,τι μπορεί για να μην πνιγεί από το τσουνάμι της σύγχρονης εποχής. Adapt or die. Κι ας μην σου αρέσει αυτό στο οποίο πρέπει να κάνεις adapt. 

Ίσως αν ο φίλος μας ήταν μόνος του να το πάλευε περισσότερο. Να το πάλευε εννοώ χωρίς παραχωρήσεις, χωρίς παρανομίες, χωρίς τελικά να υποκύψει. Ναι, αλλά έχει και μια κοπέλα, που αγαπάει. Ναι, αλλά έχει και μια (μέλλουσα) πεθερά, που μονίμως τον περιφρονεί και τον γειώνει. Ναι, αλλά έχει κι έναν γιο, που χρειάζεται επιτακτικά τη βοήθειά του. Ναι, αλλά έχει και τους δημόσιους υπαλλήλους που λαδώνονται, τους ανθρώπους στην ιχθυαγορά που είναι εχθρικοί κι εξυπηρετούν συμφέροντα, τους μεγαλοαλιείς που δεν αφήνουν και τίποτα στη θάλασσα να πιαστεί, την υπερθέρμανση του πλανήτη που οδηγεί στην υπερθέρμανση των νερών της θάλασσας που οδηγεί στον μαζικό αφανισμό σε λίγα χρόνια κάθε είδους ζωής μέσα της και την Ευρωπαϊκή Ένωση που παίζει τα δικά της βρόμικα παιχνίδια, στο πλαίσιο ενός κακώς εννοούμενου διαμοιρασμού αρμοδιοτήτων υπέρ των μεγάλων παιχτών. 

Στριμωγμένος από όλους και από όλα, με το luzzu του να μπάζει νερά και να χρειάζεται επιδιόρθωση, ο Τζέσμαρκ θα ασπαστεί τον στίχο του Παύλου Σιδηρόπουλου «η απελπισία περίστροφο και σφαίρες της οι ανάγκες – άντε και καλή τύχη μάγκες». Ο Τζέσμαρκ δεν έχει φύγει ποτέ έξω από το νησί. Του λέει κάποιος στην ταινία: «ένα ψάρι μέσα σε γυάλα ποτέ δεν μεγαλώνει». Λέγονται πολλά ωραία στην ταινία. Ο Τζέσμαρκ δεν ξέρει να κάνει τίποτε άλλο από το να ψαρεύει. Στο luzzu του βρίσκονται τα αποτυπώματα της πατούσας του όταν ήταν πιτσιρίκος. Στο ίδιο luzzu βάζει και τα αποτυπώματα της πατούσας του δικού του γιου, σε μια από τις πιο όμορφες και τρυφερές σκηνές της ταινίας. 

Νεο-νεορεαλισμός, σιγουριά στην κινηματογράφηση, καλογραμμένο σενάριο και σκηνές που χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά: να ένα μείγμα στο οποίο δύσκολα μπορείς να αντισταθείς. Όχι ότι δεν υπάρχουν αδυναμίες: πχ οι σκηνές στην ιχθυαγορά – που λειτουργεί ως ιδιότυπο χρηματιστήριο – δεν μπορούν να γίνουν εύκολα κατανοητές. Εντάξει, μικρή σημασία έχει αυτό. Πολύ δυνατή ταινία, που κατορθώνει να μην ξεπέσει στο μελόδραμα κι επικοινωνεί με θετικό πρόσημο τις αλήθειες της. Πενία τέχνας κατεργάζεται και ο Τζέσμαρκ όσο το παλεύει, μέχρι και βενζίνη - που παίρνει ως ψαράς σε μισή τιμή - προσπαθεί να μεταπουλήσει για να βγάλει λίγα φράγκα. Η σχέση του με τον μετανάστη από την Ασία αποτυπώνεται υπέροχα. Η δε ιστορία που λέει στον γιο του πριν από το προδιαγεγραμμένο φινάλε περικλείει απίστευτη δύναμη. 

Η νέα εποχή, ο... εκσυγχρονισμός και ο νεοφιλελευθερισμός επελαύνουν κι αφήνουν πίσω τους κατεστραμμένες παραδόσεις, κατεστραμμένους ανθρώπους, κατεστραμμένα luzzu. Αλλά ακόμα κι έτσι, ακόμα και ηττημένος, ο Τζέσμαρκ, ως άλλος Δον Κιχώτης, σαφώς με πιο σώας τας φρένας, θα παλέψει με τους ανεμόμυλους. Ποτέ, κανείς, δεν θα τον εμποδίσει να ψαρέψει. Ακόμα και χωρίς luzzu. Υπέροχη ταινία. Να τη δείτε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Φεβρουαρίου 2022 από την Weird Wave!

Oscar Noms Predix 2022: THE POWER OF BELFAST

Εναρχή ην η Ακαδημία (AMPAS= Academy of Motion Picture Arts and Sciences). Η οποία θα απονείμει τα 94α όσκαρς. Πότε η ανακοίνωση των οσκαρικών υποψηφιοτήτων; Ημέρα Τρίτη, 8 Φλεβάρη, στρημαριστά - ψιθυριστά να μου μιλάς. Πότε ψήφισαν τα Μέλη για δαύτες: Από τις 27 Γενάρη μέχρι 1η Φλεβάρη. Πόσοι ψήφισαν; Εδώ ανοίγει συζήτηση. Μετά το προ 5ετίας περίπου κάζο του #OscarsSoWhite, ξανοιχτήκαμε αρκετά. Πιάσαμε πιο πάνω από τα 9.000 Μέλη (από τα 6.000). Αθροίζοντας τα 187 κεφάλια μέσα στο 2021, έχουμε αισίως 9.487 Μέλη με δικαίωμα ψήφου, σύμφωνα με την καταμέτρηση της 24ης Γενάρη δις γίαρ. Οι προσκλήσεις ήταν 395, αλλά κάτι αρνήσεις (χλωμό), κάτι θάνατοι ή πέρασμα σε ανενεργό στάτους (μπας κι αποφύγουμε να ψηφίζουν οι 80άρηδες-ξέρεις υπέρ ποίων ταινιών πρόκειται κάθε χρόνο) είμαστε στα 9.487 με δικαίωμα ψήφου. 

Η ακριβής καταμέτρηση δίνει 9.573 ενεργά μέλη. Εκ των δεκαεπτά (17) κλάδων, οι 16 (μόνο οι ηθοποιοί μειώθηκαν κατά καμιά 20αριά) σημείωσαν μικρή αύξηση, με τους Μικρομηκάδες, τους Ανιμέητορς και τους υπευθύνους Οπτικών Εφφέ να κερδίζουν τα περισσότερα νέα Μέλη. Δες την κατανομή για να γουλάρεις: 

Ηθοποιοί: 1,336 (-23) 

Υπεύθυνοι διανομής: 150 (+8) 

Διευθυντές Φωτογραφίας: 290 (+8) 

Ενδυματολόγοι: 171 (+4) 

Σκηνοθέτες: 568 (+4) 

Ντοκιμαντερίστες: 618 (+23) 

Εξειδικευμένοι παραγωγοί: 681 (+18) 

Μοντέρ: 375 (+4) 

Μακιγιέρ και Κομμωτές: 231 (+7) 

Υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων: 605 (+18) 

Μουσικοί: 383 (+9) 

Παραγωγοί: 634 (+20) 

Διευθυντές παραγωγής: 387 (+5) 

Σχεδιαστές animation: 844 (+26) 

Ηχολήπτες: 550 (+14) 

Σχεδιαστές ειδικών εφέ: 606 (+26) 

Σεναριογράφοι: 504 (+5) 

Μέλη: 554 (+11) 

Συνολικά μέλη με δυνατότητα ψήφου: 9,487 (+187) 

Μέλη της Ένωσης: 86 (-9) 

Συνολικά ενεργά μέλη: 9,573 (+178) 

Επίτιμα μέλη: 914 (+33) 

Συνολικά ενεργά και ανενεργά μέλη: 10,487 (+211)

Ο καλός στρατιώτης Γκαρής λοιπόν περίμενε υπομονετικά για το κλείσιμο της ηλεκτρονικής κάλπης για να σερβίρει πρόβλεψες για τα νομινέσια. Στο κατόπι, πότε η τελική ψηφοφορία που θα αναδείξει τους νικητές στις 23 κατηγορίες; Από Πέμπτη, 17 Μάρτη έως Τρίτη 22 Μάρτη. Πότε η Απονομή; Κυριακή, 27 Μάρτη, πάντα από το ABC, με κεντρικό (άγνωστο ως τώρα) κεντρικό παρουσιαστή, μετά από μια τριετία. Τώρα που τα κάναμε λιανά πάμε στον προκείμενο ήχο πλάγιο β’, για τους γνωρίζοντας την ψαλτικήν. 

Χωρίς έπαρση δηλώ υπευθύνως ότι θα μπορούσα να είχον συγγράψει το παρόν τουτονί μήνα Οκτώβρη 2021 και κανείς να μην είχε πάρει χαμπέρι. Που ξεύρεις, μπορεί και να έχει συμβεί έτσι ακριβώς. Ο μηχανισμός των στούντιος είναι προδιαγραμμένος, με ελάχιστες (τιμητικές) εξαιρέσεις. Ξεκινώ λοιπόν με την εξής δήλωση: Η (επαναφορά στο πρόσφατο παρελθόν) εγγυημένη δεκάδα στην Καλύτερη ταινία θα είναι σίγουρα μια από τις κάτωθι: The Power of the Dog, Belfast, Licorice Pizza, Dune, West Side Story, King Richard, CODA, Don’t Look Up, Tick, Tick…Boom!, The Tragedy of Macbeth, Being the Ricardos, Nightmare Alley, Drive My Car, The Lost Daughter, House of Gucci, Spider-man: No Way Home. Ορίστε, τάβαλα και σε σειρά βάσει προβλέψεων για να σε διευκολύνω κάπως. ΚΑΜΙΑ άλλη δεν παίζει. Ευκολάκι θα μου πεις. Να σχολιάσω επιγραμματικά. 

Η ταινία της χρονιάς είναι το The Power of the Dog. Άχαστη η καλύτερη σκηνοθεσία όπως και το καλύτερο διασκευασμένο σενάριο για την Jane Campion. Καλύτερες ερμηνείες στις κατηγορίες τους για Benedict Cumberbatch και Kodi Smit–McPhee. Φωτογραφία, Μουσική, και πάει λέγοντας. Ο μόνος αντίπαλος είναι το Belfast. Ρετρό νοσταλγία σε άσπρο - μαύρο και ωδή στη φαμελιά από τα μάτια του μικρούλη Kenneth Branagh. Μπορεί να είναι η σειρά του, 10ετίες μετά το λανσάρισμά του ως νέος Olivier, έχοντας γράψει την αυτοβιογραφία του στα 28 του έτη. Το Licorice Pizza του Paul Thomas Anderson δεν είναι καθόλου οσκαρική ταινία, έχει μια καλιφορνέζικη 70s ανεμελιά και υποκριτική φρεσκαδούρα. Αν η Ακαδημία αποφασίσει να τον τιμήσει μετά από καμιά 10ριά (με τις φετινές) προσωπικές υποψηφιότητες, θα το πράξει πιθανότερα στον τομέα του Πρωτότυπου Σεναρίου.

Το Dune, παιδιόθεν όνειρο του Καναδού Denis Villneuve, είναι υπεράρτιο τεχνικά (όπου και αναμένεται να κυριαρχήσει), θα δηλώσει παρουσία σε πολλές κατηγορίες, όμως ήδη έχει προαναγγελθεί δεύτερο μέρος, καθότι το πρώτο ήταν περισσότερο μια θριαμβευτική εισαγωγή στην κυρία υπόθεση κι όχι ολοκληρωμένη θεματολογικά ταινία. Το West Side Story, παρότι επιτυχημένο ως καλλιτεχνική δημιουργία που απέφυγε έξυπνα να αντιγράψει το θρυλικό φιλμ του 1961 με τα 10 όσκαρ, ωστόσο, πέρα του ότι δεν αντέχει στην αναπόφευκτη σύγκριση, μήτε σπρώχνει ουσιαστικά τον μύθο παραπέρα, ξεχωρίζει για την πολιτικά ορθή αντιμετώπιση της πορτορικανής κοινότητας. Ο Μούσιας είναι πανάξια ιερή αγελάδα στο Hollywood και εδώ μοιάζει να υπογράφει το δικό του Hugo, της έτερης κινηματογραφικής θεότητας Marty Scorsese. Πολλές υποψηφιότητες το συμπέρασμα, με φαβορί την Ariana DeBose στον Β’ Γυναικείο ρόλο. 

Το King Richard, όχημα του Will Smith (έχει υπάρξει πολύ καλύτερος στο Ali και το The Pursuit of Happyness) προς το περιπόθητο όσκαρ, δεν έχει θέση αξιολογικά στη δεκάδα, όμως θεματολογικά και από πλευράς diversity / διαφορετικότητας (καταλαβαινόμαστε υποθέτω), παίζει γερά. Το CODA είναι εντυπωσιακά αυθεντικό, ειλικρινές και πειστικότατο στην αναπαράσταση της ζωής μέσα σε μια οικογένεια κωφών που κερδίζει ως φιλμ όσο και - φυσικά - ως μήνυμα. Το Don’t Look Up είναι τραγικό ως αποτέλεσμα, ιδωμένο υπό το πρίσμα του πλήθος ταλέντου που χρησιμοποιείται, ιδιαίτερα στο καστ. Μολαταύτα, τόσο το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, όσο και η καταφανώς liberal ιδεολογία του είναι βούτυρο στο ψωμί της τρανής πλειοψηφίας της Ακαδημίας. Το Tick, tick…Boom! διαθέτει την υπογραφή - φετίχ του Lin Manuel Miranda (Hamilton) και έναν Andrew Garfield να τα δίνει όλα με άγνοια καλλιτεχνικού κινδύνου. 

Το The Tragedy of Macbeth (το είδε κανείς;) μοστράρει κλασικό Σέξπηρ με πρωταγωνιστικό ζευγάρι τους ογκόλιθους Washington - McDormand κι όλα δαύτα με την πρώτη Coen υπογραφή...νέου τύπου. Εδώ κάπου αφήνουμε τη σιγουριά της δεκάδας, πλέοντας σε θολά νερά καθότι για διαφορετικούς λόγους το πράμα περιπλέκεται με έναν τρόπο. To Being the Ricardos είναι μια ακόμη κτηνωδώς πληθωριστική σουξουμουξιά (γιατί έτσι μας αρέσει) του Aaron Sorkin, που υποτίθεται βιογραφεί τη Lucille Ball αλλά ούτε η Nicole (που είναι ηθοποιάρα και θα είναι και υποψήφια)μοιάζει, ούτε κωμωδία έχει, παρά θεωρίες συνωμοσίας και κουραστικό παρασκήνιο. Το Drive My Car, γιαπωνέζικο, αγαπημένο των αμερικανικών ενώσεων κριτικών, φαβορί για Best International Feature, έχει ελπίδες να παρεισφρήσει στο TOP10, όσες και να πλαισιώσει την σκηνοθετική πεντάδα (Ryusuke Hamaguchi) ή τα διασκευασμένα σενάρια. 

To Nightmare Alley είναι άνισο, φορτωμένο σε τεχνικό επίπεδο όπου και αναμένεται να μαζέψει υποψηφιότητες, όμως φαίνεται να μένει στην απέξω για λίγο. Προσέχουμε την Cate Blanchett στην κατηγορία Υποστηρικτικού Γυναικείου ρόλου. Το The Lost Daughter είναι ο προσωπικός θρίαμβος της Maggie Gyleenhaal, συνεπικουρούμενης από την Olivia Coleman που δε φαίνεται να έχει αντίπαλο για το 2ο όσκαρ της τώρα που το φαβορί Kristen Stewart δεν εμφανίστηκε καν στα SAGs. O Sir Ridley Scott στα 80 του έβγαλε δυο αξιοπρόσεχτα φιλμ, με το House of Gucci να έχει ισχνές ελπίδες ελέω του τυφώνα Gaga που πάει για τις 2/2 υποψηφιότητες ως πρωταγωνίστρια στα όσκαρ. Τέλος υπάρχει αυτός ο μπουναμάς το Spider-man: No Way Home που έσωσε την παρτίδα του περσινού μπόξ όφις, χαρίζοντας μια multiverse συγκινησιακή εμπειρία και είναι ακριβώς εκεί που πολλοί αναρωτώνται σάμπως τελικά ήρθε η ώρα να το ξανοίξουμε το παιγνίδι μπας και σώσουμε τον Θεσμό και τα tv ratings; 

Ακολουθούν οι συνολικές προβλέψεις μου σε ΟΛΕΣ τις κατηγορίες, κατά παράδοση. Θα επανέλθω αμέσως μετά την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων την Τρίτη 8 Φλεβάρη, μόνο στο Moviesltd.gr. Είμαστε ακόμη ζωντανοί και ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες, οσκαρικές και μη!

ΤΕΛΙΚΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΟΣΚΑΡΙΚΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΩΝ

BEST PICTURE 

1 The Power Of The Dog

2 Belfast

3 Licorice Pizza

4 Dune

5 West Side Story

6 Coda

7 King Richard

8 Don't Look Up

9 Tick Tick...Boom!

10 The Tragedy Of Macbeth

BEST DIRECTOR 

1 Jane Campion / The Power Of The Dog

2 Denis Villeneuve / Dune

3 Steven Spielberg / West Side Story

4 Paul Thomas Anderson / Licorice Pizza

5 Ryusuke Hamaguchi / Drive My Car

BEST ACTRESS 

1 Olivia Colman / The Lost Daughter

2 Lady Gaga / House Of Gucci

3 Jessica Chastain / The Eyes Of Tammy Faye

4 Kristen Stewart / Spencer

5 Nicole Kidman / Being The Ricardos

BEST ACTOR 

1 Benedict Cumberbatch / The Power Of The Dog

2 Denzel Washington / The Tragedy Of Macbeth

3 Andrew Garfield / Tick Tick...Boom!

4 Will Smith / King Richard

5 Peter Dinklage / Cyrano

BEST SUPPORTING ACTRESS 

1 Ariana DeBose / West Side Story

2 Kirsten Dunst / The Power Of The Dog

3 Ruth Negga / Passing

4 Caitriona Balfe / Belfast

5 Aunjaune Ellis / King Richard

BEST SUPPORTING ACTOR 

1 Kodi Smit-McPhee / The Power Of The Dog

2 Troy Kotsur / Coda

3 Jared Leto / House Of Gucci

4 Bradey Cooper / Licorice Pizza

5 Ciaran Hinds / Belfast

BEST ADAPTED SCREENPLAY 

1 The Power Of The Dog

2 The Lost Daughter

3 Coda

4 West Side Sory 

5 Drive My Car

BEST ORIGINAL SCREENPLAY 

1 Licorice Pizza

2 Belfast

3 King Richard 

4 Being The Ricardos

5 Parallel Mothers

BEST CINEMATOGRAPHY 

1 Dune

2 The Power Of The Dog

3 The Tragedy Of Macbeth

4 Belfast

5 Nightmare Alley

BEST COSTUME DESIGN 

1 Cruella

2 Dune

3 House Of Gucci

4 Spencer

5 West Side Story

BEST FILM EDITING 

1 Dune

2 Belfast

3 The Power Of The Dog

4 Licorice Pizza 

5 West Side Story

BEST MAKE UP AND HAIRSTYLING 

1 The Eyes Of Tammy Faye

2 Dune

3 Cruella 

4 House Of Gucci

5 West Side Story

BEST PRODUCTION DESIGN 

1 Dune

2 The French Dispatch

3 The Tragedy Of Macbeth

4 West Side Story

5 Nightmare Alley

BEST SCORE 

1 Dune

2 The Power Of The Dog

3 Parallel Mothers

4 Don't Look Up

5 The French Dispatch

BEST SONG 

1 No Time To Die / No Time To Die

2 Dos Oruguitas / Encanto

3 Down To Joy / Belfast

4 Be Alive / King Richard

5 Just Look Up / Don't Look Up 

BEST SOUND 

1 Dune

2 West Side Story 

3 No Time To Die

4 Tick Tick...Boom!

5 The Power Of The Dog

BEST VISUAL EFFECTS 

1 Dune

2 The Matrix Ressurections

3 Shang Chi And The Legend Of The Ten Rings

4 Spider-Man: No Way Hope

5 Eternals

BEST ANIMATED FEATURE 

1 Encanto

2 Flee

3 Raya And The Last Dragon

4 The Mitchells vs The Machines

5 Luca

BEST DOCUMENTARY FEATURE 

1 Flee

2 Summer Of Soul

3 The Rescue

4 Procession

5 The Velvet Underground 

BEST INTERNATIONAL FILM 

1 Drive My Car

2 Flee

3 The Worst Person In The World 

4 Compartment No 6 

5 A Hero

BEST ANIMATED SHORT 

1 Step Into The River

2 Us Again 

3 The Windshield Wiper

4 Only A Child

5 The Musician

BEST DOCUMENTARY SHORT 

1 The Queen Of Basketball

2 When We Were Bullies

3 Audible

4 Three Songs For Benazir

5 Coded: The Hidden Love Of J.C.Leyendecker

BEST LIVE ACTION SHORT 

1 When The Sun Sets

2 Tala'vision 

3 Censor Of Dreams

4 The Criminals

5 Frimas

Η καρδιά του σκότους

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

The Horror... The Horror...

Ο Andreas Fontana γεννήθηκε στη Γενεύη της Ελβετίας το 1982. Αφού πήρε πτυχίο Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες όπου εκπαιδεύτηκε ως βοηθός παραγωγής, ενώ το 2010 πήρε πτυχίο κινηματογράφου από το ECAL της Λωζάννης και το HEAD της Γενεύης. Η πρώτη του μικρού μήκους ταινία, «Cotonov Vanished» (2009), βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Vision du Réel της Νιόν και το Festival dei Popoli της Φλωρεντίας. Η τελευταία του μικρού μήκους «Pedro M, 1981» (2015), ήταν υποψήφια στα Swiss Film Awards. To 2016 έλαβε μαζί με τη Zahra Vargas το Upcoming Lab Prize για το ντοκιμαντέρ «Nothingwood», ενώ εργάζεται επίσης ως βοηθός παραγωγής και σεναριογράφος.

Το Azor (που, να σημειώσουμε, δεν έχει καμία σχέση με... σκυλιά) είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας. Το σενάριο της ταινίας το εμπνεύστηκε από τον παππού του, ο οποίος, μετά από καριέρα στο διπλωματικό σώμα, εργάστηκε σε ιδιωτική τράπεζα. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ της Μόσχας, στις 25 Απριλίου του 2021. Ακολούθησε η προβολή της στο φεστιβάλ Βερολίνου τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς (στην Berlinale θα έκανε παγκόσμια πρεμιέρα αν το φεστιβάλ διεξάγονταν κανονικά, τον Φεβρουάριο, κάτι που δεν έγινε λόγω της πανδημίας του κορωναϊού), όπου έλαβε μέρος στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού (επίσης διαγωνιστικό) τμήμα «Encounters». Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την πραγματοποίησε στις «Νύχτες Πρεμιέρας» τον Σεπτέμβριο του 2021, όπου έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα.

Η υπόθεση: Αργεντινή, 1980. Στην εξουσία βρίσκεται ο δικτάτορας αντιστράτηγος Χόρχε Ραφαέλ Βιντέλα, μετά από το πραξικόπημα της 24ης Μαρτίου του 1976, που κατέλυσε τη δημοκρατία κι έριξε από την κυβέρνηση την Ιζαμπέλ Περόν. Στη χώρα, δύο χρόνια μετά το Μουντιάλ που διεξήχθη εκεί, επικρατεί άγρια καταστολή, ενώ σοβεί κι έντονη οικονομική κρίση μετά την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Ο Ελβετός τραπεζικός Ρενέ Κις που δραστηριοποιείται στη χώρα της Λατινικής Αμερικής, εξαφανίζεται κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, χωρίς να αφήσει πίσω του κανένα σημείο ζωής. 

Ο συνεταίρος του Ιβάν Ντε Βιλ, μαζί με τη σύζυγό του, Ινές, αποφασίζουν να πάνε από την Ελβετία στο Μπουένος Άιρες. Ο Ιβάν θέλει από τη μία να έρθει σε επαφή με το εγχώριο πελατολόγιο κι από την άλλη να μάθει τι συνέβη στον συνέταιρό του. Και χωρίς να το καταλάβει, θα αρχίσει να βυθίζεται σε ένα μυστήριο, που εκτυλίσσεται πίσω από τις βαριές πόρτες μεγαλοαστικών γραφείων και τους πυκνούς κήπους των νεόπλουτων ευνοούμενων του καθεστώτος...

Η άποψή μας: Έχει κάτι το εθιστικό τούτη η αταξινόμητη ταινία. Κάτι στο οποίο δεν μπορείς να αντισταθείς. Κάτι που σε βυθίζει μέσα της, χωρίς, φαινομενικά, να δικαιολογείται κάτι τέτοιο. Γιατί, δράση δεν υπάρχει. Γιατί, χώρος για έρωτες και ρομάντζα δεν υπάρχει. Γιατί, κλάματα, ξεσπάσματα και μελοδράματα, δεν υφίστανται. Αυτό που υπάρχει είναι μια αίσθηση διαρκούς απειλής. Αυτό που υπάρχει είναι η πηχτή κινούμενη άμμος του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό που υπάρχει είναι η κατάδυση ενός ανθρώπου στα πιο βαθιά σκοτάδια της ψυχής του και η ανάδυσή του ως μη-ανθρώπου. 

Ο πρωτοεμφανιζόμενος σε μεγάλου μήκους ταινία σκηνοθέτης εμφανίζει μια σιγουριά που πολύ πιο πολύπειροι συνάδελφοί του δεν έχουν και θα τη ζήλευαν. Με απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών του μέσων πετυχαίνει πρώτα από όλα στην απόδοση της εποχής. Η χρωματική παλέτα που επιλέγει είναι χαρακτηριστική των ταινιών των eighties, με τον διευθυντή φωτογραφίας να πετυχαίνει έναν μικρό άθλο. Αλλά και τα βλέμματα, οι κουβέντες, οι γκριμάτσες αποτυπώνουν το μότο του νεοφιλελευθερισμού: φάε για να μην φαγωθείς. Όταν η άρχουσα τάξη της Αργεντινής, με την αστεία δικαιολογία του κομουνισμού ως νούμερο ένα εσωτερικού εχθρού, ξεφορτώθηκε ενοχλητικές φωνές και παρουσίες και ρήμαξε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε από δημόσιο πλούτο, τα μέλη της άρχισαν να στρέφονται το ένα εναντίον του άλλου. Παρεάκια πλιατσικολογούσαν και προσπαθούσαν να διασφαλίσουν πως ο πλούτος τους θα έμενε ακέραιος. Ιδίως όταν κατάλαβαν πως η χούντα έπαψε να τους... βολεύει. 

Τι πιο απλό λοιπόν από το να στραφούν σε ιδιωτικούς τραπεζίτες. Ακούγονται κάποια στιγμή μέσα στην ταινία τα εξής λόγια: «Οι ιδιωτικές τράπεζες είναι εντελώς διαφορετικές από τις εμπορικές τράπεζες. Είναι σαν να συγκρίνεις αεροπλάνο της γραμμής με ιδιωτικό τζετ». Ο Κις ήταν πολύ αγαπητός για τους πελάτες του. Που με τα λόγια τους, χτίζουν έναν μύθο. Έναν μύθο ανάλογο του συνταγματάρχη Κουρτζ. Ναι, αν αυτό δεν είναι το πρώτο και το μοναδικό κείμενο που διαβάζετε για την ταινία, θα το έχετε δει γραμμένο από τους πάντες: υπάρχει ευθεία αναλογία με το «Αποκάλυψη τώρα», την ταινία του Coppola που «γεννήθηκε» από το βιβλίο «Η καρδιά του σκότους» του Joseph Conrad. 

Πόσο μάλλον που στο τελευταίο κομμάτι, ο αστός, ευγενής και χαμηλών τόνων Ιβάν διασχίζει την ζούγκλα με κανό, ως άλλος Martin Sheen, για να πετύχει τον σκοπό του. Που δεν είναι να σκοτώσει τον Κουρτζ. Αλλά να απολέσει την όποια αθωότητα του είχε απομείνει, να περάσει τον Ρουβίκωνα και να κάνει το ντιλ της ζωής του, με αντίτιμο την ανθρωπιά του... Πιο φοβιστικός από όλους τους διεφθαρμένους, ο μεγαλοπαπάς. Πιο ανατριχιαστικά από όλα, τα εγκλήματα που γίνονται σε πάρτι με μεγαλόσχημους, πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, επίπλαστη ευγένεια και χαλαρές χειραψίες, σαν μελάτες μαλαπέρδες. Και τι ακριβώς σημαίνει «Αζόρ»; Στην κωδικοποιημένη γλώσσα των τραπεζικών σημαίνει «Πάψε. Πρόσεχε τι λες». Ο Fontana προσέχει τι λέει. Το θέμα είναι όσοι τον ακούσουν, όσοι δουν την ταινία του, να καταλάβουν...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιανουαρίου από την Cinobo!