Daniel '16 Poster ΠόστερDaniel '16
του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου. Με τους Nikolas Kisker, Αλέξανδρο Λιακόπουλο Μπούχχολτς, Filopateer Adel Hafiz Anas Mogras, Βασίλη Κουκαλάνι, Marlene Kaminsky, Κωστή Καλλιβρετάκη, Κωστή Σειραδάκη, Adrian Frieling.


Sweet Sixteen
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα παιδί μετράει τ' άστρα

Ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος γεννήθηκε το 1967 στο Αρματολικό Τρικάλων. Σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στο Πανρωσικό Κρατικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Μόσχας (VGIK). Έχει σκηνοθετήσει... τα πάντα! Έχει γυρίσει μικρού μήκους ταινίες μυθοπλασίας. Έχει γυρίσει μικρού μήκους ντοκιμαντέρ. Έχει γυρίσει μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ. Έχει σκηνοθετήσει τηλεοπτικές σειρές. Κι έχει σκηνοθετήσει και δύο μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας. Η μία ήταν το «Ο γιος του φύλακα», πίσω στα 2006. 14 χρόνια μετά έρχεται η σειρά του Daniel '16.

Daniel '16 Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου συμμετέχει στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού τμήμα «Γνωρίστε τους γείτονες», κερδίζοντας τελικά το βραβείο κοινού.

Η υπόθεση: Ο Ντάνιελ είναι ένας πιτσιρικάς, στα όρια της εφηβείας, από τη Γερμανία, ο οποίος εξαιτίας ενός παραπτώματός του, στέλνεται σε κοινωνική δομή του γερμανικού κράτους, που λειτουργεί στην Ελλάδα, στον Έβρο, πολύ κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Η συγκεκριμένη δομή, για ανήλικους προερχόμενους από γερμανόφωνες χώρες με αποκλίνουσα ή ήπια παραβατική συμπεριφορά, έχει γνωρίσει και καλύτερες ημέρες. Πλέον, βιώνει την παρακμή, μιας που εκτός από τον Ντάνιελ φιλοξενεί μόνο ένα ακόμα – νεαρότερο – αγόρι, τον Μαξ. Ο Ντάνιελ είναι σκληρός, δυνατός και ευαίσθητος. Στην αρχή, δεν μιλάει καθόλου, παρά μόνο για να ζητήσει επιτακτικά να επικοινωνήσει με τη μητέρα του στη Γερμανία, του λείπει ο σκύλος του και δείχνει απροσπέλαστος. Η συνάντησή του με έναν πολύ μικρότερό του σε ηλικία Σύρο πρόσφυγα, τον Νιντάλ, θα είναι καθοριστική και για τους δυο τους.

Η άποψή μας: Είναι ευχής έργο το γεγονός ότι ο ελληνικός κινηματογράφος διαθέτει έναν τόσο ενδιαφέροντα δημιουργό, όπως ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος. Ο έμπειρος ντοκιμαντερίστας μπορεί να έχει επιχειρήσει μόλις δύο φορές να γυρίσει ταινία μυθοπλασίας (και μιλάμε για μια καριέρα σχεδόν 30 χρόνων, έτσι;), κάθε ταινία του όμως, σε όποιο κινηματογραφικό είδος κι αν ανήκει, όποια κι αν είναι η διάρκειά της, διαθέτει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το ξεχωριστό, κάτι το ενδιαφέρον. Είναι γεγονός ότι στην τεκμηρίωση ο Κουτσιαμπασάκος τα καταφέρνει (πολύ) καλύτερα από τη μυθοπλασία. 

Είναι όμως επίσης γεγονός πως είτε σε μυθοπλασία είτε σε ντοκιμαντέρ ο δημιουργός ξύνει πέρα από την φολκλόρ επιφάνεια της ελληνικής ενδοχώρας και παραδίδει ταινίες που ακουμπάνε σε κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό. Ευθυγραμμίζεται με το σινεμά του Loach και των αδελφών Dardenne και προσεγγίζει τα θέματά του με μια τρομερή ευαισθησία, με μια οξεία κοινωνική ματιά. Ο παρεξηγημένος Ντάνιελ θα μεγαλώσει βίαια. Χωρίς να έχει γνωρίσει τον πατέρα του, εντέλει λειτουργεί ο ίδιος ως πατρική φιγούρα. Γι' αυτόν τον θαυμάζει ο Μαξ. Γι' αυτό θα τον εμπιστευθεί ο πιτσιρίκος πρόσφυγας. Με την τρυφερότητά του να καμουφλάρεται κάτω από τσαμπουκαλεμένη συμπεριφορά και έντονη παρουσία, ο Ντάνιελ θα επιχειρήσει πολλές φορές να το «σκάσει». Στο φινάλε, θα κάνει την ανατροπή. Και θα το «σκάσει» με τον δικό του τρόπο. 

Γλυκύτατη ταινία, που με αφοπλιστική ειλικρίνεια και καθαρό βλέμμα κοινωνεί την αλήθεια της χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Χωρίς στόμφο αλλά με ένταση. Χωρίς βαριά κουλτούρα να φύγουμε αλλά με παλμό. Και ανθρωπιά.

Daniel '16 Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Δεκεμβρίου 2021 από την Cinobo!
Περισσότερα... »

Μην Κοιτάτε Πάνω (Don't Look Up) PosterDon't Break me down! Η ταινία Μην Κοιτάτε Πάνω (Don't Look Up) αφηγείται την ιστορία δύο χαμηλόβαθμων αστρονόμων που καλούνται να αναλάβουν μια τεράστια εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης και να προειδοποιήσουν την ανθρωπότητα για την έλευση ενός κομήτη που θα καταστρέψει τον πλανήτη Γη. Σε σενάριο και σκηνοθεσία Adam McKay (The Big Short, Vice).

Μην Κοιτάτε Πάνω (Don't Look Up) Movie

Καταιγισμός αστέρων με τους Leonardo DiCaprio, Jennifer Lawrence, Rob Morgan, Jonah Hill, Mark Rylance, Tyler Perry, Timothée Chalamet, Ron Perlman, Ariana Grande, Scott Mescudi, Cate Blanchett, Meryl Streep, να υπόσχονται πως ακόμα και το επερχόμενο τέλος του πλανήτη είναι αναπόφευκτα κωμικό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Δεκεμβρίου 2021 από την Odeon!

Περισσότερα... »

West Side Story PosterRomeo And Juliet! Το κορυφαίο μιούζικαλ όλων των εποχών επιστρέφει ανανεωμένο από τον κορυφαίο σκηνοθέτη του Χόλιγουντ, Steven Spielberg που εκπληρώνει το όνειρο μιας ζωής και σκηνοθετεί το σύγχρονο ριμέικ του West Side Story, της διαχρονικής θεατρικής παράστασης και της επικής ταινίας των 10 Όσκαρ. Ο βραβευμένος με Tony και Pulitzer θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Tony Kushner, σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη, προσεγγίζει το υλικό με διάθεση να ρίξει φως σε σύγχρονα ζητήματα όπως το μεταναστευτικό και τη μισαλλοδοξία, ενώ το λαμπερό καστ τιμά την αυθεντική καταγωγή των λατινοαμερικανών χαρακτήρων της ιστορίας. Η θρυλική μουσική του Leonard Bernstein και το ανυπέρβλητο λιμπρέτο του Stephen Sondheim έχουν την τιμητική τους, ενώ ο Spielberg φρόντισε να αναθεωρήσει σκηνές και διαλόγους για χάρη της απαραίτητης αληθοφάνειας και του εύστοχου κοινωνικού σχολιασμού. Νέα Υόρκη των '50s: Ένας απαγορευμένος έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε ένα αγόρι και ένα κορίτσι διαφορετικών φυλετικών καταγωγών. Οι αντίπαλες συμμορίες παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους και η δραματική τροπή μοιάζει αναπόφευκτη.

West Side Story Movie

Στο ριμέικ εμφανίζεται η εμβληματική Rita Moreno της πρώτης ταινίας σε ρόλο ειδικά γραμμένο για εκείνη και συμπρωταγωνιστεί πλάι στον απίθανο Ansel Elgort και την πρωτοεμφανιζόμενη και σαρωτική Rachel Zegler, το ζευγάρι που υποδύεται την αμερικανική εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Το καστ συμπληρώνουν οι Ariana De Bose, David Alvarez, Mike Faist, Briand’ Arcy James, Corey Stoll και Josh Andrés Rivera.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Δεκεμβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Περισσότερα... »

Η νύμφη του νερού (Undine) Poster ΠόστερΗ νύμφη του νερού
του Christian Petzold. Με τους Paula Beer, Franz Rogowski, Maryam Zaree, Jacob Matschenz, Anne Ratte-Polle.


Δαιμονία Νύμφη
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Έρωτας μέχρι... θανάτου

Αυτή είναι η ένατη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 14 Σεπτεμβρίου του 1960 στην πόλη Χίλντεν της Γερμανίας Christian Petzold. Η έως τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Μια ασυνήθιστη κατάσταση» (Die innere Sicherheit/ The State I Am In, 2000), «Wolfsburg» (2003), «Gespenster» (Ghosts, 2005), «Yella» (2007), «Όνειρα απατηλά» (Jerichow, 2008), Barbara (2012), «Το τραγούδι του φοίνικα» (Phoenix, 2014), Transit (2018) και τώρα «Η νύμφη του νερού» (Undine, 2020). Από αυτές τις εννιά ταινίες: α) οχτώ έχουν ως τίτλο μια λέξη, β) τρεις έχουν το όνομα μιας γυναίκας ως τίτλο (Yella, Barbara, Undine) και γ) στις πέντε από αυτές, πρωταγωνιστεί η Nina Hoss. Στις δύο τελευταίες του ταινίες εμπιστεύτηκε τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στο δίδυμο Paula Beer και Franz Rogowski.

Η νύμφη του νερού (Undine) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία Undine έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2020, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα (κι αυτή είναι η πέμπτη συνολικά ταινία του που συμμετείχε στο διαγωνιστικό της Berlinale), κερδίζοντας την Αργυρή Άρκτο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την Paula Beer και το βραβείο της FIPRESCI για το συγκεκριμένο τμήμα. Η πανελλήνια πρεμιέρα του φιλμ έγινε στο περσινό φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας», όπου προβλήθηκε ως ταινία λήξης.

Η υπόθεση: Σύμφωνα με έναν αρχαίο μύθο, η Ουντίνε είναι μια νύμφη του νερού. Ο έρωτάς της με έναν θνητό, της επιτρέπει να έχει ανθρώπινη μορφή. Όταν όμως εκείνος την εγκαταλείπει για κάποια άλλη, θα πρέπει να τον σκοτώσει και να επιστρέψει στο νερό, όπου ανήκει... Η Ουντίνε είναι μια 25χρονη νεαρή και όμορφη κοπέλα, η οποία είναι ιστορικός κι εργάζεται κάνοντας ξεναγήσεις σχετικά με την αστική ανάπτυξη του Βερολίνου, σε ένα από τα μουσεία της γερμανικής πρωτεύουσας. Έχει σχέση με τον Γιοχάνες, ο οποίος όμως της ζητάει να χωρίσουν. Αν ακολουθούσε τις επιταγές του μύθου, θα έπαιρνε εκδίκηση από τον Γιοχάνες και θα τον σκότωνε. 

Όμως, η Ουντίνε αψηφά τον μύθο. Δεν θέλει να επιστρέψει στην κατάρα, στη λίμνη, μέσα στο δάσος. Δεν θέλει να φύγει. Θέλει να αγαπήσει. Έτσι, γνωρίζει κάποιον άλλον. Έτσι, γνωρίζει τον Κρίστοφ, ο οποίος δουλεύει ως βιομηχανικός δύτης. Ο έρωτάς τους θα είναι δυνατός και θυελλώδης. Το παρελθόν, όμως, παραμονεύει.

Η άποψή μας: Είναι ιδιοσυγκρασιακός σκηνοθέτης ο Christian Petzold. Είναι ιδιαίτερος και ξεχωριστός. Με τούτη την ταινία συνεχίζει τον μοναχικό του δρόμο. Δεν φτάνει τις επιδόσεις προηγούμενων δημιουργιών του, δεν μπορείς όμως παρά να παραδοθείς στη μαγεία του σκηνοθετικού του αγγίγματος. Έχει έναν τρόπο να σε συνεπαίρνει ακόμα και με τις πιο... μπανάλ συνθήκες. Δηλαδή, πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει η αστική εξέλιξη του Βερολίνου ως subplot, που παρουσιάζεται ως διάλεξη, σαν να παρακολουθούμε ντοκιμαντέρ μέσα στην ταινία μυθοπλασίας; Η απάντηση: πολύ μεγάλο! Ακούς την (υπέροχη) Paula Beer να αναλύει από την (σλάβικης προέλευσης πιθανότατα) ονομασία του Βερολίνου μέχρι τις διαφορές των επιμέρους τομέων της ξεχωριστής αυτής πόλης που επί δεκαετίες ήταν διαιρεμένη στα τέσσερα (!!!) και παρακολουθείς υπνωτισμένος! 

Μετά από καιρό ο Petzold τοποθετεί την ιστορία που παρουσιάζει στο σήμερα κι όχι στο παρελθόν. Συνεχίζει όμως να δημιουργεί αυτό το ξεχωριστό μπλεντ ρεαλισμού και φαντασίας, σαν να είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Η Ουντίνε είναι μια σύγχρονη γυναίκα. Είναι όμως και η... νύμφη του μύθου. Η απειλή που εκτοξεύει προς τον Γιοχάνες, όταν εκείνος της λέει να χωρίσουν, είναι «αληθινή». Είναι η κατάρα της: μπορεί να ζει στο σήμερα αλλά το παρελθόν της, αυτό το αρχαϊκό κομμάτι μέσα της, είναι κάτι από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει. Όταν γνωρίζει τον Κρίστοφ, η κατάρα ξεχνιέται. Τους ενώνει το νερό. Από την πρώτη στιγμή που γνωρίζονται – η σκηνή με το σπάσιμο του ενυδρείου είναι απλά καταπληκτική – το νερό παίζει βασικό ρόλο στη σχέση τους. 

Ναι, είναι αυτό που τους ενώνει. Είναι όμως κι αυτό που τους χωρίζει. Αρχικά, ο Κρίστοφ θα βγάλει κομμάτια σπασμένου γυαλιού από το κορμί της Ουντίνε, στην πρώτη τους κοινή υδάτινη εμπειρία. Στη δεύτερη, όπου η Ουντίνε θα παρασυρθεί και θα μπερδευτεί ανάμεσα στην ανθρώπινη υπόστασή της και τη μυθική, κινδυνεύοντας να πνιγεί, θα της δώσει το φιλί της ζωής, κάνοντάς της καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση, στο ρυθμό του «Stayin' alive» των Bee Gees (και κοίτα να δεις, δεύτερη φορά στη φετινή σεζόν που κάποιος σώζει κάποιον άλλον στο ρυθμό τραγουδιού – στο «Titane» μην ξεχνάμε πως ήταν το «Macarena»). Στην τρίτη, ο καθένας πλέον θα έχει επιλέξει το habitat του. Προηγουμένως, η Ουντίνε θα έχει εκπληρώσει το (μοιραίο) κάρμα της, πραγματώνοντας την «προφητεία» και ο Κρίστοφ θα φτάσει λίγο πριν το επέκεινα, όταν μια υποβρύχια εργασία πάει στραβά. Ναι, είναι ερωτευμένοι, απόλυτα, ναι, ο Κρίστοφ θα φωνάξει «Ουντίνε» ωσάν νέος Κοβάλσκι που φωνάζει «Στέλλα» από το «Λεωφορείον ο Πόθος», αλλά... το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. 

Ως θεατής, πρέπει λίγο να μπεις στο παιχνίδι για να το απολαύσεις όλο αυτό. Λίγο να αφήσεις τις άμυνές σου χαλαρές. Λίγο να πάρεις τα πράγματα ως παραμύθι, ως όνειρο (δεν είναι τυχαίο ότι βλέπουμε και τους δύο πρωταγωνιστές να κοιμούνται κατά τη διάρκεια της ημέρας). Αν μπορούσε ο σκηνοθέτης να διατηρήσει την ισορροπία μέχρι τέλους και να μην τη χαλάσει με τη δυστοκία του φινάλε, θα μιλούσαμε για ένα αριστούργημα. Κι έτσι όμως έχουμε μια ταινία απολύτως σημαντική, που λειτουργεί ως βάλσαμο στο μεγαλύτερο μέρος της για τα ταλαιπωρημένα ματάκια μας. Το ζευγάρι Beer - Rogowski συμβάλλουν τα μάλα στο να λειτουργήσει το όλον. Και το τεράστιο γατόψαρο θα συνεχίσει να κόβει βόλτες στα νερά κοντά στο Βερολίνο. Ή μπορεί και όχι...

Η νύμφη του νερού (Undine) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Νοεμβρίου 2021 από την AMA Films!
Περισσότερα... »

Ghostbusters: Legacy (Ghostbusters: Afterlife) Poster ΠόστερGhostbusters: Legacy
του Jason Reitman. Με τους Carrie Coon, Finn Wolfhard, Mckenna Grace, Paul Rudd, Logan Kim, Celeste O'Connor, Bill Murray, Dan Aykroyd, Ernie Hudson, Annie Potts, Sigourney Weaver, Bokeem Woodbine, Marlon Kazadi, Sydney Mae Diaz, Tracy Letts, Josh Gad, J. K. Simmons, Olivia Wilde.

If there's something strange...
του zerVo (@moviesltd)

Ουδέποτε η περίπτωση των Ghostbusters έπαιξε ψηλά στις προτιμήσεις του εγχώριου σινεφίλ κοινού. Ούτε καν σε εκείνη την πρώτη τους φορά, στο μακρινό 1984, όταν είχε προηγηθεί της προβολής μια καταιγίδα προμοταρίσματος, με τις σούπερ ειδικές αναφορές στα σπέσιαλ εφέ του φιλμ, ενόσω το τραγουδάκι του θρυλικού Ray Parker έπαιζε σε όλα τα ραδιόφωνα. Το κοινό δεν υπέκυψε ούτε στην φαντασμαγορία της εικόνας, ούτε στην μεταφυσικότητα του θέματος, ούτε στο χιούμορ που το καρτερούσε σημαντικά περισσότερο. Το ίδιο φυσικά συνέβη με τα, πολύ πιο χλιαρά του ορίτζιναλ, σίκουελς, με τον θρύλο να παραμένει ζωντανός μεν, όχι όμως στον δικό μας τόπο. Μια παγωνιά που ίσχυσε επίσης και στην προ πενταετίας (τραγική) female εκδοχή της πασίγνωστης ιστορίας, που όπως ήλθε έτσι κι έφυγε. Έλα όμως που η περίπτωση του Ghostbusters: Legacy είναι κάτι κομματάκι διαφορετικότερο, από ότι νομίσαμε όταν ανακοινώθηκε...

Ghostbusters: Legacy (Ghostbusters: Afterlife) Quad Poster
Έχοντας αποτραβηχτεί από τον πολύβουο κόσμο εδώ και καιρό, παλεύοντας με τους δικούς τους δαίμονες, όπως πιστεύει ο περισσότερος ορθολογικός κόσμος, στην υπερβολικά ήσυχη κωμόπολη του Σάμερβιλ, κάπου στις άκριες της Οκλαχόμα, ο βετεράνος, όσο και διαβόητος, κυνηγός στοιχειών, Έγκον Σπένγκλερ, θα φύγει απρόσμενα από την ζωή. Η απομακρυσμένη θυγατέρα του Κάλι, μοναχική μητέρα δύο παιδιών στην εφηβεία, του έξυπνου και ευρηματικού Τρέβορ και της μελετηρής σε κάθετι επιστημονικό Φίμπι, αντιμετωπίζοντας αμέτρητα οικονομικά ζόρια, θα αποφασίσει να μετακομίσει από την μεγαλούπολη στο σπίτι του, όχι και τόσο συμπαθή, απελθόντα γονιού της. Πιστεύοντας πως αυτή η παροχή της οικίας, είναι η μοναδική χάρη που έπραξε υπέρ της, από τον καιρό που την παράτησε παιδούλα, για να ασχοληθεί με την καταδιωκτική μανία του.

Από τις πρώτες κιόλας στιγμές στην ξύλινη, φτωχική καλύβα, που κάθε της τοίχος κρύβει αμέτρητα μυστικά, η μικρούλα Φίμπι θα αντιληφθεί πως κάτι παράξενο συμβαίνει. Αίσθηση που θα της σχηματιστεί για ολάκερη την νέα της γειτονιά, που εκτείνεται ίσαμε το παλιό κι εγκαταλελειμμένο ορυχείο και που θα την επιβεβαιώσει ο συνομήλικος, καινούργιος της κολλητός Πόντκαστ. Μια αδικαιολόγητη σεισμική δραστηριότητα, θα αποτελέσει την αφορμή τα δυο παιδιά, συνοδευόμενα από τον γεμάτο ερωτηματικά και απορίες δάσκαλο τους, Κύριο Γκρούμπερσον, να αναζητήσουν την άκρη του νήματος...

Και ω του θαύματος! Όλα εκείνα τα μικρά, μεγάλα, χοντρά, αδύνατα, φατσουλίστικα ή και τρομακτικά φαντάσματα, που μια φορά κι έναν καιρό είχα απειλήσει την ακεραιότητα ολόκληρου του Μανχάταν, έχουν μετοικήσει κι εκείνα στην περιφέρεια και απειλούν να κάνουν το σε πλήρη νηνεμία Σάμερβιλ, γης μαδιάμ! Κι αν μια χούφτα ανήλικοι, φαντάζουν όχι και ιδιαίτερα έτοιμοι να κοντράρουν το σιχαμερό πνεύμα του βεελζεβούλη Γκόζερ και των πρωτοπαλίκαρών του δαιμόνων, Κλειδοκράτορα και Φρουρού της Πύλης, αρκεί και μόνο μια φράση για να συσπειρώσει γύρω τους, σύσσωμη την ηλικιωμένη (και βάλε) ομάδα κρούσης: Who you gonna call?

Το ύφος αυτού εδώ του τσάπτερ, που και βέβαια μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα, συνεχίζοντας συνάμα πιστότατο στο τάιμλάιν της υπόθεσης, ξεφεύγει κάπως από εκείνο το φανφαρόνικο, το μεγαλουπολίστικο, το μεγάλου χαμού στις κορφές των ουρανοξυστών του Μπιγκ Απλ. Το ταξίδι έχει προορισμό έναν άσημο τοπάκο, καθ εικόνα και ομοίωση εκεινού στο Back To The Future, που μπορεί μάλιστα να είναι τωρινός, οι συνήθειες του μάλλον προς παλιότερες εποχές κατευθύνουν. Σχολειά με τηλεόραση λυχνίας στην τάξη, που προβάλει μόνιμα, σαν μάθημα, Kujo και Bride Of Chucky, σινεμάδες με πινακίδες μάνιουαλ, φαστ φουντ με σερβιτόρες πάνω σε ρόλερ. Η νοσταλγία καλά κρατεί σαν βάση της αφήγησης, το ζόρι ξεκινά όταν θα πρέπει το στόρι να μας αφηγηθεί και κάτι διαφορετικότερο από τα προηγούμενα.

Κι εκεί υπάρχει η εμπνευσμένη εναλλαγή, που δεν έχει να κάνει φυσικά με την πλοκή που είναι σχεδόν κόπι πέιστ, αλλά με τους διώκτες των απαίσιων μεταφυσικών πλασμάτων, που η ηλικία του μεγαλύτερου δεν ξεπερνά τα 18 χρόνια. Ανανέωση, υπό την αιγίδα των τριών ζωντανών σωματοφυλάκων (Aycroyd, Murray, Hudson) οι οποίοι μετά χαράς πράττουν το καθήκον τους, εμφανιζόμενοι στο εκράν στο φινάλε, αποτίνοντας φόρο τιμής στην μαρκίζα που εκτόξευσε στα ουράνια την σταρική φήμη τους. Ατυχώς ο τέταρτος, ο πιο προφέσορας της κομπανίας, Ramis, δεν βρίσκεται στην ζωή, αλλά με μια όμορφη ολογραφική σκέψη, μοστράρει κι εκείνος, υπό την φόρμα του φαντάσματος. Του καλού φαντάσματος. Δεν είναι όλα τους δαιμονικά ε?

Συνέπεια τούτου είναι στην εκπνοή τα πάντα να καταλαγιάζουν, από την ορμή των κατακερματισμένων ghosts μέχρι τα αρνητικά συναισθήματα των πρωταγωνιστών, ειδικά εκείνα της μαμάς του στόρι, που την υποδύεται η αξιοπρεπέστατη Carrie Coon, συνθέτοντας με τον Paul Rudd, το μεσήλικο ντουέτο του Afterlife. Η μεγάλη έκπληξη πάντως ακούει στο όνομα Mckenna Grace, η παιδούλα δηλαδή που αποδίδει την χρισμένη από τον παππού της, ως συνεχίστρια του έργου του, νέρντι εγγόνα Σπάνγκλερ. Εκτιμώ πως πάνω της θα δομήσουν, αν το επιθυμήσουν οι διοργανωτές την όποια συνέχεια του μύθου...

Προς το παρόν πατήρ, Ivan και υιός, Jason Reitman, ήδη πήραν το αίμα τους πίσω, από όσους θεώρησαν το σίριαλ ξοφλημένο, μετά την φλόπα, υπογραφής και βασικής υπαιτιότητας Paul Feig. Το πρότζεκτ Ghostbusters δηλώνει πολύ σκληρό για να πεθάνει, φυσικά μη αλλάζοντας θεματική ρότα, αλλά προσαρμόζοντας την ύπαρξη του, λιγότερο στο εφέ και περισσότερο στο φίλινγκ, βάζοντας στο παιχνίδι το ύφος, των πρώτων, ιδιαίτερα πιασάρικων, παραγωγών του Spielberg. Η τριλογία ολοκληρώθηκε κατά πως θα έπρεπε, το ομάζ στον Harold γράφηκε, έστω και με καθυστέρηση, στους τίτλους λήξης, ένα αίσθημα αναγέννησης το νιώσαμε σίγουρα, πρόβλεψη μου είναι πως το "if there's something strange", θα ξανακουστεί στις αίθουσες στο μέλλον.

Ghostbusters: Legacy (Ghostbusters: Afterlife) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Δεκεμβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Ο Οίκος Gucci (House Of Gucci) Poster ΠόστερThe Hand Of God
του Paolo Sorrentino. Με τους Filippo Scotti, Toni Servillo, Teresa Saponangelo, Marlon Joubert, Luisa Ranieri, Renato Carpentieri.

Παιδιά ενός Παρτενοπέι Θεού
του zerVo (@moviesltd)

Προ πολλών δεκαετιών, την εποχή που υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία, επί διετίας στην λατρεμένη μου Λεβεντογέννα, είχα παρατηρήσει σε πολλούς τοίχους της μεγαλούπολης, γραμμένη με τεράστια θαλασσί γράμματα την λέξη Ν.Α.ΠΟ.Λ.Η. Έτσι ακριβώς με τελείες στην μέση. Μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός, σε σημείο που να ρωτώ τους ντόπιους τι σημαίνει αυτή η ανάρτηση, ώσπου κάποιος γνώστης μου εξήγησε το φαινόμενο. Νέα Αλικαρνασσός ΠΟδοσφαιρική Λέσχη Ηρακλείου εννοεί, μια ομάδα μικρότατη και ανεξάρτητη είναι, που λατρεύει τον σύλλογο όπου μεγαλούργησε ο Μαραντόνα και έχει το ίδιο όνομα, τα ίδια χρώματα, το ίδιο έμβλημα. Καταπληκτικό ε? Και πόσο αφιερωματικό σε έναν από τους λιγοστούς, μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού, θεόσταλτους που έχουν υπάρξει...

Ο Οίκος Gucci (House Of Gucci) Quad Poster
Καλοκαίρι του 84', Νάπολη. Απόλυτα ευτυχισμένος, μέσα στην λιτή, εφηβική του καθημερινότητα είναι ο 17χρονος Φαμπιέτο. Ευχαρίστηση που προκύπτει μέσα από την ολοήμερη συνεύρεση με τα λατρεμένα του πρόσωπα, την καλοσυνάτη και γελαστή, όπως και πρώτη στις φάρσες και τα ανέκδοτα μάνα, τον εργαζόμενο στην καπιταλιστική τράπεζα, μα αντιδιαμετρικά σκεπτόμενο ως κομουνιστή, διαρκώς κεφάτο, αλλά και μπερμπάντη, πατέρα, τον μεγαλύτερο, ονειροπόλο αδελφό, που αισιοδοξεί πως κάποια στιγμή θα ακολουθήσει καριέρα τρανού ηθοποιού. Αλλά και ολάκερη την υπόλοιπη πολυμελή φαμίλια Σκίζα, που ανά τακτά διαστήματα συγκεντρώνεται σε πολύωρες συνάξεις, γεμάτες κουβεντολόι, αστεία και κουτσομπολιό.

Το θερμόμετρο της αγαλλίασης του νεαρού, αναμένεται πολύ σύντομα να κτυπήσει κόκκινο, καθώς ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του πλανήτη, το 10 το καλό της Αρχεντίνας και της Μπαρτσελόνα, ο δοξασμένος Ντιέγκο, αναμένεται να πει το πολυπόθητο ναι και να υπογράψει την μετεγγραφή του, στον ξεπεσμένο και δευτεράντζα σύλλογο του Ιταλιάνικου Νότου. Κάτι που φαντάζει απίθανο, από την στιγμή που η όμορφη, παραθαλάσσια πόλη μαστίζεται από αβάσταχτη φτώχεια και ατιμώρητη εγκληματικότητα, μην αφήνοντας παράθυρα ανοιχτά για να ελπίζει κανείς σε τέτοια δοξασμένα μεγαλεία. Κι όμως...

Είναι εκείνος ο Ιούνιος, λοιπόν, που όρισε την απαρχή δήλωσης της ύπαρξης και του παρόντος, της βουτηγμένης στην απόγνωση και την ανέχεια, κάτω ζώνης της γειτονικής μας, Απέννινας μπότας, που υστερεί κραυγαλέα σε προνόμια και κοινωνικές παροχές από τον ζάπλουτο βορρά. Κι όμως οι μαθημένοι στα λίγα ναπολιτάνοι, θαρρούν αρκετό λίγο κρασί και πέντε φρούτα, για να στήσουν το δικό τους πανηγύρι, σιμά στην ακροθαλασσιά. Η μπόλικη σε πλήθος και ορεξάτη να μην αφήσει το παραμικρό ασχολίαστο, παρέα, είναι εκείνη που θα βάλει τις βάσεις του γλεντιού. Αγάπη - και γκρίνια - να υπάρχει και όλα τα άλλα, ας τα έχουν οι προύχοντες.

Έλα όμως που η μοίρα κάτι τέτοια λιτοδίαιτα, έξω καρδιά κέφια δεν τα γουστάρει, τα ζηλεύει, τα φθονεί και τα νομίζει κόντρα τέμπου, στις δυσμενείς ορμές της. Και ξέρει πολύ καλά πως να κτυπήσει την κατάλληλη στιγμή, μεταλλάσσοντας την φιέστα σε θρήνο, το τραγούδι σε μοιρολόγι, την ελάχιστων παράδων, μακρινή από χλιδές και φανφάρες αγαπησιάρα σύναξη, σε βουρκωμένη από την απώλεια μαυροφορεσιά. Την αντέχεις αυτή την ζωή, όταν έστω και με τα λίγα είχες νιώσει τόση ευτυχία? Μπορείς να την συνεχίσεις ή μέσα στην σαστιμάρα σου, θα επιδιώξεις να βάλεις τελεία στα πάντα, ζητώντας γυρισμό στο πολύχρωμο χθες.

Με αυτό τον γνώμονα πορεύεται δημιουργικά, για να κτίσει το θέμα της καινούργιας του ταινίας ο πολυβραβευμένος Paolo Sorrentino, παρουσιάζοντας δραματουργικά, όσα, προφανώς, ο ίδιος βίωσε στην ναπολιτάνικη νιότη του, προτού πάρει την απόφαση να μεταβεί στην, πολύ περισσότερων ευκαιριών και δράσεων πρωτεύουσα. Μια νιότη ανέμελη, απροβλημάτιστη, φουλ στην λατρεία για κάθε ιερό, όπως η οικογένεια και η ομάδα, παραμυθένια ακόμη κι αν έλειπαν σχεδόν τα πάντα. Διαρκώς στο σπιτικό βασίλευε το χαμόγελο, άσχετα αν το μεσογειακό μπρίο, ξέρει πολύ καλά να μιξάρει το καθετί χαρούμενο με την μίρλα, την παραξενιά, την ύβρι, ακόμη και την πιθανή έκρηξη βίας. Στην Μπέλα Νάπολη όλα συγχωρούνται. Τώρα που ο Ο Μίο Ντίο φορά τα γαλανά, με το Ν στο στήθος και το δέκα στην πλάτη...

Διπλής όψης, όπως συνήθως η αφήγηση του ρετζίστα, που επεξεργάζεται με μαεστρία τα άκρα, με την μέθοδο που άριστα γνωρίζει. Χαρά και θλίψη, ρεαλισμός και φαντασία, αθωότητα και πειρασμός, ζωή - φυσικά - και θάνατος. Αφήνοντας κατά μέρος την συνήθη καλλιτεχνική αρτιότητα της εικόνας, στοιχείο που λήγει άμεσα στην εισαγωγική σεκάνς, αποφασίζει να ρίξει πιότερο νοιάξιμο στην ψυχή και την καρδιά, την ειλικρίνεια και το πάθος. Το πρώτο ημιχρόνιο, η μπάλα παίζεται σε γήπεδο διασκεδαστικό, κωμικό, ενίοτε και σπαρταριστό, ενόσω η συντροφιά με όπλο της την ακατάσχετη αλεγκρία, στήνει με όσο πιο αληθινό τρόπο υπάρχει, την νοτιοευρωπαία ηθογραφία. Η επανάληψη μουνταίνει, τα σύννεφα σκεπάζουν τον βασικό ήρωα, το χαμόγελο σβήνει από τα χείλη, ο νους ταξιδεύει διαρκώς στις πρότερες ώρες, αναζητώντας το τρυπάνι εκείνο που θα ανοίξει την οπή στον τοίχο για την διαφυγή. Σινεμάς αποκαλείται. Αυτή είναι η απόδραση από το τρισαλί, σε αυτή την διαδρομή θα πορευτώ και μέσα από τα πλάνα που θα γεμίσω το εκράν, υποκαθιστώντας το θλιμμένο απόψε. Φανταστικό!

Ο μαξιμαλισμός έπεται, είναι η ώρα της ψυχής. Η κάμερα, καρφωμένη στα μάτια του πιτσιρικά Φαμπιέ (ήρεμη δύναμη ο ταλαντούχος Filippo Scotti) τραβά διαρκώς καρτ ποστάλ αναμνηστικές που αποτυπώνονται σαν τατουάζ στο κορμί του. Το χάδι της αγαπησιάρας μητέρας κι οι νουθεσίες του ριζοσπάστη μπαμπά (λατρεία για το ζεύγος Servillo / Saponangelo), τα τσουγκρίσματα με το μεγαλύτερο καρντάσι, οι κόντρες με το σόι, ο κρυφός έρωτας για την εκρηκτική θεία (αληθινός Βεζούβιος η Luisa Ranieri), το ξεπαρθένιασμα από την ηλικιωμένη κοντέσα του πάνω διαμερίσματος, οι παραινέσεις του μέντορα Καπουάνο. Το μπουκ, τιγκάρει με όλες εκείνες τις νοσταλγικές θύμισες, γεμίζει ασφυκτικά και φτιάχνει την κληρονομιά του εκκολαπτόμενου κινηματογραφιστή, την παράδοση του.

Σαφώς η πιο προσωπική στιγμή μέχρι ώρας του Sorrentino, είναι μια καλλιγραφική εξομολόγηση ζωής, με σκηνικό την ταπεινωμένη κοινωνικά πατρίδα του, που όμως δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα κάνει την στάση της και θα το υψώσει στον πεντακάθαρο ναπολιτάνο ουρανό το καμπιονάτο. Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει ψέμα, ονείρωξη, σενάριο, είναι πιθανόν κάποια βολά να πραγματώσει και τότε ο βούθουλας θα σηκώσει περήφανα τις θριαμβευτικές του παντιέρες. Ο Θεός άλλωστε, κοντοπίθαρος, εριστικός και παρτιζάνος, είναι και θα είναι, πάντα με το μέρος μας. Με τους Παρτενοπέι...

Ο Οίκος Gucci (House Of Gucci) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Δεκεμβρίου 2021 από την Odeon!
Περισσότερα... »

Η Γαλλική Αποστολή (The French Dispatch) Poster ΠόστερΗ Γαλλική Αποστολή
του Wes Anderson. Με τους Benicio del Toro, Adrien Brody, Tilda Swinton, Léa Seydoux, Frances McDormand, Timothée Chalamet, Lyna Khoudri, Jeffrey Wright, Mathieu Amalric, Stephen Park, Bill Murray, Owen Wilson, Elisabeth Moss, Edward Norton, Willem Dafoe, Lois Smith, Saoirse Ronan, Christoph Waltz, Cécile de France, Guillaume Gallienne, Jason Schwartzman, Tony Revolori, Rupert Friend, Henry Winkler, Bob Balaban και Hippolyte Girardot.


Γαργαντούας
του gaRis (@takisgaris)

Εν αρχή ήσαν τρεις Andersons: O Paul W. S. Anderson, της Resident Evil δόξης και δατς ιτ. O Paul Thomas Anderson (για τους φίλους PTA), οχτώ φορές υποψήφιος για όσκαρ, δημιουργός της σημαντικότερης ταινίας του 21ου αιώνα (There Will Be Blood, 2007) και πανθομολόγητα προσωπικό μου πουλέν. Και υπάρχει ο Wes Anderson, επτάκις οσκαρικός υποψήφιος, μια κατηγορία μόνος του, πορφυρογέννητος του χολυγουντιανού cineaste οικοσυστήματος. Τι να πρωτοθυμηθώ: Εξίσου cineρπαστικός για τα όρη Rushmore, The Royal Tenenbaums, Moonrise Kingdom, The Grand Budapest Hotel όσο και για τις μαξιμαλιστικές κοιλάδες του The Life Aquatic with Steve Zissou, The Darjeeling Ltd και τωραδά το The French Dispatch. Ως ανιμέητορ τολμώ να υποστηρίξω πως ο εκπάγλου αισθητικής Ουές δείχνει αποτελεσματικότερος, με απτές αποδείξεις τα The Fantastic Mr. Fox και The Isle of Dogs.

Η Γαλλική Αποστολή (The French Dispatch) Quad Poster
Μη βιαζού, δεν είναι φόλα το The French Dispatch. Είναι κάτι σα το χαβιάρι. Αν είναι ενταγμένο στην παλέτα του ουρανίσκου σου, η ποιότητα κρίνεται πιότερο στις αποχρώσεις. Αν πάλε δε το γουλάρεις, τρέχα μακριά. Και για γενώ έτι προκλητικότερος: Τόλμα αν σου βαστά να απορρίψεις το σινεμά του ιδιοσυγκρασιακού Τεξανού αν επιμένεις να αυτοαποκαλείσαι κριτικός Τέχνης. Άσχετος ενδέχεται, ναι, βλάκας δε νοείται όμως. Ο δημιουργός ούτος, παίζει, σύνθεση κάδρου, σκηνογραφία, χρώμα και ντραπέ κουρτινών σα μπεγλέρι. Χώρια την off - kilter (άνοιγε και καμιά Merriam - Webster με τρόπο) χαρακτηρολογία που, εκτός από τα νεύρα των αμύητων, σπάει σαρδόνια πλάκα με τη μεσοαστίλα και την προφανεστάτη style - over -s ubstance οικειοποιούμενη κακογουστιά των ηρώων του. Σε δαύτη τη 10η ιστορία του, επιστέγασμα μιας άκρως δημιουργικής 25ετίας στο κουρμπέτι, όλα τα υπερατού βρίσκονται στη φόρα, σφιχτό αγκαζέ με τις χρόνιες εμμονικές σκληρώσεις του Anderson. Πάμε με τη σειρά τώρα. 

Γαλλία κάπου στα 1960s. o Arthur Howitzer Jr. (Bill Murray) , είναι ο διευθυντής σύνταξης του The French Dispatch, ένα τύπου New Yorker μαγκαζίνο - δωρεάν προσφορά με την αμερικανική εφημερίδα Evening Sun (Liberty, Kansas). Παρακολουθούμε μια σειρά βινιέτες, οργανωμένες εν είδει κεφαλαίων ενταγμένων στο σώμα περιοδικού: “The Cycling Reporter” του Herbsaint Sazerac (Owen Wilson), “The Concrete Masterpiece” της J. K. L. Berensen (Tilda Swinton), “Revisions to a Manifesto” της Lucinda Krementz (Frances McDormand), και “The Private Dining Room of the Police Commissioner” του Roebuck Wright (Jeffrey Wright), συν το ακροτελεύτιο “Declines and Deaths”. Με 7 (Frances McDormand, Tilda Swinton, Benicio Del Toro, Christoph Waltz, Adrien Brody, Anjelica Huston, και Fisher Stevens) οσκαροστεφανωμένους (11άκις συνολικά) και 9 ακόμη Timothée Chalamet, Saoirse Ronan, Bill Murray, Willem Dafoe, Edward Norton, Griffin Dunne, Bob Balaban, Owen Wilson and Bruno Delbonnel απλώς...οσκαρο-υποψηφίους συντελεστές να κεντούν ένα εξεζητημένης υφής εργόχειρο, το καλλιτεχνικό δια ταύτα εύλογα θα προβλεπόταν εξυπαρχής εξασφαλισμένο. Αμ δε! 

Η ταινία ξεκινά εντυπωσιακά με εκρηχτικό χαρμάνι φυλακή - κατάδικος καλλιτέχνης - αφέντρα δεσμοφύλαξ - μούσα. Χάρμα ιδέσθαι (ερυθριώ, αλλά). Μετά επανάσταση, σεξ, διαφωτισμός και πατριαρχία - πάλη των φύλων - νόστιμο. Αργότερα η μπαλίτσα χάνεται με ένα γκουρμεδιάρικο έγκλημα καθώς ο Anderson απροκαλύπτως ενδίδει ως γνήσιος γαργαντούας, γουλιάρης, ζαφάγος, καταβόθρας, φαταούλας, σε έναν επίπονο οργασμό στυλιζαρισμένων εικόνων και αδολεσχών διαλόγων που εν πολλοίς μεν παραπέμπουν σε Tati, Lubitsch, Wallace Shawn, Jean-Luc Godard, H. L. Mencken και λοιπούς συγγενείς αλλά φίλος διόλου δε με διαφέρει και σκυλί - βαρέθηκα στο φινάλε - φινάλε. Οπόταν οποία η ετυμηγορία; Να σε πω, ωραίο (;) το χαβιάρι, εξεζητημένο και θαυμαστό ως φαγί, αλλά εντέλει κοιλοπονήσαμε, μετά συγχωρήσεως δηλαδή.

Η Γαλλική Αποστολή (The French Dispatch) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Δεκεμβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Antlers Poster ΠόστερPassing
της Rebecca Hall. Με τους Tessa Thompson, Ruth Negga, André Holland, Bill Camp, Gbenga Akinnagbe, Antoinette Crowe-Legacy, Alexander Skarsgård.


“We're all passing for something or other, aren't we?”
του gaRis (@takisgaris)

Να κάμω μιαν αρχή – με μιαν παραδοχή: Το Hollywood έχει σαφέστατα (ως όφειλε) διαβεί δρόμους μεγάλους στο φυλετικό ζήτημα. Ολιστικά ιδωμένο, όχι μόνο σε καθαρά σεναριακό επίπεδο. Έχει ξεπεραστεί η παλιακή, μονολιθική θεώρηση του ρατσίστα Λευκού που εκμηδενίζει τον άβουλο και αδύναμο Νέγρο. Καλλιτέχνες χρώματος πλην λευκού έχουν εσχάτως αναδειχθεί κι αυτό, μόνο θετικά λογιστέο είναι. Από την άλλη, βράζει η κενωνία ασούμι από αυτόκλητους πουθενάδες, πρόθυμους να κατασπαράξουν λογοκριτικά τις όποιες φωνές παρεκκλίνουν της πορείας προς ένα αόρατο μαντρί, κείθε που στοιβάζονται τα σφαχτά του φασίζοντος φιλελευθερισμού. Αυτά τώρα, γιατί έχει προϋπάρξει μια μακρά ιστορική περίοδος όπου το σημερινό μηδενικό όριο ανοχής στην όποια υποψία ρατσισμού, ήταν η απόλυτη φαντασίωση, καθώς η καθημερινή υποκρισία από τα ίδια τα θύματα ήταν η μοναδική ελπίδα σωτηρίας από ένα νομιμότατο λιντσάρισμα.

Antlers Quad Poster
Καθώς πως τα περιγράφει η μιγάδα Nella Larsen στην ομότιτλη νουβέλα στα 1929, που μεταφέρει η χιονόλευκης επιδερμίδος αλλά από αφροαμερικανής ρίζας μαμά, ηθοποιός Rebecca Hall στην παρθενική της σκηνοθεσία, υπό την αιγίδα του κολοσσού Netflix. H οποία Μπέκα είναι γόνος του μέγα θεατράνθρωπου Peter Hall, επιρροή έκδηλη στο Passing ως τεχνοτροπία, ιδιαίτερα στο κοουτσάρισμα του πρωταγωνιστικού ερμηνευτικά ζεύγους, τις Irene (Tessa Thompson, του Creed) και Claire (Ruth Negga, οσκαροφερμένης για το παρόμοιας θεματολογίας Loving). Ανοιχτόχρωμη επιδερμίς, διαβατήριο διαφυγής από τον φυλετικό ζυγό του νεοϋορκέζικου Χάρλεμ της Τζαζ (δύναμη οι ηχοχρωματικοί πειραματισμοί του Blood Orange) και των aspect ratio 4:3 ασπρόμαυρων κάδρων της οχλαγωγούμενης σαμπέρμπια (ευδιάκριτη η χρωστική παλέτα του Eduard Grau). 

Η μεν Tessa, παντρεμένη με το γιατρό Andre Holland (Moonlight), και με δυο γιους στην προεφηβεία, κολυμπά στους φόβους της, οργανώνοντας συνάμα κρυφίως την κοινωνικότητα του μαύρου στοιχείου της περιοχής της. Θέλει να σπάσει τη μονοτονία, να φύγει από τη σκλαβιά, μολαταύτα υπομένει στωικά. Η παλιά σχολιαρόφιλη Ruth, το παίζει λευκή από τα μικράτα της (εξού ο τίτλος της ταινίας), ξεγελώντας τον έμπορα σύζυγο, στον πιο καρικατουρέ WASP ρόλο της χρονιάς παιγμένο (μάντεψες) από τον Alexander Skarsgard. Όταν διασταυρωθούν ξανά οι δρόμοι τους, η ακόρεστη για πάρτι ψυχή της Claire θα εισβάλει στο σπιτικό της Rene, ο γιατρός θα σαγηνευθεί και οι ζούλιες ξεκινούν κι επειδή ο κερατάς το μαθαίνει πάντα τελευταίος (νόμος), ετοιμάσου για γκραν γκινιόλ κατάληξη. 

Χάρηκα που το Passing πραγματεύεται τις ευαίσθητα προσωπικές και κοινωνικά τραγικές ιδεοληψίες της εποχής με λυρισμό, σύνεση και μεθυστική αγκίστρωση στους χαρακτήρες του. Η PG-13 ατολμία του ίσως ενοχλήσει, γιαταμέ αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να παρακολουθήσουν τα παιδιά μας, μια καθόλα επιμορφωτική ιστορία χωρίς μαινάδες και τσαμπουκο - διδακτισμούς. Η Thompson, εμφανώς πιο ώριμη, παίζει απέναντι στο αερικό τη Negga που θα έχει οσκαρική πορεία ως υποστηρικτικός ρόλος. Γυναικεία υπόθεση συνολικά, με τη Rebecca Hall να πλαισιώνει άξια το The Power of the Dog της Jane Campion και το The Lost Daughter της Maggie Gyllenhaal στην τριάδα των κορυφαίων φετινών δημιουργιών με γυναικεία υπογραφή, σε σενάριο / σκηνοθεσία. Και εις ανώτερα Μπέκα!

Antlers Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!
Περισσότερα... »