Η Ζωή Συνεχίζεται (C'Mon C'Mon) Poster ΠόστερΗ Ζωή Συνεχίζεται
του Mike Mills. Με τους Joaquin Phoenix, Gaby Hoffmann, Scoot McNairy, Molly Webster, Jaboukie Young-White, Woody Norman.


Επιτηδευμένη Ειλικρίνεια. Γίνεται;
του gaRis (@takisgaris)

Έχει περάσει γιομάτη μια 10ετία από εκείνο το αλυσσοδερμένο από την παγκόσμια κριτική Extremely Loud & Incredibly Close, που μάλλον ευπρόβλεπτα κατέληξε όπου ακριβώς παρέπεμπε το όνομα του 9χρονου αυτιστικού πρωταγωνιστή του, Oskar (wink). Και κλάμα η κυρία (μου) ρε παιδάκι μου! Κι εγώ, ξεδιάντροπα. Κλασική περίπτωση βλάβης. Το πράμα κάνει μπαμ από μίλια μακριά για πορνό του δακρυικού αδένα, αλλά αντίσταση πενιχρή, καθότι ποιός αντιστέκεται στα πάθια ενός παιδιού; Η ανθρώπινη κατάσταση πέστο ένα πράμα. Από την άλλη, τη μελούρα πολλοί εμίσησαν, το μελομακάρονο ουδείς. Ένοχη απόλαυση, ντρέπομαι μα με άρεσκε πολλά και τα τοιαύτα. Τότε λοιπόν, ήταν ο σεσημασμένος Stephen Daldry (ξαφανισμένος έκτοτε, τόχει πλέον γυρίσει στο Broadway). Ο Mike Mills όμως; Το λες και έκπληξη.

Η Ζωή Συνεχίζεται (C'Mon C'Mon) Quad Poster
Διότι ο Mike Mills των Beginners και 20th Century Women έχει αποδεδειγμένα ισορροπήσει μεταξύ φιλολογικής γλαφυρότητας και φυσικότητας έκφρασης των χαρακτήρων του. Τούτη τη φορά όμως παρασύρεται σε μια βουτιά παιδικού συναισθηματισμού, διανθισμένου με όμορφες, μεγαλίστικες κουβέντες από το στόμα του 9χρονου στην ταινία Jesse (Woody Norman ο οποίος μοιάζει να έχει αποδράσει από ταινία του συνονόματου Allen) που σε γλυκαίνουν αρχικά, ξινίζουν στην πορεία και σχεδόν εκνευρίζουν εντέλει, προκαλώντας δυσφορία με την επιλογή του σκηνοθέτη να δασκαλέψει το παιδί, για να μας ορμηνέψει περί της ανθρώπινης κατάστασης ναούμ. 

Το story, σκαρίφημα απλό. Ο Johnny (Joaquin Phoenix), μοναχικός ραδιοφωνατζής που περιφέρεται μεταξύ LA - New York - Detroit - New Orleans, συνεντευξιάζοντας σχολιαρόπαιδα με θέμα τις ανησυχίες τους για τις αλλαγές της νέας εποχής στην Αμερική. Η οικογένεια της αδερφής του Gaby Hoffmann δοκιμάζεται από τον διπολισμό του συζύγου Scoot McNairy, με αποτέλεσμα ο ιδιαίτερα ώριμος για την ηλικία του Jesseνα χρειάζεται προσωρινά τη φροντίδα του Johnny. Αυτό το ταξίδι προσωπικής αναζήτησης του θείου με παρέα τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα του ανεψού είναι ο πυρήνας της ταινίας του Mills. 

To C’mon, μεταξύ voiceovers, τσιτάτα από φιλοσοφικά άρθρα της αμερικανικής σύγχρονης διανόησης και τις επαναλαμβανόμενες εκρήξεις του Gen - Z Jessie που τρομοκρατούν τον χιπστεράκο Johnny, ολοφάνερα έχει την πρόθεση να συνδέσει την άδολη ενέργεια της νέας γενιάς με το χτίσιμο του καινούργιου κόσμου, όμως, πέρα από απροσχημάτιστα, το διαπράττει άγαρμπα, σε σημείο που νοιώθεις ότι πετάς δίχως σαφή προορισμό σε μια φούσκα που θα σπάσει με την εμφάνιση των τίτλων τέλους και την ανώμαλη προσγείωση στην καθημερινότητα. Ο Joaquin, αμέσως μετά την τσιρκολάνικη μαεστρία του Joker, επιστρέφει στο νατουραλισμό της Her εποχής, συνεπικουρούμενος από το τρισκεχαριτωμένο εγγλεζάκι Norman που είναι στο επάγγελμα από τα επτά του χρόνια και στέκεται επάξια απέναντί του. 

Ξεχωριστή μνεία για την ασπρόμαυρη φωτογραφία του Ιρλανδού Robby Ryan, με θητεία στις ταινίες των Ken Loach και Andrea Arnold, που έχει επίσης διαπρέψει στο The Favourite του Yorgos. Η δουλειά του αποπνέει ζεστασιά, ουμανισμό, αγάπη για τα πρόσωπα και τις πόλεις όπου διακριτικά ρίχνει τους φωτισμούς του. Το C’mon C’mon είναι ένα σκίρτημα διαλόγων, μια δωρεάν συνεδρία ανοιχτών συναισθημάτων και επαφής με το επίκεντρο της ύπαρξης που είναι η καρδιά. Τι κρίμα που ο διδακτισμός και η επαναληψιμότητα αφαιρούν καίριους πόντος από το αγαθών προθέσεων εγχείρημα.

Η Ζωή Συνεχίζεται (C'Mon C'Mon) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Δεκεμβρίου 2021 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (Enfant Terrible) PosterΤρομερό παιδί! Μια ταινία - ωδή στον εμβληματικό σκηνοθέτη Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Με περίτεχνο χρώμα και αριστουργηματική φωτογραφία, ο σκηνοθέτης Oskar Roehler προσεγγίζει και καταφέρνει να μπει στο σύμπαν του “τρομερού παιδιού” του γερμανικού σινεμά με το φιλμ Enfant Terrible. Παρουσιάζει με ξεχωριστό τρόπο τη ζωή και το έργο του, σε όλες του τις εκφάνσεις: από τη σκηνοθετική του ευφυΐα, στην απελπισμένη αναζήτηση της αγάπης, την τάση του για θυματοποίηση. Όταν το 1967 ο 22χρονος Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ αναλαμβάνει τη θεατρική σκηνή του Anti-Theatre του Μονάχου, κανείς δεν υποψιάζεται ότι αυτός ο αυθάδης τύπος θα γίνει ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Γερμανούς σκηνοθέτες. Το πάθος και ο δυναμισμός του ελκύουν ένα τσούρμο αφοσιωμένων θαυμαστών. Σαν να το αισθάνεται ότι δεν έχει πολύ καιρό μπροστά του, γυρίζει μανιωδώς τη μια ταινία μετά την άλλη. Ταινίες του ανοίγουν στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου, και λατρεύονται ή μισιούνται από κοινό, κριτικούς και συναδέλφους. Η οργή του μαζί με την βαθιά επιθυμία του για αγάπη, τον κάνουν τον πιο σημαντικό και ριζοσπαστικό σκηνοθέτη, ένα enfant terrible.

Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (Enfant Terrible) Movie

Και για όλα αυτά μπορεί και βασίζεται απόλυτα στον χαρισματικό πρωταγωνιστή του: ο Oliver Masucci όχι μόνο υποδύεται τον μεγάλο σκηνοθέτη, αλλά γίνεται ένα με τον Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Ιανουαρίου 2022 από την Cinobo!

Περισσότερα... »

Σχέδιο Διάσωσης (Extinct) PosterΗ εξαφάνιση τους είναι μόνο η αρχή! Από τους σεναριογράφους των Simpsons και τον σκηνοθέτη των Simpsons, Η Ταινία, έρχεται το κινούμενο σχέδιο Σχέδιο Διάσωσης (Extinct). Το φιλμ φέρει την δημιουργική υπογραφή των David Silverman και Raymond S. Persi, πάνω σε σκριπτ της τριάδας Joel Cohen, John Frink και Rob LaZebnik. Η Απ και ο Εντ είναι δύο αξιολάτρευτα φλάμελ, που έχουν το σχήμα ενός ντόνατ, τα οποία ταξιδεύουν κατά λάθος μέσα στο χρόνο και βρίσκονται από το 1835 στη σύγχρονη Σανγκάη. Εκεί ανακαλύπτουν το μποτιλιάρισμα, τα τρανς λιπαρά, και το χειρότερο όλων, ότι τα φλάμελ έχουν πλέον εξαφανιστεί. Είναι πλέον στο χέρι αυτού του αδέξιου διδύμου να σωθεί, να σώσει το είδος του, ακόμη και να αλλάξει την ιστορία.

Σχέδιο Διάσωσης (Extinct) Movie

Ακούγονται οι φωνές των Adam DeVine, Rachel Bloom, Zazie Beetz, Ken Jeong, Reggie Watts, Catherine O'Hara, Jim Jefferies και Benedict Wong.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Ιανουαρίου 2022 από την Tanweer!

Περισσότερα... »

Τραγούδα! 2 (Sing 2) Poster ΠόστερΤραγούδα! 2
του Garth Jennings. Με τις φωνές των Matthew McConaughey, Reese Witherspoon, Scarlett Johansson, Taron Egerton, Bobby Cannavale, Tori Kelly, Nick Kroll, Pharrell Williams, Halsey, Chelsea Peretti, Letitia Wright, Eric André, Adam Buxton, Garth Jennings, Peter Serafinowicz, Jennifer Saunders, Nick Offerman, Bono.


Ξανά-μανά (κι όλα καλά)
του gaRis (@takisgaris)

Θα με πεις πως εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτοί (Illumination Entertainment) άλλα τραγούδια να αγαπιόμαστε – και χίλια δίκια με το μέρος σου βέβαια. Όμως ο Κόβιντ θέλει καλοπέραση, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τσι λιλιπούτειοι θεαταί και τους εντελώς ΟΚ boomer συνοδούς τωνε. Σε μια προβληματική εισπρακτικά χρονιά (αν εξαιρεθεί το φαινόμενο Spiderman), διόλου υπερβολικό δεν είναι ότι τα ανημέισο τα πήρε φέτο φαλάγγι η κάτω βόλτα. Με φωτεινή εξαίρεση το ευφυώς υβριδικό ντόκου - ανημέιτεντ Flee, η τριάδα Encanto - Luca - The Mitchels Against the Machines δεν κούνησαν τη βάρκα και κολύμπησαν στα ξώβαθα. Ε, αν αυτό το κατεβάσεις μια (τουλάχιστο) ταχύτητα παρακάτω, το σήκουελ του προ 5ετίας animal karaoke τιτλοφορούμενου Sing, πατάει πάνω στην πετυχεσά ($270Μ στο Αμέρικα, $634Μ στην υδρόγειο) του προκατόχου, δίχως το τάλαντο των Seth Mc Farlane – John C. Reilly αλλά με τη δυναμική των McConaughey, Witherspoon και το υπερ-ατού BonoVox, μπροστινού των θρυλικών U2, στην πρώτη του εμφάνιση στη μπίζνα του σπηκάζ.

Τραγούδα! 2 (Sing 2) Quad Poster
Όπου ο Bono κάμνει τον Clay Calloway, ροκ σταρ σε απόσυρση (τς, τς...) τον οποίο ο δαιμόνιος Buster Moon (Matt McConaughey) θα επιστρατεύσει για να στήσει ένα μέγκα σόου μαζί με την παρέα του, καλή ώρα σαν τα πρώτα. Και στο κατόπι, όλα τα καλώς μαθημένα υπερκινητικά κόλπα της illumination (βλ. Despicable Me, Minions) με κάθε λογής ζωάκια να εκτελούν με lip - sync έναν εσμό χιτάκια (μεταξύτωνε τα Girl on Fire, Cake by the Ocean, I Like it και το κλάσικ I Still Haven’t Found What I’m Looking For με εκλεκτή παρεούλα Bono (αμ πως) και Σκαρλετίτσας). 

Τι με άλλες κουβέντες επαναπράττει εδωνά ο Garth Jennings (σκηνοθέτης επίσης του καλτ A Hitchhiker’s Guide to Galaxy, 2005); Έχει πάρει εντολή από Universal Studios να ξεπατικώσει τη σιγουράντζα του πρώτου Sing, που έχει ένα καλό αποτέλεσμα μεν (μπικικίνια), αλλά και ένα κακό: Το παιδικό μάτι - γούρλα από την σπιντάτη πολυχρωμία και με τον μεσήλικα λάρυγγα να προβάρει ένα ατέρμονο μιξ τέιπ (ηλικιακό τσεκ: Θυμάσαι τα «Χιτάκια Ελληνάκια, 1989» με Δεν Παντρεύομαι, Συλλαβιστά Ψιθυριστά, Ποιός Μωρό μου, Ποιός; Αυτό είναι σα το «Χιτάκια Ελληνάκια Νο2, 1990» με Ένα λεπτό Περιπτερά, Καρδιοπάθειες και Ήθελα Νάξερα Δε Ντρέπεσαι). 

Σε διαβεβαιώ θεατάρα μου ότι ο Jennings όχι μόνο που δεν ντρέπεται αλλά κοτσάρει και μια χαλκομανία ανημέισο που λες, δεν μπορεί, το ρολόι σταμάτησε στα 2016. Έρχεται λοιπόν το αμείλικτο το ερώτημα τώρα: Σου άρεσκε το πρώτο Sing, ναι ή ο; Οπότε, έχεις και διαλέγεις. Απόφυγέ το ή κάτσε και τραγούδα. Να διαφύγεις μιαν ολιά της άτιμης της καντήφλας βρε αδερφέ. 

Ξηγημένες κουβέντες, το Sing 2 των χαμηλών προσδοκιών, κάνει κασάουτ χωρίς αναστολές, παίζοντας στην κατηγορία των συμπαθεστάτων Trolls, παίρνοντας τη ρεβάνς στο δεύτερο ημιχρόνιο από το Trolls2: World Tour γιατί, κακά τα ψέμματα, άλλο Justin Timberlake και άλλο, πιο μεγάλο μέγεθος ο Bono, έστω κι ως παροπλισμένος ροκ λέτζεντ (και διηγώντας τα να κλαις).

Τραγούδα! 2 (Sing 2) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Δεκεμβρίου 2021 από την Tulip Ent.!
Περισσότερα... »

Μικρή Μαμά (Petite Maman) Poster ΠόστερΜικρή Μαμά
της Céline Sciamma. Με τους Joséphine Sanz, Gabrielle Sanz, Nina Meurisse, Stéphane Varupenne, Margot Abascal.


Τα παιδία παίζει
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια αναπάντεχη γνωριμία

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί η γεννημένη στις 12 Νοεμβρίου του 1980 στην πόλη Pontoise, Val-d'Oise της Γαλλίας, Céline Sciamma. Συνολικά, η (μεγάλου μήκους) φιλμογραφία της έχει ως εξής: «Νούφαρα» (Naissance des pieuvres, 2007), «Αγοροκόριτσο» (Tomboy, 2011), «Τα κορίτσια» (Bande de filles, 2015), «Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται» (Portrait de la jeune fille en feu, 2019) και τώρα «Μικρή μαμά» (Petite maman, 2021).

Μικρή Μαμά (Petite Maman) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία Μικρή μαμά βγήκε στις γαλλικές κινηματογραφικές αίθουσες στις 2 Ιουνίου (όπου την παρακολούθησαν πάνω από 60 χιλιάδες θεατές) ενώ συμμετείχε στο φεστιβάλ του Βερολίνου (την καλοκαιρινή έκδοση, αυτήν που είχε και live θεατές στις αίθουσες) στις 15 Ιουνίου, λαμβάνοντας μέρος στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα. Τα εξωτερικά της ταινίας γυρίστηκαν στην πόλη όπου γεννήθηκε η σκηνοθέτιδα, ενώ το εσωτερικό του σπιτιού που βλέπουμε στην ταινία, δημιουργήθηκε σε στούντιο, με εμμονή και στην παραμικρή λεπτομέρεια, παραπέμποντας στα σπίτια των γιαγιάδων της.

Η υπόθεση: Η οκτάχρονη Νελί μόλις έχασε την αγαπημένη της γιαγιά, χωρίς να προλάβει να την αποχαιρετήσει έτσι όπως ήθελε. Η Νελί, μαζί με τη μαμά της, Μαριόν και τον μπαμπά της, πηγαίνουν στο πατρικό της Μαριόν, στο σπίτι της γιαγιάς. Προφανής στόχος, να μαζέψουν όσα πράγματα θεωρούν χρήσιμα ή απαραίτητα, να τακτοποιήσουν τα υπόλοιπα και να το κλείσουν, μιας που κανείς δεν θα μένει μόνιμα πια σε αυτό. Τη δεύτερη μέρα, η Μαριόν θα φύγει, καθώς δεν αντέχει τον πόνο που της προκαλεί η παλιά οικογενειακή εστία. 

Η Νελί με τη σειρά της εξερευνά το σπίτι όπου μεγάλωσε η μαμά της, και το δάσος όπου έπαιζε κι είχε χτίσει ένα δεντρόσπιτο, για το οποίο έχει ακούσει τόσα πολλά. Αναζητώντας παρηγοριά στο δάσος για να αντιμετωπίσει τον χαμό της γιαγιάς της και την απουσία της μαμάς της, η Νελί θα συναντήσει ένα κορίτσι της ηλικίας της που χτίζει ένα δεντρόσπιτο. Το όνομά της είναι Μαριόν...

Η άποψή μας: Παιδιά, δεν είναι σπόιλερ να πούμε πως το κοριτσάκι που συναντά η Νελί στο δάσος, και το οποίο της μοιάζει πάρα πολύ, είναι η μητέρα της όταν εκείνη ήταν επίσης παιδί. Αυτό το τόσο απλό μα τόσο γλυκό και έξυπνο εύρημα είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχει να μας προσφέρει τούτη η μικρή το δέμας (αλλά και σε διάρκεια – ευτυχώς) ταινία. Η Sciamma, της οποίας η προηγούμενη ταινία, το υπέροχο «Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται» καταγράφεται ως η κορυφαία – ως τώρα – επίδοση της καριέρας της, γνωρίζει πως να χειριστεί σωστά το ιδιαίτερο θέμα της χωρίς να το (εξ)ευτελίσει. 

Πολύ εύκολα θα μπορούσε να το μετατρέψει όλο αυτό σε ένα μελόδραμα με προφανή στόχο τους δακρυικούς αδένες των – εντάξει, θα το τολμήσουμε, κι ας φάμε φούμο, για την προφανή μη ακολούθηση των κανόνων της πολιτικής ορθότητας – γυναικών θεατών της ταινίας. Έχει και την ευαισθησία και τη γνώση και τον ευπρόσδεκτο μινιμαλισμό στον χειρισμό του σεναρίου και της σκηνοθεσίας για να παρουσιάσει το παράδοξο θέμα της, με την πρέπουσα προσοχή που αυτό απαιτεί. Με την κάμερα στο ύψος των ματιών των δύο αξιαγάπητων πρωταγωνιστριών της (τις οποίες υποδύονται με απόλυτη φυσικότητα οι δίδυμες αδελφές Joséphine Sanz και Gabrielle Sanz) μας παρουσιάζει μια εκδοχή του πως θα ήταν να γνωρίσουμε τους γονείς μας όταν ήταν παιδιά. 

Ναι, το είχαν κάνει εξαιρετικά – και χολιγουντιανά με την απολύτως καλή έννοια – οι τρεις ταινίες της σειράς «Επιστροφή στο μέλλον». Στην περίπτωση της Γαλλίδας δημιουργού, ο στόχος είναι σαφώς πιο μικρός, πιο εγκεφαλικός, πιο καλλιτεχνικός. Γι’ αυτό και η Sciamma δεν μπαίνει στον...κόπο να μας εξηγήσει για ποιον λόγο η μικρή Νελί βλέπει την μητέρα της, Μαριόν, ενώσω κι εκείνη ήταν στην ηλικία της. Δεν επιχειρεί επιστημονικοφανείς ακροβασίες, δεν υπαινίσεται καν ένα ταξίδι στον χρόνο: έτσι κι αλλιώς το περιβάλλον της είναι «άχρονο». Ό,τι βλέπουμε θα μπορούσε να είχε «συμβεί» σήμερα ή και 30 χρόνια πίσω. Μην είναι ένα όνειρο, ένα daydreaming, ένα συμβάν εναρμονισμό σε αυτό που αποκαλούμε μαγικό ρεαλισμό; Ναι, γιατί όχι; 

Όλα καλώς καμωμένα από τη σκηνοθέτιδα λοιπόν, οι πιτσιρίκες είναι απολαυστικές – το ότι είναι αδελφές βοηθάει πολύ, προσέξτε πόσο δείχνουν πραγματικά να το απολαμβάνουν όλο αυτό στη σκηνή που προσπαθούν να φτιάξουν τηγανίτες – η διεύθυνση φωτογραφίας είναι σούπερ, το «έρχεσαι από το μέλλον;» που ρωτάει η Μαριόν την Νελί έχει πλάκα καθώς παραπέμπει (προφανώς άθελά της) στον... «Εξολοθρευτή» (λίγο ήθελε να ακούσουμε ατάκα του στυλ «I’ll be back»), η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος (κάπως απότομα) κι ενώ η αλήθεια είναι πως έχεις ένα αμυδρό χαμόγελο στο πρόσωπό σου, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς αφού περάσει λίγη ώρα μετά το πέρας της παρακολούθησης: «αυτό ήταν;». Ένα μεγαλειώδες τετ α τετ επικών διαστάσεων σμικρύνεται σε ένα χαριτωμένο δραματάκι, σε μια... σύντομη συνάντηση, που περισσότερο της αρέσει να υπαινίσεται παρά να λέει. 

Καλό, δεν λέω, αλλά το εύρημα τελικά αποδεικνύεται μεγαλύτερο και σημαντικότερο από την ίδια την ταινία. Οπότε, χαμηλώστε τις προσδοκίες σας και στην καλύτερη χρησιμοποιείστε την ταινία ως έναυσμα και τροφή για σκέψη: εσείς τι θα κάνατε ως πιτσιρίκια αν συναντούσατε την μητέρα της στα παιδικά της χρόνια;

Μικρή Μαμά (Petite Maman) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Δεκεμβρίου 2021 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »

Ελπίδα (Håp / Hope) Poster ΠόστερΕλπίδα
της Maria Sødahl. Με τους Andrea Bræin Hovig, Stellan Skarsgård, Elli Müller Osborne, Alfred Vatne Brean, Daniel Storm, Forthun Sandbye, Eirik Hallert, Steinar Klouman Hallert, Dina Enoksen Elvehaug.


Dum spiro spero
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τι κάνεις όταν σου λένε πως σου μένουν τρεις μήνες για να ζήσεις;

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Maria Sødahl μετά το απρόβλητο στην Ελλάδα «Limbo» (2010). Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο φεστιβάλ του Τορόντο τον Σεπτέμβριο του 2019. Προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2020, στο τμήμα «Panorama». Στα βραβεία Amanda (τα νορβηγικά Όσκαρ) η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (για την πρωταγωνίστρια Andrea Bræin Hovig) και το βραβείο καλλιτεχνικής διεύθυνσης ενώ ήταν υποψήφια για άλλα έξι βραβεία μεταξύ των οποίων και εκείνα καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και καλύτερης ανδρικής ερμηνείας (για τον πρωταγωνιστή Stellan Skarsgård).

Ελπίδα (Håp / Hope) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας» του 2020. Και αποτέλεσε πέρσι την επίσημη πρόταση της Νορβηγίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Η Άνια είναι μια πετυχημένη χορογράφος. Πλησιάζουν Χριστούγεννα αλλά δεν μπορεί να τα χαρεί όπως θέλει, καθώς την ταλαιπωρούν προβλήματα στην όραση και έντονοι πονοκέφαλοι. Με τα πολλά, κάνει μαγνητική τομογραφία, τα αποτελέσματα της οποίας είναι τρομακτικά: ο καρκίνος, τον οποίο πίστευε πως είχε αντιμετωπίσει, έκανε μετάσταση στον εγκέφαλο, είναι μη ιάσιμος και με δυσοίωνη πρόγνωση: οι γιατροί της δίνουν μόλις τρεις μήνες ζωής. Η Άνια συγκλονίζεται, όπως και ο σύντροφός της, ο Τόμας, πετυχημένος παραγωγός. Ο Τόμας είναι πολύ μεγαλύτερός της, ζουν πολλά χρόνια μαζί, έχουν αποκτήσει τρία παιδιά μαζί και στην ευρύτερη οικογένεια ανήκουν και τα τρία παιδιά που απέκτησε ο Τόμας στον (προηγούμενο) γάμο του. 

Αρχικά, η Άνια και ο Τόμας αποφασίζουν να μην πουν τίποτε στα παιδιά, για να μην χαλάσουν το εορταστικό κλίμα. Η Άνια έχει γενέθλια την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και το κρίσιμο χειρουργείο της έχει προγραμματιστεί για τη δεύτερη ημέρα του νέου έτους. Μέσα σε λίγες ημέρες έχει να διαχειριστεί πάρα πολλά πράγματα και να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της...

Η άποψή μας: Υπάρχουν ταινίες με θεματολογία που έχει να κάνει με ανίατες αρρώστιες γενικότερα και με τον καρκίνο ειδικότερα, που επιτίθενται ξεδιάντροπα στους δακρυγόνους αδένες των θεατών τους. Και υπάρχουν ταινίες με την ίδια θεματολογία, που δεν κινούνται με μότο τους το «δάκρυ με κάθε κόστος» αλλά διατηρούν την ψυχραιμία τους, παραδίδοντας στους θεατές μια σαφέστατα συγκινητική φέτα ζωής, που όμως αντιλαμβάνεται τα πράγματα πιο σφαιρικά. Όπως τούτη εδώ. Που παρά το ζοφερό της θέμα μας κλείνει το μάτι: υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. 

Έτσι κι αλλιώς η σκηνοθέτιδα έχει τον τρόπο της να κάνει... σπόιλερ για την τελική έκβαση όλων όσων λαμβάνουν χώρα στη μεγάλη οθόνη. Από τη μια είναι ο τίτλος της ταινίας της. Ελπίδα. Και από την άλλη, το γεγονός ότι το σενάριο το έγραψε η ίδια βασιζόμενη σε δική της εμπειρία. Είναι λοιπόν αυτοβιογραφική η ταινία εν πολλοίς. Πχ όπως η ηρωίδα της, η Άνια, έτσι και η σκηνοθέτιδα έχει γενέθλια στις 31 Δεκεμβρίου. Όπως η ηρωίδα της, έτσι κι αυτή ζει – κι έχει εντέλει παντρευτεί – έναν ομότεχνό της, που είναι μεγαλύτερός της σε ηλικία. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, είναι παντρεμένη με τον σκηνοθέτη Hans Petter Moland. 

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που είδαμε ταινία του Moland στη χώρα μας, το «Κλέφτης αλόγων», με πρωταγωνιστή τον Stellan Skarsgård, ο οποίος ουσιαστικά τον... υποδύεται στην ταινία της συζύγου του, έχοντας πρωταγωνιστήσει στις πέντε από τις δέκα ταινίες που έχει γυρίσει ο Moland! Επίσης, οι γιατροί που βλέπουμε στην ταινία δεν είναι ηθοποιοί αλλά είναι οι γιατροί που κούραραν τη σκηνοθέτιδα. Οπότε, λίγο παρακολουθείς την ταινία εκ του ασφαλούς. Και πάλι όμως έχει τον τρόπο της να σε συγκινήσει και να σε κάνει να αγωνιάς και να ενδιαφέρεσαι για αυτήν τη γυναίκα και τον αγώνα που δίνει. 

Κι αυτό γίνεται εφικτό κυρίως εξαιτίας της πρωταγωνίστριας, της Andrea Bræin Hovig. Έτυχε να την πρωτοδώ στο «En affære», σε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο, για να σας δώσω να καταλάβετε, έναν ρόλο σαν εκείνο της Trine Dyrholm από το «Η βασίλισσα της καρδιάς», αυτόν δηλαδή μιας MILF που μπλέκει σε έναν έρωτα τρελό με κάποιον πολύ νεαρότερο σε ηλικία από εκείνη, και ήταν σπουδαία. Ε, εδώ, είναι συγκλονιστική! Πάντα οι ρόλοι αρρώστων είναι αβανταδόρικοι αλλά η Hovig πετυχαίνει να παρουσιάσει άψογα όλη την γκάμα των συναισθημάτων, που βιώνει ένας καρκινοπαθής. Από τον τρόμο στην απογοήτευση, από την απελπισία στην ελπίδα, από την ανάγκη για ζωή μέχρι την λύπη για όλους τους αγαπημένους της που θα αφήσει πίσω της. 

Η ταινία λοιπόν κερδίζει τον θεατή επειδή είναι ειλικρινής και αυθεντική. Με αφορμή την αρρώστια η Άνια επανεξετάζει τη σχέση της με τον άνθρωπό της και με τα παιδιά της. Και υπάρχουν πολλά απωθημένα εκεί μέσα. Αλλά και πολύ αισιοδοξία τελικά παρά το επώδυνον του θέματος. Λέει μεγάλη ατάκα η Άνια στην ταινία: «Νομίζω ότι είμαστε τόσο ευτυχισμένοι όσο μας αξίζει». Και το φινάλε είναι πραγματικά αυτό που χρειάζεται η ταινία για να οδηγηθεί, μέσω του ονείρου και της υπέρβασης, κατευθείαν στις καρδιές των θεατών.

Ελπίδα (Håp / Hope) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Δεκεμβρίου 2021 από την Neo Films!
Περισσότερα... »

Μετά την αγάπη (After Love) Poster ΠόστερΜετά την αγάπη
του Aleem Khan. Με τους Joanna Scanlan, Nasser Memarzia, Natalie Richard, Seema Morar, Talid Ariss, Elijah Braik, Narayan David Hecter.


Η διπλή ζωή του Αχμέτ
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία

Ο αγγλο-πακιστανικής καταγωγής Aleem Khan γεννήθηκε στο Κεντ στις 19 Μαΐου του 1985. Πλέον, ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Σπούδασε Κινηματογραφική Σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο του Γουέστμινστερ, προτού γυρίσει το μικρού μήκους ντεμπούτο του, με τίτλο «Diana» (2009), το οποίο απέσπασε πληθώρα βραβείων. Η τρίτη ταινία μικρού μήκους του σκηνοθέτη, «Three Brothers» (2014), έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Λονδίνου και προβλήθηκε σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, προτού βρεθεί υποψήφια για το βραβείο της καλύτερης βρετανικής μικρού μήκους ταινίας.

Μετά την αγάπη (After Love) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία Μετά την αγάπη είναι η πρώτη μεγάλου μήκους που σκηνοθετεί. Ήταν ανάμεσα στις ταινίες που θα προβάλλονταν στο φεστιβάλ των Καννών του 2020, το οποίο και ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας. Εντέλει, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Τορόντο τον Σεπτέμβριο του 2020, για να ακολουθήσει τον Οκτώβριο του 2020 η προβολή της στα φεστιβάλ του Λονδίνου, της Ρώμης και του Τόκιο. Τον Νοέμβριο του 2020 η ταινία έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα της, συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για να κερδίσει τελικά το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την Joanna Scanlan. Τέλος, στα φετινά British Independent Film Awards η ταινία ήταν υποψήφια για οχτώ βραβεία, κερδίζοντας πέντε (καλύτερου ανεξάρτητου βρετανικού φιλμ, σκηνοθεσίας, σεναρίου, καλύτερης γυναικείας ερμηνείας και β' ανδρικού ρόλου) καθώς κι ένα τιμητικό για τον σκηνοθέτη της.

Η υπόθεση: Η Μέρι Χουσέιν, μια εξηντάχρονη γυναίκα που ζει στο Ντόβερ, είχε ασπαστεί το Ισλάμ όταν παντρεύτηκε τον εφηβικό της έρωτα, τον Αχμέτ, ο οποίος εργαζόταν ως καπετάνιος στα φέρι μποτ που διασχίζουν τα στενά της Μάγχης. Μια μέρα μετά τον αιφνίδιο θάνατό του, η Μέρι ανακαλύπτει πως ο σύζυγός της είχε μια άλλη, κρυφή ζωή, στην απέναντι πλευρά της Μάγχης. Κλονισμένη και σοκαρισμένη, σπεύδει στο Καλαί της Γαλλίας, αγωνιώντας να βρει το νήμα της αλήθειας. Θα συναντήσει την «άλλη» γυναίκα, τη Ζενεβιέβ – και τον γιο της – και μετά από μια βολική σύμπτωση, θα υποδυθεί την καθαρίστρια, αποκρύπτοντας την πραγματική της ταυτότητα. Κι όσο καθαρίζει το σπίτι, από το οποίο ετοιμάζεται να φύγει η Ζενεβιέβ, θα μάθει πολλά πράγματα για τον μακαρίτη, τα οποία δεν γνώριζε...

Η άποψή μας: Δωρικός ο φίλος μας ο Khan. Με σιγουριά, πίστη και αποφασιστικότητα, χτίζει μαεστρικά το πορτραίτο δύο γυναικών, που δεν μοιάζουν καθόλου η μία με την άλλη, τόσο σωματικά όσο πνευματικά αλλά και ως χαρακτήρες. Θα βρεθούν σε μια κατάσταση μπερδεμένη και περίπλοκη. Ιδίως για τη Μέρι όλο αυτό θα είναι εντελώς αποκαλυπτικό. Όντας πάνω στο πλοίο για το Καλαί, θα γίνει αυτόπτης μάρτυρας (μόνο αυτή, σε μια τρομερή, συμβολική σκηνή) την κατάρρευση ενός τμήματος των ακτών στο Ντόβερ: είναι η ίδια της η ζωή που καταρρέει. Η ζωή που νόμιζε πως ήξερε. Αυτή η ήσυχη, ρουτινιάρικη, βολική ζωή, για την οποία νόμιζε πως γνώριζε τα πάντα, που την είχε συνηθίσει, που την είχε αγαπήσει, που την είχε αποδεχτεί. Πλήρης κατάρρευση. 

Κι αυτό επειδή από τη μία, μέσα σε μια στιγμή, έχασε μία από τις σημαντικότερες σταθερές του βίου της, έναν άνθρωπο που παρά τα τόσα χρόνια που έζησαν μαζί, πραγματικά συνέχιζε να τον αγαπά (το επαναλαμβανόμενο άκουσμα του μηνύματος στο κινητό είναι ενδεικτικό) και από την άλλη, ναι, μέσα σε μια στιγμή, ένιωσε απόλυτα εξαπατημένη: είναι δυνατόν τόσα χρόνια να ζούσε σε ένα ψέμα; Είναι δυνατόν τόσα χρόνια ο άνθρωπός της να ζούσε διπλή ζωή; Είναι δυνατόν να ζεις με έναν άνθρωπο και να μην γνωρίζεις τόσο σημαντικά πράγματα για εκείνον; Πόσο λίγο γνωρίζουμε τους άλλους; Πόσο λίγο γνωρίζουμε τους δικούς μας ανθρώπους; Θα μου πεις, εδώ καλά καλά δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας. 

Η Μέρι ταρακουνιέται. Κι αποφασίζει να πάει στο Καλαί. Γιατί; Για να ζητήσει εξηγήσεις; Για να καταλάβει το πως και το γιατί; Για να δει από κοντά την αντίζηλο; Για να αντιπαρατεθεί μαζί της; Χμ, ίσως όλα αυτά μαζί. Εκεί όμως που η αμηχανία την οδηγεί σε πιθανό αδιέξοδο, μια... παρεξήγηση τη βοηθάει να ξεπεράσει τον σκόπελο της αντιπαράθεσης. Αντ' αυτού, της δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσει το αντίπαλον δέος. Και μέσω της Ζενεβιέβ, να «γνωρίσει» και τον συχωρεμένο. Και μέσω της Ζενεβιέβ, να γνωρίσει καλύτερα και τον εαυτό της. Ο Αχμέτ ήταν παντρεμένος με τη Μέρι, που είναι ευτραφής, μουσουλμάνα κι εσωστρεφής. Ο Αχμέτ είχε σχέση – και παιδί – με τη Ζενεβιέβ που είναι αδύνατη, χριστιανή και εξωστρεφής. 

Τόσο εντελώς διαφορετικές γυναίκες, με τόσο διαφορετική κοσμοθεωρία, με τόσο διαφορετική άποψη σχετικά με το τι είναι ηθικό και τι ανήθικο. Μια... σφαλιάρα θα είναι καταλυτική... Κι ενώ η ζωή της Μέρι καταρρέει, το «ράγισμα» βρίσκεται εκεί, και μέσα στο σπίτι της Ζενεβιέβ. Το σπίτι από το οποίο φεύγει, είναι ένα ερείπιο, έτοιμο να γκρεμιστεί. Όπως και η δική της ζωή. Κι ας μην το ξέρει – όχι ακόμα τουλάχιστον... 

Η Joanna Scanlan δίνει μια σπουδαία, θαρραλέα ερμηνεία, η οποία είναι κατά πολύ και σωματική. Ο σκηνοθέτης την «εκθέτει» στα μάτια μας ενώ παράλληλα εκείνη έρχεται σε επαφή με το σώμα της. Το άσχημο (για τα σκληρά στάνταρ περί ομορφιάς), παχύ σώμα της, το οποίο όμως εκείνη αποδέχεται. Και αγαπάει. Για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ο σκηνοθέτης παίζει με την εκκρεμότητα: η Ζενεβιέβ δεν γνωρίζει την πραγματική ταυτότητα της Μέρι. Επίσης, δεν γνωρίζει ότι ο Αχμέτ έχει πεθάνει. Και ο Khan φροντίζει να καλύψει κάθε λεπτομέρεια και να δώσει δύο πολύ ενδιαφέροντες, τρισδιάστατους γυναικείους χαρακτήρες. Μην θαρρείτε ότι κάνει κάτι πρωτόγνωρο ή συγκλονιστικό. Η ταινία του, όμως, είναι σπουδαία ακριβώς επειδή αφηγείται κάτι μέχρι και τετριμμένο με την ωριμότητα ενός φτασμένου δημιουργού. Και ο τύπος ξέρει σινεμά. Ξέρει να στήνει σκηνές. Ξέρει να γράφει διαλόγους (δικό του το σενάριο της ταινίας). Ξέρει να χρησιμοποιεί σύμβολα όταν τα χρειάζεται. Ξέρει να εκμεταλλεύεται τις σιωπές. 

Και ξέρει τον τρόπο να κλείσει την ταινία του με συγκίνηση και με την υπόμνηση πως οι δύο γυναίκες μπορεί να υπήρξαν θύματα μιας πλεκτάνης την οποία δεν γνώριζαν, αλλά πλέον μπορούν να στέκουν αγέρωχες και συνειδητοποιημένες πάνω στους απότομους βράχους του Ντόβερ. Ακριβώς πάνω από το σημείο που γκρεμίστηκε, γκρέμισμα το οποίο είχε δει η Μέρι σε ζωντανή μετάδοση όταν έφευγε για το Καλαί...

Μετά την αγάπη (After Love) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Δεκεμβρίου 2021 από την Strada Films!
Περισσότερα... »

Αμνός (Lamb) Poster ΠόστερΑμνός
του Valdimar Jóhannsson. Με τους Noomi Rapace, Hilmir Snær Guðnason, Björn Hlynur Haraldsson, Ingvar Eggert Sigurðsson.


O Γδικιωμός των Αμνών
του gaRis (@takisgaris)

Από την παγωμένη Ισλανδία, με τα ηφαίστεια και τα παγόβουνα, τις 350 χιλιάδες μόλις ψυχές, την απόλυτα ασφαλή Ισλανδία του Euro 2016, των κατοίκων που σε περιοχές λατρεύουν ξωτικά και τρολς ακόμη και ως τα σήμερα, μας έρχεται αυτή η τολμηρή φιλμική παραφωνία, που αποτελεί την επίσημη υποψηφιότητα της χώρας στα φετινά ξενόγλωσσα (όπως μάθαμε από παλιά να τα λέμε) όσκαρς. Ο τίτλος, Αμνός, λέει τουλάχιστο τη μισήν αλήθεια. Ένα ζώο (αισχύνομαι που παραδοσιακά αποτελεί μακράν την αγαπημένη μου τροφή, η κατά το ήμισυ αρβανίτικη καταγωγή μου από τα Βίλια βλέπεις) με θεμελιώδεις συμβολισμούς, κοινωνικούς και βαθιά θρησκευτικούς. Να το πάω από καθαρά Vegan και ζωοφιλικής επόψεως ένα βήμα παρακάτου: Μεγαλώνοντας, όσο και αφότου έγινα πλέον ενήμερος αναφορικά με το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος τη σημερινή ημέρα (=ΚΤΗΝΟΣ), στη λογική του «γνωρίζω ακριβώς πως βιάζω τον σύμπαντα κόσμο ως κυρίαρχο ανθρώπινο είδος για να κάνω την γκάβλα μου αλλά... οκ», τείνω να αναπροσδιορίσω τη σχέση μου ως προς τα οικόσιτα τουλάχιστον ζώα αλλά αυτό είναι περισσότερο προσωπικό θέμα. Ή δεν είναι. Άσχετο μήπως με την παρούσα ιστορία; Καθόλου, σε διαβεβαιώ.

Αμνός (Lamb) Quad Poster
Η Maria (Noomi Rapace) και ο Ingvar (Hilmir Snær Guðnason) βόσκουνε προβατάκια εκεί στα όρη τάγρια βουνά, σε συνθήκες που κλείνουν το μάτι στο σύμπαν (Turin Horse) του μέγιστου BelaTarrο οποίος διόλου τυχαία βάζει την υπογραφή στην παραγωγή. Μουντάδα, μονοτονία, υφέρπουσα θλίψη αλλά και στοχοπροσήλωση στο φάρμινγκ του στωικού κοπαδιού. Να τα ξεγεννάνε τα ζα (η Σουηδέζα Rapace προετοιμάστηκε ως ρόλος κατάλληλα σε αυτό πέρα από την Ισλανδική ντοπιολαλιά με εντυπωσιακό τρόπο), να τα κρατούν υγιή, να τα σφάζουνε και ούτω καθεξής. Ώσπου μια πρωία το αναπάντεχο συμβαίνει. Η Ada (ξε)γεννάται από μάνα ταγκαρισμένη με το νούμερο 3115 (τσέκαρε Ιερεμία 31:15 για να πιάσεις την ευθεία αναφορά στην τραγικότητα αυτής της πονεμένης ύπαρξης) και η Maria αναφωνεί πως αυτό είναι σημάδι νέας αρχής και πως αλλιώς, αφού η Ada, το ζωντανό δηλαδή, είναι ένα κράμα ανθρώπου με αρνί. Μη πάει το μυαλό στο πονηρό, αφέσου στο γλαφυρό θέαμα και εμπιστεύσου τον πρωτάρη-μα-φιλόδοξο σκηνοθέτη Valdimar Jóhannsson να σε ταξιδέψει παραπέρα. 

Εκεί που η Μαρία θα αρπάξει την Ada, θα ξεπαστρέψει τη δόλια μάνα και θα το μεγαλώσει σα μωράκι ανθρωπινό. Ο Ingvar το χαίρεται βλέποντας τη συμβία του να ξαναβρίσκει νόημα στη ζωή και συμμετέχει στο μεγάλωμα της Ada, παρά την εναντίωση του Petur (Björn Hlynur Haraldsson), ρέμπελου αδερφού του Ingvar, που καταφθάνει απρόσκλητος, αναστατώνοντας κυριολεκτικά το ζευγάρι και τον μικρό ανθρωπαμνό. Εδώ ακριβώς υπάρχει ένα σταυροδρόμι, ένα στοίχημα για τον Jóhannsson να πάρει αυτή τη βουκολική, γοτθική, αλλόκοτα συμβολιστική, τρελά υποσχόμενη πλοκή και να την απογειώσει. Αμ δε. Κάμνει το ασυγχώρητο λάθος να ξεζουμάρει το φακό από τα πρόβατα και να εστιάσει στο προβλέψιμο τριολέ γαϊτανάκι, καίγοντας το δυνατότερο χαρτί του. Ακόμη και η (αμφιβόλου CGI γούστου) Ada υποχρησιμοποιείται ως κεντρικός χαρακτήρας, αφήνοντας την ώριμα δωρική Noomi Rapace να κουβαλήσει μόνη στις πλάτες της την ταινία, καθώς οι αρσενικοί χαρακτήρες δεν ξεφεύγουν από την ρηχή προβλεψιμότητα. 

Το Lamb αξίζει πιότερο ως η ταινία που θα μπορούσε να είναι, παρά το ημικακότεχνο, με ένα ιδιαζόντως wtf κλείσιμο, γλίστρημα από την οικολογική ελεγεία στο ψυχογράφημα - μπαναλιτέ. Ούτε επαρκώς φοβιστικό, μηδέ σεναριακά δομημένο πάνω στο στοιχείο που θα το ξεχώριζε από τη σωρεία χωριάτικων θρύλων, στέκεται ως μια ενδιαφέρουσα άσκηση ύφους που φέρνει αρκετά στο δικό μας absurdist wave. Όσο για τη δικαιοσύνη της όλης ιστορίας: Εγώ είμαι ξεκάθαρα με τα πρόβατα.

Αμνός (Lamb) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Δεκεμβρίου 2021 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »