Movies Ltd

Μια Φωτογραφία Λέει Όλη την Αλήθεια

του gaRis (@takisgaris)

Ο William Eugene (Gene) Smith (1918-1978) έχει καταχωρηθεί στα κιτάπια της Ιστορίας ως ο εμβληματικός μάστορης του φωτορεπορτάζ στα χρόνια του Β’ παγκοσμίου Πολέμου. Χρησιμοποιώντας αποκλειστικά ασπρόμαυρη κάμερα, ο Τεξανός (Κάνσας) απαθανάτισε τη φρίκη των σπασμένων σαν κλωνάρια κορμιών που χάθηκαν στη μάχη όσο κανείς άλλος, έχοντας τραυματιστεί και ο ίδιος. Στη συνέχεια (1948-1954) ασχολείται με ουμανιστικά θέματα δουλεύοντας πάντα για το περιοδικό Life, από όπου αποσύρθηκε κατρακυλώντας στο αδιέξοδο της απομόνωσης και του αλκοόλ, χωρίς επαφή με την πρώην σύζυγο και τα πέντε παιδιά του. Στη Νέα Υόρκη θα τον βρει η δεκαετία του 70’, όταν μια γιαπωνέζα ακτιβίστρια, η Aileen (Minami) θα χτυπήσει την πόρτα του κατά τρεις δεκαετίες γηραιότερου Gene (Johnny Depp) για τον επαναφέρει στην ενεργό δράση και στην επανασύνδεση με τον κυνικό εκδότη του παρακμάζοντος περιοδικού Life, Robert Hayes (Bill Nighy).

Ο επόμενος προορισμός του τώρα είναι το γιαπωνέζικο ψαροχώρι Minamata στα 1971. Εκεί συντελείτο μια μεγάλης κλίμακας βιομηχανική μόλυνση του οικοσυστήματος από βαρύ μόλυβδο, που θέριζε τις ζωές των εκεί διαμενόντων οικογενειών, που συνάμα εργάζονταν για την παγκοσμίου εμβέλειας εταιρία παραγωγής χημικών, με την επωνυμία Chisso. Η άφιξη του Gene θα τον κάνει, μετά από μια σειρά τραυματικών επεισοδίων και ανένδοτου αγώνα, να αφουγκραστεί τα δίκαια αιτήματα των μαστιζομένων κατοίκων και να επιστρατεύσει την κάμερά του στην υπηρεσία της αποκατάστασης των θανατηφόρων ζημιών στην περιοχή και ιδιαίτερα επί των αθώων παιδικών ψυχών. Η ιστορία είναι πραγματική, με τον γάμο των Gene - Aileen και το σοβαρό τραυματισμό του πρώτου από τραμπούκους της εργοδοσίας να ολοκληρώνουν την αποστολή του, χαρίζοντας φωνή στους αδικημένους και ένα τρανό εκδοτικό χιτ στο περιοδικό Life. 

O σκηνοθέτης / σεναρίστας του Minamata, Νεοϋορκέζος Andrew Levitas (Lullaby, 2014), με θητεία σε διαφορετικές πλατφόρμες και installations, έχει την καρδιά του στη σωστή θέση, επιχειρώντας να αναδείξει, μέσα από τη βιογραφία ενός σημαντικού φωτογράφου, ένα ακόμη οικολογικού περιεχομένου πρόβλημα και να καταγγείλει το κλασικό δίπολο, πίσω από μια οιαδήποτε καταστροφή του περιβάλλοντος: Κρατική αναλγησία και επιχειρηματική απληστία. Δεν αποφεύγει τον διδακτισμό, προς τιμήν του όμως το να κρατήσει τους περισσότερους επί της Μιναμάτα διαλόγους στην ιαπωνική, κερδίζοντας σε αυθεντικότητα. Ευτυχεί δε να έχει έναν Depp, αγνώριστο φυσιογνωμικά (μου θύμισε Billy Crystal της τελευταίας περιόδου, χωρίς τη λουλακί βαφή στο μαλλί) αλλά και ισορροπημένο ερμηνευτικά, παίζοντας έναν ώριμο άνδρα της ηλικίας του (γκουχ-γκουχ). Το υποστηρικτικό καστ είναι αποτελεσματικό και η αφήγηση στρωτή όμως το πράμα αργεί να απογειωθεί, περίπου στο τελευταίο μόλις δεκάλεπτο, με την αναπαράσταση της αλλά Pieta ιστορικής φωτό “Tomoko Uemura in Her Bath”. 

Ο Todd Haynes (Dark Waters) ή αν θες, το Spotlight της αντίστοιχης στρατευμένης δημοσιογραφίας επίτευγμα, δείχνουν το δρόμο μιας λιγότερο κλισέ σταχυολόγησης τοιαύτης θεματολογίας που δε λειτουργεί εντελώς αν δεν αγγίξει και την καρδιά του θεατή. Ύστερα η σκέψη πως το όλο εγχείρημα θα ήταν λειτουργικότερο ως ντοκιμαντέρ κυριαρχεί ως την τελική σεκάνς. Επίσης, αναμένεις περισσότερα από τον μαέστρο Ryuichi Sakamoto (Καλά Χριστούγεννα Μίστερ Λόρενς, Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας) στη μουσική επένδυση. Το Minamata, γυρισμένο προ 2ετίας, είχε την ατυχία να ξωπέσει στην πορεία του προς τις σκοτεινές αίθουσες από την MGM, με την πραγματική αιτία να βρίσκεται πιο πέρα από τον κορώνα. Ο Johnny Depp, σχεδόν στιγματισμένος από το πολύκροτο διαζύγιο με την Amber Heard και τις κατηγορίες περί παρολίγον γυναικοκτονίας που κόσμησαν τα ταμπλόιντ, είναι μαύρο πρόβατο εσχάτως και έτσι αυτή η πραγματικά μεστότερη δουλειά του, μετά το Black Mass (2015), δυστυχώς μέλλεται να παραμείνει στα ψιλά γράμματα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Οκτωβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Το πέρασμα στην Κολομβία! Δραματική είναι και η νέα δημιουργία του πολυβραβευμένου Ταιλανδέζου σκηνοθέτη Apichatpong Weerasethakul, που φέρει τον τίτλο Ανάμνηση (Memoria). Το φιλμ κέρδισε το Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο τελευταίο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών 2021. Η Τζέσικα ζει στη Σκοτία και ασχολείται με την ανθοκομία. Όταν επισκέπτεται την αδελφή της στη Μποκοτά αρχίζει να ακούσει παράξενους ήχους ακόμα και κατά την διάρκεια του ύπνου της. Η συνεχής επανάληψη αυτών των ήχων την κάνουν να αναζητήσει την προέλευση τους.

Πρωταγωνιστεί η Tilda Swinton έχοντας στο πλευρό της τους Elkin Díaz, Juan Pablo Urrego, Daniel Giménez Cacho και Jeanne Balibar.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Οκτωβρίου 2021 από την Spentzos Films!

Λυπούμαστε που σας ξαναβλέπουμε! Η αγαπημένη, αλλόκοτη φαμίλια επανέρχεται με τη συνέχεια κινουμένων σχεδίων Η Οικογένεια Άνταμς 2. Σε αυτήν την ολοκαίνουρια ταινία, οι Άνταμς μπερδεύονται ξανά σε παλαβές περιπέτειες και βρίσκονται μπλεγμένοι σε ξεκαρδιστικά σκηνικά, με κάθε είδους ανυποψίαστο χαρακτήρα που θα βρουν στο διάβα τους. Παραμένοντας πάντα πιστοί στη μακάβρια φύση τους, τα μέλη της οικογένειας Άνταμς κουβαλάνε όπου κι αν βρεθούν τη σκοτεινιά και την εκκεντρικότητά τους, με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Οι γονείς της φαμίλιας, η Μορτίσια και ο Γκόμεζ, νιώθουν απογοητευμένοι που έχουν παραμελήσει τα παιδιά τους, τα οποία μεγαλώνουν παρακάμπτοντας τα οικογενειακά δείπνα και απασχολούνται μόνο με μακάβρια παιχνίδια τρόμου. Για να αναθερμάνουν τους οικογενειακούς δεσμούς, αποφασίζουν να μπουν όλοι μαζί στο Στοιχειωμένο τροχόσπιτο και να κάνουν κάτι ανήκουστο, να πάνε οικογενειακές διακοπές! Μάλιστα, θα αφήσουν τη Γιαγιά πίσω στο σπίτι, μόνη της... Η περιπέτεια που θα ζήσουν θα τους βγάλει από την ασφάλεια του σπιτιού τους και θα τους φέρει σε επαφή με πολλούς ανυποψίαστους χαρακτήρες. Τι θα μπορούσε, ενδεχομένως, να πάει στραβά;

Την σκηνοθεσία υπογράφουν οι Greg Tiernan και Conrad Vernon ενώ τις φωνές τους στους χαρακτήρες δανείζουν οι Oscar Isaac, Charlize Theron, Chloë Grace Moretz, Javon Walton, Nick Kroll, Wallace Shawn, Snoop Dogg, Bette Midler, Bill Hader.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Tulip Ent.!

Το κακό πεθαίνει απόψε! Η αναβίωση της θρυλικής «Νύχτας Με Τις Μάσκες» το 2018 από τον σκηνοθέτη David Gordon Green, σημείωσε τεράστια επιτυχία με εισπράξεις που ξεπέρασαν τα 250 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Η ταινία έγινε έτσι το πιο πετυχημένο κεφάλαιο στην σαραντάχρονη ιστορία της σειράς Halloween, που είχε γεννήσει το μυαλό του John Carpenter. Φέτος, η εμβληματική ηρωίδα Jamie Lee Curtis, επιστρέφει στο θρυλικό ρόλο που την ανέδειξε και ο ίδιος σκηνοθέτης αναλαμβάνει ξανά τα ηνία για τη συνέχεια του αναγεννημένου μύθου, που θα αιματοκυλίσει ξανά την οθόνη. Η ιστορία ενός μασκοφορεμένου δολοφόνου χωρίς ταυτότητα και χωρίς προφανή κίνητρα για φρικτούς φόνους με ένα μαχαίρι, που επιστρέφει στη γενέτειρά του για να συνεχίσει τις σφαγές που άρχισε σαν παιδί, είναι τόσο λιτή αλλά και τόσο εύστοχη, ώστε να αποκτάει από μόνη της αρχετυπικές διαστάσεις για τα δεδομένα των μύθων του τρόμου. Το «κακό», όπως υπογραμμίζει η μυθολογία του John Carpenter, δεν βρίσκονταν μακριά μας αλλά είχε αναγεννηθεί ανάμεσά μας. Η ανάγκη του κοινού για επιστροφή σε διαχρονικές ιστορίες τρόμου, μάς φέρνει τη συνέχεια της ιστορίας του Μάικλ Μάγιερς, ενός ανθρώπου χωρίς ταυτότητα και πρόσωπο, ο οποίος επιστρέφει για να συνεχίσει το έργο της αέναης σφαγής. Στην προηγούμενη ταινία, η ηρωίδα Λόρι Στρόουντ μαζί με την κόρη και την εγγονή της, παγίδεψαν το μασκοφόρο τέρας, και το εγκλώβισαν στο υπόγειο, ωστόσο τα βαριά τραύματα που της προκάλεσε ο αιώνιος βασανιστής της, την έστειλαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Αλλά όταν ο Μάγιερς καταφέρνει να απελευθερωθεί από την παγίδα, το τελετουργικό λουτρό αίματος συνεχίζεται και όλη η γειτονιά, μαζί με αρκετούς επιζήσαντες του αιμοδιψούς σφαγέα, έχει ξεσηκωθεί ενάντια στο ασταμάτητο τέρας. Οι τρεις γυναίκες αποφασίζουν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, σχηματίζοντας έναν άγρυπνο όχλο που θέλει να κυνηγήσει το τέρας που της έκλεψε τη νιότη και τη στοιχειώνει κάθε μέρα έκτοτε και να τον σκοτώσει μια για πάντα.

Δίπλα στην Lee Curtis συμπρωταγωνιστούν οι Judy Greer, Andi Matichak, Will Patton, Thomas Mann, Anthony Michael Hall.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Tulip Ent.!

Πως να μείνεις έγκυος από ένα...αμάξι! Πρόκειται για την ταινία που απέσπασε τον βαρύτιμο Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών 2021. Μετά το Raw, η Julia Ducournau επιστρέφει με την πιο αμφιλεγόμενη βράβευση όλων των εποχών. Και γίνεται μόλις η δεύτερη γυναίκα που κατακτά το Παλμ Ντ'ορ στην ιστορία του θεσμού! Μια ταινία με τον τίτλο Titane για γερά στομάχια που τεστάρει τα όρια. Eπίσημη επιλογή της Γαλλίας για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας 2022. Μετά από μια σειρά ανεξήγητων εγκλημάτων, ένας πατέρας ξαναβρίσκει τον γιο του, που αγνοούνταν για 10 χρόνια. Titane: Μέταλλο ιδιαίτερα ανθεκτικό στη θερμότητα και τη διάβρωση με κράματα υψηλής αντοχής σε εφελκυσμό.

Πρωταγωνιστούν οι Agathe Rousselle, Vincent Lindon, Garance Marillier, Laïs Salameh.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Cinobo!

Έγιναν μητέρες την ίδια ημέρα! Ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του παγκόσμιου σινεμά, και αγαπημένος του ελληνικού κοινού, ο Pedro Almodovar επιστρέφει με μια ακόμη απολαυστική ταινία γεμάτη συγκίνηση και ανατροπές. Τιμητικά το νέο του φιλμ Παράλληλες Μητέρες (Madres Paralelas), υπήρξε η Ταινία έναρξης του τελευταίου Φεστιβάλ Βενετίας. Δύο ετοιμόγεννες γυναίκες συμπίπτουν στο ίδιο δωμάτιο νοσοκομείου. Και οι δύο δεν είχαν προγραμματίσει τις εγκυμοσύνες τους, και οι δύο είναι εκεί χωρίς τους πατεράδες των μωρών τους. Η μεγαλύτερη από τις δύο (Πενέλοπε Κρουζ), Τζάνις, δε μετανιώνει για την επιλογή της να γίνει μητέρα, αντίθετα είναι πανευτυχής. Η Άνα, από την άλλη, είναι έφηβη - και έντρομη και μετανιωμένη για αυτό που συμβαίνει. Η Τζάνις προσπαθεί να την ενθαρρύνει, όσο και οι δυο τους διασχίζουν σαν υπνωτισμένες τους διαδρόμους του νοσοκομείου. Τα λίγα λόγια που θα ανταλλάξουν στις ώρες αυτές θα δημιουργήσουν έναν πολύ στενό δεσμό ανάμεσα στις δυο τους, δεσμός ο οποίος αναπτύσσεται και περιπλέκεται, αλλάζοντας τις ζωές τους για πάντα.

Το Παράλληλες Μητέρες είναι μια ιστορία για προγόνους και απογόνους. Μία ιστορία για την αλήθεια του ιστορικού παρελθόντος, αλλά και την πιο προσωπική αλήθεια των χαρακτήρων. Μιλά για την ταυτότητα και τη μητρική αγάπη μέσα από τρεις πολύ διαφορετικές μανάδες: την Τζάνις, την Άνα και τη μητέρα της Άνα, μια μητέρα εγωίστρια, χωρίς μητρικό ένστικτο, όπως παραδέχεται και η ίδια. Πρωταγωνιστούν οι Penélope Cruz, Aitana Sánchez-Gijón, Milena Smit, Israel Elejalde, Julieta Serrano, Rossy de Palma, Daniela Santiago.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Odeon!

Η φωνή της άλλαξε τα πάντα! Και το κύμα των μουσικών βιογραφικών ταινιών, που ειδικά πολύ πρόσφατα οδήγησαν μέχρι τα υψηλότερα σκαλοπάτια των Οσκαρικών βραβεύσεων (Judy, Rocketman, Bohemian Rhapsody) συνεχίζεται για τα καλά με το biopic της Βασίλισσας της Soul, Aretha Franklin. Το Respect σκηνοθετεί η Liesl Tommy, στην πρώτη κινηματογραφική μεγάλου μήκους απόπειρα της, μετά από μακρά πορεία στην τηλεόραση σε σειρές όπως Jessica Jones, Mrs Fletcher και Insecure. Η ταινία σκοπό της έχει να προβάλλει τις πιο σημαντικές στιγμές στην πορεία της καλλιτέχνιδας, που ξεκίνησε ως τραγουδίστριας γκόσπελ στο Ντιτρόιτ, για να φτάσει στις πιο υψηλές θέσεις των τσαρτς της Αμερικής με την μπράντα της Atlantic Records, στην οποία υπέγραψε το 1966. Με τραγούδια όπως τα I Never Loved a Man (The Way I Love You), Respect, (You Make Me Feel Like) A Natural Woman, Chain of Fools, Think και I Say a Little Prayer. Και φυσικά καλύπτει όλη την διαδρομή της τιμημένης με 17 Grammy φωνής, μέχρι τον θάνατο της το 2018 σε ηλικία 76 ετών.

Εννοείται πως χρειάζεται και μια σπουδαία επίσης χροιά για να αποδώσει την Αρίθα στο εκράν κι αυτή δεν είναι άλλη από την τόσο ταλαντούχα Jennifer Hudson, κάτοχο ήδη ενός Όσκαρ υποστηρικτικής ερμηνείας, για τον σπαρακτικό ρόλο στις Dreamgirls. Μαζί της εμφανίζονται και οι Forest Whitaker που υποδύεται τον πατέρα της Φράνκλιν, η Audra McDonald ως η μητέρα της, ο Marlon Wayans ως ο πρώτος της σύζυγος Τεντ Γουάιτ, η Mary J. Blige ως καταπληκτική Ντάινα Ουάσιγκτον, ο Gilbert Glenn Brown ως Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, ο Marc Maron ως ρεπόρτερ των μουσικών περιοδικών Τζέρι Γουέξλερ και ο Tituss Burgess ως Αιδεσιμότατος Τζέιμς Κλίβελαντ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Tulip Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Δεν βρισκόμαστε πια στον Μεσαίωνα. Αυτό είναι απόλυτα βέβαιο, αφού οι - δυτικές τουλάχιστον, πολιτισμένες  - κοινωνίες, έχουν τοποθετήσει την οντότητα της γυναίκας, ισότιμα δίπλα σε εκείνη την αντρική. Νομικά τουλάχιστον, γεγονός που σταδιακά ολοκληρώνει την ηθική, την παραδοσιακή υπόσταση του και πέραν των μεγάλων αστικών κέντρων, εκεί που οι κανόνες καθυστερούν κάπως να ταξιδέψουν. Συνεπώς, προσωπικά, θα θεωρήσω τις όχι και λίγες πράξεις βίας, που έχουν φτάσει ίσαμε την ακρότητα της στυγερής ανθρωποκτονίας, ως εξαίρεση που επιβεβαιώνει αυτή την θεμελιώδη, για έναν ορθολογικό κόσμο, αρχή. Όταν σύσσωμη η κοινή γνώμη αντιδρά και καταδικάζει τους φονιάδες, βιαστές, απανθρώπους, πιστεύω πως βαδίζουμε στον σωστό δρόμο. Και τέτοιου είδους κινηματογραφικές ιστορίες, σαν του The Last Duel, που καθρεφτίζουν το άνισο χθες, στο σαφώς φωτεινότερο σήμερα, πάντοτε θα είναι χρήσιμες, ως πεδίο αναφοράς του πως συμπεριφερόμαστε και του πως οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε.

Σωτήριον έτος 1386, καταμεσίς του Εκατονταετούς Πολέμου. Ο βιασμός της Μαργκερίτ, της όμορφης συζύγου του ιππότη Ζαν Ντε Καρούζ, μέσα στον ίδιο της τον πύργο, εν τη απουσία του ανδρός της στο Παρίσι για προσωπικούς λόγους, από τον κάποτε στενότερο του συμπολεμιστή, Ζακ Λε Γκρι, δεν θα μείνει κρυφός από εκείνη, αφού ρισκάροντας την ίδια της την τιμή, θα αποκαλύψει τα πάντα στον εκρηκτικό συμβίο της. Η αντίδραση του ανθυπασπιστή του γαλλικού στρατού, αναμενόμενα αγριεμένη, όσο και ακραία εκδικητική. Δεν θα αρκεστεί μόνο στην ενώπιον του βασιλέα Κάρολου Στ' δίκη, του προ καιρού, συντρόφου του στα πεδία των μαχών, αλλά θα τον προκαλέσει σε μια μέχρις εσχάτων μονομαχία, όπου ο καθένας θα υπερασπιστεί το προσωπικό του δίκαιο, με μόνο μία τιμωρία ορατή στην έκβαση της: Τον θάνατο!

Πραγματικό το περιστατικό, που δραματοποιημένα μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, αφού πρωτίστως έχει καταγραφεί στο ομότιτλο σύγγραμμα του Eric Seger. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την ύστατη στα χρονικά της Γαλλίας, αναμέτρηση μεταξύ δύο έμπειρων πολεμιστών, σε μια περίοδο που οι προσωπικές διαμάχες επιλύονταν με την ρίψη του γαντιού στα πόδια του αντιζήλου. Το μόνο που αρκούσε, αν εκείνος δεν παραδεχόταν την παράβαση που υπέπεσε και επέμενε στην αθωότητα του, ήταν να σκύψει να το μαζέψει αποδεχόμενος την κόντρα. Όπως και συνέβη στην παρούσα περίπτωση, δηλαδή, με συνέπεια να φτάσουμε στο έφιππο αντίκρυ των δύο ιπποτών, μπροστά στα μάτια μυριάδων πολιτών, αλλά και του ίδιου του (όχι και σπουδαίας προσωπικότητας) μονάρχη. Κανείς μας όμως δεν γνωρίζει τι έχει διαμειφθεί μεταξύ του ιδιόμορφου αυτού τριγώνου. Και με την ημερομηνία της μονομαχίας να κοντοζυγώνει, κάποιος οφείλει να μας παρουσιάσει την αλήθεια. Που θα μας σκιτσαριστεί σε τρία, ισότιμης χρονικής διάρκειας μέρη, όσα και τα πρόσωπα που την έζησαν.

Η αρχή γίνεται μέσα από τα μάτια του Καρούζ, ενός αμόρφωτου άντρα, που νοιάζεται μόνο για τις στρατιωτικές επιτυχίες της διμοιρίας του, ενάντια στους μανιασμένους αγριάνθρωπους από τον βρετανικό Βορρά. Η μορφή του, δεν χαίρει της εκτίμησης κανενός απολύτως, αφού παραγκωνισμένος από τον τοπικό άρχοντα, Κόμη Πιερ Ντ Αλενσόν, αντιλαμβάνεται πως έχει πέσει και στην δυσμένεια του βασιλιά, που του στερεί το ένα μετά το άλλο τα προνόμια του. Σωσίβιο γι αυτόν θα αποτελέσει η παντρειά με την εύπορη Μαργκερίτ, θυγατέρα του οίκου Θιμπουβίλ, που θα του προσφέρει την προίκα που ζητούσε για να ανέλθει κοινωνικά, όπως ματαιόδοξα πιστεύει. Παρότι δεν τρέφει το παραμικρό συναίσθημα για κείνη, στο άκουσμα του μοιραίου μαντάτου, έξαλλος θα ζητήσει την κεφαλή του παλιού του συναγωνιστή επί πίνακι. Ακόμη κι αν χρειαστεί να είναι εκείνος που θα την αφαιρέσει.

Συνεπώς περνάμε στην δεύτερη αφήγηση των περιστατικών, μέσα από το βλέμμα του φερόμενου ως θύτη. Ο Γκρι μεγαλωμένος για να ακολουθήσει τον δρόμο της εκκλησίας, δεν είναι μόνο βαθύτατα σπουδαγμένος, αλλά διαθέτει και την ευστροφία μέσα από τις γνώσεις του, να προσεγγίσει τον κατάλληλο άνθρωπο, τον προύχοντα Ντ Αλενσόν. Και να συνάψει μαζί του συμφωνία άτυπη, που θα του αποφέρει όχι μόνο χρηματικά κέρδη, αλλά και έμψυχες παροχές σε ερωτικές συντρόφους, με αντάλλαγμα την λογιστική του καθοδήγηση, στην είσπραξη των φόρων από τους ταλαίπωρους είλωτες. Χωρίς καμία ιδιαίτερα αγωνιώδη κραυγή δήλωσης αθωότητας γνωρίζοντας καλά πως οι ευγενείς τον στηρίζουν, θα υποστηρίξει πως η Μαργκερίτ είναι κύρια υπαίτια για την σεξουαλική του παρόρμηση. Και φυσικά εκείνη και μόνο πρέπει να τιμωρηθεί, βάσει νόμου, τόσο για την απιστία, όσο και για την συκοφαντία σε βάρος του.

Και φτάνουμε στην καταληκτική μαρτυρία, εκείνη της ατιμασμένης, της προδομένης, της ριγμένης από την ίδια της την φαμίλια στα χέρια ενός πολεμοχαρή αγροίκου, που όχι μόνον βιάστηκε χωρίς οίκτο μέσα στο σπιτικό της, αλλά οφείλει πλέον να αποδείξει στην ανδροκρατούμενη ιερά σύνοδο, πως δεν προκάλεσε το μοιραίο. Το γεγονός της εγκυμοσύνης της, την περίοδο της ακροαματικής διαδικασίας, που θα ολοκληρωθεί με την τελική αναμέτρηση, θα ορίσει ακόμη ένα πειστήριο για την ενοχή της. Εννοείται δε, πως αν ηττηθεί ο Καρούζ στον αγώνα, άμεσα κι αυτή θα οδηγηθεί στην πυρά, ως υποδεικνυόμενη από τον ίδιο τον Θεό, ως η πρόκληση του δεινού. Και ελάχιστες στιγμές πριν πάρουν φόρα τα άτια, αντιλαμβανόμαστε πως ετούτη η δήλωση είναι και η αληθής. Ασχέτου αποτελέσματος του αγώνα... Μεσαίωνας!

Πολύ σύντομα όμως, από την συλλογιστική του θεατή, αποσπάται η οποιαδήποτε αστυνομικής υφής, ιδέα επίλυσης της υπόθεσης βιασμού, μιας και γίνεται αντιληπτό, πως δεν είναι αυτός ο σκοπός του έργου. Το κλειδί βρίσκεται κρυμμένο στο ύφος της καθεμιάς αφήγησης, πιο συγκεκριμένα μεταξύ του πακέτου των πρώτων δύο και της τελευταίας. Των δοσμένων μέσα από την αντρική σκοπιά δηλαδή, σε αντιδιαστολή με εκείνη την θηλυκή, σε μια περίοδο, να θυμίσω, που δεν ίσχυε ούτε η ελάχιστη προσέγγιση δικαιωμάτων ανάμεσα στα δύο φύλα. Στις αρσενικές εκδοχές, δίνεται με όσο πιο πειστικό τρόπο γίνεται, η εντύπωση πως ο it's a mans world που έχουν κτίσει οι ίδιοι οι σιδηρόφρακτοι αντάμα με τους κοτσαμπάσηδες, είναι σαθρός, ψεύτικος, διεφθαρμένος μέχρι τελευταίου πόντου. Δίνοντας την ευκαιρία σε κοινά καθάρματα σαν τον Καρούζ και σε τυχοδιώκτες σαν τον Γκρι να ευημερήσουν. Ενόσω τα νήματα κινούν άθλιοι αυλικοί, ενός θρόνου ορισμού της πάρτης και της πλεονεξίας. Φυσικά υπεράνω όλων, η αδιόρατη θρησκευτική δύναμη, θέτει τους κανόνες κατά τον τρόπο που την συμφέρει, υποχθόνια και σιχαμερά, δίχως να νοιάζεται για την αλήθεια. 

Τις τιγκάτες θράσος - προνόμιο των παντελονάτων, που σε εξοργιστικό βαθμό, ούτε καν το κατανοούν - αντρικές αφηγήσεις, διαδέχεται επιτέλους η γυναικεία. Που πανεύκολα θα μπορούσε να μην υπάρχει, αν η Κυρά, απέκρυπτε την επίθεση, όπως την συμβούλεψε η φιδίσια πεθερά της. Ο γυναικείος νους, όμως, αιώνες αμέτρητους μπροστά, δεν θα διστάσει, γνωρίζοντας πως μόνο αυτή η ηρωική στάση θα μπορέσει να αποφέρει την λύτρωση. Ακόμη κι αν ξωπίσω της κρύβει το πιθανότατο ενδεχόμενο της θανάτωσης. Η Μαργκερίτ πεισμωμένη και αποφασισμένη, δεν αποδέχεται να κρατήσει μέσα της το μυστικό, ξεβρακώνοντας με την άτεγκτη θέση της τόσο την μεροληπτική φρικαλεότητα της έρευνας των διωκτικών αρχών, όσο όμως κυρίως της χωρίς ίχνος ανθρωπιστικού αισθήματος, άποψης των υποτιθέμενων ηρώων του έθνους.

Στα 83 του χρόνια, ο Ridley Scott, ένας από τους πλέον ονομαστούς χολιγουντιανούς δημιουργούς της γενιάς του, καταφέρνει μέσα από ένα ιστορικό δράμα, γεμάτο εντάσεις και άκρατη βία στον επίλογο του, να φωνάξει και πάλι παρών. Φυσικά και δεν σερβίρει κανενός είδους φλιπ σάιντ του Gladiator, όπως άφησε να διαφανεί το προωθητικό τρέιλερ, μα επιχειρεί μέσα από ένα πραγματικό και καταγεγραμμένο στα κιτάπια συμβάν να αναδείξει την διαχρονικότητα των κοινωνικών και διαφυλετικών ανισοτήτων. Και μέσα από το Rashomonικό πατρόν ξετυλίγματος του κουβαριού, με την αρωγή μιας απίστευτα ρεαλιστικής, μουντής φωτογραφίας της εποχής από τον μετρ Dariusz Wolski, πετυχαίνει να καυτηριάσει τους πανίσχυρους παραδοσιακά θεσμούς, που προστατεύουν ακόμη και στις ημέρες μας, περιστατικά ανείπωτης σεξουαλικής βίας.

Αν για τους περισσότερους αστέρες, η χρονιά 2021, μοιάζει ως η τραγική συνέχεια της περσινής δίσεκτης, σε καμία περίπτωση αυτό δεν ισχύει για την αριστοκρατική Judie Comer, καθώς ετούτη εδώ είναι η χρονιά που την ανέδειξε σε λαμπερό πρόσωπο, πρώτης γραμμής. Ελάχιστο καιρό μετά από την παρουσία της στον, επίσης ιδεαλιστή, Free Guy, η Βρετανίδα ορίζει τον ερμηνευτικό καταλύτη, που πάνω στις πειθήνιες εκφράσεις του στηρίζεται ολάκερο το πολυεπίπεδο σενάριο. Δεν φείδεται υποστήριξης πάντως η ανερχόμενη ενζενί, καθώς στο πλευρό της υπάρχει μια τριάδα κορυφαίων ονομάτων, όπως την ορίζουν οι Damon - Affleck και Driver. Οι δύο πρώτοι, μαζί με την δυνατή στο γράψιμο Nicole Holofecener, είναι και οι υπαίτιοι για το δαιδαλώδες σκριπτ, που αποτελεί το θεμέλιο της επιτυχίας αυτού του εξαίρετου έπους περιόδου. Το οποίο κατορθώνει μέσα από την ιδιαιτερότητα στην εξιστόρηση του, να θέσει βασικά ερωτήματα στο κοινό, για το αν πράγματι, ελαττώματα που ίσχυσαν σε μια κατραμένια χρονική περίοδο της ανθρωπότητας, έχουν σήμερα επιλυθεί. Κανείς δεν πρόκειται με στόμφο σιγουριάς να υποστηρίξει κάτι τέτοιο, η αμφιβολία μέσα του, καίει ολοζώντανη. Επίτευγμα συνολικό του ηλικιωμένου Εγγλέζου ντιρέκτορα κι αυτό. Που προστίθεται στην μακρά αλυσίδα των δικής του υπογραφής, σπουδαίων κινηματογραφικών στιγμών, που για πάντα θα φέρουν ως μενταγιόν τους, το αριστουργηματικότερο δυστοπικό νουάρ στα χρονικά του σινεμά!

Παλάτια πάνω στην άμμο

του gaRis (@takisgaris)

Επειδής αρέσκομαι να ξηγιούμαι αποξαρχής, αναφορικά με τουτονί, δυο τινά συμβαίνουσι: Το πρώτο, δεν είμαι θιασώτης των μεγαλεπήβολων sagas, μήτε λογοτεχνικώς, μηδέ κινηματογραφικώς. Τα Star Wars, Lord of the Rings και τα (ασύγκριτα, κατά πολλούς) τοιαύτα δε με πιάνουν, δε με απογειώνουν βρε αδερφέ. Αλλά σέβομαι και όταν βλέπω το όραμα, το επικροτώ αναφανδόνε. Το δεύτερο πράμα είναι η τεράστια εκτίμηση που τρέφω στον Denis Villeneuve ως δημιουργό. Μην πας μακριά, ιδέ μοναχά τα δυο τελευταία του έργα που οδήγησαν στην πραγματοποίηση του παιδικού του ονείρου που λέγεται Dune (Frank Herbert, 1965). Από τη μια το sequel του θρυλικού Blade Runner 2049, το οποίο κοίταξε κατάματα, απογειώνοντας τα υπερθετικά του στοιχεία, δίνοντας συνάμα μια κάθαρση που τριβέλιζε το sci-fiοικοσύστημα για 35 συναπτά έτη (1982-2017). Ύστερις, περνά στο Arrival όπου η εξωγήινη εισβολή είναι μόνο η αφορμή διερεύνησης βαθιά ουμανιστικής θεματολογίας, από τη διαγαλαξιακή επικοινωνία ως μόνης ατραπού για τη διάσωση του πλανήτη, έως τη θυσία / απώλεια ως προεπιλογή για την επίτευξη του προσδοκώμενου. Και φυσικά η Μητρότητα ως η μάνα Γης που όλοι (περ)πατούμε.

Προχωρώ τώρα, αφού με γνώρισες καλύτερα, στο θέμα μας. Το Dune είναι μια παραβολή με αναφορές σε αρχετυπικές έννοιες – δίπολα: Εξουσία / Δεσποτισμός, Ελευθερία / Μεσσιανισμός, Επανάσταση / Ανατροπή. Ο Herbert από τον οποίο φαίνεται ότι άντλησε έμπνευση ο Lucas για να γυρίσει το Star Wars Episode IV: A New Hope, χτίζει παλάτια πάνω στην άμμο (εξ’ού «Dune»), περιγράφοντας τα έπη φεουδαρχών ευγενών που κηρύττουν πόλεμο στην έρημο Arrakis όπου αποκλειστικά παράγεται μια πολύ δυνατή ουσία που ονoμάζεται “Spice” (αινιγματική έννοια που διχογνωμείται μεταξύ ναρκωτικού ή πετρελαίου σύμφωνα με τους αναλυτές του Herbert).  

Οι ανήθικοι και αιμοσταγείς Harkonnens έχουν μόλις εγκαταλείψει τον πλανήτη αφήνοντας τον έλεγχο στον Οίκο των Ατρειδών (αρχαία ελληνική τραγωδία, κανείς;) με εκπροσώπους τους Δούκα Leto (Oscar Isaac), τη μαιτρέσα του Λαίδη Jessica (Rebecca Ferguson), και τον Εκλεκτό υιό τους Paul (Timothée Chalamet). Ο Paul, μειράκιο βασιλόπουλο με μόνιμους εφιάλτες αλλά και θάρρος που δίνει ελπίδες σε φιλόδοξους Atreides και αυτόχθονες βασάνηδες Fremen, πως είναι ο “Kwisatz Haderach”, τουτέστιν ο Υπεράνθρωπος Νους που θα ενώσει χώρο και χρόνο, γεφυρώνοντας παρελθόν και μέλλον. Η περιπέτεια ξεκινά με τα Sandworms που είναι τέρατα κάτω από την άμμο, να διεκδικούν το Spice ενάντια στους Ατρείδες. 

Για τον Villeneuve βέβαια, το ενδιαφέρον εστιάζεται στον συμφυρμό αποικιοκρατίας με θρησκεία, με την εργαλειοποίηση της πίστης ως μέσο χειραγώγησης των μαζών. Αποφεύγοντας τον πειρασμό να διεισδύσω βαθιά σε χωρικά ύδατα Carl Jung και Nietzsche, αρκούμαι να σημειώσω ότι η δημαγωγία, οι κρίση των θεσμικών αξιών από την αρνητική επιρροή της θρησκευτικής δεισιδαιμονίας οδηγούν το ανθρώπινο είδος στην εφεύρεση νέων αξιακών κωδίκων, που μεταφέρουν την ανθρωπότητα σε μια μετα - ουμανιστική κατεύθυνση σύμφωνα με τον Herbert. Kwisatz Haderach = Übermensch, ενώ διόλου τυχαία δεν είναι η κινηματογράφηση που παλαντζάρει μεταξύ Λόρενς της Αραβίας του David Lean (1962) και Θριάμβου της Θελήσεως (1935) της Leni Riefenstahl. 

Η εκπληκτική δουλειά του Patrice Vermette στο σχεδιαδμό παραγωγής και τα κοστούμια της Jacqueline West παραμερίζουν τη σύμβαση του φουτουριστικού ντηζάιν, εις όφελος του αρχαιολογικού ενδιαφέροντος συμβολισμού από την Ιαπωνική μέχρι τη Βυζαντινή κουλτούρα. Ο τιτάνας Hans Zimmer σκορπά τον ιερό τρόμο, με μια γκάμα που εκτείνεται από λαρυγγισμούς σε σκωτσέζικες γκάιντες. Οι ιπτάμενοι δίσκοι μοιάζουν με έντομα που κατακλύζουν τη χρυσοποίκιλτη έρημο της Arrakis. To next - level σκηνικό είναι από μόνο του ο υπερήρωας και είναι ευτύχημα ότι μια πλειάδα σημαντικών ερμηνευτών (Chalamet, Ferguson, Isaac, Bardem, Skarsgård), δένει όμορφα με τους δευτεραγωνιστές (Zendaya, Momoa, Bautista), αντέχοντας το σχεδόν αβάσταχτο βάρος της μεγαλεπήβολης παραγωγής. 

Το Dune του Denis κι όχι η ψυχεδελική 12ωρη τρέλα του Jodorowsky ούτε η κιτσάτη ακατάληπτη space opera του Lynch, είναι το μόνο Dune που θα χαροποιούσε τον Herbert. Η ταινία έχει σεναριολογικά καλύψει με σαφήνεια σημαντικό έδαφος κι αυτό είναι κατόρθωμα. Όμως, η επιλογή να κοπεί στο τέλος σχεδόν άγαρμπα στη λογική ότι θα υπάρξει σήκουελ (για budget $165 εκ. με ιντερνάσιοναλ εισπράξεις των παρακάτι $40 εκ., δε φτάνουν όχι για τους εντυπωσιακούς εφφέδες αλλά ούτε καν για... κατηφέδες) είναι τουλάχιστον ατυχής. Χώρια που η ιστορία είναι πολυ-χρησιμοποιημένη ένεκα των κατά συρροή δανείων (sic) από δεκάδες sci-fiτων τελευταίων 30+ χρόνων. 

Οι ορκισμένοι φανς θα φχαριστηθούσι οπωσδήποταν, οι αποδέλοιποι θα χρειαστούν υπομονή επί κοντά 2 ½ ώρες δίχως όμως κάθαρση. Ο Villeneuve, μας σύστησε στην παγκόσμια IMAX πρεμιέρα στο Cinesphere του Ontario Place τη δημιουργική του ομάδα, φιλαράκια από τα μικράτα του. Ο τυπάς είναι ταπεινός, ονειροπόλος και ευφυέστατος. Και ξεκάθαρος (κι ας τον γράφει η WB στα παλιά της υποδήματα): Η ταινία προόρισται για ιδανικές συνθήκες IMAX προβολής. Μην τη χαραμίσεις φίλος στην πρώτη πειράτα κόπια που θα ξωπέσει στη διαδικτυακή σου στράτα. Δώσε στον αμφιβληστροειδή σου την απόλαυση που του αξίζει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Οκτωβρίου 2021 από την Tanweer!

Ένα αδιανόητα σπουδαίο φιλμ!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αρχαία τραγωδία αλά μεξικάνικα

Η Fernanda Valadez γεννήθηκε στο Γκουαναχουάτο του Μεξικού το 1981 και είναι σκηνοθέτις και παραγωγός. Είναι απόφοιτος του Κέντρου Κινηματογραφικής Κατάρτισης του Μεξικού. Η πρώτη της ταινία μικρού μήκους «De este mundo» κέρδισε το βραβείο καλύτερης μεξικανικής ταινίας μικρού μήκους από το Επιμελητήριο Κινηματογραφικής Βιομηχανίας του Μεξικού. Η μικρού μήκους ταινία αποφοίτησής της «400 Bags» επιλέχθηκε για το Editing Studio του Berlinale Talents και κέρδισε διάφορα βραβεία ανά τον κόσμο. Η ίδια ταινία ήταν υποψήφια για το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στη Μεξικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών (Ariel) το 2015 και φιναλίστ των βραβείων της Ακαδημίας Φοιτητών το ίδιο έτος.

Τα Χαρακτηριστικά γνωρίσματα είναι η πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία. Το σενάριο της ταινίας γράφτηκε με τη χορηγία Νέων Καλλιτεχνών της Μεξικανικής Ακαδημίας Τεχνών (FONCA). Το πρότζεκτ αργότερα έλαβε χρηματοδότηση από το Μεξικανικό Ταμείο Παραγωγής Ποιοτικού Κινηματογράφου (FOPROCINE) και πρόσφατα από το Ταμείο Δημοσιονομικής Στήριξης Παραγωγής και Διανομής Εθνικού Κινηματογράφου (EFICINE). Την πρώτη της παγκόσμια εμφάνιση η ταινία την πραγματοποίησε στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν τον Σεπτέμβριο του 2019 ως Work in Progress. Ως ολοκληρωμένη ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σάντανς του 2020, όπου κέρδισε το βραβείο κοινού στο τμήμα «World Cinema - Dramatic». Ακολούθησαν βραβεύσεις της ταινίας σε πάμπολλα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την πραγματοποίησε στο περσινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα και τιμήθηκε με τον Χρυσό Αλέξανδρο καλύτερης ταινίας. Τέλος, στα βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου του Μεξικού, τα Ariel, η ταινία ήταν υποψήφια για 16 (!!!) βραβεία, κερδίζοντας τελικά εννέα, ανάμεσα στα οποία αυτά της καλύτερης ταινίας, της σκηνοθεσίας, του πρωτότυπου σεναρίου, της φωτογραφίας, του μοντάζ και της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας.

Η υπόθεση: Ο Χεσούς και ο Ρίγκο είναι κολλητοί φίλοι. Πριν την ενηλικίωσή τους, για να γλυτώσουν από την φτώχεια που ταλανίζει την περιοχή τους στο Γκουαναχάτο του Μεξικού, αποφασίζουν να περάσουν τα σύνορα με τις ΗΠΑ παράνομα, προκειμένου να βρουν μια καλύτερη ζωή και δουλειές, έτσι ώστε να βοηθήσουν και τις οικογένειές τους. Μετά από δύο μήνες και χωρίς να έχουν μάθει νέα τους, οι μητέρες τους, η Μαγκνταλένα και η γειτόνισσά της, η Τσούγια, αποφασίζουν να ακολουθήσουν τη διαδρομή τους, μήπως και μάθουν κάτι για την κατάστασή τους. 

Ο Ρίγκο είχε ένα χαρακτηριστικό σημάδι στο πρόσωπό του και τον αναγνωρίζουν καθώς κοιτάζουν δεκάδες φωτογραφίες από νεκρούς αγνοουμένους σε ένα κέντρο, που προσπαθεί να βοηθήσει όσους τους αναζητούν. Για τον Χεσούς, όμως, δεν υπάρχει καμία ανάλογη ένδειξη. Το μόνο που βρίσκει η Μαγκνταλένα είναι η σάκα του γιου της, εύρημα από έναν ρηχό τάφο... Ο Μιγκέλ έχει μόλις απελαθεί από τις ΗΠΑ όπου έζησε παράνομα για πέντε χρόνια και λαχταράει να ξαναδεί τη μητέρα του μετά από τόσο καιρό. Οι δρόμοι των δύο τους θα διασταυρωθούν, καθώς περιπλανώνται στις παραμεθόριες ερημιές, όπου βασιλεύουν η ανομία, η βία και η απόγνωση. Θα βρουν ξανά τους αγαπημένους τους;

Η άποψή μας: Ολοένα και περισσότερο σπανίζουν οι ταινίες που τις βλέπεις και σε στοιχειώνουν. Που τις παρακολουθείς και σε συνταράζουν. Που η θέασή τους αποτελεί μια καθηλωτική εμπειρία. Που σε σημαδεύουν, σε κάνουν να αναρωτηθείς για την πορεία της ανθρωπότητας, που σε ταρακουνάνε ψυχή τε και σώματι. Που τις θαυμάζεις με όλο σου το είναι παρά το γεγονός ότι αποτελούν ελεύθερες καταδύσεις στην καρδιά του σκότους. Που μετά το πέρας της ταινίας παραμένεις άλαλος, με μια ανατριχίλα να σε διαπερνά συθέμελα. Που σε κάνουν κοινωνό τους, μεταλαμβάνεις λίγο από το μεγαλείο τους αλλά και σε ρημάζουν. Σου γαμάνε τα ήπατα, να, το έγραψα. Τούτη η ταινία είναι μία από αυτές. Μόνο δέος! 

Χωρίς να υπηρετεί κάποια συγκεκριμένη ατζέντα, χωρίς να ασκεί μικροπολιτική, η θαρραλέα Μεξικάνα Δημιουργός φτιάχνει μια απίστευτα πολιτική ταινία, στην πρώτη της μάλιστα φορά, κάτι που κάνει το επίτευγμά της ακόμα πιο σπουδαίο! Όλες οι παθογένειες της πανέμορφης χώρας της παρουσιάζονται εδώ, έχοντας στο επίκεντρο το ζήτημα της μετανάστευσης στις ΗΠΑ. Χιλιάδες Μεξικάνοι στα όρια της φτώχειας επιχειρούν κάθε χρόνο να περάσουν τα σύνορα με τους γείτονές τους στον βορρά. Ελάχιστοι τα καταφέρνουν. Οι πιο πολλοί αποτυγχάνουν θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Οι πιο πολλοί χάνουν τη ζωή τους. Για κάποιους, αυτές οι ευτελείς ζωές, που αξίζουν λιγότερο από τη ζωή ενός σκύλου, αποτελούν μέσο πλουτισμού. 

Μια ολόκληρη φάμπρικα στήνεται, εξόχως προσοδοφόρα. Συμμορίες, που εν πολλοίς απαρτίζονται από τα ίδια τα απελπισμένα παιδιά τα οποία αρχικά αναζήτησαν την τύχη τους στην άλλη πλευρά των συνόρων. Συμμορίες από «γενίτσαρους», με ανθρώπους χωρίς συναισθήματα, που μπορούν να σκοτώσουν, δια ασήμαντον αφορμή. Με ανθρώπους απογυμνωμένους από την ανθρωπιά τους. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Και στο μέσον ένα εφιαλτικό no man's land. Κόλαση. Ναι, Κόλαση. Γι' αυτό και το πρόσωπο της Μαγκνταλένα φωτίζεται κάποιες φορές από φωτιές μέσα στο πηχτό σκοτάδι: μα αφού αντικρίζει κατάματα την επί της Γης Κόλαση. Διάολε, μέχρι και ο... Σατανάς εμφανίζεται στην ταινία, σε μια από τις πλέον σουρεαλιστικές σκηνές της, εκεί που θαρρείς παίρνει σάρκα και οστά αυτό που λέει ο Τζόκερ του Jack Nicholson στον «Μπάτμαν» του Tim Burton: «Have You Ever Danced With The Devil In The Pale Moonlight?». 

El Diablo. Μάλιστα. Άλλη μια ένδειξη για το πόσο σπουδαία είναι η ταινία είναι το γεγονός ότι δεν μπορείς να την κατατάξεις σε ένα κινηματογραφικό είδος. Είναι κατά βάση ένα κοινωνικό δράμα, που χρησιμοποιεί τους κανόνες του θρίλερ με εντελώς ποιητικό (!) τρόπο, όντας παράλληλα και ταινία δρόμου και αλληγορία, με στοιχεία ντοκιμαντέρ, με έναν κυρίαρχο, υπαινικτικό μαγικό ρεαλισμό, που απογειώνεται ως αρχαία τραγωδία. Μπορεί κάποιος να εντοπίσει εκλεκτικές συγγένειες με το «Μέσα από τις φλόγες» του Denis Villeneuve, που αυτήν τη βδομάδα έχει την τιμητική του, μιας και το επικό του «Dune» βγαίνει στις αίθουσες. Κι όπως στο «Μέσα από τις φλόγες» η θεά Lubna Azabal έδινε ερμηνεία ζωής στο ρόλο της μάνας, έτσι κι εδώ η α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-η Mercedes Hernández δίνει ερμηνεία ζωής στο ρόλο της μάνας, της Μαγκνταλένα. 

Παρά το γεγονός ότι η προσπάθειά της φαντάζει μάταια, παρά το γεγονός ότι όχι μόνον δεν βρίσκει βοήθεια από πουθενά αλλά και η ίδια η Πολιτεία της βάζει εμπόδια, παρά το γεγονός ότι κάθε της βήμα της φέρνει τη μία απογοήτευση μετά την άλλη, εκείνη συνεχίζει. Φοβάται το χειρότερο αλλά θέλει να μάθει. Θέλει να ξέρει. Θα πάρει απαντήσεις αλλά δεν θα είναι αυτές που φοβόταν: θα είναι ακόμα χειρότερες από όσο μπορούσε να φανταστεί! Και η Hernández γίνεται η πανανθρώπινη Μάνα, μια Παναγία της οποίας ο γιος θα πάει στην Κόλαση, χωρίς καμία ελπίδα για ανάσταση. Εκπληκτική, φυσική ερμηνεία, που γίνεται ακόμα πιο σημαντική επειδή δεν βοηθιέται με παρόλες από το σενάριο. Έτσι κι αλλιώς οι διάλογοι στην ταινία είναι ελάχιστοι. Και η μουσική σπανίζει, αλλά όταν ακούγεται είναι – και αυτή – ω, ναι, ανατριχιαστική! 

Εδώ να κάνουμε μια μικρή παρένθεση για να επισημάνουμε πως αυτοί οι ελάχιστοι διάλογοι από τη μια ταιριάζουν απόλυτα με όλα όσα θέλει να «πει» η ταινία, από την άλλη έχουν το (ελάχιστο) πρόβλημα ότι για κάποιους θεατές θα χρειαστεί έξτρα προσπάθεια για να αντιληφθούν κάποια πράγματα. Η Valadez δεν κάνει μια σπιντάτη ταινία – πώς θα μπορούσε εξάλλου; Ναι, οι ρυθμοί δεν είναι και οι πιο γρήγοροι του κόσμου, αλλά ειλικρινά, είναι τόσο ταιριαστοί που θα παρασύρουν και τους πιο δύσκολους θεατές. Και είναι αυτοί οι ρυθμοί που θα οδηγήσουν στο συγκλονιστικό φινάλε, που χτυπάει τον θεατή κατακούτελα! Η σκηνοθέτις έχει βαθιά γνώση της γραμματικής και του συντακτικού του σινεμά και στήνει σκηνές εκπληκτικές. Είναι και εικονοπλάστης και εικονοκλάστης ταυτόχρονα: μεγάλη υπόθεση. 

Και μιας που μιλάμε για εικόνα, χρωστάει πολλά στην υπεύθυνη για την φωτογραφία Claudia Becerril Bulos. Που ζωγραφίζει. Που καταγράφει το έντονο φως, που καταδύεται στο απόλυτο σκοτάδι και που πιάνει το μεταίχμιο: αυτό το φως λίγο πριν βραδιάσει και λίγο πριν ξημερώσει. «Από πίσω, σχεδόν του μοιάζεις» λέει η Μαγκνταλένα στον Μιγκέλ, αναφερόμενη στον γιο της, τον Χεσούς. «Από πίσω, όλοι μοιάζουμε μεταξύ μας», της απαντάει εκείνος. Για την Εξουσία, όταν δεν είσαι ένας από αυτούς που την ασκούν, δεν διαθέτεις ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Είσαι απλά μέλος μιας απρόσωπης μάζας, χωρίς σημασία, πρώτη ύλη στην κιμαδομηχανή του καπιταλισμού. Δεν πά να είσαι ονειροπόλος: τα όνειρά σου δεν θα πάρουν ποτέ εκδίκηση. Ακόμα χειρότερα: μπορεί να γίνεις εκτελεστικό όργανο αυτής της ίδιας της Εξουσίας που σου αφαίρεσε κάθε ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Κάθε χαρακτηριστικό γνώρισμα. Ίσως η καλύτερη ταινία της σεζόν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Οκτωβρίου 2021 από την Neo Films!

του zerVo (@moviesltd)

Εγώ αν θυμάμαι κάτι από τα νιάτα μου, για την χώρα βόρειο σύνορο της γειτονιάς του Αίμου, είναι πως θεωρούνταν τω καιρώ εκείνω, πρωτοπόρα και καινοτόμα στον ιατροφαρμακευτικό τομέα. Τα ελληνόφωνα πούλμαν δε, από την Πλατεία Καραϊσκάκη, κονβόι τραβούσαν ίσαμε το Βουκουρέστι, μεταφέροντας ασθενείς που διατηρούσαν τις ελπίδες τος ζωντανές, χάρη στις ικανότητες του συστήματος υγείας της Ρουμανίας. Για να μην αναφερθούμε στους εκατοντάδες Έλληνες που κάθε χρόνο αποφοιτούσαν από την Ιατρική Σχολή του εκεί Πανεπιστημίου, μετά μεγάλης μάλιστα δόξας, καθώς έφερε την σφραγίδα ενός εκ των εγκυροτέρων της Γηραιάς. Ε, όπως φαίνεται σαράντα χρόνια μετά, το πράγμα έχει αλλάξει άρδην. Εκατόν ογδόντα μοίρες. Σε αυτό το σημείο να θυμίσω, πως ενδιαμέσως - χρονικά - η συμπαθής αυτή χώρα, άλλαξε πολιτικό κοστούμι, θεωρώντας το παλαιό σοσιαλιστικό ως δικτατορικό (σαφώς και όσοι το φορούσαν ξέρουν καλύτερα, γι αυτό μάλλον και το αναπολούν καθημερινώς) για να ντυθεί το μοντέρνο, το φιλελεύθερο, μα όπως φαίνεται σαθρό και κίβδηλο, που έχει καταστήσει τον τόπο ένα ΝΑΤΟικό πιόνι, ένα φάντασμα της κάποτε κοινωνικοπολιτικής ανατολικοευρωπαϊκής άνοιξης.

Η μικρής χωρητικότητας αίθουσα συναυλιών - παλιά αποθήκη Κολέκτιβ, περίπου 300 ατόμων, στα προάστεια της πρωτεύουσας, από νωρίς είχε τιγκάρει με τον τριπλάσιο των δυνατοτήτων της κόσμο, που διψούσε για να παρακολουθήσει από κοντά την δωρεάν συναυλία των μεταλλάδων Goodbye To Gravity, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου. Ένας κακός υπολογισμός στην χρήση των προς εντυπωσιασμό βεγγαλικών σε κλειστό χώρο, θα προκαλέσει πυρκαγιά που στιγμιαία θα μετατρέψει τον τόπο σε φονικό κλίβανο. Με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους επί τόπου 26 νέοι άνθρωποι και να τραυματιστούν με σοβαρότατα εγκαύματα 146. Εκ των οποίων οι 38 θα καταλήξουν, λόγω πλημμελούς περίθαλψης, ελάχιστες ημέρες μετά, στα νοσοκομεία της πόλης.

Αναμφίβολα μιλάμε για την ημέρα της πρόσφατης δεκαετίας που συγκλόνισε όσο καμία άλλη την κοινή γνώμη του πολύπαθου τόπου στον Βαλκανικό βορρά. Με εκείνες που ακολούθησαν να σηματοδοτήσουν την οργή του λαού για την αναλγησία της (σοσιαλδημοκρατικής) κυβέρνησης, ώστε να οδηγηθούμε στην παραίτηση της, υπό τον φόβο των αποκαλύψεων σκανδάλων, που σχετίζονται άμεσα με την κάκιστη αντιμετώπιση της τραγωδίας από το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Υπόγειες μηχανορραφίες για τις αγορές ληγμένων φαρμακευτικών υλικών, που έφερε στο φως της δημοσιότητας ο δαιμόνιος ρεπόρτερ της (αθλητικής...) εφημερίδας Γκαζέτ, Καταλίν Τολοντάν.

Στην ουσία λοιπόν το ολοκαύτωμα του Κολέκτιβ, ήταν εκείνο που έριξε το πρώτο νταμάκι ενός ντόμινο, που στην πτώση του ξεβράκωσε ολοσχερώς ένα παρακράτος το οποίο θησαύριζε εις βάρος του απλού κοσμάκη. Γεμίζοντας τις τσέπες μαφιόζων φαρμακοβιομηχάνων και μπράβων, που με την ανοχή της διοίκησης, έφτασαν να αραιώνουν σε ποσοστό μέχρι και 90 τοις εκατό (!), τους νοσοκομειακούς ορούς. Με συνέπεια να μην είναι καν δυνατή η θεραπεία των δεκάδων καμένων παιδιών, που σάπιζαν ανήμπορα στα κρεβάτια του πόνου.

Πραγματικά η δουλειά που κάνει ο ασυγκράτητος δημοσιογράφος - πρωταγωνιστής της πολύ ενδιαφέρουσας ιστορίας, είναι συγκλονιστική. Τρέχει από την μια πρες κόνφερανς στην άλλη, ως ο μόνος που κάνει ερωτήσεις στους πολιτικούς, όχι προκαθορισμένες και αβανταδόρικες γι αυτούς, μα ευθύβολες και καυστικές. Παρακολουθεί με κίνδυνο της ίδιας του της ζωής τους υπαιτίους για να εντοπίσει ντοκουμέντα που θα φανούν χρησιμότατα σε μια ενδεχόμενη δίκη. Ξεσηκώνει τέλος μέσα από το φύλλο του τον λαό να αντιδράσει, να βγει στον δρόμο, να παλέψει για να γκρεμίσει την διεφθαρμένη διοίκηση.

Το συγκεκριμένο ζήτημα του σάπιου πολιτικού κατεστημένου, διόλου τυχαία ορίζει το βασικό ζήτημα στις θεματικές του μοντέρνου ρουμάνικου σινεμά. Και ο ντοκιμαντερίστας Alexander Nanau επιδεικνύοντας τον δέοντα σεβασμό στους νεκρούς του Colectiv, φροντίζει να περάσει το κοινωνικό του μήνυμα μέσα από την προσεγμένη τεκμηρίωση. Φιλμικός ρεαλισμός και γεμάτη ρίσκο έρευνα συμβαδίζουν μονοιασμένα σε ολόκληρο το ενενηντάλεπτο, αν και δεν είναι λίγες οι φορές που το πόνημα τσαλακώνεται πάνω στον ύφαλο της υποκειμενικότητας. Με αποκορύφωμα τα (μάλλον σκηνοθετημένα σε δεύτερο χρόνο) πλάνα στο γραφείο του νεαρότατου τεχνοκράτη και προοδευτικών αντιλήψεων Μινίστρου, που αναλαμβάνει τα ηνία του προβληματικού Υπουργείου.

Και που ενώ κάνει τα πάντα για να πάνε φυλακή οι υπαίτιοι (κάτι που πολύ αμφιβάλλω πως θα συνέβαινε στα δικά μας μέρη) βλέπει όλη του την δράση να πηγαίνει στον βρόντο, καθώς τα πόστα στις "δημοκρατικές" εκλογές, πάλι οι χθεσινοί πασάδες θα καταλάβουν. Μαζί με τα αξιώματα στα νοσοκομεία, που θα απονεμηθούν σε καρεκλοκένταυρους λίγους, ανήμπορους και αναξίους. Τίποτα δεν αλλάζει καθώς φαίνεται, για ένα δυτικοεδραιωμένο καθεστώς που θα διατηρήσει τις θέσεις του, μέχρι να συμβεί ένα καινούργιο τραυματικό Κολέκτιβ...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Οκτωβρίου 2021 από την Cinobo!

Με τα πόδια στην άμμο! Δημιουργικό ντεμπούτο μεγάλου μήκους για τον 40χρονο σικελό Paolo Licata αποτελεί η ταινία Μόνη με τα Όνειρα της (Picciridda - Con i piedi nella sabbia / Alone Withe Her Dreams) που απέσπασε Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και μουσικής στις ιταλικές Χρυσές Σφαίρες. Τέλη της δεκαετίας του 1960, και 11χρονη Λουτσία μένει πίσω με τη γιαγιά της, Μαρία, ενώ οι γονείς της μεταναστεύουν στη Γαλλία για να βρουν δουλειά. Η Λουτσία προσπαθεί να μάθει τον ρόλο της ανάμεσα στους κατοίκους του παραδοσιακού όσο και ειδυλλιακού χωριού στη Σικελία, υπό την άυπνη καθοδήγηση της αυστηρής γιαγιάς της. Καθώς η Λουτσία οδηγείται στο να αποχαιρετιστεί την ανήλικη ζωή, η παιδική της αθωότητα χάνεται υπό το βάρος ενός αποτρόπαιου οικογενειακού μυστικού, για το οποίο η νεαρή κοπέλα θα πληρώσει βαρύ τίμημα.

Οι κύριοι ρόλοι μοιράζονται στους Marta Castiglia, Lucia Sardo, Tania Bambaci, Katia Greco, Ileana Rigano, Maurizio Nicolosi, Loredana Marino, Federica Sarno.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Οκτωβρίου 2021 από την Enorama!