Movies Ltd

Σημαίνει η τελευταία ευκαιρία να γυρίσεις σπίτι! Έχοντας αποσπάσει Βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών 2019, αλλά και Επίσημη Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Τορόντο 2019 και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νύχτες Πρεμιέρας 2019, έρχεται το δραματικό φιλμ από την Βραζιλία, Bacurau, του οποίου το σενάριο και την σκηνοθεσία υπογράφουν οι Kleber Mendonça Filho και Juliano Dornelles. Μερικά χρόνια από σήμερα. Το Μπακουράου, ένα μικρό χωριό στη φτωχή επαρχία της Βραζιλίας, θρηνεί τον χαμό της μητριάρχη του, της Καρμελίτα, η οποία έφυγε πλήρης ημερών στα 94 της χρόνια. Μέρες μετά, οι κάτοικοι συνειδητοποιούν ότι η κοινότητά τους έχει εξαφανιστεί από τους περισσότερους χάρτες. Το σήμα χάνεται από τα κινητά τηλέφωνα, παράξενοι επισκέπτες κάνουν την εμφάνισή τους και ένας αδιόρατος κίνδυνος καραδοκεί όχι πολύ μακριά.

Πρωταγωνιστούν οι Sônia Braga, Udo Kier, Bárbara Colen, Thomás Aquino as Pacote, Silvero Pereira, Thardelly Lima, Rubens Santos, Wilson Rabelo, Carlos Francisco, Luciana Souza, Karine Teles, Julia Marie Peterson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Αυγούστου 2021 από την Cinobo!

του zerVo (@moviesltd)

Από τις διασημότερες περιπτώσεις δικαστικής πλάνης (?) των πρόσφατων δεκαετιών, υπήρξε η υπόθεση της Αμάντα Νοξ, της Αμερικανίδας συγγραφέως, ακτιβίστριας και δημοσιογράφου, που το 2007 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 27 ετών από τα αρμόδια Ιταλικά δικαστήρια, κρινόμενη ως ένοχη για την ανθρωποκτονία της Βρετανίδας φοιτήτριας και συγκατοίκου της στο διαμέρισμα της Περούτζια, Μέρεντιθ Κέρτσερ. Με την προσθήκη καινούργιων στοιχείων στην έρευνα, το 2015, που αποδείκνυαν πως δεν είχε σχέση με την φόνο, η Νόξ, αθωώθηκε οριστικά από την σχετική ακυρωτική αρχή και ελεύθερη πλέον επέστρεψε στην πατρίδα της, στο Σιάτλ. Τα απομνημονεύματα της από το μοιραίο για εκείνη συμβάν, μονομιάς έγιναν μπεστ σέλλερ, ενώ η ταινία Stillwater, επιχειρεί να προσεγγίσει, ανεπίσημα, την ιστορία, μέσα από μια πιο ανθρώπινη ματιά.

Έχοντας αφήσει από καιρό την εργασία του ως εργολάβος στις πετρελαιοπηγές της Οκλαχόμα, ο μοναχικός και απόμακρος Μπιλ Μπέικερ, αναλαμβάνει πλέον μικρότερης απαίτησης χειρωνακτικές δουλειές, που δεν θα του αποσπούν πολύ από τον πολύτιμο χρόνο του. Κενά επαγγελματικά διαστήματα που αναζητά διαρκώς, προκειμένου να ταξιδεύει, από την λιγοστών κατοίκων κωμόπολη του Στιλγουότερ, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, στην μεσογειακή Μασσαλία, για να συναντήσει την κόρη του, Άλισον. Που από τετραετίας, άδικα όπως εκείνη υποστηρίζει, βρίσκεται εσώκλειστη στο σωφρονιστικό ίδρυμα της Γαλλικής μεγαλούπολης, ως η υπαίτια της δολοφονίας της συνομήλικης ερωμένης της Λίνα.

Η αποστολή, αυτή τη φορά, του ταλαιπωρημένου μεσήλικα, που εδώ και καιρό έχει καταφέρει να αφήσει πίσω του τις καταστροφικές καταχρήσεις, είναι να προσεγγίσει την δικηγόρο της θυγατέρας του, ζητώντας αναψηλάφηση της δίκης. Η άρνηση της συνηγόρου, θα οδηγήσει τον συντηρητικό Μπιλ, χωρίς την παραμικρή βοήθεια, να αναζητήσει τα αποδεικτικά στοιχεία που θα αθωώσουν το παιδί του, στις κακόφημες γειτονιές της πόλης, απέναντι στις σιωπηλές και πάνοπλες συμμορίες, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια του την ζωή.

Μοναδικό κέρδος από αυτή του την περιπλάνηση στα σκοτεινά σοκάκια της Μαρσίλιας, εκεί που βασιλεύει η εγκληματικότητα και το μίσος, χωρίς να γνωρίζει ούτε μισή λέξη από την γλώσσα, δίχως να μπορεί να προβλέψει ποια αντιξοότητα τον καρτερεί στο επόμενο στενό, θα είναι η γνωριμία του με την Βιρζινί. Την ηθοποιό σε μικρούς περιφερειακούς θιάσους, μοναχική μητέρα ενός μικρού κοριτσιού, της Μάγια, που θα προσφέρει στον Μπιλ, τουλάχιστον την στέγη που αναζητά, στο μικρό φτωχικό διαμέρισμα της, χωρίς σημαντικά ανταλλάγματα.

Βασική εναλλαγή λοιπόν, που διαχωρίζει το φιλμ από ένα απλό χρονικό, έστω και με αλλαγμένα ονόματα, της Υπόθεσης Νοξ, είναι πως το κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης δεν αφορά στην φυλακισμένη νεαρή, αλλά στον πατέρα της. Έναν πρώην αλκοολικό Γιάνκη, που έχασε νωρίς την γυναίκα του και απέμεινε μόνος να φροντίσει την Άλισον, μη δείχνοντας ποτέ του το μέγεθος της ευθύνης που όφειλε ως γονιός. Η αποξένωση της θυγατέρας και κυρίως η μαύρη πέτρα που του έριξε φεύγοντας για τα ξένα, θα γίνουν οι μοχλοί πίεσης, της πλήρους εναλλαγής της προσωπικότητας του, σε κάποιον που θα έκανε τα πάντα για να βρεθεί μισή στιγμή κοντά της. Έστω κι αν ζει πια, χιλιάδες μίλια μακριά από το φιλήσυχο Στιλγουότερ, ακόμη κι αν δεδομένα τους χωρίζει ο μαντρότοιχος της στενής.

Η βασική και μοναδική έγνοια του μαραζωμένου πατέρα, είναι να ψάξει όσο βαθύτερα γίνεται στον υπόκοσμο για να βρει την αλήθεια. Με οποιοδήποτε κόστος. Πάλεμα που στην ψυχή του ισοδυναμεί με λυτρωμό, για όλα όσα δεν έκανε για το παιδί του, οδηγώντας το, κατά δική του αποκλειστικότητα και μόνο, όπως νιώθει, πίσω από τα κάγκελα. Η παράλληλη διαδρομή, της σχέσης λατρείας με την δεκάχρονη παιδούλα, που τον νιώθει πιο πατέρα από οποιονδήποτε άλλο, προβάλλει ουσιαστικά την κεντρική ιδέα του φιλμ: εκείνη την ριμάδα δεύτερη ευκαιρία που επιζητά ο καθένας, όταν το παρελθόν του δεν έχει υπάρξει ηθικό κι αγαθό, μα που πιστεύει πως την δικαιούται, για να αποδείξει στην κοινωνία πως τιμωρήθηκε σκληρά, αλλά σωφρονίστηκε.

Βραδυφλεγής η εξιστόρηση του, πολυβραβευμένου για το Οσκαρικό Spotlight του, σκηνοθέτη Tom McCarthy, που κάτω από τον μόνιμα γαλανό ουρανό της παραθαλάσσιας Φώκαιας, στήνει προσεχτικά ένα συγκινητικό ανθρώπινο δράμα, χωρίς να του υπολείπονται οι θρίλερ πινελιές. Μακροσκελές αναμφίβολα, καθώς ένα πιο ικανό ψαλίδι θα μπορούσε να το έχει περιορίσει πολύ κάτω από το δίωρο, το Stillwater, αποφεύγει τις λακκούβες των κλισέ στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής του, ταιριάζοντας χνώτα με πάμπολλα φιλμικά είδη. Η εξόδιος πράξη, που βουτάει πιότερο στο αστυνομικό πεδίο, δανειζόμενη μπόλικα στοιχεία από το ευφυές Prisoners, φαντάζει κάπως αταίριαστη με την πρότερα εφαρμοσμένη μελέτη χαρακτήρων, τονίζει όμως με ρεαλισμό την σκληράδα της ίδιας της ζωής, προς όσους επιδιώξουν να κάνουν το προσωπικό τους ριστάρτ, αναρριχώμενοι παντί τρόπω, από τον βρωμερό πάτο του βαρελιού.

Έξοχος ξανά ο Matt Damon, δίνει μια υπέροχη ερμηνεία ως ο εύσωμος εργολάβος με το τζόκει, δείγμα τυπικό Αμερικάνου επαρχιώτη που δεν θα έβγαινε ποτέ, ψυχή είτε σώμα, από τα στενά όρια της ολιγομελούς γενέτειρας του, αν δεν τον έβρισκε τέτοια συμφορά. Φειδωλός σε εκφράσεις και μορφασμούς, με όλο τον υπόλοιπο κόσμο, πλην του νηπίου που ορίζει την καρδιά της πλοκής, ο γήινος, φθαρτός και χωρίς υπερφυσικές ικανότητες, εδώ, Μπορν, στήνει με άνεση τον πυλώνα που γύρω του περιστρέφεται ο θολής λογικής μικρόκοσμος των συμμετεχόντων σε μια δολοφονία, που ίσως θα ήταν προτιμότερο για εκείνον, να μην είχε διαλευκανθεί ποτέ. Μια θυσία, που πλέον θα θαφτεί βαθιά, μια για πάντα, στο ξηρό κοκκινόχωμα του Στιλγουότερ...

του zerVo (@moviesltd)

Στ' αλήθεια, καθήμενος να παρακολουθήσω αυτή την νέα εκδοχή του The Suicide Squad, που κανένα του προμόσιον δεν το είχε διαλαλήσει ούτε σαν συνέχεια, ούτε σαν προπομπό, ούτε καν σαν ριμπούτ, αφήνοντας την ταυτότητα του έκθετη στο τι μπορεί να μου προκύψει, το κέφι δεν κτυπούσε και τίποτα κόκκινα από μεριάς μου. Βλέπεις ήταν κι εκείνη η προϊστορία του μέτριου πρώτου μέρους, που δεν με συγκίνησε στιγμή, ακολούθησαν και ξέρω γω πόσα directors cut, για να το στιγματίσουν ακόμη πιο πολύ, οπότε η προδιάθεση για το παρόν, ταλαντευόταν προς την άρνηση. Τρία στοιχεία κράτησαν ζωντανό το υποσυνείδητο, ώστε να επιμείνει την θέαση και εντέλει να δικαιωθεί πανηγυρικά: Η Margot, χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις, η πολύ θετική μου άποψη για το σπιν οφ των Αρπαχτικών Πτηνών και τέλος, η απορία του τι μπορεί να προκύψει, αν σε ένα καλόπαιδο με θητεία στην Troma, δώσεις όλους τους παράδες της Warner, αφήνοντας τον συνάμα λεύτερο να καταπατήσει όλα τα οικόπεδα του R-Rating. Παρανάλωμα!

Ελάχιστοι βαρυποινίτες καταφέρνουν να την βγάλουν καθαρή κάτω από τις αβάσταχτες συνθήκες διαβίωσης που επικρατούν στο υψίστης ασφαλείας σωφρονιστικό ίδρυμα του Μπελ Ρεβ. Και όσοι το κατορθώνουν, φτάνουν μέχρι του σημείου να ανταλλάσσουν την εξοντωτική κάθειρξη τους, με ελάχιστες στιγμές ελευθερίας, ακόμη κι αν χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν από το κράτος ως αναλώσιμοι σε αποστολές αυτοκτονίας. Γεγονός που γνωρίζει καλά η αμείλικτη αξιωματούχος της Υπηρεσίας Πληροφοριών Αμάντα Γουόλερ, που έχει εντοπίσει στα βρωμερά μπουντρούμια, μια πρώτης τάξης πηγή παροχής καθαρμάτων, για να συνθέσουν τις τοπ σικρετ ομάδες κρούσης.

Η πολιτική αναστάτωση που επικρατεί στην μικρή νησιωτική χώρα της Νοτίου Αμερικής, Κόρτο Μαλτέζε, όπου η αυταρχική διοίκηση του δικτάτορα έχει προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο, άρα και κίνδυνο για τα συμφέροντα της Υπερδύναμης, θα ωθήσει τα Γεράκια να αποφασίσουν την άμεση ένοπλη επέμβαση, προς αποκατάσταση της τάξης. Η αλήθεια όμως είναι πολύ βαθύτερη, αφού ο κύριος σκοπός είναι να εξοντωθεί το μυστικό ναζιστικό εργαστήριο Γιοτουνχάιμ, που η Χούντα συντηρεί για δεκαετίες ανοιχτό, εκεί που έχει αναπτυχθεί το πείραμα Στάρφις, προς δημιουργία ενός πανίσχυρου τέρατος που θα αφανίσει ολόκληρο τον πλανήτη.

Λεπτομέρειες που ούτε καν γνωρίζουν οι δυο διμοιρίες των πρώην φυλακισμένων αποβρασμάτων, που θα αποβιβαστούν στην ατόλη, εκτιμώντας πως το έργο τους θα είναι piece of cake. Σφάλμα τεράστιο, καθώς η απόβαση θα πνιγεί στο αίμα, εξοντώνοντας το σύνολο σχεδόν της πρώτης ομάδας δράσης. Διαμελισμένοι στην βουτηγμένη στο αίμα παραλία, θα εντοπιστούν από τους δορυφόρους ο βετεράνος Σάβαντ, ο δυναμικός Μπουμερανγκ, ο συναρμολογούμενος TDK, ο πανέξυπνος Τζάβελιν, η πανούργα νυφίτσα Γουίζελ. Μόνο ο ατρόμητος, μοναδικός στρατιωτικός, Συνταγματάρχης Φλαγκ και η ευφυής Χάρλι Κουίν θα γλυτώσουν της σφαγής, χάρη στην ανδρεία που θα επιδείξουν, με την τελευταία να πέφτει αιχμάλωτη στα χέρια των παρακρατικών. Αποτυχία πλήρης! Το αρχικό πλάνο δεν βαδίζει όπως θα περίμενε η άτεγκτη επόπτρια του ερευνητικού σχεδίου A.R.G.U.S.

Ο δεύτερος ουλαμός όμως δεν θα συναντήσει την παραμικρή αντίσταση και ερχόμενος σε επαφή με τους σαντινίστας, θα διεισδύσει στην ζούγκλα, ψάχνοντας το μονοπάτι που θα οδηγήσει τα μέλη του στο πάνοπλα φυλασσόμενο Προεδρικό Μέγαρο. Πορεία που σε κάθε της βήμα κρύβει κινδύνους θανάσιμους για τον μισθοφόρο, παρολίγο δολοφόνο του Σούπερμαν, Μπλάντσπορτ, τον αδίστακτο δολοφόνο Ειρηνοποιό, το ανθρωποφάγο υβρίδιο με μορφή καρχαρία Νανάουε, την Κλέο που μπορεί να ελέγχει με το μυαλό της τα τρωκτικά και τον χαμηλών τόνων Πόλκα Ντοτ Μαν, ένα προϊόν εργαστηριακής μελέτης, που πήγε εντελώς λάθος.

Το πρώτο σοκ, δεν έχει να κάνει με το πως η πρώτη αποβατική ομάδα εξοντώθηκε ολοσχερώς, σε ένα ρεπρίζ του ίντρο του Saving Private Ryan, από την άμυνα του νησιού, αλλά με το πόσο χρόνο χρειάστηκε να συνταχθεί επί σκηνής. Συνήθως σε τέτοιου είδους φιλμς, απαιτείται μπόλικο διάστημα στην εισαγωγή, για να συνέλθει σε σώμα η ετερόκλητη φράξια. Εδώ χρειάστηκαν μόλις λίγα δευτερόλεπτα για να συσταθεί το τιμ, από κάποιους κακοποιούς που την σκαπούλαραν την πρώτη φορά (συνεπώς εκ των πραγμάτων μιλάμε για σίκουελ) και από μερικούς πρωτοεμφανιζόμενους. Για όλους, πλην της Αρλεκίνας, ο χαρακτηρισμός Deceased θα μπει στο πλάι της φωτογραφίας τους, στην οθόνη του υπολογιστή που τους παρακολουθεί, οπότε η απορία για το τι παρακολουθούμε εκτοξεύεται στα ουράνια. Για ελάχιστες στιγμές και μόνο, αφού το ραντάρ θα καρφωθεί πάνω στα στίγματα εκείνων που ορίζουν την έτερη δύναμη, που μόλις πάτησε στην αντίπερα όχθη του Κόρτο. Και με αυτό το περίτεχνο σκηνοθετικό πέρασμα από τον στενόχωρο μονομιάς χαμό των αντι-ηρώων που μας συστήθηκαν στην πρώτη ταινία, την ελπιδοφόρα σκυτάλη παίρνουν οι καινούργιοι, για να βάλουν μπροστά το μεγάλο διπλό κόλπο. Από την μια του γκρεμίσματος των σιχαμερών Δικτατόρων, από την άλλη της εξουδετέρωσης του θηριώδη Αστερία, που γεννώντας μυριάδες ομοίους του μίνι ξενιστές, καταλαμβάνει μονομιάς το σώμα των εμβρόντητων πολιτών.

Είναι όμως αρκετοί, αυτοί οι έμπειροι, λίγο έως πάρα πολύ, από μάχη, μα σαφώς περιορισμένης χημείας μεταξύ τους κανάγιες, να φέρουν εις πέρας την mission impossible που τους ανέθεσε η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών, με αντάλλαγμα τις ποιοτικότερες στο εφεξής συνθήκες κράτησης τους. Εκ πρώτης όψης το πράγμα τείνει προς την άρνηση, αφού το δέσιμο των απροσάρμοστων, ασύνταχτων και ντε φάκτο απείθαρχων χαρακτήρων, προϋποθέτει πως μόνο σε εις σώμα ένα δεν θα ενωθούν ποτέ. Ευτυχώς για όλους μας, η απάντηση για την μάχιμη αξία της καινούργιας Suicide Squad, δίνεται πολύ γρήγορα, μέσα από μια απίθανης χορογραφικής σύστασης σεκάνς, που τα πάντα για τους εφοδεύοντες πηγαίνουν κατ ευχήν, εκτός από την γνώση του αν πραγματοποιούν επίθεση σε friends or enemies. Τα σοκ είναι διαδοχικά και το λιγότερο εξ αυτών είναι η σκληρή μέχρι εξαντλήσεως, απεικόνιση των φονικών.

Μια συνέπεια της κεντρικής απόφασης που πήρε η διοργανώτρια των πάντων Detective, αναθέτοντας το πρότζεκτ εν λευκώ στον προερχόμενο από την διπλή επιτυχία των Guardians Of The Galaxy, σκηνοθέτη, που πραγματοποιήθηκαν υπό την στέγη του αιώνιου αντιπάλου δέους της Marvel. Ο James Gunn, προφανέστατα απελευθερωμένος από τα δεσμά που του επέβαλλε στο σύμπαν της η Disney, προκειμένου να πάρει μια πιο χαλαρή βαθμονόμηση στο Restricted, βρίσκει την ευκαιρία που πάντα έψαχνε για να στήσει μια graphic σφαγή, τέτοιας αγριότητας και δολοφονικής μανίας, που ισοδυναμεί με το απόλυτα βίαιο χάος. Μυαλά στον αέρα, ανθρώπινα μέλη εκτοξευμένοι ένθεν κακείθεν, σκοτωμοί ευρηματικοί, αποτέλεσμα της χρήσης των προηγμένων υπερόπλων. Αχρείαστα λες? Ε, όχι δα, όταν λέμε θα δείξουμε πως είναι ο αληθινά φονικός πόλεμος στην μεγάλη οθόνη, αυτό ακριβώς καρτερούμε, ώστε να δημιουργηθεί εντός μας ο αποτροπιασμός για την ύπαρξη του. Με την λειτουργία του gore να κτυπάει κόκκινο και τις σταγόνες από το αίμα των πολεμιστών να λερώνουν τα πάντα τριγύρω του, ο θεατής γίνεται μέρος του σφαγιαστικού σκηνικού, μένοντας κοκκαλωμένος και παντελώς αδύναμος να βρει διέξοδο.

Εννοείται πως αμέσως μετά από κάθε φονικό - όχι κατ ανάγκη δευτεραγωνιστή ή κομπάρσου, στο κόλπο ως αναλώσιμοι είναι ενταγμένοι και οι πρωταγωνιστικότεροι στην βαθμίδα σύμμαχοι - αυτοστιγμεί ο έξυπνος ντιρέκτορας, μαλακώνει το τοπίο, είτε μέσω ένεσης μαύρου χιούμορ στα ευθύβολα γκαγκς του σεναρίου, είτε με την χρήση γνώριμων μελωδιών στην μουσική επένδυση, προσαρτημένων με μπόλικη ειρωνεία στο σύνολο. Με τις φωνές των Johnny Cash, Louis Prima, Pixies, Kansas και πόσων ακόμη, ότι νάναι σαν overall είδος, καλλιτεχνών. Και πάνω σε αυτό τον πιασάρικο, πολύχρωμο και εννοείται μακελάρικο καμβά, ο Gunn δεν δημιουργεί τίποτα περισσότερο από μια σατιρική ελεγεία της καννιβαλιστικής σύγχρονης κοινωνίας, τοποθετώντας στο επίκεντρο της αφήγησης του, όχι αυτόν που έχει το πάνω χέρι, αλλά εκείνον που θα μπορούσε υπό συνθήκη να το διαθέτει.

Οι περσόνοι του, από μόνος του ο καθείς, προτού περάσει την λεπτή κόκκινη γραμμή της παραβατικότητας, είχαν την ευκαιρία να μοιάσουν με σούπερ ήρωες, έκαστος στο είδος του. Η αφετηρία, τους ορίζει σαν κατακάθια, σαν μηδενικά, σαν τιποτένιους φονιάδες χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης ή μεταμέλειας. Συνεπώς και η Ομάδα Αυτοκτονίας που απαρτίζουν, δεν είναι κάτι περισσότερο από ένας σαθρός όμιλο καθαρμάτων. Κι όμως, αυτοί θα βγάλουν εντέλει το φίδι από την τρύπα, αυτοί με ευρηματική λειτουργία θα τσακίσουν τον, διαφαινόμενα ανίκητο, αντίπαλο, αυτοί θα ξεσκεπάσουν την ραδιουργία του ίδιου του συστήματος, που τους συστήνεται με την μορφή της πειστικής όπως πάντα Viola Davis ως φιλικό, προσήνες, αλληλέγγυο, υποστηρικτικό έστω και κατά συνθήκη. Idris Elba, Joel Kinnaman, John Cena, Daniela Melchior, ο Sly έστω και μόνο φωνητικά, είναι τα πρώτα βιολιά, η - δεν θα πεθάνει ποτέ όσο διαρκή το franchise - Margot Robbie είναι, έστω και σε περιορισμένη έκδοση, η σολίστ της πειραγμένης συμφωνικής ορχήστρας. Διάνα σε όλους τους, πέτυχε το κάστινγκ...

Η χρονική κυκλοφορία του φιλμ, κατά διαβολική σύμπτωση, αφού μάλλον κανείς κινηματογραφικός νοστράδαμος δεν θα μπορούσε να προβλέψει, συνέπεσε με την παρέλαση των στρατευμάτων των φανατικών φονταμενταλιστών, σε έναν τόπο που μέχρι προχθές και για δύο γεμάτες δεκαετίες, βρισκόταν υπό την κατοχή των πάνοπλων Ράμπο του Πενταγώνου. Οι συνειρμοί στο μυαλό και οι συγκρίσεις της πραγματικότητας με την μυθοπλασία που την αντιγράφει, ενόσω η πλοκή ξετύλιγε το κουβάρι της, με καθήλωσαν, αδύναμο ον, να πιστέψω την ακρίβεια που το υπαρκτό, ζωγράφιζε το κόμικ στην μεγάλη οθόνη. Μια αντιπαραβολή, που μόνο αν επιχειρήσει κανείς να ενώσει τις τελείες μία προς μία, του κρεματορίου, της προδοσίας, των μηχανορραφιών και της αλληγορίας του Gunn, με τα όσα νοσηρά συμβαίνουν δεκάδες χιλιάδες μίλια μακριά από την έδρα του παγκόσμιου σερίφη, θα πάρει σερβιρισμένη στο πιάτο την αλήθεια. Σε κάθεμια των περιπτώσεων οι σιχαμεροί αρουραίοι είναι πάντα εκεί. Κρυμμένοι, εκατομμύρια, φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι, χωμένοι στις τρύπες τους. Το Χόλιγουντ, κατά την κρίση του, τους αναδεικνύει θριαμβευτές. Ο ρεαλισμός είναι συνήθως, πολύ σκληρότερος...

του zerVo (@moviesltd)

Που τους βρίσκεις που τους χάνεις αυτούς τους δόκτορες, όλο στο μασούλημα είναι ο νους τους, χρησιμοποιώντας κάθε λογής φαγώσιμο, για να ορίσουν με απλοϊκό τρόπο τις παθήσεις που ενδεχόμενα απασχολούν τον ασθενή. Όπως συνέβη με την πρωτάκουστή μου και μάλλον μπακαλίστική διάγνωση του Συνδρόμου του Ποπκόρν, όπως την διατύπωσε ο ψυχίατρος, κατά το οποίο ο παθών, μπορεί να συμπεριφέρεται λογικά και αρμονικά, όσο μοιάζει με ένα ανέγγιχτο μπιζελάκι από καλαμπόκι. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί την αντίδραση του, όμως, όταν θα έλθει σε επαφή με το καυτό λάδι, όπου μονομιάς θα εκραγεί, με μη προβλέψιμες συνέπειες για τον περίγυρο. Μάλλον αυτό είναι και το μοναδικό (μαθησιακό) μου κέρδος, από την παρακολούθηση της φραντσέζικης ντραμεντί Mon Cousin, που μάλλον μου άφησε μια περίεργη γεύση, σαν κι εκείνης όταν αρπάζει το ποπ κορν στην κατσαρόλα.

Με κόπους, θυσίες, μόχθο προσωπικό και στερήσεις οικογενειακής ευτυχίας, έχει κατορθώσει ο εργασιομανής Πιερ Παστιέ να οδηγήσει την φίρμα της οινοποιίας που ηγείται, σε μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες σε ολόκληρη την Γαλλία. Με οδηγό του το σύνθημα "η γεύση της γεύσης" τα εξαιρετικής κρασιά που προσφέρει, έχουν αποφέρει τεράστια κέρδη τόσο στην επιχείρηση όσο και στον ίδιο, ώστε να διαβιώνει πλούσια στην ακριβή έπαυλη, μαζί με την τριμελή του φαμίλια. Μοναδικό αγκάθι για την εύρυθμη λειτουργεία της εταιρίας, η ανά πενταετία ανανέωση της σύμβασης, με τον κατέχοντα τις μισές από τις μετοχές του ομίλου, εξάδελφο του, Αντριέν, μια συνήθως τυπική συμβολαιογραφική διαδικασία, που απλά αποσπά τον πολυάσχολο Πιερ, από τα ολοήμερα μίτινγκ με τους συνεργάτες του.

Αυτή την φορά η άφιξη του εξαδέλφου, όμως, θα εξελιχθεί σε κάπως πιο πολύπλοκη και ανατρεπτική, καθώς ο αγαθός, αγαπησιάρης, καλόκαρδος αλλά και στενός κορσές Αντριέν, επιθυμώντας να περάσει λίγο χρόνο παραπάνω μαζί με το αίμα του, θα καθυστερήσει επίτηδες την υπογραφή των ντοκουμέντων. Γεγονός που θα εκνευρίσει αφάνταστα τον, έτσι κι αλλιώς κατσούφη, CEO, που βρίσκεται στο μέσον του κλεισίματος μιας σπουδαίας επιχειρηματικής κίνησης. Πόσο μάλλον από την στιγμή που θα πληροφορηθεί, πως το ξαδελφάκι του μπαινοβγαίνει στις κλινικές, προκειμένου να ρυθμίσει την άκρατη υπερκινητικότητα στην συμπεριφορά του.

Καλυπτόμενος μάλιστα από το δικαίωμα που του χαρίζει ο νόμος, ως ο ένας εκ των δύο κληρονόμων της περιουσίας του παππού που ίδρυσε την κρασοποιία, ο αφανής άλλες φορές, μα τωρινός τσίμπουρας επισκέπτης, θα επιθυμήσει να εισέλθει ενεργότερα στις διαδικασίες της επιχείρησης. Πράξη που δεν έχει κάποιο κίνητρο φθόνου ή πλεονεξίας για περισσότερα οικονομικά οφέλη, παρά μόνο εκδηλώνεται από την αγάπη που θρέφει για τον λατρεμένο του εξάδελφο, νιώθοντας τον υποδουλωμένο στο στρες που του προκαλεί η ασίγαστη δίψα για επαγγελματική επικράτηση. Άντε τώρα να έχεις δέκα χιλιάδες υπαλλήλους να διοικήσεις, πόσους τόνους σταφύλι να επιλέξεις και να πρέπει να νταντέψεις τον εκκεντρικό συγγενή που έσκασε σαν αλεξιπτωτιστής, σχεδόν από το πουθενά.

Έτσι είναι όμως, το σόι δεν το επιλέγουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να το ανεχθούμε, οποιαδήποτε κι αν είναι η στάση του. Ειδικά δε όταν στην προκειμένη περίπτωση, τα πάντα έχουν σαν βατήρα την λατρεία του ενός, για τον άνθρωπο που μια φορά κι έναν καιρό, με κοντά παντελονάκια ως παιδιά, έπαιζαν αθώα στις παραλίες και στις εξοχές, σιμά στην φάρμα του παππού. Κάτι που ο ακριβώς αντίθετης ψυχοσύνθεσης, διαρκώς αγέλαστος Πιερό έχει λησμονήσει μέσα στην ακατάπαυστη μανία του για το κέρδος, δημιουργώντας έτσι το κατράμι γιν δίπλα στο ολόλευκα αθώο γιανγκ της πλοκής. Που ανίσως σκαμπανεβαίνει κατά διαστήματα, από το ένα άκρο της κομεντί, στο ακριβώς απέναντι της στενοχώριας, ενόσω τα προτερήματα και τα ελαττώματα του διδύμου, αλληλοσυμπληρώνουν τον κύκλο.

Δεν είναι και τόσο δοκιμασμένος στο genre o Ολλανδός σκηνοθέτης Jan Kounen, που στην δημιουργική προϊστορία του είχε αφήσει εξαιρετικά δείγματα γραφής, τόσο στο βίντεο κλιπ που υπηρέτησε, όσο και στην μυθοπλασία, μέσα από ριζοσπαστικές (για το είδος τους) ταινίες, όπως το πολυβολικά γκανγκστερικό Dobermann και το πειραγμένο γουέστερν Blueberry. Κι αυτό διακρίνεται και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, στις ανισορροπίες της αφήγησης του, στην εύκολη λύση που αναζητά συχνά στους σεναριακούς εφιάλτες, στην υπερβολική μέθοδο που αποφάσισε να χειριστεί τους πέντε παράδες παραπάνω του μπάτζετ, αφού μέχρι και πτώση φλεγόμενου λίαρ τζετ συμπεριλαμβάνει - τάχαμου για να γελάσουμε - το στόρι. Στην πιο ανούσια και μάλλον καταστροφική για την συνέχεια, σεκάνς του έργου.

Το γαλλικό σινεμά αρέσκεται στο να δημιουργεί αστείες καταστάσεις, με την παρουσία αντιθέτων χαρακτήρων στις ιστορίες του. Θεωρώ πως κάποτε, πίσω αρκετά στον χρόνο, με πολύ λιγότερους παράδες αλλά μπολικότερο κέφι κι έμπνευση, μια παρόμοια υπόθεση δια χειρός Gerard Oury, θα είχε προκαλέσει σεισμό από τα γέλια στην πλατεία, που θα θωρούσε στο εκράν τον μουρτζούφλη De Funes να φτάνει στα όρια του, από τα καμώματα του αφελή γίγαντα Bourville. Απογοητευτικά εδώ, πηγαίνουν στράφι και οι (πάντα ζεστές κι ανθρώπινες) ερμηνείες του ντουέτου Vincent Lindon και François Damiens, πέφτοντας θύματα κι αυτές της ανώφελης ματαιοδοξίας που έκρυβε μέσα του Το Ξαδελφάκι Μου για το κάτι παραπάνω.

Σταμάτα να θυμάσαι! Τίποτα δεν είναι πιο εθιστικό από το παρελθόν. Αυτό είναι το έναυσμα της δυστοπικής, ρομαντικής, αγωνιώδους υπερπαραγωγής που κινείται ανάμεσα στην επιστημονική φαντασία, το φιλμ νουάρ και το θρίλερ. Με την ταλαντούχα δημιουργό Lisa Joy (παραγωγός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος του τηλεοπτικού Westworld) να έχει τα ηνία του σεναρίου και της σκηνοθεσίας, το Ταξίδι Μέσα από τη Μνήμη (Reminiscence) κάνει υπερβάσεις ανάμεσα σε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη για να ταξιδέψει το κοινό σε έναν απόκοσμο κόσμο, όπου οι αναμνήσεις είναι εκεί για να κάνουν τις απάνθρωπες συνθήκες της ζωής πιο ανθρώπινες. Ο Νικ Μπάνιστερ, ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ που ξέρει να ανιχνεύει το μυαλό, βοηθάει τους πελάτες του να ανακτήσουν τις χαμένες μνήμες του παρελθόντος. Ζει στις παρυφές της ακτής του Μαϊάμι, που βυθίζεται κάτω από το νερό, και η ζωή του μέλλει να αλλάξει για πάντα όταν αναλαμβάνει μία νέα πελάτισσα, τη Μέι. Μία απλή υπόθεση εξαφάνισης καταλήγει σε επικίνδυνη εμμονή. Όταν ο Μπάνιστερ παλεύει να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης της Μέι, βρίσκεται αντιμέτωπος με μία βίαιη συνομωσία. Έχει έρθει η ώρα να δώσει απάντηση σε ένα από τα πιο κρίσιμα ερωτήματα της ζωής: μέχρι πού θα έφτανε κάποιος για να κρατήσει κοντά του αυτούς που αγαπά;

Στη μυστηριώδη και σαγηνευτική περιπέτεια πρωταγωνιστούν οι Hugh Jackman (Οι Άθλιοι), Rebecca Ferguson (Δόκτωρ Ύπνος) και Thandie Newton (Westworld).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Αυγούστου 2021 από την Tanweer!

Χωρίς γαλήνη στην καρδιά σας δεν θα μπορέσετε ποτέ να μάθετε την αλήθεια! Η φιλόδοξη κινηματογραφική παραγωγή Ο Άνθρωπος του Θεού (Man Of God)  που βασίζεται στη συγκλονιστική προσωπικότητα και ιστορία του Αγίου Νεκταρίου, του ιερέα των απλών ανθρώπων, που παρά τις δυσκολίες έμεινε πιστός στα ιδανικά του και δεν δίστασε να «επαναστατήσει» απέναντι στον συντηρητισμό της εποχής, ιδρύοντας το πρώτο γυναικείο μοναστήρι, σκηνοθετεί η σερβικής καταγωγής Yelena Popovic που υπογράφει και το σενάριο. Η ταινία γυρίστηκε σε μέρη που έζησε και έδρασε ο Άγιος Νεκτάριος, στην Αττική και φυσικά την Αίγινα, όπου ίδρυσε το φημισμένο μοναστήρι του, έναν τόπο προσκυνήματος για πιστούς από όλο τον κόσμο. Τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο πολυβραβευμένος μουσικοσυνθέτης Ζbigniew Preisner, με τη συμμετοχή της Αυστραλής μουσικού και τραγουδίστριας Lisa Gerrard και του αριστοτέχνη σολίστ στο κανονάκι Πάνου Δημητρακόπουλου. Μια οικουμενική ιστορία εθνικής κληρονομιάς, που αγγίζει όλους τους ανθρώπους, ένα μήνυμα ελπίδας, ένας ύμνος στην ακεραιότητα και την πίστη που εξυψώνει το ανθρώπινο πνεύμα και γίνεται η κινητήριος δύναμη που μας βοηθάει να ξεπερνάμε όλα τα εμπόδια. Μία ταινία που εμπνέει μέσα από τη ρήξη του πρωταγωνιστή της με το κατεστημένο και την αφετηρία μιας νέας εποχής για την εκκλησία. Η δημοτικότητα του Αγίου Νεκτάριου, τότε Μητροπολίτη Πενταπόλεως, προκαλεί τη ζηλοφθονία ορισμένων κληρικών στην Αλεξάνδρεια. Από φόβο ότι θα γίνει ο επόμενος Πατριάρχης Αλεξανδρείας, μέρος του κλήρου τον δυσφημίζει με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί από την Αίγυπτο. Στην Αθήνα πια, χάρη στην εξελιγμένη παιδαγωγική του τακτική, γίνεται ξακουστός και κοσμαγάπητος και την ίδια εποχή επιδίδεται σε σπουδαίο συγγραφικό έργο. Ο φόρτος εργασίας, όμως, τον καταπονεί και αποφασίζει να αποσυρθεί στην Αίγινα, όπου ξαναχτίζει ένα ερειπωμένο μοναστήρι με τα ίδια του τα χέρια, το οποίο χάρη στη φήμη του, μεγαλώνει. Η Μονή, όμως, δεν αναγνωρίζεται ποτέ, ενώ ο Άγιος Νεκτάριος κατηγορείται άδικα για ανηθικότητα. Στο Αρεταίειο νοσοκομείο, λίγο μετά το θάνατό του, θα κάνει το τελευταίο του θαύμα.

Σχεδόν 100 χρόνια μετά τον θάνατό του, η γεμάτη δοκιμασίες, αλλά και αλτρουισμό ζωή του πρωτοπόρου Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, που έχει εμπνεύσει αμέτρητους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, μεταφέρεται για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη και βρίσκει τον ιδανικό πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του ταλαντούχου Άρη Σερβετάλη (Μήλα, Άλπεις). Το εξαιρετικό, πολυπληθές καστ αποτελείται από τους διεθνούς φήμης ηθοποιούς Alexander Petrov (Ice) και Mickey Rourke (The Wrestler) και τους Έλληνες: Χρήστο Λούλη, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Νικήτα Τσακίρογλου, Γιάννη Στάνκογλου, Τάνια Τρύπη, Μαρθίλια Σβάρνα, Ιερώνυμο Καλετσάνο, Γιάννη Αναστασάκη, Γεράσιμο Σκιαδαρέση, Βασίλη Κουκαλάνι, Αλέξανδρο Μυλωνά, Μιχάλη Μητρούση, Μιχάλη Οικονόμου, Τόνια Σωτηροπούλου, Κορίνα-Άννα Γκούγκουλη, Μάνο Γαβρά, Σαράντο Γεωγλερή και Παναγιώτη Μαρίνο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Αυγούστου 2021 από την Feelgood Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Η τελευταία μου εμπειρία από παίξιμο στα ουφάκια, χάνεται καμιά σαρανταριά χρόνια πριν, όταν τριάδα στα κουμπιά και τον μοχλό, με ένα τάλιρο, στο πίσω μέρος του σουβλατζίδικου, μέχρι Τόκιο βομβαρδίζαμε, στις τριάντα μάχιμες πίστες του θρυλικού 1942.  Συνεπώς η έννοια του open world video game, μου είναι εντελώς άγνωστη, μιας και ούτε που μπορώ να φανταστώ το πόσο έχει εξελιχθεί το πράγμα από εκείνη την πρωτόγονη ολιγόμπιτη προϊστορία του. Δεν χρειάζεται πάντως κανείς να ανοίξει το μυαλό του διάπλατα, για να κατανοήσει πως οι δημιουργοί των υπερσύγχρονων βίντεο παιχνιδιών, στο κτίσιμο των γραφικών τους, σαν μοτίβο χρησιμοποιούν τις πραγματικές κοινωνίες. Free Guy...

Μέρος του περιθωρίου, του σκηνικού που εμπρός του εκτυλίσσεται η δράση, ενόσω οι παίκτες μάχονται για την επικράτηση στο βίντεο παιχνίδι Free City, είναι ο Γκάι. Ούτε καν όμως έχει γνώση της αληθινής του ταυτότητας, καθώς νομίζει πως είναι κομμάτι ενός παραμυθένιου ρεαλιστικού κόσμου. Ευγενικός ταμίας στην Τράπεζα της μεγαλούπολης, ολημερίς συναλλάσσεται πίσω από τον γκισέ με το κοινό, περιμένοντας μαζί με τον καλύτερο του φίλο σεκιουριτά, την επαναλαμβανόμενη στιγμή της εισβολής του gamer - ληστή, που υπό την απειλή του όπλου, θα επιδιώξει να αδειάσει το χρηματοκιβώτιο. Και κάθε μέρα ξανά μανά το ίδιο και το ίδιο κλισέ επεισόδιο, "όλοι στο πάτωμα, κανείς δεν θα πάθει τίποτα"...

Τα πάντα στην ρουτίνα του Γκάι θα ανατραπούν από την ώρα που εγκαταλείποντας εν ώρα ληστείας το πόστο του, θα επιχειρήσει να κοντράρει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ο ίδιος τον πάνοπλο κλέφτη. Στιγμή που θα του δώσει να καταλάβει πως κάτι μυστηριώδες συμβαίνει στον ασφαλή καθώς πίστευε περίγυρο του, με την εμφάνιση κάποιων παράξενων συμβόλων και στοιχείων, που αγγίζοντας τα αποκτά ξεχωριστές δυνάμεις και ικανότητες. Κατάσταση που θα γίνει ακόμη πιο περίπλοκη για τον Γκάι, μόλις συναντήσει την όμορφη Μολότοφ Γκερλ, το άβαταρ της παίκτριας Μίλι, που μονομιάς θα κάνει την ουδέτερη μέχρι ώρας, καρδιά του σκιρτήσει.

Κι αυτή η απόκτηση ξεχωριστής προσωπικότητας, που θα τον βγάλει μονομιάς από το σκηνικό της θορυβώδους μητρόπολης, φέρνοντας τον στο προσκήνιο της δράσης, θα συγκινήσει τον αόρατο ως προ ολίγου τραπεζικό υπάλληλο, δίνοντας του την δυνατότητα να γίνει κι αυτός ένας από τους κανονικούς πολίτες του (εικονικού, μα δεν το έχει σκαμπάσει) κόσμου. Κι από μη παίξιμος χαρακτήρας, θα εξελιχθεί σε ήρωα, σε πρωταγωνιστή, που οι gamers θα του δώσουν το νικνέιμ ο Τύπος με το Θαλασσί Μπλουζάκι. Μόνο που κανένας στην δημιουργό φίρμα του παιχνιδιού, δεν μπορεί να εξηγήσει το πως από το πουθενά, αυτός ο μονοδιάστατος τύπος, έχει γίνει σούπερ χίρο!

Έρωτας είναι η αφορμή. Η ανάγκη για να διώξει από πάνω του την βαρετή Today σφραγίδα της τυποποίησης είναι όμως η αιτία, που ο Γκάι θα κάνει την επανάσταση του. Ο βίος του ως άβουλο πιόνι είναι αόρατος. Δεν κινδυνεύει από κάτι, δεν νοσεί, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση καν να πάθει μια ζημιά. Αυτή η ουδετερότητα του χαρακτήρα που ούτε κλαίει, ούτε γελά, θα τον σπρώξει να βάλει λίγη περιπέτεια στο άοσμο και άγευστο είναι του. Και βήμα με το βήμα (του) η αρχική λίγη δράση, θα εξελιχθεί σε χαμό. Που αλυσιδωτά όμως θα προκαλέσει πανζουρλισμό στο gameplay των απτών παικτών: Ποιος στο διάολο είναι ετούτος, που περνά τις πίστες την μία μετά την άλλη και μάλιστα με τόση ευκολία?

Είναι το Point of no return που ο ρεαλισμός συναντά το εφετζίδικο γραφικό σκίτσο. Είναι το δευτερόλεπτο που ο αφανής τίποτας αποκτά καρδιά, ψυχή και το κυριότερο βούληση. Και ο μηδενισμένος από την παιχνιδοποίηση Τύπος αποκτά αληθινή υπόσταση, γίνεται κάποιος, ονομαστός, γνώριμος και δημοφιλής, ανεβαίνει βαθμίδα, ξεχωρίζει και αυτό, παρόλο που ο προστατευτικός κλωβός έχει σπάσει, τον ενθουσιάζει. Είναι και εκείνη η γλύκα της μορφονιάς που τον συγκινεί. Για πόσο όμως θα κρατήσει αυτή η ανάδειξη του non playable character σε λαμπερού αστέρα, όταν η μόστρα του θα αρχίσει να ανατρέπει τα σχέδια των κραταιών?

Είναι αλήθεια κομματάκι δύσκολο για κάποιον που δεν έχει γνώση από την μοντέρνα αισθητική των videogames να προσεταιριστεί τις αντιλήψεις του Free Guy. Γι αυτό όμως δεν ευθύνεται η ταινία αλλά το χάσμα της γενιάς, που δεν νοεί πως έχει αλλάξει το πράμα από τον καιρό του ασπρόμαυρου Space Invaders ως τις μέρες μας, που οι φανατικοί gamers δεν διακρίνουν πότε παίζουν και πότε διαβιώνουν. Άριστη σκηνοθετική πένα στον τρόπο προσέγγισης του υπαρκτού με το φανταστικό, από τον καιρό των σούπερ χιτς Night At The Museum, ο Shawn Levy εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ιδέα της συμβίωσης του virtual με το κανονικό, ενόσω οι κανόνες λειτουργείας τους διασταυρώνονται αδιάκριτα. Οι κινήσεις του Γκάι συνθέτουν παραβολές που από μέσα τους πηγάζουν προφανείς κοινωνικοί συμβολισμοί, αλληγορίες και τάσεις. Οκ, η παντιέρα ρόσα δεν μπορεί να συνεχιστεί αιωνίως, σε χολιγουντιανό sci fi δημιούργημα αναφερόμαστε, που κάποια στιγμή οφείλει να περάσει στην φαντασμαγορία και τον τελικό πανζουρλισμό.

Προς τιμήν του το φιλμ δεν εγκαταλείπει ολοσχερώς την αρχική του υπόσχεση, πρέπει όμως και να εντοπίσει μια μέθοδο εξόδου στο ταπί, χωρίς να προκαλέσει απογοήτευση σε όσους ακολούθησαν την συλλογιστική του με πίστη αποξαρχής. Θα περίμενα μια κάπως πιο ριζοσπαστική τρίτη πράξη, αν και την ευτυχή κατάληξη για τους πάντες, δεν την λες και απογοητευτική. Ίσως συμβατική της μπλοκμπάστερ μεθοδολογίας.

Η επιλογή του Ryan Reynolds μοιάζει ως η ιδανική για να αποδώσει τον καλοσιδερωμένο Μέντιο, που πραγματοποιεί το άλμα από την αφάνεια στο προσκήνιο. Κεφάτος, αστείος, διασκεδαστικός, όπως και δυναμικός με αποφασιστικές εκφράσεις και κινήσεις όταν απαιτείται, ο πεπειραμένος από τις δράσεις του Deadpool ηθοποιός, προσθέτει ακόμη έναν κρίκο στην αλυσίδα της υποκριτικής του επιτυχίας. Η διάνα του κάστινγκ αφορά πάντως στην Βρετανίδα Jodie Comer, που την αναδεικνύει ως ένα ανατέλλων αστέρι, στον διπλής υπόστασης ρόλο της παίκτριας / Lara Croft, καταλύτη της αναγέννησης του Πολίτη Dude.

Αν κάτι μοιάζει χρήσιμο αυτή την ώρα, πάντως, είναι μια τουλάχιστον, ακόμη, θέαση του Free Guy, έχοντας την αίσθηση πως την πρώτη φορά κάποια στοιχεία μου διέφυγαν πάνω στην καταιγίδα. Για να προχωρήσει η κουβέντα πάνω στο πόνημα με μια πιο ολοκληρωμένη άποψη και σφαιρικότερη αντίληψη των όσων θέλει να πει. Ακόμη κι έτσι όμως, σε ένα πιθανό μου ρεβίζιον και πάλι θα αποφύγω να εκστομίσω φράσεις όπως Groundhog Day και Truman Show. Ο Γκάι μου καλόμαθε πως να αποφεύγω τον NPC σωρό...

Τι τραβάνε και οι ινφλουένσερς

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Selfie είμαι κοινωνία, και σου μοιάζω

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 21 Δεκεμβρίου του 1983 στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας Magnus von Horn. Σπούδασε στη σχολή κινηματογράφου του Λοτζ, εξ ου και η ιδιαίτερη σχέση του με την Πολωνία. Ζει στη Βαρσοβία. Έχει γυρίσει μικρού μήκους ταινίες που έχουν αποσπάσει αρκετά διεθνή βραβεία. Το 2010, η ταινία του «Echo» επιλέχτηκε για το πρόγραμμα του φεστιβάλ του Σάντανς. Η πτυχιακή του εργασία «Without Snow» έκανε την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Λοκάρνο το 2011. Ο von Horn έλαβε επίσης το Μεγάλο Βραβείο του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού μήκους του Μπιλμπάο. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ήταν το «Επέκεινα» (Efterskalv/ The Here After, 2015), η οποία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών, στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών». Την ίδια χρονιά προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Η ταινία Ιδρώτας (Sweat) ήταν ανάμεσα σε εκείνες που θα έκαναν την παγκόσμια πρεμιέρα τους στο φεστιβάλ των Καννών του 2020, το μοναδικό που ακυρώθηκε εξαιτίας της πανδημίας του κορωναϊού. Γι' αυτόν τον λόγο διαθέτει στα credits το logo του φεστιβάλ με την βινιέτα «official selection». Η συμπαραγωγή Πολωνίας – Σουηδίας μετά τις Κάννες ταξίδεψε σε πολλά φεστιβάλ, ανάμεσα στα οποία εκείνα των Ρότερνταμ, Γκέτεμποργκ, Σεβίλλης, Ζυρίχης, στο φεστιβάλ Τεργέστης όπου κέρδισε το βραβείο Cineuropa ενώ κέρδισε και το βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Σικάγου.

Η υπόθεση: Η Σίλβια Σάιγατς είναι... ινφλουένσερ. Είναι «fitness motivator», σαν να λέμε «εμψυχωτής για καλή φυσική κατάσταση» σε πολύ ελεύθερη μετάφραση. Είναι νέα, είναι ωραία και μέσω των κοινωνικών δικτύων έχει αποκτήσει πάνω από 600 χιλιάδες followers. Υπάρχουν άνθρωποι που παρακολουθούν κάθε της βιντεάκι, που προσμένουν με ανυπομονησία κάθε της ανάρτηση, που αγοράζουν οτιδήποτε εκείνη προτείνει. Βρίσκεται σε εξώφυλλα περιοδικών, ζει την καλή ζωή και μαζί με τον σκυλάκο της μοιράζεται ένα υπέροχο διαμέρισμα στο Λοτζ. 

Θα λέγαμε πως αγγίζει το αποκορύφωμα της... καριέρας της: επίκειται παρουσία της σε μία από τις δημοφιλέστερες τηλεοπτικές εκπομπές της Πολωνίας. Μια ανάρτησή της, όμως, από το πρόσφατο παρελθόν, προκαλεί ερωτηματικά. Σε ένα βιντεάκι, λοιπόν, η Σίλβια ξεσπάει, εξομολογούμενη πως παρά τους χιλιάδες ακολούθους, η ίδια είναι ουσιαστικά μόνη της. Πίσω από την λάμψη και την γκλαμουριά της επιφάνειας υπάρχει πίκρα, δάκρυα και... ιδρώτας. Ή μήπως «παίζει» κάτι άλλο;

Η άποψή μας: «Αγάπες μου»: έτσι αποκαλεί η Σίλβια τους ακολούθους της, κάθε φορά που απευθύνεται σε αυτούς, σε «ζωντανή» μετάδοση από τα social media. Το εννοεί; Είναι όντως όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι... αγάπες της; Χμ, αυτό είναι ένα από τα βασικά επιτεύγματα της πολύ ενδιαφέρουσας ταινίας του Magnus von Horn: το γεγονός δηλαδή ότι μας παρουσιάζει το πορτρέτο μιας γυναίκας μέσα σε τρία 24ωρα, τυλίγοντάς την εντέλει με ένα πέπλο αμφισημίας. Τι είναι αληθινό, τι είναι πραγματικό, τι φυσικό και τι επινοημένο; Στη σύγχρονη ψηφιακή εποχή η Σίλβια είναι η επιτυχημένη πωλήτρια ενός προϊόντος: του εαυτού της. Κι ως καλή πωλήτρια ξέρει πως, για να συνεχίσει να πουλάει, πρέπει να γίνεται σούσουρο γύρω από το όνομά της. Πρέπει να διαφημίζει τον εαυτό της με κάθε τρόπο. 

Και ναι, δεν υπάρχει «κακή» διαφήμιση. Από τη μια λοιπόν, πιάνεις τον εαυτό σου βλέποντας την ταινία, να σκέφτεται: «ρε συ, μπας και είναι στημένο το ξέσπασμά της;» (μικρο-σπόιλερ: έχει και δεύτερο ανάλογο ξέσπασμα κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής εκπομπής). Μήπως απλά καταλαβαίνει πως έχει σημασία για όσους αποτελούν τον λαό της να δουν όλες τις πτυχές της, ακόμα κι εκείνες που... δεν διαθέτει, για να τους φέρει πιο κοντά της; Να τη δουν τρωτή, ευάλωτη, στα όρια κατάθλιψης, για να μπορούν πιο εύκολα να ταυτιστούν μαζί της; Ποιος ξέρει; Μόνο ο σκηνοθέτης. Ο οποίος όμως φροντίζει να υπονομεύσει τη συγκεκριμένη σκέψη με σκηνές και πλάνα της Σίλβια όταν δεν είναι σε ζωντανή μετάδοση, όταν τη βλέπει μόνο ο θεατής. Όταν τρώει μόνη της το γεύμα από κάποιον από τους χορηγούς της στα γενέθλια της μητέρας της ή όταν συναντά μια παλιά της φίλη/ γνωστή και κατά κάποιον τρόπο, συγκρίνουν τις ζωές τους. 

Αυτό το δίπολο του ποια είναι η Σίλβια στην πραγματική της ζωή και ποια στη δημόσια, εκείνη τέλος πάντων που αποφασίζει να μοιράσει με τους οπαδούς της, έχει τρομερό ενδιαφέρον. Η υπερέκθεση έχει γίνει σήμα κατατεθέν της εποχής μας, έχει γιγαντώσει τον εγωισμό των πάντων και – νομίζω – έχει πολλαπλασιάσει την μοναξιά σε εκθετικό βαθμό. Γιατί, μπορεί να έχουμε χιλιάδες φίλους στο fb και στα άλλα social media, και αυτοί οι χιλιάδες φίλοι μας να έχουν με τη σειρά τους χιλιάδες άλλους φίλους, κ.ο.κ. αλλά εντέλει κατά πως φαίνεται μοιραζόμαστε σε δημόσια θέα τις παράλληλες μοναξιές μας. Αυτό κάνει και η Σϊλβια; Και ναι και όχι. Τουλάχιστον, καταφέρνει να κερδίσει κάτι από όλο αυτό: με τον ιδρώτα της. 

Εκτός από κέρδη όμως, η δόξα της έχει και το ανάλογο τίμημα. Η Σίλβια καταλήγει να μην διαχωρίζει το δημόσιο από το ιδιωτικό. Ένα βλέμμα της όμως στην κάμερα, ένα βλέμμα της σε εμάς, τους θεατές της ταινίας, αρκεί για να μας... βάλει στη θέση μας: ποιοι είμαστε εμείς που θα την κρίνουμε; Με πόσο ελαφρά την καρδία μπορούμε να κατηγορήσουμε τις επιλογές της και τον τρόπο ζωής της; Ο σκηνοθέτης με την μονίμως κινούμενη κάμερά του δεν θέλει να αφήσει καμία πτυχή της ζωής της Σίλβια εκτός κάδρου. Την ακολουθεί κατά πόδας και την παρουσιάζει μέσα σε όλο το μεγαλείο των αντιθέσεών της. 

Μέγα γεγονός για την Σίλβια το ότι ένας θαυμαστής της γίνεται stalker της – την ίδια ώρα όμως που αυτό καθαυτό το γεγονός την απωθεί (ιδίως εξαιτίας αυτού που κάνει ο stalker στο αυτοκίνητό του παρακολουθώντας την) την ίδια ώρα αυτός ο άνθρωπος γίνεται η πιο αληθινή της σχέση, πιο ουσιαστική ακόμα και από εκείνη που διατηρεί με τη μητέρα της! Ακόμα και η σχέση της με το σεξ είναι εγκλωβισμένη σε σχήματα: αποκρούει τον βοηθό της όταν εκείνος δείχνει το ενδιαφέρον του, τον φλερτάρει ολοφάνερα όταν νιώθει μοναξιά και τον αποκρούει για άλλη μια φορά όταν εκείνος είναι έτοιμος για τα δέοντα αλλά εκείνη δεν τα δέχεται όπως έρχονται. 

Η Σίλβια είναι ανασφαλής και απόλυτα στυγνή ταυτόχρονα, είναι κυνική και γεμάτη συναισθήματα που δεν μπορεί να διαχειριστεί την ίδια στιγμή, είναι ολομόναχη και με χιλιάδες φίλους. Της λείπει η οικειότητα. Η οικειότητα όμως που μπορεί να αντέξει. Γιατί η πολύ οικειότητα είναι κάτι που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Όλα τα παραπάνω δεν θα είχαν καμία απολύτως σημασία χωρίς την παρουσία της χαρισματικής Magdalena Kolesnik, που σηκώνει στις πλάτες της – και τους επίπονα γυμνασμένους γλουτούς της – όλη την ταινία. Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό ινφλουένσερ. Σωστά;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιουλίου 2021 από την One From The Heart!

του zerVo (@moviesltd)

Η ταινία Spirit: Stallion Of The Cimarron, που κυκλοφόρησε το 2002, αποτέλεσε την έκτη μεγάλου μήκους animation δημιουργία του στούντιο της Dreamworks, ακολουθώντας τα επιτυχημένα βήματα του πρώτου Shrek, του Chicken Run, των Antz. Μπορεί εισπρακτικά να μην σάρωσε ταμεία, κοστίζοντας 80 εκατομμύρια και επιστρέφοντας πίσω περίπου 120, καλλιτεχνικά όμως τα πήγε περίφημα, φτάνοντας μέχρι τις οσκαρικές υποψηφιότητες, εκεί που έχασε το τρόπαιο από το Spirited Away του Miyazaki. Είκοσι κοντά χρόνια μετά την έκδοση του ορίτζιναλ, η φίρμα αποφάσισε να προχωρήσει στην δημιουργία ενός σίκουελ, που ποιοτικά στέκει άξιος παραστάτης του ονομαστού πρωτότυπου.

Έχοντας χάσει την μητέρα της, κατά την διάρκεια ενός σόου επίδειξης με άλογα σε ροντέο της Άγριας Δύσης, η μικρούλα Λάκι - Φορτούνα για τους ισπανόφωνους φίλους της - μεγαλώνει μακριά από τον βυθισμένο στην κατάθλιψη, χήρο πατέρα της, στην πλούσια οικία του ονομαστού παππού της Τζέιμς Πρέσκοτ, στα Ανατολικά. Οι ασταμάτητες σκανταλιές του κοριτσιού, θα οδηγήσουν τον ηλικιωμένο αριστοκράτη να την στείλει για καλοκαιρινές διακοπές στο πατρικό της, συνοδευόμενη από την θεία της Κόρα, ώστε να επανασυνδεθεί με τον απομακρυσμένο γονιό της.

Καθώς οι ημέρες στο καινούργιο περιβάλλον, θα κυλούν μπερδεμένες για την άστατη πιτσιρίκα, θα αντιληφθεί στην εξοχή την παρουσία ενός άγριου καθαρόαιμου, που κανείς έμπειρος γητευτής δεν καταφέρνει να δαμάσει. Χωρίς την παραμικρή γνώση από ιππασία, αλλά με το πνεύμα της ριψοκίνδυνης αμαζόνας μητέρας της να την καθοδηγεί, η Λάκι θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του ανυπότακτου Σπίριτ και θα γίνει η μοναδική που το δυναμικό μάστανγκ θα επιτρέψει να ανέβει στην ράχη του.

Κι έτσι θα αναπτυχθεί ένας πανέμορφος δεσμός ανάμεσα στο βαθιά μέσα στην ψυχή της ζορισμένη παιδούλα και το υπερήφανο άτι, που όμως θα προβληματίσει ακόμη περισσότερο τον πατέρα της, που λόγω της απώλειας δεν είναι και τόσο φιλικός με το ζωικό είδος. Όταν μια συμμορία αλογοκλεφτών προσεγγίσει τον Σπίριτ και την αγέλη του για να τα αιχμαλωτίσει, η Λάκι θα αντιληφθεί τον επερχόμενο κίνδυνο και θα σημάνει συναγερμό στην κοριτσίστικη συντροφιά της, προκειμένου να προστατέψει τα ζώα από την παρέα του κακίστρου Χέντρικς.

Η Dreamworks για μια ακόμη φορά βάζει τα δυνατά της στο κτίσιμο μιας ζεστής οικογενειακής περιπέτειας με έντονες συγκινήσεις και τα καταφέρνει αρκετά καλά, εστιάζοντας σε μεγάλο βαθμό στο σενάριο, κατά την προσταγή των δημιουργιών της κραταιάς Pixar. Οι όχι και λίγοι χαρακτήρες της πλοκής, μελετώνται διεξοδικά, προκειμένου να αναδειχτεί η μοναχικότητα που έχει κυριεύσει το ορφανό κορίτσι, που αναζητά την φιλιά σε ένα αδάμαστου πνεύματος άλογο. 

Το σχέδιο στην τρισδιάστατη υφή του είναι εξαιρετικό, αν και οι λεπτομέρειες του φόντου, με τους απέραντους σιδηροδρόμους, τα αχανή φαράγγια και τις απέραντες ερήμους έχει προσεχτεί πολύ περισσότερο από τις ανθρώπινες μορφές και εκφράσεις. Τρία τέσσερα μουσικά θέματα συνοδεύουν τραγουδιστικά τις κινήσεις της Λάκι και του Σπίριτ, μόνο που προφανώς λόγω μειωμένου προϋπολογισμού, απουσιάζουν από το σάουντρακ τα κομμάτια που στο πρώτο επεισόδιο είχε επιμεληθεί ο σπουδαίος Bryan Adams.

Το Spirit Untamed χωρίς ιδιαίτερο κόπο μα ακολουθώντας πιστά τους κανόνες του σύγχρονου κινουμένου σχεδίου, χάρη στην πολύχρωμα ζεστή ψυχή του, κερδίζει με άνεση το χειροκρότημα των ανήλικων σινεφίλ που απευθύνεται. Καλογραμμένη ιστορία, με τα τρία κοριτσάκια πρωταγωνιστές να αναδεικνύουν την αξία του girl power, τις ηθικές αξίες της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης να προτάσσονται σε κάθε πλάνο και εντέλει την αθωότητα της αληθινής φιλίας στο τέλος να νικά, αφήνοντας ικανοποιημένο τον θεατή της.

του zerVo (@moviesltd)

Αναμφίβολα αναφερόμαστε στην διασημότερη προσωπικότητα που ανέδειξε το Γαλλικό έθνος κατά τον εικοστό αιώνα. Ο Σαρλ Ντε Γκωλ, στρατηγός που εξελίχθηκε σε πολιτικός, υπήρξε ο ηγέτης των Γαλλικών στρατευμάτων αντίστασης κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και κατοπινά ο επικεφαλής της Κυβέρνησης τα πρώτα μεταπολεμικά έτη, αλλά και την ενδεκαετία 1959 - 1969. Ιδρυτής της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, ισχύουσας μέχρι και σήμερα, μετέτρεψε την χώρα του από υποταγμένη αρχικά στον Άξονα, σε διεθνή κραταιά δύναμη, ακολουθώντας αρχές που πάμπολες τηρούνται πιστά στην πολιτική σκηνή του τόπου έως και τις μέρες μας. Για να συνδέουμε, πάντως, την ιστορία με το κινηματογραφικό σήμερα, θα ανέμενα οι Γάλλοι να φτιάξουν μια πολύ πιο τρανή ταινία για τον Ντε Γκωλ...

17 Μάϊου 1940. Κάτω από την καθοδήγηση του ένθερμου πατριώτη Συνταγματάρχη Σαρλ Ντε Γκωλ, τα γαλλικά στρατεύματα θα αποκρούσουν με επιτυχία στο Μοντκορνέ, κοντά στα σύνορα με το υπό κατοχή Βέλγιο, την προέλαση των γερμανικών τεθωρακισμένων, που θα οπισθοχωρήσουν αναζητώντας την ακόμη πιο ενισχυμένη αντεπίθεση τους, με την αρωγή της πανίσχυρης Λουφτβάφε. Η πίστη του Γάλλου στρατιωτικού σε μια ενδεχόμενη νίκη, δεν θα βρει σύμφωνη την, προστατευμένη πίσω στο Παρίσι, ηττοπαθή Κυβέρνηση Πεταίν, δίνοντας εντολή εγκατάλειψης των πεδίων μάχης και συνθηκολόγησης με της εφορμούσα Σβάστικα.

Έναν μόλις μήνα μετά, με την Γαλλία να έχει κυριευτεί από την ναζιστική μπότα, ο Ντε Γκωλ, αυτοεξόριστος στο Λονδίνο, θα αναζητήσει την συμμαχία εκείνη που θα του επιτρέψει να εκκινήσει αντιστασιακό αγώνα κατά των Γερμανών. Και θα την βρει στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας, Ουίνστον Τσόρτσιλ, που θα τον στηρίξει ως τον πραγματικό ηγέτη της κατεχόμενης γείτονος. Γεγονός που θα σημάνει άμεσα την επανέναρξη των πολεμικών δραστηριοτήτων του κατακερματισμένου Γαλλικού στρατού ενάντια στον Άξονα. 

Σε στιγμές μάλιστα που ο ίδιος γνωρίζει πως πίσω στην φλεγόμενη πατρίδα, η απροστάτευτη φαμίλια του δίνει την δική της μάχη για επιβίωση, παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς για να γλυτώσει από την μανία των εισβολέων. Αυτές μέσες άκρες είναι οι εκατό, περίπου ημέρες από τον τόσο πλούσιο προς κινηματογραφική παρουσίαση, βίο του Ντε Γκωλ, που το biopic αποφασίζει να επικεντρωθεί για να αφηγηθεί. Από το Όχι στους συντρόφους του, που έχουν προαποφασίσει την άνευ όρων παράδοση της Γαλλίας στον Χίτλερ, ίσαμε το θρυλικό ραδιοφωνικό διάγγελμα της 18ης Ιουνίου. Ούτε στα κατορθώματα του Πρώτου μεγάλου πολέμου, που ως στρατιώτης τραυματίστηκε και αιχμαλωτίστηκε, ούτε στα μεταγενέστερε πολιτικά του επιτεύγματα, με την μεταρρύθμιση του Συντάγματος, την στάση του προς τις αποικίες ή την εκλογική νίκη, κατόπιν των δραματικών περιστατικών του Μάη του 68.

Αρκεί και μόνο η προβολή του ως ενός μεσήλικα αντιστασιακού, ενός πενηντάχρονου άντρα, που οι χαμηλού βεληνεκούς φιλοδοξίες του δεν προδιέθεταν τις στιγμές μεγαλείου που θα ακολουθούσαν. Ο κατά βάση έμπειρος στο τηλεοπτικό μετερίζι, σκηνοθέτης Gabriel Le Bomin, επιχειρεί να εστιάσει στην ανθρώπινη και όχι στην υπερηρωική εικόνα του Στρατηγού. Για τον σκοπό αυτό, μέσα από διαρκή φλασμπάκ, παρουσιάζει πλάνα οικογενειακής ευτυχίας του, κυρίως την σχέση του με την λατρεμένη του σύζυγο Υβόν (όπως πάντα αξιοπρεπής η Isabelle Carre) αλλά και τον στοργικό γονικό του δεσμό με την μικρή του θυγατέρα Αν, που γεννήθηκε με σύνδρομο Ντάουν. Μια πολύ ενδιαφέρουσα φιλμική αντιπαραβολή, ανάμεσα στην ψυχρότητα που πρέπει να επιδείξει ο μάχιμος αξιωματικός και την θέρμη ενός πατέρα που επιβάλλεται να φροντίσει την προστασία της πολυμελούς οικογένειας του.

Μέσα από αργότατους ρυθμούς, καθώς παρουσιάζονται οι αποστολές του στις απαρχές του πολέμου, κτίζεται η προσωπικότητα του κατοπινού ηγέτη της ελεύθερη Γαλλίας. Η μορφή του οποίου, παρόλη την δημοφιλία της σε μεγάλη μερίδα του κοινού, απουσιάζει σημαντικά από τα πλάνα του τρικολόρ σινεμά, κάτι λογικό, αν αναλογιστούμε τις προσταγές της προοδευτικής νουβέλ βαγκ, εν αντιθέσει με την δεδηλωμένη δεξιάς ιδεολογίας περσόνα του. Η παρουσίαση της τελευταίας κινηματογραφικής αναφοράς στο πρόσωπο του, πραγματοποιείται με τον δέοντα σεβασμό και με γνώμονα ιστορικά στοιχεία πραγματικά και όχι μυθοπλαστικά.

Ερμηνευτικά είναι ένα στοίχημα που κερδίζει ο πολύ αξιόλογος και όχι διάσημος διεθνώς, αναλόγως της αξίας του, Lambert Wilson, που με ελάχιστες προσθετικές προσώπου, ομοιάζει αρκετά με την εικόνα του Στρατηγού. Στα θετικά της απόδοσης του, οφείλουμε να συνυπολογίσουμε πως ούτε την μορφή, ούτε τις κινήσεις, ούτε τους μορφασμούς του επιχείρησε να μιμηθεί, αποφεύγοντας την σχετική παγίδα. Προσφέροντας έναν ρόλο, απόλυτα ταιριαστό του χαμηλότονου που ζητά η παραγωγή, για ένα βιογραφικό φιλμ αρκετά ενδιαφέρον, τουλάχιστον στην ιστορική του βάση, που τηρεί τους ακαδημαϊκούς φιλμικούς κανόνες και δεν ζητά ποτέ να δοξάσει ή να λιβανίσει την προσωπικότητα που είναι αφιερωμένο.

του zerVo (@moviesltd)

Είσαι πρώτα από όλα υγιής, εσύ και όλη σου η φαμίλια. Ακολουθείς ένα επάγγελμα που σε ικανοποιεί ανταποδοτικά, σε βαθμό που να μην λείπει τίποτα από την σύζυγο που σε υπεραγαπά και την θυγατέρα που σε λατρεύει. Διαβιώνεις σε μια πάνω του μέσου όρου κατάσταση, εύπορα, σε ένα ευρύχωρο δίπατο, κάτω από συνθήκες που σου προσφέρουν αν μη τι άλλο ποιότητα ζωής. Και τότε παίρνεις το ρίσκο, παρασυρμένος από την πλεονεξία, να διαβείς την κόκκινη γραμμή, επιζητώντας το κάτι παραπάνω, το πιο πολυτελές. Ρίσκο. Που ενδεχόμενα θα πληρωθεί ακριβά. Γιατί παίζει να μην είσαι εσύ στο φινάλε ο ανεπιθύμητος, αλλά ο ανύπαρκτος.

Φίλοι από τα πολύ νεαρά τους χρόνια, ο Ζοζέ και ο Μαξίμ, εργάζονται εδώ και καιρό σε κατασκευαστική φίρμα, στα παράλια του γαλλικού Νότου, με απολαβές ικανές να θρέψουν και με το παραπάνω τις απαιτήσεις των ιδίων και των οικογενειών τους. Μοναδική παραφωνία στην επαγγελματική τους σύμβαση, η υποχρέωση από το εκκεντρικό ως ζάπλουτο αφεντικό τους, να έρχονται σε επαφή με όσους κινούν τα νήματα των κρατικών διαγωνισμών, προκειμένου να τους χρηματίσουν και η εταιρία τους να κερδίσει την σύμβαση. γεγονός που σταδιακά θα μεταλλάξει τον τρόπο της σκέψης τους, οδηγώντας τους σε παραβατικές συλλογιστικές.

Όπως τώρα, που θα σκεφτούν να βγάλουν από την μέση το πομπώδες μπος, για να κάνουν σταδιακά δική τους την πελατεία, γνωρίζοντας άριστα το πως λειτουργεί η αγορά. Και πραγματικά το άρτια σκηνοθετημένο αυτοκινητιστικό δυστύχημα θα τους απαλλάξει από την παρουσία του Κύρη, ανοίγοντας τους την όρεξη να πραγματοποιήσουν τα δικά τους πλάνα. Μόνο που θα εισάγει μονομιάς στην ζωή τους τον Μοσέ, τον Εβραίο εκτελεστή του συμβολαίου θανάτου, που απειλώντας τους να αποκαλύψει σε όλον τον κόσμο την αλήθεια, θα επιχειρήσει να τους αποσπάσει ακόμη μεγαλύτερα οικονομικά οφέλη.

Πως εντάσσεις λοιπόν κάποιον Persona Non Grata στην καθημερινότητα σου, το μετανιώνεις μονομιάς και ύστερα σου είναι αδύνατον να ξεφύγεις από την σκιά του? Αυτό ακριβώς συνέβη και με το δίδυμο των κολλητών συναδέλφων, που θα νιώσουν διαρκώς την καυτή ανάσα του ιδιότροπου μελαψού άντρα, να εισέρχεται ολημερίς στα γραφεία της επιχείρησης κι εκείνοι να είναι με τα χέρια δεμένα, αδύναμοι να αντιδράσουν. Και πλέον θα κληθούν να εντοπίσουν τον τρόπο για να βγάλουν τον Μαφιόζο από την μέση, προτού βγει στην επιφάνεια το φονικό σκάνδαλο. Ή μήπως η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική από ότι δείχνει?

Φυσικά και είναι, αλλιώς δεν θα παρακολουθούσαμε παρά ένα ακόμη κοινωνικών προεκτάσεων crime story του σωρού. Ο με καταγωγή από το Μαρόκο και γνήσιο τέκνο της σχολής Bouchareb, σκηνοθέτης Roschdy Zem δεν είναι τέτοιου είδους δημιουργός, να προσπερνά τις καταστάσεις που μελετά επιφανειακά, απλά η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του, δεν μοιάζει το ίδιο φιλόδοξη με περασμένες, όπως το Bodybuilder και (κυρίως) το Chocolat. Στην αφήγηση του, που ακολουθεί πιστά τα μονοπάτια του κλασικού νουάρ, φροντίζει να μοιράσει άνισα τον επί σκηνής χρόνο ανάμεσα στους δύο βασικούς ήρωες κι αυτό αποδεικνύεται εντέλει σημαντικά βοηθητικό στο να αποκαλύψει στο μυαλό του ευφυούς θεατή, το τι ακριβώς διαμείβεται στ' αλήθεια. Συνεπώς όταν καταφτάνουν οι ανατροπές του φινάλε, μάλλον το έμπειρο μάτι είναι προετοιμασμένο γι αυτές, δίχως να του προκαλούνται οι ανάλογες εκπλήξεις.

Άξονας της εξέλιξης της πλοκής είναι ο Ζοζέ, με την μορφή του μικρού το δέμας αλλά ιδιαίτερα αξιόλογου υποκριτικά, Nicolas Duvauchelle. Διεφθαρμένος, αν και δεν το έχει κατανοήσει απόλυτα, φθονεί την περιουσία και τον αρχοντικό βίο του αφεντικού του, σε βαθμό που να στήσει την συγκαλυμμένη δολοφονία του. Διατηρεί δε παράλληλο και παθιασμένο ερωτικό δεσμό με την καυτή Ιρίς (η Hafsia Herzi, Τυνήσιο λουκούμι), που πλέον δεν του επιτρέπει να σκεφτεί λογικά το παραμικρό. Εικόνα και ομοίωση του ο Διόσκουρος Μαξίμ, κοψιάς του Raphael Personnaz, που και πάλι εδώ Delonοφέρνει. Πολύ πιο ψύχραιμος, πολύ πιο κυνικός, θαρρεί τα ζόρια με πιο άνεση, δίχως να τον πνίγει το άγχος για την διαφαινόμενη αποκάλυψη. Που είναι πολύ πιθανόν να προκαλέσει ο παρανοϊκής συμπεριφοράς Μοσέ, ο ίδιος ο ντιρέκτορας δηλαδή, Zem, που δεν καταδέχεται το μάθημα που έχουν πάρει οι εντολείς του κι εκείνος με την σειρά του είναι πανέτοιμος να ξεπεράσει τα εσκαμμένα. Φαύλος κύκλος...

Η ταινία είναι το λιγότερο αξιοπρεπής στην μέθοδο που ξετυλίγει το κουβάρι της δράσης, ανεβάζει εντάσεις χωρίς να το παρακάνει και οδηγείται στις ζητούμενες δραματικές εκρήξεις, ειδικά όσο πλησιάζουμε στο λυτρωτικό (?) τέλος. Με λίγο πιο προσοχή στην σεναριακή δομή, θα απέφευγε να δώσει χιντ στην πλατεία, για να προβλέψει ευκολότερα τα τουίστ, με την αποφυγή δε, κάποιων περιττού σουρεαλισμού σεκάνς, θα πρόσφερε μια πιο εύπεπτη ανάλυση, του πόσο μπορεί να τυφλώσει έναν όχι και τόσο δυναμικό χαρακτήρα η απληστία και η δίψα για κοινωνική αναρρίχηση. 

του zerVo (@moviesltd)

Πέντε ακριβώς καλοκαίρια πριν, μέσα από τις γλαφυρές εικόνες της ταινίας Retour chez ma mère, γίναμε μάρτυρες της πιθανότητας επιστροφής στην πατρική κατοικία, του ενήλικου πια τέκνου, που μάλλον δεν τα κατάφερε και τόσο καλά στην ζωή του και ψάχνει αποκούμπι στην γονική εστία κι αγκάλη. Η επιτυχία που κατάφερε στα φραντσέζικα box office το φιλμ, έδωσε την ευκαιρία στον εμπνευστή του Éric Lavaine, να αντιστρέψει πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις και να επανέλθει με το θεματικό καθρέφτισμα εκείνης της, αξιοπρεπούς να πούμε, κομεντί. Ξαναζεσταμένο φαγί δηλαδή, από την ανάποδη όμως...

Η ανακαίνιση στο σπίτι της εβδομηντάχρονης Ζακλίν Μαζρίν, όπως φαίνεται δεν έχει τελειωμό, αφού αλλοδαπός εργολάβος, τα κάνει όλα λάθος, αδυνατώντας να κατανοήσει τις απαιτήσεις της ηλικιωμένης γυναίκας. Προκειμένου να μην οδηγεί τις καταστάσεις στα άκρα, η Ζακλίν, θα πάρει τον οματιόν της και θα εγκαταλείψει το εργοτάξιο, αποφασίζοντας να περάσει όσο καιρό κρατά ο χαμός στο διαμέρισμα της, με τα παιδιά της. Και αφού η μεγάλη της θυγατέρα έχει μεταναστεύσει στην Βραζιλία και ο γιος της διαρκώς βρίσκεται στο πέρα δώθε, μοναδικό της λύση για να της φορτωθεί, είναι η μικρή της κόρη Καρόλ. Μόνο που κι εκείνη δεν περνά και λίγα ζόρια στον γάμο της με τον αγαθοβιόλη Αλέν...

Οπότε η εξτρά παρουσία της μαμάς, σε μια οικία που δεν διάγει και τις πιο ευτυχισμένες της στιγμές, από μόνη της αποτελεί έναν επιπλέον επιβαρυντικό παράγοντα στην δυσχερή της λειτουργία. Ειδικά από την ώρα που θα νομίσει πως το σπιτικό του παιδιού της, είναι δυο φορές δικό της και θα απλωθεί φαρδιά πλατιά σε όλα του τα δωμάτια, αναζητώντας την χαμένη της βολή. Με την θυγατέρα να παλεύει να εργαστεί, έχοντας την τηλεόραση στο τέρμα και το τρανζιστοράκι να παίζει ολημερίς το Run Run Runaway, τον νευρωσικό κανακάρη να έχει κι αυτός τα θέματα του και τον γαμπρό να πέφτει διαρκώς πάνω σε παρεξηγήσεις, είναι λογικό κι επόμενο αυτή η συμβίωση να μην έχει και πολύ μέλλον.

Όσα δηλαδή έχουμε παρακολουθήσει πόσες, αμέτρητες τηλεοπτικές σεζόν, από το χιουμοριστικό σίριαλ με τις Θανάσιμες Πεθερές, οι καλοί μας τρικολόρ φίλοι, επιδιώκουν να το σερβίρουν σε κινηματογραφικό προϊόν, με πολύ λιγότερη ευρηματικότητα είναι η αλήθεια από την εγχώρια εκδοχή. Κι αυτό γιατί η Ζακλίν δεν εχθρεύεται κατ ανάγκη κάποιον από την φαμίλια ώστε να του κάνει το βίο αβίωτο, μα απλώς έχει την εντύπωση πως όπου γης και πατρίς, άρα για χάρη της φάρσας, μετατρέπει το σαλόνι της κόρης σε ολόδικό της. Με αυτό και μόνο το αστείο σαν οπλισμό το πράγμα δεν προχωρά και πολύ παρακάτω.

Αφού τα ανέκδοτα γύρω από τις ερωτικές ζωές των πάντων, αποξαρχής μοιάζουν παγωμένα, οι σκόρπιες γλαφυρές έννοιες που προξενεί το χάσμα των ηλικιών, δεν δίνουν την απαιτούμενη τροφή στην κωμωδία να αναπνεύσει, ενώ οι παρεξηγήσεις, με μόνιμο θύμα τον εξ αγχιστείας υιό (ο καλύτερος όλου του καστ, σίγουρα ο πιο κεφάτος, φατσάκιας, Jerome Commandeur) ξεφουσκώνουν μετά την τρίτη, τέταρτη επανάληψη τους. Αν σε όλο αυτό το πανηγύρι προστεθεί και η μορφή της ακόμη γηραιότερης προγιαγιάς για να να κάνει υποτιθέμενα το κλίμα πιο σπαρταριστό, καταλαβαίνουμε τελικά πως πρόκειται για αναμάσημα των προηγουμένων, με βατήρα όλων των λογιών τα πιθανά τετριμμένα που μπορεί να χειριστεί ο ντιρεκτέρ.

Δεν φανταζόμουν εξαρχής πως η απουσία της (πενηντάρας κούκλας) Lamy - πρωταγωνίστριας στο πρώτο επεισόδιο - θα μπορούσε να λειτουργήσει τόσο αρνητικά, αφού λείπει από την μέση ο πιο μελετημένος χαρακτήρας της πλοκής, αντικαθιστούμενος από τον πολύ πιο φλατ της μεσαίας των αδελφών Seigner, Mathilde. Άρα η Balasko, ως η αβόλευτη πεθερά που σπέρνει την καταστροφή, μόνο με το εκτόπισμα της, δεν είναι αρκετή στο να δημιουργήσει την απαιτούμενη κωμική συνθήκη που θα κάνει το πόνημα ξεχωριστό. Εννοείται πως τελικώς τα πάντα βαδίζουν μέλι γάλα και οι πάντες μονοιάζουν, μέχρι τότες όμως και για ενενήντα σκάρτα λεπτά, ο θεατής νιώθει πνιγμένος στην κινούμενη άμμο του κλισέ.