Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Είσαι πρώτα από όλα υγιής, εσύ και όλη σου η φαμίλια. Ακολουθείς ένα επάγγελμα που σε ικανοποιεί ανταποδοτικά, σε βαθμό που να μην λείπει τίποτα από την σύζυγο που σε υπεραγαπά και την θυγατέρα που σε λατρεύει. Διαβιώνεις σε μια πάνω του μέσου όρου κατάσταση, εύπορα, σε ένα ευρύχωρο δίπατο, κάτω από συνθήκες που σου προσφέρουν αν μη τι άλλο ποιότητα ζωής. Και τότε παίρνεις το ρίσκο, παρασυρμένος από την πλεονεξία, να διαβείς την κόκκινη γραμμή, επιζητώντας το κάτι παραπάνω, το πιο πολυτελές. Ρίσκο. Που ενδεχόμενα θα πληρωθεί ακριβά. Γιατί παίζει να μην είσαι εσύ στο φινάλε ο ανεπιθύμητος, αλλά ο ανύπαρκτος.

Φίλοι από τα πολύ νεαρά τους χρόνια, ο Ζοζέ και ο Μαξίμ, εργάζονται εδώ και καιρό σε κατασκευαστική φίρμα, στα παράλια του γαλλικού Νότου, με απολαβές ικανές να θρέψουν και με το παραπάνω τις απαιτήσεις των ιδίων και των οικογενειών τους. Μοναδική παραφωνία στην επαγγελματική τους σύμβαση, η υποχρέωση από το εκκεντρικό ως ζάπλουτο αφεντικό τους, να έρχονται σε επαφή με όσους κινούν τα νήματα των κρατικών διαγωνισμών, προκειμένου να τους χρηματίσουν και η εταιρία τους να κερδίσει την σύμβαση. γεγονός που σταδιακά θα μεταλλάξει τον τρόπο της σκέψης τους, οδηγώντας τους σε παραβατικές συλλογιστικές.

Όπως τώρα, που θα σκεφτούν να βγάλουν από την μέση το πομπώδες μπος, για να κάνουν σταδιακά δική τους την πελατεία, γνωρίζοντας άριστα το πως λειτουργεί η αγορά. Και πραγματικά το άρτια σκηνοθετημένο αυτοκινητιστικό δυστύχημα θα τους απαλλάξει από την παρουσία του Κύρη, ανοίγοντας τους την όρεξη να πραγματοποιήσουν τα δικά τους πλάνα. Μόνο που θα εισάγει μονομιάς στην ζωή τους τον Μοσέ, τον Εβραίο εκτελεστή του συμβολαίου θανάτου, που απειλώντας τους να αποκαλύψει σε όλον τον κόσμο την αλήθεια, θα επιχειρήσει να τους αποσπάσει ακόμη μεγαλύτερα οικονομικά οφέλη.

Πως εντάσσεις λοιπόν κάποιον Persona Non Grata στην καθημερινότητα σου, το μετανιώνεις μονομιάς και ύστερα σου είναι αδύνατον να ξεφύγεις από την σκιά του? Αυτό ακριβώς συνέβη και με το δίδυμο των κολλητών συναδέλφων, που θα νιώσουν διαρκώς την καυτή ανάσα του ιδιότροπου μελαψού άντρα, να εισέρχεται ολημερίς στα γραφεία της επιχείρησης κι εκείνοι να είναι με τα χέρια δεμένα, αδύναμοι να αντιδράσουν. Και πλέον θα κληθούν να εντοπίσουν τον τρόπο για να βγάλουν τον Μαφιόζο από την μέση, προτού βγει στην επιφάνεια το φονικό σκάνδαλο. Ή μήπως η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική από ότι δείχνει?

Φυσικά και είναι, αλλιώς δεν θα παρακολουθούσαμε παρά ένα ακόμη κοινωνικών προεκτάσεων crime story του σωρού. Ο με καταγωγή από το Μαρόκο και γνήσιο τέκνο της σχολής Bouchareb, σκηνοθέτης Roschdy Zem δεν είναι τέτοιου είδους δημιουργός, να προσπερνά τις καταστάσεις που μελετά επιφανειακά, απλά η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του, δεν μοιάζει το ίδιο φιλόδοξη με περασμένες, όπως το Bodybuilder και (κυρίως) το Chocolat. Στην αφήγηση του, που ακολουθεί πιστά τα μονοπάτια του κλασικού νουάρ, φροντίζει να μοιράσει άνισα τον επί σκηνής χρόνο ανάμεσα στους δύο βασικούς ήρωες κι αυτό αποδεικνύεται εντέλει σημαντικά βοηθητικό στο να αποκαλύψει στο μυαλό του ευφυούς θεατή, το τι ακριβώς διαμείβεται στ' αλήθεια. Συνεπώς όταν καταφτάνουν οι ανατροπές του φινάλε, μάλλον το έμπειρο μάτι είναι προετοιμασμένο γι αυτές, δίχως να του προκαλούνται οι ανάλογες εκπλήξεις.

Άξονας της εξέλιξης της πλοκής είναι ο Ζοζέ, με την μορφή του μικρού το δέμας αλλά ιδιαίτερα αξιόλογου υποκριτικά, Nicolas Duvauchelle. Διεφθαρμένος, αν και δεν το έχει κατανοήσει απόλυτα, φθονεί την περιουσία και τον αρχοντικό βίο του αφεντικού του, σε βαθμό που να στήσει την συγκαλυμμένη δολοφονία του. Διατηρεί δε παράλληλο και παθιασμένο ερωτικό δεσμό με την καυτή Ιρίς (η Hafsia Herzi, Τυνήσιο λουκούμι), που πλέον δεν του επιτρέπει να σκεφτεί λογικά το παραμικρό. Εικόνα και ομοίωση του ο Διόσκουρος Μαξίμ, κοψιάς του Raphael Personnaz, που και πάλι εδώ Delonοφέρνει. Πολύ πιο ψύχραιμος, πολύ πιο κυνικός, θαρρεί τα ζόρια με πιο άνεση, δίχως να τον πνίγει το άγχος για την διαφαινόμενη αποκάλυψη. Που είναι πολύ πιθανόν να προκαλέσει ο παρανοϊκής συμπεριφοράς Μοσέ, ο ίδιος ο ντιρέκτορας δηλαδή, Zem, που δεν καταδέχεται το μάθημα που έχουν πάρει οι εντολείς του κι εκείνος με την σειρά του είναι πανέτοιμος να ξεπεράσει τα εσκαμμένα. Φαύλος κύκλος...

Η ταινία είναι το λιγότερο αξιοπρεπής στην μέθοδο που ξετυλίγει το κουβάρι της δράσης, ανεβάζει εντάσεις χωρίς να το παρακάνει και οδηγείται στις ζητούμενες δραματικές εκρήξεις, ειδικά όσο πλησιάζουμε στο λυτρωτικό (?) τέλος. Με λίγο πιο προσοχή στην σεναριακή δομή, θα απέφευγε να δώσει χιντ στην πλατεία, για να προβλέψει ευκολότερα τα τουίστ, με την αποφυγή δε, κάποιων περιττού σουρεαλισμού σεκάνς, θα πρόσφερε μια πιο εύπεπτη ανάλυση, του πόσο μπορεί να τυφλώσει έναν όχι και τόσο δυναμικό χαρακτήρα η απληστία και η δίψα για κοινωνική αναρρίχηση. 

του zerVo (@moviesltd)

Πέντε ακριβώς καλοκαίρια πριν, μέσα από τις γλαφυρές εικόνες της ταινίας Retour chez ma mère, γίναμε μάρτυρες της πιθανότητας επιστροφής στην πατρική κατοικία, του ενήλικου πια τέκνου, που μάλλον δεν τα κατάφερε και τόσο καλά στην ζωή του και ψάχνει αποκούμπι στην γονική εστία κι αγκάλη. Η επιτυχία που κατάφερε στα φραντσέζικα box office το φιλμ, έδωσε την ευκαιρία στον εμπνευστή του Éric Lavaine, να αντιστρέψει πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις και να επανέλθει με το θεματικό καθρέφτισμα εκείνης της, αξιοπρεπούς να πούμε, κομεντί. Ξαναζεσταμένο φαγί δηλαδή, από την ανάποδη όμως...

Η ανακαίνιση στο σπίτι της εβδομηντάχρονης Ζακλίν Μαζρίν, όπως φαίνεται δεν έχει τελειωμό, αφού αλλοδαπός εργολάβος, τα κάνει όλα λάθος, αδυνατώντας να κατανοήσει τις απαιτήσεις της ηλικιωμένης γυναίκας. Προκειμένου να μην οδηγεί τις καταστάσεις στα άκρα, η Ζακλίν, θα πάρει τον οματιόν της και θα εγκαταλείψει το εργοτάξιο, αποφασίζοντας να περάσει όσο καιρό κρατά ο χαμός στο διαμέρισμα της, με τα παιδιά της. Και αφού η μεγάλη της θυγατέρα έχει μεταναστεύσει στην Βραζιλία και ο γιος της διαρκώς βρίσκεται στο πέρα δώθε, μοναδικό της λύση για να της φορτωθεί, είναι η μικρή της κόρη Καρόλ. Μόνο που κι εκείνη δεν περνά και λίγα ζόρια στον γάμο της με τον αγαθοβιόλη Αλέν...

Οπότε η εξτρά παρουσία της μαμάς, σε μια οικία που δεν διάγει και τις πιο ευτυχισμένες της στιγμές, από μόνη της αποτελεί έναν επιπλέον επιβαρυντικό παράγοντα στην δυσχερή της λειτουργία. Ειδικά από την ώρα που θα νομίσει πως το σπιτικό του παιδιού της, είναι δυο φορές δικό της και θα απλωθεί φαρδιά πλατιά σε όλα του τα δωμάτια, αναζητώντας την χαμένη της βολή. Με την θυγατέρα να παλεύει να εργαστεί, έχοντας την τηλεόραση στο τέρμα και το τρανζιστοράκι να παίζει ολημερίς το Run Run Runaway, τον νευρωσικό κανακάρη να έχει κι αυτός τα θέματα του και τον γαμπρό να πέφτει διαρκώς πάνω σε παρεξηγήσεις, είναι λογικό κι επόμενο αυτή η συμβίωση να μην έχει και πολύ μέλλον.

Όσα δηλαδή έχουμε παρακολουθήσει πόσες, αμέτρητες τηλεοπτικές σεζόν, από το χιουμοριστικό σίριαλ με τις Θανάσιμες Πεθερές, οι καλοί μας τρικολόρ φίλοι, επιδιώκουν να το σερβίρουν σε κινηματογραφικό προϊόν, με πολύ λιγότερη ευρηματικότητα είναι η αλήθεια από την εγχώρια εκδοχή. Κι αυτό γιατί η Ζακλίν δεν εχθρεύεται κατ ανάγκη κάποιον από την φαμίλια ώστε να του κάνει το βίο αβίωτο, μα απλώς έχει την εντύπωση πως όπου γης και πατρίς, άρα για χάρη της φάρσας, μετατρέπει το σαλόνι της κόρης σε ολόδικό της. Με αυτό και μόνο το αστείο σαν οπλισμό το πράγμα δεν προχωρά και πολύ παρακάτω.

Αφού τα ανέκδοτα γύρω από τις ερωτικές ζωές των πάντων, αποξαρχής μοιάζουν παγωμένα, οι σκόρπιες γλαφυρές έννοιες που προξενεί το χάσμα των ηλικιών, δεν δίνουν την απαιτούμενη τροφή στην κωμωδία να αναπνεύσει, ενώ οι παρεξηγήσεις, με μόνιμο θύμα τον εξ αγχιστείας υιό (ο καλύτερος όλου του καστ, σίγουρα ο πιο κεφάτος, φατσάκιας, Jerome Commandeur) ξεφουσκώνουν μετά την τρίτη, τέταρτη επανάληψη τους. Αν σε όλο αυτό το πανηγύρι προστεθεί και η μορφή της ακόμη γηραιότερης προγιαγιάς για να να κάνει υποτιθέμενα το κλίμα πιο σπαρταριστό, καταλαβαίνουμε τελικά πως πρόκειται για αναμάσημα των προηγουμένων, με βατήρα όλων των λογιών τα πιθανά τετριμμένα που μπορεί να χειριστεί ο ντιρεκτέρ.

Δεν φανταζόμουν εξαρχής πως η απουσία της (πενηντάρας κούκλας) Lamy - πρωταγωνίστριας στο πρώτο επεισόδιο - θα μπορούσε να λειτουργήσει τόσο αρνητικά, αφού λείπει από την μέση ο πιο μελετημένος χαρακτήρας της πλοκής, αντικαθιστούμενος από τον πολύ πιο φλατ της μεσαίας των αδελφών Seigner, Mathilde. Άρα η Balasko, ως η αβόλευτη πεθερά που σπέρνει την καταστροφή, μόνο με το εκτόπισμα της, δεν είναι αρκετή στο να δημιουργήσει την απαιτούμενη κωμική συνθήκη που θα κάνει το πόνημα ξεχωριστό. Εννοείται πως τελικώς τα πάντα βαδίζουν μέλι γάλα και οι πάντες μονοιάζουν, μέχρι τότες όμως και για ενενήντα σκάρτα λεπτά, ο θεατής νιώθει πνιγμένος στην κινούμενη άμμο του κλισέ.

του zerVo (@moviesltd)

Με καταιγιστικό ρυθμό σκάνε σε κάθε σεζόν, οι ταινίες που στο επίκεντρο τους έχουν έναν επαγγελματία, υποτιθέμενα ψυχρό, δολοφόνο, που έχει πέσει θύμα των τύψεων του, για όσα εγκληματικά έχει καταφέρει, στα αθώα ή ένοχα θύματα του. Είναι επιλογή του σκηνοθέτη, κάθε τέτοιου είδους πόνημα, να εξελιχθεί σε πανδαιμόνιο πυροβολισμών, ελάχιστα πριν ο φίλος μας ο χίτμαν πάρει τον δρόμο της συνταξιοδότησης ή να καταλήξει ως ένα ακόμη άνισο ψυχολογικό δράμα, που δεν έχει τον παραμικρό δεσμό με την περσόνα που καλείται στο θέμα του να επεξεργαστεί. Όπως ακριβώς συνέβη και με την παρούσα περίπτωση του The Virtuoso.

Με τις ερινύες να τον κυκλώνουν ολοένα και περισσότερο, εξαιτίας των παράπλευρων απωλειών αθώων ανθρώπων, σε κάθε συμβόλαιο που κλήθηκε να φέρει εις πέρας, ο μοναχικός καλοπληρωμένος δολοφόνος περνά μια δύσκολη καμπή στην επαγγελματική καριέρα που επέλεξε να ακολουθήσει. γεγονός που έχει υποπέσει στην αντίληψη του αφεντικού και μέντορα του, βετεράνου του Βιετνάμ και στενού φίλου του πατέρα του, ώστε το συμβόλαιο που θα του αναθέσει να μοιάζει για εκείνον σαν λυτρωμός.

Χωρίς πολλές λεπτομέρειες για το πρόσωπο που πρέπει να εξολοθρεύσει, το προστακτικό μπιλιέτο, θα οδηγήσει τον πιστολέρο σε ερημική παμπ της παγωμένης αμερικάνικης περιφέρειας, όπου ένας από τους λιγοστούς θαμώνες του, είναι το υποψήφιο θύμα. Ποιος όμως από όλους? Κάποιος από το ζευγαράκι της κακιάς ώρας που μόλις γνωρίστηκε στο εστιατόριο, ο μεσήλικας πιθανότατα πράκτορας που κουβαλάει περίστροφο, ο αινιγματικός σερίφης της περιοχής ή μήπως η όμορφη ξανθούλα σερβιτόρα, που του κάνει τα γλυκά ματάκια?

Έλα μου ντε! Συνεπώς πως πράττεις αξιότιμε δολοφόνε, που κάθε λίγο και λιγάκι μπροστά σου σκάζει φλασιά, η εικόνα της αιματοβαμμένης μητέρας - παράπλευρης απώλειας μιας από τις πρόσφατες εκτελέσεις που έφερες εις πέρας? Τους περνάς προφανώς τον ένα μετά τον άλλο από το κόσκινο της εμπειρίας, για να διακρίνεις ποιος από όλους είναι ο τύπος που γράφει το χαρτάκι ή ακόμη πιο απλούστερα, ξεκινάς την εξόντωση τους, ωσότου τους αφανίσεις όλους, οπότε δεν μπορεί κάποιος από όλους τους θα ήταν ο στόχος. Ευτυχώς που μέσα στο μπαράκι δεν υπήρχαν δηλαδή καμιά πενηνταριά νοματαίοι, αλλιώς θα είχε αφανιστεί ολόκληρη η κωμόπολη...

Το νουαράκι που υπογράφει κάποιος άσημος σκηνοθέτης ονόματι Nick Stagliano (!!!) διαθέτει μεν την ατμόσφαιρα που χρειάζεται κάθε φιλμ του είδους για να εξελιχθεί, δεν κρύβει μέσα του όμως, ούτε την έμπνευση, ούτε την ευρηματικότητα σε εκπλήξεις για να μαγνητίσει μέχρι τέλους την ματιά του θεατή του. Οι ρυθμοί είναι βαρύτατα αργοί, η αφήγηση μέσα από την ενοχική οπτική του προφέσιοναλ, βυθισμένη στην κατάθλιψη, συνεπώς το πακέτο χωλαίνει σημαντικά εκεί που ακριβώς θα όφειλε να ξεχωρίσει. Η φιλμική διεύθυνση χρησιμοποιεί κάποια από τα γνωστά τρικ του genre για να επιβιώσει, το χιονισμένο φόντο, τα κενά στο ποιος είναι ποιος, τους λιγοστούς μα περιεκτικούς διαλόγους, αλλά λείπει το συστατικό εκείνο, που θα αναζωπύρωνε το ενδιαφέρον, την στιγμή που πρέπει να παρθούν επιτέλους οι αποφάσεις. 

Δεν υπάρχει βλέπεις και πρωταγωνιστής κράχτης τύπου Statham να λειτουργήσει σαν πόλος έλξης, αφού ο Anson Mount λειτουργεί επίπεδα και μόνον, ως ο πενηντάρης που οι (μεγαλο)κοπέλες θα ήθελαν να της πάρει αγκαλίτσα, μετά από μια βραδιά πάθους. Όπως ομολογεί άλλωστε η κούκλα, πλην με παραπάνω κιλάκια, Abbie Cornish, ως πρόσωπο κλειδί της πλοκής, μέλος κι αυτή ενός καστ που περνά πλήρως ανεκμετάλλευτο, παρέα με τους αόρατους Eddie Marsan και David (γέρασε) Morse. Φυσικά και ο Hopkins ορίζει το υποκριτικό στοιχείο που ανεβάζει την χαμηλού κόστους παραγωγή δυο επίπεδα παραπάνω, χαρίζοντας μας τον μονόλογο, αξιότερο στοιχείο αναφορά του crime story. Η απουσία σοβαρής σκηνοθετικής άποψης, ως ο βασικότερος φταίχτης, καθιστά τον Βιρτουόζο, πολύ γρήγορα λησμονήσιμο, εκεί που ευφυείς μετρ, με τα ίδια πάνω κάτω υλικά, θα έστηναν ένα φοβερό και τρομερό Hateful Eight, ας πούμε.

του zerVo (@moviesltd)

Μια φορά κι έναν καιρό, κοντά σαράντα χρόνια πριν, ένα στούντιο που έφερε την μαρκίζα Carolco μεσουρανούσε στην Μέκκα του σινεμά, προσφέροντας μερικές από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες των 80s. Ανάμεσα τους, το σίριαλ των Rambo, το Angel Heart, το Escape To Victory, το Red Heat, το Lock Up, φυσικά το Basic Instinct. Με προσεκτικές κινήσεις η φίρμα είχε πετύχει να αναδειχτεί σε ένα από τα κορυφαία ονόματα του Χόλιγουντ, μέχρι την στιγμή που αποφάσισε να χρηματοδοτήσει μια πανάκριβη περιπέτεια με κουρσάρους και πειρατές. Το Cutthroat Island με την Geena Davis στάρινγκ, μέχρι στιγμής έχει αναδειχθεί ως η μεγαλύτερη εμπορική φλόπα στην ιστορία του κινηματογράφου, οδηγώντας την σπουδαία μπράντα του ντουέτου Kassar και Vajna σε οριστικό λουκέτο. Σκηνοθέτης του φιλμ ήταν ο Renny Harlin...

Από τους πλέον διαβόητους λωποδύτες, ο καταζητούμενος από σύσσωμη την Ιντερπόλ, κοινωνικά ευαίσθητος Ρίνγκο, έχει επεξεργαστεί στο μυαλό του το σχέδιο που θα του αποφέρει την μεγαλύτερη μπάζα. Να καταφέρει να εισβάλλει στα υπόγεια του μεγαλύτερου σωφρονιστικού ιδρύματος στην χώρα του Τζαζιριστάν, εκεί που είναι καλά θαμμένο το θησαυροφυλάκιο ενός πανίσχυρου Άραβα τρομοκράτη, που κρύβει μέσα του μια τεράστια ποσότητα από ράβδους χρυσού. 

Για να επιτύχει τον σκοπό του θα συνθέσει μια ετερόκλητη διεθνή ομάδα διαρρηκτών, αποτελούμενο από τον υπ αριθμόν ένα πορτοφολά του κόσμου, Ρίτσαρντ Πέις, την κατ εικόνα και ομοίωση του φτιαγμένη, θυγατέρα Χόουπ, την δυναμική Ασιάτισσα Βάιολετ που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, τον άριστο γνώστη των εκρηκτικών υλών νεαρό Γουίκ και τον Πρίγκηπα, έναν γαλαζοαίματο από τα Εμιράτα, που με τις γνωριμίες του πέριξ του Αμπού Ντάμπι, θα ανοίξει διάπλατα τις πόρτες στην συμμορία για να δράσει.

Χωρίς καμία αμφιβολία ο ορισμός του "ότι νάναι", κάτι που αντιλαμβάνεται ο μη συνειδητοποιημένος θεατής από το εισαγωγικό κιόλας πλάνο, όταν ο μαύρος, φανατικός οπαδός του ντράμερ των Μπιτλς, σε βαθμό που να πάρει και το όνομα του, ξαφρίζει με χαρακτηριστική άνεση τις θυρίδες τραπέζης, λες και πρόκειται για κουτιά παπουτσιών. Για να γίνει θελκτικό στην πλατεία το σχέδιο, πέρα από την ύπαρξη ενός κακίστρου Μπιν Λάντεν στο φόντο, που η δική του περιουσία βρίσκεται στο στόχαστρο (διόλου τυχαία η κυβέρνηση του Κατάρ διαμαρτυρήθηκε στην παραγωγή, για αυτή την σεναριακή πτυχή) μεγάλο μέρος από τα κλοπιμαία της σπείρας, αναμένεται να δοθεί σε απόρους, στοιχείο που αμέσως καθιστά τους επαγγελματίες κλέφτες σε μοντέρνους Ρομπέν των Δασών.

Τίποτα όμως στην εξέλιξη της πλοκής, δεν πείθει πως το The Misfits, δεν οργανώθηκε, στήθηκε και εκτελέστηκε στο πόδι. Η χρήση της ηλιόλουστης μεγαλούπολης των ΗΑΕ χρησιμεύει μεν για να στηθεί μια τάχαμου κοσμοπολίτικη heist movie, τα πάντα εξαντλούνται όμως στην ιλουστρασιόν αυτή βιτρίνα, αφού ποτέ και κανείς δεν πείθεται για το πως εισήλθαν στην φυλακή, την οποία διοικεί ένας καχύποπτος και εκκεντρικός διευθυντής (πόσο κρίμα που είναι ο Tim Roth) και άνοιξαν το χρηματοκιβώτιο λες και είναι από χαρτόνι.

Καμία συνοχή, μηδενική ακολουθία, υπερβολές απίστευτες έως και ανόητες, μοντάζ μέτριο, αναίτια κοφτό και γρήγορο, ενόσω δεν συντρέχει λόγος και ερμηνείες κάτω του μετρίου από μια ληστρική ομάδα που μονάχα ο Pierce Brosnan είναι διάσημος και μάλλον εκτίθεται στην απόπειρα του να καβαντζώσει μερικές συντάξιμες χιλιάδες δολάρια. Μιλώντας για αδικοσκορπισμένους παράδες, θυμήθηκα πως πίσω από την κάμερα, ηλικιωμένος πια, στα 62 του, βρίσκεται ο εξαφανισμένος Φινλανδός Harlin. Που το κακής ποιότητας, εντέλει, ανούσια περιπετειώδες πόνημα του κόστισε στην παραγωγή 15 εκατομμύρια, για να έχουν επιστρέψει στα ταμεία από τις πωλήσεις του έργου, μόλις τριακόσια χιλιάρικα. Εξολοθρευτής κανονικός δηλαδή!

του zerVo (@moviesltd)

Η προηγούμενη φορά που η Disney πήρε την απόφαση να περάσει μια από τις διασκεδαστικότερες ατραξιόν της στην μεγάλη οθόνη, υπήρξε ένα πραγματικό τζακ ποτ. Οι διαβόητοι Πειρατές της Καραϊβικής, που έχουν κλείσει εικοσαετή πλέον πορεία, μετά από πέντε τσάπτερς, κατάφεραν το εντυπωσιακό σκορ των 4,5 δις δολαρίων στα παγκόσμια box office, καθιστώντας ως αστέρα πρώτου χολιγουντιανού βεληνεκούς τον πρωταγωνιστή τους Johnny Depp, που υποδύθηκε τον κεντρικό ήρωα, εκκεντρικό Τζακ Σπάροου. Κάτι ανάλογο επιχειρεί το κορυφαίο στούντιο να καταφέρει με μια ακόμη δημοφιλή ρουμπρίκα της Disneyworld, παρόμοιας αισθητικής, φαντασμαγορίας και εκρηκτικότητας, όπως το Jungle Cruise. Οκ, σύμφωνοι, χαλασμό κυρίου προκαλεί στην αίθουσα, αν και Pirates δεν είναι...

Λονδίνο, αρχές του 20ου αιώνα. Η διαβόητη εξερευνητής Δρ, Λίλι Χάουτον, με την βοήθεια του μημουαπτικού αδελφού της, Μακ Γκρέγκορ, θα αναζητήσει τους πόρους του Βασιλικού Ιδρύματος Ερευνών, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η αναζήτηση του μυθικού δέντρου των Δακρύων του Φεγγαριού, που τα πέταλα του είναι ικανά να γιατρέψουν οποιαδήποτε ασθένεια ή τραύμα. Η ακραία αρνητική απάντηση θα οδηγήσει την ριψοκίνδυνη γυναίκα να ακολουθήσει τα βήματα του χάρτη που της κληροδότησε ο σκαπανέας πατέρας της, μόνη της, αγκαζάροντας μια μαούνα που θα την οδηγήσει μέχρι τα γεμάτα αντιξοότητες βάθη του Αμαζονίου.

Με καπετάνιο τον τυχοδιώκτη και οπορτουνιστή Φρανκ Βολφ, το ξύλινο σκαρί La Quilla, θα εκκινήσει το μακρύ του ταξίδι, δίχως καν να έχει υπολογίσει τα εμπόδια που θα συναντήσει στο διάβα του. Τόσο από τους αντιπάλους διώκτες που επιθυμούν να πάρουν στα χέρια τους, πρώτοι, το θεραπευτικό υλικό, όσο και από τις εκπλήξεις που θα εμφανιστούν από του πουθενά και εντελώς αναπάντεχα στην κρουαζιέρα. Και που πρόκειται να μετατρέψουν την επιστημονική αναζήτηση της ετερόκλητης συντροφιάς, σε πραγματική κόλαση!

Με φόντο λοιπόν τον ομορφότερο για να τον διασχίσει κανείς υδάτινο όγκο του πλανήτη, αν μάλιστα είναι κατάλληλα προετοιμασμένος για να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με όλα τις πιθανές φαρμακερές και ανθρωποφάγες δυσκολίες, ξεκινάει η βόλτα στα μυστηριώδη τροπικά εσάκια του επτά χιλιάδων χιλιομέτρων μεγαλύτερου ποταμού στον κόσμο. Από μόνο του άλλωστε αυτό το σκηνικό, είναι ικανό να δημιουργήσει την συνθήκη ενός υπέροχου προς παρακολούθηση adventure, από εκείνα που μια φορά κι έναν καιρό αποτελούσαν τον παράδεισο του σινεφίλ, μα που σε βάθος χρόνου έχουν εκλείψει σε μεγάλο βαθμό από τα εκράν. Και αυτή την δίψα του κοινού για ένα καινούργιο Romancing The Stone, National Treasure ή Mummy, των οποίων άθροισμα ορίζει η περίπτωση του Jungle Cruise, είναι που ανεβάζει το θερμόμετρο της αδημονίας για μια αξιοπρεπή, τουλάχιστον, περιπέτεια δράσης.

Και το φιλμ, παρόλο που δεν είναι άψογο, μια χαρά τα καταφέρνει να ανταποκριθεί. Αρχικά κτίζοντας με σοβαρότητα μία προς μία τις προσωπικότητες που συμμετέχουν στο ενδιαφέρον στόρι. Μια ατρόμητη γυναικεία εκδοχή του Δόκτορος Τζόουνς, ένας φοβιτσάρης με πάμπολλες ιδιαιτερότητες αδελφός, μια τριάδα κακίστρων που έρχονται από το μακρινό παρελθόν, αναγεννημένοι χάρη στην μεταφυσική δραστηριότητα του σεναρίου (όπως Pirates), ένας Γερμαναράς Πρίγκιπας που μεταφέρει το πεδίο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ένας πλεονέκτης πλούσιος επιχειρηματίας, ένα άγριο αιλουροειδές θηρίο, μεγέθους Life Of Pi, που θα δώσει λύσεις ως ο από μηχανής Θεός, σε όχι και λίγα ζητήματα. Καταλύτης της εξέλιξης και συνδετικός κρίκος των πάντων, ο σκίπερ της ξύλινης, πλεούμενης σακαράκας, ο εκ πρώτης όψης κανάγιας, απατεώνας, παραδόπιστος και παρτάκιας Φρανκ, που όμως κρύβει πίσω του την (Χαιλάντερ...) ιστορία, που πρόκειται να ανατρέψει τα πάντα, ενόσω η τριάδα αναζητά το Ιερό Δισκοπότηρο. 

Το διασκεδαστικό, γεμάτο σασπένς και απροσδόκητα τουίστ φιλμ, διαθέτει φιλοδοξία και αυτό είναι προφανές από τα πρώτα του κιόλας λεπτά, όταν και διαλαλεί πως δεν έχει στηθεί στο πόδι. Από την CGI εισαγωγή της πλατείας Πικαντίλι, ο θεατής που προσδοκά τον παλιομοδίτικο πανζουρλισμό εποχής, είναι απόλυτα βέβαιος πως θα πάρει πίσω και με το παραπάνω όσα ξόδεψε στον γκισέ. Άλλωστε ο δοκιμασμένος σε μπόλικα φιλμικά είδη Σπανιόλος Collet Serra, είναι πολύ προσεκτικός στο τι θα σερβίρει. Την ζητούμενη υπερβολή στο έπακρο, την γνωστή γλαφυρότητα ακόμη και στις στιγμές που οι ήρωες βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδο, την αγωνία έστω κι αν είναι ηλίου φαεινότερο ποιος εντέλει θα επικρατήσει, το υποβόσκων ρομαντζάκι που πάντα είναι καλοδεχούμενο, τα ειδικά εφέ, που ιδίως προς το Avatar φινάλε είναι απίστευτης τεχνικής αρτιότητας. Σίγουρα ένα προσεχτικότερο ψαλίδι θα μπορούσε να μικρύνει την διάρκεια σε λιγότερο από τις τελικές δύο και βάλε ώρες, αν και χάρη στην φαντασμαγορία που μόνο η Disney μπορεί να προσφέρει σε τέτοιο κορυφαίο λέβελ, το δικό μου το μάτι ουδέποτε κουράστηκε ή βαρέθηκε (όπως στα περισσότερα Marvel ασούμε).

Είναι μεγάλη η χαρά μου, που το σαραντάχρονο Λονδρεζάκι, αυτή η εκφραστική Emily Blunt, μιάμιση δεκαετία μετά την (υποστηρικτική) σύσταση της Prada, έχει τσακώσει για τα καλά τις ευκαιρίες που της έχουν δοθεί, με συνέπεια να αποτελεί ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα του Χόλιγουντ αυτό τον καιρό, δοκιμάζοντας εαυτόν σε αρκετά διαφορετικά είδη. Από το ανεξάρτητο horror του Quiet Place, μέχρι το παρόν μπλοκμπάστερ, η Βρετανίδα ανταποκρίνεται άψογα, ως το πανίσχυρο θήλυ, που δεν καταλαβαίνει από πάνοπλους οχτρούς και θα κάνει το δικό της, ότι κι αν συμβεί. Το δέσιμο της Αχ Βαλεντίνα με τον παλαιστή The Rock, εν αρχή, δεν μου κολλούσε ως ιδέα, η εμπειρία όμως του Dwayne Johnson από πρότερες επιτυχίες του στο ζουγκλοειδές genre, γρήγορα μου άλλαξε την γνώμη. Τα καταπληκτικά σιγόντα από ένα άξιο καστ (Giamatti αξία σταθερή, Jack Whitehall γκείζων τόσο όσο, Ramirez ιδανική επιλογή και Plemons αποκάλυψη ξανά) δεν είναι παρά μόνο το κερασάκι στην τούρτα μιας ταινίας, που άξια μπαίνει στην λίστα των εναλλακτικών παραστατών του Indiana Jones της κινηματογραφικής ιστορίας. Αναμένοντας το σίκουελ...

του zerVo (@moviesltd)

Ξημερώματα της νέας χιλιετίας, μια πραγματικά όμορφη και ευρηματική κομεντί από την Μεγάλη Βρετανία, χάρη στον ιδιαίτερο τρόπο που προσέγγισε την αγιάζουσα σαν μέσο αμαρτία, για σκοπό καλό, την διάσωση της κεντρικής ηρωίδας από τα δυσβάσταχτα χρέη, απέσπασε θετικότατα σχόλια, οπουδήποτε κι αν προβλήθηκε. Το Saving Grace. δια χειρός του Nigel Cole, διέθετε στον πρωταγωνιστικό ρόλο την σπουδαία βετεράνα Brenda Blethyn, ως την γυναίκα που πήρε το ρίσκο να καλλιεργήσει και να εμπορευτεί στην μικροκοσμική επαρχία της Αλβιόνας, χορταράκι από το καλό του Θεού, μπας και γλυτώσει από τους αμέτρητους πιστωτές της. Δυο δεκαετίες μετά, οι καλοί μας φίλοι Τρικολόρ, θεώρησαν σκόπιμο να πάρουν την βασική ιδέα εκείνου του φιλμ και απλά να την προσαρμόσουν σε κάποια δικά τους μέτρα, λίγο πιο περιπετειώδη, κάπως πιο σασπένς, κομματάκι πιο γλαφυρά, σαφέστατα λιγότερο επιτυχημένα.

Χάρη στην καταγωγή της από την Μέση Ανατολή και γνωρίζοντας άπταιστα την αραβική γλώσσα, η μεσήλικας Πασιάνς Πορτφέ, θα βρει εύκολα εργασία, ως διερμηνέας στην Δίωξη Ναρκωτικών της Γαλλικής πρωτεύουσας. Ο μισθός της δημοσίου υπαλλήλου, επ ουδενί όμως δεν φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες διαβίωσης της, έχοντας δυο ενήλικες κόρες να φροντίσει, αλλά και να πληρώσει το αβάσταχτο κόμιστρο στον οίκο ευγηρίας, που φιλοξενεί την ηλικιωμένη και ασθενή μητέρα της. Δυο μήνες έχει να πληρωθεί το γηροκομείο κάτι που σημαίνει πως η απειλή της έξωσης για την ανήμπορη γυναίκα είναι ορατή.

Η πληροφορία πως ένα τεράστιο φορτίο με μαριχουάνα καταφτάνει στο Παρίσι, θα προκαλέσει εγρήγορση στην υπηρεσία, με την Πασιάνς να καλείται να αποκρυπτογραφήσει τις μυστικές κινήσεις των αραβόφωνων εμπόρων, που βρίσκονται υπό στενή παρακολούθηση. Προς μεγάλη της έκπληξη όμως, ένα μέλος της σπείρας είναι ο γιος της καλοσυνάτης νοσηλεύτριας που προσέχει την μαμά της. Και με επιδέξιες κινήσεις θα καταφέρει να τον ενημερώσει, προκειμένου να αποφύγει την αστυνομική παγίδα. Εντοπίζοντας όμως την κρυψώνα που θα αποθηκεύσει η συμμορία το χασίς, από το μυαλό της θα περάσει μια δαιμόνια ιδέα: Να γίνει η ίδια έμπορος, διακινώντας τις πρώτης ποιότητας φούντες στην μαύρη αγορά του Παρισιού...

Κι έτσι εκμεταλλευόμενη την άριστη γνώση της γλώσσας, αφού έρθει σε επαφή με τα βαποράκια του υποκόσμου, θα στήσει την δική της παράνομη επιχείρηση που αυτοστιγμεί θα της αποφέρει τεράστια οικονομικά κέρδη. Πως όμως θα συνδυάσει την παραβατική της συμπεριφορά με το ίδιο της το επάγγελμα, που υποτίθεται λειτουργεί ακριβώς αντίθετα, στηρίζοντας την νομιμότητα και την προστασία του πολίτη? Και είναι άραγε πιθανό να καταφέρει να ξεγελάσει τους κομπανιέρους της στο Σώμα, πως δεν είναι εκείνη η Mama Weed, που άπαντες έχουν βάλει στο στόχαστρο?

Απαντήσεις παίρνουμε στην εξέλιξη της πειραγμένης ετούτης αστυνομικής περιπέτειας με τις γλαφυρές προεκτάσεις, που σκηνοθετικά και σεναριακά υπογράφει ο Φραντσέζος Jean-Paul Salomé, στηριζόμενος πάνω στην ομώνυμη - La Daronne - νουβέλα της Hannelore Cayne. Που πραγματικά εμφανίζει ένα σημαντικό ενδιαφέρον στην θεματική του βάση, τοποθετώντας μια υπεράνω πάσης υποψίας μεσήλικη γυναίκα, φιλόδοξη και ονειροπόλα κάποτε, μα βυθισμένη πλέον στην βάσανο της mid life crisis, στο επίκεντρο της υπόθεσης. Μόνο που η μετατροπή της χαμηλών τόνων και γεμάτης καθημερινά ζητήματα να επιλύσει εξηντάρας σε Jackie Brown, γίνεται με μέθοδο άγαρμπη, άνιση και ασύμμετρη, τουλάχιστον με τα όσα θα πρόσταζε ο ορθολογισμός.

Δεν είναι και τόσο εύκολο να αποδεχτεί κανείς την μονομιάς μετάλλαξη - όσα επαναστατικά κι αν κρύβει στην έφηβη ψυχή της - της Πασιάνς, που φορώντας απλώς μια μπούρκα και συνοδευόμενη από έναν σκύλο Κ-19, ηγείται της διασποράς των πακέτων της μαύρης στο διψασμένο μάρκετ. Αν μέσα σε αυτή την ταχύτατη εξωφρενικότητα, το φιλμ αποφάσιζε να ακολουθήσει το μονοπάτι της καυστικής κοινωνικής σάτιρας (όπως στην Saving Grace δηλαδή) αντί να επιδείξει με πομπή μια ανούσια σοβαροφάνεια, που αφαιρεί σημαντικό μέρος από την ανθρώπινη υπόσταση της (αντι)ηρωίδας, καθιστώντας την κάτι μεταξύ καρικατούρας και κόμικ.

Ούτε όμως ετούτη η απαίτηση μοιάζει να ζορίζει την κορυφαία Γαλλίδα περφόρμερ των πρόσφατων δεκαετιών. Η La Huppert, στα 68 της παρακαλώ, ντυμένη την, υποτιθέμενα ασέξουαλ, μουσλιμική γυναικεία φορεσιά, μοιάζει πιο ελκυστική, αλλά και νεότερη από ποτέ. Αέρινη, μια θαλασσιά ματιά ξυράφι και όπλο την γνώριμη αυτοπεποίθηση της, δίνει την απαιτούμενη υπόσταση στον ρόλο της χήρας, μητέρας, κόρης, ερωμένης, σκληρά εργαζόμενης γυναίκας, που σηκώνει την παντιέρα της στάσης της και τελικά τα καταφέρνει. Να φέρει εις πέρας έναν super hero ρόλο, όχι και τόσο κοντινό σε όσους την έχουμε απολαύσει στο παρελθόν. Μακάρι να μπορούσα να πω τα ίδια και για το σύνολο, που δεν μου άφησε ανάλογα θετική εντύπωση και είναι βέβαιο πως θα λησμονηθεί εντός ωρών...

Όταν «πεινάς» συνέχεια, υπάρχει κάτι για να «χορτάσεις;»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μάστερσεφ θα λέτε και θα κλαίτε

Αυτή είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 7 Μαΐου του 1974 στην πόλη Rungsted Kyst της Δανίας, Christoffer Boe. Η μοναδική άλλη ταινία της φιλμογραφίας του, που έχουμε δει στο εμπορικό κύκλωμα στην Ελλάδα, ήταν η πρώτη του, η περίφημη «Ερωτική αναπαράσταση» (Reconstruction, 2003). Εκείνη η ταινία δημιούργησε μπόλικο σούσουρο γύρω από το όνομά του, καθώς έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών, συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα της Εβδομάδας Κριτικής και κερδίζοντας την Χρυσή Κάμερα, ως καλύτερο ντεμπούτο σκηνοθέτη ανάμεσα στους συμμετέχοντες σε όλα τα διαγωνιστικά τμήματα του φεστιβάλ.

Η Ελλάδα είναι η τρίτη χώρα στην οποία προβάλλεται εμπορικά η ταινία μετά τη Δανία (όπου έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της, βγαίνοντας στις αίθουσες στις 24 Ιουνίου) και την Εσθονία (όπου βγήκε στις 9 Ιουλίου). Είναι μόλις η δεύτερη ταινία του (μετά την αμέσως προηγούμενη) που δεν έκανε στάση σε κάποιο από τα φεστιβάλ Καννών, Βενετίας, Τορόντο, Αθήνας ή Θεσσαλονίκης. Και είναι η έβδομη από τις 7 ταινίες του όπου βασικό ρόλο κρατάει ο χαρακτηριστικός ηθοποιός Nicolas Bro (εδώ υποδύεται τον αδελφό του πρωταγωνιστή).

Η υπόθεση: Καλώς ήλθατε στο Malus, το καινούριο κόσμημα στον γαστρονομικό κόσμο της Κοπεγχάγης. Τα ηνία του μοδάτου αυτού εστιατορίου έχουν η Μάγκι και ο Κάρστεν. Εκείνη είναι ανθρωπολόγος με ειδίκευση στη γαστρονομία οπότε έχει επιμεληθεί το μοναδικό περιβάλλον του εστιατορίου, εκείνος είναι διάσημος σεφ που έχει αναλάβει να κάνει τα μαγικά του στην κουζίνα. Εκτός από την επαγγελματική επιτυχία, που τους έχει καταστήσει ως το ακατανίκητο ζευγάρι της γκουρμέ σκηνής, βιώνουν και οικογενειακή ευτυχία, ως παντρεμένο, ερωτευμένο ζευγάρι, με δύο υπέροχα παιδιά. 

Οι δυο τους μοιάζουν να τα έχουν όλα ή μάλλον σχεδόν όλα: το περιβόητο αστέρι Michelin, αυτή η τόσο σημαντική διάκριση που μπορεί να εκτοξεύσει τη φήμη ενός εστιατορίου μέσα σε μια νύχτα, ακόμη τους διαφεύγει και το ζευγάρι μοιάζει αποφασισμένο να θυσιάσει τα πάντα για να το κατακτήσει. Στο ακούραστο κυνήγι της απόλυτης αναγνώρισης, όμως, θα ξεχάσουν ότι τα καλύτερα γεύματα στη ζωή είναι αυτά που μοιραζόμαστε με άλλους. Και τα πράγματα θα γίνουν πιο περίπλοκα όταν κάποιος γράφει ένα ανώνυμο γράμμα με παραλήπτη τον Κάρστεν, που λέει απλά ότι η γυναίκα του αγαπά άλλον. Ποιος έστειλε το γράμμα και γιατί;

Η άποψή μας: Δεν ξέρω πόσο ανησυχητικό είναι κάτι που εντόπισα, αν δηλώνει μια τάση ή απλά πρόκειται για σύμπτωση. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω. Στα μάτια μου, η δανέζικη κοινωνία είναι μια από τις πλέον ελεύθερες, ακομπλεξάριστες, δημοκρατικές και προχώ κοινωνίες στον κόσμο. Μια κοινωνία προοδευτική και όχι συντηρητική, τουλάχιστον (να κάνω την απαραίτητη διευκρίνηση εδώ) στο θέμα των ανθρώπινων σχέσεων και δη, του γάμου. Έρχεται όμως τούτη η ταινία κολλητά μετά το «Άσπρο πάτο» να δηλώσει πως ρε παιδί μου, καλό είναι μια οικογένεια να μένει ενωμένη, μια σχέση, που ολοφάνερα έχει φθαρεί από τον χρόνο, να συνεχίσει να υφίσταται, μια απιστία (και στις δύο ταινίες από την πλευρά της γυναίκας, άλλο ένα συντηρητικό χτύπημα κάτω από τη μέση) να οδηγεί σε μια άτυπη «τιμωρία» της γυναίκας κι εντέλει στο δόγμα πως το σωστό είναι ένας γάμος να μην διαλύεται για ψύλλου πήδημα (μουάχαχαχαχαχα) για το καλό των παιδιών. 

Και στις δύο ταινίες, οι γυναίκες «σπρώχτηκαν» στην απιστία επειδή έφταιγε ο σύζυγος (χα!). Πολύ απασχολημένος με τη δουλειά του και τελειομανής ο σεφ, χαμένος στη μιζέρια, τη ρουτίνα και την κατάθλιψη ο δάσκαλος στην ταινία του Vinterberg. Και οι δύο ταινίες δεν τελειώνουν με... γάμο, όπως συνέβαινε στις ελληνικές ταινίες της Φίνος Φιλμς (ευτυχώς) αλλά μένουν ανοιχτές, με το μέλλον πάντως να διαγράφεται φωτεινό: εντάξει, το πήραν όλοι το μάθημά τους και πάμε για άλλα. Μπορεί η μόνη σύμπτωση να βρίσκεται στο γεγονός πως και στις δύο ταινίες συνσεναριογράφος των σκηνοθετών είναι ο Tobias Lindholm: ίσως να τραβάει τέτοιου είδους ζόρια και να κάνει με αυτόν τον τρόπο τις δικές του ενατενίσεις. Απλά, το σημειώνω. 

Και το σημειώνω γιατί, κατά τα άλλα, πολύ κλο κλο και από αβγό, τίποτα, που έλεγε και ο Γεωργίου (σημείωση: η πρώτη από τις ίσως πολλές, αναμενόμενες, παραπομπές σε φαγητό, μαγειρική κτλ). Γιατί ο Boe φτιάχνει μια ταινία αναμενόμενη, προβλέψιμη και χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον. Εντάξει, φτιάχνει ατμόσφαιρα, οι ηθοποιοί του είναι νόστιμοι και δεν αγρεύουν το βλέμμα των θεατών, η αισθητική είναι υψηλού επιπέδου, οι σκηνές μαγειρικής – φαγητού πολύ σωστά στημένες και υπάρχει και το σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη από την πρώτη του ήδη ταινία, αυτό δηλαδή του χρονικού πέρα – δώθε στην αφήγηση, αλλά όλα αυτά δεν αρκούν για να καλύψουν την... πείνα του θεατή. 

Βλέπεις την ταινία και νιώθεις σαν να πήγες σε ένα γκουρμέ εστιατόριο, πολύ προσεγμένο, υψηλής αισθητικής, να βλέπεις το υπέροχα στημένο πιάτο σου, να δοκιμάζεις και από τη μια η γεύση να μην σου ανατινάζει τον ουρανίσκο και από την άλλη η ποσότητα να μην φτάνει για να γεμίσει η άδεια κοιλίτσα σου (σημείωση: αυτήν τη φράση σε παραλλαγές θα τη βρείτε σε όλες μα όλες τις κριτικές για την ταινία, εντάξει;). Εκεί που κάτι μπορεί να ταρακουνήσει τον θεατή από τον λήθαργο του meh είναι η προβληματική πάνω στις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στα παιδιά η συμπεριφορά των γονέων τους. Δυο εγωιστικών, μεγαλομανών ενηλίκων στην περίπτωσή μας, που «θέλουν τα πάντα: και καριέρα και οικογένεια» και που λειτουργούν με επικίνδυνα τσιτάτα τύπου «στην κουζίνα το μαχαίρι το κρατάει μόνον ένας». Αλλά κι αυτό ακόμα γίνεται επιφανειακά και χωρίς πολλά πολλά... 

Η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ κι έχουμε εθιστεί στη γεύση του φαστ φουντ, που ενδεχομένως ο ουρανίσκος μας να μην μπορεί να εκτιμήσει την πλούσια παλέτα γεύσεων της υψηλής γαστριμαργίας. Κάποιες φορές, όμως, απλά μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Απλά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Αυγούστου 2021 από την Rosebud 21!

του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο έδειχνε 2015, όταν μια πολύ χαμηλού κόστους παραγωγή από την παγωμένη Ισλανδία, με αφετηρία το τρόπαιο του un Certain regard στις Κάννες, άφηνε τις πιο καλές εντυπώσεις σε οποιαδήποτε αγορά κι αν προβλήθηκε. Η dramedy Hrutar του ταλαντούχου Grímur Hákonarson με γλαφυρές πινελιές παρακολούθησε την πιο ακραία εκδοχή αντιπαλότητας, του ισχυρότερου δεσμού αίματος, του αδελφικού. Σήμερα έφτασε η στιγμή της αναμενόμενης αγγλόφωνης διασκευής της, κάτω από την, απλώς μεταφρασμένη μαρκίζα, Rams.

Υπό κανονικές συνθήκες, η οικογενειακή κτηνοτροφική μονάδα των Γκρίμουρσον, θα ήταν η κυρίαρχη σε ολόκληρη την Δυτική Αυστραλία, αφού τα εκτρεφόμενα πρόβατα τους ποτέ δεν χάνουν το τρόπαιο των πιο καλοζωισμένων στους σχετικούς διαγωνισμούς της περιοχής. Η πραγματικότητα όμως είναι αρκετά πιο περίπλοκη, αφού τα δύο ηλικιωμένα αδέλφια, ο Κόλιν και ο Λες, έχουν να ανταλλάξουν καλημέρα μεταξύ τους για περισσότερα από σαράντα χρόνια, λόγω των κληρονομικών διχονοιών, που έχουν αποσχίσει το τεράστιο αγρόκτημα τους στα δύο.

Τον πομπώδη θρίαμβο του μεγαλύτερου των αδελφών, στο ετήσιο θεσμό για την ανάδειξη του καλύτερου κριαριού, θα ακολουθήσει η τραγική διαπίστωση πως ολόκληρο το κοπάδι του, όπως και το γειτονικό του Κόλιν, πάσχει από την εκφυλιστική νόσο OJD, με συνέπεια το Υπουργείο Ανάπτυξης να διατάξει την άμεση θανάτωση των ζώων, προς αποφυγή της μετάδοσης της ασθένειας σε όλη την επικράτεια. Και την λογική απαγόρευση, για διάστημα δύο ετών, της εκτροφής των μηρυκαστικών, ωσότου ο κίνδυνος εξαφανιστεί μια για πάντα.

Και οι δυο τους θα προτιμούσαν να πεθάνουν, από το να παραδώσουν τα ζωντανά τους στην υπηρεσία προς ευθανασία. Κι αν ο ένας με πόνο ψυχής τα στοίβαξε στο φορτηγό με τελικό προορισμό το κρεματόριο, ο άλλος, δεν δίστασε να τα εκτελέσει με το περίστροφο ένα, προς ένα μέσα στην στάνη. Στην πραγματικότητα όμως, διατηρώντας ζωντανά, στο σαλόνι του σπιτιού του, μια χούφτα από εκείνα, αφού του είναι αδύνατον να σκεφτεί και μόνο την διαβίωση του χωρίς τα πανέμορφα κριάρια του.

Εννοείται κρυφά από το κράτος, φυσικά και χωρίς να κινήσει την παραμικρή υποψία στον γείτονα αδελφό του, Λες, ο οποίος έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη, αφού απώλεσε τον σημαντικότερο λόγο ύπαρξης του. Κι ενώ οι ημέρες περνούν βασανιστικά και για τους δυο, η πιθανότητα αποκάλυψης του παράνομου μυστικού στην επίμονη για επισκέψεις στο ράντσο, τοπική κτηνίατρο, φέρει το ενδεχόμενο να ενώσει σε κοινό αγώνα τις δυνάμεις των θανάσιμων εχθρών. Όσο κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο, μετά από τέσσερις δεκαετίες που τα αδέλφια βρίσκονται σε ασίγαστη κόντρα.

Όμορφη η σκέψη της τοποθέτησης ενός Φρέντο κι ενός Μάικλ Κορλεόνε, στην απομονωμένη μέση του πουθενά, που όμως χάρη στην κινηματογράφηση της ομάδας του Jeremy Sims, φαντάζει τόσο ειδυλλιακός και καταπράσινος τόπος για να ζήσει κανείς. Το ζήτημα είναι πως αν πραγματικά δυο αδέλφια βρίσκονταν σε πόλεμο μισού αιώνα, θα περίμενε κανείς να είχαν υψωθέι θεόρατα τείχη ανάμεσα στα καλύβια τους και τους δικηγόρους να πηγαινοφέρνουν εξώδικα από τον ένα στον άλλο. Συνεπώς αυτή η ρήξη, με τα αδέλφια να λατρεύονται μεταξύ τους, πίσω όμως από τους τοίχους, αδιόρατα, δεν δικαιολογείται. Όπως δεν κολλάει κάπου, η αστεία μεν, αλλά ισοδύναμη της απάνθρωπης, μεταφοράς του στα όρια του θανάτου, σουρωμένου Λες, στο νοσοκομείο, πάνω στην δαγκάνα του τρακτέρ. Αν ήταν Farrelly made ναι, εδώ έχουμε να κάνουμε όμως με ένα δράμα ανθρώπινο, που δεν χωρούν τέτοιες χιουμοριστικές υπερβολές.

Πλάι στην υπέροχη φωτογραφία της δισυπόστατης (υγιούς ή καμένης από τις πυρκαγιές) Αυστραλίας, τοποθετούνται οι παρουσίες δύο σημαντικών ερμηνευτών από τους Αντίποδες, του Sam Neill και του Michael Caton, που με την βετεράνα εκφραστικότητα τους, δίνουν υπόσταση στα δύο τόσο διψασμένα για εκεχειρία, επικοινωνία και εντέλει συμμαχία αδέλφια. Άδικη για αμφοτέρους, η επιλογή σε ρόλο κλειδί μα περιφερειακό, της πιο ριγμένης βραβευτικά ηθοποιού στα χρονικά του Βρετανικού σινεμά, αφού χωρίς την παραμικρή σεκάνς αβάντας, η τρομερή Miranda Richardson κλέβει την παράσταση. Σε γενικές γραμμές, πάντως, το Rams είναι ένα άξιο προς θέαση, θερμότερων βαθμών Κελσίου, ριμέικ, που βαδίζει με σεβασμό στα χνάρια του ορίτζιναλ, χωρίς όμως να το προσεγγίζει σε ποιότητα.

του zerVo (@moviesltd)

Κανένα άλλο Cruel Summer της ζωής μου, όσα όμορφα, υπέροχα, αξέχαστα και μοναδικά μπορεί να σημάδεψαν κατοπινά την νιότη μου, δεν είναι τόσο αποτυπωμένο έντονα στην μνήμη όσο εκείνο το Καλοκαίρι του 85. Καταφέρνω εύκολα να περιγράψω ακόμη και σήμερα, παππούς πλέον, όχι απλά την κάθε μέρα αλλά την κάθε ώρα, που βίωσα, από την στιγμή που την πρωτοσυνάντησα. Δυο χρονιές μεγαλύτερη από τις δικές μου 16 - ξόδεψα δίπλα της, το κάθε δευτερόλεπτο που μου έδωσε δικαίωμα εκείνος ο Αύγουστος. Όλο το πρωινό στην ακροθαλασσιά, κάθε απόγευμα βόλτα αγκάλης στο λιμάνι, μέχρι να ξημερώσει παλαβομάρες στην δωρεάν παραλιακή ντίσκο, υπό τους φρενήρεις ρυθμούς του In Between Days. Τίποτα παραπάνω, μα είχα την αίσθηση πως ταξίδεψα δίπλα της μέχρι το φεγγάρι, ίσως και το άπειρο κι ακόμη παραπέρα. Μετά το αντίο δεν την ξανάδα ποτέ. Μπορώ, όμως με μάτια κλειστά, ακόμη να μετράω μία προς μία τις μυριάδες φακίδες του προσώπου της. Λες και ήταν χθες...

Η βόλτα με το μικρό ιστιοπλοϊκό, για τον άπειρο δεκαεξάρη Άλεξ, στα ανοιχτά της Νορμανδικής ακτής, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε τραγωδία, αν δεν εμφανιζόταν με το μηχανοκίνητο σκάφος του ο πολύ πιο γνώστης στον χειρισμό των πανιών, Νταβίντ. Σαν να τα σύστησε μονομιάς η μοίρα, τα δύο αγόρια από αυτή την στιγμή θα γίνουν αυτοκόλλητα, με τον πιο συνεσταλμένο Άλεξ, να ξοδεύει ολόκληρη την ημέρα του, στο ευρύχωρο και εύπορο σπίτι του νέου του φίλου, εργαζόμενος συνάμα στο κατάστημα ναυτικών ειδών, που διατηρεί η άνετη και φιλελεύθερη μητέρα του, Κυρία Γκορμάν, στο κέντρο της κωμόπολης.

Η σχέση των δύο εφήβων πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο από φιλική, με τις αγκαλιές τους να μην χωρίζουν ούτε για να διατηρήσουν τα προσχήματα, μπροστά στα συντηρητικά μάτια. Πολύ σύντομα όμως, ο Νταβίντ, ατίθασος και ανεξάρτητος, θα νιώσει να καταπιέζεται σε αυτό τον δεσμό. Και θα επιχειρήσει να αποδράσει με κάθε τρόπο, από το μέχρι πρότινος ονειρικό, μα πλέον ακραία τοξικό περιβάλλον.

Με δυο λέξεις δηλαδή "καλά ήταν ως εδώ, ήρθε η ώρα οι δρόμοι μας να χωρίσουν", δοσμένο ίσως και με ακόμη πιο απότομο τρόπο από τον μεγαλύτερο ηλικιακά του διδύμου. Αντίδραση που θα προκαλέσει πόνο αβάσταχτο στην ψυχή του Αλεξίς, ο οποίος μέχρι τότε πετούσε στα ουράνια, έχοντας εντοπίσει στο πρόσωπο του αυτοκόλλητου του, τα πάντα: Τον φίλο που ποτέ του δεν είχε, τον αδελφό που πάντα του έλειπε, τον συμβουλάτορα - μέντορα - εργοδηγό ζωής που χρειαζόταν, τον έρωτα, τέλος, που του χαράκωσε μια και καλή την καρδιά. 

Έτσι είναι όμως ή έτσι νομίζει? Αυτό που βιώνει ο τρομαγμένος να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια πιτσιρίκος, ανήκει στην σφαίρα του αληθινού ή είναι απλώς αποκύημα της φαντασίας του? Είναι και τόσο λεπτός ο διαχωρισμός ανάμεσα στην προοπτική και στην αντίληψη, ώστε στο βλέμμα ενός περιορισμένων εμπειριών νεανία, να μοιάζουν ως χαρακτηριστικά τόσο ίδια, τόσο ανακατεμένα. Σε τέτοιο βαθμό που να μην καταφέρνει να τα διαχωρίσει από τον γόρδιο δεσμό τους, ούτε καν το πιο ακαριαίο κτύπημα της μοίρας.

Ο Ozon στο 19ο βήμα της σημαντικής του καριέρας, βολιδοσκοπεί το (πιθανότατα προσωπικών του και πάλι θυμήσεων) παρελθόν, αρματωμένος με μπόλικη νοσταλγία για την ηλικία της αθωότητας, νότες και μελωδίες που χαρακτήρισαν την ανεπιστρεπτί φευγαλέα εποχή, αλλά και απέραντη γαλάζια θαλασσινή αλμύρα. Τοποθετώντας στο επίκεντρο της ιστορίας του, μια παθιασμένη νεανική σχέση, από εκείνες τις άπειρες που ενδεχόμενα θα γεννήσει το αυγουστιάτικο φεγγάρι, στο καλά σχεδιασμένο σκηνοθετικά μονοπάτι του, κάπου στο μέσον λοξοδρομεί, παίρνει τον παράδρομο, χάνει κάπου και τον προσανατολισμό. Είναι η ώρα που στα ερωτικά λόγια των παιδιών, εισβάλλει σαν σίφουνας ο κατραμένιος λόγος του Ρεμπό, η προσδοκία του θανάτου και οι όρκοι που ενδεχόμενα θα τον περιβάλλουν. 

Πόσο διαφορετική είναι όμως, η αίσθηση του τέλους, στην κουλτούρα της δυτικής Ευρώπης, απότι στην δική μας? Πότε και ποιος εδώθε έφηβος, κάτω από τον καυτό μεσογειακό καλοκαιρινό ήλιο, θα συλλογιζόταν τάφους, μνήματα και μακάβριους χορούς γύρω από το μάρμαρο? Ουδέποτε και κανείς! Κι εκεί ακριβώς χάνουμε εν μέρει την συλλογιστική του μεσιέ Francoise, που το συνηθίζει άλλωστε μετά το μέσιασμα του πονήματος του, να το γυρίζει στο πιο μεταφυσικό, μυστηριώδες και πιθανότατα πιότερου σασπένς μοτίβο. Δεν απαιτήσαμε εμείς να ριμεικάρει το ανέμελο Karate Kid, αλλά και Κύριος Ρίπλει μια φορά γυρίστηκε. Άρα οποιοδήποτε δυνητικό κλωνάρι του, μάλλον στο τέλος δεν θα βρει τον στόχο που έχει σημαδέψει.

Ρεαλιστικές οι παρουσίες των φιλόδοξων φραντσέζων νέων ηθοποιών Félix Lefebvre και Benjamin Voisin που συνθέτουν το τρυφερό ντουέτο, αξιοπρεπής όπως πάντα η παρουσία της Tedeschi στον ρόλο της μαμάς φίλου των ονείρων μας, όλο το μπλε της Μάγχης μαζί με το μουσικό σάουντρακ που περιέχει από Bananarama μέχρι Rod Stewart, είναι αυτά τα δεδομένα που θα μείνουν τελικά στην μνήμη, μετά το πέρας της θέασης του Été 85. Που όσο αξέχαστη υπήρξε η αληθινή του όψη, άλλο τόσο εύκολα λησμονίσιμη μεταβλήθηκε η κινηματογραφική.

του zerVo (@moviesltd)

Η πρώτη παρουσίαση μιας από τις πλέον αγαπημένες λογοτεχνικές στιγμές, που γέννησε το Μεγάλο Βασίλειο, πραγματοποιήθηκε σε συνέχειες εντύπου επιθεώρησης, από το 1937 μέχρι το 1839. Η πένα του τεράστιου Καρόλου Ντίκενς, βρέθηκε στην καλύτερη της φόρμα, αναπαριστώντας στις σελίδες την άνιση κοινωνική πραγματικότητα της πρωτεύουσας, ειδικά για πολίτες δεύτερης διαλογής, όπως τα πάμφτωχα ανήλικα ορφανά, που είτε πετιόνταν σαν σκουπίδια στα βρωμερά ιδρύματα, είτε μετατρέπονταν σε ρακένδυτα κλεφτρόνια - αρουραίους των σιχαμερών λονδρέζικων υπονόμων. Οι μεταφορές της νουβέλας στο εκράν, αμέτρητες μέχρι τώρα, βασικά έπαιζαν πάνω στην κλασική της φόρμα, ενίοτε όμως και σε ελεύθερη διασκευή, όπως στην παρούσα περίπτωση, του ιδιαίτερα φιλόδοξου Twist.

Έχοντας πρόσφατα απωλέσει την μητέρα του, που τον μύησε στο να βλέπει με κριτικό μάτι τα εικαστικά έργα τέχνης και χωρίς να έχει γνωρίσει πατέρα, ο νεαρός Όλι Τουίστ, διαβιώνει περιφερόμενος και άστεγος στα παραπήγματα του Λονδίνου, ασχολούμενος με τη εντυπωσιακή, πλην μηδενικών εσόδων street art του γκράφιτι, όπου είναι ένας πραγματικός αρτίστας. Περιπλανώμενος στα σοκάκια της μεγαλούπολης, θα έρθει σε επαφή με τους συνομήλικους του, Ντοτζ, Μπέτσυ και Ρεντ, μέλη της συμμορίας λωποδυτών της οποίας ηγείται ο ηλικιωμένος Φέιγκιν, ένας δαιμόνιος κλέφτης πανάκριβης υπογραφής πινάκων.

Κι ενώ αρχικά ο Τουίστ δεν θα δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για να ενταχθεί στην παραβατική φράξια, κάτι οι παρτίδες με την αστυνομία, που πάντα βρίσκεται στο κατόπι του, κάτι τα γλυκά μάτια της Ρεντ, θα τον πείσουν να πάρει μέρος στο κόλπο γκρόσο που σχεδιάζει ο γερο-Φέιγκιν. Την αρπαγή ενός πανάκριβου Χόγκαρθ, από την καλά φυλασσόμενη γκαλερί του πλεονέκτη, ζάπλουτου επιχειρηματία Λόσμπερν, σε ανταπόδοση μιας κλεψιάς που έχει καταφέρει εις βάρος του και εκείνος στο παρελθόν.

Το κλασικό μυθιστόρημα συναντά την μοντέρνα βρετανική ποπ κουλτούρα σε αυτή την ας πούμε μεταποίηση του θρυλικού έργου. Τα πάντα στοχεύουν να γίνουν όσο πιο κοντινά γίνεται στο πρωτότυπο, χωρίς όμως ποτέ κάποιο από όλα να λειτουργήσει σαν αντίγραφο. Ο τόπος, το κέντρο του επιχειρηματικού και όχι του χαμαιτυπικού Λονδίνου - ο τρόπος, δεν αναφέρεται στα ξαφρίσματα πορτοφολιών αλλά σε ληστείες έργων τέχνης, με την χρήση μάλιστα πανάκριβων ηλεκτρονικών μέσων - οι δράστες δεν είναι δεκάχρονα χαμίνια, αλλά ενήλικες, κοντά τριαντάρηδες, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είχαν φτιάξει ήδη τις ζωές τους. Οπότε για ποιον ακριβώς λόγο, υπάρχει αυτή η εμμονή εννέα (!!!) σεναριογράφων κι ενός σκηνοθέτη όπως ο, όχι και τίποτα σημαντικό, Martin Owen, με τον μύθο του Oliver Twist?

Προφανώς για λόγους μάρκετινγκ και προώθησης, αν και εκτιμώ πως συνολικά μάλλον εις βάρος του φιλμικού πλάνου λειτούργησε αυτή η επιλογή, από το να διαλαλούσε χαμηλόφωνα το προμόσιον του Sky Cinema την απενοχοποιητική κουβέντα "στηριγμένο θεματικά στο έργο του Ντίκενς". Το να παλεύει η αφήγηση να μετατρέψει ονόματα, να αλλάξει τα φύλα των ηρώων, να στήσει εκμοντερνισμούς που φτάνουν μέχρι και την ομοφυλοφιλική σεξουαλική παρενόχληση, δεν της αποφέρει κάποιο κέρδος, μάλλον προς το κατόρθωμα μιας επίπεδης και στείρας καρικατούρας οδηγεί. Δεν λέμε πως δεν υπάρχουν θετικά, όπως φερειπείν μια ρυθμική ορίτζιναλ μουσική επένδυση, ένα ακριβό σάουντρακ που περιέχει εντός του Fratellis, Vaccines, Cast και Zutons, αλλά και μια προσεγγιστική προς την νέα γενιά τάση, με την χρήση μπιτάτων σεκάνς, ριψοκίνδυνου παρκούρ και αναρριχητικού γκράφιτι. Είναι από μόνο του αυτό αρκετό?

Η μάζωξη των πιτσιρικάδων ηθοποιών, δεν ενθουσιάζει κιόλας, με την Rita Ora να είναι σαφώς η πιο αέρινη του κουαρτέτου, που ολοκληρώνουν οι Franz Drahme, Sophie Simnett και Rafferty Law, ούσα ήδη ποπ σταρ επιπέδου. Ο τελευταίος, που κρατά και τον πιο κεντρικό των νεανικών ρόλων, είναι ο γιος του τεράστιου Jude και της φοβερής και τρομερής Sadie Frost και παρόλο που ο πατέρας του τον έχει "φτύσει", δεν υπάρχει η παραμικρή άλλη ομοιότητα σε καλλιτεχνικό ταλέντο. Και πως να γίνει κάτι τέτοιο, όταν στην παρόμοια ηλικία των 25, ο Law πατήρ, με ήδη μεγάλη πορεία στο σανίδι του West End, μας είχε συστηθεί μέσω του πιο προφητικού φιλμ των 90s, του Gattaca από τον μαέστρο Andrew Niccoll. Κακώς συγκρίνω, οι ανισότητες είναι θεόρατες...

Χάρη στην ύπαρξη της φαμίλιας των Law στην εξειδικευμένη παραγωγή, δεν προκαλεί έκπληξη η παρουσία στο καστ ενός τοτέμ του εγγλέζικου σινεμά, με το οποίο διατηρεί εκλεκτική συγγένεια από την εποχή του Sleuth ριμέικ. Ο Michael Caine, ως ο απολυταρχικός Φέιγκιν, δίνει άλλη υπόσταση στο σύνολο, απλά και μόνο που υπάρχει, ακόμη κι όταν ντύνεται τη στολή του ψεύτικου Ρώσου μεγιστάνα, με μπερούκες και μουστάκια που στερούνται σοβαρότητος. Τουλάχιστον δεν τσαλαπατά την μόστρα του, όπως το κατορθώνει το μεγαλύτερο fail του φιλμ, η, την είχα και για όμορφη, Lena Headey, που δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει πως την αποδέχτηκε το μοντάζ και δεν την αφαίρεσε ολοσχερώς, στην απόδοση της άπληστης τζιβιτζιλούς Σάικς. Ψαλίδι που γενικά είχε ζητήματα πολλά να λύσει μα δεν τα κατάφερε, πάνω σε ένα ματαιόδοξο made in England πατροναρισμένο heist movie, που και βέβαια θα ξεχαστεί αυτοστιγμεί από τον θεατή του. Εδώ έχει λησμονηθεί απ΄ όλους θα μου πεις η εκδοχή του Polanski, που είναι και μια χαρά ταινία...

Όπισθεν Ολοταχώς

του gaRis (@takisgaris)

Άντε να σου εξηγήσω πως και γιατί συγκαταλέγομαι (αν και δεν είμαι πλέον διόλου πεπεισμένος για τον ενεστώτα εδώ) στους ακραιφνείς Shyamalanιστές: Λόγοι δύο, τα κλασικά στα διαφορετικά είδη που υπηρετούν The 6th Sense και Unbreakable. Μάλιστα δεν είμαι σε θέση να επιβεβαιώσω ούτε να διαψεύσω το τι συνέβη με την επόμενη (ημιεπιτυχημένη) δουλειά του, το Signs, στο μακρινό 2002. Έχω ένα φίλο που λες (καταλαβαινόμαστε ελπίζω) που του ήρθε το ντιβιντάι από Μαλαισία μεριά προτού ανοίξει καν στο Αμέρικα, τυλιγμένο με απανωτές στρώσεις αλουμινόχαρτο για να γράψει το πρώτο πανελλήνιο ρηβιού. Ωραίες μέρες εκείνες. Που ο νέος μαίτρ του σασπένς (τρέμε Hitch) στο έτσι και νάσου ο νέος Spielbergιος στο κοκορέτσι. Και έκανε μια το τρένο της μεγαλειώδους καριέρας του και εκτροχιάστηκε μεταξύ φόλας (Lady In the Water) και φολάρας (The Happening). Ακολούθησε ένα διάστημα που τα studios του πήραν το τιμόνι (The Last Airbender και After Earth) με παταγώδη εισπρακτική αποτυχία. Ο M.N. έχασε καντάρια από το (απύθμενο) Εγώ του, φθάνοντας να το γυρίσει σε αυστηρό genre (light horror / slasher), πορευόμενος σε ανεξάρτητα μονοπάτια, υποθηκεύοντας μάλιστα το σπίτι του για να βγει ζωντανή η παραγωγή.

Νάτη πετιέται αποξαρχής λοιπόν και ο Shyammy κάνει ένα στρωτό comeback με τα The Visit και (κυριότερα) Split. To twist στο φινάλε του τελευταίου είναι εφάμιλλο του 6th Sense (ναι, το είπα) και αναζωπυρώνει το μεράκι για κάτι δυνατό μετά από 20 έτη αναμονής. Εντέλει το Glass έρχεται να μας προσγειώσει απότομα, διότι ο μέγας εχθρός του σκηνοθεταρά Shyamalan είναι ο σεναρίστας Shyamalan. Μεγαλοϊδεατισμός, τενεκεδένιοι διάλογοι, συνοδευόμενοι από πλαναρίσματα εκτός ισορροπίας που δεν εξυπηρετούν την πλοκή, μουσική επένδυση απροκάλυπτα μελοδραματική και μια σωρεία στοκ χαρακτήρων που υπάρχουν μόνο για το αισθητικά ενδιαφέρον στην γκροτέσκα απόδοσή του bodycount, όμως ταυτόχρονα αποκαλύπτουν το ανερμάτιστο της αφήγησης με τρόπο που ούτε γέλωτα δεν ποιεί ή μη μόνον εκνευρισμό. Πολλά νεύρα όμως αδερφάκι μου. 

Οι ταινίες (ΟΛΕΣ) του Ινδού είναι οικογενειακές. Δεν είναι Bergman όμως να κάνει το Σκηνές από ένα Γάμο. Εδώ και μια 10ετία φλερτάρει με το κομικάδηκο Sandcastle το οποίο μεταφέρει σε 35μμ (πρώτη φορά μετά το Airbender) σε μια τροπική παραλία του Άγιου Δομίνικου (παρθενική αλλαξιά λοκέισον καθότι σα το Philly αλλού δεν υπάρχει) όπου μια τυπική τετραμελής οικογένεια (Gael Garcia Bernal που δεν είναι το ίδιο καλός ηθοποιός στα αγγλόφωνα, Vicky Krieps που προδίδεται από το αξάν της, αν και έλαμψε στο Phantom Thread, Alex Wolff του Hereditary που σφύζει από ερμηνευτική όρεξη και η κόρη Thomasine McKenzie που διέπρεψε στο Jojo Rabbit) θα ζήσει όλη της τη ζωή σε μια εφιαλτική ημέρα (μεγαλώνοντας 2 έτη ανά ώρα), παρέα με μερικά άλλα ζευγάρια που μετέφερε εκεί ο ημίθεος Shyamalan σε ένα ακόμη άνοστο κάμεο ως οδηγός τουριστικού λεωφορείου. Τι γνωρίζει περί αυτού ο ύποπτος διευθυντής του ρηζόρτ (Rufus Sewell) που τους παρότρυνε εμπιστευτικά να την κάνουν κατά πέρα; 

Τούτη τη φορά παλιό μου συντρόφι Shyamalanιστή μου, πίστεψέ με, θα περιμένεις 108 ολογέματα λεπτά και θα μείνεις σκελετός πριχού έρθει το υπεραναμενόμενο τουίστ, για να σε αφήσει ενοχλητικά ψιλοατάραχο και εμφανώς δυσαρεστημένο γυρνώντας τη μπομπίνα πίσω στο μυαλό, μετά την καλοδεχούμενη έναρξη της ιστορίας. Το οδυνηρό διαζύγιο που εξυφαίνεται, ο τρόμος των γηρατειών, μια αναπόδραστη πανδημικού τύπου κατάσταση που σπέρνει πανικό, το προσωπικό άχθος του καθενός να αφήσει μια σφραγίδα πίσω όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου του - πόσες ευκαιρίες για μια δυνατή ταινία μέτρησες; Τόσες - όσες ο βετεράνος πλέον Shyamalan σπαταλά βιαστικά, μισοψημένα, χωρίς εστίαση και διάθεση να εμβαθύνει, παρά μόνο να χαϊδέψει μάτια. Επιτυχής ο μονιμάς πλέον Mike Gioulakis στην κινηματογράφηση της σκοτεινής πάλης με τη Φύση και ίσως ο μόνος ικανός λόγος παρακολούθησης μιας ακόμη έκθεσης ιδεών γυμνασιόπαιδος, που με μια παρλάτα νομίζει πως έγινε οραματιστής καλλιτέχνης. 

Πριν την έναρξη στην αίθουσα όπου παρακολούθησα την ταινία, παρουσία καμιά 15ριά θεατάκων, καθότι κόβιντ, ο M.N. εμφανίζεται στο πανί να μας καλωσορίσει και να μας παροτρύνει να στηρίξουμε τις ορίτζιναλ ιδέες που επιζητούν να αλλάξουν τον κόσμο μας. Μετά όμως τη θέαση του Old, το καράβι φαίνεται να το πάει ξανά όπισθεν ολοταχώς και για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω διάθεση να του δώσω άλλο από τον πολύτιμο χρόνο μου πια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Tulip Ent.!

Θε μου, δώσε μου το μερίδιο της γης που μου ανήκει! Ένα δυνατό θρίλερ ατμόσφαιρας, μία αινιγματική ιστορία που κλονίζει μία οικογένεια και τη μικρή κοινωνία ενός γραφικού χωριού στην Ισπανία. Η ταινία Η Μαύρη Κηλίδα (La Mancha Negra) που συγκεντρώνει ως επί το πλείστον ανδαλουσιανό καστ, διαδραματίζεται το 1971 και ταξιδεύει το κοινό σε ένα παραδοσιακό χωριό της Ανδαλουσίας, όπου οι σχέσεις μεταξύ των μελών μιας οικογένειας και της μικρής κοινωνίας πυροδοτούν ένα αγωνιώδες δράμα. 1971 σε ένα απομονωμένο χωρίο στην Ισπανία. Μετά το θάνατο της ηλικιωμένης μητέρας τους, οι τρεις κόρες της βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν γείτονα που θα τους γυρίσει την πλάτη, έναν ιερέα που έχει κηρύξει πόλεμο στην οικογένεια και την απρόσμενη άφιξη του αποξενωμένου γιου. Τη νύχτα της αγρυπνίας τα μυστικά της οικογένειας αναδύονται μπροστά στο νεκρό σώμα της μητέρας. Όλο το μίσος, η απέχθεια και η απόγνωση του παρελθόντος επιστρέφουν τη νύχτα πριν την κηδεία.

Με τους Cuca Escribano, Pablo Puyol, María Alfonsa Rosso, Noemí Ruíz, Joaquín Núñez.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Tanweer!