Movies Ltd

...κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Σαν βροχή που πέφτει στα φύλλα/ στα μαλλιά, στο πρόσωπο κύλα...

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 18 Απριλίου του 1984 στη Σιγκαπούρη, Anthony Chen. Η πρώτη του ήταν η ταινία «Ilo Ilo» (2013), φιλμ που είχε κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ των Καννών, στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής», κερδίζοντας την Χρυσή Κάμερα καλύτερης πρώτης ταινίας από όλα τα επίσημα τμήματα του φεστιβάλ. Και στις δύο ταινίες του πρωταγωνίστρια είναι η Yann Yann Yeo.

Το Wet Season έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο φεστιβάλ του Τορόντο του 2019, συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα «Platform». Στη συνέχεια κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου στο φεστιβάλ του Τορίνο, έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα του στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και προβλήθηκε επίσης σε αρκετά ακόμα κινηματογραφικά φεστιβάλ, όπως εκείνα του Λονδίνου, του Βανκούβερ, του Γκέτεμποργκ, του Μακάο, ενώ η πρωταγωνίστρια Yann Yann Yeo κέρδισε το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στα πολύ σημαντικά βραβεία για ταινίες από όλη την Ασία, Golden Horse Awards.

Η υπόθεση: Η Λινγκ είναι μια σαραντάρα καθηγήτρια από τη Μαλαισία, η οποία διδάσκει την κινεζική γλώσσα σε ένα κολέγιο εφήβων στη Σιγκαπούρη. Είναι παντρεμένη αλλά παρά τις, για χρόνια, προσπάθειές της να αποκτήσει παιδί, δεν τα καταφέρνει, κάτι που επηρεάζει τον σύζυγό της, που πλέον είναι απόμακρος και συνεχώς επικαλείται επαγγελματικά ραντεβού για να αποφύγει την ουσιαστική επαφή μαζί της. Η Λινγκ φροντίζει με μεγάλη τρυφερότητα και προσήλωση τον κατάκοιτο πεθερό της. Και είναι καλή καθηγήτρια. 

Βλέποντας πως κάποιοι από τους μαθητές της έχουν αδυναμίες στα κινέζικα, τους επιλέγει για να κάνουν ενισχυτική διδασκαλία κάθε Τετάρτη μετά το πέρας των μαθημάτων. Ο μόνος που ανταποκρίνεται είναι ο Γουέι Λουν. Ένας έφηβος με πάθος για τον Τζάκι Τσαν, με καλογυμνασμένο κορμί και με γονείς οι οποίοι είναι ουσιαστικά απόντες από τη ζωή του. Η δασκάλα και ο μαθητής θα έρθουν πολύ κοντά μεταξύ τους. Και η σχέση τους αυτή θα τους οδηγήσει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια. 

Η άποψή μας: Νομίζω πως στη συγκεκριμένη ταινία έχει ιδιαίτερη σημασία το πλαίσιο αναφοράς. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τη Σιγκαπούρη. Η Σιγκαπούρη είναι μια σύγχρονη Πόλη – Κράτος! Βρίσκεται στην νοτιοανατολική Ασία και δομείται από ένα κυρίως νησί και 63 επιμέρους νησίδια. Η συνολική έκτασή της φτάνει τα 725 τετραγωνικά χιλιόμετρα (είναι δηλαδή λίγο μικρότερη από την Κεφαλλονιά) και ο πληθυσμός της ξεπερνάει τα 5,7 εκατομμύρια κατοίκους (στην Κεφαλλονιά οι μόνιμοι κάτοικοι δεν φτάνουν καν τις σαράντα χιλιάδες!!!)! Με οχτώ χιλιάδες κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο είναι η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον κόσμο, μετά το Μονακό (που έχει σχεδόν 19 χιλιάδες κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο – βέβαια, όλα κι όλα δύο είναι τα τετραγωνικά χιλιόμετρα του πριγκιπάτου, αλλά τεςπα). Η Σιγκαπούρη έχει τέσσερις επίσημες γλώσσες: αγγλικά, μανδαρίνικα (κινέζικα), ταμίλ και μαλάι. 

Και τώρα μπαίνουμε και λίγο στα... θαλάσσια ύδατα της ταινίας. Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από το Σημείωμα του Σκηνοθέτη (από το δελτίο τύπου της εγχώριας εταιρίας διανομής της ταινίας): «Όσο κι αν προσπαθούμε να προοδεύσουμε προς μία ισότιμη κοινωνία, φαίνεται ότι παντού στον κόσμο, όπως και στη Σιγκαπούρη, υπάρχουν αόρατες γραμμές που διαχωρίζουν τους ανθρώπους, βασισμένες στα χρήματα, την καταγωγή και την τάξη. Υπήρχε πάντα ένας ελιτισμός από όσους έχουν εκπαιδευτεί με το αγγλικό σύστημα και μιλούν σχεδόν αποκλειστικά αγγλικά. Στη σημερινή Σιγκαπούρη το κύμα νέων μεταναστών από την Κίνα, έχει οδηγήσει πολλούς ντόπιους να διαχωρίζουν τον εαυτό τους μέσω της ικανότητάς τους να μιλούν αγγλικά. Ήμουν πάντα πολύ ευαίσθητος όσον αφορά στην ιδέα της τάξης και της καταγωγής στην αληθινή ζωή αλλά και στη δουλειά μου. Η απεικόνιση των λεπτομερειών αποτελεί πολύ σημαντικό κομμάτι της σκηνοθεσίας μου, ο τρόπος με τον οποίο μιλούν οι χαρακτήρες, κοιτάζουν γύρω τους, κινούνται στον χώρο, όλα αυτά αποκαλύπτουν πάρα πολλά για το από πού έρχονται και τις αξίες τις οποίες πρεσβεύουν». 

Κι αυτές οι κουβέντες βοηθούν τον θεατή να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα, που έτσι κι αλλιώς τα νιώθει παρακολουθώντας την ταινία – don't get me wrong – αλλά σαφώς και δεν είναι σπόιλερ και εντέλει, θεωρήστε τα ως μια παραπάνω εγκυκλοπαιδική γνώση. Δεν είναι κακή η γνώση, έτσι; Αν ήθελα να κάνω χύδην χαβαλέ, θα μπορούσαμε να πούμε πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια παραλλαγή του – κλασικού πλέον – «Η σαραντάρα και ο πρωτάρης» (by the way, μια χαρά ταινία ήταν το «Class» - πρωτότυπος τίτλος εκείνου του φιλμ). Κι εμείς ήμασταν έφηβοι και γουστάραμε κάποιες καθηγήτριές μας και το μέινστριμ σινεμά αρκετά συχνά (όχι πολύ) ασχολείται με την αποτύπωση αυτής της τρόπων τινά δημοφιλούς φαντασίωσης. Άλλοτε μένοντας στην επιφάνεια (και δεν το χοντραίνω παραπάνω) κι άλλοτε εμβαθύνοντας, χωρίς στόχο την εύκολη εκμετάλλευση ενός πιασάρικου θέματος. 

Ο Anthony Chen επιλέγει να μεταφέρει το σενάριό του με τέτοιον τρόπο, τρυφερό, γλυκόπικρο, ρομαντικό και ουσιαστικό, αποφεύγοντας την παγίδα του exploitation. Εξάλλου, το «ρομάντζο» είναι μονόπλευρο εντέλει αν το καλοσκεφτεί κανείς. Απλά, δύο άνθρωποι βρίσκονται την... κατάλληλη στιγμή στο (α)κατάλληλο περιβάλλον και με τις (α)κατάλληλες συνθήκες ανακαλύπτουν ο ένας στον άλλο αυτό που τους λείπει. Χαμηλότονος, διακριτικός, ο δημιουργός μας παρουσιάζει δύο ανθρώπινους χαρακτήρες, τρισδιάστατους, με σάρκα και οστά, με αδυναμίες και πάθη και μας κάνει να ενδιαφερόμαστε για αυτούς και για το τι θα γίνει παρακάτω. Βέβαια, το «τι θα γίνει παρακάτω» είναι λίγο προβλέψιμο: δεν έχουμε εδώ καμιά φοβερή ανατροπή, σαν άσσος τραβηγμένος από το μανίκι, που θα εντυπωσίαζε ενδεχομένως το φιλοθεάμον κοινό. Όχι. Αλλά εδώ δεν έχει σημασία η ανατροπή. Εδώ σημασία έχει η ίδια η ιστορία. Και η ικανότητα του Chen να αφηγηθεί την ιστορία. 

Εντέλει και σεναριακά και σκηνοθετικά πιάνει υψηλές επιδόσεις. Ναι, όσα λέει στο σκηνοθετικό σημείωμα που παρέθεσα παραπάνω, τα βλέπει κανείς στην ταινία. Η καθηγήτρια είναι από ταπεινή οικογένεια, από τη Μαλαισία, κατά κάποιον τρόπο μετανάστρια στη Σιγκαπούρη. Ο γάμος της μπορεί και να ήταν ένας τρόπος να ξεφύγει. Στο κολέγιο τα κακομαθημένα σχολιαρόπαιδα δεν ενδιαφέρονται να μάθουν σωστά κινέζικα. Ξέρουν αγγλικά κι αυτό αρκεί για να τους διαχωρίζει από την πλέμπα. Ο διευθυντής του κολεγίου σκέφτεται να κόψει τα κινέζικα, μιας που δεν ενδιαφέρουν τους «πελάτες» του. Ο πιτσιρικάς που κολλάει με την καθηγήτρια, διαφέρει. Δεν είναι ξιπασμένος – δεν μπορεί να είναι. Στο ψυγείο του μια μπανάνα. Όχι μαγειρεμένο φαγητό, κάτι που να υποδεικνύει γονεϊκή φροντίδα. Φιξάρει πάνω στην καθηγήτρια, πριν καν εκείνη του δείξει ενδιαφέρον – ναι, για να βελτιώσει τα κινέζικά του. Φροντίδα όσο να 'ναι. Και τον πηγαίνει και στο σπίτι του με το αυτοκίνητό του. Σε τεντωμένο σχοινί η σχέση τους. Καταλαβαίνει η Λινγκ ότι ο Γουέι Λουν την ποθεί; Κι αν καταλαβαίνει, πώς το επιτρέπει να συνεχίζεται; Νιώθει κολακευμένη; Νιώθει πως δεν απειλείται; Μήπως νιώθει κι αυτή κάτι γι' αυτόν τον ντροπαλό έφηβο; 

Όπως και να έχει το θέμα, ο Chen καταφέρνει και... getting away with murder στη μία και μοναδική σκηνή που είναι πραγματικά «επικίνδυνη» καθώς τα όρια ανάμεσα στη συναίνεση και την άρνηση εδώ είναι λίγο θολά. Το σίγουρα είναι πως, ναι, η καρδιά πονάει όταν ραγίζει από έναν ατελέσφορο έρωτα, ναι, μια αγκαλιά μέσα στη βροχή είναι υπέροχη – κάθε αγκαλιά είναι υπέροχη – ναι, μπορείς να είσαι μόνος ακόμα κι αν ζεις κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο, και ναι, παντού θα βιώνεις κάθε είδους απαξιωτικά σχόλια μέχρι η κοινωνία να αποφασίσει να πάει ένα βήμα μπροστά. Η γυναίκα οδηγός φταίει για το ατύχημα ακόμα και στη μακρινή Σιγκαπούρη λοιπόν. Επειδή είναι γυναίκα... 

Ο Chen αντλεί στοιχεία και από την προσωπική του ζωή στο χτίσιμο του σεναρίου: η βασικότατη υποπλοκή με την προσπάθειά της Λινγκ να αποκτήσει παιδί με εξωσωματική, ορμόνες, συνεύρεση κατά τη διάρκεια της ωορρηξίας κτλ είναι... βιωματική. Είναι πράγματα που τα έχει βιώσει από πρώτο χέρι, οπότε έχει τη γνώση να τα μεταφέρει στο χαρτί και μετά στη μεγάλη οθόνη. Το θέμα είναι όμως πως μόνο η γνώση δεν αρκεί. Και ο Chen έχει τον τρόπο να μεταφέρει αυτήν τη γνώση στο πανί, στη μεγάλη οθόνη, και να την μετατρέψει σε πρώτης τάξεως ψυχαγωγία για τους θεατές. Με τρόπο κομψό, ανεπιτήδευτο, ειλικρινή και με μια ανθρωπιά που ποτίζει το βλέμμα και αποτυπώνεται σε κάθε κάδρο, όπως η βροχή που πέφτει ασταμάτητα στη Σιγκαπούρη την εποχή των μουσώνων, ο Chen κερδίζει το στοίχημα. Βοηθούν και οι ηθοποιοί του σ' αυτό. Και ναι, το καινούργιο θα γεννηθεί όπως και να ΄χει. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο αισιόδοξο μήνυμα σ' αυτήν την εποχή της σκοτεινιάς, έτσι;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Σεπτεμβρίου 2020 από την One From The Heart!

Old Skool εναντίον New Kool! Η ταινία Πόλεμος στο Σπίτι (The War with Grandpa), που σκηνοθετεί ο Tim Hill (Alvin And The Chipmunks, Hop), βασίζεται στο μυθιστόρημα του Robert Kimmel Smith, το οποίο έχει πουλήσει πάνω από 1,5 εκατομμύριο αντίτυπα. Ο Πίτερ και ο παππούς του, Εντ, είναι πολύ αγαπημένοι και δεμένοι μέχρι που... ο παππούς του θα μετακομίσει στο σπίτι της οικογένειάς του και θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το πιο μεγάλο κεκτημένο του, το δωμάτιό του! Ο Πίτερ, όμως, δεν το βάζει κάτω και επινοεί με τους φίλους του φάρσες για να τον διώξει! Αλλά και ο παππούς του δεν παραδίνεται εύκολα... Ένας πόλεμος είναι προ των πυλών!

Τον γερο παππού υποδύεται ο Robert De Niro, τον εγγονό Oakes Fegley, ενώ το καστ συμπληρώνουν και οι Uma Thurman, Rob Riggle, Laura Marano, Cheech Marin, Jane Seymour και ο Christopher Walken.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Σεπτεμβρίου 2020 από την Odeon!

Ένα γύρο ακόμη! Έχοντας πραγματοποιήσει την επίσημη πρεμιέρα του στα διεθνή φεστιβάλς των Καννών και του Τορόντο, έρχεται το καινούργιο φιλμ του πολυβραβευμένου Δανού σκηνοθέτη Thomas Vintenberg (The Third Lie, It's All About Love, Dear Wendy, When a Man Comes Home, Submarino, The Hunt, Far from the Madding Crowd, The Commune, Kursk) Another Round, που στην πατρίδα του φέρει την μαρκίζα Druk. Η δραματική ταινία περιστρέφεται γύρω από τέσσερις φίλους, όλοι καθηγητές γυμνασίου, που αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν ένα πείραμα, ανεβάζοντας τα επίπεδα του αλκοόλ στο αίμα τους. Το περίεργο είναι που τα πάντα στην ζωή τους, όσο το οινόπνευμα ρέει, βελτιώνονται σημαντικά, όσο όμως το παράξενο πλάνο προχωρά όλα γύρω τους θα εξελιχθούν σε μυστηριώδη και εκκεντρικά.

Πρωταγωνιστής σε μια ακόμη ταινία του Σκανδιναβού δημιουργού ο συμπατριώτης του, διεθνής αστέρας Mads Mikkelsen, που στο πλευρό του έχει και τους Thomas Bo Larsen, Lars Ranthe, Magnus Millang, Maria Bonnevie. Πρεμιέρα στην Δανία στις αρχές του Οκτωβρίου και κατοπινά σε όλες τις υπόλοιπες αγορές του κόσμου.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Είμαι και θα είμαι ευγνώμων για την 9η cineχή μου παρουσία στο σημαντικότερο κατά τεκμήριο (ποσοτικά τουλάχιστον αποδεδειγμένα) κινηματογραφικό φεστιβάλι του πλανήτου. Και παρότι κάτι εντός τσιγκλάει να ξεστομίσω αυτή τη γενική κατακραυγή για το 2020 περί του να πάει και να μη ξαναγυρίσει, αναλογίζομαι πως το γεγονός μόνο του ότι οι Cameron Bailey - Joana Vicente και η υπερταλαντούχα παρέα τους παρέδωσαν το πρώτο TIFF-streamάδι είναι κατόρθωμα δεδομένων των COVID περιστάσεων. Σε είχα αφήσει με την απορία για τον τελευταίο Vinterberg, σε μια ακόμη θαυμαστή cineργασία με τον πάντα εγγύηση Mads Mikkelsen. Ο λόγος για το Another Round, μια μάλλον ξενέρωτη κωμωδία, παρά τα κυβικά κατανάλωσης αλκοόλ μιας παρέας μεσηλίκων δασκάλων με τα προβλέψιμα προσωπικά-οικογενειακά θεματάκια. Χάρη στο καλοκουρδισμένο κάστ σχεδόν ξεχνάς το ότι επί 100 λεπτά παρακολουθείς ένα ξεχειλωμένο αστείο. Νερουλός αυτή τη φορά ο Thomas - μην περιμένεις Festen ή The Hunt μεγαλεία.

Παράξενα πράγματα συμβαίνουν γύρω μας! Έχοντας πραγματοποιήσει την επίσημη πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Sundance, αφήνοντας εξαιρετικές εντυπώσεις, έρχεται η ανεξάρτητης παραγωγής δραματική ταινία της Sony Classics, The Father, που ορίζει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γάλλου Florian Zeller, σε σενάριο δικό του σε συνεργασία με τον βραβευμένο Christopher Hampton. Κεντρικό πρόσωπο της υπόθεσης ο Άντονι, ένας 80χρονος, όχι στην καλύτερη πνευματική κατάσταση, που ζει εκ πεποιθήσεως ολομόναχος, απορρίπτοντας διαρκώς κάθε προσπάθεια βοήθειας του από την πρόθυμη κόρη του Άννα. Στο πέρασμα του χρόνου, όμως, εκείνος θα αντιληφθεί πως σταδιακά η απώλεια συνείδησης θα τον αναγκάσει να την φέρει κοντά του. Αλλά και εκείνη θα νιώσει πως ο γονιός της πλέον βάζει πλώρη για το αιώνιο ταξίδι, μια απώλεια που δεν δύναται με κανέναν τρόπο να αντέξει. Ποια θα είναι η πραγματικότητα όμως και για τους δύο?

Εκπληκτικής σύνταξης το πρωταγωνιστικό δίδυμο, που ορίζουν οι τιμημένοι με την υπέρτατη διάκριση της Ακαδημίας, Anthony Hopkins και Olivia Colman. Το εξαιρετικά προσεγμένο καστ συμπληρώνουν και οι Mark Gatiss, Rufus Sewell, Imogen Poots και Olivia Williams.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Το 1968 η Δημοκρατία αρνήθηκε να κάνει πίσω! Μετά από μια σημαντική καριέρα στην συγγραφή σεναρίων ο Aaron Sorkin πήρε το ρίσκο να περάσει πίσω από την κάμερα, πραγματοποιώντας το δημιουργικό του ντεμπούτο με την αξιόλογη ταινία Molly's Game. Το δεύτερο ντιρεκτορικό του βήμα το κάνει με το φιλμ The Trial of the Chicago 7, που απεικονίζει την πραγματική ιστορία της ειρηνικής διαμαρτυρίας του 1968, που εξελίχθηκε σε αιματηρή και βίαιη σύγκρουση, αλλά και την δίκη που επακολούθησε. Η παραγωγή της Paramount αφού ορίστηκε να κυκλοφορήσει στις αίθουσες σε ημερομηνία που έπεσε μέσα στο λοκντάουν, κατοπινά πουλήθηκε στην πλατφόρμα του Netflix, το οποίο με την σειρά του όρισε επίσημα το ριλίζ για τις 20 Οκτωβρίου του 2020. 

Η ιστορικού ενδιαφέροντος ταινία διαθέτει πληθώρα γνώριμων αστέρων στο πρωταγωνιστικό της καστ, το οποίο αποτελούν οι Yahya Abdul-Mateen II, Sacha Baron Cohen, Joseph Gordon-Levitt, Michael Keaton, Frank Langella, John Carroll Lynch, Eddie Redmayne, Mark Rylance, Alex Sharp και Jeremy Strong

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Οκτωβρίου 2020 από την Odeon!

Πάμε λοιπόν άλλη μια τώρα. Για τους θιασώτες του arthouse, η 72χρονη Agnieszka Holland είναι πασίγνωστη από το Europa, Europe (1990), με εμφανή επιρροή από τον μέντορα Andrzej Wajda. Γνωστότατη και επαρκώς αιτιολογημένη η πολωνέζικη εμμονή με τη σταλινική περίοδο και τη θηριωδία του σοβιετικού λιμού και της εξολόθρευσης εκατομμυρίων ψυχών από Ουκρανία ως Καζακστάν και από Καύκασο μέχρι τον Βόλγα. Ο Mr. Jones ιχνηλατεί το πραγματικό οδοιπορικό του Gareth Jones ως καθαρή αλληγορία - αφετηρία συγγραφής της κλασικής Φάρμας των Ζώων, με άλλα λόγια την ιστορία Βρετανού δημοσιογράφου που έχει τη φαεινή και εντελώς παράτολμη ιδέα να εισχωρήσει στον σκοτεινά παντοδύναμο κομμουνιστικό μηχανισμό για να αναδείξει την αλήθεια πίσω από τη σοβιετική προπαγάνδα για ευημερία και ανθρώπινη ανάπτυξη. Η Holland είναι εγνωσμένης αξίας ως σκηνοθέτης, αναπαριστά με ακρίβεια την ιστορική περίοδο, όμως το σενάριο και ο ληθαργικός ρυθμός καίνε τις ευγενείς (και μονόπαντα ανακριβείς ως προς την ιστορική ακρίβεια αναφορικά με την κατάληξη (sic) του Jones) προθέσεις. Ο James Norton φωτογενής, η Vanessa Kirby αναξιοποίητη, ο τυπάρας Peter Sarsgaard εύκολα κλέβει παράσταση ως Pulitzer-ίστας Walter Duranty – νέμεσις του κεντρικού ήρωα.

You’re gonna solve that mystery...

του zerVo (@moviesltd)

Μακράν του δεύτερου, το πιο μονότονο και βαρετό Μικιμάους των παιδικών μου χρόνων. Σαράντα επεισόδια όλα κι όλα, κοπής 1971 - 72, που παίζονταν σε λούπα στην εγχώρια τι βι μέχρι και να ζυγώσει το μιλένιουμ, άπαντα, από το πρώτο ίσαμε το τελευταίο, με ακριβώς την ίδια ιστορία. Ένα τρομαχτικό τέρας - στοιχειό - φάντασμα - πόλτεργκάιστ, την πέφτει στα πιο φοβιτσαρικα όντα του πλανήτη, έναν θηριώδη σκύλο και το ασούμπαλο αφεντικό του και χάρη στην αλληλέγγυα αρωγή των τριών φιλαράκων τους, θα αποδειχτεί πως πίσω του δεν κρύβεται κανείς άλλος από τον μασκαρεμένο, μέχρι ώρας, αχώνευτο χαρακτήρα της υπόθεσης. Μιλάμε καρμπόν! Στην λάιβ άξιον εκδοχή του τίτλου, καιρό μετά, ομολογώ πως πήρα μια θετική έκπληξη, κυρίως χάρη στο κέφι της νεανικής πρωταγωνιστικής του τετράδας. Κι εκεί που είχα την εντύπωση πως με την περίπτωση Scooby Doo! είχαμε κλείσει οριστικά και αμετάκλητα, νάσου εμφανίστηκε μια νέα, αχρείαστη και ελάχιστα εμπνευσμένη animation εκδοχή του.

Για δέκα ολόκληρα χρόνια, από την εποχή που ήσαν παιδιά, η τετραμελής παρέα των Mystery Inc, αποτελούμενη από τον δυναμικό Φρεντ, την εύστροφη Δάφνη, την μεθοδική Βίλμα, τον ανακατωσούρα Σάγκι και τον πιστό του σκύλο / κολλητό φίλο Σκούμπι Ντου, έχουν επιλύσει σχεδόν όλες τις μυστηριώδεις απάτες που έχουν συμβεί στην περιοχή τους. Διάσημοι πλέον ως ευρηματικοί ντέτεκτιβς, οι φίλοι θα θέσουν καινούργιους στόχους στην καριέρα τους, αναζητώντας τον μάνατζερ που θα τους κατευθύνει ιδανικά για να τους πραγματοποιήσουν. Επιλογή που δεν θα ικανοποιήσει τον πιο αυθόρμητο της κομπανίας Σάγκι, που αντάμα με το τετράποδο σήμα κατατεθέν της, θα θέσουν εαυτούς εκτός της Ομάδας Μυστήριο.

Όχι όμως για πολύ, καθώς εντελώς αναπάντεχα οι δυο τους θα δεχτούν την επίθεση του κακίστρου Ντικ Ντάσταρντλυ, ενός ματαιόδοξου κακοποιού, που έχει βάλει στο μάτι τον Σκουμπ, προκειμένου να τον απαγάγει, γνωρίζοντας καλά πως είναι ο μοναδικός επιζών απόγονος της ράτσας των θρυλικών σκύλων της αρχαιότητας, αλλά και εκείνος που μπορεί να ξυπνήσει από τον λήθαργο τον μυθικό τρικέφαλο Κέρβερο. Με την αρωγή του αλλοπρόσαλλου σούπερ ήρωα Μπλου Φάλκον, γιου και φυσικού διαδόχου του πιο αγαπημένου χαρακτήρα του Σάγκι και του Σκούμπι, οι φίλοι θα παλέψουν να ξεφύγουν από το κυνηγητό του πολυδιάστατου εγκληματία και του υπερσύγχρονου στρατού του.

Εννοείται πως πολύ γρήγορα στο κόλπο θα μπουν και οι άλλοι τρεις της συμμορίας, αφού κατανοήσουν το σφάλμα τους να κάνουν τον Σάγκι πέρα και αντιληφθούν πως χωρίς εκείνον και φυσικά δίχως το σκυλίσιο trade mark τους τίποτα δεν είναι το ίδιο για την ομήγυρη τους. Το ζήτημα είναι πως στην πολλαπλών διαστάσεων που καλούνται να δώσουν κόντρα στον πανίσχυρο Ντάσταρντλυ, οι πιθανότητες τελικής επικράτησης δεν είναι με το μέρος τους και μόνο με ένα θαύμα θα καταφέρουν να επικρατήσουν των καταστροφικών για τον κόσμο, προσδοκιών του τρομοκράτη.

Από μηχανής Θεός που για να γεμίσουμε ξανά υπερηφάνεια σαν έθνος, εμφανίζεται στην τελική σεκάνς του πανζουρλισμού, επάνω στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως, ο οποίος μέσα από μια χρονοτρύπα προβάλλεται στην αρχική του λαμπερή μορφή, σε μια σχεδιαστική επέκταση της σημερινής. Πέρα του απρόσμενου ελληνικού ενδιαφέροντος του στόρι όμως, η αλήθεια είναι πως τα πάντα ξεφεύγουν υπερβολικά στην εξέλιξη, από εκείνο το συνηθισμένο τετριμμένο και επαναλήψιμο των αρχικών χρόνων των περιπετειών του Σκούμπι Ντου. Μα, θα μου πεις, εσύ είσαι αυτός που επιζήτησε μια ανατροπή των ίδιων και των ίδιων που παρακολουθούσες κάποτε, τι γκρινιάζεις? Να δικαιολογηθώ λέγοντας, πως αυτό το υπερβολικό, Μαρβελικό, superhero, φασαριόζικο πανηγύρι δεν είναι του γούστου μου.

Είναι όμως του κεφιού όλων εκείνων των δεκάχρονων σινεφίλ, που φαντάζομαι θα περάσουν υπέροχα παρακολουθώντας ένα κινούμενο σκίτσο που και βέβαια στην πρώτη γραμμή των ιδεολογικών του στοιχείων, προβάλλει την αδελφοσύνη, την αλληλεγγύη και τους ακλόνητους δεσμούς που οφείλει να έχει μια νεανική συντροφιά, που λειτουργεί ως ομάδα. Ο διασημότερος τίτλος της μπράντας Hanna Barbera, στην παραγωγή του στούντιο της Warner, που δεν έριξε και λίγα χρήματα για να μαζέψει στο φωνητικό καστ αστέρες μεγέθους Efron, Forte, Isaacs, Seyfried, έως και τον πολύ Wahlberg, σχεδιαστικά τείνει περισσότερο προς το δισδιάστατο παλιομοδίτικο καρτούν, θεματικά προσφέρει μια παραφουσκωμένη πλοκή, που διαθέτει μεν κάποιο ενδιαφέρον, στην ουσία όμως στο πεδίο της διαρκούς φιλμικής ροής του animation, δεν κάνει ούτε την έκπληξη, ούτε την διαφορά. Σε όλα αυτά αν προσθέσουμε και την ατυχία να κυκλοφορήσει διεθνώς εν μέσω λοκντάουν, δεν είναι και αδικαιολόγητο το γεγονός πως πέρασε παγκοσμίως απαρατήρητο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 από την Tanweer!

Σκυλίσια ζωή

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αδέσποτες βόλτες γεμάτες εκπλήξεις στην καρδιά της πόλης

Αυτό είναι το δεύτερο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ που σκηνοθετεί η Αγγελική Αντωνίου, μετά το «Αιχμάλωτοι της θάλασσας» (1991). Έχει γυρίσει και τρεις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας στην έως τώρα καριέρα της: «Δονούσα» (1992), «Χαμένες νύχτες» (1997) και «Eduart» (2002). Η επόμενη ταινία της που θα δούμε στις αίθουσες έχει τίτλο «Πράσινη θάλασσα», πρωταγωνιστές τους Αγγελική Παπούλια και Γιάννη Τσορτέκη και το σενάριό της βασίζεται στο βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου «Για να δει τη θάλασσα».

Το ντοκιμαντέρ Οι άγνωστοι Αθηναίοι έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου – διαδικτυακού – φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου και έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της, διεκδικώντας τον Χρυσό Αλέξανδρο.

Η υπόθεση: Η ταινία της Αγγελικής Αντωνίου «Οι άγνωστοι Αθηναίοι» παρακολουθεί επί 6 χρόνια τη ζωή των σκύλων στο κέντρο Αθήνας και τη σχέση τους με τους ανθρώπους και τον χώρο γύρω τους. «Οι άγνωστοι Αθηναίοι» είναι ένα συγκινητικό ταξίδι στις διαδρομές ανθρώπων και ζώων και ταυτόχρονα ένα ολοζώντανο, απρόβλεπτο πορτραίτο που αποκαλύπτει την καρδιά της αυθεντικής Αθήνας, μιας Αθήνας που συνεχώς παίρνει νέα μορφή.

Η άποψή μας: «Θα μείνει η Αθήνα χωρίς σκυλιά και χωρίς γατιά όταν πεθάνω εγώ», δηλώνει ένας από τους πρωταγωνιστές αυτού του ντοκιμαντέρ. Σημείωση: ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι άστεγος. Αδέσποτος κατά μία έννοια. Όπως οι τετράποδοι σύντροφοί του. Και ιδίως η Φωτούλα. Η αγαπημένη του. Η ερωτιάρα. Που σαν ταξιδιάρα ψυχή «και αν θέλω δίπλα σου είναι δύσκολο να μένω». Ναι, αμέ...

Το ντοκιμαντέρ της Αγγελικής Αντωνίου είναι μια ταινία γλυκιά και όμορφη, μικρή το δέμας και ταπεινή στις επιδιώξεις της. Πρωταγωνιστούν τα αδέσποτα σκυλιά που βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας και μια χούφτα άνθρωποι. Η αντίστιξη με τους άστεγους - αδέσποτους ανθρώπους έχει νόημα και δίνει μια επιπλέον διάσταση στην ταινία, που έχει την ματιά της στα αδεσποτάκια, δεν παραβλέπει όμως και την κοινωνία. Είναι παρούσα στις διαδηλώσεις, στις διαμαρτυρίες, στα περαστικά χάδια, σε όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους με τους οποίους στεκόμαστε απέναντι ή δίπλα σε αυτά τα σκυλιά.

Και το σάουντρακ της ταινίας έχει ενδιαφέρον, οι κουβέντες, ο αυτοσχέδιος «Μπάμπης ο Φλου» και οι νότες από το Σέρπικο του Μίκη στη φυσαρμόνικα του φαρμακοποιού. Δεν είναι «Γάτες της Κωνσταντινούπολης» ιδίως από τεχνικής άποψης και από άποψη μπάτζετ, αλλά να χαρώ εγώ. Μια ταινία που γυρίστηκε για να αγαπηθεί, ιδίως από τους ζωόφιλους. Αλλά ρε γαμώτο και να μην σε νοιάζει αυτή η ιδιαιτερότητα όλων των χωριών και των πόλεων της πατρίδας μας – και της πρωτεύουσας λοιπόν – να διαθέτουμε δηλαδή αδέσποτους σκύλους (πουθενά στον δυτικό κόσμο δεν συμβαίνει αυτό), η Αντωνίου βρίσκει τον τρόπο να σε κάνει να νοιαστείς. Κι ας επαναλαμβάνεται κάποιες φορές. Ας είναι. Γαβ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 από την Filmtrade!

Η μάχη του Ντιρλάκεν – Νταρλαντιρλάνταντα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Κατασκευάζοντας» τον τέλειο υποψήφιο

Ο χαρισματικός κωμικός και παρουσιαστής Jon Stewart έχει σφραγίσει τη γενιά του χάρη στην οξύτατη ματιά του στην πολιτική επικαιρότητα, μέσα από τη σατιρική, πολυβραβευμένη εκπομπή «The Daily Show», η οποία για πολλά χρόνια ήταν ο… «εφιάλτης» των ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ. Η εκπομπή, με τον Jon Stewart στο ρόλο του παρουσιαστή, προβαλλόταν από τις 11 Ιανουαρίου του 1999 έως τις 6 Αυγούστου του 2015, δηλαδή για πάνω από 15 χρόνια! Πλέον, την εκπομπή παρουσιάζει ο Trevor Noah. Αφότου Jon Stewart κατέβηκε οικειοθελώς από τη θέση του κορυφαίου πολιτικού σχολιαστή (λίγο πριν ο Ντόναλντ Τραμπ ανέβει στην εξουσία), αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο ως σκηνοθέτης. Έχει παίξει σε ταινίες περαστασιακά ως ηθοποιός ενώ για δύο χρόνια ήταν ο κεντρικός παρουσιαστής των Όσκαρ: το 2006 και το 2008. Αυτή είναι η δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά. Προηγήθηκε το «Άρωμα ελευθερίας» (Rosewater, 2014). Στη δεύτερη ταινία του βρήκε βρήκε συνοδοιπόρο τον Steve Carrell, έναν από τους πρώτους συνεργάτες του στο «The Daily Show» (από το 1999 έως το 2005).

Η έμπνευση για την ταινία Ακαταμάχητος (Irresistible) ήρθε από πραγματικά γεγονότα και συγκεκριμένα από τις τοπικές εκλογές στην Georgia για μια θέση γερουσιαστή, την άνοιξη του 2017. Ήταν η πρώτη φορά που μια τόσο μικρή εκλογική αναμέτρηση προκάλεσε τόση αναταραχή και που οι αντίπαλοι υποψήφιοι προκάλεσαν τέτοιο δυσανάλογο θόρυβο στα media. Οι συγκεκριμένες προεκλογικές καμπάνιες μάλιστα ήταν οι πιο δαπανηρές στην ιστορία των ΗΠΑ σε αυτόν τον τομέα, καθώς Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι ξόδεψαν 55 εκατομμύρια δολάρια!

Η υπόθεση: Ο Γκάρι Ζίμερ είναι αυθεντία στο να «δημιουργεί» νικητές πολιτικούς υποψήφιους για το κόμμα των Δημοκρατικών. Να εντοπίζει τον πιο κατάλληλο και να διοργανώνει την πλέον άψογη καμπάνια, μαζεύοντας χρήματα που θα βοηθήσουν τον υποψήφιο να πετύχει τον στόχο του, ενώ παράλληλα και ο ίδιος γεύεται μια ζωή γεμάτη απολαύσεις. Μετά από απανωτές ήττες, όμως, αντιλαμβάνεται πως οι Δημοκρατικοί έχουν χάσει το λαϊκό έρεισμα. Πως πλέον είναι σαν να απευθύνονται αποκλειστικά στην αστική ιντελιγκέντσια και στη λεγόμενη ελίτ των ΗΠΑ. Όταν ένας βοηθός του, του δείξει ένα βιντεάκι που έχει γίνει βάιραλ, στο οποίο ένας απολιτίκ πρώην πεζοναύτης, ο Τζακ Χέιστινγκς, μιλάει σε μια συνέλευση της μικρής, εγκαταλελειμμένης εν πολλοίς από την εξουσία πόλης στην οποία ζει, το Ντιρλάκεν του Γουισκόνσιν, ο Γκάρι θα αναθαρρήσει.

Πιστεύει πως στο πρόσωπο του Τζακ βρίσκει έναν υποψήφιο, ικανό όχι μόνον να κερδίσει τις τοπικές δημοτικές εκλογές και να γίνει δήμαρχος, αλλά – γιατί όχι – εν καιρώ, να κερδίσει και τις προεδρικές εκλογές! Ο Γκάρι πηγαίνει στο Ντιρλάκεν, πείθει τον Τζακ (και την κόρη του, την γοητευτική Νταϊάνα), να κατεβεί ως υποψήφιος και αναλαμβάνει την καμπάνια του. Αυτό που ξεκινάει ως μια ασήμαντη εκλογική αναμέτρηση σύντομα λαμβάνει απίστευτα μεγάλες διαστάσεις, καθώς το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων δεν μένει με σταυρωμένα χέρια και μπαίνει με τα δικά του όπλα στην αντιπαράθεση. Στην πορεία όλα θα κυλίσουν απρόβλεπτα και οι εκπλήξεις θα είναι πολύ περισσότερες από ένα εκλογικό αποτέλεσμα.

Η άποψή μας: Το... πρόβλημα με αυτήν την ταινία του Jon Stewart είναι το ίδιο με το πρόβλημα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ το οποίο αντιμετωπίζει και η απανταχού μη κομουνιστική Αριστερά στον δυτικό κόσμο. Δεν είναι ικανή (και ικανοί) να αρθρώσει έναν πειστικό λόγο για τις μεγάλες μάζες, οι οποίες έχουν «μαγευτεί» από τον λαϊκισμό του Ντόναλντ Τραμπ και του κάθε νεοφιλελέ πολιτικού. Θέλω να πω, μια χαρά περνάς παρακολουθώντας την ταινία όντας σε mood χαλαρής διάθεσης. Και πλάκα έχει (όχι, δεν μιλάμε για ξεκαρδιστική κωμωδία αλλά σαφώς και έχει τις στιγμές της) και προβληματισμό θέτει και καλές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές της καταθέτει. Δεν... πείθει όμως.

Θεωρώ πως ο Stewart την πάτησε ακριβώς επειδή θέλησε να λειάνει τις αιχμές του. Η πολιτική του σάτιρα μπορεί να παραπέμπει στο σινεμά του Frank Capra (ο οποίος by the way, ήταν βαθύτατα συντηρητικός, θερμός υποστηρικτής του Μουσολίνι και του Φράνκο, go figure) μόνο που το σινεμά του Capra είναι πλέον καλό μόνο ως ανάμνηση, όχι για να χρησιμοποιηθεί ως φόρμα αντιμετώπισης των σύγχρονων δεινών. Της χρειαζόταν μεγαλύτερη επιθετικότητα της ταινίας, πιο έντονος αμοραλισμός, ένας κυνισμός και μια διάθεση take no prisoners. Ο βολεμένος ιδεολόγος, που θέλει να πλησιάσει και να γοητεύσει τις μάζες μέσω ενός λαϊκού υποψηφίου, χωρίς να έχει ιδέα για το τι είναι λαϊκό, ήταν έξυπνη ιδέα αλλά στούκαρε.

Γιατί, εντάξει, μπορεί να μην ξέρει πώς να ανοίξει ένα μπουκάλι μπύρας ή να παραγγέλνει χάμπουργκερ σε ένα γερμανικού τύπου μπαρ (το Γουισκόνσιν και γενικά οι μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ διαθέτουν τα υψηλότερα ποσοστά εμιγκρέδων από τη Γερμανία και από τη Σκανδιναβία) – το κλασικό, οι πολιτικοί που δεν γνωρίζουν πόσο κάνει μια φραντζόλα ψωμί δηλαδή – αλλά ο ήρωας που υποδύεται ο Steve Carell οδηγεί το όλον στη φάρσα, όχι στη σάτιρα. Κι εκεί που θα έπρεπε να δίνει γροθιές – στο στομάχι, γιατί όχι – εντέλει πυροβολεί με άσφαιρα. Εκεί που το πιάνει καλά ο Stewart είναι πως ο καριερίστας των Δημοκρατικών (ο χαρακτήρας του Steve Carrell δηλαδή) δεν διαφέρει σε τίποτε από τον καριερίστα των Ρεπουμπλικάνων (πάντα απολαυστική η Rose Byrne). Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το έξυπνο πουλί, βεβαίως, από τη μύτη πιάνεται.

Χμ, εντάξει, υπάρχει κι ένα ενδιαφέρον plot twist, το οποίο όμως και αυτό δεν ταράσσει – απλά ένα μειδίαμα προκαλεί. Δεν είναι κακό να βασιστούμε σε διαχρονικές αξίες του παρελθόντος – και ο ουμανισμός είναι η μόνη αξία που δεν πρέπει να υποτιμηθεί επ' ουδενί και με κάθε κόστος – αλλά η αφέλεια δεν είναι καλός σύμβουλος. Και μερικά έξυπνα one liners δεν σώζουν την κατάσταση. Η ταινία ήταν από αυτές που έπεσαν θύματα του κορωναϊού, αφού ήταν να βγει στις αμερικάνικες αίθουσες τον περασμένο Μάιο, εντέλει όμως βγήκε σε VOD (Video On Demand) στα τέλη Ιούνη και θα έχει κινηματογραφική καριέρα σε ελάχιστες χώρες, μεταξύ των οποίων και η δική μας. Έπεσε όμως κυρίως θύμα της επιλογής του σκηνοθέτη της να φτιάξει ένα παλιομοδίτικο φιλμ, στυλ «Swing Vote», όταν θα μπορούσε να δημιουργήσει με το υλικό που είχε στα χέρια του κάτι σαν το «Bulworth» ή το «Wag the Dog». Και το RESIST που προκύπτει μέσα από τον τίτλο της ταινίας διαλύεται ως φανταχτερό πυροτέχνημα. Ίσως την επόμενη φορά...

ΥΓ: Αυτό που κάνει η Mackenzie Davis στην αγελάδα στο πρώτο μισό της ταινίας – που έχει δηλαδή όλο το χέρι της μέσα στον κώλο της – το έχω κάνει κι εγώ, μουάχαχαχαχα. Δεν είναι κάτι kinky ή φετιχιστικό. Είναι τρόπος εξέτασης του γεννητικού συστήματος από το απευθυσμένο (ρε τι μάθαμε στην κτηνιατρική να πούμε). Ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο μπορεί ο κτηνίατρος να διαπιστώσει αν μια αγελάδα κυοφορεί και να υπολογίσει σε ποιον μήνα της κύησης βρίσκεται. Ναι, γιατί μέσα από το απευθυσμένο μπορεί κανείς να ψηλαφίσει την μήτρα. Επίσης, αν είσαι φοιτητής κτηνιατρικής, πας (μιλάμε για αρχαία χρόνια) στα σφαγεία του Λαγκαδά για το μάθημα του κρεοσκωπικού ελέγχου και by the way κάνεις με την ευκαιρία και μάθημα μαιευτικής (40 – 50 νοματαίοι σε μία και μοναδική αγελάδα – μεγάλες στιγμές), είναι ξημερώματα, χειμώνας και κάνει και κρύο, ε, «εκεί μέσα» (στον κώλο της αγελάδας) βρίσκεις λίγη ζεστασιά, που τη χρειάζεσαι...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 από την Tulip Ent.!

Ένα αστέρι πέφτει, δεν πέφτει...

του zerVo (@moviesltd)

Φλασιά νοσταλγική μου ήλθε από τα τέλη των 90s, τότε που η Κηφισίας είχε γεμίσει πέτρες διαστημικές, ίσαμε το ύψος του νεότευκτου Βίλατζ στο Μαρούσι, διαλαλώντας το φοβερό και τρομερό, καταστροφολογικό  Armageddon, μια εποχή που τα λεφτά για προμόσιον έτρεχαν από τα μπατζάκια των εταιρειών διανομής. Είκοσι πλας χρόνια μετά, τίποτα δεν είναι ίδιο, για την ακρίβεια τίποτα δεν έχει μείνει στην θέση του. Προώθηση καινούργιων ταινιών ως έννοια δεν υφίσταται, το πρώτο εκείνο μούλτιπλεξ έχει ξεριζωθεί από βάθρου, ενώ η disaster movie της τωρινής σεζόν, με τον τίτλο Greenland, το μόνο που κατέστρεψε, ήταν το δίωρο που του αφιέρωσα για να το παρακολουθήσω...

Το κακό μαντάτο από την επιστημονική κοινότητα, πως ο κομήτης Κλαρκ, που αποσπάστηκε από ένα αχαρτογράφητο ηλιακό σύστημα, όχι μόνο πλησιάζει την Γη, αλλά θα συγκρουστεί στο έδαφος της, προκαλώντας την μεγαλύτερη φυσική καταστροφή από την εποχή των δεινοσαύρων, θα σημάνει συναγερμό στην ανθρωπότητα, που θα νιώσει πως το τέλος πλησιάζει. Με τις ελπίδες για την επιβίωση να λιγοστεύουν, η κυβέρνηση θα πάρει την απόφαση της μεταφοράς μιας μικρής ομάδας ανθρώπων σε μυστική, ασφαλή περιοχή, που σύμφωνα με τις μελέτες θα κτυπηθεί λιγότερο από την ορμή του αστεροειδή.

Ανάμεσα στους κληρωτούς που θα σταθούν τυχεροί, θα είναι η τριμελής οικογένεια του εργολάβου Τζον Γκάριτυ, που θα κληθεί σε ελάχιστο χρόνο, παίρνοντας μαζί μόνο τα απαραίτητα, να ταξιδέψει μαζί με την (εν διαστάσει) σύζυγο του, Άλισον και το ανήλικο αγοράκι τους, Νέιθαν, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των, κατά τύχη, επιλεγμένων να σωθούν από την καταστροφή. Μόνο που στην διαδρομή προς το κρησφύγετο ασφαλείας, η μοίρα θα παίξει ένα άδικο παιχνίδι στην οικογένεια, που ήδη έχει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας του φοβισμένου πιτσιρίκου.

Τι μπορεί λοιπόν να περιμένει κανείς από ένα φιλμ που υπόσχεται εκρήξεις αδρεναλίνης, σκηνοθετημένο από τον υπεύθυνο για την αξιοπρεπή συνέχεια του Angel Has Fallen, πρώην στάντμαν Ric Roman Waugh και με πρωταγωνιστή έναν από τους δημοφιλέστερους action αστέρες σήμερα? Αγωνία, σασπένς, χαμό επί της οθόνης, αντίστροφες μετρήσεις κι έντονες συγκινήσεις, εννοείται αριστοτεχνικά ειδικά εφέ, πάνω στο πατρόν Emmerich, με δυο κουβέντες ο θεατής περιμένει να την βγάλει στην τσίτα στο άκρον του καθίσματος. Ε, τίποτα από όλα αυτά! Νάδα! Ούτε ένα ολοκληρωμένο τσεκ, δίπλα σε κάθε οψιόν.

Συνεπώς τι έπαιξε και αυτό το φιλμάκι, που το θέμα του μοιάζει ως εικόνα και ομοίωση του εξαιρετικά αγωνιώδους Deep Impact και στην πορεία τα σχέδια λοξοδρόμησαν? Τα πάντα φάνηκε πως πήραν τον λάθος δρόμο, από την στιγμή της επιλογής των τυχεράκηδων και ιδίως από την ώρα που η ταυτότητα τους γνωστοποιήθηκε στην υπόλοιπη κοινωνία των καταδικασμένων. Μια υπερβολικά φωνακλάδικη αντιπαραβολή μεταξύ πιθανών επιζώντων και μελλοθάνατων που χαιρετούν, του τύπου "γιατί εσείς και όχι εμείς" με μια κυνική απόληξη that's life, η κάμερα ξέρουμε καλά ποιον θα ακολουθήσει. Κι εκεί κατάλαβα πως η συνέχεια θα είναι κάπως ανάλογη.

Αφού εκτός από τα εμπόδια που θα στήνονται το ένα μετά το άλλο στην διαδρομή των μέχρι τα χθες διασπασμένων, μα ενωμένων πλέον για το κοινό καλό της τριάδας, Γκάριτυ, η παράνοια του ο σώζων εαυτόν σωθήτο, κρατάει για όλη την υπόλοιπη χρονική διάρκεια της Γροιλανδίας - που, τι έκπληξη, εκεί βρίσκεται το μπάνκερ, ευτυχώς γιατί δεν το αποκαλύπτει ο τίτλος! Για ένα δράμα συγκινητικό, που τα τρία μέλη της προς παρακολούθηση φαμίλιας του μονοδιάστατου στόρι, χωρίζονται στα τρία αντίστοιχα σημεία του ορίζοντα, ωσότου, φυσικά, ξαναβρεθούν στο φινάλε, το εργάκι δεν ορίζει και κάτι το πρωτότυπο. Ακόμη και ξεχωριστό να ήταν πάντως, εμένα κάτι άλλο μου έταξε το τρέιλερ και άλλο εντέλει μου σερβιρίστηκε για γεύμα.

Αφού αδέσποτος κομήτης δεν υπάρχει ή μάλλον για την ακρίβεια δεν τον βλέπουμε (σχεδόν) ποτέ στο εκράν, η μοναδική σεκάνς καταστροφής έχει να κάνει με κάτι φλεγόμενα πετραδάκια που και βέβαια πέφτουν στα κεφάλια όλων, εκτός από των πρωταγωνιστών. (Τα πιο) Πολλά από τα τεκταινόμενα ισοπέδωσης του πλανήτη, αφήνονται στην φαντασία του θεατή, στοιχείο που ούτε δίκαιο είναι για φιλμ κατηγορίας δράσης, ούτε διαχειρίσιμο σωστά από τον ντιρέκτορα και το μελό σενάριο που έχει στα χέρια του. Οι ερμηνείες δε, σωστά υπερτονισμένες από το ανδρόγυνο Butler και Baccarin - το παιδάκι είναι επιεικώς αρνητικό, ακολουθούν την συλλογιστική ενός καινούργιου Αρμαγεδδόνα, με αποτέλεσμα να τσακίζονται άδοξα από το μέτριο τέμπο μιας βαρετής περιπέτειας, εντέλει, δίχως ταυτότητα και σκοπό. Θα προτιμήσω για χιλιοστή φορά βίντεο, Willis, Bob Thornton και i don't wanna miss a thing...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 από την Spentzos Films!

Οι Δρόμοι του Πουθενά

του gaRis (@takisgaris)

Η Sally Potter, περιδιαβαίνουσα την 7η δεκαετία της ζωής της, έχει να δείξει αξιόλογο έργο με κολοφώνα της δόξης το αξιοθαύμαστο Orlando (1992) με τα εκθαμβωτικά κοστούμια και την καθηλωτική ανδρόγυνη παρουσία της Tilda Swinton. Ή ακόμη το Yes (2004) όπου βάζει τους ήρωες να εκφέρουν λόγο σε σεξπηρικά ιαμβικά πεντάμετρα. Θέλω ειπείν η κυρία διαθέτει τόλμη και καμπόση γοητεία. Στα 2010 ο αδερφός της, αρτίστας και μουσικός Nic Potter αρρωσταίνει από άνοια και μέσα σε δυο χρόνια φεύγει από τη ζωή, αφήνοντάς της ψυχικές πληγές και ανοιχτούς καλλιτεχνικούς λογαριασμούς. Το The Roads Not Taken είναι μια αυτο-λυτρωτική άσκηση ύφους, μια γυροβολιά σπειροειδούς σπαραγμού του ακροτελεύτιου μιας καταδικασμένης ύπαρξης στο αέναο σταυροδρόμι αναμεσό λήθης και πλησμονής. Στους θιασώτες του ευρωπαϊκού σινεμά το λες και ελεγεία. Στα βορειοαμερικανικά τα μέρη το φωνάζουν downer.

O Λήο (Javier Bardem) είναι συγγραφέας στα γκρέμια της τσακισμένης από την προχωρημένη άνοια ζήσης του. Βολοδέρνεται στα βράχια ενός θολωμένου νοός που σαν εκκρεμές διασχίζει καθημερινά κι ασταμάτητα τη διαδρομή προ 30ετίας προσωπικών του επιλογών, όταν εγκατέλειψε το Μέχικο και την Ντολόρες (Salma Hayek) για να ξεβραστεί στη Νέα Υόρκη και την αγκαλιά της Ρίτα (Laura Linney) με την οποία δένει καρπό την στον παρόντα χρόνο δημοσιογράφο Μόλυ (Elle Fanning). Το The Roads Not Taken είναι η απεικόνιση ενός 24ώρου του Λήο με τη Μόλυ, από την οδοντίατρο στον οφθαλμίατρο, στο σούπερ μάρκετ και ύστερις στους πέντε δρόμοι, όταν αυτός μόνος,ξυπόλητος, αλύτρωτος, αναμετράται με τα φαντάσματα του παρελθόντος και ένα ταξ(ε)ίδι στην Ελλάδα για τη συγγραφή ενός βιβλίου που τελειώνει με τον ήρωα να επιστρέφει σπίτι, χωρίς κανείς να τον θυμάται πια. Τυχαίο;

Είμαι δηλωμένος πεθαμενατζής, από τους ελαχίστους που θάμαξαν το Biutiful του αγαπημένου Ινιαρίτου. Ο Bardem, αρχιπανεύκολα ο κορυφαίος λατίνος ηθοποιός του πλανήτη, παίζει τέτοιους ρόλους (βλέπε επίσης Η Θάλασσα Εντός μου) στο μπεγλέρι. Κι αν η Salma(ρα) το δυναμώνει, η Linney παραμένει αναξιοποίητη, ενώ η μελιστάλαχτη (με την καλή έννοια) Elle Fanning το παίρνει όλο πάνω της και ακριβώς δωνά έγκειται ο μέγας προβληματισμός για το όλο εγχείρημα: Ως χαρακτήρας η Μόλυ υποφέρει και πασχίζει ώστε να επαναφέρει τον πατέρα της στον ενεστώτα χρόνο, όμως ως θεατές δεν μας έχει δοθεί από την Potter ούτε μισή ευκαιρία να τον γνωρίσουμε αληθινά, να σκιαγραφηθεί έστω στιγμιαία στο πανί χωρίς τη θολούρα και την αρρώστια που του κλέβει την ταυτότητα. Και σούρχεται στο μυαλό το Le Pere του Florian Zeller το οποίο θα πρωταγωνιστήσει φέτο στη μεγάλη οθόνη με την τιτάνια παρουσία του Anthony Hopkins που χτυπά στο κλειδοκύμβαλο της καρδιάς όλες τις σωστές νότες αυτού του μάταιου αγώνα ενάντια στο αναπόφευκτο.

Το The Roads Not Taken, παραγωγής BFI και διανομής Bleeker Street, είναι το λυπητερό, φανερά προσωπικό φιλμ της Sally Potter που, παρά το αξιόμαχο κάστ, δεν καταφέρνει να μας εντάξει συναισθηματικά στη δραματουργία του, με την απουσία σεναριακού ψαχνού και τα πλαδαρώς μονταρισμένα πισογυρίσματά του. Καθόλου έξαφνη η απουσία του από το μπόξ όφις, ενώ αν το δεις υπό το πρίσμα, “τι να δω εν μέσω κοροναϊού για να ξεσκάσω” είναι φάση καλύτερα στο σπίτι να τσεκάρω κάνα δελτίο ειδήσεων μπας και ανέβουμε (sic) λιγάκι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 από την Odeon!